رمان کوچه چهل پیچ به قلم پرستو مهاجر

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

کوچه ی چهل پیچ روایت زندگی یک خانواده ی بزرگ است. حاج مجتبی فرهمند بازاری نامدار پدر خانواده می خواهد که همیشه تمام خانواده اش که شامل همسر، سه پسر و یک دخترش که جز پسر کوچکش بقیه ازدواج کرده و صاحب خانواده هستند در کنارش باشند که با تدبیر خودش خانه ای چند طبقه ساخته و هر کدام از فرزندانش در یکی از واحدها سکونت دارند اما قصه ی اصلی ماجراها و دردسر هاییست که پسر کوچک حاجی و دو نوه ی پسری او ایجاد میکنند. همراه میشویم با یک رمان شلوغ پر از ماجرا و مانند همیشه ، عاشقانه !

شعله های آتش در آن تاریکی شب از همان بالا شدتش رابه رخ می کشید؛

دست بر گلو برد و فشاری داد. رو به خلبان فریاد زد:

-برو پایین، برو پایین.

پرستاری که همراهی اش می کرد برای آرام کردنش دستروی شانه اش گذاشت:

-دکتر آروم باشین.

همچنان خیره ی شعله ها بود.

-چطور آروم باشم؟ داره می سوزه خدایا خودت کمک کن.

به محض قرار گرفتن هلی کوپتر اورژانس روی زمین دررا باز کرد و خود را بیرون انداخت و به سمت ماشیندوید. چند متر مانده به ماشین سربازی مانعش شد و جلویپیش روی اش را گرفت. فریاد زد:

-برو کنار سرباز همچنان پر قدرت مانع می شد. دوباره فریادشبلندتر شد.

-برو کنار برادرم توی اون ماشینه، داره می سوزه مگهنمی بینی؟

صدای آژیر ماشین های امداد و صدای هلی کوپتر و آنهمه هم همه ی دیگر اجازه نمی داد صدای سرباز رابشنود؛ فقط می دید که لب هایش تکان می خورد. دوباره وچند باره تلاش کرد که از دست سرباز رها شود و به سمتماشین بدود. شاید هنوز فرصت داشت که برادرش را پارهی تنش را نجات دهد؛ نه، حتی نمی خواست فکرش را همبکند، باید حتما نجاتش می داد به هر قیمتی که می شد.

هوار کشید:

-ولم کن لعنتی داداشم توی اون ماشینه.

سرباز هم فریادش را با فریادی پاسخ داد.

-نمی تونی نزدیک بشی الان منفجر میشه هردومون و بهکشتن میدی.

آرنج هایش گیر دستان سرباز بود. با مشت به بازوهایسرباز کوبید:

-تو حرف حالیت نیست؟ میگم باید نجاتش بدم.

کسی از پشت سر نامش را خواند.

-خسرو

صدای آشنا باعث شد به پشت سر برگردد.

نفس نفس می زد.

-پیمان کمک کن امیر اونجاست توی ماشین، باید نجاتشبدم.

غم نگاه پیمان چون خنجری در قلبش فرو رفت.

آهسته تر پرسید:

-تو زود رسیدی بیرون کشیدیش مگه نه؟ پیمان بگو امیررو بیرون آوردی، بگو که به موقع رسیدی.

پیمان قدمی جلو گذاشت:

-خسرو

صدای انفجار ماشین و حرارت ناشی از آتش باعث شدکمی خم شوند. به ماشین نگاه کرد و با دو دست بر سرشکوبید:

-امیر... امیر... خدایا برادرم.

چند سال قبل

همانطور که خیره اش بود با انگشت اشاره گوشه ی لبش رابه داخل دهان فرستاد و شروع به کندن پوست لبش کرد؛جلوی آکواریوم بزرگ ایستاده و مشغول غذا ریختن برایماهی های رنگی بود. تردید را کنار گذاشت؛ دست از کندنپوست لب کشید و جلو رفت درست ترین کار همین بود؛ بایدبرای نجات خودش همین جا قال قضیه را می کند و ماجراتمام می شد. بی شک یکی از این حضار پا درمیانی می کرد؛کنارش ایستاد:

-بابا

بدون این که نگاهش کند ظرف حاوی غذای ماهی ها راکنار آکواریوم گذاشت.

-چیه؟

-ببخشید

با پشت انگشت سبابه به شیشه ی آکواریوم زد:

-آخر شب حرف می زنیم.

این لحن و این آخر شب گفتن یعنی بد عاقبتی در انتظاراست؛ بزاق فرو داد و استیصال لحنش بیشتر شد:

-به خدا نمی خواستم یعنی...

از بین دندان های چفت شده آهسته غرید:

-گفتم آخر شب

به حباب هایی که از دستگاه تهویه آکواریوم خارج می شدنگاه کرد چشم بست و باز کرد.

- اجازه بده بگم چی شده...

قصد داشت یک ریز و بی وقفه توضیح دهد اما سیلی که بهصورتش خورد و سرش را چرخاند باعث شد ساکت شود؛خودش را آماده ی این سیلی کرده بود که تعادلش را توانستحفظ کند.

صدای سیلی و جیغ خفیف گلسا که شاهد ماجرا بود باعثشد نگاه بقیه به سمتشان بچرخد. سر برنگرداند تا از دیدننگاه های خیره بیش از این خجالت نکشد؛ بغض راه گلویشرا بست اما اجازه ی شکستش نداد. خسرو همان طور کهنزدیک می شد پرسید:

-چه خبره باز؟ چی شده کوروش؟

کوروش نگاه آتشینش را از چشمان پسر برداشت برایخسرو سربالا انداخت:

-چیزی نیست تموم شد.

دوباره نگاهش کرد؛ دست روی جای سیلی گذاشته و اشکدر چشمانش حلقه زده بود.

-فعلا بهتره برات جلوی چشمم نباشی تا آخرشب بریمخونه.

خسرو کنارش ایستاد و دست روی کمرش گذاشت:

-چیه عموجان؟ چی شده که بابات باز آتیشی شده؟ سر پایین انداخت و زمزمه کرد:

-هیچی

و در دل دعا کرد عموجانش بیشتر پاپی قضیه شود شایدپادرمیانی کرده نجاتش دهد.

-ولی صدای سیلی به گوشم خورد به خاطر هیچی سیلیخوردی؟

غرورش بیشتر از پیش خورد شد؛ خدا را شکر کهمادربزرگ و عمه و زن عمویش در آشپزخانه بودند، هرچند تا الان صدای سیلی از طریق بچه ها به گوش آن ها همرسیده است. با صدای آقاجان هرسه سر به سمتشچرخاندند.

-بیاین اینجا ببینم چه خبر شده؟

روی مبل نشست و یک دست روی دسته ی مبل با دستدیگر به مبلهای دیگر اشاره کرد. دست خسرو فشارآرامی به پشت کمرش وارد کرد و وادار به راه رفتن شد.

کوروش هم قدم برداشت و روی مبل کنار پدرش نشست،خسرو هم روبرو یشان روی مبل دو نفره جاگیر شد.

-چی شده بابا جان؟

استکان های چای را از داخل سینی توی دست گلسابرداشتند؛ دوباره آقاجان نگاهش کرد دستش را پایینانداخته بود اما جای سیلی روی صورتش قرمز بود.

-بشین پسرم

با تردید کنار خسرو نشست.

-کوروش بابا هیچ وقت توی شیوه ی تربیتت و رابطه ات بابچه هات دخالت نکردم اما قرار هم نبود جلوی چشم منتوی خونه ام بچه ات رو بزنی.

کوروش بار دیگر نگاه پرتهدیدش را به او انداخت سر بهسمت پدرش چرخاند.

-شرمنده آقاجون یه لحظه اعصابم بهم ریخت، خودممگذاشته بودم آخر شب به حسابش رسیدگی کنم.

نگاهش کرد و پوزخند زد:

-آقا فکر کرده این جا بیاد معذرت خواهی کنه ازشمی گذرم.

گردوی نشسته در گلویش دوباره بالا و پایین شد؛ نگاهملتمسش را به پدربزرگ دوخت. دست مهربان عمو دورشانه اش حلقه شد و روی بازویش را آرام فشرد. آقاجان سرتکان داد:

-خب یکی تون بگید چی شده؟

کوروش استکان چای را به نزدیک دهان برد:

-کاری نکرده فقط حرفم دوزار براش ارزش نداشته، بهخواسته ام توجهی نکرده و حرفم رو زمین زده.

بغض را پس زده جواب داد:

-من... من غلط کنم بابا که حرف شما رو ندید بگیرم.

کوروش دندان بهم سایید:

-صدات رو ببِرُ تا بیشتر از این عصبی نشدم یه کاری نکنبلند شم جوری بزنمت که صدا سگ بدی.

خسرو معترض شد:

-عه کوروش، آروم داداش بذار حرف بزنه ببینیم چی شدهکه شما این طور ناراحت شدی.

سر به سمتش چرخاند:

-بگو عمو ببینم چیکار کردی؟

کف دست روی چشمانش کشید تا اشک نشسته روی مژهها پایین نچکیده پاک شود.

خسرو آرامتر گفت:

-می خوای یه قلپ چای بخوری بعد حرف بزنی؟ سر بالا انداخت. عمو خسرو نقطه ی مقابل پدرش بودهمه ی مسائل را با آرامش حل می کرد؛ خوش به حال سپنتاکه عمو خسرو پدرش بود.

کوروش به جای او به حرف آمد.

- از وقتی اون رفیقش موتور خریده گفتم بهش حق سوارشدن نداره گفتم بهت یا نه؟

سر به علامت مثبت تکان داد. کوروش ادامه داد:

-پس چرا سوار شدی؟

ابروی خسرو بالا پرید. آقاجان زودتر پرسید:

-به خاطر موتور سوار شدن این جوری قاطی کردی پسر؟ کوروش با همان ابروهای درهم کشیده به پدرش نگاهکرد:

-آقاجون شما چرا؟ شما که از حساسیت های من باخبرهستین؛ می دونید از موتور و موتور سواری متنفرم روزیچند تا اعلامیه ی فوت روی در و دیوار بازار می بینین کهبر اثر تصادف موتوره؟ آقاجان نچی کرد:

-لااله الاالله... چرا نفوس بد می زنی بابا؟ اگه قرار باشههمه مثل تو فکر کنن که نباید از در خونه بیرون رفت.

کوروش به مبل تکیه داد و دست به سینه شد:

-من با بقیه کار ندارم، دوست ندارم پسرم سوار موتور بشهبهش هم تذکر دادم گفتم بهش موتور سواری و تک چرخزدن ممنوع به جاش روز تولد هیجده سالگیش سوئیچ هرمدل ماشینی رو که بخواد توی دستش می ذارم گفتم بهت یانه؟

دوباره سر به علامت مثبت تکان داد. چند ثانیه که سکوتجمع طول کشید لب باز کرد:

-نمی خواستم سوار بشم به خدا مجبور شدم.

-مجبور شدی؟ توضیح قابل قبولی برای من نیست.

آقاجان کف دست به سمت کوروش گرفت:

-اجازه بده بابا جان بذار توضیح بده ببینم چی شده؟ با حمایت آقاجان جرات پیدا کرد:

-از کلاس که اومدیم بیرون داشتیم با بچه ها خداحافظیمی کردیم عماد سوار موتورش شد که بره منم می خواستم باتاکسی بیام که یهو یکی از بچه ها گفت: مگه با عماد هممسیر نیستی قبلا با هم می رفتین چرا الان نمی ری؟ الکیگفتم جای دیگه کار دارم یکی دیگه گفت ولی هر روز اونداره با موتور میره تو با تاکسی جریان چیه؟ خلاصههرکدوم یه حرفی زد یکی گفت می ترسی سوار موتور بشییکی گفت عماد خسیسه سوارت نمی کنه مجبور شدم برایاین که دهنشون بسته بشه و از فردا برام دست نگیرن سوارشدم، می خواستم چهارراه بعدی پیاده بشم که... از شانسمشما هم پشت چراغ قرمز بودی.

سر بلند کرد و خیره ی چشمان پدر ادامه داد:

-مجبور بودم وگرنه من غلط کنم روی حرف شما حرفبزنم غلط کنم حرفتون رو زمین بزنم.

خسرو به حرف آمد:

-یه وقت هایی آدم توی شرایطی گیر می کنه مجبور میشهکاری کنه که دلش نمی خواد به نظرم این بار رو چشم پوشیکن داداش من ضامن میشم که دیگه تکرار نشه حتی اگهتوی هر موقعیت مشابهی که گیر کنه هوم درسته عمو؟ سرتکان داد:

-بله قول می دم.

خسرو دوباره بازویش را به مهر فشرد. کوروش ابرو بالاداد:

-و اگر تکرار بشه؟ آقا جان پادرمیانی کرد:

-تکرار نمیشه دیگه صلوات بفرست. صدای زنگ گوشیکوروش بلند شد.

با نگاهی به صفحه دوباره ابرو بالا داده تماسش را وصلکرد:

-به جناب فکوری...

چیزی که از زبان فکوری شنید باعث شد اخم کند:

-یعنی الان اون جاست؟

...

ایستاد:

-باشه ممنون خبر دادی الان حرکت می کنم.

تماس را قطع کرد در مقابل نگاه های پرسش گر پدر وبرادر مردد ماند که حقیقت را بگوید یا نه؟

-آقاجون من برم تا جایی و برگردم شما شام بخورین.

پدر بود و نگاه نگران پسر را خوب می شناخت:

-کجا می خوای بری کوروش کی بهت زنگ زد؟

-چیزی نیست آقاجون نگران نشو واسه دوستم یه مشکلیپیش اومده...

پدر میان حرفش پرید:

-حقیقت رو بگو بعد برو پسر.

پوفی کشید:

-ای بابا هیچ جوره نمیشه شما رو پیچوند، اتفاقی نیفتادهفقط ریختن توی اون باغی که امیر و رفیقاش جشن گرفتنهمه رو بردن کلانتری، فکوری رفیقم که توی کلانترییازده هست زنگ زد گفت برم یه تعهد بدم امیر شب نمونهاون جا.

پدرش نفسی پرحرص گرفت خسرو پرسید:

-منم بیام؟سربالا انداخت.

-نه بابا لازم نیست چیزی نشده که میرم زود میایم.

به راه افتاد و جلوی در که رسید با حرکت سر به پدر کهمتفکر به نقطه ای خیره بود اشاره کرد و خسرو با باز وبسته کردن چشم به او اطمینان خاطر داد.

خسرو با نگاه به عدد روی صفحه ی فشارسنج سری بهرضایت تکان داد

-خوبه

مادر نفس حبس شده اش را بیرون فرستاد:

-چرا این قدر خودخوری می کنی خدای نکرده فشارت برهبالا خوبه؟

آقاجان شربت زرشک را از دست دخترش گرفت:

-این پسره آخر یه کاری دست من میده.

خسرو دستگاه را داخل کاور گذاشت:

-چه حرفیه آقاجون چیزی نشده که.

- چیزی نشده؟ پاش به کلانتری باز شده دیگه چی از اینبدتر؟

مادرجان نچی کرد؛ خسرو جواب داد:

-یه جشن کاملا سالم بوده حتما صدای موزیکی چیزی بلندبوده همسایه های همیشه در صحنه رو هم که خودتون بهترمیشناسین سریع سه تا شماره می گیرن الو اینجا دارهمحاربه با خدا اتفاق می افته.

تینا سربلند کرد:

-محاربه با خدا یعنی چی دائی جون؟

خسرو دو انگشت اشاره و میانی را بهم چسباند بقیهانگشتان را خم کرده رو به سقف گرفت:

-یعنی کیو کیو، جنگ با خدا

تینای چهار ساله با چشمان گرد شده نگاهی به دستخسرو کرد و نگاهی به سقف.

-مگه با خدا هم می جنگن؟ طناز خندید:

-بیا حالا جواب بچه امو بده.

خسرو هم لبخند زد:

-نمی دونم دایی میگن میشه هنوز پرونده ای واسه من درستنشده با این مضمون.

مادر جان دست بر زانو گذاشت ایستاد:

-خدا نکنه مادر

تینا خودش را بیشتر به خسرو چسباند.

- مضمون یعنی چی دائی جون؟ صدای خنده ی بقیه هم بلند شد.

- یعنی معنی و مفهوم تینا سرتکان داد:

-یعنی هنوز پرونده ای با این معنی برات درست نشده.

-آره عزیزم

-کی درست میشه؟ خنده ی طناز جمع شد:

-عه بسه دیگه پاشو پاشو برو بازی بدو.

صدای باز شدن قفل در نگاه ها را به سمت خود چرخاند.

سپنتا در چهارچوب قرار گرفت:

-به به سلام بر خاندان حاج مجتبی.

در را بست و دستانش را از هم باز کرد:

-چه استقبال گرمی.

یکی یکی جواب سلام گرفت و به همه دست داد. حیناحوالپرسی نگاهی به میز شام کرد که نیمه آماده بود؛ ابروبالا داد:

-شام آماده نیست فکر کردم به آخرش می رسم.

تینا قبل همه جواب داد:

-نه نخوردیم آخه دائی امیر رو پلیسا گرفتن، آقا جون همفشارش رفته بالا ولی دائی خسرو میگه خوبه.

سپنتا مکثی کرد تا این گزارش مفصل را در مغزش آنالیزکند...

-امیر رو گرفتن؟ چرا؟

خسرو لب باز کرد که تینا مهلت نداد:

-آخه محرم خدا شده

صدای انفجار خنده ی جمع باعث شد حاج مجتبی هملبخندی برلب بیاورد. سپنتا گیج و گنگ پرسید:

-یکی بگه چه خبره؟ عمه طناز بیا دخترت چی میگه مخمهنگ کرد.

سورنا که جلوی در تراس ایستاده بود خنده اش را مهارکرد:

-بیا بهت بگم.

هر دو آرنج برلبه ی نرده های سفید رنگ تراس گذاشتهخیره ی حیاط بودند. صدای آواز جیرجیرکهای درونباغچه ها حکم موزیک بی کلام فضا را داشت.

- پس با این وضعیت امشب این جا غوغاست.

سورنا سر به علامت مثبت تکان داد:

-آره از وقتی به بابام زنگ زدن رفت کلانتری آقاجون ازعصبانیت کبود شده فشارش هم بالا رفته بود.

سپنتا پوفی کشید:

-بیچاره امیر باز یه داستانی براش درست شد؛ حالا تامدت ها آقاجون بهش گیر می ده.

- فعلا که عمو خسرو سعی کرده آرومش کنه، دیگه بایدببینیم چقدر موفق بوده.

سپنتا نچی کرد:

-فرقی نداره بهرحال آقاجون باز یه بهانه ای پیدا کرد واسهبحث های قدیمی اش و گیر دادن هاش به امیر، ای بابا کاش امشب و دودر می کردم نمی اومدم.

سورنا از گوشه ی چشم نگاهش کرد:

-حتما باز مهمونی دعوت بودی؟

لبخند کجی گوشه ی لب سپنتا جای گرفت زبان روی لبپایین کشید:

-اوف اونم چه مهمونیسورنا ابرو بالا انداخت:

-دو نفره

سپنتا سر دو انگشت شست و اشاره بهم چسباند:

-رومانتیک یه شب رویایی.

سورنا جمله اش را کامل کرد.

-شمع و گل و پروانه و...

سپنتا با خنده سربالا انداخت:

-نه دیگه فقط شمع و پروانه

با انگشت به خودش اشاره کرد:

-شمع که من و اون هم پروانه.

سورنا متاسف گوشه ی لب پایین کشید:

-واقعا که این همه اعتماد به نفس تو منو هلاک کرده.

-دروغ میگم مگه؟ چیکار کنم وقتی مثل پروانه دورممی چرخن؟ یه سپنتا میگن صدتا از دهنشون می ریزه.

سر به سمت پسر عمو چرخاند:

-نمی دونی سورنا، این یکی اصلا یه چیز دیگه است؛ یهدافیه ماه... ماه... چند وقت دنبالم بود؛ منم که می دونیمغرور و از خود راضی.

خندید.

-پا نمی دادم تا دیگه دست از نخ دادن برداشت و رسماتقاضا داد با اون صدای مخملیش گفت "من دوست دارمبیشتر با شما آشنا بشم" من هم که دیدم ناز کردن حدی دارهسریع آغوش و براش باز کردم.

-دهنت سرویس خیر سرت پزشک این مملکتی یه کمخوددار باش.

سپنتا شانه بالا انداخت با بی قیدی جواب داد:

-کو حالا تا پزشک شدن من، اوه تازه سال اول می خونمبذار از جوونیم لذت ببرم بابا بعدش هم مگه چیکار می کنمکار غیر شرع که نمی کنم.

سورنا با چشمهای گرد شده نگاهش کرد:

-نه اصلا کار غیر شرع نمی کنی کاملا در چهارچوبموازین اسلامی قدم برمی داری برادر.

سپنتا چرخید و کمر به نرده ها چسباند:

-این حرفها رو ولش کن تو بگو چی شده؟ سورنا به سمتش چرخید:

-چی چی شده؟

سپنتا با سر و چشم به صورتش اشاره کرد:

-جای انگشت های عموجانم روی صورتت خودنمایی می کنهداداش.

- آهان هیچی فقط شانس من از شانس عمو امیرقهوه ای تر، موقع موتور سواری مچم و گرفت.

این بار چشمان سپنتا گرد شد:

-رفتی پیست؟

سورنا با یادآوری خاطره ی خوب پیست لبخند زد:

-اون و که چندبار سپنتا ابرو بالا داد:

-چه پر دل و جرات شدی تو آفرین.

-ولی یه بار بیشتر سوار نشدما.

- خب عمو فهمیده؟ سورنا سر بالا انداخت.

- نه بابا پیست رو که اگه بفهمه تیکه بزرگه ام گوشمه.

-پس چی؟

-سر کل کل با بچه ها مجبور شدم ترک عماد نشستم عهدپشت چراغ بابا ما رو دید منم سریع این جا از فرصتاستفاده کردم قضیه حل شد.

-با یه سیلی؟

سورنا کف دست به صورتش کشید.

-دیگه این که نقل و نباتشه، ولی یه غلط دیگه ای کردم کهفقط خدا به دادم برسه.

- کلا افتادی روی دور خرابکاری ها.

سورنا سر تکان داد:

-این دفعه شوخی نیست بابام بفهمه وسط همین حیاط آتیشممی زنه.

ابروهای سپنتا بهم نزدیک شد:

-چرا؟ چیکار کردی؟ سورنا پوفی کشید:

-با عماد یه آشغالی رو ادب کردیم.

سپنتا با مکث پرسید:

-چیکار کردین؟

سورنا خیره در چشمان متعجب پسرعمو جواب داد:

-تا جایی که می خورد زدیمش.

سپنتا مشغول حلاجی چیزی که از زبان پسرعموی همیشهآرامش شنیده بود تکرار کرد:

-زدینش؟ یعنی دعوا کردی؟ یعنی کتک کاری کردی؟ تو؟با عماد؟

-آره حالا هم بی شرف رفته شکایت کرده

- مگه زخمی شده دست و پاش و شکستین؟

سورنا لبخند زد:

-نه بابا یه جوری زدیم خط روش نیافته.

-پس با چه مدرکی شکایت کرده؟

-فیلم دارن یکی فیلم گرفته.

- اوه پس کارِت غم داره داداش.

سورنا سر تکان داد:

-خیلی، حالا مسئله این جاست که باید چه خاکی توی سرمبریزم بابام اگه بفهمه دعوا کردم زنده ام نمی زاره شنبه همباید برم شورای حل اختلاف امیدوار بودم امشب به عموامیر بگم که اون هم این جوری شد.

- من شنبه امتحان دارم وگرنه می اومدم می خوای به بابامبگیم؟

-نه، نمی خوام عمو خسرو بفهمه، فعلا که فردا و فرداشبرو وقت دارم ببینم عمو امیر چی میگه.

-چی بگم والا سعی کن یه کاری کنی بدون این که باباتبفهمه حلش کن.

سرتکان دادن سورنا هم زمان شد با بلند شدن زنگ تلفنسپنتا، با نگاهی به صفحه ی گوشی اش لبخند زنان تماس راوصل کرد و از لحن ملایم سلام کردنش حدس این که فردپشت خط چه کسی است برای سورنا آسان شد. سری ازتاسف برای پسرعمو تکان داد و سپنتا با چشمکی به ادامه یمکالمه اش پرداخت. سورنا در تراس را باز کرد و واردسالن بزرگ شد.

- داداش

سر به سمت صدا چرخاند؛ آرتا نزدیک شد.

-خوبی

لبخند زد:

-آره داداشم خوبم

آرتا غمگین به صورت برادر نگاه کرد:

-درد نداری

سورنا لبخند تصنعی بر لب نشاند:

-نه بابا درد نداشت که.

آرتا با همان لحن غمگین گفت:

-دیگه به من که دروغ نگو من که می دونم سیلی بابا چهدردی داره.

سورنا دست پشت کمرش گذاشت و او را به خود چسباند.

- نه این دفعه آروم زد راستی راستی درد نداشت.

- فردا به مامان میگم.

سورنا سرخم کرده نگاهش کرد:

-چی میگی؟

-میگم بهش بابا جلو همه تورو زده.

سورنا نفسی گرفت آهسته پرسید:

-فکر می کنی براش مهمه؟ آرتا سر بلند کرد:

-مهم نیست؟ بچه اش جلوی همه سیلی بخوره براش مهمنیست؟

-نه براش مهم نیست، تو هم لازم نیست بهش بگی هیچینگو.

آرتا بغضی کرد:

-مهمه من می دونم، بهش می گم.

کوروش پا روی پدال ترمز گذاشت:

-به سلامت

چند ثانیه طول کشید؛ صدایی که از باز و بسته شدن درماشین نیامد از آینه به صندلی عقب نگاه کرد؛ امیر همنیم تنه به پهلو چرخانده نگاهش می کرد:

-چی شده؟

کف دست به پیشانی گذاشت:

-وای امیر کیفم و توی ویلا جا گذاشتم حالا چیکار کنم.

-خب حالا ایراد نداره فردا می ریم می گیریم.

-آخه دسته کلیدم توش بود الان چجوری در باز کنم مادرجونم الان خوابه.

کوروش اخمی کرد.

-در بزن دیگه

دخترک دل چرکین از این همه اخم کوروش جواب داد:

-با اون قرص خوابی که می خوره توپ هم در بیاد بیدارنمیشه.

کوروش پوزخند زد نیم نگاهی به امیر انداخت:

-به به مادرجون هم که شب ها قرص خواب می خوره.

امیر چشم درشت کرد؛ ثانیه ای خیره ی نیم رخ برادر شد ودوباره به عقب سرچرخاند.

-امشب میریم خونه ما سر کوروش به آنی چرخید: -امشب میریم خونه ی ما؟

سوالی جمله را گفته بود و دوباره تکرار کرد

- امشب میریم خونه ما؟

نه واقعا فکر می کنی الان توی موقعیتی هستی که اینمببری خونه؟

-اینی که داری میگی اسم داره بعد هم چه مشکلی هست؟می بینی که دسته کلیدش جامونده الان بشینه پشت در تامادرجون نماز صبح بیدار شه در و باز کنه؟ کوروش دوباره پوزخند حرص دراری زد:

-آهان مادرجون یه ضرب می خوابه دیگه تا نماز صبح؟ خوب آمار داری داداش.

امیر چشم بست دم عمیقی گرفت و چشم باز کرد؛ دست بهدستگیره ی در گذاشت.

- رها پیاده شو.

صدای قفل شدن درها که آمد لحظه ای مکث کرد وسرچرخاند.

-باز کن درو پیاده میشیم شرمنده از این که امشب باعثزحمتت شدم.

کوروش پوفی کشید دوباره از آینه به رها نگاه کرد.

-تصمیمت چی شد جای هست بری یا برسونمت هتل؟ رها قطره اشک چکیده روی گونه اش را پاک کرد:

-میرم خونه دوستم.

-دوستت کیه؟

امیر معترض اسمش را گفت:

-کوروش

- ها؟ هی کوروش کوروش چیه؟ امیر سر تکان داد:

-چته تو؟ چرا این جوری باهاش حرف می زنی؟ کوروش بی توجه به امیر ماشین را به حرکت در آورد ورها را خطاب قرار داد:

-آدرس خونه دوستت کجاست؟ رها بغض کرده جواب داد:

-یه کوچه قبل از خونه شما کوچه یازدهم.

-یعنی کوچه روبه رویمون؟ رها سرتکان داد:

-آره

صبرکردند در باز شد و رها دستی برای امیر تکان دادهوارد خانه شد.

-کیه این رفیقش؟ مطمئنی ازش؟

-می شناسم هم کلاسی مونه.

-پس چرا توی جشن امشب نبود؟

-نمی دونم یعنی فکر کنم خونواده اش اجازه ندادن.

کوروش سری بالا پایین کرد:

-آها پس دختر خوبیه پدر و مادر داره.

گردن امیر با شتاب به سمتش چرخید:

-منظورت چیه؟

-منظوری ندارم میگم دختره سرسفره پدر مادر بزرگشده.

-توجه کردی خان داداش امشب هرچی دلت می خواد داریمیگی پوزخند می زنی متلک می گی تهمت می زنی! اینم کهآخری منظورت به رهاست دیگه؟

-هرچی دلم بخواد میگم لازم باشه توی دهنت هم می زنم،دارم می گم دختره پدر و مادر داره مثل رها خانومت نیستکه ددی جون و مامی جونش ولش کردن توی دست و پایتو.

امیر با حرص مشت به در کوبید.

-نگه دار پیاده میشم.

کوروش فرمان را چرخاند و وارد کوچه شد.

-گه می خوری

-میگم نگه دار

-لااله الله شیطونه میگه بزنم آش و لاشش کنم توله سگو.

- اونی که می زنی آش و لاش می کنی هیچکی هم هیچیبهت نمیگه بچه های مظلومتن.

-تو هم داداش کوچیکترم هستی اون قدری که امضام واسهبیرون آوردنت از بازداشت تاثیر داره همون قدر هماختیارت رو دارم.

امیر پوفی کشید:

-احترام نگه می دارم هیچی نمی گم.

-احترام نگه ندار ببینم چه گهی می خوای بخوری.

به جلوی در خانه رسیده بودند:

-ماشین بده من میرم خونه شهریار

- تو غلط می کنی امیر صدا بلند کرد:

-کوروش

-درد توله سگ واسه من صدا بلند می کنه خونه شهریارواست ریدن؟

امیر آرام تر جواب داد:

-حوصله خونه اومدن ندارم خودت می دونی که جنجالمیشه بی خیال برم خونه شهریار بهتره.

-تا آقاجون نبینتت خیالش راحت نمیشه فشارش رفته بالاخسرو گفت بیای خونه هرچی هم آقاجون گفت سرت رومی ندازی پایین هیچی نمی گی.

امیر نفسی گرفت آرنج لبه ی پنجره ماشین گذاشت چهارانگشت را محکم روی چشمش فشاری داد و بعد داخلموهایش کشید:

-تا حالا دستم هم بهش نخورده اینقدر بهش تهمت نزن.

کوروش از گوشه ی چشم نگاهش کرد:

-خورده باشه هم کسی حرفی نداره نوش جونت داداشمخودش که راضی خانواده اش که راضی گور بابایناراضی، ما چه کاره ایم؟

-رها همچین دختری نیست کوروش تهمت نزن

- نمی دونم همچون دخترای که می گی چجوری ان ولی مادر مورد دختری که پنج سال داره توی دست و پایداداشمون می لوله نمی تونیم فکرای خوب کنیم.

-بحث با تو بی فایده است.

- خوبه بحث نکن کلا امشب زیپ دهنت رو بکش.

ماشین را داخل حیاط زیر سایبان مخصوص پارک کردهاز راهرو بین باغچه ها رد شده وارد ساختمان شدند. خسروجلوی در منتظر ایستاده بود.

با امیر دست داد:

-خوبی؟

امیر سری تکان داد خسرو دست پشت شانه اش گذاشت:

-میریم تو هیچی نگو باشه داداش؟

امیر کلافه چشمی گفت. وارد که شدند اهل خانه یکی یکیسلام کرده و جویای حالش شدند؛ چشم چرخاند خبری ازپدر نبود. مادر با ظرف اسفند دودکن در دست از آشپزخانهخارج شد. در حالی که دود غلیظی از ظرف گرد کوچکفلزی بیرون می زد سمت امیر آمد و مشغول صلواتفرستادن اسفند را یک دور دور قد و بالای پسر چرخاند.

- خوبی مادر الهی من فدات بشم.

-خوبم قربونت برم.

مادر تخم مرغی که در دست دیگرش داشت را هم به قد وبالای پسر کشید و آن را سمت گلسا گرفت.

-بگیر مادر ببر پرت کن گوشه باغچه یه جا بندازمحمدحسن صبح ببینه بشورتش نمونه حیاط بو تخم مرغبگیره.

گلسا تخم مرغ را گرفت چشمی گفته به سمت در رفت.

-آره خانوم اسفند دودکن تخم مرغ بشکن شاخ شمشادتچشم نخوره بیشتر آبرو ریزی به بار بیاره.

سرها به سمت آقاجان چرخید. امیر آهسته سلام داد و پدرزمزمه وار پاسخ داد:

-وعلیک سلام.

نگاه پرغضبش خیره ی امیر سر به زیر انداخته بود کهمادر مداخله کرد.

-بیا حاجی بشین سر میز بچه هام هلاک شدن از گشنگی بیاقربونت برم.

حاج مجتبی با همان اخم که پر پشتی ابروهایش باعثمی شد غلیظ تر دیده شود صندلی مخصوصش که در رأسمیز قرار داشت را عقب کشید و نشست. بقیه هم یکی یکیروی صندلی های همیشگی نشستند؛ جو سنگینی حاکم شدهو همه در سکوت مشغول شام خوردن شدند. گاهی صدایپچ پچی می آمد و گاهی تعارفات مادر جان به عزیزانشبرای خوردن غذاهای مورد علاقه شان که تمام روز رابرای درست کردن شان زحمت کشیده بود. کار هر پنجشنبهاش همین بود؛ برای بچه ها و نوه هایش چند مدل غذا بپزدبا چاشنی عشق.

صدای زنگ موبایل گلسا که بلند شد نگاه ها به سمتشچرخید؛ گلسا فقط خیره ی نگاه معنا دار آقاجان گوشی رادر دست فشرد.

-ببخشید آقاجون مامانم داره زنگ میزنه، حواسم نبودسایلت کنم.

آقاجان چانه بالا انداخت و به گوشی اشاره کرد.

-جواب بده نگران نشه.

گلسا چشم گفت و تماس را وصل کرد و کوتاه مختصرتوضیح داد مشغول شام خوردن هستند و بعد تماس میگیرد.

-برنامه ات چیه؟

حاج مجتبی امیر را خطاب قرار داده بود. سپنتا سر درگوش سورنا برده آرام پچ زد:

-شروع شد.

امیر انگار منتظر بود؛ قاشق را لبه ی بشقاب گذاشت.

-برنامه ی چی حاجی؟

-برنامه ی زندگیت، آینده ات، درسو دانشگاهت هم که تمومشد به سلامتی، جشن فارغ التحصیلی رو هم که امشبگرفتید؛ الان قصد نداری به آینده فکر کنی؟ یا همچنانتصمیم داری با رفقا بیرون بری، سفر بری، مهمونی بریبعد هم سر از کلانتری در بیاری؟پای راست امیر روی زمین ضرب گرفت.

-حاجی اگه منظورتون امشبه که یه جشن معمولی بود، بعدچهار سال درس خوندن دانشگاه عرضه نداشت یه جشنبگیره؛ این همه پول توی جیبشون ریختیم یه جشننگرفت، خودمون خواستیم جشن بگیریم یه جشن سالم ولیمعلوم.نیست کی با کی خصومت داشت که گزارش دادهبود.

حاجی لقمه اش را فرو داد.

-اون دختره هم بود؟

آن دختره ای که حاج مجتبی می گفت را همه می شناختند.

-همه ی همکلاسی ها بودیم.

حاجی خیره ی چشم های امیر شد.

-اون دختر به درد تو نمی خوره، دختری که یه شببازداشت بمونه به درد خانواده ی ما نمی خوره، این و تویگوشت فرو کن امیر کیان.

کوروش مداخله کرد.

-واسه اون هم تعهد دادم آقاجون رسوندنش خونه.

مادرجان آرام دستت درد نکنه ای گفت. حاجی نگاه ازکوروش گرفت و دوباره رو به امیر کیانش کرد.

-گوش گرفتی چی گفتم؟

امیر به چشمان پدر نگاه کرد؛ پدری که تا سر حد پرستیدندوستش داشت. حاجی ادامه داد:

-هر چی در مورد این دختر توی سرت هست بریز بیرون،فکر و خیال باطل نکن، اون توی خانواده ی من سر اینمیز جایی نداره.

-من فکر و خیالی ندارم.

-خوبه نداشته باش، امیدوارم دلت هم با زبونت یکی باشهچون اونوقت باید انتخاب کنی.

مادر کاسه ی ماست را کنار دست حاجی گذاشت.

-ای آقا شام رو بخورید دیگه، چرا بحث و جدل بی خودمی کنید، یه شبی که دور همیم بزار با حلاوت باشه عزیزجان.