رمان گیشا به قلم رزا_آریا

ژانر:#عاشقانه #معمایی

خلاصه :

رمانی که دارای عشق نابیست که خودتون باید بخونید و تشخیص بدید که آیا درسته یا...

معماش طوریه که موهای بدن آدم سیخ می شه

یعنی گیشا و آریو بهم می رسن آیا عشقون ممنوعه ست

"می نویسم.

برای قلبی که شکست.

ودستی که دیگرتوان نوشتن ندارد.

و ذهنی که دیگر یارای فکر کردن نداشت.

می نویسم..

ازسرابی که همه هستی ام را به یغما برد.

و از طوفانی که خانه آرزوهایم راویران ساخت.

خانه ای که خراب شد کاخ آرزوهایم بود.

می نویسم.

ازبغض

ازسکوت.

ازهرآنچه باید بشکند

و شکسته شد.

و هنر هیچ بند زنی ان رو بند نزد.

می نویسم.

از دردهای التیام نیافته.

ازبغض های بی صداشکسته.

از خفقان در گلو مانده.

می نویسم.

ازتنهایی.

از خودم

از من.

از دل تنهام.

از افکار نا بسامانم.

می نویسم.

بجز نوشتن چیزی آرامم نمی کند.

تنهایی با دلم انس گرفته.

تنهاییی قدومت بر دلم مبارک باد.

می نویسم.

تا خاطره شود.

می نویسم.

تا از یاد نبرم.

می نویسم.

تا مرحمی باشم روی زخم های قلبم.

می نویسم.

تا با نوشتن.

تسکینی دهم روح بی قرارم را.

می نویسم یکی بود یکی نبود.

یه دروغ کهنه بود.

حرف راست یه قصه بود.

یکی موند یکی نموند.

یکی رفت چه بی وفا.

با دورنگی آشنا

یکی موند با غصه ها.

اون که موند ریشه پوسوند.

دلش و دوری سوزوند.

پشتش و سختی شکوند.

توی آوار جفا

دل دادش به هر بلا

با همه عشق و صفا.

راهی شد تو قصه ها..

اون به عشقش نرسید.

هیشکی خوابشم ندید."

به گل خشک درون دفترش نگاه آخر را انداخته در دفتر خاطراتش را بست.

وقسم خورد، تا به مقصود نرسیده دیگر گشوده نشود.

آماده شده روبه روی اینه ایستاد.

به تیپش نگاه کرد، مانتو مشکی ساده که هیکل ظریفش را قاب گرفته بود و یک شلوار جین به همان رنگ و روسری ساتن سرمه ای که کمندِ گیسوانش را در خود جای داده، صورت سفیدش را قاب زده بود.

نگاهش آینه را رصد کرده، پوزخند گوشه کرد به لبانش ونگاهش را قفل زد به چشمان مشکی درشتش و گفت:هه شما هم مثل بخت من سیاهید.

از آینه رو گرفته راهی شد.

تا از این پس سرنوشتش را با دستان خود و قلم دست خود بنویسد، نه با قلم سیاه تقدیر.

از اتاقش که خارج شد،

چشمش به همسایه هاش یا شاید تنها آشنایانش افتاد.

چقدر خوب بود که در این همه بدی روزگار این همسایه های خوب را داشت.

پنج خوانواده ای که ساکن این خانه‌ی زیبا با معماری سنتی زندگی می کردند.

دو خواهر دانشجو به اسم صنا صبا.

خانواده ی آقا رضا با دختر پنج ساله ی شیطانشان به اسم عسل که همانند اسمش شیرینی هدیه داده بود، با آمدنش به دل مرده ی گیسو.

و دو برادر دقلوی زیبا حسین وعباس.

که به تازگی خانوادشان را از دست دادند.

وصاحب خانه اش گوهر خانم که یک پیر زن سر حال و خوش مشرب بودو مادربزرگ صبا صنا.

و خودش و ...

خودش

شاید اون تنها کسی بود، در آن خونه که تنها بود.

" گاهی چقدر

دلم برایت تنگ می شود...

می دانی؟

می گویم گاهی

اما این گاهی ها

عجیب بوی همیشه می دهند"

بیخیال فکر کردن شده راه پله در پیش گرفته، از آن ها سرازیر شد نگاهش نشانه شد به گوهر که عسل کوچولوی شیرن زبان را به حرف گرفته بود و م*س*تفیض بود از این مکالمه ی کودکانه.قدم هایش را هدف داده کرده به سوی گوهر وگفت: صبح بخیر خاله گوهر.

گوهر سرش بلند کرده با ان لبخند زیبای طرح انداخته به روی لب هایش، که حتی گذر عمر زیباییش را کم نکرده بود گفت: سلام گیسو کمندم صبح توام بخیر باشه دخترم.

لبخندی به این همه محبت خالصانه زده در دل گفت چطور دوریت و تاب بیارم.

ولی با صدایه آرومی به گوهر گفت:

خاله گوهر من دارم می رم بهتون گفته بودم ممکنه خیلی بگذره ولی قول می دم برگردم.

گوهر که باز داغ دوری از محبوبکش تازه شده بود گفت :نمیدونم چرا می ری ولی امید وارم هر جا میر ی خدا پشتو پناهت باشه گل زیبای من.

واشکش را با گوشه ی چادر گل دارش پاک کرد.

دیگر نمی توانست تحمل کند با ب*و*سه‌ی سریعی که به گونه ی خاله ی مادر شده ی این سال هایش گذاشت، از در حیاط با صفای خانه بیرون رفت.

در کوچه ی باریک خانه چشم چرخانده با قدم های تند خودش را به ایسگاه رسانده سوار اتوب*و*س شد

زیر لب با خودش شعر مورد علاقشه اش را زمزمه کرد.

"می روم خسته و افسرده و زار.

سوی منزل گه ویرانه ی خویش.

بخدا می برم از شهر شما.

دل شوریده و دیوانه ی خویش

می روم تا که در آن نقطه ی دور.

شست و شویی دهم از رنگ گ*ن*ا*ه.

شست وشویی دهم از لکه ی عشق.

این همه خواهش بی جاه تباه."

به ایستگاه که رسید، پیاده شد به اطرافش نگاه کرد با آن همه خانه‌ی

بزرگ و ویلایی که دیده بود، به این فکر بود که بازم صفای خانه ی گوهر چیز دیگریست.

راه افتاده جلوی خانه ی مورد نظرش رسیده ایست کرد.

استرس؟ نه نداشت!

عصبانی؟ نه نبود!

تنفر؟؟؟...

شاید این تنها سوالی بود که جوابش را در آستین نداشت.

با زبون درازی که داشت هیچ وقت کم نمی آورد.

ولی الان باید اعتراف می کرد، به خودش که پیش خودش کم آورده!

نه باز هم به نظرش کم که نداشت هیچ زیاد هم داشت.

زنگ را فشرده پشت به آیفون تصویری ایستاد هیچ وقت دوست نداشت اولین دیدارش از دوربین آیفون باشد این هم تزی بود دیگر.

_کیه؟

صدای ظریف زن هم باعث نشد برگردد بی حس بود، خنثی شاید.

باصدایی رسا گفت:مرادی هستم.

در با صدای تیکی باز شد.

داخل باغ که شد، زیبایی باغ هم جذبش نکرد پا تند کرده خود را به در سالن رسانده وارد شد.

نگاهی اجمالی به آن خانه ی قصر را گویی در چشمانت تدائی کرده قدم اول را برداشته بر نداشته صدای ظریف و زیبای صاحب خانه را شنید .

_خانم مرادی؟ گیسو مرادی درسته؟

سرش را در راستای زنه همانند صدایش زیبا چرخوانده و گفت: بله

خودم هستم.

زن نگاه عسلی زیبایش را به او دوخته، در دل به این همه زیبایی ظاهری گیسو با ان همه سادگی احسنت گفته، و مهرش به دلش نشسته، لبخندش را روی لب کاشته تقدیم گیسو کمند خاله گوهر کرد و گفت: خوش اومدی منتظرت بودم عزیزم.

گیسوی محو این همه مهربانی ندیده از هیچ کس، جز خاله گوهرش سری تکان دادو زبانش هم بند رفته بود.

مگر ندید بدیدی هم شاخ و دم داشت!؟

به والله که نداشت.

آن زیبای مهربان لبخندش را عمق داده، به سوی گیسو رفته با آن قدم های موزونش دست به پشت گیسو زده گفت :بیا اینجا بشین عزیزم غریبگی نکن. منم همونطور که می شناسی سپهری هستم می تونی دایان صدام کنی.

گیسو خود را جمع و جور کرده از ان حالت رقت انگیز عقده ی محبت در آمده گفت:خوشبختم دایان خانم.

دایان موهای عسلی بلندش که آبشار را گویی تداعی کرده در ذهنت را پشت گوش زده دندان های یکدست سفیدش را بار دیگر به مرحمت لبخندش به نمایش گذاشته.

گفت: من زیاد وقتت رو نمی گیرم همون طور که در جریانی و تلفنی قبلا گفته بودم، می خوام که طی این یک سال روی همسرم کار کنی قبلا گفتم بازم یاد آور می شم دکترشون گفتن جسما حالش خوبه و دیگه نمی تونه کاری کنه، روحا مریضه، گفت با نشون دادنش به روانشناس بهتر به نتیجه می رسیم واینکه همسرم رضایت نداده به روانشناس و اینه که تو الان اینجایی دکترمولایی می گفت یکی از بهترینایی و از قضا شاگرش بودی، می خوام که این مدت سعیت و بکنی و حدالممکن روانشناس بودنت رو مخفی نگه داری.

چون مطمئنم در اون صورت همسرم واکنش نشون می ده.

چه خوب که کوتاه و مفید حرفش را زد، انگار این زن زیبا هم فهمیده بود که گیسو کمند حوصله اش با حرفه اش اصلا برابری ندارد.

بعضیا گاهی ابرین گاهی طوفانی،

ولی انگار این چشمون سیاه همیشه‌ی خدا آسمانش طوفان داشت اخه اورا چه به روانشناسی!؟

ان هم دکترایش!؟

او خودش نیازمند امین اباد بود.

در این فکر بود که دقیقا چه کسی به این رشته تشویقش کرد؟

اری خاله گوهر مگر اصلا او غیر خاله کسی را هم داشت؟

وقتی دانشگاه قبول شد، گوهر انقدر اشک شوق ریخت گویی گیسو کمند دختر خودش است و ان روز بود که گیسو یادش ماند که گوهر فقط لقبش خاله است و در اصل مادر تر از هر مادری.

حرف هایش که با دایان زیبا تمام شد، قرار مدار ها که گذاشته شد دایان قد راست کرد و گیسو را به طبقه ی بالا راهنمایی کرد تا از این پس گیسو دکتر شود برای شوهری که انگار لج کرده با دنیا زبان به کام گرفته و حرف نمی زند تکان هم نمی خورد به قول دکتر مولایی فقط روحش بیمار است، جسم از گیسو هم سالم تر شاید.

چه بازی ها که این زندگی با ما نمی کند گاه باید گفت بس است دیگر تو بردی من نای بازی ندارم.

به طبقه ی بالا که رسیدن دایان دست در دست گیسو گره زده لطافت دستش را با این سن چهل و نه ساله به رخ گیسوی بیست و هشت ساله کشیده گفت:اتاق اول اتاق من و همسرم هست اتاق دوم هم مال ....

بگذریم الان دیگه مال تو سومین اتاق برای پسرم که بعدا آشنا می شی باهاش، اتاق های بعدی هم اتاق مهمان هستن سرویس توی اتاقت هست حالا بیا تا به همسرم معرفیت کنم.

گیسو همان طور که به اطراف نگاه میکرد و که شیش اتاق در کنار هم قرار داشت رو به روی اتاق ها یک سالن بزرگ با یک دست مبل اسپرتو وسایل عتیقه بود؛ را از نظر می گذارند به این فکر کرد که چرا دایان حرفش را خورد و نگفت، که اتاق دوم متعلق به که بود که حال به او رسیده؟

اصلا چرا باید در تمام اتاق ها قهوه ای باشد و در آن اتاق صورتی چرک با ستاره های نقره گون؟

هوف کشیده دست از این فکر های بیهوده برداشته دنبال دایان پا تند کرد و وقتی دایان وارد اتاق شد. پشت سرش وارد شد و گور پدر ادب که باید قبلش منتظر می شد دایان او را صدا کند، از این پس او دکتر بود و محرم اسرار پس مشکلی نبود.

بود؟

وارد که شد، با یک اتاق ابی و سفید رو به رو شد که هجده متری بود و متشکل از سرویس خواب سفید و یک کاناپه ی آبی رنگ بود که جلویش یک عسلی مربعی شکل قرار داشت به رنگ سفید یک پنجره که با پرده ی ابی پوشیده شده بود و یک صندلی گردان که رو به روی پنجره بود و قامت مردی تنومند را در خود جای داده بود و مرد با هر بار عقب وجلو رفتن صندلی گندمی های بلند سرش را به نمایش می گذاشت، که آزادانه روی شانه اش رها شده بود.

و رهی! مردی که این روز ها سخت روحش زخم داشت، زخم دوری فراق.

زخم ظلمی که خود باعثش بود زخم اشک دیدگان عشقش که در خفا ریخته می شد و زخم خندهای تلخ آریو.

"عاشقم من

عاشق تو که عاشق نیستی.

عاشقی را منع نکن شاید گرفتارش شدی"

ورهی عاشق بود، عاشق دایانش و

انقدر فکری بود که زمان و مکان گم کرده بودو متوجه‌ی همسر زیبایش نشده بود که پشت سرش ایستاده و از دور قربان صدقه ی قدو بالای مردش می شود البته در دلش نه فکر کنید خجالت می کشد از به زبان آوردنش ها؟

نه فقط کمی دلگیر است از این مرد که عاشقانه هایش را به تاراج برده و چندیست که انگار حواسش به خانم خانه و عشقش نیست، انقدر نیست که حتی کلمات را هم گم کرده تا نثار این زیبا کند.

و آن طرف تر سیه چشمون محو عشق دویده درچشمان این دایان زیباست، که از نظرش خیلی جالب است بعد از این همه سال و با وجود خاموش شدن این مرد عشق باز هم در چشمان عسلی دایان جولان می دهد وفخر می فروشد به دنیا از بابت داشتن این همسر.

و چه زیباست این همه عاشقانه ی خالص.

"یار خوبم، آسمان تقدیم تو

قلب پاک عاشقان، تقدیم تو

بی من از فردا تو رویایی نخواه

عشق را در عمق قلبم کن نگاه

دفتر شعرم دگر تقویم نیست

برگ آن بر بارشی تسلیم نیست

تا تو را دارم به سر فصل دلم

قهرمان قصه هات هستم گلم"

دایان نگاه عاشق از مرد همه ی سال هایش گرفته چشم دوخت به گیسو واین دختر از نظرش چشمان زیبایی داشت ولی عجیب سرد بودند، این گودال های سیاه و چرا این دخترک جووان این همه سرد بود را نمی دانست!

دایان سکوت را شکسته با صدای آهنگینش گفت: گیسو جان ایشون همسر بنده هستن می تونی آقا رهی صداش کنی.

و رهی که صدای ظریف عشقش گوشش را نوازش کرده از جا کنده شدو مثل تمام این سال ها بی روح برگشت وچشم دوخت به غنچه ی شکفته ی لب های خانمش و گیسو را اصلا ندید، انگارکه دایان از این تکان خوردن مردش به شوق امده برق اشک در چشم دوانده گفت :عزیزم خوشحالم که از اون صندلی بالاخره دل کندی اینا همش از خوش قدمی گیسو وای خدایا شکرت و رهی چشمانش جست وجو کرد؛ گیسویی را که نامش نا آشنا بود به گوشش وخدا رحم کند باز گیر این روانشناسان روانی نیفتد که این بار قطعا خون به پا می کند.

ولی چشمش که به دختری ریز نقش و زیبا که در اوج سادگی بود افتاد نگاه بی روحش کمی رنگ تعجب گرفت.

به نظرش این دخترک به دکتران شباهتی نداشت وچه خوب که گیسو این همه کار بلد بود، که بداند باید چگونه عمل کند تا کسی شکی نبرد.

دایان که خوشحال و سر خوش از حرکت مردش بودگفت: بزار معرفیتون کنم رهی جان ایشون گیسو دختر یکی از دوستانم که واسه ی کاری به تهران اومده و قرار مدتی مهمان ما باشه.

و رو کرده به گیسو گفت :ایشونم همسر بنده آقا رهی هستن.

رهی چشم دوخت به صورت دخترک آشنا شده توسط همسرش که به نظرش هیچ وقت ندیده چشمانش برای لحظه ای رنگ غم گرفت و چقدر این چشمان مشکی گیسو برایش خاص بود، همان حسی که دایان هم عجیب درگیرش بود.

وگیسو نگاه سیاه مرد را که در ترکیب با ان صورت مردانه و سفید و دماغ خوش تراش و لبهای خوش فرم که به نظر جذاب می امد حتی با داشتن پنجاه سال سن به تماشا نشست و در دل

" گفت :شاید ان به که از این ره نروی

گر برفتی صدماتش پای تو"

وحالا که رهی قصد دارد با سکوت بازی کند، این کمند گیسو هم راه و رسم بازی شناس می شود هرچند که گرگه این میدان است.

در اتاق اهدایی دایان روی تخت تک نفره ی صورتی چرک استراحت می کردو چشم می گرداند به دیزاین اتاقی که از نظرش بچگانه بود با آن همه ستاره ی نقره گون در و دیوارش و ان ست خواب صورتی چرک و ان پرده های بلند ستاره دار ومیز توالتی که پر از لوازمی بود که شاید در گوشه ای ترین نقطه ی قبلش حسرتی موج می زد به اندازه ی بیست و هشت سالگیش واصلا هم عقده ای نیست این دختر خدا شاهد است، کلا از این چرت و پرت ها بدش می اید مبادا فکر کنید قضیه ی همان گربه و گوشت است که دستش نرسیده بویش را پیف می کند.

"در دلم عقده ای هست به اندازه ی همان توپ هایی که در دستان بسکتی ها بالا پایین می شود"

واین دل پر کینه را چه به گیسو کمند سیه چشمون ولی نه انگار با فعل ربطی ربطش دادند، که انقدر جمله ی چشمانش سرد شده که گویی داستان زندگی اطرافیانش را فریز می کند.

و وای به راز دلی که بیان نشده یخبندان راه انداخته و بیانش شاید قطبی را در وجودت تداعی کند شاید هم آتشی شود بر دل سرما زده‌ی گیسویی که این روز ها ناجوان مردانه مرد شده، در برابر زندگی و گویی سر جنگ دارد.

ودایانی که کنار رهی نشسته درون باغ چشمش درگیری پیدا کرده بود با استخر بزرگ خانه و ذهنش جایی همین نزدیکی ها بود ولی پیش رهی نه گویی تلپاتی حقیقت داشت که هر دو همسر روحشان رفته بود، حول آن کمند گیسوی امده و ان چشمان مشکی جذابش که لوند نبود سخت بود غرور داشت وسرد بود شایدو شاید رازی درونش به تصویر می کشید که تفهیمش برای این زوج عاشق گویی سخت تر از کوه کندن بود.

و مردی که بعد چند روز ماموریت سخت خسته به عمارت پدری که مثل همیشه در سکوت غرق بود، پا گذاشت و چشمان مشی رنگش باغ را کاوید و شُک زدن انگار به وجودش از بابت وجود پدرو مادری که کنار هم رو به استخر نشسته بودند و انگار در این دنیا سیر نمی کردند که این عزیز کرده ی دل را ندیدن.

و پسر چه شادی در دلش جان گرفت، از وجود پدر ساکت و صامت این سال هایش و که جز پنجره ی اتاق جایی را نمی دید والان در این خرداد ماه دایان در آغوش به استخر خیره بود.

"بخاطرهِ تو این همه خاطرهِ

دل من، ته قصمون رسید ته دنیا

برو برو ،کسی دردم و حس نکرد

دیگه هیچ موقع بر نگرد به این دل تنها"

وانگار گویی برگشته بود این پدر اسطوره ی همه ی سال هایش،و که می دانست جان می دهد برای لبخند نیم بند این کوه مرد که پدرش بود.

لبخندی روی لب های پسرک امده خستگی فراموشش شده با شوق فراوان به سوی کانون خانواده پر کشیدو این مرد اصلا فهم وشعور انگار ندارد، تا با این سی سال سن بداند نباید مزاحم خلوته مادرو پدرش شود، که بعد از سه سال انگار امروز حال و هوای قدیمشان برگشته همان سه سالی که رهی شُک زده شد و دایان زجر کشید و اریو شکست، از بابات کمر خم شده ی پدرش.

" برای مردی که تنها رفیقش سقفو دیواره شباشم ابری و دلگیر اونم از دود سیگاره

یه مرده خسته از راهِ که خست ست از زمین خوردن

که سقف ارزو هاشم خلاصه میشه تو مردن

نخواست باور کنه اینو که رسم روزگار اینه که تنها هم دم شبهاش

یه مشت اهنگ غمگینه

که عشقش جا زد و رفتو از این غم غمگین ترم میشه کسی که قصه اش این باشه

کسی که با یکم گریه با اینا سبک میشه

سبک میشه

اره دیوونگی کردی ولی مردونگی اینه که جز سقفو این دیوار کسی اشکاتو نمیبینه

همش از خود گذشتن بود که این خاصیت مرده که طعم شور هر اشکی نمک گیرش نمیکرده"

ولی انگار اریو نمگ گیر این طعم شور شده بود که با اشک و شوق به دست رو شونه های پهن اسطورش گذاشت و اون و از پشت ب*غ*ل زدو اصلا هم مهم نیست که بگویند، با این هیکل گوریل مانند بچه شده.

نه او فقط دلش تنگ است تنگ پدرش هیکلش بزرگ است، بدرک بازو ترکانده هم به جهنم قد دیلاقش هم چشم پوشی می کنیم ولی فقط الان نیاز دارد در آغوش پدرش باشد فرعی جات همه بروند به گور.

"یک روزقشنگ

یک دل آرام

یک شادی بی پایان

یک نورازجنس امید

یک لب خندون

یک زندگی عاشقانه

وهزارآرزوی زیبا"

امروز روز برآورده شدن آرزو هاست حتی با زبان پدری که هنوز باز نشده، ولی تنگ پسرکش را در آغوش می فشارد.

حتی با چشمان گریان دایان،که در حلقه اشک چشمان پهلوانکش خیرست و حتی با سردی چشمانی که از پشت پنجره این صحنه ها را نظاره نشسته و حسش خنثی است.

به این همه محبت موج زده بین این خانواده و باز هم ته قلبش می سوزد از ناخن حسرتی که گوشه ی دیگر جانش را خراشانده و چرا اون این همه بی کس است دقیقا.

و حتما اگر گوهر را نداشت، تا الان صد کفن پوسانده بود چه برسد به درس خواندن و خانم دکتر شدن.

گوهر برای گیسو فرشته ی نجات بود وقتی که گیسو آن همه بچه بود درهفت سالگی کسی که گیسو را بدون چشم داشت مانند نوه هایش بزرگ کردو مدرسه فرستادو از دوریش اشک ریخت، گوهر واقعا گوهر بود وقتی که خانواده ی واقعیش هم او را سر راه نهاده بودند و چه بی عاطفه بودند برای ان بچه ی هفت ساله ی زیبا و خدا دقیقا انصاف را که تقسیم کردی خانواده اش خواب بودن آیا؟

یا سهم سیه چشمون این ننگ بود در این وادی که خیرش از ما بهترون را چسبیده و ول کن ماجرا نیست.

وخدایا عدالتت همچنان پا برجاست دیگر؟ نکند پارتی بازی کنی ها؟

وچه عجیب که در منطق فوق چرت گیسو یک اصل پا بر جا بود اینکه خدا همیشه عادل است، اگر خدا منتقم نشور وسیله اش را به ادم می دهد تا حق گیری کند.

هر چند که این چشمون سیه یک تنه می تازاند و انگار فقط شیره می مالید به سر خود، با این جمله، و کلا در کار هایش، حق گرفتنی است نه دادنی را سر لوح کرده بودو تا منفعت خود بود اعمال می کرد و وای به روزی که منفعتی نداشته باشد دیگر حتی یادش هم نمی آمد این جمله.

ولی همیشه خدا خدا بود در منطقش و گویی فقط همین اصل را درست می داند.

زیر لب شعری را زمزمه کرد.

"اگر هزار غم*س*ت از جفای او بر دل

هنوز بنده اویم که غمگسار منست

درون خلوت ما غیر در نمی‌گنجد

برو که هر که نه یار منست بار منست"

و پرده را انداخته دل از ان فیلم سینمایی خانواده ی برتر گرفتو بر روی تخت نشست و وای که چقدر دلش خاله گوهرش را طلب می کردو این دل هم گویی سر کش شده بود.

و مدیونید فکر کنید، حسادتی کرده به این عواطف خانواده واوفقط فقط دلتنگ است و بدرک اگر باور نکرد کسی، والا دروغ هم که اصلا حناق نیست.

"نمیدانم چرا بهانه گیری می کند این دل، مبادا کودک درونش فعال شده" گویی واقعا دلش بهانه گیری می کرد.

بهانه هایی که هیچ وقت تحقق نیافت بهانه ی یک دوست، بهانه ی یک کوه، بهانه ی یک ب*غ*ل، شاید همه ی این ها در اصل یک آرزو بود،به اسم خانواده ای که هرگز نداشت

"دل که بهانه گیر شود نه کارش با آبنبات حل است نه با قدم زدن زیر بارانی که هوایش دونفره است فقط یک چیز تسکینش می دهد ان هم رسیدن به بهانه ی دلت"

و چه بد که دل این کمند گیسو سخت درد دارد درد نرسیدن. و چه بد که هرگز نمی رسد به این دل خواسته.

دست از درگیری ذهنی کشیده لباسش را با یک پیراهن مردانه و یک شلوار راحتی عوض کردو الان فقط استراحت می خواست. تا آرام گیرد این دغدغه ها در سرش، که مدام مانند پتک بر مغزش می کوفت، وبرای امروز کافی بود دیگر.

وقت برای فکر زیاد داشت امروز را طبق گفته ی دایان استراحت می کرد بهتر بود.

"خدایا دقیقا برای دل این سیه چشمون کجایی؟

میدانم که برای او هم هستی ولی تمنا می کنم بیشتر باش برای این گیسو کمند."

کلیپس از گیس موهایش باز کرده کمند افشان کرد در هوای گرم خرداد ماه و خدایا فتبارک الله احسن و الخالقین که می گویند برای الانست دیگر؟

همین حالی که آبشاری مشکی ول*خ*ت تا زانوان دختری زیبا جاریست و چه رویایی نقاشی کرده ای و واقعا احسنت به این همه نقاش بودنت، ناز شستت که می گویند این است وبست بقیه هر چه باشد مسخره بازی است. گیسو کمند که می گویند الکی نیست خوب این است دیگر تمام و کمال.

کاش می شد زیر دستانت پیانو می شدم

با سر انگشتان نازت پُر هیاهو می شدم

"نُت به نُت بر روی قلبم می تپیدی روز و شب

مو به مو اجرا میان ر*ق*ص گیسو می شدم...

تاکه شب/بو می کشیدم عطر گیسوی تورا

دوست دارم بین موهای تو شب بو می شدم"

٭٭٭

چشمانش را که به روشنی صبح گشود انگار جان تازه گرفت. از هوای مطلوب اتاقش نفسی قرض گرفتو روی تخت دونفره ی آبی رنگش نشست، کلا تمام اتاق های خانه ست آبی سفید بودند به جز...

آه کشیدو ایستاد، به سمت سرویس بهداشتی رفت بعد از شستن دست و صورتش در آینه به چهره اش نگریست شاید تنها کسی بود با وجود چشمان و وموهای بور که به طلایی می زد؛ پوست برنزه ای داشت به طوری که بقیه را به شک می انداخت که شاید سولاریومی در کار بوده.

آری سولاریوم در کار بود اما از نوع خداییش خدا چیزی کم نگذاشته بود برای این پسر، گویی خواسته هنرش را تماما به رخ کشد.

چشمان عسلی که از مادرش به ارث داشت ولی کمی متفاوت تر با رگه های سبز رنگ موها و ته ریش بور در کنار دماغی خوش فرم و فکی مردانه زیبا و در عین حال جذاب و همه ی این ها با وجود پوستی گندمی و یک هیکل از نظر خودش ورزشکاری واز نظر پدرش گنده بک با زمینه ی دختر کشی از او پرنسی ساخته بود، به دنبال سیندرلای قصه.

چشمکی حواله ی خودش از ایینه کرده،خودشیفتگی را به اوج رسانده بیرون آمد تا سراغ والدین عزیزش رود.

"

ماندن به پای کسانی که دوستشان داری،

قشنگترین اسارت زندگی است..."

واسیر والدین شدن چه اسارت زیبایست.

در راه رو چشمش به اتاق صورتی افتاد وخیره ماند ،اه که چقدر دلتنگ بود و چاره به جایی نمی برد.

داغ دوری سخت بود، حتی با گذشت بیست و یک سال فراموش نکرده بود.

اصلا مگر می شد فراموش شود؟

نشد که بعد این همه سال دوری از خاطر ببرد دیگر.

"تا تو رفتی گفتن از دل برود هر ان که از دیده رود وبه غصه ناباوری من خندیدن"

انگار در دلش را قفل زدند که از دلش که نمی رفت هیچ سروری هم می کرد.

پوف کشید به این آشفتن بازار ذهنش و راه نیفتاده در اتاق خاطره ها گشوده شد، گیسو رخ نشان داده به این غرق در تعجب و سیاهی گره زد در عسل نگاه مبهوت مردو این بور کم رنگ دیگر کیست؟

"سرا پا اگر زرد و پژمرده‌ایم

ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

چو گلدان خالی لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده‌ایم

اگر داغ دل بود ما دیده‌ایم

اگر خون دل بود ما خورده‌ایم."

ودقیقا این دختر به چه اجازه ای در اتاق خاطره هایش بود؟

اصلا که بود این سیه چشم؟

به دخترک گستاخ که این چنین پر تمسخر نگاهش می کرد، نگریست و یک هو انگار قلبش را چنگ انداخت.

گربه ی وحشی چشمان گیسو کمند که این همه تپشش کم و زیاد می کرد ومگر قلب هم می شود انقدر بی جنبه.

"تا حال کسی گفته بود بازی قلب آخرش ویرانیست یا نه؟"

و وای به ان روزی که این چشمون سیه بازیگر قلبی شود که...

و اریو تاب نیاورده نگاه گستاخ روبه رویش را چشم گردانده در کاسه و چپ کرد، چشمانش را وچشم غره حرام ان همه خیرگی بی ادبانه کردو گفت:سلام که بلد نیستی، بگو تو اون اتاق چیکار داشتی خانم محترم؟

واقعا خنگ بود این پسر که فکر کرد

گیسو کمند شرمنده می شود، از گستاخی چشمان سیاهش.

آخه شرمندگی را چه به این سیه چشمون دو فعل متضاد اند با یکدیگر.

گیسو سرتا پای اریو را وجب کرده دست اسکنر را از پشت بسته پوزخند بند زده به لبهایش و با کمال وقاحت گفت:تورو سننه کم رنگ خان.

این دختر نمونه ی بارز بی ادب بود همان ها که مثالشان را می زنیم وادب را از انها یاد می گیرند موادبان این عالم.

و اریو خوب منظور کم رنگ جمله ی این بی ادب را فهمیده، که طعنه زد به بور بودنش و حالا انگار خودش با ان چشم وابروی مشکیش شاهکار خلقت است دخترک بی ادب.

"خنجر که می زنی کاری بزن این خراش ها شکنجه است."

وچه زبان زهراگینی دارد این گیسو کمند برای نیش زبان زدن به مهربانان.

هر چند اریو هم کسی نیست که حرفی را بی جواب زیر میزی رد کند، چه رسا به نیش زبان شنیدن و دم نزدن ان هم از یک نیم وجبی بی‌ادب.

نیشخندی از ان ها که تا ناکجا اباد طرف را جیز می دهند به لب کاشته

با تمسخر نگاهش گیسو کمند ان همه رو داشته در انتظار استر بوده رانشانه گرفت و گفت:ربطش صاحب خونه بودن منه و اضافی بودن یه کلاغ مزاحم مثل تو.

بوم صدای خورد شدن غرورش را شنید، اضافی بود؟

به این کلمه آلرژی داشت او همیشه اضافی بود حتی برای خانواده اش.

"جای بعضی ها توی کتاب جغرافیا خالیه ، با عنوان “ پست ترین نقطه ی دنیا."

وچقدر پست بودن همه ی انها که این کمند گیسو را اضافی می خوانند.

ولی خوب دراینجا وضع فرق داشت، الان او همه کاره بود نه اضافی ومی بست دهانی را که اضافه بودنش را پیشانیش بزند وقتی که انقدر به او بدهکارند بابت همه چیز و از امروز به بعد این سیه چشمون طلبکار می شود از همه ی دنیا دیگر نوبت گیسو کمندست هرچه دنیا بازی کرد، به کام خودکافی است حال وقت بازی گیسو رسیده.

و وای به حال بازیکنان این بازی که گیسو راه رسم بازی شناس است و خشن بازی می کند این کمند گیسو.

وفعلا علل حساب حال این زردک را بگیرد به جایی بر می خورد؟

چهره پراز خون سردی گیسو خبر از حرس درون نداده، چه خوب که همیشه چهره اش بی تفاوت و چشمانش سرد بود.

اریو متعجب از این همه ارامش این دخترک و چقدر مرموز بود این میمیک صورت.

وگیسو لب باز کردو باز نیش زد.

-صاحب خونه که ندونه کی تو خونش رفت و امد داره مترسکم نیست، چه برسه به صاحب بودن درضمن محض ارضای فضولیت بگم که من دکتر آقای سپهریم یا پدر جناب عالی حالا روشن شدی زردک?

وبدون توجه به خشم زبانه کشیده در اریو بسمت راه پله رفته و متشخصانه پایین رفت ودیگر وقت موادب بودن است، لجام گستاخی را کشیده رامش کرد در خود و سرکشی هم زمان معینی دارد.

"به بعضیا

حتی فحشم نباید داد..!

فقط باید

خندید و رد شد...!"

وحال حکایت این دخترک گستاخ همین است وناسزا گفتن هم حرامش است.

و از این پس می داند باید چطور زبان ان چموش را ببرد، که با پرویی تمام زردک خطابش نکند با آن چشمان زاغیش، هر چه نداشته باشد ولی انقدر جذابیت مردانه دارد که فریبندگی بلد باشد تا دل در سینه ی زیبا رویان مونث بلرزاندو ککش هم نگزد از شکاندن دلشان واصلا چه معنی دارد.

"در دیاری که در او نیست

کسی یار کسی

کاش

یا رب

نیفتد به کسی کار کسی "

و حتما یکی باید به این پسرک خودخواه بگوید:"

دل نشکن مشتی

تهش خاکه

چوب خدا

بی صدا و خطرناکه..."

تا شاید انسان بودن را منتخب شود و گرگ بودن را بسپارد به گرگان جنگل.

٭٭٭

با قدم ها آهسته و بدون عجله به سوی اشپزخانه قدم برمی داشت، که چشمش به زوجی که عاشقانه هایشان را با صبحانه خوردن در کنار یکدیگرغرق شدن در دریای نگاهشان خلاصه کرده بودند و انگار در این مکان سیر نمی کردند افتاد.

و خدایا عشق عشق که می گویند این است دیگر؟

وثمره ی عشق هم حتما آن زردک است؟

پس خدایا چرا او ثمره نشد؟

حتما زمان او پدرو مادرش عشق را کشف نکرده بودند، که او بجای ثمره اضافی نامیده شد و کس که او رو دید حرامی بست به نافش از صدقه سر پدر ومادری که اصلا لایق نبودند این جایگاه را ومانند اشغال با او برخورد کردند.

و خدا نبخشدشان، بابت این ظلم که به این سیه چشمون روا داشتن.

وحال وقت گلایه نیست تاوان ان نامرد ها هم باشد سر جای خود الان وقت نشان دادن جربزه اش است پس صدا صاف کردو با تن دل نشینش شروع کرد: "صبح است ساقیا قدحی پرش*ر*ا*ب کن دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب

ما را ز جام بادهٔ گلگون خراب کن..."

_صبح دل انگیزتون خوش.

و با این شعرو صبح بخیر نگاه آن دو عاشق را از یک دیگر بریده لبخند به لبان سرخ دایان بخیه زد و نگاه مشکی رهی را به سوی خویش دوانده، خود را به میز رسانده پرویی پیشه کردو گفت:واسه یه خانم متشخص زیبای گرسنه صبحانه داری دایان جون?

ولبخند ژکوند نقاشی کرد بر لبانش و این دختر ابدا اخلاقش لوس و شوخ نبوده و نیست واین اخلاق صرفا جهت منحرف کردن ذهن بیمار مرد اسطوره ی آن زردکیست که چند قدم پشت سر این کمند گیسو ایستاده و خدایا چقدر دوست دارد، این دخترک گستاخ و از خود راضی گشنه را مشت و لگدی مهمان صبحانه اش کند و اصلا او را چه به دکتر بودن.

ومدیون است، کسی که ذره ای با خود بیاندیشد او حسد کرده از لبخند زیبای مادروچشمان خیره ی کوهش که این گونه تقدیم این دخترک زاغ شد.

وجواب بانوی زیبا روی این خانه که انگار ندانسته تا فیها خالدون پسرک حساسش را سوزاند که گفت:اوه صبح تو هم بخیر دختر قشنگم، بله که صبحانه داریم عزیز جان تا بشینی من هم برات چای میارم.

واریو چه حرصی خورد بابت لبخند نشسته روی لبان این دخترک مزاحم خود شیرینی بعدش که گفت:قربون دست و پنجول طلاییت بانوی زیبا.

"بعضیا سیاست مندند

بعضیا زبون باز

بعضیا هم شیطونن

بعضیا هم قلبا مهربونن

اما...

بعضیا هیچکدم از اینا نیستن

فقط خوب نقش بازی میکنند

وامان از این دسته ی بازیگر"

وگیسو دقیقا جزو کدام دسته بود را فقط خالقش می دانست و بس که در ذهن دایان از دسته ی مهربانان بود ودر ذهن اریو مقام زبان باز گرفته بود و رهی او را شیطان می دانست و این دختر چرا این همه چشمانش جذاب است، وخودش جذابست و اخلاقش جذاب است و اصلا چرا این دختر این همه برای او دوست داشتنی است.

وخدا رحم کرده که اریو توانایی ذهن خوانی ندارد که اگر داشت و این همه ذهن مجذوب پدرش را به این دخترک فهمیده بود، قطعا یا از حسادت می مرد یا گیسو کمند را راهی نیستانی می کرد که نی می‌اندازند در آنجا اعراب و وای به حال دخترک بیچاره با این همه حسد این پسرک سی ساله ی لوس.

صبحانه که با شیطنت های گیسو لبخند های دلبرانه ی دایان و نگاه های خیره ی رهی و از همه مهم تر لوسی بحد اعلا رسانده ی اریویی که لقب زردک را به خود اختصاس داده، از سوی کمند گیسو تمام شد. رهی عزم اتاق را داشت که گیسو زیرکی بخشیده به کلام و رفتارش گفت:توجه توجه آقا رهی و بانوی زیبایش بخاطر ورود یه فروند دختر خوشکل و اس که اینجانب می باشم، امروز باید همگی باهم تو باغ نایس شما جشن بگیریم وگرنه....

بازم جشن می گیریم.

چیه؟ فکر کردید می گم نه من نه شما؟

نخیرشم از این خبرا نیست.

و نازکی بخشید به پشت چشمانش، که اریو از این همه پرویی و زیرکی این دخترک گستاخ چشم درشت کرد.

قهقه ی دایان را به هوا رفت، رهی از خنده ی زیبای بانویش لبخندی به لب رانده تعجب همه را برانگیخت.

و گیسو همان گونه که به این زوج می نگریست آوای زیبای صدایش را به رخ کشیده خواند:" گفتم که مجنون می‌شوم، صدبار بدتر

گفتی که لیلی می‌شوم، این‌هم به آن در!

گفتم که بیتابم نکن طاقت ندارم

می‌سوزد این بیتابیَم هم بال وُ هم پر

گفتی که در بی‌تابیت من هم شریکم

«یک،یک» مساوی، می‌شوی با من برابر!

گفتم که زیبایان یکایک بی‌وفایند

گفتی که تهمت میزنی؟ الله اکبر!

گفتم نمی‌خواهم برو، این عاشقی را

گفتی که کفران میکنی، بر عشقْ کافَر؟!

مجنون شدم، لیلی شدی، افسانه سر زد

خوشبختی آمد پشتِ در، م*س*تانه زد در

من آسمان‌ها را به عشقت فتح کردم

در کهکشان‌ها عشقِ ما شد عشقِ برتر!"

وبرترین بود انگار عشق این زوج جذاب که که هر دو با فراغ بال لبخند بخیه زده بودند به لب هاشان و آوای شعر گیسو را به جان می خریدند و هیچ کس نمی دانست، این خانواده چقدر مشاعره را دوست دارند وقتی که رهی با ان ولوم دایان کش شعر می خواند در شب های بارانی ونو بهارانه می شکفت در دل عاشق دایان.

خدایا اسطوره ها هم می شکنند نه؟

پس چرا اسطوره ی اریویی که با حسرت خیره ی لبخند لبان این اسطوره ی تمام این سی سالگیش است انقدر شانه خمانده؟

خدایا لبخند اسطوره اش را جاودانه کن، برای دل این پسرک مرد شده ی این روزها تا کمی دل اهل این خانه هم شاد گردد و پاقدم گیسو خیره بودنش به چشم این پسرک بور هم آمده، انگار که شمشیر دشمنی غلاف کرده خره شیطان را پیاده شده اسب دوستی زین کرد و لبخند هدیه داد به صورت زیبای گیسو و شاید کمی مشاعره بد نباشد برای تازه کردن خاطرات پس تب شعر گیسو را دزدیده شروع کرد، با آن صدای مردانه و جذاب به خواندن و اصلا مهم نبود قوانین مشاعره که با اخر شعر گیسو شعر بگوید مهم فقط این بود که دلش لبخند می خواست از نوع اسطوره اش و چشمان برق زده ی مادرش و از خدا چه پنهان کمی هم، هم کلامی با دخترک گستاخ خوش قدم امروزش واصلا هم این دل خواسته ی آخرش مهم نیست بدون منظور است.

" ای دل نمی دانم چرا عمری است لالت کرده اند

در خلوتی با آینه غرق سؤالت کرده اند

پرواز هم افسانه ایست ای مرغ زخمی سالهاست

این دانه های در قفس غافل ز بالت کرده اند

از موج های سرکش دریا دلت جا مانده است

یا ماسه های گرم ساحل بی خیالت کرده اند؟

دیگر عروس گریه در چشمت نمی ر*ق*صد چرا؟

محتاج حتی قطره ای اشک زلالت کرده اند

ای باغ حاصل سوخته، این دیم کاران حسود

محتاج حتی یک سبد احساس کالت کرده اند

تنگ بلور دوره ی پارینه سنگ عاشقی

این باستان کاوان چرا آخر سفالت کرده اند؟

بر خاک ایلت مانده ای ، فرصت برای کوچ نیست

ای اسب سرکش عاقبت افتاده یالت کرده اند

هرگاه فرصت بود تا عاشق شوی چون آینه

زنگارهای فاصله در آه چالت کرده اند"

این زردک انگار استعداد های دیگری جز حرف مفت زدن هم دارد و اگر پیش خود اعتراف کند صدایش زیباست، خیلی بد می شود؟؟؟

شاید ...

نه اصلا هم زیبا نیست فقط شعر قشنگی را انتخاب کرده، آری این است.

ولی اشکالی ندارد کمی مشاعره دارد؟

پس گیسو هم قواعد مشاعره را به شاهی حساب نکرده شعری در جواب اریوی منتظر خواست به زبان براند، که دایان پیش دستی کرده چشم به مردش دوخته شروع کرد.

" نشستہ روے این میز و عذابم را نمے بینے

تو را تا اوج این قصہ خودم آوردہ ام یا نہ؟

بہ این لبخند زیباے تو معصومانہ مے خندم

خبر دارے تو از آہ پس از هر خندہ ام یا نہ؟

قلم را دست مے گیرم، خجالت مے ڪشم از تو

تو مے فهمے ڪہ از عطر تنت آڪندہ ام یا نہ؟

خودت رابردے و رفتے ...من اما عاشقت ماندم

حسابم ڪن همین حالا

ببین نگاهے ڪن بہ بالا و بگو در گوش من آیا

ڪسے مے دید از بالا ڪہ من هم بندہ ام یا نہ؟"

وای بر دل رنجیده ی این بانو که قصدش مشاعره بود و نا خود اگاه شعر نخواند، داغ دل از قلب عاشقش بیرون ریخت و خدایا برای دل این زن کجایی؟

انقدر حرف دل شعر شده اش سوز داشت تا ابری کند چشمان مردی را که این سالها عجیب احساس و زبانش خاموش شده انقدر سوز داشت، تا پسرکش را روانه ی باغ کند ولی انقدر سوز نداشت تا چشمان سرد گیسو را نرم کند با تمام شیطنت و شیرین زبانی صبحش لحظه ای چشمانش گرمای خرداد را ندزدیده بود وچرا این همه یخبندان؟

"تو را لای کدامین دفتر عمرم بخشکانم؟

تو را کنج کدامین پاره قلبم؟ نمیدانم