رمان منشی مدیر به قلم فائزه عطاریان

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه :

رمینا که به تازگی پدر و برادر و ثروت خانوادگی را از دست داده ،برای امرار معاش خود ومادر در شرکتی خصوصی به عنوان منشی استخدام می شود و با حاضر جوابیهای خود توجه ……

بي حوصله روي صندلي تکاني خوردم و به دختراني که با اضطراب کتاب هاي خود را ورق مي زدند و با عجله مطالبي را ميخواندند نگاهي کردم. ناخوداگاه لبخندي بروي لبانم نقش بست. زير لب گفتم: اين همه دنگ و فنگ براي منشي گرفتن خيلي مسخره اس!

در همين هنگام در باز شد و دختري با قيافه غمگين و درهمي بيرون آمدو در حاليکه زير لب مي غريد از در خارج شد.

از شانس افتضاح من، آخرين نفري بودم که مصاحبه و گزينش مي شدم. از بي کاري بي حوصله شده بودم. کتاب شعري را که هميشه همراهم بود، از کيفم بيرون کشيدم و شروع به خواندن کردم. هنوز يک صفحه را به پايان نرسانده بودم که دختري با حالت نگران پرسيد:

- ببخشيد خانوم. مگر از شعر و اين چيزام سوال مي کنند؟

باحالت تدافعي گفتم:

- شعر و اين چيزام ديگه يعني چي؟

- منظورم ادبياته ديگه.

- نخير اگر از ادبيات توي مصاحبه و گزينش سوال مي پرسيدند شما ياد ميگرفتيد که چه کلماتي توي جمله تون بکار ببريد و چه کلماتي به کار ببريد.

دوباره با حرص گفتم: شعر و اين چيزام!

دخترکه خيالش از اين جانب راحت شده بود بي توجه به من که هنوز عصباني بودم دوباره مشغول زيرو رو کردن کتابش شد. يک ساعت بعد بالاخره پيرمرد آبدارچي نام مرا صدا زد. تا به حال از شنيدن نامم تا اين اندازه خوشحال نشده بودم. سريع از جا برخاستم و به طرف اتاق مصاحبه رفتم و در همان حال که روسري ام را جلوتر مي کشيدم چند ضربه به در زدم و وارد شدم.

برخلاف تصورم که فکر ميکردم با زني محجبه يا مردي ميانسال با محاسن بلندي روبرو ميشوم، با مردي جوان و خوش لباس مواجه شدم. مرد همانطور که دستانش را پشت سرش به هم قفل کرده بود و چشمانش را بسته بود گفت: بفرماييد تا شروع کنيم.

به طرف تنها صندلي اتاق که درست روبروي او بود رفتم و نشستم. حالا بوي خوش ادکلني که استفاده کرده بودرا استشمام ميکردم. چهار شانه و قوي هيکل بود و از قرار معلوم مي بايست قد بلندي داشته باشد.

تقريبا يک دقيقه به همين منوال سپري شد. مرد جوان نفس عميقي کشيد و به خودش تکاني داد. فورا نگاهم را به زير انداختم.

پس از چند لحظه گفت: نام و نام خانوادگي ، سن و آخرين مدرک تحصيلي.

سرم را بلند کردم و اورا ديدم که دستها را زير چانه گذاشته بود و به انتظار شنيدن جواب سوالات ، من را نگاه ميکرد.

با اعتماد به نفس جواب دادم، رمينا رسام بيست و يک ساله، ديپلم.

درحالي که سرش را تکان ميداد گفت: رمينا چه معني ميده؟

- توي فرهنگ لغت که نوشته طاهره و پاک، درست و غلطش رو نمي دونم.

لبخندکمرنگي روي لبانش نقش بست وگفت:

- مي دونيد وظيفه ي منشي چيه؟

- به امور دفتري سروسامون ميده.

- واضح تر توضيح بديد.

- خب به تلفن جواب ميده. قرار ملاقات ها رو مشخص ميکنه ....

توي حرفم آمد و گفت: شما با کامپيوتر اشنايي داريد؟

- در حد يه منشي بلدم با کامپيوتر کار کنم.

- هر دستوري کارفرماتون بده اجرا ميکنيد؟

- اگر در حيطه وظايفم باشه بله، در غير اين صورت نه

- منظورتون از در غير اين صورت نه، چيه؟

- يعني کارايي که به منشي مربوط نيست.

- مثال بزنيد

- با خودم گفتم عجب آدم سمج و بد پيله ايه و در حاليکه سعي داشتم خونسرديم را از دست ندهم گفتم: مثلا منشي رو با ابدارچي اشتباه نگيره. انتظار نداشته باشه که چاي و بيسکويت صبح وکيکو قهوه عصر رو منشي به خدمتشون ببره.

- با تلفن چيکار ميکني؟

از سوال مسخره اش کلافه شدم و گفتم:

- همين قدر ميدونم که وقتي زنگ زد بايد گوشي رو بردارم و اگر خواستم با کسي تماس بگيرم اول شماره بگيرم.

در حاليکه سعي ميکرد نخندد گفت:

- نه منظورم اين نبود. بهتره سوالم رو يه طور ديگه مطرح کنم تا متوجه شيد. يعني پشت تلفن هم مثل الان صحبت ميکنيد. خشن و کوتاه؟

- بستگي به سوالايي داره که ميپرسن. البته اگر قانون کار اين شرکت اين باشه که منشي اول بايد يه جوک دست اول براي مخاطب تعريف کنه اون يه بحث جداگانه ست.

قيافه ي متعجبي به خودش گرفت و گفت: مگر شما جوک هم بلديد تعريف کنيد؟

- يه چندتايي بلدم.. البته شما مي بايست توي اگهي استخدامتون جز شرايط لازم اين شرط هم ميگذاشتيد که متقاضي بايد روزانه بيست جک دست اول بلد باشه.

بي آنکه به روي خودش بياورد گفت:

- نکته خوبي را تذکر داديد. حتما توي اگهي بعدي اين شرط رو هم مي گنجانيم.... خب شما سابقه کار مفيدي داريد؟

- نه البته اگر اين مورد هم يکي از شرط هاي استخدام باشه مي بايست اينم توي اگهي درج مي کرديد که نه وقت ما رو تلف کنيد و نه وقت خودتون رو.... سوال ديگه اي نيست؟؟؟

شما مي دونيد يه منشي بايد روابط عمومي قوي داشته باشه علي الخصوص منشي که مسئول فروش هم باشه.

- بله هر چند که معني درست اين عبارت رو هنوز نفهميدم. شايد منظور برخورد خوب با مراجعه کننده باشه...شايدم منظور شما اين باشه که يه منشي بايد در گول زدن خريدار اونقدر استاد باشه که مثلا بتونه واحد هاي ساختمان شمار به اسم طبقه ي اول و دوم به خريدار بفروشه و بعد خريدار متوجه ميشه که آپارتمانش طبقه ي ششم يا هفتمه منشي با چرب زباني اونو متقاعد کنه که شيوه ساختمان سازي ما اينه که طبقه ي اول و دوم را ما بين طبقات هفت الي ده مي سازيم پس شما باز هم طبقه ي اول هستيد فقط بايد از هفت طبقه بالا بريد.

وقتي حرفم تمام شد تازه متوجه مرد شدم در حالي که سرش پايين و صورتش را با دستانش پوشانده بود بي صدا مي خنديد و اين به خوبي از تکان شانه اش فهميده ميشد.... شايد تا به حال با کسي مثل من مصاحبه نکرده بود.

بعد از چند لحظه گفت: تلفن تماستون رو بديد تا در صورت نياز....

نگذاشتم جمله اش را تمام کند گفتم: در صورت نياز تا کي تماس ميگيريد؟

در حاليکه نگاهم ميکرد گفت در صورت نياز فردا صبح.

با تمسخر گفتم: پس در صورت نياز با شماره...... تماس بگيريد. هر چند مي دونم با اين جوابايي که من دادم منو رد ميکنيد.

دندانهايش را روي لبانش فشار ميداد تا لبخندش از ديد من مخفي بماند.

- بهتون توصيه ميکنم جاي ديگه اين طوري جواب سوالات رو نديد البته در صورت نياز به استخدام شدن. و اين چند کلمه ي آخر را کشيده و طنز اميز ادا کرد.

مثل اينکه نميخواست در مقابل من کوتاه بيايد، مطمئن بودم که من را رد ميکند. بنابراين ترجيح دادم حرف آخرم را به او بزنم و بروم.

- شما بهتره يه مرکز مشاوره و راهنمايي داير کنيد تا همه از توصيه هاي شما در صورت نياز بهره مند بشند.

خيلي خونسرد گفت: پيشنهاد بدي نبود.شايد اين پيشنهاد بتونه بهتون کمک کنه البته شايد.

برخاستم و گفتم: روز بخير آقا و در حاليکه زير لب مي غريدم از شرکت خارج شدم..

وقتي به خانه رسيدم خانه غرق در سکوت و تاريکي بود.. کم کم داشتم از اين رفتارهاي مامان خسته مي شدم. بي حوصله گفتم: مامان خونه اي؟

بيهوده انتظار مي کشيدم اگر هم خانه بود جوابي نمي داد. به اتاق او رفتم و بعد از ضربه اي به در وارد اتاق مامان شدم. مامان عکس پدر و روزبه را به دست گرفته بود و ميگريست.

- مامان جون چرا اينقدر خودت اذيت ميکني؟ به خدا روزبه و بابا راضي نيستند که شما اين قدر خودخوري کني.

- رمي جان تنهام بذار

- باشه وي اين راهش نيست در ضمن من گرسنه ام.

- من حوصله ندارم آشپزي کنم خودت يه چيزي درست کن و بخور.

- شما به جز گريه کردن حوصله ي کار ديگه دارين؟

- برو بيرون رمينا!

دستورش را اجرا کردم و از اتاق خارج شدم. بااينکه گرسنه بودم بدون اين که غذايي بخورم به اتاقم رفتم و خوابيدم.

صبح با صداي مامان از خواب بيدار شدم تا چشمانم را باز کردم گفت: پاشو ببينم ديروز کجا رفته بودي؟

- اوه حالا اول صبحي يادتون افتاده؟ خوابم مياد.

پتو را از روي صورتم کشيد و گفت: من اعصاب ندارم ها!

بلند شدم و سرجايم نشستم در حاليکه چشمانم را به زحمت باز نگه داشته بودم گفتم: بله بفرماييد.

- جريان اين تلفن چيه؟

- کدوم تلفن؟

- چه مي دونم شما استخدام شدييد و از فردا مي تونيد بيايد سر کار..

با خوشحالي از جا پريدم و گفتم: آخ جون و مامان را در آ*غ*و*ش کشيدم.

- يعني تو ميخواي بري منشي بشي؟!

- آره مگه اشکالي داره؟

با تاسف نگاهي به من انداخت و گفت: به کجا رسيدي تو دختر؟

- به واقعيت.. من دلم نمي خواد توي خيالاتم زندگي کنم

- تو بي خود مي کني بري منشي بشي

- يعني چي؟

- يعني براي ما افته که تو بري منشي يه شرکت بشي

- مامان جان از اون ماي سابق چيزي باقي نمونده که منشي شدن باعث سرافکندگي بشه.

- من بهت اجازه نميدم هر کاري دوست داري بکني.

- من بيست و يک سالمه و هر کاري لازم بدونم انجام ميدم. من نمي دونم چرا شما وضعيت رو درک نمي کنيد. مامان ديگه گذشته رو فراموش کنيد. دوران خوبي بود ولي حيف که پايدار نموند. از اون دوران فقط خيالش باقي موند به علاده يکي سري لباس و عکس. مامان ما فقط همين خونه صد متري رو داريم همين و بس البته صرف نظر از دويست هزارتومان پول که اون در صورتي که من کار نکنم نهايت دوماهه تموم ميشه.( دويست تومن اين روزا يه روزه تموم ميشه خوش خيال)

مامان ما ديگه کسي رو نداريم که بهش تکيه کنيم بابا و روزبه ديگه برنمي گردند اينو بفهميد.

مامان در حاليکه گريه ميکرد از اتاقم خارج شد با اين ياداوري خاطرات گذشته ناراحت شده بود ولي با خبر خوبي که مامان برام اورده بود غم و غصه ي گذشته را فراموش کردم و خودم را براي فردا و اولين روز کاري اماده کردم.

**************

احساس عجيبي داشتم. نمي دانستم خوشحالم يا ناراحت. از اينکه پولي براي امرار معاش به دست مي اوردم خوشحال بودم و از طرف ديگر چون هر روز صبح تا ساعت چهار بعدازظهر مي بايست کار مي کردم ان هم در سمت منشي کمي دلخور بودم. روسري ام را گره ميزدم که مامان با قيافه اي درهم ظاهر شد و گفت: پس ميخواي بري آره؟

- با اجازه ي شما بله.. براي ساعت پنج .. پنج و نيم خونه ام.

- رمينا من راضي نيستم به خاطر من بري کار کني.

- مامان من مجبورم.... هم به خاطر شما و هم به خاطر خودم. گذشته از اون من حاضرم بخاطر شما بميرم کار کردن که ديگه چيزي نيست.

مامان چند قدمي به سمتم برداشت و دستانش را از هم گشود و مرا در آ*غ*و*ش کشيد و گفت: دير نکني ها

- نه مامان خيالتون راحت.

***********

وارد شرکت شدم و يکراست به اتاق رئيس شرکت رفتم. رئيس شرکت مردي حدودا پنجاه ساله، خوش پوش و خوش چهره بود. در حالي که با همراهش صحبت ميکرد به نزديک ترين صندلي اشاره کرد . روي صندلي نشستم و به اطرافم نگاهي انداختم. ديوار هاي اتاق پر بود از پوسترهاي ساختمان و روي ميز انتهاي اتاق ماکتي از يک ساختمان چند طبقه بود. در همين هنگام صداي رئيس را شنيدم که گفت: روزتون بخير خانم رسام.

سرم را به طرف او چرخاندم و گفتم: روز شما هم بخير

- متشکرم .. در حالي که ورقه اي به طرف گرفته بود ادامه داد: لطفا قرار داد روامضا کنيد

ورقه را گرفتم و سريع ان را خواندم به به او برگرداندم.

لبخند تحسين اميزي زد و گفت: افرين من از ادماي فرز و زرنگ خوشم مياد. خب درباره قرار داد نظرتون چيه؟

- موافقم.

لبخند رضايت مندانه اي زد و گفت: لطفا امضا کنيد و خودکار را به دستم داد.

قرارداد را امضا کردم و خودکار را روي کاغذ گذاشتم.

- اميدوارم همکاري ما تداوم پيدا کنه. اگر موافقيد با بقيه دوستان اشناتون کنم و در حالي که در را برايم باز ميکرد گفت: خواهش ميکنم.

بعد از اينکه با سه تن از کارکنان اشنا شدم به اتاق منشي رفتم. منشي زني تقريبا چهل ساله بود . اقاي فرهنگ گفت: خب خانم رسام ايشونم خانم پورزند هستند.

- سلام خانم حالتون خوبه؟

- سلام عزيزيم ممنون.

درحالي که دست هاي هم را مي فشرديم آقاي فرهنگ گفت: شما رو تنها ميذارم د در را بست و رفت. خانم پور زند به نشستن دعوتم کرد و گفت: دلم ميخواد دوروزه به کارت وارد شي.

- اميدوارم.

ساعت چهار وقتي از شرکت بيرون امدم نفس راحتي کشيدم. خانم پورزند انقدر حرف زده بود که صدايش هنوز در گوشهايم بود. و در اخر با جمله افرين دختر زرنگ و باهوشي هستي از دست او رهايي پيدا کردم.

خسته و مانده به خانه رسيدم قبل از اينکه وارد خانه شوم ظاهر خوشحالي به خود گرفتم و کليد را در قفل چرخاندم. بر خلاف روزهاي قبل چراغ ها روشن بود و عطر غذا در فضاي خانه پخش شده بود. با خوشحالي گفتم: مامان کجايي؟

- اين جام تو اتاق تو

با تعجب به طرف اتاقم رفتم. مامان مشغول رسيدگي به وضعيت به هم ريخته اتاق بود.

- سلام

- سلام خسته نباشي.

- ممنون اين جا چي کار ميکنيد؟

- مثل اينکه زلزله اومده توي اتاقت.. اتاق تو هميشه همين طوريه

- فکر کنم

- پس معصومه بيچاره چقدر توي اون خونه جون ميکنده.

براي اينکه مامان دوباره به گذشته ها سفر نکند گفتم: مامان ميوه دارم

- اصلا يادم نبود که تو الان خسته اي بيا برات ميوه ميارم و از اتاقم خارج شد.

مامان درحالي که سيبي برايم پوست ميکند گفت: خب از کارت بگو.

- فعلا در حال کاراموزيم

- سخته؟

- نه منشي قبلي گفت.. دوروزه يه منشي حسابي ميشم.

- حالا توي اين دوره بيکاري اين منشي براي چي مي خواد بره؟

- چهل و هفت سالشه ميگه بيست و هفت ساله که داره کار ميکنه حالا ديگه خسته شده و ميخواد خودشو بازنشسته کنه.

مامان ابروانش را بالا برد و سرش را به ارامي تکان داد. اين حالت او به اين معني بود که از چيزي که شنيده تعجب کرده و در ضمن کار او را تاييد ميکند.

- ولي مامان خيلي جوون مونده.. من فکر ميکردم چهل سالشه منم دوست دارم جوون نشون بدم.

- جوون؟ تو خيلي مونده جوون نشون بدي. الان به شونزده هفده ساله ها ميخوري

با تعجب و ناباوري گفتم: خب مامان!

- باور کن تو به بابات رفتي اونم خيلي جوون تر از سنش....

با عجله ميان حرفش دويدم و گفتم: مي دوني مامان شرکت زياد شلوغي نيست. با من ميشيم پنج نفر.. دوتا دختر و سه تا مرد.

- از رئيس شرکت بگو

- آقاي فرهنگ مثل فاميلش وقعا با فرهنگ

- چند سالشه؟

- به نظر پنجاه ساله مياد. ديگه نمي دونم واقعا چند سالشه

- و اون دوتا؟

- مطمئن باشين که هردوشون مثل اقاي فرهنگ پير هستند فکر کنم سن و سالشون براي من يکم زياده

- يه کم؟

- خب اره ديگه.... مرد بايد پخته باشه مامان..

- پس خدا رو شکر که هر سه نفرشون ازدواج کردند.

- ولي فقط اقاي فرهنگ و اقاي سپهري حلقه دستشونه ولي اقاي انتظامي حلقه نداره.

- توي ايران نمي شه روي حلقه زياد حساب کرد.

- خب ميشه در مورد اينکه مجرد يا متاهل تحقيق کنم.

- دوباره تو در اين مورد با من شوخي کردي؟

در حالي که سعي ميکردم جدي باشم گفتم: نه من شوخي نميکنم. اگر دير بجنبم تا چند سال ديگه همينم گيرم نميادها.

- نترس

- جداً! پس شما تضمين ميکنيد؟

- رمينا پا ميشم ميام سراغت ها

در حالي که بر ميخواستم با وحشتي ساختگي گفتم: باشه غلط کردم.

- برو بخواب واسه شام بيدارت ميکنم

- پس اگه ميخوايد برم بخوابم بايد ب*و*ستون کنم

- لوس نشو

- اگر نب*و*سمتون خواب هاي بد مي بينم ها

مامان در حالي که چپ چپ نگاهم مي کرد گونه اش را جلو اورد. براي اينکه او را اذيت کنم مثل او گونه ام را جلو اوردم و گفتم بهتون اجازه ميدم منو بب*و*سيد.

مامان دوبار پلک هايش را باز و بسته کرد و چيزي نگفت.

- خب چرا عصباني مي شيد و ب*و*سيدمش و گفتم: بد زمونه اي شده ها! ب*و*سيدنم اجباري شده مي بينيد مامان؟

مامان تا خواست برخيزد، فرار کردم و در حالي که ميگفتم: الهي قربون مامانم برم که زود عصباني ميشه، وارد اتاقم شدم.

در کمتر از يک هفته به کليه کارهاي شرکت مسلط شدم و در طول اين مدت با کارکنان شرکت که همگي ادمهاي خوب و با شخصيت بودند اشنا شدم علي الخصوص با الناز که دختري متين و دوست داشتني و تنها کارمند خانم شرکت بود. و به همين دليل با او بيشتر از بقيه صميمي بودم. و در مواقع بيکاري به اتاق او مي رفتم و سر خود را گرم ميکردم. آنروز هم طبق معمول پس از اينکه کارهايم را سروسامان دادم به اتاق او رفتم. تک ضربه اي به در زدم و وارد شدم. الناز جلوي پنجره ايستاده بود.

- رمينا تويي؟

- اوهوم. نکنه منتظر کس ديگه اي بودي؟

به طرفم برگشت به نظر غمگين مي آمد.

- چيزي شده؟

- نه

- پس اين چه قيافه اي که به خودت گرفتي؟ آدم ياد بدهکاري هاش ميوفته.

- مگه تو بدهکاري هم داري؟

- آره...ولي خوب اين مشکل رو بايد توي ميز گرد بعدي حل کنيم.خب الناز جان صورت مسئله ات را بخون تا حلش کنم.

درحاليکه که ميخنديد گفت: خوش بحالت خيلي سرزنده اي.

- مي دوني من حال و حوصله ي غم و غصه خوردن و تو حس رفتن رو ندارم. حالا بگو ببينم چرا اين قيافه... چه مي دونم غم انگيز به خودت گرفتي ها؟

- ولش کن

- تو مطمئني نمي شکنه؟

الناز با قيافه ي متعجبي نگاهم کرد وگفت: چي ميگي رمينا؟

- ا.... منظورم ليوان بود ديگه. بعيد مي دونم نشکنه! حالا تو با اين ليوان چيکار داري، تو مشکلت رو بگو.

درحاليکه که ميخنديد سرش را به علامت منفي تکان داد.

- اي بابا مثل اينکه تو منو خيلي دست کم گرفتي ها! براي حل مشکلات خاورميانه ميان سراغ من، اون موقع مشکل تورو نمي تونم حل کنم...

- شب تاريک و بيم موج و گردابي چنين حايل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

با عجله از روي ميز بلند شدم و گفتم:اا .. پس چرا نمي گي جلسه مشاعره است و مرتب روي صندلي ام نشستم و انگشت اشاره ام را روي در قندان گذاشتم و به صورت کشيده گفتم: زينگ

احوال گنج قارون کايام داد بر باد

در گوش دل فروخوان تا زر نهان ندارد

الناز خنديد و پس چند لحظه ناگهان شروع به گريه کرد.

- اااا... گريه براي چيه دختر؟ گرسنه اي، تشنه اي، پول توي جيبيت رو گم کردي؟ اگر گريه نکني اين شکلات رو بهت مي دم .

با شنيدن اين حرف الناز سرش را بلند کرد و دستهايم را نگاه کرد.

- آفرين دختر خوب يه لحظه صبر کن الان ميام.

پس از چند لحظه با يک شکلات برگشتم و در حاليکه آن را به الناز ميدادم گفتم: خب از اول ميگفتي شکلات ميخواي اينکه ديگه گريه نداره.

- رمينا من دلم براي مامانم تنگ شده ميفهمي؟

- نکنه توام..

- اره مامانم يک سال و نيم پيش....

بغض کرده بود درد بي مادري بود ولي اگر ميخواستم جدي باشم او از اين حال و هوا بيرون نمي آمد بنابراين با حالت کشداري گفتم: اي بابا.. مثل اينکه اسم اين شرکت اشتباهي ميلاد شده. بايد بدم اسمش رو عوض کنند و بذارن شرکت بي پدرومادرها، ولي الناز اين شرکت ديگه تعادل نداره.

- يعني چي؟

- يعني سه به دو شديم

- يعني توام پدر نداري؟

با اينکه ناراحت شده بودم روحيه ام را حفظ کردم و گفتم:

- اره ولي من براي چيز ديگه اي ناراحت هستم هيچ وقت دوست ندارم در اقليت باشم.

الناز که مشکل خودش را فراموش کرده بود گفت: نگران نباش چون برادر زاده اقاي فرهنگ هم پدر نداره.

- عجب تعادلي ايجاد شد. داشتم از سرگيجه مي مردم ها! اخه برادرزاده ي اقاي فرهنگ چه ربطي به اين شرکت و اقليت و تعادل و سرگيجه و حرف مفت داره؟

- اهان و اما ربط برادر زاده ي اقاي فرهنگ با اين شرکت، نصف سرمايه شرکته. يعني اينکه نصف سرمايه شرکت از جيب ايشون در اومده.

- اوهوم.. ميگم تو تا حالا فکر کردي اين کلمه جيب چه کلمه اي.. از اون کلمه هاي ريشه اي و اصولي و بنيادي ميشه در موردش ساعت ها صحبت کردو به هيچ نتيجه اي نرسيد.از بس اصوليه ها! الناز ميگم اگه باهاش اشنايي يه دوروزي جيبش رو براي من قرض بگير . اصلا بهش بگو يه پولي بهم بده برم راجع به اين کلمه تحقيق کنم. بعد چون يه کار نو ومنحصر به فرديه مطمئنم که جايزه ي نوبل رو ميبره بعد من پول آقاي فرهنگ رو به علاوه چند درصد سود اضافه بهش بر ميگردونم. جدا فکرم عالي نيست؟

- چرا خيلي خوبه.

- خب اگر پول اوليه تحقيق رو برام درست کني قول ميدم ده درصد از کل جايزه رو بهت بدم که واسه يه شکلات مثل ابر بهار گريه نکني.

- رمينا من خيلي خوشحالم که تو اينجا کار ميکني.

- خب هرچند اين احساس دو جانبه نيست ولي فعلا جز اينجا جايي رو ندارم.

- روز اول که ديدمت فکر ميکردم اصلا باهات نتونم کنار بيام. ولي وقتي باهات آشنا شدم فهميدم که خيلي دختر خوبي هستي؟

- ببخشيد بعد از چه مدتي به اين نتيجه رسيدي؟

- تقريبا دوهفته.

- ببخشيد چه طوري توي اين مدت کم به اين نتيجه رسيدي؟

- چطوري نداره ديگه.

- راحت باش خوب بگو از روي ب*غ*ل دستيم تقلب کردم.

حالا من وقتي ميخواستم تقلب کنم هرچي ب*غ*ل دستي نوشته بود منم واو به واو مي نوشتم تا در اين جور مواقع مثل تو کم نيارم. يادمه يه بار همچين از روي ب*غ*ل دستي ام تقلب کردم که اسم و فاميل اونو به جاي اسم و فاميل خودم نوشتم . جون الناز نقطه ميذاشت نقطه ميذاشتم. مي رفت سر خط ميرفتم سر خط. تازه چي وقتي جواب سوالي رو بلد نبود ننوشت منم که جواب رو ميدونستم ننوشتم تا کپي برداري برابر اصل باشه. خلاصه چنان کپي گرفتم که دستگاه فتوکپي ام نمي تونست همچين کپي بگيره.

- رمينا تو خيلي زرنگي ها!

- نه بابا چي ميگي؟ توي اين موارد بايد ب*غ*ل دست ادم زرنگ باشه وگرنه اگر زرنگ روزگارم باشي وقتي پيش يه بي سواد تنبل بشيني يه کلمه هم نمي توني تقلب کني.

- راست ميگي، يه بارم من پيش يه تنبل افتادم يک کلمه بيشتر از اون که من بلد بودم، نمي دونست

- به قيافه و شکل و شمايل دختره توجه کردي؟

- وا چه ربطي داره به قيافه ي دختره!

- پس توجه نکردي؟

- نه!

- همينه ديگه ؟ ب*غ*ل تو ايينه بوده عکس خودت افتاده توي ايينه فکر کردي ب*غ*ل دستيته براي همين يک کلمه بيشتر از اون ننوشتي.

درحاليکه که ميخنديد، گفت: خيلي مسخره اي..

-ببين من حافظه ي خوبي دارم ها! اين حرفا توي ذهنم مي مونه و بعد هي از درصدي که قراره از جايزه ام بهت بدم کم ميکنم. خلاصه يه وقت خبر دار ميشي که نه تنها اون ده درصد از دستت رفته يه چند درصدي هم بدهکار شدي. خلاصه گفته باشم که بعدا کدورتي پيش نياد.

- پاشو برو از کار و زندگي انداختيم.

- من از کار و زندگي انداختمت؟ تو قبل از اينکه من بيام اتاقت داشتي خيابون رو نگاه ميکردي، اصلا وقتي برگشتي من ديدم چشات قرمزه شدن حالا از کي به خيابون زل زده بودي خدا عالمه که اين طوري پدر چشات در اومده بود.

- بسه رمينا از بس خنديدم دلم درد گرفت.

- اي بابا تو چرا هرچي عيب و ايراد داري گردن من ميندازي؟ تا يه مرض لا علاج نگرفته پاشم برم و گرنه هزينه دوا و درمونش مي افته گردن من.. والناز رادر حاليکه ميخنديد ترک کردم.

تازه روي صندلي ام جابه جا شده بودم که الناز در حاليکه عينک آفتابي به چشم داشت، وارد شد و بدون اينکه به اطراف نگاه کند يکراست به طرف اتاقش رفت.

- سلام الناز خانوم... يعني منو نديدي؟

الناز درحاليکه برميگشت گفت: ا تو اومدي؟ نديدمت.

- اخه جلوي چشمات تاريکه واسه همين منو نديدي.

- قشنگه نه؟

- اوه خيلي پس بگو..... اين دو روز رو مرخصي گرفته بودي که بري عينک بخري اره؟

- افرين ... فعلا با اجازه خيلي کار دارم.

-خواهش ميکنم، فقط مواظب جلوي پات باش.

درحاليکه در اتاقش را مي بست گفت: نگران نباش.

کارهايم را رديف کردم و به اتاق الناز رفتم. نگاهي به به الناز که هنوز عينک به چشم داشت انداختم و گفتم: بابا به خدا همه فهميدن که تو عينک خريدي بردار بذار چشمات جايي رو ببيند.

- رمينا من امروز خيلي کار دارم اگر ممکنه....

- خب بگو من کمکت مي کنم.

- نه لازم نيست خودم انجام ميدم.

- اخه تو با اين عينک جايي رو نمي بيني که خودت بخواي انجام بدي.

- تو چرا امروز به اين عينک من گير دادي؟

- آخه چيز ديگه اي براي گير دادن پيدا نکردم. حالا تو چرا از اول صبح اينو از چشمت برنداشتي؟

- مي خوام عادت کنم.

- عادتم کردي؟

- تا حدودي

-آهان ! فقط حيف که اينجا آفتاب نيست وگرنه موفق تر مي شدي . الناز سرش را پايين انداخت و به کارش مشغول شد. به شدت کنجکاو شده بودم که چرا اين عينک لعنتي را از چشمم بر نمي دارد بايد مي فهميدم بنابراين خونسرد گفتم: چه کمکي از دست من برمياد؟

- اينکه بري و بذاري من به کارم برسم.

- چشم اطاعت امر، و بدون اينکه به الناز فرصت هيچ واکنشي بدهم سريع عينکش را از چشمانش برداشتم.

الناز که انتظار چنين حرکتي را نداشت بهت زده به من خيره شد. متاسفانه حدسم درست از آب دراومده بود. براي اينکه الناز شرمنده نشود دوباره شروع به مسخره بازي کردم.

- اااا دختر تو چرا دو تا عينک روي هم زدي؟ همين زيري که قشنگ تر از اين عينکه.. يادته بچه که بوديم يه کارتوني پخش ميشد اسمش.... بچه هاي مدرسه ي الپ بود يا يه همچين چيزي، اون معلمه آقاي پروني رو يادته؟ عينکش درست مثل تو بود.

الناز درحاليکه ميخنديد اشک درون چشمانش حلقه بست. دستش را گرفتم و در حاليکه مي کشيدم گفتم: بيا به خدا اگه بذارم تو حس بري... نري ها! دختر خوب نيست هي وقت و بي وقت تو حس بره .. خود داني!

اشک الناز روي گونه اش روان شد.

- اي بابا بي انصاف چرا اين سرمايه ملي رو هدر ميدي. اگر من کاره اي بودم چنان طرحي براي اين سرمايه ملي مي دادم که همه متحير بشن. اما حيف که هنوز کسي نتونسته استعداد منو کشف کنه. اگر دست من بود مقرر ميکردم اين خانوماي دل نازک ايراني هر روز برن سر سد و اونجا بشينند و گريه کنند. جان الناز مشکل بي ابي کشور سر يه سال حل ميشه بعد چي، تازه مي تونيم بعد از يه سال از اين ثروت در امد ارزي کسب کنيم. بگو چطوري؟ اشک صادر ميکرديم به صحراهاي بي آب و علف دنيا مثل کالاهاري. اخ امان از اين استعداد و خلاقيت من که همين جوري داره حروم ميشه. حالا بدون اينکه حتي يه قطره اشک هدر بدي بگو اين اثر هنري چطور زير چشماي تو به تصوير کشيده شده؟

- با زن پدرم دعوام شد.

- يعني اين اثر کار ايشونه. و در حاليکه با دقت به چشمان الناز خيره شده بودم. گفتم: ببخشيد اسم هنري زن باباي شما چيه؟ امضايي زيرش نمي بينم حتما ميخواد گمنام باقي بمونه.

- اشتباه نکن اين کار باباست.

- اهان يه چيزي ولي بدت نياد ها! سايه روشن رو خوب نزده، بايد بيشتر دقت کنه و البته اگه تو ور به عنوان خط تقارن حساب کنيم. و با اشاره به چشمانش ادامه دادم: اين دوتا با هم متقارن نيستند. نمي خوام دلسردش کنم ولي اگر تمين نکنه به جايي نمي رسه. خب حالا گذشته از اين حرفها چه چيزي به خلق اين اثر کمک کرده؟

- فتانه از من خوشش نمياد. هر وقت بابا خسته از سر کار برميگرده يه حرفي ميزنه تا اونو عصباني کنه و به جون من بندازه.

- يعني تو هر شب نقش کاغذ نقاشي رو بازي ميکني و در حاليکه پوست صورتش را لمس ميکردم گفتم: نه جنس کاغذت هم خوبه ها! شما چرا ساکت شديد من در حال بررسي ام مي تونم گوش کنم. بفرماييد.

- هر شب که اغراقه ولي ماهي يه بار رو موفق ميشه براي من يه دعوا رديف کنه ولي هميشه بابا با حرفاش اشک منو در مي اورد، وي اين دفعه بر خلاف هميشه که خوب بود فتانه يک ساعت از دست من شکايت کنه تا بابا چند تا کلمه نثارم کنه و بعد مجبورم کنه از فتانه عذر خواهي کنم تا فتانه شروع کرد بابا پا شد سراغم.

- خب تقصير خودته تو با برخورد لفظي و منطقي ادم نشدي پس بابات مجبور شده از برخورد فيزيکي استفاده کنه، اخه ديوونه تو چرا سير قهرايي پيدا کردي؟ الان دانشمندا دارن خودشونو به اين در و اون در ميزنن بلکه بتونند يه راهي پيدا کنند تا با حيوونهام گفتمان داشته باشند اون موقع تو الاغ بازي در اوردي تا بابات به اين نتيجه برسه که برخورد فيزيکي کاربردي تره. اي خدا نبخشدت، ديدي چه جوري باعث شدي فرضيه دانشمندا به اثبات نرسه.

- با اون دروغ فتانه منم جاي بابا بودم همين کارو ميکردم.

- ااا... پس اون باعث شده فرضيه به اثبات نرسه؟اي خدا تيکه تيکه اش کنه.. حالا چه دروغي گفته که بابات اينقدر عصباني شده؟

- گفت من با يه پسري دوست شدم و اونم هر روز زنگ ميزنه خونه و هر بعد بعد از ظهر که از سرکار ميام اونو تو خيابون مي بينم.

- واقعيت داره؟

- نه اينا ساخته و پرداخته ي ذهن اون فتنه اس.

- اخه براي چي همچين دروغي سرهم کرده؟

- براي اينکه زودتر از شر من راحت بشه.

- چطوري؟

- اون مي خواد من با پسرعمه اش که سال پيش زنش طلاقش رو گرفته ازدواج کنم.

پس تو جواب منفي دادي، اره؟

- اصلا هنوز نيومدن خواستگاري که من جواب منفي بدم.

- پس چي؟

- چند روزي بود ، يک ساعت بعد از اينکه من مي اومدم خونه سرو کله اين پسره پيدا ميشد. من هر وقت فاميل فتانه ميان خونمون ميرم توي اتاقم،فتانه هم به اين کار من ايراد ميگيره ولي وقتي اين مي اومد به اصرار منو از اتاقم بيرون ميارهو خودش به لطايف التحليل توي اشپزخونه مشغول ميشد. من از اين پسره اصلا خوشم نمياد جريان رو به بابا گفتم اون خيلي عصباني شد و به فتانه کلي بد وبيراه گفت و قدغن کرد از اين به بعد منصور پاشو خونمون بذاره. حالا فتانه اين جوري تلافي خبر چيني منو کرد.

- خب تو چرا خبر چيني کردي؟

- نميشه اسمش رو خبر چيني گذاشت اولا من جلوي خود فتانه به بابا گفتم منصور دوسه روزه مياد خونمون ثانيا اگه نمي گفتم فتانه فکر ميکرد که از منصور خوشم مياد در ضمن نمي خواستم همدست فتانه شم.

- خوب پس اگر از دست بابات ناراحت نيستي و به قول خودت از اين خبر چيني هم ناراحت نيستي ديگه براي چي ناراحتي؟

- آخه توي اين دوروز رفتار بابا خيلي فرق کرده. نمي دونم فتانه چي بهش گفته که اين قدر تغيير کرده. توي خونه مدام صحبت از ازدواج و اين حرفاست.

- نکنه منصور...

نگذاشت جمله اش را تکميل کنم و گفت: منم ازهمين مي ترسم

- يعني پدرت قبول ميکنه که تو با منصور ازدواج کني؟

- نه محال بود قبول کنه ولي نمي دونم اين فتانه چي کار کرده که بابا راضي شده.

- ببين الناز ادم بايد منطقي فکر کنه و تصميم بگيره تو اگر به منصور علاقه داري نبايد فکر کني که فاميل فتانه اس يا زنش طلاق گرفته و بچه دار نميشه و اگر هم بهش علاقه نداري بايد صاف و پوست کنده بهش بگي نه، فوقش يه کتک ديگه اس و تا يه مدتي هم فتانه بهت کم محلي ميکنه که به نظر من ارزش اينوداره ه آدم همسر کسي بشه که بهش علاقه نداره. حالا تو به اين اقا منصور علاقه داري يا نه؟

- نمي تونم خودم رو راضي کنم که همسرش بشم

- حتما بخاطر فتانه؟

- خب اونم يه دليله ولي من هميشه دلم ميخواسته بچه دار شم.

- پس از خود منصور بدت نمياد. خب خودش بهت گفته که بچه دار نميشه؟

- نه تازه گفت همسرش بچه دار نميشده چون مي دونسته منصوربه بچه خيلي علاقه داره خودش تقاضاي طلاق ميده.

- خب تو برات مهم نيست که انتخاب دومي؟

- ميگه بخاطر دل مامانش با مونا ازدواج کرده. پس من انتخاب دوم نيستم.

- حالا خودش تورو انتخاب کرده؟

- نمي دونم...ولي هر وقت مي بينمش خيلي بهم توجه ميکنه

- پس تو مشکلت چيه؟

- مشکلم اينه که نميخوام به دل فتانه راه بيام.

- حالا تو از کجا ميدوني که فتانه موافقه که تو زن منصور بشي؟

- براي اينکه تا حالا فتانه هيچ کاري واسه من نکرده حالا چطور دايه ي مهربون تر از مادر شده؟

- شايد منصور ازش خواهش کرده و شايدم ميخواسته تو از اون خونه بري و تا ديده منصور به تو علاقه منده به ضرب المثل معروف ( تا تنور داغ است بايد نان را چسباند) استناد کرده و فهميده براي اينکه از دست تو راحت شه بايد به منصور کمک کنه.

- همين ديگه، اگر بدونم اون راضيه من با منصور ازدواج کنم صد سال ديگه ام به منصور جواب نمي دم( خاک برسرت بيا برو ديگه ديوونه)

- پس با اين حساب تو هيچ وقت شوهر نميکني چون فتانه از خداشه که تو ازدواج کني و بري حالا ديگه فرق نداره با چه کسي،ولي مسئله اينجاست که الان منصور حاضر و اماده ست. يکروز هم که زودتر از دست تو خلاص شه بازم يک روزه.

الناز در حاليکه ميخنديد گفت: جدي باش رمينا

- باور کن جدي ميگم. من عقيده دارم اگر به منصور علاقه داري بقيه اين حرفا رو بريز دور و باهاش ازدواج کن حداقل حسني که داره اينه که ديگه مجبور نيستي قيافه ي فتانه رو ببيني. حالا از منصور بگو

- اخه چي بگم؟

- چند سالشه؟ خوشگله؟ پولداره؟ چي کاره اس؟ مودبه تحصيلکرده است .....؟ فعلا همين!

- سي و چهار ساله اس. قيافه اش هم بد نيست به دل مي شينه. از وضع مالي منصور اطلاعي ندارم ولي ميدونم که نمايشگاه ماشين داره( خوب ديگه چي ميخواي برو ديگه) مودب ام هست يا حداقل جلوي من اين طوري رفتار ميکنه. ميدونم که مهندسه اما نمي دونم الکترونيک خونده يا عمران.

- تو چندسالته؟

- بيست و هفت سال

- دروغ ميگي. نمي خواستم بگم تفاوت زيادي دارين همين طوري پرسيدم.

- باور کن بيست و هفت سالمه

- من فکر ميکردم يا همسن مني يا فوقش يک سال از من بزرگتري.

- نخير اشتباه فکر کردي

قيافه ي ناراحتي به خودم گرفتم و گفتم: حالا چيکار کنم به مامانم چي بگم.

- يعني چي؟

- واي الناز من ديگه نميتونم با تو حرف بزنم. و به الناز که چپ چپ نگاهم ميکرد گفتم: ااا چرا متوجه نيستي ما ديگه نمي تونيم باهم دوست باشيم چون مامانم اجازه نمي ده با بزرگتر از خودم دوست بشم.

- خب پس معطل نکن برو بيرون ديگه ام اين طرفا افتابي نشو ... و با اخم نگاهم کرد.

- اااا... چقدر هم مثل اقاي پروني اخم ميکني. راستي توي اين دوروز منصور رو ديدي؟

- نه

- از من ميشنوي خودتو بهش نشون نده و گرنه پشيمون ميشه.

- رمينا تو امروز کار نداري؟

- پس الان دارم چيکار ميکنم ؟ ببخشيد به نظر شما مشاوره و راهنمايي کار نيست؟ خوب بود از دوماه پيش ازم وقت بگيري و بعد هم ده هزار تومن پول بدي تا باور کني اومدي مشاوره. اين دوره زمونه ديگه نميشه واسه کسي مفتي کاري انجام بدي.

در همين هنگام صداي اقاي فرهنگ را که گفت:"خانم رسام چند لحظه تشريف بياريد" شنيدم. الناز دستهايش را به علامت دعا بالا برد و گفت:خدا را شکر. در حاليکه مي رفتم گفتم: اگر من شماره تلفن اين منصور رو گير بيارم بلدم چي بهش بگم که بره و پشت سرش رو هم نگاه نکنه.و يکسره به اتاق آقاي فرهنگ رفتم.پس از شنيدن دستوراتش از اتاق خارج شدم که تلفن به صدا در امد. گوشي را برداشتم گفتم:بله

- الو سلام خانم ميخواستم با اقاي فرهنگ صحبت کنم.

- متاسفم ايشون الان جلسه دارند.

- خانوم کار من خيلي ضروريه شما لطفا تلفن رو وصل کنيد.

- اقاي محترم به من دستور دادن موقع جلسه تلفن به اتاق ايشون وصل نکنم.

مرد صدايش را کمي بلندکرد و گفت: من فرهنگ هستم برادر زاده ايشون کار مهمي باهاشون دارم حالا لطف کنيد تلفن رو وصل کنيد.

- خب از اول خودتون رو معرفي کنيد من که علم غيب ندارم که شما اقاي فرهنگ هستيد. و روي دکمه فشار دادمو گفتم: اقاي فرهنگ برادر زادتون پشت خط هستن. صحبت ميکنيد؟

- به ايشون بگيد هر تصميمي بگيرند از نظر من بلامانع و قابل اجراست.

- اقاي فرهنگ فرمودند که هر تصميمي که شما بگيريد از نظر ايشون قابل اجرا و بلا مانع است.

- ولي من ميخوام با ايشون صحبت کنم.

- اگر دوباره داد و فرياد نميکنيد بايد بگم که من ديگه نمي تونم به اتاق ايشون وصل کنم.

- به ايشون بگيد تا نيم ساعت ديگه با من تماس بگيره. و قطع کرد.

گوشي را با حرص روي تلفن کوبيدم و غريدم: مثل اينکه از من ارث باباش رو طلبکار بود. من فرهنگ هستم برادر زاده ايشون.

- چيه حالا چرا حرصت رو سر تلفن خالي ميکني؟

الناز بود که در حاليکه عينکش را مجددا به چشم داشت روبرويم ايستاده بود.

- فکر ميکنه تقصير منه که اقاي فرهنگ باهاش صحبت نکرده.

- خوشم اومد بالاخره يکي پيدا شد روي تورو کم کنه.

- باشه نشونش ميدم.

- مثلا چيکار ميکني؟ يادت رفته اون کيه؟ با يه اشاره اخراجت ميکنه.

- از نظرمن اون يک ادم معموليه همين و بس.

- اهان ... ولي فکر نميکنم اقاي فرهنگ همچنين عقيده اي داشته باشه.

-بره بميره لعنتي.. جواب اينکه بدون خداحافظي تلفن رو قطع کرد بهش ميدم.

- اينقدر حرص نخور..من تعجب ميکنم اقاي فرهنگ که خيلي مودب و با نزاکته.

- اره خيلي مودبه مگه تو ازش تعريف کني. پس بمونه تا به اقاي فرهنگ بگم نيم ساعت ديگه باهاش تماس بگيره.

-بهتر که باهاش بد قلقي نکني. مگه نمي خواستي واسه تحقيقت ازش پول بگيري؟

- از اين ادم بي جنبه؟ پولش تو سرش بخوره.

- تا حالا عصبانيتت رو نديده بودم. قيافه رونگاه کن.

- ببينم توکار داشتي ، پس اينجا چيکار ميکني؟

- ببينم تو کار داشتي، پس اينجا چه کار ميکني؟

- مي خوام يه زنگ بزنم به اقاي فرهنگ و از اينکه حال تورو گرفته تشکر کنم.

مي خواستم جواب الناز را بدهم که تلفن زنگ زد گوشي را برداشتم و گفتم:بله؟

- الو وصل کنيد اتاق اقاي فرهنگ

- جلسشون هنوز تموم نشده. و پيش از اينکه بتواند حرفي بزند گوشي را قطع کردم

- اقاي فرهنگ بود؟

- حيف از آقا که اول فاميل اين بذاري

- رمينا هيچ مي فهمي داري چيکار مي کني؟

- يه ادم بي ادب رو ميخوام با ادب کنم. هرچند کار سختيه

چند دقيقه بعد جلسه اقاي فرهنگ تمام شد و همراه دو مرد از اتاقش بيرون امد. بعد از اينکه از انها خداحافظي کرد به طرف ما امد و گفت: چند تا تلفن داشتم خانم رسام؟

- اقاي مظفري، اقاي شجاعي، و خانم مهرپرور.

اقاي فرهنگ قصد رفتن کرد که الناز گفت: راستي اقاي فرهنگ هم تماس گرفتن و گفتن که باهاشون تماس بگيريد.

خانم رسام لطف کنيد شماره تماس فربد را بگيريد.

شماره را گرفتم و گوشي را به او سپردم. به الناز نگاه کردم به نظر نگران مي امد. نگراني الناز برايم جالب وخنده دار بود. الناز که متوجه لبخندم شد با حرص صورتش را از من برگرداند . بي اختيار حواسم متوجه مکالمه اقاي فرهنگ شد.

- الو فربد...سلام چطوري؟...ممنون...گفتم عمو جان هر چي تو تصميم بگيري....مي دونم حق با توئه ولي من چي کار ميتونم بکنم.. تو بهتر ميتوني سر عقل بياريش.... نه خدانگهدار.. وگوشي را دوباره به دست من داد و گفت: شماره اقاي مظفري از توي اتاقم صحبت ميکنم و رفت.

الناز در حالي که خوشحال به نظر مي رسيد گفت: بيا ادب و نزاکت رو ديدي؟ هر کس ديگه اي جاي اقاي فرهنگ بود تا الان به رئيس شرکت گفته بود چه دسته گلي به اب دادي. من اگر جاي تو بودم ديگه باهاش اين طوري برخورد نمي کردم.

- حالا که جاي من نيستي در ضمن تشريف ببر چون ميخوام به کارم برسم. دلم ميخواد اين نوني که ميخورم حلال باشه.

- اخه دوتا تلفن جواب دادن هم شد کار که مي خواي نونت حلال باشه؟

- نه چهار تا خط کشيدن کاره..

- نخير اينطوري نميشه ، بايد يه فکر اساسي براي اين زبون تو بکنم.

- باشه فکر کن ولي زياد به خودت فشار نيار جان الناز من راضي نيستم.

صداي زنگ تلفن به الناز فرصت نداد که جواب من را بدهد گوشي را برداشتم و گفتم: بله

- الو شرکت ميلاد؟

- بله.

- سلام خانم.. حالتون خوبه؟

- سلام متشکر

- ببخشيد خانم گلچين امروز شرکت هستند؟

- بله تشريف دارند. و با دستم به الناز اشاره کردم که يعني با تو کار دارند و گوشي را از گوشم کمي دور کردم تا الناز صداي مخاطب را بشنود.

- مي تونم با ايشون صحبت کنم.

الناز با حرکت دست به من فهماند که جوابش منفي است.

- متاسفانه ايشون جلسه دارند اگر پيغامي داريد بفرماييد.

- نه کار خاصي که ندارم. ببخشيد جلسه شون کي تموم ميشه؟

- ساعت مشخصي نداره. در ضمن بعد از جلسه از شرکت خارج ميشن.

- فردا چه ساعتي تماس بگيرم مي تونم با ايشون صحبت کنم.

- قبل از ده

- ممنوم خانم. خداحافظ

گوشي را گذاشتم و از الناز که با هيجان مي پرسيد " چي ميگفت" پرسيدم کي بود؟

- منصور حالا چي ميگفت؟

- چرا باهاش حرف نزدي ديوانه؟

- چي گفت که گفتي قبل از ده؟

- گفت کي جسد الناز روبه قبرستون منتقل ميکنند گفتم قبل از ده.

- رمينا!

- گفت فردا چه ساعتي تماس بگيرم مي تونم با الناز بي شعور صحبت کنم.

- از حالا دارم بهت ميگم فردا وصل نکني اتاق من ها!

- اخه چرا؟

- چون چ چسبيده به را!

- نه بابا! عجب دليل قانع کننده اي! جدي مي گم اخه چ......را؟

تا الناز دهانش را باز کرد گفتم: فقط نگي چون چ چسبيده به را که يکي ميزنم تو سرت!

الناز در حاليکه ميخنديد گفت:

- جدي ميگم فردا يه طوري دست به سرش کن.

- باشه بهش ميگم اين الناز ادم نيست توام لازم نيست و عمر و جوونيت رو پاي يه ديوونه بريزي. يه سر بيا شرکت منو ببين يه وقت ديدي به دلت نشستم و پسنديديم.

- اگه بياد که پسندت ميکنه ولي اگه تو اونوپسند نکردي چي؟

- من نديده پسنديدمش تو نگران نباش.