رمان عشق گیسو به قلم م_صمدی

ژانر : #عاشقانه #رازالود #اجتماعی

خلاصه :

گیسو دختری هجده ساله، مغرور، لجباز، غد و یک دنده که هر کاری رو دوست داره انجام می‌ده و به حرف هیچ کس گوش نمی‌ده؛ اما یه قلب پاک توی سینه اش داره. موضوع اصلی رمان از اون جایی شروع می‌شه که پسرداییش مسیح، پسری از جنس تعصب و غیرت بعد از مدت ها برمی‌گرده و با گیسویی رو به رو می‌شه که هیچ چیز اون براش آشنا نیست و در این بین اتفاقاتی برای گیسو می‌یفته و رازهایی برملا می‌شه.

بی توجه به حرف های مامان رفتم داخل اتاقم تا حاضر بشم و با لیلی برم بیرون. لیلی دختر همسایه‌مونه که چهار سالی می‌شه باهاش دوست شدم. یه پیراهن مردونه چارخونه‌‌ی گشاد پوشیدم و یه شلوار جین سرمه ای قد نود. جلوی آیینه وایسادم و به خودم نگاه کردم. چشم هام رو خیلی دوست دارم. رنگ خاصیه که بعضی وقت ها به آبی و بعضی اوقات به سبز آبی مایل می‌شه با مژه های بلند و فری که زیباییشون رو چند برابر کردن. دماغ متناسب با چهره‌ام و لب‌های قلوه‌ای صورتی. پوستم سفیده و موهای خیلی بلند لَختی به رنگ طلایی دارم که تا زیر باسنم می‌رسه. موهای بلندم رو شونه کردم و آزادانه باز گذاشتم، آرایش کمی کردم. شال مشکی رنگم رو روی موهام انداختم. کوله‌ی کوچیکم رو برداشتم و وسایل هام رو داخلش ریختم. همون طور که با کوله‌ام ور می‌رفتم در اتاق باز شد. بدون این که سرم رو بلند کنم گفتم:

_ چند بار بگم اول در بزنین بعد بیاین داخل؟

مامان بدون این که به حرفم توجه کنه گفت:

_ گیسو چرا من رو حرص می‌دی؟ خسته‌ام کردی، این چه ریختیه باز؟

گوشیم رو برداشتم و به لیلی تک زنگ انداختم تا از خونه شون بیاد بیرون. در همون حال گفتم:

_ مگه بار اوله من رو این ریختی می‌بینی؟

یه پوف کلافه کشید و نشست روی تخت و گفت:

_ دیروز زنگ زدم مسیح، همه چی رو براش تعریف کردم. تو دیگه از کنترلم خارج شدی و به حرف هیچ کس گوش نمی‌دی.

با اخم نگاهش می‌کردم. پوزخندی روی لب‌هام نقش بست و گفتم:

_ هه، خب که چی؟ باهاش حرف زدی همه چی درست می‌شه؟ من حرف گوش کن می‌شم؟ ولم کن مامان.

_ آره درست می‌شه، داره برمی‌گرده.

شوک زده سرم رو برگردوندم و نگاهش کردم. با بهت گفتم:

_ چی؟

بی حرف از جاش بلند شد و بیرون رفت. در اتاق رو محکم به هم کوبید که چشم‌هام رو به هم فشردم. خیلی عصبی شده بودم، اه لعنتی. کوله‌ام رو با حرص روی دوشم انداختم و از خونه بیرون زدم. دایی یه خونه‌ی بزرگ دو طبقه داشت که خودش طبقه‌ی پایین و طبقه‌ی بالاش ما زندگی می‌کنیم. بعد از اون اتفاق نحس چهار سال پیش دایی نذاشت تنها زندگی کنیم و ما رو آورد توی خونه‌اش. داشتم از وسط باغ می‌گذشتم که زن دایی رو دیدم. روی نیمکت کنار گل ها نشسته بود و کتاب می‌خوند. خیلی دوستش دارم، زن مهربونیه. با صدای بلند گفتم:

_ سلام نفیسه جون.

زن دایی هم با مهربونی جواب سلامم رو داد و گفت:

_ جایی می‌ری عزیزم؟

_ آره زن دایی، حوصله‌ام سر رفته دارم می‌رم با لیلی یه چرخی بزنیم.

زن دایی لبخندی زد و گفت:

_ خوش بگذره عزیزم.

چشمکی حواله‌اش کردم. یه نفس عمیق کشیدم و گفتم:

_ خب، کاری نداری زن دایی؟ من رفتم.

_ به سلامت مادر، مواظب خودت باش.

سرم رو به نشونه‌ی باشه تکون دادم و به سمت در حیاط حرکت کردم. همین که از در زدم بیرون لیلی رو مقابلم دیدم که مثل طلبکارها وایساده بود. ابرویی بالا انداختم و گفتم:

_ ها چیه؟ بیا من رو بخور.

لیلی دست به سینه شد و با کنایه گفت:

_ چرا این قدر زود تشریف آوردی؟

به صورت بامزه‌اش نگاه کردم. صورت گرد گندم گونی داشت با چشم و ابرو‌ی مشکی. لب‌های کوچیک و قلوه‌ای و موهایی خرمایی رنگ. در کل دختر خوشگلی بود. عینک‌های گرد آنتی رفلکسم رو به چشم‌هام زدم تا تیپ هنریم تکمیل بشه. توی پیاده رو شروع کردیم به راه رفتن که لیلی گفت:

_ چیزی شده؟ پکری انگار.

پوف کلافه‌ای کشیدم و گفتم:

_ آره، مسیح داره برمی‌گرده.

لیلی سرجاش وایساد و با دهن باز نگاهم کرد.

_ چی؟ مسیح داره برمی‌گرده؟

رو به روش وایسادم و گفتم:

_ آره، مامان این بار رفته همه چی رو گذاشته کف دستش.

_ خب حالا می‌خوای چی‌ کار کنی؟ مسیح تو رو با این وضع ببینه حتماً تو رو می‌کشه.

نیشخندی زدم و گفتم:

_ مرسی از روحیه دادنت. اه ولش کن بیا بریم کتابخونه باید کتاب‌هام رو تحویل بدم.

لیلی آهی کشید و گفت:

_ باشه، بذار یه تاکسی بگیرم.

تا موقعی که ماشین جلوی پامون وایساد من غرق افکارم بودم. سوار پراید درب و داغون شدیم که لیلی گفت:

_ می‌گم گیسو هفته‌ی دیگه جواب کنکور می‌یاد خیلی استرس دارم.

با همون بیخیالی ذاتیم گفتم:

_ خب که چی؟ مگه برام مهمه.

_ وا، یعنی چی؟ خر می‌دونی اگه قبول نشیم باید سال دیگه دوباره کنکور بدیم؟

حوصله‌ی لیلی رو نداشتم. گوشیم رو درآوردم و قفلش رو باز کردم که دیدم باز کامران برام پیام فرستاده. اه این پسر چه قدر پیله‌ست. لیلی وقتی دید اصلاً به حرف هاش گوش نمی‌دم ساکت نشست و تا وقتی که به کتابخونه رسیدیم چیزی نگفت. پول کرایه رو حساب کردم و از ماشین پیاده شدم. لیلی هم پشت سر من پیاده شد. بی هیچ حرفی به سمت کتابخونه حرکت کردیم. وارد کتابخونه شدم و کارت عضویتم رو همراه با کتاب‌ها به خانم اکبری دادم. رفتم روی یه صندلی نشستم که لیلی هم جفت من جا گرفت. از سکوت کتابخونه آرامش می‌گرفتم. چهار سالی می‌شه که بیشتر اوقاتم رو توی کتابخونه می‌گذروندم. با شنیدن اسمم از زبون لیلی از افکارم خارج شدم و به اون نگاه کردم. چشم‌های مهربونش رو بهم دوخته بود. دختری که چهار سال اخلاق سگی من رو تحمل کرد؛ ولی رفیق نیمه راه نشد. با صدای آرومی گفت:

_گیسو؟

در جوابش هوم آرومی گفتم.

_ می‌گم گیسو نمی‌خوای تمومش کنی.

_ چی رو؟

_ خودت خوب می‌دونی منظورم چیه.

چشم هام رو بستم و گفتم:

_ بی خیال لیلی.

_ آخه چرا این کار رو با خودت و مادرت می‌کنی؟ اون چه گناهی کرده؟ چرا اذیتش می‌کنی؟ تا کی باید این اخلاقت رو تحمل کنه؟

با همون چشم های بسته گفتم:

_ به تو مربوط نیست.

می‌تونستم صورت قرمز شده‌اش رو ناشی از خشم تصور کنم. با دندون های کلید شده گفت:

_ به درک، بلکه مسیح بتونه تو رو آدم کنه.

چشم هام رو باز کردم و به لیلی نگاه کردم که دست به سینه و بغ کرده نشسته بود و اطرافش رو دید می‌زد.

دستم رو انداختم دور شونه‌اش و به خودم فشارش دادم.

_ لیلی من چرا این قدر نگرانی آخه؟

چشم‌های اشکیش رو بهم دوخت و گفت:

_ من نگرانتم، می‌ترسم برات اتفاقی بیفته. چرا سعی می‌کنی اونی باشی که در اصل نیستی. چرا این قدر سرد شدی؟ آخه من چی‌کار کنم که تو اتفاق چهار سال پیشت رو فراموش کنی؟

سرش رو توی بغلم گرفتم و گفتم:

_ اون اتفاق، اصلاً برام مهم نیست.

خنده‌ی تلخی روی لب‌هام نقش بست و ادامه دادم.

_ درست می‌شه. شاید حق با تو باشه، مسیح می‌تونه من رو آدم کنه.

مشت آرومی به بازوم زد و گفت:

_ مسخره، من که می‌دونم تو اون بیچاره رو کچل می‌کنی. پاشو بریم غروب شد.

از جام بلند شدم و گفتم:

_ تو برو خونه، من هم یکی دو ساعت دیگه برمی‌گردم.

_ اون مادر بیچاره‌ات ماشینت رو ازت گرفت که نگردی توی خیابون‌ها، بدبخت نمی‌دونه که چه دیوونه ای هستی. پاشو بریم یه امشب رو زود برو خونه.

_ اه ول کن لیلی، برم اون جا که چی بشه؟ می‌رم پیش علی یه کوفتی می‌خورم. تازه باید برم فروشگاه، حسینی کار داره باهام.

_ وا روز جمعه‌ای دیگه چی کارت داره؟ همین یه روز رو تعطیلی باز باید بری کار کنی؟

_ نه بابا، گفتش جنس جدید آوردن دست تنهاست برم کمکش کنم جنس ها رو بچینم.

_ باشه، پس من می‌رم امشب مهمون داریم.

_ باشه، فعلاً.

به سمت فست فودی علی که یه خیابون بالاتر از کتابخونه بود حرکت کردم. وقتی رسیدم روی میز همیشگی نشستم. علی رو دیدم که به سمتم می‌یاد. علی برادر لیلیه که اون رو مثل برادر خودم می‌دونم و خیلی هم هوام رو داره. وقتی به من رسید گفت:

_ به به، ببین کی اومده؟ آبجی گیسو.

با لبخند محوی که روی لب‌هام بود بهش سلام کردم. اون هم متقابلاً جوابم رو با مهربونی داد.

_ خب گیسو جان، همون همیشگی رو میل می‌کنی؟

_ نه، پیتزا پپرونی لطفاً.

_ ای به چشم، ده دقیقه‌ی دیگه آماده ست.

ده دقیقه‌ی بعدش غذا رو جلوم گذاشت و گفت:

_ نوش جان خواهرکم.

لبخندی به مهربونیش زدم و تشکر کردم. بعد از اتمام غذام پول رو روی میز گذاشتم و از جام بلند شدم. علی هیچ وقت پولی ازم نمی‌گرفت. مجبور بودم پول رو روی میز بذارم و برم. با صدای بلند خداحافظی کردم که علی هم همون طور جوابم رو داد. پیاده به سمت بوتیک راه افتادم، خیلی دور نبود. ربع ساعت بعدش به بوتیک رسیدم که آقای حسینی رو سخت مشغول جابه جا کردن اجناس دیدم. آروم بهش سلام کردم که اون هم با خستگی گفت:

_ اِ گیسو اومدی، سلام. بدو کلی کار هست. این جعبه ها رو بگیر برو توی قفسه‌ی خالی بچین.

بی هیچ حرفی من هم مشغول چیدن اجناس شدم. آقای آرش حسینی یه مرد سی ساله مهربونه که دوست مسیح هم هست. به خاطر همین دایی اجازه داد پیشش کار کنم. به تازگی عقد کرده. زنش خیلی دختر دوست داشتنیه و بیشتر وقت ها می‌یاد این جا و به من کمک می‌کنه.

(مسیح)

برای بار چندم بود که شماره‌ی پرواز هلند به ایران رو می‌شنیدم. بلیطم رو دادم و با پله برقی پایین رفتم. سوار اتوبوس شدم و منتظر موندم تا به سمت هواپیما حرکت کنه. از وقتی که عمه زنگ زد تا حالا همه‌اش فکرم مشغول بود. گیسو چه کردی با خودت؟ روی صندلیم نشستم که یه پیرمرد هم کنارم جا گرفت. بعد از بلند شدن هواپیما هندزفری رو توی گوشم گذاشتم و آهنگی رو پلی کردم. صندلی رو کمی خوابوندم و چشم‌هام رو بستم. با صدای شخصی چشم‌هام رو باز کردم. نگاه کردم دیدم مهماندار بالای سرمه و می‌گه صندلی رو به حالت عادی برگردونم و کمربندم رو ببندم. بعد از این که کمربندم رو بستم نگاهی به آسمون شب رنگ انداختم. ساعت الان نه به وقت تهرانه. نیم ساعت بعدش فرود اومدیم. بعد از تحویل گرفتن ساک‌هام یه تاکسی گرفتم و رفتم به خونه‌ی پدریم. پول کرایه رو حساب کردم و ساک به دست به سمت خونه رفتم. دست کردم توی جیب کتم و دسته کلید رو درآوردم. با چرخش کلید توی قفل، در حیاط باز شد. با دیدن باغ لبخندی روی لبم نشست. روی سنگ فرش‌ها راه می‌رفتم و تمام خاطراتم از جلوی چشم‌هام عبور کردند. در ورودی رو آروم باز کردم و به سمت جلو رفتم. مامان و بابا رو به روی تلوزیون روی کاناپه نشسته بودن و باهم حرف می‌زدن. ساکم رو گذاشتم یه گوشه و آروم به سمتشون حرکت کردم. از پشت سرم رو آوردم بینشون و گفتم:

_ مهمون نمی‌خوان؟

مامان با دیدنم جیغی کشید و با خوشحالی کاناپه رو دور زد. خودش رو انداخت توی بغلم. محکم به خودم فشارش دادم و بوسه‌ای روی موهای نرمش کاشتم. بعد از رفع دلتنگی رفتم سمت بابا و مردونه به آغوش کشیدمش. بابا دستی روی کتفم زد و گفت:

_ به به، ببین کی این جاست؟ خیلی خوش اومدی پسر.

مامان هنوز داشت اشک می‌ریخت که گفتم:

_ وای مامان بسه، گریه برای چی؟

_ عزیز دلم اشک شوقه، برای دیدنت لحظه شماری می‌کردم.

_ من فدای اون اشک‌هات بشم.

_ خدانکنه عزیز دلم.

_حامد؟ حامد؟

عمه با سر وصدا وارد خونه شد که نگاهش به من افتاد. شوک زده داشت نگاهم می‌کرد که من پیش قدم شدم و گفتم:

_ چه طوری عمه خانم؟

عمه با خوشحالی سمتم دوید و بغلم کرد، صورتم رو بوسید. مدام قربون صدقه‌ام می‌رفت. خنده‌ای کردم و گفتم:

_ عمه‌ی خوشگلم، آروم باش. این اشک‌ها برای چیه؟ شما و مامان که عین همین.

بابا با لبخند داشت نگاهمون می‌کرد که گفت:

_ حنانه؟ کارم داشتی صدام کردی؟

عمه چند لحظه به بابا نگاه کرد. انگار داشت فکر می‌کرد که چه کاری داشت. با لحنی نگران رو به بابا کرد و گفت:

_ وای حامد، گیسو.

بابا اخم‌هاش توی هم رفت و متعجب گفت:

_ گیسو؟ چی شده؟

عمه نگاهی سرشار از شرم به من انداخت و انگشت‌هاش رو به هم گره زد و گفت:

_ هنوز برنگشته، تا حالا این قدر دیر نکرده بود.

گره‌ی ابروهام عمیق تر شد. بابا هم دست کمی از من نداشت. عصبی گوشیش رو درآورد و شماره‌ای رو گرفت. کمی بعد گوشی رو از گوشش دور کرد و گفت:

_ در دسترس نیست.

کلافه موهام رو چنگ زدم. این دختر دیگه شورش رو درآورده. وقتی عمه با من صحبت کرد هیچ فکر نمی‌کردم اوضاع به این وخامت باشه. با این فکر گره ابروهام عمیق تر شد. رو به عمه کردم و گفتم:

_ از کی گیسو این طوری شده؟

_ از وقتی تو رفتی بی قراری هاش بیشتر شدن و کم کم اخلاقش عوض شد، نمی‌تونستم کنترلش کنم. هرچی هم باهاش حرف می‌زنم حرف توی کله اش نمی‌ره.

پوفی کشیدم و رفتم توی حیاط. نمی‌تونستم آروم بشم. داشتم از درون می‌سوختم. گیسو به چه جراتی تا این وقت شب تک و تنها بین این همه گرگ توی خیابون ها پرسه می‌زنه؟ دستم رو توی جیبم گذاشتم و دستی به گردنم کشیدم. ناگهان صدای ماشینی رو شنیدم که جلوی در حیاط توقف کرد.

(گیسو)

وقتی همه‌ی جنس ها رو چیدم به ساعت مچیم نگاه کردم. ساعت ده شبه باید برگردم خونه دیر شده. همیشه بیشتر از هشت یا نه شب بیرون نمی‌موندم. با عجله به آقای حسینی گفتم:

_ آقای حسینی، من کارم رو تموم کردم اگه اجازه بدین برم خونه.

آقای حسینی یه نگاه به ساعت کرد و گفت:

_ من هم کارم تموم شد، صبر کن می‌رسونمت دیر وقته.

من هم از خدا خواسته چشمی گفتم و یه گوشه وایسادم. آقای حسینی بعد از این که بوتیک رو قفل کرد به سمت ماشینش رفت که گوشه‌ی خیابون پارک شده بود. من هم روی صندلی شاگرد نشستم. ماشین رو روشن کرد و حرکت کرد. بیشتر وقت‌ها که دیر می‌شد زحمت می‌کشید و من رو می‌رسوند تا دایی این‌ها نگران نشن. توی راه داشتم به مسیح فکر می‌کردم. پسری که توی هر لحظه‌ی زندگیم حضور داشت. خیلی مراقبم بود؛ ولی بعد از رفتنش همه چی تغییر کرد. وقتی به خونه رسیدیم کلی تشکر کردم. گفتم که به مهناز جون هم سلام برسونه و خداحافظی کردم. از ماشین پیاده شدم که تک بوقی زد. ماشین رو حرکت داد و رفت. خیلی خسته شده بودم. دلم یه دوش آب گرم می‌خواست تا همه‌ی خستگیم رفع بشه. در حیاط رو با کلید باز کردم و رفتم داخل. در رو هم پشت سرم محکم بستم. سرم رو انداختم پایین و به سمت خونه راه افتادم. داشتم به برگشت مسیح فکر می‌کردم که محکم خوردم به شخصی. حتماً مش رحیمه. بدون این که سرم رو بلند کنم راهم رو کج کردم و گفتم:

_ ببخش مش رحیم.

یهو دستم محکم کشیده شد. با ترس سرم رو بلند کردم که دوتا چشم عصبانی رو جلوی روم دیدم. شوکه داشتم نگاهش می‌کردم. وای خدای من نه! آب دهنم رو با صدا قورت دادم. حسابی از قیافه‌اش ترسیده بودم. تاریکی باغ و قیافه‌ی ترسناکش ته دلم رو خالی کرد. همین طور داشت دستم رو فشار می‌داد. با اخمی که ابروهاش رو به هم پیوند داده بود توی چشم‌هام نگاه می‌کرد و سکوت کرده بود. می‌دونستم این آرامش قبل از طوفانه. تا این وقت شب بیرون موندن من برای مسیح یعنی فاجعه. دستم خیلی درد می‌کرد. آروم بهش گفتم:

_ دستم.

همین یه کلمه کبریتی شد روی انبار باروت. چنان دادی سرم زد که تمام تنم به لرزه افتاد.

_ تا این وقت شب بیرون چه غلطی می‌کنی؟ ها؟ این یارو کی بود تو رو رسوند؟

بدون این که منتظر باشه جوابش رو بدم من رو کشون کشون برد سمت خونه‌ی دایی. می‌دونستم که حسابی رنگم پریده. از بچگی از مسیح می‌ترسیدم. نمی‌تونستم کار خلاف میل اون رو انجام بدم. در خونه رو با شتاب باز کرد و من رو محکم پرت کرد داخل که پام به قالی گیر کرد و افتادم زمین. زبونم بند اومده بود. هیچی نمی‌تونستم بگم. هم از اومدن یهوییش شوکه شده بودم و هم از این عصبانیت بی نهایتش. سرم رو بلند کردم که دیدم مامان و دایی و زن دایی هم دست کمی از من ندارن. برگشت سمت اون‌ها و گفت:

_ می‌دونستین این دختره هرشب تا این وقت شب بیرونه و چیزی به من نگفتین؟

با چشم‌های سرخش برگشت سمت من و گفت:

_ این چه ریختیه؟ از کی تا حالا با بلوز و شلوار می‌ری بیرون؟ اون بیشرف کی بود تو رو رسوند؟ هان؟

یهو یه لگد محکم کوبید به پام. خیلی دردم گرفت؛ اما فقط اخم کردم. انگار با این ضربه‌اش من هم به خودم اومدم. با اخم‌های درهم از جام پاشدم و مقابلش سینه سپر کردم و گفتم:

_ به تو چه؟ تو چه کاره‌ای؟ من هرکاری دلم بخواد انجام می‌دم. تو کی باشی جلوی من رو بگیری و برام حنجره پاره می‌کنی؟

صورتش از زور عصبانیت رو به کبودی بود. مامانم پا در میونی کرد، من رو کشید اون سمت و گفت:

_ ای لال بشی تو دختر.

رو به مسیح کرد و گفت: ‌

_ عمه ولش کن، این دختر نفهمه.

ولی مسیح انگار نمی‌شنید مامانم چی می‌گه. با صدای دورگه‌ای گفت:

_ تو الان چه زری زدی؟ می‌بینم که زبون درآوردی.

یهو با صدای بلند گفت:

_ زبونت رو از حلقومت می‌کشم بیرون تا دیگه برام زر زر نکنی. از کی تا حالا جرات پیدا کردی این ریختی باشی؟

من هم با کمال خونسردیم بهش گفتم:

_ هه، نکنه باید از تو اجازه بگیرم؟ تو...

یهو دایی سرمون نعره‌ای کشید.

_ ساکت، با هر دوتاتونم.

با داد دایی حامد ساکت شدم و به اون چشم دوختم. با اخم برگشت سمتم و گفت:

_ گیسو کجا بودی تا این وقت شب؟

با صدای آرومی بهش گفتم:

_ بوتیک بودم، آقای حسینی طبق خواسته‌ی شما من رو رسوندن.

دایی هم با همون اخم چاشنی صورتش گفت:

_ امروز که جمعه‌ست، بوتیک چه خبر بوده؟

_ جنس جدید آوردن. دست تنها بودن، زنگ زدن گفتن که برم کمکشون. برای همین دیر شد، شما ببخشید.

_ خیلی خب.

مسیح متعجب از مکالمه‌مون گفت:

_ چی چی رو خیلی خب؟ بابا چه خبره این جا؟ کدوم بوتیک؟ کدوم آقای حسینی؟ کی اجازه داده که گیسو کار کنه؟

دایی نیم نگاهی به مسیح انداخت و به من گفت:

_ می‌تونی بری دخترم.

دایی سمت مسیح برگشت و گفت:

_ مسیح، تو بیا بشین پسر برات توضیح می‌دم.

برگشتم برم خونه. مسیح همین‌ طور که از کنارم رد می‌شد آروم دم گوشم گفت:

_ آدمت می‌کنم گیسو.

خیلی عصبی بودم، رفتم بالا و در خونه رو محکم بستم. رفتم توی اتاقم و با حرص لباس‌هام رو از تنم درآوردم. خودم رو انداختم توی حموم و دوش آب سرد رو باز کردم. با پاشیدن آب سرد روی سر و تنم برای لحظه‌ای نفسم بند اومد که باعث شد عصبانیتم فروکش کنه. بعد از چند دقیقه شیر آب رو بستم و حوله‌ی تن پوشم رو تنم کردم. از حموم اومدم بیرون. بدون این که موهام رو خشک کنم راهی آشپزخونه شدم. برای خودم کاپوچینو درست کردم. طره‌ای از موهام رو پشت گوشم زدم. قهوه رو داخل ماگ صورتیم ریختم و رفتم توی بالکن نشستم. قهوه رو مزه مزه کردم. هوس یه نخ سیگار کرده بودم. مامان با دیدن مسیح حالا حالاها نمی‌یاد بالا پس می‌تونم یه نخ بکشم. رفتم داخل اتاقم و از جیب مخفی کیفم پاکت سیگارم رو با فندک صورتیم درآوردم. برگشتم بالکن و یه نخ سیگار از پاکتم درآوردم و روی لبم گذاشتم. روشنش کردم و پک عمیقی کشیدم که ته گلوم سوخت. سرم رو گرفتم بالا و دهنم رو کمی باز کردم. گذاشتم دود سیگار به تنهایی از دهنم خارج شه. من عاشق این استایل سیگار کشیدن خودم بودم. پک دیگه‌ای کشیدم و سرم رو به سمت باغ چرخوندم. آرنجم رو به دسته صندلی تکیه دادم. سیگار رو بین انگشت اشاره و وسطی نگه داشته بودم که یهو سیگار از بین انگشت‌هام کشیده شد و پشت بندش کف دستم سوخت. جیغی از درد کشیدم و سرم رو بلند کردم. مسیح با چشم های سرخ شده از عصبانیت و فک قفل شده با فاصله‌ی کمی روم خیمه زده بود. چشم‌هام دو دو می‌زدن از ترس. اصلاً فکرش رو نمی‌کردم مسیح بیاد بالا. دهنم رو باز کردم چیزی بگم که با پشت دست محکم کوبید توی دهنم. گوشه‌ی لبم خیلی می‌سوخت. از درد چشم‌‌هام پر از اشک شد. بی هیچ حرفی فقط خیره نگاهش کردم. با همون دندون‌های چفت شده گفت:

_ این رو زدم تا دیگه جرات این رو نداشته باشی دوباره سیگار رو روی اون لب هات بذاری. دفعه‌ی دیگه مطمئن نیستم بلای بدتری رو سرت نیارم.

چنان داد زد که ناخوداگاه توی جام تکون بدی خوردم.

_ فهمیدی یا نه؟

_آر... آر...

_ نشنیدم.

_ آره فهمیدم.

راست وایساد و پاکت سیگار رو با دستش مچاله کرد. فندک رو محکم کوبید زمین که به چند تکه تقسیم شد. از بالکن خارج شد و کمی بعد صدای در ورودی رو شنیدم. ماگ حاوی قهوه‌ی سرد شده‌ام رو بردم آشپزخونه و پرتش کردم داخل ظرفشویی. رفتم داخل اتاقم و در رو محکم به هم کوبیدم. رو به روی آیینه قدی وایسادم. حوله‌ی تن پوش سفیدم تا بالای زانوم می‌رسید و پاهای سفیدم در معرض دید بود. یقه ام کمی باز شده بود. موهای بلند طلایی دورم رو احاطه کرده بودن. به صورتم خیره شدم، لب پایینیم پاره شده بود و رنگ صورتم پریده بود. به کف دستم نگاه کردم. جای سوختگی سیگار تاول زده بود. چشم‌هام پر از اشک شد. پسره‌ی وحشی، نگاه نیومده چه بلایی سرم آورد. پماد سوختگی زدم به دستم. خسته خودم رو روی تخت پرت کردم. سرم رو روی بالش گذاشتم و به خواب رفتم. صبح با صدای گوشیم از خواب بیدار شدم. گوشی رو برداشتم، دیدم لیلی زنگ می‌زنه. دکمه‌ی سبز رو لمس کردم و گوشی رو گذاشتم دم گوشم. با همون صدای خواب آلود جوابش رو دادم.

_ جانم لیلی؟

_ به به، سلام خانم خوابالو. می‌دونم الان اعصابت خط خطیه و حوصله‌ی شنیدن حرف‌هام رو نداری؛ ولی خواستم بگم که می‌خوایم با بچه‌ها بریم بیرون، می‌یای؟

_ کدوم بچه‌ها؟

_ من، علی، مینا و مدیسا، می‌یای؟

خمیازه‌ای کشیدم و گفتم:

_ باشه، ساعت چند؟

_ یه ساعت دیگه آماده شو بریم.

_ باشه. خداحافظ.

یه نگاه به ساعت کردم. ساعت یازده صبحه. مثل این که برای ناهار می‌خوان برن بیرون. بلند شدم دست و صورتم رو شستم. موهام رو شونه کردم و دورم ریختم. ست ورزشی آدیداسم رو تنم کردم که یه تیشرت سفید بالای ناف بود با یه شلوار ورزشی قرمز رنگ. دست زخمیم رو چسب زدم، روی لبم رژ کالباسی مالیدم که پارگیش معلوم نشه. رفتم توی آشپزخونه که کاغذ روی پخچال رو دیدم. مامان نوشته بود که برم خونه‌ی دایی. بعد از این که گوشیم رو برداشتم رفتم پایین خونه‌ی دایی. همین که وارد خونه شدم مسیح رو جلو‌ی روم دیدم. با دیدنش هول شدم و گفتم:

_ سلام.

با اخم نگاهم کرد و سرش رو تکون داد. ایش، انگار الاغه فقط کله‌اش رو تکون می‌ده. خوب آنالیزش کردم. کت و شلوار خوش دوختی تنش بود که کاملاً برازنده اش بود. بی اختیار گفتم:

_ جایی می‌ری؟

با لحن سردی جوابم رو داد.

_ دلیلی نمی‌بینم برای تو توضیح بدم.

خاک توی سرت گیسو، خوب کنف شدی. نوش جونت تا تو باشی از این غلط‌ها نکنی. با اخم ادامه داد.

_ گیسو از امروز دیگه نمی‌ری سر کار باشه؟

_ چی؟ چرا نرم؟

_ همین که گفتم امروز هم حق نداری از خونه بری بیرون، فهمیدی؟

با حرص داشتم نگاهش می‌کردم.

_ مسیح این کارها چیه؟ مگه من بچه‌ام؟ بزرگ شدم، تو چهارساله نبودی فکر کردی من هنوز همون گیسوی چهارده ساله‌ام؟ نخیر، هیجده سالم شده. اختیاراتم دست خودمه. هرکاری بکنم مسئولش منم نه تو.

با خشم نزدیکم شد و گفت:

_ گیسو اول صبحی اعصابم رو به هم نریز، می‌فهمی این رو یا نه؟

فقط با اخم نگاهش می‌کردم که راهش رو گرفت و رفت داخل پارکینگ. با ماشینش که چهار سالی می‌شه ازش استفاده نکرده بود اومد بیرون و در رو با ریموت باز کرد و رفت. پوزخندی زدم و گفتم:

_ به همین خیال باش.

رفتم توی آشپزخونه که دیدم مامان و زن دایی مشغول حرف زدنن. سلام کردم که زن دایی به گرمی جوابم رو داد؛ ولی مامان با اخم سلام آرومی کرد. می‌دونستم از چی ناراحته. یه لیوان شیر از یخچال ریختم و خوردمش. روی میز غذاخوری آشپزخونه نشستم و مشغول بازی با گوشیم شدم که مامان گفت:

_ چند وقته کار می‌کنی؟

بدون این که سرم رو بلند کنم گفتم:

_ خیلی وقته.

یهو مامان محکم زد روی دستم. اخم هام توی هم رفتن و گفتم:

_ اِ مامان؟

_ یامان، از کی غریبه شدم که بهم نمی‌گی چی کار می‌کنی؟ می‌دونی من هر شب دلم هزار راه می‌ره تا تو برگردی خونه؟

با کلافگی گفتم:

_ به دایی گفته بودم، خود دایی بود که آقای حسینی رو به من معرفی کرد. در ضمن دوست مسیحه.

یه نگاه به مامان کردم و گفتم:

_ مامانی، ماشین رو امروز لازم دارم سویچ رو بهم بده.

اخم هاش توهم رفت و گفت:

_ ماشین بی ماشین. شنیدم که مسیح بهت گفت حق نداری بری بیرون، شر درست نکن بچه.

نتونستم جلوی پوزخندم رو بگیرم. با همون لب کج شده گفتم:

_ توکه من رو می‌شناسی. ماشین رو ندی هم من می‌رم. پس بهتره با ماشین خودم برم تا با ماشین پسر مردم.

با این حرفم صورتش از خشم قرمز شد و گفت:

_ دختر بی حیا، گمشو برو خونه.

بدون این که تغییری توی حالت صورتم ایجاد کنم گفتم:

_ پس بهتره ماشین رو بدی؛ چون تضمین نمی‌کنم آبروت رو جلوی همسایه ها نبرم.

با خشم بلند شد و داد زد.

_ برو گمشو از جلو چشم‌هام.

رفتم طبقه‌ی بالا و وارد اتاقم شدم. ساعت یه ربع به دوازده بود. زیاد وقت نداشتم. یه پیراهن چهارخونه‌ی مردونه و یه شلوار قد نود پوشیدم. کتونی سفیدم رو در آوردم. یه شال مشکی ساده هم روی موهای فرق شده‌ام انداختم. به آرایش نیاز نداشتم. کوله‌ی مشکی رنگم رو برداشتم و وسایلم رو داخلش ریختم. از اتاق بیرون رفتم. از کنار اتاق مامان می‌گذشتم که یادم افتاد سویچ ماشین خوشگلم رو بردارم. خودم می‌دونستم کجا می‌ذاره؛ ولی توی این مدت نبردمش. رفتم داخل اتاق و کشوی کوچیک میز آرایشش رو باز کردم و سویچ آئودی مشکی رنگم رو برداشتم. یه زنگ به لیلی زدم و آدرس رو ازش گرفتم. سوار ماشین شدم. روشنش کردم و به سمت بیرون هدایتش کردم. لحظه‌ی آخر مامان دوید سمتم تا جلوم رو بگیره؛ ولی من گازش رو دادم و رفتم بیرون. بعد نیم ساعت به سفره خونه‌ای که بچه‌‌ها اومده بودن رسیدم. ماشین رو پارک کردم و داخل سفره خونه شدم. همین که وارد شدم لیلی رو دیدم که برام دست تکون می‌ده. سمتش رفتم. هرچی نزدیک می‌شدم اخم‌هام بیشتر تو‌ی هم می‌رفت. قرار نبود این‌ها سرخرهاشون رو با خودشون بیارن. با اخم به علی، مینا و مدیسا سلام کردم. اون‌ها رو هم آدم حساب نکردم و فقط سرم رو تکون دادم رو به لیلی کردم و گفتم:

_ نگفته بودی دوست پسرهاشون رو می‌یارن.

لیلی هم که از رک گویی من شرمسار شده بود گفت:

_ آخه دوست داشتم تو هم توی جمع ما باشی، می‌دونستم اگه بگم نمی‌یای.

کامیار دوست پسر مدیسا پرید و گفت:

_ گیسو خانم یه روز رو با ما بد بگذرون، چی می‌شه؟

بدون این که نگاهش کنم گفتم:

_ قطعاً با اون گندی که زدی بد می‌گذره. می‌دونی داداش جناب‌عالی هنوز دست از سرم برنداشته؟

کامیار با قیافه‌ی وا رفته خودش رو جمع و جور کرد و گفت:

_ شرمنده‌ام، نمی‌دونستم این قدر بی ظرفیته وگرنه شماره‌ات رو بهش نمی‌دادم.

_ باز هم بهت می‌گم که بهش برسونی، اگه یه بار دیگه جلوم سبز شه و زنگ و پیام بفرسته می‌رم ازش شکایت می‌کنم. پسره‌ی نچسب.

گرم صحبت با مینا و لیلی بودم. پسرها هم داشتن قلیون می‌کشیدن که با شنیدن صدای آشنایی سیخ سر جام نشستم. صدا از پشت سرم می‌یومد و داشت نزدیک تر می‌شد. قطعاً این صدا متعلق به مسیح بود؛ ولی آخه این جا چی‌ کار می‌کرد؟ از گوشه‌ی چشمم نگاهش کردم. با آقای حسینی و یه پسر دیگه که نمی‌شناختم روی تخت پشتی نشستن. آخه چرا من این قدر بد شانسم؟ مثل این که همه چی دست به دست هم دادن تا من رو به دست مسیح بکشن. باید هرچه سریع تر می‌رفتم بیرون. وگرنه مسیح جنازه‌ام رو از این جا بیرون می‌کرد. اون هم با وجود این دوتا کره خر مرگم حتمی بود. آروم رو به بچه ها گفتم:

_ نگاه کنین، من الان پا می‌شم می‌رم بیرون، هیچ کدومتون حق ندارین اسمم رو صدا بزنین باشه؟

لیلی که نگران شده بود گفت:

_ وا، چرا بری بیرون؟

آروم گفتم:

_ تابلو نشی‌ها؛ ولی مسیح پشتمونه.

لیلی یه هین کشید و گفت:

_ وای زود باش برو تا ندیدتت.

من هم آروم از جام بلند شدم و بدون این که جلب توجه کنم راه رفتم. صدای مسیح که با دوستش حرف می‌زد رو می‌شنیدم.

_ یه لحظه صبر کن ببینم.

یا امام غریب فکر کنم من رو دید. سنگینی نگاهش رو حس کردم. برای همین با عجله خودم رو از سفره خونه انداختم بیرون و بلافاصله ریموت ماشینم رو زدم و سوارش شدم. از آیینه دیدم مسیح با عجله از سفره خونه اومد بیرون؛ ولی من گازش رو گرفتم و رفتم سمت خونه. وای خدا، من رو شناخت. اه لعنتی، بدبختم می‌کنه امروز.

***

(مسیح)

بعد از این که ماشینم رو بردم کارواش یه سر به نمایشگاه ماشین مهیار زدم. می‌خواستم یه ماشین نو بخرم. مهیار گرم صحبت درباره‌ی ماشین‌ها بود که نگاهم به یه مرسدس بنز مشکی رنگ افتاد. خیلی خوشم اومده بود ازش. رو به مهیار کردم و گفتم:

_ داداش همین رو پسندیدم. سندش رو بنویس که فردا می‌خوام دم خونه باشه.

مهیارم با لبخند گفت:

_ ای به چشم داداش، همین فردا اول صبح دم خونه‌ات پیداش می‌کنی.

یه زنگ به آرش زدم و گفتم که بیاد نمایشگاه مهیار ببینمش که بعدش بریم باهم بیرون غذا بخوریم. وقتی آرش رسید هم دیگه رو مردونه بغل کردیم. دو سه سالی از من بزرگتر بود. حکم برادر بزرگترم رو داشت. مشغول حرف زدن شدیم. رو به آرش کردم و گفتم:

_ شنیدم گیسو پیش تو کار می‌کنه.

آرش یه لبخند زد و گفت:

_ آره داداش، یه سالی می‌شه که پیشم کار می‌کنه.

من هم متقابلاً یه لبخند محو زدم و گفتم:

_ از امروز دیگه کار نمی‌کنه.

ابروهای آرش بالا پریدن گفت:

_ چرا؟

_ خوشم نمی‌یاد گیسو کار کنه، این یه سالم من هیچ اطلاعی نداشتم. اگه می‌دونستم غیر ممکن بود بذارم کار کنه. از طرفی هم خوشحالم که پیش تو بوده و پیش غریبه‌ای کار نکرده.

بلند شدم و گفتم:

_ خب بچه‌ها، یه غذای خوشمزه‌ی ایرونی مهمون من پاتوق همیشگی.

هر کدوم از ما سوار ماشین خودش شد و حرکت کردیم. وقتی به سفره خونه رسیدم، ماشین رو کنار یه آئودی مشکی پارک کردم. توجه من رو جلب کرد. عین همین رو امروز توی پارکینگ دیدم. یادم رفت بپرسم برای کیه، بیخیال. دستم رو روی شونه‌ی مهیار انداختم و باهم وارد سفره خونه شدیم. یه تخت خالی پیدا کردیم و روی اون نشستیم. رفتم کوبیده سفارش دادم. رو به روی آرش نشستم و با هم گرم صحبت شدیم. تخت جلویی‌مون یه جمع دختر و پسر بودن. توی دلم یه پوزخند زدم براشون. این قدر بدم می‌یومد از این دوست‌های خیابونی. یهو یکی از اون دخترها بلند شد و آروم شروع کرد راه رفتن. مشکوک می‌زد، به مهیار که داشت صحبت می‌کرد گفتم:

_ یه لحظه صبر کن ببینم.

با دقت به دختره نگاه کردم. با دیدن موهای بلند طلاییش که آزادانه روی شونه هاش ریخته بود شَکَم به یقین تبدیل شد. من این دختر رو خیلی خوب می‌شناختم. با عجله بلند شدم و دنبالش رفتم. اون هم تندتر حرکت کرد و زود بیرون رفت. لحظه‌ی آخر دیدم که آئودی مشکی رنگ گازش رو داد و رفت. هه، پس آئودی برای گیسو بوده. داشتم منفجر می‌شدم. خیلی عصبی شده بودم. هیچی جلو دارم نبود، بی توجه به آرش که صدام می‌کرد اون رو سمتی هل دادم و سوار ماشینم شدم. با بیشترین سرعت راهی خونه شدم. راه نیم ساعته رو توی ده دقیقه طی کردم. جلوی خونه چنان زدم رو ترمز که جیغ لاستیک‌های ماشین دراومد. بدون این که ماشین رو داخل پارک کنم سویچ رو به سمت مش رحیم پرت کردم و رفتم سمت خونه عمه این‌ها. دختره‌ی خیره سر، من می‌دونم و تو. آدمت می‌کنم. عمه در رو باز کرد. با دیدن من رنگ از رخسارش پرید. گفت:

_ چی شده عمه؟

به زور خودم رو کنترل کرده بودم که صدام بالا نره آروم گفتم:

_ گیسو هست؟

_ آره مادر، توی اتاقشه.

آهی کشید و ادامه داد.

_ این دختر خیلی لجبازه، کلی بهش گفتم که این طوری نره بیرون؛ ولی مگه حرف گوش می‌ده. نمی‌دونی که امروز چی‌ها به من نگفت.

با اخم‌های درهم و فک منقبض شده رو به عمه کردم و گفتم:

_ دیگه بدتر. می‌دونین با چه سر و وضعی و پیش کی‌ها دیدمش؟

با حرف‌هایی که عمه زد خونم به جوش اومده بود. من این دختر رو این طوری تربیت نکرده بودم. از کنار عمه رد شدم و راهی اتاق گیسو شدم. دستگیره‌ی در رو کشیدم؛ ولی باز نشد، در رو قفل کرده بود. با صدایی که سعی در کنترلش داشتم گفتم:

_ گیسو بیا این در رو باز کن.

چند بار محکم به در زدم، باز خطاب بهش گفتم:

_ گیسو حسابی عصبیم، با این کارت فقط من رو بیشتر دیوونه می‌کنی.

یه لگد به در زدم و با داد گفتم:

_ گفتم این لعنتی رو باز کن.

کلید توی قفل در چرخید و در به آرومی باز شد.

***

(گیسو)

با عجله و ترس وارد خونه شدم. وای خدای من آخه این چه کاری بود کردم؟ کجا از مسیح فرار کنم؟ همین جور که داشتم مسافت حیاط رو می‌دویدم صدای جیغ لاستیک‌های ماشین مسیح هم اومد. با دست به سرم کوبیدم و گفتم:

_ بدبخت شدم.

اصلاً نمی‌دونم چه طور‌ی در خونه رو باز کردم. فقط با داد رو به مامان که با تعجب نگاهم می‌کرد گفتم:

_ مامان تو رو خدا نذار مسیح بیاد، من رو بیرون دید الان می‌کشتم.

خودم رو توی اتاقم پرت کردم و در رو قفل کردم. قفسه‌ی سینه‌ام از ترس بالا و پایین می‌شد. یه کم که آروم شدم سرم رو چسبوندم به در تا حرف‌هاشون رو بشنوم؛ ولی چیزی نمی‌فهمیدم. دقایقی بعد ساکت شدن و صدای بسته شدن در ورودی رو شنیدم. آخیش، فکر کنم رفت. از در فاصله گرفتم و لباسم رو عوض کردم یه تاپ سفید کوتاه تنم کردم. شلوار ورزشی آبی رنگم رو داشتم پام می‌کردم که دستگیره‌ی در بالا و پایین شد. فکر کنم مامانه. سمت در رفتم تا بازش کنم که صدای مسیح رو شنیدم.

_ گیسو بیا این در رو باز کن.

از ترس قالب تهی کردم. اصلاً توان تحرک نداشتم که این بار محکم به در زد و گفت:

_ گیسو حسابی عصبیم، با این کارت فقط بیشتر من رو دیوونه می‌کنی.

باز هیچ حرکتی نکردم. مثل مسخ شده‌ها فقط به در اتاق خیره شده بودم. با لگد محکمی که به در خورد من هم از جام پریدم.

_ گفتم این در لعنتی رو وا کن.

آروم سمت در اتاق حرکت کردم. کلید رو توی قفل در چرخوندم. با صدای تیک قفل در، قلب من هم از تپش وایساد. آروم در رو باز کردم و به صورت کبود شده و چشم‌های سرخ شده‌‌اش خیره شدم. قدمی به جلو برداشت که بی اختیار چند قدم عقب رفتم. در رو پشت سرش بست و قفلش کرد. کلید رو داخل جیب شلوارش گذاشت. دیگه روح توی تنم نمونده بود. آروم می‌یومد سمتم. من هم از ترس عقب عقب می‌رفتم که به میز تحریرم برخورد کردم. آروم بهش گفتم:

_ ببین مسیح، به خدا من نمی‌دونستم اون دوتا هم هستن. لیلی گفت جمع دخترونه ست. خودت که می‌دونی من اهل این کارها نیستم. به جون خودم...

حرفم رو قطع کرد و نعره زد.

_ خفه شو. فکر کردی من احمقم؟ مگه بهت نگفتم حق نداری امروز بری بیرون هان؟ خود سر شدی، بی اجازه می‌ری بیرون، حرف‌های درشت بار مادرت می‌کنی. هه، تهدیدش می‌کنی که جلو‌ی همسایه‌ها آبروش رو ببری؟

از صدای بلندش لالمونی گرفته بودم؛ ولی باز هم محکم جلوش وایساده بودم و حفظ ظاهر کرده بودم. من هم متقابلاً بهش گفتم:

_ خب که چی؟ مگه زندانی‌ام توی این خونه؟ من خودم حد و حدودم رو بلدم. لازم نیست هی تو بیای و تعیین تکلیف کنی برام.

_ گیسو دهنت رو ببند.

محکم به سرش زد و ادامه داد.

_ من الان اعصاب ندارم جواب من رو نده دختر. حد و حدودت اینه که باید از پیش چند تا پسر جمعت کنم هان؟

عصبی شدم و با تن صدای بلند گفتم:

_ آره حد و حدودم اینه، تو کی هستی؟ تو توی زندگی من هیچی نیستی. تو یه آدم زورگو و خودخواه و کثاف...

هنوز حرفم تموم نشده بود که یه طرف صورتم سوخت. مات و مبهوت نگاهش می‌کردم. مسیح هیچ وقت دست رو من بلند نمی‌کرد. قفسه‌ی سینه‌اش از شدت خشم بالا و پایین می‌شد. با دندون‌های کلید شده گفت:

_ مواظب حرف زدنت باش، وگرنه برات گرون تموم می‌شه.

دستش رو بلند کرد که تند چشم‌هام رو بستم و دست‌هام رو حائل صورتم کردم. با احساس درد شدید توی سرم دست‌هام رو براشتم و آخی گفتم. موهام رو اسیر پنجه‌اش کرده بود و محکم می‌کشید. با اون صدای خش دارش گفت:

_ اگه یه بار دیگه ببینم این ها رو ریختی بیرون من می‌دونم و تو. فهمیدی؟

فهمیدی رو چنان داد زد که بی اختیار سرم رو تند تند تکون دادم. عقب گرد کرد. در رو باز کرد و رفت بیرون. پشت بندش مامان اومد داخل و با دیدن گونه‌ی سرخ شدم چشم‌هاش نم دار شدن. نشستم رو‌ی تخت و دست‌هام رو دور پاهام حلقه کردم. مامان کنارم نشست و موهام رو ناز کرد گفت:

_ آخه دختر قشنگم چرا این کارها رو می‌کنی؟ خودت که مسیح رو می‌شناسی، وقتی عصبیه نباید حاضر جوابی کنی، هیچی جلو دارش نیست.

آروم انگشت‌هاش رو روی گونه‌ی ملتهبم گذاشت و گفت:

_ این کارش هم از عمد نیست، از روی عصبانیت بوده. مسیح بیشتر از هر کسی هوای تو رو داره. هرکاری هم بکنه به خاطر خودت کرده، بد تو رو نمی‌خواد.

یه پوزخند نشست گوشه‌ی لبم.

_ از همه‌ی مردها متنفرم.

_ دخترم فراموشش کن، چهارسال گذشته. مطمئنم که دیگه سراغی از تو نمی‌گیره.

بغض گلوم داشت خفه‌ام می‌کرد. با صدای لرزونی گفتم:

_ اما من عاشقش بودم، چه طور تونست با ما این کار رو بکنه؟

مامانم اشک گوشه‌ی چشمش رو پاک کرد و سرم رو گذاشت روی پاهاش، مثل بچگی‌هام. آروم دست توی موهام می‌کشید و آرامشش رو به تک تک سلول‌هام تزریق می‌کرد.

_ تقاصش رو می‌بینه عزیز دلم. آروم باش، خودت رو خالی کن. بس نیست چهار ساله توی خودت ریختی و این قدر این بغض رو قورت دادی؟

نمی‌تونستم، چهار ساله که این بغض لعنتی سر باز نمی‌کنه. دکترها می‌گفتن باید یه شوک بهش وارد بشه تا بتونه وقایع رو بپذیره، بذارید اون رو ببینه شاید این مشکل حل شد؛ اما من نمی‌تونستم اون رو ببینم. چهار ساله که از همه چیز فرار کردم. از واقعیت، از خودش و از نامردیش. با نوازش های دست مامانم کم کم چشم‌هام سنگین شدن و به خواب رفتم. روی نیمکت ته باغ نشسته بودم و با ام پی تری آهنگ گوش می‌دادم. یه هفته‌ای از اون اتفاق می‌گذره. یه هفته‌ست که رسماً خونه نشین شدم. توی این یه هفته نه من مسیح رو دیدم و نه اون تلاشی برای دیدنم می‌کرد؛ ولی می‌دونستم حسابی حواسش به من هست. همون روز عصرش اومد اتاقم و کل وسیله‌های الکترونیکیم رو از من گرفت. گوشی، آیپد، لپ تاپ، ماشین. هیچ کدوم این ها برام مهم نبودن، بود و نبودشون برام فرقی نمی‌کرد. همه‌ی حواسم به کتاب‌هایی که از کتابخونه می‌گرفتم بود. امروز باید می‌رفتم تحویلشون می‌دادم؛ ولی آخه چه طوری؟ محال بود بذارم بفهمن من می‌رفتم کتابخونه. پس زنگ می‌زنم لیلی بیاد ببرتشون. رفتم خونه و با تلفن خونه زنگ زدم لیلی.

_ سلام لیلی.

_ سلام عزیز دلم خوبی؟

_ ممنون. می‌گم لیلی، می‌تونی یه سر بیای دم در بهت کتاب‌هام رو بدم ببری کتابخونه تحویل بدی؟

_ آره عزیزم خودم اون جا کار دارم می‌خوام برم. یه ده دقیقه‌ی دیگه دم در باش تا ازت بگیرم.

_ اوکی بای.

بدون این که منتظر خداحافظی لیلی باشم گوشی رو قطع کردم.

_ گیسو، گیسو؟

با صدای مامان به اتاقش رفتم و گفتم:

_ بله مامان کارم داشتی؟

_ آره عزیزم، امروز ناهار خونه داییت پایین دعوتیم. دایی احمدت هم می‌یاد.

ابروهام رو بالا انداختم و گفتم:

_ اون دختر عملیش هم می‌یاد؟

_ اِ گیسو، این چه حرفیه؟ آره همه‌شون هستن.

شونه‌هام رو بالا انداختم وگفتم:

_ عملیه دیگه. حالا به چه مناسبتی؟

_ داییت این‌ها می‌خوان برن لندن پیش رهی باشن.

_ آهان، حالا چرا خود رهی نمی‌یاد؟

_ والا نمی‌دونم مادر.

برگشتم توی اتاقم. کتاب‌هام رو برداشتم و پایین رفتم. مسیح رو دیدم که توی باغ مشغول صحبت کردن با تلفن بود. بی توجه به اون سمت در حیاط رفتم که همون موقع به صدا در اومد. در رو باز کردم؛ چون مسیح وایساده بود و می‌دونستم زیر نظرم داره دست لیلی رو کشیدم و آوردمش داخل. باهم روبوسی کردیم و کتاب‌ها رو‌ دادم دستش. لیلی هم کتاب‌ها رو گذاشت توی کیفش. سرش رو که بلند کرد گفت:

_ خب دیگه من برم، مسیح داره می‌یاد این طرف.

سرم رو تکون دادم و رفت بیرون. در رو هم پشت سرش بستم. همین که به عقب برگشتم سینه به سینه‌ی مسیح شدم. بی تفاوت نگاهش کردم، اون هم با چشم‌های ریز شده گفت:

_ لیلی چی کارت داشت که نیومده برگشت؟

بی حوصله بودم برای همین بهش گفتم:

_ کتاب‌های درسیش پیشم بود زنگ زدم بیاد ببره.

دستاش رو گذاشت توی جیبش و گفت:

_ راستی مبارکت باشه.

متعجب گفتم:

_ مبارک؟ مبارک چی؟

لبخند محوی روی لبش نقش بست و گفت:

_ بَه، خانم مهندس ما رو باش، واقعاً رو سفیدمون کردی با این حافظه‌‌ات. دیروز جواب کنکورت اومده بود.

پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

_ نه که من گوشیم دستم بود یا لپ تاپم روی سایت سنجش قفل بود برای همین فراموش کردم.

_باشه حالا. امروز به خاطر قبولیت بهت برمی‌گردونم.

کله‌ام رو خاروندم و گفتم:

_ حالا رتبه‌ام چه قدر بوده؟

_ اون قدری هست که بری مهندسی معماری.

_خوبه.

گوشیش زنگ خورد. از من دور شد و جواب گوشیش رو داد. از وقتی مسیح برگشته این اولین باری بود که بدون دعوا باهم حرف زدیم. سمت خونه رفتم که مامان رو خیلی شیک و خوشگل دیدم.

_ کجا مامان خانم؟

_ وا، مادر تو که هنوز آماده نشدی، بدو برو بالا لباس خوب بپوش بیا پایین الان داییت این‌ها می‌رسن.

_ باشه الان می‌یام.

رفتم توی اتاقم و کمد لباس‌هام رو باز کردم. پر از پیرهن‌های چهارخونه بود. لبخندی زدم، دست بردم و یه تیشرت سفید گشاد و یه شلوار قد نود زاپدار مشکی برداشتم و پوشیدم. موهای بلندم رو شونه کردم. همیشه موهام رو باز می‌ذاشتم. یه پابند خوشگل هم به پام بستم با دستبند ظریف طلای سفیدم. با پوشیدن صندل سفید پشمیم تیپم تکمیل شد. دستم رو داخل جیبم گذاشتم و پایین رفتم. همین که پام رو روی آخرین پله گذاشتم ماشین دایی هم از راه رسید. نایستادم و وارد خونه‌ی دایی حامد شدم. بی توجه به بقیه که بلند شدن برن برای احوالپرسی من خودم رو روی مبل دو نفره‌ای انداختم. پا روی پا انداختم که یهو مسیح دست من رو کشید. بلندم کرد و برد پیش بقیه. آروم دم گوشم گفت:

_ مودب باش، وقتی یه بزرگ تر می‌یاد باید بلند بشی بری استقبالش.

با شنیدن صدای زن دایی احمد یا همون نرگس جون سرم رو چرخوندم که یهو تو بغلش مچاله شدم. لبخندی زدم و صورتش رو بوسیدم. نرگس جون هم مثل نفیسه جون مهربون بود. بالاخره خواهر بودن دیگه. بعد از این که با دایی احمد روبوسی کردم نوبت رسید به رها دخترشون. یه دختر عملی که خیلی ازش بدم می‌یومد. البته اون هم همین حس رو نسبت به من داره. با کلی عشوه و کرشمه سلام کرد. با دیدن مسیح یه جیغ خفه کشید و گفت:

_ وای مسیح، دلم برات تنگ شده بود.

خودش رو توی بغل مسیح انداخت. با دیدن این صحنه دماغم رو چین دادم. اه چه تهوع آور. همیشه خودش رو آویزون این و اون می‌کرد. بیچاره مسیح لبخند زورکی می‌زد و سعی داشت از خودش دورش کنه. وقتی من رو دید با صدایی کش دار گفت:

_ اِ گیسو جون تو این جایی؟ سلام.

بی توجه به دست دراز شده‌اش خیلی سرد سلام کردم و جای قبلی رفتم نشستم. چند لحظه بعد مسیح هم کنارم نشست. می‌دونستم از رها فرار کرده. با یه ژست خاصی کنارم نشسته بود. چه قدر مسیح جذاب تر شده. رها هم بعد این که یه چشم غره به من رفت تک و تنها نشست روی تک مبل. دست‌هام رو گذاشتم زیر بغلم و و پا روی پا انداختم. داشتم بقیه رو دید می‌زدم که نرگس جون خطاب به من گفت:

_ عزیزم دانشگاه قبول شدی یا نه؟

مامان که بی‌خبر بود گفت:

_ مگه جواب‌ها اومدن؟

با همون خونسردی ذاتیم سرم رو تکون دادم و گفتم:

_ آره قبول شدم.

مامان کلی خوشحال شد، اومد صورتم رو بوسید و قربون صدقه‌ام رفت. برگشت نشست سر جای قبلش. توی چشم‌های دایی‌هام برق تحسین رو می‌دیدم. یه لبخند محو بهشون زدم که اون‌ها هم با لبخند عمیق تری جوابم رو دادن. رهای نخود هر آش پرید و گفت:

_ گیسو جان انگار زیاد هم خوشحال نیست، حتماً رتبه‌ی بعدی رو آورده مگه نه؟

سرد و مغرور نگاهش کردم و گفتم:

_ آره رتبه‌ام افتضاحه.

پوزخندی روی لبم نشست و ادامه دادم.

_ آخه می‌دونی چیه؟ رتبه‌ام اون قدری هست که به راحتی بتونم برم مهندسی معماری.

یک آن صورتش تماماً قرمز شد. می‌دونستم اون عاشق این رشته‌ست؛ ولی هیچ وقت نتونست قبول بشه. عمو احمد برگشت و گفت:

_ آفرین دخترم.

با صدای زن دایی که ما رو به ناهار دعوت کرد بحث خاتمه پیدا کرد و بلند شدیم رفتیم دور میز ناهار خوری سلطنتی نشستیم. همه غرق افکار خودشون بودن و به آرومی غذاشون رو میل می‌کردن. من هم بعد از خوردن چند لقمه تشکر کردم و خودم رو سرگرم با سالاد کردم تا بقیه هم تموم کنن. بعد از ناهار همه دور هم توی پذیرایی نشسته بودیم که مریم خانم (زنی که تو مهمونی‌ها می‌یومد و به زن دایی توی کارهای خونه کمکش می‌کرد) وارد پذیرایی شد و به همه چای تعارف کرد. من هم که چای خور نبودم دستش رو رد کردم. همه با یه چیزی سرگرم بودن دایی حامد با دایی احمد و مسیح درباره کارهای شرکت باهم حرف می‌زدن. مامان و نفیسه جون و نرگس جونم باهم سرگرم حرف زدن بودن. رها هم که سرش توی گوشیش بود و نیشش تا بناگوشش وا بود. فقط من بودم که ساکت و تنها به در و دیوار نگاه می‌کردم. حوصله‌ام حسابی سر رفته بود. می‌خواستم پاشم برم؛ ولی می‌دونستم که بعدش توبیخ می‌شم که چرا این کار زشت رو کردی، پس تحمل کردم تا وقتی که بلند بشن و برن. با بلند شدن دایی احمد من هم یه نفس عمیق کشیدم. خلاصه همه برای بدرقه رفتن بیرون؛ ولی من خودم رو روی کاناپه جلوی تلوزیون انداختم و دراز کشیدم. شبکه‌ها رو بالا و پایین می‌کردم بلکه چیزی پیدا کنم تا نگاهش کنم. روی شبکه‌ای استپ کردم. فیلم ترسناک احضار روح داشت نشون می‌داد. عاشق فیلم‌های ترسناک بودم. صداش رو بلند کردم و مشغول نگاه کردن شدم. یهو یکی سرم رو بلند کرد، نشست و سرم رو گذاشت روی پاهاش. به صورتش نگاه کردم دیدم مسیحه. اون هم یه نگاه با لبخند دختر کشش تحویلم داد و گفت:

_ نمی‌ترسی این ها رو می‌بینی؟

سرم رو سمت تلوزیون برگردوندم و گفتم:

_ نه، چند بار دیدمش ترسناک نبود.

_ اِ، تنها تنها؟

_ نه با لیلی و علی.

_ خوب نیست این قدر فیلم‌های ترسناک ببینی، روی روحیه‌ات تاثیر می‌ذاره.

_ اه مسیح بذار نگاه کنم، این قدر گیر نده‌.

سنگینی نگاهش رو حس می‌کردم؛ ولی توجهی نکردم. اون هم آروم دست توی موهام می‌کشید که کم کم خوابم گرفت. با چشم های خمار نگاهش کردم و گفتم:

_ مسیح نکن خوابم می‌گیره.

بی توجه به حرفم یه لبخند تحویلم داد و به حرکت دستش ادامه داد. پلک‌هام سنگین شدن و روی هم افتادن. توی خواب و بیداری بودم که حس کردم یکی پیشونیم رو بوسید؛ ولی نفهمیدم کیه، شاید مامان بود. وقتی از خواب بیدار شدم توی اتاق خودم بودم. وا! من که خونه‌ی دایی بودم. این جا چی کار می‌کنم؟ بیخیال حتماً دایی من رو آورده. رفتم توی پذیرایی، هیچ‌ کس نبود. ساعت دیواری رو نگاه کردم که ساعت نه شب رو نشون می‌داد. صورتم رو آب زدم و یه سیب از یخچال برداشتم. رفتم پایین ببینم مامان خونه‌ی دایی هست یا نه. وارد خونه دایی شدم؛ ولی اون جا هم کسی نبود. می‌دونستم مسیح توی اتاقشه؛ چون هر دو ماشینش توی پارکینگ پارک شده بود. سمت اتاقش رفتم و دو تقه به در زدم که صدای بفرماییدش رو شنیدم. آروم داخل شدم و بهش سلام کردم.

_ علیک سلام خانم خوابالو.

پشت میز کارش نشسته بود و چیزی رو می‌نوشت.

_ مسیح می‌دونی مامان کجاست؟

بدون این که سرش رو بلند کنه گفت:

_ آره، یه سر رفتن پیش عمه ی بابا، گویا مریض احواله.

چرخی توی اتاقش زدم و گفتم:

_ آهان، تو چرا نرفتی؟

نیم‌نگاهی بهم انداخت و گفت:

_ کار داشتم، می‌بینی که.

دوباره مشغول نوشتن شد. اتاقش رو بررسی کردم. مسیح بزرگترین اتاق خونه رو داشت. زیر پنجره‌ی اتاق یه تخت سلطنتی دو نفره قرار داشت که سمت چپش میز توالت بود. سمت راست میز کارش بود کنارش هم یه کتابخونه‌ی بزرگ. یه دست مبل راحتی هم رو به روی تخت گذاشته بود. سمت کتابخونه حرکت کردم و دستی به کتاب‌هاش زدم. اکثر این ها رو خونده بودم. بعضی‌ها کتاب‌های خودش بودن و بعضی‌ها برای اتاق کتابخونه عمارت بود که من همه‌شون رو خونده بودم. با صدای مسیح به اون نگاه کردم.

_ گیسو لپ تاپ، آیپد، گوشی و سویچت رو گذاشتم اتاقت. این بار رو می‌بخشمت؛ ولی وای به حالت اگه باز تکرار بشه. این‌‌ها که هیچی، بار دیگه تو رو اسیر خودم می‌کنم، فهمیدی یا نه؟

روم رو برگردوندم تا پوزخند کش اومده روی لب‌هام رو نبینه. بی توجه به حرف اون گفتم: