رمان دلارام به قلم هکر قلب

ژانر: #عاشقانه #پلیسی #درام #طنز

خلاصه :

داستان در مورد دختری است به اسم دلارام. طی اتفاقاتی، با یه پسری مغرور و البته مهربون به اسم شاهین آشنا می‌شه. دلارام، برادری به اسم داریوش داره که دانیال پلیسه و برای دستگیری شایان (برادر شاهین) و عموی شاهین که رئیس باند چشم عقاب هستند، وارد باندشون می‌شه و...

مقدمه :

-صدایم را می‌شنوی؟

جوابی نداد، انگاری که کر و لال باشد. باز گفتم: من را نگاه کن.

اما چشم هایش بسته بود. تکانش دادم، اما حرکتی نکرد. چشمم به کاغذ روی میز افتاد که رویش نوشته بود:

-دیر آمدی، نیمه جانت را کشتند.

****

در خانه را به هم کوبید و با گریه از خانه دور شد. آن قدر دور شد که خسته شد. روی زمین نشست. بی‌صدا گریه می‌کرد.

صدایی، او را متوجه خود کرد که گفت:

-مشکلی پیش آمده خانم؟

دخترک، ترسیده سرش را از پاهایش برداشت و به پسر رو به رویش نگاه کرد و با لکنت جواب داد: ن..نه...نه، مشکلی نیست.

سریع اشک هایش را پاک کرد و از زمین بلند شد. دوید و از آن جا دور شد. به پارکی رسید و آنجا بر روی نیمکتی نشست.

پسری هم کنار او نشست. بی توجه به پسری که کنارش نشسته بود، به رو به رو خیره شد. غرق اتفاقات امروز بود. آهی کشید. پسر با تعجب نگاهش کرد و گفت:

-اتفاقی افتاده؟!

دختر بدون مقدمه، از دل پرش به آن غریبه گفت:

-شش سالم بود، برادرم رو ازم جدا کردن. مادرم از دوری پسرش، بعد سه ماه، دق کرد و مرد. پدرم بعد چهلم مادرم، واسم نامادری آورد. نامادری خوبی بود و بد رفتاری نمی‌کرد، اما اونم بعد هفت سال فوت کرد. بابام یه زن دیگه ای گرفت. اما این یکی، هر روز من رو می‌زنه. بابام چیزی بهش نمی‌گه. امروز هم به بابام گفت که اینجا یا جای منه یا دخترت و بابام هم به من گفت که سه روز وقت دارم از اینجا برم. منم از کار بابام ناراحت شدم. فکر کردم طرف دخترش رو می‌گیره، اما...نه.

پسر حرفی نداشت بزنه. دلش می‌خواست کمکش کند، اما نمی‌توانست. پس گفت:

-خدا کمکت کند.

و رفت.

پوزخندی زد و به رفتنش خیره شد. هوا تاریک شده بود؛ آن قدر تاریک بود که افراد خیلی کمی در پارک بودند. از روی نیمکت بلند شد تا به سمت خانه ای که تا فردا آن جا بود، برود. در راه، پسر همسایه شان هم او را دید.

-خانم اُدَوی؟

دختر گفت:

-بله؟

پسر گفت:

-سلام، خوب هستید؟

دختر گفت:

-سلام، ممنون، شما خوبین؟

پسر گفت:

-ممنون، بفرمایید بالا تا برسونمتون.

دختر جواب داد:

-ممنون، مزاحمتون نمی‌شم.

پسر گفت:

-نه، مراحمید. مسیرمون یکیه، بفرمایید.

دخترک هم در عقب را باز کرد و نشست و پسر هم به راه افتاد. بعد از ده دقیقه، به سر کوچه شان رسیدند.

_دستتون درد نکنه. می‌شه این جا پیاده شم؟

پسر بدون حرفی، ماشین را نگه داشت. دختر گفت:

-باز هم تشکر...

و خداحافظی کرد و بعد، از ماشین پیاده شد.

به طرف خانه دوید، مثل کسی که تازه از زندان آزاد شده بود. وارد خانه شد و بدون جلب توجه، به طرف اتاقش رفت و در را هم قفل کرد. صدای نامادری خود را شنید:

-بهرام، من خسته شدم. این دختر پاپتیت معلوم نیست با کدوم بی‌غیرتی داره لاس می‌زنه که همیشه صبح می‌ره، شب پیداش می‌شه.

بهرام گفت:

-فردا می‌فرسمتش بیرون. تو هم ناراحت نشو عزیزم. امشبم تنبیهش می‌کنم؛ بذار بیاد.

از حرف های پدرش ناراحت شد. پس بدون اینکه توجهی به تیکه ی آخر جمله ی پدرش کند، تصمیم گرفت که همین امشب از این خانه برود. ساک دستی کوچکی از زیر تختش بیرون آورد. قاب عکس مادرش و برادرش رو برداشت و چند دست لباس و شناسنامه اش و مقدار کمی پول که از پول توجیبی ماهیانه اش مانده بود، برداشت. در اتاق را باز کرد و بدون توجه به اطرافش، به سمت در خروجی رفت. با صدای پدرش، ایستاد.

-کجا دلارام؟!

بدون این که برگرده، گفت:

-مگه از خونت بیرونم نکردین؟ الان هم دارم می‌رم بیرون.

این رو گفت و بدون اینکه منتظر جواب بشه، به سمت در سالن رفت. در را باز کرد و گفت:

-هیچ پدری، بچه اش رو از خونه نمی‌اندازه بیرون‌. شاید من دخترت نیستم.

و از خانه بیرون زد.

(شاهین)

داشتم به طرف ویلای عموم می‌روندم. این روزا، حتی وقت نکردم یه سری به عموم بزنم. عموم برام مثل پدرم عزیزه.

گوشیم زنگ خورد. خم شدم که گوشیم رو بردارم که صدای جیغ دختر که به ماشینم برخورد کرد، بلند شد. با هول، پام رو روی ترمز زدم. لعنتی، خدا کنه که چیزیش نشده باشه. گوشیم که داشت خودش رو می‌کشت رو برداشتم و اعصاب خوردم رو هم روی پشت خطی خالی کردم.

_ چیه؟

_ داداشی، کی میای؟ من و عمو، منتظرت هستیم. (اینا رو با بغض می‌گفت.)

لعنت به من، شراره رو ناراحت کردم، بهترین عزیزمه.

صدای شراره، باعث شد که از فکر بیرون بیام.

-داداشی، اونجایی؟

_آره قربونت برم. یک ساعت دیگه اونجام.

بدون خداحافظی، قطع کردم. از ماشین پیاده شدم و خیره شدم به اون دختر بچه. هم سن شراره بود. بی‌هوش بود. بلندش کردم و تو ماشین گذاشتمش و ساک کوچولوشم گذاشتم. ماشین رو روندم طرف ویلا. بعد از یک ساعت، رسیدم. دو بوق زدم و نگهبان هم در رو باز کرد. ماشین رو پارک کردم. شراره هم صدای بوق ماشین رو که شنید، دوید بغلم و گفت:

-سلام داداشی، خوبی؟

_آره، حالا از گردن من بیا پایین. شادی و شایان کجان؟

همان طور که از گردنم اومد پایین، گفت:

_داداش شایان که خونه ی خودشه و شادی هم پیش مامانه.

یادم رفت که آدمی هم تو ماشینه و بی‌توجه، رفتم بالا. با عمو هم سلام و احوال پرسی کردم که گفت:

-زنگ که زدیم، سر شراره چرا داد زدی؟!

تازه یادم اومد که دختره تو ماشینمه. محکم زدم به پیشونیم و سریع رفتم سمت ماشین.

شراره گفت:

_داداش، چی‌شد؟!

_ توضیح می‌دم، بیا کمک.

در ماشین رو باز کردم و بدن بی‌جونش رو از ماشین بیرون آوردم. بدون توجه به چشمایی که با تعجب نگاه می‌کرد، بردمش داخل و توی اتاق مهمان، روی تخت خوابوندمش.

الیاس (پسر عموم) گفت:

-داداش، این کی بود؟

_مهمون...

رفتم آشپزخونه که آب بخورم. شراره هم با اخم نگام می‌کرد که گفت:

-این کیه؟

_آب بخورم، شام هم بخورم، توضیح می‌دم.

از خونسردیم، حرصی شده بود. جیغ زد:

_به خـاطر ایـن دختـره سر من داد زدی؟! آره؟

_داشتم می‌اومدم، تو زنگ زدی و گوشیم رو خواستم بردارم که زدم به دختره و حالا هم آوردمش، چون اگه می‌بردمش بیمارستان، سوال پیچم می‌کردن یا می‌رفتم زندان. عصبی شدم. حالا هم بخشید، بیا به من شام بده.

_چشم داداشی.

_چشمت بی بلا عزیزم.

همون طور که غذا واسم می‌کشید، گفت:

-حالا چی‌کار می‌کنی؟

گفتم:

-نمی‌دونم، حالا بذار زنگ بزنم نوید تا بیاد معاینه اش کنه.

عمو گفت:

-زنگ زدم. حالا توضیح بده.

نگاهی به پشت سرم کردم که عمو تو چهارچوب در بود.

گفتم:

-داشتم می‌اومدم که شراره بانو زنگ زدند و می‌خواستم گوشی رو بردارم که این دختر خانم هم برخورد کرد به ماشین، همین.

عمو گفت:

-شام که خوردی، بیا اتاقم.

-چشم عمو.

(دلارام)

با حس کوفتگی بدنم و تشنگی، چشمام رو باز کردم. توی اتاقی با ترکیب کرم طلایی بودم که دو در داشت. خدایا، من این جا چی‌کار می‌کردم؟!

با یادآوری تصادف، آهی کشیدم. همین رو کم داشتم. بابام یعنی دنبالم می‌گرده؟ هه! بابا، چه واژه ی غریبی! اون از بچگی هم من رو مقصر مرگ مامان می‌دونست. شاید...

با باز شدن در، دست از فکر کردن برداشتم. دختری که هم سن خودم بود، وارد شد.

-سلام، کی به هوش اومدی؟!

گفتم:

-سلام، همین حالا به هوش اومدم. من کجام؟

دختر اومد نزدیک و گفت:

-خونه ی مایی. اسمت چیه عزیزم؟

-دلارام.

دختر گفت:

-خب دلارام جون، مسافری؟

گفتم:

-نه.

دختر که انگار شاد شد، گفت: شماره ای از خانواده ات داری؟

گفتم:

-نه، ندارم.

انگار از چهره ام خوند که دلم نمی‌خواد برم.

دختر گفت:

-ببین دلارام، من نمی‌دونم تو کی هستی، ولی باید از این جا بری.

بدون هیچ مقدمه ای، از بدبختیام گفتم، از پدری که نبودنش هم فرقی به حالم نداره، از برادری که فقط پانزده سالش بود و از مادرش جدا کردند و از نامادری که من رو جلو پدرم خراب می‌کرد و از خونه بیرونم کردند. حرفام که تموم شد، گفتم:

-باشه. می‌رم.

سرم رو از دستم کشیدم و ساکم رو برداشتم. خواستم از اتاق خارج شم که در با ضرب باز شد و مرد مسنی با موهای جو گندمی، اومد داخل و گفت:

-دخترم، کجا؟ تو که هنوز خوب نشدی...

بغضم گرفت. با صدایی که نلرزه، گفتم: -مزاحمتون نمی‌شم.

از اتاق خارج شدم. نمی‌دونستم که کدوم در خروجیه. خونه ی بزرگی بود. سمت در بزرگ رفتم. در رو باز کردم و رفتم بیرون. حیاطش هم خیلی بزرگ بود. رفتم به سمتی که ماشینی پارک شده. به سمت مستقیم رفتم، خیلی رفتم. نگاهی به اطراف کردم. دیدم گم شدم، همون جا رو زمین نشستم و شروع کردم به گریه کردن. نمی‌دونم چه قدر گذشت که احساس کردم که هوا داره تاریک می‌شه. نگاهی به آسمون انداختم‌ که دیدم ابرهای سیاهی که بودن، آسمون رو می‌پوشونه. داد زدم:

-خدا، حواست به بنده ی تک و تنهات هست؟ نه، نیست. اگه بود، حداقل جایی بهتر بودم یا اقبالم بهتر بود.

احساس سوزشی در معده ام کردم و افتادم. چشمام سیاهی رفت و در سیاهی مطلق فرو رفتم.

(شاهین)

با صدای فریاد یه نفر، از خواب بیدار شدم. نگاهی به ساعت کردم؛ ساعت ده و نیم صبح بود.

نگاهی از پنجره به بیرون انداختم، هوا بارونی بود. نگاهی از پنجره به حیاط انداختم و با چیزی که دیدم، سریع از اتاق رفتم بیرون. عمو تا من رو دید، گفت:

-سلام، بیرون سرده پسرم‌. یه چیزی بپوش و برو.

گفتم:

-سلام عمو...

کتی پوشیدم و رفتم بیرون. سمت باغ رفتم. جسم بی‌جون همون دختر رو تو آغوشم کشیدم و بردمش داخل عمارت.

عمو با دیدن دختره، چیزی زیر لب گفت که متوجه نشدم. همون طور دختره رو می‌بردمش اتاق مهمان که گفتم:

-شراره کجاست؟

خوابوندمش رو تخت‌.

عمو گفت:

-نمی‌دونم، تو اتاقشه‌.

به چهره اش نگاه کردم. نمی‌دونم چه طور شده بودم که نمی‌تونستم ازش چشم بردا‌رم. انگار که چشمام طلسم شده بود! به هر سختی ای که بود، ازش چشم برداشتم. از اتاق بیرون رفتم. گوشیم رو برداشتم و شماره ی نوید رو گرفتم. بعد از دو بوق، برداشت.

_ بله؟

_بلا!

_عه، تویی شاهین؟ سلام، شماره ات رو عوض کردی؟

_ آره، می‌تونی همین الان بیای و دختر دیشبی رو معاینه اش کنی؟

_ باشه، نیم ساعت دیگه اون جام.

_بای.

بدون اینکه بهش مهلت خداحافظی بدم، قطع کردم. رفتم آشپزخونه و صبحونه خوردم. بعد، به زینت خانم که داشت ناهار درست می‌کرد، گفتم:

-زینت خانم، یه سوپ درست کنید.

-چشم پسرم.

-ممنون.

از آشپزخونه بیرون رفتم. نوید رو دیدم که با عمو احوال پرسی می‌کنه.

گفتم:

-سلام داداش نوید.

نوید گفت:

-سلام داداش.

نوید پزشکه که تو دانشگاه توی دو تا درس عمومی باهاش آشنا شدم. من هم داروسازی خوندم. نوید گفت:

-داداش، بیا بریم معاینه اش کنم. امروز نرفتی آزمایشگاه؟

-نه.

(دلارام)

با احساس سوزش معده ام، چشمام رو باز کردم. باز تو همون اتاق بودم. جیغی از سر حرص زدم که در اتاق با ضرب باز شد و دو تا پسر هم وارد شدن.

پسر اولی، قدش بلند تر و هیکلی تر از دومی بود و پسر دومی هم چشماش خاکستری بود. پسر اولی که چشم و ابروش مشکی بود و جذاب بود و پسر دومی هم به قول شیدا دوستم، هلویی واسه خودش بود.

پسر دومی گفت:

-مادمازل زیبا، کدوممون پسند شدیم؟

پسر اولی هم گفت:

-چه عجب به هوش اومدی!

به خودمم اومدم و شروع کردم به جیغ زدن که این دفعه، همون دختره وارد شد و گفت:

-چته دلارام؟!

پسر دومی با شنیدن اسمم، نگاهش غمگین شد.

با جیغ و گریه، جواب دادم:

-شـما کـه مـن رو بیرون کردین. چی از جونم می‌خواین؟

هق هقم بود که امونم رو بریده بود.

پسر اولی هم گفت:

-شراره، تو بیرونش کردی؟ مگه من نگفتم که این دختره تا زمانی که خوب نشده، مهمون ماست و اینجا می‌مونه؟ هــان؟

هان رو با داد گفت که منم صدام قطع شد.

دختره که فهمیدم اسمش شراره بود، با گریه گفت:

-داداش، من بیرونش نکردم. خودش بیرون رفت.

پسر دومی هم گفت:

-شاهین جان، می‌شه بحث رو تموم کنید؟ شراره خانم، شما هم برین یه سوپ بیارین.

من خواستم حرفی بزنم که شاهین گفت:

-بهترین دلارام خانم؟

گفتم:

-مرسی.

پسره که هنوز اسمش رو نمی‌دونم، گفت:

-اسمت دلارامه؟

من با خجالت گفتم:

-بله.

پسره باز چشماش غمگین شد، اما نمی‌دونم چرا. در باز شد و شراره با یه سینی وارد شد. شاهین از دستش گرفت و گفت:

-برو بیرون شراره.

و رو به پسر دومی کرد و گفت:

-نوید، من برم تکلیفم رو با شراره روشن کنم.

دلم سوخت. لب زدم:

-خواهش می‌کنم کاریش نداشته باشید. من هم مقصر هستم.

بدون توجه به حرف من، رفت بیرون.

اشک سمجی از چشام افتاد روی صورتم که نوید اومد و اشکم رو پاک کرد. ظرف سوپ رو برداشت و قاشق رو پر کرد و جلو لبم گرفت.

خجالت کشیدم و گفتم:

-می‌شه خودم بخورم؟

نوید گفت:

-باشه.

ظرف رو به دستم داد. به خاطر معده ام که می‌سوخت، کامل خوردم.

_ممنون به خاطر سوپتون.

_خواهش می‌کنم.

در اتاق باز شد و یه پسری که معلولیت جسمی داشت، وارد شد و گفت:

-دکتر، حال مریضمون چه طوره؟

نوید هم جواب داد:

-خوب می‌شه، اگه باز نره بیرون.

پسره، رو به من کرد و گفت:

-داداش شاهین گفت که تو مهمونی و بابا هم گفت که مهمون حبیب خداست. پس تو هم تا هر وقت دوست داشتی، می‌تونی اینجا باشی.

از مهربونیش، گریه ام گرفت.

گفتم:

-مرسی آقا.

پسره هم گفت:

-اسمم الیاسه. می‌تونی الیاس صدام کنی.

گفتم:

-چشم.

بعد هم رفت بیرون.

نوید گفت:

-پسر مهربونیه.

گفتم:

-آقای دکتر؟

نوید گفت:

-نوید صدام کنید، راحت ترم.

گفتم:

-چشم، ممنون.

نوید گفت:

-به چه دلیل؟

گفتم:

-من رو نجات دادین.

نوید هم خندید و گفت:

-من که وظیفه امه، باید از شاهین تشکر کنی.

خجالت زده، سرم رو انداختم پایین.

تا به حال با هیچ جنس مخالفی اینقدر حرف نزدم.

(شاهین)

شراره گفت:

-بهش شک دارم. خودش رو انداخته جلوی ماشینت، خب این یعنی چی؟

گفتم:

-شراره، تو که اینقدر بد بین نبودی. دختره یه امروز استراحت کنه، فردا می‌فرستمش بره.

شراره گفت:

-باشه، به شرطی که اینقدر به اون نزدیک نشی.

گفتم:

-باشه وروجک. شراره؟

-جونم؟

-برو یکم غذا بیار. مطمئنم که گرسنه است.

شراره گفت:

-باشه داداشی.

شراره که رفت، منم رفتم کنار در اتاق. صدای هق هق دلارام می‌اومد و نوید که می‌گفت آروم باش.

در زدم که نوید گفت:

-بفرمایید.

رفتم تو. دلارام هم همچنان گریه می‌کرد.

گفتم:

-چی شده نوید؟

نوید گفت:

-دلارام، دختر خوب، بگم به شاهین؟

دلارام هم سری به معنای نه تکون داد.

عصبی نگاش کردم که گریه اش قطع شد. بی‌مقدمه گفت.

(آتاناز)

جیغی از حرص زدم.

مریم گفت:

-چته؟ الان رادمان میاد تو!

همون موقع، در باز شد و رادمان عین گاو اومد داخل.

مریم گفت:

-ببخشید آقای دکتر، دختر داییت مخش معیوبه.

با جیغ دومی که زدم، رادمان اومد داخل و کنارم رو تخت نشست و مریم رفت بیرون.

رادمان گفت:

-آبجی، چی‌شده؟

-این گودزیلا(مریم)، یکی از فایلای مهمم رو پاک کرده.

رادمان از جاش بلند و گفت :

-فکر کردم حالا شوهرت پریده!

دمپاییم رو در آوردم تا بزنمش که جا خالی داد. دوباره جیغ زدم که با خنده گفت:

-من که دارم می‌رم بیمارستان، تو و این مریم خانمید باهم.

اسمم آتانازه.

سال سوم هنرستانم و رشتمم کامپیوتره. مریم هم دوست مهربون و خل و چلمه. رادمان پسر عممه و دکتر مملکت و مثل داداش نداشتمه.

با صدای مریم، از فکرام در اومدم.

-هان؟

مریم گفت:

- درد و هان! می‌گم، میای بریم یه دور بزنیم؟

گفتم:

-آره، پایه ی تو هستم‌. بریم دنبال سیما.

(دلارام)

هق هق بود که امونم رو بریده بود. احساس کردم که نمی‌تونم نفس بکشم. نوید رفته بود. شاهین دلش برام سوخت و گفت:

-می‌تونی بمونی، ولی خدمتکار این خونه باشی.

و رفت. اشکام رو پاک کرد. ممنونش بودم که من رو بیرون نکرد، ولی من دلم می‌خواست که مثل دخترای دیگه باشم و خوش باشم. پوزخندی به حرفم زدم. مثل دخترای دیگه، پدر و مادر نداشتم و خوشی واسه من معنایی نداره.

از اتاق رفتم بیرون. شاهین نبود. شراره با اخم نگام کرد، انگار ارث باباش رو خوردم.

گفتم:

-می‌خوام برم دستشویی.

شراره هم گفت:

-خب برو، چرا به من می‌گی؟

گفتم:

-خب نمی‌دونم کجاست!

شراره گفت:

-برو ته راه رو. سمت راست، در سفید هست. تو اتاق مهمان هم بود.

گفتم:

-مرسی.

رفتم سمت دستشویی و آب به صورتم زدم و بیرون اومدم.

با دیدن الیاس، لبخندی زدم و گفتم:

-سلام آقا الیاس.

الیاس گفت:

-سلام آبجی، خوبید؟

گفتم:

-ممنون...

با صدای شاهین، ترسیده نگاش کردم.

-به خدمتکار خونه ام نگفتم که با داداشم حرف بزنه.

از تحقیر کردنش، عصبی شدم. درسته بی‌کسم، ولی نباید می‌ذاشتم که تحقیرم کنه.

گفتم:

-من هنوز به پیشنهادتون جواب مثبت ندادم که بشم خدمتکارت.

شاهین هم با اخم گفت:

- فقط امروز به خاطر حالته که چیزی بهت نمی‌گم.

(شخص ناشناس)

- نوید، خودت با چشمای خودت دیدی؟

- آره، خود خودش بود.

- بیمارستان رفتی؟

ـ نه...

ـ رادمان زنگ زد و گفت بیای.

ـ می‌رم، ولی باید دلارام رو بیاریم بیرون. خطرناکه. خودت که شایان رو می‌شناسی‌.‌..!

ـ آره، می‌شناسم. فکری واسش می‌کنم.

(یک هفته بعد)

(دلارام)

از دیروز که شاهین و شراره رفتن، دلم شور می‌زنه. قراره که داداشا و خواهر شراره و شاهین بیاد. تو این مدت، خبری از نوید نبود. با صدای الیاس، روم رو از ظرفا گرفتم و دستام رو شستم و نگاش کردم.

ـ جون آبجی؟

ـ می‌گم، تو از شراره بدت میاد؟

ـ نه، چه طور؟

ـ آبجی، آخه شراره بد نگات می‌کنه.

-به خاطر این که اینجا کار می‌کنم، بدش میاد.

با صدای زنگ در، رفتم سمت سینگ ظرف شویی و ظرفا رو شستم و سینگم خشک کردم. رفتم که شربت درست کنم. پارچ شیشه ای رو از کمد کابینت برداشتم. با صدای شاهین که پشت سرم بود، پارچ از دستم افتاد و شکست و با سوختن یه طرف از صورتم، سرم رو انداختم پایین و دویدم از آشپزخونه بیرون که با صداش، مجبور شدم برگردم.

-کجا کلفت خونه ام؟ بیا اینجا.

رفتم پیشش. با لگدی که به پام زد، افتادم. نگاش کردم، چون شاهین این طوری نبود. خدای من! اینکه شاهین نیس! صداش که مثل شاهین بود. با صدای لرزون، گفتم:

-آقا شاهین کجان؟

پسره گفت:

-آخی، شاهین رو می‌خوای؟

و دوباره، لگد محکم به پهلوم زد.

سعی کردم که هیچی نگم.

خم شد و یه تیکه از شیشه رو برداشت. داشت سمتم می‌اومد که به هر سختی ای که بود، بلند شدم از جام و دویدم و رفتم تو اتاقم و درم از پشت قفل کردم. روی تخت نشستم و گریه کردم از ضعیف بودنم در برابر مرد ها.

(شاهین)

وارد عمارت شدم و شراره و شادی و مامان، از ماشین پیاده شدن. رفتم بالا که بخوابم، اما رفتم تو آشپزخونه. با دیدن خورده شیشه و خون، نگران شدم.

سریع رفتم تو سالن که شایان رو دیدم.

گفتم:

-سلام شایان، دلارام رو ندیدی؟

شایان کمی دستپاچه شد و سریع خودش رو جمع کرد و گفت:

-نه.

با چشمای ریز نگاش کردم که سریع گفت:

-من باید برم سری به کارخونه بزنم.

رفتم دم در اتاقش. صدایی نمی‌اومد. دستگیره رو بالا و پایین کردم که با صدای ناله مانندی، گفت:

-کیه؟

ـ دلارام، بیا در رو باز کن.

ـ چی از جونم می‌خوای؟ فقط به خاطر یه پارچ، می‌خواستی من رو بکشی!

ـ دلارام، شاهینم. در رو باز کن.

بعد از چند لحظه، در رو باز کرد. سرش پایین بود.

ـ آقا، ببخشید.

ـ چی رو ببخشم؟

ـ پارچ رو شکستم. به خدا نمی‌خواستم بشکنه کـ...

ـ کافیه. سرت رو بگیر بالا و نگاهم کن.

سرش رو که بلند کرد، قرمزی یه طرف صورتش هم نمایان شد.

نمی‌دونم چیشد، لپش رو بوسیدم.

مامان گفت:

-شاهین پسـ....این کیه؟

-خدمتکاره.

دلارام هم گفت:

-سلام خانم، الان می‌رم براتون چایی میارم.

مامان گفت:

-نمی‌خواد.

گوشیم زنگ خورد. رادمان بود.

ـ سلام، دوست پارسال، امسال آشنا!

ـ سلام، خوبی؟

ـ ممنون، تو خوبی؟

ـ ممنون، باید ببینمت شاهین.

ـ چی‌شده؟

ـ پشت تلفن که نمی‌شه شاهین. کجا بیام بهت بگم؟

ـ خونه ام بیا، خونه ی عموم.

ـ باشه. با آتانازم.

ـ کاری نداری؟

ـ نه.

ـ خداحافظ.

ـ خداحافظ.

قطع کردم.

رفتم آشپزخونه آب بخورم که دیدم دلارام داره خورده شیشه ها رو بر می‌داره با دستش. با دیدن من، هول کرد و خورده شیشه هم رفت تو دستش. خون می‌اومد، اما بدون توجه به خونریزی، بقیه اش رو جمع کرد. با دادی که زدم، همه ی شیشه ها رو ول کرد.

مظلوم نگام کرد. آروم گفتم:

-بشین رو صندلی.

(آتاناز)

ـ نمیام، خودت برو.

ـ سگم نکن آتاناز. بیا بریم.

ـ سگ هستی. داداش هیزشم هست؟

ـ نه، اگه بود که می‌گفت.

ـ باشه، به یه شرطی، نوید هم اونجا باشه.

ـ اصلا نیا و شرطم نذار.

ـ میام. زنگ بزن که نویدم بیاد.

ـ باشه.

سوار ماشین شدم و منتظر شدم که تماسش تموم شه.

بعد از چند دقیقه، اومد و سوار شد.

گفتم:

-چی‌شد؟ میاد یا نه؟

رادمان گفت:

- آره، میاد.

تا مقصد، هیچ حرفی نزدم. وقتی رسیدیم، پیاده شدم.

(دلارام)

داشتم شام فسنجون و ماهی درست می‌کردم که شراره اومد داخل و گفت که ماکارونی هم درست کن و رفت بیرون. مشغول درست کردن بودم که دستی دور کمرم حلقه شد. آب دهنم رو قورت دادم و برگشتم ببینم کیه که با دیدن شادی، لبخندی زدم که گفت:

-کمک نمی‌خوای؟

- نه عزیزم، برو تا این شاهین نیومده خرخره ام رو بجوه.

دختر با نمکی بود. دو سال ازم بزرگ تر بود. برعکس شراره، مهربون بود.

ـ چی می‌خوای بپزی؟

ـ ماکارونی، فسنجون و ماهی درست می‌کنم.

ـ بذار کمکت کنم. تو که از پس همشون بر نمیای با این دست زخمیت.

ـ نه، تو برو بشین که من هم برنج رو درست کردم و هم ماکارونی. میمونه ماهی و فسنجون که درستش می‌کنم.

بدون توجه به حرفم، آستینش رو بالا زد و دستکش رو دست کرد و ظرف ها رو شست.