رمان هبوط به قلم فاطمه حیدری

تعداد صفحات : 1109

ژانر : #عاشقانه #غمگین #اجتماعی

دانلود رمان هبوط

خلاصه رمان :

رایحه هفت سال پیش از گذشته اش فرار کرده.حالا با آشنایی آدمهای تازه سعی داره آدم جدیدی باشه و رایحه گذشته را فراموش کنه.

به خانه ویلایی مادر بزرگ المیرا نقل مکان میکند.خانه امن است ولی اهالی خانه برای او خطر آفرینند!خطر عشق!

ادامه رمان:

دستها..دستها خیلی مهم بودند! دستها کارهای بزرگی انجام میدادند! دستها اشپزی میکردند، ساختمان میساختند، دستها قاتل هم میشدند! اما یک کار مهم داشتند، از همه مهمتر، دستها نوازش میکردند! دستهایی بین موهایم بود اما من حالم خوش نبود!

‎همینجا بودم، میان حجم ملحفه های سرمه ای و طلایی ،کنار کسی که یک هفته بیشتر نبود میشناختمش، بازی خنده داری بود یکنفر میاید و تو در مقابلش سپر میاندازی،چون فکر میکنی دارویت اینبار در این ادم پنهان مانده! اخرش میبینی..نه...همه مردها دروغند..دارو جای دیگریست! میبینی عین هاجر دنبال سراب میدوی..

‎عین یک بت سرد و بی روح به انتهای شبخواب های طلایی خیره شده ام و فکر میکنم در همین لحظه چه کسی میداند که من دقیقا در کدام طبقه جهنم دارم تقاص پس میدهم؟ از کجا میخواهند بفهمند پلاک سه این خیابان بن بست، نوک این اسمان خراش در چه گهی دست و پا میزنم و دستم از این ل*ج*نزار بیرون مانده...

‎المیرا اگر میفهمید چه میکرد؟ دلم نمیخواهد فکرش را بکنم...

‎بلند میشوم،لباسم را تن میکنم و بدون اینکه نگاهش کنم ،کیفم را میزنم زیر ب*غ*ل ، گورم را از جهنم امروزم گم میکنم!

‎چند خط میخواست؟ چند صفحه؟ هیچ..یک پاراگراف کافی بود تا همه ادمهای دنیا بفهمند من چه هستم...من یک موجود خود ساخته ام! خدا مرا نیافریده، خدا این رایحه را نیافریده! این رایحه را خودم ساختم، و اکثر اوقات به بودنش افتخار نمیکنم!

‎من یک موجود ریز و نحیفم با موهای بور و چشمهای قهوه ای ساده ، از فضا نیامده ام، هاله نور و اتش هم دور سرم ندارم! مثل همه ادمها راه میروم ، میخورم، گریه میکنم، میدوم اما مثل همه ادمها نمیخوابم! خوابهایم...من چند سال بود که نمیخوابیدم...ادم فضایی ها میخوابند؟ خوشبحالشان...خوشبختی ادم فضایی ها از من بیشتر بود ، اما خواب کم اهمیت ترین نداشته من در این دنیاست!

‎همین چند خط کافی بود تا همه دنیا بفهمد من چه موجود موذی و کثیفی هستم که مثل خوره به جان زندگی ادمها میافتد و مثل زالو خوشبختیشان میمکد و مثل یک کرکس به باقی مانده شان هم رحم نمیکند...من یک باغ وحش سیار بودم!

‎حداقلش دلم خنک بود اینکه در این زندگی فقط به خودم ظلم نمیکنم و تنهایی در این ل*ج*نزار فرو نمیروم! من از انهایی هستم که اگر زخم بخورم فکر میکنم اگر دیگری هم همان زخم را بخورد درد من کمتر میشود. و واقعا هم میشود، من درد سرم را با درد دندان فراموش میکنم و درد روحم را با درد دیگران !

‎من یک موش کثیف صحرایی بودم که گیر فاضلاب افتاده بود، دوستهای خوبی در لوله های فاضلاب پیدا کرده بودم و دل کندن از دنیای ک*ث*ا*ف*تم سخت بود، پس ترجیح دادم پیش دوستانم بمانم، دوستان از زادگاه ادم مهمترند، این را هیچ کس نمیفهمید جز منی که از خودم زخم خورده بودم!

‎روی تپه سیمانی مینشینم، به کارگران در حال کار نگاه میکنم، یکی اجر میاندازد بالا، یکی ملات میمالد یکی میسازد یکی میکوبد...عرق میریزند و از گرما خودشان را فوت میکنند!

‎دو ماهی میشود که هر روز همین ساعت میایم روی این تپه سیمانی مینشینم و به بدبختی کارگرها نگاه میکنم...هر کسی به شکلی به زندگی خودش قانع میشد..من اینجوری به زندگی سگی خودم امیدوار میشدم...بدبختی اینها فقر مالی و من فقری هزاران درجه بالاتر داشتم...فقر محبت..فقر احساس...فقر مادر...فقر پدر..فقر ..

‎گفتم که درد ادمها درد مرا تسکین میداد ولی انقدر هم بی رحم نبودم ، دلم برای لبهای ترک خوردشان میسوخت و گاهی مثل امروز مهربان میشدم و برایشان ابی ، نوشیدنی چیزی میخریدم و ادای ادمهای پولدار را درمیاوردم، شاید من ذاتا دختری بودم که در خانواده ثروتمند و پر ادا و اصول به دنیا امدم اما حالا همه چیز خیلی فرق کرده من یک زنم در یک چاردیواری نمور که موشهای موذی جای خانواده متمدن و انچنانیم را گرفتند! گفتم اکثر اوقات به خودم افتخار نمیکنم، این تنها لحظه ای از زندگیم بود که به این شیشه چند ساله گندیده افتخار میکردم!

‎این موش موذی یک سری قوانین داشت و مفاد ان هر چه بود تنها به ضرر خودش بود و به نفع خودش بود...

‎قانون اول : هیچ چیزی تو این دنیا مهمتر از "خودت" نیست!

‎من در انباری نمور یک مسافرخانه زندگی میکنم، و به طور پاره وقت در یک شرکت بزرگ و بی سر و ته کار میکنم..اما از این دنیای بزرگِ چند طبقه، یک انباری نمور دیگر به نام بایگانی سهم من شده! من یک ارتیست بودم، اخر چه کسی همچین هنری داشت؟ چه کسی میتواند شبها تا صبح کنار این و ان بگذراند و از صبح تا ظهر میان هزاران هزار زونکن جوری کار کند که هیچ کس نفهمد چه فرعونی پرونده ها را اینور و انور میکند، انوقت خدا لطف کرده بود در حقم و المیرا را برایم فرستاده بود تا موسیِ من باشد؟؟ این یک هنر نبود؟ چه کسی میتوانست مثل من خودش را مخفی کند؟ از صاحب کارم، از صاحب مسافرخانه، از المیرا...از...آه..من جه بودم؟؟ مگر جای من الان یک کافه تاریک با یک سری دوستان هنرمند و روشنفکر نبود که بر سر تقابل دنیای پست مدرن و سبیل بلند فتحعلی شاه بحث کنیم من سیگار بکشم و موهای پسرانه ام را ابی کنم و با افتخار بگویم سبیل نصفه نیمه هیتلر منبع الهام اثارم بود؟

‎این دوران را گذرانده بودم روزهایی که تا سه چهار صبح در کافه ها و گالری ها و صحنه تئاتر میگذشت، و بقیه اش را ...آه که بقیه اش را تحمل میکردم! مگر چقدر میتوانستم نامادری را تحمل کنم؟ چقدر میتوانستم پدر بد اخلاق و متکبرم را تحمل کنم؟ چقدر میتوانستم..آه خدایا...یک چیزهایی داشت گلویم را خراش میداد، داشت مرا میکشت...و ان هم جای خالی مادرم بود...جای خالی اش که مرا بیچاره کرد!

‎من حقم چه بود؟ خاک زونکن ها را فوت کنم و از این طبقه به ان طبقه منتقلشان کنم! حق من این بود که شبها با حجم داغ یک گ*ن*ا*ه دست و پا بزنم و اخرشم با درد کارگرها جگر اتش گرفته ام خنک شود؟ اره باید یک چیزهایی را بالاخره قبول میکردم! و همیشه ادمها باید چیزهای تلخ را بپذیرند، مثل شربت سرما خوردگی که باید یک نفس بدهی بالا و تلخی اش را تحمل کنی چون حداقلش دیگر فین فین نمیکنی...اما این چیز تلخ مرا مریض تر کرده بود...و در من به این بیماری اعتراضی نبود!

‎در زندگی بیست و هفت ساله ام دیگر به چه درد بیدرمانی مبتلا نشده ام؟ هیچ دردی نمانده بود، اعتیاد به جانم افتاده بود، در واقع من اعتیاد را به جان خریده بودم، مهمانی و نوشیدنی های الکلی و...هیچی..هیچی نمیتوانست نداشته های مرا به من برگرداند! رامین نمیفهمید، برادرم را میگویم ، نمیفهمید که من با هر کوفتی که به این تن پر درد اضافه میکنم یک درد لاعلاج را چند ساعتی فراموش میکنم...او مادر را نداشت، او پدر بدقلق و ع*و*ض*ی نداشت که به دامن مادر پناه ببرد و حالا...پناهش رفته بود وپدرش یک زن همسن و سال دخترش را گرفته بود..او این دردهارا نداشت و مرا مجبور کرد که درمان موقتم را ترک کنم...او بیشتر از لطف در حق من ظلم کرده بود، شاید برای همیشه به همان شیشه کوفتی قناعت میکردم! اما مرا اینجور ذلیل و خراب رها کرد و رفت انطرفها تا درس بخواند و از خانواده پر مدعای ما یک نفر یک پخی بشود بالاخره! اصلا نمیدانم حالا مانده ، برگشته، ازدواج کرده...دکتر شده بالاخره یا نه؟

‎من پر از عقده بودم، پر از خلاء...پر از حفره هایی که با هیچ چیزی پر نمیشد! من همه راهها را رفته بودم...هیچ کدامشان مرا نجات نداده بود...راه اخر مرد بود...یک راه مانده بود و ان یک راه را هم مثل اعتیاد به جان خریدم!.مردها...آه امان از مردها..من خیلی هاشان را امتحان کردم، مرد هم درمان موقتی بود فقط کمتر نئشه ات میکرد...این روزها که حس میکنم اغوشها به تنها چیزی که شبیه نیستند مهر است اغوشها عین کاکتوس اند...مرا زخمی میکردند... اما..خوب..بالاخره کاکتوس هم نوعی گل بود!

‎با صدای در برمیگردم ، المیرا از لای در گردن میکشد، یک لبخند زیبا میزند ، از انهایی که من بلدنبودم و اجازه میگیرد که بیاید داخل...یک سری چیزها به من احساس قدرت میداد..اینکه هر کسی میخواست وارد این اتاق بیخود شود از صاحب موقتی ان اجازه میگرفت...یک جا مرا جدی میگرفتند و این برای من خیلی اهمیت داشت، برعکس ان خانه کوفتی دراندشت که هیچ کسی به حریم خصوصی اعتقاد نداشت!

‎روی صندلی مینشیند چادرش را روی پایش میکشد و یکجور منتظر و پر انرژی نگاهم میکند...

‎پله دوم نردبان میایستم و همانطور که دنبال ادرس یک پرونده میگردم میگویم:

‎- اومدی اینجا بشینی نگاهم کنی؟

‎منتظر بود تا حرفی بزنم ، منفجر میشود:

‎- دیروز هزاربار زنگ زدم بهت دختر...چرا برنمیداری اون گوشی رو...مثل اینه قول منو جدی نگرفته بودی ...هوم؟

‎دو پله را میپرم پایین و میپرسم:

‎- کدوم قول؟

‎با کف دست میزند روی میز:

‎- بَه..من و بگو چه تقلایی کردم ..جناب عالی فراموش کردی اونوقت؟

‎از طفره بدم میاید اخم میکنم:

‎- المیرا حرف بزن!

‎لبش را کج میکند:

‎- بی ذوقِ لوس..مامانیم قبول کرد که طبقه دوم خونشو به شما اجاره بده خانوم! ولی با همون شرایطی که بهت گفتم!

‎خوشحالی بلد نبودم ، فقط انگار یک بار وحشتناک سنگین و حقارت بار از روی شانه هایم برداشته شده بود، من به این مهربانی

ها عادت نداشتم..به قفسه تکیه میدهم..چشم میبندم و نفسم را فوت میکنم! خسته بودم و انگار همین یک جمله مثل یک دوش اب گرم خستگی ام را عین چرک روی پوست شسته بود.

‎به چشمهای ابی اش خیره میشوم و لب میزنم:

‎- مرسی...مرسی المیرا!

‎از ان هیجان و گرمایش کم میشود و جایش یک لبخند برازنده میزند و میگوید:

‎- از امیرعلی باید تشکر کنی..اون قبول کرد که وسایلشو ببره زیر زمین و خودشم تشریف ببره پیش مامانی...

‎- چرا قبول کرد؟

‎فکر میکردم هیچ کسی ، هیچ زمانی، نمیشود بدون اینکه چیزی بخواهد برای کسی کار انجام دهد...و حالا این رحم و شفقت برایم بی معنا میامد...

‎- خوب چون من ازش خواستم، امیرعلی رو حرف من حرف نمیزنه!

‎حتما حس قشنگی بود اینکه یک نفر به خواسته ات احترام بگذارد و کاری که میخواهی را انجام دهد...چقدر باید بهم علاقه داشته باشند!

‎المیرا و امیرعلی از کودکی پیش مادربزرگشان زندگی میکردند، درست زمانی که پدر و مادرش در یک تصادف جاده ای از دنیا رفتند، این دوتا خواهر برادر برای هم ماندند، المیرا پارسال نامزد کرد و امیرعلی طبقه دوم خانه مادر بزرگش زندگی میکرد...و حالا...المیرا ...مرا بیشتر از قبل مدیون خودش میکرد! منی که تمام زندگیم مخفی بود و دروغ و دروغ و دروغ!

‎دستم را میگیرد :

‎- فردا وسایلاتو جمع کن..منم میرم کمک امیر..تا اخر هفته ایشالا به امید خدا بیای اونجا!

‎بی حرف ب*غ*لش میکنم...المیرا تنها ادم زنده ای بود روی این کره خاکی که دوستش داشتم...چون او تنها ادم روی این کره خاکی بود که مرا دوست داشت! همین!

‎قانون دوم :

‎هیچ کس را دوست نداشته باش..جز انهایی که برایت منفعت دارند!

‎حالم خوش بود، حالم خیلی خوش بود..و فکر میکنم هیچ چیزی ، هیچ اتفاق افتضاحی هم نمیتوانست حال خوشم را خراب کند.میخواستم از زیر نگاه حریص صاحب مسافرخانه خلاص شوم، میخواستم از شر موشها خلاص شوم، میخواستم از شر بوی بد فاضلاب خلاص شوم...و این اولین قدم من در ابتدای این راه طولانی بود!

‎هیچی جز یک چمدان و یک کیف و یک کارت بانک پر پول نداشتم! پدر زورگو میدانست شبها کجا سر میکنم؟ میدانست روزها چه شغل خفت باری دارم؟ میفهمید دختر اقای بشارت بزرگ در چه اتاقی با چه پست و مقامی کار میکند؟ حتما اگر میفهمید از خجالت سرش را میان هم صنفانش نمیتوانست بالا بگیرد و از اینکه دورم و هیچ کس دستش به من نمیرسد خوشحال بود! نگاهی به کارت بانکی ابی رنگ میاندازم، هر ماه، سر هر ماه مسیج واریز پول به کارتم میرسید! اگر حساب میکردم چند میلیون در این کارت خوابیده بود؟ چند ملیون پول برایم میریخت که دیگر برنگردم؟ میدانستم خیلی خوشحال بود..خیلی!

‎در اتاق را میبندم و بدون اینکه از صاحب مسافرخانه خداحافظی کنم، اجاره این ماهش را روی پیشخوان میگذارم و میروم!

‎اگر میرفتم و دست خالی میرفتم چه عکس العملی نشان میدادند؟ خودم را در شیشه ماشین میبینم، امروز بعد از مدت ها چشمهایم میدرخشید، لبخند داشتم و سر سوزن امید در دلم نشسته بود...المیرا از وقتی که وارد زندگیم شد خیلی چیزها تغییر کرد!

‎سایه درختان در هم تنیده بر شیشه ماشین میافتاد، مثل ندید بدید ها امروز خیابان را جور دیگری نگاه میکردم ..حتی افتابی را که از لای برگها میپرید بیرون..راننده با تعجب نگاهم میکند و ارام میپرسد:

‎- تازه اومدین ایران؟

‎حتی فکرش را هم نمیکنی از کجا امده ام. چند ثانیه بی حرف نگاهش میکنم و بدون اینکه جوابش را بدهم برمیگردم و به ادمها نگاه میکنم!

‎- دم اون گلفروشی وایسین!

‎یک دسته لیلیوم سفید بدون تزئین میگیرم...نخ کنفی که گلفروش دورش بسته را باز میکنم و همانطور که غر میزنم خودم گرهش میزنم:

‎- نمیخوای راه بیفتی شما اقا؟

‎با تشرم ماشین را روشن میکند...گل را روی صندلی عقب میگذارم و موبایلم را روشن میکنم تا یکبار دیگر ادرس را چک کنم..همانموقع میگوید:

‎- گفتین پلاک چند؟

‎با چشم دنبال پلاک میگردم..دستم را روی شیشه میگذارم و تند تند میگویم:

‎- همینجا..همینجاست!

‎در قهوه ای بزرگ با دو زنگ نقره ای...از این به بعد این دکمه بالایی نقره ای رنگ برای من بود. قند در دلم اب میشود! این صحنه مرا یاد فیلم "اخرین نفر" میانداخت، همانجا که دختر بیچاره بعد از ده سال خانه اش را پیدا کرده بود...

‎همه زندگی من فیلم بود...از بچگی تمام فکر و ذکرم تئاتر بود...قرار بود برای عالم و ادم فیلم بازی کنم ...بعد از اینکه دانشگاه و رشته ام را رها کردم...از همان لحظه به بعد یک بازی واقعی را شروع کردم...حالا دوستانم سری در سرها دراوردند...دوتایشان بازیگر معروف تئاتر شدند یکی دیگرشان دبیر جشنواره های بین المللی..و دوست صمیمی ام کارگردان که همین روزها با همان گروه قبلمان روی فرش قرمز کن ایستاده اند...من کجا بودم؟ جلوی در قهوه ای این خانه ویلایی دو طبقه...این افتخار من بود.

‎المیرا در ان دامن و پیراهن ابی رنگ به نظرم غریب میامد...همیشه با همان مقنعه و مانتو- شلوار مشکی دیده بودمش! در اغوشم میکشد و میب*و*سدم و هی میپرسد :

‎- راحت پیدا کردی؟ خوش مسیره؟ دیگه برای شرکت به مشکل نمیخوری.

‎گیج بودم..انتظار این حجم مهربانی را نداشتم...بینی اش را چین میدهد که از نقش ذهنی ام دور میشود..

‎از همان دوران پانزد شانزده سالگی مریضی بدی گریبان مرا گرفته بود و انهم تشابه ادمها به افراد مشهور بود...چشمهای بادامی و پلکهای افتاده و ان صدای گرفته اش...بهش میگفتم جنفیر..مرا یاد جنیفر لارنس میانداخت...وقتی بهش گفتم نمیدانست کیست..عکسش را که نشانش دادم اخم کرد و گفت "کجای من شبیه اینِ؟" خندیدم و گفتم خوب لبهای تو زیباتر است..اما صدا و چشمهایت عین خودش است...المیرا خوشش نمیامد اما من دوست داشتم صدایش بزنم جنیفر... به عادت همان دوران دانشجویی که همدیگر را به نام بازیگرهای معروف صدا میزدیم...همه بچه ها اسمی داشتند..همه شان شبیه کسی بودند..جز من! من شبیه هیچ بازیگری نبودم ، چشمهای قهوه ای ساده..بینی عملی تیز و صاف و لبهای معمولی ام..شبیه هیچ کس نبود و من فقط رایحه بودم!

‎شوهر المیرا هم یک کمی شبیه وودی الن بود، موهای پریشان و کم پشتش. و عینکی که روی چشمش میگذاشت!

‎المیرا داد داد میکند:

‎- محسن جان برقای باغو بزن...همینجا بشینیم!

‎نگاهی به باغ میاندازم..با یک استخر کم عمق ابی رنگ! پر از گل رز و یاسمن بود...این بو با بوی ان مسافرخانه چقدر توفیر داشت..و با ان خانه بی سر و ته بشارت بزرگ هم...

‎- مادربزرگت کجاست؟

‎- دارن نماز میخونن..

‎- برادرت چی؟ نیست ؟ میخواستم ازش تشکر کنم!

‎میخندد و چشم و ابرو میاید:

‎- اونم میاد الان.

‎محسن هندوانه را از حوض کوچک کنار الاچیق در

میاورد و قاچ میکند...به دستهایش نگاه میکنم و فکر میکنم انقدر بزرگ نیستن که..آه..خدایا خسته بودم از فکرهایم..خسته بودم از بس به دست مردها فکر میکردم!

‎محسن هندوانه میاورد ، المیرا یک ظرف پر زرد الو و گوجه سبز..چقدر همه چیز در این خانه بوی بهار میداد...اما..من چه؟ من که زمستان و سردی و یخبندان روی کولم گذاشته بودم و از این فصل به فصل سردتر دیگری کوچ میکردم!

‎- زرد الو ها مال همین باغِ ها...

‎سر تکان میدهم و نگاهش میکنم..چه میکردم؟ حرف زدن بلد نبودم..تشکر بلد نبودم، پره به پره گفتگو دادن بلد نبودم..فقط بلد بودم با نگاهم تشکر کنم، با نگاهم حرف بزنم، با نگاهم اعتراض کنم، با نگاهم از کسی متنفر شوم و با نگاهم به کسی بگویم که دوستش دارم! و المیرا دیگر مرا فهمیده بود..المیرا مثل یک کتاب ساده و روان مرا خوانده بود..مرا با تمام دروغهایم خوانده، اما فقط زیر صداقتم خط کشیده بود.

‎- تو فکری...؟

‎داشتم به مادربزرگش فکر میکردم...که شکل چه کسی میتوانست باشد؟ تا اینکه در چوبی با ان شیشه های رنگی اش باز میشود و پیرزن سفید و درشت ، با روسری کرم رنگ بزرگ روی ویلچر نشسته و..دیگر هیچ..همان ثانیه اول میدانم او شبیه کیست...مادر...ناخداگاه میپرسم:

‎- المیرا کارگردان فیلم مادر کی بود؟

‎داشت حرف میزد و من بی حواس وسط حرفش سوالم را پرسیده بودم..بهش برخورده بود؟ نمیخواستم بگوید...یادم امد..حاتمی..علی حاتمی که تمام کتاب مبانی سینمای مارا برای خودش کرده بود.

‎لبخند نداشت، اما بداخلاق هم نبود... المیرا رفت که کمکش کند اما با لحن محکم امیخته به مهربانی گفت :

‎- خودم میتونم عزیزم..شما برو!

‎زودتر جلو میروم و خم میشوم:

‎- سلام حاج خانوم!

‎لبخند میزند:

‎- سلام دخترم..خوش امدی!

‎لبم را میجوم:

‎- ممنونم از لطفتون!

‎از کنارم عبور میکند و میگوید:

‎- کدوم لطف دخترجان؟ تو مستاجری دیگه..مفت و مجانی که قرار نیست اینجا بشینی...

‎خوب بود..از ادمهای رک و راست بیشتر خوشم میامد تا ادمهایی که جلویت نیششان را باز میکردند و پشتت فحش بارت میکردند!

‎نگاهی به اطراف میاندازد:

‎- پس وسایلت کو؟ فکر میکردم با وانتی میای!

‎همانجا ایستاده ...لبه شالم را میفشارم و میگویم:

‎- من اساسی ندارم...خونه ای که داشتم رو مبله اجاره کرده بودم...

‎اره یک خانه مبلِ پر از موش...تا کی قرار بود دروغ بگویم؟ کاش انقدر سوال نمیکردند...من به عالم و ادم میتوانستم دروغ بگویم..اما اینها ادمهای خوبی بودند حیف بود که فریب حرفهای مرا بخورند منِ سراپا دروغ!

‎المیرا تعارف میکند که بنشینم:

‎- یعنی نمیخوای چیزی بخری واسه اینجا؟

‎لبم را خیس میکنم:

‎- چرا از فردا میخوام برم دنبالش!

‎هندوانه را میدهد جلوتر و اشاره میکند که بخورم:

‎- اگر دوست داشتی منم باهات میام..

‎بدون اینکه نگاهش کنم هندوانه قرمز را نصف میکنم:

‎- نه ممنون مرخصی میخوام بگیرم یه هفته، به خونه برسم!

‎مادربزرگش میگوید:

‎- اسمت رایحه بود درسته؟

‎نگاهش میکنم و لبخند میزنم:

‎- بله...

‎- رایحه جان پس میتونی این هفترو پیش ما باشی تا خونت کامل بشه..

‎رو ترش میکنم..نه نمیخواستم در محاصره کسی باشم..نمیخواستم پیش کسی زندگی کنم..

‎- نه نه..خیلی ممنون! این لطف شمارو میرسونه اما ترجیح میدم تنها باشم!

‎چند لحظه نگاهم میکند و بعد سر تکان میدهد و زمزمه میکند:

‎- صلاح ملک خویش خسروان دانند.

‎منتظر امیر علی بودم...او شبیه چه کسی میتوانست باشد؟ حتما یک مرد عینکی پر از پشم و ریش ، موهای جلوی سرش ریخته و همیشه هم یخه دیپلمات میپوشد...شاید شبیه...نمیدانم اسمش را یادم نمیاید...وای خدایا داشت همه چیز از یادم میرفت! داشت گذشته کمرنگ میشد و منِ احمق باید قبل از فرارم از ان زندان کتابهایم را با خودم میاوردم!

‎المیرا و شوهرش باهم لب استخر مینشینند..نمیدانم دقیقا استخر بود یا حوض..هسته های زرد الو را میشکنند..محسن میگذارد دهان المیرا...یکی از حفره های وجودم عمیقتر میشود و انگار یک حباب ریز میترکد...من جنبه این چیزها را نداشتم..یعنی قرار بود از این به بعد بیشتر همدیگر را ببینیم؟ قرار بود عقده ام کورتر شود؟

‎اگر هم شبیه صحنه هر فیلمی بود از ان فیلم متنفر بودم و دیگر نمیخواستم ببینمش..من از فیلمهای رمانتیک متنفرم...

‎صدای سلامش میاید..برمیگردم که ببینم چقدر با تصورات من همخوانی دارد...شاید اولین باری بود که اشتباه حدس زدم! انقدر تصورات ذهنی خودم برایم مهم بود که ترجیح میدادم اول نگاهش کنم...خوب و دقیق..و بعد جواب سلامش را بدهم!

‎المیرا میاید سمتمان و من هرچه زور میزنم یادم نمیاید شبیه چه کسی ست...اسمش..اسم لعنتی اش از خاطرم رفته!

‎بالاخره سلام میدهم و قبل از اینکه بنشیند به خاطر فداکاری که خرج کرده تشکر میکنم...او هم مثل مادربزرگش میگوید:

‎- من بیشتر برای خودم این کارو کردم...چون اکثرا شبها فقط میام و اینکه نمیتونستم به خونه برسم...المیراهم چند وقت دیگه میره خونه خودش پیش مامانی

باشم بهتره!

‎لبخند میزنم و بخاطر این توضیح طولانیش میگویم:

‎- قانع شدم...

‎و سرم را با هسته های زرد الو که از ظرف بیرون افتاده گرم میکنم! فکرم..ذهنم تماما جای دیگری بود..این چه مالیخولیایی بود که به جانم افتاده بود..تا اسمش نمیامد من فکرم راحت نمیگرفت...

‎- وسایلو فردا میارین؟

‎قبل از اینکه چیزی بگویم المیرا توضیح میدهد که وسیله ای در کار نیست. و او تنها میگوید:

‎- عجیبه...

‎عجیب بود..معلومه که عجیب بود...از خانواده ام نمیخواستند بپرسند؟ از اینکه کجا به دنیا امدم؟ چرا تنهایم؟ المیرا ..المیرا هم در تمام این دو سال چیزی نپرسید! تا وقتی نمیگفتم از چیزی نمیپرسید! من همین ادمها را میخواستم. همین ادمهایی که سرشان در کار خودشان بود! مرا به خاطر اعمال خودم ازار نمیدادند...

‎همین هایی که چادر میپوشیدند و نماز جماعت میخوانند و به بی حجابی و کفر من کاری نداشتند...من از ادمهایی خوشم میامد که حرف نزنند..مثل خودم نگاهم کنند و مثل لاکپشت در صورت لزوم سرشان را از لاکشان بیرون بیاورند اما اکثر اوقات در لاک خودشان باشند...

‎استاندارهای من مسخره بود، اما بود...و من سخت و سفت میشدم اگر کسی پا روی استاندارهایم میگذاشت!

‎المیرا نظر خواهی میکند که شام چه درست کند...محسن میگوید ماهی اما امیر علی همان لحظه بلند میشود و میگوید:

‎- نمیخواد زحمت بکشی المیرا جان..میرم کباب میخرم..شما فقط برنج بذار!

‎المیرا جان؟ رایحه جان..چقدر غریب میامد..کسی اینجور با محبت مرا صدا کرده بود؟ نه...گمان نکنم!

‎از پشت قد و بالایش را نگاه میکنم، چرا فکر میکردم باید یک مرد ریقو و بدلباس باشد؟ چون المیرا چادری بود و نماز اول میخواند؟

‎المیرا و محسن میروند داخل...همان موقع فواره های استخر را میزنند...بوی خاک بلند میشود..این بو را دوست داشتم و در ان انباری کثیف این چیزهای دوست داشتنی خیلی از من دور میماند..کولر طبقه های دیگر کنار پنجره انباری بود...و هر وقت روشنش میکردند من مثل سگی که دنبال بوی استخوان است به سمت پوشالهای کولر میرفتم و بو میکشیدم!

‎- ازدواج نکردی دخترم؟

‎آه...بالاخره پرسید!

‎چند ثانیه نگاهش میکنم و با مکث بسیار طولانی جواب میدهم:

‎- نه حاج خانوم!

‎- انقدر به من نگو حاج خانوم..من حاجیه نشدم!

‎میخندم و با اگاهی به اینکه اگر بپرسم چرا، باید منتظر یک مناظره طولانی باشم..اما از خودم دور میشوم و میپرسم:

‎- چرا؟

‎اخم میکند و همانطور که نخ پایین لباسش را دور انگشتش میپیچاند تا بکند میگوید:

‎- اینهمه عروس بی جهاز و داماد بی خونه...پاشم برم حج؟ این حج قبولِ؟ ترجیح دادم هرچی دارم و بدم دست دوتا محتاجو بگیرم..حج پیش کش دختر!

‎چند لحظه نگاهش میکنم، انقدر بد شده بودم که این حرفا دیگر منقلبم نمیکرد...قلبم را نمیلرزاند و چشمم اب نمیافتاد...من ازجنس این ادمها نبودم..هرچه بودم از تبار ادمهای خوب نبودم...نمیدانم ارزش این کار چقدر بود فقط میدانستم کار خوبیست..ذهنم هنوز درگیر یک اسم بود اما میفهمیدم چه میگویم...زمزمه میکنم:

‎- حجتون قبول حاج خانوم!

‎نگاهش رنگ تعجب گرفت ولی دوباره خندید و اینبار دستم را از روی پایم برداشت و گذاشت روی پای خودش...فکر کنم این یعنی ازت خوشم امده...یا نمیدانم...من زبان ادمها را نمیفهمم...من زبان ادمهای خوب را نمیفهمم!

‎محسن برمیگردد و همانطور که کنار حاج خانوم مینشیند از بازار و کار و کاسبی اش میگوید...فکر میکنم مثل برادر المیرا اوهم بازاری باشد!

‎بحثهای کاری برایم جذابیتی ندارند. المیرا روی صندلی اشپزخانه نشسته بود و کاهو خورد میکرد!

‎دستم را میشویم و بدون اینکه چیزی بگویم کارد را از دستش میگیرم و خودم شروع میکنم به خورد کردن!

‎خودش هم ترشی های رنگی را توی کاسه های بلور میریزد...

‎- محسن میگه تو خیلی ادم عجیبی هستی!

‎سر تکان میدهم:

‎- اون اوایل به نظر منم عجیب بودی...

‎در شیشه ترشی را میبندد و میگذارد داخل یخچال...سس سالاد را درست میکند:

‎- ولی بعدا فهمیدم تو فقط سخت با ادما ارتباط میگیری...درست بر عکس من!

‎همه اینها را میدانستم..چیز جدیدی نبود!

‎- مامانیم مثل توئه! اگر هزار سال هم باهات توی اتاق گیر بیفته بعد از اون هزارسالی که بیاد بیرون چیزی ازت نمیدونه! حرف نمیزنه..نمیپرسه!

‎گوجه ها را خورد میکنم و تنها میگویم:

‎- توام نمیپرسی...

‎میخندد..خوشحال بود که مرا به حرف اورده..نمیدانست که من هر وقت دلم بخواهد حرف میزنم:

‎- من؟ وای من که همش دارم عین این دختر زر زروا پشت هم حرف میزنم..

‎ظرف سالاد را اماده روی کانتر قهوه ای میگذارم و مستقیم نگاهش میکنم:

‎- نه تو فقط همیشه نیشت شله...و از خودت حرف میزنی...اما از دیگران نمیپرسی!

‎بلندتر میخندد...وسایل سفره را داخل سینی بزرگ و گرد میچیند و همانطور که محسن را صدا میزند تا بیاید ببرد میگوید:

‎- من عاشق این زبون تند و تیزتم! حداقل میدونم ازش دروغ و تملق نمیشنوم!

‎اگر میفهمید تا الان خیلی دروغ شنیده چه؟ انموقع

هم همینجوری برایم خانه دست و پا میکرد...مرا به اعضای خانواده اش معرفی میکرد و سر سفرشان مینشاند؟

‎منی که لایه لایه چرک و کثیفی رویم نشسته بود؟ منی که مردها را با قرص ارامبخش اشتباه گرفته بودم؟ منی که سابقه اعتیاد داشتم و منی که شبها لایعقل از خانه مردم جمعم میکردند؟ منی را که در پارتی های شبانه گرفته بودند و پدر ع*و*ض*یم با هزار منت و التماس امد دنبالم؟ منی که شلاق خورده بودم؟ این رایحه را عاشق بود؟

‎کاش از من بدش میامد و فقط از سرترحم این کارها را برایم میکرد..وجدان لعنتی ام که هیچ وقت بیدار نبود به المیرا میرسید خروس خون که میشد چشم باز میکرد!

‎از وجدانم بدم میامد...و از خودم...

‎حاج خانوم فکر میکرد منِ سراپا تقصیر ازدواج کردم؟ چه کسی حاضر بود با من زیر یک سقف زندگی کند؟ منی که اینهمه اشتباه و ک*ث*ا*ف*ت پشت سرم بود...محسن تازه وارد تنها نیم ساعت کنارم نشست و گفت عجیبم..چه کسی میتوانست با یک ادم عجیب یک عمر زندگی کند؟ چه کسی با یک ادم لال زندگی میکرد؟ با یک ادم بی احساس همبستر میشد؟ هیچ کسی نباید به خاطر من بدبخت شود! حداقل ادمهای خوب نباید به خاطر من به ک*ث*ا*ف*ت من مبتلا شوند.

‎امیر علی کباب داغ را روی تخت میگذارد...از المیرا میپرسد که دوغ نیاوردی؟ میخواهد بلند شود که میگوید:

‎- نه نه بشین خودم میارم!

‎خودش میاورد...دایره زندگی نکبتبار گذشته چقدر محدود بود..این ادمها کجا بودند؟ که برای هم هر کاری بکنند!

‎پارچ دوغ را میگذارد سر سفره...و با دستهایش نعنا خشک را میساید و داخل پارچ میریزد...به دستهایش خیره میشوم..خیلی بزرگ بودند..خیلی زیاد..

‎لبخند میزند و بدون اینکه نگاهم کند میگوید:

‎- دستام تمیزه ها!

‎بی توجه، به دستهای ظریف خودم نگاه میکنم...دستهای من اما اصلا تمیز نبودند..پر بودند...از...آه...ولش کن!

‎المیرا ظرفم را پر میکند..یک کوه برنج میریزد...من همه اش را میتوانستم بخورم..فقط بستگی به جو داشت! زندگی در ان عمارت به من پرستیج غذا خوردن و راه رفتنو حرف زدن را یاد نداده بود...و من دلم میخواست بدون تعارف تا اخر این برنج و کباب را بخورم!

‎لقمه اول را میجوم...داشت یک چیزهایی یادم میامد..چند لحظه نگاهش میکنم...لبهای بزرگ و صورتی اش و ان ریش و سبیل بور و قهوه ایش...گندتت بزنن که انقدر کند شدی حافظه!

‎همه غذایشان تمام شده بود و من ارام ارام داشتم به شکل کاملا مخملی بشقابم را خالی میکردم...یک لحظه دست از خوردن میکشم و میبینم محسن و المیرا از ما دور میشوند و حاج خانوم با لبخند نگاهم میکند و امیر علی نیز کنار نشسته و به هیچ جایی نگاه نمیکند.. باید خجالت میکشیدم؟ باید معذرت خواهی میکردم؟ شاید..

‎- ببخشید!

‎امیر علی سرش را بالا میاورد..حاج خانوم اخم میکند:

‎- برای چی دختر جان؟

‎دانه برنج را قورت میدهم..نمیدانم فقط فکر کردم در این شرایط باید چیزی بگویم...اینها پر از اداب و احترام بودند...و من که این محیط را اصلا بلد نبودم!

‎امیر علی دوباره میاید جلوتر و اینبار کبابی میگذارد در بشقایش و با نان میخورد...گاهی حالم بهم میخورد از خوبی ادمها...حالم از خودم بهم میخورد! دیگر میلی نداشتم...اخر کبابم را خالی میخورم و با تشکر کوتاه همه ظرفها را یکی میکنم و به اشپزخانه میبرم...کم کم جمع کردن وسایل با یک روند دست به دست روبه رو شد که امیرعلی در راهرو ظروف را به من میسپرد!

‎ساعتم را درمیاورم و استینم را بالا میزنم که امیرعلی میگوید:

‎- نکنه میخواین ظرف بشورین..

‎نگاهش میکنم و تنها شانه بالا میاندازم...ساعتم را میدهد دستم و بدون اینکه نگاهم کند میگوید:

‎- بفرمایید خواهش میکنم...

‎برمیگردم سمت سینک:

‎- نه میخوام بشورم!

‎- یادم نمیاد مهمانی خانه ما اومده باشه و ما بذاریم کار کنه...خواهش میکنم بفرمایید!

‎شیر اب را باز میکنم... و بدون اینکه بگذارم ببیند به لفظ "مهمان" و "خانه" اش لبخند میزنم...هنوز همانجا ایستاده بود..بالاخره لب باز میکنم:

‎- من اهل تعارف نیستم..اگر کاری رو میکنم دوست دارم!

‎و ظرفها را کفی میکنم...چند دقیقه دیگر میایستد و ناامید به حیاط میرود...میشنوم که المیرا را صدا میزند و معرکه راه انداخته که "مهمان خانه" ما دارد کار میکند..اووف از این ایین و قرار ها ..اووف

‎- رایحه برو اونور ببینم...ما دوست داریم دور هم بشینیم نکه وقتمونو تو اشپزخونه بگذرونیم..دستتو اب بکش..بدو!

‎- تام هاردی...

‎- چی؟

‎لبخند میزنم..بالاخره یادم امد...امیر علی شبیه تام هاردی بود...اینجور که موهایش را کج کرده بود و شبیه بچه مذهبی های مدرن و خوشتیپ بود...چقدر خوشحال بودم که به طور قطعی الزایمر نگرفته ام...انگار یک کشف بزرگ کرده ام.

‎خودش زودتر میگیرد:

‎- اها..یحتمل کشف کردی امیر علی یا محسن شبیه این یارون..بخدا اگر این مثه اون.جنیفر چی چی ....

‎میخندم:

‎- لارنس..

‎- حالا هر کوفتی...امیدوارم شبیه اونا نباشه!

‎فقط لبخند میزنم و مجبورش میکنم که باهم ظرفها را بشوییم!

‎با خند

ه میگوید:

‎- حالا اگر خوشگله برم بهش بگم

‎دوست نداشتم فکر کنند که کسی ذهن مرا مشغول کرده ..انها نمیدانستند که من یک بیماری غریب مخصوص به خودم دارم...

‎- نه اصلا خوشگل نیست..نگو!

‎با ارنج میزند به پهلویم:

‎- بیشعور!

‎ترشی ها را جابه جا میکند و من ظرفها را اب میکشم...

‎- رایحه تو که انقدر علاقه داری چرا نمیری توی تیمهای تئاتر یا کلاسای بازیگری...

‎اینهمه تلاش کرده بودم که خودم نباشم...که فکر کند من یک دختر ساده از طبقه متوسط جامعه ام...بعد اسم از کلاسهای بازیگری میلیونی میاورد؟

‎- اتفاقا محسن یه همکار داره برادرش تو صدا و سیما خیلی اشنا داره...اگر دوست داشتی بگو معرفیت کنم ..

‎نه ..نمیخواستم! مگر دیوانه بودم، عمری تلاش کردم مخفی بمانم و حالا عیان تر از همیشه بیایم خودم را داد بزنم؟ مگر مغز خر خورده بودم..این تنهایی تازه داشت حال مرا بهتر میکرد!

‎یک ساعت بعد ، حدودا ساعت ده شب بود که محسن خداحافظی کرد و المیرا هم تا دم در بدرقه اش کرد...فقط بدرقه اش کمی طولانی شد...حدودا شاید نیم ساعت! در این نیم ساعت چکار میکردند؟ حتما محسن با ان دستهای نچندان بزرگش گونه های المیرا را رصد میکرد..نه از این کارها بلد نبودند...حاج خانوم شببخیر میگوید و امیرعلی میخواهد چرخش را هل بدهد اما مانع میشود و تنها میخواهد که لنگه در را باز کند..

‎چرخی در باغ میزنم...روبه روی استخر میایستم...عکس ماه در اب افتاده...با دست اب را بهم میزنم...المیرا از همان دور بلند بلند میگوید:

‎- بریم که تا صبح میخوام بیدار بمونیم باهات کار دارم

‎- نه المیرا میخوام امشب خونه خودم باشم..

‎بازویم را نیشگون میگیرد:

‎- غلط کردی...امشب مهمون خودمی..در ضمن وسیله نیست تو اون خونه خالی

‎- فقط کافیه یه تشک و پتو بدی..

‎- همین یه کارم مونده

‎به اصرار تعارف میکرد..ما خانوادگی ادمهای سرد و نچسبی بودیم...هم رو نمیب*و*سیدیم..ب*غ*ل نمیکردیم، قربون صدقه هم نمیرفتیم و از همه مهمتر سرزده و بدون دعوت جایی نمیرفتیم که هیچ..خانه هیچ کسی هم نمیخوابیدیم! اما گویا خانواده المیرا اینجوری نبود، درمیزدند و میرفتند تو، روزی چندبار باهم تلفنی حرف میزدند و قربان صدقه هم میرفتند و قبیله ای بودند...برای همین هم المیرا نمیفهمید که کاری که داشت میکرد مغایر اصول تربیتی اشغال و بیخود من بود و هی اصرار میکرد و اصرار میکرد!

‎به زور قبول میکنم و بدون اینکه شببخیر بگویم به اتاقش پناه میبرم. حوصله زیر ورو کردن اتاقش را نداشتم...شالم را میکنم و موهای قهوه ای و بی حالتم را رها میکنم...با همان شلوار تنگ لی و تاپ طوسی رنگ زیر مانتو ام دراز میکشم...المیرا که داخل میاید با چشمان بسته میگویم:

‎- خبری از شببیداری نیست ها..من خستم..

‎میخندد و جایم را میاندازد و بدون اینکه دیگر چیزی بگوید چراغ را خاموش میکند! چراغ را که خاموش میکند چشمهای من باز میشود...خواب چیز احمقانه ای بود برایم...مثل وزغ در تاریکی به کمد دیواری قهوه ای روبه رویم خیره میشوم!

‎و این اولین روزی بود که مثل یک کلاغ میان کبوتر هازندگی کردم!

‎قانون سوم: هر اشغالی هستی باش اما کبوترارو سیاه نکن!

‎هفت سالم بود...ان روزها تازه عروسک باربی امده بود و هرکسی نمیتوانست از ان دخترک های قد بلند و زیبای پشت ویترین داشته باشد... پدرم برایم یکی از ان خارجی هایش را خرید به مناسبت شاگرد اول شدنم...

‎این اولین باری بود در زندگیم که ذوق و شوق داشتن چیزی را از ته دل حس میکردم!

‎نوزده سالم بود...و تا انروز تنها چیزی که میتوانست مرا ذوق زده کند قبولی در کنکور بود...با کلاسهای کنکور و معلمهای خصوصی و دوستان کله گنده بابا بالاخره توانستم رشته سینما دانشگاه تهران قبول شوم...انروز داشتم از درون میترکیدم! انگار که روی ماه بودم و لباسم سوراخ شده بود..اکسیژن کم امده بود.و من داشتم از درون میجوشیدم و منفجر میشدم..شادی ام را با لبخند به بابا و ب*غ*ل کردن مادر نشان دادم..همین..همین بود ..اما من داشتم از درون منفجر میشدم!

‎از نوزده سالگی تا الان دیگر چیزی مرا سر ذوق نیاورد...تا همین امروز ..همین لحظه..همین لحظه که تخت بزرگ و زیبایم را بار نیسان میکردند تا ببرند به خانه! هر چیزی را اگر میخواستم با گذشته ام مقایسه کنم کیفیتش هزار لول پایین تر بود اما حال دیگری به من میداد...دیوانه بودم؟ حتما بودم!

‎خرید و پر کردن خانه هفتاد متری ام به یک هفته هم نکشید! یک هفته بود که حالم عوض بود..یک هفته بود که از خودم و زندگیم راضی بودم، یک هفته بود که قیافه ادمها را به کسی شبیه نمیدیدم..هرکسی شبیه خودش بود...یک هفته بود که بزرگ و کوچکی دست مردها مهم نبود..

‎المیرا با ذوق و شوق رو تختی را میاندازد و بالشتها را با سلیقه میچیند...خودش را همان رو میاندازد و نفسش را سخت فوت میکند..کنارش مینشینم...و چند لحظه به دور و اطراف اتاق نگاه میکنم!

‎یک میز توالت، تخت دو نفره و یک کمد دو در...پرده سفید و سرمه ای که حاج خانوم برای اتاق دوخت و قالیچه کوچک وسط اتاق هدیه المیرا بود...یکی از دیوارها را به کمک المیرا و رنگهای قدیمی و خاک خورده اش سرمه ای کردیم! و قابهای گچی و سفید را رویش کوبیدیم..تنها دو قاب بود...یکی من بودم و خودم، المیرا در حیاط خانه در حواس پرتی محض من ثبتش کرد و دیگری با حاج خانوم و امیر علی و خودش روی تخت نشسته بودیم! المیرا وقتی میخندید خیلی زیبا میشد..در این عکس هم از ته دل میخندید و من هربار میدیدمش به گرمی نگاهش حسادت میکردم...به چهره خودم نگاه میکنم، سرد و بی روح با یک لبخند کج و زشت.. فکر میکنم ادمهای خوش عکس از بقیه خوشبخت ترهستند، حداقل در خاطراتشان خوب افتادند...دستی به شیشه اش میکشم ،تمام ادمهایی که من داشتم در همین یک قاب خلاصه میشدند!

‎غذا درست کردن بلد نبودم..فقط به همان حدی که شکم خودم را سیر نگهدارم! به همین خاطر زنگ میزنم و از بیرون سه پرس جوجه سفارش میدهم و با المیرا پایین میرویم و کنار حاج خانوم نهار میخوریم!

‎تمام طول مدتی که نهار میخوردیم المیرا یک ریز در مورد طبقه بالا صحبت میکرد...از سلیقه ام در انتخاب وسایل خانه خوشش امده بود.. بعضی اوقات دلم میخواهد ادمها یک ضربدر بالا سرشان داشتند تا وقتی زیاد حرف میزدند با یک اشاره میبستمشان...از اتاق و خانه و وسایلم میگفت.. از همه بیشتر اتاق که الان خیلی برایم عزیز شده! حس امنیت و ارامش دارم!

‎ظرفها را جمع میکنیم و بعد از نهار المیرا چای و لیمو و نعنا درست میکند و فواره های استخر را میزند و با گذاشتن یک موسیقی سنتی فضا را تمام و کمال صورتی میکند.

‎بی سر و صدا چای مینوشند و هرکدام حواسشان جای دیگریست...حاج خانوم به فواره ها خیره شده و المیرا موزاییک های کف حیاط...و من که گاهی به هردو نگاه میکنم و میخواهم چیزی بگویم ..اما نمیشود!

‎میخواهم بگویم ، ممنونم..مرسی که مرا از خلسه ان زندگی نکبت بارِ بی هدف و کسل کننده به همچین فصل دل انگیزی کشیدید...هرچند این روزهای خوش هم چند هفته ای دوام بیاورند و کم کم رنگ ببازند...اما این لحظات را دوست دارم..نه لبخند میزنم نه میگویم که حالم خوش است...کسی متوجه نمیشود..اما خودم میفهمم که خیلی..که خیلی بهترم!

‎یک ماه دیگر بیشتر تا عروسی المیرا نمانده..البته خودش خواسته بود با یک مهمانی مختلط قید عروسی را بزنند!

‎- خونت کامل شده؟

‎چایش را زمین میگذارد و از فکر بیرون میاید:

‎- اره عزیزم ..خیلی وقتِ! فقط تلوزیون و لوسترها موندن که محسن باید بخره!

‎سر تکان میدهم:

‎- از اینجا خیلی دوره خونت؟

‎به پشتی تکیه میدهد و لبخند کجی به حاج خانوم میزند و میگوید:

‎- اره تقریبا...

‎تسلی دادن و ماست مالی کردن بلد نبودم..لبخند مضحکی میزنم و کاملا مصنوعی میگویم:

‎- عیبی نداره، ناراحت نباش!

‎و دستی به شانه اش میکشم...

‎- رایحه جان شما درستو تموم کردی؟

‎برمیگردم سمت حاج خانوم...چند لحظه نگاهش میکنم! چه میگفتم؟

‎- من درسمو ول کردم...

‎ابرو بالا میاندازد:

‎- چرا مادر؟

‎اب دهانم را قورت میدهم و به پاهایم نگاه میکنم و زمزمه میکنم:

‎- ادما دیگه شبیه خودشون نبودن...

‎متوجه حرفم نمیشود...

‎- د

لم میخواد دوباره شروع کنم!

‎البته این حس و شکفتن خیلی ناگهانی و از تاثیرات هوا و چای و لیمو و بهار این حیاط بود...وگرنا دو دقیقه دیگر از گفته ام و خودم متنفر میشدم!

‎- رها کردنش کار اشتباهی بود...

‎سر تکان میدهم:

‎- من تقریبا هر تصمیم که برای زندیگم گرفتم اشتباه بود، ولی پشیمون نیستم چون اون موقع راه دیگه ای نداشتم!

‎هوا تاریک شده بود و حاج خانوم میخواست برای نماز داخل برود! المیرا کمکش میکند و من تخت را جمع و جور میکنم!

‎صدای در پارکینگ میامد . حتما امیر علی امده...شال نازک را از روی تخت برمیدارم و روی سر میاندازم! میدانستم خوششان نمیامد بی حجاب جلو چشم پسر زاغولشان بگردم!

‎استکان ها را برمیدارم که صدایش میاید:

‎- سلام خانومِ رایحه...

‎خنده ام میگیرد.و به تقلید خودش میگویم:

‎- سلام اقای امیرعلی..

‎لبخند میزند و یکی از نانهای روی دستش را میدهد دستم ..

‎- معمولا همه صبحها نون میگیرن شما دم غروب؟

‎سر تکان میدهد و همانطور که از کنارم عبور میکند به مسخره میگوید:

‎- از این به بعد...

‎استکان ها را به تقلید از المیرا در همان حوض اب میزنم و میبرم داخل..امیر علی روی زانو روبه روی ویلچر حاج خانوم نشسته و دستهایش را گرفته بود و حرف میزدند و المیرا که باز جیغ جیغ میکرد! چطور انقدر شاد و پر انرژی بود؟ چطور میتوانست انقدر حرف بزند و بخندد؟ از کجا اینهمه موضوع برای حرف زدن میاورد؟ چرا من نمیتوانستم با در و دیوار صحبت کنم مثل او؟ ناخوداگاه میگویم:

‎- چطوری اینقدر پر انرژی هستی؟

‎برمیگردد سمتم و لبخند میزند..دستش را میاندازد زیر ارنجم و گونه ام را میب*و*سد و میگوید:

‎- تورم ادم میکنم...گاماس گاماس..

‎گنگ و گیج نگاهش میکنم...از ب*و*سیدن و ب*و*سیده شدن واقعا بدم میامد حتی اگر ان ادم المیرا میبود..تنها چیزی که دلم میخواست این بود که دست ببرم و جای لبهایش را از روی صورتم پاک کنم..اما نمیتوانستم.

‎امیر علی به اشپزخانه میرود:

‎- خانم رایحه تا دو هفته دیگه این جملرو خودتون میشنوید..چون المیرا واقعا این روش گاماس گاماس رو عملی میکنه!

‎با فنجان چای از اشپزخانه میاید بیرون و چشمک ریزی میزند و من نمیتوانم نگاهش نکنم...به راه رفتنش نگاه میکنم.و به دستان بی نهایت بزرگش..چشمک زدنش و اینکه این پسر از درون چقدر میتواند شیطان و شرور باشد!

‎المیرا مجبورم میکند که بنشینم ولی دلم بالا بود روی تخت سرمه ایم..دلم میخواست بروم بالا و هندزفری بگذارم و اهنگ را زیاد کنم و دنیا را کم...وقتی خوشبختی ادمها را میدیدم دلم گیج میزد و گریه میخواست..درست مثل حالا..

‎- رشتت چی بود رایحه جان؟

‎امشب حاج خانوم پیله کرده بود به درس و دانشگاه و همه گذشته گه گرفته ام..

‎- سینما..

‎امیر علی ابرو میاندازد بالا و حاج خانم که انگار زیاد خوشش نیامده.

‎- رها کردین درستونو؟

‎رها کردن...این اصطلاح را دوست داشتم.از ول کردن و بیخیال شدن بهتر بود.

‎- بله.

‎- میتونم بپرسم چرا؟

‎اب دهانم راقورت میدهم و چند لحظه نگاهش میکنم..به چشمانش که از این فاصله نمیتوانم تشخیص بدهم میشیست یا عسلی...اما هرچه بود از چشمان من زیباتر بود...نگاه خیره ام را که میبیند سر را میاندازد پایین و من ارام میگویم:

‎- نه!

‎یکدفعه نگاهم میکند..هرسه نگاهم میکنند..اینها که اهل فضولی نبودند چرا پس مجبورم میکردند؟ فضا را سنگین کرده بودم..چرا المیرا زر زر نمیکرد؟ چرا اینبار امیر علی نگاهش را نمیگرفت؟ و چرا حاج خانومی که سرش همیشه در لاک خودش بود کنجکاو شده بود؟

‎حاج خانوم میگوید:

‎- مهم نیست..اصلا گذشته چه اهمیتی داره؟ الان مهمِ...الان میتونی دوباره شروع کنی...

‎- چرا باید دوباره شروع کنم؟

‎المیرا دستم را میفشارد:

‎- چون کار کردن تو اون اتاق و ب*غ*ل زدن اون پرونده ها حق تو نیست...در شان تو نیست رایحه!

‎مگر من چه ادم مهمی بودم؟ من چه فرقی داشتم با دیگران که کار در بایگانی در شانم نبود؟ اینها که خانه پدری ام را ندیده بودند...اتاق و ماشین و تیپ و قیافه گذشته ام را که ندیده بودند پس از کجا میدانستند اینچیزها کسر شان من بود؟ اه خدایا..من از این زندگی متوسط راضی ام...تنها خوبی که بی پولی و بی کس بودن دارد این است که مطمئنی همان چهارتا ادمی که دور و برت هستند تورا برای خودت میخواهند.

‎دستم را میفشارد و با صدای وسوسه کننده و با انگیزه تری میگوید:

‎- تو لیاقتت بیشتر از ایناست...تویی که بهترین دانشگاه و بهترین رشته هنری تحصیل میکردی قطعا لیاقتشو داشتی و فقط یه اشتباه کوچیک کردی...

‎از اشتباهم خبر نداشت که میگفت کوچک..شانه ام را میمالد:

‎- من بهت اون روحیه و انگیزرو میدم رایحه...درس میخونی و دوباره میری دانشگاه..

‎چند لحظه در سکوت همه نگاهم میکنند..انگار متوجه نشده اند که ناامیدی من خیلی عمیقتر از این حرفاست..این حرفها دیگر منقلب و وسوسه ام نمیکرد..با نگاه سرد و لحن بی تفاوتی میگویم:

‎- چه توقعی داری اونطوری بشم که تو میخوای؟ من اونی که خودم می

خواستم هم نشدم!

‎این ناامیدی و سردی به حدی زیاد بود که مثل یک مرض مسری به المیرا سرایت میکند و لبخند گرمش میماسد و نگاه با انگیزه اش مثل خورشید افول میکند!

‎- وقتی این علاقه بی حدتو نسبت به بازیگری میبینم فکر میکنم تو یک کمی باید حسود باشی...چرا نخوای بهتر از ادمای دیگه باشی؟ با این حرفا به خودت انگیزه بده رایحه.

‎خسته بودم...نه، کار خانه و حمالی و تمیز کردنش مرا خسته نکرده بود...از این جنگ نابرابر خسته بودم..کوفته بودم..سه نفر به جان روحم افتاده بودند و منی که سپر انداخته و زانو زده بودم و انها بی مکث شمشیر کنجکاوی به تنم میزدند.

‎بلند میشوم و ناخداگاه به امیر علی نگاه میکنم...اینها نمیدانستند من چه ادم غبارگرفته و چرکی بودم...زمزمه میکنم:

‎- تو این دنیا فقط یک نفر وجود داره که باید ازش بهتر باشم..اونم کسی نیست جز گذشته خودم!

‎منتظر عکس العمل نمیمانم..زیرلب شببخیر میگویم و در را میبندم...به اتاقم میرسم...خودم را میاندازم روی تخت...و بدون اهنگ و مرثیه میزنم زیر گریه...بی دلیل و بی دعوا..میزنم زیر گریه...از خودم و کنجکاوی ادمها خسته بودم...کاش گذشته ام را خاک میکردم و راحت میشدم..اما نمیشد..این تن اماج زخم بود و زخم ها خوب هم بشوند مثل روز اول نخواهند شد.

‎قانون چهارم: روبالشتی های سفید نگیرید که جای اشکتون روش نمونه

‎نمیخواستم صبحم را با توضیح و سوال و جواب شروع کنم..اگر با امیر و المیرا میرفتم میخواستند از دیشب و شر و ور هایم صحبت کنند...و من این را نمیخواستم..من از نوشخوار بدم میاید!

‎برایم بوق میزند و من دست تکان میدهم و ارام ارام از پیاده رو شروع به قدم زدن میکنم...سرعت ماشین را پایین میاورد و المیرا از پنجره گردن میکشد:

‎- دختره ی دیوونه بیا بشین بریم!

‎سعی میکنم لبخند بزنم تا فکر نکنند ناراحتم از باب دیشب تا نخواهند رفع ناراحتی کنند تا من دوباره حالم گرفته نشود تا...آه فقط یک لبخند کافی بود:

‎- نه میخوام یه مسیری رو پیاده بیام...دلم میخواد قدم بزنم..هوا خیلی خوبه.

‎امیر علی نگاهم میکند:

‎- قول میدیم تا شرکت ساکت باشیم..

‎جا میخورم و همانطور که قدمهایم شل و ول میشود نگاهش میکنم:

‎- فقط میخواستم قدم بزنم..همین!

‎لبخند میزند.لبخندی که بیشتر شبیه به پوزخند است و داد میزند که برو خر خودتی و این حرفها...

‎- بیاین حالا از فردا قدم بزنید.

‎دلم نمیخواست اخرش حرف دیگران بشود، من ازاد بودم هرکاری که دلم میخواست بکنم، اینجا خیابان خدا بود نه ان عمارت لعنتی و او همسایه ای بیشتر نبود ...این فقط امیرعلی بود نه پدر زورگو و خودخواهم!

‎- لطفا برین.میخوام پیاده برم!

‎المیرا میخواهد چیزی بگوید که امیرعلی میگوید:

‎- هرجور راحتین..

‎و گازش را میگیرد و میرود..همانطور که میخواستم! به مغازه ها نگاه میکنم و به مدل ماشین ها...اینجور میتوانم تخمین بزنم که چقدر از خانه پدریم دورم یا نزدیک. سعی میکنم پایم روی هر موزاییک بگذارم و از قصد در چاله چوله های پر اب رد میشوم...انقدر صدای موزیک در گوشم بلند بود و حال و هوایم ، حال و هوای دیگری که صدای بوق و هشدار تاکسی زرد رنگ را نشنیدم و نزدیک بود که تصادف کنم، چه حیف که ترمز کرد...

‎تراکت تبلیغاتی میدهند دستم،قبلتر ها با یک تکه کاغذ چه میکردم؟ حتی با پولهایم هم بازی میکردم و اخرش یکچیزی از اب درمیامد...اوریگامی را سوم دبستان از مربی ورزشم یاد گرفتم..انقدر لاغر مردنی و لاجون بودم که نمیتوانستم ورزش کنم، بجایش کنار مربی مینشستم و او با برگه های باطله دم دستش هر چه میتوانست درست میکرد...ولی بیشتر از همه یک چیز بود که خیلی از درست کردنش لذت میبرد و همزمان غمگین میشد...یک انگشتر پایه دار و زیبا درست میکرد و میگذاشت انگشت دست چپش...و هی از دور نگاه میکرد و لبخند تلخ میزد...ادمها حسرتهایشان را باردار میشوند..مربی ورزشم هیچ وقت ازدواج نکرد..او هم حسرتش را حمل میکرد...من ..در این خیابان خلوت و سبز...به هیچ چیز نیاز نداشتم جز یک قایق ساده، تا به اب بیاندازم و برای همیشه پارو بزنم و بروم..من یک رفتن میخواستم، از ان رفتنهایی که اخرش رسیدنی در کار نباشد!

‎قایق کوچک را به اب جوی میسپارم و برای اولین ماشین دست تکان میدهم! وقتی به شرکت میرسم المیرا چشم و ابرو میاید و اشاره میکند که به اشپزخانه بروم..پشت سرش راه میافتم و او که دو تا فنجان را برمیدارد تا برای هردومان چای بریزد.

‎- امروز صبح چت بود؟

‎چند لحظه در سکوت نگاهش میکنم تا برمیگردد و چای را میدهد دستم ، جرعه ای مینوشم و بعد میگویم:

‎- چیز خاصی نبود...میخواستم پیاده بیام..میدونی پیاده روی یعنی چی؟

‎عاقل اندر سفیه نگاهم میکند و رو صندلی مینشیند:

‎- امیرعلی گفت میدونم چرا هی از ما دوری میکنی...گفت بهت بگم از این به بعد سوالی ازت نمیکنیم..

‎- اصلا بحث سوال و اینا نیست...

‎- پس چیه؟

‎نچ..بحث دقیقا همان سوال و جواب بود. ناامید بود و خسته ، نمیتوانست از زیر زبان من چیزی بیرون بکشد! فنجان را مجددا پر میکند و بی هیچ حرف دیگری به اتاقش میرود... ومن همانطور خیره به بخار جمع شده قوری شیشه ای میمانم...

‎خانه ای که تازه شده بود پناهگاهم داشت کم کم امنیتش را از دست میداد...تا دیروقت در اتاق خفه و تاریک بایگانی ام میمانم و وقتی از نبود هیچ کارمندی مطمئن میشوم کیفم را برمیدارم و به سمت اسانسور میروم...در داشت بسته میشد که یک کیف قهوه ای چرم مانع میشود...میخندد، نفسش را فوت میکند، کتش را صاف و با جمله " این اسانسور پره حتی نیمه شب" به اینه پشت سرش تکیه میدهد!

‎توقع داشت لبخند بزنم و جواب جمله بی سر و تهش را بدهم که اینجور خیره نگاهم میکرد؟ اخم میکنم اما او دست از سر نیمرخ نچندان جذابم برنمیداشت! سر تکان میدهم"هوم؟" و او هم سر تکان میدهد و باز میخندد...بلافاصله بعد از باز شدن در خودم را میاندازم بیرون و زمزمه "دیوانه" ام به گوشش میرسد!

‎کلید را در قفل میاندازم اما در زودتر و با شدت باز میشود..المیرا نگران و مضطرب منتظر بود و با دیدنم مرا میکشد سمت خودش:

‎- دختره ی دیوونه...دیوونه...

‎نگاهش میکنم:

‎- خوبی؟ رایحه..

‎امیرعلی از خانه بیرون میاید و من با چشمان پر از علامت سوال نگاهشان میکنم:

‎- چه خبره المیرا؟ معلومه که خوبم...

‎- میدونی ساعت چنده؟ چرا جواب موبایلتو نمیدادی؟

‎به اندازه کافی

امروز بی حوصله و کلافه بودم ..چشم میبندم و صورتم را میمالم:

‎- حتما رو سایلنت بود و نشنیدم..حالا میذاری برم داخل؟

‎- رایحه من نگرانت بودم..

‎داد میزنم:

‎- نباش..نگران نباش...مگه من گفتم نگرانم شو...مگه من گفتم حواست به ساعت خروج و ورودم باشه؟ اصلا چطوره کارت بزنم؟ هوم؟ این یعنی هرشب باید امار بدم که کجام و کی میام؟ این یعنی باید با من مثه بچه های دبیرستانی برخورد کنی؟ هان؟

‎ترسیده ...این رایحه کلافه را ندیده بود..صدای مرا تابحال نشنیده بود... میرود عقبتر و من همچنان داد میزنم:

‎- درباره گذشتم نپرسید..در مورد رشتم نپرسید، درمورد خانوادم نپرسید، در مورد کارم، اخلاقم، حالم، بود و نبودم، درباره هیچ چیز من نپرسید...من خودم هزارتا سوال بیجواب دارم از خودم.. من روزی هزاربار خودمو بازخواست میکنم! من هرشب دراز میکشم، چراغارو خاموش میکنم و مثل یه بازپرس از خودم اعتراف میگیرم...من پرم...خستم..بی حوصلم...بی انگیزم...من یه ادم مزخرف و بی هدفم...من اون دختر اروم و بی ازاری که تو ذهنتون دارید نیستم...انقدر چرک و ک*ث*ا*ف*ت رومو گرفته که نمیتونید زخمامو ببنید..سلول به سلول این منو انقدر ل*ج*ن گرفته که نمیتونید صدامو بشنوید...من فقط این خونرو خواستم بدون مخلفاتش! من یه تنهایی خواستم..ببین المیرا، دست از سرم بردار.

‎داشت بغض میامد و من که مثل یک نگهبان همان دم شهیدش میکنم:

‎- دستتو بذار رو شونه هام! یه کم منو درک کن، من از جواب پس دادن بیزارم! ببین! منو نگاه کن، من یه ادم شکست خوردم، کسی که شکست میخوره همه چیزشو از دست میده...این خیلی دردناکه...اما چیزهایی که تو زندگی از من گرفته شده از خود من خیلی بیشتر بوده...این یکی اما خیلی ترسناکه!

‎قانون پنجم: از از دست دادن نترسید، هیولا خود شمایین!

خواب الود و گیج و زشت، عین صبح جمعه...بلند میشوم..در را باز میکنم و المیرا که ایستاده ان طرف در..میپرد ب*غ*لم و گریه میکند:

‎- ببخشید...

‎هنگ و منگ به دمپایی مشکی دم در خیره میمانم...

‎- من فقط میترسم تنهایی بلایي سر خودت بیاری...من جز تو دوستی ندارم!

‎وجدان لعنتی ام درد گرفته بود..باید یکجایی بالاخره نرم میشدم..کسی که باید معذرت خواهی میکرد من بودم..اما المیرا بی نهایت ساده و بی شیله بود و بدبه حالش که همچون منی گیرش افتاده بود..دستم را میگذارم روی کمرش:

‎- گریه نکن

‎از خودم جدایش میکنم...چقدر چشمهایش قشنگ بودند حتی وقتی گریه میکرد! دستم را میگیرد:

‎- من خیلی دوست دارم رایحه! خیلی...نمیخوام تورو از دست بدم..ازم ناراحت نباش!

‎اینجا همان نقطه ای بود که فهمیدم نباید ادمهای مهربان را به غلط کردن انداخت ، انها از اول عمر تا حالا در ذهنشان هرروز یک راه غلط رفتند و برگشتند...گ*ن*ا*ه دارن..

‎چرا من برایش مهم بودم؟ چه چیز این شخصیت مزخرفم اورا جذب کرده بود؟

‎- چرا منو دوست داری؟

‎- یعنی چی؟

‎- چیه منو دوست داری؟