رمان عشق تا جنون به قلم نوشین اصلانی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان از یک اتفاق غم انگیز برای دختر قصه سوگند آغاز میشه که بعد از سال ها با صمیمی ترین دوست برادرش که از طرفی هم پسر عمه‌ شون محسوب میشه، توی مراسم فوت آقاجونش توی خونه باغ شون دیدار میکنه. پسر عمه ای که سال ها به خاطر اختلاف بین پدر و مادرهاشون ازش دور بوده و فقط این وسط با سامان ،برادرد سوگند، که از برادر هم بهش نزدیک تره و رفاقت عمیق و برادریشون رو توی این سال ها حفظ کردند، ملاقات می کنه و حالا بعد مدتها به واسطه ی از دست دادن پدربزرگ شون آشتی بین خانواده رخ میده و اتفاقاتی ممنوعه و پر فراز و نشیب که از اولین دیدار بین سوگند و هیربد اتفاق می افته…

"مقدمه"

عشق را،

دوست داشتن را،

و دلتنگی را نه می شود نوشت، نه خواند و نه فریاد زد... !

این روزها عجیب درگیر تو شده ام؛

مانند لقمه ای بزرگ، تنگنای گلویم را می فشاری؛

لقمه ای که از ترس حرام بودنش، در قورت دادنش تردید دارم!

اما نه؛ دوری از تو و نخواستنت، کار من نیست...

تو در جانم ریشه کرده ای!

دستانم بی تابند برای پیچ و تاب میان انگشتانت!

تو نباشی، پاییز با تمام عاشقانه ها و زیبایی هایش، برای من خزانی بیش نیست،

تو نباشی، چشمانم هم چون ابر پاییزی می بارند و برهنه می شوند روزهایم از ریزش لحظه های بی تو بودن!

بیا...

بیا و این خزان دلتنگی را به بهاری سرمست ورق کن...

بدون ذره ای معطلی از ساختمون دو طبقه ی آموزشگاه بیرون زدم. کنار خیابون ایستادم و بعد از دقیقه ای با تکون دادن های دستم توی هوا، ماشین خطیِ زرد رنگی جلوی پام ترمز کرد. خودم رو توی اتاقک ماشین جا دادم و با بغل گرفتن کوله ام خیلی سریع آدرس باغ رو به راننده، دادم. گوشه ی لبم رو با استرسی کشنده زیر دندون می جویدم و بیرون رو با چشم هایی که از نگرانی حسابی دو دو میزدند، نگاه می کردم.

چندین بار شماره ی بابا رو گرفته بودم اما جواب نمی داد و این موضوع کمی بیشتر از قبل دل نگرونم کرده بود. هر چند که گفته بود آقاجون امروز از بیمارستان مرخص می شه و جایی برای نگرانی نیست اما با این حال همچنان دلواپس بودم و دلم مثل سیر و سرکه می جوشید و آروم و قراری که حسابی ازم سلب شده بود.

جلوی باغ از ماشین پیاده شدم. پول راننده رو حساب کردم و کوله ام رو روی دوش انداختم. قدم هام روی شن ریزه های زمین چسبیده شده بود و نگاه خیره ام روی در بزرگ و آهنین باغ ثابت مونده بود. چند دقیقه ای رو با حالتی مات و مبهوت فقط نگاه می کردم؛ جلوی ورودی حسابی شلوغ بود و پر رفت آمد!

ماشین هایی که کنار هم و مقابل دیوار طویل باغ ردیف شده بودند و رفت و آمد هایی که به داخل باغ می شد، اما چه خبر بود؟!

برای لحظه ای نگاهم سمت دو مرد غریبه ای کشیده شد که با صورت های مچاله شده از غم و ناراحتی، دست هاشون روی سینه چفت کرده بودند و آروم با هم دیگه حرف می زدند. اشک لغزونِ چشم هام شاهد اتفاقی تلخ و ناباور بود؛ لباس های تیره به تن و گردِ غمی غلیظ که سر در باغ و روی چهره ی آدم های به سوگ نشسته پاشیده شده بود.

ترسی بی اندازه توی دلم ریشه دوونده بود و فکر هایی که یک باره به مغزم هجوم اورده بودند؛ افکاری ناخوشایند که باعث نامنظم شدن تپش های قلبم شده بود. دست هام به خاطر افت فشار حسابی یخ کرده بود و باز هم فکر و خیال های ترسناکِ یک ماه گذشته که ترس رو توی ذره ذره ی وجودم انداخته بود، توی سرم جولون میدادند. چونه ام لرزشی پیدا کرده بود و دندون های کلید شده ام روی هم ساییده می شدند.

اما نه امکان نداشت، نباید چیزی رو باور می کردم!

قدم های چسبیده ام از روی زمین کنده شد و با پاهایی لرزون خودم رو از میون اون شلوغی و برخورد هایی که صورت می گرفت حیرون سرگشته، داخل باغ رسوندم. صورتم حسابی داغ شده بود و همون طور که پیش می رفتم بیشتر می لرزیدم و احساس سستی می کردم. زیر زانو هام خالی شده بود و حس می کردم هر آن ممکنه زمین بخورم. آب دهنم رو به سختی و با سوزش گلوم فرو دادم و لب های خشکم رو با چرخش زبون، کمی تر کردم. باغ از صدای گریه و شیون پر شده بود و مقابل نگاه های مسخ و ناباورم آدم ها با غمناک ترین حال، در رفت و آمد بودند. پلکم پرش گرفته بود و وحشت زده به اطراف نگاه می کردم؛ روی دیوار باغ دو جوون مشغول نصب پارچه های مشکی رنگ بودند و خدا بیامرز هایی که دهن به دهن می چرخید و توی گوشم اکو می شد.

میون دید تارم از اشکی که ناخواسته کاسه ی چشم هام رو پر کرده بود، سامان رو دیدم که به طرفم می اومد. لب هام به خنده ای تلخ و ناباور کج شد؛ پیرهنِ مشکی رنگش چه خوب توی تنش نشسته بود!

مقابلم ایستاده بود و با چشم هایی سرخ که انگار حسابی هم گریه کرده بود بهم نگاه می کرد. نمی خواستم چیزی رو باورم کنم و با فشردن لب هام روی هم و پلک زدن های بی رمقی سر به طرفین تکون دادم. اشک محکم و مصر روی صورتم چکید. حس می کردم از صورت ملهتب و داغم شعله های آتیش زبونه می کشه و گرمایی که باعث خمار شدن پلک هام شده بود.

سرم حسابی سنگین شده بود و همه چیز در مقابل چشم هام تار و بی رنگ شده بود، پاهام سست تر از قبل لنگ میزدند و زانوهایی که کم کم روی هم تا می شدند، حتی تحمل اون وزن کم رو هم نداشتند و در نهایت با بی حسی کامل روی زانو های خم شده و بی جونم نشستم. راه گلوم از بغضی بی اندازه بزرگ و خفه کننده بسته شده بود و نفس هایی که به شمارش افتاده بود. آخرین نفسم رو عمیق بیرون دادم و پلک هایی که با سقوطم روی چمن های خیس، بی رمق و کم جون روی هم رفتند.

با پاشیده شدن قطره های آب توی صورتم و صدای مامان که اسم رو با نگرانی صدا میزد می زد، آروم چشم باز کردم. نگاه گیج و منگم رو دورانی به اطراف چرخوندم و کمی موقعیت شناسی کردم؛ توی بغل سامان بودم و دو، سه نفری هم بالای سرم بودند.

خوب که دقت کردم رخساره بود و مرتضی. با نگرانی تمام بهم نگاه می کردند و مرتضی مرتب به مامان می گفت که بهتره ببرنم بیمارستان و صدای بغض آلود رخساره که بعد از نگاهی به من رو به مامان گفت:«اِ زندایی چشماش‌و باز کرد.»

همچنان گیج بودم و می تونم بگم خیلی درکی از اون موقعیت کنونی، نداشتم. دست سامان پشت کمرم قرار گرفت و در حالی که کمک می کرد بشینم، چشم های متورم و سرخش رو بهم دوخت و با لحن ملایم و رنگ گرفته اش از غم، لب زد:

-خوبی سوگند جان؟

دندون هام روی هم کلید شده بود و فقط آروم پلک میزدم، مامان هم دستم رو توی دست هاش گرفت و نگران پرسید:

-سوگند عزیزم خوبی؟

سرم هنوز هم درد می کرد و گزگزی سوزنده که شقیقه هام رو هم درگیر کرده بود. دستم رو روی سرم که رو به انفجار بود گذاشتم و برای چند ثانیه ای پلک روی هم گذاشتم؛ لحظه پیاده شدنم از ماشین و پارچه های مشکی رنگی که سر در باغ نصب می شدند اولین تصویر هایی بودند که مقابل پرده ی چشم هام نمایان شدند. انگار که تازه متوجه ی دور و ورم شده بودم و با ترس چشم باز کردم. نگران و ترسیده بهشون نگاه می کردم و بعد از کمی جا به جایی و جدا شدن از آغوش سامان، بریده بریده پرسید:

-چ... چی شده؟! ای...این همه آدم!

همون یه سؤالم کافی بود که اشک باز روی صورت هاشون راه بگیره. التماس آمیز رو به سامان که سعی داشت بغضش رو با کنترل چونه ی لرزونش فرو بده، نگاه کردم و درحالی که پیرهنش رو توی دستم هام چنگ می زدم بغض آلود گفتم:«ها چی شده؟ چرا هیچی نمی گید؟

س... سامان ت..تو رو خدا، تو بگو... بگو که واقعیت نداره... بگو... »

لبش رو زیر دندون گزید و بی طاقت تر از قبل مثل بقیه زد زیر گریه. مرتضی در حالیکه شونه های مردونه اش از گریه لرزش پیدا کرده بودند با دستی که روی چشم هاش گذاشته بود ازمون دور شد.

هنوز هم دلم نمی خواست چیزی رو باور کنم و با بغض و التماس ازشون می خواستم که بگن همه چیز یه دروغه و هیچ اتفاقی نیفتاده. بالاخره مامان درحالی که گریه می کرد با جمع کردن موهای آشفته ام که از زیر مقنعه ی مشکی رنگم روی صورتم ریخته بودند، اشک ریز و با لحنی تصلی دهنده لب باز کرد:

-آروم باش دخترم، آروم عزیز دلم.

-م... مامان آقاجون خوبه مگه نه؟ خ..

خوبه بگو..بگو دیگه...

سرش رو پایین انداخت و متأثر لب روی هم فشرد.

-باور کن خودمون هم نفهمیدیم چه طوری همچین اتفاقی افتاد خیلی یهویی شد...

و با گفتن اون حرف گریه اش شدت بیشتری گرفت و رخساره هم و سامان هم بدتر از اون درمند و غمناک اشک می ریختند.

شوکه و ناباور بهشون نگاه کردم و

زهر خندی زدم، کف دستم رو روی زمین تکیه گاه کردم و بعد از ثانیه ای در حالی که به طرفی هلشون میدادم طوری که که انگار یک باره جون گرفته باشم مثل برق از جام بلند شدم و به طرف ساختمون آقاجون رفتم. مامان و رخساره پشت سرم می اومدند و مرتب صدام می کردند. وحشت زده نگاه های ماتم زده ی آدم هایی رو که از کنارم رد می شدند، از نظر می گذروندم و قدم هام رو سمت ساختمون سنگی آقاجون تند تر می کردم.

میون چارچوب در ایستاده بودم؛ صدای هق هق و گریه خونه رو پر کرده بود و غم عجیبی که روی در و دیوار نشسته بود؛ غمی غلیظ که دنیا رو یک باره روی سرم خراب کرده بود. همگی با دست به سر و صورتشون می کوبیدند و گونه هایی چنگ زده می شد. فقط نگاهشون می کردم، شوکه بودم و با هر جیغ ضربان قلبم یک باره بالا می رفت، حتی نفس کشیدن هم برام سخته شده بود و حس می کردم هوایی برای بلعیدن وجود نداره. گریه و زجه زدن ها رو نگاه می کردم و قطره های اشکی که مثل شلاق روی صورت داغ و پر حرارتم، محکم کوبیده می شدند. سر به عقب چرخوندم؛ ناله های پرسوز رخساره قلبم رو توی هم مچاله کرده بود و سوزشی به جونم انداخته بود. افسارگسیخته با عبور از میون اون هَم هَمه خودم رو به اتاق آقاجون رسوندم. توی طاق در قرار گرفتم؛ دستم رو محکم به دیوار تکیه دادم چون می ترسیدم باز از حال برم.

مادرجون کنار تخت فلزی و ملحفه کشیده ی آقاجون نشسته بود و درحالی که به وسایلش نگاه می کرد، آروم و تلخ اشک می ریخت. دیدنش توی اون حال، باعث شعله ور شدن آتیش قلبم شده بود و حسابی گُر گرفته بودم. با صدای گریه و شیونِ بقیه، به خودم می لرزیدم، ترسیده نگاهم رو گرفتم و شونه هام توی هم جمع شدند. رخساره کنارم قرار گرفت. با پس زدن اشک هاش از روی صورت گلگونش، بازوم رو توی دست گرفت.

-دنبال چی می گردی سوگند، هان؟!

آقاجون دیگه نیست، دیگه نیست بفهم اینو!

بازوم رو از توی دستش بیرون کشیدم و با خشم و بغض سرش فریاد زدم:

-مزخرف نگو، نه... اون... اون خوب شده بود. ح... حتی امروز قرار بود مرخص بشه، تو.. تو....

بغض گلوم رو وحشیانه چنگ انداخت و با انفجارش سیل اشک روی صورتم راه گرفت. با ریزش اشک های پر دردم و گریه ای که به هق هق تبدیل شده بود روی زمین سر خوردم و همون جا توی چهار چوب در نشستم. مرتب آقاجون رو صدا می زدم و ناله هایی که آهنگ پرسوزشون دل بقیه رو هم حسابی سوزونده بود و با صدای بلندی گریه سرداده بودند.

مامان گریه کنون به سمتم اومد، با انداختن خودم توی بغلش زار زدم و زجه. هیچ وقت باورم نمی شد که یکی از بزرگ ترین حامی های زندگی ام رو اون قدر راحت بتونم از دست بدم!

از گریه و زاری بی اندازه صدام بالا نمی اومد و اشکم یه جورایی خشک شده بود. همراه مامان و رخساره با بدنی بی جون از ساختمون آقاجون بیرون اومدیم و سمت ساختمون خودمون که فاصله ی چندانی هم باهم نداشتند قدم برداشتیم. پله ها رو آروم آروم بالا رفتیم، با کندن کفش هام از پا یک راست من رو به اتاقم بردند.

با کمک رخساره لباسم رو با لباسی مشکی رنگ عوض کردم. از بودن میونِ اون همه جمعیت وحشت داشتم و اصلاً دلم نمی خواست پایین برم. خاطره ی تلخ دوسال پیش و مرگ سارا باز برام تداعی شده بود؛ روز های سختی که همچنان با یادآوریشون بهم می ریختم و حالم رو مثل یک آدم افسرده می کردند.

گوشه ای از اتاق نشسته بودم و به دیوار رو به رو خیره شده بودم. اون قدر توی خودم بودم که حتی متوجه ی حضور زهره (دختر عمو جلال) که درست کنارم نشسته بود هم نشده بودم. تا این که آروم گفت:«می خوای یه کم بخوابی؟»

با صدای خفه و نگاه خیره ام پرسیدم:

-کِی؟

با چشم های پر از اشک بهم چشم دوخت.

-چی کی؟

-کی این اتفاق افتاد؟

با سؤالی که پرسیدم رخساره از روی صندلیِ جلوی مانیتور بلند شد و سمتم اومد. دستش رو روی بازوهام کشید و با گذاشتن سرش روی شونه ام باگریه و هق هقی خفه شده نالید:

-امروز صبح.

خودم رو کنار کشیدم جا خالی کردم، با بُهت به طرفش برگشتم.

-چی! امروز صبح؟!

و نگاهم روی ساعت دیواری کشیده شد که عقربه های بلندش عدد سه رو نشون می دادند.

-اما الان...! پ...پس چرا من الان فهمیدم، چرا به من نگفتین؟ چرا؟

گریه اَمونم نداد و باز در نهایت درد زجه زدم، قلبم تیر می کشید و با گریه ای سراسر تلخی پرسیدم:

-خب... خب من... من... منم می خواستم ببینمش... ح... حداقل واسه ی آخرین بار...

درحالی که سعی می کرد گریه اش رو کنترل کنه پلک محکمی زد و سر پایین گرفت.

-خیلی در گیر بودیم، چون برای خودمون هم یه شوکِ بزرگ بود،

بعدشم که دایی رضا گفت خودش می خواد بیاد دنبالت و آروم آروم بهت بگه.

در حالی که با حرص دندون هام رو روی لبم فشار می دادم گفتم:

«مگه نگفتین حالش خوبه، هان!

پس چرا این طوری شد چرا؟»

زهره با صدای بلندی گریه می کرد و رخساره هم دست کمی از اون نداشت.

رخساره: به تو این طوری گفتن وگرنه...

خب... خب دایی رضا هم که از وابستگی تو به آقاجون خبر داشت، از ما خواست... خواست که به تو چیزی در این مورد نگیم.

ناباور و عصبی میون گریه خندیدم.

-پس واسه همین اجازه نداد برم بیمارستان؟! آخه چطور همچین کاری کرد، اما من می خواستم ببینمش...

با اون حرفم، زهره هم با گریه گفت:«اونم خیلی دلش می خواست که تو رو ببینه اما... »

حرفش رو با هق هقش نصفه گذاشت که با صدای بلند و پر حرصی داد زدم:

-نکنه بازم بابام خواسته بود!

اشک هام رو که پشت هم روی صورتم سرازیر می شدند پس زدم و سریع از روی زمین بلند شدم. رخساره هم از جاش بلند شد و متعجب پرسید:

-کجا؟

بدون حرفی قدم تند کردم و با بیرون رفتن از اتاق راه پله ها رو پیش گرفتم. باغ از قبل هم شلوغ تر شده بود و صدای صوت قرآن فضا رو با غم و اندوه پر کرده بود. چشمی چرخوندم که متوجه ی بابا شدم؛ پایین پله ها ایستاده بود. دست های مشت شده ام رو توی هم محکم فشردم. انگار خودش هم منتظر بود که بالاخره برم سراغش. به سمتش رفتم و همین که می خواست بغلم کنه خودم رو با خشم و عصیان کنار کشیدم. با گریه و دلخوری لب باز کردم:

-چرا نذاشتید ببینمش چرا؟ می دونید چند وقت بود، که ندیده بودمش؟!

از وقتی توی بیمارستان بستری شده بود فقط دو، سه بار دیده بودمش و بعد از اون هم به خاطر وضعیت بدم بعد از هر بار ملاقات، بابا برام ممنوع کرد و هر بار هم که از بهتر شدنش برام می گفتند و نزدیک شدن ترخیصش از بیمارستان، نگرانمی ام کم رنگ تر می شد و روز آخری که بابا گفته بود دیگه قراره مرخص بشه و می تونم توی خونه ببینمش. با همون امید خوشحال کننده کلاس هام رو پشت سر گذاشته بودم و افسوس که نمی دونستم دیگه هیچ وقت قرار نیست ببینمش.

نگاهی به اطراف و رفت و آمد های پر سر و صدا کرد و درحالی که سعی می کرد بغضش رو فرو بده، به سختی و باصدایی گرفته، لب هاش رو برای گفتن حرفی تکرن داد:

-چون... چون نگرانت بودم. توی این چندوقت که...

حرفش رو نیمه گذاشت و درحالی که اسم آقاجون رو به سختی به زبون می اورد گفت:«وقتی آقاجون بستری شد، خیلی اذیت شدی، تو فکردی واسه خودم آسونه!»

با چشم های اشکی بهش خیره شده بودم، چه قدر که یهو شکسته شده بود.

غمِ از دست دادنِ آقاجون به طور عجیبی بابا رو پیر کرده بود و از اون فاصله می تونستم تارِ موهای سفید رنگ رو لابه لای موهای تیره رنگش ببینم. واقعاً مقصر دونستن بابا خیلی مسخره و بی رحمانه بود، اون هم وقتی که خودش توی همچین حال بدی بود و چه قدر که دلم براش سوخته بود.

همچنان بهش نگاه می کردم. چونه ام از بغض می لرزید. برای لحظه ای سر بالا گرفت و با غم نهفته ی توی چشم هاش و با لحن سراسر غمگینش گفت:«حق باتوئه من... »

اما دیگه نتونست ادامه بده و شونه هاش از گریه پرش گرفت و این بار، این من بودم که به سمتش رفتم و محکم بغلش کردم.

چند روزی از مرگ آقاجون، با تمام شلوغی هاش گذشته بود. جز روز خاکسپاری توی هیچ کدوم از مراسم ها به خاطر حال و روز نامساعدم اون هم به اصرار بابا و دکتر، شرکت نکرده بودم و تمام اون مدت رو همش حبس اتاق بودم. تمایلی به دیدن کسی نداشتم و حتی رخساره چندین بار تا جلوی در اتاقم اومده بود و هر بار هم کلی بهش پرخاش کرده بودم. تنها کسی رو که پذیرفته بودم سامان بود که اون هم بعد از کمی حرف زدن و تسکین دادنم، سینی شام و ناهار رو روی میزِ کنار تختم می ذاشت و از اتاق خارج می شد که اغلب هم دست نخورده برش می گردوندم.

نسبت به چند روز قبل آروم تر شده بودم، اون تنهایی و محبوس کردن خودم توی اتاق خیلی هم برام بد نشده بود چراکه تا حدودی با خودم و اون غم بزرگ کنار اومده بودم. از روی تخت بلند شدم و سمت پنجره کوچیک اتاق رفتم، پرده ی سورمه ای رنگ و نقش دار رو آروم کنار کشیدم که با تابش یک باره ی اشعه های نور خورشید توی چشم و اتاقم، رو به رو شدم. با پاشیده شدن نور، تاریکی مطلقاً محو شد. یه جورایی به اون تاریکی عادت کرده بودم و با خوردن نور توی چشم هام، برای لحظه ای دستم رو روشون قرار دادم و رو برگردوندم. چند دقیقه ای طول کشید تا تونستم به اون نور عادت کنم.

چفت پنجره رو فشار دادم و بازش کردم. اکسیژن مطبوع و ملایم رو یک باره بلعیدم و وارد ریه کردم. سرسبزی باغ حس خوبی رو بهم منتقل می کرد و بعد از چند روز حبس بودن توی اتاق که فقط چند باری ازش خارج شده بودم اون هم برای رفتن به سرویس بهداشتی، بالاخره دلم می خواست بیرون برم و یه کم توی باغ قدم بزنم و کمی هم هوای بخورم. مردد بودم و همچنان آمادگی رو به رو شدن با کسی رو نداشتم اما با این حال از بودن توی اون اتاق هم خسته شده بودم و بالاخره تصمیم گرفتم. مهرماه بود و هوا سرمای لطیفی رو توی تن می نشوند، با همون بلوز نازک و مشکی رنگم از اتاق بیرون رفتم. همین که داخل مهتابی نسبتاً بزرگ و عریض، قدم گذاشتم ساختمون آقاجون رو کمی دید زدم. کسی بالا نبود و بنظر که همه پایین بودند و این رو از سر وصدا هایی که از ساختمون پایین می اومد، می شد فهمید.

از پله ها با قدم هایی شمرده پایین رفتم. نگاهم باز سمت ساختمون آقاجون کشیده شد؛ کلی کفش روی دو پله ی سنگی و پهن جلوی در جفت شده بود و می دونستم که جز خودمونی ها کس دیگه ای نمونده، اون هم برای تنها نذاشتن مادرجون و تسیکن غم بزرگش.

همه جا ساکت بود و بر خلاف چند روز گذشته باغ حسابی آروم بود و رفت و آمدی هم نبود. البته که از این موضوع رضایت داشتم چون هنوز هم از بقیه فراری بودم. دست هام رو توی بغل گرفته بودم و آروم آروم روی سبزه های خیس که معلوم بود تازه بهشون آب داده شده، راه می رفتم و قطره های آب از کناره های کفشم که باز بود به پا هام برخورد می کردند و اون ها رو کمی قلقلک می دادند. بعد از اون همه مدت لبخند کم رنگی روی لب های ماتم زده ام نشست اما خیلی زود و با به یاد آوردن غم آقاجون محو شد چرا که آقاجون همیشه خودش به باغ می رسید و گل و گیاه هاش رو خودش آب می داد. با یاد آوری اون خاطرات بغض مثل چند روز گذشته باز بیخ گلوم نشست. چشم هام از اشکی سریع، پر شده بودند اما سعی داشتم از ریزششون جلوگیری کنم.

همون طور قدم می زدم که برای لحظه ای چشمم به خونهِ درختی کوچیکِ انتهای باغ افتاد؛ جایی که تمام خاطرات بچگی ام رو توی یک لحظه برام زنده کرده بود. با لبخندی میون بغض لب گزیدم.

پلک آرومی زدم؛ انگار که به خاطرات گذشته سفر کرده بودم. یادمه توی یه کارتون دیده بودم و بعد از اون خیلی دلم می خواست من هم یکی مثل اون خونه رو داشته باشم و دیگه ول کن ماجرا نبودم، دقیقاً دو روز کامل رو همش گریه می کردم و بهونه می گرفتم که دیگه آقاجون دست به کار شد و یه دونه اش رو با کمک بابا، واسه ی من و سامان ساخت. یه خونه درختی قدیمی که تمام بچگی مون توش خلاصه می شد البته با بزرگتر شدنِ من و سامان اون خونه در ختی هم تغییراتی کرد و آقاجون از اول برامون باز سازیش کرد.

بدون پلک زدن محو دیدن اون همه خاطره ی شیرین بودم و بالاخره نزدیک تر رفتم. چند دقیقه رو فقط نگاهش کردم و بعد از اون با کمی تردید، از پله های چوبی اش که فاصله ی بینشون هم زیاد بود بالا رفتم. خیلی وقت بود که بهش سر نزده بودم. مخصوصاً توی چند وقتی که آقاجون درگیر بیماری بود. هنوز هم اون قاب عکس مُنبت کاری شده که عکس بچگیِ من و سامان در کنار آقاجون توش قرار داشت، روی دیوارش بود. دیدن اون عکس بیشتر اذیتم می کرد. بغض داشتم و هر لحظه آمده ی باریدن. حتی دیگه اونجا هم واسم امنیت نداشت و باز هم یاد آوری خاطرات که آه از نهادم بلند کرده بود. دیگه نمی تونستم تحمل کنم و با سنگین شدن نفس هام که به قفسه ی سینه ام فشار می اوردند عقب گرد کردم. دلم می خواستم از اون جا هم فرار کنم.

با احتیاط در حالی که به عقب می چرخیدم پا روی پله گذاشتم. هنوز چند تا پله بیشتر پایین نرفته بودم که وجود کسی رو از پشت سر احساس کردم!

درحالی که پام رو روی پله ی آخر می ذاشتم سر به عقب چرخوندم.

متعجب و جاخورده بهش نگاه می کردم اما این پسره دیگه کی بود؟!

اصلاً این جا چی کار می کرد؟

یه دستش رو به کمر زده بود و با دست دیگه اش گوشی تلفن رو روی گوشش نگه داشته بود. در حالی که آروم قدم بر می داشت با تلفن حرف می زد. این قدر آروم حرف می زد که اصلاً متوجه صحبتش نمی شدم و برای لحظه ای سر بالا گرفت که نگاهش روی من ثابت موند. حسابی هول کرده بودم و با دستپاچگی پا روی پله ی آخر گذاشتم که با پرت شدن حواسم مچ پام غلتید و روی زمین افتادم.

پشت تلفن چیزی گفت و بعد از قطع کردنش بلافاصله سمتم اومد اما قبل از این که جلوتر بیاد و بخواد کمکی کنه خیلی سریع خودم رو جمع و جور کردم و از روی برگ های سبز که کم کم رو به زری بودند و تک توک زیر پا صدا دار پودر می شدند بلند شدم و لباسم رو با کشیدن دستم تکوندم. چشمی تاب دادم که با تکون دادن سرش پوزخند ریزی زد. از چشمم، پنهون نموند و اون کارش حسابی عصبی ام کرده بود طوری که نتونستم رفتار وقیحانه اش رو بی جواب بذارم و با گارد خاصی سر بالا کردم و چینی بین ابروهای پهن و روشنم انداختم.

-می تونم بپرسم این جا چی کار می کنید؟ اصلاً شما کی هستید؟! کی به شما اجازه داده همه جا سرک بکشید و تا این جا بیاید؟

بدجور جبهه گرفته بودم اما اون خیلی آروم و خون سرد بود. چه قدر که چهره اش برام آشنا می اومد اما کجا دیده بودمش؟!

دست هاش رو توی جیب شلوار جین مشکی رنگش فرو کرده بود و فقط بهم نگاه می کرد. متقابلاً بهش چشم دوخته بودم و با نگاه های عصبی ام بهش تشر می زدم. همچنان گاردم رو حفظ کرده بودم که بالاخره جلوتر اومد و درحالی که یه دستش رو توی جیبش فرو کرده بود با دست دیگه اش، دسته مویی رو که روی پیشونی اش ریخته بود، به سمت بالا جمع کرد و تای ابروش رو بالا انداخت.

-به جا نمی یارم! اما فکر کنم...

از اون همه پرویی اش عصبی شده بودم. بی فکر و مغضوب لب باز کردم و توی حرفش پریدم.

-شما همیشه این قدر فضولی می کنید و همه جا سرک می کشید؟

با اون حرفم لبخند لج دراری زد و با بالا پروندن شونه هاش گفت:

«نه فقط بعضی وقت ها که خیلی کنجکاو می شم.

احساس می کردم با حرف هاش فقط می خواد حرص من رو در بیاره و یه جوری من رو به سخره گرفته بود. پوزخند تمسخر آمیزی زد و لب روی هم فشردم:

-خوبه به جای کلمه ی فضول کلمه ی مؤدبانه ای رو انتخاب کردید!

و با مکثی کوتاه و نگاه موشکافانه ام ادامه دادم:

-شما کی هستید؟

و باز هم با همون لبخند های حرص درارش که بدجوری روی مخم قدم می زد.

-خانوما مقدم ترن، می خوای اول تو خودت رو معرفی کن ها؟

صبرم روبه پایان بود و از فرط عصبانیت نمی دونستم باید چی کار کنم. چه قدر هم که پرو و وقیح بود! سرتاپاش رو کمی برانداز کردم.

-اصلاً خودتون کی هستید؟ با چه جرئتی تا این جا اومدید؟

و با تکون دادن انگشتم توی هوا همراه با لحنی متذکراً ادامه دادم:

-این جا شخصی ترین جایی هست که واقعاً دوست ندارم هرکسی سرش‌و پایین بندازه و بیاد. متوجه هستید که چی می گم؟

با ژست خاصی نگاهش رو بالا گرفت و سر تا پام رو بر وارسی کرد و باز هم همون نگاه پر مدعا و لبخند های پر تمسخرش. واقعاً کم آورده بودم و دیگه نمی دونستم چی باید بگم و چه جوابی بدم و با همون عصبانیت در حالی که لب و دهنم رو براش کج می کردم با عقب گردی غرولند کنان از اون جا دور شدم. آخه مگه می شد یه آدم این قدر ریلکس و لج درار باشه؟! نفسی از روی خشم فوت کردم و با رسیدن جلوی ساختمون می خواستم بالا برم که رخساره از پشت سر صدام کرد. به سمتش برگشتم که با ذوق خاصی گفت: «پس بالاخره از اتاقت بیرون اومدی.»

تازه یادم افتاده بود که چه قدر توی اون مدت بهش پرخاش کرده بودم و یه جورایی ازش خجالت می کشیدم.

رخساره جدا از این که دختر عمه ی من بود، صمیمی ترین دوستِ من هم به حساب می اومد که همیشه و همه جا کنارم بود و هیچ وقت توی هیچ شرایطی تنهام نذاشته بود. متوجه ی شرمندگی ام شده بود و با توی بغل جفت کردن دست هاش چشمی چرخوند و گفت:

نمی خواد قیافه ات‌و مثل آدمای شرمنده و خجالت زده بکنی چون خوب می دونی که من به این رفتار های تو عادت دارم.»

متأثر و خجول نگاهم رو به زمین دوختم.

-و تو هم می دونی که حال من اصلاً خوب نبود.

نزدیک تر اومد و دست هاش رو دورم حلقه کرد.

-می دونم نیازی به توضیح نیست قربونت بشم.

نگاه قدر شناسانه ای بهش کردم و لبخندی محو به روش زدم.

-معذرت می خوام، می دونم که توی این مدت رفتارم حسابی با همه بد بوده و فقط می تونم بگم که خیلی از این بابت شرمندم چون این فقط من نبودم که غصه دار آقاجون بودم، خب همه هم مثل من...

با کشیدن آهی ادامه دادم:

-قطعاً غم شما ها از غم من کمتر نبوده.

با اون حرف صورتم رو بوسید و دستی نوازشگر روی بازوم کشید.

-بی خیال، دیگه خودت‌و اذیت نکن چون همه هم می دونیم که تو چه قدر آقاجون‌و دوست داشتی پس رفتارت طبیعی بوده.

-ممنون که درک میکنی.

لبخندی به روم زد و بعد از نگاهی به اطراف گفت:«راستی از اون ور باغ می اومدی کجا رفته بودی؟ نکنه رفته بودی خونه درختی؟»

با سوالی که رخساره کرد یه لحظه یاد اون پسر غریبه ای که ته باغ دیده بودم، افتادم. چند دقیقه ای رو توی فکر فرو رفتم که با صدای رخساره به خودم اومدم.

پرسش گرانه نگاه ام کرد و پرسید:

-چیه چرا یهو رفتی تو فکر؟

-اوم... می شه چند لحظه با من بیای؟

ابرویی بالا انداخت.

-هوم؟

بدون اینکه توضیحی بدم توی یه حرکت سریع، دستش رو کشیدم.

-بیا بهت می گم.

با اون حرکت با لحن اعتراض آمیزی گفت:

«اِ کجا می بری من رو؟ اصلاً چی شده؟ اوف سوگند خب بگو دیگه، چرا با این عجله، من رو دنبال خودت می کشونی؟»

در حالی که دنبال خودم می کشوندمش گفتم:«چه قدر غر می زنی، خب الان می فهمی دیگه.»

نزدیک خونه درختی بودیم اما از اون پسر اصلاً خبری نبود!

متعجب دور و ورم رو نگاه می کردم که دستش رو از دستم بیرون کشید.

-اِ چی شده خب؟ این جا دنبال چی می گردی؟

باز نگاهی به اطراف انداختم اما مثل این که رفته بود.

گیج شونه ای بالا انداختم.

-نمی دونم تا چند دقیقه پیش که این جا بود!

-سوگند داری حوصله ام‌و سر می بری اصلاً کی رو می گی؟

-خب چیزه... همون پسره که یه کم پیش این جا بود دیگه!

دست هاش رو به کمر زد و تای ابروش رو بالا داد.

-من که اصلاً متوجه ی حرف های تو نمی شم! می شه درست و حسابی تعریف کنی ببینم چی می گی؟ کدوم پسره؟

روی تنه ی درختی که نزدیک خونه درختی بود نشستم و در حالی که همچنان با چشم هام اطراف رو می پاییدم گفتم:«خب اومده بودم یه کم راه برم و یه هوایی بخورم که این جا دیدمش.»

و با حرص دندون هام رو روی هم فشردم و ادامه دادم:

-یه پسر پر رو و اعصاب خرد کن.

متفکرانه نگاه ام کرد.

-خب حالا کی بود ببینم شناختیش؟

پشت چشمی براش نازک کردم و شونه بالا پروندن.

-وا حالت خوشه؟ خب اگه می شناختم که به تو نمی گفتم!

-آره راست می گی خب!

قدری فکر کردم و با ریز کردن چشم هام گفتم:«البته یه لحظه احساس کردم که شاید قبلاً جایی دیده باشمش، اما دقیقا یادم نمی آد کجا؟!»

-خب چه شکلی بود؟ این رو که دیگه می تونی بگی؟

-اوم... راستش رو بخوای خیلی دقت نکردم یعنی این قدر رفتارش و همین طور هم حرف هاش، اذیتم کرد که اصلا به چهره ش دقیق نشدم ولی خیلی پسر مرتب و موجه ای بود منظورم نوع لباس پوشیدن و ظاهرشه اما دقیقِ دقیق از چهره ش چیزی تو خاطرم نمونده!

-از دست تو! گفتم حالا چی شده؟!خب شاید از مهمونا بوده چون هنوز هم رفت و آمد هایی توی باغ هست.

-اوهوم فکر کنم همین طور باشه، آخه وقتی دیدم باغ آرومه گفتم لابد همه رفتند و دیگه کسی نیست.

-نه بابا هنوز هم کسایی هستند که برای گفتن تسلیت میان، تازه امروز یه کم باغ خلوت تر شده.

دست هام رو توی بغلم گرفتم و عصبی گفتم:

«ولی خیلی پسر بی ادب و گستاخی بود انگار نه انگار که یه دختر جلوش ایستاده بود بچه پرو!»

با اون حرفم با لحن مسخره آمیزی گفت:«خب همه که مثل ما از روحیه ی حساس و ظریف شما شناخت ندارند سوگند خانوم!»

و بعد از نگاهی با لبخند ریزی ادامه داد:

-خدا می دونه تو هم چه رفتاری باهاش کردی!

یه چپ چپ نگاهش کردم که حاضر جواب گفت:«مگه دروغ می گم؟»

دلخور لب هام رو توی هم جمع کردم و سر پایین گرفتم.

-آخه تو که نبودی ببینی چه رفتاری کرد!؟ البته فکر کنم من هم بیش ازحد حساس شدم، بی خیال اصلاً ولش کن.

چشمکی زد و با خنده و شوخی گفت:«شاید چون توی این مدت، آدم به چشم ندیدی این جوری رم کردی!»

رو بهش اخمی کردم.

-حالا هی یاد آوری کن، با توهم که اصلاً نمی شه حرف زد!

کنارم نشست و صورتم رو بوسید.

-ناراحت نشو شوخی کردم.

حرف زدن بارخساره مثل همیشه حالم رو بهتر کرده بود و حال و هوام نسبت زه قبل کنی عوض شده بود. از روی تنه ی درخت بلند شد و با تکوندن لباسش گفت:«پاشو که دیگه بریم پیشه بقیه.»

-بقیه؟!

-نه مثل این که حالت اصلاض خوش نیست! بابا جمعِ همیشگی مون دیگه، بچه ها رو می گم، مرتضی، حسین، زهره، مینا... والا توی این چند روز همه خیلی اذیت شدن، دیگه گفتیم مثل قبلنا دور هم جمع بشیم و یه کم حال و هوامون عوض بشه.

و لبخندی از سر ذوق زد و ادامه داد:

-خیلی خوبه که بازم دور آتیش جمع بشیم و مثل قبلنا کلی حرف بزنیم.

نفسی کشیدم و با بی حوصلگی گفتم:«تو برو من حوصله ندارم می رم اتاقم.»

-اِ یعنی چی میرم اتاقم؟! ببینم یعنی کافی نبوده این همه خودتو توی اتاقت زندونی کردی؟

ساکت بودم و چیزی نمی گفتم.

-ببین سوگند با این کارا چیزی درست نمی شه، همه ی ما آقاجون‌و خیلی دوست داشتیم اما... اما کاریش هم نمی شه کرد چون واقعاً نمی تونیم چیزی رو عوض کنیم.

با شنیدن اسم آقاجون اشک توی چشم هام جمع شد و بغض راه گلوم رو بست. با دیدن اون حال من سرش رو جلو آورد و با لحن آروم تری گفت:«بیا دیگه باور کن حالت بهتر می شه، آخه چرا این کار رو با خودت می کنی؟ چرا این قدر خودت رو اذیت می کنی؟»

سرم رو پایین گرفتم و لبم رو آروم گزیدم، در حالی که سعی می کردم مانع ریزش اشک هام بشم گفتم:

«دست خودم نیست، همه چیز و همه جا فقط اون‌و به خاطرم میارن، نمی تونم فکرم‌و ازش دور کنم.»

-سوگند، عزیز دلم می دونم چه حسی داری اما من فقط می خوام یه کم از این حال و هوا بیرون بیای، بابا از بس توی این چند روز گریه کردی کور شدی! تو فکر کردی آقاجون راضی که تو این جوری خودت رو اذیت کنی؟ به خدا نیست، پاشو فدات بشم پاشو بریم پیش بچه ها همش سراغت رو می گیرن.

با اصرار و حرف های رخساره بلاخره و به ناچار از جام بلند شدم و با این که خیلی تمایل نداشتم با هم دیگه پیش بچه ها رفتیم.

هوا تقریباً تاریک شده بود و بچه ها دور آتیش جمع شده بودند. گاهی اوقات آخر هفته ها رو دور هم توی باغ جمع می شدیم و با بذله گویی ها و شوخی های بچه ها حسابی هم کنار هم بهمون خوش می گذشت. رخساره یه ریز کنار گوشم حرف میزد، بی توجه دست هام رو روی سینه چفت کرده بودم و سنگ ریزه های زیر پام رو به سمتی حرکت می دادم. با فشار دست رخساره به بازوم سر بالا گرفتم. قبل از چرخیدن نگاهم سمتش، نگاه ناباور و شوکه ام روی حلقه ی دور آتیش ثابت موند. دستش رو کنار زدم و از حرکت ایستادم. پر بهت به چهره ی آشنایی که میون شعله های آتیش نقش بسته بود نگاه می کردم؛ باورم نمی شد همون پسر غریبه ای بود که ته باغ دیده بودم، درست هم کنار سامان نشسته بود! اما اینجا چی کار میکرد؟!

با سلقمه و صدای آروم رخساره از فکرو بیرون کشیده شدم.

-چیه چرا ایستادی؟ خب بیا دیگه.

گیج نگاهش کردم با حرکت سر به حلقه ی دور آتیش اشاره دادم.

-رخساره اون... اون پسره که کنار سامان...

و قبل از این که حرفم تموم بشه جواب داد:

-هیربد رو می گی؟ پسر عمه گل رخ؟

پرتعجب مردمک چشم هام گشاد شد.

-مطمئنی؟

-وا آره خب چه طور؟

-رخساره این... آخه این همون پسره ست که ته باغ دیدم! ی... یعنی پسر عمه گل رخه؟!

از حرفم جا خورده بود و با چشم های درشت و مشکی رنگش که حسابی توی تاریکی برق میزدند نگاهم کرد و گفت:

«جدی؟»

-اوهوم، خودشه!

انگشتش رو زیر دندون با حالت متفکرانه اش فشرد و تابی میون ابروهای پهنش انداخت.

-البته باید حدس می زدم، چراکه این غرور و چیزایی که گفتی فقط می شه به هیربد نسبتش داد. ببینم حالا یعنی اصلاً نشناختیش؟

-گفتم که حس می کردم یه جایی دیده باشمش ولی خب...

و قدری فکر کردم.

-اوم... نه فکر شم نمی کردم که پسر عمه گل رخ باشه، اصلاً از کجا باید می شناختمش؟! می دونی که خیلی ساله که ندیدمش. یعنی فقط ازش شنیدم، اونم از سامان و زمانی که یه پسر نوجوون بود. بعدشم خیلی عوض شده! اصلاً باورم نمی شه قشنگ صد و هشتاد درجه تغییر کرده! مگه می شه توی چند سال این همه تغییر کرده باشه؟!

خنده ی ریزی کرد و گفت:«حالا که می بینی شده. بعدشم هفت ساله میگذره بالاخره اون پسر نوجون باید یه تغییراتی کرده باشه خواهر من! اونم پسرا که رشدشون یهویی!»

و با گفتن اون حرف باز خندید. دستم رو شرمزده جلوی دهنم بردم.

-وای رخساره نمی دونی چه رفتار بدی باهاش داشتم.

شونه ای بالا انداخت و بی خیال گفت:«به نظر من که حقشه.»

-اِ رخساره!

-خب آخه تو هم گفتی که اون رفتار...

نذاشتم ادامه بده و و با پریدن تو حرفش گفتم:«آره، اما درست نبود بعد از این همه مدت، اونم واسه ی اولین برخورد این قدر بد توی ذهنش نقش ببندم.»

-خب حالا که چی؟ زشته این جا ایستادیم و هی به این و اون اشاره می کنیم.

-می بینی که کسی حواسش نیست ببین رخساره من اصلاً نمیآکام تو برو.

-کوفت حالا انگار چی شده یعنی این قدر واست مهمه؟

-بله که مهمه.

و گوشه ی لبم رو گزیدم و با پلک زدن متأثری ادامه دادم:

-وای حتماً تا الان واسه سامان هم تعریف کرده. می گم چیز بدی بهش نگفته باشه؟

-وا خل شدی؟ چی مثلاً؟

سرم رو برگردوندم و چینی به دماغم دادم.

-اوف حالا کلی باعث خجالت سامان می شم.

حسابی از دستم کلافه شده بود و با کشیدن نفسی بلند گفت:

«اصلاً به درک من‌و بگو که این همه منتظر تو شدم.»

حق با رخساره بود و ایستادنمون اونجا کمی زشت بود و برای تسلط بیشتر روی خودم چندتا نفس عمیق و بلند کشیدم.

-خیلی خب توهم باشه با این که خیلی خجالت می کشم اما... اما بریم.

و با گفتن اون حرف یه کم خودم رو مرتب کردم و با قدم هایی مردد به طرف بچه ها رفتیم. تازه متوجه حضورمون شده بودند و خیلی سریع سلام کردیم. همه ی نگاه ها از جمله نگاه متعجب پسر عمه گل رخ یا بهتر بگم هیربد، سمت ما کشیده شد. با یادآوری رفتاری که باهاش کرده بودم شرم زده لب گزیدم و نگاه گرفتم. بچه ها شروع به پرسیدن حالم کردند و هر کدوم یه چیزی گفتند. زهره دختر عمو جلال، مهربون لبخندی زد و گفت:«چه عجب بالاخره تو رو هم دیدیم سوگند جون، پس رخساره موفق شد و تونست تو رو از اتاقت بیرون بکشه!»

با اون حرف زهره، مریم دختر عمو محسن هم در ادامه گفت:«خوب کردی عزیزم بیا بشین.»

بچه ها برای نشستن تعارف می کردند و تنها کسی که چیزی نمی گفت و ساکت بود، هیربد بود که بعد از جواب دادن سلامم، هنوز هم متعجب و کمی جاخورده نگاهم می کرد. رخساره کنار مریم نشست و سامان هم کنار خودش برای من جا باز کرد و خواست که بشینم. نگاهم خیره به آتیش بود اما زیر چشمی حواسم رو به هیربد داده بودم و زیر نظرش داشتم. هر بار با یادآوری رفتارِ کنار خونه درختی، سرزنشگر به خودم بد و بیراه می گفتم و برای اینکه از سرزنشم کم کنم مدام رفتارم رو برای خودم توجیح می کردم و به خودم حق میدادم.

هیربد رو زمانی که شونزده، هفده سال بیشتر نداشت دیده بودم و بعد از اون هم به خاطر قهر چندین ساله ی بابا و عمه که به خاطر اومدن آقاجون و مادرجون به باغ، با هم بحث هایی داشتند، دیگه نتونسته بودم ببینمش البته تو اون دوران و زمانی که بابا و عمه گل رخ با هم دیگه قهر بودند، خیلی ها تلاش کردند که میونه ی شکراب شده شون رو درست کنند اما کینه و لج بازی عمه و بابا همچین اجازه ای رو نداد و بابا هم از حرف هایی که عمه درموردش زده بود حسابی ناراحت بود و زمینه ی آشتی به کل برچیده شده بود. اون طوری هم که بابا خودش می گفت بخشیدن عمه با وجود حرف هایی که به ناحق بهش روا داشته، واقعاً کار سختی براش بوده.

هرچند که بالاخره باهم آشتی کردند اما درست زمانی این اتفاق افتاد که آقاجون توی بیمارستان بستری شده بود و بابا و عمه به خواست آقاجون و ناچاراً به خاطر وضعیتی که داشت، هرطور که بود آشتی کردند.

جدای این ها همه، سامان و هیربد برخلاف بابا و عمه و بدون توجه به بقیه، دوستیِ خودشون رو ادامه دادند و همیشه هم دیگه رو می دیدند. سامان به خاطر درس و دانشگاه، آپارتمان کوچیکی رو واسه ی خودش گرفته بود و بیشتر وقت ها رو تهران بود. در هفته هم یکی دو روز رو به باغ می اومد و به همین دلیل بیشتر وقت ها با هیربد بود و خیلی اون رو هم نمی دیدمش.

وقتی دکترا گفته بودند هوای تهران

برای ریه های آقاجون سَمّه، با مشورت بقیه قرار شد به خونه باغ بیاند و این که یکی از بچه هاشون، همراه اون ها توی باغ زندگی کنه

که بابا قبول کرد و ما هم همراه آقاجون و مادرجون به باغ اومدیم. تقریباً دعواهای عمه و بابا هم این جوری شروع شد؛ عمه بر این باور بود که بابا قصد تصاحب اموال آقاجون رو داره و از علاقه ی بی اندازه ی آقاجون به خودش یه جورایی داره سؤاستفاده میکنه. هر چند که بابا ذره ای به اموال آقاجون چشم نداشت اما اصرار بی اندازه ی بابا برای موندنش کنار آقاجون و توی باغ باعث ریشه دووندن اون سوءزن ها شده بود. مادرجون هم معتقد بود که عمه گلرخ فقط به خاطر جوونی و خامی بی اندازه باعث اون همه کدورت شده و بیشتر هم به خاطر حسادت هایی که از بچگی به رابطه ی بابا و آقاجون داشته اون موضع گیری های افراطی رو پیش گرفته. گویا چندباری هم خیلی بد باهم بحث شون شده بود و به همین دلیل بود که عمه خیلی به باغ نمی اومد و موقع های که ما نبودیم یه سر کوچیک میزد و درغیر اون صورت ماشین می فرستاد و آقاجون و مادرجون رو چند روزی پیش خودش می برد.

حتی هیربد هم خیلی به باغ نمی اومد، یعنی یه جورایی اصلاً. حتی گاهی اوقات که آخر هفته ها با بچه ها دور هم جمع می شدیم هم توی جمع ما حاضر نمی شد. سامان هم که اکثراً با اون وقت میگذروند و می شه گفت اون هم خیلی توی دورهمی های چند وقت یک بار ما شرکت نمی کرد.

رخساره با فاصله ی کمی کنارم نشسته بود. بعد از نگاهی به بچه ها که همگی مشغول حرف زدن بودند سرم رو نزدیکش بردم، آروم و از لا به لای دندون های کلید شدم توی گوشش گفتم:

«خب چرا نگفتی اون هم هست؟»

روی کنده ی لوله ای درخت کمی جا به جا شد و نزدیک تر نشست.

-آخه گفته بود کار داره و قرار بود بره بوتیک!

-حالا چی کار کنم؟ اصلاً نمی تونم به کسی نگاه کنم، همش فکر می کنم واسه بقیه هم تعریف کرده!

-وا باز گفت دختره ی دیوونه، چی می خواد بگه مثلاً؟! مگه قتل کردی دختر؟!

-خب می گم شاید گفته باشه... مثلاً گفته باشه یه همچین دختری... اِ چه می دونم تو هم اه.

-کلاً رد دادی تو! آخه این چه فکرایی که می کنی؟!

-نمی دونم رخساره، من اصلاً نمی تونم این جا بمونم می خوام برگردم بالا.

چشم غره ای بهم رفت که با چهره ی مچاله شده از خواهش، گفتم:

«واقعاً سختمه چی کار کنم خب!»

زیر لب بد و بیراهی نثارم کرد و بعد از اون رو به بچه ها با لبخندی ساختگی و کم رنگ گفت:«هوا خیلی سرد شده می گم بهتر دیگه جمع و جور کنیم بریم داخل تازه می خواستن شامو هم بکشن».

با اون حرف رخساره، حسین هم در حالی که دست هاش رو روی زانو زده بود و از جاش بلند می شد گفت:

«آره من هم حسابی گشنم شده، پاشید بچه ها.»

این اولین باری بود که حسین رو این قدر آروم و غمگین می دیدم. چشم های پر برق و شیطونش از غم و ناراحتی کدر شده بودند و اون هم حسابی دمغ و بی حوصله نشون میداد. یکی از بچه های شوخ طبع و پر انرژی جمع های ما بود و در هر فرصتی سعی می کرد بقیه رو بخندونه و شوخی کنه اما مثل این که مرگ آقاجون انرژی اون رو هم گرفته بود و خیلی مثل قبل بگو و بخند نمی کرد.

با بلند شدن حسین بقیه هم از جاشون بلند شدند البته به جز سامان و هیربد. سامان در حالی که به صفحه ی گوشی اش نگاه می کرد رو به هیربد که منتظرش بود گفت:«تو برو من باید یه تلفن بزنم، بر می گردم.»

و از روی کنده بلند شد و سمت ورودی باغ رفت. هاج و واج نشسته بودم که رخساره بهم اشاره داد و من هم از جام بلند شدم و همین که می خواستیم دنبال بچه ها سمت ساختمون آقاجون بریم هیربد رخساره رو صدا زد و از حرکت ایستادیم. همزمان با هم سر به عقب چرخوندیم. رخساره پرسشگرانه نگاهش می کرد. برای اینکه مزاحم حرفشون نباشم و بیشتر از اون باهاش چشم توش چشم نشم رو به رخساره با لبخندی مضطرب گفتم:«خ... خب پس من می رم، توهم کارت تموم شد زودی بیا... »

هنوز حرفم تموم نشده بود که هیربد مابین حرفم اومد و درحالیکه نگاهش به من بود دست به کمر گفت:«رخساره من با دوستت کار دارم.»

و در ادامه یه چشمش رو روی هم گذاشت و طوری که مثلاً سعی داشت اسمم رو به خاطر بیاره گفت:«اوم... آها سوگند. با اون کار دارم»

حسابی از حرفش جا خورده بودم و اصلاً دلم نمی خواست باهاش تنها بمونم؛ چون هنوز هم نمی دونستم چه توضیحی باید بابت رفتار عصرم توی باغ بهش بدم!

رخساره نگاهی به من کرد و با شیطنت خاص و چشم های پر خنده اش گفت:«اما بهتر تو بمونی، من میرم.»

و با پوز خندی ادامه داد:

-کارت تموم شد زودی بیا.

با بدجنسی تمام دقیقاً عین جملات خودم رو، به خودم تحویلم داد و رفت!

همون جوری ساکت ایستاده بودم و مضطرب گوشه ی لبم رو می جوییدم که نگاهی کرد و با انداختن چینی گوشه ی چشم هاش گفت:«می تونیم راه بریم؟»

آب دهنم رو قورت دادم و مثل دخترای خنگ گفتم:«م... من... آخه الان شام رو می کشند... »

لبخندی زد.

-چیه نکنه خیلی گشنت شده؟

از حرفش حسابی خجالت کشیده بودم و توی دلم به خودم ناسزا می گفتم. آخه اون چی بود که گفتم!

سری تکون دادم و با لبخندی ظاهری، ناخواسته باهاش همراه شدم.

توی باغ که حسابی هم تاریک شده بود و جز نور ماه روشنایی نبود راه می رفتیم. چراغک های استوانه ای شکل هر گوشه از باغ خاموش بودند که گویا توی چند روز گذشته به خاطر بارون اتصالی پیدا کرده بودند و این باعث شده بود که تاریکی باغ پر رنگ تر از قبل بشه.

منتظر بودم که بالاخره گفت:«حتما خیلی از دست من ناراحتی که به زور خواسته ام رو قبول کردی هان؟»

کمی به خودم مسلط شدم و لبخندی ساختگی روی لب هام نشوندم.

-نه اصلاً، بعدشم چرا باید ناراحت باشم!

و در ادامه با شرمی نامحسوس ابرویی بالا انداختم.

-ولی من فکر می کردم شما از دست من ناراحت باشین.

نیم نگاهی انداخت و لبی روی هم فشرد:

-نمی خواستم اذیتت کنم، ولی اون لحظه معلوم بود که خیلی از دستم عصبانی شدی نه؟

-خب تا حدودی بله اما فکر کنم من یه کم تند برخورد کردم.

در جواب فقط پوز خندی زد. یه کم از رفتار های نسبتاً عجیبش، تعجب کرده بودم!

یه جورایی غیر قابل پیش بینی بود.

در حالی که لحنش صمیمی تر شده بود بهم نگاهی کرد و گفت:«باورت می شه وقتی دیدمت اصلاً نشناختمت! اما وقتی گذاشتی رفتی تازه یه حدس هایی زدم.»

پرسشگرانه نگاهش می کردم که چینی به پیشونی اش انداخت و با عمیق ترکردن خطوطش، به چشم هام اشاره داد.

-تنها چیزی که ازت توی خاطرم مونده بود این عسلای خوش رنگ بود.

انگار که ازم تعریف کرده بود و با اون حرفش لبخند کوچیکی گوشه ی لبم نشست.

هنوز هم کمی دستپاچه و معذب بودم و خیلی نمی تونستم مثل اون راحت برخورد کنم. همون طوری که آروم قدم برمیداشت دست هاش رو توی جیب شلوار جین مشکی رنگش فرو کرد و گفت:«البته این‌و هم بگم که راجع بت یه چیزایی هم شنیده بودم.»

کنجکاو کمی سمتش چرخیدم و با لبخندی کم رنگ پرسیدم:

- از کی و مثلاً چی؟

با چرخش لب و دهنش و سرش رو تکون داد.

-از سامان شنیده بودم اون هم خیلی کم و فقط در حد چند جمله که مثلاً سوگند الان کلاسه و امتحان داره و یا مثلا اگه فلان کتاب رو براش نگیرم توی باغ رام نمی ده و از این جور حرفا.

و در ادامه با ژستی خاص و نگاهی سراسر تکبر سرتا پام رو بر انداز کرد و پوزخندی زد.

-و این جمله ها باعث می شد فکر کنم تو یه دختر بچه ی نه یا ده ساله ای!

احساس کردم لحنش کنایه آمیزه و بعد از مکثی در حالی که سعی می کردم عصبانیتم رو کنترل کنم، لب روی هم فشردم.

-مطمئنید نمی خواید بازم اذیتم کنید؟

و در ادامه با لحن دل خورانه ای در حالی که دستم رو به کمر زده بودم ایستادم.

-بعدش هم مگه شما بچگی من و خودتون‌و یادتون نمی یاد؟! تو فقط چهار، پنج سال از من بزرگتری!

ناخواسته بعد از اون همه شما گفتن تو خطابش کرده بودم و لبخندی از اون تغییر لحنم زد. از لحن حرف زدنش و لبخند های مرموزِ راه به راهش حسابی حرصم گرفته بود و سعی می کردم همچنان خودم رو کنترل کنم که مبادا باز از کوره در برم و رفتار غیر معقولی ازم سر بزنه. با تمام غرور لبخند تمسخر آمیزی زد و با کشیدن پنجه توی موهای لختش ابرویی بالا پروند.

-خب مشکل این جاست که من اصلاً یادم نمیاد توی بچگی با همچین دختر بچه ی تُخسی هم بازی بوده باشم؟!

از شدت عصانیت لب هام رو جمع کرده بودم و دست هایی که کنارم محکم توی هم مشت شده بودند. چه قدر راحت می تونست عصبیم کنه!

نفس تندم رو بیرون دادم و با قیافه گرفتنی پرسیدم:

-می تونم بپرسم منظورتون از این حرف ها چیه؟

مقابلم ایستاده بود و هیبت بزرگش سایه ای بلند رو روم انداخته بود. درست در برابرش مثل یه عروسک بودم!

تسلطش رو روی خودم احساس می کردم و چند قدمی عقب به عقب برداشتم که در عین آرامش لبخندی زد.

-آخه فکر می کردم این چند روز همش مشغول بازی با بچه های دیگه باشی، وقتی هم شنیدم که خودتو توی اتاق حبس کردی متوجه شدم که علاوه بر تُخس بودنت خیلی هم دختر بچه ی لجبازی هستی!

حسابی با حرف هاش عصبانی ام کرده بودم. واقعاً که چه قدر آدم گستاخ و اعصاب خورد کنی بود!

از رفتارش حیرت کرده بودم، آخه چه طوری به خودش اجازه می داد با

من اون جوری حرف بزنه!

با خشم و دلخوری بهش نگاه کردم.

-من رو باش که می خواستم ازتون معذرت خواهی کنم فکر می کردم...

نفسی فوت کردم و بعد از مکثی درحالی که روی کلمه ی دختر بچه تأکید می کردم با لحن پرحرصم گفتم:«اصلاً ببینم سامان تاحالا بهتون نگفته این دختر بچه چندسال داره؟»

با گفتن اون حرف کمی جلو تر اومد و با متانتی خاص پلک خماری زد.

-نه نگفته، البته اگر هم می گفت فرقی نمی کرد چون باز هم رفتارت مثل یه دختربچه ی نه ده سال ست!

حسابی داغ کرده بودم. مغضوب و عصبی نگاهش کردم و با تأسف سر به طرفین تکون دادم.

-واقعاً براتون متأسف...

فاصله رو با برداشتن قدمی کم کرد و تو حرفم پرید.

-خسته نشدی این قدر از "شما" و این کلمات مؤدبانه استفاده کردی؟! حالا هرکی ندونه فکر می کنه واقعاً خیلی دختر آروم و مؤدبی...

این بار من تو حرفش جَستم و با لحن متذکرانه و عصبی ام انگشتی جلوی صورتش تکون دادم.

-مراقب حرف زدنت باش تو حق نداری به من توهین کنی!

تقریباً گریه ام گرفته بود چرا که هیچ وقت تا اون اندازه کم نیورده بودم و کسی نتونسته بود اون همه تحقیرم کنه. از بی دست و پایی خودم در مقابلش حسابی عصبی بودم. مثل بچه ها با بغض و دلخوری نگاهش کردم و درحالیکه به عقب، قدم بر می داشتم ادامه دادم:

-ح... حالا می فهمم چرا تو این مدت هرچی سامان از تون می گفت اصلاً مشتاق دیدار نبودم. چون حس کرده بودم این قدر آدم مغرور و...

و قبل از تموم شدن حرفم مچ پام توی اون تاریکی میونِ علف های بلند و پیچکی باغ گیر کرد، سعی داشتم تعادلم رو حفظ کنم که توی یک لحظه سمتم خم شد و دستم رو قبل از سقوطم روی زمین گرفت.

نگاهم روی دستش که محکم انگشت هام رو گرفته بود ثابت شده بود. دستم حرارت عجیبی گرفته بود و گونه هام یکباره سرخ شده بودند، سر بالا گرفتم و نگاهش کردم؛ حسابی هول کرده بودم و بالافاصله دستم رو از دستش بیرون کشیدم که با نگاه مرموزش لبخندی نامحسوس زد و گفت:«چیه چرا این قدر دستپاچه شدی فقط خواستم کمکت کنم!»

-ل... لازم نکرده، نمی خواد به من کمک کنید.

-این که میگم دختر بچه ی لجبازی هستی منظورم دقیقاً همین رفتاراته.

در حالی که با نفرتی لحظه ای بهش نگاه می کردم از کنارش رد شدم و با شتاب به انتهای باغ دویدم.

با رسیدن به خونه درختی، کنار پله ها چوبی اش تکیه زدم و نفس پر خشمم رو صدا دار فوت کردم. پلک روی هم گذاشتم و سعی کردم خشم رو از خودم دور کنم.

اون جا کنار اون خونه درختیِ محاصره شده بین درخت های بلند قامت سونوبر، بیشترین امنیت رو داشتم و تنها جایی بود که خیلی آرومم می کرد. نفس کوتاهی کشیدم و روی تنه ی درختی نشستم. نگاهم سمت آسمون پرستاره ی باغ رفت؛ گاهی اوقات با آقاجون به تماشای این تابلوی دیدنی و پر زرق و برق، توی آلاچیغ ،درست وسط باغ، می نشستیم و مادرجون هم برامون چای دارچین می اورد. با پلک زدنی قطره های اشک بی محابا روی صورتم سرازیر شدند. یه خلأ بزرگ رو توی قلبم احساس می کردم و می دونستم دلیل گریه هام فقط به خاطر گستاخیه اون آدم نیست چراکه احساس دلتنگیِ شدیدی توی وجودم رخنه کرده بود و فقط منتظر بهونه ای بودم برای باریدن دوباره. تصویر آقاجون جلوی چشم هام نمایان شده بود و اشکی که کاسه های چشم هام رو باز پر کرد. صورتم رو توی دست هام گرفتم و آروم آروم اشک ریختم.

پلک هام رو بسته بودم و غرق در سکوتی بودم که گه گاه با صدای جیرجیرک ها درهم می شکسته می شد. با صدای خش خش برگ ها زیر قدم هایی آروم دست هام رو کنار زدم و بلافاصله سر بالاگرفتم. باورم نمی شد باز هم اون!

نگاه دلخورم رو ازش گرفتم و ته مونده ی اشک رو پاک کردم که بعد از لحظه ای ایستادن و نگاه کردن، اومد و درست کنارم روی تنه ی درخت نشست. با نشستنش روی تنه ی درخت کمی ازش فاصله گرفتم که با صدای آرامش بخشش اسمم رو با آهنگی خوش ریتم صدا کرد. چه قدر که شنیدن اسم از دهنش برام خوشایند بود!

بدون این که نگاهش کنم با لحنی که از اعتراض و دلگیری رنگ گرفته بود گفتم:«چرا اومدی؟ توهین دیگه ای هم هست؟!»

ساکت بود و چیزی نمی گفت. بالاخره آروم نگاهم رو برای سنجش وضعیت سمتش چرخوندم. زیر نور ماه قرار گرفته بود؛ آروم بود و با چشم های قهوه رنگ و بیش از اندازه خمارش خیره نگاهم می کرد. بعد از دو، سه بار برخورد برای اولین به چهره اش دقیق شدم. برام عجیب بود اما چشم هاش با اون حالت خمارشون بدجوری من رو میخ کوب خودشون کرده بودند؛ جاذبه ای که حسابی من رو سمت خودشون کشونده بودند و کمی بی پروام کرده بودند. حتی موقعی هم که باهاش حرف می زدم این قدر دقیق چهره اش رو ندیده بودم؛ چشم هایی کشیده و خمار با رنگ قهوه ای روشن، مو های خرمایی وته ریشی که حسابی صورتش رو مردونه و جذاب تر کرده بود. از خودم در تعجب بودم اما من چم شده بود چرا این قدر در برابرش بی دست و پا شده بودم؟!

حتی نمی تونستم حرف بزنم، فضای خیلی سنگینی برام بود و با بیرون دادن نفس تند و بلندی بالاخره نگاهم رو ازش گرفتم. باز در مقابلش جبهه گرفته بودم و با تنیدن ابروهام توی هم گفتم:«چرا اومدی این جا؟»

صدا دار نفسی کشید.

-معذرت می خوام، می خوام عذر خواهیم‌و باورکنی چون...

با تمسخر حرفش رو قطع کردم.

-آره مثل دفعه ی قبل! لابد باز هم نمی خواستی اذیتم کنی؟!

-باور کن از ته دلم بود، چون وقتی دیدم اون جوری ناراحت شدی و این که باعث شدم اشک بریزی از خودم بدم اومد نمی خواستم همچین کاری بکنم. فکر نمی کردم این قدر زود رنج و حساس باشی!

با نگاهی مغضوب سمتش چرخیدم و با لحنی محکم گفتم:«کی گفته من به خاطر حرف های تو گریه کردم؟!»

با لبخندی کم رنگ لب روی هم فشرد. در حالی که سرم رو پایین گرفته بودم با بازی با انگشت هام ادامه دادم:

-من... من فقط دلتنگ بودم... دل... دلتنگ آقاجون همین.

عجیب بود اما دیگه از گارد گرفتن مقابلش خبری نبود. با همون نگاه های آرامش بخش و دو جمله ای که گفته بود، مثل موم نرم شده بودم. کمی سرش رو نزدیک تر اورد.

-نمی دونم ولی حس کردم با حرف هام آزرده ات کردم.

در حالی که با انگشتر توی دستم بازی می کردم جواب دادم:

-نبودش خیلی برام سخته، ب... برام سخته، چون پذیرفتن این که آدمی رو که تا چند وقت پیش کنارت بود و باهاش نفس می کشیدی... الان دیگه نیست خیلی حس بدیه. خیلی سخته کسی رو که همیشه کنارت بود و هر روز به دیدنش عادت کرده بودی دیگه نتونی ببینی. سخت تر از اون هم خاطراتین که مدام جلوی چشمات رژه می رند.

بغض گلوم رو باز چنگ زد و برای این که باز گریه ام نگیره با بلعیدن آب دهنم ساکت شدم. با لحنی مهربون که یه کم هم برام تعجب آور بود نگاهی کرد و گفت:«با این حال من هم سوهان روحت شدم مگه نه؟»

نمی دونم چرا اما دیگه مثل قبل از دستش عصبانی نبودم. شاید هم به خاطر این بود که حسابی تحت تأثیر لحنش بودم. لبخند کم رنگی زدم.

-تقصیر خودمم هست این روزا خیلی حساس شدم؛ با کوچیک ترین چیزی بهم می ریزم.

-باز هم معذرت می خوام. واقعاً نمی دونم چی بگم!

و در حالی که از جاش بلند می شد گفت:«امیدوارم عذر خواهیم رو قبول کنی.»

و بدون هیچ حرف دیگه ای راهش رو کشید و رفت!

چه قدر رفتارش عجیب بود!

با این حال به نظر می اومد که از رفتارش پشیمون شده اما خب چرا اون جوری رفتارکرد که حالا بخواد این طوری معذرت خواهی کنه!

چند دقیقه ای رو توی فکر بودم و ذهنم مشغول کلنجار رفتن با شخصیت عجیب و غریبی که کمی هم مرموز بود اما اون همه درگیری ذهنم بی نتیجه بود!

از تاریکی باغ می ترسیدم و بعد از تکوندن لباسم و جدا کردن برگ های خشکِ چسبیده به پیرهنم راه ساختمون آقاجون رو پیش گرفتم.

بچه ها توی هال نسبتاً بزرگ، از این ور به اون ور می دویدند و حسابی هم شلوغ کرده بودند. مادرجون و بقیه هم توی اتاق نشیمن دورهم جمع شده بودند. سمت آشپزخونه رفتم؛ مامان و زن عمو ها همگی در تدارک شام بودند. با سلامی که دادم نگاه ها سمت من چرخید. همگی یه جورایی از دیدنم تعجب کرده بودند و بعد از چند دقیقه شروع به پرسیدن حالم کردند. مامان با لبخندی روی لب، سمتم اومد. دست رو توی دستش گرفت و با کنار زدن موهام از توی صورت پرسید:

-خوبی مامان جان؟

-ممنون بهترم.

-وقتی رخساره گفت رفتی توی باغ یه کم قدم بزنی خیلی خوشحال شدم.

-ببخشید می دونم که خیلی نگرانتون کردم.

بوسه ای روی دستم زد.

-همین که تو خوب باشی کافیه عزیزدلم. خیلی خب برو پیش دخترا.

-کمک نمی خواید؟

با اون سؤالم زن عمو رعنا، در حالی که چادری گلدار به کمر بسته بود وسبزی هارو توی سینک می شست سر به عقب چرخوند.

-مرسی سوگند جون تو برو عزیزم دیگه کاری نیست. یه کم دیگه شام رو می کشیم.

با لبخندی رو به زن عمو از آشپز خونه خارج شدم که عمه گلرخ جلوی روم و میون چارچوب در ظاهر شد. با لحن آرومم سلام کردم که یک باره بغلم کرد و با بوسه ای روی گونم گفت:

«عمه قربونت بره چه طوری تو؟»

-خوبم عمه جون ممنون.

در طول دوره ی درمان آقاجون و بستری شدنش توی بیمارستان چندین بار با عمه گفت و گوهای کوتاهی داشتیم و کمی باهم حرف زده بودیم. توی اولین دیدار هم رفتارش خیلی گرم و صمیمی بود و کلی هم ازم دلخور بود که چرا حالا که اون نمی تونسته به باغ بیاد، من برای دیدنش نرفتم. دستم رو به آرومی فشرد و لبخندی محو زد.

-خوب کردی رفتی باغ فکر کنم بهتری نه؟

-آره بهترم.

و در ادامه سر تا پام رو نگاهی کرد و سینه اش با کشیدن نفسی پر حسرت کمی پرش پیداکرد.

-چه قدر همه چیز زود می گذره، آخ که چه خاطراتی توی این باغ و خونه داشتم. شما ها خیلی کوچولو بودید. کلی باهم توی باغ بازی می کردید. تو، سامان، هیربد، مرتضی... همه. آقاجون هم همیشه باهاتون هم بازی می شد.

متأثر لب روی هم فشردم که با کشیدن آهی از سر دل در حالی که سعی می کرد گریه اش رو کنترل کنه دندون هاش رو بهم فشرد و با صدای لرزونش گفت:

«چ... چه روز های خوبی بودند. کاش... کاش می تونستم این همه سال‌و جبران کنم.»

دستم رو برای همدردی روی بازوش کشیدم و لبخندی ملایم زدم.

-دیگه بهش فکر نکنید چون این جوری فقط خودتون‌و اذیت می کنید.

نگاه قدر شناسانه ای بهم کرد و با لحن پر تحسینش گفت:«تو چه قدر بزرگ و عاقل شدی عزیز دلم.»

توی دلم پوزخندی به اون حرفش زدم؛ چراکه از نظر اون پسر پر مدعاش من هنوز هم یه دختر بچه ی چند ساله بودم!

لبخندی در جواب زدم که با شرمندگی نامحسوسی نگاهش رو گرفت و و لب زیر دندون کشید.

-من توی این سال ها خیلی در حق بابات بی انصافی کردم و این‌و خیلی دیر فهمیدم.