رمان دلبر بلاگردان به قلم آیلار مومنی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #جنایی

خلاصه:

تصمیمات احمقانه‌ام مرا در سراشیبی مرگ قرار داد، در این سراشیبی هر آنچه را که ترس از دست دادنش را داشتم گم کردم. اکنون من مانده‌ام و یک دنیا هراس و پل‌های شکسته‌ی پشت سرم.

چگونه به جایی که به آن تعلق داشتم برگردم؟ چگونه خود را از این مهلکه‌ی عشق و عاشقی نجات دهم؟ همیشه می‌پنداشتم توان تمییز اتفاقات را دارم و آنچه بر آن‌ها اثر می گذارد من هستم اما این نیز اندیشه ای پوچ و بی‌حاصل بود از همان اندیشه‌ها که فکر می‌کنی هست اما نیست... فکر می‌کنی می‌شود اما نمی‌شود.

من تا پایان این راه را خواهم رفت حتی اگر به قیمت جانم تمام شود. من می‌روم تا کسانی را که از دست داده‌ام نجات دهم من می‌روم تا حسرت های پوچ و تهی مرا به قعر آتش زندگی نکشاند.

آری من ادامه می‌دهم من خود را فدا می‌کنم تا کسی جز من فدا نشود.

صدای بلند آهنگ روی اعصابم بود. کاش زود‌تر این عروسی مسخره تموم بشه. درسته عروسی بهترین و صمیمی‌‌ترین رفیقم بود؛ اما حس خوبی نداشتم. ویلچر صبا رو تکون دادم و به‌ سمت مادرش رفتم.

- خانم حکمت، صبا بی‌تابی می‌کنه. اگه بشه ما داخل بریم.

لبخندی زد و موافقت کرد. چشمم به برادر صبا افتاد، دانیال.

با دیدنش، خون به‌ صورتم هجوم می‌آورد. ویلچر رو با حرص حرکت دادم. موهام رو یه‌طرف صورتم انداختم و از باغ به‌سمت ویلایی که درست وسط باغ بود، حرکت کردم.

نمی‌دونم چرا عروسی رو توی تالار نگرفتن و اصرار کردن باید همین‌جا برگزار بشه؟! نگاهم به‌ زیرزمین مخوف وسط حیاط پشتی خونه، سُر خورد.

دانیال با چهره‌ای مضطرب، نزدیک زیرزمین ایستاده بود و با گوشی حرف میزد. همین‌جور که به‌ داخل خونه می‌رفتم و نگاهم به دانیال بود، دختری از خونه بیرون اومد و به‌ هم برخورد کردیم.

با این برخورد، دختر زمین خورد و آخی گفت.

نگاهی به‌ چهره‌اش کردم که سعی کرد با شنلی که روی شونه‌اش بود، خودش رو بپوشونه. خیلی مشکوک میزد.

لباسش خاکی بود. ان‌قدر خاکی که انگاری چاه کنده بود. خواستم معذرت‌خواهی کنم، دست‌پاچه و سریع از زمین بلند شد. موهای نسبتاً کوتاه شرابی رنگش رو دورش ریخت. با یه ببخشید ساده از کنارم گذشت و با‌ عجله از ویلا خارج شد.

خیلی بهش شک کرده بودم؛ اما به‌ روی خودم نیوردم. ممکن بود مهمون ویژه باشه و برام دردسر‌ساز بشه.

ساکت موندم. وارد فضای تاریک داخل خونه شدم که چراغی داخل خونه روشن نبود؛ فقط هالوژن‌های سقف، فضای خونه رو روشن کرده بود.

ویلچر رو به‌ سمت سالن فرعی، حرکت دادم.

به‌ جای رفتن سمت اتاق خودمون، راهم رو به‌طرف اتاق خانم جون کج کردم.

شاید تنها دلیل این‌کارم، دید زدن دانیالِ آشفته بود.

این اتاق، دل‌باز‌تر و با روحیه‌م، سازگار بود.

وارد اتاق که شدم، شوکه شدم.

این‌جا چه‌خبر شده؟ چرا همه‌چی به‌هم ریخته است؟ در کمد قدیمی چوبی باز بود. کشو‌های دراور که گوشه‌ی تخت خانم جون بود، باز مونده بود. تخت بهم ریخته بود.

خواستم لوستر بزرگ وسط اتاق رو روشن کنم که صدای مردونه‌ای از پنجره اتاق شنیدم.

صبا رو آروم کردم و عروسکش رو دادم تا باهاش بازی کنه.

لباس بلندی که پوشیده بودم مانع از این میشد که جلو‌تر برم. لباسم رو با‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ دستم، نگه داشتم.

در ایوان اتاق رو باز کردم. پشت ستونی که وسط ایوان بود، قایم شدم. نفس‌های تند و گرمم توی هوای گرم تابستون به‌صورتم می‌خورد و برمی‌گشت. تپش قلبم و دست‌های سردم، حالم رو بد کرده بود. همتا رو وسط حیاط پشتی دیدم.

همتا که عروس این جشن بود؛ پس اون‌جا چی کار می‌کرد؟

چرا نزدیک به زیرزمین ایستاده؟

دانیال نزدیک اومد و چیزی به همتا داد. چهره‌ی آشفته همتا، خیلی نگرانم می‌کرد. دانیال طرفم برگشت. دستم از لباسم رها شد.

به ستون تکیه دادم. راه نفس کشیدنم فقط دهنم بود. گلوم خشک شده بود و صدام در نمی‌اومد. با شنیدن صدای دانیال که نزدیک بود، پاهام سست شد.

در یک‌آن، داخل اتاق پریدم و در رو قفل کردم.

وای باز فضولیم گل کرد! باز توی دردسر افتادم.

زود لباسم رو درآوردم و با یه تونیک و شلوار ست صورتی، تغییرش دادم. موهای بلندم رو بالای سرم بستم.

صدای آهنگ به این اتاق، خیلی‌ خفیف‌تر به گوش می‌رسید.

هرلحظه آماده بودم که دانیال در اتاق رو باز کنه و با‌ نگاهش قورتم بده.

بعد گذشت چند دقیقه، کمی به‌ خودم اومدم.

صبا رو آماده کردم تا روی تخت دراز بکشه و استراحت کنه.

داشتم بالشت صبا رو زیر سرش تنظیم می‌کردم که صدای مهیبی لرزه به‌ تنم انداخت. اولین چیزی که با برگشتن صورتم دیدم، شکستن کل پنجره‌های اتاق و پرت‌ شدن شیشه‌ها به‌ وسط اتاق بود.

لوستر وسط اتاق داشت تاب می‌خورد و من مات‌ و مبهوت به ایوان خیره شده بودم.

داشتم می‌لرزیدم. با دستم بالش رو چنگ زده بودم و خون توی رگ‌هام، یخ بسته بود.

صدای زنگ بلندی، گوشم رو خراش می‌داد مثل سوت قطار، آزار‌دهنده و عذاب‌آور بود.

داشتم صدای ضربان قلبم رو می‌شنیدم.

بوم‌بوم... بوم‌بوم... .

نفس‌هام به‌ شماره افتاد. روی چهار زانو به زمین افتادم. در باز شد و جماعت زیادی به داخل اتاق و صبا هجوم آوردن.

چشم‌هام سیاهی رفت و کاملاً روی پارکت‌های اتاق افتادم. آروم‌آروم، چشم‌هام بسته شد. در لحظه آخر، کسی توی گوشم جیغ میزد.

«عروس توی زیرزمین بود، عروس مُرد.»

***

روز خوبی بود. هوا آفتابی و خورشید وسط آسمون بود. من همیشه توی موسسه احساس آرامش داشتم؛ شاید چون بین این‌ همه دختر کوچولو‌های سندرومی بودم.

تنها دوست من داخل موسسه پریا بود. همیشه کمک می‌کرد بهترین باشم.

امروز هم مثل روز‌های قبل با دنیز کوچولو وارد حیاط موسسه شدیم. این‌روز‌ها، گاهی با‌ هم میایم و گشتی توی حیاط سرسبز موسسه می‌زنیم.

وسط راه پریا رو دیدم که صدای غرغر‌هاش به‌هوا می‌رفت. حالا باز از دست کی شکار بود، خدا داند.

وقتی بهم رسید با لبخند پرسیدم:

- باز چی‌شده پری؟

انگاری تلنگری بهش زدم تا همه‌ی عصبانیتش رو سرم خالی کنه. داد زد:

- خسته شدم بابا! این مش سلیمون دیوونه‌م کرده.

انگشت اشاره‌ش رو با حرص طرف گلوش برد و ادامه داد:

-به این‌جا رسونده من رو.

پریا گاهاً با مش سلیمون، دعوا داشت. هيچ‌وقت هم آبشون توی یک جوب، نمی‌رفت.

تک خنده‌ای زدم. همین کارم سبب شد با حرص تنه‌ای بهم بزنه. از کنارم رد شد و دوباره غر‌غر‌کنان داخل موسسه رفت.

همین‌طور که داشتم نگاهش می‌کردم، چشمم به خانمی افتاد که با یه ویلچر وارد موسسه شد.

از دور قد‌بلند به‌نظر می‌رسید. عینکی به چشم‌هاش زده بود و داخل موسسه می‌رفت.

روی ویلچر، دختر کوچولویی با موهایی طلایی نشسته بود. حدس زدم که دختر اون خانم سندرومی هست.

با دنیز کنار حوض وسط حیاط نشستیم. دستمون رو وارد آب می‌کردیم و هورا می‌کشیدیم.

دنیز اسم این بازی رو آب‌آب، تق‌تق گذاشته بود.

صدای مدیر موسسه خانم مولافر به‌گوشم رسید. بلند شدم و مانتوم رو مرتب کردم و به خانم مولافر خیره شدم.

خانم مولافر با صدای لرزونی می‌گفت:

- بهادری؟ رزا؟ اون‌جایی؟ یه لحظه بیا اتاقم کارت دارم.

دستی تکون دادم و دست دنیز رو گرفتم و با‌ هم تا داخل موسسه، قدم زدیم. دنیز رو به مونا پرستار یکی‌ دیگه از بچه‌های سندرومی، سپردم.

از پله‌ها پایین اومدم و به اتاق‌ مدیریت رفتم. به پشت اتاق رسیدم، لباسم رو مرتب کردم و در اتاق رو زدم.

با شنیدن صدای خانم مولافر وارد اتاق شدم.

اتاق خانم مولافر بزرگ بود؛ درست مثل اتاق‌های اداری. یه‌طرف اتاق پر از گل‌ و گیاه بود و در تضاد با طرف دیگه اتاق قرار داشت؛ چون طرف دیگه‌ی اتاق یه میز کنفرانس با صندلی‌های چرخ‌دار و کمد‌های فلزی‌ای بود که پرونده‌های دختر‌های سندرومی موسسه رو داخل اون کمد‌ها، جاساز می‌کردیم.

میز مدیریت و چند‌تا صندلیِ رو‌به‌روش هیچ‌وقت خالی نبود.

هميشه والدین یه‌حرفی برای خانم مولافر داشتن.

وارد اتاق که شدم تعجب نکردم. پشت میز مدیریت خانم مولافر نشسته بود و رو‌به‌روش خانم قد‌بلندی که چند‌ لحظه‌ی پیش دیدم. رو‌به‌روی خانم قد‌بلند پریا با چهره‌ای اخمالو و کنار پریا دختر کوچولوی سندرومیِ خانم قد‌بلند.

در رو پشت سرم بستم. سلامی کردم. روی صندلی خالی‌ای که سمت چپ پریا بود، نشستم.

خانم مولافر رو‎به من و پریا گفت:

- رزا جان و پریا! خانم حکمت مادر صبا جان هستند و به‌ دنبال پرستاری هستن تا داخل خونه خودشون به صبا رسیدگی کنه. شما دو‌‌‌‌‌‌ تا یکی از بهترین‌های موسسه من هستین. کدوم یکی می‌خواید پرستار صبا کوچولو بشین؟

حالا راحت‌تر می‌تونستم خانم قد بلند رو برانداز کنم. ابرو‌های کوتاه مشکی و چشم‌های کشیده‌ی سبز‌رنگی داشت. چهره‌ش زیاد جوون نبود اما خوب مونده بود.

چین‌ و چروک‌های اندکی کنار چشم‌هاش بود.

موهای عسلی و صورت کوچیکی داشت. لب‌هاش هم خوش‌فرم بودن. اما توی چشم‌هاش غم بود. این رو میشد از نگاه اول توی این زن، حس کرد.

پریا بعد حرف‌های خانم مولافر، خشکش زد؛ اما من یه‌کم تو ذهنم فکر کردم و با خودم کلنجار رفتم.

من نمی‌تونستم این پیشنهاد رو قبول کنم؛ بابا و مامانم سخت‌گیر بودن و اجازه این‌کار رو بهم نمی‌دادن. پس باید زود پریا رو معرفی کنم و خودم عقب‎نشینی کنم که توی بد مخمصه‎ای، گیر کردم.

زودتر از پریا با‌ تحکم گفتم:

- به‌نظر من خانم نظری از همه‌ نظر اصلح هستن؛ من کم‎ تجربه‌ا‎م اما دوستم خانم نظری، برای این موقعیت مناسب هست.

پریا رو بهم با‌ حرص زل زده بود و من لب برچیدم و نگاهش کردم. کارد می‌زدن، خونش در نمی‌اومد.

خانم حکمت فوری رو ‎به پریا گفت:

- از فردا صبح توی خونه‌مون می‎بینمتون خانم نظری. امیدوارم همون‎جور که دوستتون میگه باشین.

خنده‌م رو به‎ زور نگه داشته بودم. از‎جا بلند شدم و با‎ اجازه‌ی خانم مولافر بیرون رفتم و پریا تو‌ی اتاق ریاست موند.

بیرون اتاق دو‌ تا بشکن به‎ خاطر موفقیتم زدم.

جلوی اتاق مدیریت صندلی‌های خوشگلی بودن. نشستم روی یکی‌شون و چهره‌ی پریا رو توی اتاق مديريت تصور کردم.

چهره‌ی سرخ شده از خشم پریا خیلی خنده‌دار می‌شد.

بعد از یک‌ربع در اتاق مدیریت باز شد و خانم حکمت و پریا با‌ هم بیرون اومدن. پریا با گونه‌هایی سرخ بهم زل زد. خانم حکمت تشکر صمیمانه‌ای از خانم مولافر کرد:

- خیلی‌ مچکر سیما جون. خیلی بهت زحمت دادم.

لباس‌های مارک‌دار خانم حکمت رو برانداز کردم؛ مانتو‌ی یشمی که از کناره‌ها چاک داشت و خیلی شق‌ورق بود. کفش‌های پاشنه‌بلند و روسری مشکی که به‌طرز حرفه‌ای بسته بود. روسریش حریر بود و خیلی‌خاص روی سرش بسته بود.

دخترش صبا با‌ صورتی روشن و چشم‌های براق کهربایی و ابروهای طلایی رنگش با لبخند بهم دست تکون می‌داد.

لب‌هاش رو انگار خدا نقاشی کرده بود؛ اما چشم‌هاش از زیر عینک واقعاً فوق‌العاده به‌نظر می‌رسید. لبخندی زدم و متقابلاً براش دست تکون دادم.

خانم حکمت رفت و پریا با چهره‌ای عصبی نزدیک شد. محکم نیشگونم گرفت.

آخ بلندی گفتم و پرسیدم:

- چته خب؟ بد کردم تو‌ی ظرف عسل انداختمت؟ از این به ‎بعد دو برابر حقوق می‎گیری.

پریا با ناله جواب داد:

- حقوق تو سرم بخوره رزا. اون‌بچه رو من نمی‎تونم کنترل کنم. وای از دست تو!

خندیدم و گفتم:

- باشه حالا. نق نزن! کاریه که شده. برو و خودی نشون بده. حقوقش خوبه در‌ضمن‌، از‌دست مش‌ سلیمون هم خلاص میشی.

با چهره‌ی آشفته‌ش بهم زل زد و لبخندی زدم.

***

از اون روز دیگه پریا موسسه نمی‌اومد. خیلی تنها شده بودم و همه‌ش فکر می‎کردم من باعث شدم پریا از موسسه بره. دنیز خوابیده بود و کنارش نشسته بودم. گوشیم روی ویبره بود. حس کردم که داره می‌لرزه.

حتماً مامانه. نگاهی به شماره کردم. لبخندی زدم.

حلال‎زاده‌ست. خودِ پریا بود. تماس رو وصل کردم.

- الو سلام خانوم خوبی؟

-سلام رز. تو خوبی؟

- چه خبر‌ها بگو ببینم.

با ناله‎ای گفت:

- رزا اسم خونه‌ی این‌ها رو کاخ مخوف گذاشتم.

از حرفش خنده‌م گرفت. پرسیدم:

-چرا؟ چرا؟ بگو. بگو پریا . خونه‌ی اون‌ها چی هست؟ با کی زندگی می‌کنن؟ خونه‌شون کجاست؟ صبا خوبه؟ تو خونه چند نفر هستن؟ صبا داداش داره؟

سوال‌هام رو داشتم ادامه می‎دادم که پریا با‌ جیغ بلندی صدام کرد:

-رزا. دونه‎دونه بپرس، اصلاً نپرس، خودم میگم.

نفسی کلافه فوت کرد و ادامه داد:

- اول از‌ همه از صبا شروع می‌کنم. وای رزا دیوونه‌م کرده. این بچه به‌ هیچ صراطی مستقیم نمی‎شه رزا؛ از آدم‌های خونه می‎ترسم، همه‌شون یه‎جورین. تو‌ی این ویلای به‎این بزرگی، هزار‌تا خدمتکار و نوکر دارن. اعضای خانواده هم زیاد نیست. فعلاً امروز فهمیدم که خانم حکمت و شوهرش با‎هم میونه‌ی خوبی ندارن؛ مادر‎‌جون، خانم حکمت، صبا، دانیال، آقای‌فرزان که گاهی میاد خونه و به ‎مادرش سر‎ می‌زنه و میره... .

آره همین‌ها با صد‌تا خدمتکار توی خونه ‎هستن. رزا لواسانات رو می‌شناسی دیگه؟

با کنجکاوی هومی گفتم که پریا ادامه داد:

- آره. خونه‌شون لواساناته. برای خودم آژانس بانوان گرفتم؛ شب‎ها با اون به خونه برمی‎گردم. خودت می‎دونی که خونه‌مون چه‌قدر از این‌جا دوره. راستی شنیدم قراره پسر ‎بزرگ خانواده از آلمان بر‎گرده؛ تو‌ی آلمان برج‎سازه. اسمشم چیزه... پ پرناز؟ نه پرفام. عه نه...پرهام.

از خنده ترکیده بودم که پریا میون جملاتش گفت:

- رو آب بخندی، پدرام.

با زیرکی پرسیدم:

- پریا؟ دانیال کیه؟

پریا صداش رو آروم کرد و ادامه داد:

- برادر بزرگ صباست. شنیدم از پدرام کوچیک‌تره. اما خیلی‌خره. یه نگاه هم تو صورت آدم‌ نمی‌اندازه. فکر کنم همین‎ روز‌ها تولدشه؛ از مامان‌جون شنیدم.

مامان‌جون مادر آقای‌فرزان بزرگه. انگار دانیال سی‌و...فکر کنم دو‌ساله بشه. مامان‌جون میگه می‌خواد زن بگیره.

آهانی گفتم و پریا ادامه داد:

- رز. یه چیز‌هایی این‌جا هست، من یکی از ترس پس می‌افتم؛ مثلاً این‌جا دانیال یه ماشین داره، خانم حکمت یه ماشین داره و آقای فرزان یکی.

بعد به‌جا این‌که، سه تا ماشین داشته باشن، پنج تا دارن. ربابه خانوم خدمتکار خونه است. هر هفته غذا‌های متنوع درست می‌کنه. اصلاً تو کار خدا موندم؛ یکی مثل این‌ها این‌همه نعمت، داشته باشن اما بچه‌شون این‌جوری سندرومی بشه اما یکی مثل من، این‌همه بدبخت باشه که به‌خاطر چندرغاز پول، این‌جا میام و بچه‌شون رو تحمل می‌کنم.

سری تکون دادم و گفتم:

- پریا کفران نعمت نکن، خیلی‌ها همین‌هم ندارن. بگذریم...پس اون‌جا بهت حسابی خوش می‌گذره.

خندید و جواب داد:

- آره خوب. حالا خدا‌رو شکر دیگه ببینیم چی پیش میاد.

نگاهم به‌ دنیز افتاد که از خواب بیدار شد. آروم به‌ پریا اطلاع دادم. زود باهاش خداحافظی کردم؛ کاش به‌جای پریا من می‌رفتم. از کنجکاوی دارم می‌میرم.

***

ساعت کاریم بالاخره تموم شد و به‌ خونه برگشتم. مامانم‌ بعد رسیدنم گفت که: «دوستم همتا بهم زنگ زده».

بعد خوردن شام تصميم گرفتم سراغی ازش بگیرم.

رو تختم دراز کشیدم و شماره‌ی‌ همتا رو گرفتم. با‌شنیدن صداش بعد‌ بوق دوم لبخندی به‌گوشه‌ی لبم اومد.

- سلام رزا خوبی خواهر؟

از طرز حرف‌ زدنش تعجب کردم. خندیدم و پرسیدم:

- همتای ناقلا، کسی پیشت هست؟

تک سرفه‌ای کرد و گفت:

- به فحش‌خوردن عادت داری‌ ها. دوست داری الاغ‌ خوشگلم صدات بزنم؟

خندیدم و پرسیدم:

- اسم خودت رو روی من نذار. چه خبر؟ شوهر پیدا نکردی؟

به‌دنبال خنده‌ی من جدی شد و گفت:

- چرا... یه‌ خل‌و چل پیدا کردم. حالا ببینم چی میشه؛ می‌گیره؟ نمی‌گیره؟

یه‌کم صداش می‌لرزید. حس کردم داره دروغ میگه یا چیزی رو پنهون می‌کنه. زود حرف‌هام رو جمع کردم و بهش تبریک گفتم، تماس قطع کردم.

توی فکر رفتم. یعنی چی شده؟ نکنه باز خانواده‌ش می‌خوان به‌ زور شوهرش بدن؟

همتا دختر حساسی بود. همیشه با خانواده‌ش مشکل داشت. با برادرش دعوا می‌کرد. البته حق بیش‌تر با همتا بود. یادمه یه‌بار باهام قرار داشت که برادرش تعقيبش کرده بود.

دختر خوشگلی بود؛ شاید خانواده‌اش حق داشتن اما نه در‌ این حد. قیافه‌ی همتا جلو چشم‌هام اومد.

موهای خرمایی تیره و چشم‌های بادومی قهوه‌ای، لب‌های نازک اما خیلی خوش‌فرمش و صورت قلبی شکلش.

لبخندی زدم. بعد از این‌که خواهر خودم نیلا ازدواج کرد و به آلمان مهاجرت کرد؛ تنها هم‌کلام من همتا بود.

***

دو هفته‌ای از رفتن پریا به کاخ مخوف می‌گذشت. هر روز زنگ میزد ناله‌ و شکایت می‌کرد. صبا انگاری واقعاً با پریا راه نمی‌اومد.

توی محوطه‌ی حیاط دوباره با‌ دنیز قدم می‌زدم که صدایی از پشت سرم شنیدم؛ صدایی شبیه به گریه.

برگشتم. دختری رو از‌ دور شبیه به پریا دیدم. اگه پریاست‌‌، این‌جا چی‌کار می‌کنه؟ نکنه اتفاقی افتاده؟ سریع، همراه دنیز وارد ساختمون موسسه شدیم.

نگاهی به سالن کردم. در اتاق مدیریت باز بود. دنیز رو دوباره به‌ مونا سپردم. در اتاق مدیریت رو زدم و واردش شدم. با دیدن پریا که چشم‌هاش اندازه کاسه‎خون شده بود، می‌تونستم حدس بزنم که چی شده. پریا با دیدنم بغلم کرد. تو‌ی بغلم، هق‌هق گریه‌هاش شروع شد.

با‌تعجب به خانم‌ مولافر، خیره شدم که خانم مولافر سری با تأسف تکون داد. با‌صدای کمی بلند پرسیدم:

- پری؟ چت شده؟

ازم جدا شد و بریده‌بریده گفت:

- به‌خدا من نمی‌دونستم به‌ سیب حساسیت داره...به‌خدا نمی‌دونستم. اگه می‌دونستم خل نبودم که... .

مانع حرف زدنش شدم. دلداریش دادم و روی صندلی نشوندمش. نگاهی‌ به چشم‌هاش کردم. دستمال کاغذی دادم تا صورتش رو پاک کنه. یه‌کم آب ریختم، کمی آروم شد.

با نگرانی دوباره پرسیدم:

- پریا از اول ماجرا رو تعریف کن. چی شده؟ فقط آروم باش پری.

پریا نفس عمیقی کشید و هق‌هق‌کنان، شروع کرد:

- تو جشن تولد دانیال بودیم. من‌ و صبا با‌هم نشسته بودیم. صبا از اولش هم بد عنقی می‌کرد... .

آب دهنش رو قورت داد و کمی از لیوان آبی که دستش داده بودم، خورد و ادامه داد:

- هر کاری می‌کردم، صبا هیچ واکنشی نشون نمی‌داد. همه‌ی حواسم به صبا بود. براش میوه پوست کندم. الهی دستم بشکنه. کاش نمی‌کردم. بچه سیب رو خورد، دست‌هاش بعد نیم ساعت تاول زد. نمی‌دونستم حساسیته، بردم دستاش رو بشورم که صبا دردش گرفت، داد‌و‌هوار کرد. حالا هم که اخراجم کردن.

باز پریا گریه‌ش گرفت و نالید:

- الان من چی‌کار کنم؟ اون زنیکه بهم گفت برای جبران خسارت، باید یه پرستاری برای صبا بگیرم؛ تازه، پیش‌پرداخت بهش بدم اون هم از جیب خودم.

رو به خانم مولافر کرد و نالید:

- سیما جون تو که از وضعیت زندگی من خبر داری. می‌دونی که اگه به پولش نبود، امکان نداشت قبول کنم.

خانم مولافر با‌تاسف گفت:

- متأسفم پریا. نمی‌دونم چی باید بگم. اگه می‌تونستم کمکت کنم دریغ نمی‌کردم.

دست پریا رو گرفتم و با‌ حالتی جدی گفتم:

- نگران هیچی نباش. کاری می‌کنم اون زن به‌پات بیفته.

با‌حرص ناخون‌هام رو جویدم و ادامه دادم:

- حالا به‌جای این‌که حقوقت رو بده زبونش واسه من نیم‌متر دراز میشه؟ دارم براش.

از جام بلند شدم و با‌ لبخندی شیطانی گفتم:

- من...من به‌جای پری میرم.

پریا خشکش زد. خانم مولافر خواست اعتراض کنه که ادامه دادم:

- من رو به خانواده‌ی صبا معرفی کنید لطفاً.

پریا با‌ ذوق بغلم کرد و گفت:

- شرمنده‌م رزا، من رو ببخش.

گونه‌ش رو بوسیدم و لبخندی زدم. تمام نقشه‌هایی که می‌خواستم انجام بدم رو تو ذهنم مجسم کردم.

***

بعد از این‌که از سر‌کار برگشتم؛ همه‌چی رو به مامانم توضیح دادم. همه‌ی رفتار‌هاش رو از قبل پیش‎بینی کرده بودم. برای همه‌ی سوال‌هاش جواب داشتم. بعد برگشت بابا از سر‌کار، باهاش حرف زدم. بابا اصولاً با‌ حرف من زود راضی می‌شد. فقط مامان مخالف بود؛ اون‌هم چیزی نیست.

بابام بلده چه‌طور رضایت مامان رو جلب کنه. آدرس رو از پریا گرفته بودم و خیلی کنجکاو بودم که زودتر به‌ کاخ مخوف برم. توی همین فکر‌ها بودم که گوشیم زنگ زد. اوه اوه. وسط این‌ همه ماجرا فقط همین‌رو کم داشتم.

صدام رو نازک کردم:

- الو؟

برسام، بریده‌بریده جواب داد:

- سلام خانم بهادری. خوبین؟ شناختین؟

لبخند شیطنت‎آمیزی زدم و خودم رو اون راه زدم و جواب دادم:

- ببخشید. اممم...راستش نه. شما؟

نا‎امیدی از صداش موج می‌زد، جواب داد:

- برسام هستم. مهندس فکور.

جوری‌که انگار تازه متوجه شدم، گفتم:

- آه...بله بله. شمایین؟ ببخشید نشناختمتون.

هول شد و گفت:

- خواهش می‌کنم. شما ببخشید که بد‌موقع زنگ زدم.

- نه نه بفرمایید. سر‌کار نیستم.

- زنگ زده بودم، اگه بشه با‌هم، قرار ملاقات اولمون رو بذاریم؛ البته جسارت نباشه‌ها.

طرز حرف‌زدنش من رو یاد فیلم‌های ایرانی می‌انداخت پرسیدم:

- خواهش می‌کنم. چه‌زمانی مد‎نظرتون هست؟

- هر تایمی شما بگین.

زود گفتم:

- امممم. همین‌الان چه‌طوره؟

هول شد، من‌من کرد؛ انتظار این درخواست رو ازم نداشت. جواب داد:

- الان؟ ساعت هشته ها.

لبخندی زدم. من همیشه، همه‌رو غافل‌گیر می‌کنم.

با زرنگی جواب دادم:

- اگه وقت خوبی نیست، پس بعداً قرار می‌ذاریم؛ نه‌ که من فقط این‌ مدت از شبانه ‎روز فرصت دارم؛ خودتون در‌جریانید دیگه، درسته؟

فوری گفت:

- بله در‌ جریانم. نه...من فکر کردم خانواده‌تون شاید اجازه ندن؛ که انگار مشکلی ندارین. حاضر باشین دنبالتون میام.

تشکری کردم و بعد قطع کردن گوشی وا رفتم.

خواستگاری دیوانه بود که قصد داشت، مثلاً آشنا بشه.

کم بدبختی خودم داشتم؛ این‌هم روش اضافه شد. هـــوف.

زورکی حاضر شدم و از اتاق بیرون زدم. رو به‌بابا گفتم:

- پدر‌؟! این خواستگارِ زنگ زد میگه «عشقم بیا ببینمت». من‌ هم بعد کار همین زمان خونه‌م دیگه. لطفاً اجازه بده باهاش به چلو کبابی اکبر جوجه برم. یه‌خرجی رو دستش بذارم تا اول زندگی فکر گل‌ و بلبل نباشه.

بابا خندید و گفت:

- مراقب خودت باش رزا‌ی بابا.

مامان تا بخواد اعتراض کنه از در خونه بیرون پریدم. وسطش به‌ بابا یه‌چشمک زدم.

صدای مامانم رو شنیدم:

- چرا هر‌چی میگه، میگی باشه؟ این نباید بفهمه این خونه قانون داره؟

شونه‌ای بالا انداختم و دکمه‌ی پارکینگِ آسانسور رو زدم. با خودم فکر کردم که انگار ننه‌ی من بابام رو از زیر‌بوته‌ی علف باغچه‌ی خونه‌شون پیدا کرده بود؛ خودت هم مثل من بودی خب مادر.

مامان‌ها خودشون یه‌کاری رو انجام میدن بعد به بچه‌ها دستور صادر می‌کنن که تو انجام نده. واقعاً که! خودت انجام نمی‌دادی خب.

از پارکینگ می‌خواستم بیرون برم که گوشیم زنگ خورد؛ خودش بود. صدام‌رو بهتر کردم:

- سلام.

- سلام مجدد رزا خانوم. من جلوی در خونه‌تون هستم. اگه امکانش هست، بفرمایید.

وای چرا رسمی حرف می‌زنه قراره زنش بشم مثلاًها.

- ببخشید من یه‌کم کارم طول می‌کشه. می‌تونید کمی صبر کنید تا بیام؟

- بله‌بله... من منتظرتون می‌مونم. کارتون رو انجام بدید و بعد بیایید.

نفسی فوت کردم. روی پله‌ها نشستم. می‌خوام ببینم چه‌قدر منتظرم می‌مونه.

نیم ساعتی می‌شد که روی پله‌ها نشستم و با گوشی بازی می‌کردم. بیچاره صداش درنیومده. چه مظلوم! شوهر مظلوم آینده!

بالاخره از پله‌ها بلند شدم. از دم‌ در بیرون اومدم. چراغ ماشینی بهم علامت داد. در‌خونه رو بستم و خرامان‌خرامان به‌ ماشینش، نزدیک شدم.

تو‌ی ماشین نشستم. قیافه‌ش واقعاً دیدنی بود، خیلی کلافه و یکم ناراحت بود اما به‌روی خودش نیاورد.

آروم گفتم:

- ببخشید دیر شد؛ وقتی زنگ زدین کار‌های نصفه‌ نیمه داشتم، وقت نکرده بودم آماده بشم.

با احترامی که تو صداش بود گفت:

- خواهش می‌کنم؛ اشکال نداره. شام خوردین؟

سعی کردم خجالت‎کشیده بگم:

- اممم نه! یعنی آماده بود‌ها ولی نخواستم بیشتر‌ از این منتظرتون بزارم.

لبخندی زد و ماشین رو روشن کرد.

برسام چهره‌ی جذابی داشت. پدرش با بابای من تو‌ی نظام مهندسی، همکار بود. از همین‌ طریق با‌هم آشنا شدیم.

مو‌های کمی روشن، چشم‌های تیره و ابرو‌های کوتاهش به چهره‌اش، جذابیت داده بود.

صورتش کمی استخوانی و لب‌های پهنی داشت. از شغلش هم فقط این‌ رو می‌دونستم که همراه باباش، شرکت مهندسی رو اداره می‌کنه؛ تک فرزند بود و نور‌ چشم خانواده.

معلوم بود وضع مالی‌شون خیلی‌خوبه. سوئیچ ماشینش از طلا بود. حتی قاب‌گوشیش همین‌طور؛ البته ما هم وضع مالی‌مون بد نبود اما برسام، انگار خیلی ناز ‌‎پروده‌ست. نگاهم به سمت لباس‌هاش کشیده شد.

بارانی پوشیده بود و یه‌ شلوار جین مشکی با کفش‌های نوک تیز. خیلی به‌خودش، رسیده بود.

با‌خودم مقایسه کردم. شلوار مشکی با بارونی قرمزم که بابا برای تولدم خریده بود، شالی که مامان برام خریده بود که ترکیبی از قرمز‌ و سیاه بود، با کفش‌های اسپرت و کیف‌دوشی.

من هم اوکی بودم.

توی راه هیچ حرفی نزدیم. فقط صدای آهنگ ملایمی از ماشین به‌ گوش می‌رسید. ماشین رو جلوی یه رستوران شیک پارک کرد و پیاده شد. منتظر شدم بفهمم که در رو برام باز می‌کنه یا نه که خیلی‌ دیر متوجه شد، خودم در رو باز کردم. ازم عذر‎خواهی کرد و در ماشینش رو بست.

ماشینش بدک نبود؛ یه سانتافه‌ی مشکی.

با‌هم، به‌سمت رستوران رفتیم. وقتی کنارش قرار می‌گرفتم، قدش ازم بلندتر بود. در رستوران رو برام باز کرد و واردش شدم. رو بهم گفت:

- میز VIP رزو کردم، لطفاً از این‌طرف.

همراه باهاش رفتم و یه‌ طرف دیگه‌ی رستوران که پنجره‌های قدی داشت و به حیاط سرسبز بهاری باز میشد، رسیدیم. سمت میزی که گوشه‌ی رستوران بود، رفتیم و نشستیم.

رستوران جمع‌و‌جوری بود؛ میز ‌‌‌‌‌و صندلی‌های مدرن‌ و کلاسیک، معماری داخلی زیبا که ترکیبی از نمای رومی ‌‌و کمی سنتی بود.

صدای آهنگ فرانسوی، به گوش می‌رسید. به‌ نظر می‌رسه، رستوران منظمی بود.

بعد از خوردن غذا و جمع شدن بشقاب‌ها، سوال‌پیچم کرد، در مورد موسسه و بچه‌ها و عموی شهیدم پرسید.

همه‌ی حرکاتش زیر نظرم بود. دم‌به‌ دقیقه، دکمه‌ی پاور گوشی رو میزد. متوجه شدم که کسی بهش زنگ می‌زنه.

قرار شد، دیت بعدی رو خودم بهش اطلاع بدم.

سوار ماشین شدیم. مامان زنگ زد جوابش رو دادم.

ازش خوشم اومده بود اما فکرم، درگیر گوشیش بود.

جرقه‌ی شیطنت‎آمیزی تو‌ی ذهنم اومد.

رو بهش گفتم:

- میشه از نزدیک دانشکده قهوه بخریم؟ اون‌جا قهوه‎هاش محشره.

قبول کرد و به‌ سمت دانشکده‌ی توان‌بخشی، حرکت کرد.

توی راه، همه‎ی فکرم این بود که اونی‌که داره بهش زنگ می‌زنه کیه و چرا جوابش رو نمیده؟

بالاخره به‌ دم در کافه رسیدیم و پیاده شد تا دو تا قهوه بگیره.

خیلی نا‌محسوس، گوشیش رو که کنار ترمز‌دستی بود برداشتم. تا دکمه‌ی پاورش رو زدم، دیدم یکی پیام داده:

-برسام گوشی‌ رو بردار. کاری نکن برم به خانواده‌ت بگم که چه‎جور آدمی هستی.

گوشیش دستم بود که دوباره زنگ زد. نگاهی به کافه کردم، پول رو حساب می‌کرد تا برگرده.

گوشی رو سرِ‎جاش گذاشتم. قهوه رو بهم داد و سوار ماشین شد. سریع غافلگیرش کردم:

- ام... گوشیتون زنگ می‌خورد.

با شنیدن این جمله، رنگش پرید و هول شد؛ تا خواست گوشی رو برداره قهوه رو لباسش ریخت.‌‌ بال‎بال زد که سوختم و فلان.

من هم اعتنایی نکردم.

تموم راه رو فقط توی فکر بودم که یهو صداش رو شنیدم.

- رزا خانوم؟ با شما هستم؟

صورتم رو برگردوندم که پرسید:

- حالتون خوبه؟ چیزی شده؟

سرم رو به منظور «نه» تکون دادم و دوباره به خیابون زل زدم.

به خونه‌مون رسیدیم. خیلی‌ سرد، ازش خداحافظی کردم. اگه بهم زنگ بزنه دیگه جوابش رو نمیدم.

ساعت یازده بود و همون‌جور، بی‌حال وارد خونه شدم. مامان‌و‌بابا با دیدنم بلند شدن، مامان سریع پرسید:

- رزا چه‌خبر؟

نگاهی بهش انداختم و ازش عذرخواهی کردم، بهونه آوردم که خسته شدم.

رو تخت پریدم. نمی‌دونم قضیه رو چه‌طور به بابا بگم. اگه بپرسه چرا نمی‌خوای باهاش ملاقات کنی، چی بگم؟

اون پیام واقعاً ذهنم رو درگیر کرده بود.

تا صبح چشم رو‌ هم نذاشتم.

فکرم درگیر خودم، همتا، حتی خواهرم نیلا، بود. چرا‎هایی فکرم رو درگیر کرده بود که وقتی به‌ دلایل احتمالی اون چرا‎ها فکر می‌کردم، گر می‌گرفتم.

جلو‎ی کتاب فروغ نشسته بودم، در افکارم غرق شده بودم.

***

پاشم حاضر شم که امروز کارم زیاده. میرم انتقام خونین بگیرم.

با بابا کلنجار رفتم که من رو نرسونه؛ چون راهش خیلی دور میشد که بالاخره پیروز این کلنجار، من شدم. به آژانس بانوان زنگ زدم و فوری مامان رو بوسیدم. بدون شنیدن غر‌غر‌هاش از خونه، بیرون زدم.

توی راه هیچ حس خستگی‌ای نداشتم. انگار‌ نه انگار، شب رو خوب نخوابیده بودم.

خانم راننده از آینه، نگاهی بهم کرد و پرسید:

- مامان‌ و‌ بابات می‎دونن که کجا میری؟

گیج شدم. سرم رو تکون دادم و پرسیدم:

- بله؟

گفت:

- یه‌ نفر از جلو‌ی در خونه‌تون، پا‌ به‌پامون داره میاد؛ یه ماشین مشکی.

اخم ریزی کردم؛ یه‌کم فکر کردم.

آروم پرسیدم:

- راننده‌ش جوونه یا پیر؟

خانم راننده، نگاهی به‌آینه کرد و جواب داد:

- یه پسر جوونه.

پوزخندی زدم و گفتم:

- حتماً با‌ یه سانتافه؟

سرش رو تکون داد و با حرص ادامه دادم‌:

- حسابش رو می‌رسم.

راننده باز فضولی کرد که تو حرفش پریدم و گفتم:

- شما رانندگی بکنین. چی‌کار به‌ این کار‌ها دارین؟

هه... پسره‎ی مافنگی! نشونت میدم رزا کیه. خدا‌ رو شکر من رو نگرفتی که اگه می‌گرفتی که زنده‌ت نمی‌ذاشتم، مهندس فکور.

جلوتر یه بن‎بست بود. سریع به راننده علامت دادم و همون بن‌بست پیچید.

بعد پیچیدن و رسیدن به ته بن‎بست، فوری از ماشین پیاده شدم.

به سرعت، جوری که نتونه دنده‌عقب برگرده به ماشینش نزدیک شدم و جلوش، دست‌ به سینه ایستادم. از ماشین بعد چند لحظه پیاده شد.

با اعتماد‌ به نفس خاص خودم، بهش نزدیک شدم. به‌چشم‌هاش، با‌خشم نگاه کردم؛ خدا رو شکر، لال شده بود. پوزخند به‌لب، پرسیدم:

- خوبید آقای فکور؟

به دست‌هاش نگاه کردم، می‌لرزید. پوزخندم بیشتر شد که بریده‎بریده گفت:

- م...م...میشه...ب...ب...ش...بشینین...حرف ب...ز...بزنیم.

پوزخند صدا‌داری زدم با‌حرص گفتم:

- دیگه مزاحمم نشید آقای فکور. من دیگه با شما حرفی ندارم.

خشکش زد که توی ماشین آژانس نشستم. از پشت، صدام کرد اما برنگشتم.

به راننده، دستوری گفتم که برگرده.

راننده، ماشین رو روشن کرد، برگشت و راه خودمون رو رفتیم.

برسام همون‌جا تو‌ی بن‌بست، ایستاده بود و نگاهم می‌کرد.

حس خیلی بدی نسبت بهش داشتم؛ بعد‌ از جریان دیشب، واقعاً ازش متنفر شده بودم.

راننده، وسط راه نگه داشت، رو‌ به‌ من گفت:

- برم برات آب بخرم.

یه‌کم حالت تهوع داشتم، از ماشین پیاده شدم.

خیابون خیلی شلوغ بود، سرم یهو گیج رفت و تعادلم رو از‌ دست دادم. نشستم زمین که صدای‌ وحشتناک ترمز کردن یه‌ ماشین رو نزدیک گوشم شنیدم.

صدای خانم‌ راننده، از‌ دور می‌اومد.

حس خیلی‌ بدی بهم دست داده بود؛ حسی حاکی‌ از ترس‌ و سر‌گیجه.

متوجه اطرافم شدم. تازه صدای نگران خانم راننده به گوشم رسید:

- آی دختر؟ خوبی؟ بیمارستان ببرمت؟

نگاهی بهش کردم؛ با‌ اشاره‌‌ی دستم مخالفت کردم.

اصلاً من چرا زمین نشستم؟

مردی رو‌به‌روم ایستاده بود. یه شلوار کتان مشکی، یه بلوز سرمه‌ای‌ و کفش‌های ورنی نوک تیز پوشیده بود.

میشد گفت خوش‌تیپ بود.

وقتی فهمید بهش زل زدم نزدیکم اومد با‌ لهجه خاصی پرسید:

- خوبید خانم؟ زخمی نشدید؟

سری تکون دادم و کمی آب خوردم. حس کردم خارجیه، لهجه‌ش خاص بود.

به‌کمک خانم راننده بلند شدم، توی ماشین نشستم. مرد همون‌جوری اون‌جا ایستاده بود. چرا به‌ نظرم آشنا اومد؟

چشم‌های میشی رنگ، با ابرو‌های نازک کشیده، لب‌های نازک، صورتی بیضی‌شکل و روشن.

چشم ازم برنمی‌داشت.

سریع از خانم راننده پرسیدم:

- این آقا کیه؟ چرا بالا‌ سرم ایستاده بود؟!

خانم راننده با چهره‌ای آشفته جواب داد:

- به سمت خیابون داشتی نزدیک می‌شدی که این آقا ماشینش رو نگه داشت.

آهانی گفتم.

بعد چند‌ لحظه، خانم راننده آب معدنی رو به‌سمتم گرفت و گفت:

- بخور. رنگ به‌ رو نداری دختر.

در آب معدنی رو باز کردم که ماشین رو روشن کرد.

ازش به‌خاطر آب تشکر کردم.

راننده، عین مامانم سرم غر میزد که چرا از ماشین پیاده شدم و توی دردسر انداختمش؟! سرم رو به پنجره ماشینش تکیه دادم و چشمم رو بستم.

بعد تقریباً یک ساعت به لواسانات رسیدیم.

چشمم رو ریز کردم. ساعت تازه نه صبح شده بود. خانم راننده جلوی یه ویلا نگه داشت و زمزمه کرد:

- پلاک سی‌و دو...خودشه. همین‌جاست دختر جون.

چشمم رو چرخوندم و نگاهی به ویلا‌ی رو‌به‌روم کردم.

یه ویلای خیلی بزرگ جلوم بود با یه در نرده‌ای فرفوژه، داخل ویلا دیده میشد. درخت‌های بزرگ باغ و سر سبزی خونه خیلی حالم رو بهتر می‌کرد.

از ماشین پیاده شدم و از راننده تشکر کردم. کرایه رو بیشتر حساب کردم.

بعد کل‌کل با خانم راننده در‌مورد کرایه‌ی اضافه، کیفم رو برداشتم و از ماشین پیاده شدم.

آیفون رو خواستم بزنم که ماشینی جلوی در پارک کرد و دو‌تا بوق زد.

باغبون از اون‌سمت ویلا اومد و در رو باز کرد چشمم رو به داخل ماشین دوخته بودم؛ یه ماشین تویوتا.

عین همونی بود که جلوم نگه داشته بود و فکر می‌کرد باهام تصادف کرده.

آروم گازی داد و جلوم نگه داشت.

وقتی پنجره ماشین باز شد، کپ کردم.

این همون مرده‌ست که تو راه دیدیم.

با لبخندی گفت:

- اگه می‌دونستم هم‌ مسیریم، می‌رسوندمت دختر خانم.

من‌‍من کردم که لبخندش بیشتر شد و فوری گفت:

- بپر بالا. ویلا وسط باغه تا بری برسی خسته میشی؛ بپر... .

یه‌کم مکث کردم و همون‌جور که مات نگاهش بودم، سوار ماشین شدم. وارد باغی شد که خونه‌ای وسط این باغ بود، راست می‌گفت. تا برم به‌ ویلا برسم، فکر کنم نیم‌ساعتی معطل می‌شدم، یه ویلای دو طبقه خیلی بزرگ، وسط باغ بود که با‌ سطح زمین یه‌کم فاصله داشت. از باغ تا ویلا دوتا پله می‌خورد.

باغ پر بود از انواع اقسام درخت و چندتا نیمکت زیرش. استخری جلوی ویلا بود و یه راه سنگی خوشگل بود که به پشت ویلا می‌رسید و میشد بگم اون‌جا پارکینگ بود.

حیاط پشت هم یه استخر بزرگ داشت که کناره‌اش درخت‌‌، گل و گیاه زیادی بود.

شاید مساحت این‌جا، هزار‌متر یا حتی بیش‌تر باشه. ماشین رو توی حیاط پشتی نگه داشت و با‌ لبخند رو لبش رو بهم گفت:

- من پدرام هستم. و شما؟

چشمم رو از اون بهشت کشیدم و نگاهی بهش کردم و هل شدم گفتم:

- ص...ص...صبا...من صبا‌ هستم.

پسره لبخندش پر رنگ شد و عینک دودیش رو کنار فرمون ماشین گذاشت. چشم‌های سبز خوشگلش نمایان شد. تازه متوجه حرفی که بهش زده بودم شدم و سریع ازش عذر خواهی کردم.

پسرِ گفت:

- پس خواهر من تویی؟

شونه‌ای بالا انداختم و جواب دادم:

- نه. ببخشید. من...من پرستار صبا هستم. صبا فرزان.

پدرام تازه متوجه شده بود، چی میگم. سریع سری تکون داد و پرسید:

- پس‌ که این‌طور. نمیشه معرفی کنی؟ من همش باید تو رو دختر خانم صدا بزنم؟

- رزا. رزا بهادری.

لبخند پر‌رنگی زد و گفت:

- خیلی خوش اومدی رزا. من برادر بزرگ‌تر صبا هستم. پدرام فرزان.

امید دارم این‌جا راحت‌تر از موسسه باشی.

دستی به‌ سمتم دراز کرد. با‌تعجب نگاهش کردم که فوری فهمید و دستش رو کشید خندید:

- من، ببخش. من از آلمان رسیدم تازه. متوجه رفتارم نیستم. Any way...بیا تو.

از ماشین پیاده شدیم؛ از در‌ پشتی ویلا، وارد خونه شدیم، خونه نه قصر.

یه سالن خیلی بزرگ پیش روم بود با کلی مبل و میز که روش پر از مجسمه‌های اشرافی‌ و البته ظروف عتیقه بود.

پدرام سمت یه گوشه از خونه رفت و کسی به‌ اسم ربابه‌ خانم، صدا زد. یک خانم با‌ دامن و بلوز با روسری گل‌گلی، سمتش اومد و با پدرام حرف زد و برگشت.