رمان همسایه به قلم افسانه انصاری

تعداد صفحات : 365

ژانر : عاشقانه , اجتماعی , ازدواج اجباری

دانلود رمان همسایه

خلاصه رمان :

مارال به دلیل اصرار خانواده اش به ازدواج با مردی که برایش درنظر گرفته اند مجبور به جدایی از پسر مورد علاقه اش میشود و تن به ازدواج اجباری میدهد...

او فکر میکند بعداز ازدواجش عشق عمیقش را فراموش خواهد کرد!

اما غافل از اینکه ازدواجش تازه آغاز ماجراست...

ادانه رمان:

برای یاســـــر...

مردی که عاشقی رو کنارش یاد گرفتم...

یک گوشه ی دنجِ کافی شاپ که روشنایی کمی بهش می تابید و یک میز مربع چوبی با دو صندلی روبروی هم قرار داشت، روی یکی از صندلیا نشسته بودم. وسط میز یک گلدان باریک با دوشاخه گل رز خشک شده که رنگش به زرشکیِ پررنگ میزد قرار داشت. یه شال پشمی مشکی سرم بود و یه شلوار جین مشکی تنم و یه بافت و پوتینِ قهوای تیپمو کامل کرده بود و یه کیف قهوه ایِ باریکِ دستی همرام بود. سرمو لای دستام قرار داده بودم و پای راستمو مدام روی زمین میکوبیدم که با صدای عقب کشیده شدنِ صندلی روبروم سرمو بلندکردم و نگاهم با نگاه علی پیوند خورد که سلامی گفت و روی صندلی جا گرفت. شال گردنشو درآورد. روی میز گذاشت. صورتش از سرمای شدیدِ بیرون سرخ شده بود. در صورتیکه نگاه متعجبش به نگاهم دوخته شده بود نیم نگاهی به کافیمن انداخت و با دست خواست که بیاد سر میز ما و بعد از سفارش دو تا چای و رفتن کافیمن به چشمهای بی روحِ من که اشک توش حلقه زده بود اما بیرون نمیریخت نگاه کرد و گفت: چی شده مارال؟ تا برسم اینجا هزار بار مردمو زنده شدم... اون چه پیامی بودکه بهم دادی؟

به چشمهای عسلی روشن علی که به چشمهام دوخته شده بود زل زده بودم و از روزی که دیگه نتونم ببینمشون می ترسیدم و حتی فکرش آزارم می داد... توی این فکر و خیال محو شده بودم که دست علی رو روی دستم حس کردم و به زمانِ حال برگشتم و صداشو شنیدم.

تو چته مارال؟ چرا حرف نمیزنی؟ کم کم داری منو می ترسونی. خب یه چیزی بگو.

همونطور سُست و بدون حرکت در حالی که دستهای گرمم میون دستهای یخ کرده ی علی بود خیلی آروم گفتم: دوستت دارم!

لبخند ملایمی زد... چشماشو باز و بسته کرد؛

_منم دوستت دارم عزیزم! خیلیم دوستت دارم. حالا اون حرفِ مهمتو بگو که بخاطرش اینجاییم؟

وقتی یاد اون حرف افتادم بیشتر آتیش گرفتم... چشمام پرتر شد؛

_دیگه وقتشه علی!

وقت چی؟

دستمو از لای دستش بیرون کشیدم در همین حال کافیمن فنجانهای چایو روی میز گذاشت وگفت: چیز دیگه ای میل ندارین؟

علی با چشماش از من سؤال کرد و من با سرم گفتم نه و بعد از رفتن کافیمن نگاهشو بهم دوخت

خب؟ بگو؟

دستامو دور فنجون چای حلقه کردم؛

_دیگه باید بیای خواستگاری علی!

این حرف براش خیلی عجیب نبود چون چند بارم قبلا این حرفو از من شنیده بود اما اینبار خیلی فرق میکرد، نفس عمیقی کشید و به صندلی تکیه داد.

_بازم چی شده؟ اینکه همون موضوع همیشگیه!

از بی تفاوتیش کلافه شدم و کمی صدامو بلندتر کردم؛

_آره همون موضوع همیشگیه، بازم برام خواستگار اومده اما اینبار بابام از مامانم برام پیغام فرستاده که این دیگه آخرین شخصیه که به عنوان خواستگار وارد این خونه میشه و مارال باید باهاش ازدواج کنه! گفته تا کی میخواد الکی رو پسرای مردم عیب و ایراد بذاره و هر کی که اومد تو این خونه پشیمون برش گردونه؟

بغضم کمی شدت گرفت و آرومتر گفتم: این رابطه پنهانی من و تو یک سالو رد کرده علی! من دیگه از این ملاقاتهای پنهانی وترس و اضطراب خسته شدم علی! از عیب و ایراد الکی رو پسر مردم گذاشتنو واسه خانواده ام بهانه آوردن خسته شدم علی! دیگه بسه... دیگه نذار عذاب بکشم... بیا و قال قضیه رو بکن! بیا خواستگاری تا بتونم با خیال راحت به همه بگم تو مال منی...

خم شد کمی از چاییشو خورد؛

_ منم مثل تو این وضعیت نابسامونو دوست ندارم از اینکه قایمکی همدیگرو ببینیم خوشم نمیاد،از اینکه تو عذاب بکشی عذاب میکشم،اما چطوری بیام خواستگاری؟دارم درس میخونم،هنوز کار درست وحسابی ندارم،پول کافی ندارم،از همه مهمتر توی خونه برادر بزرگتر دارم که اول اون باید ازدواج کنه،من با چه رویی به خانواده ام بگم که اول باید واسه من زن بگیرن؟

فاصله ی ابروهامو از چشام زیاد کردم و بااخم گفتم:خب تو میگی من چیکار کنم علی؟

با صدای ملایمِ همیشگیش گفت:بازم ایراد بگیر،قبول نکن،بهونه بیار،اصلا بگو یکی دیگه رو دوست دارم...

با شنیدن جمله ی آخرش پوزخند زدم؛

_چی؟بگم یکی دیگه رو دوست دارم؟

بعد لحنم جدی شد؛

_توکه پسری نمیتونی بری و به خانواده ات بگی که یکیو دوست داری اونوقت چطور توقع داری که من برم واین حرفو به بابام بگم؟هان؟

برم بگم حاج نادر صولتی که سالهاست داری با آبرو زندگی میکنی دخترت معشوقه داره؟باهاش دَدَر دودور میره وقرار و مدار عروسی میذاره؟الانم میخواد منتظر بمونه تا اون بیاد خواستگاریش؟ بعد بابام بجای لباسِ عروس،کفن تنم میکنه و زنده زنده میذارتم تو گور.میفهمی؟ تمام مکالمه ی منو بابام خلاصه میشه تو سلام و احوالپرسی معمولی.اونوقت توچه توقعی از من داری آخه؟

اضطراب من به وجود علی هم سرایت کرد و نگران نگاهم کرد؛

_تومیگی چیکارکنیم؟ خانواده ام قبل از برادرم واسه من نمیرن خواستگاری!حداقل باید یک سال صبرکنیم.

این حرفش منو دیوونه کرد،چطور میشد صبرکرد؟

از عصبانیت دندونامو بهمدیگه فشار دادم،صورتمو به صورتش نزدیک کردم وشمرده شمرده غریدم؛

_چرا نمیفهمی علی؟من و تو فقط تاآخر این هفته فرصت داریم،اگه نیای و منو مال خودت نکنی هیچ کاری از دست من برنمیاد!

حرفمو زدم ومقابل چشمای علی که از تعجب گرد شده بود ازجام بلند شدمو به طرف درِخروجی رفتم.

صدام زد؛

_مارال صبرکن...

حرفشو نشنیده گرفتم و از اون کافه لعنتی بیرون زدم.دربست گرفتمو از اون محل،درحالیکه بیصدا اشک میریختم دور شدم...

تمام طول مسیرو منتظر بودم علی تماس بگیره وبهم بگه که حاضره بخاطرم هرکاری بکنه اما نگرفت!

کلید و انداختم درو بازکردمو وارد حیاطِ خونه شدم...زمستون چهره ی خودشو نشون داده بود،تمام گلای باغچه خشکیده بودن وشاخه های درختا خشک وخالی بود.تو سرمای طاقت فرسا اما دوست داشتنی حیاط قدم میزدم ومدام بغضمو قورت میدادم.

صدای مامان توجهمو به طرف خودش جلب کرد که از پنجره ی طبقه بالای ویلا صدام زد؛

_مارال؟چرا نمیای تو؟هوا سرده،میچایی...

سرمو تکون دادمو وارد ساختمون شدم،مامان داشت پله هارو پایین میومد با دیدنش به سردی سلام دادم وخواستم از پله بالا برم که صداش میخکوبم کرد.

چیشد مارال؟ فکراتو کردی؟

بازم داغ دلم تازه شد و بدون صدا به راهم ادامه دادم که باز گفت: هرچند دیگه نیازی به فکر کردن نمیبینم،این آخرین گزینه است که باید قبول کنی!چون پدرت به آدم حسابی بودنشون مطمئنه...

سرپله ایستادم،از بالا به مادرم که کلماتو با صدای بلند ادا میکرد تا من بشنوم نگاه کردم،با لحن ملتمسانه یا شاید هم طلبکارانه گفتم:پس من چی مامان؟اصلا نظر من براتون مهم هست؟من چی میخوام مامان؟

به راهش ادامه داد و با دست اشاره ای به من کرد؛

_اگه با تو باشه صد سالم به فکر سروسامون گرفتنت نمیفتی! این انتخاب باباته اگه میتونی خودت مخالفتتو اعلام کن و نتیجه اشم ببین!

حرف زدن با مامان بی فایده بود، به سمت اتاقم رفتم درو باز کردموداخل شدم.اتاق قشنگی داشتم،دیواراش رنگ ارغوانی داشت و سرویس خوابم سفید بود که تشکیل شده بود از کمد،میز کنسولی،آیینه ی قدی و یک تخت دونفره با روکش سفیدو ارغوانی.

درو دیوار اتاقم پر از عروسک وتابلوهای عجیب و غریب بود.خودمو پرت کردم روی تخت،کیفمو جلوی چشمام گرفتم و گوشیمو ازش بیرون آوردموبهش نگاه کردم.علی زنگ نزده بود! منتظر میموندم تا زنگ بزنه.

به سقف اتاقم خیره شده بودم و داشتم به زندگیم فکر میکردم! خانواده ی من تشکیل میشد از پنج نفر، پدرم ،مادرم،برادر بزرگم مرتضی و برادر کوچیکترم مصطفی و من که فرزند کوچیکِ خانواده بودم وتنها دخترِ حاج نادر صولتی!

مرتضی پیش بابا تو فرش فروشی کار میکرد ومصطفی توی دانشگاه درس میخوند. من پارسال دیپلم گرفتم و به صدقه سریِ حاج نادر و مرتضی خان خونه نشین شدم چون اونا معتقد بودن دختر نباید بره دانشگاه و با پسر جماعت درس بخونه! چندین ماه اشک و زاری و بیقراریمم نتونست تصمیمشونو عوض کنه!

سال آخر دبیرستان بودم،آخرای سال تحصیلی بود، یروز نزدیک مدرسه وقتی میخواستم از خیابون رد بشم پسری با سرعت بهم اصابت کرد وتمام عکسایی که گرفته بودمو چاپشون کرده بودمو تو دستم بود تا بدم به معلم و نمره بگیرم پخش خیابون شد...

یکه خوردم و به عکسایی که تو خیسی و خشکیِ زمین غَلط میخودن نگاه کردم و سر پسری که خم شده بود عکسارو جمع میکرد ومدام از من عذرخواهی میکرد باعصبانیت داد زدم؛

_آخه مگه کوری یابو عَلَفی؟

بعد از شنیدن این حرف،پسر درحالیکه عکسارو جمع میکرد سرشو بالا گرفت وتو چشمام نگاه کرد.

واقعا عذرمیخوام خانوم،خیلی شرمنده ام...

اون داشت عذرخواهی میکرد و من محوِ چشمای عسلیش شدم که زیر آفتاب به سبز زیتونی میزد وباتکون دادن سرش و قرار گرفتنش تو سایه، باز عسلی میشد...

من کلافه از عذرخواهیاش پاکت عکسامو از دستش قاپیدمو با گفتن خب حالا بخشیدم برو پی کارت از شرِ چشمهای تیله ای و نگاه عمیقش خلاص شدمو به راهم ادامه دادم...و پسرِ بیچاره با تعجب به دختر تخسی مثل من که اینطور جواب عذرخواهیای مؤدبانه اشو داده بود نگاه کرد و آروم لب زد؛

_خداحافظ!

اون اولین دیدار من و علی بود و بعد ازاون دیدارهای اتفاقی ما شروع شد و بعدهم آشنایی و رفاقت و قرارهای پنهانی...

علی از هر لحاظ عالی بود. مهربون بود،باادب بود،خوش تیپ و خوش چهره بود و مهمتر از همه اینکه دانشجو بود که من از نعمتش محروم بودم.همه ی این خصوصیاتش باعث شد که با تمام خطرات و دردسرها پایبندش بشم،پایبند رفاقتی پنهانی که اگه بابا و مرتضی بو میبردن،گردنمو میزدن.

توی این خونه ی دَرَندَشت و بین ساکنینش هیچ صمیمیتی وجود نداشت!من اکثرا توی اتاقم بودم،مصظفی یکریز مشغول درس و دانشگاهش بود و مامانم فقط به دکوراسیون خونه اش میرسید،بابا و مرتضی هم یا تا دیروقت مشغول کار بودن یا تو خونه هم درمورد کار حرف میزدن...

این خانواده ی پنج نفره فقط سرمیز شام دورهم جمع میشدیم و بدون هچ حرف زیادی غذامونو میخوردیمو بعد به پناهگاهامون پناه میبردیم!

من تمام این مدت از زندگیمو با علی میگذروندم. صبحو،شبو،ظهرو، با صداش، با پیاماش،بادیدنش...

اون برام معنای زندگی بود،معنای خوشبختی،اونم ادعا داشت که منو بیشتر از تمام دنیا دوست داره و همیشه هم خواهد داشت...

باز یاد حرفا و قول و قرارای عاشقانه ی علی افتادم، مطمئن بودم زنگ میزنه و میگه که منو از این خونه و خانواده و ازدواج اجباری نجاتم میده.

توی همین فکرا بودم که درِ اتاقم زده شد.

_بیا تو.

مونا با لیوان چای توی سینی به همراه قند و خرما وارد اتاقم شد،همونطور که دراز کشیده بودم و هیچ تکونی به خودم نمیدادم سرمو به سمتش چرخوندم.

سلام،چاییتونو آوردم خانوم.

دوباره سرمو مستقیم کردمو بدون اینکه جواب سلامشو بدم گفتم:میتونی بری.

مونا دختر خوبی بود، سی و سه یا چهارسالش بود وچندسالی میشد که خونه ی ما کار میکرد، یه پدرو مادر پیر داشته که فوت شده بودن اونم به کارکردن پناه آورده بود تا هم خرج خودشو دربیاره و هم جایی واسه موندن داشته باشه.

به ساعت دیواریِ اتاقم نگاه کردم ساعت هفت غروب بود ومن نزدیک به یک ساعت بود که بی حرکت دراز کشیده بودم و به همه کس و همه چیز فکر میکردم.از روی تخت بلند شدم،لباسامو عوض کردمو تیشرت آستین کوتاهِ زردمو همراه با شلوار راحتی مشکیم تنم کردم و موهامو با گیره بالای سرم جمع کردم.

نشستم تا چاییمو بخورم که دیدم یخ کرده ،یکم از چایمو قورت داد تا گلوم خیس بشه.با گوشیم ور رفتم تا شاید علی زنگ بزنه.پس چرا خبری ازش نبود؟نکنه...

نه،این امکان نداره که علی قید منو بزنه،اون بدون من نمیتونه زندگی کنه همونطور که من بدون اون نمیتونم... ساعت رو گذشته بود.بابا و مرتضی ومصطفی هم اومده بودن خونه اما من هنوز توی اتاقم بودم و منتظر خبری از علی!

مونا دوباره در اتاقمو زد؛

_خانم جون،خانوم فرمودن بیاین سرمیزشام.

بی حال و بی حوصله وبی رمق بودم؛

_من میل ندارم موناجان،بگو بخورن.

آخه خانوم جون...

مونا گفتم میل ندارم،بازم تکرار کنم؟

مونا بی هیچ حرفی رفت و من دوباره اشکام رو گونه هام ریختن،ترسِ از دست دادن علی برام مثل یه کاب*و*س تلخ بود! من بدون علی چطور میتونستم زندگی کنم؟

تو فکر و خیال علی غرق شده بودم که درِ اتاقم زده شد همراه با پاک کردن اشکام گفتم:بله؟

صدای مصطفی رو شنیدم؛

__میشه بیام تو خواهر جون؟

خودمو جمعو جور کردمو گفتم: بیا تو مصطفی.

داخل شد و گوشه ی تختم نشست و با لبخند گفت:علیک سلام مارال خانوم.

_سلام،خوبی داداشی؟

_مرسی خوبم.تو پس چرا نمیای سر میز شام؟

سرمو با ناراحتی تکون دادم؛

_میل ندارم،تو برو غذاتو بخور.

_مگه میشه بدون تو سر میز نشست؟

پوزخند تلخی زدم؛

_جدی؟وای خدا ما چقدر خانواده ی خوشبختی هستیم. اونم با لحنی که شبیه تمسخر بود گفت:عه،مگه نیستیم؟ سرمو توی گوشی فرو بردم وبا انگشتم صفحشو لمس کردم تا روشن بشه وخبری از علی بگیرم.

_آره شماها خوشبختید.ماشین زیر پاتونِ،تو دانشگاه میری،آقا مرتضی کارِ خوبی داره،اختیارتون دست خودتونِ،اما من چی؟من کدوم یکی از امکانات شمارو دارم؟هان؟حتی حق انتخابم ندارم!

مصطفی از دلخوری و عصبانیت من ناراحت شد،سرشو پایین انداخت و گفت:حق باتوعه عزیزم تو باید خودت برای زندگیت وآینده ات تصمیم بگیری اما این دلیل نمیشه از غذات قهرکنی که،پاشو بریم سر میز.

درحالیکه دستم توی دستش بودو سعی میکرد منو ازجام بلندکنه گفتم:مصطفی چرا خانواده ات میخوان منو بزور شوهر بدن؟

خانواده ی من؟ مال تو نیستن؟

کمدمو باز کردمو سارافون بلند مشکیمو از روی تیشرتم پوشیدم و بندشو بستم و درحالیکه دستم تو دستش بودو منو پشت سرش میکشید گفت: غصه نخور مارال جونم،همه چی درست میشه.

هر سه سر میز نشسته بودن،به صدای پای ما برگشتن ومن آروم و طوریکه مشخصه از همشون دلخورم سلام دادم و بعد از شنیدن جواب سلامم مصطفی صندلی رو عقب کشید و با لبخند گفت:بشین اینجا خواهرکم.

نشستم و شروع کردم به ور رفتن با غذام،از زیر چشم به مرتضی که باچهره ی همیشه اخموش داشت غذا میخورد نگاه میکردم. به بابا که خشک و جدی و آروم غذاشو میخورد یا به مامان که با لبخند میخورد و به منم نگاه میکرد.بعد از کمی غذا خوردن از جام بلند شدم؛

_ دستتون درد نکنه مامان جان!

و خواستم به سمت اتاقم برم که صدای بابا مانعم شد؛

_ وایستا مارال جان! نرو اتاقت، تو پذیرایی منتظر باش تا ما بیایم.

خیلی آروم طوریکه خودم بزور صدای خودمو شنیدم چشمی گفتم و رفتم به سمت پذیرایی و تلویزیونو روشن کردم و روی مبل لَم دادم،تمام حواسم به موبایلم بود که از ترس بابا و مرتضی نیاورده بودم پایین.

هرچهارتاشون باهم اومدن تو پذیرایی وشنیدم که مامان مونا رو برای جمع کردن میز صدا زد.

به نشانه ی احترام از جام بلند شدمو با علامت دستِ بابا سرجام نشستم.دلهره داشتم که نکنه درمورد ازدواجم حرفی بزنه و من از ترس زبونم بند بیاد...

با ابروهای بهم گره خورده که بقول علی جذابیتِ چهرمو بیشتر میکرد مشغول تماشای تلویزیون بودم که مرتضی گفت:مارال کنترلو بده به من.

کنترلو به سمتش گرفتم که چشمهاش به آرایشِ روی صورتم افتاد؛

_ امروز جایی رفته بودی؟

رنگم پرید، دستو پام یخ کرد، گلوم خشک شد وبزور آبشو قورت داد؛

_ چطور؟

_ گفتم جایی رفته بودی؟

یه نگاهی به همشون انداختم که چشماشون به من بود وگفتم:آره رفته بودم پیش دوستم.

با همون اخمی که منو میترسوند گفت:کدوم دوستت؟

با همون ترس و استرسی که تو صدام بود گفتم:مریم.چطور مگه؟

صداشو بلندتر کرد؛

_ با این وضع آرایشت رفته بودی؟ دیگه حق نداری با اون دختره ی بی بندوبار رفت و آمد کنی.فهمیدی؟

بابا تذکر وار اسم مرتضی رو صدا زد.

_ چرا؟ مگه مریم چشه؟

_ چش نیست؟ حتمن اینطور آرایش کردنم اون یادت داده که از خودت در اومدی! شدی لنگه ی اون؟

با همون چهره یِ مبهوتم گفتم:چرا درمورد کسیکه نمیشناسیش انقدر راحت قضاوت میکنی؟

داد زد؛

_ لازم نکرده تو واسه اون کاسه ی داغتر از آش بشی.

ازجام بلند شدم به همشون نگاه کردم.

میخواستم حرف دلمو بگم و خودمو خالی کنم.

طوریکه همشون مخاطبم بودن گفتم: به حرف زدنم گیر میدید،به آرایش کردنم گیر میدید،به لباس پوشیدنم گیر میدید،به بیرون رفتنو دوست پیدا کردنمم گیر میدید. نذاشتید برم دانشگاه،برام ماشین نخریدید،چرا تو این خونه همه چیز برای من ممنوعه؟اصلا حس نمیکنم تو این خونه خواهر شمام،حس نمیکنم دختر حاج آقا صولتیم،بیشتر حس یه توسری خور اضافه رو دارم که همتون ازم سیرید.

مرتضی با همون صدای بلند و عصبانیتِ ترس برانگیزش داد زد؛

_ بِبُر صداتو مارال!

بابا و مامانم طوری نگام کردن که انگار میخواستن حرف مرتضی رو تکرار کنن. داشتم از حرص منفجر میشدم ،آخه این چه زندگییِ که من دارم؟ با دستم کوبیدم روی دهنم؛

_ باشه صدامو میبُرَم،خفه میشم،این چیزیه که همتون میخواید.

به سمت پله ها حرکت کردموادامه دادم؛

_ تو حرف بزن آقا مرتضی! تو دُر بریز،میخوام ببینم انقدر خرج شمادوتا میکنن چه گُلی میخواین سرشون بزنین؟

بلافاصله بعد از این حرف مرتضی رو دیدم که به سمتم حمله کرد تا بیاد و منو بگیره زیر کتک که مصطفی گرفتتش و با صدای بلندی گفت:بس کن مرتضی!

_ ولم کن! باید زبون این دختره ی پررو رو کوتاه کنم.

بابا با صدای بَمی که داشت داد زد؛

_ تمومش کن دختر! چرا انقدر برای برادرت زبون درازی میکنی؟

نرده ی پله رو گرفتم و با لحن آرومی به بابا گفتم:چرا به اون چیزی نمیگید؟

مرتضی دستشو به طرف مامانو بابا دراز کرد؛

_ فقط شما اینو پررو کردید،باید این هفته شوهرش بدین بره گم شه.

وقتی درمقابل حرف مرتضی شاهد سکوت بقیه شدم با گریه ای که صداش بلند بود پله هارو پیش رو گرفتم وبه سمت اتاقم دوییدم.

زیر دوش برای این سرنوشت شوم و زندگی نفرت انگیزم اشک میریختم ،اشکایی که با آب همرنگ میشدنو روی صورتم میر*ق*صیدن...

گوشیمو دستم گرفتم و طبق عادت همیشه نگاش کردم،یه پیام از علی داشتم که نوشته بود؛

_ سلام مارال جان،خوبی؟

با دیدن پیامش دوباره گریم گرفت و درجوابش نوشتم؛

_ نه اصلا خوب نیستم.

_ چرا؟بازم اتفاقی افتاده؟

_ مهم نیست.

_ دعوات شده ؟چیشده فداتشم؟

_ فکراتو کردی؟

جواب این پیاممو دیر داد؛

_ هر جوری که فکر میکنم باید حداقل یک سال صبر کنیم مارال!

این حرف آخرش مثل پُتک رو سرم خراب شد و صدای هق هقم اوج گرفت.

_ یعنی از دست دادن من برات مهم نیست علی؟

_ میتونی حرف بزنی تا تماس بگیرم؟

بلافاصله بعد از پیامش زنگ زد.

_ بله؟

_ خوبی؟

_ گفتم که نیستم،حرفتو بزن!

_ این چیه تو نوشتی مارال؟مگه من میتونم تورو از دست بدم؟

_ اما داری از دست میدی!

_ اینجوری صحبت نکن مارال! عزیزِ من مگه خانواده ات از دلشون میاد تورو بزور زن کسی بکنن که دوسش نداری؟

_ آره دلشون میاد! اونا احساس سرشون نمیشه!

_ دانشگام آخراشه ، چندماه مونده تموم بشه،این چندماهم پشت سر بذارم دیگه برای ارشد نمیخونم. بلافاصله میرم دنبال کار.گذشته از این اگه درسمو تموم نکنم و یه کاری برای خودم دستو پا نکنم نه خانواده ی من میان خواستگاری و نه خانواده ی تو قبول میکنن که دخترشونو به یه بیکار بدن. درسته یا نه؟

_ الان که چی علی؟ بابام گفته بدون هیچ نه و نویی باید جوب بله رو بدم، من چیکارکنم؟

_ اون یارو تورو دیده؟

_ نه. فکر کنم خانواده اش منو دیدن.

چند لحظه سکوت بینمون حکم فرما شد و من بودم که شکستمش.

_ میخوای دست روی دست بذاری تا دستی دستی منو شوهر بدن؟

با عصبانیت داد زد؛

_ بس کن مارال! انقدر این جمله رو تکرار نکن.

_ علی حتی فکر بدون تو زندگی کردن برام وحشتناکه!

_ منم تمام امروزو تو خیابونا گشتم، فکر کردم. به روزیکه تو رو نداشته باشم فکر کردم. برای منم شدنی نیست بدون تو زندگی کنم.

کمی مکث کردم، صدامو صاف کردموگفتم: تا پنجشنبه فقط چهار روز وقت داریم. تاحالا همه رو دَک کردم، دعواها و توهیناشونو تحمل کردم، فقط بخاطر تو! اما اینبار همه چیو میسپارم دست تو و سرنوشت علی!

از شنیدن حرفای من انگار مُخِش سوت کشید و با صدایی که بیشتر شبیه فریاد بود گفت: چیه؟ خیلی دلت میخواد زود عروسی کنی؟ یا شایدم دلت میخواد هرچه زودتر با یکی بخوابی؟ هان؟

تمام بدنم سُست شد، این داشت چی میگفت؟ این علی بود؟ هنوز گیج و منگِ حرفاش بودم و نمیتونستم هضمشون کنم که دوباره ادامه داد؛

_ شایدم اصلا اِصراری درکار نیست و خودت علاقه داری به این ازدواج. اگه بخاطر هوی و ه*و*ست خیلی هُلی بیا با خودم بخواب.

نالیدم؛

_علی...

انگار این علی نبود و من نمیشناختمش. زمزمه کردم؛

_ خفه شو! خفه شو علی! دیگه نمیخوام صداتو بشنوم، دیگه نمیخوام ببینمت.

اشکام امونمو بریده بود، سرمو بین بالشتها پنهون کردمو همراه اشکای داغم خوابیدم.

نزدیک ظهر بود که از خواب بیدار شدم، رفتم آشپزخونه تا برای خودم چای بریزم که با مامانم روبرو شدم، سلامِ سردی کردم واز کنارش رد شدم، لیوانو برداشتم و برای خودم چای ریختم.

_ بشین مارال! میخوام باهات صحبت کنم.

بدون اینکه نگاهش کنم با اخمی که بین ابروهام بود گفتم:کار دارم.

صداشو کمی بلندتر کرد؛

_ چه کاری؟ مگه بجز خوابیدن کاری هم داری؟

برگشتم به سمتش، لیوان چایو روی میز گذاشتم؛

_ نه ندارم. به صدقه سریِ شماها کاری جز خوابیدن ندارم، وگرنه الان باید دانشگاه بودم.

مادرمم با لحنی عصبی مثل خودم گفت: آخه تو این دانشگاه چی ریختن دختر؟

_ همون چیزیکه پسراتونو واسه جمع کردنش فرستادین.

سرشو تکون داد؛

_ الحق که مرتضی راست میگه، زبون تو خیلی دراز شده، همون بهتر که زودتر ازدواج کنی.

سرمو از روی تاسف تکون دادم.

_ مامان تو واقعن مادرِ منی؟ تا حالا چند بار واسم مادری کردی؟ تا حالا چند بار ازم پرسیدی چه مرگمه؟ تا حالا چند بار ازم پرسیدی بخاطر چی همه خواستگارامو رَد میکنم؟ یا اصلا بخاطر کی؟

_ تو چی داری میگی مارال؟

_ خسته ام حاجیه خانوم! خیلی خسته ام از دستتون.

_ چه مرگته؟ چی کم داری؟ پول؟ امکانات؟ رفاه؟ همه چی داری پس چی میخوای از جون این زندگی؟

نشستم روی صندلی و دیکته وارگفتم : عشق، محبت، توجه، اینارو کم دارم مامان.

اونم کنارم روی صندلی نشست و آروم گفت: ازدواج میکنی، خوشبخت میشی، شوهرت بهت یه دنیا عشق ومحبت میده مارال.

_ اما من نمیخوام. نمیخوام با کسی که دوسش ندارم ازدواج کنم.

_ همینِ که هست! این تصمیمِ باباتِ، تصمیم مرتضی است. دیگه وقتشه که ازدواج کنی، اون عشقیم که میخوای بعداز ازدواج بوجود میاد.

از روی صندلی بلند شدم و با تکون دادن سرم گفتم: با شماها حرف زدن بی فایده است مامان!

بازم به اتاقم پناه بردم، به گوشیم نگاه کردم، دوازده تا تماس بی پاسخ داشتم و سه تا پیام که محتویاتش این بود؛

اولین پیام: سلام مارال جان! جواب بده کارت دارم.

دومین پیام: چرا جواب نمیدی؟ میدونم اشتباه کردم مارال، تورو خدا ببخش منو.

سومین پیام: مارال تورو جانِ علی جواب بده. من بابت دیشب متاسفم، بذار بهت توضیح بدم.

لپ تاپمو روشن کردم، رفتم توی اینترنت تا چرخی بزنم که گوشیم زنگ خورد،علی بود. دلم نیومد جواب ندم اما بخاطر حرفای دیشبش باید حالشو میگرفتم.

_ بله؟

_ سلام عشقم!خوبی؟

توی دلم برای عشقم گفتنش غش رفتم، اما باهمون لحن جدیم گفتم: فرمایش؟

_ زنگ زدم تا بابات دیشب ازت عذرخواهی کنم. واقعا عذرمیخوام. ببخش منو.

_ نمیبخشمت!

_ میدونم ناراحتت کردم، از کوره دَر رفتم، نباید اون چَرَندیاتو میگفتم. نباید سرت داد میزدم، اشتباه کردم.

خیلی خشک و بی احساس طوری که انگار نه انگار دارم با علیِ همیشگیِ خودم حرف میزنم گفتم: تو هیچ کارِ اشتباهی انجام ندادی، فقط چهره ی واقعیتو که تمام این مدت پشتِ نقابِ علی پنهون شده بود نشون دادی. همین...

انگار این حرفم علیِ چشم عسلیِ منو خیلی ناراحت کرد که آروم و معصومانه تر از همیشه گفت: خودتی مارال؟ چی داری میگی؟ منم علیت...

چشمای پر از اشکمو باز و بسته کردمو گفتم: جدی؟ اما من علیمو دیشب گُم کردم... علی دیشب میون حرفاشو توهیناش گُم شد... دیگه ندارمش!

صداش کمی اوج گرفت.

_ گُه خوردم مارال، خوبه؟

دیشب مست بودم، حالیم نبود چی میگفتم، توروخدا به دلت نگیر.

_ حرفات تموم شد؟ دیگه حوصله ندارم بهشون گوش بدم.

فریاد زد؛

_ نه تموم نشد، هنوز کلی حرف دارم مارال.

با پوزخند تلخی که همراهش اشکامو پاک میکردم گفتم: دیگه کم کم باید منو فراموش کنی علی!

صدای فریاد علی تو گوشم پیچید؛

_ خفه شو مارال! چی میگی تو؟ مگه من میتونم توروفراموش کنم؟ هان؟

گریم به هق هق تبدیل شد.

_ وقتی پیش خودت فکر کردی که لیاقت اون حرفا وتوهینارو دارم، حتما میتونی فراموشمم بکنی.

با صدای بَم و پراز بغضش نالید؛

_ من نمیتونم بدون تو زندگی کنم مارال!

_ منم نمیتونم علی. اما دیگه نمیخوام بخاطر نجات خودم توروعذاب بدم، نمیخوام خون خانواده امو بکنم تو شیشه وعذابشون بدم. نمیخوام تورو توی فشار بذارم تا برای بدست آوردن من تو دردسر بیفتی.

_ میام خواستگاری، تنهایی میام خونه اتون واسه خواستگاری! بدون پول میام! بیکار میام! بدون همه ی اینا میام خونه اتون وتورو از خانواده ات خواستگاری میکنم، خوبه؟ فقط ازم نخواه که فراموشت کنم.

راضی بودم، راضی بودم بدون پول، بدون کار و بدون هرچیز دیگه ای با علی ازدواج کنم و همراهش از این زندون برم. اما این انصاف نبود.علی رو اینچنین تو فشار گذاشتن انصاف نبود. اون با رضایت قلبیش نمیخواست بیاد خواستگاری، پس بهترین راه این بود که منو فراموش کنه و به زندگی عادیش ادامه بده.

تمام این فکرا از سرم گذشت و بعد گفتم: نه علی، خوب نیست، اصلا خوب نیست. دیگه عذابت نمیدم، دیگه عذابم نده، حرف دیگه ای نداری؟

_ من بدون تو میمیرم مارال!

_ نمیمیری! به زندگیت ادامه میدی، راحت تر، موفق تر. خوشبخت باشی عزیزم.

گریه میکرد، منم همراهیش میکردم، طاقت نیاوردم وتلفنو قطع کردم. به شکم روی تخت دراز کشیدم و زار زار گریه کردم.گریه های پی در پی امونمو بریده بود، روتختیِ سفیدارغوانیم خیس شده بود، صورتم خیس بود، چشمام بادکرده و قرمز بود.

علی مدام زنگ میزد ومن بی توجه به تماساش فقط اشک میریختم. بدون علی چیکار میخواستم بکنم؟ چطوری میخواستم زندگی کنم؟

میون اشکایی که میریختم در باز شد و مامان داخل شد؛

_ چیشده مارال؟ چرا داری گریه میکنی عزیزم؟ چت شده؟

بازومو گرفت و منو به سمت خودش برگردوند؛

_ الهی مادر فدات بشه چیشده؟

بی اراده به آغوش مامانم پناه بردم و برای اولینبار لب بازکردم؛

_ گفتم که بره مامان.گفتم واسه همیشه بره.

دستشو روی موهام کشید؛

_ کی بره عزیزم؟

دیگه نمیترسیدم، با گریه و هق هق نالیدم؛

_ علی! گفتم که علی از زندگیم بره،گفتم همه ی زندگیم بره مامان. راحت شدید؟ دیگه تموم شد مامان. تنها کسیکه دوسش داشتمو از دست دادم مامان.

مادرم تو بُهت و بیخبری بهم خیره شده بود، از آغوشش کنار کشیدم و به پشتیِ تختم تکیه دادم و ازش خواستم که بره و تنهام بذاره و اونم بدون هیچ حرف و سوالی از اتاقم خارج شد منو تنها گذاشت.

نمیخواستم بخاطر خودم و نجات پیدا کردنم از این خونه وخانواده آینده ی علی رو خراب کنم، نمیخواستم قیدِ درسشو بزنه و بشه یه بیسواد مثل من! نمیخواستم بخاطر من رابطه اش با خانواده اش خراب بشه. هیچ عذابی رو برای علی نمیخواستم، اما حاضر بودم خودم تمام عذابها رو بجون بخرم تا علی خوشبخت بشه.

علی از زنگ زدن خسته شد و من با گریه روی تختم خوابیدم. غروب بود که بیدار شدم، گوشیم مثل همیشه روی سایلنت بود و باز کلی تماس از دست رفته از علی داشتم و چندتا پیام التماس که جواب بدم.

گوشیو گذاشتم رو پیغامگیر که حداقل وقتی جواب نمیدم اون حرفاشو بزنه...

درِ پذیرایی رو باز کردم و با همون تیشرت و شلوار راحتی و موهای پریشون رفتم توی حیاط، سرد بود اما برام مهم نبود، دستامو تو جیب شلوارم گذاشتمو تو حیاط قدم زدم... درحیاط بازشد، فکر کردم بابا ومرتضی اومدن، چون لباسام بلوز و شلوار بود و اونا دوست نداشتن پیششون اینجوری بگردم خواستم فرار کنم که صدای مصطفی رو شنیدم؛

_ مارال خانوم داری از من فرار میکنی؟

با شنیدن صداش به عقب برگشتم، بهم نزدیک شد.

_ سلام مصطفی.فکر کردم بابا و اون نکبت اومدن.

لبشو گاز گرفت؛

_ عه زشته خواهری، هرچی باشه اون داداشته. حالا چرا با این لباسا تو این هوا توحیاطی!؟

لبخند ملایمی که تلخ بود زدم؛

_ خواستم قدم بزنم تا حال و هوام عوض بشه.

خندید؛

_ با این لباس دیوونه؟ سرما میخوری خب.

پوزخند کجی زدم؛

_ انقدر غصه خوردم چیشد؟ بذار یکمم سرما بخورم.

درحالیکه کتشو در میآورد و روی شونه های من مینداخت گفت: تو این چندروز اخیر خیلی لاغر شدی، چشمات گود رفته خواهر جونم.

سرمو به شونه های گرمش تکیه دادم؛

_ حالم اصلا خوب نیست،حال خواهرت خیلی خرابه مصطفی!

در حالیکه دستش دورکمرم بود منو به تاب وسط سمت راست حیاط رسوند و هر دو روش نشستیم و به چشمام نگاه کرد.

شاید دروغ باشه اگه بگم درکت میکنم،چون توی شرایط تو قرار ندارم. اما کمترین حقی که میتونی داشته باشی اینهِ که خودت واسه زندگیت تصمیم بگیری نه خانواده ات.

خب منم دارم همینو میگم دیگه، به مامان میگم بذارید خودم مردِ زندگیمو انتخاب کنم میگه از کجا میخوای انتخاب کنی؟ خواستگارِ دیگه اومده، تواَم باهاش ازدواج میکنی. میگم چرا؟ میگه چون باباتو مرتضی تاییدش کردن. آخه مگه بابا و مرتضی میخوان زنِ اون یارو بشن؟

مصطفی سرشو تکون داد؛

_ والا نمیدونم چی بگم.من دیشب باهاشون صحبت کردم، اما بابا حرفش یکیِ و عوض نمیشه، میگه اِلا و بِلا که این پسر برای دامادیِ حاج نادر مناسبِ.

حالا میشد عصبانیتو دلهره رو به وضوح تو چهره ام دید.

واسِ دامادیِ حاج نادر مناسبِ یا واسِ همسریِ دخترش؟ اونا فقط بفکر خودشونن نه دختر بدبختشون.

صدای باز شدن در اومد و دیدم که بابا و مرتضی دارن با ماشین وارد حیاط میشن.کُت مصطفی رو انداختم روی تاب و دوییدم و خودمو به اتاق رسوندم.

علی برام پیغام گذاشته بود، انگار صدای علی نبود صدای مردی بود که سالها پیر شده بود.

حالا که میخوای گوش بدی اما حرفی نزنی باشه پس من حرف میزنم تو گوش کن! امروز با خانواده ام صحبت کردم حتی نذاشتن حرفمو تموم کنم،گفتن میخوایم برای داداشت زن بگیریم و این اصلا شدنی نیست که دوتا برادر باهم ازدواج کنن، اونم درصورتیکه تو،هم دانشجویی و هم کار نداری.میخوام قیدِ خانواده امو بزنم و تنهایی بیام خواستگاریت و باهات ازدواج کنم.فوقش کمی سختی میکشیم اما بعدش همه چی درست میشه،فقط کافیه خانواده ی تو راضی بشن.

باخودم گفتم: راضی نمیشن علی جونم! نمیشن.

بعداز کمی مکث گفت: تو تنها حسِ واقعیِ منی مارال، تنها حسی که زندگیی باهاش آرزومه...

چطور میتونی توقع داشته باشی که فراموشت کنم؟ چطور میتونی توقع داشته باشی که ازت بگذرم؟ اینو از من نخواه مارال...

گوشیو به خودم چسبوندمو گریه کردم، حس کردم توی آغوش علیم، آغوشی که گرمترین و امنترین بود، آغوشی که یکروز برای دیگری میشد...

نه! حتی فکر کردن به این موضوع برام پر از عذاب بود، فکر این موضوع حالمو خرابتر میکرد، این چه حالیه که من دارم؟ مگه میشه از علی گذشت؟

باز صدای تقه به در اتاقم و بعدش صدای مونا؛

مارال خانوم؟ حاج آقا با شما کار دارن، فرمودن میخوان تو اتاقشون باهاتون حرف بزنن.

توی این خونه روی حرف پدرم نباید حرفی زده میشد. سارافون سفیدی تنم کردمویه شال مشکی سرم. دراتاقو باز کردمو بدون هیچ حرفی به سمت اتاق کار پدرم رفتم. در زدم و بعد از شنیدن< بیا تو عزیزم> وارد اتاقش شدم.

سلام.خسته نباشید بابا.

علیک سلام دخترم، بشین بابا.

روی صندلیِ مقابل میز بابا که با دست بهش اشاره میکرد نشستم و با انگشتهای دستم بازی کردم که بابا سر حرف رو باز کرد؛

حالا دیگه بابا رو دیدنی فرار میکنی مارال خانوم؟

همونطور که سرم پایین بود گفتم: شرمنده ام بابا! لباسم مناسب نبود.

لبخند زد؛

_حالا حالِ این دختر خانومِ گلِ من چطوره؟

دعاگوتونم باباجون.

ماشاالله واسه خودت خانوم شدی!

میخواستم به پدرم بفهمونم که بابا نمیخوام!من ازدواج کردن زوریو نمیخوام.

هنوز بچه ام بابا. بزرگ نشدم.

چرا هم بزرگ شدی، هم خانوم شدی و هم وقتِ ازدواج کردنته مارال جان!

بازم دست گذاشتن روی زخمم،آه از نهادم بلندشد و سرمو پایین انداختم و بابا به حرفاش ادامه داد؛

حتما مادرت برات گفته پسری که برات در نظر گرفتم یه پسرِ خانواده داره،یه پسرِآقا که هم تحصیل کرده است هم کار داره.درکل یه همسرِ تمام وکمال که میتونه خوشبختت کنه اما مادرت میگفت جوابی بهش ندادی.

بزور جلوی اشکامو گرفتم،میخواستم بگم همه چی داره اما من دوسش ندارم،اما واسه من علی که نمیشه!

سکوت کردم،ضربان قلبم تند میزد،میترسیدم که بابا صداشو بشنوه و رسوا بشم...

به سمتم خم شد؛

_خواستم با خودت صحبت کنم، خواستم جوابتو به خودم بدی!

سرم پایین بود،گلوم خشک شده بود،به هچ وجه نمیتونستم تو روی پدرم بایستم، چی جوابشو میدادم؟

_ خب دخترم؟جوابت چیه؟پنجشنبه چه جوابی به خواستگارت بدم؟

صدام در نمیومد،نمیتونستم سرمو بالا بگیرم که بابا دوباره گفت:مطمئنم خوشبخت میشی مارالم! راضی به این ازدواج هستی بابا؟

بابا جوری میپرسید راضی هستی که انگار من حق ناراضی بودنم داشتم، سنگینیِ تمام دنیا روی سرم بود که آروم با چشمهای پراز اشکم گفتم:هر طور شما صلاح مدونین بابا!

در یک آن صدای خنده ی بابا کل فضای اتاق رو پرکرد.

_ پیر بشی دخترم، میدونستم روی حرفم حرف نمیزنی!

توی دلم نالیدم؛

_ پیر شدم بابا! دخترت پیر شده...

_ اگه اجازه بدین من برم!

_ برو عزیزم، برو به کارت برس.

از اتاقش خارج شدم و به سمتِ اتاقم رفتم و زار زار گریه کردم، من چیکار کردم؟ چرا نگفتم بابا من علی رو دوست دارم؟چرا نگفتم؟

خودم علی رو ازدست دادم.از دست دادمش...

میون اشک و زجه هام صدای ویبره ی گوشیمو میشندم که زنگ میخورد، داشتم نفس کم میاوردم با عصبانیت گوشیمو جواب دادم.

_ مارال؟

بازهم صدای علی تو قلب و ذهنم پیچید! من چطور میتونستم دیگه این صدارو نشنوم و فراموشش کنم؟ چطور میتونستم؟

با گریه نالیدم؛

_ دیگه واقعا تموم شد علی، امروز دیگه ازدواجم قطعی شد. دیگه از دست دادنت قطعی شد!

_ چی میگی مارال؟

_ نتونستم علی! نتونستم تو روی پدرم واستمو بهش بگم که کسیو دوست دارم... نگفتم بدون علی نمیتونم زندگی کنم. نتونستم علی...

با استرس و بغض و هزارتا حس دیگه داد زد؛

_ میام دنبالت، از اون خونه میبرمت مارال. فقط با من بیا...

_ بسه علی! تو دیگه این راهو برام سختش نکن! تو دیگه عذابم نده،برو دنبال زندگیت،فراموشم کن،فکر کن هیچوقت منو ندیدی.

علی اولین مردی بود که صدای گریه هاشو شنیده بودم،با صدای مردونه ی قشنگی درحالیکه گریه میکرد گفت:اما دیدمت، عاشقت شدم،چطور فراموشت کنم؟

_ فقط اولش سخته،بعدش عادی میشه، بعد دوباره عاشقِ یه دختر دیگه میشی، شاید اون دختر خیلی بیشتر از من بتونه خوشبختت کنه، مثل خودت تحصیل کرده باشه نه مثل من یه بی سواد...

_ نگو. حرف نزن... دیگه حرف نزن مارال!

_ هرچی فکر میکنم به این نتیجه میرسم که دیگه سه روز وقت خیلی کمیه واسِ ازدواج من وتو، پس بهتره که خودمونو بسپاریم دست سرنوشت.

_ میخوام ببینمت مارال!

_ نه علی، اگه همدیگرو ببینیم کارمون سخت تر میشه.

_ التماست میکنم، باید تورو ببینم، شاید دیدنت بتونه کمی آرومم کنه.

چی میگفتم؟ به علی که تمام معنای زندگیم بود چی میگفتم؟ میگفتم نمیتونم ببینمت؟

نمیتونستم. پس درمقابل خواسته اش تسلیم شدم؛

_ باشه.

_کی بیام دنبالت؟

_ شاید فردا بتونم بیام.

_ شاید نه! باید بیای.باید همو ببینیم.

_ باشه. میام علی، اما واسه آخرین بار.

دوست داشتم بمیرم اما این حرفو نزنم.

_ فردا منتظر تماستم، خدافظ...

نشستم جلوی میز کنسولی،آرایش ملایمی روی صورتم انجام دادم وموهامو یطرف صورتم ریختم. روسری ساتن سورمه ای سرم کردم که دورش مشکی بود و مانتوی مشکی پوشیدم که دورتا دور آستین و پایینش سورمه ای بود و با روسریم همخونی داشت.شلوار و پالتوی مشکی پوشیدمو کیف مشکیمو توی دستم گرفتم وآروم از پله ها پایین رفتم.

صدای مامان که پای تلویزیون نشسته بود منو متوجه خودش کرد و ایستادم.

_ کجا؟

_ دارم میرم خرید.

_ چی میخوای بخری؟

_ نمیدونم، لباس، وسایل.

_ پول داری؟

_ آره. خدافظ.

_ کی برمیگردی مارال؟

_ شاید یکم دیر برگردم.

_ تا اومدنِ...

حرفشو قطع کردم؛

_ آره میدونم.تا اومدن بابا و مرتضی باید خونه باشم.

علی دوتا خیابون پایینتر منتظر بود، هرلحظه که بهش نزدیکتر میشدم ضربان قلبم بالا میرفت، بغضم بیشتر میشد،کم مونده بود منفجر بشم.

درِماشینو باز کردمو سوار شدم وخیلی آروم سلام دادم.

چشماشو به چشمای بیقرارم دوخت و اونم با لحنی شبیه من گفت: سلام بی معرفت!

لبخند تلخی بهش زدم وچیزی نگفتم. ماشینو روشن کرد و حرکت کرد. نگاه پر از عشقی بهم انداخت.

_ چشمات قرمز شده، صدات گرفته، لاغر شدی،چیکار میکنی با خودت؟

به نیم رخ صورتش، به موهای مشکیش، به لبهای برجسته اش و به چشمای عسلیش نگاه کردم.

_ حالم اصلا خوب نیست علی! مارالت خیلی خسته است!مارالت به یه شونه نیاز داره که سرشو بذاره روشو گریه کنه.

لبخند تلخی که منو داغون میکرد زد و نیم نگاهی بهم کرد؛

_ شونه های من مال توعه! فقط کافیه بخوای تا برات سپر بشن، کافیه توبخوای تا بهشون تکیه بزنی...

حرفای قشنگش لبخند عمیقیو رو لبام کاشت.

دستشو دراز کرد گونمو گرفت و گفت: تا کی وقت داری باهم باشیم دردت به جونم؟

_تا ساعت شیش و نیم یا هفت.

_ چه خوب! پس شیش، هفت ساعت باهمیم؟

_ نه اِلزاما! تا هروقت که حرفامون تموم بشه.

ماشینو کنار یه رستوران سنتی پارک کرد و همونطور که مدارک وگوشیشو برمیداشت با خنده گفت: پس اونموقع باید هیچوقت برنگردی، چون حرفای من با تو تمومی نداره...

روی یکی از تخت ها که داخل باغ بود نشستیم، صدای شُر شُر آب و جیک جیکِ گنجشک ها حال آدمو خوب میکرد...

چند دقیقه ای بود که بی هیچ حرفی بِهِم زُل زده بود، دستشو دراز کرد و دستای سردمو بین دستاش گرفت و با لبهای داغ و سوزانش بهشون ب*و*سه زد.

از اصابت لبهای داغش به دستهای سردم چشمامو روی هم گذاشتم و علی زمزمه کرد؛

_ بیا با هم از اینجا بریم مارال!

حالا خیره بودم به چشمای نافذش، چشمایی که تو شادی و غم برق خاص خودشو داشت. علی باز ادامه داد؛

_ بخاطر زندگی کنار تو قید همه کسو همه چیو میزنم،فقط تو باهام بیا...

_ نه! این کار شدنی نیست! بفکر خودت و آینده ات باش، بفکر آبروی خانواده هامون، چیزی که تو بهش فکر میکنی اصلا شدنی نیست علی...

_پس چی شدنیه؟ اینکه همو از دست بدیم؟ اینکه هیچوقت قِسمت همدیگه نشیم؟

به سرتاپاش نگاه کردم و با خنده ای که به همراه اشکم بود گفتم:

خوشبحال آدمایی که در آینده مریض میشن علی...

یه تای ابروشو بالا دادو گفت:چرا؟

دستمو روی صورت صاف و قشنگش کشیدم.

_چون قراره دکترِ خوشگل و با کلاسی مثل تو درمانشون کنه!

انگشت اشارشو دراز کرد اشکامو از رو گونه ام کنار زد با لبخندی که آتیش به جونم میزد گفت:خوشبحال مردی که تو سرتو بذاری رو شونه هاش و اون دستاشو روی موهات بکشه!

سرمو پایین انداختمو با لبهای آویزون گفتم: من نمیخوام هیچ مردی جز تو نوازشم بکنه.