رمان خانه مرگ به قلم آر.ال.استاین

ژانر : #ترسناک #خارجی

خلاصه :

آماندا و جاش فکر کنند که خانه ی جدیدشان ترسناک و عجیب و غریب است. آن ها اعتقاد دارند که آنجا توسط ارواح تسخیر شده است ... پدر و مادرشان از آنها می خواهند که بیرون خانه دوستان جدیدی پیدا کنند. اما دوستان جدید ترسناک شان آن دوستانی نیستند که پدر ومادر شان در نظر دارند آنها می خواهند تا ابد ، با جاش و آماندا دوست باشند ... برای همیشه!!!

من و جاش ازخانه جدیدمان متنفر بودیم.

البته این را بگویم که خیلی بزرگ بود و در مقایسه با خانه ی قدیمی مان،یک خانه اشرافی حسابی بود؛یک خانه آجری قرمز بلند،با سقف کج سیاه و چند ردیف پنجره که سایبان های سیاهی داشتند.

از خیابن که نگاهش کردم،با خودم فکر کردم،که خیلی تاریک است.کل ساختمان یک جوری تاریک بود،انگار خودش را تو سایه ی درخت های پیر و گره داری که رویش خم شده بودند،قایم کرده بود.

با اینکه فقط دو هفته از ماه جولای میگذشت،حیاط جلویی پر از برگ های خشک قهوه ای بود و وقتی کر و کر از سر بالایی ورودی اختصاصی جلو خانه بالا میرفتیم،برگ ها زیر کفش های کتانی مان خرچ و خرچ صدا میکردند.

همه جا علف هرز از لابه لای برگ های خشک بیرون زده بود.تو باغچه ی کنار ایوان جلویی خانه،آن قدر علف در آمده بود که دیگر خود باغچه معلوم نبود.

غصه ام گرفت و تو دلم گفتم،این خانه آدم را میترساند.جاش هم حتما تو همین فکر بود.چون وقتی چشممان به خانه افتاد،هر دو با صدای بلند آه کشیدیم.

آقای داز ،کارمند جوان و خوشروی دفتر معاملات ملکی محل که مارا آنجا آورده بود،نزدیک ساختمان ایستاد و رویش را برگرداند.

با چشم های آبی رگه دارش،اول به جاش و بعد به من نگاه کرد و پرسید: چطوره؟میپسندید؟

پدر که داشت پیراهنش را تو شلوارش فرو میکرد-آخر پدر یک کمی اضافه وزن دارد و پیراهنش همیشه از شلوارش در می آید-توضیح داد:جاش و آماندا از این جا به جایی خوش حال نیستند.

مادرم که در آن لحظه دست هایش را تو جیب های شلوار جینش فرو کرده بود و به طرف در ورودی میرفت لبخندی به آقای داز زد و ًافه کرد:حتما علتش را میدونید.جدا شدن از دوست ها و آمدن به یک جای جدید و غریبه.

جاش سرش را تکان تکان داد و گفت:خوب گفتی،عجیب و غریب!این خونه خیلی عوضیه.

آقای داز جلو خنده اش را گرفت.دستش را روی شانه ی جاش گذاشت و گفت:خب،البته در قدیمی بودن این خونه که شکی نیست.

پدر لبخندی تحویل آقای داز داد و گفت:جاش،این خونه فقط یک کمی دستکاری لازم داره.مدت هاست که کسی اینجا زندگی نکرده و باید رو به راهش کرد.

مادر دستی به مو های صاف و تیره اش کشید،لبخندی به جاش زد و دنبال حرف را گرفت:ببین چقدر بزرگه!انقدر جا داره که می تونیم یک اتاق دم دستی و احتمالا یک اتاق بازی هم داشته باشیم.برای شما خیلی خوب میشه.مگه نه آماندا؟؟

شانه ام را بال انداختم و چیزی نگفتم.

نسیم خنکی آمد و پشتم یخ کرد.با اینکه روز تابستانی دل نشینی بود،هر چه به خانه نزدیک تر میشدیم،احساس سرمای بیشتری میکردم.

حدس زدم به خاطر آن درخت های پیر و بلند است.تو ماشین حسابی داغ بود و من یک شورت تنیس سفید و یک تی شرت بی آستین آبی پوشیده بودم.ولی حالا داشتم از سرما یخ میزدم.فکر کردم توی خانه گرم تر باشد.

آقای داز از مادر پرسید:چند سالشونه؟

مادر جواب داد:آماندا دوازده ساله است،جاش هم یک ماه پیش یازده سالش تموم شد.

-خیلی به هم شبیه اند.

نفهمیدم آقای داز میخواست با گفتن این حرف از ما تعریف کند،یا نه.البته بیراه هم نگفت.

من و جاش هر دو قد بلند و لاغریم و مثل پدر،موهایمان قهوه ای و فرفری است و چشم های قهوه ای پررنگی داریم.

همه به ما میگویند قیافه هایمان جدی است.

فصل اول

قسمت دوم2 38

جاش با صدای خشک و گرفته ای گفت:من واقعا دلم میخواد برگردم خونه.از اینجا متنفرم.برادر من بی حوصله ترین بچه ی دنیاست.و وقتی درباره ی چیزی تصمیمش را بگیرد دیگر برو برگرد ندارد.یک خرده هم لوس تشریف دارد.لااقل به نظر من که اینطور است.معمولا وقتی برای چیزی الم شنگه راه می اندازد حرفش را پیش میبرد.

شاید من و جاش ظاهرا به هم شبیه باشیم.من خیلی از او پر حوصله تر و منطقی ترم.شاید به این خاطر که بزرگترم و دخترم.

جاش دست پدر را گرفته و به طرف ماشین میکشید.

بیا پدر زود از اینجا بریم.

میدانستم این دفعه جاش حرفش را پیش نمیبرد.

ما داشتیم به ان خانه اسباب کشی میکردیم و برو برگشتم هم نداشت.

آخر آن خانه را مجانی بدست اورده بودیم

یک عموی دوپشت ان طرف تر پدر که ما حتی اسمش را هم نشنیده بودیم مرده بود و خانه را در وصیت نامه اش برای پدر ارث گذاشته بود.

قیافه پدر بعد از خواندن نامه وکیل تماشایی بود. من که هیچ وقت ان منظره را فراموش نمیکنم.

نامه را که خواند هورای بلندی کشید و شروع کرد به رقصیدن دور اتاق نشیمن.

طوری که من و جاش فکر کردیم پاک خل شده.

پدر نامه را چند بار خواند و برایمان توضیح داد:چارلز،عموی پدرم،تو وصیت نامه اش یک خونه برامون گذاشته.تو یه شهری به نام دارک فالز.

من و جاش با هم گفتیم:هان؟؟؟دارک فالز کجاست؟

پدر شانه اش را بالا انداخت.

مادر به طرف او رفت تا بتواند از بالای شانه اش نامه را بخواند،آن وقت گفت:من اصلا این عمو چارلز تو را یادم نمیاد.

پدر اعتراف کرد که خودم هم همینطور.ولی حتما مرد نازنینی بوده!وای پسر!این خونه به نظرم افسانه ای میاد.

این را گفت و دست مادر را کشید واو را با خودش دور اتاق چرخاند.

پدر بد جوری ذوق زده شده بود.مدت ها بود که دنبال یک بهانه می گشت تا شغل دفتری خسته کننده اش را ول کند و همه ی وقتش را صرف نویسندگی بکند.این خانه ی مجانی درست همان بهانه ای بود که او لازم داشت

فصل اول

قسمت سوم

و حالا يک هفته بعد از آن ماجرا،بعد از چهار ساعت رانندگي،رسيده بوديم به دارک فالز و براي اولين بار خانه ي جديدمان را مي ديديم.هنوز توي خانه نرفته بوديم و جاش مي خواست پدر به زور بکشد ت ماشين که برگرديم.

پدر که صبرش تمام شده بود دستش را به زور از دست جاش بيرون کشيد و گفت:بس کن جاش.تين قدر منو نکش.

و بعد،در حاليکه معلوم بود از رفتار جاش خجالت ميکشد،با بيچارگي نگاهي به آقاي داز انداخت.فکر کردم وقتش است که کاري بکنم.

شانه ي جاش را گرفتم و يواش گفتم:بيا بريم جاش!من و تو قول داديم که زندگي تو دارک فالز رو امتحان کنيم و بيخودي نگيم از اينجا خوشمون نمياد؛يادت رفته؟؟؟

جاش بي آنکه دست پدر را ول کند جيغ کشيد:من امتحانم رو کردم.اين خونه قديمي و زشته.من ازش متنفرم.

پدر با عصبانيت گفت:ما هنوز توي خونه هم نرفتيم.

آقاي داز نگاهي طولاني به جاش انداخت و گفت:بياين بريم تو.

جاش با سماجت گفت من بيرون ميمونم.

جاش بعضي وقتا خيلي لجباز مي شود.خب من هم مثل او از ديدن آن خانه ي قديميغصه ام شده بود.ولي محال بود مثل او رفتار کنم.

مادر پرسيد:جاش نميخواهي اتاقت را انتخاب کني؟

- نه!

من و جاش به طبقه ي بالا نگاه کرديم.دوتا پنجره ي بزرگ و برجسته کنار هم از ديوار بيرون زده بودند؛به نظرم آمد آن پنجره ها هم مثل دو تا چشم بزرگ سياه به ما زل زده اند.

آقاي داز از پدر پرسيد:چند وقته که تو خونه ي فعليتون زندگي مي کنيد؟

پدر يک لحظه فکر کرد و گفت:حدود چهارده سال.بچه ها همه ي عمرشون اونجا زندگي کردند.

آقاي داز با همدردي گفت:جابه جا شدن هميشه سخته.

و بعد مرا نگاه کرد و گفت:مي دوني آماندا، من همين چند سال پيش اومدم دارک فالز.من هم اولش اين جا رو دوست نداشتم.اما حالا حاظر نيستم هيچ جاي ديگري زندگي کنم.

اين را گفت و به من چشمک زد.وقتي لبخند مي زد چانه اش چال مي افتاد.

-خيلي خب.بريم تو.باورتون نميشه اما توي خانه واقعا قشنگه.

همه غير از جاش،دنبال آقاي داز راه افتاديم.

جاش با لحني که بيشتر به بازپرسي شبيه بود،تا به سوال،پرسيد: اين دور و بر بچه هاي ديگري هم زندگي مي کنند؟

آقاي داز سرش را تکان داد،خيابان را نشان داد و گفت:

مدرسه دو تا چهار راه اونور تره.

مادر سري وسط حرف پريد و گفت:مي بيني تا مدرسه راهي نيست.ديگه مجبور نيستي هر روز صبح کلي اتوبوس سواري کني.

جاش با لجبازي گفت:من از اتوبوس سواري خوشم مياد.

تصميمش را گرفته بود.با اينکه هر دو قول داده بوديم در مورد اين تغيير خانه سخت گيري نکنيم،خيال نداشت دست از سر پدر و مادر بردارد.

نمي دانم جاش فکر مي کرد با اين لجبازي هايش به کجا مي رسد.پدر همين طوري هم کلي گرفتاري داشت.

فصل اول

قسمت چهارم

یک نمونه اش اینکه هنوز نتوانسته بود خانه ی قبلی مان را بفروشد.

من دوست نداشتم خانه مان را عوض کنیم.ولی می دانستم ارث بردن این خانه برای خانواده ی ما فرصت معرکه ای است.از چپیدن توی خانه فسقلی فعلی مان خلاص می شویم و وقتی پدر آن خانه را بفروشد،دیگر غصه ی کم پولی هم نداریم.

با خودم گفتم،جاش حداقل باید فرصت بدهد که خوبی و بدی این خانه معلوم شود.

یکمرتبه صدای پارس پتی از ماشین بلند شد.

پتی سگ ماست.یک سگ سفید پشمالو از نژائ تریر که همیشه هم با ادب و سر به زیر است.پتی هیچ وقت از تنها ماندن در ماشین ناراحت نمیشد و اعتراضی نمیکرد.اما حالا با صدای بلند واق واق میکرد.زوزه می کشید؛پنجه هایش را به شیشه میکشید و میخواست هرطور شده بیاید بیرون.پتی معمولا همیشه به حرف من گوش می دهد؛برای همین داد زدم:ساکت باش پتی!!ساکت!

ولی این دفعه گوش نداد.

جاش گفت:الان میارمش بیرون.و بی کله به گرف ماشین دوید.

پدر صدا زد:نه صبر کن.

ولی گمانم جاش وسط داد و فریاد های پتی صدای پدر را نشنید.

آقای داز گفت:بهتره بذارید سگ هم خونه رو ببینه.بالاخره این جا خونه ی اون هم هست.

چند ثانیه بعد،پتی مثل برق روی چمن می دوید.

برگ های قهوه ای زیر پایش را به هوا می پراند و واق واق کنان به طرف ما می آمد.

اولش مثل اینکه چند هفته است مارا ندیده جلو تک تک ما بالا و پایین می پرید و بعد کار عجیبی کرد.با حالت تهدید کننده ای شروع کرد به غریدن و پارس کردن به آقای داز.

مادر سرش داد زد:ب کن پتی.

پدر با عذر خواهی به آقای داز گفت:تاحالا این کارو نکرده بود.جدی میگم معمولا خیلی دوستانه رفتار میکنه.

آقای داز گره کراواتش را شل کرد و در حالی که با احتیاط سگ عصبانی را می پایید گفت:شاید یک بویی از من حس می کنه.مثلا بوی یه سگ دیگه.

بالاخره جاش پتی را از آقای داز دور کرد و گفت:بس کن پتی.آقای داز دوست ماست.

پتی یک نگاه دیگر به آقای داز انداخت و یک نگاه به من و تصمیم گرفت دور حیاط چرخی بزند و زمین را بو بکشد.

آقای داز دستی به موهای بورش کشید و گفت:بریم تو.

و در ورودی را با کلید باز . در توری را برایمان نگه داشت.من پشت سر پدر و مادر وارد خانه شدم.

جاش سر حرفش ایستاد و گفت:من با پتی همین بیرون میمونم.

پدر خواست اعتراض کند ولی تصمیمش عوض شد؛چند بار سرش را تکان داد و با لحنی که معلوم بود خیلی کفرش در آمده گفت:عیبی نداره.من باهات جر و بحث نمیکنم.نیا تو.اصلا اگه بخوای می تونی همون بیرون زندگی کنی.

در آن لحظه،پتی سرش را پایین انداخته بود و تو باغچه ی خشکیده بو می کشید و جلو می رفت. و جاش چشمش که چشمش به او بود،دوباره گفت:می خوام پیش پتی باشم.

بچه ها اینجاهاش باحاله....2 162 16

فصل اول

قسمت آخر

آقای داز پشت سر ما وارد هال ورودی شد و در توری رابا احتیاط پشت سرش بست.وبعد از اینکه نگاه دیگری به جاش انداخت به مادر لبخند زد و با لحن ملایمی گفت:

نگران نباشید.

مادر باعذرخواهی گفت:بعضی وقتا خیلی لجباز میشه.و سرش را کرد تو اتاق نشیمن:در مورد پتی هم خیلی متاسفم.نمی دونم این سگ چش شده بود.

آقای داز گفت:اشکالی نداره.

و بعد جلو افتاد و گفت:از اتاق نشیمن شروع می کنیم.فکر کنم از بزرگی و جاداریش خیلی خوشتون بیاد.البته یه خرده دست کاری لازم داره.

آقای داز مارا تو تمام اتاق های خانه گرداند.کم کم داشتم به هیجان می آمدم.واقعا خانه ی خوبی بود.یک عالمه اتاق و یک عالمه کمد و رختکن داشت.اتاق من خیلی بزرگ بود و حمام اختصاصی داشت.پنجره اش به سبک قدیم یک سکو داشت که می توانستم رویش بنشینم و از آن بالا خیابان را تماشا کنم.

کاش جاش هم با ما آمده بود توی خانه.مطمئنم اگر می دانست داخل خانه چقدر معرکه است،کم کم سر حال می آمد.

باورم نمی شد خانه ای این همه اتاق داشته باشد.حتی یک اتاق زیر شیروانی تر و تمیز داشت با اثاثیه ی قدیمی و یک عالمه کارتن کهنه که روی هم چیده بودند و من و جاش می توانستیم سر فرصت داخلشان را بگردیم و یک چیز هایی پیدا کنیم.

من حساب وقت را نگه داشتم.ولی انگار نیم ساعتی توی خانه بودیم.گمانم هر سه مان یک جور هایی سر حال آمده بودیم.

آقای داز نگاهی به ساعتش انداخت،به طرف در خانه راه افتاد و گفت:خب دیگه فکر کنم همه جارا نشونتون داده باشم.

من که ذوق زده شده بودم گفتم:صبرکنید.....من میخوام یه نگاه دیگه به اتاقم بندازم.یک ثانیه بیشتر طول نمیکشه.

و دو تا یکی از پله ها بالا رفتم.

مادرم پشت سرم داد زد:عجله کن عزیزم.آقای داز حتما قرار های دیگری هم دارند.

به پاگرد طبقه ی دوم رسیدم و راهرو باریک را گرفتم و با عجله به طرف اتاقم رفتم.وارد اتاق که شدم،با صدای بلند گفتم:وای پسر!و دیوار های لخت،صدایم را برگرداندند.

خیلی بزرگ بود؛عاشق پنجره ی سکو دارش شده بودم.به طرف پنجره رفتم و بیرون را نگاه کردم.از لای درخت ها ماشینمان را که توی راه ورودی پارک شده بود دیدم؛پشت سرش آن گرف خیابان،چشمم به خانه ای افتاد که درست شکل مال ما بود.

با خودم فکر کردم،تختم را کنار دیوار،روبروی پنجره میگذارم،جای میز تحریرم هم آنجاست.حالا اتاقم جای کافی برای کامپیوتر هم دارد!

یک نگاه دیگر هم به رختکنم انداختم،یک رختکن بزرگ که سقفش چراغ داشت و طبقه بندی پهن و جاداری روی یکی از دیوارهایش نصب شده بود.

داشتم به طرف در میرفتم و تو این فکر بودم که کدام یکی از پستر هایم را با خودم بیارم،که چشمم به آن پسر افتاد.

یک لحظه تو درگاه اتاق ایستاد و یکمرتبه تو راهرو غیبش زد.

صدازدم:جاش؟بیا نگاه کن!

ولی.....او جاش نبود.

یک دلیلش اینکه موهایش بور بود.

صدازدم:آهای!و دویدم تو راهرو؛بیرون اتافم ایستادم و هر دو طرف را نگاه کردم.

-تو کی هستی؟

ولی کسی تو راهرو نبود و در همه ی اتاق ها بسته بود.

با صدای بلند به خودم گفتم:هی آماندا! نکنه خیالاتی شدی؟

مادر و پدر از پایین صدایم می زدند.یک نگاه دیگر به راهرو تاریک انداختم و مثل برق برگشتم پیش آنها.

همین طور که از پله ها پایین می دویدم،صدا زدم:آقای داز،این خونه جن داره؟

انگار سوالم به نظرش با مزه آمده بود،چون هرهر خندید و باآن چشم آبی رگه دارش نگاهم کرد و گفت:متاسفانه،نه.این خونه هر چی بگی داره غیر از روح.خیلی از خونه های قدیمی این دور و بر جن دارند اما این جزوشون نیست.

-به نظرم آمد آن بالا چیزی دیدم.

خودم از حرفی که زدم،کمی احساس حماقت کردم.

مادر گفت:احتمالا سایه بوده.این درخت های بلند،این خونه رو خیلی تاریک کردند.

پدر جلو پیراهنش را پایین کشیئ و به من گفت:چرا نمیری بیرون پیش جاش و براش از خونه تعریف نمیکنی؟من و مادرت باید راجع به بعضی چیزها با آقای داز حرف بزنیم.

تعظیم کوچکی کردم و گفتم:چشم ارباب.ومثل بچه های حرف شنو،دویدم بیرون که به جاش بگویم حیف شد نیامد تو.

تو حیاط دنبالش گشتم و دوق زده صدازدم:جاش؟؟

یکمرتبه قلبم ریخت...

اثری از جاش و پتی نبود.

-جاش!جاش!

اول جاش را صدا کردم بعد پتی را ولی اثر از هیچ کدامشان نبود.

به انتهای راه ورودی دویدم و توب ماشین را نگاه کردم.آنجا هم نبودند.پدر و مادر هنوز توی خانه داشتند با آقای داز حرف میزدند.به هر دو طرف خیابان نگاه کردم ولی اثری ازشان نبود.

-جاش!آهای جاش!

بالاخره پدر و مادر سراسیمه از خانه بیرون آمدند.گمانم فریاد هایم را شنیده بودند.من که کنار خیابان بودم،از همانجا داد زدم:هرچه میگردم،جاش و پتی را پیدا نمیکنم.

پدر گفت:شاید رفتند پشت خونه.

دوان دوان برگشتم به طرف خانه.تو خیابان آفتاب بود ولی همین که وارد حیاطمان شدم،دوباره سایه و تاریک شد و هوا فوری خنک شد.

-آهای جاش!کجایی؟

برای این قدر ترسیده بودم؟این خیلی طبیعی بود که جاش مشغول پرسی زدن در آ« دور اطراف باشد.ای کار همیشگی اش بود.

از بغل ساختملن مثل باد دویدم.درخت های بلند روی آن قسمت خانه خم شده بودند و به کلی جلو نور خورشید را گرفته بودند.

حیاط پشتی خیلی بزرگ تر از آن بود که انتظار داشتم؛سک مستطیل دراز که با شیب کمی به طرف نرده های پشت خانه سرازیر میشد.این حیاط هم مثل حیاط جلویی پر از علف های بلندی بود که از لای برگ های قهوه ای بیرون زده بودند.

یک حمام سنگی مخصوص پرنده،یک وری روی زمین افتاده بود و پشت سرش پارکینگ قرار داشت که مثل خود خانه از آجر تیره ساخته شده بود.

-آهی جاش!

جاش آن پشت هم نبود.روی زمین دنبال رد ا یا علامتی گشتم که نشان بدهد او روی برگ ها دویده.

پدر نفس زنان خودش را به من رساند و گفت:خب چی شد؟

-هیچ اثری ازش نیست.این را گفتم و خودم تعجب کردم که چرا آن قدر نگرانم.

-توی ماشین رو گشتی؟لحن پدر بیشتر عصبانی بود تا نگران.

یک بار دیگر نگاه سریعی به حیاط انداختم جواب دادم:

بله.اول از همه اونجارو دیدم.باورم نمیشه که جاش یکمرتبه راه بیفته و بره.

پدر چشم هایش را چپ کرد و گفت:ولی من باورم میشه خودت که برادرت را میشناسی،می دونی وقتی نتونه حرفش رو به کرسی بنشونه،چه رفتاری می کنه.شاید می خواد ما خیال کنیم از خونه فرار کرده!

همین که من و پدر برگشتیم جلو خانه مادر پرسید:کجاست؟

من و پدر شانه هایمان را بالا انداختیم و پدر گفت:شاید یک دوست پسدا کرده و همذاهش رفته.

وبعد دستش را بالا آورد و موهای فرفری قهوه ای اش را خاراندوخودش هم کم کم داشت نگران میشد.

مادر به خیابان نگاه کرد و گفت:باید پیداش کنیم.جاش این دور وبر ها رو بلد نیست.شاید خواسته گشتی بزنه و راه رو گم کرده.

فصل دوم

قسمت آخر

2 38

آقاي داز در خانه را قفل کرد.کليد را توي جيبش انداخت و از ايوان پايين آمد و براي اينکه به پدر و مادر دلداري بدهد،لبخندي زد و گفت:زياد دور نرفته.بيايد با ماشين تو خيابون هاي دور و بر يک چرخي بزنيم.حتما پيدايش مي کنيم.

مادر سرش را تکان داد.نگاه عصباني و نگراني به پدر انداخت و زير لبي گفت:مي کشمش.

پدر به جاي جواب دادن ضربه ي ملايمي به شانه ي او زد.

آقاي داز در صندوق ماشين هونداي ماراباز کرد،کتش را در آورد و انداخت توي صندوق و يک کلاه کابويي سياه و لبهپهن از صندوق در آورد و روي سرش گذاشت.

پدر که داشت روي صندلي جلو منار راننده سوار ميشد گفت:عجب کلاه جانانه اي!

آقاي داز پشت فرمان نشست،در ماشين را محکم به هم زد و گفت:جلو آفتاب رو ميگيره.

من و مادرم چپيديم عقب؛نگاهي به مادر انداختم و غهميدم او هم به اندازه ي من نگران است.

در شکوت راه افتاديم.هر چهار نفرمان از پنجره هاي ماشين بيرون را مي پاييديم.همه ي خانه هايي که از جلويشان رد مي شديم،قديمي بودند.خيلي از آنها حتي از خانه ي ما هم بزرگتر بودند.ولي وضعيت بهتري داشتند.با نماي تر و تميز نقاشي شده و چمن هاي کوتاه و مرتب.

هر چه نگاه مي کردم،تو خانه ها يا حياط ها هيچ کس را نديدم.

تو خيابان هم کسي نبود.

پيش خودم فکر کردم،راستي که محله ي ساکتي است.تاريک و سايه دار هم هست؛آخر درخت هاي بلند و پر شاخ و برگ،دور تا دور همه ي خانه ها را گرفته بودند.تنها جاي روشن آفتابي خيابان بود که مثل يک نوار طلايي از وسط قسمت هاي تاريک دو طرفش مي گذشت.

به خودم گفتم،شايد به همين ختطر اسم اينجا را دارک فالز گذاشته اند.

پدر که از شيشه ي جلو به بيرون زل زده بود،گفت:پس اين پسر کجاست؟

مادر زير لبي گفت:واقعا مي کشمش.اولين بارش نبود که اين حرف را درباره ي جاش مي زد.

دوبار محله را دور زده بوديم و هنوز اثري از جاش نبود.

آقاي داز پيشنهاد کرد چند تا خيابان آن طرف تر را هم ببينيم و پدر فوري قبول کرد.

آقاي داز پيچيد تو يک خيابان و گفت:اميد وارم خودم هم گم نشم.آخه من هم تازه به اين محله آمدم.و بعد ساختمان آجري قرمز و بلندي را نشان داد و گفت:اون ساختمون که مي بينيد،مدرسه است.

با آن ستون هاي سفيدي که دو طرف در ورودي اش بود،خيلي قديمي و از مد افتاده به نظر مي آمد.

آقاي داز گفت:البته الان تعطيله.

چشمم به زمين بازي نرده کشي شده ي پشت مدرسه افتاد.

خالي بود.

مادر با صداي گرفته اي که از ميشه اش بلند تر بود،پرسيد:يعني جاش پياده اين همه راه رو تا اينجا اومده؟

پدر گفت:خب بله.آخه جاش که راه تميره.مي دوه!

آقاي داز که داشت فرمان را مي چرخاند،با انگشتش روي فرمان زد و با اطمينان گفت:پيدايش مي کنيم.

به خياباني پيچيديم و وارد محله ي تاريک ديگري شديم.روي تابلوي خيابان نوشته شده بود:ورودي گورستات!

و همان موقع يک گورستان بزرگ جلويمان سبز شد،گورستان روي تپه ي کوتاهي قرار داشت که با شيب کمي پايين مي آمد،دوباره بالا مي رفت و به يک زمين بزرگ و صاف مي رسيد.سنگ قبر هاي گرانيتي با سنگ هاي ايستاده ي بالا سرشان،همه جاي آن گورستان بزرگ پراکنده بودند.چند تا گياه بوته اي تک تک،اي جا و آن جاي گورستان را سبز کرده بودند،اما درخت،زياد نداشت.همين طور که آهسته از کنار قبرها رد مي شديم،متوجه شدم آن جا آفتابي ترين نقطه اي است که من در تمام آن شهر ديده ام.

آقاي داز يکمرتبه ماشين را نگه داشت و از پنجره بيرون را نشان داد و گفت:بفرماييد.اين هم پسرتون.

مادر روي من خم شد تا از شيشه ي طرف من بيرون را ببيند.با خوش حالي فت:واي،خدا رو شکر!

بله جاش بود که ديوانه وار از منار يک رديف سنگ قبرسفيد و کوتاه ميدويد.

در ماشين را باز کردم و گفتم:جاش اين جا چکار مي کنه؟

از ماشين پياده شدم،چند قدم روي چمن جلو رفتم و صدايش زدم.اولش به فرياد هايم محل نگذاشت،ظاهرا داشت لابه لاي قبر ها جاخالي ميداد و از چيزي فرار مي کرد؛چند لحظه به يک طرف مي دويد،بعد جهتش را عوض مي کردو به يک طرف ديگر مي دويد.

چرا اين کار را مي کرد؟

چند قدم ديگر جلو رفتم...ترس برم داشت و ايستادم.

يکمرتبه کله ام به کار افتاد و فهميدم چرا جاش آن شکلي لابه لاي سنگ قبر ها مي دود و جاخالي مي دهد.دنبالش کرده بودند.

کسي...يا چيزي...دنبالش بود.

پايان فصل دوم

با ترس و احتیاط چند قدم دیگر به طرف جاش برداشتم و وقتی دیدم که دولا شد،جهتش را عوض کرد و در حال دویدن دست هایش را از هم باز کرد،تازه فهمیدم که پاک عوضی گرفته ام.

کسی دنبال جاش نمیدوید،جاش دنبال کسی می دوید.

دنبال پتی.

خیلی خب،قبول دارم.گاهی وقتا قوه ی تخیل من زیادی کار می کند.خب،وقتی آدم میبیند یک نفر اینطوری تو گورستان می دود-حتی اگر روز هم باشد-حق دارد فکر های عجیب و غریب به کله اش بزند.

دوباره جاش را صدا کردم.این دفعه صدایم را شنید و رویش را برگرداند.قیافه اش نگران بود.صدا زد:آماندا!بیا کمک!

-چی شده جاش؟

برای اینکه به جاش برسم،تا آنجا که پاهایم زور داشتند،تند دویدم،ولی او مثل برق لابه لای سنگ قبر ها می دوید و از این ردیف به آن ردیف می پرید.

-کمک!

-چی شده جاش؟رویم را برگرداندم و دیدم که پدر و مادر درست پشت سرم هستند.

جاش نفس زنان گفت:پتی!نمی تونم جلوش رو بگیرم.یک دفعه گرفتمش ولی از دستم در رفت!

پدر صدا زد:پتی!پتی!ولی سگ محل نگذاشت.باز هم از یک سنگ قبر به طرف سنگ قبر دیگری می رفت؛این یکی را بو میکرد و می رفت سراغ بعدی.

پدر خودش را به جاش رساند و پرسید:چطوری این همه راه را تا اینجا آمدی؟

جاش با قیافه ی نگران گفت:مجبور شدم دنبال پتی بدوم.یک لحظه باغچه ی خشکیده ی جلوی خونه رو بو کرد.بعدش مثل برق شروع کرد به دویدن.هر چی صداش کردم محل نگذاشت.حتی روش رو هم برنگردوند.ای قدر دوید تا رسید اینجا.مجبور بودم دنبالش بروم.می ترسیدم گمش کنم.

جاش ایستاد و از خدا خواسته گذاشت که پدر دنبال پتی بدود.بعد رویش را به من کرد و گفت:نمیدونم این سگ احمق چش شده؟!پاک عوضی شده!

پدر چند بار سعی کرد پتی را بگیرد،اما نتوانست.ولی بالاخره چنگ انداخت و از زمین بلندش کرد.پتی اول با اعتراض واق واق کرد ولی بعدش وا داد.

همگی به طرف ماشین که کنار خیابان پارک شده بود رفتیم.آقای داز که تو ماشین منتظر بود،با قیافه ی ناراحتی گفت:شاید لازم باشد به سگتون قلاده ببندید.

جاش خسته و هلاک خودش را روی صندلی عقب انداخت و اعتراض کردکه:ما تاحالا به پتی قلاده نبستیم.

پدر گفت:خب شاید مجبور بشیم یه مدتی این کارو بکنیم،مخصوصا اگه بخواد این طوری فرار کنه.

آقای داز مارا به دفترش برگرداند؛یک ساختمان سفید نقلی با سقف صاف،که در انتهای یک ردیف ساختمان اداری کوچک قرار داشت.

هر چه فکر کردم،نفهمیدم چرا پتی فرار کرده.تا به حال این کار را نکرده بود.

حدس زدم پتی هم از این جابه جایی ناراحت است.هر چه باشد اوهم همه ی عمرش را تو خانه ی قدیمی مان گذرانده بود.

شاید او هم مثل من و جاش،از اینکه مجبور بود لوازمش را جمع کند و برای همیشه از آن خانه بیرون بیاید و دیگر هیچ وقت آن محله و رفقایش را نبیند،دلخور بود.

فصل سوم

قسمت دوم

حتما خانه ی جدید،خیابان های جدید و همه ی آن بوهای جدید سگ بیچاره را ترسانده بود.

جاش دلش می خواست از همه ی این چیزها فرار کند.پتی هم همینطور.

حالا درست یا غلط،این چیزی بود که من فکر میکردم.

آقای داز ماشین را جلو دفترش پارک کرد،با پدر دست داد و کارت ویزیتش را به او داد و گفت:میتونید یه هفته ی دیگه برگردید.تا اون موقع من ترتیب همه ی کارهای قانونی رو دادم.بعد از اینکه اسناد رو امضا کردید،هروقت خواستید میتونید اسباب کشی کنید.

وبعد در ماشین را باز کرد و قبل از اینکه پیاده شود،لبخندی تحویل همه مان داد.

مادر از پشت پدر سرک کشیدو روی کارت را خواند:کامپتون داز.ور به آقای داز کرد و گفت:اسم غیرمعمولیه.کامپتون یک اسم خانوادگی قدیمیه؟

آقای داز سرش را تکان دادو گفت:نه.تو فامیل ما فقط اسم من کامپتونه.هیچ نمیدونم این اسم از کجا اومده!شاید پدر و مادرم بلد نبودند بنویسند چارلی،برای همین مجبور شدند این اسم را روی من بگذارند!

و در حالیکه به جوک بی مزه ی خودش می خندید،از ماشین پیاده شد.لبه ی کلاهش را پایین کشید،کتش را از صندوق ماشین برداشت و وارد آن ساختمان سفید کوچک شد.

پدر پشت فرمان نشست و صندلی را عقب کشیدکه برای شکمش جا باز کند.مادر هم رفت جلو و سفر طولانی برگشت به خانه مان شروع شد.

مادر شیشه ی طرف خودش را بالا کشید و به جاش گفت:گمانم تو و پتی امروز خیلی ماجرا داشتید.

جاش با بی حالی جواب داد:آره.

به جاش گفتم اتاقت خیلی باحاله.حتما ازش خوشت میاد.خداییش همه جای خونه معرکه است.جدی میگم.

جاش نگاه عمیقی بهم کرد و جوابی نداد.

با آرنجم به دنده اش سقلمه زدم و گفتم:خب یه چیزی بگو.اصلا شنیدی چی گفتم؟

ولی آن نگاه عجیب و قیافه ی متفکر جاش عوض نشد.

**********

چند هفته ی بعدی به نظرم خیلی کند میگذشت.همه جای خانه میچرخیدم و با خودم فکر میکردم حیف که دیگر هیچ وقت اتاقم را نمیبینم.هیچ وقت توی این آشپزخانه صبحانه نمیخورم.هیچ وقت تو این اتاق ننشیمن تلویزیون تماشا نمیکنم.خلاصه از این فکرهای غم انگیز...

وقتی یک روز بعد از ظهر،آدم های شرکت باربری سر رسیدند و یک خروار کارتن با خوشان آوردند،حالم خیلی خراب شد.وقتش رسیده بود که اسباب هارا ببندیم؛واقعا داشت اتفاق می افتاد.با اینکه تازه عصر بود،رفتم تو اتاقم و خودم را انداختم روی تخت؛البته نه برای خوابیدن یا چرت زدن.بیشتر از یک ساعت به سقف زل زدم.فکر های وحشتناک و بی ربطی توی سرم میچرخید.مثل اینکه خواب ببینم.فقط فرقش این بود که بیدارم.

ناراحتی و عصبانیت به خاطر آن جا به جایی،فقط مخصوص من نبود.پدر و مادر هم بیخود و بی جهت به همدیگر می پریدند.ثلا یک روز صبح سر اینکه نان زیادی تست شده یا نه،دعوای مفصلی کردند...این بچه بازی آن ها خیلی مسخره بود.جاش در تمام آن مدت ساکت و بد اخلاق بود.

فصل سوم

قسمت سوم....

یک کلمه هم با کسی حرف نمی زد.پتی هم اوقاتش تلخ بود.حتی مثل همیشه برای ته مانده ی غذا های ما هم ذوق نمی کرد.فکر می کنم سخت ترین قسمت رفتن از آن خانه خداحافظی با دوستان و هم کلاسی هایم بود.کارول و ایمی رفته بودند اردو و مجبور بودم با نامه ازشان خداحافظی کنم.ولی کتی که بهترین و قدیمی ترین دوستم بود خانه بود و خداحافظی با او برایم از همه سخت تر بود.گمانم بعضی ها تعجب می کردند که با وجود تفاوت های بین من و کتی دوستی مان چطوری این همه وقت دوام آورده یک موردش این که ظاهر ما با هم خیلی فرق دارد.من لاغر و قد بلندم و پوست و موهایم تیره است او پوستش روشن است موهای بور بلندی دارد و یک کمی تپل است.با این حال ما از کلاس آمادگی با هم دوست بودیم و از چهارم دبستان صمیمی ترین دوستان هم شدیم.شب قبل از اسباب کشی که کتی آمد خانه ی ما هر دومان احساس وحشتناکی داشتیم.من به او گفتم:کتی تو چرا عصبی هستی؟این منم که دارم برای همیشه از این جا می رم.

و او که تند و تند آدامس بادکنکی اش را می جوید جواب داد:تو هم قرار نیست بری چین.از این جا تا دارک فالز فقط چهار ساعت راهه.من و تو بعدا هم دیگه رو خیلی می بینیم.گفتم:آره گمانم حق با توست.این را گفتم ولی خودم به این حرف اعتقاد نداشتم.برا من چهار ساعت فاصله فرقی با چین نداشت.با اوقات تلخی گفتم:به هر حال تلفن رو که ازمون نگرفتن.

کتی آدامس سبزش را باد کرد و دوباره آن را کشید تو دهنش و با خوش حالی دروغی گفت:آره معلومه!می دونی تو خیلی شانس داری که از این محله ی بدترکیب می ری به یک خونه ی بزرگ.با کله شقی گفتم:هیچم بد ترکیب نیست.نمی دانم چرا از آن محله دفاع می کردم.قبلا این کار را نکرده بودم.اصلا یکی از سرگرمی های من و کتی این بود که راجب جاهایی فکر کنیم که ترجیح می دادیم آن جا بزرگ شویم.

کتی پاهایش را زیرش جمع کرد و گفت:بعد از تو مدرسه دیگه حال نمی ده.حالا دیگه کی جواب های ریاضی رو یواشکی بهم می رسونه؟خندیدم و گفتم:ولی جواب هایی که من بهت می رسوندم همیشه غلط بود.مهم اینه که به فکر من بودی کتی این را گفت و از ته دل ناله کرد:اوف!راهنمایی رو بگو!تو مدرسه ی شما راهنمایی جزو دبیرستانه یا دبستان؟شکلکی در آوردم و گفتم:مگه یادت رفته که اون جا یه شهر کوچیکه؟همه چی تو یه ساختمونه.دبیرستان جدا نداره.حداقل من که چیزی ندیدم.

-چه مزخرف!

کتی درست می گفت واقعا مزخرف بود.من و کتی ساعت ها ور زدیم تا بالاخره مادرش تلفن کرد و گفت که کتی باید برگردد خانه.هم دیگر را بغل کردیم.تصمیم گرفته بودم گریه نکنم.ولی می فهمیدم که قطره های درشت و گرم اشک دارند گوشه ی چشم هایم جمع می شوند.بالاخره هم از صورتم سرازیر شدند.

با گریه و ناله گفتم:کتی خیلی وحشتناکه!!با این که از قبل به خودم گفته بودم باید خودم را کنترل کنم ولی کتی نزدیک ترین دوستم بود و دست خودم نبود.به هم قول دادیم که هرطور شده روز های تولدمان را حتما با هم باشیم.گفتیم که پدر و مادرمان را مجبور میکنیم که آن روزهای به خصوص ما را به هم برسانند.باز همدیگر را بغل کردیم و کتی دوباره گفت:غصه نخور ما همدیگه رو زیاد می بینیم.

چشم های او هم پر از اشک بود.کتی برگشت و تندی از در دوید بیرون.در توری پشت سرش محکم به هم خورد.بعد از رفتن او همانجا ایستادم و به تاریکی بیرون زل زدم.

فصل سوم

قسمت چهارم...

باران خیلی شدید نبود. رعد و برق هم نمی زد. اما آن قدر باد و باران وبود که آن سفر طولانی را کندتر و لج آورتر کند.

هرچه به محله جدیدمان نزدیک ترمی شدیم، انگار آسمان تاریک تر می شد. درخت های بزرگ و پر برگ روی خیابان خم شده بودند. مادر با صدای زیری به پدر هشدار داد: (( یواش تر برو، جک، خیابون خیلی لیزه.))

ولی پدر عجله داشت که قبل از کامیون اسباب ها، به خانه برسد: (( اگر خودمون نباشیم که نظارت کنیم، اسباب ها رو هر جا که دستشون برسه، می گذارند.))

جاش کنار من روی صندلی عقب نشسته بود و مثل همیشه تا می توانست، حال گیری می کرد. یک مدت نق زد که تشنه است و وقتی کسی محلش نگذاشت، شروع کرد به نالیدن از گرسنگی. ولی این هم بی فایده بود، چون همه مان صبحانه جانانه ای خورده بودیم.

با این کارها فقط می خواست جلب توجه کند. من سعی می کردم با تعریف کردن از خوبی خانه و بزرگی اتاقش، سرحال بیارمش. آخر او هنوز خانه را ندیده بود.

ولی خودش نمی خواست سرحال بیاید. بالاخره آن قدر نق زدو اعصابمان را خرد کرد که پدر سرش فریاد کشید.

مادر بینشان را گرفت و گفت: (( بیاین همه مون سعی کنیم که پا رو اعصاب همدیگر نگذاریم، خب؟))

پدر خندید و گفت: (( چه فکر خوبی کردی عزیزم!))

مادر با تشر گفت: (( نمی خواد منو مسخره کنی!))

آن وقت شروع کردند به بگو مگو که کدامشان از آن همه بسته بندی و جمع وجور کردن، خسته شده. این وسط پتی که کف ماشین، تو سبد فلزی مخصوص مسافرتش حبس بود، شروع کرد به زوزه کشیدن.

مادر سر من فریاد کشید: (( نمی توانی خفه اش کنی؟))

شروع کردم به حرف زدن و خواهش کردن از پتی، ولی سگ دست بردار نبود.

_ نمی دونم چش شده، هیچ وقت این طوری نمی کرد.

مادر باز هم گفت: (( هر جوربلدی، ساکتش کن!))

بالاخره پتی ساکت شد و حالا جاش شروع کرد ادای او را در آوردن. مادر برگشت و نگاه خیلی بدی به او کرد، ولی جاش ساکت نشد و پشت هم زوزه کشید؛ پیش خودش خیال می کرد خیلی حریف است.

تو همین گیر و دار، به خانه جدیدمان رسیدیم و پدر به ورودی اختصاصی جلو خانه پیچید. لاستیک های ماشین روی سنگریزه های خیس، خرچ و خرچ صدا می کرد و باران روی سقف ماشین می کوبید.

مادر گفت: (( راستی که هیچ جا خونه خود آدم نمیشه.))

نفهمیدم میخواست طعنه بزند، یا راستی راستی آنجا را خانه خودش می دانست. گمانم واقعا خوشحال بود که آن ماشین سواری طولانی تمام شده.

پدر نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: (( خب، هرجور بود، خودمون رو زودتر از کامیون رسوندیم.)) ولی بعد قیافه اش عوض شد و گفت: (( امیدوارم گم نکرده باشند.))

جاش نق زد که: (( اینجا که مثل شب تاریکه!))

پتی تو سبدش بالا و پایین می پرید و می خواست زودتر بیاید بیرون. در سبد و در ماشین را برایش باز کردم. مثل برق از ماشین پرید بیرون و به طرف حیاط جلو خانه، زیگ زاگ دوید.

جاش گفت: (( خوبه لاقل یک نفر از اومدن به اینجا خوشحاله.))

پدر زیر باران به طرف ایوان دوید و آن قدر با دسته کلید ناآشنایش ور رفت تا توانست قفل در خانه را باز کند و از همان جا بهمان علامت داد که برویم تو.

مادر و جاش برای فرار از باران فاصله ماشین تا در را دویدند. من هم در ماشین را پشت سرم بستم و دنبالشان رفتم.

ولی یک چیزی توجهم را جلب کرد. ایستادم و به پنجره های دوقلو و بزرگ بالای ایوان نگاه کردم.

دستم را به پیشانی ام گذاشتم که جلوی باران را بگیرم واز لا به لای دانه های باران، با دقت بالا را نگاه کردم.

بله. دیدمش.

یک صورت. پشت پنجره سمت چپ.

همان پسر.

همان پسر آن بالا بود و داشت مرا نگاه می کرد.

مادر صدا زد: (( کفش هاتون رو پاک کنید! روی این زمین های تمیز وشسته، گل نیارید!)) صدایش به دیوارهای لخت اتاق نشیمن خالی خورد وتو اتاق پیچید.

وارد راهرو شدم. خانه بوی رنگ می داد. نقاش ها تازه پنجشنبه کارشان را تمام کرده بودند. توی خانه داغ بود.خیلی داغتر از بیرون.

پدر از آن عقب صدا زد: (( چراغ آشپزخونه روشن نمی شه. یعنی نقاش ها برق رو قطع کردند؟))

مادر از دور داد زد: (( من چه میدونم، چرا از من می پرسی؟))

توی آن خانه بزرگ وخالی، صدایشان بد جوری بلند به نظر می آمد.

کفش هایم را روی پادری نو جلوی در مالیدم و در حالی که با عجله به اتاق نشیمن می رفتم، بلند گفتم: (( مادر، یک نفر تو طبقه بالاست!))

مادر جلو پنجره ایستاده بود و به باران نگاه می کرد، شاید چشمش دنبال کامیون اسباب ها بود. من که وارد اتاق شدم، برگشت و گفت: (( چی؟))

نفس زنان گفتم: (( یک پسر تو طبقه بالاست. از پشت پنجره دیدمش.))

جاش هم که گمان کنم تا آن موقع پیش پدر بود، همان موقع از راهرو عقبی آمد تو اتاق نشیمن و به حرف من خندید و گفت: ((هه، پس یه نفر اینجا زندگی میکنه؟))

مادر چشم هایش را برایم چپ کرد وگفت: (( کسی اون بالا زندگی نمی کنه! شما دوتا خیال ندارید امروز دست از سر من واعصابم بردارید؟))

ناله جاش در آمد: ((به من چه، من چه کار کردم؟))

مادر شروع کرد که بگوید: (( گوش کن آماندا، امروز همه مون منتظر بهانه ایم که...)) ولی من وسط حرفش پریدم: (( مادر من صورتش را دیدم. پشت پنجره بود. دیوونه که نیستم.))

جاش گفت: (( کی گفته که نیستی؟))

(( آماندا!)) مادر، که کفرش در آمده بود، مثل همیشه لب پایینش را گاز گرفت و گفت: (( لابد عکس یک چیزی تو شیشه افتاده بوده، چه میدونم، مثلا عکس یک درخت.)) و دوباره رویش را به پنجره کرد.حالا دیگر قطره های باران یکپارچه شده بود و باد با سر وصدا آن را به پنجره بزرگ اتاق می کوبید.

دویدم پای پله ها، دست هایم را مثل بلندگو دور دهنم گذاشتم و رو به طبقه دوم فریاد زدم: ((آهای! کسی اون بالاست؟))

جوابی نیامد.

بلندتر داد زدم: (( کسی اون بالاست؟))

مادر دستهایش را روی گوشش گذاشت و گفت: ((آماندا... تو رو به خدا بس کن!))

جاش از آنجا رفته بود به اتاق تاهار خوری. بالاخره تصمیم گرفته بود همه جای خانه را سرکشی کند.

بازهم با اصرار گفتم: ((یک نفر اون بالاست.)) و یکمرتبه وسوسه شدم و پله های چوبی را گرفتم و با کفش های کتانی ام گرپ و گرپ رفتم بالا.

((آماندا...)) صدای مادر را از پشت سر شنیدم.

ولی آنقدر عصبی بودم که محل نگذاشتم، چرا حرفم را باور نکرد؟ چرا گفت چیزی که من آن بالا دیدم، عکس درخت بوده؟

کنجکاو شده بودم. باید می فهمیدم کی بالای پله هاست.

باید به مادر ثابت می کردم که اشتباه می کند. باید بهش نشان می دادم چیزی که من دیدم، یک عکس مسخره نبوده.گمانم اگر پایش بیافتد، خود من هم حسابی کله شق و لجباز می شوم. اصلا شاید لجبازی صفت خانوادگی ماست.

فصل چهارم

قسمت دوم...

پله ها زیر پایم جیر جیر می کردند. قبل از اینکه به پاگرد طبقه دوم برسم، اصلا نمی ترسیدم، ولی یکمرتبه تو دلم خالی شد.

ایستادم و نفس زنان به نرده ها تکیه دادم.

کی این بالاست؟ یک دزد؟ یا یکی از بچه های این دور و بر که حوصله اش سررفته و برای ماجراجویی یواشکی آمده تو یک خانه خالی؟

به فکرم رسید شاید درست نباشد که من تنهایی بیایم این بالا.

شاید پسری که پشت پنجره است، خطرناک باشد.

صدا زدم: (( کسی اون بالاست؟)) صدایم یکمرتبه ضعیف و لرزان شده بود.

همان طور به نرده ها تکیه دادم و گوش کردم.

و صدای پایی را شنیدم که تند تند تو راهرو می دود.

نه.

صدای پا نبود.

صدای باران بود.

صدای برخورد باران با بامپوش های سیمانی پشت بام.

نمیدانم چرا، ولی آن صدا یک کم بهم آرامش داد. نرده را ول کردم و قدم به راهرو دراز و باریک گذاشتم. آن بالا تاریک بود و تنها روشتایی اش نور خاکستری کم رنگی بود که از پنجره مستطیل و کوچک آن سر راهرو می تابید.

چند قدم جلو رفتم. کفپوش های چوبی قدیمی زیر پایم سر و صدا راه می انداختند و جیر جیر می کردند. (( کسی اینجاست؟))

باز هم جوابی نیامد.

به طرف اولین در سمت چپ رفتم، بسته بود. بوی رنگ تازه داشت خفه ام می کرد. کنار در، یک کلید چراغ بود. فکر کردم شاید مال چراغ راهرو باشد، کلید را زدم بالا، چراغی روشن نشد.

_ کسی اینجاست؟

وقتی دستگیره در را می گرفتم، دستم می لرزید و داغ و نمناک شده بود.

دستگیره را گرفتم، نفس عمیقی کشیدم و در را هل دادم.

تو اتاق سر کشیدم. نور خاکستری ضعیفی از پنجره به اتاق می تابید. همان لحظه آسمان برق زد و من از ترس پریدم عقب. پشت سرش، از دور صدای غرش رعد آمد.

یواش و با احتیاط، یک قدم رفتم تو. یک قدم دیگر.

کسی آنجا نبود.

آنجا اتاق خواب مهمان بود. البته اگر جاش از آن خوشش می آمد، مال او می شد. باز هم آسمان برق زد. با اینکه چیزی از ظهر نگذشته بود، آسمان داشت تاریک می شد و بیرون ساختمان مثل قیر سیاه بود.

برگشتم تو راهرو. اتاق بعدی قرار بود مال من باشد. این اتاق هم پنجره بزرگی داشت که رو به حیاط جلویی خانه باز می شد.

نکند پسری که از این بالا به من زل بود، الان تو اتاق من باشد؟

یواش وبی صدا تو راهرو راه افتادم. خودم هم نمی دانم چرا دستم را روی دیوار می کشیدم. بیرون در اتاقم ایستادم.

آن در هم بسته بود.

نفس عمیقی کشیدم، با انگشت به در زدم و صدا زدم: (( کی اینجاست؟))

گوش دادم.

جوابی نیامد.

سکوت.

دوباره صدای رعد وبرق آمد. این دفعه نزدیکتر بود. نفسم را حبس کردم و سرجایم خشک شدم. انگار فلج شده بودم. آن بالا خیلی داغ بود، داغ ونمناک. از بوی رنگ گیج شده بودم.

دستگیره را گرفتم و دوباره پرسیدم: (( کسی اینجاست؟))

می خواستم دستگیره را بچرخانم که... آن پسر یواش و بی صدا از پشت سرم آمد و شانه ام را محکم گرفت.

نفسم بند آمده بود. نمی توانستم فریاد بزنم.

قلبم ایستاده بود و احساس می کردم چیزی نمانده سینه ام منفجر بشود.

بالاخره با ترس و لرز، توانستم رویم را برگردانم.

فریاد زدم: (( جاش! زهره ام را بردی! فکر کردم...!))

شانه ام را ول کرد و گفت: (( خوب سر کارت گذاشتم!)) بعد هم شروع کرد به غش غش خندیدن؛ خنده بلند و زیری که صدایش توی راهرو دراز و خالی می پیچید.

قلبم گرپ و گرپ می زد و پیشانی ام می کوبید. هلش دادم به دیوار و با عصبانیت بهش توپیدم: (( کارت اصلا بامزه نبود. واقعا منو ترسوندی.))

از زور خنده افتاد زمین. این واقعا روانی است. خواستم دوباره هلش بدهم، اما از دستم در رفت.

با عصبانیت رویم را ازش برگرداندم و ... دیدم در اتاقم یواش یواش باز می شود.

باورم نمی شد. بی حرکت سرجایم ماندم و نگاهم روی در، که هر لحظه بازتر می شد، خشکید.

جاش از خنده دست برداشت و از روی زمین بلند شد؛ فوری حالتی جدی به خودش گرفت و چشم های پررنگش از ترس سفید شد.

صدای راه رفتن یک نفر را از اتاق شنیدم.

و صدای پچ پچ.

صدای خنده.

با صدای زیر و ضعیفی که برای خودم ناآشنا بود، با لکنت پرسیدم: (( کی ... کی هستی؟))

در جیر جیر بلندی کرد، یک کم دیگر باز شد و دوباره شروع کرد به بسته شدن.

با صدای محکم تری پرسیدم: (( کی اونجاست؟))

باز هم صدای پچ پچ و حرکت به گوشم خورد.

جاش رفته بود عقب، خودش را به دیوار چسبانده بود و یواش یواش، از پهلو خودش را به پله ها می رساند. حالتی تو صورتش بود که تا آن موقع ندیده بودم ... وحشت محض.

در، مثل در خانه های جن زده تو فیلم های ترسناک، باز هم جیر جیر کرد و یک کم دیگر بسته شد.

جاش که تقریبا به پله ها رسیده بود، دیوانه وار با دستش به من علامت می داد که به دنبالش بروم.

ولی من به جای این کار، رفتم جلو، دستگیره را گرفتم و در را محکم هل دادم.

در فوری باز شد.

دستگیره را ول کردم، تو درگاه ایستادم و گفتم: (( کسی اینجاست؟))

اتاق خالی بود.

صدای رعد وحشتناکی آمد.

چند ثانیه طول کشید تا بفهمم چرا در تکان می خورد. لای پنجره اتاق چند سانتی متر باز بود و باد در را باز و بسته می کرد. حدس زدم صدای پچ پچی هم که شنیدم، مربوط به باد بوده.

حتما نقاش ها پنجره را باز گذاشته بودند.

نفس عمیقی کشیدم، هوا را کم کم از ریه ام بیرون دادم و منتظر شدم ضربان قلبم به حال عادی برگردد.

به خودم گفتم، بچه تو که پاک خیط کردی! و تندی رفتم سراغ پنجره و آن را بستم.

جاش از تو راهرو یواش گفت: ((آماندا ... حالت خوبه؟))

می خواستم جوابش را بدهم، ولی بعد فکر بهتری به سرم زد.

چند دقیقه پیش چیزی نمانده بود که مرا از ترس بکشد؛ چطور است من هم یک خرده او را بترسانم؟حقش است.

جوابش را ندادم.

صدای پایش را شنیدم که با احتیاط چند قدم به اتاق من آمد. ((آماندا! آماندا! حالت خوبه؟))

پاورچین رفتم طرف رختکن و درش را نیمه کاره باز کردم. آن وقت از پشت، روی زمین دراز کشیدم، طوری که سر و شانه ام تو رختکن مخفی بشود و بقیه بدنم تو اتاق باشد.

((آماندا!)) صدای جاش نشان می داد خیلی ترسیده.

ناله بلندی کردم: ((آی ی ی ی!))

می دانستم وقتی مرا این طوری روی زمین ولو ببیند، حسابی کپ می کند!

_ آماندا ... چی شده؟

حالا دیگر به درگاه اتاق رسیده بود و هر لحظه ممکن بود مرا ببیند که روی زمین افتاده ام وسرم پیدا نیست. صدای رعدی که از بیرون می آمد و برقی که چند ثانیه اتاق را روشن می کرد هم باعث می شد آن صحنه ترسناک تر بشود.

نفس عمیقی کشیدم و هوا را نگه داشتم که جلوی خنده ام را بگیرم.

اولش خیلی یواش گفت: (( آماندا؟)) و بعد، نفس صدا داری کشید و بلند گفت: (( هان؟!)) حتما مرا دیده بود.

فریاد بلندی از گلویش بیرون آمد. صدای پایش را شنیدم که به طرف پله ها می دوید و جیغ می کشید: (( پدر! مادر!))

آن وقت صدای گرپ گرپ کفش هایش آمد؛ که از پله های چوبی پایین می دوید و یک نفس صدا می زد و فریاد می کشید.

پیش خودم نخودی خندیدم.

آن شب وقتی بالشم را پف دادم و توی تختم خزیدم، لبخند زدم. تو این فکر بودم که آن روز عصر جاش چقدر ترسیده بود؛ حتی بعد از این که من صحیح وسالم، خیلی باوقار از پله ها پایین می رفتم، قیافه اش وحشت زده بود. چقدر لجش گرفته بود که این طوری دستش انداخته بودم.

البته کار من از نظر پدر و مادرم هم خنده دار نیامد. هر دو عصبی و ناراحت بودند، چون کامیون اسباب ها، بعد از یک ساعت تاخیر، تازه از راه رسیده بود. آنها من و جاش را مجبور کردند که برای یک مدت آتش بس بدهیم و همدیگر را نترسانیم.

جاش غر زد که: (( تو این خونه قدیمی و ترسناک، نمی شه نترسید!)) با این حال هر دو با اکراه قبول کردیم که سعی کنیم همدیگر را دست نیندازیم.

کارگرها کلی از دست باران غر زدند و شروع کردند به پیاده کردن اسباب ها؛ من و جاش هم بهشان نشان می دادیم که هر چیزی را در کدام اتاق بگذارند. کمد کشویی من روی پله ها از دستشان ول شد، ولی خوشبختانه فقط یک خراش کوچک برداشت.

اسباب ها توی آن خانه بزرگ، عوضی و کوچک به نظر می آمدند. من و جاش سعی می کردیم جلو دست و پای پدر و مادر را که تمام روز کار می کردند، نگیریم؛ بیچاره ها یا داشتند وسایل را مرتب می کردند، یا کارتن ها را خالی می کردند، یا لباس ها را آویزان می کردند. مادر حتی پرده اتاق مرا هم آویزان کرد.

چه روزی بود!