رمان سیـــــزده،هشتــــادو نه به قلم حدیثه اسماعیلی

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۱۵ ساعت و ۳۴ دقیقه!#

سیـــــزده،هشتــــادو نه!

حدیثه اسماعیلی

خلاصه:

آیه دختری با سرگذشت و سرنوشتی،جالب!

این دختر تو بچگیش مشکلاتی داشته و ترسهایی رو تجربه کرده که بعد از بیست و یکسال نمیتونه فراموششون کنه.

ترسوندن آیه تو بچگیش،سرگرمی نوه های بزرگ فامیل بود و خیلی هارو به خنده مینداخت!

ترس هایی که شاید با روح و روان دختر،بازی کرده.

سعی میکنه فراموش کنه اما یکبار دیگه،تو سن بلوغش،کسی دست رو نقطه ضعف آیه میذاره و دوباره زندگی اون رو درگیر میکنه...اینبار بدتر از همیشه...اینبار احساسات هم درگیره...

ولی این سال،سالی نیست جز..

سیــــــزده،هشتادو نه!

اون دختر،حالا بیست و یکسالشه،دختری پر از ترس و دلهره!

آیه داستان ما دختری عصبیه و مجبوره بخاطر درمان خودش و از بین بردن ترسهایی که زندگیش رو نابود میکنن از یکی کمک بگیره!

و چه کسی بهتر از یک روانشناس؟!

سیـــزده،هشتــادو نه!

سیــــزده،هشتادو نه:

گاز بزرگی به همبرگرم زدم و همین باعث شد نصف مواد از زیرش توی کیسه بریزه.مهرناز همونطور که سیب زمینیش رو میخورد گفت:

چند شبه رعایت نمیکنی ها!بااین وضع چاق میشی.

بیخیال شونه ای بالا انداختم و گفتم:

نمیتونم از گشنگی بمیرم که.بیخیال بابا!نوشتی جزوه هارو؟

خودکارش رو پایین انداخت و گفت:

آره.یادت باشه کپی بگیرم برات!

زیر لب یه "خب" گفتمو یه گاز دیگه به همبرگر زدم!

ساره لگدی به پام زدو آروم گفت:

عین آدم بخور.آبرومونو بردی!

آدمه گشنه این چیزا سرش میشد مگه؟بیخیال غذام رو جوییدم.بیخیال چشم غره های ساره!غذامون که تموم شد یا بهتره بگم من که سیر شدم از جا بلند شدیم و از رستوران بیرون زدیم.مهرناز همونطور که جای لگد ساره رو،روی شلوار لی ش رو میتکوند گفت:

قضیه فرداشب چیه؟

شونه بالا انداختم و گفتم:

حتما خاله خانوم فیلش یاد هندستونش کرده و میخواد دوباره مهمونی های مضخرفش رو از سر بگیره!

ساره:

خوبه دیگه.مهمونی دوست دارم!

- منم دوست دارم.منتهی هر مهمونی غیر از مهمونی های خالم.بااون پسره بیشعورش!

مهرناز نچ کردو گفت:

بابا بیخیال اون پسر.پنج ساله نبوده از این به بعدم نیست دیگه.الانم هیچ چیز خاصی نیست.شب دعوتتون کرد.یه شامه سادس میخوری میای بیرون.تازه از اون مهمونی های بزن برقصی نیست!

و با دست هدایتمون کرد به سمت ایستگاه ها اتوبوس!بی آرتی که اومد با وجود پر بودنش،خودمونو توش چپوندیم.جا حتی برای نفس کشیدن هم نبود.کمکم داشتم خسته میشدم که به ایستگاه مربوطه رسیدیم و پیاده شدیم.مهرناز و ساره که به خونه مجردی خودشون رفتن.منم به سمت خونه خودمون راه افتادم.خوبیش این بود خونه هامون یه خیابون بیشتر فاصله نداشت!به احسانی که مشغول فوتبال دیدن بود سلام کردم و خسته و کوفته وارد اتاق شدم.بدون در نظر گرفتن نظافت،لباس هامو گوشه ای پرت کردم و بعداز پوشیدن لباس های تو خونه ای،روی تخت دراز کشیدم.حالا من موندم و تختِ خواب آورم...

***

خاله برای سومین بار زنگ زدو برنامه امشب رو هماهنگ کرد و من هربار از استاد اجازه گرفتم و بیرون رفتم تا جوابش رو بدم.اما یک کلاسمو هم نپیچوندم که به مهمونیشون برسم.به درک که تو نظرشون بیشعور میام.ساعت نه شب همراه بچه ها از کلاس بیرون زدیم و من بی توجه به غرهای مهرناز سعی میکردم کارام کمی طول بکشه.میل به رفتن نداشتم...من پنج ساله میل به رفتن ندارم.از همون موقع که قرص خور شدم!مهرناز به زور دربست گرفت و گفت:

بیشتر از این لفتش نده

هرچند من راضی نبودم زود برسم.سوار ماشین شدیم.راننده یه آهنگ عهد قجر گذاشته بود و با انگشتاش به فرمون ضربه میزد.اینم شاده واسه خودش.همونطور که به حرکات راننده لبخند میزدم آرایشمو توی صفحه گوشیم چک کردم.خوب بود.دم خونه خاله که تقریبا نزدیک ما بود پیاده شدم و با بچه ها خداحافظی کردم.بچه ها مثل همیشه که دربست میگرفتیم اول منو پیاده میکردن و بعد خودشون میرفتن.اونا از ترسم خبر داشتن...ترسی که نذاشتم جایی درز کنه جز پیش دوستام و داداشم!...

همونجور که زیر لب عین پیرزنا غر میزدم به سمت خونشون رفتم.نگاهی به ساختمون ده طبقشون کردم و جلو زنگ وایسادم.تند تند دست میچرخوندم تا ببینم کدومه.با یادآوری عدد هفت،زنگ مخصوصشو فشردم.پسری گفت:

بله

میخواستم بگم مگه کوری خب باز کن دیگه.منم.اما بی حوصله گفتم:

منم.باز کن

هرچند نمیدونستم کیه.پسره اون پشت یا کر شد.یا کور شد.یا کلا مرد که تا یک دقیقه در رو باز نکرد.و بعد با صدای بلند من که میگفت:

اه باز کن دیگه پام شکست

دست به کار شدو دکمه رو فشرد و این در لعنتی باز شد!وارد شدمو درو با پام بستم.به درک که صداش بلند بود.در اسانسوری که تو طبقه همکف بود رو باز کردمو رفتم توش.قیافم پکر شد بخاطر دیدن اون افرادی که بالا بودن.انقدری که من از آدمای این خونه بدم میاد،خدا از من بدش نمیاد.در آسانسور رو باز کردمو به طرف در رفتم.بسته بود.خب مگه نمیبینن آدم داره میاد خونشون ؟چرا مثلا درو باز نکردن؟زنگو زدم و خم شدم تا کفش هامو در بیارم.بدون باز کردن بندش،کتونیم رو از پام در آوردم که در باز شد و قامت بلند پسری نمایان شد.سربالا آوردم تا سلام بدم که...خشکم زد.مات شدم...متعجب شدم.زل زدم رو چهره ای که آخرین بار پنج ساله پیش دیدمش...دهنم باز شد،بسته شد و اخمام توهم رفت.دندون هامو روی هم فشردم و سرپایین انداختم برای ندیدن قیافش...قیافه ای که روزی محتاج دیدنش بودم و اما حالا...صدای آرومش بلند شد:

آیــه!

اخمام بیشتر تو هم رفت.تو دلم به خودم پوزخند زدم.اسمم رو صدا میزد...پنج ساله پیش چقدر میدادم اسممو از زبونش بشنوم؟سربالا آوردم و نگاهش کردم.جذاب شده بود.بزرگ شده بود!اما واسه من...همون بردیای بیست ساله ای بود که من رو بین ترس های کودکیم تنها گذاشت...برای یک صدم ثانیه برگشتم به پنج ساله پیش.جایی تاریک تر از این راهرویی که توش وایسادم...یجایی زیر آسمون خدا...من تنها بودم.تنها و دور از اون سازدوهلی که زده میشد.من داد میزدم و بردیایی نبود که نجاتم بده!بردیا با اومدنت من رو به کجا برگردوندی؟به موقعی که من یکسال بود فراموشش کرده بودم...یکسالی بود که داشتم تو آرامش زندگی میکردم و خاطرات قبلی یادم نبود.بردیا با دیدنت به کجا کشیده شدم؟با صدای خاله به خودم اومدم:

بیاین تو دیگه.

کفشم رو با پام به گوشه ای هل دادم و به لباس بردیا خیره شدم و منتظر بودم که کنار بره و من داخل شم.مثل اینکه شعورش نمیکشید.خواستم رو به زبون آوردم:

ممنون میشم بری اونور.

نفس عمیقی کشیدو کنار رفت.داخل شدمو سعی کردم لبخند بشونم به لبهام.هرچند میدونستم لبخند مسخره ای میشه.به همه افراد خونه سلام کردمو فهمیدم که شامشون رو خوردن.خاله با لحنی که فکر میکردم تمسخر قاطیش بود گفت:

والا دخترم مثله اینکه قابل ندونستی زودتر بیای...منم مهمونام رو گرسنگه نگه نداشتم

بافتم رو،روی تخت بهناز انداختم و بی تفاوت گفتم:

کار خوبی کردی خاله.

- بشین برات غذا بیارم.

روی صندلی نشستم.بی هیچ حرفی.اعصابم خورد بود...صدای خاله دوباره بلند شد:

این شام رو دادم بخاطر بردیا که برگشته.

و شروع به قربون صدقه رفتن کرد.همه هم به سلامتی و خوش اومد و فلان چیزهایی بارش کردن و من خشک شده از وجود بردیا به رو میزی خیره شده بودم.خاله از هرچیزی دوتا روی میز گذاشت.بی حرف اما با تعجب به ظرف روبه روییم خیره بودم که بردیا جلوم نشست.خاله خندیدو گفت:

بردیام شام نخورد گفت مهمونمون ناراحت میشه.وایساد باتو بخوره!

لبخند کجی به خاله زدم و بی توجه به بقیه سعی کردم غذا بخورم.هرچند بزور...اما چند قاشقی برای بر طرف کردن قارو قوری که بعدا ممکن بود از دلم دراد خوردم.اما دیگه نشد...نرفت پایین.این حجم انسانی که جلوم بود اشتهام رو کور میکرد.مغزم منعطف به پنج ساله پیش میشد اما من برش میگردوندم.گیج بودم...این پسر بعد از پنج سال...چرا برگشته بود؟برای چی؟برگشت تا خوشخوابی های این یکسال رو کوفتم کنه؟یا برگشته یادم بیاره پنج ساله پیش تو چه وضعی بازیش گرفتو غیبش زد؟یا میخواست بهم بفهمونه سر یه اتفاق بیخود چهارسال قرص خور شدم؟چشم هامو روی هم فشردم...حضورش رو دوست نداشتم.کاش نبود...کاش نبود و یادم نمیاورد.یکم که با غذا بازی کردم صدای آروم بردیا به گوشم خورد:

دلم برات تنگ شده بود

ولی من نه...پوزخندی تو دلم زدم و غذا رو به اطراف بشقاب هل دادم.

- خوشگل تر شدی!

توام همینطور.ولی واسه من دیگه جذاب نیستی.اینبار پوزخندم واقعی بود و شنید.پوزخندی برای خودم...واقعا پنج ساله پیش اگه همچین چیزی از زبونش میشنیدم یکجا بند بودم؟؟؟مطمئنا نه!

- چرا با غذات بازی میکنی؟

جوابش رو دادم:

میل ندارم

- بخاطر منه؟

میخواستم بگم آخه تو چه کسی هستی که بخوای میل منو قطع کنی اما چرا دروغ؟بهتره بدونه...بدونه که خوشم نمیاد از بودنش!

- حضورتو دوست ندارم

- ولی من بخاطر تو برگشتم

قاشق رو توی ظرف گذاشتم و گفتم:

من اصلا نیاز به این کار نداشتم...

و از جام بلند شدم و با گفتن"مرسی خاله"روی مبل کنار احسان نشستم.صدای خاله بلند شد:

تو که کم خوردی آیه!

- تو دانشگاه خورده بودم یچیزایی.مرسی!

خاله "باشه"ای گفت.بی حوصله از بودنم تو این جمع به روبه روم که تی وی بود خیره بودم که دایی گفت:

خب بردیا جان.بیا تعریف کن!

نگاهش نکردم ولی فهمیدم کنار دایی نشستو شروع کرد به حرف زدن.خاله که گویا تازه ظرف هارو جمع کرده بود کنار مامان نشست و شروع کرد به گفتن مهمونی که میخواد برای بردیا بگیره و خانواده شوهرش رو هم دعوت کنه.میگفت بردیا خواسته اول یه شام به خانواده مادریش بدن بعد مهمونی بگیرن.مامان هم مشتاق برای خاله تز میداد و هردو باهم برنامه ریزی میکردن.بی حوصله زل زده بودم به تلویزیون که جشن عروسی یه دختر و پسر روستایی رو نشون میداد.صدای سازدوهول تو گوشم زنگ زد.سازدوهول...دور از من زده میشد...من داد میزنم و کسی نمیشنوه...صدای زوزه گرگ میادو من...فرار میکنم...فرار میکنم به سمت...به سمته...

دست دراز کردم به سمت کنترل و تلویزیون رو خاموش کردم.از این ساز بدم میاد.از این ساز محلی بدم میاد.نگاه بردیا و بقیه به سمتم چرخید اما من فقط گفتم:

معذرت میخوام.صدای اضافی داشت.

دوباره همه مشغول حرف زدن شدن اما سنگینی نگاهی رو حس میکردم...نگاهی که میدونست حرفم دروغ بود...سنگینی نگاه نابود گر دوران جوونیم.پسری که من رو چهارسال قرص خور کرد و خواب اجباری رو به خوردم داد.همش تقصیره این پسره...پسری که پنج سال تو زندگیم غیبش زد...کاش برنمیگشت...کاش!

با خوردن ضربه ای به کتفم به سمت چپ برگشتم که احسان خیلی آروم گفت:

خوبی؟

برای پیدا کردن راه فراری از اون خونه گفتم:

نه.خیلی خستم!

سر تکون داد...نگاهی به ساعت مچیش که یازده و ربع رو نشون میداد کردو بعد سربالا گرفت.منتظر نگاهش کردم که گفت:

بابا!بهتر نیست بریم؟آیه خستس!منم فردا کار دارم!شما خودتون هم کار جدید رو باید شروع کنید درسته؟

زده بود تو خال.بهونه کردن کار بابام!بابا نگاهی به مامان کردو گفت:

راست میگه عاطفه جان.بهتره بریم.دیر میشه.فردا کار داریم!

به مامان نگاه کردم.اون هم مثل اینکه مشتاق کار فرداش بود چون رضایت دادو گفت:

بله بریم دیگه

خاله تعارف هارو از سر گرفت و من بی توجه به حرفهاش از جا بلند شدم و از تو اتاق بهناز،بافتم رو برداشتم!بی حوصله بیرون زدم که نگاهم،تو نگاه رنجیده بردیا افتاد.بی تفاوت راه افتادم به سمت ماماینا که دم در صداشون بالا رفته بود.جونم سرعت عمل...منتظر بهونه بودن انگاری!دم در با خاله خداحافظی کردم و بدون باز کردن بند کتونی هام،پاهام رو توشون فرو کردم و به سمت آسانسور راه افتادم.هرچند کفی زیرش سر خورد و بالا بلندی شد!اما مهم نبود...قصد من فقط فرار از این خونه بود.هرچه زودتر.فرار از این خونه ای که پسر تازه اومدش منو یاد گذشتم میندازه!

***

به سقف خیره بودم و به قبلا فکر میکردم!به موقعی که این ترس عین خوره افتاد توجونم...اما من فراموش کرده بودم...چرا با دیدن بردیا دوباره یادم افتاد؟برگشتم به پنج سالگیم...چیزهای مبهمی ازش یادم بود!چیزی که از اون روستای لعنتی یادم مونده بود...من،یه دختر پنج ساله که از بس گریه کرده بودم بخاطر بی محلی های مامانم،ساعت هشت شب بهونه ای واسه بیرون رفتن بچه بزرگای فامیل شدم...شاید همون موقع استارت ترس های من بود.ترس از تاریکی.تنهایی.رعدوبرق وبارون!من دختر بچه ای بودم که به در خونه یه غریبه میکوبیدم و گریه میکردمو ازش کمک میخواستم.من تو پنج سالگیام تو اون روستای در نظرم نفرین شده،گم شدم!

کلافه سر تکون دادم.چشمام رو،روی هم فشار دادم تاخوابم ببره!اما نمیشد...افکارم مانع خوابم میشد...لعنت به تو بردیا!لعنت بهت!

با دستام دو ور سرم رو فشار دادم و زمزمه کردم:

لعنتی...لعنتی...لعنتی.نمیخوام دوباره بیای تو فکرم...نیا!

اما چرا نمیشد؟چرا نمیتونستم از خودم دورشون کنم؟؟با صدای تیک تیک،سرم به سمت پنجره برگشت...بارون!بااعصاب داغون دستمو روی پیشونیم فشار دادم.امیدوارم هیچوقت بارون نیاد.امیدوارم بارون قطع شه!اما بارون بر عکس تصوراتم بیشتر میشد.پتورو روی سرم کشیدم و چشمامو بیشتر روی هم فشردم!کسی تو ذهنم فریاد کشید:

بردیــــــا!

و همون فرد زد زیر گریه!دستام رو جلوی چشمام گذاشتم تا نتونم تو ذهنم اون دختر شونزده ساله تنها میون یه قبرستون سنگین رو تصور کنم!اما اون دختر شونزده ساله داد میزد و کمک میخواست و صداش تو ذهن من میپیچید!صدای سازدوهول تو ذهنم اوج گرفت و دختر شونزده ساله تنها،جایی دور تر از روستا داد میزد و کمک میخواست اما کسی نبود...بردیا گم شده بود.ماشینی از جاده رد نمیشد!دختری که میدوئه به سمت خونه ساخته شده از آجر و کاه...خونه ای که نور ضعیفی ازش بیرون میزد!دختر شونزده ساله درو باز میکنه و صدای رعدو برق...

با صدای رعدو برقی که میون آسمون خط انداخت پتورو کنار زدم و سریع روی تخت نشستم.صدای تیک تیک بارون روی مخم بود.این صدا به همه آرامش میداد ،اما به من ترس تزریق میکرد!عرق سردی رو روی بدنم حس میکردم.میترسیدم دراز بکشم و دوباره اون خاطرات قبلی یادم بیاد.به تاج تخت تکیه دادم و پتو رو دورم پیچیدم!چرا بعد یک سال فراموش کردن، با به یادآوردن اون خاطرات باز هم عرق سرد روی بدنم میشینه و ترس بدنم رو میگیره؟؟

نفس عمیقی کشیدم...با صدای رعدو برق خودم رو بیشتر به تاج تخت فشار دادم.بالش رو از بغلم برداشتم و گذاشتم رو زانو هام و سر فشردم بهش!به درک که گردنم درد میگیره.هرچیه بهتر از فکر کردنه!هرچند دقیقه سرم رو بیشتر به بالش فشار میدادم تا صدای بارون رو نشنوم.فوش هام به بردیارو هم فاکتور میگیرم!بالاخره از افکار آزار دهنده آزاد شدم و به خواب رفتم.

*****

باصدای جیغ ساره چشم باز کردم:

نگاش کن هنوز کپیده

و دست به کمر بهم نگاه میکرد.مهرناز لبخندی زدو گفت:

بیدار شد

و به سمتم اومد.

- سلام

ساره:

سلام و درد.چهارساعته دارم فک میزنم خانوم چشم باز کرده میگه سلام

دستم رو به سمت گردنم بردم و کمی ماساژش دادم.درد میکرد.نصفه شب از گردن درد پاشدم و جامو درست کردم و حالا...دراز کش به این دونفر خیره بودم.مهرناز سرتکون دادو گفت:

بازخدا لطف الهی کرد و بارون فرستاد،تو نتونستی خوب بخوابی نه؟

- اوهوم...اگه بدونی چی شد؟

ساره زود روی تخت نشست وبااشتیاق گفت:

چــــی شد؟؟

از سرعتی که برای نشستن به خرج داد تخت تکون محکمی خورد.مهرناز هم روی تخت نشست.هردو دست به سینه منتظر بودن.نگاه خواب آلویی به هردوشون انداختم و بی توجه به اشتیاقشون پرسیدم:

چطوری اومدین تو؟

ساره با حرص گفت:

تعریف کن دیگه

اما مهرناز جواب داد:

احسان درو باز کرد و بعد رفت بیرون.این داداش توام خیر سرش سال آخره ها!چرا یه روز درمیون میره مدرسه؟

- چبدونم.میگه بشینم خونه واسه کنکور بخونم بهتره تا برم مدرسه

و از جام بلند شدم و پامو زمین گذاشتم که مهرناز دستم رو کشید و گفت:

کجا؟؟؟؟؟؟بشین تعریف کن

- بذار برم یچیز بخورم،انرژی بگیرم میام تعریف میکنم

و به سمت دستشویی رفتم و صدای ساره رو شنیدم:

میره تو دستشویی انرژی بگیره.

و مهرناز خندید!چند دقیقه بعد که خارج شدم با دیدن ساعت ابروهام بالا پرید...دهو نیم بود...از من بعید بود دهو نیم بیدار شم!روزایی که دانشگاه نداشتم زودتر از نه بیدار میشدم.به سمت آشپزخونه رفتم و بعد از برداشتن یه آبمیوه و کیک بیرون زدم و شروع کردم به صبحانه خوردن یا مثلا به قول مهرناز:

سیر کردن شکم با مواد شیمیایی به بهونه صبحانه

و من هیچ موقع نتونستم بهش بفهمونم که آب میوه طبیعیه!صدای مهرناز به گوشم رسید:

آیه طولش نده یازدهو نیم باید باشگاه باشیما

صورتمو مچاله کردم.این یکی یادم نبود.ابمیوه کیکم و خوردم که ساره گفت:

میگی یانه؟

به ساعت اشاره کردمو گفتم:

داره یازده میشه.باید برم باشگاه سرخیابون خودمون!بعدشم باشگاه سرخیابون خالمینا باید برم!

و بایادآوری دیشب اخمام تو هم رفت.مهرناز گفت:

همونطور که حاضر میشی تعریف کن.دیشب چیا شد؟

تاپ مشکیه طرح دارمو تنم کردمو گفتم:

دیروز رفتم خونه خالمینا...شام داده بود واس خاطر برگشتن بردیا!

ندیده هم میتونستم دهان های بازشون رو تصور کنم.شلوار تنگ آبی آسمونیمو پام کردمو جلوی آینه ایستادم.به قول ساره برای مالیدن یه خلوار آرایش.هرچند زیاد آرایش نمیکردم!ساره با تته پته گفت:

یعــ...یعنی چی؟

مهرناز:

یعنی بردیا برگشته؟واقعا؟

- آره.دیروز دیدمش کاملا هنگ بودم

به میز آرایشم تکیه دادمو گفتم:

یه لحظه رفتم به شونزده سالگیم!

از آینه که میدیدمشون،هنوز هم متعجب بودن!ساره چشم غره ای رفتو گفت:

برگشته مثلا واسه چی؟

پد پنکیک رو به صورتم کشیدمو بی توجه به سوال ساره گفتم:

دیشب میگفت خوشگل شدم!

صدای پوزخند مهرناز رو شنیدم.میدونستم که الان میخواد تو دلش اون پسره پنج سال غیب شده تو زندگیمو خفه کنه!اون بیشتر از ساره تو بهتر شدنم نقش داشت!آرایش چشمام که تموم شد گفتم:

میگفت دلش برام تنگ شده!

ساره:

غلط کرده!

ولی مهرناز با چشمهای نگرون نگاهم میکرد.شاید میترسید باز هم دلم برای بیخودی ترین پسره توی عمرم بلرزه!رژ لب جیگری رنگی به لبم زدم و همونطور که مانتو مشکیمو تنم میکردم گفتم:

میگفت بخاطر من برگشته...

ساره:

تو چی گفتی!

- گفتم....گفتم اصلا نیازی به این کار نداشتم..

ساره نیشی باز کرد و مهرناز هم لبخند مهربونی به صورتم پاشید!هردوشون سریع آرایشاشونو تمدید کردن وبعد،هرسه نفر از خونه بیرون زدیم!باشگاه کمی دور تر بود.بعد از ده دقیقه تاخیر رسیدیم.خداروشکر کردم که توراه با سوال هاشون منو اذیت نکردن!پردرو کنار زدم و وارد شدم که صدای خوشحال چندنفر شنیده شد.سلامی به همشون کردم و به سمت رخت کن رفتم و گذاشتم چند نفری مهرناز رو درباره کلاس رقصش سوال پیچ کنن،و بعد برگشتم!فلش آهنگام رو به مسئول باشگاه دادم.فلش رو که زد ،آهنگ خارجی،باشگاه رو برداشت.همه با ذوق جلوی آینه های سراسری ایستادن و من بعد از اینکه آهنگ "تکون بده از آرش"رو برای گرم کردن انتخاب کردم جلوی همه،روبه روی اینه ایستادم و شروع کردم.

****

مهرناز بعد از کلاسی که من سر خیابون خالینا داشتم سریع به خونه رفت تا برای کلاس زبانی که با دوتا بچه پولدار داشت آماده بشه.مهرناز از هممون پرکار تر بود!سه روز هفته تا ساعت نه شب که همه باهم دانشگاه داشتیم.دوروز دیگش مهرناز کلاس خصوصی زبان داشت.و بعد پنجشنبه هاهم رقص های ایرانی رو توی باشگاهی که من زومبا آموزش میدادم،به تعداد زیادی شاگرد یاد میداد!از وقتای آزادش هم برای درس خوندن استفاده میکرد.منو ساره به سمت خونه ما رفتیم.احسان همونطور که تست میزد گفت:

آیه امروز خاله زنگ زد برای جمعه شب دعوتمون کرد مهمونی بردیا

یه لعنتی اروم زیرلب گفتم که از گوش تیز احسان دور نموند و گفت:

چیزی گفتی؟

- نه.تستتو بزن!

و با سر به کتاب تستش اشاره کردم اما اون موشکافانه نگاهم میکرد!چندباری ازم پرسیده بود مشکلم با خانواده خاله چیه اما جواب نداده بودم!اون زیادی غیرت داشت...روی منی که درنبود مامان که الحمدوالله هیچ موقع نبود ازش مواظبت میکردم.اگه میفهمید مشکل اصلیه من با بردیائه و همون پسر ترس های دوران نوجونیم رو به وجود آورده کلا خانواده خاله رو میشست و میذاشت کنار!وارد اتاق که شدیم ساره گفت:

میخوای بری؟

- نرم؟بهونه بدم دستش؟

- بری و بشه کابوس شبات؟

- یه ساله فراموشش کردم!

- ولی دیروز خوب نخوابیدی!

به طرفش برگشتم.

ساره:

تو هنوزم از تاریکی میترسی.از رعدو برق میترسی.تو هنوزم شبا تنها برنمیگردی خونه!تو به جز دانشگاه شب ها بیرون نیستی!هنوز هم وقتی میبینیش ازش بدت میاد...هنوز..هنوز هم اون قوطیه قرص های خواب آور ته کشوته!تو فراموش نکردی!کنار اومدی...

لبخندی زدمو گفتم:

فراموش میکنم.باید...فراموش کنم.

و حولمو برداشتم و وارد حموم شدم.حرفهای ساره جالب بود.فراموش نکردم...کنار اومدم!لبخند کجی به حرفاش زدمو ودوش سر سری گرفتم و ده دقیقه ای بیرون زدم.صدای بحث احسان و ساره بلند شده بود.

احسان:

بابا من حل کردم جوابش این میشه

- نخیرم.همچین سوالی و من قبلا حل کردم

- تو که اصن رشتت ریاضی نیس!

- با من بحث نکن جوابش این میشه!

به بحث بچگونشون لبخند زدم و به سمت آشپزخونه رفتم!کمی سالاد از دیروز مونده بود.اونرو بیرون آوردمو برای بچه هاهم یکم خوراکی بردم و نشستم رو مبل!با صدای موبایلم دست دراز کردمو از روی میز عسلی برش داشتم.شماره ناشناس بود.گزینه سبز رو فشار دادم و گفتم:

بله.

- سلام.

- شما؟

- بردیام!

نفس تو سینم حبس شد.دستم رفت رو گزینه قرمز و تماس قطع شد!چند دقیقه ای به شماره رندش نگاه کردمو بعد گوشیمو روی سایلنت گذاشتم.اما نه...باز میتونست زنگ بزنه.دستم رو دکمه کناریش رفت.دکمه رو فشردم.صفحه قفل گوشیم رفت و برند گوشم روی صفحه تاریک تکونی خوردو بعد...گوشی خاموش شد!پاهام رو توی شکمم جمع کردم و به تلویزیون خاموش خیره شدم...بردیا عوض نشده بود...جالب شده بود!صدای زنگ خونه درومد.از جا بلند شدم و به سمت آیفون رفتم..بادیدن چهره مامان...تعجب سراپام رو گرفت.مامان؟؟؟؟مامان الان از کارش زده اومده خونه؟دکمه ای روفشردم و به سمت در خونه رفتم.اسانسور به طبقه همکف رفت.درش باز شد،بسته شد و دکمه طبقه ما ابی شد.آسانسور آروم اروم بالا اومد.به طبقه ما که رسید در با صدا باز شدو مامان بیرون زد.لبخندی بهم زدو گفت:

خوبی؟حاضری؟

- حاضر؟؟؟

- من که به احسان گفتم بهت بگه حاضر شی

- حاضر شم واسه چی؟

- خرید...

- خرید؟خریده چی؟

چهرش معجب شد:

وا آیه.خالت زنگ زد واسه جمعه شب دعوت کرد مهمونی بردیا.باید هم یه کادوئه مناسب بگیریم هم لباس.من لباس ندارم

- ولی من دارم.نیازی هم به لباس ندارم

- نه.همه لباسات تکراری شده.

- مامان من یه لباس رو دوبار هم نپوشیدم تکراری شده؟

- نمیخوام بد به نظر بیای!

پوزخند زدمو گفتم:

بد به نظر نمیام.خیالت راحت.برو.خوش بگذره

- خیله خب.هدیه چی بخرم؟

- من نمیدونم.هرچی میخوای!

- خب.خدافظ

- خدافظ

ورفت.زرشک...میخواست واسه مهمونی اون پسرک لباس بخرم!پوزخندی زدمو داخل شدم.انقدر این پسر بی ارزش هست برای من که پول ،خرج لباس خریدن برای مهمونیش نکنم...

نگاهی به ساعت روی دیوار انداختم.مهمونی یک ساعت بود شروع شده بود مامان منو زنگ کش کرده بود...خودش زودتر رفته بود برای کمک به آبجی جونش!.بابا هم زود اومده بود خونه و بعد از تعویض لباس رفته بود.حالا من مونده بودم بااحسان!حتی سرانگشت هم علاقه ای به رفتن نداشتم!خودم رو برای بار آخر تو آینه برانداز کردم.چشم های قهوه ای رنگی داشتم که حالا لنز آبی روش بود.مژه هام هم معمولی بود.نه زیادی بلندو نه زیاد کوتاه.اما معجزه ای به نام ریمل به قدو هیکلش اضافه کرده بود! پوستم سفید بود و حالا با پنکیک سفید تر شده بود.گونه های برجسته ای داشتم که رژگونه آجری رنگی روش رو پوشونده بود.بینیم قلمی بود و نگینی که برای این مهمونی روش چسبونده بودم خوشگل نشونش میداد!رژ لب جیگری رنگی هم روی لبای متوسطم زده بودم.موهای حالت دار قهوه ای رنگی که البته رنگ خورده بود هم آزادانه دور صورتم ریخته شده بودن.شالم رو سرم کردم و بعد از برداشتن گوشیم بیرون رفتم.احسان یه نگاهی به من کردو گفت:

خوبه دلت نمیخواست بری مهمونیا!نگا چه خوشگل کرده!

- مهمونی آره.دلم نمیخواست برم!ولی حالا که مجبورم نمیتونم زشت برم که.

سری تکون دادو کلیدو برداشت!دم در کفش پاشنه دار کرمم رو پام کردمو همراه احسان،از ساختمون بیرون زدیم.نصف مسیر تو سکوت گذشت...خونه خاله دقیقا یک خیابون باما فاصله داشت و مسیر زیاد نبود...همونطور که راه میرفتیم احسان گفت:

آیه...تو خوبی؟

نگاهی بهش انداختمو گفتم:

آره.چمه مگه؟خوبم!

- چهارشنبه شب اومدم تو اتاقت.بارون میومد.تو نشسته خوابیده بودی.تو هنوزم میترسی؟

نفس عمیقی کشیدمو گفتم:

نمیدونم!

- تو چرا به من واقعیت و نمیگی؟؟

- احسان تاحالا هرچی بوده بهت گفتم

- فکر نمیکنم!

- فکر کن.

نگاهی به عینک مستطیلی شکلش کردمو گفتم:

من خیلی وقته دیگه نمیترسم!بیخیال

- تو مشکلت با خانواده خاله چیه!؟

به در خونه خالینا اشاره کردم و گفتم:

فعلا مشکلی ندارم.زنگو بزن بریم

با دیدن در خونشون پوفی کشیدو زنگ رو فشرد.چند دقیقه بعد در باز شدو صدای آروم خاله شنیده شد:

چه عجب

بی توجه بهش وارد شدم و گذاشتم در رو احسان ببنده!همونطور که به سمت آسانسور میرفتیم گفت:

مامان گفت بهت بگم وقتی میای تو اخم نکنی

"اه"آرومی گفتمو چشم غره رفتم.احسان:

ولی به نظر من اخم کن.آدمای اون تو بیشعور تر از این حرفان.مخصوصا تازه از سفر رسیده!

بهش نگاه کردمو لبخندی زدم.نمیدونم چرا احسان بااینکه نمیدونه ناراحتی من از این پسر یا از این خونواده چیه این حرفو زد...اما خوشم اومد.من پنج سال بود از اون پسره صاحب مجلس خوشم نمیومد...هیچ وقت هم خوشم نخواهد اومد...

با صدای خانومی که محترمانه طبقه رو اعلام میکرد پیاده شدیم.در خونه باز بود و بهناز با یه کلاس خاصی به ما نگاه میکرد.سلام آرومی کردم و بعد از اینکه مطمئن شدم خونشون فرش نداره باهمون کفشا تو رفتم.بهناز با یه لبخند کج مسخره سلام داد.دختره کوچولو...هرچند همسن من بود ولی خب!خاله بااون کت دامن شیکش جلو اومد و سلام کرد و گفت:

چه عجب...مهمونای مخصوص تشریف آوردن

خیلی ظریف متلک انداخت.لبخند کجی به مسخره ایه لبخند بهناز زدم گفتم:

تازه مسافرتون خوش اومده.پا قدمش خوش باشه براتون

و کاملا جوری تبریک گفتم که مردم با بدنیا اومدن یه نوزاد این حرفو به زبون میارن.خاله که انگار عمق مطلب و دریافت نکرده بود لبخندی زدو گفت:

مرسی.بیا برو عزیزم.برو لباستو عوض کن

و با احسان خیلی خوب سلام و علیک کرد و گفت:

پسر مگه اومدی ختم؟چرا مشکی پوشیدی؟

و اشاره ای به پیرهن مشکی جذبش کرد که کت مشکی روش میومد.احسان هم ازون لبخند کجکیا که فکر کنم کاملا ارثی بود زدو گفت:

اتفاقا اینو پوشیدم که همچین برداشتی نشه

و به شلوار آلبالویی رنگ جذبش اشاره کرد.خاله خنده رسمی کردو گفت:

از بچگیت خوش سرو زبون بودی.برو پسر...برو منتظرتن!

و ازمون دور شد.هرچند میدونستم داره حرص میخوره که به قول خودش یه نیمچه بچه باهاش کلکل میکنه...هرچند من اسم این احسان بلند قد و نیمچه بچه نمیذارم...بی توجه به چشم غره های مامان به سمت اتاق بهناز رفتم که بهناز باصدای فوق العاده لوسش گفت:

اونجا نه آیه جون.اتاق ماماینا.اتاق من که رختکن نیست.

چند دقیقه معمولی نگاهش کردمو بعد بدونه اینکه سرانگشتی انرژی صرف جواب دادن به این بچه بکنم به سمت اتاق خالینا راه افتادمو مانتوی در نقش پالتوم رو دراوردم.جلوی اینه قدی اتاق خاله لباس پشمیه کرم رنگمو برانداز کردم.لباسی به حالت زیر سارافونی...تقریبا تا زانو و آستین بلند اما پشمی.کمربند قهوه ای رنگی روش میخورد.خوشگل بود و باحجاب.حداقل بدنم زیاد جلوی این قوم مانور نمیرفت.موهای قهوه ای رنگمو پشتم ریختم و فقط دست ای از اونهارو روی شونم انداختم.بعد از اینکه از خودم مطمئن شدم از اتاق بیرون زدم که اولین نفر نگاهم به بردیای خوش پوش افتاد که آب پرتقالی دستش بود و به در اتاق خالینا که حالا من ازش خارج میشدم خیره بود!بی توجه به ادب و تربیت نگاه ازش گرفتم که بازوم کمی کشیده شد.به سمت راست برگشتم که چهره حرصی مامان رو دیدم:

چهارساعته کجا بودی دیر اومدی؟همه مهمونا اومدن

- علیک سلام

- سلام و...

- ببخشید که دیر اومدم تا قدم نو رسیدرو تبریک بگم.هرچند فکر کنم تبریک الانمو هم خاله قبول داشته باشه

لبش رو گاز گرفتو کمی از رژش روی دندونش رفت.حرصی اما با ولوم پایین گفت:

این حرفو جلوی بردیا نزنیا!بچم ناراحت میشه...

ناخواسته پوزخندی زدمو گفتم:

همیشه بچه های دیگران بچت بودن اِلا بچه های خودت.نترس نگفتم.ناراحت نمیشه

با ناز اخم کرد.اعصابم زیادی خراب بود گویا،که تو حرفام به بی محلی های مامانم به بچه هاش هم اشاره شد.بازوم رو از دستش جدا کردمو لبخندی بهش زدم و آروم گفتم:

الانم حرص نخور.از مهمونی لذت ببر

- من میبرم نگران نباش.برو الان یکم با بردیا حرف بزن و تبریک بگو

- ما که قبلا بهش گفتیم

- الان مهمونیه.برو

- چشم پا قدمش رو تبریک میگم.

چشم غره ای رفت و من ازش جدا شدم.بخاطر اینکه بعدا بازوی سفیدم اسیر نیشگون های مامان نشه به سمت بردیا رفتم.اخم نشوندم به ابروهامو گفتم:

سلام.خوشحالم که برگشتی پیش مامان بابات!حداقل مامانت از غم دوریت یدم دپرس نمیشه!

و تو دلم ادامه دادم:

که وقتایی که مامانم خونست و باید پیش ما باشه رو پیش خواهر الکی دپرسش بگذرونه!

بردیا لبخند یه وری زدو گفت:

ممنون.تبریکتون پذیرفته شد

پررو.نمیپذیرفتی هم مهم نبود.ادامه داد:

ما چند روز پیش هم بعد پنج سال همو دیدیم.چرااون موقع نگفتی!

- اون شب برگشتنت عیب بود و شوک زدم کرد..اما حالا فهمیدم از تو همه چی برمیاد...

لبخند رو لبش رفتو گفت:

پس الان،یعنی دیگه...

به اطراف نگاهی کردمو آروم باهمون اخم گفتم:

الانم اگه مامانم مجبورم نمیکرد مطمئن باش اینجا واینمیستادم چه برسه به تبریک گفتن و حرف زدن

اخم کردو گفت:

نفرتت الکیو بچه گانس.تو بعد پنج سال نمیخوای فراموش کنی؟

بااخم گفتم:

الکی یا واقعیشو خودم مشخص میکنم.

- هرکسی جز تو بود فراموش میکرد.حتی به یه ماه نرسیده

- هرکسی جز من بود یه اتفاق ترسناک تو پنج سالگیش نداشت که تو شونزده سالگیش با تنها موندن تو یه قبرستون چهارسال قرص خور بشه.خوش بگذره پسرخاله

و به دختری که داشت بهش نزدیک میشد اشاره کردم و به سمت مبل رفتم.هه...میگه بچگانه و الکیه!آره الکیه.چهارسال با قرص خواب،خوابیدن الکیه!همیشه تو این پنج سال که نبود و سراغی نگرفت دلم میخواست ببینمش یه مشت بکوبم تو دهنش و بگم تو که میدونستی من بچه بودم از چه چیزایی میترسیدم.چرا اونجا تنهام گذاشتیو رفتی!اما نه...حالا که دیدمش فهمیدم برام بی ارزش تر از این حرفاس که با مشت کوبوندن به صورتش درد دستم رو حتی واسه یه ثانیه تحمل کنم...ولی کاش...کاش یادش میموند که وقتی بچه بودم ترسوندن من تو تاریکی،تفریح بچه های فامیل بود...چقدر دلم میخواست حالا با بچه هاشون همین کارو بکنم...که بفهمن تاریکی،کابوست باشه...کاش این پسر مثلا تحصیل کرده میدونست تو شونزده سالگی رفتم دم در مرده شور خونه تا کمک بخوام...مرده شور خونه ای که حتی با آهن هم ساخته نشده بود که ترس اومدن جن رو نداشته باشم...من همیشه میترسیدم...از اون روستای جن زده!

دخترای فامیل یا بهتره بگم بیکارای فامیل به طرفم اومدن و بزور سعی کردن منو برای رقص بلند کنن.میدونستن معلم رقصم...بهناز گفت:

خب تو مگه معلم رقص نیستی؟پس الان مطمئنا باید یچیزی برای خودنمایی آماده کرده باشی!

- اولا که من هیپاپ اموزش میدم نه رقص ایرانی.بعدشم نمیتونم اینجا پاشم هیپاپ برم برای پسر عموهای هیزت.درضمن...خودنمایی و جلب توجه مال شماس!!

به وضوح حرص خوردو من چقدر خوشحال شدم.نازنین"دختر داییم"نیش باز کردو گفت:

من که میدونم ازاون دوستت..چی بود اسمش...آهان مهرناز.همونی که خیلی قشنگ میرقصه،رقص ایرانی رو خوووب یادگرفتی.بعدشم خودت که هنر زیاد داری.حالا پاشو منو همراهی کن میمیری؟؟؟؟

خواستم دوباره با بهونه راضیش کنم که بهناز گفت:

کلاس میذاری نه؟

پوزخندی بهش زدم.از جام بلند شدم و همونطور که الکی روی سرشونه لختش،ضربه آرومی میزدم گفتم:

هنوز بزرگ نشدی

پوزخند زدو مطمئنا جواب بلد نبود.عوضش من که میدونستم آخر سر مامانو چجوری میندازه به جونم.نمونه بارز ننش!به چند نفری که وسط بودن علامت داد که میخواد آهنگو عوض کنه.اون هاهم از حرکت ایستادن.کمی آستین لباسم رو بالا کشیدم که دستبند نگین داره کرمم نمایان شد.آهنگ ای جونم سامی بیگی که تو خونه خاله پیچید،لبخند یه وری زدم...با تکنیک هایی که مهرناز برای رقص هاش استفاده میکرد میدونستم چجوری برقصم که نگاه ها به سمتم جمع شه.هرچند قصد من جلب توجه نبود.قصد من کم کردن روی اون دختر بچه بیست ساله بود!همراه نازی وسط رفتم و تو دلم جاتون خالیی برای ساره و مهرناز فرستادم.رقص رو که شروع کردم لبخندی روی لبم نشوندم.نازنین هم رقصش خوب بود اما نه در حد منی که با تموم بیست و یک سالگیم معلم رقص بودم.کاش مهرناز و ساره اینجا بودن.ماسه تا درکنار هم نمونه ایم...حتی با اخلاق خراب من...حتی با افسردگی های پنهان مهرناز...حتی با شیطنت بیش از حد ساره...

آهنگ به آخر که رسید صدای دست ها بالا رفتو تازه فهمیدم همه برای ما دونفر کنار کشیدن.انگار که نازنین شوهر منه و منو اون عاشقانه داریم میرقصیم که همه کشیدن کنار.نگاهی به بهناز مبهوت کردم و بعد با زدن پوزخندی روی مبل لم دادم.نازنین طبق معمول با نیش باز در حال تعریف کردن از رقصم بود و من هم لبخند کوچیکی روی لبم داشتم.نگاه خیره بردیا اذیتم میکرد...اگه برای رو کم کنی نبود جلوی این پسر یه قر ساده هم نمیدادم چه برسه رقصیدن با این آهنگ پرناز و عشوه ...

خاله زنگ شام زدو بعد میز تقریبا بزرگ خاله پر شد از غذاهای رنگارنگ...خاله ماام پولدار بود نمیدونستیم!به سمت میز رفتم و کمی سالاد توی ظرف یکبار مصرف کشیدم و گوشه ای،تنهای تنها مشغول خوردن شدم.با فرو رفتن کنار مبل دونفرم نگام به سمت احسان،داداش خوشتیپم چرخید!آروم گفت:

آخ اگه بدونی موقع رقصت نمیدونستم بخندم یا عصبانی باشم!قیافم داغون بود...

- چرا؟؟؟برای چی بخندی و برای چی عصبانی باشی؟

- بخندم به چهره های دخترهای حسود.عصبانی بشم بخاطر چشم های درومده پسرا

با انگشت اشاره وانگشت وسطم،کمی لپش رو کشیدم و گفتم:

غیرتی!

- یه خواهر که بیشتر نداریم!

و مشغول شد...مشغول خوردن سالاد فصلم شدم که حضور بردیا رو جلوم حس کردم:

احسان جان.پدرت صدات میکنه.گویا باید ماشین جابه جا کنی

احسان نگاه مشکوکی بهش انداخت و از جاش بلند شد.دوباره مبل فرو رفت اما من بی توجه به اون انسان کنارم سالادمو خوردم که گفت:

همیشه اینجوری شام میخوری؟

جواب ندادم.

- لاغر میشی

جواب ندادم

- از بی محلیات بدم میاد.

- بی محلی کردن حس جالبی داره...حالا میفهمم اون موقع ها چه حس خوبی داشتی!

- آیه...بچه نشو

- خودم معلوم میکنم چی باشم!

و از جام بلند شدم.ابروهام رو به هم نزدیک کردم تا شبیه اخم بشه.اخمی که سرسختی بیاره به وجودم.سرسختی که مانع اومدن چیز سخت تری تو گلوم بشه!خودم رو کنار نازنین جا کردم و به جمعیتی که درحال غذا خوردن بودن نگاه کردم!من بچه بودم؟؟؟؟شاید آره...شاید رفتار من بچگونه بود...اما همینه که هست.من یه دختر بچه شونزده ساله بودم.دختری که هنوز تو سن بلوغ و حساسیت بود.من از اون چهارسالی که هرشبش بخاطر ترسم از تاریکی خوابم نمیبرد نمیگذرم!من دختر شونزده ساله ای بودم که تو روستای جن زده ای گیر افتادم...از هیچ کدوم از شبایی که با به یادآوردن اون قبرستون و مرده شورخونه لعنتی نمیتونستم بخوابم نمیگذرم...حتی اگه رفتارم هم بچگونه باشه،نمیگذرم!من بچگی نکردم...پس شاید الان بچه باشم..پس نمیگذرم..

****

همچنان به سقف خیره بودم و خوابم نمیبرد.تو خاطرات بچگیم پرسه میزدم.هفت ساله که بودم،مامانم منو تنهایی با خانواده خالم به اون روستای لعنتی فرستاد.روستایی که تمامش ترس بود.تموم وجودش پر از اتفاق های ترسناک بود.یادمه یبار که تو جمع بزرگترای فامیل نشسته بودم از گذشته های اون روستا میگفتن.از اینکه چقدر ترسناک بوده...حتی اون روستا زمان هفت سالگیم هم ترسناک بود.روستایی که فقط خاندان های پولدارش،قران تو خونه داشتن و بقیه فقط میتونستن چندبار اونو بخونن.روستایی که یک خونش هم از آهن ساخته نشده بود...یه روستای عقب مونده...روستایی با افکار و عقاید قدیمی!یادمه انقد ترسیدم و خاطرات پنج سالگیم رو مرور کردم که شب،از ترسم نتونستم به دستشویی که تو حیاط بود برم و تو رخت خواب...

یادمه تا صبح چقدر گریه کردم و فردا صبحش همین خاله ای که قربون صدقه میره بخاطر کار اشتباهم تو دهنم زد!دعوام کردو تو اون سرما برای تنبیهم با آب یخ دستو صورتم رو شست و مجبورم کرد رخت خوابم رو با همون آب بشورم...من دختر هفت ساله ای بودم...بچه ای که تو پنج سالگیش بخاطر تز دادن دختره بزرگ خاله،دم مردشور خونه تنها گذاشته شد و همون شب،به بهونه فرارم از پیششون دوبار سیلی خوردم از مادرم...یادمه مسخرم کردن و من تنهایی گریه کردم.یادمه من شب ها تواون روستا،بهونه ای واسه بیرون رفتن بچه بزرگای فامیل بودم و همیشه هم فراموش میشدم.یادمه با تموم بچگیم باید با سرعت میدوییدم تا یه وقت مثل پنج سالگیم منو تنها نذارن دم همون مردشور خونه!همش یادم بود و باعث شد چیز سر سختی تو گلوم بشینه...همه این ها یادم بود،مگه میشد یادم بره؟مادرو پدری که مثلا برای داشتن امکانات بیشتر،مهر و عاطفه رو ازم دور کردن و ازهمون اول من به دست مادربزرگم، بزرگ شدم...کاش الان هم بی بی بود...بی بی بود و میزد تو دهن بردیا بخاطر مسخره بازیش توی شونزده سالگیم... امشب خیلی دلم از اون قرصای چند سال پیش میخواد میخواد...خیلی!

******

مهرناز تند تند جزوه هارو که از پسر خرخونی قرض گرفته بود توی برگه پاپکو یادداشت میکرد.ساره مدام سوال پیچم میکردو من خواب آلو جواب میدادم.جون نداشتم تا ساعت نه شب تو دانشگاه بمونم اما انگیزه ای هم برای خونه رفتن نداشتم.سرمو،روی میز کافی شاپ گذاشتم و سعی کردم کمی بخوابم.تو عالم خواب و بیداری بودم که صدای جیرینگ جیرینگ تلفن موبایلم بلند شد.شاکی چشم باز کردمو تند تند زیرلب به مخاطب فحش دادم.بادیدن شماره ای که تاصبح صدباری زنگ زده بود اخمام تو هم رفت.این پسر همیشه تو زندگیه من مزاحمه.بدون اینکه به خودم زحمت بدم تماسش رو جواب بدم،سایلنتش کردم و دوباره سرم رو روی میز گذاشتم.چند دقیقه ای گذشت که صدای ساره شنیده شد:

آیه این یارو خودشو کشت.کیه که ج شو نمیدی؟

ج شو!!!یعنی این دختر انقدر سختش میاد کلمه جواب رو کامل بگه؟بدون اینکه سرمو بالا بیارم گفتم:

بردیا!

هین ارومی کشیدو گفت:

الان من جواب میدم

سربالا آوردم تا نذارم کاری کنه که زودتر از من،مهرناز دست رو دست ساره ای که داشت میومد تا تلفن و برداره گذاشتو گفت:

بی محل باشیم بهتره.قصد اون فقط جلب توجهه!

ساره دستشو عقب کشید و مهرناز دوباره مشغول شد.ساره نگاهی بااخم بهم انداختو گفت:

قیافشو.اینجوری با ما نمیای از اینجا بیرونا!ریملت یکم ریخته!

چشم غره ای بهش رفتم.انگار ساعت شیشو نیم شب چیزی از ریختن ریمل معلومه! دستمو به سمت گوشیم دراز کردم.اینترنت همراهم رو به امید اینکه مدیر کلاس بگه کلاس ساعت هفت تشکیل نمیشه روشن کردم.با دیدن پیامی که از آقا پسره خرخون کلاس یا همون مدیر کلاس،مهدی مرتضوی اومده بود لبخندی زدمو پیامو باز کردم.پیامی بااین مضمون داده بود:

دوستان عزیز.آقای عزیزی گفتن نمیتونن این جلسه رو بیان!کلاس تشکیل نمیشه.موفق باشین

نیشی باز کردم که مهرناز گفت:

چته الان که نیشت بازه؟

باهمون نیش باز گفتم:

کلاس تشکیل نمیشه

دو ضربه به ساعت مچیم زدمو گفتم:

ساعت هفته.کلاس عزیزی تشکیل نمیشه پس چی؟؟؟میتونیم بریم خونه!

ساره سرتکون داد و گفت:

خدا به عمر عزیزی بیافزایه ک نیومد...

از فعلی که به کار برد،مهرناز خندیدو آروم گفت:

بیافزایه!

ساره مشتی به بازوی مهرناز زدو گفت:

بس میکنی یانه!گشنمه

- یه خط مونده...وایسا

و چند دقیقه بعد گفت:

تموم شد...بریم بریم!

و از جاش بلند شدو ماهم به دنبالش.بعد از پرداخت هزینه کافی شاپ بیرون زدیم!همونطور که به طرف یه رستوران میرفتیم مهرناز گفت:

دیروز مهرگل زنگ زده بود.گیر داده بود بیا اصفهان...بیا با داداش امین آشنا شو!

ساره خندیدو گفت:

من این ایمان و دیدما!جذابه که.برو باهاش دوست شو!

مهرناز چپ چپ نگاهش کردو گفت:

همینم مونده.برم بااون اخمالوئه گند اخلاق دوست شم!

مهرگل خواهر ناتنی مهرناز و امین هم دوست پسر مهرگل بود.مهرناز ادامه داد:

بااین کارای پی در پی من اصلا وقت میکنم جواب زنگای اونو بدم؟

و کوله پشتیش رو کمی بالا کشید.خودش ادامه داد:

تازشم.اونجوری که قبلا مهرگل میگفت رابطه امین اصلا با ایمان خوب نیست!معلوم نیست منو واسه چی میخوان ببندن به ریش این پسر

و دستش رو به سمت فست فودی گرفت و تابلو رو نشون داد:

من که سیب زمینی.شما چی میخورین؟

من:

منم سیب زمینی و سالاد.هرچند خیلی گشنمه.ولی نباید هیکلم بهم بخوره

ساره چشم غره ای به هردومون رفتو گفت:

نخیر من از همش میخوام.گشنمه

مهرناز زیرلب یه "گاو" به ریش ساره بست و داخل شد!ماهم به دنبالش!هرکسی سفارشاتشو گفت و اینبار ساره کارت کشید.سر میز قرمز رنگی نشستیم.گوشیم رو،روی میز گذاشتم که چراغ بالای صفحش سبز رنگ شد!دوباره صفحه روشن شدو اسم همون مزاحم همیشگی تکون خورد!پوف عمیقی کشیدم که مهرناز گفت:

جواب بده آیه!ببین چه مرگشه!

- ولی...

- بابا جواب بده نمیخورتت که

دست بردم به سمت گوشیم و روی قسمت سبز ضربه زدم:

بله؟

- چرا جواب نمیدی؟؟؟؟

صداش تقریبا بلند بود.اخمام تو هم رفت و گفتم:

صداتو بیار پایین

صدای نفس عمیق کشیدنش رو شنیدم.

- چرا چهارساعته جواب زنگای منو نمیدادی؟

- دلیلی نمیدیدم وسط کلاس جواب بدم.کارت چی بود؟

لحنم زیادی سرد بود؟؟:

باهم حرف بزنیم؟

- سرکلاسم!فعلا

و قطع کردم.نیشمو باز کردم که ساره گفت:

تو محوطه عمومی اون و ببند آبرومون رفت

یه بیشعور نثارش کردم و گوشیم رو خاموش کردم.مهرناز به صندلی تکیه دادو گفت:

بهتر.همینجوری از سرت بازش کن.

- یعنی چی میخواد بگه!؟

ساره عصبی گفت:

میخواد اون مسخره بازیشو توجیه کنه!

- دیروز فقط میگفت رفتارت بچگونس!

مهرناز سر تکون دادو گفت:

درست میگه!

باچشم های گرد شده نگاهش کردم.با خونسردی ذاتیش ادامه داد:

این رفتار بچه گونس...اما درباره تو صدق نمیکنه!

ساره:

یعنی چی که درباره این صدق نمیکنه!

مهرناز آرنج دو دست رو،روی میز گذاشتو گفت:

یعنی اینکه آیه حق داره این کارارو بکنه!ایه دوران سختی و تو بچگیش داشته و مااینو تو اون چهارسال خیلی خوب فهمیدیم.اگه کسه دیگه ای بود میگفتیم آره،رفتاراش بچگونس و این یه موضوع الکی بوده...ولی آیه از بچگی با بردیا بزرگ شده.پس بردیا میدونسته از چه چیزایی میترسیده و انجام داده.هرچند حسی هم این لابه لاها بوده...تازه آیه از بچگی هم مادرش رو کامل نداشته...

بی عکس العمل به میز خط دار خیره شدم که مهرناز دستم رو فشردو آروم گفت:

نمیخوام دوباره درگیر بشی!

بدون اینکه از میز چشم بردارم لبخند کجی به مهرناز زدم و ناخواسته به قبل سفر کردم.یادم بود که چقدر به خودم میرسیدم که بردیا گوشه چشمی نثارم کنه...چقدر تو مهمونی ها میرقصیدم تا خوشش بیاد...پوفی کشیدمو سعی کردم شونزده سالگیم رو از فکرم دور کنم.

ساره برای گرفتن غذاها رفت و با سینی بزرگ قرمزی جلومون نشست.سالادو سیب زمینیم رو برداشتم و چنگال زدم...اسم بردیا خیلی چیزهارو یادم میاورد.یه روستای جن زده...یه دختر پنج ساله گم شده تو تاریکی ها...یه دختر هفت ساله مسخره شده...یه دختر ده ساله که میدوئه تا گرگ نخورتش...یه دختر شونزده ساله که بایه عالمه ترس از بچگیش تو یه قبرستونه خارج از روستا تنها میمونه...صدای سازدوهول...جیغ یه دختر شونزده ساله با دیدن یه...یه جنازه...نوشته از خاک به خاک برمیگردیم...چراغ روشن مردشور خونه...صدای زوزه گرگ و در آخر...یه دختر بیست و یک ساله ترسو...ترس از همه چیز.

*****

بی حوصله به توبیخ های مامان گوش میدادم.داشت دعوام میکرد بخاطر طرز صحبتم با بهناز.صدای دادش بالا رفت: