رمان جلد دوم عشق آمازونی به قلم آمنه آبدار

ژانر : #طنز #عاشقانه

خلاصه :

جلد دوم رمان عشق آمازونی، در ادامه ماجراهای طنز یزدان و هانا است و اما با حضور شخصیت های جدید که هر کدوم یه طنزی رو رقم می زنن. دلارام عشق یزدان و هانا که عجیب با یزدان سر لج افتاده... دریا دختری دیوونه تر از هانا، که دوست داره زود شوهر کنه و نیمه گمشده اش رو پیدا کنه، ولی از بخت بد روزگار، هر بار یه ضد حال می خوره!

●دوستان فایل عیارسنج هست و کامل نیست. تنها برای رفع ابهامات در مورد جلد دوم عشق آمازونی هست که جلد سوم نداره و جلد دوم کاملش به صورت فروشی موجوده. شامل ۲۹۱ صفحه از ۵۵۰ صفحه است.

جهت خرید ادامه رمان و حمایت از نویسنده

به آیدی تلگرامی نویسنده رجوع کنید.

@Ameneh_novelist

!#

link==تلگرام نویسنده==https://t.me/Ameneh_novelist

!#

مقدمه:

در این جنگل خیس باران خورده

دلی در تب و تاب معشوق مرده

جامی ز عشق به دست

دل ز شور عشق مست

نفست باده ناب است نازم

دل با یک نفست خراب است نازم

خراب از فرط گناه نگویم اما

شاید عاشق چشمان وحشی ات شدن

گناه است نازم

با تو دیوانه شدن آسان است...

دل به جنگل سپردن آسان است...

با تو دیوانه شوم حتی اگر

در دنیای امروز دیوانگی گناه است نازم

«آمنه آبدار»

به نام نوازنده گیتار عشق

- یعنی الان واقعا قراره هانا تو فیلم بازی کنه؟

روشنک یه لحظه نگاهش رو از گوشی برداشت و یه چیپس انداخت تو دهنش و گفت:

- آره نقش اول رو بهش دادن.

- احتمالا نقش اوله فیلمم یه خره!

با حرص بسته دستمال کاغذی رو تو صورت دریا پرت کردم.

- حرف نزن بیشعور... دوستت داره معروف میشه!

- خیلی خب بابا، تو فیلمو بازی کن، از کجا معلوم باز این فیلمه شکست نخوره؟

راستم می گفت! احتمالش زیاد بود... ولی ما به چیزای منفی فکر نمی کنیم.

- کم انرژی منفی بده، به این فکر کن که فردا پس فردا کنار یه آدم معروف راه میری و اعتماد به نفست اعتماد به سقف میشه.

دهن کجی کرد که پرسیدم:

- چخبر از فریاد؟

- کات کردیم! اون لیاقت منو نداشت.

- باز چرا؟

- بهش گفتم بیا ازدواج کنیم، گفت قصد من ازدواج نیست. تو چی؟ هنوز سینگلی؟

نفس عمیقی کشیدم و چیپس تو دهنم رو قورت دادم که چشمام گرد شد و تا پایین رفتنش همون جور گرد موند... خیلی بد بریده بود. لیوان آب رو برداشتم و لاجرعه سر کشیدم که یکم بهتر شدم.

- آره هنوز سینگلم، هر کیو می بینم، اونی نیست که می خوام!

پوزخندی زد.

- ولی من هر کیو می بینم، همونه که می خوام!

خنده بلندی سر دادم و گفتم:

- تو رو این اصلی که فقط مذکر باشه! ماشاء الله دلتم مثل ژله است، واسه همه می لرزه.

با این حرفم روشنک که سرش توی گوشیش بود، خنده بلندی سر داد.

- گوشه چشمی کافیه تا دل ببازه!

دریا چشماش رو ریز کرد و با غیض نگامون کرد و بعد طی یک حرکت خیلی غافلگیرانه، بالشت رو برداشت و محکم توی سر روشنک کوبید.

- خفه شو تو، هی سرت تو گوشیه! مثلا جمع دوستانه است، بعد دوماه جمع شدیم همو ببینم حرف بزنیم.

به حرف اومدم و گفتم:

- راست میگه، چیه هی سرت تو گوشیه و لبخند ژکوند می زنی، وایسا ببینم...

هنوز حرفم تموم نشده بود که صدای زنگ مسخره گوشیش بلند شد. روشنک نیشش پهنای صورتش باز شد و دریا با دیدن این صحنه یکی محکم روی پاش کوبید.

- باز این نامزدشه!

- به شما چه، دریا خانوم خب شما هم نامزد کن.

- پیش من بحث نامزد مامزد نکن، من حساسم! اگر می تونستم بی کار نمی نشستم.

روشنک بعد چند تا سرفه و رو به ما گفت:

- خب دیگه بسه ساکت شین، عقشم زنگ زده!

روشنک جواب داد و تا گفت الو، دریا گوشی رو از دستش چنگ زد. روشنک یه لحظه مات موند و وقتی به خودش اومد، به دریا حمله کرد تا گوشیش رو پس بگیره که محکم گرفتمش و دستم رو جلو دهنش گذاشتم. در حال جدال با روشنک بودم که دریا گوشی رو روی اسپیکر گذاشت و صدای هستیار تو اتاق پیچید.

- روشنک من، عشق من، باعث روشنایی شب من...

دریا با لحن سوزداری ادامه داد:

- لامپ من، چراغ نفتی من، روشنک ای فیتیله من!

هستیار که وقتی دید صدا، صدای روشنک نیست ساکت شده بود، بعد تموم شدن حرف دریا گفت:

- دریا تویی؟ چطوری؟

- به توچه! تو مگه تهیه کننده نیستی؟ چرا انقدر بیکاری که مدام سرت تو گوشیه؟ یکم به کار و زندگی ات برس!

هستیار حس خوشمزگی اش گل کرد و صداش رو مثل این دوبلور های فیلم هندی کرد.

- آه که نمی دانی کار من، زندگی من، در روشنک خلاصه می شود...

دریا هم متعاقبا صداش رو مثل اون کرد و گفت:

- آه که نمی دانی، چقدر دوست دارم خفه ات کنم!

روشنک بال بال می زد و هر بار یه دور لنگاش رو تا دهنم می آورد و می رفت. انقدر به دستام فشار وارد کرده بود که احساس می کردم الان دستام کنده میشه.

بالاخره با تلاش های فراوان تونست دستم رو از روی دهنش برداره و به محض اینکه این کارو کرد داد زد:

- شما دوتارو من می کشم!

دوباره دستم رو روی دهنش گذاشتم که برش داشت.

- خفه ام کردی الاغ، دستت رو بردار!

هستیار که حرف روشنک رو شنیده بود از اون در داد زد:

- ولش کنین، کشتینش بی رحما، عشق من میام نجاتت میدم!

دریا دستش رو روی دکمه قطع گذاشت و قبل قطع کردت گفت:

- جمع کن این بتمن بازیارو، دوست خودمونه اختیارش دست خودمونه، بابای!

و گوشی رو قطع کرد. همون لحظه روشنک رو ول کردم و اون با عجله پا شد و فکر کرد رو زمینه و عادی پاش رو گذاشت و درست همون لحظه با نشیمنگاهش روی زمین افتاد و داد زد.

- آخ ننه، صاف شد!

دریا رفت بالا سرش وایساد و گفت:

- حقته، یه نگاه به دور و برت کن ببین کجایی، تخت رو با زمین صاف اشتباه گرفتی؟

روشنک با اخ و اوخ پاشد و با چند تا فحش پا شد، دستش رو به اونجاش گرفت و لنگ لنگون به سمت دستشویی رفت.

- کجا میری؟

طلبکار برگشت و با صورتی در هم گفت:

- میرم ببینم زخمی مخمی نشده باشه.

دریا یکی به پهلوم کوبید و با خنده زیر لبی زمزمه کرد:

- نمی خواد روش خط و خش بیافته!

خنده ای کردم که از ترس اینکه صدامون رو نشنوه و نیاد بزنتمون زود لب و لوچه ام رو جمع کردم.

- حالا چه وقتی هم من دستشویی لازمم!

پشت بندش روی تخت نشست و بالشت رو از روی زمین برداشت.

- فردا اولین روزه فیلمبرداریه؟

کنارش نشستم.

- آره، قراره باز اون گودزیلارو ببینم.

- گودزیلا؟

- یزدان رحمتی رو میگم.

چپکی نگام کرد و گفت:

- بمیری، اون که خیلی جذاب و خوشکله! راستی بحث اون بیهوش شدنه چی بود؟

با یاد آوری اش زدم زیر خنده و تا می تونستم خندیدم. دریا هم از خنده من خنده اش گرفته بود و داشت می خندید. بالاخره با هزار زور خنده ام رو مهار کردم.

- روزی که هستیار اومد بهم گفت بیا بازی کن جای اون دختره که خودم باشم، قبول کردم و رفتم. هستیار به یزدان نگفته بود بازیگری که پیدا کرده منم، بعد یهو وارد اتاق که شدم، وقتی دیدم با چشمای گرد نگام کرد و بعد یهو بیهوش شد!

- بیچاره ازت می ترسه از بس دیوونه ای!

- برو گمرو، به هوش که اومد من تو حلقش بودم، داشتم گلاب زیر دماغش می ذاشتم بو کنه! چشماش رو که باز کرد، گفتم هللو رفیق، انتظار نداشتم از خوشی ذوق کنی... عوضی بیرونم کرد!

- عجب پسر باحالیه!

بعدم بهم نزدیک شد و چشمکی زد.

- بگو تو آمازون چی کار کردین؟

پوکر جواب دادم:

- مثل سگ و گربه به هم پریدیم!

- آشغال! یعنی هیچ کاری نکردی؟

اخمی کردم و کلافه گفتم:

- خب چی کار می کردیم؟

- احمق، یه عشوه ای، یه نازی، یه ماه با پسره بوده یه ذره حس هم توش ایجاد نکرده.

با یاد آوری اون روزا لبخندی زدم.

- ریا نباشه، یه حسایی ایجاد کردم...

با ذوق بهم نزدیک شد و چشمای آبی اش رو بهم دوخت.

- بگو بگو، چه حسایی؟

- تنفر، حس اینکه بکشتم، حس ناراحتی، حس عصبانیت، حس خوشحالی...

وسطای حس حس کردنه بودم که یکی تو کله ام کوبید.

- ای بمیری که درست حسابی ام حس ایجاد نمی کنی!

بعدم بلند شد رفت دم در دستشویی و چند تا بهش زد.

- ای بمیری بیا هیچیت نشده! تو چرا انقدر رو اونجات حساسی؟ برو بیمه اش کن خب.

خنده ای کردم و خودم رو روی تخت پرت کردم؛ یزدان رحمتی منتظر من باش...

***

توی سالن فرودگاه وایساده بودیم و کلی مردم دورمون بود و نگاه می کردن. یزدان داشت اون وسط جلز و ولز می کرد و راه بازی کردنش رو نشونم می داد... یکی نیست بگه، یزدان تو که از خودم بهتر نمی دونی چی کار کنم چی کار نکنم؟ عجب خرایی پیدا میشن.

امروز برداشت اول بود و فعلا من تنها بازی می کردم و برسام نیومده بود و تا چند ساعت دیگه هم نمی اومد.

سوال پیش میاد که برسام کیه و سوال منطقی هم هست؛ برسام نقش اول مرد یا همون سینا بود و جلوی من بازی می کرد... پسر خوشکل و محترمی هم بود و جوری شق و رق رفتار می کرد که آدم می ترسید بهش دست بزنه یهو تا بشه و قد بخوره.

- متوجه شدین؟

به خودم اومدم و گیج نگاهش کردم که جلو اومد و گفت:

- بیا برو کاری که کردی رو با اون دیالوگای تو فیلم نامه اجرا کن!

لبخندی ملیح و پشت بندش، پلکی زدم.

- چشم، جناب رحمتی!

- برو گمرو؛ قشنگ بازی کن.

برگشتم سمتش و چشمام رو ریز کردم.

- حرف نزن، ناسلامتی دارم نقش خودم رو بازی می کنم.

بی توجه به حرفم از کنارم رد شد و چند بار دستاش رو به هم کوبید.

- خب خب خب، آماده باشید؛ برداشت اوله! برو حسام.

حسام وایساد و با چیزی که تو دستش بود، داد زد:

- دوربین یک، دوربین دو، صدابردارا، میریم برای برداشت اول، یک دو سه... برو!

از در فرودگاه وارد شدم و چمدونم رو دنبال خودم می کشیدم؛ یه دفعه ای آهنگ شماعی زاده تو فضا پیچید... به پیشنهاد خودم آهنگ ها مال شماعی زاده بودن. این صحنه های اولم به هستیار گفته بودم و اون به یزدان منتقلش کرده بود.

با یه نفر خیالی حرف زدم که نقش روشنک رو داشت و به من می گفت نمی تونم بیام! دقیقا داشت صحنه های اون روز تو ذهنم تداعی می شد. تو بحر اجرا بودم که نمی دونم چی شد پام سر خورد و وسط فرودگاه تلپی افتادم.

صدا خنده ها از گوشه و کنار بلند شد و بیشتر از همه این یزدان بود که داشت می خندید. خواستم به نقش بازی کردنم ادامه بدم، ولی واقعا خیلی ضایع بود... آخه یعنی چی؟ اینجا چرا خیسه؟

اونجام بدجور درد می کرد و اما درد ضایع شدن بدتر بود... بازیگر یهو جلو اون همه آدم بخوره زمین. یزدان اسب شده بود و شیهه می کشید. با سقلمه ای که هستیار بهش کوبید، با خنده به سمتم اومد. دهنش عین خر شرک باز بود... پسره میمون!

با غضب و حرص نگاهش می کردم و به دو قدمی ام که رسید، طی یک حرکت خبیثانه زیر پایی براش گرفتم ولی از شانس بدم جای افتادنش رو درست پیش بینی نکردم و تا به خودم بیام با اون هیکل گوریلی اش روم افتاده بود. با تموم توانم داد زدم:

- آخ ننه، ترکیدم!

یزدان به ثانیه نکشید از روم بلند شد و با یه لبخند ضایع و صورت سرخ شده، از فرودگاه بیرون زد و من با چهره ای که بیچارگی ازش می بارید، به سقف فرودگاه زل زده بودم. اگه ننه ام می فهمید پسره روی من افتاده، به شش تکه مساوی تقسیمم می کرد.

تموم اعضای بدنم درد می کرد... من اگه شانس داشتم اسمم شمس الله بود؛ تا می خوایم یکی رو ضایع کنیم، خودمونم باهاش ضایع میشیم. انگار بنده خوب خدام که خدا نمی زاره گناه کنم، هر بار یه جوری اثرش رو خنثی می کنه.

یکی از دخترای گروه اومد و من رو از روی زمین بلند کرد، شبیه هلو پلاسیده شده بودم... خرمات رو پخش کنم یزدان!

روی صندلی نشوندنم و دوباره گریمم کردن؛ جرئت نگاه کردن به مردم رو نداشتم، احساس می کردم تا نگاهشون کنم خنده شون رو می بینم و کامل اعتماد به نفسم اعتماد به کف میشه. خداکنه فیلم اینا نگرفته باشن، اون وقت آبرو هچ، حرف مردم هچ، این ننه مه که گور به گورم می کنه.

نمی دونم چقدر حال بدم از چهره ام معلوم یود که حضور هستیار رو کنارم حس کردم. صورتش قرمز شده بود و ضایع بود که کلی خندیده. خم شد تا کامل ببینتم و بعد گفت:

- انقدر چهره ات تو هم نباشه! بی خیال باش، پیش میاد.

- چطور بی خیال باشم هستیار، فیلم نگرفته باشن.

سری به نشونه نه تکون داد و یک بار پلکهاش رو با اطمینان روی هم فشرد.

- نه نترس، کسی فیلم نگرفته.

نفس حبس شده ام رو آسوده بیرون دادم و نشستم تا دوباره گریمم کنن و بعد لباسام رو هم سر و سامون بدن. یزدان گم و گور شده بود، اصلا معلوم نبود کجا رفته و چی کار می کنه.

وقت ضبط دوباره رسید، البته تا یه جایی رو خوب بازی کرده بودم و از ادامه اش گرفتن... هستیار به جای یزدان می گفت چی کار کنیم و چی کار نکنیم.

بالاخره برسام هم اومد و فیلمبرداری سکانس های داخل فرودگاه تموم شد. وسایلم رو برداشته بودم و می خواستم برم بیرون که روشنک زنگ زد. گوشی رو از توی کیفم در آوردم و همون طور که بیرون می اومدم از فرودگاه، جواب دادم:

- الو.

صدای دریا تو گوشم پیچید: فیلمبرداریت تموم شد؟

- آره، همین الان!

- باش، ما الان داریم میام دنبالت، یه ربع دیگه می رسیم. بیا بیرون.

دستم رو به پشت گردنم گرفتم و گفتم: کجا می خواین برین؟

- می خوایم بریم بیرون صفا کنیم، تو هم برامون تعریف کن که چی شد و چی نشد!

با یاد آوری اتفاقات چشمام رو محکم رو هم فشردم.

- یادم نیارین، گند بالا آوردم.

- باز چی کار کردی؟ نمیشه تنهات گذاشت که... حق با مادرته که همش بهت میگه آشغال کله!

- با قطع کردن تماس خوشحالم کن؛ بابای.

- بی لیاقت عوضی!

به خودم که اومدم تا حدودی از فرودگاه دور شده بودم و چون شب بود، یه گوشه تاریک بودم. از تاریکی نمی ترسیدم، به خاطر همینم گوشی رو توی کیفم انداختم و برگشتم که برگردم جلو فرودگاه، ولی یهو یکی پشتم قرار گرفت و سایه اش رو روی زمین دیدم.

از قد و قامت و عطرش فهمیدم یه زن نیست و مرده و از قضا اخوی بسی هم خوش قد و قامته.

خواستم برگردم که نزاشت و جفت دستاش رو روی بازوهام گذاشت. خواستم دستام رو آزاد کنم که نزاشت و محکم تر گرفتم. دیگه داشتم کم کم می ترسیدم... این مرده کیه؟ هستیار عمرا باهام از این شوخیا کنه... با فکری که به سرم زد چشمام گرد گرد شد و تند تند توی کاسه چرخوندمش.

نکنه از این آرنولد فشرده ها باشه، به هر حال سایه که راست نمیگه... مثلا من قدم زیاد بلند نیست ولی تو سایه ام درخت چنارم!

یهو به خودم اومدم... این چرت و پرتا چیه که میگی؟

صورتم درهم رفت و با صدایی مردد گفتم:

- ببخشید، من افتخار دیدن سایه چه اخوی خوش قد و قامتی رو دارم؟

صدایی نیومد، جواب سوالم رو نگرفتم که دوباره به حرف اومدم.

- اخوی چرا حرف نمی زنی؟

دوباره جواب نداد که چهره و لحنم رنگ غم به خودش گرفت.

- اخوی بیچاره، لالی شما؟ ببخشید...

احساس کردم سرش رو نزدیک آورد و کنار گوشم نگه داشت. شال سرم بود، ولی از تلقین این که داره کنار گوشم نفس می کشه، سطح درونی گردنم می خارید.

آب دهنم رو با ترس قورت دادم که دستش بالا اومد روی چشمام نشست و بعد سرم رو به طرف چپ کج کرد. از اون ورم احساس می کردم که سر خودش رو داره جلو میاره...

با یه دستش دوتا دستام رو گرفته بود... مغزم از کار افتاد، قدرت تصمیم گیری نداشتم! وقتی نفساش رو که داشت نزدیک تر می شد حس کردم، خود به خود عقلم به کار افتاد و بهم نهیب زد که الان با یه دست دو تا دستت رو گرفته و می تونی خودت رو آزاد کنی.

دستی که روی صورتم بود، اون قدر بزرگ بود که یه قسمتش نزدیک دهنم باشه. دهنم رو باز کردم و بدون وقفه محکم دستش رو گاز گرفتم که دستش رو کنار برد و داد زد. چشمام رو بستم تا قد و قامتش رو نبینم و نترسم و بتونم دستام رو آزاد کنم.

بدون اتلاف وقت پام رو بالا آورد و یکی به ساق پاش زدم که دستام رو ول کرد و آخی گفت. اهل فرار نبودم، باید بهش می فهموندم با یه دختر ساده رو به رو نیست. بدون اینکه جیغ بزنم، چشمام رو باز کردم و کیفی که توی دستام بود و خودش به تنهایی چند کیلو وزن داشت و پر وسایل سنگین بود، بالا آوردم و تا تونستم تو سر و صورتش زدم.

مرد محکم داد می زد و می گفت بس کن، ولی من گوشام کر بود و قدرت تجزیه و تحلیل هیچی رو نداشتم. اون قدر عصبانی بودم که مغزم فقط فرمان می داد طرف رو بزنم. می زدم و می گفتم:

- اومدی ت*ج*ا*و*ز کنی؟ ها؟ اومدی ت*ج*ا*و*ز کنی؟ جوابت بله است دیگه!

یکی دیگه محکم زدم.

- به جز اینکه ت*ج*ا*و*ز کنی، اومدی چی کار؟ ها؟

یهو مرده داد زد:

- بس کن آمازونی! منم یزدان...

کیفی که می اومد تو صورتش بخوره، تو هوا موند. هنوز حرفش رو هضم نکرده بودم... یزدان؟ با نور ماشینی که توی چشمام خورد، محکم چشمام رو بستم که صدای دریا رو شنیدم:

- هانا؟ چیزی شده؟

یه ربع چه زود گذشته بود... پرواز کردن؟

- عوضی یه ساعته داری طرف رو می زنی، بعد میگی چطور یه ساعت گذشت؟

با حرف وجی قانع شدم و تازه یادم اومد چی شنیدم و این کیه! رو به دریا داد زدم:

- این نور بالاهای ماشین رو خاموش کن.

کاری که گفتم رو کردن و من تازه یزدان رو دیدم؛ چند جای دست و گوشه پیشونی اش زخمی شده بود... هنوز ساکت نگاهش می کردم که دریا همزمان با اینکه جلو می اومد تا ببینه کیه که دارم می زنمش، گفت:

- چی شده هانا؟ مزاحمت ش...

به یزدان رسید و با دیدنش حرفش ناتمام موند...

نفس عمیقی کشیدم؛ کار خیلی بدی کرده بود، حتی اگر یه دست کتک هم ازش می خوردم، بازم تا این حد ناراحت نمی شدم.

کیفی که تو هوا مونده بود رو محکم تو سرش کوبیدم و داد زدم:

- عوضی آشغال این چه کاریه؟ خجالت نمی کشی؟ سر چی این کارو کردی؟

- می خواستم بترسونمت و بهت یه هشدار بدم!

کیفم از دستم افتاد؛ شنیدم که روشنک به هستیار زنگ زد، ولی هیچی حالیم نبود... این بار خودم بهش حمله بردم.

- این جوری می خوای بترسونی و هشدار بدی؟

به خودش جنبید و مچ دو تا دستم رو گرفت و تو صورتم غرید:

- تا چند دقیقه پیش که اخوی خوشتیپ و خوش قد و قامت می کردی و خوشت اومده بود، چی شد؟

چشمام رو ریز کردم و یهو با پام محکم به زیر شکمش کوبیدم و داد زدم:

- آخه از چیه تو اختاپوس خوشم بیاد، میمون؟

عربده ای کشید، دستام رو ول کرد و محکم اونجاش رو چسبید. خواستم بهش حمله کنم که هستیار سر رسید و زود گرفتم. رو هوا پاهام رو تکون می دادم و بهش فحش می دادم.

- پسره عوضی، اوسگول!

هستیار نمی دونست من رو بگیره به یزدان حمله نکنم، یا حال یزدانی که از درد کبود شده بود رو بپرسه. دریا و روشنک مدام می خواستن آرومم کنن.

- آروم باش هانا این پسره که ارزشش رو نداره.

یهو یزدان داد زد:

- هستیار این دختره رو از جلو چشمم ببر، رفیقاشم آدم نیستن، نمیان این وحشی رو بگیرن، وایسادن بر و بر نگاه می کنن، سه تایی از آمازون فرار کردن ادب ندارن که!

تا این رو گفت، دریا که سعی داشت آرومم کنه، دستاش از حرکت ایستاد... چشماش رو بست و نفس عمیقی کشید. همه جا سکوت شد، دریا رو همه می شناختیم. هستیار با ترس و بهت گفت:

- یا خدا! داداش گورت رو کندی...

دریا با آرامش جلو رفت، می دونستیم این آرامش قبل طوفانه! یزدان که نمی دونست حرف هستیار رو جدی بگیره یا چهره آروم دریا رو، فقط وایساده بود و بی حرکت و صامت نگاهش می کرد. آروم گفتم:

- دریا، بیا عشقم، بیا من بی خیال شدم، بیا ولش کن...

ولی دریا کر شده بود، کیفش رو وسط راه انداخت زمین و به دو قدمی اش که رسید اول آروم نگاهش کرد و بعد خیلی یه دفعه ای بالا پرید، گارد گرفت و جیغ زد:

- قودااااا!

یزدان با این حرکت از جا پرید و بالاتنه اش رو عقب برد و با چشمای گرد نگاهش کرد. دریا دوباره بالا پرید و اومد پایین و چشماش رو بست و کشیده داد زد:

- قودااااا!

یزدان هنوز تو بهت بود و می دیدم که کم مونده بخنده، بدبخت نمی دونست قراره چی بشه! قبل اینکه قودای دریا تموم بشه، به سمتش حمله بردیم که به یزدان حمله کرد و یه لگد به ساقه پای یزدان زد. هستیار زودتر خودش رو رسوند و کمر دریا رو گرفت. دریا تو هوا با چشمای بسته حرکت اجرا می کرد. هستیار بدبخت نمی دونست بخنده یا دریا رو محکم بچسبه تا نره یزدان رو بزنه.

بین جیغای بلند دریا، رو به یزدان با داد گفت:

- پاشو برو یزدان، پاشو!

یزدان فرار رو بر قرار ترجیح داد و لنگ لنگون رفت. هستیار که دریا رو روی زمین گذاشت، دریا از بس جفتک انداخته بود، خسته رو زمین نشست و رو به هستیار در حالی که نفس نفس می زد گفت:

- چرا نذاشتی آدمش کنم؟

هستیار دستی به صورتش کشید و خم شد و نفسی چاق کرد.

- کشتینش بدبخت رو!

بعدم برگشت سمت من و پرسید:

- چی کارت کرده بود؟

با یاد آوری کاری که کرد چشمام رو با حرص بستم؛ چی می گفتم به هستیار؟ پسره عنتر، اومده بهم چسبیده تو تاریکی می خواد کارای خارجکی کنه که چی؟ هشدار بده! نوبره والا.

با اخم کیفم رو برداشتم و گفتم:

- هیچی، جوابش رو خوب گرفت.

هستیار جلو اومد.

- بلایی سرت آورد؟

- اون نمی تونه بلایی سر من بیاره! خواست یه کاری کنه که خوب جوابش رو دادم... فقط بهش بگو آدم باشه!

به طرف ماشین رفتم که دریا از روی زمین بلند شد و جلوی هستیار ایستاد.

- ببین هستی جون، با آدمای خوب رفاقت کن، از این یزدان چیزی نصیب تو نمیشه! با آدمای خوب نشست و برخاست کن تا اخلاقت خوب شه، با این یه ماه دیگه باشی قشنگ خلق و خوش روت اثر می زاره و دیگه اون هستیار قبل نمی مونی.

هستیار در حالی که با خنده سر تکون می داد، می گفت:

- چشم چشم، حتما.

دریا یکی رو شونه اش کوبید.

- آفرین پسر خوب.

بعدم رو کرد به سمت روشنک و ادامه داد:

- تو هم با نامزدت خداحافظی کن و بیا.

خواستم جلو بشینم که دریا هلم داد و خودش جلو نشست، منم ناچار عقب نشستم. بعد از دقایقی روشنک اومد و ماشین رو روشن کرد. دریا توی سکوت به سر می برد، من و روشنک هم هی از تو آینه هم رو نگاه می کردیم و زیر زیرکی می خندیدیم.

یهو دریا برگشت و هر دوتامون رو در حال خندیدن دید، روشنک زود خنده اش رو جمع کرد و با یه سرفه سر و ته ش رو هم آورد، ولی من نتونستم و وقتی نگاه دریا رو به خودم دیدم، بلندتر خندیدم.

دریا با کیفش یکی تو سرم زد و گفت:

- عوضی به خاطر تو دعوا کردم، نخند!

با این حرفش خنده ام شدت گرفت و بین خنده هام به زور اداش رو در آوردم.

- قوداااا!

یکی دیگه تو سرم کوبید.

- اینا تکنیکای رزمی ان خره! اصلا تقصیر منه به خاطر تو اومدم دعوا، هم کلی بهم خندیدن هم دوباره کمبودام یاد آوری شد.

روشنک به حرف اومد

- چه کمبودی؟

با غم نگاهش رو به بیرون دوخت.

- همین که کسی رو ندارم؛ اگه یه خری عاشق من شده بود، الان من مجبور به دعوا نبودم، اون حق مارو می گرفت...

- باورم نمیشه، تو این اوضاعم فکر شوهری؟

- عوضی تو خودت نامزد داری، من ندارم! بعدم مسئله آسونی نیست که به یادش نباشم.

- یه نگاه به هانا کن، روش زندگی اسکلانه رو در پیش گرفته، سینگل و اسکل زندگی می کنه و پادشاهی می کنه... عین خیالشم نیست.

با این حرفش اخمی کردم و بازوش رو نیشگون گرفتم.

- چی کار به من داری، دریا رو دلداری بده.

- من دلداریاتون رو نمی خوام.

روشنک ولی بی توجه به حرف دریا گفت:

- دریا عشقم، ببین، خدا به همه یه شوهر بدهکاره...

دریا وسط حرفش پرید.

- پس چرا هنوز طلب من رو نداده؟

با این حرفش منفجر شدم، روشنک کم مونده بود تصادف کنه، که دریا دستش رو سمت ضبط برد و همزمان با روشن کردنش گفت:

- مرده شور دلداری دادناتون رو ببرم، اصلا نخواستم.

"اگه گل بودی از این باغ تورو می چیدمت

اگه خورشید بودی توی آسمان می دیدمت

اگه نور بودی یه روز می تابیدی به سقفمون

تو ستاره بودی من چنگ می زدم به آسمون

فقط امشب که نیس یه چند وقت پی تو میگشتم

اگه روح بودی توی برزخ پی تو می گشتم

میام از دریا بگیرم تورو ماهی نیستی

اگه تو عشقی که عشق اشتباهی نیستی

نبین الان خستم... یه روز غوغا می کنم

می دونی من، دری نمونده که برات وا نکنم

یه شهر می خوان که من تورو پیدا نکنم

هعیی

نبین الان خستم... یه روز غوغا می کنم

می دونی من، دری نمونده که برات وا نکنم

یه شهر می خوان که من تورو پیدا نکنم

هعییی"

ضبط رو خاموش کرد.

- بابا این آهنگا چی ان؟ تو که نامزد کردی دیگه چرا از این غمگین ناله ایا گوش میدی؟ هانا فلشت رو بده.

فلشم رو با کلی زحمت از توی کیفم پیدا کردم و بهش دادم که همون لحظه اول یه آهنگ شاد پخش شد و تا وایسادن جلوی یه رستوران، قر دادیم. نگاهی به رستوران انداختم، پاتوی این بچه پولدارا بود... نمیگم هیچ وقت ندیده بودم، دیده بودم، خودمونم بی پول نبودیم، دستمون به دهنمون می رسید، ولی دیگه مازراتی و لامبورگینی سوار نبودیم.

بعد از مرتب کردن سر و وضعم پیاده شدیم و خواستم به سمت در ورودی اش برم که دریا جلو هر دوتامون وایساد و انگشت اشاره اش رو بالا آورد.

- منو آوردن ارزون ترین غذا رو انتخاب می کنین! فکر نکنین عاشق چش و ابروتونم شمارو آوردم اینجا... اومدم ببینم یه خری رو پیدا می کنم باهاش ازدواج کنم یا نه، حواستون باشه پس!

دهنم باز موند و فکم به کف آسفالت چسبید... بدبختی مارو!

- خب نمی آوردی حالام که آوردی یکم مرام بزار.

- خفه شو این دوره زمونه مرام معنی نداره، به فکر جیب منم باشین.

روشنک پوفی کرد و گفت:

- خب دیگه بیاین بریم، از دست تو دریا!

دریا خیلی با عشوه و خانومانه وارد رستوران شد و پشتش من و روشنک با چهره های پوکر وارد شدیم. خیلی با کلاس ولی پوکر روی یکی از میز ها نشستیم... تو رستوان پسر بود، ولی خیلی کم و از اون بادکنکیا!

گارسون با دیدنمون به سمتمون اومد و دریا در حالی که منو رو دستمون می داد، با چشماش برامون خط و نشون کشید.

با لبایی آویزون منو رو گرفتیم و مشغول انتخاب شدیم. آخه با این وضعیت دوغ و نون می خوردیم خیلی سنگین تر بود... یه سالادش اندازه کبابای رستوران عادی قیمت داشت!

جهنم! اشاره ای به روشنک کردم و خودم گفتم:

- برای من زرشک پلو بیارید لطفا!

روشنک هم که نقشه رو گرفته بود، منو رو به دست گارسون داد.

- واسه منم کوبی...

هنوز حرفش کامل نشده بود که یه دردی رو تو ساق پام حس کردم و نگاهی به روشنک انداختم... دیدم اونم تو وضع منه! دوتایی نگاهی به دریا انداختیم که فقط کله اش از روی صندلی معلوم بود و اون قدر رفته بود پایین تا پاش به ما برسه.

گارسون با تعجب نگاهی به هممون انداخت که روشنک کاملش کرد.

- من کوبیده می خوام با سالاد!

برای اینکه دریا بیشتر حرص بخوره، گفتم:

- واسه ایشونم کوبیده بیارید.

دریا هیچی نگفت، چون دقیقا همون لحظه یه اکیپ پسر خوشکل اومدن و کنارمون نشستن. گارسون رفت و دریا وقتی اونارو دید، هنوز متوجه طرز نشستن خودش نشده بود و تا نگاه اونارو به خودش دید، زود اومد درست بشینه که صندلیه به طرف عقب خم شد و چشمای دریا گرد.

تند چشمام رو روی هم فشار دادم تا این افتضاح رو نبینم که دیدم هیچ صدایی نیومد! چشمام رو که باز کردم... دیدم صندلی رو دو تا دست مردونه گرفته و دریا با چشمای گرد و صد البته شیفته داره بالا سرش رو نگاه می کنه!

رد دستا رو گرفتم و به یک عدد پسر ناناز و خوشکل رسیدم. فکش زاویه دار بود و چشماش عسلی و مژه هاش بلند بود. یهو با روشنک نگاهی به هم انداختیم، خدا خدا می کردیم که ضایع بازی در نیاره و تا اومدیم به خودمون بجنبیم، صدای دریا اومد.

- ای جونم چه پسری!

با این حرفش پسره یهو مات شد و بعد تک خنده ای کرد و صندلی دریا رو به حالت اول برگردوند. دریا چشماش مدام پی پسره می رفت، پسره که رفت پیش اکیپش نشست، دریا دستش رو قلبش نشست و با نگاهی شیفته به پسره نگاه می کرد.

غذا رو که آوردن، ما داشتیم مثل چی می لنبوندیم، ولی دریا همش نگاهش به پسره بود.

پسره سنگینی نگاه دریا رو حس کرد و سرش رو چرخوند تا ببینه کی نگاهش می کنه.

دریا هم که نگاه پسره رو دید، بابای چنگکی کرد و با عشوه خندید.

همون لحظه از زیر میز یکی به ساق پاش کوبیدم که آخی گفت و پشت بندش با درد زمزمه کرد:

- آشغال نکن، مگه نمی بینی در حال رد و بدل کردن نگاهای عاشقونه ام.

- خره بسه نگاه نکن، باید خودش بیاد سمتت، تو داری با چشمات می خوریش!

- اومد سمتم دیگه... ندیدی چطور با اون دستای قدرتمندش این صندلی منو گرفت تا نیافتم؟ این تقدیر نیست که مارو سر راه هم قرار داد؟

روشنک سری با تاسف تکون داد.

- حتی ژله هم با این سرعت نمی لرزه که دل تو می لرزه.

دریا خواست چیزی بگه که روشنک با جدیت گفت:

- چیزی نگیا، تا رفتنمونم نگاهشون نکن! خواست خودش میاد سمتت.

دریا ناچار باشه ای گفت، ولی هر از گاهی نگاهای زیر چشمی اش رو به پسره می دیدم. وسطای غذا خوردنمون بود، که یه اکیپ دختر به تعداد همون پسرا، اومدن و کنارشون نشستن.

دریا با دیدن این صحنه مات شد و بعد با اخم گفت:

- ای خیانتکار عوضی!

و من و روشنک تا به خودمون بیایم حرفش رو هضم کنیم، دیدیم که سر میز پسرا رفت و یکی روی میز کوبید. دوتایی بلند شدیم و خواستیم تا افتضاحی به بار نیاورده، برسیم و ببریمش بیرون، ولی دریا رو به پسره گفت:

- خجالت نمی کشی با احساسات یه دختر بازی می کنی؟

پسره گیج پرسید:

- چی دارید می گید خانوم محترم؟

دریا بی توجه به پسره، رو کرد به دختری که چفت پسره نشسته بود و معلوم بود دوست دخترشه.

- تا قبل اینکه شما بیاین، این آقا واسه من ادای عاشقا رو در می آورد.

دختره با اخم و ناباوری برگشت سمت پسره و گفت:

- راست میگه قاسم؟

تا اسم پسره رو آورد، سه تایی خشکمون زد... قاسم؟ نگاهی بین هم رد و بدل کردیم؛ باورم نمی شد، اصلا به استایلش نمی اومد. هنوز توی شوک بودیم که دختره پاشد و رفت. با رفتنش قاسم بلند شد و رو به روی دریا ایستاد.

- چته تو دختر دیوونه؟ من کی ادای عاشقارو در آوردم؟ کمبود شوهر روی عقلت اثر گذاشته؟ یک بلایی سرت...

دریا که حالا با شنیدن اسمش یکم سرد شده بود، وسط حرفش پرید و یکی تخت سینه پسره کوبید.

- بشین بینیم باو، میرزا قاسمی!

بعدم به طرف پیشخوان رفت، ولی من و روشنک هنوز اونجا وایساده بودیم و با تعجب به پسره نگاه می کردیم. پسره هنوز متوجه نگاه خیره ما نبود و با عصبانیت به دریا نگاه می کرد که چشمش به ما افتاد و گفت:

- چیه؟ شما چی می خواین؟

روشنک با ترس و تردید پرسید:

- واقعا اسمتون قاسمه؟

پسره از لای دندونای چفت شده اش غرید:

- آره، به تو ربطی داره؟

روشنک لبخند دستپاچه ای زد.

- نه، چه ربطی، چه اسم زیبایی!

بعدم دست من رو دنبال خودش کشید و از رستوران بیرون برد. منتظر دریا بودیم که دریا با عصبانیت بیرون اومد و همزمان با اینکه سوار ماشین می شد گفت:

- کوفت بخورین، کلی پول الکی حروم شد، هیچی هم پیدا نکردم.

***

به طرف برسام می رفتم که نگاهم بهشون افتاد؛ مدام لبخند ژکوند تحویل هم می دادن و یزدان چشمک می زد بهش! خون خونم رو می خورد...

با صدای حسام، به خودم اومدم:

- هانا حواست کجاست؟

با تعجب نگاهش کردم.

- ها؟

- میگم حواست کجاست؟ ناسلامتی وسط ضبطی! امروز خیلی حواس پرت شدی.

نفس عمیقی کشیدم و شرمنده گفتم:

- ببخشید.

- بیا بشین، بعد یکم استراحت دوباره ضبط می کنیم.

سری براش تکون تکون دادم و رفتم روی یکی از صندلی های تقریبا نزدیک به یزدان و اون دختره نچسب نشستم. نامحسوس به حرفاشون گوش دادم.

- یزدان چت شده؟ این زخما چیه؟

- اوه، نمی دونی! دیشب چند نفر رو دیدم به یه دختر حمله کردن، منم رفتم نجاتش دادم... ناکس ها چند نفر بودن، تونستم همه رو بزنما، ولی یهو غافل شدم یکی دستش رو آورد اینجوری کرد صورتمو!

عجیب دوست داشتم ضدحال بزنم و نمی زدم دلم خنک نمی شد. خیلی یه دفعه ای زدم زیر خنده، دلارام با تعجب اما یزدان با ترس نگام کرد. از دور هی اشاره می داد و لباش رو گاز می گرفت، ولی عمرا من به این رحم کنم.

- مگه فیلم هندی بوده آقای رحمتی؟

و باز خندیدم؛ دلارام اخمی کرد و با اون صدای نازکش که هر کلمه رو یه ساعت می کشید گفت:

- اوا، یعنی چی؟ کتک خوردن یه آقای محترم، اونم هنگام نجات جون یه زن خنده داره؟

پوزخندی زدم.

- نه خنده نداره، ولی اینا بیشتر جای ناخن دختر و کیفه تا یه مرد! یه مرد بزنه با مشت می زنه کبود می کنه ولی یه دختر...

- هانا؟

با صدای حسام بلند شدم و همزمان با بلند شدنم چشمکی زدم و حرفم رو کامل کردم.

- شایدم دقیقا برعکس باشه و شما مزاحم یه دختر شده باشین؛ فعلا!

یزدان رو چاقو می زدی خونش در نمی اومد و اما من، در اوج محل رو ترک کردم و این بار با خیال راحت سکانس رو بازی کردم. می دونستم الان دلارام به شک افتاده و یزدان ضایع شده، اما اندازه سر سوزن برام مهم نبود.

چند تا سکانس دیگه رو هم زیر نگاه خیره یزدان بازی کردم. قرار نبود که بریم به برزیل، قسمت جنگل هارو توی جنگل شمال بازی می کردیم و هتل رو توی یکی از هتل های قشنگ و زیبای تهران!

فیلم کلی سانسور داشت و به نظرم اگر توی خارج بازی می شد، خیلی جالب تر بود... درسته طنز خودش رو حفظ کرده، ولی بازم کلی حذفیات داره.

برای سکانس بعدی لازم بود که لباسامون عوض بشه، واسه همینم به سمت اتاقی که دلارام توش بود رفتم. جلوی در که رسیدم، صدای یزدان و دلارام رو شنیدم... یزدان در تلاش بود متقاعدش کنه که من دارم دروغ میگم.

- دلارام من کی بهت دروغ گفتم که این دومین بارم باشه؟

- پس اون دختره چی می گفت؟

- اون دختره؟ تو حرف اون رو باور کردی؟ اون از اینکه من و تو باهم گرم گرفته بودیم و من باهاش حرف نمی زدم حسودی اش شده...

- راست میگی؟

- آره!

- خیلی خب یزدان، برو بیرون، الان میان برای تعویض لباس.

- یه بوس بده بهم برم.

با این حرف اخمام توی هم رفت... یه بوس بده چه صیغه ایه؟ پسره بیشعور محرم نامحرمم که هچ!

هیچ وقت برای وارد شدن به اتاق لباس و... ما خانما در نمی زدیم، واسه همینم بدون در زدن وارد اتاق شدم که یزدان و دلارام رو در مرز اون کارا دیدم... یه دقیقه دیرتر می رسیدم، کار انجام می شد. صورتشون فاصله میلی متری داشت واسه همینم هین بلند بالا و کشیده ای گفتم و داد زدم:

- یا امامزاده سوسن و بیژن و سایر بستگان!

با این حرفم هر دو تا هل کردن و جای اینکه از هم دور شن، نزدیک تر شدن و محکم کله هاشون رو به هم کوبیدن و صدای آخ شون توی اتاق پیچید.

که بوس می خواستی یزدان؟ که بوس می خواستی بدی دلارام؟ تا من هستم همه کارهایتان هچ به هچ است... من بسی دختر خوبی ام! نمی ذارم به گناه آلوده شین.

چند دقیقه بعد آخ و اوخشون تموم شد و یزدان با حرص دستی به صورتش کشید.

- چی از جون من می خوای تو؟ پدر مادرت بهت یاد ندادن که قبل از وارد شدن به جایی در بزنی؟ چیزی به اسم ادب بلد نیستی؟

خیلی ریلکس روی یکی از صندلی های اونجا نشستم و گفتم:

- پدر مادر من یاد دادن بهم، گویا به شما یاد ندادن! اینجا اتاق گریم و تعویض لباس خانماست، کسی هم برای ورود در نمی زنه، چون همه خانمن! حالا شما هم اگر به جمع خانما اضافه شدین، حرفی ندارم!

دلارام با حرص از اتاق بیرون رفت و به محض بیرون رفتنش یزدان در اتاق رو بست و بهم نزدیک شد.

- من یه روزی تورو می کشم هانا! چه هیزم تری بهت فروختم که پارازیت شدی تو زندگی من؟

- هیچی... کاری هم باهات ندارم، خودت مجبورم می کنی!

- چی کارت کردم؟

- نسنجیده عمل می کنی.

یکم خیره نگام کرد و بعد لبخند موذی زد.

- تو به دلارام حسودیت میشه؟

بدون اینکه تغییری تو حالتم ایجاد کنم و بدون ذره ای تعجب، بی پروا به چشماش زل زدم.

- از اینکه مورد توجه یه اختاپوسه؟