رمان غرق در آتش به قلم sepidar_77

ژانر:#عاشقانه #پلیسی

خلاصه :

معتقدند درزندگی حق انتخاب داریم...اماگاهی سرنوشت خوزش میبرد و می دوزد و تنمان می کند

ساغر دخترسرهنگ حاتمی،گله مندازمحدودیتهای زندگی خودش است که به واسطه شغل و موقعیت پدرش برای او رقم خورده

همیشه به دنبال راهی بودتااز ان زندگی فرارکند... همه چیز ریتم خسته کننده ی خود را در زندگی او داشت تااینکه به جرم قتل عمد دستگیرشد

رسوایی بارامده قابل جبران نبود...بازداشت شدن دخترسرهنگ حاتمی و ازهمه بدتر شهادت دوستان ساغر علیه او در دادگاه بود... همه چیز به قدری واقعی به نظر می رسد که خودش هم گاهی باورمی کند ارسلان ابرودی را خودش به قتل رسانده...

با هین بلندی از خواب می پرد. با دیدن فضای آشنای اطراف، نفس حبس شده اش را بیرون می دهد و با خیال راحت دراز می کشد. صدای زمزمه های آرامی به گوشش می رسد و سر بر می گرداند. با دیدن قامت چادر به سر معصومه که نماز می خواند لبخند می زند. تمام تنش را می چرخاند تا بهتر بتواند او را ببیند. مثل همیشه ، هر صبحی که او را با این چادر نقش دار درحال نماز خواندن می بیند فکر می کند او هنگام نماز نورانی دیده می شود. نه کس دیگری ، فقط اوست که هنگام نماز خواندن این گونه دیده می شود.شاید چون او واقعا معصوم است ، یک معصوم دوست داشتنی!

کم کم پلک هایش گرم می شوند که با صدای صبح بخیر معصومه به سختی چشم باز می کند. لبخندی به رویش می زند و می گوید: قبول باشه.

معصومه در حالی که چادرش را تا می زند می گوید: قبول حق باشه.

چادر را در کیفش جا می دهد و می گوید: باز خواب می دیدی که.

ساغر با لبخند می گوید: همون خواب قبلیه نبود. یعنی بود ولی فرق داشت.

معصومه متعجب می پرسد: چه فرقی؟

قبل از اینکه لب باز کند صدای بلند اکرم مانعش می شود: چه خبرتــــــــــــــــــــــــــــــــــونه؟ سر صبحی رم کردین باز؟

ساغر با اخم می خواهد چیزی بگوید که معصومه مانعش می شود و با صدایی آرام می گوید: شرمنده حواسمون نبود.

اکرم چرخی روی تختش می زند و ملافه اش را ب*غ*ل می کند: هر روز همینو می گه. خبر مرگش...

صدایش آرام تر می شود و به گوش نمی رسد. ساغر با صدایی آرام لب می زند: چرا میذاری سوارت بشن؟ اصلا اون کیه که...

معصومه به میان حرفش می پرد: من فقط حوصله ی دعوا ندارم ساغر!

ساغر پوفی می کشد و سکوت می کند. معصومه از گوشه ی تختش بلند می شود و به سمت سرویس بهداشتی به راه می افتد. ساغر نگاه کلافه اش را از اطراف می گیرد و به تقویم روی دیوارش می دوزد. روی مربع هفده آبان تیکی می زند و زمزمه می کند: یک روز دیگه هم گذشت.

آهی دیگر می کشد و نگاهش را بین نهم آبان و هفدهمش می چرخاند و آه می کشد: اینم شد دو هفته و یک روز.

ـ : باز نشستی روز میشمری مجنون؟

با صدای آرام و وزوز وار نیلوفر نگاه از تقویمش می گیرد. با دیدن سر چپه اش که از بالای تخت آویزان شده لبخند می زند و می گوید: صبح بخیر.

نیلوفر خمیازه ای می کشد و کشدار می گوید: واس توم بخیر.

طبق عادت همیشه اش بدون پله از روی تخت پایین می پرد و گوشه ی تخت ساغر می نشیند. نگاهی به تقویمش می کند و می گوید: باز که غمبرک زدی رو این.

ساغر دوباره آه می کشد و می گوید: دوهفته گذشت. بازهم خبری ازش نیست.

نگاه پر اشکش را به نیلوفر می دوزد و می نالد: دلم خیلی شور می زنه.

نیلوفر دست دور شانه اش می اندازد و می گوید: آخه چرا انقدر خودتو اذیت می کنی؟ اونکه گفته بود این هفته سرش شلوغه.

قطره اشکی از گوشه ی چشمش خود را بیرون می کشد و می گوید: گفته بود فقط یک هفته. ولی ببین چقدر گذشته.

نیلوفر موهای ساغر را پشت گوشش می زند و بالحنی دلگرم کننده می گوید: فقط یک هفتست. لابد کارش طول کشیده دیگه. کار اون که دیر و زود و امروز فردا نمیشناسه.

ساغر می خواهد چیزی بگوید که معصومه نزدیکشان می شود: باز که شماها چونه گرم کردین.

نگاهی به صورت اشکی ساغر می کند و می گوید: توم که دیگه هیچی. این چند روز پدرمونو در اوردی با این آبغوره هات. بابا میاد دیگه .اون دفعه هم همین ادا ها رو اومدی ولی دیدی که تهش چی شد.

ساغر: این بار فرق داره. دیشب خوابشم دیدم.

معصومه ملافه ی به هم ریخته ی ساغر را بر می دارد و تا می زند: تو که گفتی همون خواب قبلیه رو دیدی.

ساغر با هیجان نزدیک تر می شود تا صدایش زیاد بالا نرود: آره همون قبلیه بود. من سر همون ماشینه بودم. ولی اینبار امین اومد.

می خندد: اون دستگیرم کرد.

نیلوفر بی اختیار پقی می زند زیر خنده و معصومه سعی می کند مانع بلند شدن صدایش شود. نیلوفر نفسی می گیرد و ضربه ای نثار پشت گردن ساغر می کند: یعنی خـــــــــاک توسرت کنم با این عشق عاشقیت. احمق اخه بخوام خوابتو تعبیر هم کنم نتیجه اش اینه که میاد و خیلی شیک اینجا موندگارت می کنه.

معصومه ملافه ی مرتب را گوشه ی تخت می گذارد و می گوید: زبونتو گاز بگیر. خدانکنه.

و بدون این که اجازه ای برای حرف زدن به آن ها بدهد می گوید: بیاید صبحونه.

نیلوفر با خنده می گوید: پاشو بریم که این غمبرک زدنات و هذیون گفتن هات همش به خاطر گرسنگیته.

ساغر از جا بلند می شود و پا به پای نیلوفر به سفره ی کوچکی که معصومه گوشه ای پهن کرده نزدیک می شود. وسط راه نگاهش به افروز می افتدکه مثل این دوروز پاهایش را ب*غ*ل کرده و نقطه ای نامعلوم را نگاه می کند. وضعیتش او را یاد روزهای اول حضورش اینجا می اندازد.با صدایی آرام لب می زند: اون چرا اینجوریه؟

سر سفره می نشینند و نیلوفر با صدایی آرام می گوید: نمیدونم والا. کلا آدم عجیبیه. این دوروز یک لحظه هم ندیدم چشم رو هم بذاره.

معصومه باشنیدن حرف هایشان صادقانه می گوید: طفلک هیچی هم نخورده.

نیلوفر لقمه ای نان و پنیر می گیرد و در دهان می گذارد. در حال جویدنش می گوید: تو هم که فکرت فقط حول و هوش شیکم و خوردن می گرده.

و اشاره ای نامحسوس به شکم برآمده ی معصومه می کند. معصومه پر اخم می گوید: همه که مثل تو نباید پوست و استخون باشن.

با شروع شدن بحث چاق و لاغری بین آن دو ساغر بی حوصله نگاه از آن ها می گیرد و به افروز می دوزد. نگاه خیره اش را به او دوخته بود و با دیدن نگاهش سربرگرداند. ساغر بی اختیار از جا بلند می شود و به سمتش می رود. مقابلش می ایستد و مودبانه می گوید: سلام.

افروز سر بلند می کند و سرد نگاهش می کند. از سردی مردمک چشم های او لرزش می گیرد. من و من کنان می گوید: گشنتونه...شاید... یعنی فکر کنم. اگه می خواید با ما...

قبل از اینکه جمله اش تمام شود افروز با لحنی به سردی یخبندان به میان حرفش می پرد: میل ندارم. ممنون.

ترس عجیبی از چشم های بی روح افروز به او دست می دهد و بدون حرف عقب گرد می کند. دقیقه ای بعد اکرم دل از رخت خواب می کند و انگار که تمام سلول منتظر همین بودند ، از جا بلند می شوند. سکوت از بین می رود و همهمه ی همیشگی به راه می افتد. زود سفره ی کوچکشان را جمع می کنند تا مزاحم غذاخوردن اکرم و نوچه هایش نشوند. ساغر بازهم روی تختش جای می گیرد و دفتر کوچکش را از زیر تشک بیرون می کشد. خودکار را از بین عطف دفتر بیرون می کشد و صفحه ای جدید باز می کند.

می نویسد که بازهم خبری از امین نیست. می نویسد که اگر امروز هم نیاید فردا بیخیال خجالت و رو در بایسی با او تماس خواهد گرفت. می نویسد که دلشوره ی بدی گرفته و خیلی نگران است. با صدای ضمخت و گوش خراش باز شدن در بزرگ سلول دفتر را زیر بالشش جا می دهد و تمام حواسش را به تکان لب های نگهبان می دوزد: غفاری!

آهی می کشد و ناامید تکیه اش را به دیوار می دهد. فیروزه خمیازه کشان خود را به نگهبان می رساند و او می گوید: ملاقاتی داری.

باری دیگر دفترش را بر می دارد و می نویسد: خواب دیدم اون منو دستگیر کرد. یعنی ممکنه؟ ممکنه که منو باورم نکنه؟

ـ : چته دختر؟ باز تو هپروتی تو؟

با صدای نحس خدیجه ، یکی از نوچه های اکرم سر بلند می کند. ساغرِ پر شر و شور درونش غوغا می کند تا چیزی بگوید اما زود خفه اش می کند. به امین قول داده بود که دیگر دعوا نکند! قول داده بود که امین دیگر او را با سر و صورت کبود نبیند. علاوه بر امین ، معصومه هم راست می گفت. او محال بود یک تنه از پس آن تیم غول پیکر برآید. پس بهترین راه این بود که سکوت کند و چیزی نگوید.

اکرم ناراضی از سکوت ساغر لب باز می کند: چته دخی؟ زبونتو بریدن؟

ساغر با دندان لب هایش را می گیرد تا مبادا باز شود و بازهم آتش به پا کند. همیشه مادرش می گفت زبانت به تندی نیش مار است ، می گفت فقط کمی مراعات کن. می گفت من به درک ، احترام باباتو نگه دار لااقل!

صدای خنده های زنانه ی اطرافش گنگ می شوند و صدای سالار جان می گیرد: بسه آبجی. تو رو به جون من ، به جون صحرا بس کن!

داد زده بود: قسمم نده سالار. مگه من آدم نیستم؟ مگه من حق ندارم راه زندگی مو انتخاب کنم؟

پدرش با داد به سمتش حمله ور شده بود: که با آبروی چند ساله ی من بازی کنـــــــــــی؟

مادرش بازهم سپرش شده بود و سالار التماسش کرده بود: مرگ من برو اتاقت! تو آخرش بابارو سکته میدی.

ساغر بازهم داد زده بود: نترس اون تا منو سکته نده چیزیش نمیشه.

صدای خنده های زنانه بلند تر شده و ساغر عصبی از دست آن ها نه ، بلکه از حماقت های خودش از جا بلند شده و داد می زند: خفه شــــــــــــــــــو زنیــــــــــکه ی پتیــــــــاره!

اکرم که انگار منتظر همین اتفاق بوده با خنده می گوید: خوبه که نطقت وا شد. وگرنه فکر می کردم لال شدی.

و بلند برای حرف بی مزه اش قهقهه می زند. ساغر به سمتش هجوم میبرد و یقه ی باز لباسش را در مشت می گیرد. قبل از اینکه چیزی بگوید دونفر نیرومند تر از خودش دست هایش را می گیرند و او بازهم باخت همیشگی اش در این مشاجره را پیشبینی می کند. اکرم با پررویی دست روی دهان ساغر می کشد و می گوید: بگو ببینم چی می خواستی بگی؟

با تمام توان آب دهانش را به سمتش می اندازد. ابروهای باریک اکرم به هم نزدیک می شوند و با لحنی ترسناک می گوید: چه غلطی کردی؟

ساغر با شجاعت می گوید: همونی که حقت بود. تا دیگه دهنتو بیجا واسه من باز...

قبل از تمام شدن حرفش سیلی محکم اکرم به صورتش می نشیند. درد می لرزاندش و ساغر ترسوی درونش را بیدار می کند. بازهم مثل تمام ترسیدن های عمربیست و دو ساله اش لال می شود و اکرم مشت بعدی را نثارش می کند.

خدیجه باخنده می گوید: بس کن اکرم. آدم شد فکر کنم.

اکرم با نیشخند می گوید: این؟ این آدم بشه؟ این از این بیشترهاشو خورده و آدم نشده ...

و بلند قهقهه می زند. صدای نیلوفر نور امیدی به دلش میتاباند: بخدا اگه ادامه بدی همشو به سرگرد می گم.

اکرم با خنده به سمتش برمی گردد و می گوید: عجب! مگه شماهم با سرگرد صنمی داری؟

همه می خندند و نیلوفر بانزدیک شدن اکرم قدمی به عقب بر می دارد. اما بازهم می گوید: بفهمه زدینش دمار از روزگارتون درمیاره!

اکرم بلند می گوید: میبینید چی میگه؟

نیلوفر از پشت به دیوار می خورد و اکرم نزدیک تر می شود. معصومه گوشه ای ایستاده و فقط از خدا کمک می خواهد. می داند که اگر بازهم نگهبان را صدا کند خودش مثل بار قبل کتک می خورد. پس فقط به دست و پای خدا می افتد تا کمکشان کند.

اکرم موهای کوتاه و طلایی رنگ نیلوفر را در مشت می گیرد و از بین دندان های قفل شده اش می غرد: منو از اون سرگرده می ترسونی؟ هــــــان؟ منو؟ می خوای جنازه جفتتونو تحویل همون سرگرده بدم؟

نیلوفر لب می گزد تا داد نزند و ساغر با ترس نگاهشان می کند. بازهم در دل خود را به فحش می بندد و خود را مقصر می داند. بازهم پشیمان از وراجی هایش فکر می کند کاش که لال شده بودم. کاش سکوت کرده بودم.

دست هایش آزاد می شوند و کم کم همه به دور نیلوفر جمع می شوند. نه جرات دارد چیزی بگوید و نزدیکشان شود نه می تواند همانجا بایستد و نگاه کند. با دو به سمت در می دود تا نگهبان را صدا کند که مهرنوش را مقابل در می بیند.مهرنوش دندان های زردش را به نمایش می گذارد و می گوید: آدم از یک سوراخ دوبار گزیده نمیشه که.

به یاد داد و فریاد های بار قبلش می افتد و آه می کشد. بار قبل معصومه نگهبان را صدا کرده بود و اکرم و نوچه هایش سه روز انفرادی کشیدند تا آدم شوند. همان موقع بود که امین از او قول گرفت جلوی زبان تند و تیزش را بگیرد تا سلامت بماند. همان موقع بود که امین باخنده گفت: بازنیام ببینم سر و صورتت کبود شده ها! بخدا اینبار اینطوری بشه یکی هم خودم می زنم که دلم خنک شه.

با صدای داد بلندی از فکر خارج می شود و به سمت نیلوفر می دود. در کمال تعجب می بیند که نیلوفر سالم ایستاده و اکرم روی زمین نشسته است. نگاه متعجبش را به نیلوفر می دوزد تا مطمئن شود کار اوست اما با دیدن افروز و اخم تندش افکارش به هم می ریزد. افروز نگاه سردش را بین تک تک محاصره کنندگان می چرخاند و می گوید: بیاید جلو دیگه. مگه همینو نمی خواستید؟

مفصل های دستش را به ترق توروق می اندازد و می گوید: اتفاقا منم مثل شماها ، سرم درد می کنه واسه دعوا!

خدیجه و لاله می خواهند قدمی به جلو بردارند که اکرم مانعشان می شود. از روی زمین بلند می شود و رو به افروز می گوید: تقاص این کارتو بد پس میدی.

پشت به او می کند و ساغر خون جاری شده از دماغش و یقه ی پاره شده ی لباس اکرم را می بیند. با خلوت شدن دورشان نیلوفر باخنده دست روی شانه افروز می گذارد و می گوید: دمت گرم عجب حرکتی بود! دهنشو سرویس کردی.

و بلند می خندد. افروز بدون کوچک ترین تغییری در حالت چهره اش نگاه به ساغر می دوزد و می گوید: اگه زورشو نداری ، جلو زبونتو بگیر که گندبالانیاد.

و بی تفاوت به سمت تختش می رود. نیلوفر و ساغر با دهان باز رفتنش را نگاه می کنند و معصومه متعجب می گوید: چرا همچین کرد؟

نیلوفر پوفی می کشد و می گوید: ای بابا. یک لحظه خوشحال شدما. گفتم دیگه دوران زورگویی اکرم به پایان رسید.

و با خنده اضافه می کند: ولی اون با ما نیست.

معصومه دنباله ی حرفش را می گیرد: اون اصلا باهیچکی نیست.

ساغر بدون اینکه نگاه از قامت دور شده ی افروز بگیرد فکر می کند: چشم هاش خالیه! هیچ حسی نداره. مثل یک مرده ، مثل اون... اون جسد ، با همون چشم های باز و بی حس.

قبل از اینکه در کاب*و*س وحشتناکش گم بشود صدای نگهبان از آن شب و خاطرات تلخ دورش می کند: حاتمی!

با شنیدن نامش گوش تیز می کند و به سمتش بر می گردد. کاش که اشتباه نشنیده باشد. نگهبان بالحن بی تفاوت همیشگی اش می گوید: ملاقاتی داری.

با شوقی بدون وصف، با خونی که انگار دوباره در جانش به جریان در امده به سمتش می رود و نگهبان بااخم می گوید: بااین سر و وضع؟

نگاهی به لباس هایش می کند و متوجه بلوز آستین کوتاهش می شود. پر استرس می گوید: یک لحظه ... زود میام.

و به سمت تختش می دود. پلیور بافت سفید رنگی که دو بار پیش بخاطر سرمای هوا برایش خریده بود را تن می کند و به دنبال شالش می گردد. کلافه تر می شود و نگهبان داد می زند: زود باش دیگه!

دست هایش به لرزه می افتند و نیلوفر به کمکش می آید: دنبال چی هستی؟

ـ : شال... شالم.

نیلوفر شال سیاه رنگ را از بین لباس هایش بیرون می کشد و می گوید: ایناهاش که.

ساغر اخم می کند: نه این نه. اون پنبه ای رو می خوام. همونی که اون دفعه واسم خریده بود.

نیلوفر لبخندی می زند و می گوید: حالا این یکبار این رو بپوش دفعه دیگه اونو سر می کنی.

به ناچار شال سیاه را از دستش می گیرد و به سمت آینه ی ترک برداشته ی گوشه ی سلول پاتند می کند. نگهبان بی حوصله تر از همیشه صدایش می کند و او شالش را روی سرش درست می کند. با دیدن خون روی صورتش زود با آب دهانش گوشه ی شال را خیس می کند و روی پوستش می کشد. شوخی که نیست ، قول داده بود دیگر او را در چنین وضعیتی نبیند.

با دو خود را به نگهبان می رساند و به همراهش راهی می شود. زن بی حوصله نگاهی به سرتاپایش می کند و می گوید: همچین هول کردی انگار گفتم واست خواستگار اومده!

از یاد اوری خواستگاری خنده ای نرم می کند و چیزی نمی گوید. هربار که یاد آن روز می افتد می خواهد که از شرمنگی آب شود و در زمین فرو برود. حالا وقت مرور خاطرات نیست. حالا باید تمام فکر و ذکرش را جمع حضور او می کرد.مقابل اتاقک آشنا می ایستد و نفسی عمیق می کشد. نگهبان در را باز می کند و می گوید: برو تو.

بالبخند داخل می شود و لب باز می کند تا سلام کند اما ، با دیدن فردی که مقابلش نشسته لال می شود. حتی نفس هم نمی تواند بکشد. تمام شوق و ذوقش ته می کشد و آهی عظیم در دلش جا خوش می کند. باصدای سرد و خشنش که می گوید بشین ، به ناچار به پاهایش توان می بخشد تا جلوتر برود و مقابلش بنشیند. روی نگاه کردن به این چشم ها را ندارد. سر به زیر می اندازد و با صدایی که به سختی می شنود می گوید: سلام.

مرد به جای اینکه پاسخ سلامش را بدهد می گوید: خوبی؟

سربلند می کند و فکر می کند برای بابا همیشه جواب سلام واجب بود. اما حالا ... انگار حتی اوهم عوض شده. آب دهانش را قورت می دهد و لب باز می کند: خوبم.

مرد نگاه دلتنگش را در جزء جزء چهره ی دخترش می چرخاند و با دیدن سمت راست ورم کرده اش اخم می کند: دعوا کردی؟

ساغر اوهوم کم جانی می گوید. اگر مرد مقابلش امین بود و این سوال را می پرسید ، قطعا می گفت بخدا تقصیر من نبود! اما این مرد زیادی غیر قابل پیشبینی است. مثل همین حضور عجیبش. مردی که گفته بود دختری به اسم ساغر ندارد و این دندان لق را برای همیشه کشیده و دور انداخته. این مرد خیلی چیزها گفته بود. حتی به گفته ی سالار آوردن نام ساغر را هم در خانه ممنوع اعلام کرده بود. اما حالا ، بعد از یک سال و اندی اینجاست و دلیلش را فقط خدا می داند و بس.

جرات نمی کند دلیل حضورش را بپرسد. در سرش سوال های زیادی جولان می دهند و دلش بی اندازه برای امین شور می زند. پدر بغض مردانه اش را در نطفه خفه می کند و می گوید: یک ماه مونده به آخرین دادگاهت.

با ریسه های شالش بازی می کند و فکر می کند مگر قرار نبود امین بیاید و سرنخ های جدیدی که پیدا کرده بگوید؟

ـ : سعی می کنند بی گ*ن*ا*هیت رو ثابت کنند.

لب می گزد تا لبخندش جان نگیرد. این آن ها هیچ کس به جز امین نمی توانست باشد.

ـ : ولی بدجور تومنجلابی دختر جون. از هر طرف که میرن به بن بست می خورن. با بد کسایی طرف شدی.

دلش هری می ریزد و سر بلند می کند. مهر سکوت را از روی لبانش بر می دارد و می گوید: یعنی چی؟

پدرش دست هایش را در هم قلاب می کند و نگاه خیره اش را به چشمانش می دوزد: سعی می کنیم اثبات کنیم ارسلان آبرودی یکی از اعضای باند بوده. در واقع این قبلا برامون ثابت شده بود. مدارکش هم داشتیم اما ، درست دوروز بعد از جریان قتل پرونده ی ارسلان دزدیده شد. الانم همه تلاشمون رو می کنیم که اون ها رو پیدا کنیم.

ساغر نیم چه لبخندی می زند و فکر می کند که نگفت سعی می کنند ، گفت سعی می کنیم و این یعنی او هم سعی می کند. یعنی انقدر ها هم که فکر می کرد نسبت به وضعیتش بی تفاوت نیست. حرف هایی که می زند را بار ها و بارها از امین شنیده اما باز هم گوش می دهد. برای خودش اعتراف می کند که دلتنگ این مرد با این صلابت کلامش شده بود. اعتراف می کند که دلش عجیب هوای خانواده اش را کرده! دلش می خواهد خجالت را کنار بگذارد و بگوید که دلش مادرش را هم می خواهد. دلش می خواهد که لب باز کند و از این مرد قانونمند مقابلش مادرش را بخواهد. خوب می داند که مادر مطیعش تا سیّدش اجازه ندهد به دیدارش نخواهد آمد. پدرش تمام شرایط پرونده را برایش می گوید. از دادگاه ماه بعد می گوید و از حرف هایی که باید بزند. تاکید می کند که باید ترس را کنار بگذارد و محکم در دادگاه حرف بزند. حرف ها که تمام می شود کلاه نظامی اش را بر سر می گذارد و عزم رفتن می کند. جمله ی مراقب باش را بجای خداحافظی بکار می برد و او فکر می کند آقاجانش هیچگاه بی خداحافظ خانه را ترک نمی کرد. دستش به در نرسیده شجاعت به خرج می دهد و صدایش می کند: آقاجون!

می ایستد اما به سمتش برنمی گردد. ساغر فکر می کند از دلخوری است اما واقعیت بغضی بود که رو به شکستن می رفت. نمی خواست صلابت مردانه اش را مقابل دخترک سرکشش بشکند. هرکس دیگری بود شاید برمیگشت اما ساغر باید از او حساب ببرد.

ساغر آب دهانش را قورت می دهد و به چیزی که می خواهد بگوید فکر می کند. می داند که فقط می تواند یک جمله به زبان اورد و بعدش او رفتنی است. یک دلش مادرش را طلب می کند و یک دلش از دلشوره ی امینش می لرزد. لب تر می کند و می گوید: سرگرد وفایی... چندوقته نیستن. ازشون خبردارین؟

و دلش را توجیح می کند که اگر امین بیاید از او می خواهم با آقاجون حرف بزند. حالا دلش نرم شده که اینجا آمده دیگر، این بار اگر امین بخواهد حتما اجازه می دهد که مادرش به دیدنش بیاید. پدرش نفسی می گیرد و با صدایی محکم می گوید: گرفتاره.

و تا ساغر به خود بجنبد و سوالی دیگر بپرسد از اتاقک خارج می شود. ساغر با شانه هایی افتاده راهی می شود و آه می کشد. گفته بود یک کار واجب دارد. گفته بود تا آخر هفته به او سر می زند. گفته بود اینبار دست پر می آید و او را از این مخمصه نجات می دهد. پس چرا نمی آید؟ امین کجا گرفتار است که نمی آید؟

وارد سلول می شود و نیلوفر با دیدن اخم های درهمش می فهمد که حالش برزخی است. ساغر رو تخت می نشیند و نیلوفر خود را می رساند: چی شد؟

سربلند می کند و با ناامیدی می گوید: امین نبود!

نیلوفر متعجب می پرسد: پس کی بود؟

ساغر لبخندی می زند و می گوید: بابام!

نیلوفر هین بلندی می کشد و می پرسد: واو سرهنگ اومده بود؟ بالاخره؟ خوب چی شد؟ چی گفت؟

ساغر شانه ای بالا می اندازد و می گوید: حالمو پرسید. از پرونده گفت.

نیلوفر مشتی نثار بازویش می کند و می گوید: این که خوبه خنگ خدا! همچین اخم هات تو همه فکر کردم خدایی نکرده خبر بد آوردن واست. تو الان باید از خوشحالی بال در بیاری نه اینکه اینجوری غمبرک بگیری.

ساغر با صدایی که سعی می کند نلرزد می گوید: می دونی... هیچوقت فکر نمی کردم اینجوری بشم. هیچوقت فکر نمی کردم دلم واسشون تنگ بشه.وقتی دیدمش ... اولش ترسیدم ولی بعدش...

سربلند می کند و با گریه می گوید: دلم واسش تنگ شده بود!

نیلوفر آهی می کشد و دست دور شانه اش می اندازد: میفهممت. اونها هیچوقت نمی تونند بد باشن. یعنی با ما ، با بچه هاشون نمی تونند.

ساغر آهی می کشد و می گوید: ولی ما نتونستیم بچه های خوبی باشیم!

نیلوفر سرش را کج می کند و می گوید: یعنی تو حاضری به اون زندگی برگردی؟ اگه برگردی همونی میشی که بابات می خواد.

ساغر باخجالت می گوید: نه خوب. نمیشه. یعنی نمی تونم. باورت میشه یک وقت هایی حس می کنم من از اون خانواده نیستم. اصلا انگار من از اونها نیستم. نمی تونم بفهممشون. ولی خب ، اگه برگردم به اونموقع ، اگه برگردم خونمون دیگه به اون شدت لج نمی کنم. زیاد اذیتشون نمی کنم.

نیلوفر چشمکی می زند و می گوید: مثلا اینبار وقتی امین بیاد خاستگاریت با کله قبولش می کنی.

هردو بلند قهقهه می زنند وساغر دیوانه ای نثارش می کند. با یاد آوری فرصت خوبی که از دست داده آهی می کشد. کاش می توانست باری دیگر روزها و سال ها را به عقب برگرداند و یک بار دیگر کنار باغچه ی پر گل حیاطشان با امین بایستد. کاش یکبار دیگر امین از معیار هایش برای ازدواج بپرسد و او به جای تندگویی و بدزبانی مثل آدم با او حرف بزند. کاش همان موقع با چشمی باز تر به امین نگاه می کرد. کاش که قبولش می کرد. آهی دیگر می کشد و فکر می کند آن روز هیچ حسی به او نداشت. به چشم پلیسی خشن و بی احساس نگاهش می کرد که چیزی از زندگی نمی داند.

برای فرار از فکر ای کاش ها و اگر ها نگاهی در سلول می چرخاند و می پرسد: پس معصومه کو؟

ـ : رفته صف تلفن.

متعجب می پرسد: واسه چی؟

نیلوفر با ناراحتی می گوید: دلش واسه علی تنگ شده می خواد ببیندش.

ساغر با ناراحتی می گوید: طفلکی! دلم خیلی واسش می سوزه.

نیلوفر با ناراحتی می گوید: من دلم واسه اون بچه می سوزه. خیلی نگران آیندشم.

ساغر زانوانش را ب*غ*ل می کند و می گوید: اون که وضعش بهتره. باز بین یک خانواده بزرگ میشه. مادر بزرگش که دوستش داره.

ـ : آره خب ولی هیچکی واسه آدم مادر نمیشه.

لب می گزد یاد وقتی می افتد که معلم ریاضی اش را بیشتر از مادرش دوست داشت. چقدر دوست داشت آن زن با آن آرایش ملیح و لباس های شیک و برازنده اش مادرش باشد. چقدر دوست داشت مادرش کمی شبیه به او باشد. آه می کشد و فکر می کند چقدر دلش مادرش را می خواهد.

نیلوفر ادامه می دهد: طفلک معصومه. باید کلی التماس و زاری کنه بیارن بچشو ببینه.

ساغر پر درد می گوید: چقد مامان شدن بده.

و بیاد تمام بد رفتاری های خودش و صبوری های مادرش آه می کشد. نیلوفر برای به هم زدن این جو سنگین ازجا بلند می شود: می خوام برم حموم. میای ؟

ـ : مگه خالیه؟

ـ : فکر نکنم. ولی صف وایمیستم.

ـ : پس بیخیال خودت برو. حوصله صف ندارم.

ـ : باشه.

با رفتن نیلوفر روی تختش دراز می کشد و پتو را روی خود می کشد. فکر می کند شب وقتی که صف خلوت تر شد باید به باجه ی تلفن برود. باید با امین تماس بگیرد و حالش را بپرسد. باید بخواهد که زودتر اینجا بیاید وگرنه این احساس تنهایی اینجا خفه اش می کند. تنها امیدی که باعث شده این روزهای سخت را در این زندان طاقت فرسا تحمل کند حضور امین است. فقط فکر کردن به روزی است که بتواند باری دیگر با او مقابل باغچه ی پر گل و خوش عطر خانه شان با او بایستد و این بار غد بازی در نیاورد. این بار می خواهد پا به پای او برای زندگی آینده اش برنامه ریزی کند و از خواسته هایش بگوید.

***

ساغر یک بار دیگر ساعت را چک می کند و با بیچارگی می نالد: زودباش توروخدا. دیر شد.

بیتا خنده اش را قطع می کند و به عقب بر می گردد: انقدر بهش استرس نده. خدایی نکرده تصادف می کنیما.

ساغر پوفی می کشد و تکیه اش را به پشتی صندلی می دهد. دست به سینه می زند و زیر لب غرولند می کند: خاک تو سرت کنم که راه افتادی با این ها رفتی. یکی نیست بگه اونها که قرار نیست سرکوفت بشنون. باز بدبختیش پای من بدبختو می گیره.

نگاهی به آسمان می کند و از تاریک شدنش آه می کشد. باری دیگر ساعت را نگاه می کند و گریه اش می گیرد: امشب دیگه منو میکشه.

ساسان با خنده می گوید: چی داری میگی زیر لب دختر؟ بلند تر بگو ببینم.فحشمون می دی؟

ساغر نگاه تند و پر غضبش را از آینه به چشم های فریبنده ی ساسان می دوزد و می گوید: خیلی دوست داری بشنوی شون؟

ساسان می خندد و بیتا به عقب بر می گردد و چشم غره می رود. ساغر برو بابایی نثار هردو می کند و می گوید: فقط سرعتتو زیاد کن تا دهنمو باز نکردی.

لب می گزد و فکر می کند کاش سالار هم رسیده باشد. حداقل می تواند او را از سیل دعوا ها در امان نگه دارد. بالاخره به محله نزدیک می شوند و ساغر می گوید: همینجا نگه دار.

بیتا می گوید: نترس بابا هیچی نمیشه.

بدون اینکه جوابش را بدهد پیاده می شود و به سمت کوچه ی مهر پاتند می کند. وسط راه تازه یاد چادرش می افتد می ایستد. چادر را از کیف بیرون می کشد و هول هولکی به سر می کند. می خواهد قدمی بردارد که صدایی از پشت تنش را می لرزاند: ساغر!

لب می گزد . زود در ذهنش توجیحی مناسب درست می کند و به سمتش بر می گردد: سلام داداش. خوبی؟

سالار با اخم نزدیکش می شود و فقط پرسشگر نگاهش می کند. سالار همین بود. مواخذه نمی کرد ، دعوا هم نمی کرد اما با همین نگاه و سکوتش انسان را به مردن نیز وا میداشت. ساغر باعجله می گوید: کلاس فوق العاده داشتم. یکم طول کشید خیابون ها هم شلوغ شد.

می خواهد از شلوغ شدن اتوب*و*س و سوار اتوب*و*س بعدی شدن بگوید اما فکر می کند شاید ماشین ساسان را دیده باشد. پس دروغی دیگر می بافد: منم دیدم دیر وقته با دوستم و داداشش اومدم. یعنی اون ها رسوندنم.

ابروهای پرپشت سالار که از هم فاصله می گیرد راه نفسش آزاد می شود. اما سالار با حرفش میخکوبش می کند: چادرتو چرا اینجا سرکردی؟

ساغر که ترسش ریخته با لحن تند همیشگی اش می گوید: خودت که می دونی ازش بدم میاد. دوست ندارم پیش دوستام بپوشم و آبروم بره.

سالار جلو تر از او راه می افتد و می گوید: هیچکس با چادر آبروش نرفته آبجی خانم.

بالبخند پشت سرش راه می افتد و فکر می کند با اینکه پنج سالی از او بزرگتر است اما بیشتر او را آبجی صدا می کند و همین به او حس بزرگواری می دهد. خیلی بهتر از دختر دختر گفتن های مادرش و ساغر های پرشماتت صحرا بود. آقاجون هم که فقط تو می گفت ، یا درمواقع خیلی ضروری و نایاب که کاری با او داشت پرتحکم و با صدایی بلند میگفت ساغر! اما آبجی گفتن های سالار حس و حال دیگری داشت.

سالار کلید را در در می اندازد و داخل می شود. ساغر هم پشت سرش پا به حیاط می گذارد. سالار از پلاستیکی که در دست داشت هندوانه ای بیرون می کشد و در حوض پر آب وسط حیاط می اندازد. مادرش با صدای آب حوض بیرون می آید و با مهربانی می گوید: سلام مادر!

سالار آستین هایش را بالا می زند و با لبخند جواب سلامش را می دهد. مادر با دیدن ساغر اخم می کند و لحنش شماتت بار می شود: علیک سلام خانُم!

ساغر آب دهانش را قورت می دهد و سلام می گوید. نزدیک تر می شود و مادرش می پرسد: کجا بودی تا این وقت شب؟

ساغر لب باز می کند دروغ هایش را برای مادر نیز سر کند که سالار به میان حرفش می پرد: با من بود. رفتیم یکم واسه خونه خرید کنیم.

ساغر نفس راحتش را بیرون می دهد و دو پله ی کوتاه مقابل در را بالا می رود: فقط منتظر بهونه ای با من دعوا کنی!

مادرش لااله اللهی می گوید و پشت سرش داخل می شود. به محض ورودش به خانه با صدای بلند سلام می کند و در ذهن به دنبال راهی خوب برای جبران کمک سالار می گردد.

به سمت اتاقش می رود که صدای پدر متوقفش می کند: کجا بودی؟

به سمتش بر می گردد و با لحنی محکم می گوید: با داداش بودم. رفته بودیم خرید.

پدر اخمش را غلیظ تر می کند: مادرت که میگفت کلاس بودی.

ساغر پوفی می کشد و بی ادبانه می گوید: خوب کلاس بودم. داداش اومد دنبالم. اینجا که اداره تون نیست بازجویی می کنی.

در را باز می کند و داخل می شود. به محض ورودش صحرا در حالی که چادرش را روی سرش درست می کند چشم غره ای می رود و می گوید: واقعا که ساغر. این چه طرز صحبت کردن با باباست.

ساغر زیر لب برو بابایی نثارش می کند و به سمت تخت خودش می رود. کیف کوچکش را از میله ی تخت می آویزد و چادر را از سرش می کند. در کمد را باز می کند و چادر گوله شده را داخلش می اندازد. در حال باز کردن دکمه های مانتو است که سالار داخل می شود. سجاده اش را از روی میز تحریر بر می دارد. با دیدن وضعیت بلاتکلیف ساغر که دست به مانتو مانده از اتاق خارج می شود و ساغر با خیال راحت لباس عوض می کند. مادرش بارها از این مشترک بودن اتاق دختر ها و سالار گله کرده و آقاجانش فقط لا اله الله گفته. قسط هایشان را بیاد آورده و حاج خانم به اجبار سکوت کرده است. روی تخت می نشیند و لپ تابش را روشن می کند. قبل از اینکه صفحه تلگرامش را باز کند صدای صحرا در گوشش می پیچد: تو نمیخونی؟

پیام های تازه رسیده از گروه مختلطی که مبینا دعوتش کرده بود را چک می کند و سر بلند می کند تاببیند منظورش چیست. با دیدنش سرسجاده میفهمد منظورش نماز است و می گوید: نه.

و برای اینکه صحرا پند و اندرز گویی را شروع نکند بدون این که نگاه از صفحه لپ تاب بگیرد می گوید: عادتم.

صحرا چادرش را به ملاطفت تا می زند و می گوید: هفته پیش بودی که.

ساغر قهقهه ای به تصویر مضحکی که از دختری در مترو گرفته شده بود می زند و صحرا گله مند می گوید: واقعا که.

ساغر بی توجه به او موزیک ویدئوی جدیدی که دانلود کرده بود را پخش می کند و صدای بلند خواننده در اتاق می پیچد. با ترس صدایش را کم می کند تا مبادا گوش های تیز پدرش صدای خواننده ی خارجی یا به قول آن ها اجنبی را شکار کند. تمام پیام ها را چک می کند و بی توجه به صحرایی که کتاب به دست گرفته تا مطالعه کند بلند می خندد. با صدای شالاپ شولوپی که از حیاط به گوشش می رسد از تخت پایین می آید و به سمت پنجره می رود. پرده را کنار می زند و با دیدن سالار که هندوانه را از حوض بیرون کشیده تا قاچ قاچش کند لبخند می زند. سالار بهترین برادر دنیا بود!

پرده را کنار می زند و لپتابش را خاموش می کند. باعجله از اتاق خارج می شود و از سالن می گذرد. مادرش با دیدنش چنگی به صورتش می زند و می گوید: خدا مرگم بده! این چه وضعیه.

نگاهی به سرو وضعش می کند تا ببیند ایراد کار چیست.

ـ : این چیه پوشیدی جلو بابا و داداشت. برو عوضش کن تا ندیدن.

پوفی می کشد و می فهمد منظورش به تاپ دوبندی است که پوشیده. غرغر کنان به اتاق باز می گردد: انگار نامحرمن. همچین میگه خدا مرگم بده انگار با مایو رفتم . موندم با تاپ من اون سرهنگه قراره از راه به در بشه یا سالار؟

بولیزی دکمه دار از روی همان تاپ می پوشد و در حالی که دکمه هایش را می بندد از اتاق خارج می شود. این بار سریع خود را به در حیاط می رساند تا کسی نتواند مانعش شود. پاورچین پاورچین دو پله را پایین می رود و می خواهد سالار را بترساند که سالار می گوید: بیا بشین.

پوفی می کشد و نزدیکش می شود: تو پشت سرت هم چشم داری؟

سالار با خنده بدون این که دست از برش هندوانه بکشد می گوید: خیر ولی دوتا گوش دارم که خوب می شنون.

ساغر کنارش گوشه ی حوض می نشیند و پاهایش را ب*غ*ل می کند: توم شم پلیسی داریا!

سالار نیشخندی می زند و برای این که حرصش را در بیاورد می گوید: اتفاقا تو فکرشم.

ساغر با چشم هایی گرد شده نگاهش می کند. نفسش حبس می شود و گریه اش می گیرد. لب های لرزانش را به هم می زند: ر...راست میگی؟

سالار با همان لحن جدی اش می گوید: مگه شوخی دارم؟

ساغر لب باز می کند بد و بی راهی نثارش کند. هی می خواهد حرصش را خالی کند اما نمی تواند. از جا بلند می شود برود که سالار با خنده دستش را می گیرد و می گوید: بشین بابا! چه بغضی هم می کنه.

ساغر نگاه اشکی اش را به صورت خندانش می دوزد و با خشم دستش را پس می کشد: می دونی که چقد بدم میـــــــــــــــــاد! چرا همچین میگی؟

سالار هیسی می گوید تا صدایش را بلند نکند و می گوید: شوخی کردم خب.

چشمکی می زند و ادامه می دهد: خواستم برزخی شی.

ساغر با حالت قهر سرجای قبلی اش می نشیند: خوبه می دونی برزخی میشم چجوری میشما! مگه مرض داری؟

سالار با طعنه می گوید: مرض که نه ولی ادب دارم.

از جا بلند می شود و ظرف پر هندوانه را بر می دارد: و می دونم که آدم باید با برادر بزرگش چجوری صحبت کنه.

ساغر زود به سمتش می رود و بازویش را میگیرد: شوخی کردم خب!

سالار می خندد و سر تکان می دهد. مگر او می توانست از دست این خواهر شر و شیطانش ناراحت و دلخور باشد؟

ساغر خوشحال از خنده اش روی نوک انگشتانش بلند می شود و ب*و*سه ای روی گونه اش می گذارد. جای مادرش خالی که این صحنه را ببیند و بگوید خدا مرگم بده!

مثل همیشه دور هم در سکوت میوه می خورند و پدرش شش دانگ حواسش را به اخبار می دهد. بی حوصله از این جو سنگین و خسته کننده لب باز می کند: چخبرا؟

مخاطبش سالار است. تکه ای از هندوانه که در دهان دارد را قورت می دهد و می گوید: سلامتی.

از مختصر بودن جواب کفرش می گیرد و می گوید: دانشگاه چطوره؟ امتحاناتت شروع شده؟

سالار با لبخندی ملیح می گوید: فقط میان ترم ها.

انگار با این جمله اش توجه پدرش هم جلب می شود که می پرسد: مشکلی که نداری؟

سالار مودبانه می گوید: نه اصلا.

پدرش خدا رو شکری می گوید و مادرش از درس خواندن های مداومش تعریف می کند. از بی جان شدن صحرا در این اواخر بخاطر امتحانات سختش هم می گوید و پدر با لبخند برایشان آرزوی موفقیت می کند. پدر رو به ساغر می کند و می پرسد: درس های تو چطوره؟

می خواهد چیزی بگوید که مادر به میان حرفش می پرد: می خوام گله کنم سیّد. این دختر پدر منو در آورده. یک بار ندیدم اون کتاب رو دستش بگیره همش سرش تو اون گوشی و اون لپتاب لامذهبه.

ابرو های پرپشت پدر درهم می روند به هم نزدیک شوند.ساغر پربغض می گوید: اصلا دلم می خواد نخونم. می خوام هیچی نشم. همین سالار و صحرا واس شماها کافیه دیگه...

پدرش شماتت بار صدایش می کند: دختر جان!

بی توجه صدایش را بالا می برد و مادرش و صحرا به خاطر بی ادبی اش لب می گزند.

بغضش را پس می زند و رو به پدرش داد می زند: نه گذاشتید برم بازیگر بشم ، نه می ذارید لباسامو خودم انتخاب کنم ، نه می ذارید با دوستام برم بیرون. دیگه با درس خوندن نخوندنم چیکار دارید؟

رو به مادرش می کند . داد می زند: تو به من حسودیت می شه. نمی خوای من بخندم. واسه همینم...

پدرش این بار با تهدید صدایش می کند: ســـــــــــــــاغر!

ـ : ساغر و درد!

اینبار پدرش طغیان می کند و از جا بلند می شود. با ترس قدمی به عقب بر می دارد و سالار مثل همیشه برای دفاع از او بلند می شود. پدرش جلوتر می رود: تو ادب نداری دختر؟ ساغر عقب تر می رود و سالار بازهم خود را بین این دو نفر می اندازد و می گوید: برو اتاقت ابجی!

بازهم می گوید آبجی ، البته این آبجی گفتن ها بیشتر در محضر خانواده بود. وقتی که خودشان بودند می گفت آبجی خانم. یاهم ساغر خالی.

پدرش صدا بلند می کند: نه احترام به والدین حالیته ، نه دین و ایمون حالیته.

ساغر که دلش از حضور سالار گرم می شود لب باز می کند: آره من بد ، اصلا من کافر...

پدرش حمله ور می شود و سالار به سختی مانعش می شود و داد می زند: برو تو اتـــــــــــــاق!

اشک های جاری شده روی صورتش را با دست پاک می کند و می گوید: نمیرم. می خوام بگم و دلم خنک شه.

پدرش داد می زند و سالار بلند تر: خواهش می کنم برو اتاق آبجی. تورو خدا بس کن آبجی. سکته اش میدی بابارو.

ساغر یاد دعوای بار قبل می افتد. همین را گفته بود و او در جواب گفته بود که بابا تا من را سکته ندهد نمی میرد. چقدر سالار از این حرفش دلگیر و ناراحت شده بود. پس خفه خون می گیرد و بدون حرف به اتاقش می رود. برای این که صداهای بیرون از اتاق را نشنود هندزفری هایش را در گوشش می گذارد صدای آهنگ را تا آخر بلند می کند.

نیم ساعتی می گذرد و چند تقه ای به در می خورد. بخاطر صدای بلند آهنگ نمی شنود و سالار داخل می شود. با دیدنش از حالت دراز کش نیم خیز می شود و هندزفری ها را از گوشش بیرون می کشد. سالار صندلی را بر می دارد و مقابل تختش می گذارد. نگاه گله مندش را به چشمانش می دوزد و می گوید: چرا همچین می کنی آبجی خانم؟

می خواهد چیزی بگوید که سالار به میان حرفش می پرد: می دونم...می دونم. تو بی تقصیری و فقط نمی تونی با اون ها کنار بیای. از افکارشون بدت میاد. از اعتقاداشون بدت میاد و معتقدی که اون ها باعث شدن تو از خوده خدا هم بدت میاد. و برای بارهزارم می گم تو نه سر راهی هستی نه پرورشگاهی. بچه ی همون مرد و همون زنی و دلیلی نداره فکر کنی از ما جدایی. یکم عاقلانه فکر کنی می فهمی که بعد دوتابچه دلیلی نداشته از پرورشگاه بچه بیارن. این از این. و اما تو و تفکراتت. زندگی که تو می خوای یک چیزی بین فیلم هاییه که می بینی . باید بگم اونها تو این خونه و این مملکت راه نداره.

ـ : اما...

سالار بازهم به میان حرفش می پرد: اما بیتا با ما فرق داره. سارا با ما فرق داره. مبینا هم با ما فرق داره. پدر و مادر اون ها با اون آداب رسوم بزرگ شدن و پدر مادر ماهم با این آداب رسوم. تو نمی تونی این وضعیت رو عوضش کنی. پس ببین ساغر ، تو چه بخوای چه نخوای عضو این خانواده ای. به خاطر خودت ، به خاطر ما به خاطر آرامش خودمونم که شده اینو قبولش کن. با دعوا و مرافه به هیچ چیز و هیچ جایی نمی رسی ساغرجان!

دستی نوازشوار روی موهایش می کشد و می گوید: وقتی میگن درس بخون بخاطر خودته. چون می خوان به جاهای خوبی برسی. چون می خوان تو زندگی خوشبخت باشی.

لب برمی چیند: من اینجا خوشبخت نیستم.

سالار لا اله اللهی می گوید و سکوت می کند. ساغر ادامه می دهد: خسته شدم از این همه محدودیت. از این همه...

سالار پوفی می کشد و از جا بلند می شود: من حرف هامو زدم.

می خواهد برود که ساغر پربغض صدایش می کند: داداش!

به سمتش بر می گردد و نگاهش می کند. ساغر می گوید: من خیلی تنهام. چرا هیچکی منو نمیفهمه؟

گریه می کند و سالار نزدیک می شود. او را به آغوش می کشد و ساغر گریه می کند. خودش هم دیگر مانده بود که چطور باید این خواهر چموش و سرکش را رام کند.

از اتوب*و*س پیاده می شود و در پیاده به راه می افتد. به امتحان فیزیک فردا فکر می کند و آه می کشد. تاریخ هم پرسش ، اوف رایانه هم باز می خواست برایشان از فواید و ضررها تکنولوژی و تهاجم فرهنگی حرف بزند. باید تاشب یک دور هم که شده فیزیک را می خواند. یاد قرار دوستانش می افتد و آهی دیگر می کشد. امشب همگی می خواهند در کافه جمع شوند و بستنی بخورند ، بعد او مجبور است به خاطر اخم و تخم های پدرش به خاطر دعوای دیروز چنین روز خوبی را از دست بدهد.

کلید را در قفل می چرخاند و داخل می شود. با دیدن پتوهای آویزان از نرده تعجب می کند. مادر باز پتو تکانده؟ اوف این یعنی بازهم مهمان دارند!

بدون سلام داخل می شود و راه اتاق را پیش می گیرد. صحرا به محض دیدنش با خوشرویی سلام می کند و ساغر چشم گرد می کند. چنین حرکتی از صحرای همیشه عب*و*س با او غیرممکن است. همین که مانتو را در میاورد صحرا با خنده پلاستیکی به دستش می دهد و می گوید: بپوش ببین خوشت میاد.

تعجبش چند برابر می شود و لب باز می کند: این چیه دیگه؟

صحرا با لبخند می گوید: یک سارافنه. امروز با مامان رفتیم واست خریدیم.

باز اخم می کند: منم که برگ چغندرم.

صحرا به سختی لبخند می زند و می گوید: مرگ من یک این بار رو لج نکن. بپوش اگه خوشت نیومد بریم عوضش کنیم.

متعجب تر از قبل باشه ای می گوید و لباس را از پلاستیک بیرون می کشد. فکر می کند حتما با این کار می خواهند دعوای دیشب را از دلش در بیاورند. یک سارافن بلند خاکستری رنگ. میپوشد و در دل اعتراف می کند که به او می آید اما به خاطر لج بازی با آن ها اخم می کند و می گوید: خوشم نیومد. بریم عوضش کنیم.

برخلاف تصورش که فکر می کرد با مخالفت صحرا رو به رو می شود ، صحرا با جان و دل قبول می کند و می گوید زود حاضر شود. مغازه دار تابلوی بالای سرش را نشان داد و تکرار کرد که جنس فروخته شده پس گرفته نمی شود. خوشحال از نگه داشتن سارافن صحرا را مجبور کرد که یک لباس دیگر برایش بخرد.پدر صحرا را در آورد و او را چند فروشگاه دنبال خود کشاند تا بالاخره لباسی که می خواست را انتخاب کرد.

با رسیدن به خانه تعجبش چندبرابر می شود و متعجب می پرسد: مهمون داریم؟

مادرش در حالی که میز تلویزیون را با دستمال پاک می کند می گوید: آره.

جوراب هایش را در میاورد و می گوید: حالا کی هستن؟

مادرش نگاهی گذرا به او می کند و می گوید: دوست بابات!

دکمه های مانتو اش را باز می کند و می گوید: عجب! اونها که خوششون نمیومد کسی از کارشون سر دربیاره.

مادرش بدون توجه به حرفی که گفته می گوید: برو یک دوش بگیر عزیزم یکی دو ساعت دیگه می رسن.

ـ : بیخیال بابا. من که نمی خوام بیام بیرون.

مادرش اخم می کند: یعنی چی که نمیای بیرون؟

ـ : یعنی همین. خوب لزومی نداره. بیام چیکار؟ مادرش بازهم زیر لب ذکر می گوید و خدا را صدا می کند. شانه ای بالا می اندازد و به اتاق می رود. علاوه بر لجبازی درونش خودش هم دلش حمام می خواست. بالاخره خسته از عرقی که به خاطر پیاده روی زیاد به تنش نشسته بیخیال لجبازی راهی حمام می شود.

ساعت هفت شب پدرش هم می رسد و نگاهی دقیق به سرتاپایش می کند و بدون اینکه او را مخاطب قرار دهد بلند می گوید: خانـــــــــوم. پس این دختر چادرش کو؟

مادرش می رسد و زود چادر سفید و خوش نقشی را نشان پدرش می دهد: ایناها سیّد. الان سرش می کنه.

بدون این که از او بپرسد و نظرش را بداند چادر را روی سرش می اندازد و با لبخند می گوید: مثل یک تیکه ماه شدی!

ساغر به سختی زبان تند و تیزش را مهار می کند تا هیچ نگوید. چون سالار هنوز نرسیده و این یعنی هر کلامش تبدیل به فاجعه ای می شود که راه در رو از آن را ندارد. پس به اجبار چادر سفید را روی سرش تحمل می کند و می خواهد به اتاق برود که پدرش می گوید: شما تو سالن منتظر مهمون ها می شینی.

نفس کلافه اش را بیرون می دهد و تمام بد و بیراه های دلش را زیر لب نثارمهمان ها می کند. روی گوشه ترین مبل سالن می نشیند و دست به سینه می زند. انگار که یک دفعه یادش افتاده باشد با امیدواری از جا بلند می شود و رو به پدرش که کت می پوشد می گوید: من فردا امتحان دارم.

پدر از آینه نگاهی به صورتش می کند و ساغر ادامه می دهد: از الان بشینم بخونم بهتره.

پدرش محکم می گوید: فردا نیازی نیست بری.

دهانش از تعجب باز می ماند. می خواهد پدرش یک بار دیگر جمله اش را تکرار کند تا مطمئن شود که درست شنیده است. سید از هرچیزی که می گذشت محال بود اجازه بدهد مدرسه نرود. حتی بیاد دارد که وقتی از درد عادت ماهانه به خود می پیچید پدر چگونه با بی رحمی او را راهی مدرسه می کرد. پس از خوشحالی تعطیلی فردا و خوابیدن تا دوازده ظهر دوباره سر جای خود می نشیند و منتظر این مهمان های خوش قدم می ماند.

ساعتی بعد سالار می رسد و با سلامی بلند داخل می شود. با دیدن ساغر روی مبل مقابل پدر و مادرش چشم گرد می کند و از پدر می پرسد: چیزی شده؟

پدر گلویی صاف می کند و می گوید: برو حاضر شو که مهمون داریم.

سالار نگاه متعجبش را به ساغری که ساکت نشسته می دوزد و میگوید: کی هستن؟

ـ : سرگرد وفایی با خانوادش. دارن میان خاستگاری ساغر.

ساغر با جمله ای که شنید بلند می گوید: چــــــــــــــی؟!

پدر جوری با اخم نگاهش می کند که لال می شود و گریه اش می گیرد. بازهم در اوج بیچارگی سالار به دادش می رسد: یعنی چی بابا؟ واسه ی ساغر؟

پدر تایید می کند: بله ساغر.

سالار اخمش را غلیظ تر می کند: یعنی چی بابا جان؟ ساغر هنوز بچس. اصلا چرا ساغر؟ دختر بزرگ خونه صحراست.

پدر محکم می گوید: دختر بزرگ من داره درس می خونه و قصد ازدواج نداره!

سالار : خوب ساغر هم درس می خونه! مگه ساغر راضیه؟

و نگاه پرسشگرش را به ساغر می دوزد. ساغر با چشم هایی اشکی نگاهش می کند و سرش را به چپ و راست تکان می دهد. سالار به سمت پدرش بر می گردد و می خواهد چیزی بگوید که مادر مانعش می شود: ما که بد این دختر رو نمی خوایم. پدرت هم صلاحشو می خواد.

پدرش به دنباله ی حرف او می گوید: امین پسر خوبیه. می دونم که می تونه این دختر رو سر به راه کنه.

سالار طغیان می کند و بی اختیار با صدایی بلند می گوید: یعنی چی پدر من؟ من رو شما حساب دیگه ای باز کرده بودم. این یعنی چی؟ با یک دعوا رفتین واسه دخترتون شوهر پیدا کردین؟

پدرش اخم می کند و تند می گوید: تو هم از این یاد گرفتی صداتو واسه من بلند کنی؟

سالار شرمنده سربه زیر می اندازد و پدرش ادامه می دهد: حرف دیروز و امروز نیست.

آهی می کشد و می گوید: کریم زن و بچش به من سپرد و رفت. از روزی که سربازیش تموم شد مادرش ازمن این وصلت رو خواست. منم گفتم که دخترم فعلا شرایط ازدواج نداره.

سالار به میان حرفش می پرد: مگه الان داره؟ اون هفده سالشه بابا!

ساغر اشک می ریزد و پدرش به تندی می گوید: تقصیر خودشه. تنها راهیه که واسم مونده. همتون دیدین چقدر باهاش راه اومدم. ولی دیگه کنترل کردنش از دست من خارجه. از عاقبتش می ترسم. مجبورم کرد که این تصمیم رو واسش بگیرم.

سالار نگاه کلافه اش را بین ساغر و پدرش می چرخاند از خانه خارج می شود. ساغر مات و مبهوت می ماند. این یعنی چه؟ این چه معنایی داشت؟ صدای کوبیده شدن در حیاط آخرین امیدش را هم ناامید می کند و فکر می کند ببین به کجا رسیدی که سالار هم پشتت را خالی کرد.

می خواهد بازهم برای از دفاع از خود لب باز کند و این قائله را به هم بزند اما پدر زودتر از او فکرش را می خواند و محکم می گوید: فکر لجبازی رو از سرت بیرون کن ساغر! اگه ذره ای بی احترامی به امین و خانواده اش بکنی این بار با خود من طرفی!

و این با او طرف بودن یعنی مجازاتی سنگین تر از همیشه! یعنی که می تواند تمام زندگی اش را زیر و رو کند. یعنی پدر این بار می خواهد قدرت نمایی کند. دست به سینه می زند و دندان هایش را پر حرص روی هم میسابد. هوا که رو به تاریکی می رود بالاخره زنگ خانه به صدا در می آید. مادرش او را روانه ی آشپزخانه می کند و او در دل خدا خدا می کند که سالار بازگشته باشد. اما صدای سلام و احوال پرسی های پدر که به گوشش می رسد ناامید می شود. صدای مردانه ای به گوشش می رسد و فکر می کند چه صدای ضمختی! درست مثل پلیس ها! همانطور خشن ، همانطور بی احساس. چادر را از سر می کَنَد و روی میز می گذارد. در یخچال را باز می کند و سیبی بر می دارد. گاز می زند و گوش به حرف های پدرش میدهد: خوشحالمون کردین حاج خانوم!

صدایی محجوب و زنانه ای می گوید: سعادت برای ماست سرهنگ! خوشحالم که بالاخره قابل دونستید.

همه نرم می خندند و ساغر با خشونت تمام تکه سیب را در دهان میجود. پدرش با لحنی صمیمی می گوید: امین مثل پسرخودمه.

ساغر ادای عق زدن در می آورد و صدای مردانه دوباره در گوشش می پیچد: شما لطف دارین!

فکر می کند سرگرد و خانواده اش فقط دونفر بوده اند؟ پدر طوری گفته بود که انگار یک ایل و تبار قرار است بیایند.

صدای زنگ در باعث سکوتی کوتاه می شود و بالاخره صدای مادر بلند می شود: سالاره.

خونی دوباره در رگ و پی اش به جریان می افتد. دست مقابل دهانش می گذارد تا صدای جیغش بیرون نرود. دقیقه ای نگذشته صدای سلام و احوال پرسی مردانه ی سالار در سالن می پیچد. از گوشه ی در نگاهشان می کند. سالار با امین دست می دهد و ساغر و زیر زیرکی امین را دید می زند. فقط نیم رخش را می تواند ببیند و به محض چرخیدن سالار سرش را داخل می کشد. سالار که صحنه را شکار کرده بود ریز می خندد و راهی آشپزخانه می شود که مادرش می پرسد: کجا؟

مودبانه می گوید: آب بخورم بیام مادرجان!

به محض ورودش به آشپزخانه ساغر به سمتش می رود و بالحنی پراضطراب و بدون مکث می گوید: سالار یک کاری کن. تو رو خدا. دیگه آدم می شم. فقط یک کاری کن برن.

سالار نگاهی زیر چشی می کند و به سمت یخچال می رود. ساغر پا روی زمین می کوبد و می نالد: تو رو خدا!

حرکتی از سالار نمی بیند و ادامه می دهد: تورو به جون مامان قسم!

دست سالار از حرکت می ایستد. ساغر دست روی نقطه ضعفش گذاشته بود. همه می دانستند که سالار چقدر روی مادرش حساس است! ساغر نزدیکش می شود: من نمی خوام ازدواج کنم داداشی!

سالار تکیه اش را به یخچال می دهد و جرئه ای از آب می نوشد و لب باز می کند: منم نمی خوام. ولی خب ...

نگاه از صورت ساغر می گیرد و سر به زیر می اندازد: امین هم پسر بدی نیست!

ساغر آتش می گیرد و بدون ملاحظه زبان باز می کند: هر چیم باشه من نمی خوامش. باز اگه یک مرد درست حسابی بود یک چیزی. ولی اون پلیسه سالار! من نمی خوام از چاله در بیام و برم تو چاه. تنها شانس من واسه رفتن از اینجا همین ازدواج کوفتیه بعد تو ازم می خوای باکسی که پلیسه ازدواج کنم؟

سالار اشاره می کند تن صدایش را پایین بیاورد و آرام می گوید: خیلی خوب! آروم باش.

ساغر پرگله می گوید: حرصم می دی سالار.

سالار می خندد: داداشی بودم که.

ساغر چشم غره ای می رود و سالار ادامه نمی دهد. به نوشیدن آبش ادامه می دهد و ساغر ناامید می پرسد: یعنی نمی خوای کاری کنی؟

سالار به سمت سماور میچرخد. قوری را از رویش بر می دارد و مشغول ریختن چای در فنجان ها می شود: چرا خودت نمی گی که مخالفی؟

ساغر پوفی می کشد و می گوید: دلت خوشه ها! دیدی که چقدر توپ بابا پر بود. تازه تهدیدم هم کرد. ترسیدم محدودیت ها رو بیشتر کنه. تازه گفت امشب هر آبروریزی بشه دودش تو چشم خودم می ره.

سالار فنجان ها را از چایی خوش رنگ پر می کند و به سمتش بر می گردد: آبرو ریزی نکن. ولی محترمانه بگو که مخالفی.

ساغر چشم گرد می کند: الــــــان؟ به بابـــــــا؟

سالار می خندد: نه. به امین. اون پسر خوبیه. منطقی باهاش حرف بزنی کوتاه میاد.

ساغر متعجب می گوید: صبرکن ببینم تو این پسره رو می شناسی؟

سالار: یادت رفته؟ فکر کردم تا حالا شناختیش. خیلی اومده خونمون. چندسال پیش هم میومد. یادت نیست؟

ساغر سرش را به چپ و راست تکان می دهد و سالار ادامه می دهد: همونی که می خواست راضیم کنه برم دانشکده افسری.

ـ : آهــــــان! یعنی به نظرت اگه بگم قبول می کنه؟ آخه چی بگم بهش؟

سالار سینی آماده را روی میز ناهار خوری می گذارد و می گوید: زیاد پیشش آه و ناله نکن. فقط خیلی محترمانه بدون هیچ توهینی بهش بگو که راضی به این ازدواج نیستی و به خاطر احترامی که بهشون قائل هستی نتونستی تو جمع مخالفتت رو اعلام کنی.

ساغر باترس می گوید: بعدش چی؟ اگه به بابا بگه من مخالف بودم چی؟

سالار می خندد: مهم اینه ک امین بدونه تو راضی نیستی بعدش باباهم کاری نمی تونه بکنه. منم دیگه برم که زشته یک ساعته اینجام.

قدمی دور نشده بر می گردد: راستی ، صدات کردن این سینی رو بردار بیار. اول برای بزرگتر ها تعارف کن. یعنی مامان امین. بعدش بابا و مامان. بعد بقیه.

ساغر در دل بد و بی راهی نثار رسم و رسومات می کند و روی صندلی می نشیند. دقیقه ای نگذشته پدر صدایش می کند و ساغر از جا می پرد. چادر را روی سرش مرتب می کند و سینی را به دست می گیرد. نفس عمیقی می کشد و زمزمه می کند: همه چی درست می شه. نگران هیچ چی نباش!

وارد سالن می شود و با نگاه به دنبال مادر امین می گردد. به محض دیدنش حرکت می کند. مقابلش خم می شودو سینی را جلو می برد. پیرزن بالبخند اجزای صورت ساغر را از نظر می گذراند و می گوید: دستت درد نکنه عروس خانم!

ساغر در دل عوقی می گوید و به سمت پدرش می رود. پدرش بدون حرف یک فنجان بر می دارد. به سمت امین می رود. امین بدون این که ذره ای نگاهش کند فنجان را بر می دارد و تشکر می کند. ساغر تمام اجزای چهره اش را از نظر می گذراند فکر می کند اگه ریش نداشت قیافه اش بهتر می شد.

بعد از تمام شدن چایی ها می خواهد راهی آشپزخانه شود که پدرش می خواهد کنارش بنشیند. باخجالت به سمتش می رود و کنارش موذب می نشیند. پدرش از سن و تحصیلات ساغر می گوید. مادر امین با متانت و شوخ طبعی از سن کم ساغر یاد می کند و اعتراف می کند که فکر می کرد عروس مورد نظرش دانشجوست. مادر ساغر تایید می کند که دختر بزرگش دانشجوست و مادر امین می پرسد:آهان پس یعنی دختر بزرگتون ازدواج کردن؟

قبل از اینکه فاطمه خانم چیزی بگوید پدرش لب باز می کند: نه. سرگرم درس و دانشگاهشه.

مادر امین دلخور می شود و فکر می کند که به خواستگاری دختر بزرگ آمده بودند نه این دختر بچه. آهی می کشد و همه چیز را به حکمت الهی نسبت می دهد.همین که دختر حاج مجید حاتمی بود ،تضمینی برای یک عمر خوشبختی پسرش می شد. برای شکستن سکوت پیش قدم می شود و اجازه می خواهد که جوان ها گوشه ای باهم حرف بزنند و سنگ هایشان را وا بکنند. پدرش لبخندی پر رضایت به لب می نشاند و می گوید: درسته. ساغر جان!آقا امین رو تا آلاچیق حیاطمون راهنمایی کن.

ساغر از جا بلند می شود و بدون حرف به سمت در حیاط راه می افتد. فکر می کند آخرین باری که به او گفته بود ساغر جان کِی بوده؟بچگی هایش... شاید وقتی که هنوز حجاب برایش الزامی نبود. همان وقتی که می توانست با موهای بلند بافته شده اش با او بیرون برود و دستش را بگیرد. وقتی که خنده های بلندش قند در دل پدرش آب می کرد و مثل حالا اخمش را غلیظ تر نمی کرد.

پله ها را پایین می رود و آه می کشد. نمی داند او زیادی عوض شده یا پدرش! شاید تنها گ*ن*ا*هش این است که بزرگ شده و حالا دیگر بلند خندیدنش به خوبی کودکی نیست!

قدم های مردانه نزدیک تر می شوند و کنارش می ایستند. نگاهش را به باغچه ی پر گل و گیاهشان می دوزد و سعی می کند جمله ها را در ذهنش مرتب کند. امین سکوت ساغر را به حساب حیا و متانت دخترانه اش می گذارد و لب باز می کند: من بیست و شش سالمه. شغلم هم فکر کنم بدونید. با مادرم تنها زندگی می کنم و فامیل زیادی نداریم. ساغر سربلند می کند و به میان حرفش می پرد: آقا امین!

امیننگاه از گل های باغچه می گیرد و نگاهش می کند. ساغر آب دهانش را قورت می دهد و با سردرگمی می گوید: من نمی خوام ازدواج کنم.

امین از تعجب زیاد چشم گرد می کند و ساغر ادامه می دهد: به خاطر احترام به شما و ارتباط نزدیکتون با بابام نتونستم چیزی بگم.

و با چهره ای دلگیر و ناراحت سربه زیر می اندازد.امین لب می گزد: کاش می گفتین. من هم شک داشتم به قضیه. فکر کنم خود سرهنگ هم راضی نیست و بخاطر رو در بایسی...

ساغر به میان حرفش می پرد: نه نه اصلا. بابام خیلی هم راضیه.

از پررویی اش خجالت می کشد و عقب می رود. صدایش را پایین می آورد: بابام خیلی شما رو دوست داره. بعدهم... برای همین هم...

حرف سالار در ذهنش تکرار می شود و فکر می کند که باید آه و ناله نکند. اما از طرفیمی ترسد به خاطر غفلتشو یک جمله ی غلطی که به کار می برد این وصلت سر بگیرد و سیاه بخت شود. پس به سیم آخر می زند و می نالد: اصلا من بخاطر حرف بابام مجبور شدم بیام. کلی هم تهدیدم کرد که نباید ردتون کنم و اینا.

امین با چشم های گرد شده می گوید: چی؟ سرهنگ تهدیدتون کرده من رو قبول کنید؟

ساغر با مظلومیت تمام می گوید: اوهوم. منم مجبور شدم هیچی نگم.

امین با شک دستی به زیر چانه اش می کشد ومی گوید: با شناختی که از ایشون دارم اصلا فکر نمی کنم یک همچین آدمی باشن.

ساغر نیشخندی می زند و می گوید: خوب سرِ کار آره. اون توی کارش عالیه. یک سرهنگ وظیفه شناس خوب! ولی خوب هیچوقت تو خونه انقدر خوب نبوده. یعنی بوده ، ولی برای من نبوده. ببخشید که انقدر رک همه چی رو گفتم ولی واقعا چاره ای ندارم. تورو خدا شما یک کاری کنید.

امین پرسشگر نگاهش می کند: من چیکار کنم آخه؟

ساغر لب می گزد و سر به زیر می اندازد: شما بگید... بهش بگید که شما مخالفید و از من خوشتون نیومد.

امین اخم می کند: انتظار ندارید که به ایشون دروغ بگم؟

ساغر فحشی در دل نثارشمی کند که انگار با یک دروغ مصل*ح*تی بهشت را می خواهند از دستش بگیرند این چنین گارد گرفته. فحشی دیگر نثار سالار می کند که گفته بود امین کمکش می کند. سر بلند می کند و می گوید: خوب پس دروغ نگید بذارید این ازدواج سر بگیره.

امین خیلی جدی و قاطع می گوید: باشه.

ساغر متعجب از این جواب مطمئن چشم گرد می کند: واقعا؟

ـ : بله واقعا!

ساغر می نالد: ای بابا چرا همچین می کنید؟

کلافه می شود و با بیچارگی می گوید: دختر که واسه شما زیاده چه گیری دادین به من؟ اصلا من... من نمی تونم... یعنی شماهم نمی تونید منو تحمل کنید. منو ببین.

اشاره ای به چادر سفید روی سرش می کند: دست خودم بود که اصلا سر نمی کردمش. اصلا بیرون هم سر نمی کنم. یعنی بقیه فکر می کنند همیشه سرمه ولی واقعیت اینه که نیست. اصلا من انگار از این خانواده نیستم.من همیشه از این وضعیت و این زندگی ناراضی بودم و هستم. انتخاب پدر و مادرم دست خودم نبوده ولی این یکی که باخودمه. حداقل می خوام اینبار اون زندگی که می خوام رو انتخاب کنم. باور کنید شماهم بامن باشید نمی سازید. بدبخت میشید ها!

امین کوتاه می خندد و ساغر متعجب می گوید: به چی می خندین؟

امین چشم از نگاه خیره ی ساغر می گیرد و سربه زیر با سنگی روی زمین بازی می کند: تو اولین کسی نیستی که این چیز ها رو بهم گفتی.

ساغر متعجب می گوید: سالار هم اینجوریه؟

امین بی اختیار می خندد و ساغر متعجب تر می شود. فکر می کند این مرد مسخره اش می کند؟ امین خنده اش را به سختی می خورد و می گوید: خیر. سالار نه ولی توی بیشتر بازجویی هام، اولین دلیلشون برای کار خلاف همین چیزها بوده. همین ناسازگاری ها.

حاج خانم با شنیدن صدای خنده ی پسرش لبخندی ملیح می زند و می گوید: فکر کنم این شیرینی زودتر از چیزی که فکرشومی کنیم خوردنی بشه!

همه می خندند و سالار نگاه نگرانش را به قاب پنجره می دوزد. ساغر که مخالف بود ، پس چرا امین اینطور بلند خندیده؟ باز ساغر چه دست گلی به آب داده؟ نکند جدی جدی از امین خوشش بیاید؟ نکند جدی جدی به تفاهم برسند و خواهرش با این سن کم عروس شود؟

ساغر اخم می کند و گله مند می گوید: یعنی من شبیه یکی از اون مجرم هایی هستم که ازشون ازجویی می کنی؟

این مفرد شدن فعل اوج عصبانیتش را می رساند و امین محترمانه می گوید: نه زیاد. فقط خواستم بدونید ریشهی کارهای بد تو ذات انسان همین ناشکری ها و نارضایتی هاست. سعی کنید به جای حرکت در خلاف جهت رودخونه ، خودتون رو به مسیری که رود میره بسپارید و با اون جلو برید. اینجوری زندگی هم واستون زیاد سخت نمیگذره.

به سمت خانه به راه می افتد و ساغر بازهم در دل غر می زند انگارخواستم به من مشاوره بده! الان این یعنی گفت مسیر رودخونه ازدواج با اونه؟

دور شدنش را می بیند و به سمتش می رود.صدایش می کند: آقا امین.

امین به سمتش بر می گردد و نگاه به چشم های سیاه دختر مقابلش می دوزد. چیزی درونش تکان می خورد و او سریع سر به زیر می اندازد و استغفار می گوید. او که چشم چران نبود ، بود؟ چرا باید چنین دقتی نثار چشم های او کند که رنگش را هم تشخیص دهد؟ ساغر دوباره آقا امین صدایش می کند و او فکر می کند تا کنون هیچ صدای لطیفی او را به اسم صدا نکرده است. هیچ صدایی به جز مادرش!از زبان غریبه ها نام سرگرد و وفایی برایش آشناتر است. برای این که دل نگرانی ساغر را از این بیشتر نکند لب باز می کند: حرف ها بین خودمون می مونه.

ساغر نفس حبس شده اش را بیرون می دهد و لبخند می زند. امین پشت به او پله ها را بالا می رود.ساغر در دل برای خود پایکوبی می کند و امین فکر می کند اصلا از سرهنگ چنین انتظاری نداشت. هیچ وقت فکر نمی کردکه او با تمام دانسته ها و تجربه هایش چنین راه غیر منطقی را برای سر به راه کردن دختر پرشینطتش به کار گیرد. چرا که در وجود ساغر شرارت و پستی ندیده بود. فقط شیطنت بود و بس.

امین داخل می شود و پشت بندش ساغر خود را به خانه می رساند. مادر امین به محض دیدن ساغر لبخندی عمیق به لب می نشاند و با مهربانی می گوید: بیا بشین پیشم عروس گلم!

ساغر نگاه مضطربش را به امین می دوزد تا کاری کند. مادرش تکرار می کند: بیا دیگه. چرا واستادی عزیز دلم؟

امین نزدیک می شود و گلویی صاف می کند: واقعیتش یک چیزی باید بگم.

لحن جدی اش همه را مجبور به سکوت می کند. روی زمین می نشیند و ساغر هم با فاصله کنارش جای می گیرد. امین سر به زیر می اندازد و خطاب به پدر ساغر می گوید: ساغر خانم دختر شایسته و متینی هستند. فقط...فقط...

لب می گزد و ادامه می دهد: فقط سنشون خیلی کمه حاجی. درک درستی از یک زندگی مشترک ندارن. برای همین اگه صلاح بدونید به نظرم بهتره که فعلا این قضیه ر به تعویق بندازیم.

سر بلند می کند و با دیدن اخم های درهم مجید ادامه می دهد: البته اگه راضی باشین.

حاج مجید دستی به محاسنش می کشد و نگاه دقیقش را به ساغر می دوزد.ساغر نگاه می دزدد و پدرش مطمئن می شود هر چه که هست از زیر سراو بلند می شود. قبل از اینکه چیزی بگوید مادر امین لب باز می کند: این که درسته. اگه بخواید یک صیغه ی محرمیت بین تون جاری میشه تا ساغر جان هم درسش رو تموم کنه.

ساغر از ترس به خود می لرزد و امین بازهم به حرف می آید: نمیشه مادر جان.

در دل لعنتی نثار خود می کند و می گوید: من فکر نکنم بتونم با ایشون به تفاهم برسم. حداقل توی این سن نمی تونم.

مادرش لب می گزد و اشاره ای نامحسوس به حاج مجید می کند. امین سر به زیر می اندازد و می گوید: من واقعا قصد بی احترامی ندارمو امیدوارم که ازمن دلخور نشین.

سالار از فرصت استفاده می کند و می گوید: به نظر من هم امین درست میگه.

ساغر دل گرم از حمایت سالار لبخند می زند و در نهایت پدرش به اجبار کوتاه می آید. به محض خروج امین و خانواده اش از پدرش نگاه تندی به او می کند و لال اله الله گویان رو می گیرد و به سمت اتاقش می رود. ساغر در دل خدا را شکر می کند و می گوید: اینبار رو جستم!

***

ساغر باری دیگر صف طولانی مقابلش را نگاه می کند و کلافه پوفی می کشد. برای امید وار کردن خودش هم که شده شروع به شمردن می کند و به عدد دوازده می رسد. دوازده را ضرب در پنج می کند و می نالد: شصت دقیقه ، اوووف یک ســــاعت!

نفسی عمیق می کشد و به خود دلداری می دهد که خیلی بهتر از صف هفته ی پیش است. همان صفی که معصومه در آن ایستاده بود و ثانیه ها را می شمرد تا نوبتش شود و بتواند لحظه ای صدای پسرکش را بشنود. یک نفر کم می شود و در ذهن می گوید: یازده نفر. میشه پنجاه و پنج دقیقه.

روسری سرش را کمی تکان می دهد تا کمی از گرمای طاقت فرسای دورش کم کند. دلش برای معصومه و حال بد هفته ی پیشش کباب می شود. از مادر شدن چیزی نمی دانست ، اما این را خوب می فهمید که دلتنگی چطور می تواند آدم را از پا در بیاورد. مثل دلتنگی برای حمایت های مردانه ی سالار ، سالاری که اوایل زیاد به او سر می زد ولی این اواخر کم پیدا شده. بیشتر فکر می کند و به این نتیجه می رسد که از افراد آن خانه دلش فقط برای سالار تنگ شده. دو نفر دیگر از صف کم می شوند و او جلو تر می رود. از دور معصومه را می بیند که نزدیک می شود و لبخند می زند. حتما بازهم به امید شنیدن صدای پسرکش ایستادن در این صف طولانی را به جان می خرد. معصومه آخر از همه می ایستد و ساغر به جلو بر می گردد. زندگی غمگین او را باری دیگر در ذهن مرور می کند و به خود می لرزد. معصومه شش ماهه باردار بوده که شوهر معتادش نئشه به خانه آمده و شروع به داد و هوار کرده.معصومه تمام تلاشش را کرده تا در مقابل کتک هایش زندگی کودکش را حفظ کند و در آخر برای دفاع از خود و جان کودکش شوهرش را با چاقو زخمی کرده.

و حالا هیچ دادگاهی بی گ*ن*ا*هی و بیچارگش اش را تایید نکرده. تمام قانون ها از خون ریخته شده و قتل عمد دم زدند و هیچکس فکرش راهم نکرد که این زن برای خودش که نه ، برای نجات فرزندش چنین کاری کرده. وکیلش قول هایی از هوا به او داده اما نتیجه دادگاه ها هربار بدتراز قبل پیش می رود و تمام انگشت های اتهام به سمت او نشانه می رود.

آهی می کشد و سر بلند می کند. با دیدن کم شدن افراد مقابلش لبخندی می زند و در دل خدا خدا می کند که کمتر صحبت کنند. بالاخره بعد از بیست دقیقه نوبت به او می رسد. دست هایش از شوق زیاد به لرزه در می آیند و او با اشتیاق، تمام شماره ی حک شده در ذهنش را می گیرد. بوق اول می خورد. بوق دوم هم همینطور. با بوق سوم آهی می کشد و در دل خدا خدا می کند که جواب دهد. بوق چهارم تمام نشده صدای رسا و مردانه ی امین در گوشش می پیچد و قلبش مثل یک بستنی یخی که زیر آفتاب مانده نرم نرم آب می شود.

ـ : الو!

من و من کنان لب باز می کند: سـ...سلام. خوبین آقا امین؟

صدای خندان امین گوشش را پر می کند: مرسی ممنون. خودت خوبی؟

ـ : من؟ بله...بله. منم خوبم.

امین بانگرانی می رسد: مشکلی پیش اومده؟

ـ : اوممم. نه نه. همه چی خوبه.

ـ : مطمئنی؟ سابقه نداشته تماس بگیری.

ساغر لب می گزد و چیزی که در دلش می گذرد را صادقانه به زبان می آورد: آخه سابقه نداشت شماهم اینجوری بیخبر بذارید برید.

سکوت امین آزارش می دهد و برای درست کردن چیزی که گفته ادامه می دهد: آخه نگران شدم. ترسیدم اتفاقی افتاده باشه.

ـ : نه مشکلی نیست. همه چی خوبه. فقط یکم سرم شلوغ بود نتونستم بیام اونجا. شرمندم!

ساغر لبخند می زند و با سیم تلفن بازی می کند: نه بابا. دشمنتون شرمنده.

صدای ضمخت وزنانه ای از پشت سر خلسه ی دوست داشتنی اش را به هم می زند: زودباش دیگه!

قبل از این که چیزی بگوید امین لب باز می کند: فردا میام. شماهم خیالتون راحت باشه.

ساغر به دنبال حرفی خوب و تاثیر گذار در ذهنش می گردد و امین افکارش را به هم می ریزد: برید تا مشکلی پیش نیومده. فعلا کاری که ندارین؟

لب می گزد و می گوید: نه. فعلا.

تماس قطع می شود و زیرلب زمزمه می کند: فقط کاش زود بیای.

تلفن را به دست زن پشت سری می دهد و از صف فاصله می گیرد. از شوق دیدار فردا دست هایش را به هم می کوبد و به سمت سلولش به راه می افتد.

نیلوفر با دیدنش از بالای تخت پایین می پرد و می گوید: نیشتو ببند بی جنبه!

ساغر اخم می کند و نیلوفر پرشیطنت می پرسد: چیـــــــــشد؟

ساغر لب می گزد و سر به زیر می اندازد: گفت فردا میاد.

ـ : نگفت چرا خبری ازش نبود؟

ـ : نه گفت فردا میاد حرف می زنیم. مهم اینه که حالش خوبه.