رمان اریکا به قلم هیوا بهرامی

ژانر: #عاشقانه #اجباری

خلاصه :

داستان درباره ی دختری به اسم اریکاس که از خ و نه فرار میکنه و راهی مسیری میشه که پایانش رو نمیدونه که در همون ابتدا مزاحمت سه پسر باعث میشه که….

چشمانم راببند...

نگذار که تلخی روزگار راببیند.

چشمانم را به زور ببند.

این چشمان کنجکاو، با دیدن تلخی واقعیت، سر شکسته می شوند.

نگذار چشمانم باز بماند!

چشمانم را از من بگیر...

اما نگذار ببینم آنچه را که ندیده می دانم...

طاقت دیدنش را ندارم.

- اریکا درست می گه. ما آدم ها تکرار می شیم. تکرار در تکرار...

نگاه خیره اش را به مهسا دوخت و ادامه داد:

- تکرار من کی می تونه باشه؟

- هه! تکرار تو؟! هیچ احمقی حاضر نیست تکرار تو باشه... مگه اینکه واقعا یه احمق ِ دیوونه باشه!

پاهای ناتوانش را روی زمین می کشید و سعی می کرد قدم هایش را بلند تر بردارد. تمام ِ طول ِ خیابان ِ عریض و تاریک را طی کرده بود و ساق های ِ استخوانی اش دیگر توانی برای دویدن نداشت. سینه اش می سوخت و نفس کشیدن برایش دشوار بود. همان اول که از خانه بیرون زد، احساس کرد کسی تعقیبش می کند و حالا گیر چند پسر افتاده بود و نمی دانست در این خیابان وسیع و خالی از سکنه چه کند؟

در این میان مزاحمان دست بردار نبودند و با حرف های چندش آورشان او را می آزردند. سه پسر که در ماشین خود با هر قدم به دنبالش می آمدند. اریکا به ناگاه تعادلش را از دست داد و روی زمین آسفالت ولو شد. برای اینکه با صورت روی زمین نیفتد، کف ِ هر دو دستش را مانع از برخورد با کف ِ آسفالت قرار داد. با سوزشی که کف دست هایش احساس کرد ناله ی خفیفی سر داد و سعی کرد هر چه سریع تر خود را جمع و جور کند. اما دیر شده بود، پسرها از ماشین بیرون آمدند و دوره اش کردند. هر سه پسر با خنده های بلند و چندش آور خود بر وحشت ِ او می افزودند. پسر اولی که موهای بلندی داشت و لباس ِ چسبانی پوشیده بود به طرف اریکا رفت و با چشم های حریصش او را نظاره کرد و گفت:

- خانوم خوشگله... نگفتی این وقت شب بیرون رفتن ازخونه خطر داره؟

اریکا همانطور که می لرزید روی زمین نشست و خود را جمع کرد، در حالی که ترس را با تک تک اعضای بدنش حس می کرد نگاه شرر بارش را به او دوخت و با نفرت فریاد زد:

- خفه شو آشغال...

از پشت پرده ی اشک به آن ها نگاه کرد و ادامه داد:

- دست از سرم بردارین! برید گمشید!

هر سه پسر خنده ی بلندی سر دادند. پسر دومی جلو آمد و روبه روی او نشست. موهایی کوتاه و چشمانی زاغ داشت، با لبخند ِ کریهی گفت:

- اوه اوه... دست از سرت برداریم؟!

و دستش را به طرف صورت خیس از اشک اریکا نزدیک کرد و ادامه داد:

- عمرا جیگر! ش...

اریکا با نفرت دست او را پس زد. درحالی که دندان هایش را روی هم می فشرد تا از ترسی که تمام وجودش را فراگرفته بود بهم نخورد، میان حرفش پرید و گفت:

- اگه گورتون و گم نکنید... با همین دستای خودم تیکه تیکتون می کنم!

حتی خودش هم باور نداشت که چنین حرفی زده! هر سه پسر با نگاه کردن به هم زیر خنده زدند. یکی از آن ها با صدای نسبتا" زنانه ای گفت:

- ای وای ترسیدم!

اریکا که فرصت را مناسب دید، پسر چشم زاغ را به عقب هل داد و از جایش بلند شد. به چشم های متعجب آن ها خیره شد و چند قدمی به سمت عقب برداشت، و بعد خیلی سریع شروع به دویدن کرد. دو پسر دیگر با خنده به دوست خود و فرار اریکا نگاه می کردند. پسر چشم زاغ در حالی که دردی در مچ پایش احساس می کرد از جا برخاست و با عصبانیت به دنبال اریکا دوید.

- ولش کن فرشید! داری زیاده روی می کنی!

همانطور که می دوید ماشینی را دید که با سرعت از کنارش رد شد و کمی جلوتر ایستاد. خوشحال از اینکه کسی پیدا شده، لبخند پُر بغضی زد و سعی کرد قدم هایش را بلندتر بردارد. پسر چشم زاغ هنوز هم به سمتش می آمد. مردی مسن با موهایی جوگندمی از ماشین پیاده شد و به سمت اریکا که چند قدمی بیشتر از او فاصله نداشت رفت. اریکا وقتی به مرد رسید با وحشت به چشمان او نگاه کرد و در حالی که نفس نفس می زد، سینه اش را در چنگ فشرد.

مرد با نگرانی ای توام با عصبانیت گفت:

- ار... اتفاقی افتاده؟! چی شده؟!

اریکا که نای حرف زدن نداشت با دست به پشت ِ سر ِ خود اشاره کرد:

- اون... اونا... مزاحم... مزاحمم شدن.

مرد با اخم به پسران جوان که هر سه در حال فرار بودند نگاه کرد و زیر لب گفت:

- شما برو توی ماشین.

پسر چشم زاغ که نزدیک تر از دو پسر دیگر بود یک قدم به سمت عقب برداشت، دندان هایش را روی هم فشرد و در حالی که عقب عقب می رفت فریاد زد:

- ماشین و روشن کن، اوضاع خیته!

- انقدر فیلم بازی نکن و بیا! این یارو واقعا قاطیه!

- بپر بالا دیگه خره!

مرد میانسال دستی در هوا تکان داد و با عصبانیت فریاد زد:

- ای حرومزاده ها...

پسر چشم زاغ در میان ِ بد و بیراهایی که دوستانش بارش می کردند، آخر از همه و لنگان به ماشین رسید، بعد از سوار شدن، ماشین با ویراژ شدیدی از جا کنده شد.

مرد درحالی که به دور شدن ماشین خیره شده بود، سری از روی تاسف تکان داد. به دخترکی که در ماشینش نشسته بود نگاه مهربانی کرد و خود سوار شد. سعی کرد خونسردی خود را به دست بیاورد و سپس شروع به پرسیدن سوال کرد:

- این موقع شب... توی این خیابون خلوت چی کار می کنی؟

اریکا سرش را پایین انداخت و با گریه گفت:

- بخدا... بخدا من از اون دخترا نیستم...

تمام تلاشش را به کار برد تا بی گناهی خود را ثابت کند:

- مَ... من ... من... من دیگه بر نمی گردم به اون خونه! اونجا جای من نیست، من... ن ِ... نمی تونم برگردم خونه!

و گریه اش شدت بیشتری گرفت.

- می تونی به من بگی مشکلت چیه؟ شاید باید بپرسم که مشکلت با خانواده ات چیه؟!

اریکا در حالی که اشک می ریخت سرش را به نشانه ی منفی به دو طرف تکان داد. مرد با مهربانی چشمانش را روی هم فشرد و گفت:

- ایرادی نداره دخترم. دیگه گریه نکن. گریه نکن...

کمی مکث کرد، به نظر می رسید چیزی از درون باعث ِ عذابش شده، آهی پر سوز کشید و ادامه داد:

- چون به نظر میاد که جایی و نداری... من امشب تورو می برم پیش خانواده ی خودم. بعدا" درباره ی مشکلت حرف می زنیم. خوبه؟

اریکا جوابی نداد، مرد که سکوت ِ او را دید اضافه کرد:

- راستی اسمت چیه؟ چند سالت بود؟

اریکا زیر چشمی با نگاه ِ متعجب خود مرد را برانداز کرد. او سوالش را طوری پرسیده بود که انگار قبلا درباره سن خود به او اطلاعات داده و حالا او به خاطر نمی آورد! با صدایی که خود به سختی می شنید جواب داد:

- مَ... من... اِ... اریکا...

حرف بیشتری نزد و سکوت کرد. مرد لبخند خسته ای زد و سری به معنای فهمیدن تکان داد.

نمی دانست چرا، اما حسی در قلبش می گفت که به آن مرد اطمینان کند، حسی که انگار او را می شناخت.

اول همراهی مرد را قبول نکرد، می ترسید که از چاله داخل چاه بیفتد. اما باحرف هایی که او زد تقریبا قانع شد. چاره ای جز این نداشت. چه می کرد غیر از این؟ با خود گفت: «هر جا غیر از اون خونه ی لعنتی!»

مرد ِ میانسال تلفن همراهش را درآورد و رو به اریکا گفت:

- من یه تماس کوچولو با منزل می گیرم.

و از ماشین پیاده شد.

* * * * *

زمانی که به منزل مرد رسیدند او به طرف اریکا چرخید، لبخند ِ اطمینان بخشی زد و گفت:

- پیاده شو دخترم.

اریکا با ترس و لرز دست به دستگیره برد و آرام دَر را باز کرد. پاهای لرزانش را روی زمین گذاشت و با تکیه بر ماشین سعی کرد بایستد. مرد دَر ورودی راباز کرد و اریکا توانست داخل را ببیند. حیاط بسیار بزرگی را مقابل خود دید. سر تا سر حیاط را درختانی کوچک و بزرگ پوشانده بودند و این زیبایی طبیعی محسور کننده بود. اریکا از جایش تکان نخورد و نفسش را در سینه حبس کرد. مرد که داشت وارد خانه می شد، با دیدن بدن لرزان اریکا کامل به سمت او برگشت، ترس و وحشت را در چشمان او خواند، لبخند غمگینی زد و گفت:

- نترس دخترم. الان همسرم و صدا می کنم... نترس...

و به سمت خانه نگاه کرد و کمی صدایش را بالا برد:

- مهناز خانم؟ مهناز جان؟ بیا با مهمونمون اومدم.

درست یک دقیقه بعد زنی بلند قد با چشمانی آبی، ابروانی کمانی و لب و دهانی متناسب، که به صورتِ گردش می آمد، از در ِ ورودی ساختمان خارج شد. انگار که از قبل منتظر آمدن آن ها بود. از پله ها پایین آمد و روی سنگ فرش ِ باغ قرار گرفت. بعد از طی کردن چند متر روبه روی هر دو ایستاد. نگاهش میان همسرش و اریکا چرخ خورد؛ لبخند ملیحی زد و گفت:

- سلام حامد جان...

و به سمت اریکا نگاه کرد و لبخند دیگرش را تحویل او داد:

- سلام عزیزم، خوش اومدی.

طوری به اریکا نگاه می کرد که او احساس کرد این زن از خیلی وقتِ پیش منتظر ِ ورودش بوده است. نگاهش رنگی از آشنایی داشت. زن که اسمش مهناز بود با خوشرویی گفت:

- چه مهمون خوشگلی! چی شده ما افتخار آشنایی با این خانم و داریم حامد جان؟

و به همسرش نگاه کرد. حامد لبخندی مصنوعی زد و نگاهش را از چشمان اریکا گرفت:

- اریکا جان... دختر همکارم هستند، اومده...

کمی مکث کرد و به سختی اضافه کرد:

- پیش ما یه مدتی بمونه.

در حالی که کتش را در می آورد ادامه داد:

- یه مشکلی برای خانواده ش پیش اومده که همکارم مجبور شده دخترش و یک مدتی از خونه دور کنه. ازم خواست که برم دنبالش، یه مدت پیش ما باشه، که هم توی درسش بهش کمک کنم، هم همگی هواش و حسابی داشته باشیم.

رنگِ چهره ی اریکا به وضوح پرید. از دروغی که آن مرد گفت حسابی تعجب کرده بود و نمی دانست باید چه بگوید؟ حتی فکرش را هم نمی کرد که یک غریبه به او چنین لطفی کند.

- بیا عزیزم!

با تعارف مهناز از فکر و خیال بیرون آمد و به داخل خانه قدم گذاشت.

مهناز او را به زور روی مبلی نشاند. سرش را پایین انداخت و کوله اش را محکم تر چسبید. صدای حامد خان را شنید که از همسرش پرسید:

- مهرسا کجاست؟

- فردا کلاس داشت زودتر خوابید. حیف شد مهمون عزیزمون رو زیارت نکرد.

اریکا در فکر حرف های مهناز بود: «یه جوری نگاه می کنن... یه جوری حرف می زنن انگار منتظر بودن! یه چیزیشون می شه ها! نه به اون یارو که همش قیافه ش تو همه و به زور لبخند می زنه، نه به این زنش که میخ من شده و یه بند لبخند ِ ژوکوند تحویلم میده! خدایا... خودت کمکم کن!»

با صدای مهربان مهناز به خود آمد.

- شام خوردی؟

سری به نشانه ی منفی تکان داد.

- می خوری؟

باز هم سر تکان داد و خیره خیره نگاهش کرد.

- پس پاشو بیا تا اتاقتو بهت نشون بدم.

حامد خان در حالی که روی مبل می نشست گفت:

- راستی این اریکا خانم ما وقت نکرد وسیله ی زیادی همراه خودش بیاره. خودت که می دونی کارا یک کمی عجله ای شد... اِاِ... یه دست لباس تر و تمیز بهش بده مهناز جان.

خواست بگوید لباس دارد اما بی خیال شد و با خود فکر کرد: «اون که نمی دونه من چی دارم و ندارم. حالا هم مثلا داره لطف می کنه...»

با اشاره ی مهناز به سمتش رفت و با او هم قدم شد.

خانه ی دوبلکسی بود. از پله های ِ مارپیچ خانه بالا رفتند. در طبقه ی بالا چندین اتاق وجود داشت. مهناز اتاقی را به او نشان داد و گفت که اتاق ستاره است. موقع گفتن این حرف نگاه غمگینش را به اریکا دوخت.

- اتاق کناریت هم برای مهرسا هستش که الان خوابه.

و بعد از گفتن یک سری توضیحات دیگر رفت. با نگاه کردن به اطراف اتاق خیلی سریع چشم های غمگین او را فراموش کرد. اتاق کوچک اما زیبایی بود. خیلی دوست داشت بپرسد ستاره کیست؟ یا آن یکی اتاق که بزرگتر از اتاق مهرسا و ستاره به نظر می رسد، برای چه کسیست؟

به دیوار های اتاق خیره شد. دیوار ها سوسنی رنگ بود، همینطور ملحفه و پرده ها، نزدیک تخت کمدی قرار داشت. روی تخت نشست و به بالش تکیه داد. تمام بدنش درد می کرد و کوبیده شده بود. چند شب می شد که خواب و خوراک درست و حسابی ای نداشت. تمام ِ مدتی که برای فرار نقشه می کشید، مواظب بود تا گُلی بویی از ماجرا نبرد و مثل همیشه خبر چینی نکند. اما مطمئن نبود که درست عمل کرده یا نه؟

در همین حال که به وقایع آن شب فکر می کرد، بدون اینکه خود بخواهد به خواب عمیقی فرو رفت.

* * * * *

با صدای داد و بیدادی که از بیرون می آمد چشم باز کرد. خواست سرش را بچرخاند اما دردی که در گردنش پیچید مانع از حرکتش شد. دست راستش را بالا آورد و روی گردنش گذاشت. همانطور که دراز کشیده بود به سرو صدای بیرون گوش سپرد. حامد خان با صدای نسبتا بلندی فریاد می زد:

- صبر کن! آرین... با توام! تا 7 صبح کدوم گوری بودی پسره ی احمق؟! به من نگاه کن!

صدای بلند پسری را شنید؛ پسر با گستاخی و لحن بدی گفت:

- اِهههههه! فقط گیر بدینا؟! فقط گیر بدین! اصلا رفته بودم خر زنی و درسخونی... خوب شد؟!

حامد خان با خشم گفت:

- درس؟! کی؟! اونم تو؟! فکر کردی اون مدیریت ِ لعنتی و تو قبول شدی؟! اون همه معلم خصوصی بگیر کلاس های جور واجور بنویس... آخرشم با رشوه قبول شدی احمق... که من احمق تر از تو خجالت نکشم بگن پسر دکتر احدی یه دیپلم هم نداره. آبرو برای خودت و ما نذاشتی بس نیست؟! دیگه می خوای چه گندی بالا بیاری؟ چی کوفت کردی که سر ِ پا نیستی؟!

خیلی دوست داشت بداند آن پسر کیست که حامد خان اینطور خشمگین و عصبانی درباره اش حرف می زند؟ البته حدس می زد که پسر او باشد.

حامد خان را مردی مهربان یافته بود. اصلا فکرش را نمی کرد چنین حرف هایی از او بشنود. پوزخندی زد و به این فکر کرد هر کسی در خانه اش مشکلات خودش را دارد. «اما مشکل شماها به بزرگی مشکل من نیست!»

صدای ِ مهناز را شنید که گفت:

- یکم آروم تر! با این داد و فریاد شماها اریکا بیدار می شه!

آرین خنده ی عصبی ای کرد و با لحن بدی گفت:

- اریکا دیگه کدوم خریه؟؟

حامد- آدمت می کنم بذار به موقع ش...

حالا در دلش به حامد خان حق می داد که عصبانی باشد. «بدون اینکه بشناسه توهین می کنه؟! پسره ی بی ادب!»

بدون هیچ دلیلی آن مرد را دوست داشت. بیشتر که فکر کرد دید دلیلی از این واضح تر که او را از چنگال سه گرگ نجات داده؟

با شنیدن صدای دَر چشمانش را بست. سعی کرد از لرزش پلک هایش جلوگیری کند. عطر زنانه ای که به مشامش خورد او را مطمئن کرد که مهناز وارد اتاق شده. صدای خش خش پارچه ای آمد، متوجه شد که او چیزی را روی میز گذاشت.

بعد از گذاشتن لباس روی میز با مهربانی اریکا را صدا کرد. اریکا خیلی جدی نقش یک دختر خواب آلود را بازی کرد و پلک گشود. چشمانش را تنگ کرد، لبخندی مصنوعی زد و گفت:

- سلام. صبح... بخیر!

مهناز لبخند اریکا را با تبسمی گرم جواب داد:

- صبح تو هم بخیر. خوب خوابیدی؟

به آرامی ملحفه را از روی خود کنار زد و روی تخت نشست:

- بله، ممنونم، خوب خوابیدم... خا... خانم.

مهناز کمی به سمت جلو متمایل شد و دست او را در دست گرفت و فشرد:

- اصلا دوست ندارم باهام رسمی حرف بزنی. راحت باش.

خود را عقب کشید و ادامه داد:

- مهرسا از صبح منتظرِه که تو رو ببینه.

- من!

- آره، خیلی هم مشتاق ِ!

مهناز از جایش برخاست و به سمت در رفت. انگار که چیزی یادش آمده باشد برگشت و در ادامه گفت:

- لباس هارو روی میز گذاشتم. حتما دوش بگیر و لباس هات و عوض کن. پایین منتظرتیم.

مدتی به در بسته ی اتاق خیره ماند و سعی کرد تمام جریانات پیش آمده را در ذهن ِ خود هضم کند. اما ذهنش گنجایش این همه اتفاقات جورواجور را نداشت. دستانش را روی گیجگاهش گذاشت و فشرد.

در آن خانه، درون آن اتاق دو حس ِ متضاد رابا هم تجربه می کرد. نمی دانست دارد کار درستی می کند یا نه؟ می دانست که مطمئن نیست، اما سعی داشت به خود بقبولاند که درست است.

- مجبورم! کسی و تو این کشورم ندارم... غیر از اینجا کجا می تونم برم؟! غیر از اینا به کی می تونم اعتماد کنم؟!

آه ِ عمیقی کشید:

- ولی همش دلم شور می زنه! خیلی هم شور می زنه! باید یه رد و نشونی از خاله پیدا کنم... باید پیدا کنم! باید برم...

بعد از اینکه موهایش را شانه زد نگاهی به لباس ها انداخت. سارافونی زیبا به رنگ آبی با شلوار لی برمودا و شالی آبی کنار هم روی میز قرار داشت. با وجود اینکه خیلی دوست داشت دوش بگیرد، اما هنوز کمی می ترسید و احساس نا امنی می کرد.

بدون حمام رفتن لباس هایش را عوض کرد. بعد از تعویض لباس ها نگاه دیگری به خود در آینه انداخت و با دلشوره به سمت در رفت. در را که باز کرد دختر جوانی به سرعت خود را عقب کشید. به خوبی متوجه شد که دختر برای مدتی گوش ایستاده. خودش هم مانند دخترک کمی ترسید و هول کرد. حدس زد که این دخترِ به ظاهر خجالتی مهرسا است. مهرسا دو قدمی به سمت عقب برداشت و لبخند زد:

- سلام!

مهرسا قدی متوسط، چشمان و ابروانی مشکی و صورتی گرد داشت، گردی صورتش به مادرش رفته بود. اما از نظر اریکا در کل چهره اش به حامد خان شباهت بیشتری داشت تا مهناز خانم؛ به آرامی جواب ِ سلامش را داد:

- سلام.

مهرسا با چشمانی فراخ و گونه هایی گل انداخته از هیجان، دستش را پیش کشید و گفت:

- اسم من مهرساست.

اریکا بعد از مکثی نسبتا طولانی دست او را در دست گرفت و سعی کرد مانند او لبخند بزند:

- منم... اریکام!

دست ِ اریکا را فشرد:

- از آشنایی باهات خیلی خوشوقتم.

اریکا با تعجب به او خیره شد و سعی کرد تعجبش را پشت لبخند مسخره اش پنهان کند. سری به نشانه ی تایید تکان داد:

- آره... مَ... منم... همینطور...

به لباس های خود خیره شد و ادامه داد:

- می بخشید که... زحمت دادم.

دستش را عقب کشید و اضافه کرد:

- بابت لباس ها ممنون.

مهرسا لبخندی زد و سرش را به سرعت به سمت چپ و راست تکان داد:

- تعارف و بذار کنار. اگه به خجالت باشه من از همه خجالتی ترم. خیلی خوشحالم که یه دختر همسن و سال ِ خودم اینجاست.

چشم از اریکا گرفت و به پله ها نگاه کرد. دوباره نگاهش را به اریکا دوخت و لبخندی زد:

- من می رم سر ِ میز صبحانه... تو هم... زودی بیا، آخه من باید برم دانشگاه...

و لبخند زد و یک قدم به سمت عقب برداشت، اریکا نیز لبخندی مصنوعی زد و گفت:

- یه... آبی به صورتم بزنم... میام!

مهرسا سری تکان داد و از پله ها به سمت پایین سرازیر شد. اریکا به اتاق برگشت تا آبی به دست و صورتش بزند. در واقع این کار بهانه ای برای فرار از زیر نگاه های ِ کنجکاو مهرسا بود. اما حالا واقعا نیاز داشت تا با آب ِ سرد کمی حال خود را جا بیاورد. خوشحال بود از اینکه درون ِ آن اتاق یک سرویس ِ بهداشتی ِ مختلط از حمام و دستشویی وجود دارد. هر چند همیشه از این نوع سرویس ها بدش می آمد. «همینم از سرت زیاده. یه دختر فراری و چه به ناز کردن!»

به خود در آینه خیره شد. از دیدن رنگ پریده ی صورتش به وحشت افتاد. صورتی استخوانی، گونه هایی برجسته، چشمانی درشت به رنگ قهوه ای تیره با موهایی مجعد و خرمایی رنگ؛ لبانش لرزید و از هم باز شد:

- لعنت به تو...

از شدت بغض چانه اش لرزید. نگاهش را از آینه گرفت. با نفرتی زیاد که در خود احساس می کرد مشتی آب به آینه پاشید و از سرویس بیرون آمد. با دستمال کاغذی دست و صورتش را خشک کرد.

به سمت دَر ِ اتاق رفت. در را باز کرد و قدم به بیرون گذاشت که ناگهان با کسی برخورد کرد؛ شانه اش درد گرفت؛ دست به شانه گرفت و به نگاه گستاخ و عصبانی ِ پسر جوان خیره شد. «این آرین ِ؟!»

پسری که در مقابل خود می دید زیبایی عجیبی داشت، زیبایی که نگاه خیره ی هر دختری را به خود جلب می کرد.

چشمانی آبی که رنگ خاص و عجیبش نگاه اریکا را به سمت خود کشید، بیشتر فیروزه ای می زد، لب های کوچک و قلوه ای، ابروانی کمانی و کشیده، هیکلی متوسط و استخوانی، بیشتر که دقت کرد متوجه شد این پسر چهره ای دخترگونه دارد، هیچ نقصی در صورت او پیدا نمی شد. در ذهن خود آرین را به یک فرشته ی زمینی تشبیه کرد و از توصیف خود پوزخندی به لب آورد.

وقتی نگاه ِ هیز و حریص آرین را روی اجزای بدن خود دید، اخمی به چهره نشاند و کمی خود را جمع و جور کرد، نگاه خیره و طولانی ِ او را تاب نیاورد و سر به پایین انداخت. هیچ وقت دختر خجالتی ای نبود، اما نمی دانست که چرا حالا احساس خجالت و خشم را با هم تجربه می کند؟ خیلی جدی و محکم گفت:

- سلام. می بخشید.

آرین لبخند پر کنایه ای زد و در حالی که هنوز نگاهش روی صورت اریکا میخ شده بود، با لحن ِ بدی گفت:

- باریکلا! این بابای ِ ما هم ایول داره والا! چه عجب ما یکی و توی دوست و آشنا دیدیم که بشه بهش نگاه کرد. افتخار آشنایی با چه کسی و دارم؟

اریکا که دیگر حوصله اش از دست آن پسرک گستاخ و نگاه هیز و مسخره اش به سر آمده بود، سرش را بالا گرفت و به چشمان او خیره شد؛ خیلی جدی گفت:

- اریکا، اگه امر دیگه ای نیست می خوام برم.

بالاخره اخلاق قدیمی خود را بازیافته بود. آرین ابرویی بالا انداخت و سوتی حاکی از تعجب و شوق کشید:

- اوه اوه چه خشنی تو دختر! نه به قیافه ی ملوس و بانمکت نه به این اخلاق گندت!

اریکا که حسابی آتیشی شده بود و پره های بینی اش از شدت خشم می لرزید، نگاه پر نفرتش را از آرین گرفت و گفت:

- لطفا درست حرف بزنید! حالا هم برید کنار می خوام رد شم.

بعد با تندی از کنارش گذشت و از پله ها سرازیر شد. پله ها را که تمام کرد در جای خود ایستاد.

- پسره ی نکبت! پدرت حق داره... بیشعور!

لحظه ای بعد با ترس اندیشید: «نکنه یه وقت آمار ِ من و به این پسرش بده! نه بابا وقتی به زنش نمی گه پسرش چی کاره س! ولی از کجا معلوم شاید به زنش گفته و اون به روی من نمیاره؟»

حالا با وجود گرسنگی زیاد حوصله ی روبه رو شدن با حامد خان و مهناز خانم را نداشت، اما تا ابد که نمی توانست آنجا بایستد و به در و دیوار نگاه کند؟ یا به آرین فحش دهد؟

نفس عمیقی کشید و به راه افتاد، به میز که رسید زیر لب سلام آرامی کرد و نشست. مهناز با لبخند جواب سلامش را داد. وقتی حامد خان را آن نزدیکی ها ندید با ترس و دلهره به چهره ی مهربان زن خیره شد و پرسید:

- عَ... عمو... حامد رفتن؟

مهناز در حالی که لیوانی چای جلوی او می گذاشت پاسخ داد:

- آره عزیزم، همین چند دقیقه ی پیش رفت مطبش...

اریکا سکوت کرد و چیزی نگفت، همان موقع کسی کنارش نشست، سر چرخاند و آرین را دید.

- صبح بخیر!

اخم کرد و ترجیح داد سکوت کند. کمی خجالت می کشید اما با اصرار های زیاد مهناز شروع به خوردن صبحانه کرد. در حین نوشیدن چای به فکر فرو رفت، آنقدر که حواسش به نگاه های تمسخر آمیز آرین روی نیم رخ خود نبود. صدای مهناز رشته ی افکارش را گسست:

- اریکا جان، من امروز باید برم کلاس، مهرسا هم تازه رفته، منتظرت موند با هم صبحانه بخورین ولی دیر کردی و بیشتر از این نمی تونست منتظر بمونه. اما آرین خونه هست و تنها نیستی. خواستم بهت بگم که بدونی عزیزم، دلم نمی خواد احساس غریبی کنی. اینجارو مثل ِ خونه ی خودت بدون.

با شنیدن نام آرین رنگ از چهره اش پرید. دیگر باقی حرف های مهناز را نمی شنید. با چشمانی گرد شده از ترس به آرین خیره شد، می توانست لبخند مسخره ی او را ببیند. «می خوان که با این پسر الدنگشون تنها باشم؟! دیوونه ان!!»

بازدمش را با حرص و ترس بیرون فرستاد و سر به زیر انداخت. «نه دیوونه تر از تو!»

مهناز که متوجه ی ترس و نگرانی اریکا شده بود، دست ِ او را در دست گرفت و فشرد، با لبخند اشاره ای به آرین کرد و گفت:

- نگاه به شکل و شمایل این پسر ما نکن، یکم شیطون هست، ولی توی دلش هیچی نیست.

لبخندی مصنوعی زد و سری تکان داد، در دل گفت: «آره ارواح عمه ش! هیچی تو دلش نیست همه رو تو چشاش ذخیره کرده.»

قبل از رفتن مهناز، اریکا به داخل اتاق ِ ستاره رفت، بعد از قفل کردن در ِ اتاق نفس راحتی کشید و به آن خیره شد.

- این از این! دیگه چیزی برای ِ ترسیدن وجود نداره. حالا آروم باش...

ناگهان با صدای در از جا پرید و قدمی به سمت عقب برداشت. وقتی دید کسی به دَر ضربه می زند، با عجله و ترس به پشت دَر رفت، سعی کرد صدایش نلرزد:

- بَ... بله؟!

صدای خندان آرین را شنید:

- چرا در و قفل کردی؟! قرار نیست که کسی بخورتت. باز کن کارت دارم.

نمی دانست چه کند اما به حامد خان و مهناز خانم اطمینان قلبی داشت. صدایش را صاف کرد، سینه اش را جلو داد و سرش را بالا گرفت. خنده اش گرفت، انگار که خود را برای جنگ با آرین آماده می کرد. در را آرام باز کرد، اولین چیزی که دید لبخند مسخره ی آرین بود، آرین به سرعت لبش را جمع کرد و گفت:

- می تونم بیام داخل؟

آب دهانش را به زور قورت داد و سعی کرد ترس را از چهره اش دور کند، نفس عمیقی کشید و با اخم به لبخند ِ آرین نگاه کرد. نمی دانست باید چه کند و حسابی دست و پاها یش را گم کرده بود. «عجب غلطی کردم! کاش لال می شدم که فکر کنه خبر مرگم کپیدم. اصلا واسه چی این خراب شده رو باز کردی؟ نگاه کن داره با چشماش قورتت میده بدبختِ دختر ندیده! نکنه آمار ِ من و داره؟ شاید داره که انقدر خودمونی و مسخره باهام برخورد می کنه! شاید فکر می کنه با یه دختر فراری هر جوری که عشقش بکشه می تونه رفتار کنه؟ غلط کرده... من هر دختری نیستم... اصلا غلط کردن که بهش گفتن! من که التماسشون نکرده بودم بهم کمک کنن... چیه اریکا خانم حالا عوض تشکر کردنته!»

بار دیگر نفس لرزانش را بیرون فرستاد، چشمانش را بست و به آرامی باز کرد. صدای آرین از پشت سرش باعث شد که نیم متر به هوا بپرد. به عقب برگشت و در حالی که دستش را روی قلبش گذاشته بود، با قیافه ای ترسان و متعجب به آرین که روی تخت نشسته بود نگاه کرد.

آرین لبخندی زد و با سر اشاره ای به تخت کرد:

- افتخار نمی دید بشینید؟

اریکا کمی سرش را عقب برد و با گیجی پرسید:

- چی؟!... کُ... کجا؟!

آرین سعی کرد خنده اش را پنهان کند و در این کار هم موفق بود، اما نتوانست نگاه پر از کنایه اش را از دید اریکا مخفی کند.

- کنار ِ من... روی تخت.

تمام تنش مور مور شد، دندان هایش را روی هم فشرد و خیلی جدی گفت:

- نخیر... من راحتم! شما بهتره کارتون و بگید؟

آرین سری از روی بی تفاوتی تکان داد و کمی با موهای سیخ شده اش ور رفت.

- از بابا شنیدم ایران زندگی نمی کنی، برای یه مدت کوتاه اومدی اینجا، هَه... کلی هم تو گوشم خوند کاری به کارت نداشته باشم. حالا بینم چند وقت ایران نبودی؟

از شنیدن آن حرف ها حسابی تعجب کرده بود و نمی دانست چه بگوید، چرا حامد خان این همه دروغ سر هم کرده بود؟ چه لزومی داشت؟ اما از طرفی با خوشحالی متوجه شد که آرین چیزی از فرار ِ او نمی داند.

با نگاه متعجب آرین به خود آمد و گفت:

- خب... من... یه... یه دو سه سالی!

آرین دستی در هوا تکان داد و با تمسخر گفت:

- حالا من فکر کردم که از دوران طفولیت خارج از ایران زندگی کردی، هَه!

اریکا اخم کرد، اصلا احساس خوبی نداشت، به جای ترس احساس خشم و نفرت وجودش را فرا گرفت. «لابد عشق زندگیِ خارج از کشوره! ولی خب خیلی هم دروغ نگفتم...»

حوصله ی سوال های بعدی این پسرک مزخرف را نداشت، برای اینکه او را زودتر از سر خود وا کند با عصبانیت گفت:

- شما... اومدین اینجا که فقط این حرف هارو تحویل من بدین؟!

آرین خنده ی بلندی سر داد:

- خیلی عصبی می زنی بابا! توی ِ این سن و سال باید خیلی سرحال تر و باحال تر باشی!

- اگه کارتون تموم شده برید بیرون!

- خب حالا! انگار نوبرش و آورده! خودت و به یه روانشناسی... چیزی... معرفی کن. اینجوری برای آینده ت هم بهتره...

و با تمسخر اضافه کرد:

- ا... ری... کا!

خنده ی مسخره ی دیگری سر داد، در میان خنده دوباره تکرار کرد:

- ریکا؟! این دیگه چه اسمیه! حداقل می ذاشتن ربکا!

و دوباره بلند بلند خندید. اریکا که دیگر تحمل ِ صدای خندیدن و قیافه ی مسخره ی او را نداشت، موقعیت خود را فراموش کرد و با عصبانیت صدایش را بالا برد:

- اولا" اریکا نه و اریکا خانم... باید به اطلاعات ِ عمومیتون اضافه کنم که اریکا اسم ِ یه گُلِ! دوما این شما هستید که باید خودتون رو به یه روانشناس معرفی کنین. چون بی دلیل مزاحم دیگران می شید و بدون ِ اینکه اجازه بگیرین وارد اتاق می شین و رفتار کاملا بی ادبانه ای دارین! تازه، در بیان اسم ها هم مشکل دارین! خنده های بی خود و الکی سر می دین و... خیلی واجبه، حتی از درس مدیریت و سیخ کردنِ مو و نون شب هم واجب تره آقا!

خنده بر روی لبان آرین خشک شد، با دهانی نیمه باز و چشمانی پر از خشم به اریکا نگاه کرد. از جایش برخاست و به سمت اریکا رفت، اریکا ترسید و قدمی به سمت عقب برداشت. آرین با لبخند یک قدم دیگر به او نزدیک شد، اریکا باز هم یک قدم به عقب برداشت. این کار را ادامه دادند تا اینکه اریکا به دیوار چسبید و راه دیگری برای فرار نداشت. آرین با همان لبخند مسخره اش دست پیش برد تا دست کوچک اریکا را بگیرد، که ناگهان صدای ِ سیلی ای در فضا طنین انداخت. آرین با چشمانی گرد شده به قیافه ی سرخ از خشم اریکا خیره شد و دست به گونه ی خود کشید.

اریکا که حسابی از دست خودش و حامد خان و آرین عصبانی بود؛ فریاد زد:

- آشغال عوضی! فکر کردی دخترا اسباب بازی شما آشغالا هستن؟! چی خیال کردی که اینطوری با من رفتار می کنی؟! از اون پدر و مادری که من دیدم یه همچین... پسری انتظار نمی رفت! تو علاوه بر اینکه خیلی کثیفی... خودخواه و بی تربیت و... مغرور و بی خاصیت هم هستی! واقعا به تو هم میگن آدم؟! هَه! حتی به مهمون توی خونه تون هم رحم نمی کنی؟! موندم رو چه حسابی من و با تو تنها گذاشتن و رفتن؟!

در تمام مدت آرین در حالی که سکوت کرده بود به حرف های ِ او گوش می کرد. با اینکه حرفی نمی زد، اما در نگاهش چیز عجیبی بود که اریکا را به وحشت می انداخت. اریکا با انگشت به در ِ اتاق اشاره کرد و غرید:

- زود از این اتاق گورت و گم کن و برو بیرون... اَ... اگه می خوای چیزی به پدر و مادرت نگم!

آرین پوزخندی زد و با صدایی خفه گفت:

- فکر نمی کردم این قدر بی جنبه باشی! فقط می خواستم یکم بترسونمت که ظاهرا" خیلی بدم ترسیدی! می دونی... اگه من بی خاصیتم تو هم یه دختر احمق از خود راضی ای، واقعا فکر کردی کی هستی؟ من حتی توی صورت ِ دخترای ِ اُملی مثل تو تُفم نمیندازم! یه روزی این کشیده رو بهت بر می گردونم... فعلا کاریت ندارم... اما منتظر اون روز باش! منتظر باش...

و بعد عصبی از اتاق بیرون زد و در را محکم بهم کوبید. اریکا در حالی که تمام بدنش از ترس می لرزید لبخند مغروری زد و به دَر بسته ی اتاق خیره شد. از حرف های آرین ناراحت نشد، بلکه بیشتر احساس خوشحالی کرد، زیرا که فکر می کرد توانسته حالش را بگیرد و حرصش را دربیاورد. آهی کشید و با خود فکر کرد: «نباید به بقیه چیزی بگم. اگه بگم فقط برای خودم بد می شه. می گن این یه دختر فراریه و لابد خودش یه کاری کرده که پسر ما هم یه همچین عکس العملی نشون داده. آره دیگه... می گن کرم از خود ِ درخته! هَه...، خاک تو سرت اریکا ببین چقدر خار و ذلیل شدی که باید یه همچین چیزایی و تحمل کنی! ای کاش می تونستم یه شماره ای از خاله گیر بیارم! در اون صورت حتما از اینجا می رفتم تا... اما... خود ِ خاله اینا نشونی از خودشون به جا نذاشتن و بی خبر رفتن! اگه منو می خواستن حتما یه کاری می کردن... یه نشونی... یه چیزی! هَه... تو این دنیا از هیچی شانس نیاوردم! فقط مامان... مامان!»

صدای بسته شدن محکم در خانه خبر از رفتن آرین داد، بعد از آن صدای ویراژ یک ماشین آمد. از پنجره ی اتاق به بیرون خیره شد، کوچه وسیع، خلوت و خالی از عابر بود.

صدای ِ موسیقی او را متوجه ی زمان کرد، برگشت و موبایلی را روی ِ تخت دید. مطمئن شد که برای آرین است، موبایل را برداشت و به صفحه ی نمایشگرش نگاه کرد. کنجکاوی اش حسابی گل کرده بود، برای همین بدون اینکه فکر کند دکمه ی سبز را فشرد. صدای ِ تو دماغی و جیغ جیغوی ِ دختری جوان در گوشی پیچید:

- الو... هیچ معلوم هست کجایی آرین؟

اریکا پوزخندی زد و فقط گفت:

- الو!

- الو... شما؟؟

اریکا که زمان و مکان را فراموش کرده بود، روی تخت نشست و با پوزخند، انگار که دخترک آن طرف خط قیافه ی او را می بیند گفت:

- شما تماس گرفتین، من باید بگم شما؟ حالا شما؟

دخترک با عصبانیت صدای جیغ جیغویش را بالا برد و با لحن ِ بدی گفت:

- خفه شو بینم! تو دیگه کدوم خری هستی؟ موبایل آرین دست ِ تو چی کار می کنه؟

اریکا گوشی را از خود دور کرد و با تعجب به آن خیره شد.

«خودش و هر کی باهاش می گرده بالا خونه رو دربست داده رفته!»

و دوباره گوشی را به گوشش نزدیک کرد و بی توجه به جیغ و داد دختر با کنایه گفت:

- چرا توهین می کنید؟ خود شما کی هستین؟ لابد مزاحمین... شاید بهتره به مامانم...

دخترک خیلی سریع با ترسی که در صدایش موج می زد گفت:

- من دوست آرین هستم... تو... مهرسایی... نه؟! نکنه اشتباه گرفتم؟!

طوری جمله ی آخر را گفت که انگار با تمام وجود آرزو داشت همینطور باشد. اریکا خنده ای کرد و شال را روی شانه هایش انداخت:

- اون آرینی که من میشناسم بهش نمی خوره یه دوست دختر ثابت داشته باشه.

دخترک که مشخص بود از اینکه حدسش درست از آب درنیامده حسابی حرصی شده؛ با عصبانیت صدایش را بالا برد:

- به تو ربطی نداره! خودت و معرفی کن. گفتم کی هستی؟؟

- آروم بابا! اولا دونستن و ندونستن اسم منم به تو مربوط نیست. دوما، اون دوست پسر لوست گوشیش و توی اتاق من جا گذاشته. اگه اومد پیشت حتما بهش آمار بده. بای بای...

از لفظ کلمه ی «اتاق ِ من» لبخند تلخی زد، منتظر جواب دخترک نماند و تماس را قطع کرد. گوشی را روی میز گذاشت و خود روی تخت ولو شد.

یک ساعتی می شد که روی تخت دراز کشیده و به سقف ِ اتاق خیره مانده بود، به این فکر می کرد که تا الان پدرش برای پیدا کردنش چه می کند؟ آیا اصلا زحمت رفتن پیش پلیس را به خود می دهد؟! «با اون پیرزن فوضول حتما خیلی زود فهمیده چی به چیه. همشون برن به جهنم!»

چقدر در این خانه احساس راحتی می کرد. یک جورهایی دوست نداشت اعتراف کند، اما در اینجا بدون آن کابوس ها خوابیده بود، بدون اینکه عذاب بکشد، بدون همه ی آن بدبختی های بی شمار...

با صدای محکم کوبیده شدن در خانه از جا پرید و روی تخت نشست. شالش را روی ِ سرش انداخت، حدس می زد که آرین است. از تصور خشم او لبخند رضایتی روی لب هایش نشست. اما ناگهان با فکر ِ اینکه تنهاست و ممکن است آرین بلایی سرش بیاورد بر خود لرزید. «خاک تو سرت! آخه اینم شد حالگیری؟! بهت جا دادن اون وقت تو...»

آرین در حالی که بسیار عصبانی بود و کارد می زدند خونش در نمی آمد، پاهایش را محکم روی پله ها می کوبید و به طبقه ی بالا می رفت، در همان حال فریاد زد:

- کجایی؟!

اریکا جمع و جور ایستاد و به این فکر کرد که نباید اینطور نشان دهد از او می ترسد، خود را برای جنگ ِ دیگری آماده کرد و مانند او صدایش را بالا برد:

- من سر جای خودم هستم... آقا آرین.

در اتاق به شدت باز شد و چهره ی عصبانی آرین میان قاب در نمایان گشت، موهای سیخ شده اش بهم ریخته بود.

- تو به رمینای من چی گفتی؟!

از چیزی که شنید قیافه ی بامزه ای به خود گرفت و خندید:

- رمینای من؟!

نگاهش را به چشم های آرین دوخت و زیر لب ادامه داد:

- حالم بهم خورد.

- به درک که حالت بهم خورد! دیگه نبینم بخوای پا رو دُم من بذاری لعنتی! گرفتی؟

اریکا پوزخندی زد و سعی کرد کلمه ی لعنتی را نشنیده بگیرد.

- ناراحتِ ُدمِ له شدتون هستید؟

آرین که هر لحظه شدت عصبانیتش بیشتر می شد فریاد زد:

- برای چی به موبایل من دست زدی؟ ها؟... هَه! مثل اینکه توی ِ اون خراب شده ای که زندگی می کردی بهت یاد ندادن چطوری به بزرگتر از خودت احترام بذاری؟! بذار... خودم حالیت می کنم... دختره ی لوس ننر!

- لوس؟! من؟! لوس اون دوست دختر نازنازی شما رمینا خانوم هستن. نتونسته خودش جواب بده باباش و فرستاده سر وقت من!

نگاهی به دَر کرد و ادامه داد:

- خب آقا آرین، حرفت و زدی، من و هم دیدی، حالا بفرمایین بیرون، می خواستم استراحت کنم که حسابی مزاحمم شدین. اگه تکرار بشه حتما گزارش این رفتار بی ادبانه تون رو به عمو حامد می دم.

کلمات آخر را شمرده و با کنایه ادا کرد. آرین که از این همه حاضر جوابی حرصش گرفته بود، پوزخندی زد و گفت:

- رو که نی! روی ِ هر چی سنگ پا بوده کم کرده.

اریکا خوشحال از اینکه باز هم پیروز میدان شده لبخند شیطنت آمیزی زد و پشت به آرین کرد، سرگرمی ِ جالبی بود، تصمیم داشت این پسره ی لوس از خود راضی را سر جای خود بنشاند.

* * * * *

با کلی فکر و خیال و اضطرابی که به جانش افتاده بود سر میز ناهار حاضر شد. سنگینی نگاهی را بر روی صورت خود حس کرد، سر بلند کرد و دیده در دیدگان جنگجوی آرین دوخت، تپش قلبش شدت گرفت. طاقت نیاورد و سر به زیر انداخت. آرین لبخند پیروزمندی بر لب نشاند و با اشتهای ِ بیشتری شروع به خوردن کرد. با این احساس که چگونه جواب نگاه آرین را داده بر خود لعنت فرستاد: «خاک تو سرت. اون با نگاهش به تو فحش میده، اون موقع تو براش سرخ و سفید می شی!» فکر می کرد بعد از خوردن ناهار حامد خان از او بخواهد که با هم حرف بزنند. اما انگار اشتباه می کرد. همه بر سر کارهای خود رفتند.

به اتاق رفت و در را بست. فضای دلگیر اتاق را از نظر گذراند و آهی از سر حسرت کشید. نمی خواست اقرار کند که دلش برای اتاقش تنگ شده. به سمت کوله اش رفت و عکس مادرش را بیرون آورد. با حسرت به آن خیره شد. دوست نداشت گریه کند، در واقع اگر هم می خواست فعلا اشکی برای ریختن نداشت. با چند تقه ای که به دَر خورد سریع عکس را سر جای اولش گذاشت و ایستاد. در حالی که خود را مرتب می کرد گفت:

- بفرمایین؟

مهرسا سرش را از لای ِ دَر داخل ِ اتاق کرد. با آن گونه های اناری رنگش، لبخند نمکینی زد و با خجالت به اریکا نگاه کرد:

- می تونم بیام تو؟

اریکا نیز لبخندی مصنوعی تحویلش داد:

- هَه... این چه سوالیه؟! تو چرا همش من و خجالت می دی! بیا تو دیگه...

به او تعارف کرد که بنشیند. توقع داشت حامد خان پشت در باشد، با وجود دلخوری و دلشوره ای که داشت سعی کرد لبخند بزند. مهرسا لبخند ِ شیرینی زد و گفت:

- تو امروز چطوری با برادر من ساختی؟

اریکا اول متوجه ی منظور او نشد. بعد از کمی تامل خنده ای کرد و سری تکان داد:

- خب دیگه...

مهرسا خنده ای شیطنت آمیز کرد و گفت:

- می دونستم. تا الان هیچ دختری نتونسته بوده روشو کم کنه. وقتی اومدم و نگام به قیافه ی پکر و عصبانیش افتاد خیلی تعجب کردم. خیلی عصبانیه!!

اریکا که قیافه ی مغروری به خود گرفته بود، پوزخندی زد و گفت:

- دست بالای دست بسیار است. تازه اولشه. هنوز مونده تا عملیات تکمیل بشه. البته ببخشید که این و می گم. ولی ایشون واقعا خودخواه و مغرور و کمی... کمی که چه عرض کنم... بی ادب هستن. من فقط جواب ِ رفتارای ِ خودشون و دادم.

مهرسا چشمکی زد و گفت:

- حرفتو قبول دارم.

و با لبخند خجول و غمگینی ادامه داد:

- مامان بابا هم نمی تونن حریفش بشن. خیلی اذیت می کنه. مدام هم با من جرو بحث می کنه و سر هر چیز ِ کوچیکی به من گیر میده. اما خودش تا دلش بخواد هر کاری که فکرش و بکنی انجام میده. صبح تا شب تو این پارتی و اون پارتی ِ...

اریکا در حالی که به حلقه ی در دستان مهرسا خیره شده بود گفت:

- خب... تو چرا جوابش و نمی دی؟!

مهرسا لبخند متینی زد:

- من باهاش سر و کله نمی زنم. حوصله ی جواب های آماده ش و ندارم. وقتی می دونم کم میارم برای چی بحث کنم؟!

اریکا سری به نشانه ی فهمیدن تکان داد:

- کار ِ درستی می کنی. راستی چند سالته؟

- 19 سال. معماری می خونم که البته قصد تغییر رشته دارم. هنوز مشخص نیست. تو چی؟!

اریکا با خود گفت: «چه جالب! منم مهندسیِ معماری می خونم خانم. اما فعلا که به لطف دروغای ِ پدر شما یه چیز دیگه می خونم!» اریکا وقتی نگاه خیره ی مهرسا را با آن لبخند مرموزش دید، خیلی سریع به خود آمد و گفت:

- مگه حامد خان نگفتن؟ من... من پزشکی می خونم!

مهرسا سری تکان داد و از جا برخاست:

- راستش سن و سالت که اصلا به قیافه ت نمی خوره... یعنی... کمتر می خوره.

و خیلی ناگهانی اضافه کرد:

- خواب ظهر و دوست داری؟

اریکا که خیالش آسوده شده بود لبخندی زد و گفت:

- یعنی می خوای بری بخوابی؟

مهرسا خمیازه ای مصنوعی کشید:

- اوهوم... بدجور!

سپس خنده ی ریزی کرد و به اریکا خیره شد.

- باشه برو. منم... عادت دارم!

مهرسا از اتاق بیرون رفت تا به خوابش برسد. اما اریکا با افکار پریشانی که در سر داشت نمی توانست بخوابد. به نظرش رفتار ِ مهرسا عجیب بود. وقتی از رشته اش گفت اینطور به نظر می رسید که او متوجه شده اریکا دارد دروغ می گوید.

- یعنی چیزی می دونه؟ گمونم خواب ِ ظهر هم بهونه بود... تابلو بود داره فیلم بازی می کنه! دیگه بعد از این همه فیلم بازی کردن من یکی و نمی تونه رنگ کنه. شاید همه چی و می دونه! ولی چقدر؟ مگه خود حامد خان چقدر می دونه؟ هیچی...

* * * * *

اصلا نفهمید که کی خوابش برد. روی تخت نشست، آب دهانش را با آستین پاک کرد و چهره درهم کشید. بلند شد تا دست و صورتش را بشویید. با نگاه کردن به ساعت متوجه شد مدت زیادی نیست که خوابیده. وقتی از دستشویی بیرون آمد صدای گفتگوی مهرسا با آرین را شنید. صداها گنگ بود و از اتاق کناری می آمد. با احتیاط در اتاق را باز کرد و پشت در ایستاد تا بهتر بشنود.

مهرسا- نخیر آقا، ما دوتا می خوایم تنها بریم بیرون. شما هم می تونی با دوست دختر عزیز ِ خودت رمینا خانم بری. اصلا تو چی کار داری به کار ما؟

آرین با صدای نسبتا بلندی که انگار از روی قصد بالا برده باشد گفت:

- چیه؟! توام رفتی طرف ِ اون دختره ی ننر؟ نو که میاد به بازار کهنه می شه دل آزار همینه دیگه!

- تو همیشه همینجوری هستی. چیزی که می خوای و دیگران قبولش نمی کنن ناراحتت می کنه. بعدا" میای می گی ما باهات لج می کنیم و از این چرندیات... وقتی هم با محمد مقایسه ت می کنن سریع بهت بر می خوره. اینا همش تقصیر ِ خودت ِ... حداقل جلوی ِ اریکا مثل آدم رفتار کن که بعدا پشیمون نشی.

- باز اسم ِ اون انتر و جلوی من آوردی! نمی دونی خوشم نمیاد ریختش و ببینم چه برسه به اینکه اسمش و بشنوم!

- اَه! بسه دیگه آرین! من نمی دونم تو چه دشمنی با محمد داری ولی اون همیشه به فکر ِ توا ِ!

مهرسا خیلی ناگهانی از اتاق آرین بیرون آمد. اریکا عجله به خرج داد تا مهرسا متوجه ی فالگوش ایستادنش نشود. فرش ِ زیر پایش روی سرامیک کف ِ راهرو لیز خورد و به طرز دهشتناکی پخش زمین شد. مهرسا با عجله به سمت او رفت و با ترس پرسید:

- چی شد؟! خوبی؟!

آرین که با شنیدن صدا از اتاق بیرون آمده و پشت مهرسا ایستاده بود، وقتی مطمئن شد اتفاق خاصی نیفتاده شروع به خندیدن کرد. اریکا بدجور پایش درد می کرد. موهایش را از جلوی صورتش کنار زد و داخل شالش کرد. همیشه وقتی عصبی می شد کنترل خود را از دست می داد. بدون اینکه متوجه باشد با همان لحن رُک ِ همیشگی اش گفت:

- همش تقصیر شماهاس! انقدر بلند حرف زدین که منو کنجکاو کردین بیام ببینم چی شده.

به پایش خیره شد، از دردی که داشت چهره درهم کشید و ادامه داد:

- برای اینکه کنجکاویم رو نشه این بلا سرم اومد.

آرین در حالی که می خندید گفت:

- آخرشم این فضولیت ناقصت کرد.

بعد آرام اضافه کرد:

- کاش به جای پات اون زبونت داغون می شد که اینقدر زبون درازی نکنی.

اریکا در حالی که به کمک مهرسا از جایش بر می خاست گفت:

- شما هم ایشالا بی رمینا بشین که یه ملتی از دست لوس بازی هاتون خلاص بشن.

و به سرعت اندیشید: «این و از کجام آوردم گفتم؟! اگه زیادی پسرخاله بشه همش تقصیر خودمه!»

آرین پوزخندی زد و چیزی نگفت. مهرسا از پله ها سرازیر شد تا برای بهبود رنگ پریده اریکا کمی آب قند بیاورد. آرین از فرصت استفاده کرد و گفت:

- یه چیزی بهت می گم خوب تو گوشت فرو کن تا دیگه با یه موضوع مسخره برای من عَلَمِ جنگ به پا نکنی. دخترایی که باهاشون طرح رفاقت می ریزم می دونن من فقط برای یه دوستی کوتاه می خوام باهاشون باشم. رمینا هم یکی از اوناس... پس بودن یا نبودنش برای من فرقی نمی کنه گوگولی مگولی... انقدر این موضوع روعَلَم نکن. به نفعت نیست! اوکی؟!

اریکا نگاه پُر نفرتش را به او دوخت و سری از روی تاسف تکان داد:

- بعضی از شماها حتی لیاقت اسم حیوون هم ندارین! مطمئن باش یه روزی یه نفر همونطوری که تو داری دخترای مردم و بازی می دی تورو به بازی میگیره. یه روزی رو دست بزرگی می خوری. بالاخره تو هم باید توی این دنیای لعنتی جواب پس بدی جناب ِ آرین!

آرین خنده ی مسخره ای سر داد و با بی خیالی گفت:

- از مادر زاده نشده.

و بعد با همان خنده به سمت اتاقش رفت. نگاه پر نفرتش را بدرقه ی راه او کرد و در دل گفت: «آدمت می کنم. تو هم مثل همه ی مردای دیگه... همتون یه جورید. همتون برید به جهنم...»

با کمک مهرسا روی تخت نشست. برایش آبمیوه آورده بود. با خنده شالش را روی تخت انداخت و آبمیوه را گرفت و نوشید.

مهرسا با لبخند گفت:

- مامانم رفته دوره خونه ی دوستاش. از اونجایی که تو با خودت لباس زیادی نیاوردی بهتره بریم بیرون خرید. اصلا می خوام برات یه یادگاری بگیرم. من که نمی دونم تا کی پیش ما هستی!

اریکا لبخند خجالت زده ای زد و در جواب گفت:

- نه ممنون... لطف داری، من احتیاجی ندارم. زیاد... نمی مونم.

- با من تعارف نکن که هیچکسی تو تعارف کردن به من نمی رسه. من خودم دوست دارم یه چیزی برات بگیرم.

نگاهشان درهم گره خورد و هر دو زیر خنده زدند. مهرسا در حالی که از اتاق بیرون می رفت گفت:

- راستی لباسای خودت هم توی کمدِ... خودم برات چیدم. من پایین منتظرتم.

به رفتن او خیره شد و با خود اندیشید: «اینم مثل برادرشه، فقط یه کوچولو مظلوم تر! هَه... شاید هردوتاشون به همون ناجی ِ من یعنی حامد خان رفتن!»

* * * * *

از در بیرون می رفتند که با صدای آرین متوقف شدند:

- مهرسا... به مامان بگو امشب تولد رامینه. تا آخر شب هم اونجا هستم و نمیام.

مهرسا اخمی کرد و گفت:

- اینکه کار هر شبته. موندم تو کار تو و دوستات! هر شب تولد ِ یکیشونه! مامان بابا هم دیگه خودشون می دونن. به من هیچ ربطی نداره. خودت برو بگو...

اخمی کرد و با لحن خشنی روبه مهرسا گفت:

- زبون درآوردی...

با صدای زنگ موبایلش جمله اش را نیمه کاره رها کرد. دستش را بالا آورد و ادامه داد:

- صبر کنین سر راه می رسونمتون.

و بعد به تلفن همراهش پاسخ داد:

- جونم؟!

- ...

- باشه . حتما میام... آره.

- ...

- نه عزیزم کاری نیست... اوکی... به داداشت بگو واس امشب زیاد شلوغ پلوغ نکنه... خوش ندارم جلوی اون یالغوز زیادی بشه... اون دوستت هم هست؟... بابا همون شبنم دیگه؟... نه بابا تواَم! خودم باهاش کاری ندارم یکی از بچه ها می خواد باهاش طرح ِ رفاقت بریزه و... دِ می گم نه دیگه!... به جون تو!... باشه باشه... قربونت... بای تا های.

اریکا نتوانست جلوی زبان خود را بگیرد و با صدای نسبتا بلندی گفت:

- تموم شد؟ نمی خواین مارو برسونین؟!

آرین یک تای ِ ابرویش را بالا انداخت:

- حالا کی می خواد تورو برسونه؟

اریکا با حرص به سمت مهرسا برگشت و لبخند زد، سعی کرد با خونسردی تمام سخن بگوید:

- بهتره خودمون بریم.

صدای خنده ی شاد آرین بلند شد:

- ای بابا! حالا چرا انقدر زود قهر می کنی؟ شوخی کردم خانومی!

اریکا با عصبانیت به سمت او برگشت، انگشت اشاره اش را به حالت تهدید تکان داد و گفت:

- بار اول و آخرتون باشه که به من می گید خانومی!

ظاهرا که مهرسا از کل کل میان این دو خوشش آمده بود، چون یک بند می خندید. ناگهان هر دو به سمت او برگشتند. اریکا با نگاهی دلخور و آرین با چهره ای عصبانی، مهرسا با قیافه ای مظلوم گفت: