رمان رهایم مکن به قلم سامان

ژانر : #عاشقانه #پلیسی

خلاصه :

کدام را می توان انتخاب کرد ؟ لباسی که به تن دارد ، وظیفه ای که بر او واجب است ؟ یا عشق ممنوعه ای که او را گرفتار کرده است؟

به راستی میان عشق و وظیفه کدام را باید انتخاب کرد؟ حقیقت های تلخ دامن گیر زندگی او شده است و اوست که میان آسودگی و زجر کشیدن ، باید انتخاب کند، انتخابی که دوطرفش باخت است...

سرعتم را بیشتر کردم و باسرعت سرسام آوری از ماشین جلویی سبقت گرفتم.

نگاهی از گوشه ی چشم به او که در فکر بود، انداختم که با احساس نگاه من روی صورتش ٬ کمربندش را بست و با استرس کناره ی صندلی را گرفت.

لبخند محوی زدم و کمی سرعتم را کمتر کردم.

با لرزیدن جیب کتم ، دستم را داخل جیبم فرو بردم و تلفن را درآوردم.

بدون اینکه به اسم مخاطب نگاهی بیاندازم ، تلفن را روی داشبورد پرت کردم.

_ اگه مهمه جواب بده مهرداد..مسئله ای نیست.

سرم را به معنی نه تکان دادم و به جاده ی خلوت رو به رو خیره شدم و بدون توجه به دوربین های احتمالی کنترل سرعت، پایم را محکم تر روی پدال گاز فشردم.

نیلو کمربندش را باز کرد و به طرف صندلی عقب خم شد. کیف شیری رنگش را از روی صندلی برداشت .

نگاهی از آینه به پشت سر ماشین انداختم و پس از مطمئن شدن از اینکه ماشینی در تعقیبمان نیست کنار پیاده رو ، رو به روی بوتیک زنانه توقف کردم.

_بازم حرف هر روزم رو تکرار کنم؟.

چشمانش را با بی حوصلگی در حدقه چرخاند و نفسش را با کلافگی بیرون فرستاد.

_نه ، من کارم رو دوست دارم و ولش نمیکنم.

خنده ی آهسته ای کردم و دستی روی فرمان ماشین کشیدم.

_باشه ، من باید برم اداره مراقب خودت باش نیلو.

لبخند شیرینی زد کعدلم را برد و در ماشین را باز کرد.

_توهم همینطور.

با بسته شدن در و.مطمئن شدن از رفتن نیلو حرکت کردم.

کمی جلوتر پشت چراغ قرمزی ایستاده بودم و گاهی به تایمر طولانی قرمز رنگ رو به رویم و گاهی به پسر بچه ی آدامس فروش شلخته چهارراه نگاه میکردم.

خم شدم و از داخل داشبورد ، شیشه ی آب معدنی کوچکی را بیرون کشیدم.

با صدای لرزش دوباره ی تلفن ، از روی داشبورد برش برداشتمش.

_الو.

_سلام قربان ، محمدی هستم.

جرعه ای از آب نوشیدم ، گرمی اب و طعم مانده اش باعث درهم رفتن صورتم شد.

_خب.

صدای بازدم حرصی اش به گوش رسید.

_زارعی رو همونطور که گفته بودید دستگیر کردیم.

_ اتاق بازجویی شماره سه رو آماده کنید الان میرسم.

بدون منتظر ماندن برای پاسخی دیگر از سمت زیردستم، قطع کردم و تلفن را روی صندلی کنارم پرت کردم.

با سبز شدن چراغ ، پایم را روی پدال فشردم تا زودتر به اداره برسم.

**

روی صندلی سرد و آهنی اتاق بازجویی نشستم و به چشمانش خیره شدم.

دسته ی پارچ شیشه ای را گرفتم و کمی آب داخل لیوان بلور لک شده ریختم.

لیوان رو محکم روی میز کوبیدم که شُک زده به صورتم خیره شد.

با تحکم گفتم :

_بخور.

خودش را کمی جمع کرد و با ترس به چشمانم خیره شد.

_میل ندارم.

پوزخندی زدم و زیر لب گفتم :

_گفتم بخور

مردمک سبز لرزانش را به چشم های عصبی ام دوخت ، آهسته و لرزان دستش را به سمت لیوان برد .

-خب آقای زارعی میشنوم.

-چی رو؟

کف دستم را محکم روی کوبیدم و بلند شدم.

آبی که در حال خوردنش بود در گلویش پرید و به سرفه افتاد که عصبی سمتش خم شدم.

-منو مسخره کردی م*ر*ت*ی*ک*ه؟

نگاه ترسیده اش را از چشمان به خون نشسته ام گرفت.

_جناب سروان بخدا نمیدونم برای چی اینجام.

پوفی کردم و به سمتش آهسته قدم زدم. صدای قدم هایم روی سنگ های مرمر کدر و کهنه برایم ارمغان قدرت بود. قدرتی که عاشقش بودم.

ضربه ای به چراغ بالای میز زدم که باعث شد کمی اتاق را مخوف تر نشان دهد.

دست هایم را پشت صندلی‌اش گذاشتم. خم شدم و در گوشش زمزمه کردم :

_میدونم برای باند جهانگیری کار میکنی ، میدونم تو نصف دانشگاه های تهران مواد پخش میکنی ، میدونم که میدونی انبارای مواد اون پیرکفتار کجاست... حالا دهن کثیفت رو باز میکنی یا بریم سراغ بخش مورد علاقه من؟

صدایم رو بم کردم و زمزمه کردم :

_که مطمئنم ازش خوشت نمیاد

صدای ضربان تند قلبش و حبس کردن نفسش در سینه لبخندی را روی لبم ایجاد کرد.

-نمیدونم دارید درباره چی حرف میزنید.

پوزخندی زدم .

_اینجا به من میگن متخصص حافظه.

با قدرت صندلی را کشیدم که از پشت به زمین افتاد.

با ناباوری و ترس به چشمام خیره شد، حتی جرأت ناله کردن نداشت و فریاد پر دردش را با فشار دادن لبهایش روی هم مهار میکرد.

داد زدم :

_ بی پدر مادر منو مسخره کردی؟

لگد محکمی به پهلویش زدم که از درد شروع به پیچیدن به خودش کرد.

با همان صدای بلند ادامه دادم.

_داره یادت میاد نه؟.

صدای ناله های دردناکش زیادی روی اعصابم خراش میکشید.

یقه ی لباسش را گرفتم و با قدرت کشیدم .

با بلند شدنش ، محکم به سمت دیوار شیشه ای سمت راست اتاق کوبیدمش.

فریاد دردناکی کشید و آرام روی زمین افتاد.

در فلزی اتاق با سرعت باز شد و یکی از سروان ها داخل شد و با نگرانی خیره ی زارعی افتاده روی زمین شد که فریاد زدم.

_برو بیرون.

با صدای بلندم یکه ای خورد و آهسته و ترسیده از اتاق بیرون رفت.

رو به زارعی داد زدم:

_تا اون موهای بلند قهوه ای خوشگلت رو با چاقو از ته نتراشیدم حرف میزنی یا نه.

به خون جاری شده از پیشانی اش خیره شدم که رنگ قرمزش عصبی ترم می کرد.

بلندش کردم و روی میز بازجویی کوبیدمش ، پارچ روی میز تکان خورد و با شدت روی زمین افتاد و هزار تکه شد. بلندتر از قبل ادامه دادم.

_ دِ بنال تا جنازه ات رو نفرستادم سردخونه.

سرفه ای کرد، سعی میکرد نفس بکشد ولی توان نداشت و خون جاری شده روی چشم هایش دیدش را محدودتر کرده بود.

_ باشه ... حرف میزنم بسه توروخدا.

صدای ضعیف ناله اش کمی آرامم کرد.

بلندش کردم و روی صندلی انداختمش، برگه و خودکار را جلویش گذاشتم.

_ به نفعته تا وقتی برمیگردم تمام و کمال نوشته باشی وگرنه...».

با شنیدن لحن عصبی ام ، سرش را تند تند تکان داد و با استرس واضحی خودکار را در دست های لرزانش گرفت.

نگاه پر از تمسخری به صورت خیس از خون او انداختم.

_خوشحالم که حافظت رو به دست آوردی.

به سمت در حرکت کردم و با لبخند پر غروری از اتاق خارج شدم.

به افراد داخل اتاق که دزدکی به چهره ی سرخ از عصبانیتم نگاه میکردند ، نگاه گذرایی انداختم.

اخم هایم را درهم کشیدم.

_چیه.

همه سریع سرشان را به سمت دیگری چرخاندند و خود را مشغول انجام دادن کارشان نشان دادند.

-محمدی.

لرزان از روی صندلی چرخ دار رو به روی مانیتور بلند شد .

-ب..بله قر..بان؟

نگاهم را ثانیه ای از روی شیشه ی رو به رو نگرفتم وبه زارعی خیره بودم.

-یه قهوه برام بیار.

با استرس نگاهی به سرباز دیگر که روی صندلی کنارش نشسته بود کرد.

-اما قربان قهوه تموم شده.

نگاهم را از شیشه جدا کردم و با عصبانیت چشمانم را تنگ کردم.

-تا پنج دقیقه دیگه قهوه تو دستم نباشه برات بد میشه.

با سرعت احترام گذاشت و از در خارج شد.

و دوباره از پشت شیشه به زارعی خیره شدم که با سرعت مشغول نوشتن بود.

پوزخندی زدم و منتظر ماندم.

**

جرعه ای از قهوه تلخم خوردم و به حرکاتش از پشت شیشه خیره شدم.

با گذاشتن خودکار در دستش روی میز فلزی سفید رنگ ، به سمت در حرکت کردم.

در را گشودم و با غرور شروع به گام برداشتن کردم.

به سه صفحه کاغذی که نوشته بود ، نگاهی انداختم و با پوزخند به چهره اش نگاه کردم.

_ از همکاری شما متشکرم.

با دودلی بهم خیره شد و قسمتی از خون خشک شده ی روی پیشانی اش را با ناخن کند.

_میشه یه درخواستی بکنم.

پوزخندم عمیق تر شد و با لحن تمسخرآمیزی گفتم :

_ البته چرا که نه.

-حالا که اعتراف کردم ، میشه تخفیفی تو مجازاتم بهم بدین؟

کمی بهش خیره ماندم ، سپس قهقه بلندی سر دادم.

ضربه محکمی رو شانه اش زدم.

_ همین الان پاداشت رو گرفتی که.

با کنجکاوی بهم خیره شد و کمی خودش را از روی روی صندلی جلوتر کشید.

_کدوم پاداش؟.

فکم از عصبانیت منقبض شد ، از میان دندان هایم غریدم :

_ همینکه سالم میری زندان پاداش بزرگیه که به کسی نمیدم.

برگه ها رو برداشتم و از اتاق خارج شدم.

به سمت اتاق سرهنگ راه افتادم تا اجازه عملیات رو کسب کنم.

**

سرباز از اتاق خارج شد و احترام گذاشت.

_بفرمایید داخل قربان.

نگاهی به چهره ی کم سنش انداختم ، سرم را تکان دادم و وارد شدم.

با دیدن چهره برافروخته سرهنگ احترام گذاشتم و با اخم به چهره ی جدی اش خیره ماندم.

آهسته میز قهوه ای رنگش را دور زد و بهم نزدیک شد.

رو به روم ایستاد و به چشمانم خیره ماند.

ناگهان داد زد :

_ سروان پارسا.

کمی شوک زده شدم اما دست و پایم را گم نکردم .

نگاه محکمی به چشمان سرخش انداختم.

_بله قربان .

عصبی بهم خیره شد و دندان هایش را بهم فشرد.

_اینجا کلانتریه ، قانون داره ، بار هفتمه که مجرما رو کتک میزنی.

به سمت میزش راه افتاد ، صدای قدم های محکمش بر روی سرامیک های اتاق زهره ی هر متهمی را میترکاند .

_ میدونی چقدر بهم فشار میارن؟.

پشت میزش ایستاد ، دستش را به بدنه ی میز گرفت و کمی به سمتم خم شد.

_ مگه تو روانی پسر.

از صدای دادش ، یکه ای خوردم.

لیوان آب مقابلش را یک نفس بالا رفت و نفس عمیقی کشید.

-یکی از بهترین...یا بهتره بگم بهترین نیروی من داخل این کلانتری هستی ، تمام خلافکارای این شهر هم ازت میترسن هم دنبال کله پا کردنتن ، یکم مراعات کن ، دفعه ی بعدی اخراجی.

بی تفاوت به چهرش خیره ماندم و سپس به ساعت کوچک روی میزش چشم دوختم.

کمی به چشمانم خیره شد ، سپس پوفی کرد و سرش را به زیر انداخت.

-برای چی اومدی؟

کاغذای در دستم را تکان دادم.

-زارعی اعتراف کرد، اگه اجازه بدین میخوام تا شب تمام انبارهای باند جهانگیری رو از بین ببرم قربان.

سرش را بالا آورد و نگاه معتجبی بهم انداخت.

_تا شب؟.

جدی به چهره اش خیره شدم .

_بله ، تا امشب.

کمی خیره نگاهم کرد ، سپس لبخند محوی زد و صندلی پشت میزش را عقب تر کشید.

_ برو پسر ، کاغذ بازیاش با من .

لبخند خشکی زدم و احترام گذاشتم ، به طرف در چرخیدم و دستگیره ی در را گرفتم.

لحظه آخر صدایش به گوشم رسید.

_ مهرداد.

دوباره به سمتش برگشتم و منتظر ماندم تا حرفش را بزند.

-بله قربان.

لبخند مهربانی زد و پشت صندلی اش نشست.

_ رو سفیدم کن.

سرم را تکان دادم و در را بستم.

در راهروی شلوغ کلانتری که جای سوزن انداختن هم نبود ، به سمت اتاق سروان نجفی راه افتادم تا ازش درخواست کنم در عملیات همراهیم کند.

مشغول مطالعه برگه اعتراف زارعی بودم که با شخصی برخورد کردم.

سرم را بالا آوردم و با چهره اخمویی رو به رو شدم.

اخم هایم را درهم کشیدم و به سرتا پایش نگاهی انداختم.

کت و شلوار مشکی تنش ، ابهت خاصی را به او هدیه داده بود.

_ متاسفم.

نگاه سردی به چهره ی خالی از حسم انداخت.

_خواهش میکنم.

سرم را تکان دادم و از کنارش رد شدم.

پشت در اتاق سروان نجفی ایستادم و آهسته ضربه ای به در زدم.

با شنیدن صدایش که اجازه ی ورود را داد ، با مکثی وارد شدم.

سرش را روی میز گذاشته بود .

با دستانش فشار محکمی به سرش می داد.

بی تفاوت به رگ باد کرده ی دستش ، به سمت یکی از صندلی های چرم رو به رو میزش رفتم و نشستم.

-چیشده علی؟

بهم خیره شد و نفسش را صدادار بیرون فرستاد.

-این م*ر*ت*ی*ک*ه که از اتاق اومد بیرون رو دیدی؟

به پشت تکیه دادم و دستی به چانه ام کشیدم.

-کت شلواریه؟

سرش را تندتند با اعصاب خوردی تکان داد.

-آره

بهش خیره شدم تا حرفش را ادامه دهد اما چیزی نگفت.

عصبی نگاهم را به چشمان سرخش دادم و بدون توجه به چهره ی حرصیش نفسم را با خشم بیرون فرستادم.

_مسخره کردی؟ خب حرفت رو بزن.

چهره اش را درهم کشید و سرش را دوباره پایین انداخت.

_اسمش سامان شایانه ، جز باند بزرگمهره ، اوردمش که با ترسوندنش ازش اطلاعات بگیرم اما با حرف زدنش معلوم بود که نم پس نمیده.

با صورت خنثی بهش خیره شدم و بعد از مکثی گفتم :

_آهان.

از روی صندلی بلند شدم و بالای سرش ایستادم.

_با بچه ها هماهنگ کن از چندجای دیگه هم نیروی کمکی خبر کن ، آدرس تمام انبارای جهانگیری رو دارم ، من و توم میریم خودشو دستگیر کنیم.

با هیجان جهشی زد و بلند شد و در چشمان بی حسم نگاه شادی انداخت.

_ جدی؟ ، عالی شد .

برگه های اچار در دستم را به سمتش گرفتم.

-آره ، تا آماده میشم کارارو انجام بده.

با خوشحالی برگه هارو گرفت و نگاه سرسری به تک تکشان انداخت.

-اطاعت.

سرم را تکان دادم و به سمت در خروجی راه افتادم.

*

جلیقه ضد گلوله را محکم کردم ، صدای آژیر ماشین حسابی عصبانیم کرده بود.

نیم نگاهی به سربازی که پشت ماشین ، کنارم نشسته بود انداختم.

نگاه پر از حرصی روانه ی علی که بر روی صندلی جلوی من کنار راننده نشسته بود ، کردم.

_با بقیه هماهنگ کردی تا ما جهانگیری رو نگرفتیم حرکتی نکنن؟.

شوک زده به طرفم برگشت و با قیافه ی ناامیدی بهم خیره شد.

دندان هایم را روی هم ساییدم.

_عالی شد ، اگه تا الان فهمیده باشه ، مطمئنا فرار میکنه.

با اخم غلیظی نگاهم را از علی گرفتم و به سربازی که در حال رانندگی بود گفتم :

_ سریع تر برو مگه داری الاغ سواری میکنی؟.

اطاعتی گفت و سرعتش را بیشتر کرد.

بیسیم را برداشتم و به بقیه واحد ها اطلاع دادم.

-از میثاق یک به میثاق سه...از میثاق یک به میثاق سه.

بعد از مکثی صدای بیسیم بلند شد :

_ میثاق سه به گوشم.

-سرعتتون رو بیشتر کنید ، قبل از بقیه باید به اونجا برسین ، مفهومه؟

-اطاعت قربان.

همان لحظه ماشین پشت سرمان با سرعت زیادی از کنارمان گذشت.

با استرس مشغول کندن پوست لبم شدم ، به هیچ قیمتی نباید جهانگیری فرار کنه.

با ورود به کوچه ای که عمارت جهانگیری در آن قرار داشت ، صدای تیراندازی به گوش رسید.

با متوقف شدن ماشین ، سریع در را باز کردم و پشت درخت کاج پیری پناه گرفتم.

با احتیاط به صحنه درگیری نگاهی انداختم.

نیروهای ما رو به روی ورودی عمارت جهانگیری پشت ماشین ها مشغول تیراندازی بودند ، جهانگیری و پنج نفر از محافظانش پشت لیموزین سیاه رنگش پناه گرفته بودند.

چون سمت راست آن ها بودم ، کسی متوجه من نشد ، آهسته به سمتشان حرکت کردم.

به نزدیکیشان که رسیدم ، شروع به شلیک کردم.

با شلیکم ، دوتن از محافظ ها روی زمین افتادند و توجه بقیشان به من جلب شد.

جهشی زدم و پشت درخت دیگری پناه گرفتم اما گلوله آن ها از من سریع تر بود و خراشی روی بازوی چپم ایجاد کرد.

روی زمین نشستم و نگاهی به زخم ایجاد شده انداختم.

با آنکه آنچنان حساس نبود اما سوزش زجرآوری را به همراه داشت.

نگاه دیگری انداختم که متوجه شدم تنها یک محافظ دیگر باقی مانده است.

نفس عمیقی کشیدم و شروع به شمارش کردم.

سه ، دو ، یک..

با سرعت زیادی به سمتشان دویدم و شلیکی های پی در پی کردم.

با افتادن محافظ روی زمین به جهانگیری نگاه کردم که کتف راستش را با دستش گرفته بود خون از لابه لای انگشتانش جاری بود.

پوزخندی زدم و دستبند را از پشتم در آوردم و به آهسته به سمتش قدم زدم.

بالای سرش که ایستادم بعد از مکثی ، با دو دست یقه اش را گرفتم و بلندش کردم.

محکم کمرش را به بدنه لیموزین کوباندم و نیشخندی زدم.

کمی به چشمانش که ناامیدی درش موج می زد خیره شدم و سپس با قدرت مشتی به صورتش زدم.

گیج و منگ به صورتم خیره شد .

با قدرت برش گردوندم و دستبند را به دستانش زدم ، در همان حال شروع به حرف زدن کردم :« آقای جهانگیری شما بازداشتید هر چیزی که بگین در دادگاه بر علیه شما استفاده میشه پس شما حق دارین که سکوت کنید.»

سپس خم شدم و در گوشش زمزمه کردم :

_ زندان خوش بگذره حروم زاده .

و به چندتن از سرباز ها سپردمش.

به علی که در حال ماساژ دادن گوشش بود نزدیک شدم.

_ کسی که آسیب جدی ندیده؟.

با صدای بلندی گفت :

_ چی میگی ، بازوت داره خون میادا.

چهره ام را جمع کردم و گوشم را آهسته مالش دادم.

_ چرا داد میزنی؟.

با صدای بلندتر از قبل گفت :

_ کی داد زدم؟.

زیر لب زمزمه کردم :

_ برو بابا .

سپس به سمت یکی از ماشین های اداره حرکت کردم ، الان فقط دنبال آرامش بودم ، آرامشی که آغوش یک نفر میتوانست به من هدیه کند.

با نشستن داخل ماشین پیامکی برای شماره اش ارسال کردم.

«بیا خونه ، سریع».

و با سرعت زیادی شروع به حرکت کردم.

*

با برخورد پنبه ی استریل آغشته شده به بتادین با زخمم ، کمی اخم هایم درهم رفت.

نگاهم قفل صورتش بود ، این دختر ، آرامش زندگی من بود.

نگاهش به جلیقه ضد گلوله ام که روی زمین انداخته بودمش ، افتاد و با لحن مضطربی گفت :

_ دوتا گلوله داخلشه.

نگاهم را خیره روی صورتش نگه داشتم.

_مهم نیست.

به چشمانم خیره شد و چشمانش را با ناراحتی به سمت زخمم چرخاند.

بعد از پانسمان زخمم تکیه ام را به پشت دادم ، از روی مبل سیاه رنگ کنارم خودش را کمی جلوتر کشید.

_ مهرداد ، چه اتفاقی افتاده؟.

بدون تغییری در حالتم بهش خیره ماندم.

_ مهم نیست.

با عصبانیت بلند شد و میز را دور زد و لگد محکمی به جلیقم زد.

_ اصلا چی برات مهمه؟.

لبخند محوی زدم ، کمی خودم را جلوتر کشیدم و زمزمه کردم :

_ تو ، آرامشم... .

کمی بهم خیره شد ، سپس با لبخند کمرنگی به سمت عقب چرخید و به طرف آشپزخانه حرکت کرد.

تلفنم شروع به زنگ خوردن کرد.

دستم را داخل جیب شلوارم فرو بردم و درش اوردم.

بدون نگاه به اسم گیرنده جواب دادم.

-بله؟

-مهرداد کجایی؟

-سرهنگ شمایید؟

-آره ، بچه ها موادا و خود جهانگیری رو آوردن اما تو نبودی باهاشون.

-بله قربان ، کار پیش اومد.

-رسانه ها دم در اداره جمع شدن تقاضای مصاحبه رو دارن، به نظرم بهتره هرچی سریع تر اینجا باشی.

-الان حرکت میکنم.

تلفن را قطع کردم و بلند شدم.

همان لباس ها و جلیقم را پوشیدم و به سمت خروجی حرکت کردم.

میانه ی راه ، صدای نیلو به گوشم رسید .

-کجا داری میری؟

به چهره ی نگرانش خیره شدم ، به کمد کرمی رنگ کنارش تکیه داد و محزون بهم نگاهی انداخت.

-اداره ، سریع برمیگردم بمون.

سرش را تکان داد و دستی به شاخه ی گل داخل گلدان کارش کشید.

-باشه،مراقب خودت باش‌.

در را باز کردم و قبل از خروج گفتم :

_ توم همینطور.

و در آهسته را بستم.

**

ماشین را رو به روی اداره متوقف کردم.

پیاده شدم و در ماشین را محکم بستم.

نگاهم بر روی جای گلوله رو بدنه ماشین خیره ماند.

پوزخندی زدم و به سمت داخل حرکت کردم.

سویچ را برای سربازی که دم در بود پرت کردم و نگاه سردی بهش انداختم.

_ ببرش داخل.

با شنیدن اطاعت گفتنش سری از روی رضایت تکان دادم و حرکت کردم.

داخل محوطه ، جمع کثیری از خبرنگاران ایستاده بودند.

ابرویی با تعجب بالا انداختم و با غضب به سمتشان حرکت کردم.

به نزدیکیشان که رسیدم ، با اخم خیره نگاهشان کردم.

_ اینجا چه خبره؟.

بعد از صدای فریادم ، سکوتی جمع را فرا گرفت‌.

با صدای بلندتر از قبل داد زدم :

_ کرید؟ ، میگم این همه آدم اینجا چه غلطی میکنن؟.

دختر ریز جسه ای جلوتر امد و بعد از کمی جلوتر کشیدن چادر سیاهش با دودلی به چهره ی عصبی ام خیره شد.

_جناب سروان برای مصاحبه اومدیم.

پوزخندی زدم و به تعدادشان اشاره کردم.

_خانواده هم میاوردین.

نگاه خالی از حسی به دختر رو به رویم انداختم.

_ شما و یه خبرنگار مرد میتونید داخل دفترم باشید ، فقط نیم ساعت.

سپس بدون توجه به همهمه ای که شد ، از چند پله ی مرمر رو به روی ساختمان بالا رفتم و بعد از باز کردن در شیشه ای وارد راهروی اداره شدم.

***

پشت میز نشستم و با غرور به چهره دو خبرنگار خیره شدم.

خبرنگار مرد با لحن اعصاب خورد کن شادی بلند بلند شروع به حرف زدن کرد :

_ واقعا خسته نباشید میگم بابت این پیروزی بزرگتون جناب سروان تبریک من رو.... .

دستم را بالا گرفتم و با خشونت چشمام رو بستم.

نفسم را با عصبانیت حبس کردم و با دستم روی شیشه ی میز اهسته ضرب گرفتم.

_چشمام رو باز کردم بجز این خانم شخص دیگری رو داخل اتاق نمی خوام ببینم.

با تته پته و پر استرس شروع به حرف زدن کرد :

_ اما...اما..قر.. .

داد زدم :« بیرون».

پسر بلند شد و با قدم های تند و مضطربی سریع اتاق را ترک کرد.

دختر با ترس بهم خیره شد.

آهسته خودش را کمی بر روی صندلی چرم قهوه ای رنگ بالا کشید.

از روی میز شیشه ای رو به رویش شکلاتی برداشت و شروع به خوردن کرد.

-خب؟

دختر با لحن نگرانی شروع به حرف زدن کرد :

_ جناب سروان میشه کمی درباره عملیات امروز توضیع بدین؟.

با جدیت به چهره اش خیره شدم و دستانم را رو میز در هم گره زدم و شروع به فشار دادنش شدم.

_ طی تحقیقاتی که درباره ی یکی از بزرگ ترین باند های مواد مخدر و قاچاق کشور داشتیم ، موفق به پی بردن مکان ذخیره سازی و آزمایشگاه های ساخت مواد مخدر شدیم ، فردی که این باند رو هدایت می کرد شخصی بنام خسرو جهانگیری که با پوشش قراردادن شرکت لوازم کامپیوتری این مواد ها رو وارد یا خارج می کرده.

سرش را کمی تکان داد و ظبط صوت در دستش را کمی هم نزدیک تر کرد.

-میتونید درباره عملیات امروز کمی توضیع بدین؟

خودکار ابی رنگی را در میان انگشتانم گرفتم و شروع به چرخ دادن کردم.

-عملیات انجام شده ی امروز با نام میثاق سیزده صورت گرفت ، طی این عملیات انبار های این گروه رو از بین بردیم و رهبر این باند رو دستگیر کردیم.

بعد از پرسیدن چند سوال دیگر ، سوال هایی که معمولا خبرنگاران قبلی ازم میپرسیدن شروع شد.

لبخندی زد و کمی خودش را جلوتر کشید.

-جناب سروان نظر شما درباره ی لقبی که مردم بهتون دادن یعنی فرشته ی نگهبان چیه؟

با صورت خنثی بهش خیره شدم و دستی به چانه ام کشیدم.

_ یاد کارتون های کودک و نوجوان افتادم.

خنده ی ریزی کرد و بازهم چادرش را بی دلیل جلوتر کشید .

_ مردم شمارو یک قهرمان میدونن.

از پشت میز بلند شدم و به سمت انطرف راه افتادم.

_ مردم اغراق میکنن ، من فقط یه مرد قانونم ، پلیسی که تا وقتی زندست تمام خلافکارارو دستگیر میکنه.

سرش را بالا گرفت و به چشمانم خیره شد.

-یعنی شما قهرمان نیستید؟ یه آدم خوب؟

دستانم را به مفهوم نه تکان دادم و با تمسخر گفتم :

_ قهرمان نه ، من آدم بدیم که آدم بدترارو دستگیر میکنه ، حالا اگه تموم شد بفرمایید بیرون، ممنون از زحماتتون .

با خجالت خاصی از سر جایش بلند شد و به طرف در حرکت کرد.

- و ممنون از شما بابت وقتی که بهم دادین.

سری تکان دادم و لبخند مصنوعی زدم.

با بسته شدن در خودم را روی یکی از صندلی ها انداختم و با چشمان گشاد شده ای نفسم را بیرون فرستادم.

**

در اتاق بازجویی را باز کردم و با نیشخند تمسخرآمیزی وارد شدم.

با صدای بلند رو به جهانگیری گفتم :

_ امیدوارم از بازداشتگاه های ما خوشتون اومده باشه.

با حرص بهم خیره شد و دستش را محکم فشرد و ضربه ی ارامی روی میز زد.

_ این مسخره بازیا چیه؟ پنج روزه من رو نگه داشتین .

خنده ای از روی رضایت کردم و در چشمانش که با تنفر بهم خیره شده بود ، خیره شدم.

خنده ام ارام ارام محو شد و پوزخندی روی لبانم باقی ماند.

با حوصله و ارام روی صندلی فلزی اتاق نشستم و بی توجه به سردی صندلی همانطور بهش خیره شدم.

_ نمیدونم چرا ولی همیشه از اونایی که ازم بیشتر متنفرن ، بیشتر خوشم میاد ، میدونی چرا؟.

خم شدم و رو به روی صورتش با نفرت از بین دندان هایم زمزمه کردم :

_ چون باعث میشن خود واقعیم رو به نمایش بزارم .

دوباره روی صندلی نشستم و با بیخیالی به پشت تکیه دادم.

_ حکمت را همین الان بهت میدم آقای جهانگیری....اعدام.

و پرونده ی در دستم را روی میز پرت کردم.

نفسش را با ترس حبس کرد .

صدای عقب کشیده شدن صندلی اهنیش روی موزاییک های اتاق اعصابم را خط خطی کرد..

_ نه نه ، خفه شو ، میکشمت پارسا.

با لبخند هیستریکی از روی صندلی بلند شدم و مشغول راه رفتن تو اتاق شدم ، فضای نیمه تاریک اتاق و بوی نمی که در ان پیچیده بود ناخوداگاه حس خوبی را بهم منتقل می کرد.

-صدات رو برای من بالا نبر ، من قانونم جهانگیری ، قانون از صدای بلند نمیترسه... این صدای بلنده که باید از قانون بترسه.

پشتش ایستادم و دستانم را روی شانه اش گذاشتم و زمزمه کردم :

_ اما یه فرصت بهت میدم.

با ناامیدی به فضای تاریک انطرف اتاق خیره شد و زیر لب گفت :

_ چه فرصتی؟.

عکس تارا محمدی ، یکی دیگر از خلافکارای بزرگ این عرصه را روی میز انداختم و با لبخند بهش خیره شدم.

عکس را برداشت و منتظر بهم خیره شد.

لبخندم را عریض تر کردم و کمی سرم را به سمت راست خم کردم.

با ناباوری بهم خیره شد و انگشت اشاره اش را به سمت عکس گرفت.

_ ازم انتظار داری خواه*ر*زاده خودم رو لو بدم؟.

بشکنی زدم و نگاه تمسخرامیزی بهش انداختم.

_ آفرین ، توم زرنگیا.

سرش را به معنی نفی به طرفین تکان داد و با مشت روی میز کوبید

-نه، اینکارو نمیکنم.

اخم ریزی روی پیشانی ام نشست .

_ نه زرنگ نیستی.

روی صندلی نشستم و با لحن اطمینان بخشی گفتم :

_ میدونم از مرگ میترسی و اینکه حتما اعدام میشی ، تارا اگه لو بره فوقش هشت سال زندانه ، توم میتونی زنده بمونی.

سرش را روی میز گذاشت و چیزی نگفت.