رمان دلبرانه به قلم ناشناس

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۱۰ ساعت و ۵۹ دقیقه!#

دلبرانه

دلبرانه داستانی عاشقانه، زیبا و مهیج از زندگی سه خواهره که طی

یک سفر زندگی شون دگرگون می شه !در سخت ترین لحظات و

اوج نا امیدی کسانی به کمک شون میان که صحنه پرداز قصه ی

عاشقانه ی ما میشن و مسیر زندگی این سه خواهر رو به سمت

زیباتری سوق میدن و اون ها رو دعوت می کنند به لمس طراوت و

زیبایی زندگی همراه با پاک ترین احساسات...

به نام خدا

با صدای جیغ جیغ ترلان و میترا از خواب بیدار شدم به خاطر ایپالسیون دیشب همه ی تنم می سوخت .یه

فحش نثار ترلان کردم و از جام بیرون اومدم .همه ی جزوه هام پایین تخت پخش و پال بود .می تونستم

حدس بزنم چه حالت افتضاحی دارم برای همین بی خیال دید زدن خودم تو آینه شدم .حتی تختاشونم مرتب

نکردن !سرتاسفی تکون دادم و بدون توجه به این که پام رو روی چی می ذارم از اتاق بیرون زدم وسط

حال روفرشی انداخته بودند و ترلان دراز کشیده بود .میترا هم ورقه های موم رو روی پاش می چسبوند .

با دیدنم گفت:

-دلی ببین چه نق نقی می کنه این !دیشب که ما جیغ جیغ می کردیم می خندید بهمون !

لبخند روی لبم اومد و برای حرص در آوردن ترلان گفتم :

-میتی جون به جا منم بچزونش، انگار همه بدنمو آمپول بارون کرده باشن قراره تا یه هفته سوزشش رو

تحمل کنم!

ترلان سر چرخوند سمتم و گفت:

-خیلی نامردین، ناسالمتی برا مراسم امشب خوشگلتون کردم بدرخشییید!

دندونام رو به هم چسبوندم و سرمو تکون دادم و با حالت چندش گفتم:

-ایشششش ...انگار تو مهمونیای بابا پسر نوبر هم پیدا میشه که ما بریم تورشون کنیم !معلوم نیست این دفعه

چه خبره که شراره خانوم مفتخر کردن ما روهم دعوت کردن !

با گفتن این حرف یکی از ورقه های موم رو محکم از پاش کشیدم، جیغ بلندی کشید و با دستاش روفرشی

رو چنگ زد و گفت:

-نامروت یواشتر من که اینطوری شکنجه تون ندادم!

میترا خندید و منم روی صندلی ناهار خوری نشستم و دست و پام رو چک کردم که کامال تمیز باشه !یه

تاپ رکابی گلبهی و شلوارک لی تنم بود و تونستم به راحتی بررسی کنم .نه ترلا کارش درسته حرف

نداره !

هنوز خوابم می اومد ولی کلی کار داشتم از طرفی هم با سر و صدای این دو تا نمی شد خوابید !

-شراره اگه زن بابا نمی شد مادر خوبی می شد!

از حرف میترا تعجب کردم .تو بهت نگاهش می کردم که ترلان گفت:

-موافق نیستم میترا جون، من ازش خوشم نمیاد احساس خوبی بهش ندارم.

منم سری تکون دادم و گفتم:

-موافقم با ترلان !اگه اون نمی بود بابا وقتشو برای ما می ذاشت نه این که بعد مدت ها امشب بابا رو تو

جشن به مناسبت نمی دونم چی ببینیم!

میترا اخمی کرد و با ناراحتی گفت:

-چه حرفا می زنیدا ...بابا که نمی تونست به خاطر ما یه عمر عذب بمونه !بعد فوت مامان به زن نیاز

داشت، خب شراره هم به عنوان زن براش کم نمی ذاره!

-خب حق با تویه ولی ما هم سه تا دختریم، حقمون تنها زندگی کردن نیست، اصالهم فکر نمی کنه به جز

پول حمایت و حضور یه حامی برامون الزمه !خود تو میترا جون چند شبو با گریه سر کردی به خاطر این

که حامی و مرد و بزرگتر تو خونه نداریم؟ حاضرم جونمو قسم بخورم که نمی تونی اون شبا رو بشمری

حتی...

با حرف ترلان که اوج غریبی رو برامون گوشزد می کرد هر سه سکوت کردیم، تنهایی برامون سخت بود

از سه سال پیش که عمه بهاره فوت کرد حجم این تنهایی بیشتر شد ولی بابا درک نکرد و به این که ما

بزرگ شدیم کفایت کرد .ما هم نمی تونستیم حرفی بزنیم چون وضعیت تغییری نمی کرد .ولی ما تونستیم

از پس زندگی بر بیایم و با خودداری و غرور خاص خودمون رو حفظ کنیم .با این که اون غرور کاذب و

کذایی باعث شده بود دوستی نداشته باشیم ولی آزاد و راحت زندگی می کردیم و مجبور نبودیم با شرح

تنهاییمون ترحم و دلسوزی دیگران رو ببینیم!بدون امر و نهی زندگی می کردیم و جالبترش این که قدرت

تشخیص خوب و بد رو داشتیم و راحت در مورد مسائلمون تصمیم می گرفتیم.

-میگم دلی کدوم لباست رو میخوای بپوشی؟

به ترلان نگاه کردم با این حرفش سکوت تلخی که به خاطر حرفاش به وجود اومده بود رو شکست بی

تفاوت گفتم:

-یه شکل نپوشیم خوشم نمیاد...

میترا با کرم مخصوص مشغول ماساژ پاهای ترلان شده بود گفت:

-اوهوم موافقم .یه شکل جالب نیست ...متفاوت بپوشیم!

ترلان به پشتی لم داد و گفت:

-رنگ چشمامون چطوره؟

با شیطنت نگاهش کردم و چشمکی زدم و با لبخند گفتم:

-عالیه!

ترلان چشماش به رنگ سحره !منظورم اسمون سحره، یه جورایی آبی متمایل به شب، مات، کدر، ولی

قشنگ، دماغ ریز و لبای غنچه ایئ و کشیده، گونه برآمده و ابروهایی کشیده با صورتی بیضی شکل و یه

چال کوچولو روی چونه اش !واقعا دلفریب بود برای پسرا، خوب شد قید دانشگاه رو زد وگرنه معلوم نبود

چه بالیی سر پسرای دانشگاه بیاره!

وقتی پونزده سالش بود با یکی از بچه های مدرسه دعواش شده بود و چند روز بعد بدون این که با هم آشتی

کرده باشن، اون دختر تو یه تصادف جونشو از دست میده، ترلان شبش حسابی برای اون دختر گریه کرد،

صبح عمه هر کاری کرد ترلان از جاش بلند نشد !یعنی نتونست بلند بشه !

اونروز من و میترا هم از مدرسه زدیم و همراه ترلا و عمه بیمارستان رفتیم .بابا حتی برای مالقاتش هم

نیومد !تشخیص دکتر ام اس خفیف بود ...یعنی فلجی عصبی!

شوکه شدیم، فکر این که ترلان یک شبه از پا افتاده باشه برامون قابل هضم نبود .بعد مدتی مرخص شد ولی

باید مراقبت عصبی می شد، یعنی نباید می ذاشتیم فشار عصبی و استرس بهش وارد بشه تا دوباره رگای

اعصابش تحریک نشن و از پا نندازنش !از همون ساال صمیمیت ما بیشتر شد و بیشتر هوای همدیگه رو

داشتیم و سعی می کردیم اصال با هم بحث و دعوا نداشته باشیم .

همیشه دلخوریامون رو با خنده و شوخی بیان می کردیم و سعی می کردیم از هم نرنجیم!

حال ترلان هم خوب موند بجز بعضی وقتا که خودش تو تنهاییش فکر و خیال می کرد و جوش تنهاییمون

رو می زد!

به پیشنهاد عمه کالس تمرکز فکر و یوگا هم رفت تا بتونه خودش رو کنترل کنه و حتی باشگاه آمادگی

جسمانی برای تسلط به بدنش تا کمتر دچار مشکل بشه و مفید هم بود چون چندین ماه پر قدرت مقابل

حمالت عصبی می ایستاد و االن از اخرین حمله اش یک سال می گذره و این یعنی ما سه خواهر بی نهایت

خوشبختیم چون همدیگه رو داریم!

میترا چشماش ابی روشنه و از نظر چهره کامال به من و ترلان شباهت داره !تنها تفاوتش چال کنج لبشه که

با وجود سن کمش بی نهایت جذابش می کنه!

منم چشمام سورمه اییه و مشکی دیده میشه و باقی اجزای صورتم شبیه به میتی و ترلانه فقط من چال کنج

لب و زیر چونه ندارم و صورتم یک دست و نرماله !هر سه مون موهای مشکی و شاید قهوه ایی سوخته و

ریز جثه تشریف داریم .ترلان سه سال از من کوچیکتر و بیست ساله است، میترا هم هجده ساله اس و

امسال برای کنکور آماده میشه !رشته تجربی خونده و دوست داره پزشکی قبول بشه، عالیقش هم لوازم

آرایش و آرایش چهره است و مدام از اطراف فیلمای آموزشی جور می کنه .ترلان هم تو خط لباس و مد و

این قضایاست .منم مدلشون هستم انواع و اقسام مدل ها و تریپ ها رو روی من پیاده می کنن و اوقات

بیکاری در خانه رو به این امور طی می کنیم و برامون لذت بخشه!

عالقه ی منم پرورش گل و رسیدگی به گلدونای عزیزم بود .این کارو از عمه یاد گرفتم، واقعا حس خوبی

به آدم میده رسیدگی به گیاهها و پرورششون !حس این که یه موجود زنده بدون حرف زدن به آدم شادی

منتقل کنه واقعا جالبه درست مثل یه بچه!

عاشق باغچه های تو حیاطم که هر سال کار هرس و رسیدگی شون به عهده خودم هست و واقعا لذت می

برم.

خونه مون یه خونه قدیمیه با حیاط و اتاق های قدیمی که رو به فرسودگی ان و یه زیر زمین که درش

همیشه قفل بوده و هیچ وقت بازش نکردیم و به خاطر ترس هیچ وقت فکر فضولی کردن داخلش رو هم

نکردیم .خونه یه هال و پذیرایی داره و سه تا اتاق خواب و آشپزخونه !برای ما سه نفر زیادی بزرگه و

چون به نظافت و تمیزیش هم نمی رسیم در اتاقا رو برای همیشه قفل کردیم و هر سه تامون داخل پذیرایی

۶۳متری ساکن شدیم و تبدیلش کردیم به یه اتاق مشترک بزرگ و شیک، این طوری از ترس های شبانه

هم خبری نیست و آرامش داریم .آشپزی و نظافت هم تقسیم بندی شده است و کمتر پیش میاد بخاطر تنبلی با

هم بحث کنیم .این همه نزدیکی باعث شده تا حرف خصوصی تو دلمون نباشه و در هر حالی همدیگه رو

درک کنیم.

با صدای زنگ حیاط از افکارم بیرون اومدم، میترا هنوز مشغول ترلان بود گفت:

-برای ناهار پیتزا سفارش دادم، دلی برو تحویل بگیر دستم بنده!

به اتاق رفتم و دامن و مانتو و شالمو برداشتم و حین راه رفتن پوشیدم تا در حیاط رو باز کنم کیف پولم رو

هم از جا کفشی برداشتم .طبق معمول چهارتا پیتزا سفارش داده بود برای این که خودش شکمو تشریف

داره و نمی خواد گرسنه بمونه !پول پیتزاها رو حساب کردم و در رو بستم و دوباره سمت خونه حرکت

کردم که میترا از پنجره داد زد:

-دلی دوباره زنگ می زنن ببین کیه!

اوف نمی دونم چرا یه آیفن برای این خونه نمی ذاریم !در رو باز کردم .شراره زن بابا بود پرید و بغلم کرد

و ماچ و بوس و قربون صدقه و همه ی صورتم رو تف تفی کرد!

-سالاااام دلی ...خوبی عزیزم؟ شماها که هنوز آماده نشدید دیر میشه ها!

چپ چپ نگاش کردم و گفتم:

-هنوز زوده داریم کارامونو می کنیم!

بی توجه به من به سمت ورودی خونه رفت و گفت:

-یه کم سریعتر !من اومدم ببرمتون!

میترا و ترلا پشت پنجره ایستادن، میترا با شیرین زبونیش گفت:

_شراره جون ماشین داریم خودمون میایم.

یه نگاه به زانتیای کنج حیاط و یه نگاه به شراره که وارفت انداختم، زن قد بلند و زیبایی بود یه مانتو شلوار

کالباسی رنگ با کفشای پاشنه بلند پوشیده بود .کیف دستیش از مچش آویز بود و عینکش رو باالسرش

گذاشته بود، از وقتی که یادم میاد همین شکلی بوده و حتی یک چروک هم به صورتش اضافه نشده بود .

بدی ازش ندیده بودم ولی ناخودآگاه ازش بدم می اومد.

-دلی حواست کجاست دارن زنگ می زنن!

با تعجب به در نگاه کردم و گفتم:

-وای میتی چه خبره امروز اینقد مهم شدیم ما!

به سمت در برگشتم تا دوباره باز کنم که شراره گفت:

-شماها همیشه مهم هستین خوشگالی من !باور کنین اگه مطمئن بودم بچه ایی که میارم به خوشگلی شماها

میشه تا حاال از بهادر نیم دو جین بچه می خواستم !

متوجه خنده ترلا و میتی شدم، منم یه لبخند از تعریف شراره رو لبم نشست.

در رو باز کردم یه پسر جوون پشت در بود، تعجب کردم سابقه نداشت مرد غریبه در این حیاط رو بزنه !با

خودم فکر کردم همراه شراره است، یه کت شلوار شیک و اسپرت مشکی تنش بود با بلوز سفید اتو کشیده و

مرتب !موهاش هم فرق کج زده بود و چند الخ مو هم رو پیشونیش ریخته بود صورت گندمی رنگ و بچه

سال داشت و به هیکل ورزیده اش نمی خورد !یه سر و گردن از من بلند تر بود .هیکلش حدود ۷۲؛۷۲می

خورد ولی چهره اش می گفت ۷۶؛۴ساله اس!ابرویی باال انداختم و سرد و جدی و محکم گفتم:

-با شراره اومدی؟

انگار تعجب کرد و هول شد .عینک آفتابی قهوه ایی رنگش رو از رو چشمش برداشت و گفت:

-خیر!

همون طور محکم گفتم:

-پس فرمایشتون؟

فکر کنم از لحنم خوشش نیومد .کمی چهره اش جدی شد و چین ظریفی به پیشونیش نشست و گفت:

-من ساکن اون ساختمون هستم، طبقه سوم...

با دست به باالی سرم اشاره کرد .برگشتم و به ساختمون ده، دوازده طبقه ی پشت خونه مون نگاه کردم،

ازش بدم می اومد چون سایه اش روی باغچه هام می افتاد و اجازه نمی داد از نور خورشید بهره ببرن و

همین طور به خاطر ضلع بالکناش تو حیاطمون از گوشه بالکناش دید داشت و نمی تونستیم تو حیاطمون

راحت باشیم !دوباره برگشتم سمتش و گفتم:

-فرمایش؟

گمونم با لحن طلبکارانه ام از اومدنش پشیمون شد و با نا امیدی گفت:

-من با مادر بزرگم اونجا زندگی می کنم، مادر بزرگم االن تو خونه ست ولی جواب نمیده ...منم کلید ندارم .

دوباره به ساختمون نگاه کردم و بالکن طبقه سوم رو دید زدم تو زاویه دیدم چند تا گلدون دیده می شد و

دیگر هیچ...

هنوز داشت شمرده شمرده حرف می زد و من منظور حرفاش رو نمی فهمیدم کالفه گفتم:

-خب!

به حرف زدنش سرعت داد و جدی تر گفت:

-خواستم اگه اجازه بدید از پشت بوم شما استفاده کنم و وارد خونه بشم، خیلی نگرانشم تا کلید ساز بیارم

خیلی طول می کشه، فقط از پشت بوم شما میشه به بالکن رسید می ترسم براش اتفاقی افتاده باشه!

کمی دلم به حالش سوخت ولی من نمی شناختمش که مطمئن بشم راست میگه و هم با حضور شراره نمی

شد اجازه بدم وارد حیاط بشه !

-نخیر نمیشه، با آتشنشانی تماس بگیرید و کلید ساز هماهنگ کنین، نمی تونم اجازه بدم یه مرد غریبه وارد

حیاطمون بشه، شرمنده!

کامال وا رفت نفس عمیقی کشید و» معذرت «آرومی گفت و حرکت کرد یک لحظه پشیمون شدم و صداش

زدم:

-آقا؟

برگشت و نگام کرد با لحن آرومتر و نرمتر گفتم:

-امیدوارم برای مادربزرگتون اتفاقی نیفته؛ ببخشید که نمی تونم کمک کنم، آخه ما سه تا خواهر تنها زندگی

می کنیم و حضور مرد غریبه برامون دردسر سازه ...

لبخند قشنگی زد که صورتش رو فوق العاده مهربون و خواستنی کرد و گفت:

-نگران نباشید درک می کنم، مادر بزرگم هم احتماال قرص خواب خورده که جواب نمیده ...خدانگهدار!

عینکش رو گذاشت و سویچش رو از جیبش در آورد و دکمه اش رو زد، ماکسیمای سفید رنگی که پشت

هیوندای شراره پارک بود چشمک زد؛ وای من ماکسیما دوست دارم!

مثل خود پسره ماشینش هم شیک و رسمیه!

در رو بستم و برگشتم داخل، میترا میز رو چیده بود .شراره پشت میز نشسته بود .پیتزاها رو گوشه ی میز

گذاشتم و شالم رو از سرم کشیدم شراره چشماش رو نازک کرد و گفت:

-مهمون داشتین که چهارتا پیتزا گرفتین؟ نکنه اون جیگر جلوی در هم دعوت بود که به خاطر حضور من

ردش کردین؟

با تعجب نگاش می کردم و دنبال جواب دندون شکنی بودم که میترا با من و من گفت:

-من پیتزا دوست دارم .زیاد می خورم ...برای همین یکی بیشتر سفارش دادم که بین خودمون تقسیمش

کنیم ...همیشه یکی اضافه می گیریم!

نفس عمیقی کشیدم تا حرف جنجال آوری نثار شراره نکنم، پاکت های پیتزا رو باز کردم و داخل دیس چیدم

و در همان حال ماجرای جلوی در رو هم تعریف کردم ولی مطمئنم شراره باور نکرد و هنوز در همان فکر

خام خودش به سر می برد و تنها چیز بی اهمیت برای من افکار شراره اس، ترلان هم از حمام به ما

پیوست و چهار نفری ناهارخوردیم .بعد ناهار شراره رفت و سفارش کرد که زودتر بریم .باالخره بعد از

مرتب کردن اتاق و انجام اموراتمون سوار زانتیای نقره ایی که بابا بعد از گرفتن گواهینامه برام خریده بود

شدیم و حرکت کردیم .خونه ی بابا یه خونه باغ باال شهر بود که برای زندگی با شراره خریده بود و ما

همچنان ساکن خانه ی موروثی از پدر بزرگ بودیم .

بعد از تعویض لباس به سالن برگشتیم، هنوز بابا رو ندیده بودیم و شراره هم مشغول آشناها و دوستای

خودش بود، هر سه دور میزی با فاصله از دیگران نشستیم و به ظاهر منتظر دیدن پدر بودیم .هر سه لباس

یک شکل و تقریبا به رنگ چشمهایمان پوشیده بودیم، با یقه قایقی و آستین هایی که با حلقه های فلزی به

صورت تکه تکه وصل هم بود، از قسمت کمر هم دامن آزاد می شد و تا مچ پا می رسید یک تکه از کمر

بندش هم به پهلو آویز بود لباس میترا به خاطر رنگ روشنش بیش از حد به چشم می اومد.

شراره با سه تا مرد به سمتمون می اومد لباس دکلته ی زرشکی بلندی با چاکی روی پای راستش پوشیده

بود که وقتی راه می رفت سفیدی پاهاش رو به نمایش می گذاشت به میز ما که رسید ایستاد و ما هم به

احترامشون ایستادیم با لبخندی گشاد رو به آقایون گفت:

-معرفی می کنم دخترای بهادر هستند ...ایشون دلوین خانوم ...ترلان جان ...میترای عزیز من ...هر سه با

لبخند خوشبختیم گفتیم و شراره با ذوق بازوی یکی از آنها رو گرفت و برای معرفی گفت:

-ایشون رامین هستن، از شرکای جدید پدرتون در تهران !

رامین شبیه بچه مثبت ها با هیکلی عضله ایی و روفرم و به راحتی با وجود کت و شلوار شیکش خوش

هیکلی اش مشخص بود .حدود سی ساله دیده می شد و ریشش هم شش تیغه زده بود و چشم و ابروی مشکی

اش بیشتر از باقی چهره اش به چشم می اومد و بر خالف سایر اطرافیان شراره، دستش رو برای دست

دادن دراز نکرد و شراره سراغ معرفی نفر دوم رفت .

-ایشونم آقا کیوان هستن و باز هم از شرکای جدید تو تهران ...ایشون از مهره های مهم تجارت جدید بابا

هستن و بی نهایت برای پیشرفت کار به بهادر جان کمک کردن!

قیافه ی کیوان چنگی به دل نمی زد هم سن و سال رامین دیده می شد ولی بر خالف قیافه ی قناسش کامال

شیک و مجلسی دست دراز کرد و گفت:

-خوشبختم خانم های جوان ...فکر نمی کردم جناب صدرایی دخترایی به زیبایی و متانت شما داشته باشن!

میترا و ترلان دست دادن ولی نوبت من که رسید شراره شروع به حرف زدن کرد و کیوان هم دستش رو

ناکام پس کشید .

نفر سوم مرد میان سالی هم سن و سال بابا بود .

-ایشون از یزد تشریف آوردن جناب ایرجی هستن از بهترین دوستای باباتون !

باالخره مراسم معارفه تمام شد و رفتند .روی صندلی ولو شدیم با شیطنت گفتم:

-بچه ها کدومشونو پسندیدین؟

میترا خیره به سه مرد همراه شراره که چند میز آنطرف تر درحال خوش و بش بودن گفت:

-رامین مال من ...کیوان برا ترلا ...ایرجی هم برا دلی !

با حرص مشتی به شونه اش کوبیدم و هر سه خندیدیم.

با چند نفر دیگه هم که از قبل می شناختیم احوالپرسی کردیم که پدر هم باالخره در بین جمعی از همکارا و

دوستانش وارد شد و چون اطرافش شلوغ بود ما جلوتر نرفتیم حدود نه و ده شب بود که مجلس گرم شد و

کم کم پذیرایی با ویسکی و مشروب شروع شد .از پدر بخاطر این که در چنین مراسمی از دختراش هم

دعوت کرده دلخور بودم با این که بار اولش نبود ولی چاره ایی جز حضور هم نداشتیم .

میترا خیره به میزی که جام های شراب چیده شده بود گفت:

-بچه ها به نظرتون اینا چه مزه ایی میده؟

ابرویی باال انداختم و حرصم رو از بابا تو لحنم ریختم و گفتم:

-می تونی امتحان کنی !بگم برات بیارن!

لحنم کمی دلگیرش کرد ولی به روی خودش نیاورد .ترلان هم چپ چپ نگاش کرد و گفت:

-اینجا نخور، یه شیشه از شراره می گیرم ببر خونه بخور ...اینجا بخوری معلوم نیست به دست گرگا چه

بالیی سرت بیاد !

هر سه به حرف ترلان خندیدیم، ایستادم و گفتم:

-همه چی یه طرف برای نماز میخوای چه غلطی بکنی؟

از خوبی زندگی با عمه این بود که حداقل ایمانمون حفظ شده بود و به خاطر سادات بودن مامان هدی؛

مواظب بود که کج نریم و حواسش به تمیز موندن روحمون بود !بماند که با چه تیپی در جامعه و چنین

مجلسایی حاضر می شدیم!

به قول خودمون به ظاهر مسلمان بودیم و بیشتر به دین خودمون بودیم تا حفظ آبروی سادات بودن

مامان ...!که البته بیشترش تقصیر بابا بود که برای دیدنش مجبور بودیم تحمل کنیم .چند قدمی از میز دور

شدم که میترا گفت:

-حاال کجا میری؟ بشین شوخی کردم!

-میرم بابا رو ببینم تا صبحم صبر کنین دورش خلوت نمیشه !

ترلان- صبر کن ما هم میایم .

همراه ترلان و میترا به سمت پدر که سمت دیگه سالن بین دوستاش نشسته بود رفتیم و هر سه یک صدا

سالم کردیم .پدر بی توجه به اطرافیانش که شامل رامین و کیوان و ایرجی هم می شد، ایستاد و یک به یک

ما رو به آغوش گرفت.

-سالم دخترای عزیزم ...خوبین بابا؟

میترا:مرسی بابا دلتنگتون بودیم ...شما خوبی؟

بابا:بابا قربونتون بره ...سعی می کنم بیشتر ببینمتون از این به بعد !

می دونستیم بین دوستاش این طوری دلگرممون می کنه و ماهم لبخندی زدیم و» امیدوارمی «گفتیم.

بابا:بابا جان چرا قنبرک زدین یه گوشه؟ برید وسط و یکی از رقصای افسانه ایتون رو ارایه بدید بابا کیف

کنه!

از حرف بابا دلم مچاله شد .یعنی این مرد یه ذره غیرت نداره و ادعای پدر بودن رو هم می کنه؟

اگرچه تنها چیزی که هیچ وقت تو بابا ندیدم غیرت بود !هر سه ساکت بودیم که انگار چیزی رو به خاطر

آورد و گفت:

-رقص سه نفری پارسالتون برای تولد شراره معرکه بود همونو تکرار کنین !

میترا با ذوق گفت:

-اون قدیمی شده بابا ...یکی دیگه تمرین کردیم .من میرم فلشمو از تو ماشین میارم براتون اجراش می کنیم.

میترا با ذوق رفت و بابا هم با لبخند رفتنش رو تماشا کرد و رو به دوستاش که دور میز بودن گفت:

-این دخترا واقعا نمونه ان!

رامین با پوزخندی به ما خیره بود به جای پدر من از خجالت آب شدم و احساس بدی پیدا کردم .با همون

پوزخند مسخره اش گفت:

-دخترای شما حتمن هم فوق العاده ان!

دست ترلان رو گرفتم و غرغر کنان به سمت میزمون برگشتیم .

-حاشا به غیرتش !دلمون خوشه بابا داریم !فکر کنم باید خدا رو هم شکر کنیم که با اون زندگی نمی کنیم

وگرنه معلوم نیس چه بالیی سرمون بیاره!

همیشه همین طور بود؛ کلی برای دیدنش ذوق می کردیم ولی اون در کمال ناباوری رفتاری می کرد که

حتی از معرفیش به عنوان پدر هم خجالت بکشیم .کم مونده که به عنوان پیشکشی به یکی از دوستاش

تعارفمون کنه .سرم رو کمی لرزوندم تا افکار وحشتناک از سرم پر بکشه .یاد آخرین باری که مامان رو

دیدم افتادم .روزی که با دوستام از مدرسه تا خونه لی لی بازی کرده بودم و سر کوچه ماشین بابا رو دیدم

که مردی پیاده شد و وارد خونه شد و خود بابا بیرون موند ...متعجب تا جلوی در حیاط رفتم که بابا بازوم

رو گرفت و گفت:

-نرو داخل همین جا بمون !

پشت در حیاط به دیوار تکیه زدم که صدای داد و بی داد مامان هدی رو شنیدم .

-تو کی هستی؟ این جا چه غلطی می کنی؟ برو بیرون ازین خونه کثافت ...دست به من نزن...

همه اش هفت سالم بود و نمی دونستم چه اتفاقی افتاده .پدر با پوزخندی چندش آور وارد حیاط شد و منم

پشت سرش وارد شدم و از چیزی که دیدم در جا خشکم زد!

مردی که از ماشین بابا پیاده شده بود تنها با یه لباس زیر و باالتنه برهنه مامان رو به دیوار چفت کرده بود

و محکم تو بغلش داشت .بابا بالفاصله کمربندش رو باز کرد و به جون مامان افتاد و هر چی فحش بود

نثارش می کرد .مامان برای فرار از ضرب کمربندش به زیر زمین پناه برد و من مسخ شده جلوی در

حیاط فقط صدای فریادش رو می شنیدم:

-نززن بهادر ...به خدا اشتباه می کنی !من نمی شناسمش ...یکدفعه پیداش شد ...

مرد غریبه در کمال آرامش لباساش رو از کف حیاط برداشت و پوشید و رفت .میترا و ترلا هم متعجب و

بی خبر از همه جا در چارچوب در ورودی ایستاده بودن و کنجکاو شنیدن فریادهای پدر و مادر به من نگاه

می کردن...

با یادآوری گذشته سردرد عجیبی در سرم پیچید و بیشتر از بابا متنفر شدم .سرم رو روی میز گذاشتم تا

کمی آروم بگیرم که دستی روی شونه ام قرار گرفت و صدای مهربون ترلا آرومم کرد .

-دلوین خوبی آبجی؟ چت شد یدفه؟

سرم رو باال گرفتم و با لبخند به ترلان نگاه کردم و گفتم :

-بعضی وقتا کارای بابا عصبیم می کنه!

ترلا:مهم نیس ...حساس نشو !پاشو میترا فلشو تحویل داد االن موزیکمون پلی میشه پاشو کمی انرژی تخلیه

کنیم !

میترا وسط پیست رقص ایستاده بود و من و ترلا هم به سمتش حرکت کردیم و بقیه که در حال رقص بودن

با پخش موزیک تقریبا ضایع ما کنار رفتن .آهنگ یه شب مهتاب از فرهاد شروع به پخش شد و ما سه نفر

با آرامش و تمرین قبلی شروع به رقص کردیم، با این که موزیک تقریبا غمگینی بود ولی رقصیدن با چنین

موزیکی جسارت می خواست.

به محض تمام شدن هر سه به نشانه احترام به سمت پدر خم شدیم و با دست و سوت بقیه به سمت میز

خودمون رفتیم و دوباره یه عده دختر و پسر ریختن وسط پیست و شروع به رقص کردن.

-خیلی خوب رقصیدیما ...ببین همه دارن نگامون می کنن!

میترا سنش اوج هیجان بود و واقعا از این که مرکز توجه باشه لذت می برد و ذوقش از تک تک رفتارا و

حرفاش مشخص می شد .برای فرار از جو توجه و نگاهها و پچ پچ ها گوشیم رو از کیفم در اوردم یک پیام

از شراره داشتم.

»دلوین جان اینترنتت رو وصل کن آوردمت تو یه گروه که همه اطرافیان بابات هستن«

اخمی کردم و به شراره که گرم گپ زدن با پسرا بود نگاهی انداختم و نت رو وصل کردم گروهی به نام

عتیقه ها بود بالفاصله خروج زدم و در جواب شراره نوشتم.

»از این گروهها خوشم نمیاد ...ممنون«

می خواستم دوباره گوشی رو داخل کیفم بذارم که پیامی اومد:

-خانمی چرا خارج شدی؟ تازه می خواستیم با دختر بهادر خان آشنا بشیم!

با حرص و عصبی نوشتم:

-عالقه ایی ندارم، بای.

ترلا :بچه عا به نظرتون به کدوممون پیشنهاد رقص میده؟

با حرف ترلان نگام افتاد به رامین که خرامان خرامان سمت میز ما می اومد .لبخندی زدم و گفتم:

-من میگم میترا !آخه چشماش سگ داره پاچه طرفو گرفته!

میترا با مشت به بازوم کوبید و هر سه خندیدیم .دوباره پیامی از غریبه اومد.

»باهاش نرقصی ...ردش کن خودم میام با هم برقصیم«

فهمیدم االن تو مراسم حضور داره و حتمن میبینه، با این که عالقه ایی به رقص با نامحرم نداشتم و مطمئنا

هر سه نفرمون پیشنهاد رقص رامین رو رد می کردیم ولی فکر حرص دادن این غریبه ی مزاحم باعث شد

رو به ترلا و میتی بگم:

-بچه ها اگه پیشنهاد داد قبول کنین !

هردو متعجب نگام میکردن که رامین به میز ما رسید و گفت:

-دلوین خانوم افتخار میدید؟

یه نگاه به اطراف انداختم که بفهمم این غریبه که نمی خواد من با رامین برقصم کیه؟ ولی ناموفق بودم .

گوشی رو روی دامن میترا گذاشتم تا دلیل قبول پیشنهاد رقص رو بفهمن و نگام رو به رامین دوختم و با

لبخند گفتم:

-البته!

خوشحال شد و چشماش برق زد .نیشش تا بناگوش باز شد .دستم رو گرفت و سمت پیست رقص رفتیم .پدر

بی تفاوت فقط نگاه می کرد .با اخم و قرمزی صورت کیوان حدس زدم که غریبه ی حسود خودش باشه،

مخصوصا که گوشیش هم تو دستش فشرده می شد!

-با پدرت زیاد راحت نیستی انگاری!

با صدای رامین که آروم و موقر بود خودم رو جمع و جور کردم و گفتم:

-نه زیاد با هم صمیمی نیستیم!

سری تکون داد و شروع به رقص کردیم، از رقص والتس خوشم نمی اومد برای همین روبروش ایستادم و

سعی کردم فقط روبروش ایرانی ساده برقصم و بهش نچسبم .او هم زیاد قر و غمزه نمی ریخت و ترجیحا

فقط دورم می چرخید .حس عحیبی داشتم دوباره همون طور محتاطانه و مهربون گفت:

-پس برای کاراش از شما استفاده نمی کنه؟

از سوالش تعجب کردم و خنده ام گرفت با شیطنت گفتم:

-شوخی می کنی؟ تجارت پارچه و فرش و صنایع دستی که استفاده نمی خواد .من و خواهرام از بابا فقط

پولشو می بینیم!

کمی غرق فکر شد دستش رو گرفتم و تا باالی سرم باال دادم و زیر دستش چند دور چرخیدم که دوباره

پرسید:

-فکر کردم تو مغازه هاش کار می کنین!

روبروش ایستادم و شروع به قر دادن کردم و گفتم:

-نه ...ما درس و زندگیمون از بابا و زندگیش جداست ...ببینم می رقصیم یا بازجوییه؟

یه ابروش باال پرید و با مهربونی گفت:

-معذرت میخوام فقط کمی در موردتون کنجکاو شدم.

به رقصم خاتمه دادم و با اشاره دست به بیرون پیست و سمت میزمون حرکت کردم و گفتم:

-بله بهتون حق میدم، دوستان پدر اکثرا از رابطه ما مطلع ان !شما هم چون جدید هستید نمی دونستید که

گمونم توجیح شدید!

دوباره لبخند جذابی زد و بعد از کمی تعارف از من جدا شد و به سمت میز خودش رفت .گوشیم رو از

دست میترا کشیدم و خطاب به هر دوتاشون گفتم:

-کشف نکردین این غریبه حسود کیه؟

ترلان با شیطنت ابرویی باال انداخت و گفت:

-به ذهنت فشار نیار خودش داره میاد!

مسیر نگاه ترلا رو دنبال کردیم و با دیدن کیوان هر سه خندیدیم ...فکر کنم متوجه شد که بهش می خندیم و

اخمی از حرص به پیشونیش نشست ولی کوتاه نیومد و خودش رو به میزمون رسوند:

-خانما افتخار میدید؟

صورتش سمت هر سه ی ما بود، می دونستم دعوتش رو جمع بسته تا یکی از ما قبول کنه !ترلان که

زبونش از ما تیزتر بود گفت:

-شرمنده ما خسته ایم و االن هم داشتیم می رفتیم !

من و میترا سر به زیر انداختیم و جلوی خنده مون رو گرفتیم و کیوان نا امیدانه از میز فاصله گرفت و

رفت و ما هم بعد از کلی خنده به حال کیوان مشغول جمع و جور کردن برای رفتن شدیم که پیام بعدی رسید.

»چرا پیشنهادم رو قبول نکردی«

مطمئن شدم که غریبه همون کیوانه، عذر خواهی کردم و دوباره خستگی رو بهانه کردم .اگه همکار بابا

نمی بود مطمئنا تندتر باهاش رفتار می کردم ولی به خاطر بابا مجبور به نرمش بودم .با عذر خواهی از

مجلس خارج شدیم .

از اون شب به بعد کیوان هر شب برای چت on می شد و ساعاتی رو برای مخ زنی از من اختصاص می

داد و از کارش و خودش و مغازه اش تعریف می کرد و عکس می فرستاد .اصال برام لذتی نداشت و

گاهی اوقات که بی حوصله بودم گوشی رو در اختیار ترلا و میتی می ذاشتم تا جوابش رو بدن و در آخر

هم با تعریف حرفاش برای همدیگه سوژه خنده می ساختیم و کلی به حالش می خندیدیم.

*******

از داخل آینه یه نگاه به زینب که با اخم داشت موهای بلندش رو دم اسبی می بست انداختم و با یه لبخند

اعصاب خورد کن خط لبم رو کشیدم، از خونسردی ام اعصابش خورد شده بود اخمش رو غلیظ تر کرد و

دست به کمر گفت:

-آخه دختر دیوونه اگه این شمس بیاد ببینه نیستی که اینجا رو روی سر من خراب می کنه!

از تنظیم بودن خط لبم که مطمئن شدم از تو کیفم رژ نارنجیم رو برداشتم و گفتم:

-ایش تو چقد از این شمس می ترسی !هیچ غلطی نمی کنه منم یه ساعته میام !

بازوم رو گرفت و سمت خودش چرخوند و با صدایی خفه و تهدید گونه گفت:

-احمق جون من از شمس نمی ترسم، به خاطر تو دلهره دارم که داری میری دیدن یه پسر اونم تو خونه اش!

چشمام رو چرخوندم و بی خیال گفتم:

-زینب هر پسری که نیست !همکار بابامه ...می فهمی یعنی چی؟

خونسردیم کفریش کرد که از کوره در رفت و گفت:

-حاال هر کی؛ رفتنت درست نیست !

منم مثل خودش داد زدم:

-بابام یه هفته است ازش خبری نیست ...می فهمی یعنی چی؟

یعنی تنها کسی که ممکنه بتونه خبری ازش اونور آب بگیره همین دوستا و شریکای کاریش ان ...زینب؛

شراره هم ازش بی خبره به خدا !نمی تونم دست رو دست بذارم، االن که تهرانم می تونم پیگیری کنم .

برگردیم سمنان دستم به جایی بند نیست !

انگار حرفام قانعش کرد که سمت تخت برگشت و روسریش رو سر کرد و لبه ی تخت نشست و منم همون

طور منتظر نگاش می کردم .تنها دوستم بود و همیشه بهش احترام میذاشتم، اونقدر صمیمی نبودیم که رفت

وآمد داشته باشیم و از ندیدن هم تب کنیم ولی تو دانشگاه خوب هوای همدیگه رو داشتیم و این اولین باری

بود که خارج از دانشگاه با هم بودیم و آخرین روز نمایشگاه بود و فردا باید برمی گشتیم، تنها فرصتم برای

دیدن کیوان بود و این که سراغ بابا رو بگیرم .

-خیلی خب اونطوری نگام نکن، زود تر برو تا پشیمون نشدم و به تخت نبستمت...

لبخندی بهش زدم و برگشتم سمت آینه و شالم رو مرتب کردم .دوباره ایستاد و گفت:

-حواست رو جمع کن دلوین !مواظب خودت باش این زمونه نمیشه به پسر جماعت اعتماد کرد !حاال هر

چی هم دوست بابات باشه !مورد مشکوکی دیدی میزنی به چاک .زودم میای تا این شمس نفهمه!

-چشم مامان بزرگ حواسم هست، به این شمس هم ربطی نداره، فکر کردی چرا امشب موندگار شدیم؟

خودم دیدم دیروز با یکی ازین زن خرابا شماره رد و بدل می کرد البد امشبم رفته سر وقتش!

چشماش گرد شد و چند قدم سمتم اومد و گفت:

-شوخی می کنی؟ از مهراز شمس بعیده!

شونه ام رو باال انداختم و برگشتم سمتش، کیفم رو انداختم رو شونم و سمت در اتاق رفتم و حین پوشیدن

کفشام گفتم:

-اگه امشب اومد یعنی من اشتباه کردم .اگه نیومد یعنی حدسم درسته و پیش همون زنه است !

خندیدم و یه نگاه به ساعتم انداختم ۴:۶۳ بود و برای نیم ساعت دیگه قرار داشتم .تو کیفم دنبال گوشیم گشتم

که زینب دوباره سمتم اومد و گفت:

-سفارش نکنم دلوین کار دست خودت ندیا !

گوشی رو برداشتم و از اتاق بیرون زدم و گفتم: