رمان عشق برنامه ریزی شده به قلم shosho80

ژانر : #عاشقانه #پلیسی

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

خلاصه :

داستانی درباره دختری به نام شیده که مادرش را در کودکی از دست داده و با پدرش به ظاهر زندگی آرومی رو می گذراند و در آموزشگاه ،زبان انگلیسی تدریس می کند. شیده بزودی عاشق پسر همسایه مادربزرگش می شود که این همسایه تازگی به انجا نقل مکان کردن. همه چیز با شروع این آشنایی شکل دیگری به خود می گیرد...

آه خدايا بازم شب زنده داري هاى بابا و ق*ا*م*ا*ر وم*ش*ر*و*ب و... حالم از اين كاراش به هم ميخوره. ولى چاره يى ندارم نه كسى رو دارم كه برم پيشش و نه جايى رو. البته خونه دارم ولى شرط بابا اينه كه بعد از ازدواجم اجازه دارم برم توش زندگى كنم. اخلاق بابا در مورد من يه كم غير عادى هست. با اينكه مرد پايبندى نيست يعنى م*ش*ر*و*ب و ق*ا*م*ا*ر و هزار جور خلاف انجام ميده ولى وقتى دوستاش ميان خونه حق بيرون اومدن از اتاقم رو ندارم. يادمه يه بار بخاطر حس كنجكاويم بيرون رفتم ولى بابا فهميد و تا چند وقت نه پول تو جيبى داشتم نه لپ تاپ نه ماشين واى غذا هم كه ديگه نپرسيد. اونم مجبور بودم خودم بپزم و بعد از كلى معذرت خواهى و خواهش بابا منو بخشيد و به من فهموند كه همه اين ها واسه آينده خودم لازم هست. منم بچه مثبت قول دادم كه هميشه تو اينطور مواقع تو اتاقم باشم و در رو از داخل قفل كنم.

واى چه سر و صدايى راه انداختن معمولا تا نيمه هاى شب دوستاش هستن يه قرص مسكن خوردم و رو تخت دراز كشيدم و فورى خوابم برد.

صبح كه از خواب بيدار شدم دست و صورتم رو شستم و آماده شدم كه به آموزشگاه زبان برم. بعد از اينكه تو كنكور موفق نشدم به كلاس آموزش انگليسى رفتم و چون به قول استادام استعدادم خوب بود زود موفق به گرفتن ديپلم و فوق ديپلم انگليسى شدم و حالا به عنوان استاد به آموزش زبان مشغول هستم البته توى رده سنى پايين.

زود آماده شدم و به آژانس زنگ زدم رفتم تو حياط كه تا تاكسى مياد فورى برم. ماشينم تعميرگاه هست و حالا قدرش رو مى دونم.

تاكسى كه بوق زد مثل برق در رو باز كردم و سوار شدم كه راننده تعجب كرد .مسير رو گفتم و مشغول ور رفتن به تلفنم شدم با صداى ترمز ماشين به خودم اومدم اوه چه كاميون بزرگى , جلو خونه عزيز جون داشتن بار خالى مى کردن حتما همسايه جديد هست.

عزيزجون يه پيرزن با صفا و مهربون بود كه با نوه هاش دوست بودم بعد از فوت عزيز جون ورثه خونه رو فروختن . مهتاب و نورا هم براى ادمه تحصيل رفتن خارج و من تنهاى تنها شدم.

به آموزشگاه كه رسيدم كرايه رو حساب كردم و به طرف دفتر خانم صبورى، مدير مؤسسه رفتم.

خانم صبورى مشغول صحبت با آقاى جوونى بودند , آفرين به خانم صبورى با عجب تيكه يى هم داشت حرف مى زد قد بلند , چشم و ابرو مشكى جلو موهاشو كج زده بود بقيشم هم بالا .در كل صورت جذابى داشت سنش هم به سی تا سی و دو مى خورد. شلوار جين يخى با يه پيرهن مردونه راه راه طوسى با يه نگاه به سمتم غافلگيرم كرد با سر سلام كردم خانم صبورى كه متوجه من شده بود با لبخند نگام كرد و گفت:

"شيده جان چه به موقع اومدى معرفى ميكنم. آقاى عليرضا خسروى از امروز همكار جديدمون هستن در مورد كلاساى زبان فرانسه."

, بعد به سمت من اشاره كرد و گفت :

"ايشون هم شيده جنتى هستن معلم بچه هاى زير دوازده سال ما"

"خوشبختم از آشناييتونو با اجازه برم سر كلاس."

عليرضا : "منم خوشبختم."

خانم صبورى : "برو عزيزم ."

با سنگينى نگاه عليرضا از دفتر بيرون اومدم. دو ساعت كلاسم هميشه مثل دو دقيقه مي گذشت خيلى اين كلاس رو دوست داشتم, هميشه از فيلم و شعر و كتاب داستان و عكس توى كلاسم استفاده مي كردم اين بود كه همه با ذوق و شوق به كلاس ميومدن.

از كلاس كه خارج مي شدم عليرضا رو ديدم كه داشت با خانم صبورى خداحافظى مي كرد, با لبخند ازشون خداحافظى كردم و از آموزشگاه بيرون اومدم و به طرف ايستگاه تاكسى رفتم در همين حين ماكسيماى نقره يى از كنارم رد شد خوب كه نگاه كردم عليرضا رو پشت فرمون ديدم يه كم جلوتر ترمز زد و دنده عقب گرفت

عليرضا : "خانم جنتى مسيرتون كجاست ؟ در خدمت باشيم."

واى خدا چه بهش مياد راننده تاكسى باشه با اين فكر غير ارادى لبخندى روى لبم نشست.

عليرضا هم كه انگار از خدا خواسته ايستاده بود زوم كرده بود رو صورتم و نگام مي كرد يه مرتبه به خودم اومدم و گفتم :

" مرسى مزاحم نمى شم امروز ماشينم تعميرگاه هست. يه كم پياده روى رو ترجيح مى دم.

با گفتن:

"هر طور راحتيد."

گاز داد و رفت. مثل اينكه مجبور بوده بايسته خارجى!! تعارف هم كه بلد نبود. ولى عجب چشم و ابرويى داشت آقاى جذبه ولى نه خارجى بهتره اسمش رو ميزارم آقاى خارجى اخه عادت بدى دارم هر كى رو ميبينم فورى يه اسم م*س*تعار واسش انتخاب ميكنم. خودم كه خوشم مياد . سر كوچه كه پياده شدم از كاميون خبرى نبود ولى در خونه عزيز جون هنوز باز بود حس كنجكاويم گل كرده بود داشتم تو حياط سرك مي كشيدم كه يه دخترى هم سن سال خودم رو ديدم با لبخند به طرفم اومد وگفت :

" سلام ميتونم كمكتون كنم؟"

"سلام من همسايه ب*غ*لى هستم ."

دستش رو بطرفم دراز كرد و گفت :

"سمانه هستم."

" منم شيده جنتى هستم اميدوارم دوستا و همسايه خوبى واسه هم بشيم."

سمانه: "منم اميدوارم , اسمت هم مثل خودت خوشگله . دختر عجب چشمايى دارى ."

سرم رو پايين انداختم و گفتم: "شما لطف داريد"

كه صداى آشنايى به گوشم رسيد:" سمانه كجا رفتى؟"

"اين آقا خارجى اينجا چه كار ميكنه؟"

با لبخند نگام كرد و گفت:" تعقيبم كرديد خانم جنتى؟"

"واه مگه بيكارم آقاى خسروى؟"

سمانه:" اِ شما همديگر رو ميشناسيد؟ عليرضا شيطون شدى."

با اين حرف سمانه از خجالت لپام سرخ شد البته خودم احساس كردم. فورى موضوع آموزشگاه رو واسه سمانه تعريف كردم خيلى تعجب كرد بعدش با خنده گفت :

"حالا اولش چرا گفتى آقاى خارجى؟"

"واى يعنى بلند گفته بودم؟ بعدا واست تعريف مي كنم."

عليرضا پوزخندى زد و خداحافظى كرد و رو به سمانه گفت:

" بايد داخل حياط صحبت كنيد تو كوچه خوب نيست."

و خودش داخل ساختمان شد.

"ببخشيد من برم تو يه فرصت مناسب بازم همديگر رو ببينم."

بعد از رد و بدل كردن شماره خداحافظى كردم به طرف خونه راه افتادم.

امروز باز كلاس زبان داشتم كه عليرضا رو هم تو آموزشگاه ديدم. كلاسش چون تازه تشكيل شده شاگرد زيادى نداره. تصميم گرفتم بعد از كلاس برم و سمانه رو ببينم خيلى احساس تنهايى ميكنم بعد از فوت مامان ديگه خاله نادره رو نديدم هميشه با بابام اختلاف داشتن اونم بخاطر م*ش*ر*و*ب خورياش بود. مامان هم از دستش شاكى بود ولى كارى از دستش بر نميومد. مهتاب و نورا هم كه نبودن تا با هم درد دل كنيم. بنابراين مي خواستم شانسم رو با سمانه امتحان كنم. ماشينم كه انگار درست بشو نبود بايد به بابا ميگفتم به فكر يه جديد باشه واسم.

تو فكر بودم كه خودم رو جلو در خونه سمانه اينا ديدم اصلا يادم نبود كى سوار تاكسى شدم كى پياده!

زنگ زدم و منتظر ايستادم ودر كه باز شد فقط دو جفت چشم جادويى رو مي ديدم با صداى عليرضا به خودم اومدم.

"سلام."

"سلام . ببخشيد با سمانه جون كار دارم. هستش؟"

"آره"

در حالى كه داخل مي رفت شروع كرد به صدا زدن سمانه.

سمانه با عجله تو حياط اومد از لبخندش معلوم بود كه خوشحال هست تازه داشتيم با هم خوش وبش مي كرديم كه عليرضا وارد حياط شد و گفت:

" سمانه جون با مهمونت بريد تو اتاقت تو كوچه جاى خوبى واسه صحبت نيست."

" چشم داداش خودم هم همين كار رو مي خواستم بكنم."

فورى دستام رو گرفت و منو به داخل خونه كشوند.

"سمانه جون مزاحم مامان بابات نباشم؟"

"نه عزيزم بابام فوت كرده چهارده سال پيش."

" متأسفم روحشون شاد."

"مرسى عزيزم مامانم هم دوست داره باهات آشنا بشه .ديروز داشت با اكرم خانم در مورد تو حرف ميزد."

اكرم خانم آشپزمون بود .خودش و آقا رحيم شوهرش تو خونمون كار مي كردن.

سمانه زودتر از من وارد ساختمون شد و شروع به صدا كردن مامانش شد.

"مامان, مامان كجاييد؟ شيده اومده."

از توى آشپزخونه صداى مامانش رو شنيدم كه داشت به سمانه ميگفت:

" خب تعارفش كن بياد تو اتاقت."

همزمان يه خانم حدود پنجاه تا پنجاه و پنج ساله با قدى متوسط وارد سالن شد و با لبخند به طرفم اومد :"سلام عزيزم خوش اومدى."

"سلام , شيده هستم."

"وصفت رو از بچه ها و اكرم خانم شنيدم سمانه هم اينجا احساس تنهايى ميكنه خوب كردى كه اومدى."

وارد اتاق سمانه شديم پشت صندلى ميز كامپيوتر نشستم و سمانه هم رو تختش نشست:

" چقدر اتاقت قشنگه سمانه جون" (همه وسايلش تركيبى از صورتى و سفيد و گلبهى بود)

"مرسى شيده جون, شنيدم معلم زبان هستى منم خيلى دوست دارم در حد پيشرفته ياد بگيرم ولى فعلا كه كلاس خياطى و تيراندازى ميرم وقتم پر پر هست."

"چه جالب تير اندازى , پس مواظب خودم باشم نشونه گيريت خوبه."

"نه تازه شروع كردم.راستى چند سالت هست من بیست و هشت سالمه.

"من بیست و سه, ولى من فكر ميكردم همسن خودم باشى."

"پس بايد به امير بگم كه اينهمه سر به سرم نذاره كه همش ميگه به قيافت ميخوره نوه هم داشته باشى."

"امير؟"

" نامزدم, در اصل شوهرم .چند ماه ميشه كه عقد كرديم عيد امسال عروسيمون هست حتما بايد بيايى."

" پس نامزد دارى باز من تنها ميشم كه."

"خوب تو هم ميتونى نامزد كنى."

" دلت خوشه ها كو نامزد؟ كو شوهر ؟ قحطى اومده كه ..."

هنوز حرفم تموم نشده بود كه در با يه تقه باز شد و عليرضا در حالى كه سينى شربت تو دستش بود وارد اتاق شد.

"مرسى داداش چى شده شما به زحمت انداختى خودتو."

و با شيطنت به من نگاه كرد.

سینى شربت رو روى ميز كامپيوتر گذاشت و با لبخندى رو به سمانه كرد و گفت:

" مامان داشت با تلفن صحبت ميكرد من به دادتون رسيدم خانم."

تشكرى كردم و يه ليوان واسه سمانه برداشتم يه ليوان هم واسه خودم.

يه كمى از شربت رو كه خوردم به عليرضا كه مشغول ديد زدنم بود كردم و گفتم :

" خودتون پس چى؟"

با من من گفت:

" من ميل ندارم و از اتاق بيرون رفت."

اونروز كمى در مورد خودمون و خانواده هامون با سمانه حرف زديم و بعد خداحافظى كردم به طرف خونه اومدم.

واى اين كنه اينجا چكار ميكنه. سياوش پسر عمم بود . عاشق سينه چاك من به قول خودش ولى مى دونم عاشق سينه چاك پولاى بابا هست. قد بلند چشماش عسلى و درشت ,ابروهاى پر و كوتاه در كل خوش قيافه ولى ازش بيزارم.

"به به سلام شيده خانم خوبى كجايى؟ خونه همسايه بودى؟ جديد هستن؟ به هر كسى اعتماد نكن ."

" سلام, باز تو كار من دخالت كردى؟"

:"نشد يه بار با من درست حرف بزنى."

" آخه آدم درستى نيستى كه بخوام بات درست حرف بزنم."

"شيده ساكت شو در رو باز كن بريم تو خونه هر چقدر خواستى حرف مفت بزن."

"باز نمى كنم .تو ميايى چكار؟ اكرم خانم و آقا رحيم نيستن رفتن مرخصى, تنهام ."

"خب چه بهتر ."

"سياوش برو گمشو خونتون حوصلتو ندارم ."

با يه حركت تند كليد خونه رو كه از قبل تو دستم بود در اورد و در رو باز كرد و خودش وارد حياط شد.

"سياوش بيا برو خونتون گفتم كه..."

با لبخند نزديكم شد و صورتش رو نزديك صورتم آورد و با لحن بدى گفت:

" چيه نكنه ازم ميترسى؟ نترس فعلا كاريت ندارم , اصل كارى بعد از عقدمون."

"خفه شو , تو خواب هم نميبينى كه زنت بشم حالا گمشو بيرون."

تو يه حركت برگشت چونم رو محكم گرفت و در حالى كه صورتش رو تو صورتم مياورد با عصبانيت گفت:

"سعى كن عصبانيم نكن خانم كوچولو و گرنه شرمنده دايي ميشم و كارى كه بعد از عقد ميخوام بكنم قبلش ميكنم, مواظب رفتارت باش."

صورتم رو به عقب هول داد كه نزديك بود زمين بيفتم. از عصبانيت صدام رو بلند كردم و گفتم :

"نه بابا رو دل نكنى بوته ايى."

واى چى گفته بودم. آخه سياوش رو عمه وقتى صيغه بوده حامله ميشه و بعد هم شوهرش زير بار بچه نميره و بعد از مدت صيغه ولشون مى كنه ميره.

صورت سياوش از عصبانيت سرخ شد و به طرفم حمله كرد تا مى خوردم كتك ميزد و فحش ميداد زورش زياد بود فقط من جيغ ميزدم . يه مرتبه در باز شد عليرضا و سمانه سراسيمه وارد خونه شدند. سياوش داشت با لگد تو كمرم ميزد كه عليرضا با يه ضربه پرتش كرد يه طرف ديگه حياط , سمانه فورى منو بلند كرد ,عليرضا به زور سياوش رو نگه داشته بود كه دوباره به طرفم حمله نكنه سياوش هم همينطور داد ميزد:

" يه بلايى به سرت ميارم شيده ,كه هر روز بيايى التماسم كنى بيام بگيرمت."

از شنيدن اين حرفا اونم جلو عليرضا از عصبانيت بلند شدم و گفتم :

"از همچين بى پدرى مثل تو اين كارا بعيد نيست."

با شنيدن اين حرف به طرفم حمله كرد و مشت محكم تو دهنم زد و ديگه نفهميدم چى شد. وقتى چشمم رو با درد باز كردم اولين چيزى كه ديدم يه سرم بود و بابا كه پشتش به من بود.با ناله گفتم :" بابا."

بابا فورى به طرفم اومد و گفت:

"كشتى منو دختر . خوبى؟"

"بابا سياوش منو كتك زد."

بابا: "ميدونم بابا , يه درسى بش بدم كه ديگه طرفاى خونه هم رد نشه."

"سمانه كجاست ؟"

"كى؟ دختر همسايه منظورته؟"

" آره."

"به زور با برادرش فرستادمش خونه. اگه نبودن معلوم نبود چه بلايي سرت اومده بود."

" آره."

و دوباره بى حال شدم, بابا به طرفم اومد و گفت:

" اثرات دوا ها هست استراحت كن. فردا صبح دكتر مياد ببيندت. من تو راهرو هستم."

مي دونستم كه بابا اگه شب جاش خوب نباشه و راحت نخوابه تا چند روز بد اخلاق ميشه بخاطر همين گفتم :

"بابا برو خونه فردا صبح بيا منم ميخوابم .برو بابا."

بابا هم كه انگارى از خدا خواسته پيشونيم رو ب*و*سيد و رفت تا فردا صبح.

چند روز از مرخص شدنم از بيمارستان مي گذشت كه سمانه اس داد اگه خونه هستم ميخواد با مامانش بياد ديدنم. فورى به اكرم خانم خبر دادم و خودم رفتم ولباس مناسبى پوشيدم يه تونيك ساده و فيروزه ايى كه تا زانوهام بلنديش مي رسيد با يه ساپورت مشكى صندل فيرزه ايم رو هم پوشيدم و با صداى زنگ به استقبالشون رفتم.

سمانه يه جعبه شيرينى دستش بود كه به دست اكرم خانم داد و با من روب*و*سى كرد همين طور خانم خسروى.

"سلام خانم خسروى خيلى خوش اومديد."

" سلام دخترم خوب هستى بهتر شدى؟"

" بله مرسى بفرماييد ."

همه تو سالن نشيمن نشستيم.

" اون روز باعث زحمت واسه آقا عليرضا هم شدم."

"اختيار داريد دخترم همسايه واسه اينطور مواقع خوبه."

"محبت داريد خانم خسروى."

"عزيزم اسمم فريده هست ميتونى به اسم صدام كنى."

"چشم ميگم فريده جون, خب سمانه از تيراندازى چه خبر؟"

انگارى كه سمانه هول شده بود با من من گفت:

" خوبه , زياد پيشرفتى ندارم."

"راستى سمانه ميايى عصر برم بيرون تو خونه دلم پوسيد."

"كجا مثلا ؟"

"خوب, نمى دونم هر جا تو بگى من زياد بيرون نمى رم يعنى دوست صميمى ندارم كه باهاش بيرون برم."

"خب بايد به امير بگم بعد خبرت ميكنم."

"باشه هر طور راحتى."

ظهر با صداى اس از خواب بيدار شدم سمانه بود كه خبر داده امشب ساعت هشت شب با امير و عليرضا بريم پارك بعد هم شام رو بيرون بخوريم. جوابش رو دادم و گفتم كه ساعت هشت آماده هستم و ميرم در خونشون. با موبايل بابا تماس گرفتم.

"سلام بابا"

"سلام شيده خانم خودم خوبى بابا؟"

" آره خوبم , شركت هستيد؟"

"بله, چيزى شده؟"

" امشب مي خواستم با سمانه و نامزدش بريم بيرون گفتم كه به شما خبر داده باشم اشكالى نداره ."

"نه برو خوش بگذره , منم امشب دير ميام جايى ميخوام برم با دوستام هستم برگشتى بخواب منتظر من نباش."

"چشم , باى باى "

تا ساعت هشت كلى مانتو عوض كردم نميدونم چرا وسواس گرفته بودم هم نمي خواستم خيلى ساده باشم و هم نمي خواستم زياد تو چشم باشم آخه مي دونستم كه سمانه و مامانش چادرى هستن بايد يه كم رعايت مي كردم. بالاخره يه مانتو كه بلنديش تا زانو بود به رنگ آبى نفتى با دكمه هاى قهوه ايى و يه شلوار جين قهواه ايى و يه شال كه قهوه ايى بود با خطهاى سياه و آبى, يه آرايش خيلى ملايم صندل آبيم رو هم بوشيدم.

تو آينه به خودم يه نگاه انداختم خوب بودم خوشم اومد. عطر مورد علاقم رو زدم از خونه اومدم بيرون ماكسيماى عليرضا دم درشون بود خودشم هم تو ماشين بود و سرش رو فرمون گذاشته بود نمى دونم خواب بود يا داشت فكر مي كرد دوست داشتم بيشتر در موردش بدونم اروم به شيشه زدم سرش رو بلند كرد با يه لبخند شيشه رو پايين اورد.

"سلام"

"سلام ببخشيد از خواب بيدارتون كردم."

"نه خواب نبودم بفرماييد سوار شيد سمانه منتظره, راستش كارى پيش اومد سمانه با امير بيرون رفته الان هم تو پارك منتظر ما هستن."

با تعجب گفتم : "ما؟ يه مرتبه به خودم اومدم حتما منظورش خودم و خودش بود."

در جلو رو باز كردم و سوار شدم ماشين رو روشن كرد و راه افتاد.

موسيقى بى كلامى از ضبط پخش مي شد. سرم رو به پنجره تكيه دادم و بيرون رو نگاه مي كردم . پشت چراغ قرمز ماشين ب*غ*ل دستى شروع كرد به بوق زدن نگاش كردم يه پسر جوون بود با دست اشاره كرد كه شماره بدم واى اينم جلو عليرضا , يه لبخند غير ارادى رو لبهام نشست كه چرا اينكار ميكنه اونم وقتى ميبينه با يه پسر تو ماشين هستم.

صداى عليرضا رو شنيدم كه ميگه :

"چيه انگار خوشت اومد كه واسش لبخند ژوكوند ميزنى. ميخواى پيادت كنم تا باش برى؟"

"واى اين بشر چقدر نفهم هست ."

با عصبانيت نگاش كردم و گفتم :

"داشتم به حماقت و احمقى راننده مي خنديدم ولى نمي دونستم كه اول بايد به حماقت شما بخندم .چرا زود قضاوت مي كنيد من تا حالا حتى با پسر عمم هم تنهايى جايى نرفتم كه الان دارم با شما ميام."

با عصبانيت موبايلم رو از كيفم بيرون آوردم و مشغول بازى باهاش شدم و سرم هم تا موقعى كه رسيديم بلند نكردم . بچه پر رو حتى معذرت خواهى هم نكرد.

وقتى خواستم بياده بشم صدام زد:" شيده ؟"

چه زود هم پسر خاله شد.

تو چشماش نگاه كردم : "بله؟"

"ببخشيد زود قضاوت كردم دوست ندارم امروز رو كه براى اولين بار با هم اومديم بيرون خراب كنم حالا آشتى؟"

نگام رو به يه طرف ديگه چرخوندم و به آرومى گفتم:

" باشه بياييد هر دوتامون فراموش كنيم."

با لبخندى جوابم رو داد و پياده شديم تلفش رو برداشت و مشغول شماره گيرى شد فهميدم كه داره با سمانه و يا نامزدش صحبت مي كرد. چون داشت آدرس جايى رو كه هستن مي پرسيد.

به طرفم نگاه كرد و گفت:

" سمانه و امير قسمت بازي ها هستن بريم سمت راست."

تا رسيدن به سمانه و امير ساكت بوديم و قتى از دور سمانه رو ديدم براش دست تكون دادم. اونم داشت منو به مرد جوونى كه نزديكش ايستاده بود نشون مي داد پسرى قد بلند البته از عليرضا كوتاهتر بود صورتى كشيده و لاغر گندمگون با اين حال رنگ چشماش و موهاش روشن بود شلوار مشكى با يه تى شرت دو جيبه كه مشكى ساده بود به تن داشت از سمانه خوشكل تر بود نزديكشون رسيديم سمانه دستاش رو به كمرش زد و گفت :

"طول داديد شيطونا كجا بوديد؟"

از خجالت لپام گل انداخت عليرضا كه متوجه حال من شده بود رو به سمانه گفت:

"خودت كه وضعيت خيابونا و ترافيك رو ميدونى."

امير با لبخندى كه با شيطنت بود گفت :

"خوب شد ما اين بهونه ترافيك رو داريم و گرنه بهانه از كجا مياورديم؟"

با ناراحتى ساختگى به سمانه گفتم :

"سمانه جون اول سلام بعد هم واسه شما كه بد نشد با يار خلوت كردى عزيزم."

"شيده جون سلام خوبى شما هم كه از جواب كم نميارى."

بعد رو به امير كرد و گفت :

" معرفى ميكنم امير نامزدم و ايشون هم شيده جون دوست عزيزم."

با سر سلام كردم . امير هم سلام كرد و رو به من و عليرضا گفت :

"سمانه ميخواد سوار كشتى پرنده بشه."

سمانه فورى دستم رو كشيد و گفت:

" بيا بريم من بليت خريدم."

با ترس دستم رو از دستش بيرون كشيدم و گفتم :

"نه عزيزم من سوار نميشم."

از سمانه اصرار و از من هم انكار دوباره سمانه دستش رو دراز كرد كه دستم رو بگيره نا خواسته بازوى عليرضا رو چسبيدم و گفتم :

"واى عليرضا نجاتم بده ."

عليرضا نگاهى به من و دستم انداخت و گفت:

"سمانه اصرار زيادى نكن."

تازه اون موقع بود كه متوجه اوضاع شدم و بازوش رو ول كردم زير لب يه ببخشيدى گفتم و سرم رو پايين انداختم سمانه و امير به طرف بازي ها رفتن عليرضا با گفتن:

" بيا رو اين نيمكت بشينم , "

خودش به طرف نيمكتى رفت و نشست منم به طرفش رفتم و كنارش نشستم داشتم با بند كيفم مي جنگيدم كه عليرضا گفت :

" از دست سمانه ناراحت نباش ."

" نه ناراحت نيستم آخه از جاهاى بلند مي ترسم هر كارى هم ميكنم نميتونم با اين ترسم كنار بيام."

"موضوع مهمى نيست كه بخواهى در موردش خودت رو ناراحت كنى."

" سمانه از دستم ناراحت شد؟"

"نه فكر نكنم اون دختر منطقى هست ميخوايى تا بيان يه كم قدم بزنيم؟"

" آره فكر خوبيه."

با هم مشغول قدم زدن بوديم كه صداى آشنايى رو از پشت سرم شنيدم

"به به شيده خانم ."

" تويى سياوش برو گم شو دوست ندارم بات حرف بزنم."

"مي دونستم كه حتما واسه خودت كسى رو زير سر گذاشتى كه به من جواب رد دادى چند وقته با هميد؟"

"خفه شو سياوش."

" اوه اوه چه با ادب لااقل جلو دوست پسرت با ادب باش كه پشيمون نشه."

"به تو هيچ ربطى نداره حالا هم برو مي خواييم تنها باشيم."

" باشه ميرم ولى بدون بد مي بينى."

عليرضا كه تا اون موقع ساكت بود رو به سياوش گفت :

"نشنيدى چى گفت ميخوايم تنها باشيم ."

سياوش با شنيدن اين حرف پوزخندى زد و رفت.

با شرمندگى سرم رو پايين انداختم و گفتم:

" متاسفم نمى خواستم اينطورى."

حرفم رو قطع كرد و گفت:

" مهم نيست خودم هم دوست داشتم شرش رو كم كنم."

با لبخندى سرم رو بالا بردم كه برق قشنگى رو تو چشماش ديدم از برق نگاش داشتم ذوب مي شدم كه صداى سمانه منو به خودم آورد.

"كجا رفتيد شيطونا؟ "

"سمانه خوش گذشت ؟"

"به ما كه بله ولى فكر كنم به شما بيشتر ."

با لبخندى شيطنت آميز به عليرضا نگاه كرد.

عليرضا هم گفت :

"مهم اينه كه اومديم خوش بگذرونيم الان هم من گشنمه شماها چطور؟"

بعد از اينكه همه موافقت كرديم كه بريم به سوى شكم ! به طرف ماشين رفتيم تا به رستوران مورد نظر بريم خواستم با سمانه سوار ماشين امير بشم كه عليرضا گفت :

"رفيق نيمه راه شدي شيده خانم؟"

اوه جلو سمانه , شيده خانم شدم ! نميدونستم چى جوابش رو بدم كه سمانه گفت: "شيده جون برو پيش رفيقت."

واى از دست اين شيده هنوز گيج بودم كه كجا برم كه سمانه و امير سوار شدن و با يه بوق دست تكون دادن و رفتن.

"منتظر چى هستى شيده بيا ديگه گشنمه."

اِ باز شدم شيده ! عجب بشرى هست اين عليرضا ولى من كه تو دلم قند آب مي شد.

سوار شدم و راه افتاديم.

" سمانه خيلى رك هست زياد حرفاشو به دل نگير."

" نه به دل نگرفتم."

حالا نمى دونست كه خوشم هم اومده!

اونشب تو رستوران كلى شيده و امير سر به سر من و عليرضا گذاشتن من و عليرضا هم كه قرار گذاشته بوديم جلوشون كم نياريم جوابشون مي داديم . نگاهى به ساعتم انداختم كه ديدم ساعت یازده و نیم هست عليرضا گفت: "ديرت شده؟ بابات نگران ميشه؟"

"نه بابا امشب خونه دوستاش هست دير مياد ولى اگه بريم بهتر هست فردا كلاس دارم."

با اين حرفم متوجه نگاه هاى امير و عليرضا به هم شدم كه عليرضا بلند شد و گفت:

" بله بريم ميرسونمتون مامان هم تا حالا بيداره منتظرمون هست ,بهتره بريم."

با سمانه و امير خداحافظى كرديم وقتى تو ماشين عليرضا نشستم با گفتن:

" ببخشيد الآن ميام."

از ماشين پياده شد و به طرف امير رفت مشغول صحبت با هم شدن بعد از ده دقيقه اومد و راه افتاديم.

تو ماشين ساكت بوديم كه عليرضا گفت :

" فردا چه ساعتى كلاس دارى؟"

"من ساعت ده صبح شما چى فردا كلاس نداريد؟"

"نه ندارم ولى با خانم صبورى كار دارم اگه ميخواهى با هم بريم."

"راستش جلو آموزشگاه شلوغه ميترسم بچه براشون سوءتفاهم بشه."

"سر كوچه پيادت ميكنم خوبه؟"

" راستش .. باشه مزاحم ميشم."

واى تو دلم عروسى بود ولى سعى كردم خودم رو آروم نشون بدم.

"اگه مزاحم بودى بيشنهاد نميدادم, دوست دارم بيشتر با هم آشنا بشيم تو چطور دوست دارى؟"

"من من تا حالا با كسى ..چطورى بگم."

" بابات ناراحت ميشه؟ دعوات ميكنه؟"

" نه اون زياد كارى به كارم نداره منم كارى به كار اون ندارم ولى بايد گزارش همه كارامو بش بدم ولى توضيح ازم نميخواد."

"آهان , با سياوش رابطتت در چه حدى هست؟"

چقدر مثل بازپرسا سؤال مي پرسيد لبخندى زدم كه از نگاه تيزش درو نموند:

"چرا ميخندى؟"

"داشتم فكر ميكردم كه مثل بازجوها سؤال مي پرسيد."

احساس كردم كمى جا خورد از حرفم ولى زود به خودش مسلط شد و گفت : "دوست ندارى ازت سؤال بپرسم؟ واسه آشنايى بيشتر لازم هست كه در مورد همديگر بيشتر بدونيم شما هم هر چى خواستى بپرس."

و با لبخندى نگام كرد.

"نه اصلا ناراحت نشدم راحت باشيد با سياوش رابطه خاصى به غير از كل كل كردن و دعوا و فحش كارى ندارم. هميشه همينطور هستيم با هم تازگيا ازم خواستگارى كرده ولى ردش كردم. بابام هم چيزى در اين مورد به من نگفت بيشتر بخاطر پول بابا هست كه منو ميخواد و گرنه دوست دختر زياد داره كه واسش ميميرن تا حالا با چند تاشون ديدمش ."

"كه اينطور ."

تا رسيدن به خونه ديگه حرف مهمى بينمون زده نشد.

موقعى كه رسيديم منوجلو در پياده كرد و گفت:

" تنهايى نمي ترسى؟"

" نه عادت دارم به تنهايى اكرم خانم و شوهرش هستن ولى امشب مرخصى رفتن. ميشه شما بياييد در رو برام باز كنيد تا من لامپا رو روشن كنم؟"

"باشه حتما , فقط با من راحت باش مثل من ,بگو عليرضا و به جاى شما هم بگو تو, باشه؟"

_:آره خوبه

داشتم آماده خواب مي شدم كه صداى اس بلند شد دعا كردم از طرف عليرضا باشه

خودش بود نوشته بود:

"همه چى خوبه؟ نمي ترسى كه؟ شب خوش صبح ميام دنبالت. "

واسش نوشتم : "دارم ميخوابم نمي ترسم. صبح ميبينمت."

دوست داشتم بيشتر براش بنويسم ولى براى روز اول بهتر بود كه از كم شروع كنم. خدايا يعنى ميشه من و عليرضا؟

با اين فكر خوابيدم .

صبح زودتر از هميشه از خواب بيدار شدم سريع آماده شدم عليرضا اس داد كه منتظر هست . فورى بيرون رفتم دم در خونشون تو ماشين بود تا خواستم سوار بشم فريده جون هم از در بيرون اومد باهاش سلام و احوالپرسى كردم با لبخندى نگام كرد و گفت:

"وقتى ديشب عليرضا گفت قرار گذاشتيد كه يه كم بيشتر با هم آشنا بشيد خيلى خوشحال شدم تا حالا كه هر چى من و سمانه باش حرف ميزديم مي گفت زوده نمي خوام ازدواج كنم. ولى از روزى كه شما رو ديده خودش حرفش رو پيش كشيده .انشاءالله كه هر چه زودتر خبراى خوب بشنوم."

گيج بودم نمي دونستم چى جواب فريده جون رو بدم كه عليرضا به كمكم اومد و گفت :

"شيده دير شد بقيشو بذار وقتى برگشتيم."

با فريده جون خداحافظى كردم و سوار شديم كه عليرضا گفت :

" خوبى ؟ بابات كه چيزى نگفت در مورد من؟"

"بابام رو هنوز نديدم آخه وقتى با دوستاش هست نزديكاى صبح مياد خونه تا ظهر هم خوابه عصر ميره شركت ديگه شب مي بينمش ."

" ديشب در موردت با مامان صحبت كردم كلى ذوق كرد آخه هميشه وقتى باهام در مورد تشكيل خانواده صحبت مي كرد حرف رو عوض ميكردم ولى نميدونم يه مرتبه چى شد كه تو رو تو آموزشگاه ديدم دلم لرزيد و وقتى هم كه فهميدم همسايمون هستى از خوشحالى نمي دونستم چكار كنم. ديشب هم خودم به سمانه گفتم كه با امير بياد تا با هم صحبت كنيم اونم تا مي تونست اذيت كرد."

سرم رو از خجالت پايين گرفته بودم كه عليرضا گفت :

" دنبال چيزى ميگردى؟"

" نه"

"پس چرا پايين رو نگاه ميكنى؟"

"همينطورى آخه راستش اولين بار كه با يه پسر در اين مورد حرف ميزنم و ارتباط دارم ."

"نظرت در مورد من چيه؟ از ديشب تا حالا به چيا فكر كردى؟"

"زياد عجله نكن امشب با بابا صحبت ميكنم خدا به دادم برسه."

"چرا؟ دعوات ميكنه؟"

" در مورد من خيلى حساسه تا اونجايى كه باورت نميشه تا حالا يكى از دوستاى بابا رو نديدم با اينكه ماهى يك بار خونمون ميان ولى تا ميان بايد تو اتاقم بمونم و در رو از داخل قفل كنم و گرنه تنبيه ميشم."

"چه خبره مگه؟"

"عليرضا هنوزم سر حرفم هستم مثل بازجوها هستى همش سؤال ميپرسى."

با اين حرفم جا خورد و تا سر كوچه آموزشگاه حرفى نزد وقتى ميخواستم پياده بشم گفتم :

"ببخشيد از حرفم ناراحت نشو همينطوى گفتم منظور بدى نداشتم."

لبخندى زد و گفت :

"نه من زياده روى كردم براى بر گشتن همينجا باش ميام دنبالت."

"باشه."

اون روز اصلا حوصله درس و كلاس رو نداشتم تا كلاس تمام شد يه سال برام گذشت.

سر كوچه منتظر عليرضا بودم كه كه پژو آلبالويى كنارم ترمز زد.

"خوشگله كى بوده كه تو رو قال گذاشته."

سرم رو بر گردوندم و موبايلم رو در آوردم و واسه عليرضا اس دادم :

"كجايى؟ من منتظرت هستم."

" دارم ميام عزيزم."

واى عزيزم ! خيلى خوبى خدا.

راننده پژو هنوز داشت چرت پرت ميگفت:

"د بيا ديگه با من بيشتر خوش ميگذره."

با صداى ترمز سرم رو بلند كردم عليرضا رو ديدم كه با خشم به من نگاه ميكرد

سريع سوار شدم و با سرعت از اونجا حركت كرد.

"مزاحمت شده بود؟ چى ميگفت؟"

"چرت و پرت ميگفت واسم اهميت نداره كه چى ميگفت."

" آهان خوبه , كلاست چطور بود؟"

"خوب بود ولى امروز زياد حوصله نداشتم "

"داشتى به من فكر مي كردى؟ "

جواب ندادم در همين موقع تلفنم زنگ خورد بابا بود.

" واى عليرضا بابام هست."

"چيزى نيست عزيزم هر چى پرسيد راستش رو بش بگو ."

دكمه جواب رو فشار دادم .

" الو بابا سلام خوبى؟"

" سلام كجايى؟"

" دارم از كلاس ميام خونه."

" با كى هستى؟ "

"حالا ميام خونه."

"پس سياوش راست ميگفت ."

"بابا اون همه حرفاش مزخرفه."

"ساكت شو زود بيا خونه اون مرتيكه رو هم با خودت بيار ."

" ولى بابا..."

"ساكت شو زود بيا."

با ناراحتى تماس رو قطع كردم.

عليرضا نگام كرد و چشمكى زد و گفت :

"چى شد دعوات كرد؟"

" اره مثل اينكه سياوش به بابا زنگ زده و يه چيزايى گفته اونم گفت كه با هم بريم خونه , ميايى؟"

عليرضا دستى توى موهاش كشيد و گفت :

" باشه ميام تو خودت رو ناراحت نكن خانمى."

تا خونه هيچ حرفى رد و بدل نشد.

با هم وارد خونه شديم بابا تو سالن داشت سيگار مي كشيد با ديدن ما سيگارش رو خاموش كرد رو به من گفت :

"تو برو تو اتاقت تا نگفتم بيرون نيا."

اصلا فرصت هيچ حرفى رو به من نداد منم بدون هيچ حرفى به اتاقم رفتم چون مي دونستم شروع به حرف زدن همان و داد و بيداد بابا هم همان.

تا يك ساعت مدام راه مي رفتم و دعا مي خوندم كه بابا با عليرضا به تفاهم برسه كه اكرم خانم به اتاقم اومد و صدام كرد تا پيش بابا برم.

وقتى رفتم بابا تنها بود بابا لبخندى زد و گفت:

"رفتش نيست دنبالش نگرد امشب با مامانش مياد خواستگارى."

با شرم سرم رو بايين انداختم و گفتم :

"بابا شما مجبورش كرديد؟"

"نه خودش پيشنهاد داد حالا هم برو خودت رو واسه شب آماده كن."

با خوشحالى به اتاقم رفتم و شماره عليرضا رو گرفتم.

" الو عليرضا."

"چقدر زود دلت واسم تنگ شده امشب ميبينمت ."

"ببخشيد بابا كه باهات بد حرف نزد؟"

"نه در مورد شغلم تحصيلاتم و اين جور چيزا سؤال كرد, تو خوبى دعوات كه نكرد؟"

"نه گفته واسه امشب آماده بشم."

"خب پس برو آماده بشو."

" حالا كو تا شب , سمانه و امير هم ميان ؟"

" آره اون كه اصل كارى هست با امير مياد."

"خوبه من برم ديگه به فريده جون سلام برسون."

"چشم خانمم ."

خانمم! خدايا شكرت دارم خواب ميبينم خيلى دوستش دارم , ميدونم زود عاشق شدم ولى يه حس خيلى قوى به عليرضا دارم خدايا كمكم كن.

كمى با خدا راز و نياز كردم بلند شدم دوش گرفتم و موهامو فر كردم . میخواستم يه لباس ساده تنم كنم يه تونيك سبز زيتوتى كه يقش ساتن براق بود رو با يه ساپورت قهوه ايى سوخته با يه صنددل قهوه ايى و شال قهوه يى كه توش گلهاى ريز سبز بود .

غروب كه شد لباس پوشيده منتظر تو سالن با بابا نشسته بوديم .

"بابا به عمه نمي خواستى بگى كه بياد؟"

"گفتم بياد گفت قلب پسرم رو شكستيد نميام."

داشتيم با بابا صحبت مي كرديم كه زنگ زدند اكرم خانم در رو باز كرد اول از همه فريده جون با سمانه و امير وارد شدند و بعد از اون ها هم عشقم تو اون كت و شلوار خاكسترى رنگ ماه شده بود فدات شم خوشكلم البته اينا رو تو دلم گفتم.

مهمان ها نشستند مشغول صحبت هاى اوليه شدند منم كنار بابا نشستم . اكرم خانم با سينى چايى وارد شد با اشاره بابا سينى رو از دستش گرفتم و مشغول پذيرايى شدم وقتى جلو عليرضا رسيدم چشمكى زد و گفت :

" چه خبر خوشگل كردى !"

از خجالت گر گرفتم بعد از پذيرايى كنار بابا نشستم فريده جون گفت :

"آقاى جنتى هدف از اومدن امشبمون رو كه ميدونيد اگه اجازه بديد با صيغه بچه ها يه مدت محرم بشن و تا انشاءالله بعد از اون عقد و ازدواج..."

بابا كه معلوم بود ناراحت هست وسط حرف فريده جون پريد و گفت :

"ببخشيد كه حرفتون رو قطع ميكنم بيشتر به خاطر همين مسائل خواستم كه اگه پسرتون قصدش ازدواج با شيده هست هر چى زودتر پا پيش بذاره كه با اين جور ارتباطات مخالف هستم. خواهرم هم در گذشته از صيغه ضربه بدى خورد بنابراين در اين مورد مخالف صد در صد هستم اگه دخترم رو ميخواييد عقد دايم رو فقط قبول دارم فقط شرطم همين هست و گرنه شير بهاء و مهريه زياد برامون مهم نيست و چيز زيادى نميخوام."

عليرضا مدام دستش رو تو موهاش فرو ميكرد و معلوم بود كه كلافه هست نمي دونستم از حرف بابا هست يا مسئله ديگه ايى شايد هم پشيمون شده

بابا كه سكوت رو ديد گفت :

"اگه دوست داريد ميتونيد فكراتون رو بكنيد و يه روز ديگه تشريف بياريد."

عليرضا كه داشت عرق پيشونيش رو پاك ميكرد گفت :

"قصد ما از صيغه آشنايى بيشتر بود ولى حالا كه شما اينطور دوست داريد چشم عقد دائم ميكنيم ."

با اين حرفش امير و سمانه با تعجب به عليرضا نگاه ميكردن منظور نگاهاشون رو نمي فهميدم ولى هر چى بود باعث تعجبشون بود عليرضا با يه لبخند نگاهشون كرد و اونا هم سرش رو برگردوند.

بقيه حرفا در مورد تعيين مهريه و تاريخ عقد بود فريده جون مي خواست كه عقد محضرى باشه و جشن بمونه واسه عروسى. بابا با اينكه زياد موافق نبود ولى وقتى ديد من راضى هستم رضايت خودش رو اعلام كرد قرار عقد واسه پنج شنبه آينده گذاشته شد يه هفته وقت داشتم تا خودم رو آماده كنم موقع خداحافظى بابا عليرضا رو به كنارى برد و با هم شروع به صحبت كردند مونده بودم كه چى به هم ميگن حس كنجكاوى و يا بهتر بگم فضوليم حسابى قلقلكم ميداد بعد از كمى عليرضا اومد و خداحافظى كردن و رفتند .

موقع رفتن منتظر بودم كه عليرضا چيزى بگه و يا يه خداحافظى مخصوص با من داشته باشه ولى اون به يه خداحافظى كوتاه و شب بخير بسنده كرد و رفت.

"بابا چى ميگفتى به عليرضا وقتى مي خواستن برن؟"

"وقتى ديديش از خودش بپرس."

" باشه شب بخير."

"شب خوش."

قبل از خواب دوست داشتم با عليرضا حرف بزنم ولى بهتر ديدم اس بزنم.

"مثل باران چشم هایت دیدنی است، شهر خاموش نگاهت دیدنیست، زندگانی معنی لبخند توست،خنده هایت بی نهایت دیدنی است."

يكم كه گذشت اس داد :

" فردا صبح ميام بريم آزمايش چيزى نخوريا ,شب بخير خانمى خنده هاى تو ديدنى تره ."

فداش بشم عزيزم , البته فعلا اين حرفا رو بش نمى زنم تا به وقتش.

صبح بعد از اينكه آزمايش رو داديم رفتيم تو يه كافى شاپ . من نسكافه و چيز كيك سفارش دادم عليرضا هم كيك و قهوه تلخ مشغول خوردن بوديم كه عليرضا گفت:

"شيده جون آخرش نظرت رو راجع به من نگفتيا. "

" اگه نظرم بد بود كه حالا اينجا پيشت نبودم ."

" ميدونم گلم , ولى دوست دارم از زبونت بشنوم."

" من, من.. منم تو آموزشگاه همون بار اول كه با نگات غافلگير شدم ازت خوشم اومد راستش احساس ميكنم چشات منو طلسم كرده دوست دارم تا آخر عمرم تو طلسم چشات باشم. اصلا نميخوام اين طلسم يه روز باطل بشه, قول ميدى هيچوقت طلسم رو باطل نكنى؟ هر چى رو تو زندگيم ميتونم تحمل كنم الا خيانت و دروغ قول بده هيچوقت به من خيانت نكنى و دروغ نگى. (زود باش زود باش )"

اينا رو با لبخند به عليرضا ميگفتم . مثل ديشب كلافه بود.