رمان دختری به نام دردسر به قلم نانسی فارمر

ژانر : #عاشقانه #خارجی

ترجمه : سید حبیب گوهری راد - مهدیه محمد اصغری

خلاصه :

صدایی که زیاد هم دور نبود به گوشش رسید.دختر سرش را به تنه ی درخت چسباند.اگر جنبشی نمیکرد کسی او را نمیافت.برگهای سبز و گسترده او را مانند کاسه ای در بر گرفته بودند.صدا آمد:نامو ای دخترک تنبل! …با تو هستم …نوبت کوبیدن ذرت ها به تو رسیده است...

برنده مدال افتخار نیوبری

نامزد دریافت جایزه ملی کتاب سال آمریکا

کتاب برگزیده انجمن ادبی ALA آمریکا

کتاب برگزیده سال پابلیشرز ویکلی "

بر فراز درخت انجیر در حالیکه دخترک بر روی شاخه ای قوز کرده بود انجیر کرم خورده را از میان باز کرد.همینکه مورچه ها در لابه لای انگشتان دستش به تکاپو و ولوله افتادند صورتش در هم رفت اه چقدر مورچه!به غیر از آن درون میوه هم انباشته از کرم بود.با اینکه احساس گرسنگی بر نامو غلبه کرده بود اما قادر به خوردن میوه نبود.انجیر را از بالای درخت به پایین پرتاب کرد و دیده چرخاند تا شاخه انبوه تری از میوه بیابد.

-نامو !... نامو! ...

صدایی که زیاد هم دور نبود به گوشش رسید.دختر سرش را به تنه ی درخت چسباند.اگر جنبشی نمیکرد کسی او را نمیافت.برگهای سبز و گسترده او را مانند کاسه ای در بر گرفته بودند.صدا آمد:نامو ای دخترک تنبل! ...با تو هستم ...نوبت کوبیدن ذرت ها به تو رسیده است.

صدای گامهایی که در مسیر راه بر زمین کشیده میشدند تا زیر درخت میرسید.نامو با خود گفت همیشه نوبت من است!

او خاله چیپو را زیر نظر داشت که در پشت چند بوته ناگهان محو شد.خاله چیپو علاقه مند بود در سایه بنشنید و انجیر جمع کند.دیدگان نامو ناخودآگاه به زمین خاکی زیر درخت افتاد.رد پاهای خاله پهن و کوتاه بود و پنجه های ظریفش زیر پاهایش جمع میشد.نامو قادر بود ردپای هر کدام از اهالی روستا را بشناسد.او خودش هم دلیل این شناسایی را نمیدانست اما اینکار تنها راهی برای آرامش روح او بود.جسم نامو در طول روز کار میکرد از کشاورزی وجین نگهداری از بچه شستشو و ...وای!این همه کار خسته کننده! اما روح او هیچ فعالیتی نداشت روح او بی قرار بود.

روح نامو درک کرد که چطور مورچه های کارگر نوزاد خود را در بین راه بدنبال کار خود میروند.روح او پی میبرد زمانی که شوهرخاله کوفا زمان صرف غذا صورتش در هم میرود یعنی از دست خاله چیپو ناراحت است.روح نامو فرا گرفت که وقتی باد از جانب رود میوزد یک عطر دارد و هنگامی که از سوی جنگل میوزد عطر دیگری دیگر دوشیزگان روستا هرگز احساس حیرانی نمیکردند اما نامو مانند دیگ آب جوشی بود.او همواره با خود در گفتگو بود من میخواهم ... من میخواهم ... اما چه میخواست نمیدانست.

-نامو !...

خاله چیپو به یکباره از پای درخت انجیر فریاد زد:دخترک لوس و حرف نشنو! ...میدانم که آن بالا سهتی پوستهای تازه انجیر را روی زمین دیدم!

اکنون دیگر نامو مجبور بود که از درخت پایین بیاید.خاله پیش از آنکه او را کشان کشان به دهکده ببرد ضربه ای با ترکه بر پشت او نواخت.نامو برای آوردن ذرت به انباری رفت انباری بالاتر از سطح زمین روی تیرهای چوبی ساخته شده بود.دختر بزرگ خاله چیپو ماسویتا در سایه ی انبار نشسته بود.او در حال ساختن گلدانی از گل رس بود.نامو در کنار او نشست و گفت:

خیلی زیباست

ماسویتا خنده ی نرمی کرد و گفت: گلدان قبلی زمان پختن شکست و چند تکه شد ...از صبح مشغول کار کردن روی این هستم .

نامو انگشت خود را به درون گل نمناک فرو برد و بعد آن را بویید و گفت:

خیلی زیباست قطعا این دیگر نمی شکند

ماسویتا اندکی از گل چسبناک انگشتانش را پاک کرد و گفت: زیباست این طور نیست؟

خاله چیپو از درگاه منزل فریاد کشید: نامو

نامو سریع برخاست و به طرف انباری رفت و یک سبد پر از ذرت برداشت . آن را با دشواری به اتاقک اشپزی رساند و ذرت ها را درون یک هاون که از تنه ی درخت ساخته شده بود برگرداند.

له شو...له شو...له شو....

با دسته ی هاون به قدری بر دانه ها کوبید که پوسته ی سفت آنها از مغزشان جدا شد . کار بسیار دشواری بود عرق از پیشانی اش شره کرد و به چشم هایش فرو رفت. ناچار بود لحظاتی دست از کار بکشد و لباسش را مرتب کند.

هر زمان جرات می کرد و نظری به ماسویتا می انداخت که در سایه ی خنک انبار نشسته بود به بازوان نحیف و استخوانی خود استراحتی می داد. دختر خاله اش زیاد هم تن پرور نبود اما هرگز کارهای دشوار به او واگذار نمی شد . فقط هر زمان که لازم می شد یک دیگ سنگین و مملو از حلیم داغ از روی اجاق برداشته شود انجام این کار بر دوش نامو گذاشته می شد.

سال ها قبل که کم سن و سال بود دیگی را بر زمین انداخت و حلیم داغ بر روی پاهایش ریخت جیغ زد مردم دهکده به یاری اش امدند. به پوستش فوت کردند اما با تمام مراقبت های آنها پاهای او تاول زده و اثر سوختگی بر آن مانده بود مادر بزرگ فریاد زد و گفت: چه افتضاحی خاله چیپو هم تنها گفت:درست است ...اما فقط فکر کنید که اگر این مصیبت بر سر ماسویتا آمده بود چه اتفاقی می افتاد؟

-کوبیده شو....کوبیده شو....کوبیده شو....

نامو دخترخاله ی خود را در سایه ی انبار می دید که نشسته بود او زیبا بود و در آن تردیدی وجود نداشت . نامو عکس خود را بر آب رودخانه دیده بود به نظرش صورتش زیاد هم بد نبود اما با این حال ماسویتا خوش اخلاق بود و نامو باید می پذیرفت که خیلی کار دارد تا رفتارهایش درست شود اما چه کسی است که در طول روز در سایه استراحت کند و خوش خلق نباشد؟ هنگامی که پوست ذرت ها جدا شد نامو دانه ها را به درون الک ریخت او مدام الک را حرکت می داد تا باد کاه و پوسته ها را با خود ببرد بعد ذرت کوبیده را در ظرف سفال مملو از آبی ریخت تا تمام شب را خیس بخورد صبح آن را خشک و آرد می کرد . پس از آن خاله چیپو او را راهی کرد که برای آوردن آب به چشمه برود. نامو دیگ های غذا را بار کرد و به بوته های کدو تنبل هم آب داد. او با بیل خود باغچه ها را با وسواس وجین کرد و بعد برای کف اطاق مادربزرگ تاپاله های تازه ی گاو جمع کرد مادر بزرگ در سایه خارج از کلبه اش می نشست و به چپق گلی اش پک می زد. برای یک زن این عادت خوبی نبود اما حتی اندیشه بر زبان آوردن آن هم از ذهن کسی نمی گذشت مادر بزرگ پیر بود بسیار فرتوت...پایش لب گور بود و برای همین همه به او احترام می گذاشتند . هنگامی که نامو رسید مادربزرگ گفت:

تنبل کوچولو خوش آمدی

نامو با دست های از علق کلبه را جارو زد و تا پاله ها را با دست هایش به کف کلبه چسباند. مادربزرگ آه کشید و گفت: کاش ما در دورانی زندگی می کردیم که صدای خداوند هنوز به گوش می رسید آن ایام را می گویم که مردم دست های خود را به هم می زدند و از خدا غذا ظرف های پر از حلیم و عسل درخواست می کردند که فورا از دل زمین خارج می شد.

نامو همان گونه که در حال هموار کردن کف کلبه بود تبسمی کرد. این قصه را بارها شنیده بود اما اهمیتی نداشت او عاشق بودن در کنار مادربزرگ بود.

مادربزرگ که دیگر خواب به چشمانش راه یافته بود آرام گفت: در آن دوران حکمرانان قدیم خوب بودند اما به تدریج سنگدل شدند . خداوند از مردم رویگردان شد تا عدم رضایت خود را نشان دهد. او نمی خواست بندگان خود را به حال خودشان رها کند به همین خاطر با فرشته ی وحی صحبت می کرد و فرشته پیغام خداوند را به گوش مردم می رساند.

بی رحم ترین حکمران در بین تمام حکمرانان مامبو نام داشت. هنگامی که مردم به بندگی خداوند مشغول بودند او خشمگین شد و پرسید: این چه خدایی است که هیچ کس توان دیدن او را ندارد؟چطور ممکن است مقتدر تر از من باشد؟ مامبو از فرشته هم بیزار بود چون او پاک و درستکار بود. یک روز تمام مردم در یک مزرعه گرد هم آمدند آها پیروزی بر دشمنان خود را جشن گرفته بودند مامبو بر روی تخت کنده کاری شده ای نشسته بود و از همسرانش که در برابر او تعظیم می کردند ظرف های غذا را می گرفت ناگاه علف های مزرعه به حرف آمدند : اگر فرشته نبود پیروزی هم نبود مامبو به خشم آمد: او چه کسی است ؟....چگونه به خود اجازه تقابل با من را داده است؟...او را در اتش بیفکنید سربازان هم فورا او را سوزاندند و علف سوخت و خاکستر شد.

بعد تمام درختان اطراف مزرعه زمزمه کردند: اگر فرشته نبود پیروزی هم نبود مامبو غرید: آن درخت ها را هم ببرید و سربازان جنگل را به خاکستر مبدل کردند. اما سنگ ها هم همان جملات را بازگو کردند . مامبو امر کرد که آن ها را هم بشکنند و به سنگریزه تبدیل کنند بازهمان صدا به گوش رسید اما این بار از جانب جوان ترین همسر پادشاه بود. مامبو فریاد زد: تو خیانتکار هستی اما تمام مردم جمع شدند و گفتند: حکمران بزرگوار لطفا او راشماتت نکنید او هنوز یک جوان خام است اما حکمران امر کرد تا به زندگی او پایان دهند.

این امر هم اطاعت شد ان دختر را کشتند پوست او را جدا کردند و از آن برای ساختن طبل استفاده کردند. جسدش را هم به آتش کشیدند . بعد مامبو امر کرد طبل را به صدا درآوردند اما صدای طبل چنان سبب اندوه مردم شد که روی زمین خم شدند و دست بر گوش خود گذاشتند . صدایی از باد شنیده شد که می گفت : شما با کردار پلید خود مرا خجل کردید...من منازل شما را به خاک و مزارع شما را به خاکستر مبدل خواهم کرد پس از آن مردم دیگر صدای خداوند را نشنیدند و ناچار شدند که سخت بکوشند و زندگی شان هم با خطرات و بلاهای بسیاری همراه باشد.

نجوای مادر بزرگ کم کم به خاموشی گرایید. کمی بعد نامو از بیرون کلبه صدای خروپف آرامی را شنید و پی برد که مادر بزرگ بر صندلی خود به خواب رفته است . او به دیوار تکیه داد و اندیشید تصورش را بکنید که از پوست تان برای ساختن طبل استفاده کنند آیا روحتان از این رویداد مطلع می شود؟

نامو می دانست که روح هر کس در کنار جسمش قرار دارد اما همسر بدبخت مامبو را به آتش کشیده بودند بدون پوستش آیا به این مفهوم نیست که اکنون روح او در طبل زندگی می کند ؟

-هنوز کارت تمام نشده ؟

این صدای خاله چیپو بود که از درگاه فریاد می زد نامو آه کشید. دست های خود راشست و مهیای آرد کردن ذرت دیروز شد. او از یک سنگ صاف و توخالی به جای سنگ زیرین و از سنگ کوچکتر دیگری به جای آسیاب استفاده می کرد و قرچ قرچ کنان در حال آرد کردن ذرت بود. در طول این مدت ماسویتا زیر سایه ی انبار نشسته بود . او باید دو گلدان نیمه کاره را که روی طبق های چوبی قرار داشتند خشک می کرد. خاله چیپو دخترش را فراخواند و گفت: بیا و نوشیدنی آب ذرت بخور

نامو با تلخی به طعم ترش و خنک آب ذرت اندیشید. خاله شوای گفت: به به چه گلدان های زیبایی ....ما باید آن ها را تزیین کنیم.

ماسویتا با متانت بلند شد و دست های خود را به علامت سپاس از آنها به هم زد.بعد هم برای رهایی از گرما به درون کلبه رفتند باز هم نوبت نامبو بود که به جمع آوری هیزم بپردازید.

اکثر دختران از این که به تنهایی برای جمع آوری هیزم بروند واهمه داشتند. جنگل دورتادور روستا را در برگرفته بود و شاید در هر گوشه ای جانوری کمین کرده باشد. نامو هم مانند بقیه ی دختران می ترسید اما برای رویارویی با خطر و تنها رفتن خود علت قابل قبولی داشت او انتظار مواجهه با فیل و یا بوفالو را نداشت هر چند آنها در ایام مشخصی از سال به رودخانه کوچ می کردند اما دلهره ی دائمی او به خاطر پلنگ ها بود. به حدی از پلنگ می ترسید که از اندیشه ی آنها قادر به نفس کشیدن نبود. هنگامی که تنها سه سال داشت یکی از همین پلنگ ها مادرش را کشته بود. او در کنار کلبه در خواب بود اما حیوان از کنار او گذشته و در عوض به مادرش هجوم برده بود. مادر بزرگ زمان بازگو کردن این اتفاق از شدت اندوه گریه می کرد و می نالید.

او به نامو گفت: دخترک تنبل کوچولو ...در میان روز که آفتاب از میان در به درون کلبه می تابید آن حیوان درنده ی نفرت انگیز دختر بیچاره و تنهای مرا درید مقصر آن همسر بی رحمش بود آرزو می کنم که در لانه ی مورچه های خونخوار اسیر شود.

آن همسر بی رحم پدر نامو بود نامو چیزی به یاد نمی آورد با این حال در ته ذهنش تصویر یک هیولای خونخواب با پنجه ای هولناک رخنه کرده بود. اکنون او جاده ی گسترده دهکده تا رودخانه را در مقابل داشت. در مسیر زنانی را می دید که درختان و لباس ها را بر تخته سنگ ها می کوبیدند. آنان کودکان را با شکم های ورآمده روی حصیرها در پناه سایه ی درختان گذاشته بودند. دختر کوچکی مراقب آنها بود تا زنها آسوده خاطر باشند که کودکان چهاردست و پا از درخت فاصله نمی گیرند. نامو راه رودخانه را تا جایی که قادر بود به ضوح کف رودخانه را از هر دو سو بیند در پیش گرفت. این جا هیچ تمساحی نمی توانست به او حمله کند از عرض رودخانه رد شد. آب تا شانه هایش می رسیدچون قادر به شنا کردن نبود همواره در میانه ی رودخانه با لحظه ی ترسناکی مواجه می شد اما او پاهای خود را با فشار بر سنگ های برنده و تیز فرو می برد و با هر مشقتی که بود در آب قدم بر می داشت زمانی که به آن سوی رودخانه رسید با تلاش بسیار خود را بر فراز تخته سنگی بالا کشید و زالویی را که موفق شده بود به پاهایش بچسبد کند و دور انداخت . بعد به پشت بوته ای رفت تا آب لباسش را بچلاند از نمناکی لباس بر پوستش احساس خوبی داشت اما نمی توانست برای لذت بردن از رطوبت لباس وقت خود را هدر بدهد. قطعا خاله چیپو در انتظار هیزم های او بود و او می باید پیش از غروب بازمی گشت. به علاوه نزدیک غروب سرو کله ی پلنگ ها برای شکار پیدا میشد.

مسیری تاریک و قدیمی و مملو از گیاه را زمانی طولانی طی کرد تا به یک چمنزار رسید. اندکی چوب و تیرک بر جای مانده از دهکده ای که زمانی آن جا بود و در چمنزار به چشم می خورد . چند بوته کدو تنبل با علف های هرز هم دیده می شد. نامو نمی دانست که بیش از این این جا محل زندگی چه کسانی بوده است شاید اهالی دهکده ی خودشان در این جا ساکن بودند اما آنها دیگر به آن جا پا نگذاشتند ماسویتا می گفت آن جا پر از ارواح مردگان است .

نامو با دیدگانی وحشت زده به سایه ی زیر درختان نگریست و از محیط باز عبور کرد و سریع و با شتاب از خار و چوب های خشکیده ی چمنزار هیزم جمع کرد. این مکان فقط یک امتیاز داشت و آن این که یافتن هیزم بسیار ساده بود. او چوب ها را پشته کرد و آنها را با رشته ی پیچک درخت مو بست و آماده کرد. سپس از یک تخته سنگ گرد بزرگ بالا رفت. این تخته سنگ به نامو اجازه می داد که تمام مناظر افراد را ببیند. در یک سو رودخانه قرار داشت و دود سیاهی که از دودکش های دهکده اش به آسمان می رفت و بقیه ی مناظر انبوهی از درختان سبز و تیره و کوتاه بود. در انتها افق رودخانه را می دید که مانند یک راه درخشان در کناره ی جنگل به پیش می رفت.

در نوک این تخته سنگ حفره ای عمیق و بسیار گود به وجود آمده بود در ایام بارندگی آب در ان انباشته می شد حتی اکنون هم نیمه پر بود نامو خم شد و به تصویر خود در آب خیره شد زیاد هم زشت نبود.

اکنون لحظه ای که آرزو می کرد فرا رسیده بود از روی حفره ای کوچک تر و خشک تک سنگی را برداشت درون حفره گنج هایی بود که نامو موفق به جمع آوری آن ها شده بود او کاسه و قاشق های چوبی لیوان کدو قلیانی تکه پارچه ای که زمانی خاله چیپو بر سرش می بست و چاقویی که وقتی دسته اش جدا شد شوهر خاله کوفا آن را به طرف بوته ها پرتاب کرده بود و...نامو داخل حفره اشیا دیگری هم داشت یک قوطی کبریت بسیار قشنگ چند تیله رنگارنگ که از دستبند خاله شوای جدا شده بود و کمی سیم مسی که شوهر خاله انفیه دان های خود را با آن تزیین کرده بود. نامو با دقت چروک پارچه را صاف کرد و اشیا را روی آن قرار داد. در آخر دست خود را به درون گلدان فرو برد و کاغذ لوله شده ای را خارج کرد و با قراردادن سنگ هایی بر چهار گوشه ی آن کاغذ را کاملا گشود. تصویری کنده شده از یک مجله بود مردم دهکده نام کتاب را هرگز نشنیده بودند اما گاهی گذر مجله ای از شهر دور زیمباوه به دهکده ی آنها می افتاد تنها دونفر در دهکده باسواد بودند آنها داستان های خوانده شده را برای سرگرمی دیگران تعریف می کردند زنها تصاویر مجله از جمله البسه منازل باغچه ها و اتومبیل ها را با ولع بسیار تماشا می کردند و سعی می کردند از شیوه ی آرایش موها در عکس های مجله الگوبرداری کنند...اما در نهایت مجلات پاره می شدند و برای روشن کردن آتش به کار می رفتند این عکس روی جلد مجله بود برای همین از کاغذ تقریبا محکم و مقاومی بود. عکس زن زیبایی را نشان می داد که موهای بافته ی خود را با مهره آراسته بود او لباس گلداری بر تن داشت و پیش بندی بسیار سفید به کمر بسته بود او در عکس تکه ای از نان سفید را می برید و در کنارش یک قالب کره ی گیاهی زرد دیده می شد. نامو کره گیاهی را نمی شناخت اما مادر بزرگ می گفت که حتی از کره ی بادام زمینی هم خوش طعم تر است . اما آنچه بیش تر از هر چیز توجه نامو را به خود جلب کرده بود یک دختر کوچک بود او پیراهن آبی بر تن داشت و موهای انبوه خود را از دو طرف بالای گوشهایش جمع کرده بود زن با مهربانی به او لبخند می زد و نامو اندیشید که نان سفید و کره زرد برای آن دختر مهیا شده است...

در خیال نامو آن زن شبیه مادرش بود. او چهره ی مادرش را به یاد نمی آورد و البته هیچ کس هم تصویری از او نداشت اما زمانی که به آن عکس می نگریست در دلش غوغایی به پا می شد.

نامو منتظر نشده بود تا مجله کهنه شود به دور از دیدگان خاله چیپو فوری جلد مجله را پاره و آن را مخفی کرده بود خاله بسیار خشمگین شده و خواهرش را به سرقت آن متهم کرده بود اما حتی به فکر کسی هم نرسیده بود که شاید کار نامو باشد در هر صورت مدل جدید آرایش مو به چه درد نامو می خورد؟

نامو تظاهر کرد که مثلا دارد در فنجان ها چای می ریزد به همان صورت تکه ای نان برید و بر آن کره مالید و گفت: مادر ....من از درخت انجیر بالا رفتم و کلی انجیر چیدم اما درون تمان آنها پر از کرم بود ناچار شدم بیشتر انها را دور بریزم. بعد پرنده ی زرد رنگی را دیدم آن پرنده کرم ها را خورد به نظر شما آنها در بدن او رشد می کنند؟

نامو کمی صبر کرد تا مادر پاسخی بدهد و بعد به مادرش گفت:

« من هم تصور نمی کنم اینگونه باشد... راستی من یک دسته زنبور دیدم که بر فراز سرم در پرواز بودند... آره!... خیلی زیاد!... اما خوشبختانه پایین نیامدند.»

برخی اوقات نامو می کوشید تا پدرش را هم در این جمع تجسم کند، اما تقریباً درباره ی او چیزی نمی دانست. او حتی پیش از تولد نامو متواری شده بود. به گفته ی مادربزرگ، او در معدن کروم زیمباوه مشغول کار بود. حالا چگونه به این موضوع پی برده بود، خدا می داند! پدر در مکانی به نام موروشانگا ساکن بود و مادربزرگ می گفت او بالاخره یک روز بازخواهد گشت و جویای حال دخترش خواهد شد.

تصورش هم ترسناک بود؛ بیگانه ای که ممکن بود هر لحظه از راه برسد و تمام زندگی اش را که مال او بود، از او سلب کند. کسی هم مانع او نمی شد. شاید هم به قول خانه چیپو، تا حالا همسر دیگری برای خود برگزیده و همه چیز را در مورد دخترش از خاطر برده باشد.

تاریکی محیط، نامو را به خود آورد. آه!... مادر!... او آن قدر در تخیلاتش غوطه ور بود که زمان را از یاد برده بود. به سرعت همه وسایل را جمع کرد و درپوش سنگی گودال را بر روی آن قرار داد. به طرف پایین به راه افتاد و هیزم ها را به پشت خود بست. با این نور ضعیف، راه تقریباً دیده نمی شد. هوا به رنگ خاکستری عجیبی بود و درختان سبز، نقره گون شده بودند. زمان خروج حیوانات شکارچی،از کمین گاه شان برای صید شبانه بود. نامو گوش سپرد تا صدای رودخانه را بشنود. هوا آن قدر بی حرکت بود که حتی بوی رودخانه هم به شمام نمی رسید. تنها صدای ضعیف شُر شُر آب شنیده می شد. او همان طور که با عجله از بین بوته ها عبور می کرد، بیش تر از همیشه سر و صدا ایجاد می کرد. در عرض چند ثانیه کنار رودخانه بود. جریان آب از تابش نور مهتاب پرتلألو بود و کف رود قابل دیدن نبود. این ساعت از شب مورد علاقه تمساح ها بود. آن ها زیر آب شناور بودند، جایی که چشم های زرد و ماتشان هر موجودی را که نزدیک می شد، می توانست ببیند. نامو نجواکنان گفت: « وای!... »

پشته ی هیزم را بر سر خود قرار داد و آرام آرام به رودخانه نزدیک شد. آب، سرو صدا کنان خود را به کناره ی رود می کوبید؛ گویا می خواست بیرون بزند. در میان راه، بین بوته ها، شبح خال داری دیده می شد که روی پاهایشان نشسته و در این نور اندک به دشواری دیده می شد...

نامو وحشت کرد!... چیز خوبی در انتظار او نبود... اگر راه رفته را باز می گشت، شبح حتماً در پی او می رفت. این راه هم وجود داشت که هیزم ها را به سوی شبح بیاندازد و امیدوار باشد که با این عمل موجب هراس اوشود، یا این که همان جا بماند و منتظر باشد. شاید مردم دهکده در پی او بیایند... آیا واقعاً می آمدند؟!

نامو اطمینان نداشت.

تیرگی به آسمان چیره شد. بسیار ناگهانی حالت عجیب نقره فام آسمان محو شد. هلال ماه نور بر جاده پاشیدو نامو دید پلنگی که در نظرش مجسم شده، تنها تلی از سنگریزه و برگ های کنار آب است. شبح، تصور ذهنی او بود. اکنون قادر بود تا حدی درون آب را ببیند. سنگریزه های کف رود بسیار گسترده بودند، بدون آن که هیچ تمساحی بر آن شناور باشد. نامو با مهارِ ترس خود، به دشواری از آن جا عبور کرد و به درون آب رفت. اکنون در هوای خنک عصرگاهی، آب گرم تر به نظر می آمد. هیزم ها را بالاتر گرفت تا در آب نیافتد و در کم ترین زمان به آن سوی رود رسید و با شتاب به سوی آتش های اجاق در پشت درختان دوید.

وقتی نامو چوب ها را به زمین انداخت، خاله چیپو با خشم گفت:

« کجا بودی؟ »

خاله شوای هم گفت: « حتماً تا حالا زیر یک درخت خواب بوده؟ »

ماسویتا با علاقه پیاز ها و گوجه ها را برای خوردن همراه غذا خورد می کرد، او سرش را بالا گرفت و تبسمی حواله ی نامو کرد:

هوا خیلی گرم شده مادر!....من چندین بار به خواب رفتم.

خاله چیپو با دیدن کرم های درون انجیر که اماده می کرد ، اخم کرد وگفت:جانور تن پرور!.....دارن شکم خودشان را با این میوه های وحشی انباشته می کنند.

نامو حرفی نزد هیزم ها را تکه تکه کرد و با انها اتش را گیراند. چند گام ان سو تر ،سایر زنان کنار اجاق های صحرایی خم شده و شام شب را تهیه می کردند. مردان هم خسته از ماهیگیری،صید و زراعت، در گوشه ای که به ان پاتوق می گفتند گرد امده بودند هر چند لحظه ای یک بار صدای خنده ی انها توسط باد شبانه به گوشش می رسید کمی بعد هوای محیط انباشته از عطر غذا شد دهان نامو اب افتاد اما اجازه نداشت با چیزی از خودش پذیرایی کند در اغاز باید غذای مردان داده می شد و بعد مادربزرگ و کودکان،. خاله شوای در همان حال که با تقلای بسیار به دهان دو پسر کوچکش حلیم فرو می کرد نوزاد خود را شیر میداد. پسران بزرگتر همراه پدرهای خود در پاتوق بودندنامو به هر سه فرزند کوچک خاله چیپو غذا داد ماسویتا هم پارچ های نوشیدنی را به پاتوق برد و خواهر کرچکتر ماسویتا رورا ظرف های خالی را بازگرداند روورا به تازگی بدون کمک کسی غذا نی خورد زمانی که خاله چیپو ، خاله شوای،ماسویتا،رووا و ناموببا ظرف های خود به دور اتش نشستند مادربزرگ با فرااغ خاطر نشسته بود و چیق خود را دود می کرد ان ها حلیم ذرت را به همراه گوجه فرنگی پیاز وسس،فلفلل برگ های پخته ی کدو تنبل و بامیه با کره ی بادوم زمینی می خوردند. هرنفر تکه ای ماهی پز با کمی شیره ی گوشت هم داشت این خوراک،بسیار خوشمزه و کامل بود وتنها عیبش اش بی نمک بودنش بود. نمک باید از سواحل دور دست خریداری می شد و انها در مصرف ان صرفه جویی می کردند خاله شوای همانطور که اخرین لقمه ی غذایش را با کمی حلیم سفت شده به دهان برد اهی کشید و گفت:

آخ......چقدر لذیذ بود!

خاله چیپو با خستگی گفت:نامو کاسه ی مرد ها بیار.......می توانی انها را بیرون بشویی.

تامو با شتاب رفت تا اخرین وظیفه روزمره ی خود را به خوبی انجام دهد وقتی قدم به پاتوق مردان گذاشت با احترام تعظیم کرد در این زمان شوهر خاله کوفا داشت یکی از حکایات مورد علاقه ی خود را در مورد لجبازی و یک دنده بازگو می کرد دختری که اصرار داشت با مرد نااشنایی بگریزد که پدر و مادرش علاقه نداشتند با او عروسی کند شوهر خاله کوفت گفت:

دخترک بت مرد بالای کوها رفت......

سایر مردان وپسران باعلاقه به داستان گوش می دادند گفتند:خوب بعد

انها از پایان قصه باخبر بودند اما باز هم در انتظار به سر می بردند:همسرش به سرعت گام بر می داشت ......دختر جا ماند و صدا زد:صبر کن!

مردها و پسرها گفتند:خوب بعد!

شوهر به پشت سرش نگاه کرد و کم کم سرش بزرگ شد!......دهان خود را تا انتها گشود

مردها و پسرها گفتند:آه.....!

-او سر دختر را در دهان خود گرفت و شروع بلعیدن کرد.....هام،هام،هام، سرش ، بدنش پاهایش وبالاخره تمام بدن دختر را بلعید

همه یک صدا گفتند:تمام بدنش را؟

داشت یکی از قصه هایش را بزگو می کرد.رووا انگش شست خود را در دهان قرار داده و می مکید.ماسویتا همانگونه که گوش به داستان داشت،بی اختیار بچه را در آغوش خود می جنباند.خاله چیپو،موهای دختر بزرگش را به سبک مدل های جدید که در مجله دیده بود،می بافت.پوست بدن ماسویتا از روغنی که قبلاً مالیده بود،برق می زد.زن ها مانند دانه های ذرت،به راحتی کنار هم نشسته بودند،اما برای نامو جایی نبود که بتواند خود را در ان میان جای دهد،به همین دلیل هم زمانی که مادربزرگ در حال به پایان بردن داستانش بود،او بی قرار در درگاه گوش می داد.نامو دوست داشت از روح مادرش سؤال کند،اما نمی دانست که از کجا شروع کند.به یک باره فکری به ذهنش خطور کرد و گفت:"مادربزرگ!...امروز غروب در رودخانه اتفاق بسیار عجیبی رخ داد."

خاله چیپو گفت:"نگاه کنید این کدو تنبل تو خالی چگونه شکم خودش را با سنگ ها به سر و صدا می اندازد!"

خاله شوای وساطت کرد و گفت:"آَه...،اجازه بدهید حرفش را بزند،او تا به حال سکوت کرده بود."

-"مادر بزرگ!من از جمع کردن هیزم بازمی گشتم،زمان بسیاری گذشته بود و من دیر کرده بودم.هوا تاریک بود،نزدیک رودخانه بودم که در ان جا پلنگی را دیدم."

همه باهم فریاد زدند:"چی؟!"

اکنون او مرکز توجه همه شده بود.ادامه داد:"پلنگی بزرگ با پنجه های هولناک،جاده را زیر نظر داشت...در دلم گفتم:حالا من چگونه به منزل برسم؟کم مانده بود که هیزم ها را بر زمین بیاندازم،اما با خودم گفتم:آنها را به سوی پلنگ پرتاب کنم و پشتۀ هیزم را به دندانهایش بکوبم."

نامو که از ان همه توجه مشعوف شده بود،شروع به شاخ و برگ دادن اضافه به قصه اش کرد:"حیوان با صدای هولناکی شروع به غرش کرد و بعد دم خود را بر زمین کوبید.تصور کنید....آن پلنگ قادر بود هیزم های مرا ببلعد و با این حال برای خوردن من هم در شکمش جا داشته باشد!"

دیدگان ماسویتا از تعجب گشوده شد و از تکان دادن بچه در آغوشش دست کشید.نامو در ادامه گفت:"فریاد زدم:مادر!...تو راهی مقابل پای من قرار بده!...مادر به کمک من بیا!....ناگاه،ماه پدیدار شد.نور ماه بر پلنگ افتاد و آن را به شکل یک بوته درآورد!تنها یک بوتۀ دانکی بری* بود!زمانی که از کنار آن رد می شدم،به آن لگد زدم و مستقیم به منزل امدم."

نامو مترصد آن لحظه بود تا از سرنوشت مادرش سؤال کند،اما ناگهان پی برد که سکوتی غیرعادی بر ان جا حاکم شده است.مادربزرگ،اله چیپو،خاله شوای،ماسویتا،رووا و حتی سایر کودکان هم به او زل زده بودند.خاله شوای گفت:

"من فکر نمی کنم لگد زدن به یک بوته کار درستی باشد!"

خاله چیپو با هراس گفت:"یک پلنگ واقعی!"

نامو حرف خود را طور دیگری بیان کرد و گفت:"هوا تاریک بود.شاید از اول هم یک بوته بود."

مادربزرگ گفت:"نه،تو گفتی که آن حیوان غرش می کرد...این حرف کمی نیست...من باید این موضوع را با جادوگر قبیله مطرح کنم."

نامو ته دلش خالی شد.جادوگر در روستای مجاور ساکن بود و بدون حق الزحمه کاری انجام نمی داد.نظر خاله شوای این بود که:

"شاید پلنگ در حال رد شدن از انجا بوده!"

خاله چیپو،ماسویتا را به طرف خود کشید و گفت:"اما آن حیوان در انتظار نامو بود!"

نامو گفت:"مادر مرا از شر ان پلنگ رهایی بخشید....روح او در این اطراف است...این طور نیست؟"

مادربزرگ با اندوه لبخندی زد و گفت:"درست است کدو تنبل کوچک."

-"منظور من این است که...منظور من..."

نامو قادر به مطرح کردن موضوع نبود:"یک پلنگ مادر را از بین برده،پس...بدن او..."

خاله چیپو عصبانی شد:"ببینید چه حرفهایی می زند!...پیش از انکه موجب گریۀ مادربزرگ بشوی،به رختخواب خودت برو نامو!"

اما مادربزرگ پیش از ان می گریست،اما بی صدا،او با اشاره از نامو خواست که در کنارش قرار بگیرد.خاله چیپو خود را میان خاله شوای و مادربزرگ جای داد.حس کرد امواجی از اندوه بر وجود پیرزن فرو ریخته است.پس از لحظاتی مادر بزرگ گفت:"من باید پیش از این برای تو تعریف می کردم دخترک کوچکم!ما استخوان های مادرت را در میان جنگل یافتیم.او لاغر اندام بود و پلنگ می توانست او را به دندان بگیرد و ببرد.وقتی شخصی به این صورت از بین برود،ما با قربانی کردن یک گاو و دفن کردن آن در یک گور مراسمی برای او برگزار می کنیم.این جسد جای بدن مادرت را می گیرد و روح مادرت می تواند به منزل بازگردد."

نامو حیران بود.احشام در دهکده بسیار ارزشمند بودند و تقریباً هرگز کشته نمی شدند.مادربزرگ تا چه حد عاشقدخترش بود که دست به چنین کاری زده بود؟!به آرامی قطرات اشک از گونه هایش به پایین غلطیدند.مادربزرگ ادامه داد:

"روح مادرت توانسته از تو در مقابل ان حیوان درنده حمایت کند."

نامو قصد داشت که بگوید ماجرای غرش پلنگ را از خودش ساخته،اما دیگر دیر شده بود!مادربزرگ او را در آغوش کشید.تا آن لحظه نامو هیچ محبتی را به خود ندیده بود و این احساس را دوست داشت.دوست نداشت که مادربزرگ او را از آغوش خود دور کند.مدام از خود پرسید چرا خاله هایش به او علاقه ای ندارند،اما شاید این مسئله به پدرش مربوط می شد.تا به آن روز کسی حرفی از پدرش نزده بود.نامو حتی از علت فرار او چیزی نمی دانست.اما مادر از دنیا رفته بود،زیرا پدرش ان جا حضور نداشت که از او دفاع کند.بالطبع اگر مادر فوت می کرد،فرزند به خانوادۀ پدری واگذار می شد.نشانۀ یک کودک از ناحیۀ پدر است،پس اصل و ریشۀ هر کسی به پدر منتهی می شود،اما نامو به خانوادۀ پدرش سپرده نشده بود.برخی اوقات در این مورد حس خوبی نداشت.اقوام حقیقی اش باید او را می پذیرفتند.او آرزو می کرد در اوقات دیگری همانند امشب مورد مهر مادربزرگ قرار بگیرد.خاله شوای گفت:"وقت خوابیدن است."

نامو،ماسویتا و رووا دختر های کوچکتر را برای خواب به اتاقک هایشان بردند.

پسر بچه ها را هم برادرهای بزرگترشان می بردند.نامو با چشمانی بی خواب در بستر دراز کشید و کوشید تا افکار خود را متمرکز کند.یعنی ممکن است در مورد شبح دچار اشتباه شده باشد؟اطمینان داشت که خطای دید بوده،اما سایرین شبح پلنگ را خیلی جدی گرفته بودند!

پیش از سپیده دم بود که ماسویتا از کلبۀ دختران بیرون رفت.این سحر خیزی تا به آن روز پیش نیامده بود.نامو به سرعت لباس خود را پوشید و رفت تا خبری به دست بیاورد.او به همه جا سرک کشید،اما دختر حاله اش را نیافت.برادر مادر بزرگ-تاکاویرا-در اتاق خود سرفه و ناله می کرد.لحظاتی نگذشت که کسی را صدا زد تا او را به طرف بوته ها ببرد.نامو با دقت زمین را زیر نظر گرفت تا رد پاهای ماسویتا را دنبال کند.جای پا تا درون کلبۀ مادربزرگ می رفت.عجیب بود!مادربزرگ در دهکده تنها فردی بود که اغلب هر کاری را به ماسویتا نمی سپرد!او معمولاً کمتر جلوی چشم مادربزرگ ظاهر می شد.

-"به من کمک کنید!"

این صدایِ ناراحتِ تاکاویرا بود که شنیده می شد.به سرعت سروکلۀ یکی از پسرها از اتاقک شان پیدا شد.توقف در انجا،آن هم وقتی که لازم بود پیرمرد به دستشویی برود و خود را راحت کند،به بار آمدن هزاران حرف و حدیث بود!نامو با عجله رفت تا به کارهای روزمره خود سر و سامان بدهد.او فوراً در یک کتری آب رو جوشاند.برگ های چای را در دستش اندازه کرد و آن ها در کتری خالی کرد.چای در دهکده یک نوشیدنی تجملی بود.اکثر اوقات تنها مادربزرگ و برادرش چای می نوشیدند.آن ها چای را بسیار شیرین دوست داشتند و برای همین،نامو شش قاشق غذا خوری پُر شکر پیمانه کرد و درون قوری برگرداند.

شوهر خاله و سایر مردان برای معاملۀ اجناس با چای،شکر،نمک،پارچه و کبریت به بازار ماهیانه می رفتند.نامو تا به آن روز آن جا را ندیده بود.هر ماه یکبار،تراکتوری آهسته از مسیری قیر اندود به این بازار می رسید.مکان آن بازار در جایی قرار داشت که دهکده های مختلف هم به آن جا منتهی می شدند.این تراکتور مملو از اجناس مختلف بود.به عقیدۀ شوهر خاله کوفا یک بچه قادر است تندتر از این تراکتور راه برود،اما قطعاً یک تراکتور هرگز از پا نمی افتد.پس از تحویل اجناس و معامله،تراکتور به طرف دهکدۀ دیگری می رفت،برای همین بود که شکر هم مانند نمک بسیار نایاب بود و نامو جرأت نمی کرد آن قدر که دوست دارد برای خودش شکر بریزد.خاله چیپو آذوقه و خوراک منزل را به دقت زیر نظر داشت.

تا آماده شدن چای،نامو خود را به لیسیدن خاکه های چای سرانگشتانش مشغول کرد.تاکاویرا در بیرون کلبه روی سکویی نشسته بود.نامو برای او چای ریخت.پیرمرد غر زد:"من شیر می خواهم."

اما از بدشانسی،هیچ کدام از گاوها در آن لحظه شیر نمی داد.او انگشتان پر چروک خود را به دور فنجان حلقه کرد.ماسویتا با مادربزرگ از کلبه بیرون آمد.هر دو خندان بودند.ماسویتا با شتاب به طرف رودخانه رفت.مادربزرگ به طرف اجاق آمد تا چای خود را بنوشد.او حرفی به نامو نزد.

وقتی نامو،دختر خاله اش را در حال مهیا کردن سبدی دید،به او تشر زد:

"خوب...،چه خبر شده؟"

ماسویتا با تبسمی گفت:"می خواهم نزد عمه ام بروم و آن جا بمانم."

عمۀ ماسویتا در دهکدۀ مجاور در پنج مایلی آن جا ساکن بود:

-"به چه دلیلی؟"

ماسویتا با تکبر گفت:"برای اینکه من در حال حاضر یک خانم جوان هستم!"

پس ماجرا از این قرار بود که نخستین عادت ماهانه ماسویتا شروع شده بود و او در حال رفتن نزد عمه اش بود تا رمز و رموز خانه داری را فرا بگیرد؛پس نیشخند او بیهوده نبود!

نامو فهمید که موتیموی*ماسویتا زیر پیراهنش مخفی شده است.تمام پسران و دختران،یک شال پنهان دور کمر می بستند تا قدرت باروری ان ها محفوظ بماند.شال ماسویتا طی مراسم و آداب باشکوهی باز باز می شد،زیرا او اکنون قدرت خود را برای باروری به نمایش گذاشته بود.برای نامو دشوار بود که از دختر خاله اش بیزار باشد.او بسیار مهربان خوش خلق بود،اما نامو احساس می کرد یک زخم پنهان از روی حسادت در وجودش نقش بسته است.زیرا دختر خاله اش قبل از او رودخانۀ بخت را پشت سر گذاشته بود.

نامو سؤال کرد:"تا کی آن جا خواهی ماند؟"

ماسویتا پاسخ داد:"تا پایان ماه،در این صورت شاید هر شب جشنی داشته باشیم."

-"قطعاً خواهید داشت!...جشن و شادی و غذاهای خوشمزه!"

ناگهان مادربزرگ درون کلبه آمد و گفت:"نامو،بلند شو برو صبحانۀ بچه ها را آماده کن."

غذا دادن به کودکان نوپا،وظیفۀ ماسویتا بود.طبعاً نامو از وظیفه ای که به اوواگذار شده بود شاد بود،اما مسرت ماسویتا شادی او را محو می کرد.او آن قدر در دادن حلیم به بچه ها بی دقتی کرد که صدای آن ها به آسمان رفت و گریه سر دادند که ماسویتا را می خواهند.نامو به آن ها گفت که اگر هوس کتک خوردن ندارند،بهتر است سکوت کنند!آن ها هم با چشمان از حدقه درآمده او را می نگریستند.حتی کودکان هم عاشق دختر خاله اش بودند!...این منصفانه نیست!

تقریباً دو ساعت مانده به ظهر،مادربزرگ شال گشوده شده از دور کمر ماسویتا و دستۀ یکی از هاون ها را در آستانۀ در منزل خاله چیپو و شوهر خاله کوفا قرار داد.پدر و مادر با وقار از روی آن عبور می کردند تا نشان دهند که دختر خود را در سفر به خانۀ بخت همراهی کرده اند.شال قدیمی به آتش کشیده شد و ماسویتا که در کلبۀ مادربزرگ مخفی شده بود،با شال تازه خارج شد.او تا زمانی که ملاقاتش با عمه اش به پایان برسد،حق نداشت به دیدار پدر و مادرش بیاید.

لحظه ای که ماسویتا از ان جا رفت،نامو به آرامی و بی صدا به طرف روستای متروک حرکت کرد.اهمیتی نمی داد که خاله چیپو او را کتک بزند!روی گودال اب خم شد و اندام خود را در آب نگریست.هنوز شبیه یک خانم جوان نبود و نشانه های بلوغ در او هنوز به چشم نمی خورد.وقتی اشیاء و تصویر درون حفره را بر زمین گسترد،به مادرش گفت:"لااقل نباید به این زودی ازدواج کنم.شاید ماسویتا نامزد کسی بشود که پیش از این دو همسر داشته است!...آن ها هم در نبود همسرش او را اذیت خواهند کرد."

او منتظر پاسخ ماند:"آه!...من رنج ماسویتا را نمی خواهم."

نامو با صداقت گفت:"را ستش تنها اندکی...اما گاهی آرزو می کنم کار بدی از او سر بزند.در این صورت بسیار شاد می شوم که دلیلی برای دوست نداشتن او بیابم."

بعد او چند برش از کیک خامه ای را برید و مثلاً آن ها را بستنی خورد.او هرگز یخ هم ندیده بود،چه رسد به بستنی!بعد،یک ظرف مرغ بریان بر سر سفره قرار داد.او و مادر قصد داشتند امروز جشن مفصلی برپا کنند.آن ها غذای خود را با شربت آبلیمو به پایان بردند که شیرینی آن دل آدم را می زد!"

نامو به مادرش گفت:"زمانی که من یک خانم جوان بشوم،یک پارچۀ پیراهنی تازه و گردن آویزی با مهره های آبی خواهم خرید.کفش های پلاستیکی خودم را مانند کفش های خاله شوای که از بازار ماهانه خرید،سوراخ سوراخ کرده و تزئین خواهم کرد و وقتی از خانه عمه ام بازمی گردم،جشن و پایکوبی به پا خواهم کرد."

افکار متفاوتی در ذهنش می چرخیدند.عمۀ ماسویتا قطعاً خواهر شوهر خاله کوفا بود.اما عمۀ او چه کسی بود؟پدرش اصلاً خواهری دارد؟او کجاست؟در هیچ دهکده ای که نامو می دانست ساکن نبود.فرزند به اقوام پدرش سپرده می شد.اهمیتی نداشت که نامو تمام طول عمر خود را با فامیل مادری سر کرده بود.زمان ازدواج که میرسید،پدر شیر بها را تعیین می کرد....

نامو با مادرش به گفتگو ادامه داد:"مادربزرگ،پدر را باخبر خواهد کرد.مادربزرگ حتماً می داند که او را چگونه خبر کند."

صدایی از شکم نامو به گوش رسید!نمایش خوردن کیک و مرغ بریان به طور کلی خوب بود،اما حقیقت این بود که معدۀ نامو از زور گرسنگی به کمرش چسبیده بود.او گنجینه اش را جمع کرد،از تخته سنگ پایین آمد و در زمین کنارۀ رود آتشی روشن کرد.نامو اطراف مزارع متروک را جستجو کرد تا اینکه چند سیب زمینی شیرین برای کباب کردن یافت.بعد،نه از شعف بازگشت به منزل،بلکه بیشتر از روی گرسنگی،پشته ای از چوب برای خاموش کردن عصبانیت خاله چیپو جمع آوری کرد و آرام آرام به طرف رودخانه رفت.

او با تشویش و هراس قدم به دهکده گذاشت.ساعات متمادی از رفتن او می گذشت.پارچ های آب خالی بودند،کدوها آبیاری نشده بودند و ذرت ها هم آرد نشده بود.قطعاً خاله بسیار عصبانی بود!نامو چوب ها را خارج از کلبۀ پخت و پز بر زمین نهاد و برای رویارویی با خاله چیپو خود را آماده کرد،اما به جای خاله، مادربزرگ از کلبه خارج شد!خاله چیپو درون کلبه،به حالت قهر دهانش را بسته بود.او حرفی نزد.مادربزرگ از نامو خواست دنبال او بیاید.نامو با تعجب دید رووا و سایر دختران دارند با زحمت از چشمه آب می آورند.مادربزرگ صحبت خود را شروع کرد:

«هیچ طوری نمی شود که برای یک بار هم کمر آنها خم شود! من امروز به کمک دختر بزرگم احتیاج دارم.»

نامو قادر نبود زبان خود را نگه دارد و گفت: «ماسوینا دختر بزرگ شماست.»

-«بله،اما او دیگر پوست خود را چرب می کند و دهان خود را با عسل شیرین می نماید! در هر صورت دختر تنبل کوچک! ... بعضی اوقات من دوشیزه ماسوینا را مانند یک کودک احمق می بینم.»

نامو از شنیدن این حرف مبهوت ماند! نخستین بار بود که کسی به ماسوینا کنایه می زد. مادربزرگ نامو را به کلبه ی خود برد و به او بهترین بهترین ها را هدیه کرد: لیموناد با شکر! همان چیزی که نامو تظاهر به نوشیدن آن به همراه مادرش کرده بود.

مادربزرگ در حالی که نامو را از خیالات خوشایندش خارج می کرد، گفت: «مادرت به آرامی رشد می کرد. آن زمان من بسیار دلواپس بودم، اما آدمها مانند گیاهان هستند، برخی مانند علف های هرز خودرو سریع رشد می کنند و بعضی هم مانند درختان میوه دیر به بار می نشینند، اما در نهایت درختان میوه ارزشمندترند.»

به عقیده نامو این حرف درست بود. ماسوینا علف هرز بود:

«مادرت، روناکو، آنقدر ارزشمند بود که برای بالندگی اش منتظر بمانم. راستی می دانستی که او با سواد بود؟!»

نامو سرش را تکان داد. موضوع لحظه به لحظه عجیب تر می شد:

-«من و پدربزرگ در نایانگا در زیمبابوه ساکن بودیم. هوای آنجا سرد است. در زمستان آب یخ می بندد.»

نامو سعی کرد یخ زدن آب را در اندیشه اش تصور کند:

-«پدربزرگ کارگر یک مزرعه دار سفیدپوست بود و برای او درخت اره می کرد. چه درختان فوق العاده ای!... آنها قد برافراشته بودند و برگهای سوزنی داشتند و مانند سبزیجات در یک ردیف می روییدند. هر هفته همسر مزرعه دار یک کیسه آرد ذرت، شکر، روغن و گوشت به ما می داد و در سال یکبار به من لباس می داد. زمانی که مادرت و چیپو به قدر کافی رشد کردند و بزرگ شدند، روپوش مدرسه هم می داد. آن ایام شوای هنوز خردسال بود.»

نامو با گیجی کلمه ی ناشناس را بر زبان آورد و پرسید: «روپوش... چیست؟»

مادربزرگ گفت: «نوعی لیاس، تمام دختران در مدرسه درست شبیه هم یک جور لباس بر تن می کنند. مشاهده ی آنها با چهره های تمیز و موهای مرتب در یک ردیف، بسیار دلنشین است.»

مادربزرگ سکوت کرد و نامو فهمید که او در گذشته ها غوطه ور شده است. مادربزرگ زمانی که به مادر می اندیشید، می گریست، به همین دلیل نامو همواره می ترسید در مورد مادرش پرسشی بکند. او دوست داشت بداند که مادر به مدرسه رفته است یا نه، شاید بستنی هم می خورده است!

-«مادرت بسیار باهوش بود! مدیر مدرسه می گفت شاید روزی او به دانشکده برود، اما چیپو بسیار زود همه چیز را از یاد می برد...»

مادربزرگ ساکت شد. نامو لیموناد خود را آرام آرام و جرعه جرعه می نوشید تا آن را به پایان ببرد. خارج از کلبه، کلاغ ها قارقار می کردند و یک نفر، بر سر آنها فریاد می زد. شاید قصد حمله به باغچه را داشتند.

-«یک روز که پدربزرگ درکنار جاده حرکت می کرد، ماشینی با او برخورد کرد. مزرعه دار حقوق آن ماه او را که ده دلار بود، به من داد و ما را از خانه بیرون کرد! همسرش دو پیراهن مندرس و یکی از عکس های خودش را به من داد. همین که از برابر دیدگانش دور شدم، عکس را تکه تکه کردم! ما نه جایی برای ماندن، نه پولی برای گذراندن زندگی و نه کاری داشتیم. این دهکده تنها مکانی بود که به ما امکان زندگی می داد. وقتی کتابهای روناکو را به مدرسه پس فرستادم، گریه کرد.»

مادربزرگ دوباره ساکت شد. کمی بعد صدای خروپفش به هوا بلند شد. نامو به آرامی به او کمک کرد تا دراز بکشد و خودش هم روی حصیر دراز کشید تا کمی فکر کند.

ماسوینا روز چهاردهم ماه بازگشت. سرش تراشیده شده بود و لباس تازه ای بر تن داشت. زمینه ی لباس زردرنگ بود و ماهی های آبی تیره بر آن نقش بسته بودند وحاشیه ای سرخ داشت. خاله چیپو به افتخار خواهر همسرش و سایر فامیل که از دهکده ی دیگری با زنبیل های پر از خوراکی رسیده بودند، مرغی را سر برید. این ضیافت یک نوع اجتماع خانوادگی درشب چهاردهم ماه بود، اما همه با خبر بودند که این میهمانی دراصل جشن گرفتن وضعیت جدید ماسوینا بود. همه بر یک عقیده بودند که او در آینده خانم زیبایی می شود. او سر به راه وخجالتی بود. هرگز تظاهر نمی کرد، بلکه با احترام موقعیت خود را با سایرین در یک اندازه حفظ می کرد و با تکبر و غرور بی جا دیگران را ناراحت نمی کرد. تامو با سینی عصرانه از بین تعدادی دیگر از میهمانان عبور می کرد و از آنها پذیرایی می کرد. تاکاویرای کهنسال زمانی که پسرش آکاردئون می نواخت، با صدای زیری آواز می خواند. یکی هم طبل می زد. پاهای نامو با ضربآهنگ موسیقی به رقص درآمد. در این هنگام، شوهر خاله کوفا او را برای آوردن موز به مزارع موز کنار دهکده فرستاد. او قادر بود جشن را از میان درختان موز در تاریکی نظاره کند. اگر با دستان خود دایره ای می کشید، تمام دهکده در آن جای می گرفت. میهمانان شاد بودند و با هم گفتگو می کردند. بوی غذا و ذرت برشته در فضا پراکنده بود. از جنگل تاریک پشت سرش صدایی شنیده شد. نامو نمی بایست حتی لحظه ای درنگ می کرد. او از میان درختان موز خارج شد و با سرعتی غیرقابل باور متواری شد. او به عقب به طرف آتش های برافروخته فرار کرد و در برابر دیدگان متعجب میهمانان بر زانوانش افتاد. تعداد بسیاری از میهمانان که از جای خود پریده بودند، فریاد زدند:

«نامو!... چه اتفاقی افتاده؟»

نامو در حالی که از ترس زار می زد، بر زمین نشست. سرانجام نفس تنگ شده اش رها شد: «پلنگ!»

هر کس به سرعت باد تکه چوبی از بین آتش به دست گرفت و دوید که مواظب آغل احشام باشد. برای لحظاتی همه حیران بودند. مردان هیاهو به پا می کردند،زنان بچه ها را به درون منازل می کشیدند... بعد، آرام آرام هیاهو خاموش شد. مردی در همان حال که تکه چوب نیم سوخته اش را به درون آتش می انداخت گفت:

«از بس که بیهوده این طرف و آن طرف دویدم، احساس تشگی می کنم!»

دوست کنار دستی اش که کنار پارچ آب نشسته بود، سخنان او را تأیید کرد وگفت: «من هم همینطور!»

شوهر خاله کوفا با صدای لرزانی گفت: «من که هیچ اثری از پلنگ پیدا نکردم.»

نامو که کنار مادربزرگ مچاله شده بود گفت: «درون جنگل... پشت درختان موز بود.»

خاله چیپو گفت: «اگر از من سوال می کنید، او این حرف را از خودش درآورده است. او مدام دوست دارد مرکز توجه دیگران باشد.»

مادربزرگ به شانه های نامو دست کشید و گفت: «نگاه کنید که چطور از ترس می لرزد؟... نه... از خودش نساخته است.»

ماسوینا با لحنی مهربان اضافه کرد: «باغ های موز بسیار تاریک است... من هم از آنجا می ترسم.»

شوهر خاله ابرو به هم آورد، اما حرفی نزد. دوباره همه می خواندند و می خندیدند. مادربزرگ نامو را نزد خود نشاند و اجازه نداد پی کار دیگری برود.

بعد از ساعاتی، مسیر گفت و گو تغییر کرد و از پلنگ به شیربها بازگشت. پدران در مورد پولی که بابت شیربهای دختران خود اخذ می کردند، برنامه ریزی می نمودند. به جز برگزیدن همسر برای این دختران بی خاصیت، از چه راه دیگری می توانستند خانواده را سرپرستی کنند؟! پس چگونه قادر بودند برای پسران خود همسری برگزینند و اطمینان داشته باشند که سرانجام آنها هم پدربزرگ و مادربزرگ می شوند؟ گاهی اوقات پرداخت شیربها، چندین سال زمان می برد. نامو فهمیده بود که قدر و ارزش یک زن را مقدار شیربهایش معین می کند. خواهر شوهر خاله کوفا داستانی را در مورد فردی که یک گله را به عنوان شیربها برای خانواده اش گرفته بود، صحبت می کرد. آن فرد سالیان سال کار کرده بود تا شیربهای همسرش را بپردازد. او ادامه داد:

«ازطرفی برای برخی از زنان حتی یک بزغاله هم زیاد است!»

خاله شوای گفت: «اما در مورد ماسوینا طور دیگری خواهد بود.»

تمام میهمانان تأیید کردند. حتی در مورد رووا هم گفتند که او چاق و زیباست! رووا با خجالت سرش را پایین انداخت. این پرسش برای نامو ایجاد شد که: «برای من چه؟... من که از رووا بزرگ تر هستم... پس برای من چه؟»

او در انتظار ماند تا مادربزرگ صحبتی از او به میان بیاورد، اما مادربزرگ تنها به خاله شوای تذکر داد تا پاهای او را ماساژ بدهد. بعد هم زیاد طول نکشید که نامو و سایر دختران را برای خواب صدا زدند.

*****

نامو از لرزشی که بر بدنش مستولی شده بود، چشم گشود و ماسوینا را دید که می گفت: «بیدار شو!»

نامو برخاست و چشمان خود را مالید تا خواب را از آنها دور کند. هوا هنوز تاریک بود، با این همه صدای خروس به او خبر می داد که تا طلوع خورشید چیزی نمانده است:

«چه اتفاقی افتاده؟... پلنگ حمله کرده؟»

-«نه، عمه ام ناخوش شده... می خواهند کسی را دنبال جادوگر بفرستند.»

نامو به سرعت از جا برخاست. دهکده ی آنها جادوگر و طبیبی نداشت و بیماران ناچار بودند برای درمان بیماری هایشان پنج مایل راه بروند. عمه ی ماسوینا باید بسیار بدحال باشد که از جادوگر قبیله ای بخواهند تا از دهکده اش برای درمان او بیاید.

هنگامی که در تاریکی صبحگاهان قدم برمی داشتند، ماسوینا گفت:

«دیروز پیاده روی او را خسته کرد. ما مجبوربودیم هر یک مایل و یا همین حدود اندکی استراحت کنیم. تصور کردم شب قبل حال او بهتر شده است، اما بعد از جشن استفراغ می کرد.»

اکنون دیگر در منزل خاله چیپو بودند. زن بیمار درون منزل بر روی حصیر مچاله شده بود و خاله شوای با پارچه نمناکی عرق صورت اش را پاک می کرد. نامو به سرعت درک کرد که او حال مساعدی ندارد.

-«نامو!... برو کمی علف خشک پیدا کن، برای رختخواب به آن احتیاج داریم.»

خاله شوای پارچه را به درون آب فرو کرد و بعد آن را بر دست ها و سینه ی بیمار قرار داد:

«او تب بسیار بالایی دارد... تصور نمی کنم مسموم شده باشد.»

نامو داسی به دست گرفت و با شتاب بیرون رفت. نخستین انوار خورشید رنگ ابرها را به سرخی متمایل می کرد، طوری که او قادر بود مقابل پای خود را تا حدودی تشخیص دهد. هیچ کس اثری از پلنگ نیافته بود، اما نامو هیچ تردیدی در وجود درنده نداشت.

او به سرعت به علف های خشک رسید و آن اندازه که قابل حمل باشد، علف چید. وقتی بازگشت خاله شوای و ماسوینا ملحفه ای را زیر زن بیمار مرتب می کردند. خاله چیپو سعی می کرد به او آب بخوراند، اما بیمار تنها ناله می کرد و دست او را عقب می راند. او مثل مار به خودش می پیچید، گویا از دل درد شدیدی عذاب می کشید. رنگ از صورت اش پریده بود و چشم هایش را محکم بسته بود و می فشرد. خاله چیپو بر سر نامو فریاد زد:

«نامو!... همانطور آنجا ایستاده ای؟! ... برو صبحانه و چای بچه ها را آماده کن دختر خانم!... فکر نکن امروز هم می توانی بی خبر به سوی جنگل متروک بروی!»

نامو به دور خود چرخید و رفت. سخنان خاله چیپو که تصور می کرد نامو در لحظات مهم از زیر کار شانه خالی می کند، مانند نیشتری در قلب او فرو رفت. او هرگز خود را از دید خاله مخفی نکرده بود، مگر همان روز صبح زود که برای کندن علف از آنجا دور شده بود. نامو با لبخندی گنگ با خود گفت:

«مثل این که آنها حرف های مرا در مورد پلنگ باور کرده اند.»

او در خاکستر و ذغالهای شب گذشته فوت کرد و با زحمت کتری پر از آب را به روی اجاق گذاشت.

از طلوع تا غروب، از یک کار در پی کار دیگری جان می کند. درون منزل خاله چیپو، ماسوینا عمه اش را باد می زد و دختر خاله های نامو با دلواپسی به او نگاه می کردند. شوهر خاله کوفا قاصد دیگری در پی جادوگر قبیله روانه کرد تا از او درخواست کند که زودتر خود را به آنجا برساند. نزدیک ظهر، ناگهان چیپو و ماسوینا از شدت گریه به ناله افتادند. خاله شوای در حالی که به موهای خود چنگ می زد، با شتاب از منزل خارج شد. او زاری کنان گفت:

«او مرده!... او از دست رفته!»

خاله شوای روی زانو بر زمین افتاد. نامو هم تحت تأثیر او نالید. سایر زنان هم دوان دوان آمدند تا گریه سر دهند. نامو زمانی که دست به سینه مدام به عقب و جلو می رفت در دلش می گفت: «زن بیچاره!... همین شب قبل در مورد شیربها شوخی می کرد... چقدر شاد بود!»

مردم دهکده با عجله رفتند تا خبر را به دهکده های مجاور برسانند. یکی از زنها از اقوام زن مرده نام می برد که در دهکده ی بسیار دوری ساکن بودند و نمی توانستند درمراسم خاکسپاری حاضر شوند. آن زن خاکسترها را درون یک هاون خالی کرد و کوبید و با صدای بلند گفت:

«پسرعمو کودا، عمه میسودزی، عمو تندای... هیچ هراسان نشوید... یکی از بستگان شما در اینجا فوت کرده است. ما می دانیم که اگر برای شما مقدور بود، به طور حتم می آمدید.» سپس خاکسترها را بر باد داد که پیغام را به آنها برساند.

اما در هنگام عصر، خبر بدی به گوش رسید. در دهکده های دیگر هم مردم بسیاری فوت کرده بودند. حتی جادوگر طبیب هم در کلبه اش در بستر بیماری افتاده بود و نمی توانست از جا برخیزد. شاید هیچ یک از اقوام شوهر خاله کوفا هم قادر به آمدن نبودند. نامو به آرامی در گوش ماسوینا نجوا کرد:

«این دیگر چه مرضی است؟»

ماسوینا آهسته به نامو پاسخ داد: «مادربزرگ می گوید "وبا" است.»

چشمان نامو گرد شد:

-«او می گوید ما باید آبهای خود را بجوشانیم، باید دستان خود را کاملاً بشوییم و در صورتی که مجبور شویم... باید از دهکده دور شویم!»

نامو سر خود را تکان داد. پس از این قرار آنها ناچار بودند برای تاکاویرا یک ظرف مجزا آماده کنند. ماسوینا ادامه داد: «اما به نظر پدر این یک جادو است!»

نامو نفسش بند آمد. مفهوم این جمله، بر پا کردن مراسم "جادوگریایی" بود! او تا به آن روز چنین مراسمی ندیده بود، اما در مورد آن چیزهایی شنیده بود. هولناک ترین نکته در مورد این بود که امکان داشت یک نفر جادوگر باشد و حتی خودش باخبر نباشد! جادوگر نحس،چه مرد بود و چه زن... که اغلب زن بود – شبها بر کفتار سوار می شد و امراض را همه جا منتشر می کرد، اما روز بعد چیزی به یاد نمی آورد:

-«تا پس از خاکسپاری کار خاصی نمی توانیم انجام دهیم. قرار است عمه های دیگرم بر سر جنازه حاضر شوند، در غیر اینصورت همه ما می فهمیم که آنها هم از بین رفته اند.»

گریه ی ماسوینا دوباره از سر گرفته شد و نامو با شکیبایی صبر کرد تا او گریه اش ره پایان برسد. احساس گریه کردن در او نبود. اگرچه به خوبی درک می کرد که اشک نریختن نشانه ی عدم دلبستگی قلبی است، اما او با این زن به تازگی اشنا شده بود و به او دلبستگی خاصی نداشت.

خاله چیپو بدن مرده را غسل داد. او شال زن مرده را گشود و آن را به کناری نهاد تا به هر کدام از دختران یا زنان آشنا که زنده می ماند اهدا کند. با این عمل آخرین حلقه وابستگی او به زندگی جدا می شد، او دیگر به به باغچه اش سرکشی می کرد و نه برای خانواده اش غذا می پخت، دیگر او کنار آتش در انتظار نمی نشست تا وقتی که همسرش از شکار باز می گشت به او با احترام تعظیم کند، اکنون او دیگر به دنیای ارواح رفته بود و تا ابد در سرزمین اجدادی اش ساکن می شد.

خاله چیپو بدن زن مرده را در پارچه ای پیچید تا برای تشییع آماده باشد. آن شب، اضطراب و دلهره ی ناشی از این بلا بر اهالی دهکده سایه انداخت. مردها در سکوت در پاتوق همیشگی خود شام می خوردند. زنان هم مشوش و مبهوت درون منازل خود نشسته بودند. این مرگ، عادی نبود و قطعاً مصائبی با خود به همراه داشت.

شوهر خاله کوفا و یکی از برادرانش با دمیدن صبح برای حفر قبر حرکت کردند. آنها پیش از این یک تپه موریانه را در فاصله نیم مایلی برگزیده بودند. در آغاز، گودالی عمیق حفر کردند و بعد هم از کنارها، خاک رس سفت را گستردند. هنگامی هم که بازگشتند، شکافی در دیوار منزل خاله چیپو به وجود آوردند- زیرا مرده نمی بایست مانند زندگان از همان در منزل را ترک می کرد – بعد جنازه ی زن را بر روی یک تخته صاف خارج کردند. مردم عزادار در ردیف های تک نفره در پشت جنازه حرکت کردند تا جادوگران را از مشایعت جنازه شان منع کنند. جادوگران با خبر بودند که آدم های بسیاری برای خاکسپاری می آیند... آخر آنها برای نیات شوم خود جنازه های تنها را می ربودند.

همسر خاله چیپو حصیری را در گور گسترد. او یک کاسه ارزن، یک بسته توتون، لوازم آشپزی و یک ظرف کدو قلیانی لبریز از نوشیدنی بالای سر مرده قرار داد. سپس بدن زن را به طرف راست و دستش را زیر سر درون قبر قرار داد، چنانکه گویا خوابیده است. صورت اش باز بود و پوشش نداشت. هر کدام از اقوام و بستگان مشتی خاک بر روی او پاشیدند. آنها زیر لب آرام می گفتند: «خداحافظ!... در سرای تازه ات مکانی هم برای ما نگه دار، چون ما حتماً با

یکدیگر دیدار خواهیم کرد.»

بعد گور به طور کامل از خاک انباشته شد و تمام درز و سوراخ ها پر شد. سنگ ها بر روی او نهاده و خاک اطراف هم صاف شد. این قبر روز آینده برای یافتن اثری از جادو، مورد بازرسی قرار می گرفت.

******

ماسویتا در حالی که در اتاق دختران دراز می کشید گفت:«بسیار خسته ام، اما خواب به چشمانم نمی آید.»

نامو گفت:«مثل من.»

_«مدام هفته ی پیش در نظرم مجسم می شود... عمه مرا به بازار هفتگی برد... به تو گفته بودم؟»

_«نه.»

_«افراد زیادی را در آن جا دیدم. تراکتور تازه به آنجا رسیده بود. زمان کافی داشتم تا از بین صدها طرح و مدل، پارچه ای برای پیراهن خود انتخاب کنم. صاحب پارچه ها یک مرد از اهالی پرتغال بود. پوست بسیار سفیدی داشت و صلیبی طلایی بر گردنش آویخته بود. وقتی عمه ام نان روی پیشخوان را با دست خود امتحان می کرد، سر او فریاد کشید... حالا از خودم سؤال می کنم آیا او تنهاست؟»

نامو گفت:«چه کسی؟»

_«عمه ام... او جایی آن بیرون است.»

_«به او فکر نکن.»

_«نمی توانم به او فکر نکنم...»

ماسویتا دوباره به گریه افتاد. نامو فکر کرد:«روح آن زن کجاست؟... یعنی امکان دارد کنار جاده ها حرکت کند و فرزندانش را صدا بزند؟... یعنی ممکن است مادر به دیدار او آمده باشد؟... نه، آن قدر ترسناک است که قابل فکر کردن نیست... بیا

برایت داستانی تعریف کنم.

او این جمله ی آخر را با صدای بلند برای از بین بردن ترس خود بر زبان آورد. ماسوینا گفت: تو راهی می شناسی که به این چیزها فکر نکنم؟

-من همیشه به داستان های مادربزرگ گوش میدهم . او می گوید یک قصه ی خوب تا اندازه ی زیادی موجب می شود که همه چیز بهتر به نظر برسد.

ماسوینا آه کشید و غلتی زد. نامو صدای تشکش را می شنید کلبه پر از دختر بود از کوچک و بزرگ و صدای آرام نفس هایشان موجب می شد نامو اطمینان خاطر بیابد نامو قصه اش را آغاز کرد:

در روزگاری دور زن و مردی که صاحب گله ی بسیار و کشتزار حاصلخیزی بودند صاحب فرزند نمی شدند زن نزد جادوگر قبیله رفت و او از خمیر ارزن نوزاد کوچکی برای او به وجود آورد و به زن گفت: این را به کلبه ات ببر و با او طوری رفتار کن که انگار فرزند خودت است . اعتقادات و مقدسات خود را به او بیاموز آن گاه صاحب فرزند خواهی شد اما باید مراقب باشی که صدمه ای به آن وارد نکنی زن قبول کرد اما یک روز طفل خمیری از دستش بر زمین افتاد زن فریاد کشید: خدایا...خدایا...فرزندم به دو نیم شد با این حال کاری از دست او ساخته نبود جز این که دونیمه را دوباره به هم متصل کند پس از نه ماه زن دو فرزند به دنیا آورد یک پسر و یک دختر اکنون خوشحالی پدر و مادر به اندوه و مصیبت مبدل شد چون طبق قانون قبیله دوقلوها بدیمن هستند و باید از بین بروند پدر و مادر تا شش سال کودکان را در میان جنگل مخفی کردند در آن شش سال همه در آن منطقه دچار شوربختی شدند رودها خشکیدند باران نمی بارید احشام و مردم از امراض مختلف از بین رفتند...تا این که پادشاه امر کرد تمام مردم را در برابرش حاضر کنند جادوگر یاب او دستان همه را می بویید و پی می برد چه شخصی موجب این همه مصیبت است پدر و مادر می دانستند که دیگر قادر به پنهان کردن فرزندان خود نخواهند بود. پدر آنها را به سوی چاه عمیقی در پشت آبشاری برد و آنها را به درون چاه پرتاب کرد. بعد با سینه ای مالامال از اندوه نزد همسرش بازگشت اما آب دختر و پسر را با خود جایی در زیرزمین برد. این سرزمین آسمانی آبی همچون ما داشت کشتزارها رودها و دهکده های زیادی هم داشت اما مردم و احشام آن جا همه به نوعی آسیب دیده بودند. آنها با بال ها پاها یا قلب های شکسته داشتند...اما با این حال شادمان بودند و به استقبال دوقلوها رفتند دختر و پسر سوال کردند : این جا کجاست؟ مردم و حیوانات آن سرزمین پاسخ دادند : این جا مکان تمام آنهایی است که از دنیای بالا طرد شده اند دوقوها زمان طولانی در آن سرزمین زندگی کردند. روزی کنار تپه ای سرگرم بازی بودند که روزنه ای در آن تپه پیدا شد. آن ها پدر خود را دیدند که در آن سوی روزنه بالا رفتند و با او به منزل بازگشتند مادرشان از غم دوری پیر شده بود اما وقتی دوباره فرزندان خود را دید از شادی گریست.

آنها هرچه خواستند پدر و مادر فراهم کردند آنها هرگز با فرزندان خود بدرفتاری و یا زورگویی نکردند با این حال بچه ها احساس خوشایندی نداشتند آنها گفتند ما دیگر متعلق به این دنیا نیستیم به همین دلیل شبانه منزل را ترک کردند و به آبشار برگشتند. آنها در حالی که دست تکان می دادند فریاد زدند: خداحافظ...پدر ....مادر ....ما متاسفیم ولی ما به دنیای موجوداتی که دل شکسته و طرد شده اند تعلق داریم آنها به درون گودال پریدند و به سرزمین قبلی بازگشتند ...پدر و مادرشان هم دیگر هرگز آنها را ندیدند....

نفس آرام ماسویتا بیانگر این بود که به خواب رفته است او هرگز داستانی به این درازا تعریف نکرده بود و از پایان آن خوشحال بود اما شنونده ی بی ذوقش او را در نیمه راه تنها گذاشته بود.

به نظر مادر بزرگ از بین بردن دوقلوها نادرست است اما خاله چیپو و خاله شوای عکس این عقیده را داشتند این کار باید انجام می شد تا دهکده از شر موجودات بدیمن محفوظ بماند نامو در لذت حضور اطمینان بخش دختران دیگر کنار ماسویتا به خواب رفت.

روز بعد شوهر خاله از سرگور خواهرش بازگشت و گفت: رد پاهای یک پلنگ بر خاک های دور قبر به جای مانده است ....

ماسویتا نجوا کنان و به آرامی کلمه ای را زیر لب زمزمه کرد: جادو

در حالی که دختران دیگر هم با دیدگان هراسان به او نگاه می کردند. یک فتیله در ظرفی کوچک از روغن تنها نوری بود که کلبه را روشنی می بخشید بوی فتیله موجب آب ریزش بینی نامو می شد تازویونا دختری تنومند که با پاهای پرانتزی متولد شده بود گفت: آنها اطمینان دارند؟

نامو این نکته را می دانست که جادوگران موجب معلولیت می شوند اما تا به حال کسی در نیافته بود چه کسی موجب شوربختی تازویونا شده است . شاید مقصر آنا بود همان که با کروکودیل گاتس قایقران ازدواج کرد. طینت آنها شوم بود و همه باخبر بودند که مادر مادر بزرگش جادوگر بوده است ماسویتا آرام گفت: آنها در پاتوق شان در مورد این مسئله حرف می زدند پس از آوردن غذای اصلی آنها را از بیرون شنیدم پدرم می گوید جادوگران حیواناتی را که می فرستند که اجساد را از درون گورها خارج کنند.

رووا با صدای بلند گفت: آنها عمه را با خود نبرده باشند؟

-نه نه مطمئن هستم پدر دور تا دور گور را با شاخه های یاس وحشی استتار کرده تا آن ها را دچار سرگردانی کند.

نامو اندیشید رووا در خواب راه می رفت و این می توانست نخستین علامت جادوگری باشد . قطعت خاله چیپو از این مشکل رووا مطلع بود و هرگاه او در خواب راه می رفت دختر خود را تنبیه می کرد اما پذیرفتن این مسئله که دخترش یک جادوگر هولناک باشد دشوار بود . به هر حال مادربزرگ می گفت:به مرور زمان او این عادت را ترک می کند در ضمن آنها باید بیشتر مراقب رووا باشند که نکند موقع راه رفتن در خواب از یک جایی پرت شود.

ماسویتا سخنان مادر بزرگ را به این صورت کامل کرد: به خصوص که اکنون پلنگ هم در این اطراف پرسه می زند.

نامو گفت: چی ؟....متوجه حرفهایت نمی شوم.

این روزها صحبت از پلنگ مدام شنیده می شود...اولین بار آن پلنگ زنده ی کنار رودخانه بعد هم آن یکی در مزرعه ی موز

من که حقیقتا یک پلنگ زنده ندیدم...آن فقط تصوری اشتباه بود.

ماسویتا به آرامی به نامو متذکر شد: اما گفتی آن پلنگ غرش کرد

نامو احساس کرد گیر افتاده است اگر اکنون مخالفت می کرد همه خیال می کردند او قصد پنهان کردن موضوعی را دارد رووا این بار سوال کرد:

پدر قاصدی در پی جادوگر قبیله خواهد فرستاد؟

ماسویتا گفت: جادوگر دیگر چاره ساز نیست بزرگان قبیله در نظر دارند تا صبر کنند اقوام عمه برسند و بعد یک فرد متخصص بیاورند.

تازویونا نفس زنان گفت: میخواهند مواکی بیاورند؟

به نظر نامو این کار درست بود مواکی در نزدیکی بازار مکاره ساکن بود مکانی که افراد بسیاری رفت و آمد می کردند و شاید برای مشورت نزد او می رفتند او قادر بود با خواندن افکار شوم جادوگران بوی آنها را احساس کند. گفتن دروغ نزد او بیهوده بود تازویونا با کمی مکث گفت:

من ....شنیده ام که او نیروی ماورائی اش را از راه نادرست کسب کرده است .

با بیان این جملات سایر دختران با اشتیاق سرشان را جلو کشیدند و تازویونا در ادامه گفت: او با پزشک معروفی در ماپوتو تحصیل کرده است دکتر به او گفته که باید یکی از اقوام نزدیکش را به قتل برساند تا بتواند روح او را وادار کند در اختیارش باشد.

دخترها یک صدا گفتند: وای

نامو سوال کرد: او کدام یک از نزدیکانش را از بین برد؟

پسر ارشدش را

سکوتی ناشی از ترس به همه سایه افکند . این طور نشان می داد که گویا جادوگر خود مواکی است . نامو گفت: من تصور می کنم جادوگر قادر به برطرف کردن مشکلات ما باشد. مادر بزرگ می گوید کشتن جادوگر راهی است تا از دست افرادی که هیچ کس به آنها علاقه ای ندارد راحت شویم. به گفته ی او این کار در زیمباوه غیر قانونی است .

همه متعجب به نامو نگریستند بیان کردن سخنان غیرعاقلانه برای مادر بزرگ عیبی نداشت اما برای دختری مانند نامو عیب بود که همان حرف ها را بر زبان بیاورد. تازویونا گفت: برای این که خودت با چشم خودت پلنگ را دیدی این طور صحبت می کنی

-این حرف من نیست .....اگر حرف مرا قبول ندارید از مادربزرگ بپرسید

ماسویتا گفت: آرام تر بزرگ ترها صدای مارا می شنوند

تازویونا گفت: قطعا تو دوست نداری جادوگر کشی را بپذیری

نکند تصور می کنی من باعث نقص عضو تو شده ام ؟ وقتی این حادثه روی داد من حتی متولد هم نشده بودم.

اما مادرت که زنده بود.

نامو به طرف او حمله ور شد و تازویونا که بزرگ تر از او بود با مشت محکم به شکم او ضربه ای زد. این کار او خشم نامو را شعله ورتر کرد.او گوش های تازویونا را پیچاند آن هم برای کسی که از تمام عالم برای او ارزشمند تر بود. بعد بر سرش فریاد کشید: آن چه در مورد مادرم بر زبان آوردی پس بگیر

تازویونا با جیغ پاسخ داد: او زن خوبی نبود همه از آن باخبرند.

سایر دختران خود را برای میانجی گری میان آن دو آماده کردند تا درگیری ادامه نیابد. در همین میان بود که رووا شمع روشنی را بر روی تشک خواب واژگون کرد و تشک فورا شعله ور شد . ماسویتا با لگد در را گشود و پیش از آن که آتش به تمام کلبه سرایت کند تشک را خارج کرد بیرون کلبه همه در تکاپو بودند تا آتش را مهار کنند تشک در حال سوختن شرق شرق صدا می کرد. شعله های سرخ آتش بر چهره ی تک تک آنها سایه افکنده بود. خاله چیپو همان طوری که می دوید فریاد کشید: شما دخترها مایه ی شرمساری هستید ما هیچ کدام روزگار خوشی نداریم و شما هم می بایست در این اوضاع هیاهو به پا کنید....دخترهای نادان

شوهر خاله کوفا با خشم گفت: چه کسی موجب این جارو جنجال شده است دختران سکوت کردند اما پیدا بود که چه کسانی مقصر اصلی هستند نامو و تازویونا به تندی نفس می کشیدند. تازویونا گوش خود رامی فشرد و نامو خراش های واضحی بر دست و بازوی خود داشت. مادر تازوینا دست او را گرفت و او را با خود به مکانی خلوت برد تا ادبش کند و خاله چیپو هم نامو را به یک انباری خالی فرستاد خاله چیپو سرنامو را میان پاهایش فرو برد و او را با یک شلاق چرمی به حدی تنبیه کرد که دست هایش خسته شد:

اکنون می توانی همین جا بخوابی این جا دیگر کسی نیست مگر این که با موش ها دعوا راه بیندازی

بعد در انبار را محکم بست و از بیرون قفل کرد.

نامو در ابتدا توجهی به زخم های شلاق های خاله چیپو نداشت دلش به درد آمده بود اما آرام آرام که هیجان و عصبانیت اش فروکش کرد درد در تمام بدنش پیچید کنار دیوار نشست و زانوانش را تا نزدیک سینه بالا آورد و به بغل گرفت و در همان حال گفت: از این که پای تازیونا ناقص است خوشحالم

اما بلافاصله صدای مادر در گوشش نجوا کرد: این آرزوی قلبی تو نیست...تو ناراحت هستی چون او به تو اهانت کرده ...

نامو گفت: باید هم خشمگین باشم شما آدم بدی نبودید

البته که نه از این که از من حمایت کردی به تو افتخار می کنم

درون انبار آن قدر تاریک بود که نامو قادر به دیدن چیزی نبود. اگر افکار خود را جمع و جور می کرد قادر به تجسم مادرش بود که آن طرف انبار مقابل او قرار داشت . مادر یک پیراهن آبی روشن بر تن داشت با صندل های پلاستیکی صورتی و یک روسری گلدار هم به موهایش بسته بود. نامو حرکتی به بدنش داد و زمانی که جای زخم های شلاق به کف انبار تماس پیدا کرد بدنش لرزید. اکثر دختران از تنها ماندن در چنین مکانی واهمه داشتند اما نامو آنقدر عاشق این تنهایی بود که حتی اجازه نداد که خاله چیپو به این مسئله پی ببرد.

او دردمند و غمگین با خود گفت: نمی دانم آیا آنهامواکی را خبر می کنند یا نه ...شاید شوهرخاله پس از محاسبه ی هزینه ی دکتر در این مورد به ردستی بیاندیشد زیرا او مجبور است که دکتر را از مکان دوری بیاورد و در این مدت از او پذیرائی کند تا سرانجام کار مشخص شود شوهر خاله کوفا بسیار ناخن خشک است ....او حاضر است شپش پخته بخورد اما حلیم خود را آن قدر نگه دارد تا بگندد.

نامو در اندیشه بود: حقیقتا امکان داشت دکتر برای کسب نیروی ماورایی خود پسرش را به قتل برساند ؟....آیا این فرد دوباره به این فکر نمی افتد که فرد دیگری را از بین ببرد؟ چه بلایی بر سر افرادی که او با بوییدن آنها پیدایشان کرده بود آمده است ؟

نامو داستانی در مورد یک جادوگر شنیده بود که چشمانش را با چاقو در آورده بودند او از مادر سوال کرد: آنها دیگر چنین اعمالی انجام نمی دهند می دهند؟

اما روح مادر در سکوت از آن جا رفته و کلبه خاموش بود.

دومین نفر تاکاویرا بود که بر بستر بیماری افتاد و به یک روز نرسید که از دنیا رفت همه می گفتند که او بسیار مسن بوده و پایش لب گور بوده اما وقتی تنها قایقران روستا کروکودیل گاتس هم بیمار شد همه حیران شدند. کسی جرات نمی کرد با قایق سفر کند چرا که ممکن بود اسب های آبی قایق را واژگون کرده و یاشاید تمساح ها افراد را از روی قایق به درون آب بکشند . غیر از او کسی در شنا مهارت نداشت قایقران تورهای دستباف را در مکانی نه خیلی دور از ساحل می گسترد و ماهی های بریم چاق و ببر ماهی های خالدار را صید می کرد. همه از خوردن ماهی بریم لذت بردند اما ماهی خالدار پرطرفدار نبود آنها در گرما به سرعت فسادپذیر بودند بعضی روزها قایقران پس از مات شدن چشمان ماهی ها قصد فروش آنها را داشت امامردم گول نمی خوردند.

اگر او راهی برای رهایی از دست ماهی هایش نمی یافت تنها می خندید. او مردی تنومند با صدایی گرفته و خشن بود که خودش هم ماهی بسیار دوست داشت به همین دلیل هم به او لقب کروکودیل داده بودند چون تمساح قادر بودند گوشت فاسدی را که چند روز در اب مانده بود ببلعند بدون آن که حتی بیمار شوند گویا قایقران هم این توانایی را داشت.

مردم به دور آتش گرد آمده بودند و در گوش هم زمزمه می کردند:

اگر او بیمار شود پس دیگر کسی سالم نخواهد ماند.

از آن جا که گاتس هر روز بیش تر از روز گذشته از شدت بیماری رنجور می شد اهالی دهکده با هراس به او نگاه می کردند . چشم هایش همانند ماهی خالداری که زیر آفتاب مانده باشد بی رنگ و مات شد و بعد فوت کرد.

آنا همسر او از اندوه بسیار گریست کسی تصور نمی کرد او تا این حد دلبسته ی همسرش باشد . آنا آنقدر بدخلق و بهانه گیر بود که همه منتظر بودند از شادی پایکوبی کند اما آنا برای کروکودیل گاتس به تلخی می گریست و بعد او هم مانند همسرش بیمار شد و از دنیا رفت.

با تمام مراقبت های مادر بزرگ زمانی فرارسید که وبا به درون دهکده هم رسوخ کرد برخی از مردم بسیار جزئی ابتلا یافته بودند و بسیاری دیگر را هم بر بستر انداخته بود تعداد اندکی هم بودند که اصلا مبتلا نشدند خاله شوای فقط یک هفته طاقت آورد و نوبت به ماسویتا رسید... او آرام آرام لاغر و رنجور شد تا حدی که از شدت بیماری نمی شد او را شناخت خاله چیپو که خودش هم بسیار بدحال با خواهش از دخترش می خواست که گریه و ناله های جگرسوز را تاب بیاورد تا این که به پیشنهاد مادر بزرگ در کلبه ی دیگری خوابید.

مادر بزرگ نامو و شوهر خاله کوفا افراد خوش اقبالی بودند که مبتلا نشدند. آنها آب را به جوش می آوردند و شکر و نمک را که بسیار کمیاب بود در آن حل می کردند تا بیماران ناتوان و رنجورتر را تغذیه کنند. مادر بزرگ می گفت که این محلول قوای آدم را حفظ می کند تا مجددا مهیای خوردن غذاهای معمولی بشود نامو با دقت و حوصله قطره قطره از آن مایع در دهان ماسویتا می ریخت .به مرور زردی چهره و رنگ باختگی ماسویتا ناپدید شد و تب سوزان بدنش

خاموش شد. او به تکه ای پوست و استخوان تبدیل شده بود و موهایش که پس از تراشیدن در جشن باروری بلند شده بود اکنون ریخته بود. نامو از دویدن بسیاری از بالین یک بیمار به بالین بیمار دیگر آنقدر خسته شده بود که به دشواری گام برمی داشت. در بعضی از کلبه ها اجساد دفن نشده بر زمین باقی مانده بود زیرا کسی قدرت دفن آنها را نداشت رووا بیمار نبود اما از ترس و اندوه مشاعرش مختل شده بود. او ساکت در کنار ماسویتا زانو می زد و از خوردن و نوشیدن هرچیزی اکراه داشت.

کمی پیش از آن نامو اورا به زور از ماسویتا جدا کرد تا با خانواده ای در آن سوی دیگر دهکده به سر ببرد او اکثر اوقات به دیدارش می رفت تا دخترخاله ی خردسالش را در آغوش بگیرد و در همان حال که اشکهایش بی صدا از چشمان خودش سرازیر می شد اورا در آغوشش به جلو و عقب حرکت بدهد. نامومثل یک حیوان اهلی که کشیدن گاری برای او دشوار باشد با گامهای سنگین از یک کار سخت در پی کار دشوار و طاقت فرسای دیگری می رفت نامو برخی اوقات از شدت خستگی در میان راه می نشست تا نفسی بگیرد نامو به آرامی در گوش رووا نجوا کرد:

" گویا حال ماسویتا رو به بهبود است. مادرت هم دیگر بیمار نیست. دوست داری برایت قصه بگویم؟"

تعریف کردن داستان برای نامو وقت گیر بود اما همان اندازه لازم بود که رووا در زمان دوری از خانواده اش احساس امنیت کند و نامو هم در همین فاصله از کارهای دشوار رهایی یابد. این داستان ها رووا را کمتر به یاد مادرش می انداخت که حتی پس از بهبودی هم به او بی توجه بود خاله چیپو کاملا رووا را از یاد برده بود گویا اصلا فرزند دیگری ندارد.

نامو گفت:" در روزگاری دور یک صیاد بود که دو تا سگ داشت نام یکی از سگها تیزچنگ و نام ان دیگری تیزدندان بود"

رووا سوال کرد :" آنها چه رنگی بودند؟"

نامو که بر دامنش یک کاسه حلیم قرار داده بود و همین که دخترک دهان باز می کرد او یک قاشق پر از حلیم را به سرعت در دهانش می ریخت سریع گفت:

" قهوه ای با دم هایی که نوکشان سفید بود یک روز صیاد به شکار رفت و یک خرگوش کوهی دید که بر فراز تخته سنگی نشسته است. درست در زمانی که قصد داشت آن خرگوش را شکار کند یک پرنده هانی گاید ( Honney Guide)

( پرنده ای جادویی که عسل می خورد و انسان را به طرف خوشبختی هدایت می کند معادل فارسی آن را می توان " همای سعادت" دانست.)

بر فراز سرش به پرواز درآمد و جیغ زد: ای صیاد!... آن خرگوش را رها کن... کمی جلوتر چیزهای عالی تری وجود دارد" صیاد سگ هایش را کنار کشید و به مسیرش ادامه داد"

نامو قاشق دیگری در دهان رووا خالی کرد و ادامه داد:

"... مدتی بعد صیاد به یک خرگوش دیگر رسید. کمانش را کشید اما در آن لحظه مجددا پرنده هانی گاید جیغ زد و گفت: ای صیاد!... آن خرگوش را رها کن... کمی جلوتر چیزهای بهتری وجود دارد. او به سخنان پرنده گوش داد و طولی نکشید که به یک گوزن رسید و گفت: عجب گوزن چاق و فربه ای! قطعا این صید از همه بهتر است! اما پرنده بازهم جیغ زد و حرفهای قبل را تکرار کرد. صیاد با ناراحتی به راه خود ادامه داد تا اینکه یک گاومیش را دید. حیوان چند لحظه قبل بر تخته سنگی افتاده و مرده بود. صیاد با شادی فریاد کشید: چه عالی! حتی یک تیر را هم نباید بیهوده هدر دهم! او به زمین نشست تا گاومیش را قطعه قطعه کرده و آن را کباب کند اما پرنده دوباره بر فراز سرش پدیدار شد و حرفهای قبل را به او گفت:. صیاد بسیار عصبانی شده بود. با خودش گفت: پرنده فضول! من در عمرم شکاری به این خوبی ندیدم. ممکن نیست چیزی بهتر در پیش باشد! ولی با این همه از اینکه به سخنان پرنده توجه نکند نگران بود زیرا آن پرنده موجودی جادویی بود. در دلش گفت: فکری در سر دارم. گاومیش را در یک غار مخفی می کنم و وقتی او از اینجا دور شد بازمی گردم و آن را برمی دارم. او به درون غاری رفت همانطور که جلو می رفت کوه بزرگتر و بزرگتر می شد. پشت کوه دهکده ای بود که تا به آن روز کسی قدم به آن جا نگذاشته بود دهکده ای با کلبه های زیبا و آغل های گاو و گوسفند و بز. بزرگ دهکده زن بسیار کهنسالی بود که تنها یک دندان تیز و بلند داشت و فقط زنان در آن دهکده ساکن بودند پیرزن تمام مردان را خورده بود زیرا آن ها غذا محبوب او بودند!

پیرزن صیاد را ورنداز کرد و گفت: خوش آمدید! خوش آمدید! خواهش می کنم شب را میهمان من باشید. او کاسه ای غذا به صیاد داد و یک رختخواب نرم در اختیارش گذاشت. اما در طول شب دندان درازش را تیز می کرد... قرچ، قرچ، قرچ... و آماده خوردن صیاد می شد. سگ ها تیز دندان و تیزچنگ، مقابل صاحب خود ایستاده بودند و پارس می کردند تا با اینکار از صاحب خود محافظت کنند. برای همین آن شب پیرزن به جای مرد یک بز خورد.

صبح فردا، او به صیاد گفت: در جنگل یک درخت خشکیده وجود دارد. به من کمک می کنید تا از شاخه های آن هیزم تهیه کنم؟

صیاد جوان گفت: حتما...

_ اما شما نباید آن سگ ها را همراه بیاورید آنها بسیار وحشی هستند و شاید به من حمله ور شوند...

مرد سگ ها را در آغل بز انداخت بعد او و پیرزن به سوی جنگل رفتند و زمان بسیاری در جنگل راه رفتند تا اینکه به درختی خشکیده رسیدند پیرزن به صیاد گفت: از نوک درخت آغاز کنید! مرد هم از درخت بالا رفت تا به نوک درخت رسید. او شروع به کار کرد شاخه ها را می برید و به پایین پرتاب می کرد در این میان پیرزن دندان درازش را با سنگی تیز می کرد... قرچ، قرچ، قرچ و در این اندیشه بود که درخت را قطع کند. با خود گفت: او بر زمین خواهد افتاد و گردنش خرد خواهد شد بعد من می توانم برای ناهار اورا بخورم...

در همین لحظه پرنده اورا دید که در حال تیز کردن دندان است. پرنده از آنجا به غار رفت و به زنان گفت: زودتر سگها را رها کنید! زنها سگ ها را رها کردند و سگها به سرعت به سوی جنگل دویدند آنها خود را به پیرزن رساندند و اورا به زمین کوبیدند و تمام استخوان هایش را خرد کردند. صیاد به غار بازگشت و تمام زنان به پیشوازش رفتند آنها آغل های گاو ها و گوسفندها و بزها و خوک ها و قفس مرغ ها و جوجه ها را به او نشان دادند تمام انبار غلات و رودهای زلال را به او نشان دادند و گفتند : لطفا همسر ما شوید پیرزن جادوگر همسران همه مارا بلعیده است به این صورت صیاد جوان رئیس قبیله شد و همواره به یاد داشت که برای پرنده عسل نگه دارد..."

اکنون کاسه حلیم تهی شده بود رووا در آغوش زن صاحبخوانه به خواب رفته بود. زن از نامو تمجید کرد و گفت :" تو داستان سرای ماهری هستی"

نامو تبسمی کرد و برخاست بدنش کرخت شده بود احساس می کرد قادر به حرکت نیست اما باید حرکت می کرد. باید به ماسویتا غذا می داد و چندین کار طاقت فرسای دیگر که در انتظارش بودند نامو بازگشت و خاله چیپو را دید که بر روی رختخواب ماسویتا خم شده است مادربزرگ همانطور که نشسته بود بادام های زمینی را در هاون نرم می کرد. مادربزرگ به خاله چیپو تشر زد:

" اورا راحت بگذار! تو با ناله و فغان بیمورد خود بیشتر اورا بیمار می کنی"

خاله چیپو نالان گفت:" چقدر دختر زیبایی بود!"

_ او زنده است نیست؟ دوباره موهایش رشد می کنند و بلند می شوند.

خاله چیپو با هق هق گفت:" شبیه یک قوری بند زده !"

_ تو چقدر احمقی! وقتی درون شکم من بودی باید تورا از بین می بردم!

خاله به سرعت پاسخ داد:" همین بله مدام مرا سرزنش می کنی! تو همواره به روناکو و شوای بیشتر توجه داشتی"

نامو با وحشت به دیوار تکیه داد. او هرگز بزرگ ترهایش را ندیده بود که اینگونه حرف بزنند.

_ روناکو ده برابر شما ارزش داشت... او حتی شایستگی رفتن به دانشگاه را داشت.

_ بله حتما... چه کسی بود که با فرزندی در شکم و یک همسر نالایق به خانه بازگشت؟! روناکو خانم باهوش! حیف که او و شوای مرده اند و تنها من برای تو باقی مانده ام!"

با شنیدن این سخنان مادربزرگ به تلخی گریست:" دیگر طاقت شنیدن ندارم! دختران نازنین من از دستم رفتند و این هم که برای من باقی مانده قصد نابود کردن مرا دارد!"

خاله چیپو فریاد زد:" تو لیاقت دختری مثل مرا نداری"

بعد به هق هق گریه را سرداد:

" از صبح تا شب به تو خدمت می کنم برای من چای بیاور برای من شکر بیاور پاهای مرا ماساژ بده!... به جز من هیچکس این همه خودخواهی را تاب نمی آورد!"

خاله چیپو از خاطر برده بود که تمام این کارها را نامو انجام می داد!

در میان هیاهوی آنان ماسویتا با ناله ای گفت:" خواهش می کنم دعوا نکنید من طاقتش را ندارم"

نامو به سرعت خود را به او رساند و اورا نوازش کرد، انگاری که کودک وحشت زده ای را تسلی می دهد. او آرام گفت:" چیزی نیست همه خسته شده اند... آنها که دعوا نمی کنند"

او کنار ماسویتا بر زمین نشست و دست خود را به دور کمر او حلقه کرد کار دیگری از دستش برنمی امد.

هیاهوی بزرگترها با یکدیگر و بیماران اطرافش همه و همه اورا گیج کرده بودند ناگهان نامو بدنش به لرزه درآمد. نفسش را حبس کرد و به ماسویتا پناه برد؛ گویا می خواست اورا از چنگال شیر خلاص کند. شوهرخاله کوفا به درون کلبه آمد و مادربزرگ را دید که بر زانوهایش چپ و راست می شود. خاله چیپو مثل یک سگ زوزه می کشید. شوهرخاله آرام آرام عقب رفت و راه جنگل را در پیش گرفت تا ساعاتی دیگر بازمی گشت غائله ختم می شد و همه مجددا به حرفهای عادی خود مشغول می شدند گویا وبا بود و نبود را از جسم اهالی دهکده گرفته بود و دیگر چیزی نیافته بود که به آن هجوم بیاورد غیر از روحشان.

هنگامی که این فاجعه به پایان رسید و بیماری ریشه کن شد نامو احساس کرد که قوایش دارد تحلیل می رود. مردها گوری دسته جمعی در جنگل حفر کردند و اجساد را با احترام و آئین خاص مانند سایر مردگان به خاک سپردند. دوباره مادربزرگ و خاله چیپو با عشق و محبت با یکدیگر رفتار می کردند. ماسویتا نگهداری از فرزندان خاله شوای را عهده دار شد وظیفه و مسئولیتی که با وجود رنج جسمی بیش از حد توانش از انجام آن خوشحال بود. اینطور به نظر می رسید که همه چیز بر وفق مراد است اما نامو احساس می کرد مشکلی در این میان وجود دارد که او قادر به بیان آن نیست.

گفتگو در پاتوق بسیار آرام بود. دیگر زن ها به صورت گروهی دورهم جمع نمی شدند. انگار میان آنها فاصله افتاده بود. دهکده پریشان شده بود و نامودر اعماق وجودش نمی دانست که چگونه این پیوندهای گسسته را بهم وصل کند.

***

گام هایی که نامو به دشواری برمی داشت ماسویتا را ناچار ساخت تا بپرسد که آیا آن سبد خیلی سنگین است؟

نامو در جواب گفت:" نه... گمان نمی کنم سنگین باشد. اگر به کمک تو احتیاج داشتم می گویم"

اما در حقیقت آن سبد از هر سبدی که نامو تا به آن روز حمل کرده بود سنگین تر بود اما نامو نمی توانست از دختر خاله اش بخواهد که کمی از بار اورا حمل کند چون ماسویتا بسیار رنجور و ضعیف بود او فقط چند هفته ای بود که از وبا رهایی یافته بود و هنوز لاغر و ناتوان بود. این لاغری از کمبود غذا نبود به هرطرف که سر می چرخاند دستی پیدا می شد که به او غذا بخوراند. خاله چیپو یکی از مرغ های فربه و چاق خود را سر برید و ماسویتا را مجبور کرد که تمام آن را بخورد. مادربزرگ هم برایش دانه های کدو تنبل را با نمک بو می داد اما در این میان شوهرخاله کوفا از همه بیشتر ایثار می کرد.

او به همراه نامو به جنگل رفت و یک کندوی زنبور عسل طبیعی پیدا کرد. زنبورها در یک لانه قدیمی موریانه جمع شده بودند شوهرخاله کوفا شکاف را بند آورد و با بیل حفره دیگری کنار آن ایجاد کرد. او با استفاده از برگها و علف ها آتش پردودی درست کرد تا با دود آن زنبورها را گیج و بیحال کند اما باز با این حال برخی زنبورها آنقدر سرحال بودند که اورا نیش بزنند.

نامو همانطور که نگاه می کرد از ترس زبان خود را به دندان گرفت. وقتی شوهرخاله کوفا با لجاجت و سعی بسیار کندوی عسل را خارج کرد. اشک از دیدگانش جاری شد او عسل ها را در یک ظرف آب قرار داد تا زنبورها مجددا آن را پیدا نکنند. اکنون وظیفه نامو بود که ظرف را منتقل کند. دستان شوهرخاله به حدی متورم شده بود که قادر به برداشتن بیل نبود. نامو به او کمک کرد و بیل را برداشت قبل از اجتماع دوباره زنبورها آنها به سرعت از انجا فاصله گرفتند. خاله چیپو عسل را از موم جدا کرد و آن را با آرد ارزن پخت تا کلوچه ای خوشمزه تهیه کند. هر دفعه ذره ای از کلوچه ها را به دهان ماسویتا می گذاشتند اما او رغبتی به خوردن نداشت. هنوز به قدر لازم سرحال نشده بود و نگران کننده تر این که هنوز عادت ماهانه اش مرتب نبود. مادربزرگ به خاله چیپو می گفت:" او هنوز به رشد کامل نرسیده است. اکثر دختران در این سن عادت ماهانه ی نامنظمی دارند."

خاله چیپو با یاس گفت:" اما من فکر می کنم او نازاست... من هرگز صاحب نوه نخواهم شد."

مادربزرگ با ناراحتی لبهای خود را گزید.

برای یک زن چیزی بدتر از ناباروری نبود. نامو خیلی برای دخترخاله اش دلسوزی کرد. امیدوار بود که بتواند در این مدت درمانی برای بیماری ماسویتا بیابد.

اگرچه جادوگرکشی برای تمامی آنها با خطرات مختلفی همراه بود و شاید یک جادوگر موجب تمام این بیماریها و مرگ و میرها شده باشد. اما آنها می خواستند به این موضوع پی ببرند و آن فرد را بشناسند.

ماسویتا فرزند خاله شوای را به پشت خود بست و یک سبد بسیار کوچک را روی سرش جای داد. کودک مدتی قبل از شیر گرفته شده و از خوردن حلیم رقیق و آب جوش ناخشنود بود و مدام گریه می کرد و این گریه ها موجب ناراحتی نامو می شد.

نامو در مورد عدم رضایت شوهرخاله کوفا در پرداخت مواکی اشتباه می کرد. بیماری دخترش اورا بسیار نگران کرده بود. او حتی در مورد آمدن مواکی به دهکده هم اشتباه می اندیشید. جادوگر عادی شاید از روی ناچاری به منازل مردم سر بزند اما مواکی این کار را نمی کرد او فرد مهمی بود. مردم می بایست خود به نزد او بروند و حتی ممکن بود بسیار در انتظار بمانند تا اورا ملاقات کنند.

خاله چیپو همسرش مادربزرگ و نامو در انتظار بودند که سایرین به آنها بپیوندند. شاید بیش از نیمی از اهالی دهکده به دلیل سرایت بیماری وبا یک نفر از اقوام خود را از دست داده بودند. بقیه مردم در دهکده می ماندند که از فرزندان خود مراقبت کنند. سرانجام یک گروه بیست نفره جمع شدند و به سوی پایین جاده به راه افتادند پس از چند قدم نامو در گردن خود دردی احساس کرد، اما دندان های خود را برهم فشرد و درد را فراموش کرد. آنها در طول راه مدام استراحت می کردند زیرا مادربزرگ و ماسویتا قادر نبودند همگام آنها شوند قبل از غروب آفتاب به روستای بعدی رسیدند جایی که محل سکونت خواهر شوهر خاله کوفا بود. شوهر عمه ماسویتا سوال کرد:

" چرا اینقدر دیر رسیدید؟"

او قصد همراهی آنها به نزد مواکی را داشت. شوهرخاله کوفا آرام جواب داد:

" به خاطر ماسویتا!"

و در همان حال ماسویتا تلو تلو خوران به سمت تنه درختی برای نشستن رفت. او آرام از شوهرخاله پرسید:" او ماسویتاست؟!... اورا نشناختم!"

نامو کودک را از دخترخاله اش گرفت و با دست حلیم در دهان او گذاشت پوست کودک شل و وارفته بود چنان که گویی از هم اکنون تسلیم ناخوشی های زندگی شده است. ماسویتا با بغض گفت:" دوست دارم فرزندان عمه ام را ببینم"

نامو گفت:" زمان بازگشت می توانیم این کار را انجام دهیم"

او دوست نداشت دوباره ماسویتا را گریان ببیند:

ازبازر برایم بگو...باید جای بسیار جالبی باشد

ماسویتادوباره ازتراکتور و پارچه های مختلف حرف زد و ان مرد پرتغالی کهدرقفسیک طوطی به رنگ زردو ابی داشت .طوطی بجززبانپرتغالی زباندیگرینمی دانست و به هرکسی که انگشت خود را ازمیان میله ها به درون قفس می برد نوک میزد.

ان ها شب را دردهکده عمهی ماسویتا سپری کردند و صبح فردا دوباره حرکت کردند.ناموپی برد تعدادی ازانها زانگو داشتند.اگرچه همهی ان ها پیش ازان نهوارهای مخصوص عزا بست9ه بودند مردان به دور سرو زنان به دور گردن بهغیر ازاین مردان اندک ریشی به صئرت داشتند زیرا انان اجازه نداشتند تا پایان مراسم سوگواری صورت خوت را بتراشند اکنون نامو می دید کهبسته هاید قرمز و ابی کوچکی که درون ان از ریشه و پرهای جادویی پرشده بود دست بهدست می شود و شوهر خاله کوفا هم یکیازاین بسته ها راب ه دور بازوی خود بسته بود حتی فرزند خاله شوای هم یکی به دور کمرش بسته بود.

ناموبباخود گفت:الین گروه باسید شب قبل با جادوگر ملاقاتکرده باشند ان ها زا ترس جادو و سحر چه کسیازخود حفاظتکردهئاند؟

تمکام وجودش لبریز ازترس شد کسیکه به او ازان بسته ها نداد.جهان پیش چشمانش تیره و تار شد .باسبد سنگینی که بر سرش داشت تلو تلو خوران ایستاد با این جال ممکن نبودچیزی راحس کند او همان فردی بود که ان ها ازاو می ترسیدند و فکر می کردند نیمه های شب او سوار بر کفتارها می شود.

ناموب ه قدری پریشان بود که رش با درختی برخورد کرد.پوست درخت پیشانی اش را زخمی کرد.اما اوعکسالعملی نشان نداد مبهوت غوطه ور در اندیشه هایش بیحرکنماند.

-خواهش می کنم اجازه بده9 من هم کمی به تو کمک کنم

صدای ماسویتا بهارامی شنیده شد:

-کودک فعلا دراغوش مادرم است من می توام به تو کمک کنم.

زمانی که دخترخاله شا چندید بسته ی سنگین ارد ذرت را ازسبدش برداشت و به دوش کشید نامو ناراحت نشد:

-اگراین خرت و پرت های من هم بر دوش تو باشد به ارامنی زیرانهای خورد می شوی!بیاتا یک زانگو به بازوی ببندم من یک بسته ی اضافی دارم.

ناموئ مانند افراد مسخ شده بهماسویتامیئنگریست که بسته ی ابیرنگجادوییرا به دور بازویش می بست .او با دوب رگخراش پیشانی اش را پاک کرد تبسمی بیحان تحویلدخترخاله شا داد ماسویتا با اضطراب گفت:

به گمانم گرماناراحتت کرده

-نه نه حال من کاملاخوب سات.

ناموباز هم رمیقی برایرفتن ندشات اما خیلی زود برای زانگوی اهدایی ماسویتا جوابیپیدا کرد .شوهرخاتلهکوفا زانگو را به دخترش داده بود و توقعداشت دخترن او به دختران کوچکترازخود هم بدهد.ان ها برای دیار با مواکی می رفتند همان فردی که برای کسب نیروی جادویی پسرخود را ازبین برده بود شوهرخالهکوفا می خوسات اطمینان پیداکندکه زمان بازگشت به منزل تعداد جادوگران بیش تر زازمان امدن نباشد.

نزدیکعصر به بازارماهانه رسید .بااین که سفر برای ان ها سرگرمی و خوشینبود اما همه با شناطو شاداب بودند .بازر بسیار شلئوغو پردود بود دههاچادرکوچک دورتا دور برپا شده بود .کپه های اتش دود سیاه رتنگی را ازمیان درختان موزارا به اسمان می فرستادند.زن های دشرت اندام به سربند های روشن کنارمغازه ی مرد پرتغالی پشت کوهی نشسته یودند صورتشانازروغنمالیده شده بود برقمی زد.

مردان ازساقه های حصیر سبد یم بافتند.صیادان سبدهای ماهی خشک شدئه را گردانده بودند .دوره گردان ذرت و بادام زمینی برشته کردند .عظران ها تا حد زیادی نامورا سست کرده بود اوبدا اشتیاق سرش را به اینسوان سو یم گرداند تامی تواسن همه چیز را زیر نظر بگیرد مرد دهقانی چنگمی نواختو درهمان حالمنتظر بود کهکسی بیاید و جوجه هایش را اخریداری کند برای خود ترانه9 می خواند مرغها با پاهای بسته دریک ردیفکنار هم نشسته بودند.مردی برپلکلان بازاربا اهنگی خوشایند درفلوت خودمی دمید مرد دیگری با گیتار پرتغالی بااو هم اهتنگ بود صدی گیتار تا کنو به گوش نامو نرسیده بود و اهنگی که می شنید محسورشمی کساخت.درحالیکه به دشواری قادربود زیباییصدا را بپذیرد خاله چیپو برسرش داد زد که حرکت کند!

ان ها نزدیک رود اطراقکردند ناموباری مهیا کردن اتش غذا دئر پی سنگ بود او زمین را پاک سازیکرد تا جحاهی خواب را هم مهیا کند به زحمت ازرودخانه اب می اورد و مشغول کارطولانی تهیه ی غذاشد مهمئنبود که خستهاست هنوز وظایفی داشت که باید انجام می داد...

اما هنگامیکه تمامیکارها به پایان رسید او انقدرهیجان زده بود که قادر به استراحت نبود با شتاب به بازار برگشت نوازندهی یگیتار رفته بود اما

چیزی به جذابیت همان گیتار رونماییشده بود این بار مغازهدارر پرتغالی رادیوی خود را روشن کرده بود با صدایی بسیار بلند هیچکس قادر نبود چنین هیاهخویی به پا کند نامو حس کرد اگر به رادیو تکیه کند تماماندامش خواهد لرزید بهنظرشتماموجودش لبریزاز موسیقی بود و رادیو برایش چه جاذبه ای داشت.مات و مبهوت انجا ایستاده بود تا این که کسی دست او را گرفت و با زور او را به کناری برد.نامو بااشفتگی ازانجا فاصله گرفت و در همان دور و بر در سایه منتظر ماند.

فروشنده ی پرتغالی به زبان عامیانه ی شونا بر سرش داد زد:

-به منزل برگرد پیکانین این ها برای بچه ها به سن تو مناسب نیست

نامو کم کم درک کرد کهمنظورمرد چیست

چراغهای نفت سوز –که ازاجناس عجیبدیگر بودند-درهمالن حال که قلاب های بالای ایوان معلق بودند فس فس می کردند زیر چراغ ها دسته ای از زنو مرد با ظرف های اب جو جمع بودند یکنوع احساس خطر ناشناخته برفراز سر گروه در پرواز بود گرچه نامو قطعا دلیل انرا نمی دانست

او با افسوس به نزد گروه باز گشت وقتی رسید شنید که دخترخاله کوفا فریادمی کشید:مواکی تا چند هفته مارانمیپذیرد او حتی حاظربه گفت و گو با من نیست اخرتاکیدر انتظاربمانیم؟حدس می زنم قصد دارد قیمت را بالا ببرد فرزندکشپست!

خاله چیپو التماس کنان گفت:فریاد نزن تو که خبر نداری چه کسی سخنانمارا می شنود

شوهرخاله به سرعت حرف خود راقطع کرد و به اطرافش به تاریکی میان درخت ها نگریست او ارام گفت:راست می گویی به این نکته توجه ندشاتم که شاید جاسوس هاییهمداشته باشد

شب نامو وقتی در کنار ماسویتا دراز کشید سوال کرد:چهنوعخبرچینهایی؟

ماسویتا کمی اندیشید و گمانکرد شاید جغد ها باشند نامو درحالیکهبه اسمان پرستاره خیره شده بود منظور او را درک کرد اوخوابیدن در محیط باز را دوستنداشت حتی اگر تعداد زیادی هم در کنارش باشند.

نامو به واکی میاندیشید مادربزرگ می گفت :جادوگرهای بسیارخوب هم اکثر اوقات وسوسه می شوند که ازنیرویشان در مسیر ناصحیح بهره ببرند ان ها یکبار این کاررا انجامدادند شما باید به همان اندازهکه از سگ هار دوری می کنید ازانها هم دوری کنید

ازدور دست صدای رادیو و فریادهای ردان مست به گوش میرسید.موسیقیموجب شده بود نامو فکرکند به یک مکان بسیار عجیب و ناشناختهو پرهیجان امده است باخود گفت:چقد رخوب است که باید در انتظار بمانیم.

هرروز ناموبه چیزهای تازه ای پی می برد تعدادی ازسربازان فرلیمو خارج ازبازار سخنرانی می کردند ان ها به همه می گفتند امنون که اشغالگران پرتغالی شکست خورده اند مردمموازمبیک باید متحد شوند وبا هم تلاش کنند تاکشور نوینیرااحیا کنند.نامو مفهوم ملتو کشور را نمیدانست اما باا احترامبه سخنان انان وش می داد تعدادی از سربازها خانتم بودند امالباس مردانه برتن و مانند مرداناسلحه بردوش داشتند و ازمستعمین حفاظتمیکردند شوهرخالهکوفا با نگاهی به زنان اسلحه بردوش به شوهرخواهرشگفت:

نمیدانم قیمت شییربهای انان چتد است؟

وشهرخواهرش جواب داد :حتی یک سکه...اعضای فرلیمو می گویند دادن پول برای زنان کارصحیحی نیست.

همهمتجب شدند برای زنان پولی نمی پردازند؟پس پدر چگونه می تواند ازعههده ی هزینه های بزرگ کردن دخترش بربیاید ؟

خالهچیپو گفت:ان ها چیزیازحیوانات کم ندارند ازدواجهاییکهمخارجینداشته باشد نانند ظروفکهنه می شکنند و ناپایدار هستند.

دریکیازشبهاسربازان فرلیمو برای شادیو سرگرمی فشفشه پرتاب می کردند ودر اسمان نور می افشاندند گلوله ها مانند صاعقهمنفجر میشدند و بهطرف ستارهها پرواز می کردند صدای جرقه و تیراندازیموجب شده بود که نامو ماسویتا یکدیگررا ازترس در اغوش بگیرند مادربزرگ غرولند کنان گفت سربازان احمق.

او اکنون اکثر اوقات خشمگین وبدخلق بود نامومی دانست دلیل این تند خوییاز پیاده روی طولانی است یااز اندوهو غم اما بهنظرمی رسید مادربزرگ هرروز پیرترمی شود اودیگر مانند گذشتهپرتحرکنبود و مدام کنار درختیچمپاته می زد و به رودخانه خیرهه یمشد ماسویتا هم کهاز رنجوری نانوانینیروی کارکردن نداشت اغلب درکنارمادربزرگ می نشست به همیندلیل نامو ارزو می کرد تاهرچه زوددتر بانواکی دیدار کنند هرچند ازانچه قراربود که مواکی بگوید هراسان بود.

روزیبهمادربزگرگفت:مادربزر

خودرا ازترس خیس کردند»-«نامو به معنای دردسراست،درست می گویم؟اما به گمان من اودخترخوبی است،من دردسری دروجوداو نمی یابم.»مادربزرگ مشتاقانه گفت:«اویک کدوتنبل کوچک وعزیز من است!اوتنهایادگار روناکوی من است،اماخوب...به دنیاآمدنش دردسرسازشد.»-«چه اتفاقی افتاده ؟»

درهمان حال شاگرد خود رافراخواندتا ازآشپزخانه برای آنها چندلیوان چای وعصرانه بیاورد.نامو ازشنیدن این حرف شادمان گردید،چون از شدت گرسنگی سروصدای شکمش شنیده می شد.-«روناکو بسیارباهوش وباذکاوت بود،پس از مهاجرت ما از زیمباوه به اینجا،مدیرش نامه ای به دهکده ما ارسال کرد.اوقیدکرده بودمن با راهبه های مدرسه ی کاتولیک حرف زده ام وآن ها پذیرفته اند که هزینه تحصیل روناکو را تقبل کنند.تصورکنید؛این یک نوع هدیه بود،آنها هزینه خواب وخوراک،کتاب وتمام چیزها را پذیرفتند.من بسیارذوق زده بودم.به سرعت او را راهی کردم.آن موقع روناکو فقط پانزده سال داشت.»سروکله ی شاگردمغازه با سه ظرف بزرگ غذا پیدا شد.به همان اندازه که نامو مسحورداستان تولدش شده بود،به همان مقدارهم میل داشت نیم نگاهی به ظرف غذا داشته باشد.حلیم ذرت سفید بودوبسیار عالی جا افتاده بود.این عصرانه به هیچ غذای کاملی که تا به حال دیده بودشباهت نداشت.یک نوع سوپ مقوی گوجه فرنگی هم بود که با ادویه های مختلف وعجیبی طعم دارشده بودومقدارزیادی گوشت مرغ درآن بود.

نامو که به ندرت گوشت می خورد،اکنون می بایست بسیارمراقب باشدکه مودبانه غذابخورد.مادربزرگ هم همانندنامو ازدیدن غذا خوشحال شد ودوقاشق از آن غذا را پشت سرهم به دهان گذاشت.باز یک نفرسوال کرد:«حال می توانیم رادیو گوش کنیم؟»مغازه دارفریادزد:«شما مسخره ها دهانتان را ببندید؛به چه دلیل بایداجازه دهم شما احمق ها درمقابل مغازه من بنشینید؟لیاقت شما آن است که با امثال خودتان خوش بگذرانید»مادربزرگ همان طور که ته ظرفش را با آخرین لقمه های حلیم پاک می کرد،گفت:«کاش روناکو را به مدرسه نمی فرستادم...درآن جا باپسری آشنا شد...نام او پرودجانگو بود.»مادربزرگ کلمات را با اکراه به زبان می آورد:«پرود...دوست دارم بدانم او به چه چیزش مغرور بود؟بایداسم اورا"به دردنخور"می گذاشتند.»مغازه دارگفت:«شایدخوش سیما بود.»مادربزرگ باآهی گفت:«درست است،روناکوی بدشانس!گویاخیلی زرنگ بود،امامعروف است که دختران پس از رسیدن به بلوغ وزن شدن،تازه به تکامل عقلی می رسند.»یکی از مردهاگفت:«کاملادرست است،این یک امرواضح است.»مغازه دارفریادکشید:«توخفه شو!»-«آنها دریک کلیسای کاتولیک پیوندزناشویی بستند،جوانهای سبکسروسربه هوا!»مغازه دارکه کمی دلخورشده بودوگفت:«ازدواج درکلیسا که کارزشتی نیست»-«این عمل برای شما خوب است،چون پرتقالی است.درویان مارسم است که دامادبایداجازه ی خانواده دختر را کسب کند،بعدهم شیربها تقدیم کند.یک روز روناکو را در مسیردیدم که به طرف دهکده می آمد؛فریاد زدم چه اتفاقی افتاده؟راهبه ها تو را اخراج کردند؟بعدهم متوجه شکمش شدم»مادربزرگ کمی سکوت کردتا نوشیدنی اش را به پایان ببرد،اما اوبطری چهارم راکنار زدوناموازاین عمل مادربزرگ خشنودشد.مادربزرگ ادامه داد:«درست پشت سر روناکو قدم برمی داشت...روباه مکار!نه حتی سکه ای در جیب هایش...نه حتی یک گاو به نامش!»مردپرتقالی گفت:«اغلب اوقات مرد بدبخت بعدها کار می کند تا پول شیربها رابپردازد...این که عیبی ندارد.»-«به این شرط که مردتلاش کند!من که هرگز کاری از پرودجانگوندیدم.آه درمغزش پرازنقشه های مختلف بود،جستجوی طلا..خانه ی چارگوش می ساخت،مانندمنازل زیمباوه...خانه ای که زیاد مناسب ما نبود،اماتنها هنراو،خالی کردن لیوانهای نوشیدنی بود!»مادربزرگ به مردان مست زل زدوآن ها با اکراه صورت خود را به طرفی برگرداندند.-«تا این که شبی...»

مادربزرگ بسیار سوال برانگیز سکوت کرد؛آن قدرکه همه به پشت سرشان برگشتندتا به او بنگرند.نامونفسش بندآمد.کسی تا به امروز از پدرش حرف نزده بود.وقتی کسی از پدرش صحبت می کرد،اگر نامو از راه می رسید،همه فورا مسیرصحبت را تغییرمی دادندواکنون مادربزرگ داشت اسرارپدرش را برای تمام بیگانگان برملا می کرد.-«یک شب پرود به کافه دهکده رفت...»

مادربزرگ کمرش را صاف کرد.دست هایش را برکمرش قرارداد.نوردرخشان وخیره کننده ی فانوس ها برصورتش منعکس شد.مردان سرشان را پیش آوردندتا راحت تر صدای مادربزرگ را بشنوند.مادربزرگ به آرامی گفت:«اوبامردی به نام گوره متوکو درگیرشد.آن ها هردو به دردنخور واز اوباش بودند.گوره،پرود را بر روی ذغالهای سرخ وداغ پرتاب کردوپرود آن قدرعصبانی شد که...که به سرعت سنگی به دست گرفت وبه شدت بقرسراو کوبید»مشتری ها با تعجب زمزمه کردند:-«اه...اه...اه...»نامو دوست داشت فریادبزند،اما آن قدربغض کرده بود که حتی قدرت نفس کشیدن نداشت.پس سرنوشت پدرش اینگونه بود!اویک قاتل بود!حال بدی داشت.پس به این علت خاله چیپو وشوهرخاله کوفا ازاوبیزاربودند.مادربزرگ در ادامه گفت:«پرود مانندیک حیوان بیمارفرار کرد،اوحتی از همسرش هم خداحافظی نکرد.پس از مدتی شنیدم که به مدرسه کاتولیک ها بازگشته واز راهبه ها پول قرض کرده...»به آن ها گفته بودکه پول را برای همسرش می خواهد.اوبرای کار در معدن کروم به موروشانگو رفت.»

پس این بود پدری که او تصور می کردباز می گرددتا مقدمات ازدواج او را ترتیب دهد!نامو دندان هایش را محکم برهم فشار دادتا حرفی نزند.مادرش شیربهایی نداشت که برای او پرداخت شود.او یکی ازهمان زنانی بود که عمه ماسوینا می گفت حتی شایستگی یک بز بیمار را ندارند.به غیرازاو،تمام مردم دهکده از این موضوع مطلع بودند.نامو از شرم می خواست موهایش را چنگ بزند.اودر حالی که دستانش را در هم قفل کرده بود،کنار صندلی مادربزرگ کزکرد.-«مادربزرگ!ما برای شما خیلی دلواپس شده بودیم.»این صدای شوهرخاله کوفا بودکه شنیده می شد.نامو از زیرچشم به محوطه ی بازارنظری انداخت.تنها صورت شوهرخاله در تاریکی به دشواری قابل شناسایی بودوهمین طورخاله جیپوکه درکنارش ایستاده بود.خاله جیپو باصدای بلندگفت:«ما گمان کردیم شما در رودخانه غرق شدید.»مادربزرگ گفت:«گویا چنین دیوانگی ای هم از من سرزده است!»اوهمان طور که درحال برخاستن بود،تعادل خودئ را از دست دادونامو به سرعت دویدکه به یاری اش بشتابد.مادر بزرگ در حالی که دست هایش را به نشانه سپاس به هم می فشرد،به مغازه دارگفت:«متشکرم دوست من!»مردپرترتقالی باصورت درهم به مشتریان خودنگریست وگفت:«مادربزرگ مهربان!مغازه به شما تعلق دارد.شما مادری مهربان وباکمالات هستید...ماننداین مردک ها نیستید...»کسی باالتماس گفت:«حالا اجازه داریم رادیو گوش کنیم.»

********

زمان بازگشت،مادربزرگ سنگینی بدنش را به نامو تحمیل می کرد.خاله چیپوبه آرامی گفت:«تونوشیدنی،نوشیده ای؟»مادربزرگ باتندی گفت:«خوب...مگرچه شده؟»وقتی آنها از بازرار کاملا فاصله گرفتند،شوهرخاله کوفا آرام گفت:«گویا قرار بود هرگز حرف همسرروناکو را به زبان نیاوریم؟»-«قراراست لال بشوم؟آن روزها که بعضی ها خودشان را خیس می کردند،من برای خریدن گاو و گوسفند می رفتم،امروز آن ها می خواهند به من آموزش بدهند»خاله چیپو با شک وهراس گفت:«مادر..»-«بله من مادر تو هستم این را همواره به خاطر داشته باش !»زمانی که آنها درتاریکی به کندی جلو می رفتند،تا مدتی هیچ کس کلامی برزبان نیاورد.ناموآن قدرمشوش و اندوهگین بودکه زیاد به آنها توجهی نمی کرد.اما فهمید اوضاع زیاد هم عادی نیست،اگر نوشیدن نوشیدنی در بین زنان عادی نبود،اما عجیب هم نبود،مادربزرگ در همه حال استقلال داشت.اوپیپ هم می کشید،حتی بعضی اوقات در پاتوق مردها می نشست،اوفراتر از هر زن دیگری که نامو می شناخت براموال و احوال خود مسلط بود.با این حال شوهرخاله کوفا وخاله بسیار ساکت بودند.نامو به جریانی از عدم رضایت پی برد که ابن بارمتوجه او نبود.

به یکباره مادربزرگ گفت:«گفتگو کردن با مردم هیچ اشکالی ندارد.»شوهرخاله با بیانی زننده که نشان از عصبانیت نداشت،گفت:«بله...اما مگر تو نمی دانی چه فردی درآن جمع بود؟»مادربزرگ می اندیشید.تمام این مصائب به سالها قبل باز می گشت.سکوت تداوم بیشتری یافت.اندوه پنهان سربرآورد.بالاخره وقتی به محل اطراق خود رسیدند،نامو مادربزرگ را تا بسترهمراهی رد.بعد؛درآشپزخانه سیار آماده شدظرف ها رابشوید.از این همه اتفاق دچار سرگیجه شده بود.او به دشواری صدای بقیه دختران را می شنیدودر نخستین فرصت بربسترش دراز کشید.وقتی ما سوینا کنارش قرارگرفت،تظاهر کرد متوجه حضور او نشده است، پدر نامو یک مرد راکشته بودواو پیش از اینکه تنبیه شود فرارکرده واین بار به مفهوم کلی یعنی خانواده گوره متوکو،از او انتقام نگرفته اند،چنین جنایتی مستحق کیفروعقوبت بود.نامو به خاطرآورد که مادربزرگ داستانی را تعریف کرده بود...درمورد مردی که همسرش را در زیمباوه کشته بود.اوبه زندان سفیدپوستان فرستاده شد.همه می دانستند که روح همسرش از این مجازات راضی نخواهد شد.بالاخره هنگامی که قاتل از زندان رهایی یافت،دست به اعمال عجیبی می زد.او لباس زنانه برتن می کرد وبا صدای ظریفی حرف می زد،خواهران خود را مخاطب قرار می داد ومی گفت:«به چه دلیل برادر شما مرا به قتل رساند؟»بنابراین همه فهمیدندکه اوتوسط روح همسرش اسیرشده است.مادربزرگ می گفت،او همیشه این سو وآن سو سرگردان بودتا این که با اتوبوسی تصادف کرد.مادربزرگ با خشنودی گفت:«روح زن همسرش را وادار کرد خود را به زیر اتوبوس بیاندازد.»

شاید روح گوره هم اینک پدرش را دنبال می کرد.آیا مادربزرگ می بایست به خانواده مقتول خون بها می داد؟این منصفانه نبود،اما شاید دیگران روناکو را مقصر قلمدادمی کردند.مادر بزرگ باید هر از دستش برمی آمد برای دخترش انجام می داد.ازۀنجا که نامو مانع ریزش اشکهایش شده بود،بغض گلویش رامی فشرد.

یک دختر به خانواده پدرش تعلق داشت.شاید خیلی ازمردم پس از فوت مادر،فرزند را به منزل اقوام پدرش بفرستند،اما ماد بزرگ این کار را نکرده بود.مادر بزرگ به سرپرستی او اصرار کرده وبا او بسیار به مهربانی رفتار می کردو او را "دخترک تنبل کوچک"صدا می زد.با یادآوری تمام این ها نتوانست مانع ریختن اشکهایش شود ودندان هایش را به هم فشردتا صدای گریه اش بلند نشود.تمام وجودش می لرزید،اما کوشید ماسویتا را بیدارنکند.ماسویتای خوش اقبال،خوش اقبال!...معنای اسم او"سپاسگزارم"بود.از به دنیا آمدن اوبه گرمی استقبال کردندوباوجود تمام مصائب وبلایا،همه به دور او می گشتند تا حدامکان فردای بهتری را بای او رقم بزنند.

*********

-«بالاخره درست شد!»این فریاد ماسویتا بودکه در حال کنارزدن نی های کنار رود به هوا برخاست.نامو نشسته برسنگی،به نتیجه تلاش خود در درون تور ماهیگیری که به تازگی بافته بود،می نگریست،از ماسویتا سوال کرد:«چه چیزی درست شد؟»-«صحبت با مواکی را می گویم.»ماسویتا که درطول راه دویده بود،ناچارشدبرای استراحت برزمین بنشیند:«او گفت که برای دیداربا فردا می توانیم برویم...چه دم ودستگاهی دارد!»ناموقوز کرد،از درون تور مخروطی شکل ماهی تقریبا کوچکی را با مهارت برداشت ودرون سبد انداخت،قلبش به شدت می زد،اما نمی خواست دختر خاله اش به این موضوع پی ببرد که او چه قدرترسیده است:«از خبری که آوردی متشکرم!...بافتن این تور را در بازار یاد گرفتم.آن جا مردی بود که تقریبا همه چیز را می بافت...راستی،ماهمه باهم می رویم؟»-«آه!بله،ما بایدحضور داشته باشیم وگرنه،وگرنه...»صدای ماسویتا به آرامی خاموش شد.ناموفهمید:«وگرنه مشخص می شودکه کدام یک ازماجادوگر هستیم!»ماسویتا سبد نامو را به دست گرفت وماهی های درون آن را شمردوگفت:«خیلی خوب شد،چون از عذابش رهایی پیدا می کنیم،دوست دارم به منزل برگردم.فکر کردم مسافرت لذت بخش است،اما واقعا تنها کاری که دوست دارم انجام دهم این است که یک جا بمانم ودیگر،هرگزهیچ چیز تازه وپیش بینی نشده ای نبینم!»نامو با به یادآوردن خاطرات پدرش،آرام نجوا کرد:«من دیگر به اتفاقات تازه علاقه ای ندارم.»وقتی آن ها به اقامتگاه خودبازگشتند،همه سرگرم جمع آوری وسایل خود بودند.اگرهمه چیز مطابق پیش بینی جلو می رفت،کمی بعد به دهکده ی خود بازمی گشتند.شوهر خاله به بازار رفت تا برای کودک خاله شوای شیرخشک تهیه کند.حال کودک به سرعت در حال بهبود بود.تازه صورتش تپل شده ورنگ ورویی پیداکرده بودوبه نظر می رسیدکه ماسویتا رابه عنوان مادرجدیدش قبول کرده است.همین نکته اثرات بسیاری بر روح وجسم ماسویتا گذاشته بود.نامو اندیشید:«اکنون ماسویتا شبیه یک مادر است.اوتقریبا پنج سال از من بزرگ تر است،با این حال مانندعلف خودرو به سرعت رشد کرد.»

حرف های مادربزرگ پیش از این سبب خنده ی او شده بود،اما اینک همان حرفها تنها دردی ضعیف را در قلب او ایجاد می کرد.با خودگفت:«امروز دیگر برایم فرقی نداردپنج سال دیگر تبدیل به چه شوم...چه کسی دلش می خواهد با دختر یک قاتل عروسی کند؟مگرچنین چیزی امکان دارد؟»

************

صبح فردا با دقت خاصی لباس پوشیدند.ماسویتا موهای نامو را شانه زدوبه صورتش کرم مالید.دست های ماسویتا سرد بود ونامو فهمید که او هم ترسیده است،درست زمانی که گلوله خورشید به رنگ سرخ کم رنگ درپشت درختان موزازاسربرآورد،آن ها حرکت کردند.زمین زیر پاهای عریان نامو مرطوب بودوجنگل لبریز از سارهای رنگارگ با پرهای سبزلاجوردی وچشم های سرخ بود.منازل روستایی درطول راه نزدیک رودخانه برپاشده بودند.خانه ی مغازه دار پرتقالی هم در کنجی در نزدیکی منزل مواکی قرارداشت.درسوی دیگر،اردوگاه سربازان فرلیمو قرار داشت.

نامو وسایرین در امتدادرودخانه حرکت می کردند.شوهرخاله کوفا پیشاپیش در حرکت بودومردان هدایا یی را برای مواکی حمل می کردند.پس از طی کردن یکی دو مایل،سرانجام به باغ مواکی رسیدند.اوخانه ای چهارگوشه با سقفی از سفال قرمز داشت وباغش مملو از درختان پربار موز وپاپایا بود.در میان را ه پسری که تعدادی از بزهای ماده قشوشده رابه پیش می راند،از کنارآنها گذشت.پستان هرکدام از بزها به وسیله ی کیسه ای پارچه ای پنهان شده بودتاشیرشان به یغما نرود.بزرگ ترها پیش از ورود به باغ یک صدا فریاد زدند:«تاکوتوکاچی رمبا»

نامو مفهوم این جملات را نمی دانست،اما مادربزرگ گفت،که این آداب ورسوم داخل شدن به خانه ی مواکی است.مواکی بالا پوش سفیدی مانندتصاویرمجلات برتن داشت ودرایوان پشت میزی نشسته ودرحال خوردن صبحانه بود.نامو که شیفته ی رفتار اوشده بود،دید که او به جای استفاده از دست هایش ازکاردوچنگال استفاده می کند.به ناگاه مواکی سرش را بالا گرفت ومستقیم به نامو زل زد.نامو حس کرد که استخوان هایش در حال ذوب شدن هستند.او با صدای بلندگفت:«وایوکوو!»

بعدکارد وچنگال را به کناری نهاد وخدمتکار بشقاب او را از سر میز برداشت.مواکی درهمان حال که در حال برزبان آوردن نام واقعی مادربزرگ بود گفت:«برای ملاقات با شما لحظه شماری می کنم نیاماساتسی عزیز،وشماکوفای