نویسنده رمان چشمان آتش کشیده چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم Fatemeh78 یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان چشمان آتش کشیده در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه,تخیلی,هیجانی نوشته شده است.

آیا دانلود رمان چشمان آتش کشیده رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان چشمان آتش کشیده به قلم Fatemeh78

یه مرد، مردی از تبار خون مردی با چشمان ماورایی. مردی که قدرت و سرعتی فراتر از انسان‌های دیگه به ارث برده بود. مردی متفاوت از تمام انسان‌های دیگه. مردی که متمایز بود و ناگریز از تغییری هزارساله، مردی که هزاران سال پیش در تابوت خود چشمانش را باز کرد و به دنیای تاریکی خوشامد گفت. ابرای خاکستری و تیره که سرتاسر آسمون‌و پوشونده بودن، کم کم قطره‌ها رو مهمون زمین کردند. صدای رعد و برق بلندی به گوش رسید و شُر شُرِ آروم قطره‌ها، تندتر از تند شد. خیابون و پیاده‌رو ها خلوت شدن همه‌ی مردم سریع حرکت کردن تا از دست سیل و طوفانی که به راه بود در امان بمونن. ولی زیر اون قطره‌های تند و تیز یک نفر بر خلاف بقیه‌ی مردم آروم قدم می‌زد؛ پالتوی مشکی رنگش زیر بارون تیره‌تر شده بود. موهاش نمناک شده بودن و چند تار، روی پیشونی سفیدش تاب می‌خورد. نگاهش‌و‌ به زمین دوخت و به گودالای لباب از آب نگاه کرد. با استشمام بویی لباش‌و بهم فشرد. دستاش‌و مشت کرد و نگاهش‌و بالا گرفت. - ببخشید آقا می‌شه بهم کمک کنید؟ اون دختر ازش کمک می‌خواست، از مردی که برخلاف بقیه‌ بود. یه چیزی اون‌ رو متمایز می‌کرد . نگاهش‌و به پای زخ

ژانر : عاشقانه، تخیلی، هیجانی

تخمین مدت زمان مطالعه : ۵ ساعت و ۲۴ دقیقه

مطالعه آنلاین چشمان آتش کشیده

ا چشمان ماورايي. مردي که قدرت و سرعتي فراتر از انسان‌هاي ديگه به ارث برده بود. مردي متفاوت از تمام انسان‌هاي ديگه. مردي که متمايز بود و ناگريز از تغييري هزارساله، مردي که هزاران سال پيش در تابوت خود چشمانش را باز کرد و به دنياي تاريکي خوشامد گفت.

ابراي خاکستري و تيره که سرتاسر آسمون‌و پوشونده بودن، کم کم قطره‌ها رو مهمون زمين کردند. صداي رعد و برق بلندي به گوش رسيد و شُر شُرِ آروم قطره‌ها، تندتر از تند شد.

خيابون و پياده‌رو ها خلوت شدن همه‌ي مردم سريع حرکت کردن تا از دست سيل و طوفاني که به راه بود در امان بمونن.

ولي زير اون قطره‌هاي تند و تيز يک نفر بر خلاف بقيه‌ي مردم آروم قدم مي‌زد؛ پالتوي مشکي رنگش زير بارون تيره‌تر شده بود. موهاش نمناک شده بودن و چند تار، روي پيشوني سفيدش تاب مي‌خورد. نگاهش‌و‌ به زمين دوخت و به گودالاي لباب از آب نگاه کرد. با استشمام بويي لباش‌و بهم فشرد. دستاش‌و مشت کرد و نگاهش‌و بالا گرفت.

- ببخشيد آقا مي‌شه بهم کمک کنيد؟

اون دختر ازش کمک مي‌خواست، از مردي که برخلاف بقيه‌ بود. يه چيزي اون‌ رو متمايز مي‌کرد . نگاهش‌و به پاي زخم شده‌ي اون دختر دوخت. قطره‌هاي سرخ فام از زانوش تا ساق پاش خطي صاف ساخته بودن. همزمان که به چشماي اون دختر نگاه کرد، دستش‌ رو روي گلوش گذاشت چشماش‌و بست و بازدم عميقش‌ رو رها کرد. آروم کنارش نشست و دستش‌و نزديک زخم برد.

و آيا اين مرد توانايي پنهان کردن نيش‌هاي برافراشته‌ي سفيدش‌و که در تاريکيِ شب برق مي‌زد و بي‌طاقتش مي‌کرد رو داشت؟ ‌

مقدمه :

به من نگو انسان، انسان صدايم نزن اين نام برازنده‌ي من نيست. چشمان آتش کشيده‌ي من، اين اسم را توهين به خود مي‌داند.

زماني که در سکوت و سياهي شب قدم مي‌گذارم. زماني که شعله‌ها‌ي آتش چشمانم، تنها روشناييِ تاريکي است. زماني که قلمروي شب گسترده مي‌شود نامم در وحشت و سکوت شب، فرياد زده مي‌شود.

تمام موجودات شعله‌ي آتش کشيده‌ي چشمانم را جشن مي‌گيرند. همگان به سويم تعظيم مي‌کنند. برگاي درختان، با آميخته‌اي از اضطراب با سمفوني ترس شروع به رقص و پاي کوبي مي‌کنند.

وحشت نسيم که در دام شاخه‌ي خشکيده‌ي درختان، براي رها شدن تلاش مي‌کرد، لبانم را به پوزخندي غرور آميز مهمان کرد. قطره‌هاي سرخ فامِ خون از گوشه‌ي لبم جاري شد و ردي تا چانه‌ام بر جا گذاشت. با چکيدن آخرين قطره‌ي خون بر روي برگ سرخ نشان، رعشه‌اي بر آسمان افتاد. تاريکي بر ماه غلبه گفت و تنها شعله‌هاي آتشين چشمانم، روشن کننده‌ي سياهي بود.

و حال قدم در تاريکي بگذار دعوت سياهي را بپذير. چشم‌هايت را در سياهي به ديدنم وادار کن. به آتش چشمانم خيره شو. شعله‌هايش را دنبال کن و به آغوش تاريکي و من بشتاب. صدايم کن تا در رقص اتش چشمانم در تاريکي محض، به سويت آيم. دستانم را برگير و همراه با شعله‌ها رقصنده‌ي من باش. رقصنده‌اي براي آتش. رقصنده‌اي براي چشمان آتشين من، رقصنده‌اي با چشماني که بازتاب وحشت آميز شعله‌ها‌ي آتش است. من وحشت تو خواهم بود. کابوس شبانه‌اي که تنها در قلب نيمه شب زنده مي‌شود. تو در برابر من ناتوان خواهي بود، در برابر شعله‌‌هاي آتش.

قبل از اينکه کمربند اسلحه‌ام‌ رو بذارم روي ميز، نيک بي هوا جلوم پريد و باعث شد ابروهام توهم بره.

- متأسفم يوهان، همين الان يه گزارش ديگه داشتيم.

چشمام‌ رو تو حدقه چرخوندم و منتظر شدم تا ادامه بده.

- گزارش از طرف يه زنه؛ گفته نزديک جاده‌ي سيترسون که به جنگل منتهي مي‌شه، جنازه‌ي يه مردو پيدا کرده. چشمام‌ رو ريز کردم و مشتاق و جدي تر گوش دادم.

- به طرز وحشتناکي کشته شده اينجوري که زنه تعريف مي‌کرد از گردن تا سينه‌ي چپش شکاف بزرگي برداشته، به نظر مياد کار يه حيوون وحشي بوده.

از نيک که آشفته و مضطرب نگام مي‌کرد چشم گرفتم. نمي‌فهمم اين پسر با اين روحيش چطوري جرئت کرده پليس بشه. باروني‌ِ قهوه‌اي رنگم‌ رو از روي صندلي چنگ زدم و تنم کردم. کلاه‌ هم روي سرم مرتب کردم و همزمان با سرکشيدن قهوه‌ام، سوييچ ماشين‌ زو از روي ميز برداشتم و تو دستم چرخ دادمش.

- مي‌رم يه نگاهي بندازم نيک، اون زن هنوزم اونجاس؟

نيک همزمان که ميزو دور مي‌زد گفت :

_ نه وقتي رسيده شهر تماس گرفته يه ساعتي مي‌شه.

قبل اينکه درو بازکنم شوکه چرخيدم طرفش‌ و گفتم :

_ چي يه ساعت پيش؟ اونوقت الان بهم مي‌گي ؟ اصلا چرا به کريس نگفتي بره؟ با اين بارون اگه مدرکي هم بوده باشه از بين رفته.

سرش ر‌و با پريشوني انداخت پايين و با صدايي ضعيف شده گفت :

_متأسفم امروز جِيْک و کريس مرخصي بودن و فقط تو امروز شيفت داشتي، به خاطر بارون هم خطوط قطع شدن و نتونستم باهات تماس بگيرم.

نفسم‌ رو کشدار رها کردم تا کمي از عصبانيتم فروکش کنه. ليوان قهوه‌رو تو سطلي که کنار در وروديه پرت کردم و به بخارايي که روي‌شيشه نقش بسته بود، نگاه کردم. سوييچ ر‌و تو مشتم فشار دادم و در ماشين‌و باز کردم.

قبل اينکه ماشين‌ رو راه بندازم نيک دويد سمتم. شيشه‌ رو پايين کشيدم که گفت :

_ نقشه‌رو فراموش کردي.

با گرفتن نقشه سري براش تکون دادم که برگشت تو اداره . نقشه‌رو باز کردم و دنبال خيابون سيترسون گشتم.

اوم فکر کنم تا اونجا بيشت دقيقه‌اي راه باشه. سوييچ رو جازدم و راه افتادم.

صداي برف پاک کن سکوت ماشين‌ رو مي‌شکست، چراغ جلوي ماشين‌و زدم تا بهتر بتونم ببينم. به خاطر بارون آسمون تيره و خاکستري شده بود و ديدن‌و مشکل مي‌کرد. با فرو رفتن ماشين تو گودال، سرم با سقف برخورد کرد. عصبي فحشي دادم و به بيرون نگاه کردم. لعنتي ماشين گير کرده بود. فشار بيشتري به پدال آوردم که نتيجه‌اش فقط گلي شدن بدنه‌ي ماشين بود . کمربندو بي حوصله باز کردم و از تو داشبورد چراغ قوه‌رو برداشتم. نقشه‌رو تو جيب بارونيم فرو کردم. کناراي جاده تک و توک درخت بود، پس تا جنگل نبايد زياد فاصله داشته باشم. شايد فقط چند مايل. درو که باز کردم صداي بارون واضح و بلند شد. با احتياط چکمه‌ام رو از روي گدال رد کردم و درو بستم. با ديدن چرخ عقب ماشين که تو گدال کامل فرو رفته بود لبام‌ رو جمع کردم، يقه‌ي بارونيم‌و صاف کردم تا کمتر خيس بشم و کمي هم گرم.

کنار جاده حرکت کردم و نور چراغ قوه رو جلو انداختم. اصلا دلم نمي‌خواست خودمم تو گودال فرو برم. بعد ده دقيقه پياده روي جنگل‌ تاريک‌ رو ديدم. نورو روي برگاي خيس و بزرگ درختاي کاج انداختم.

خوب بهتره يه‌کم برم جلوتر. با اين فکر دستم‌ رو به تنه‌ي خيس شده‌ي درخت زدم و به کمکش از روي تيکه سنگي رد شدم. بوته‌هاي زيادي اطراف‌و پر کرده بود. از کنار يکيشون که رد شدم شلوارم بهش گير کرد، خم شدم تا شاخه‌‌اش رو جداکنم که چند قطره خون اطرافش ديدم. نور چراغ‌و روش انداختم. به نظر تازه مي‌اومد، برگاي بوته مانع از مخلوط شدن آب بارون با خونا شده بود. ولي چرا لخته نشدن؟ اين نمي‌تونه امکان داشته باشه. از اينجا تا شهر يک ساعت راهه و با توجه به اين بارون از زماني که اون زن تماس گرفته تا برسم دوساعتي گذشته. پس چرا خونا لخته نشدن؟

با اين سوال ابروهام تو هم رفت. دستم‌و به طرف اسلحه‌ام بردم و از غلاف درآوردمش، چراغ قوه رو بالاتر گرفتم و رفتم جلو. به خاطر برگا شدت بارون کمتر شده بود ولي بازم به اندازه‌اي بود که ديدم‌و کم کنه، چشمام‌و ريز کردم و با ديدن توده‌ي سياهي که جلوم بود اسلحه‌ام‌و بالا گرفتم. با احتياط نزديکش شدم. به نظر يک مرد مي‌اومد، نشسته بود رو زمين و تکوناي خفيفي مي‌خورد.

- هي آقا، حالتون خوبه ؟

بدون اينکه جوابم‌و بده خم شد پايين. دوقدم ديگه مونده بود بهش برسم که يه‌ دفعه برگشت طرفم.

با ديدنش شوکه شدم. چشماش سرخ بود با رگه‌هاي نارنجي. انگار انگار که اونا آتيش گرفتن و دارن مي‌سوزن. خداي من اين ديگه چه موجوديه ؟ نفس تندي کشيدم که به خاطر سردي هوا پيچ و تاب خورد و ناپديد شد. چشمام رو ردخوني که تا روي چونش جاري بود و قطره قطره رو زمين مي‌چکيد، موند. قطره‌ها رو صورت جنازه‌ي مرده‌اي که بالا سرش نشسته بود، مي‌ريخت. قرمزي رد خون شکلاي ناهمواري رو صورتش ساخته بود. به قفسه‌ي سينه‌ي جنازه نگاه کردم که از گردنش زخم عميقي برداشته بود. با تکون خوردن اون موجود اسلحه‌رو به سمتش گرفتم. انگشتم‌و رو ماشه گذاشتم تا شليک کنم ولي قبل اينکه حتي ماشه رو بتونم لمس کنم پريد جلوم و دهن خون آلودش‌و باز کرد. نيشاي بلند سفيدش تو تاريکي آخرين چيزي بود، که ديدم.

با سياه شدن همه جا، جيغ بلندي کشيدم که صدام پخش شد. واي خدا چرا همه جا تاريک شد؟ دستم‌و به طرف گوشيم که روي ميز بود دراز کردم. اَه پس کدوم گوريه؟ آها اينجاس، با زدن دکمه‌اش نور کمي اتاق‌و روشن کرد کتاب‌و که روي تخت افتاده بود بستم و به اسمش نگاه کردم. "چشمان آتش کشيده" اه تو روح اين برق الان وقت رفتن بود؟ رسيده بود به جاي حساسش. واي خدا يعني چه اتفاقي مي‌افته براي يوهان؟ وسوسه‌ي خوندنش مثل يک خوره تو وجودم افتاده بود. نگاهي بين گوشي‌ و کتاب ردوبدل کردم و آخر سر با پرويي تمام کتاب‌و باز کردم.

پس بقيه‌اش کو ؟ با ابروهاي گره خورده و درهم به سه‌نقطه‌اي که جمله‌ي قبلي رو تکميل مي‌کرد. خيره موندم . پس بقيه‌اش کو ؟ يعني چي؟ دپرس نشستم رو تخت و کتاب‌و جلوم گذاشتم. نمي‌فهمم چرا بقيه‌ي برگه‌ها سفيده؟ بايد فردا برم پيش مامان بزرگ و ازش بپرسم، شايد بقيه‌اش تو يه کتاب ديگه باشه. شايد قفسه‌ها رو خوب نگاه نکردم، پوف چه ضدحالي!

سر خورده به صفحه‌ي گوشيم نگاه کردم، ساعت پنچ صبح بود. خوب شد چمدونم‌ رو زود بستم وَاِلا مامان خفم مي‌کرد که از پرواز جا مي‌موني و اينا. کتاب‌و روي ميز گذاشتم و کورمال کورمال رفتم طرف کمدم. نور گوشي‌رو، روش تنظيم کردم و دست به چونه به رگال لباسا خيره شدم. و حالا مي‌رسيم به اون سوال معروف که چي بپوشم؟

بعد زد و خورد کوتاهي بين لباسا، آخر سر مانتوي کرمي رنگي که تا پايين زانوم بود و کمربندي با سگک شکل ماه داشت، بيرون آوردم. شلوار دمپا و شال مشکي رنگي هم برداشتم و کنار مانتو روي تخت انداختم. بِلفور و سريع با گوشي پريدم تو سرويس اتاقم و مشغول تخليه مثانه عزيز شدم که خدايي نکرده موجب آبروريزيم نشه. خلاصه که بعد خشک کردن دست و صورتم اومدم بيرون، نمي‌دونم چرا الان برق رفته؟ سابقه نداشت اين موقع بره. شونه‌هام‌ رو با بي تفاوتي بالا انداختم‌ و لباسام ر‌و در آوردم و مانتوم‌ رو از روي تاپِ بندي سفيد رنگي پوشيدم. چشمام کور شد تو اين تاريکي بابا اه، شال‌ رو نفهميدم چطور سرم کردم خدا کنه پشت‌و رو ننداخته باشم فقط. کتاب ‌و گوشيم ر‌و توي کوله‌ي مشکيم انداختم و با کشيدن چمدونم در اتاقم‌و باز کردم. راهرو نسبت به اتاقم روشن تر بود. نور خيلي خيلي کمي از پنجره، راهرو رو روشن کرده بود و مي‌شد اطراف‌ رو ديد. آهسته دره اتاق‌و بستم و شمرده شمرده با اون چمدون سنگين رفتم پايين. وقتي پايين پله‌ها رسيدم پيشونيم خيس عرق بود. اوه فکر کنم چند کيلو کم کردم. تو سالن يه دور چشم چرخوندم، هيچ جنب و جوشي به چشم نمي خورد . ايول هنوز خوابن پس. قبل اينکه برم فرودگاه مي‌خوام يه دور برم پيش مامان بزرگم واسه خداحافظي (مديونيد فکر کنيد، فقط واسه اون کتابه مي‌رم پيشش) سلانه سلانه درو باز کردم که باد خنکي تو صورتم خورد نفس راحتي کشيدم و به طرف ماشينم پا تند کردم. چمدونم‌و تو صندوق جا دادم . قلبم تند تند مي‌زد و استرس تو وجودم غوغا کرده بود.

چند بار نفس عميق کشيدم و همزمان که سوييچ‌و چرخوندم، درو با قفل الکتريکي باز کردم و با فشردن پدال گازش ر‌و گرفتم و رفتم. يوهو چه حالي داره پيچوندن.