نویسنده رمان جدال شیدایی (جلد دوم عشق بی رحمه) چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم فاطمه یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان جدال شیدایی (جلد دوم عشق بی رحمه) در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه,اجتماعی,درام نوشته شده است.

آیا دانلود رمان جدال شیدایی (جلد دوم عشق بی رحمه) رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان جدال شیدایی (جلد دوم عشق بی رحمه) به قلم فاطمه

هلنا.....دختری از جنس غم. دختری که از جوانیش شکست خورده است و هیچ شوق و اشتیاقی برای زندگی ندارد. اما او باید اینده تحمیلی اش را اداره کند. او باید این شکست را فراموش کند.شکستی به قیمت از دست دادن رویایش,ارزوهایش و عشق یگانه اش... در غیر این صورت میداند شایعات امانش را خواهند برید. سالها بعد که در دریایی از #فراموشی غوطه ور است یک #اتفاق کوچک باعث میشود زندگی ارامش را به یغما دهد. اتفاقی به قیمت #خراب کردن #زندگی اطرافیانش. اتفاقی به قیمت #دیدار دوباره #عشق دیرینه اش. عشقی که در اعماق قلبش مدفون شده بود.اما وقتی که خیلی دیر شده بود. او هر کاری میکند تا به سمت او کشیده نشود اما احساسش و قلبش او را ناخواسته به سمت او میکشاند.به دنبال این اتفاقات #اسراری از خانواده اش اشکار میشود که هلنا هیچ اگاهی از انها نداشته و همین سبب میشود که او را از خود متنفر کند.اسراری که او را مجبور میکند از #خانه خود دورش کند.....

ژانر : عاشقانه، اجتماعی، درام

تخمین مدت زمان مطالعه : ۴ ساعت و ۳۷ دقیقه

مطالعه آنلاین جدال شیدایی (جلد دوم عشق بی رحمه)

نویسنده : فاطمه راستگو(فاطمه_me)

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #درام

خلاصه:

هلنا.....دختری از جنس غم. دختری که از جوانیش شکست خورده است و هیچ شوق و اشتیاقی برای زندگی ندارد. اما او باید اینده تحمیلی اش را اداره کند. او باید این شکست را فراموش کند.شکستی به قیمت از دست دادن رویایش,ارزوهایش و عشق یگانه اش... در غیر این صورت میداند شایعات امانش را خواهند برید. سالها بعد که در دریایی از #فراموشی غوطه ور است یک #اتفاق کوچک باعث میشود زندگی ارامش را به یغما دهد. اتفاقی به قیمت #خراب کردن #زندگی اطرافیانش. اتفاقی به قیمت #دیدار دوباره #عشق دیرینه اش. عشقی که در اعماق قلبش مدفون شده بود.اما وقتی که خیلی دیر شده بود. او هر کاری میکند تا به سمت او کشیده نشود اما احساسش و قلبش او را ناخواسته به سمت او میکشاند.به دنبال این اتفاقات #اسراری از خانواده اش اشکار میشود که هلنا هیچ اگاهی از انها نداشته و همین سبب میشود که او را از خود متنفر کند.اسراری که او را مجبور میکند از #خانه خود دورش کند.....

سالها بعد

من در کنار یک مرد زندگی میکنم ،

مردی که اسمش تو شناسنامم ثبت شده و همسر من محسوب میشه،

مردی که شاید من زنِ رویاهاش باشم اما ،

اون هیچ وقت مرد رویاهای من نمیشه چون ،

رویایی ترین کسی که میخواستم تو بودی ...

جسمم کنار اون میخوابه اما ،

افکارم در کنار تو .

سالها بعد

بی هوا وقتی یادت میوفتم ،

... فقط به این فکر میکنم که خوشبختی یا نه!؟ ....

سالها بعد ،

من زنیم که از عذاب وجدان داره میمیره ،

زنی که به تو فکر میکنه اما ، کنار یک مرد دیگست ،

زنی که به دوست داشتن های مرد دیگه پاسخ میده اما ،

نه از ته دل ...

سالها بعد

وقتی همه خوابن

به این فکر میکنم که زندگیم چجوری میشد اگه تو همسرم بودی ؟

در حالی که دارم تو فکرت غرق میشم ،

من ،

با عذاب و با دلی پر از غم ،

باید برم کنار مردی بخوابم که همیشه ارزو میکنم تو جای اون بودی ...

سالها بعد این موقع ،

تو کنار کسی هستی که دوستش داری اما ،

من کنار كسیم که ،

فقط باهاش هم خونم ...

سالها بعد

زنیم با موهای سفید و چهره ای خسته ...

زنی که خیلی ها میشناسنش اما ،

اون با هیچکس جز یاد تو آشنا نیست..�

چقدر دیر کرد . به ساعتم نگاه کردم. نیم ساعت دیر کرده بود. کیفمو گذاشتم روی میزه رو به روم. شاید شلوغ بوده که دیر کرده. به صندلیم تکیه دادم و دستامو به سینه ام زدم. یهو سرم ناجور تیر کشید. سرمو بین دستام گرفتم و فشارش دادم. افکاری مانند سیل به ذهنم هجوم اورد......... منو تو این زندگیو دیگه نمیتونیم ادامه بدیم...... از ارث محرومی. در رابطه با این مورد مطمئن باش........ این عکسا منو داغون کرد هلنا ........ از خونه من گمشووووو........ فقط اینو میدونم که طلاق برای ما بهترین چیزه. نه طلاقه معمولی. سه طلاقه....... چرا ایستادی بر و بر منو نگاه میکنی؟؟؟ مگه با تو نیستم؟؟...... به همه میگی من خواستم که از تو طلاق بگیرم. چونکه بدابرویی و شایعه باید برای تو پخش بشه. اینم میشه یک نوع تنبیه....... خاله ثمینه ات راست میگفت که من نمیتونم هیچ خیری از تو ببینم. تو شری. از خونه من برو بیرووووووون. صدای فریاد تو سرم اکو شد. حالم خیلی بد بود. به حدی که میخواستم تو این دنیا نباشم. تنها دلیلی هم که الان زنده ام فقط پوریاست. حالا که قراره به من تهمتای بد بزنن باید عملیشون کنم. اره خداجون. با این کارم عدالت مطمئنا برقرار میشه. با صدای جیغی از دنیای خودم در اومدم. حالم از یاداوری این اتفاقات به هم میخوره. نفسی کشیدم. به روبه روم نگاه کردم. عده زیادی جمع شده بودن و یک ماشین ایستاده بود. فکر کنم تصادف شده بود. به اون تصادف نمیدونم چرا حسه بدی داشتم. کلا من به همه تصادفا حسه بدی داشتم ولی این مورد استثناء بود. دوست داشتم ببینم چه کسی تصادف کرده. پوریا هنوز نیومده بود می ارزید برم یه نگاهی بندازم. با کنجکاوی از روی صندلیم بلند شدم و کیفمو برداشتم. اومدم برم طرفه حادثه که قلبم درد گرفت. لحظه ای مکث کردم. حالم بهتر شد به راهم ادامه دادم. به جمعیت رسیدم. قد بلندی کردم ببینم چی شده. اما ندیدم. اومدم دوباره قد بلندی کنم که قلبم به طرزه عجیبی درد گرفت. بیخیاله دیدنه اون صحنه شدم. یک جنازه نگاه کنم که چی بشه؟؟؟؟ هیچ منفعتی برام نداره تازه تا اخر شبم تو فکره جنازه ام. خواستم برم که یهو با حرفه یکی سره جام میخکوب شدم: این همون خواننده تازه وارده نیست؟؟؟) یک لحظه پاهام سست شد. کیفم از تو دستم افتاد. برگشتم. من باید ببینم اون فردی که تصادف کرده کیه. من این اطراف هیچ خواننده تازه واردی ندیدم. اون نیست. یقین دارم اون نیست. با ترس و لرز رفتم تو دله جمعیت. برای چند لحظه عقلمو از دست داده بودم و بدون هیچ اگاهی کارامو میکردم. هر کسی که جلوم بود رو هل میدادم کنار. رسیدم جلو. فردی به پشت افتاده بود. با پاهایی لرزون رفتم جلو. بغضه بدی تو گلومو گرفته بود. احساس میکردم هیچ هوایی برای تنفس نیست. به حدی که نفسامو بلند و با صدا میکشیدم. پاهام به طرزه وحشتناکی بی حس شد و تعادلمو از دست دادمو افتادم رو زانوهام. با دستای لرزونم اون فردو برگردوندم. با دیدنش با ترس رفتم عقب. به صورته پر از خونش نگاه کردم. بغضم تو گلوم دوبرابر شد. اروم صداش زدم: پوریا) هیچ جوابی نشنیدم. با چشمانی اشکی رفتم جلو و بلند تر صداش زدم: پوریا) خواستم جلوتر برم که یکی از پشت منو گرفت و خواست برم گردونه عقب که با صدای بلندی جیغ کشیدم: پوریاااااااا) خودمو محکم از دستای اون فرد بیرون کشیدم و خواستم برم سمتش که دوباره فردی منو از پشت گرفت. منم با تمام قدرتم برگشتم سیلی محکمی نثاره اون فرد کردم. اومدم برگردم پیشه پوریا که دیدم گذاشتنش روی برانکارد و دارن میبرنش. با حالت دو دویدم سمت برانکارده پوریا. با بغض صداش کردم: پوریا. تو رو خدا. پوریا من هیچکسو ندارم. تو رو خدا بیدار شو. من فقط تو رو دارم. تو رو خدا. خیلی تنهام. بیدار شووووووووو) پام پیچ خوردو افتادم. با چشمایی که بخاطره اشکه جمع شده تار شده بود به پوریا نگاه کردم. این هیچوقت نمیتونه اتفاق بیوفته. این نباید اتفاق بیوفته. این اتفاق باید غیر ممکن بشه. با بغض زیره لب گفتم: من مقصره این اتفاقم.) سرمو به طرفین تکون دادم. جیغ کشیدم: مقصرمنمممممممم......................................

***

: یاحا بیا دیگه. مامان نگاش کنین چقدر اذیت میکنه. به باباش رفته اینقدر اذیت میکنه) مامان به حرص خوردنام خندید: بابا ولش کن بزار یه کم با هم سناش بازی کنه شاید زبون باز کرد) با حرص یاحا رو نگاه کردم: از همین زبون نداشتنش میترسم) از جام بلند شدم و کفشامو پوشیدم.

رفتم سمت جمع بچه ها. بچه ها با دیدنم سره جاشون می ایستادن. شاید براشون عجیبه که یک ادم بزرگ رو تو جمع خودشون میبینن. دست یاحا رو گرفتم و از جمع کشیدمش بیرون. همینطور که دستشو گرفته بودم و داشتم میبردمش سمت زیرانداز که دستمو تکون داد. بهش نگاه کردم: چیه؟؟) یک پاشو کوبید روی زمین. این یعنی اینکه دستشویی داره. از دور به مامان گفتم: مامان من یاحا رو میبرم دستشویی) مامان بلند گفت: ببر تا اون موقع من و هانیه سفره رو میندازیم) به هانیه نگاه کردم. لم داده بود و داشت خیار میخورد. از دسته این دختر. یاحا دوباره دستمو تکون داد که به خودم اومدم و بردمش سمت دستشویی. بردمش تو دستشویی زنانه. خیلی شلوغ بود. فقط یکی از دستشویی ها خالی بود. سریع رفتم سمت خالیه. در رو باز کردم و خواستم خودم با یاحا برم داخل که یاحا جلومو گرفت و نذاشت برم داخل. خودش رفت تو و در و بست. تازگیا اینجوری شده. نمیدونمم با این کاراش چیکار کنم. اینقدر این کارو کرد که من دیگه نتونستم اعتراضی کنم. تا وقتی که یاحا میومد بیرون رفتم جلوی ایینه تا خودمو مرتب کنم. اولین چیزی که نگاهم افتاد بهش رد بخیه کمرنگی بود که کنار پیشونیم بود. ناخوداگاه ذهنم رفت سمت اون تصادف کزایی. تصادفی که سه سال پیش اتفاق افتاد. بعد از اون تصادف با خودم عهد بستم که دیگه هیچوقت به پوریا فکر نکنم. مگه اینکه یک اتفاق خاصی بیفته........مگه اینکه دوباره ببینمش.......البته میدونم که دیگه هیچوقت نمیتونم ببینمش. بخاطر تصادفم سفری که میخواستیم بریم کلا لغو شد. یک هفته تو بیمارستان بستری بودم. وقتی که مرخص شدم همه حال زاری داشتن. مخصوصا مامانم و احسان از همه وضعیتشون بدتر بود. وقتی حال احسانو دیدم....وقتی دیدم اونقدر لاغر شد....وقتی دیدم اونقدر بخاطره من دعا میکرد... تو بیمارستان همه روز ها رو اون پیشم موند ..... وقتی دیدم مامان التماسش میکرد که اون بجای احسان بمونه پیشمو احسان با قاطعیت به مامان نه میگفت .....وقتی همه اینا رو دیدم تصمیم گرفتم دور پوریا خط قرمز بزرگ بکشم و لگد به بخت خودم نزنم. دو ماه بعد از تصادف فهمیدم حامله ام. یک بچه از احسان داشتم. اون موقع هم فشار روحی روم بود هم فشار جسمی. اون موقع نمیتونستم بچه دار شدنم رو باور کنم. نمیتونستم با قضیه فراموش کردن پوریا کنار بیام. ولی خوشبختانه به تدریج تونستم با این قضایا کنار بیام. هفت ماهه دیگه بچه ام به دنیا اومد. پسره خوشگلی بود. منو احسان هر دو با هم تصمیم گرفتیم اسمشو بزاریم یاحا. اما یاحا یک مشکلی داشت. دکترش گفت که یاحا یه کم دیر تر میتونه حرف بزنه. یعنی از اون سنه معمولش دیرتر به حرف میاد. اینم بهمون گوشزد کرد که مشکله زیاد خاصی نیست. یعنی اصلا مشکل نیست. چونکه خیلی از بچه ها همینجورین.الان دو سال و چند ماهشه و هنوزم حرف نزده. از موقعی که بیست و یک سالم بود سه سال مثل باد گذشت و من بیست چهار سالم شد. واقعا دنیا دو روزه.الانم که منو احسان و یاحا و هانیه و فرزاد و بچه شون مهیار و مامان و بابای من با طاها اومدیم بیرون شهر یکم اب و هوا عوض کنیم. بچه هانیه همسنه یاحاست. یک بچه شیش ماهه ام تو شکمشه. بچه تو شکمش دختره. من همیشه به بچه اش میگم که این عروسمه. مهیار میتونه حرف بزنه اما یاحا هنوز نتونسته یک کلمه حرف بزنه. همیشه دعا میکنم هرچه زودتر به حرف بیاد. امیدوارم. یکی مانتوم رو تکون داد. برگشتم که دیدم یاحا داره مانتوم رو میکشه. خم شدم و بغلش کردم و دستاشو شستم. سریع از محیط دستشویی زدم بیرون. محیط کثیفی داشت ممکن بود یاحا مریض بشه. رفتم سمت زیر انداز. بابا و طاها و احسان و فرزاد که رفته بودن غذا بخرن بیارن تازه رسیده بودن و نشسته بودن دور سفره و غذاشونو شروع کرده بودن. خسته نباشن. هانیه چونکه اذیت میشد نشسته بود رو صندلی و داشت غذاشو میخورد. کفشام رو در اوردم و کنار احسان نشستم و یاحا رو گذاشتم کنارم. چلوکباب خریده بودن. بابا یک ظرفو برداشت و سمتم گرفت: بیا بابا) تشکری کردم و ظرفو ازش گرفتم. احسان هم قاشق داد. مهیار هم ظرف خودشو و یک ظرف دیگه رو برداشت و دوید سمت یاحا و کنارش نشست و شروع کردن به خوردن. منم مشغول شدم. فرزاد گفت: اوا اون کلاغه رو نگاه کنین. چقدر با نمکه) همه مون به سمتی که اشاره کرد برگشتیم. اما هیچی نبود. وااااااا. گرفته مارو؟؟؟ همگی برگشتیم که من متوجه شدم یک چیزی تو سفره سره جاش نیست. همه مون فهمیدیم که فرزاد سالاد رو برداشته. چونکه فرزاد عاشق سالادای مامانه. هانیه گفت: الهی فدات بشم. خب میگفتی تا سالادو بدم بهت) مامان گفت: الهی فداش بشی سالاد منم برداشته) بابا با حیرت گفت: سالاد من کو؟؟؟تو با چی سرعتی کار کردی؟) احسان: ماله منم همون کلاغ با نمکه برد) با حرف احسان همه خندیدن به غیر از من. از بعد از تصادف یکبارم نخندیدم. یعنی خندیدم ولی همش مصنوعی بوده. یهو نگاهم افتاد به طاها. گوشیش ویبره میرفت. به همه نگاه کرد بعد خیلی اروم بلند شد و کفشاشو پوشید و رفت. رفتارش مشکوک بود. به جمع نگاه کردم. هیچکس حواسش به طاها نبود. باید بفهمم چه اتفاقی افتاده. بلند شدم برم که احسان گفت: کجا میری؟) من با کمی تامل گفتم: اممممممممم......فکر کنم پولم از تو جیبم افتاد الان یادم اومد من برم برش دارم) احسان سرشو تکون داد. بلند شدم و دنباله طاها رفتم. پشت چند تا درخت ایستاده بود. اروم رفتم پشت درختا. صدای طاها واضح میومد: برو گمشو دختره*** من تو و امثال تو رو خوب میشناسم. همه تون مثل همین.................خفه شو............ منو از چی میترسونی................ چی من؟؟.................. من اینقدرابرو دارم که هر کسی بخواد از اینجور شر و ورا درباره ام بگه هیچکس باور نمیکنه اما .............وقتی حرف میزنم دهنتو ببند. ولی شماها که اندازه یک تاره موی سرتون ابرو ندارین براتون اینجور چیزا طبیعیه..............دو راه بیشتر نداری یا دهنتو میبندی و خودت یک غلطی میکنی یا میای میگی و خودتو که خیلی با ابرویی، با ابروتر میکنی. چونکه به من هیچ اسیبی نمیرسه. چونکه من پسرم. ولی تو چی که دختری. هه. کاری نداری عشقم؟؟ فعلا بای) با ناباوری به طاها نگاه میکردم. چه غلطی کرده که من ازش بی خبرم؟؟ باز معلوم نیست چه گندکاری بالا اورده. طاها سرش تو گوشی بود. اومد رد بشه که جلوش ایستادم. طاها ایستاد تا من برم کنار. وقتی دید نمیرم کنار سرشو بلند کرد که با دیدنه من اول تعجب کرد بعد تعجبش تبدیل به ترس شد: تو اینجا چیکار میکنی؟) فقط نگاهش کردم. طاها با ترس گفت: از کجای حرفامو شنیدی؟) پوزخندی زدم: از اول تا اخر) طاها با ترس گفت: تو رو خدا هلنا به کسی نگو. لطفا بزار این قضیه بینمون بمونه) با تحکم گفتم: قضیه چیه؟) طاها گفت: بریم بعدا بهت میگم. زشته ما پای سفره نیستیم) با همون نیشخندی که روی صورتم بود گفتم: تا وقتی که قضیه رو بهم نگفتی حق نداری باهام یک کلمه هم حرف بزنی.) طاها با التماس نگاهم کرد که رومو برگردوندم و به سمت جمع رفتم. نمیدونم چرا طاها با مخفی کاری که میکنه باعث میشه حرصم دربیاد. ولی این مخفی کاریش با بقیه فرق میکنه. بین راه چند تا دختر داشتن از کنارمون رد میشدن که واسه طاها چند تا ب*و*س فرستادن. هم خنده ام گرفته بود هم عصبانی بود. بخاطر اینکه معلوم نبود طاها چه بلایی سره دختره مردم اورده بود. نمیفهمم منظورش از اون حرف چیه که میگه تو دختری. یعنی داشته دختر بودن و ضعیف بودنشو تو سرش میکوبیده. خیر سرمون اومده بودیم یکم حال و هوامون عوض بشه. به جمع رسیدیم و نشستم سره جای قبلیم. هنوز بحث ادامه داشت اما من اصلا نمیفهمیدم چی میگن فقط حواسم به طاها بود که چی گندی بالا اورده بود. ناهارو که خوردیم بخاطره فرزاد مجبور شدیم بریم. چونکه مرخصیش تموم میشد. چند دفعه خواستم برم طرف طاها که ازش بپرسم چه غلطی کرده که بلند میشد میرفت یا یهو با مامان حرف میزد. برگشتنا هم سریع جیم زد رفت تو ماشین و با مامان بابا رفت. من و احسان هم با ماشینمون برگشتیم خونه. طاها هم با زرنگ بازی کامل از زیر سوالام فرار کرد. اما من دست از سرش برنمیدارم. به خونه که رسیدیم من با یاحا پیاده شدم. احسان هم رفت بانک. کلید انداختم و وارد شدم. یاحا رو بغل کرده بودم. با اسانسور رفتم بالا. از اسانسور اومدم بیرون. یاحا رو گذاشتم زمین. در کیفم رو باز کردم و کلید رو برداشتم. یاحا به من خیره شده بود. لبخندی زدم و دستگیره در رو گرفتم. خواستم کلید بندازم که در خود به خود باز شد. تعجب کردم. در چرا باز بود؟؟؟؟؟خودم درو قفل کردم. پس چرا بازه؟؟احتمالا خوب نبستمش. از دست این حواس پرتی. دست یاحا رو گرفتم و بردمش داخل. یاحا دستم رو تکون داد. نگاهش کردم. به اتاقش اشاره کرد. یعنی خوابش میاد: چششششششم. الان اقا یاحا رو میبرم لالاکنه) خم شدم و یاحا رو بغل کردم و بردمش تو اتاقش. رفتم سمت تخت خوابش. پتو رو زدم کنار و یاحا رو گذاشتم تو تختش. پتوش رو هم کشیدم روش. خم شدم و ب*و*سش کردم.: خوابای خوب ببینی پسرم) یاحا چشماشو بست. دوست داشتم زودتر به حرف بیاد. پوفی کردم و از اتاقه یاحا اومدم بیرون. خیلی خسته بودم. دیگه طاقت نداشتم واستم. رفتم سمت کاناپه و خودمو انداختم روش. چشمام رو بستم و خود به خود خوابم برد.................................

تو خیابون میدویدم. بارون شدید بود. نمیدونستم کجا میرم فقط میدویدم. اینقدر بارون شدید بود که روی زمین پر از اب شده بود و ارتفاعش تا بالای مچ پام میومد. یک لحظه ایستادم و به اسمون نگاه کردم. ابر های سیاه طور عجیب و ترسناکی بودن. جوری بودن که متعلق به دنیای ما نبودن. با گنگی به رو به روم نگاه کردم. یهو بارون قطع شد و ابرها رفتن کنار و افتاب بد و سوزنده ای اومد تو اسمون. از شدت داغی افتاب ابا بخار شدن رفتن تو اسمون. خودمم گرمم شد و تشنه شدم. دهنم خشک شده بود. عرق بدی نشسته بود رو تنم. پوستم به شدت میسوخت. حس میکردم پوستمم داره از شدت داغی خورشید تجزیه میشه. صدای مهیب و وحشتناکی رو از پشت سرم شنیدم. برگشتم و پشتمو نگاه کردم. ساختمونا یکی یکی ترک میخوردن و میرختن و پودر میشدن. از ترس سر جام میخکوب شده بودم و نمیتونستم کاری بکنم. نفسم بند اومده بود و چشمام داشت از حدقه میزد بیرون. یهو صدایی اشنا از پشتم شنیدم: هلنا) به پشتم نگاه کردم. صداش اشنا بود اما خودش اینقدر دور بود که صورتش دیده نمیشد. دستشو به طرفم دراز کرد. صداش تو سرم اکو میشد. گفت:بیا) به پشتم نگاه کردم. ساختمونا نزدیک شده بودن. برگشتمو به اون فرد ناشناس خیره شدم. با اینکه ترسیده بودم اما اول باید میفهمیدم اون صدای اشنا کیه. گفتم: تو کی هستی؟؟) اون در حد چند ثانیه ای مکث کرد: به زودی میفهمی) منظورش چی بود از اینکه به زودی میفهمی؟؟؟دوباره پشتمو نگاه کردم. دو سه تا ساختمونه دیگه مونده بود که به من برسه. وقت فکر کردن نداشتم. باید میجنبیدم.رومو برگدوندم و اومدم بدوم که با دیدنه رو به روم سره جام ایستادم. اون فرد نبود. یعنی چی؟؟؟کجا رفت؟؟یهو ساختمون بلندی که کنارم بود صدای ترک اومد و لحظه ای بعد سقوط کرد طرف من. منم جیغ بلندی کشیدم و سرمو با دستام گرفتم که چشمامو باز کردم. با گنگی به اطرافم نگاه کردم. اول نمیدونستم کجام. بعد که احسانو رو به روم دیدم فهمیدم همش یک خواب بوده. در واقع کاب*و*س،نه خواب. احسان با نگرانی گفت: هلنا کاب*و*س میدیدی؟؟؟؟) سرمو تکون دادم. احسان: الان خوبی؟؟؟) شونه هامو انداختم بالا. احسان پتو رو کشید روم و گفت: بگیر بخواب. احتمالا حالت بده. یکم استراحت کن.امیدوارم خوابای بهتر ببینی) من اروم گفتم: ساعت چنده؟َ) احسان: ساعت دوازده و نیمه شبه) برام عجیب نبود. از این خوابای طولانی زیاد داشتم. خیلی تشنه ام بود. گفتم: میشه اب بدی؟) احسان لیوانو پارچ کناره تختو برداشت و یک لیوان اب برام ریخت. احتمالا احسان منو اورده رو تخت. لیوان ابو گرفت سمتم. لیوان ابو گرفتم و یک نفس کله ابو رفتم بالا. استینمو کشیدم رو دهنم و لیوانو دادم به احسان. دراز کشیدم و چشمامو بستم. این چه خوابی بود؟؟؟ بعد از اون تصادف دیگه هیچ وقت کاب*و*س ندیدم. پس این کاب*و*س چی بود؟؟؟ خوابم جوری بود که نمیشه بگی بی معنی بوده. تعبیرش چیه؟؟؟چرا یهو هوا اونجوری شد؟؟؟اون فرد کی بود؟؟؟اون صدا مال کی بود؟؟؟؟ چرا اینقدر اشنا بود؟؟؟؟چرا یهو غیب شد؟؟؟؟چرا اول گفت بیا بعد که خواستم برم رفت؟؟؟؟و از همه مهمتر............ منظورش از اخرین حرفش چی بود ؟؟؟؟ به زودی میفهمی؟؟؟؟ یعنی میفهمم صاحب اون صدا کیه؟؟؟؟تو خواب نفهمیدم......... یعنی قراره....... یعنی قراره تو واقعیت بفهمم؟؟؟؟ یعنی قراره دردسر تازه ای شروع بشه؟؟؟؟ اینظور که معلومه باید خودمو اماده کنم. اماده یک دردسر عظیم و مطمئنم به زودی میاد سراغم. مطمئنم................................................................

با احساسه تکون هایی که تختم میخورد از خواب بیدار شدم. اروم چشمامو باز کردم و نفس عمیقی کشیدم. تختم داشت بالا پایین میرفت. به کنارم نگاه کردم. یاحا یک عروسک دستش گرفته بود و داشت روی تختم بالا پایین میپرید. لبخندی زدم. یاحا با دیدنه من متوقف شد و نشست. به خرسه تو دستش نگاه کردم. خرسه با نمکی بود. یاحا خرسو اورد نزدیک صورتم و دهنه خرسو زد به گونه ام. یعنی خرسه منو ب*و*سید. با مهربونی نگاهش کردم. چقدر بچه ها مهربونن. باید قدرشونو دونست. البته تا وقتی کوچیکن. نفسی عمیق کشیدم. اروم روی تخت نشستم. رو به یاحا گفتم: صبحونه خوردی؟؟) اخه احسان بیشتر وقتا به یاحا صبحانه میده بعد میره سره کار. یاحا سرشو به معنای اره تکون داد. از روی تخت بلند شدم. ساعت ده بود. غذا که خدا رو شکر داریم. دیروز غذا درست کردم بعد یهو بلند شدیم رفتیم اونجا غذاها موند برای امروز. خب حالا چیکار کنم؟؟؟؟ ناخوداگاه ذهنم رفت سمت خوابی که دیشب دیدم. دوست داشتم خوابمو با یکی درمیون بزارم. تنها کسی که فعلا یکم درکم میکرد و باهاش راحت بودم سحر بود. با شک به سمت تلفن نگاه کردم. اگه بهش بگم بره به همه بگه چی؟ نمیدونم والا. نه من به سحر اعتماد دارم. به سمت تلفن رفتم. تلفنو برداشتم و شماره سحر رو گرفتم. بوق اول خورد. بوق دوم. بوق سوم. بوق چهارم. بوق پنجم عنایتی شد و برداشت.: بله؟) من: الو سلام) سحر: هلنا تویی؟؟) من: نه من عمه شم) سحر با متانت گفت: واقعا؟؟خوبین؟؟ببخشید صداتون خیلی شبیه هلنا بود) این دیگه وضعش خیلی خراب بود. خدایا میبینی من میخوام با کی دردودل کنم؟؟؟هی: خو اخه شاسگول عمه ام صداش اینقدر نازکه؟) سحر با خنده گفت: فهمیدم تویی ها. خواستم امتحانت کنم. همین) من:باشه) سحر: حالا چیکار داشتی؟؟) من: میایی خونه امون؟) سحر: برای چی؟؟) من: علتشو نمیتونم از پشت تلفن بگم. باید باشی) سحر: باشه. اتفاقا منم یک سوپرایز برات دارم) من با سوال گفتم: چه سوپرایزی؟) سحر: منم نمیتونم از پشت تلفن بهت بگم. نشون دادنیه) من: باشه. پس فعلا) سحر: فعلا) تلفونو قطع کردم. خب تا اون موقع که سحر بیاد من با یاحا رو تمریناش کار میکنم. دکتر تمرینایی بهمون داد که با طاها کار کنیم تا زودتر به حرف بیاد. تلفونو گذاشتم رو میز و رو به یاحا گفتم: برو هدفون و کیفتو بیار یکم تمرین کنیم.) یاحا عروسکشو بغل کرد و به سرعت از روی تخت پایین اومد و از اتاق بیرون رفت. معمولا یاحا از تمرین بدش میومد. چه زود به حرفم گوش داد. روی تختم نشستم و منتظر شدم تا یاحا بیاد. چند ثانیه بعد طاها وارد شد. هدفون با کیفش تو دستش بود. اومد سمتم و هدفون و کیفو بهم داد. اونا رو ازش گرفتم و گفتم: بشین.) یاحا کنارم نشست. روشنش کردم. گذاشتمش روی گوشم و پلی کردمش. صدای خانمی اومد که خونا و روان گفت: مادر. مادر. مادر.پدر. پدر...) کلا اعضای خانواده بود. از اول اوردمش و گذاشتمش روی گوشای یاحا. توی کیف فقط کارت بود که کلمه ها رو نوشته بود. چونکه یاحا سواد نداشت کارتا رو باهاش کار نمیکردم. پلی کردم. خانومه هر کلمه رو که میگفت چند ثانیه مکث میکرد. یاحا فهمیده بود که تو مکثش باید کلمه رو تکرار کنه. یاحا اول گوش کرد. بعد به سختی گفت: مممممما.......ددددد) دوباره گوش کرد.: ماااااااااا.....دییییییی) خیلی پیشرفت کرده بود. اولا میم اوله کلمه رو نمیتونست بگه. الان حداقل تا ماد میتونه بگه. : پددددددددد.......) دوباره گوش کرد و دوباره گفت: پددددددددددد.....) دکمه استپ رو فشار دادم: یاحا خوب گوش کن ببین چی میگه. بعد تو هم مثل اون تکرار کن) یاحا سرشو تکون داد. حدود نیم ساعت باهاش کار کردم. اما پیشرفت چشمگیری نداشت. هم من خسته شده بودم. هم یاحا. برای همین ده دقیقه گذاشتم تفریح کنه. خودمم رفتم تو اشپزخونه. در یخچالو باز کردم و پارچ ابمیوه رو از تو یخچال برداشتم. دو تا لیوان گذاشتم تو سینی و تو دو تا لیوان ابمیوه ریختم. یکی مال خودم. یکی ماله یاحا. پارچو برگردوندم تو یخچال که زنگ خورد. فکر کنم سحره. از اشپزخونه رفتم بیرون. یاحا رو مبل نشسته بود و داشت با عروسکش بازی میکرد. ایفونو برداشتم: بله؟؟) یهو سحر مثل دیوونه ها پرید جلوی دوربین ایفون و با صدای جیغی گفت: سلاااااااااام. چوطولی؟؟) با تاسف بهش نگاه کردم: خاک تو سره لالت بکنن. فکر کنم بیشتر باید با تو تمرین کنم تا با یاحا) سحر خندید. دکمه رو فشردم. کمی صبر کردم بعد در خونه رو باز کردم. سحر با دیدنم دستاشو از هم باز کرد. بغلش کردم: چطوری احمق؟؟) سحر: نظر لطفته عسیسم. توپم) از بغلش در اومدم: تو کی توپ نبودی؟) سحر خندید و داخل شد. یک سری چرخوند تو خونه که یاحا رو روی مبل دید. با دیدنه یاحا دوید سمتش و جیغ کشید: شوهر من چطورههههههه؟؟؟؟عشقمممممممممم) یاحا رو بغل کرد و محکم ب*و*سش کرد. یاحا میخندید. من رو به سحر گفتم: من میرم چیزی بیارم) سحر سرشو تکون داد و گفت: تو برو منم اینجا با عشقم حال میکنم) استغفرال...ه. چقدر منحرفه سحر. اخه چرا اینقدر منحرفه این؟؟؟؟رفتم تو اشپزخونه و سینی رو برداشتم و از اشپزخونه خارج شدم. سحر رفته بود جای پنجره و به یاحا چیزی نشون میداد. سینی رو گذاشتم رو میز و با فضولی گفتم: چی نشونش میدی؟) سحر با حرف من برگشت.: هیچی. داشتم بهش گربه رو نشون میدادم.) اهانی گفتم. سحر

یک لیوانو برداشت. با یک دستش یاحا رو گرفته بود با دسته دیگه اش لیوانو گرفته بود. یک نفس کله لیوانو رفت بالا. من با خنده گفتم: نازه نفست ابجی) سحر با خنده لیوانو به من داد: قربون دستت. خیلی حال داد. ایشالا حال ببینی) به حرف چرتش خندیدم. خدا لعنتش کنه. لیوانو گذاشتم تو سینی. سحر: فکر کنم کارت خیلی مهم بوده که گفتی من تا اینجا بیام) پوزخندی زدم و گفتم: این خوابی که دیدم نمیشه بگی که هیچ تعبیری نداره. صد تا خواب قبل ترش دیدم. اونا رو با خودم گفتم که چرت و پرته. اما این یکی مطمئنم تعبیر داره. مطمئنم) سحر گفت: خب خوابتو بگو) به یاحا نگاه کردم. لیوان ابمیوه رو دادم به یاحا و گفتم: مامان جان. برو با عروسکات بازی کن یکمی تمریناتو انجام بده. بدو مامان) سحر یاحا رو گذاشت زمین و از گونه اش ب*و*س گرفت. یاحا لیوانو ازم گرفت و دوید تو اتاقش. رفتم کنارش و رو به پنجره ایستادم و خیابونو نگاه کردم. سحر: خب؟؟) من: خواب دیدم تو یک خیابون بودم. بارون شدید میومد. اب رو زمین جمع شده بود. ابرا تو اسمون خیلی وحشتناک بودن. جوریکه وقتی اسمونو نگاه میکردی میترسیدی. یهو افتاب اومد و هوا داغ شد. ابا بخار شدن رفتن تو هوا. خودم خیلی تشنه ام شده بود. از شدت خشکی هوا ساختمونا شروع به ترک خوردن کردن بعدش یکی یکی سقوط میکردن. یهو یکی از پشت صدام کرد. برگشتم که دستشو گرفت طرفم و گفتش بیا. نمیدونستم کیه. ولی صداش اشنا بود. گفتم تو کی؟؟؟ گفت به زودی میفهمی. بعد از این حرفش ساختمون کناریم ترک خورد و سقوط کرد روی سرم. همین) سحر با لحن شوخی گفت: راستشو بگو. چند بار تلقینو نگاه کردی؟؟؟) من جدی نگاهش کردم. سحر هم خنده اشرو جمع کرد : اگه قرار بود بفهمم تو همون عالم خواب میفهمیدم. اما تو خواب نفهمیدم. پس این یعنی...... این یعنی قراره تو عالمه بیداری بفهمم) با ترس به سحر نگاه کردم. سحر با جدیت گفت: بابا و داداشت نبودن؟؟؟) من: نه. اگه بودن که از روی صداشون میشناختم) سحر: فکر نمیکنی صداش برات خیلی اشناس؟؟) من: چرا. ولی نمیدونم کیه) سحر: یکم فکر کن) من دوباره چشمامو بستم و فکر کردم. اما هیچکسی رو به یاد نیاوردم. : فکر کردم ولی یادم نیومد) سحر با عصبانیت گفت: عقل کل خب یکم به اون مخه بادومیت فشار بیار) دوباره فکر کردم. یعنی اون کیه؟؟ یهو اون صدا برام واضح شد. اون صدا ........ اون فرد........ اون ........ اون پوریا بوده. صد در صد مطمئنم پوریا بوده. به سحر نگاه کردم: از مدل نگاهت معلومه که فهمیدی اون کی بوده) نفسی عمیق کشیدم. پس اون پوریا بوده. سحر گفت: از نظر من اول خوابت داره بارون میاد فکر میکنی خیلی خوشبختی. زندگیت پر از خوشیه. اما یهو زندگیت وارونه میشه. زندگیت به فنا میره. که همه اینا با وارد شدن پوریا همراهه. میخواد تو رو نجات بده اما کاری میکنه که بیشتر گرفتار تر بشی.) من که خیره شده بودم به یک جا گفتم: در واقع خودم خواهم بود که با حماقتام خودمو بدبخت میکنم) سحر: با تمام وجودم دوست دارم تعبیرم اشتباه باشه) به سحر نگاه کردم. سحر گفت: میدونم تا الان چقدر سختی کشیدی. میدونم چقدر زجر کشیدی تا با خودت کنار بیای و اینم میدونم که دیگه تحمل زجر دیگه ای رو نداری) پوزخندی زدم و گفتم: همین زجرا بودن که مقاومم کردن) سحر: هلنا اگه قرار باشه اتفاقی بیفته من قول میدم کنارت باشم) با این حرفش بغضم گرفت.منکه تنها بودم. کی بهتر از سحر میتونست کنارم باشه. پوریا اومد و منو تنها کرد. هه. (وجود بعضی آدما تو زندگیت تنهاترت میکنه ... حتی اگه خیلی دوسشون داشته باشی ...) سحر محکم بغلم کرد. بغضمو قورت دادم. سحر گفت: یکبار اشتباه کردمو تنهات گذاشتم. دیگه تنهات نمیذارم. هیچوقت) من: ممنونم) از تو بغلش دراومدم. نفس عمیقی کشیدم. سحر گفت: راستی اگه من بخوام سوپرایزمو بگم باید یک چیزی ازت بگیرم) خندیدم: چی میخوای؟؟؟) سحر ابروهاشو انداخت بالا: ناهاااااار) غضبناک نگاهش کردم: خب مریض تو که میخواستی ناهار بمونی خبرم میکردی) سحر خندید و شونه هاشو انداخت بالا: چی اشکالی داره. غریبه که نیستم. بیاد دوران جوونیمون یک املت میزنیم) چند لحظه فقط نگاهش کردم. چی دله خوشی داشت. سرمو انداختم پایین و خندیدم. سحر: بدو بیا دیگه) سحر رفت طرفه اشپزخونه منم ناچار دنبالش راه افتادم. وارد اشپزخونه شدیم. سحر در یخچالو باز کرد: امممممم....... خب چهار تا تخم مرغ( چهار تا رو گذاشت تو دستام) خب چند تا هم گوجه با رب) دستاش پر بود و با پاش در یخچالو بست. اومد سمت میز و همه رو ریخت روی میز. منم تخم مرغا رو گذاشتم روی میز که تلفن زنگ خورد. به سحر نگاه کردم. سحر: بدو برو بردار منم اینا درست میکنم) از اشپزخونه رفتم بیرون و تلفونو برداشتم :بله؟؟) صداش که پیچید تو گوشی فهمیدم احسانه: سلام هلنا. خوبی؟) من: سلام. مرسی.) احسان: منم خوبم مرسی) خندیدم: ببخشید حواسم نبود) احسان: فدای سرت. هلنا امروز کار زیاده نمیتونم ناهار بیام) من: واقعا؟؟خیله خب.) احسان: پس مشکلی نداری؟) من: نه.) احسان: پس فعلا.) من: خداحافظ) تلفونو قطع کردم. خواستم برم طرف اشپزخونه که توقف کردم. از یاحا کلا یادم رفته بود. رفتم طرف اتاق یاحا. اروم در رو باز کردم. یاحا داشت با دو تا عروسکاش بازی میکرد. اروم از پشت نزدیک یاحا شدم. یاحا تو حال خودشو عروسکاش بود. کاملا نزدیکش شده بودم. یهو از پشت گرفتمش و ب*و*س محکمی از گونه اش گرفتم. با این کارم یاحا خندید. دستمو کشیدم روی سرش و گفتم: الان یک ناهار خوشمزه درست میکنیم با اقا یاحا میخوریمش) یاحا رو بغل کردم و با هم از اتاقش خارج شدیم و رفتیم تو اشپزخونه. یاحا رو گذاشتم روی یکی از صندلیا. سحر با دیدنه یاحا گفت: ای جوووووونم. شوهرمو اوردی؟؟؟؟) خندیدم و سرمو تکون دادم: هی دختره ترشیده خودتو به پسره من قالب نکن. من خواهر زاده امو براش در نظر گرفتم) سحر با این حرفم خندید و گفت: دیوونه.) سحر ماهیتابه رو گذاشته بود روی گاز و گوجه ها رو هم خورد کرده بود. زیر ماهیتابه رو روشن کرد. قبلنا سه ساعت طول میداد که یک گوجه خورد کنه. مثله اینکه خونه مجردی بهش ساخته ماهر شده تو غذا درست کردن.سحر: هلنا میشه یک سوال بپرسم؟؟) دیدم سحر داره همه کارا رو میکنه برای همین نشستم کنار یاحا.من: هوم. بپرس) سحر: هلنا تو دیگه نمیخوای بچه دار بشی؟؟) با تعجب نگاهش کردم. این سوالو دقیقا از کجاش دراورد؟؟من: چرا همچین سوالی میپرسی؟) سحر با تأمل گفت: همینجوری) من سرمو به نشونه منفی تکون دادم و گفتم: نه. اصلا نمیخوام) سحر یک تخم مرغ رو برداشت و شکست.سحر: چرا؟؟) من: چونکه دیگه نمیتونم بچه دیگه بیارم. یعنی اصلا دوست ندارم. شاید اصلا باورت نشه ولی فکر من هنوز تو همون نوزده سالگیم مونده. نه بیست و چهار سالگی) سحر تخم مرغ دومو شکست و گفت: واقعنم. من همیشه فکر میکنم همین دیروز بود که نوزنزده سالمون بود و اقای حمیدی تو رو از کلاس پرت کرد بیرون) هر دو با هم خندیدیم. اما خنده ام تلخ بود. خنده ای دلتنگ. دلتنگ اون روزا که خوشحال بودیم. تازگیا هر وقت اسمی از پوریا یا گذشته میاد میرم یک جایه دیگه. انگاری اصلا تو این دنیا نیستم.(هر ادمی ... یه اسمی تو زندگیش هست ... که هر وقت میشنوه ... یهو بی هوا ... دلش میره ... یه دنیای دیگه .......) اگه کنترل زمان دسته من بود بی شک و بی تردید برمیگشتم همون موقع. اینو مطمئنم. سحر: هوووووی با تواما) از تو فکر بیرون اومدم و با گنگی به سحر نگاه کردم. سحر گفت: شکست عشقی رو گوشاتم اثر داشته ها) من سرمو انداختم پایین و گفتم: ببخشید حواسم نبود) سحر پشت چشمی نازک کرد و گفت: باید فکر کنم ببینم میتونم ببخشمت یا نه. ایشششششش) به سحر زل زدم. این خوب نمیشه. نه این خوب نمیشه بیماریش وخیمه. با تاسف سرمو تکون دادم. سحر شعله گازو خاموش کرد و گفت: و حالا دستپخت سحر خانومو بچشید. تا بحال همچین دستپختی را نچشیده اید. ایا از دستپخت های تکراری خسته شده اید؟؟؟ همین الان گوشی را بردارید و به سحر خانوم زنگ بزنید. سحر خانوم مجرد است. اگر زن ندارید و خشگل و خوشتیپ هستید میتوانید شوهرش شوید. سحر خانوم) به دیوونه بازیاش میخندیدم. شاسگول. گفتم: تو الان تبلیغ شوهر کردی یا تبلیغ دستپخت؟؟) سحر ابروهاشو انداخت بالا و گفت: با یک تیر دو نشون زدم) من: اینقدر چرت و پرت نگو. مثلا بیست و چهار سالته ها. خجالت بکش. الان تو باید مثل من یک بچه داشتی) سحر ماهیتابه رو گذاشت روی میز و گفت: ناراحت نشی ولی از ده نفری که هم سنه توان شاید دو نفرشون ازدواج کردن) نگاهم ثابت موند رو سحر. سحر رفت طرف ظرفا و سه تا ظرف با سه تا قاشق برداشت و سبد نون رو هم برداشت و همه رو گذاشت روی میز. من لبخند تلخی زدم و گفتم: اصرار خودم بود) سحر یک ظرف جلوی منو طاها و خودش گذاشت و تو هر کدوم یک قاشق گذاشت. سحر: میدونی تو وقتی جوگیر بشی هیچی جلودارت نیست. حتی تو مهم ترین تصمیمای زندگیت هم جوگیر میشی) اخمی کردم و پرسیدم: منظورت از تصمیم مهم چیه؟؟) سحر برای من و طاها خودش کمی املت کشید و خودش شروع کرد به خوردن. من که دیدم جواب نداد دوباره پرسیدم: با توام. میگم منظورت چی بود؟) سحر زیر چشمی نگاهم کرد و گفت: ازدواجت) پوزخندی زدم و گفتم:به نظرت تصمیمم اشتباه بوده؟؟ احسان عاشقمه و با تمومه وجودش منو میخواد) سحر متقابلا پوزخندی زد و قاشق رو انداخت و گفت: تو چی؟؟؟ تو عاشقشی؟؟) مکث کردم. جوابی نداشتم. دست گذاشت رو نقطه ضعفم. میدونست که ازدواج اجباری بود. اجبار از طرف هیچکس نبود. اجبار از طرفه عقلم بود و حالا سحر داشت این اجبارو واسم تداعی میکرد.من با تاملی گفتم: خب..... خوشبختیم. اصل همینه) سحر ابروهاشو انداخت بالا و گفت: اره دیدم چقدر خوشبختی. دیدم چقدر حال شوهرتو پرسیدی وقتی زنگ زد. اصلا خوشبختی داره از زندگیتون میباره) حقو به سحر میدم. حرفاش حقیقت داشت فقط من تا الان نمیخواستم باورشون کنم. دوباره نفسم سخت بالا میومد. با صدایی که بغض داشت به سحر گفتم: منظورت چیه از این حرفا؟؟ هدفت چیه؟؟) سحر خنده عصبی کرد و گفت: میخوای هدفمو بدونی؟؟ هدفم اینه) گوشیشو در اورد از تو جیبش و کمی باهاش کار کرد و گذاشتش روی میز و هلش داد سمتم. یک نگاه به سحر کردم یک نگاه به گوشیش. سحر گفت: برش دار) به گوشی نگاه کردم. با تردید و دستای لرزونی برش داشتم و نفس عمیقی کشیدم و نگاهش کردم. با دیدنش نفسم کاملا گرفت و چشمامو پرده اشکی گرفت. روح تازه ای رو تو وجودم حس کردم. اما راه گلوم بند اومد. رفتم تو یک دنیای دیگه. دنیایی که اینقدر حالم خوب بود که نمیتونم خوبی اون موقعم رو توصیف کنم.عکسه .... عکسه پوریا بود. پشت میزی نشسته بود و داشت سمته چپشو نگاه میکرد و با یک دستش یقه شو گرفته بود. پایینش علامت پلی بود. پلیش کردم. هه. بهت تبریک میگم. پس معلومه تو مسابقات برنده شده. چونکه این اهنگ.... رو پوریا خونده بود. پلکی زدم و اشکام ریخت. چشمامو بستم و گوشی رو گذاشتم روی گوشم.

گردی که با رفتنم میشینه رو این پیانو ماله تو.

تمومه اهنگای اسلو ماله تو.

هر چی که شد نصیبه من تو این رابطه با تو ماله تو

خاطرات کهنه و نو ماله تو.

از خودت مراقبت کن بدون من شاد بمون.

میدونم سخته برات اما این بارو بتون.

از خودت مراقبت کن با تو افسرده نشو.

موسیقی یاد بگیر یه مسافرت برو.

من مزاحمت نمیشم لم بده رو راحتی.