رمان این جاده به دریا می رسد به قلم دینا قاسمی

ژانر : #مافیایی #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

جاده‌های زندگی... همیشه به آفتاب ختم نمی‌شوند. برای برخی، مثل ما، دنیا جای بی‌رحمی است، شب‌ها سردند و روزها طاقت‌فرسا. در دنیای ما، برادر به برادر خیانت می‌کند، پدرها به فرزندانشان پشت می‌کنند... و عشق؟ عشق، رؤیایی دور است. اینجا عاشق شدن جرم است؛ چون آخرین کسی از ما که عاشق شد، مرد.

اما شاید... فقط شاید، این مسیر، این راه تاریک و پر پیچ و خم، راه درست باشد. شاید نور نرفته باشد، فقط پنهان شده، خیلی دور. شاید باید ریسک کنیم، از روی مین‌ها بپریم. می‌تواند مرگ باشد. می‌تواند نیستی باشد. یا... شاید، فقط شاید، اگر جلو برویم، نسیم را حس کنیم و خورشید را ببینیم. شاید سفر ما پایانی خوش داشته باشد. شاید این جاده به دریا برسد.

"به نام اویی که عشق از آن اوست"

موهایم را پشت گوشم زدم تا جلوی چشمم را نگیرند. رو به بچه ها کردم:

– کی بهتون گفت تا این وقت شب بیرون باشین؟ ها؟ مگه من نگفتم نهایتا ده برمیگرداند قلعه؟

فقط یک روز زود تر برگشتم و به فهیمه سپردمشان .

سارای کوچک پنج ساله لب هایش را بر هم فشرد و با آستین لباسی که حداقل دو سایز برایش بزرگ بود، اشکش را پاک کرد.

جلویش زانو زدم و اشک هایش را از روی صورتش پاک کردم:

– گریه نکن دیگه. حالا بهم بگو کی گفته ؟

آستینش را روی بینی اش کشید:

– فهیمه

اخم غلیظی روی صورتم نشاندم و با جدیت گفتم:

– غلط کرده

-چه خبره؟

برگشتم و چشمم به جمال فهیمه که دست به کمر ایستاده بود روشن شد. بلند شدم و زانویم را تکاندم. بعد رو به او گفتم:

– برای چی انقدر از این بچه ها کار میکشی؟ قانونش بوده که تا بیش تر از نُه بیرون نمونن. برای چی انقدر دیر برگشتن؟ مشکلت چیه با اینا؟ نکنه پول و پله نداری؟ تو چت شده چند وقته؟

و با چشم و ابرو به لباس هایش اشاره کردم.

شانه بالا انداخت:

– من کارمو میکنم .بعدشم، دیر وقت نیستش که.

سری تکان دادم. بحث کردن فایده ای نداشت. سرتق تر و کله شق تر از فهیمه، خودش بود. تازگی ها پادوی شهین شده بود و از صبح تا شب دور و برش میپلکد هرچند قبلا مانند همه کار میکرد.

درب اتاق دوازده متری را که موکت های پوسیده اش و بوی نم و رطوبتش توی ذوق میزد، باز کردم و پسر ها را هم مثل دختر ها فرستادم تا استراحت کنند. از روز هایی که نوبت من بود که مدریتشان کنم خوشم می آمد .

زیادی مظلوم بودند. در این به اصطلاح قلعه، که فقط اسمش ابهت داشت و خودش آشغال دانی بیش نبود، بعضی شب ها زیادی سرد میشد و تنها کاری که شهین برایشان میکرد، این بود که عید به عید یک دست لباس بهشان بدهد و در طول سال هم میگشتند ببینند کدام خانواده ای لباس اضافی آورده است که بگیرند و بدهند این طفل معصوم ها تنشان کنند.

قلعه قبرستان ماشینی بود، قدیمی و ترسناک و از زمانی که یادم میآید، شهین رئیسش بود و بچه های بیچاره که زمانی من هم جزوشان بودم، از صبح تا شب سگ دو میزدند که پولی دست شهین را بگیرد.

اما قلعه، حداقل برای ما قلعه بود . شاید شب ها هوهوی باد بین ماشین های درب و داغان و زنگ زده اش میپیچید و باعث میشد زهره مان بترکد و یا زمین سردش نمیگذاشت خستگی از تنمان در برود. اما برای ما بی کسان، خانه بود. سقفی بود بالای سر و غذایی بود برای اینکه از گرسنگی نمیریم .

پایم را روی کاپوت پیکان آبی رنگ گذاشتم و بالا رفتم. روی سقفش نشستم، نفس عمیقی کشیدم و به چراغ های شهر خیره شدم . صدای ترق و تروق آهن ها باعث شد سرم را برگردانم و به شایان و آن لبخند خسته اش خیره شوم.

آمد و کنارم نشست:

– چه خبرا؟

به اطراف نگاه کردم:

– بقیه کجان؟

نفس عمیقی کشید و قلنج گردنش را شکاند:

– رفتن دنبال شاهین و بر و بچش. بد گیرن؛ الانا بر میگردن منم چهار راه بودم، دنبال مواد برای شیرمراد.

به سمتش برگشتم، بزرگ شده بود . شایان هجده ساله، مرد تر از تمام هم سن و سال هایش .

ابرو بالا انداختم و با صدای سرزنشگری گفتم:

– مگه قرار نبود دیگه براش مواد جور نکنی؟ اینجوری پیش بره کل دخلمونو باید بدیم مواد و ژل لب، که این شهین مفت خور تر از اون داداش مفنگیش تزریق کنه به لب و لوچش تهشم یه پاپاسی دست ما و این بچه ها رو نمیگیره.

خندید و دستی به سرش کشید:

– چیکار میشه کرد؟ گفت اگه براش مواد جور نکنم آرتینو میفرسته ور دل سهراب.

لبخند تلخی زدم و شانه اش را فشردم:

– اگه نشد هفته های بعد و من جور میکنم

خندید:

- توام که وضعت بهتر از من نیستش که ...

و از جیب روی پیراهن مردانه اش، بسته ی سیگار را بیرون کشید و به من هم تعارف کرد که دستم را به نشانه ی منفی بالا آوردم:

– ممنون ، دیگه نمیکشم

ابرو بالا انداخت:

– به به...منم از فردا دیگه نمیکشم

و با فندک، سیگار گوشه ی لبش را روشن کرد و پک سنگینی به آن زد. من هم هفته ها بود که جعبه ی سیگارم در جبیب جلویی کیفم خاک میخورد. متاسفانه، هیچ کسی نبود که اگر سیگار کشیدیم گوشمان را بگیرد و چهار تا حرف بارمان کند تا سمتش نرویم. در دنیای ما، تنها کسی که میتوانست نجاتت دهد خودت بودی.

نفس عمیقی کشید. برای پیر شدن زیادی جوان بود. اما چه میشد کرد؟

سرش را برگرداند:

– اومدن

نگاهی به عقب کردم و لبخندی به روی هر دویشان پاشیدم . خسته به نظر می آمدند:

– چه خبرا ؟

مینو با خونسردی گفت:

– خبرای خوبی نیست!

اخم کردم:

– چطور ؟

رفته بودند ببینند اوضاع بقیه چطور است . حالا بماند که چند تا قلعه، مثل قلعه ی ما بودند. زیر دست "او" همان که همه پدرخوانده میخواندنش. اما دریغ از یکیشان که تا به حال دیده باشدش. اسمش را اول از همه صابر روی زبان همه انداخت. به گفته ی شهین یک بار در عمرش فیلم دیده بود و آن هم فیلم معروفی بود به اسم "پدرخوانده" اوهم از آن به بعد تحت تاثیر آن فیلم و شخصیت اصلی اش، اسمش را سر زبان همه انداخت.

گاهی شهین، برای اینکه این طفل معصومان را بترساند به آنها میگفت اسمتان را در لیست پدرخوانده نوشتم تا بیاید ببردتان. آنها هم که ساده، حسابی ازش میترسیدند.همه....همه و همه .....از کسی که ندیده بودند، حساب میبردند.

هومن به جای مینو جوابم را داد:

– نوچه های صابر دارن بیشتر از همیشه میتازونن. شهروز میگفت رفتن زدن دم و دستگاه سهرابو داغون کردن. سر اینکه یکی از بچه هاش در رفته .

-لعنتی. زنده نمیذارن اگه پیداش کنن

شایان سر تکان داد:

– دردشون چیه ‌؟

مینو یه شهر خیره شد:

– پول....دردشون پوله. ولی تهش عاقبت هممون یکیه. پدرخوانده به کی رحم کرده که به ما رحم کنه؟ تهش هممون مجبوریم به پاشون بیفتیم که نکشنمون .

-حتی تا حالا ندیدیش و انقدر ازش میترسی.

و به دود سنگین سیگار شایان خیره شدم که روی زمین انداختش. هومن، پایش را روی سیگار گذاشت تا خاموش شود:

- شنیدم که .....

نگاه هایمان به سمتش کشیده شد تا ادامه ی حرفش را بشنویم

دستی به سر و صورتش کشید و با کلافگی گفت:

– از یکی از نوچه های سهراب شنیدم میگفت یکی جدید اومده رو کار .

شایان قیافه اش را کج و کوله کرد:

– یکی جدید ؟

هومن از جعبه ی قرمز رنگ، سیگاری بیرون کشید و با فندک روشنش کرد:

– میگن پسرشه یا شایدم فامیلش، چه میدونم....

ابرو بالا انداختم:

– اینم بازی جدیدشونه ،معلوم نیست دوباره کی شایعه کرده

مینو مشکوک نگاهی بهم انداخت:

– بعید میدونم. شیده میگفت دو سه تا از قلعه هارو سرکشی کرده.

شانه بالا انداختم:

– ماکه چیزی برای از دست دادن نداریم. باید حواسمون به این بچه ها باشه.

شایان سری تکان داد و با ناراحتی گفت:

– تو فکر اینم که آرتینو بفرستم بره .

هومن با اخم و بی ملاحضه گفت:

– کجا بره ؟ بره ولگرد شه یا کارتون خواب ؟ پیش کی میخوای بفرستیش ؟ نه کس و کاری دارین نه دوست و آشنایی. بعدشم .....

نگاهی عاقل اندرسفیهانه به شایان انداخت:

– شیرمراد معتاد هست، ولی مغزش هنوز به وقتش خوب کار میکنه. ببینه از بچه ها کم شده به صابر میگه، اونم میزاره کف دست پدرخوانده، اونم پدرتو در میاره. ندیدی با بساط سهراب چکار کردن؟ یادت نیست چه بلایی سر سامی اومد ؟

با دست به سرش اشاره کرد:

-عقل نداری ؟

با آمدن اسم سامی، مینو لبخند تلخی زد، با پایم به کتف هومن زدم و او هم تازه یادش آمد که نباید اینگونه بی پروا نامش را میبرد. سامی بیچاره را....

بردنش، و بعد، جنازه اش را فرستادند. با لباس هایی خاکی و خونی! آنقدر کتکش زده بودند تا مرده بود و روی صورتش چیزی را تتو کرده بودند . حرف "پ" را بزرگ و خوانا ، روی گونه اش .

آن روز برای اولین بار، باور کردم که پدر خوانده واقعا مانند اسمش ترسناک است.

نامش را که میبردند، لرزه بر جان بچه ها میفتاد و بزرگان حرفی نمیزدند که اگر چیزی اشتباه میگفتند، اشهدشان خوانده بود.

و سرنوشت سامی، غمگین تر از آنچه بود که لیاقتش را داشت. پسر مهربان قصه، که عاشق بود و عشقش سرش را به باد داد. کشتنش....و مینو ماند و یک دنیا غصه .

حتی مزاری هم نداشت. جسدش را شیرمراد سوزاند تا اثری از ننگش نماند.

سامی میخواست برود.وبیست و خورده ای سال سنش بود و مثل همه ی ما فکر میکرد که اگر سنش بالا برود و شغلی پیدا کند، میتواند از این زندگی سگی خلاص شود. اما زهی خیال باطل .

یک شب نامه ای برای مینوی بیچاره به جا گذاشت که میروم دنبال کار تا برایت زندگی بسازم و خوشبختت کنم، اما نمیدانست تا ابد داغ خودش را بردل این دخترک عاشق میگذارد. رفت و دو سه روز نیامد....مشکوک شدند.

شیرمراد میخواست به صابر خبر بدهند که مینو با گریه و زاری یک روز دیگر مهلت خواست. اما باز نیامد. البته آمد ....اما زنده نبود... نفس نمیکشید و لب های سفیدش و آن تتوی روی گونه اش، زنگ خطری بود که بگوید دست از پا خطا کنیم خونمان حلال است. همین....

دستم را روی شانه ی مینو گذاشتم و به سمت کانکس کوچک رفتم. پتوی قدیمی قهوه ای رنگ را برای هر دو نفرمان پهن کردم و منتظر ماندم مینو بیاید. دلم کمی برای شایان و هومن سوخت که مجبور بودند تا صبح در اتاق کناری شیرمراد سر کنند و بوی گند موادش را تحمل کنند .

مینو داخل آمد و در را بست و با دست دیگرش، روسری ساده اش را در آورد و صاف گذاشت کنارش که نکند چروک شود .

کنارم خوابید و پتو را روی خودش کشید

-فردا نوبت توعه ها

آرام گفت:

– میدونم .

چند دقیقه بدون حرف گذشت و تقریبا داشت خوابم میبرد که صدایش دوباره هوشیارم کرد:

– بیداری ؟

-آره چیزی میخوای ؟

انگار دو به شک بود که بگوید یا نه:

- به یه چیزی شک دارم ‌

کنجکاو روی یک دستم تکیه دادم و تند تند پلک زدم تا چشمم به تاریکی عادت کند:

– چی ؟

نفس عمیقی کشید:

– توی این چند سال، کم پیش اومده منطقه کاسبی ما با بر و بچه های شاهین یکی باشه .

-خب ؟

-امروز که با هومن و شایان افتادیم دنبال کارای لباس برای بچه ها دیدمشون اونا توجهی نکردن‌، ولی قسم میخورم دیدم که یکیشون مواد جابه جا کرد !

از جا پریدم:

-مطمئنی‌؟

در نور کم سر تکان داد:

-آره. و اینکه....خب، تا حالا ام ندیدم، یا نشنیدم کسی بگه بچه های شاهین یا حتی سهراب در حال فروختن فال یا گل بودن، یا چه میدونم شیشه پاک میکردن.

کمی فکر کردم، راست میگفت. یکبار هم که نوبت سر و سامان دادن بچه ها با من بود، از سیما شنیدم که گفت بچه های سهراب کار نمیکنند. فقط لم میدهند روی چمن ها و نیمکت های پارک و هر از چند گاهی با کسی صحبت میکنند. آنروز توجهی نکردم اما الان قضیه کمی بودار شد. شهین همیشه میگفت، پدرخوانده هرکاری کند سمت مواد نمیرود. اما از کجا میدانسته؟ او که کلا سرش گرم خوشگذرانی با پول زحمت این بچه هاست و با صابر هم ارتباط چندانی ندارد .

روی زمین سرد به چپ چرخیدم. مشکلی نبود. بلاخره، بعد از بیست و سه چهار سال زندگی و بدبختی کشیدن در این شرایط، این چیز ها عادی هم بود.

زمین سرد، سرما، خستگی ای که هیچوقت از تن آدم نمیرود و شب هایی که با گرسنگی خوابمان میبرد .

.............................

از جایم بلند شدم و دستی به صورتم کشیدم و نگاهی به اطرافم و سپس به ساعت گوشی انداختم .

مینو نبود، امروز نوبتش بود پس زود تر بیدار شده .

صدایم را صاف کردم و لباس هایم را برداشتم و به طرف حمام رفتم.

حوله را دور موهایی که قدشان تا شانه ام میرسید، چرخاندم و به سمت کانکس رفتم. هنوز نصفی ها خواب بودند .

شهین معمولا، خودش تا لنگ ظهر میخوابید و بچه ها را میفرستاد بروند در کوچه خیابان که التماس مردم کنند تا شاید یک نفر دلش به رحم بیاید یک اسکناس از ته کیف پولش پیدا کند و به آنها بدهد .

یکی از آن چند دست لباسی که با مینو شریکی استفاده میکردیم و آنقدر شسته شده بودند که رنگ و رویشان رفته بود، پوشیدم وآستین سه متری اش را تا روی مچم تا زدم .

از در بیرون رفتم و به سمت شایان که داخل می آمد رفتم.

به پشت سرش نگاه کردم و گفتم:

– جایی بودی اول صبحی ؟

لبخندی زد:

– با هومن و مینو رفتم بچه ها رو رسوندیم .

سر تکان دادم:

– آهان .

دسته های بلند شال را، دو طرف شانه هایم انداختم و راهم را سمت بیرون کج کردم و او هم دنبالم آمد. بین راه ژاکتم را تنم کردم که یخ نزنم. همینم مانده بود که سرما بخورم .

-کجا ؟ مگه الان برنگشتی ؟

شانه بالا انداخت:

– بیکارم دیگه. پس منم میام.

سرم را تکان دادم و دوباره راه افتادم

در طی این بیست و چند سال، همه مان میتوانستیم فرار کنیم. اما همه میدانستند که اگر فرار کنی، دیگر اطمینانی نیست که زنده بمانی.میرفتی و جنازه ات برمیگشت. روال کارشان همین بود. مثل این بود که در زندانی باز باشد، ولی نتوانی از ان بیرون بروی.

نه تنها در این شهر بزرگ، بلکه تا جایی که خبر داشتم در شهرهای دیگر مثل بیماری نفوذ کرده بودند.

شایان دست در جیب سوییشرتش کرد:

- باید پیاده بریم، نیسانو مینو برد هومنم با موتور رفت

شانه بالا انداختم:

– عیبی نداره پیاده میریم .

تا شهر راهی نبود، اما مسیری را هم باید با اتوبوس میرفتیم.

راه را پیش گرفتیم:

– خوبه این اواخر خبری از صابر و نوچه هاش نشده

پوزخندی زد:

– صابرمثل روح میمونه. همه جا هست. این اواخرم اگه نیومده حتما یه چیزی زیر سر داره و فکر کنم بدونم چیه .

متعجب نگاهش کردم:

– چیکار میخواد بکنه؟ چیزی شنیدی؟

ایستاد:

– دیشب تو مگه نبودی؟

کمی فکر کردم و با یادآوری چیزی که هومن گفته بود، زدم زیر خنده.

اخم کرد:

– خنده داره ؟ تو فکر کن یه درصد واقعا از فک و فامیلش باشه .

شانه بالا انداختم:

– که چی ؟ اونم یکی مثل بقیشون دیگه. همشون لاشخورن. یه مشت عوضی پول پرست که همشونم عین سگ از پدرخوانده میترسن. حالا فرقی نمیکنه کی باشن. چه شیرمراد شیشه ای باشه چه صابر یا این پسره ی تازه وارد.

راه افتادم و او هم پشت سرم آمد. خورشید حالا کامل رنگ طلاییش را روی شهر میپاشید و شهر هم از خواب بیدار شده بود. هرچند این روز ها دیگر مثل قدیم ها نیست. روز و شب فرقی ندارد. شهر همیشه شلوغ است، چه سه صبح باشد چه پنج بعد از ظهر، بازهم انگار نه انگار .

– کجا میخوای بری ؟

به دو طرف خیابان نگاه کردم:

– میخوام یه چیزیو چک کنم.

-چی ؟

اخم کردم:

– مینو میگفت دیروز دیده بعضی از بچه ها مواد میفروشن

از حرکت ایستاد و با صدای تقریبا بلندی گفت:

– واقعا ؟

خندیدم:

– حالا میخوای کل تهرانو خبر کن.

پلک زد:

– ببخشید... یعنی میگی راسته ؟

کلافه پس گردنی بهش زدم:

– عقل کل الان دارم میرم چک کنم دیگه. تو ام نیای بهتره باز با بچه های شاهین دعوا راه میندازی!

بی خیال راه افتاد:

– اتفاقا منم میام. خوبه یه مرد همراه آدم باشه

پوزخند زدم:

– آخه جوجه تو که از من کوچیک تری !

ابرو بالا انداخت:

– سن یه عدده .

سری تکان دادم و دنبالش راه افتادم. خودم هم بدم نمی آمد که او همراهم باشد اصولا بچه هایی که دور و بر کسانی مانند شاهین و سهراب بودند، همه پسر های نوجوان بودند و آدم های درستی نبودند. البته تقصیر خودشان هم نبود. مگر خانواده ای بود که یادشان دهد چگونه رفتار کنند؟ از کودکی در کوچه خیابان و زیردست یک سری علاف مفنگی بزرگ شدن، چیزی بهتر از این نمی ساخت .

آن موقع ها که بچه های مردم درس زندگی یاد میگرفتند، ما یاد میگرفتیم که چگونه گلیم خودمان را از آب بکشیم.

پشت درختی ایستادم:

– منطقه ی شاهین اینجاست دیگه ؟

سر تکان داد:

– خودشه .

سرم را دولا کردم و نگاهی به اطراف انداختم. راست میگفتند، هیچ کدام از آن بچه ها در حال کار یا فروختن گل و فال نبودند .

شایان نگاه مشکوکی به اطراف انداخت و بعد چشمانش جایی ثابت ماند:

– مثل اینکه درست دیده

خط نگاهش را دنبال کردم و آنچه که میگفتند را دیدم .

پسری نوجوان و آنطرف ترش یکی از آن سانتال مانتال کرده های امروزی روبه روی هم ایستاده بودند و بعد از اینکه مطمئن شدند ماموری آن اطراف نیست، بسته ای جابه جا کردند که تشخیص اینکه درونش چیست، خیلی هم سخت نبود!

-بدو

سریع برگشتیم و به طرف خروجی پارک رفتیم .

شایان نفس زنان با دست مشت شده به پارک اشاره کرد:

– لعنتی! پس بگو چجوری از این رو به اون رو شدن. زدن تو کار مواد

به اطرافم نگاهی انداختم و روی نیمکت چوبی نشستم:

– ساخت خودشون نیست، یعنی توانشو ندارن، جرئتشم ندارن. شیشه ساختن به این راحتیا نیست. قطعا از بالا بهشون دستور و مواد میرسه.

نگاه کنجکاوی انداخت:

– یعنی میگی فقط اینا نیستن ‌؟‌

از جایم بلند شدم:

– طبق چیزایی که شنیدم نه، بچه های سهرابم هستن، شاید بیشتر !

…………………………..

آخرین ساندویچ را دست مینو دادم و خودم هم گازی به ساندویچ نون و پنیر زدم.

– ساعت چنده ؟

مینو نگاهی به ساعت مچی اش انداخت:

– هشت.

هوا هم داشت تاریک میشد

-دیگه برگردیم هوا داره سرد میشه

سری تکان داد و با هومن بچه ها را جمع کردند و شمردند .

شایان نگاهی اجمالی به بچه ها انداخت :

– بریم ؟

هومن اخم کرد:

– صبر کن ببینم .

دوباره بچه ها را شمرد و چهره اش نگران شد:

– یکی نیست

چشمان مینو گرد شد:

– کی ؟

رو به بچه ها با صدای بلند گفت:

– بچه ها کی نیست ؟

شبنم کوچک از بینشان داد زد:

– سارا

با نگرانی اطراف را از زیر نظر گذراندم

هومن سمتم آمد

به طرفش برگشتم و لب هایم را تر کردم:

– کجا مونده ؟

هومن:

– دیر وقته باید سریع پیداش کنیم

نفس کلافه ای کشیدم:

– میگی چیکار کنیم‌؟ من میمونم دنبالش میگردم.

اخم کرد:

– اگه با ما نیای دردسر میشه !

– چرا باید فرا.....

صدای گریه ای که خوب میشناختمش، حرفم را قطع کرد

به سرعت برگشتم. به سمتش رفتم و بغلش کردم:

– تو که ما رو نصفه جون کردی آخه!

بینی اش را بالا کشید و دوباره زیر گریه زد:

– جعبه ی فالا رو یه آقایی ازم دزدید. دنبالش دویدم ولی از من تند تر میدوئید .

چهره اش ترسیده شد:

– اگه به خاله شهین بگی پدرخونده رو خبر میکنه ؟

لبخند خسته ای به رویش پاشیدم و سرش را نوازش کردم:

– یه کاریش میکنیم

شایان هم همانطور که بچه ها را به سمت ماشین هدایت میکرد گفت:

– از بین این جمع هیچ کس پیش پدرخوانده نمیره .

و بعد، نگاه مطمئنی به تک تکشان انداخت:

– من با موتور میام .

هومن سری تکان داد و پشت فرمان نشست و مینو هم کنارش.

من هم بعد از شمردن بچه ها، پشت وانت نشستم و به سقفش ضربه زدم:

– برو. همه هستن .

نگاهی به چهره های خسته ی بچه ها انداختم. بزرگ ترینشان فاطیما بود که ته تهش، دوازده سیزده سال داشت و کوچکترینشان هم سارا بود. همین دخترک کوچک مو طلایی.

وقتی آوردنش قلعه نوزاد بود، شاید یک یا دو ماهه

یک روز شیرمراد آمد، با قنداقی در بغلش. از سر و وضع و لباس هایش معلوم بود بچه ی یکی از آن پولدار های بالای شهریست. حال اینکه چرا بچه اش را ول کرده بود را خدا داند .

شیرمراد گفت زیر پل پیدایش کرده. هر چند میدانستم یک جای کارش میلنگد. کی راست میگفت که حالا بگوید ؟

تنها چیزی که میدانستیم نامش بود که روی قنداقش گلدوزی شده بود‌. سارا. همین، سارا ی خالی

مثل من، دریای خالی، بی نام و نشان، اهل ناکجا آباد.

اما بعضی ها نام و نشان هم داشتند. مثل مینو. قبل از آنکه سر از این خرابه در بیاورد خانواده ی بزرگی داشت. اما پیشانیت که سیاه باشد ، کاری ندارد اهل کجایی یا اسم و رسمت چیست. با خاک یکسانت میکند .

خانه اش را آتش زدند. با هر کسی که داخلش بود و چه کسی ماند؟ هیچکس به جز او.

فک و فامیل با مرامش هم مال و اموال را بالا کشیدند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند .

او هم سر از اینجا در آورد. شاید هر کسی نتواند درک کند، اما کودکان آواره و بی کس و کار یا باید کار کنند، یا بمیرند. و یا اگر خیلی خوش شانس باشند ببرنشان یتیم خانه ای جایی. هر جا که بهتر از اینجا باشد.

سامی هم به این دلیل کارش به اینجا کشید که گم شده بود. دست مادر را ول کرده بود و تمام .

بلند پروازی هایش هم به همین دلیل بود. روز هایی که نوبت سر و سامان دادن بچه ها با او بود، نامحسوس دنبال خانواده اش میگشت و اتفاقا فهمید کجا رفته اند. اما مگر خودش میتوانست برود!؟ سامی ولگرد را چه به خارج رفتن.

شایان هم از سه یا چهار سالگی اینجا بود. قیافه اش را شبی که اینجا آوردنش یادم است .

پسر کم سن و سال گریان با نوزادی که با سختی در بغلش نگه داشته بود. برادرش آرتین.

و من. قضیه ی پیدا شدن من اما کمی پیاز داغ اضافه داشت. شهین میگفت بیست و سه سال پیش، یک شب مردی آشفته و ترسیده، در زده و من را دست شهین داده. گفته بود برمیگردد اما هیچ وقت برنگشت.

با صدای محمد از فکر در آمدم:

– آبجی؟

کنجکاو نگاهم را به او دوختم و سر تکان دادم:

– چیه ؟

به بغل دستی اش نگاهی انداخت:

– پیتزا گرونه ؟

ابرو بالا انداختم:

– حالا چرا یهویی؟ هوس کردی ؟

لبخند خجلی زد:

– نه هوس نکردم. آخه اصلا تاحالا نخوردم. ولی امروز کنار خیابون یه نفر داشت پیتزا میخورد

چشمانش را بست و انگار که دارد همان صحنه ها را میبیند گفت:

– بوش خیلی خوب بود

بغضم را قورت دادم و سعی کردم لحنم غمگین نباشد:

– نمیدونم والا، مزندش دستم نیست.

و به بحث پایان دادم .

آرزو های ما، به همینجا ختم میشد. در حد اینکه حرفی بزنیم و همانجا هم خاکش کنیم. چون پر و بال دادن به آرزو ها، زمانی که میدانی بهشان نمیرسی، کاری است بیهوده که فقط باعث میشود عذاب بکشی.

از پشت وانت پایین پریدم و درش را باز کردم. بچه ها، یکی یکی بیرون آمدند و شایان هم کمک کرد تا آن هایی که نمیتوانند پایین بیایند، پایین بیاورد.

دستی به سر و رویم کشیدم

-کجا بودید خدا بخواد؟

به شهین دست به کمر نگاه کردم و پوزخندی زدم:

– علیک سلام؟

ابرو بالا انداخت:

– سوالم جواب نداشت ؟

مینو نفس کلافه ای کشید:

– با اجازت ترافیک بود، گیر کردیم .

سری به نشانه ی تاسف تکان داد:

– خب از اون ور زود تر راه میافتادید

خنده ی عصبی ای کردم:

– شرمنده که اگه دخل این بچه ها دو تومن کم تر بشه خرخره شونو میجویی

اخم کرد:

– با من درست حرف بزن جوجه. تو زیر دست منی .اراده کنم میفرستمت بری.

لبخندی زدم:

– آره بفرست برم. اونموقع علاوه بر جنازه ی من ، جنازه ی خودتم میمونه رو دست شیرمراد مفنگی و اون فهیمه ی مفت خور.

چشمانش گرد شد. جلو آمد و با عصبانیت یقه ی لباسم را در دستش گرفت:

– جرئت داری یه بار دیگه اسم منو اینطوری بیار. اونوقت دیگه نمیفرستمت بری، همینجا چالت میکنم.

– پس زود تر اینجا چالم کن. شاید از این زندگی سگی خلاص بشم.

صدایش باعث شد از حرکت بایستم:

– پدرخونده آدم جدید فرستاده! دیر یا زود قلعه ماام میاد. اونوقت ما باید جواب پس بدیم که چرا دخل و خرجمون یکی نیست .

عصبانی به طرفش برگشتم و با پوزخندی حرصی گفتم:

– اولا اینکه کدوم خرج؟ ها ؟ برای این بچه ها خرج میکنی‌؟ نکنه نون و پینر و املتی که بهشون میدی خرجه ؟

جلو تر رفتم و آرام تر گفتم:

– ببین شهین. ازم بزرگتری احترامت واجبه. ولی فقط کافیه اسم خرج بیاری تا ببینم مارو توبیخ میکنن، یا این لبای شتریه تورو؟ یا اون گوشی میلیونی دستتو؟ یا شایدم اون داداش عملیتو که سال بیاد بره سرشو از لای در نمیاره بیرون ببین قیامت شده یا نه. پول مواد اونو کی میده؟ نکنه تو کار میکنی؟ یا خودش میره مسافر کشی؟

دوباره راهم را کشیدم بروم که چیزی یادم افتاد و برگشتم:

– در ضمن. نترس اون پسره اگه بیاد اینجا چیز خاصی دستشو نمیگیره .

نمیدانست که قلعه ها و آدم های درپیتی مانند من و او، فقط پوشش خرابکاری و ها و گند های بزرگی که میزنند بودیم .

نمیدانست که همه ی آنها مانند این بچه های بیچاره صبح تا شب در خیابان نمیگشتند که گل و فال بفروشند یا اسفند دود کنند . آنها کارشان با ما فرق میکرد، چیزی هم که دست مردم میدادند خطرناک بود، خیلی . و من تقریبا مطمئن بودم که این مواد ها جایی بیرون از این شهر، ساخته میشوند. شاید هم فقط یکجا نیست .حالا کاملا واضح بود که چرا هیچ کس نمیتواند برود و پشت سرش را هم نگاه نکند. ما مثل نخ یویو میماندیم، هر چه میکشیدنمان، باز برمیگشتیم سر جای اول.

حالا شهین نگران است نکند صابرخان یا آن پسر احمق پدرخوانده ناراحت بشوند که چرا یکی از بچه ها کمتر از آن یکی آدامس فروخته .

مینو رو به بچه ها کرد:

– دخلتونو بدید بچه ها

یکی یکی جلو آمدند و پول ها را دست او و هومن دادند. هومن همه ش را برداشت برد و به شهین داد .

فهیمه به بچه ها نگاه میکرد. من خسته بودم یا واقعا انگار ناراحت بود؟

مینو سمتم آمد:

– من میرم دخترا رو سرو سام.......

سر و صدای ناگهانی چندین موتور متعدد، باعث شد دختر ها جیغ بکشند و ما هم به دروازه خیره شویم. چه گرد و خاکی به پا شده بود.

شایان با چشمان گرد شده گفت:

– پسر چه ماشینی، کمِ کم هر کدوم یکی دو میلیارد هست .

و به ماشین سیاه رنگ مدل بالا اشاره کرد .

-الان وقت این حرفاست؟...بدبخت شدیم

ضربان قلبم بالا رفته بود و ترس به وجودم نفوذ کرده بود. بچه ها را کمی بیشتر پشت خودمان قایم کردیم و همان چیزی که حدس زده بودیم اتفاق افتاد

شایان دولا شد و در گوشم گفت:

– صابر سوار موتوره. پس اصلیه سوار ماشینست

با این حرفش نگاهی به ماشین مدل بالای مشکی رنگ انداختم که شیشه هایش کاملا دودی بود و چیزی از داخلش دیده نمیشد.

موتور، جلوی پایمان با فاصله ی دو یا سه متر ترمز بدی کرد و صابر از آن پایین پرید:

– به به

طرف صحبتش با من و شایان بود. ذاتا با ما مشکل داشت. بی اهمیت به او به هومن و مینو و آنطرفترش شایان، اشاره زدم که بچه ها را ببریم و بچه ها را به سمت ساختمان ها هدایت کردم

-کجا ؟

برگشتم:

– تو مگه طرفت ما نیستیم؟ با این بچه ها چیکار داری؟

پوزخندی زد و سیگار گران قیمتش را جا به جا کرد .

-باید شمارش بشن

هومن با خنده ای سعی کرد جو را کمی عوض کند:

– صابرخان آخه تو که هر ماه شمارش این بچه ها دستته

صابر، دود غلیظ حاصل از سیگارش را بیرون داد:

– نه دیگه، اینبار فرق داره .

هومن اخم کرد و صابر ادامه داد:

– اونی که توی اون ماشینه از آشناهای پدرخوانده‌س خودشون شخصا اومدن که چک کنن.

و به ماشین سیاه رنگ اشاره کرد .

سرم را از پشتش دراز کردم و متعجب پرسیدم:

– پس خودش چرا نمیاد؟

-چرا باید خودش بیاد؟ وقتی من اینجام

شایان خندید:

– صابر خان، میبینم سوژه ی جدید برای موس موس کردن پیدا کردی

صابر دستش را بالا آورد تا روی صورت شایان بکوبد. اما همان بالا مشنتش کرد:

– حیف که آقا اینجاست وگرنه خونت حلال بود

اخم کردم:

– اصلا از کجا معلوم واقعا کسی توی اون ماشینه باشه ؟ از کجا معلوم شگرد جدیدتون نباشه برای آزار و اذیت این بچه ها ؟

صابر که از قضیه ی مینو و سامی خبر داشت، با سر به مینو اشاره زد و پوزخند سوزانی گوشه ی لبش نشست:

– شما چی ؟ اذیت نشدین تو این چند وقت ؟

مینو بدون هیچ احساسی در صورتش ، با با یک دستش روی آن یکی کوبید: – این پوستو میبینی صابر جون ؟ کلفت شده .

شهین به این سمت دوید.

من و شایان با خنده به یکدیگر خیره شدیم.

لبخندی زد:

– آقا صابر! از این طرفا ؟

و سرش را دولا کرد تا ماشین را ببیند:

– مهمون داریم ؟

صابر تنها سری به رویش تکان داد

ابرو بالا انداختم و گفتم:

– شهین جون؟

برگشت و به من نگاه کرد

با تمسخر ادامه دادم:

– بعید میدونم کسی توی اون ماشین باشه.

صابر چینی به بینی اش داد، حرصش را در آورده بودم. خواست چیزی بگوید که صدای ناآشنایی مانعش شد.

-بعید میدونم عقل داشته باشی

با شنیدن صدای ناشناس، همه مان برگشتیم و به پسری که این حرف را زده بود نگاه کردیم .

دستم را به کمرم زدم:

– اونوقت شما کی باشی نظر میدی؟

صابر با تته پته گفت:

– آق..آقا شما چرا اومدین؟ خودم حلش میکردم.

خون در رگ هایم یخ بست، خودش بود. لعنت به دهان من که بی موقع هرچه دلش بخواهد میگوید .

شایان نیم نگاهی به من انداخت و اشاره زد که این همان کسی است که حرفش را میزنند .

نگاهی به او که بی حرف ایستاده بود و صابر برایش چرت و پرت سر هم میکرد انداختم.

قد بلندی داشت، اگر کنارش می ایستادم تا شانه اش بودم. حتی از زیر کاپشن هم میتوانستم بدن ورزیده را ببینم، سرتا پا مشکی پوشیده بود و پوتین های چرمی اش، تا ساق پایش میرسید.

سرانجام حرف های صابر ته کشید و او هم به سمت ما برگشت و بی حرف بهمان خیره شد.

صابر با دست او را که نامش هم نمیدانستیم به سمت ماشین هدایت کرد:

– آقا شما بفرمایید هوا سرده. من به اینجا رسیدگی میکنم

اخمی کرد و نگاه بی حوصله ای به صابرانداخت و با سر به ما اشاره کرد:

– لازم نکرده .برو کارتو بکن

صابر که به نظر میامد از ضایع شدنش راضی نیست، به شهین و شیرمراد که از نعشگی جلوی پایش را هم نمیدید، اشاره زد که داخل بروند و وقتی داشت میرفت هم رو به ما چشم غره ای رفت که خیلی وقت بود دیگر تاثیری رویمان نداشت.

هومن به مینو اشاره زد:

– بیا بریم این بچه ها رو ببریم. از سرما یخ زدن .

و با مینو، بچه ها را به سمت ساختمان بردند.

راست میگفت، هوا سرد بود و نفس هایمان، بخار مانند از دهان هایمان بیرون میرفت. سعی کردم به پسری که حدودا پنجاه متر آنطرف تر ایستاده بود اهمیت ندهم.

کسی پایین مانتویم را کشید .

پایین را نگاه کردم و سعی کردم لبخندم واقعی باشد:

– جانم ؟

شادان کوچک که سنش به شش نمیرسید، عروسکش را سمتم گرفته بود:

– میشه دامنشو درست کنی؟

نگاهی به دامن عروسکش انداختم و سرش را نوازش کردم:

– درستش میکنم .

با دست به سمت مینو هدایتش کردم:

– صبح که بیدار شی کنارته .

سری تکان داد و به سمت مینو رفت .

شالم را روی سرم جمع و جور کردم و آستین هایم را کمی پایین تر کشیدم تا شاید از سرمای هوا کم شود .