رمان آس دل به قلم س.شب

يک تغيير، يک دوست، يک بازي، برملا شدن اسرار...

مقدمه:

هيس! ساکت!

نمي‌خواهم بشنوم صداي زوزه‌‌‌ي سکوت شب را!

خاطرات به يادم مي‌آورد همه‌ي آنچه نبايد!

هيس! باز هم سکوت!

چرا سکوت شب همه‌ي چيزهاي تلخ و شيرين را به ياد مي‌آورد؟

انگار مغزم فيلم شده و نوارش مرزي ندارد.

همين‌طور دايره‌وار مي‌چرخد و مي‌بينم؛ شيريني خاطرات و لبخندم و تلخي‌‌اش را!

مزه‌‌ي گس مي‌دهد.

من از اين مزه بيزارم.

نمي‌خواهم باور کنم بر من چه گذشته.

اين سکوتِ شب، شده يک تراژدي مرموز.

بايد مرغ عشق با صداي فريادش اين سکوت را بشکند و مرا رها کند.

پيله‌‌ي مرا بشکن و مرا آزاد کن از اين زنجير...

***

تاريکي و سکوت؛ فقط زوزه‌ي باد اين سکوت رو مي‌شکست. باور اين اتفاق برام مثل کابوس بود؛ کاش واقعا کابوس بود نه واقعيت!

لباس عروسم رو جمع مي‌کنم که توي دست پام نباشه. به اطراف نگاه مي‌کنم. چشم‌هام به تاريکي عادت کرده. چند ساعتي هست که اينجام. نور کمي از پنجره‌ي کوچيکي به انباري مي‌تابه که کمي اون رو روشن کرده. از جام بلند ميشم و سمت پنجره ميرم.

از لاي چوب‌هايي که به‌طور نامنظم به پنجره زده شده به بيرون نگاه مي‌کنم. چيز خاصي ديده نميشه؛ فقط تاريکي مطلق و صداي باد که سکوت رو مي‌شکنه.

چند ضربه به چوب‌ها مي‌زنم؛ ولي اين‌قدر محکمه که اصلا تغييري ايجاد نميشه. از پنجره فاصله مي‌گيرم. چه فکر احمقانه‌اي کرده بودم! مثلاً مي‌خواستم با اين دست‌هاي يخ‌‎زده و چوب‌هاي محکم روي پنجره چي‌کار کنم؟ کاري ازم برنمي‌اومد. با وجود شيارهاي باريک حتي نمي‌تونستم خوب بيرون رو ببينم، چه برسه که بخوام با چندتا ضربه با اين دست‌ها چوب‌ها رو بشکنم. فکر کردم مثلاً مثل تو فيلما الان چوب‌ها مي‌شکنه و مي‌تونم فرار کنم.

نمي‌دونم چند ساعته تو اين انباري هستم. دستم رو سمت صورتم مي‌برم. هنوز جاي کشيده‌ش درد مي‌کنه. انگشتم رو به کنار لبم مي‌کشم. از دردش چشم‌هام‌ رو ريز مي‌کنم و «آخ» کم‌جوني ميگم. انباري که توش هستم مثل يخچال مي‌مونه؛ اين‌قدر سرده که حس مي‌کنم دست‌هام و پاهام حس ندارن. دست‌هام رو دورم حلقه مي‌کنم تا شايد يه‌کم گرم بشم؛ ولي اين کار هم از سرمايي که به استخون‌هام رسوخ کرده بود کم نمي‌کنه. قسمتي از تور دامن لباس عروس رو ميارم بالا تا شايد کمي بتونم بالاتنه‌م رو بپوشونم و گرمم بشه؛ ولي بي‌فايده‌ست. اين لباس لعنتي اين‌قدر بالاتنه‌ش عـريـ*ـان هست که با چندتا تيکه تور نميشه خودم رو گرم کنم.

به سمت در ميرم. تا کي مي‌خواستم همين‌جوري بشينم؟ بايد زودتر تکليفم روشن مي‌شد.

با مشت بي‌جونم که از سرما بي‌حس شده چندبار به در مي‌زنم.

- آهاي! کسي اونجاست؟ چرا اين در رو باز نمي‌کنيد؟

چندبار ديگه به در مي‌کوبم؛ ولي خبري نيست. همه‌جا سکوت بود. ته اين باغ لعنتي کسي صدام رو نمي‌شنيد. قدم مي‌زنم شايد بتونم خودم رو گرم کنم. اگه مي‌نشستم بيشتر سردم مي‌شد.

- خدايا اين چه مصيبتي بود؟ خودت کمکم کن!

ياد چهره‌ي عصبانيش افتادم. ياد سيلي محکمي که به صورتم زده بود. لعنتي چه دست سنگيني داشت!

از دست اين لباس کلافه شده بودم؛ اين‌قدر پف داشت که نمي‌تونستم خوب راه برم.

مدام به خودم اميدواري مي‌دادم که همه‌چي درست ميشه. ديگه پاهام توان راه‌رفتن نداره؛ سرما به مغز استخونم رسوخ کرده. يه گوشه مي‌شينم و بازم دست‌هام رو دور خودم مي‌پيچم. خودم رو تکون ميدم شايد گرمم بشه. اشک توي چشمم جمع شده. دلم مامان رو مي‌خواست. دلم هستي رو مي‌خواست. الان اگه خونه بودم داشتيم شام مي‌خورديم.

صداي پايي مياد. خودم رو کنار ديوار مي‌کشم. در باز ميشه و قامت بلندي جلوي در ظاهر ميشه. تو تاريکي نمي‌تونم تشخيص بدم کيه. يه‌کم جلوتر مياد. خودم رو بيشتر به ديوار مي‌چسبونم.

بهم نزديک ميشه. نور گوشيش رو روشن کرده و سمتم مي‌گيره. چشم‌هام رو به‌خاطر نوري که مستقيم تو صورتمه ريز مي‌کنم.

- خب، خب! رسيديم به تو موش کوچولو.

حرفي نمي‌زنم.

- صورتت که درد نمي‌کنه هان؟ حالت خوبه عزيز؟

بازم سکوت مي‌کنم. يک‌دفعه حالت صداش عوض ميشه و داد مي‌زنه:

- حالا من رو دور مي‌زني آره؟ من رو؛ اردلان شاهي رو! مي‌دوني من کي‌اَم دختره‌ي احمق؟ با خودت چي فکر کردي که مي‌توني سر من رو کلاه بذاري؟ چطور جرئت کردي اين بازي رو با من بکني؟ فقط دعا کن پيداش کنم؛ وگرنه بايد گورت رو بکني خوشگله!

نمي‌تونستم به‌خاطر نوري که توي صورتم بود خوب صورتش رو ببينم؛ ولي با اين طرز حرف‌زدنش سخت نبود که بفهمم باهام شوخي نداره. دوباره داد زد:

- کجاست؟ با زبون خوش حرف مي‌زني يا از راه ديگه‌اي وارد بشم؟

بازم حرفي نمي‌زنم. صداي نفس‌هاي عصبيش سکوت اتاق رو مي‌شکست.

- مي‌خواي باهام بازي کني؟ باشه! من هم از بازي خوشم مياد!

مياد جلو و کنارم زانو مي‌زنه. يک‌دفعه موهام رو چنگ مي‌زنه که از درد جيغي مي‌زنم.

- گفتم کجاست هان؟

بازم ساکت بودم. موهام رو بيشتر مي‌کشه.

- کجاست دختره‌ي آشغال؟

ديگه نمي‌تونم ساکت باشم. سرم درد گرفته؛ انگار مي‌خواد موهام رو از پوست سرم جدا کنه.

- ولم کن لعنتي! چي از جونم مي‌خواي؟

- چه عجب زبونت باز شد! گفتم کجاست؟

- نمي‌دونم... نمي‌دونم ولم کن!

- باشه خودت خواستي! مي‌دونم باهات چي‌کار کنم. فقط دعا کن پيداش کنم؛ وگرنه کاري باهات مي‌کنم که آرزوي مرگ بهترين آرزوت باشه! بلايي سرت ميارم که حتي نتوني تصور کني!

گوشيش زنگ مي‌خوره. موهام رو ول مي‌کنه و روي زمين پرتم مي‌کنه و گوشيش رو جواب ميده.

- چيه؟ نگفتم کسي مزاحم نشه؟

نمي‌دونم کسي که پشت خطه چي بهش ميگه؛ انگار عصبي‌تر شده. داد مي‌زنه:

- باشه اومدم!

بدون توجه به من سمت در ميره. از جام بلند ميشم.

- من نمي‌دونم کجاست! من چيزي نمي‌دونم؛ بذار برم.

برمي‌گرده سمتم.

- فکر کردي من احمقم آره؟ تو خوب مي‌دوني کجاست!

- من چيزي نمي‌دونم رواني! بذار برم، چي از جونم مي‌خواي؟

- نمي‌دوني نه؟ به زودي معلوم ميشه؛ خيلي زود!

از انباري بيرون ميره و در رو محکم مي‌بنده. با چرخش کليد توي در کنار ديوار سر مي‌خورم.

- خدايا نجاتم بده!... خدايا چي‌کار کنم؟

***

چند ماه قبل

سردرد بدي دارم. باز هم خواب‌هاي آشفته ديده بودم. جالب اينجا بود که وقتي از خواب مي‌پريدم، اصلاً يادم نمي‌اومد چه خوابي ديدم. اين روزها فشار کارم زياد شده؛ به‌خاطر همين بيشتر خواب مي‌بينم.

با صداي زنگ گوشيم از جام مي‌پرم. از اين آهنگ متنفر بودم؛ به‌خاطر همين براي زنگ گوشيم انتخاب کرده بودم؛ چون باعث مي‌شد زود بلند شم و خاموشش کنم؛ اين‌جوري خواب از سرم مي‌پريد.

به ساعت نگاه مي‌کنم؛ نزديک هفت بود. چشم‌هام رو ماساژ ميدم و از جام بلند ميشم. امروز هم دانشگاه کار داشتم و هم بايد مي‌رفتم بيمارستان.

به چهره‌ي خواب‌آلود هستي که با عصبانيت بهم زل‌زده نگاه مي‌کنم.

- چيه؟ به چي نگاه مي‌کني؟

- مگه آزار داري؟ هر وقت تو کار داري من هم بايد با زنگ گوشيت بيدار بشم؟

- خب حالا مگه چي شده؟ يه روز زود بيدار بشي زمين به آسمون مياد؟

- يه روز آره؛ ولي هر روز همين برنامه‌‌‌ست. بابا من شايد بخوام بخوابم! امروز مثلا خير سرم کلاس نداشتم.

- خيلي خب؛ سر صبحي اين‌قدر غر نزن بگير بخواب.

- نميشه! تو که مي‌دوني من بيدار بشم ديگه خوابم نمي‌بره.

- الان ميگي چي‌کار کنم؟ بيام بذارمت رو پام بخوابونمت؟

- برو بابا ديوونه!

از اتاق بيرون ميرم؛ وگرنه هستي تا شب غر مي‌زد. سمت دستشويي رفتم.

دست و صورتم رو شستم. تو آينه به خودم نگاه کردم. چشم‌هاي مشکي درشتي داشتم؛ با موهايي به رنگ شب که عـريـ*ـان بود و گاهي از اين همه لختيش اعصابم به هم مي‌ريخت. چند مشت آب به صورتم زدم و به طرف آشپزخونه رفتم.

مامان تو آشپزخونه بود و داشت صبحونه رو آماده مي‌کرد. مامان به‌خاطر شغل بابا که زود مي‌رفت سرکار هميشه سحرخيز بود. حتي روزهاي تعطيل هم زود بيدار مي‌شد؛ مثل من و هستي نبود که موقع‌هايي که کاري نداشتيم تا لنگ ظهر مي‌خوابيدم يا در حال ديدن فيلم بوديم.

آروم به طرف مامان ميرم و از پشت بغلش مي‌کنم.

- سلام مامان‌جون صبح به‌خير!

مامان برمي‌گرده طرفم و نگاه مهربوني بهم مي‌کنه.

- سلام عزيزم. چه زود بيدار شدي، مگه شيفت شب نيستي؟

- چرا؛ ولي امروز يه سر بايد برم دانشگاه کار دارم؛ بعدش هم ميرم بيمارستان .

- عزيزم نميشه امشب زودتر بياي؟

- چيزي شده؟ باهام کاري داريد؟

- عموت اينا دارن امشب ميان اينجا.

خشکم مي‌زنه. اين بدترين خبري بود که مي‌تونستم اول صبح بشنوم.

- ولي من نمي‌تونم زود بيام. بايد امشب بيمارستان بمونم؛ بهم مرخصي نميدن.

- عزيزم خودت که پدرت رو مي‌شناسي؛ مي‌دوني اگه چيزي برخلاف ميلش باشه چي‌کار مي‌کنه. سعي کن امشب زودتر بياي. نمي‌خوام بابات اوقات تلخي کنه!

- من نمي‌دونم چرا اين‌ها حاليشون نميشه؛ با چه زبوني بگم تا درسم تموم نشه نمي‌خوام ازدواج کنم؟ همين حلقه‌ي مسخره رو هم به زور قبول کردم. براي خودشون مي‌برن و مي‌دوزن!

- دخترم هنوز که اون‌ها چيزي نگفتن؛ بعدم تو که درست تموم شده و از طرحت توي بيمارستان هم که چيزي نمونده؛ تا چندماه ديگه طرحت هم تموم ميشه.

- فعلا چيزي نگفتن؛ ولي معلومه چرا امشب دارن ميان اينجا. بعدم من مي‌خوام تخصص شرکت کنم!

هستي: باز چي شده اول صبحي صدات رو سرته هلنا؟

با عصبانيت به هستي که تازه وارد آشپزخونه شده نگاه مي‌کنم. مامان با ابرو بهش اشاره مي‌کنه که ساکت بشه؛ ولي هستي لبخند موزيانه‌اي رو لب‌‌هاشه که مي‌تونم حدس بزنم مي‌خواد چي‌کار کنه.

- اصلاً تو چي ميگي؟ مگه خوابت نمي‌اومد؟

هستي چشم‌هاش رو ريز مي‌کنه.

- آهان! فهميدم. بازم داستان محمد شروع شده نه؟

هستي نقطه‌ضعفم رو مي‌دونست و خوب من رو مي‌شناخت. من آدمي نبودم که زود عصبي بشم مگه اينکه موضوعي باشه که بهم تحميل کنن.

هستي: هلنا تا کي مي‌خواي اين پسره رو معطل کني؟

با حرص به هستي که هنوز همون لبخند روي لبش هست نگاه مي‌کنم. دندون‌هام رو روي هم فشار ميدم.

- من معطلش کردم؟ مگه من گفتم که معطل من بشه؟ من که از همون هشت‌سال پيش گفتم ما به درد هم نمي‌خوريم؛ ولي کو گوش شنوا؟ بابا مجبورم کرد که قبول کنم باهاش نامزد کنم!

- وا مگه محمد چشه؟ پسر به اين خوبي!

- هستي!

- برو بابا! الان همه آرزو دارن شوهري مثل محمد گيرشون بياد. خوشگل که هست، خوش‌تيپ هم که هست؛ پولدار هم هست.

- آره تو راست ميگي؛ خيلي خوبه. تو برو زنش بشو.

- وا به من چه؟ اون تو رو مي‌خواد؛ من که مثل تو خوشگل نيستم. با اون چشم‌هات همه عاشقت ميشن. شانسته ديگه خواهر من!

- برو بابا! اين هم شد خوش‌شانسي؟ چرا کسي نمي‌فهمه؟ مگه همه‌چي به پول و قيافه‌ست؟ رفتارش رو نمي‌بينيد به هر چي شبيهه جز مرد. با اون ابروهاي برداشته و تيپ مسخره‌اش مثل زن‌ها مي‌مونه! از من هم ابروش نازک‌تره. مردک غرب‌زده! من يه نفر رو براي زندگيم مي‌خوام که بهش بشه تکيه کرد. من واقعاً نمي‌فهمم بابا با اون اخلاقش چرا محمد رو قبول داره؟

- چون پسر برادرشه. بابا هم که رو حرف عمو حرف نمي‌زنه. محمد هم که دردونه‌ي عموئه و تو رو مي‌خواد. پس نتيجه مي‌گيريم تو بايد زنش بشي؛ راه ديگه‌اي هم نداري.

- هستي مي‌‌زنم لهت مي‌کنم‌ها! مگه قضيه رياضي داري حل مي‌کني؟

- آره ديگه! رشته‌ام رياضيه همه‌چي رو از اين ديد مي‌بينم خانم دکتر.

با عصبانيت سمت هستي ميرم. هستي خوب مي‌دونست اعصابم رو چه‌جوري به هم بريزه. به‌خاطر زود بيدار شدنش داشت تلافي مي‌کرد. مامان اومد جلوم ايستاد که طرف هستي نرم.

- بچه‌ها بسه ديگه! سر صبحي اين چه کاريه؟ از سنتون خجالت نمي‌کشيد؟ دوتا دختر دارم يکي دکتر يکي مهندس، اون‌وقت مثل دخترهاي دبيرستاني افتادن به جون هم! هلنا مگه تو کار نداشتي؟

آروم گفتم:

- چرا.

دستي رو که سمت هستي دراز کرده بودم تا موهاش رو بکشم آوردم پايين. مامان رو کرد سمت هستي و گفت:

- تو امروز نمي‌خواي بري دانشگاه؟

هستي: نه کلاس ندارم؛ ولي اين خانم سر صبح با اون زنگ ساعتش بيدارم کرد.

- بسه ديگه تمومش کن! خجالت بکش مثل بچه‌هاي شيش‌ساله مي‌مونه!

هستي سرش رو انداخت پايين.

مامان: خيلي خب حالا بيايد صبحونه بخوريد.

مامان برگشت سمت کتري که چايي بريزه.

هستي چشم‌هاش رو برام چپ کرد. من هم با چشمم بهش فهموندم که به موقع حالش رو مي‌گيرم.

صبحونه‌ام رو خوردم و از خونه اومدم بيرون.

سوار اتوبوس شدم. رفتم تو فکر اول صبح. اعصابم به هم ريخته بود. بابا از زماني که يادم مياد بهم اهميت نمي‌داد؛ يعني به هيچ‌کس اهميت نمي‌داد. هميشه حرف، حرف خودش بود. نمي‌دونم به‌خاطر شغلش که سرهنگ بود اين‌قدر خشک و جدي بود يا کلاً اين‌جوري بود. هميشه رفتارش با من مثل يه موجود اضافي بود. تا زماني که پونزده‌سالم شد نمي‌دونستم چرا اين‌جوري باهام رفتار مي‌کنه؛ ولي روز تولد پونزده‌سالگيم مادربزرگم حقيقتي رو بهم گفت که تازه مي‌فهميدم چرا بابا باهام اين‌جوري رفتار مي‌کنه. مادربزرگم گفت بابا وقتي با مادرم ازدواج مي‌کنه اخلاقش خيلي خوب بوده. بابا تو ارتش بود و مادرم پرستار بود. تو يکي از عمليات‌ها که پدرم زخمي شده بود با هم آشنا شدن. چند وقت بعد با هم ازدواج کردن. بابا عاشق مادرم بود؛ ولي مادرم نمي‌تونست بچه‌دار بشه. به‌خاطر مشکل قلبي که داشت نبايد بچه‌دار مي‌شد؛ ولي مادرم عاشق بچه بود. بعد چندسال مادرم من رو حامله شد. پدرم هر چي اصرار کرد که من رو بندازه قبول نکرد و بعد از به‌دنيا اومدن من مادرم مرد. بابام از اون موقع ديگه مثل قبل نشد. تازه مي‌فهميدم چرا بابا ازم بيزاره. بابا هميشه من رو مسبب مرگ مادرم مي‌دونست. توي تمام مدت زندگيم من براش يه موجود اضافي بودم. هميشه مي‌تونستم نفرت رو ته چشم‌هاش ببينم. حتي موقعي که مي‌خواستم کنکور شرکت کنم گفت فقط پزشکي يا هيچي؛ با اينکه من عاشق پليس‌شدن بودم. حتي نذاشت بهش فکر کنم. يادم مياد روزي که بهش گفتم مي‌خوام پليس بشم قشقرقي به پا کرد که تا حالا ازش نديده بودم. حس مي‌کردم حتي به حدي ازم عصبانيه که مي‌خواد کتکم بزنه. من هم ديگه از اون روز حرفي در اين باره نزدم و سعي کردم کاري رو بکنم که اون مي‌خواد؛ ولي نتونستم در مقابل وسوسه‌ي اين موضوع دووم بيارم و رفتم سراغ يادگرفتن تيراندازي. سال‌هاست بدون اينکه کسي بفهمه کلاس تيراندازي ميرم. هيچ‌‌وقت دليل نفرت پدرم از اينکه من بخوام پليس بشم رو نفهميدم. من تا دوسالگي پيش مادربزرگم بودم. بعدش مادربزرگم به پدرم اصرار کرد که براي بزرگ‌کردن من ازدواج کنه؛ ولي پدرم حاضر نبود که کسي رو جايگزين مادرم کنه.

وقتي مادربزرگم مريض شد و نتونست من رو نگه داره، پدرم هم مجبور شد با مريم‌خانم ازدواج کنه. يک‌سال بعد از ازدواجشون هستي به دنيا اومد.

بعضي وقت‌ها دلم براي مريم‌جون مي‌سوزه که اين همه سال با مردي زندگي کرده که هيچ علاقه‌اي بهش نداره و هيچ اهميتي بهش نميده. مريم‌جون زن خوبيه. من تو اين همه سال هيچ‌وقت به چشم زن‌بابا بهش نگاه نکردم. اون هم من رو هميشه به چشم بچه‌ي خودش ديده.

مادربزرگم زماني که زنده بود، مي‌گفت من خيلي شبيه مادرم هستم. با همون چشم‌هاي مشکي درشت و موهاي مشکي؛ ولي هستي بيشتر شيبه مريم‌جون شده. چشم‌هاي قهوه‌اي روشن با موهاي فر قهوه‌اي داره و قدش هم يه‌کم از من کوتاه‌تره. من قد بلندي دارم. شايد حداقل تو اين مورد به پدرم رفته باشم.

***

اتوبوس تقريباً خلوته. نسبت به بعضي وقت‌ها که از شلوغي نمي‌تونم نفس بکشم، امروز خلوت‌تره.

از پنجره‌ي اتوبوس به آدم‌ها نگاه مي‌کنم؛ آدم‌هايي که هرکدومشون حتما داستان متفاوتي براي خودشون دارند.

تو حال خودم هستم که سنگيني نگاه کسي رو حس مي‌کنم. سرم رو برمي‌گردونم. چشمم به پسري مي‌افته که بهم خيره شده. بلوز کوتاه و يه کاپشن هم روش پوشيده. از ديدن اون بلوز کوتاه تنش اون هم توي اين هوا، سردم ميشه. تعجب مي‌کنم. يعني واقعاً سردش نميشه؟ شلوارش هم از بس فاقش کوتاهه هر لحظه ممکنه از تنش پايين بيفته. تو دلم براش تأسف مي‌خورم.

چشمکي بهم مي‌زنه. چشم‌هام از فرط تعجب گشاد ميشه. با عصبانيت بهش نگاه مي‌کنم و روم رو ازش برمي‌گردونم. تيپ و قيافه‌اش من رو ياد محمد مي‌ندازه. اه! بازم محمد! لعنتي، بازم يادش افتادم! هميشه کابوس زندگيم بود.

از اتوبوس پياده ميشم. بايد يه اتوبوس ديگه سوار بشم. باز هم تو ايستگاه مي‌شينم. دستم رو دور خودم مي‌پيچم تا گرم بشم. کاپشنم انگار گرمم نمي‌کنه. اصولاً من خيلي سرمايي هستم. هرچي هم که خودم رو مي‌پوشنم نمي‌دونم چرا بازم سردمه.

به خيابون نگاه مي‌کنم. معلوم نيست کي اتوبوس مياد؛ فقط من توي ايستگاه نشستم. يه ماشين جلوم نگه مي‌داره و بوق مي‌زنه. ماشين مدل‌بالايه. شيشه‌هاش دوديه و نمي‌تونم راننده رو ببينم. روم رو برمي‌گردونم و بهش محل نميدم. عابرهايي که رد ميشن چپ‌چپ نگاهم مي‌کنن. لعنتي همه‌ش بوق مي‌زنه. بالاخره طاقت نميارم و از جام بلند ميشم. سمت ماشين ميرم. باز هم داره بوق مي‌زنه و ول‌کن نيست.

به شيشه مي‌زنم؛ ولي شيشه رو پايين نميده. حرصم گرفته. محکم‌تر به شيشه مي‌زنم.

- هي يارو گمشو ديگه! خجالت نمي‌کشي؟ نمي‌بيني جوابت رو نميدم؟ برو ديگه.

شيشه رو ميده پايين.

- نه عشقم! خجالت نمي‌کشم. بپر بالا دکي‌جون.

چشم‌هام گرد ميشه.

- خاک تو سرت نازي! تويي؟ تو آدم نميشي نه؟

- نه عشقم؛ بپر بالا زير پام علف سبز شد.

- خدا لعنتت کنه که آبروم رو بردي! ماشينت رو کي عوض کردي؟

- حالا سوار شو تا يخ نزدي؛ دماغت مثل دلقک‌ها شده.

زود سوار ميشم.

- سلام.

- سلام خوشگله.

- نازي!

- چيه بابا چرا اين‌قدر عصباني هستي؟

- نمي‌دوني از اين‌جور حرف‌‌زدن خوشم نمياد؛ بازم اين‌جوري باهام حرف مي‌زني؟

- چرا عشقم!

- مرض! مي‌زنم تو دهنت‌ها.

- باشه بابا! از موقعي که من رو ديدي به فحش بستيم.

- خوب مي‌خواستي مثل آدم رفتار کني! نگفتي ماشين جديد از کجا؟

- بابام برام خريده. مثلا مي‌خواست من رو راضي کنه با اون يارو ازدواج کنم.

- مگه قبول کردي؟

- نه بابا!

- پس ماشين چي؟!

- ماشين رو قبول کردم.

- تو ديوونه‌اي نازي؛ حالت خوبه؟

- ممنون نظر لطفته. حالم امروز خيلي خوبه.

- حالا اينجا چي‌کار مي‌کني اول صبحي؟

چشمکي بهم مي‌زنه.

- مي‌خوام عشقم رو ببينم!

- ديوونه شدي؟ اگه بابات دوباره بفهمه اومدي سراغ سپهر مي‌دوني چي ميشه؟

حالت نگاهش عوض ميشه.

- چي‌کار کنم هلنا؟ دلم براش تنگ شده دارم ديوونه ميشم. نمي‌بيني اين ماشين رو قبول کردم؟ نمي‌خواستم بابا بهم شک کنه. مثلا دارم اداي دختراي نمونه رو درميارم تا بابام يه‌کم دست از سرم برداره؛ ولي با اين حال چند نفر رو فرستاده بود دنبالم که پيچوندمشون.

- تا کي مي‌خواي اين‌جوري يواشکي همديگه رو ببينيد؟

- چي‌کار کنم هلنا دوستش دارم! نمي‌تونم بدون اون زندگي کنم.

- آخه خره، اگه بابات دوباره بفهمه که بيچاره ميشي! هم خودت هم اون سپهر بدبخت. باز مثل اون دفعه ميره سراغ سپهر. مي‌دوني اون سري به‌خاطر کبوديِ صورتش چند روز نيومد بيمارستان؟

- الهي بميرم براش!

- تو نمي‌خواد براش بميري؛ يه کاري نکن باز هم از اين اتفاقا بيفته.

- چي‌کار کنم؟ مي‌دوني چند روزه نديدمش؟ دلم براش خيلي تنگ شده! البته تو که اين چيزها حاليت نميشه؛ عاشق نشدي بفهمي من چه حسي دارم.

- برو بابا! مي‌خوام صدسال سياه عاشق نشم اگه قراره مثل تو بشم!

- هستي راست ميگه همون عباس قصاب به درد تو مي‌خوره. تو قلب نداري؛ مثل سنگ مي‌موني.

- مسخره! من خيلي هم قلب دارم فقط عاقلم و خودم رو درگير مسائل احساسي نمي‌کنم؛ چون تهش ميشم يکي مثل تو.

نازي با بدجنسي نگام مي‌کنه و چشم‌هاي آبيش برقي مي‌زنه.

- راستي از محمد چه خبر؟

- حرفش رو نزن بابا! فکر کنم تا عيد برگرده.

- راست ميگي؟ حالا مي‌خواي چي‌کار کني؟

- هيچي، کاري نمي‌تونم بکنم؛ هنوز فکري نکردم.

- يعني مي‌خواي زنش بشي؟

- نمي‌دونم شايد.

- خل شدي؟ اين همه خاطرخواه دکتر داري مي‌خواي زن اون بشي؟

- چي‌کار کنم مثل تو باشم خوبه؟ من حوصله‌ي جنگ و دعوا ندارم نازي. بابا بهم گير داده يا با محمد بايد ازدواج کنم يا بايد درس و کار رو بي‌خيال شم.

- ديوونه مسئله يه عمر زندگيه! مي‌خواي تمام عمرت رو با کسي باشي که حسي بهش نداري؟ اون هم اون که اصلا هيچ سنخيتي با تو نداره؟

- ول کن نازي نمي‌خوام بهش فکر کنم. بعدم من اصلاً به عشق و عاشقي اعتقاد ندارم. اين‌جور چيزا همه‌ش براي آدم دردسره. به خودت نگاه کن! الان چندساله با سپهري آخرش چي شد؟ بابات نمي‌ذاره از ده فرسخيش رد بشي؛ چطوري مي‌خواي بهش برسي؟

- من عاشق سپهرم، بالاخره يه فکري مي‌کنم.

- مثلا چه فکري؟ فکر مي‌کني زورت به بابات مي‌رسه؟

- شايد زورم به بابام نرسه؛ ولي عشق سپهر بهم قدرت ميده. من اگه بميرم هم زن کسي جز سپهر نميشم. بابام به‌خاطر پول مي‌خواد من رو به يه آدمي که هيچ علاقه‌اي بهش ندارم بده؛ ولي من نمي‌ذارم جنازه‌م هم به دستش برسه.

- من نمي‌فهمم نازي؛ چرا بابات مي‌خواد اين کار رو بکنه؟ شما که مشکل مالي نداريد تازه خيلي هم وضعتون خوبه.

- آره نداريم؛ ولي بابام طمع پول کورش کرده. مي‌خواد من رو به اون يارو شاهي بده که هم‌سن خودشه. ميگه چندتا برج داره. تو چند تا کشور خونه داره. اين‌قدر پول داره که خودش هم نمي‌دونه چقدره. فکر کنم مرتيکه خلاف‌کار باشه.

- راست ميگي؟!

- نه پس! از راه حلال به اين همه پول رسيده.

- برو بابا حرف الکي نزن! هر کس پولداره خلافکاره؟

- نه‌خير؛ ولي اون يارو زيادي پولداره.

- بازم دليل نميشه.

- حالا تو چرا ازش طرفداري مي‌کني؟ نکنه فاميلته؟

- آره پسرخاله‌ي بابامه!

- بي‌مزه!

خنديدم. نازي هم خنديد.

- خب حالا با سپهر مي‌خواي چي‌کار کني؟ با اين خواستگارت فکر کنم يه عروسي افتاديم.

- هلنا تو رو خدا به شوخي هم اين حرف رو نزن! حتي نمي‌خوام بهش فکر کنم. من يه تار موي سپهر رو به کسي نميدم.

- مي‌دونم عزيزم؛ ولي چه‌جوري مي‌خواي باهاش زندگي کني؟ تو عادت به اين‌جور زندگي‌کردن نداري؛ هنوز مزه‌ي بي‌پولي رو‌ نچشيدي. يه‌کم بگذره خسته ميشي.

- تو راجع به من چي فکري کردي؟ من نمي‌تونم بدون سپهر زندگي کنم. برام مهم نيست پول نداره؛ من عاشق سپهرم. بعدم سپهر دکتره، بيکار که نيست! بالاخره به يه جايي ميرسه. من هم اون‌قدر دوستش دارم که هر سختي رو تحمل کنم.

- نمي‌دونم، من حس تو رو ندارم. نمي‌تونم درک کنم چون عاشق نيستم؛ ولي راه سختي داري. بايد خودت رو آماده کني. درسته سپهر دکتره؛ ولي اول راهه. خودت مي‌دوني جز خاله‌‌‌م و مادربزرگ مريضش و يه خونه‌ي اجاره‌اي و يه ماشين داغون چيزي نداره.

- من براي هرچيزي آماده‌ام.

- خب خانم آماده، بگو چه‌جوري مي‌خواي عشقت رو ببيني؟

- فکر کردي براي چي اومدم سراغت؟

- آره ديگه خانم فقط به‌خاطر عشقش مياد سراغ من وگرنه گور باباي هلنا.

- نه عزيزم اين حرف‌ها چيه.

- برو خودت رو رنگ کن! حالا بي‌خيال شوخي، اگه بابات جلوي در دانشگاه برات مراقب گذاشته باشه چي؟

نازي نگاهي بهم کرد.

- نمي‌دونم چي‌کار کنم هلنا.

- زياد به مغزت فشار نيار. برو دوتا خيابون بالاترکنار پارک وايسا من يه‌جوري ميارمش اونجا.

- الهي من قربونت برم!

نازي يه دفعه پريد بغلم و صورتم رو دوتا بـ*ـوس آب‌دار کرد.

- اه، اه! حالم رو به هم زدي. برو اون‌ور تمام صورتم رو تفي کردي!

- بي ذوق! من رو بگو که بـ*ـوس‌هام رو خرج آدم‌آهني مي‌کنم.

- خيله خب! حالا نگه دار من پياده شم.

- اينجا؟

- نه با ماشين برو تو دانشگاه؛ مي‌خواي ببيننت؟

- آهان باشه، باشه.

- همون‌جا بمون. باز خل‌بازي در نياري بياي دم دانشگاه!

- باشه بابا حالا درسته تو دکتري؛ ولي منم بي‌سواد نيستم.

چشم‌هام رو براش چپ کردم.

- عاشقتم هلنا!

لبخندي زدم و سمت دانشگاه رفتم.

نازي دوست دوران دبيرستانم بود. خيلي با هم صميمي بوديم. اون اوايل که من مي‌خواستم يواشکي برم ديدن خاله‌ام اون هم باهام مي‌‌اومد که تنها نباشم. تو اين رفت‌و‌آمدها بود که اين دوتا عاشق هم شدند.

سپهر پسرخالمه. اون اوايل نمي‌دونستم خاله دارم؛ يعني بابام هيچ‌وقت بهم نگفته بود؛ ولي يه روزي يه خانمي اومد جلوي دبيرستانم و گفت خالمه. اول باور نکردم؛ ولي شناسنامه‌اش رو که نشونم داد فهميدم که راست ميگه.

وقتي قبولش کردم، گفت نبايد بابا از ديدار ما چيزي بدونه. من هم مي‌دونستم که بابام اگه بفهمه نمي‌ذاره برم ديدنش؛ به‌خاطر همين من با نازي گاهي يواشکي مي‌رفتيم ديدنشون. شوهرخاله‌ام سال‌ها بود که فوت کرده بود و خاله‌ام با سپهر تنها زندگي مي‌کرد. البته مادربزرگ سپهر زنده بود و شيراز زندگي مي‌کرد. چند ماهي بيشتر نبود که با خاله‌ام آشنا شده بودم که حال مادربزرگ سپهر بد شد. خاله‌ام هم چون مادربزرگ سپهر کسي رو نداشت رفت شيراز. وقتي خاله‌ام اينا رفتن حس بدي داشتم؛ تازه داشتم بهشون عادت مي‌کردم. يادمه اون زمان نازي هم خيلي ناراحت بود؛ ولي خب حرفي نمي‌زد؛ چون مثلاً نمي‌خواست من بفهمم عاشق سپهر شده. ولي سال بعد سپهر پزشکي تهران قبول شد و اومد تهران. خاله‌ام وضع مالي زياد خوبي نداشت و يه زندگيِ خيلي معمولي داشتند. وقتي سپهر اومد تهران حتي پول نداشت براي خودش خونه بگيره و رفت خوابگاه. بعدشم هم درس مي‌خوند و هم کار مي‌کرد تا خرج زندگيش رو دربياره.

بالاخره بعد چند سال تونست يه ماشين قسطي بخره که بعدازظهرها باهاش مسافرکشي مي‌کرد. گاهي هم من و نازي رو مي‌برد بيرون و مي‌گردوند. نازي و سپهر با تمام مشکلاتي که جلوشون بود سال‌هاست که هنوز هم مثل روز اول عاشق همديگه هستند. هيچ‌وقت فکر نمي‌کردم نازي با اون خانواده‌اي که داره بتونه چند ماه هم وضع سپهر رو تحمل کنه؛ ولي اين‌جوري نبود و نازي پاي همه‌چيز سپهر وايساد.

پدر نازي بنگاه ماشين داره و وضعشون خيلي خوبه. نازي يه خواهر بزرگ‌تر داره که چندسال پيش ازدواج کرده و شوهرش خيلي پولداره. حالا باباي نازي مي‌خواد اون رو هم بده به يه آدم خيلي پولدار. چند وقت پيش باباش فهميد که نازي با سپهر دوسته. تازه نمي‌دونست که در چه حد با هم دوستن و فقط فکر کرده بود يه دوستي معموليه. داده بود سپهر رو کتک بزنن که مثلاً حساب کار دستش بياد؛ ولي اين دوتا احمق‌تر از اين حرفان. عشق و عاشقي کورشون کرده و از هم دست نمي‌کشند.

***

از پله‌هاي دانشگاه بالا رفتم. سپهر درسش تموم شده. طرحش رو هم تموم کرده و بعضي وقت‌ها مياد دانشگاه براي کلاس‌هاي تخصصي آماده بشه. مي‌دونستم امروز با کي کلاس داره. به دم کلاسي که سپهر بود رسيدم. استاد احدي جلوي در ايستاده بود. نمي‌خواستم من رو ببينه؛ ولي مجبور بودم برم سپهر رو صدا کنم. استاد احدي چند وقت پيش ازم خواستگاري کرده بود؛ ولي من بهش جواب منفي دادم. ازش خوشم نمي‌اومد؛ چشم‌هاش زيادي هرز مي‌پريد. سمت کلاس سپهر رفتم. استاد احدي من رو از دور ديد و در حالي که لبخند احمقانه‌اي روي لبش بود به سمتم اومد.

- سلام استاد.

- سلام خانم سازگار؛ احوال شما؟

- خوبم ممنون. ببخشيد با آقاي نجفي کار دارم.

يه‌دفعه اخم‌هاش توي هم رفت و جدي شد.

- ولي الان وقت کلاسه خانم.

- فقط چند لحظه؛ کارم واجبه.

انگار دلش نمي‌خواست من سپهر رو ببينم؛ ولي تو رودربايستي قرار گرفته بود.

- باشه فقط پنج دقيقه.

احدي رفت تو کلاس.

«مردک عقده‌اي!»

يه‌کم بعد سپهر اومد بيرون. صورتش نگران بود.

- سلام چي شده هلنا خوبي؟ اتفاقي افتاده؟ نازي طوريش شده؟

- چه خبرته صبر کن يه‌کم نفس بگيري! چقدر شما دوتا مثل هم مي‌مونيد؛ هردوتاتون خل هستيد. مثلاً اون ديوونه چيش مي‌خواد بشه؟

- آخه احدي گفت کار واجب باهام داري.

- اون رو ولش کن؛ نازي اومده ببينتت.

- کو، کجاست؟

سپهر سرش رو چرخوند؛ داشت اطراف رو نگاه مي‌کرد.

- مگه اينجاست؟

- پس کجاست؟

- چندتا خيابون اون‌ورتر.

- راستش رو بگو چيزي شده؟ داري چيزي رو قايم مي‌کني؟

- ديونه مثلاًً چي رو قايم کنم؟ چرا اين‌جوري مي‌کني؟ گفتم اومده چندتا خيابون اون‌ورتر؛ چون گفت شايد باباش براش مراقب گذاشته باشه.

سپهر نفسش رو فوت کرد. انگار خيالش يه‌کم راحت شده بود.

- آهان.

- من ديرم ميشه. يه‌کم اينجا کار دارم. تو برو منتظرته.

- باشه. ممنونم هلنا.

- قابل نداشت پسرخاله. بهتون خوش بگذره.

سپهر لبخندي زد و دوباره رفت تو کلاس. اميدوار بودم که مشکلي براشون پيش نياد.

امروز تو بيمارستان اين‌قدر سرم شلوغ بود که نفهميدم کي هشت شب شد. لباس‌هام رو عوض کردم. حتماًً بابا باهام دعوا مي‌کرد که زود برنگشتم خونه. عمو هم الان باز با عصبانيت نگاهم مي‌کنه و ميگه: «دختر بهت ياد ندادن به بزرگ‌تر احترام بذاري زودتر بياي؟» من هم طبق معمول مجبورم ساکت بمونم و نگاهش کنم.

***

به دم خونه رسيدم. به ساعت نگاه کردم؛9:30 بود. واي بدبخت شدم! موبايلم شارژ نداشت و از بعدازظهر خاموش بود. حتماً تا الان هزاربار مامان بهم زنگ زده. زنگ در رو زدم. در باز شد و داخل رفتم. هستي اومده بود توي حياط.

- سلام. معلومه تا اين موقع کجا بودي؟

- کجا بودم؟ تو نمي‌دوني نه؟ به قيافه‌ام نگاه کن نمي‌بيني لباس‌هام رو؟ رفته بودم پارتي. البته تمش مانتو شلوار بود با مقنعه و کتوني.

هستي لبخندي زد.

- واقعاً؟ چه جالب؛ تم خاصيه. به هرحال برات متأسفم؛ بابا مثل ببر زخمي تو خونه نشسته. عمو هم بدتر از اون. زن‌عمو هم اين‌قدر چشم و ابرو اومد که چشم‌هاش چپ شده. دلم برات مي‌سوزه که شادي پارتي از دماغت درمياد.

- هستي!

- وا! به من چه اصلا خودت بيا تو مي‌فهمي.

به هستي تنه‌اي زدم و داخل رفتم.

وارد پذيرايي شدم. همه به طرف من نگاه کردند. بابا با عصبانيت بهم زل زده بود و مامان هم بيچاره رنگش پريده بود.

- سلام.

عمو: به به عروس‌خانم بالاخره تشريف آوردن! بهت ياد ندادن به بزرگ‌تر احترام بذاري دخترجون؟ اين چه وقت اومدنه؟

زن‌عمو چپ‌چپ نگاهم کرد.

- هلناجون تو که امروز کار داشتي خبر مي‌دادي ما نيايم. ما بيکار که نيستم هزارتا کار داريم؛ بد نيست يه‌کم به خانواده‌ي شوهرت احترام بذاري! دوران ما، عروس جرئت نمي‌کرد حرف بزنه. دختراي اين دوره اصلاً اين چيزا براشون مهم نيست.

تو دلم پوزخندي زدم. خانواده‌ي شوهر! واقعاً مسخره بود.

- ببخشيد زن‌عمو امروز خيلي بيمارستان شلوغ بود. مجبور بودم بمونم.

بابا: مگه مادرت نگفت زود بيا؟

- چرا؛ ولي...

- بسه نمي‌خوام چيزي بشنوم. برو لباست رو عوض کن زود بيا که به اندازه‌ي کافي دير اومدي.

سمت اتاقم رفتم. مانتوم رو درآوردم و پرت کردم روي تخت.

از خستگي داشتم مي‌مردم. هستي تو اتاق اومد.

- خدا بهت رحم کرد بابا نزد تو گوشت.

- برو بابا مسخره اصلاً حوصله ندارم.

- چي شده؟

- خسته‌ام مي‌فهمي؟ اينا هم که مي‌بيني چه‌جورين. دلم مي‌خواد خودم رو بکشم.

- خدا به دادت برسه با اين خانواده‌ي شوهرت.

- يه‌دفعه ديگه بگي خانواده‌ي شوهر مي‌زنم لهت مي‌کنم‌ها! کاري نکن عقده‌ي اين‌ها رو سر تو خالي کنم.

- به من چه؟ تازه بذار يه خبر بد ديگه بهت بدم کلکسيونت کامل بشه؛ قراره دو ماه ديگه آقا داماد شرف‌ياب بش!

چشم‌هام درشت شد و خشکم زد.

- چي؟! محمد داره برمي‌گرده؟ دروغ نگو هستي به‌خدا اصلاً امروز حوصله‌ي شوخي ندارم!

- دروغم چيه؟ به خدا عمو گفت محمد داره مياد و مي‌خوان تا عيد عروسي بگيرن.

مبهوت به هستي نگاه کردم. مامان داشت صدامون مي‌کرد.

هستي: من برم تو هم زود بيا تا وضع خراب‌تر نشده.

هستي از اتاق بيرون رفت. روي تخت نشستم. دست‌هام رو تو موهام فرو کردم. خدايا حالا چي‌کار کنم؟ مغزم ديگه کار نمي‌کرد. يه‌کم گذشت باز هم مامان صدام مي‌کرد. لباس‌هام رو عوض کردم و رفتم بيرون. عمو باز اخم کرده بود و با بابا حرف مي‌زد.

زن‌عمو هم قيافه گرفته بود. مامان براي شام همه رو صدا کرد. سر شام کسي حرفي نمي‌زد. سفره رو که جمع کرديم بابا صدام کرد. با ناراحتي سمت پذيرايي رفتم.

بابا: بشين عموت باهات حرف داره.

روي مبل نشستم. عمو هنوز تو قيافه بود.

عمو: حتما فهميدي که قراره محمد برگرده. با پدرت تقويم رو ديديم؛ سه روز مونده به عيد نوروز مراسم مي‌گيريم.

- ولي عمو من...

- نمي‌خوام چيزي بشنوم؛ به اندازه‌ي کافي صبر کرديم. الان چندساله منتظريم. محمد هم که درس خونده و داره برمي‌گرده؛ ديگه بهونه‌اي نداري خانم دکتر!

خانم دکتر رو يه جوري به مسخره گفت.

اين خانواده هيچ ارزشي براي تحصيلات قائل نبودن. طرز فکرشون اين بود که زن تمام عمرش رو فقط بايد بچه‌داري کنه و به شوهرش برسه.

به بابا نگاه کردم. اون هم حرفي نمي‌زد. نبايد مي‌ذاشتم ديگه برام تصميم بگيرن.

- ببخشيد عموجون؛ ولي من الان چندساله محمد رو نديدم. اصلاً شايد اون نخواد با من ازدواج کنه. به هرحال الان چندسال گذشته. آدم‌ها عوض ميشن. شايد نظرش عوض شده.

عمو پوزخندي زد.

- پسر من اون‌قدر براي حرف من ارزش قائل هست که روي حرفم حرف نزنه؛ اگه تو مشکلي داري اون يه حرف ديگه‌ايه.

بابا: اين چه حرفيه داداش؟ هلنا يه چيزي ميگه وگرنه خودتون مي‌دونين رو حرف شما حرف نمي‌زنه.

چرا کسي نمي‌فهميد که من نمي‌خوام با محمد ازدواج کنم. مامان با ناراحتي نگاهم کرد.

عمو: خب حالا که اين‌جوريه خودتون رو براي دوماه ديگه حاضر کنيد. اول عقد مي‌کنيم چند روز بعد هم مراسم مي‌گيريم.

بابا: باشه داداش هر چي شما بگيد.

دهنم باز مونده بود. انگار نه انگار من مي‌خوام زندگي کنم؛ براي خودشون مي‌بريدند و مي‌دوختند.

- ببخشيد عمو نمي‌خوام بهتون بي‌احترامي کنم؛ ولي تا خود محمد نياد من نمي‌تونم هيچ‌چيزي رو قبول کنم.

عمو با عصبانيت از جاش بلند شد.

- آفرين حسين با اين دختر تربيت‌کردنت. بعد هشت‌سال داره ساز جديد مي‌زنه. از همون روز اول گفتم نذار بره دانشگاه؛ ولي تو چي‌کار کردي؟ گفتي اشکال نداره. بهت گفتم اين بره دانشگاه هزارتا کار ياد مي‌گيره؛ بيا اين هم نتيجه‌اش! پاشو حاج‌خانم بريم.

بابا: نه داداش بمونيد. هلنا بيخود کرده رو حرف شما حرف بزنه.

عمو: نه مثل اينکه خوب به دخترت حالي نکردي ما براي چي اينجاييم.

زن‌عمو: حسين آقا اين رسمش نبود. فکر کردي پسر من مونده‌ي دختر شماست؟ هشت‌ساله ما رو معطل خودش کرده. پسرم رو آواره‌ي غربت کرده و حالا خانم داره براي ما کلاس مي‌ذاره. الان ما دست رو هر دختري بذاريم نه نميگه اون‌وقت خانم فکر مي‌کنه چون دکتر شده براي خودش کسي شده.

زن عمو با نفرت نگاهي بهم کرد.

- ببين دخترجون براي ما مهم نيست تو دکتري؛ اولين چيز براي زن مهمه اينه که بدونه چه‌جوري با شوهرش رفتار کنه تا تو خونه کمبود نداشته باشه.

خشکم زده بود. عمو گفت:

- بريم حاج‌خانم اين‌جا جاي ما نيست.

زن‌عمو و عمو سمت در رفتند و بابا هم دنبالشون رفت. بابا همه‌ش داشت اصرار مي‌کرد بمونن. عصبي شده بودم؛ چرا بابا اين‌جوري رفتار مي‌کرد؟ انگار من رو دستش موندم و محمد آخرين مرد رو زمين بود.

هستي: هلنا ديونه شدي؟ بابا مي‌کشدت!

- به جهنم! من نمي‌خوام زن اون بشم که خانواده‌اش هنوز من، زن پسرشون نشدم فکر مي‌کنن زن يعني کلفت خونه و هيچ ارزشي براي زن قائل نيستن.

مامان: عزيزم تو که نمي‌خواي با اون‌ها زندگي کني. مهم خود محمده؛ اون اين همه سال تو خارج درس خونده و هيچ‌وقت طرز فکر پدر و مادرش رو نداره.

- نه مامان اون هنوز نيومده گفته رو حرف عمو حرف نمي‌زنه. اصلا شايد من تو اين هشت‌سال عوض شده باشم. شايد ازم خوشش نياد.

- دخترم وقتي آدم کسي رو بخواد هشت‌سال و هشتادسال نداره؛ محمد تو رو از اول هم دوست داشت.

- نه مامان! اون من رو نمي‌خواد به اصرار عمو از اول هم من رو انتخاب کرد.

- اين حرف رو نزن. محمد يه مرده؛ زن که نيست به اصرار پدر و مادرش زن انتخاب کنه.

- مرد؟ اون به هرچي شبيهه جز مرد.

مامان: ولي...

با صداي در همه نگاهمون برگشت سمت در. بابا با صورتي که از عصبانيت سرخ شده بود نگاهم مي‌کرد.

بابا: هلنا بيا اينجا.

آروم سمتش رفتم. بابا دستش رو بلند کرد که بزنه تو صورتم. چشم‌هام رو ناخودآگاه بستم؛ ولي اتفاقي نيفتاد. آروم چشم‌هام رو باز کردم دست بابا کنار صورتم بود.

دستش مي‌لرزيد؛ انگار داشت خودش رو کنترل مي‌کرد نزنه تو صورتم. دستش رو مشت کرد و فقط انگشت اشاره‌ش سمتم گرفت.

- اگه يه بار ديگه، فقط يه بار ديگه من رو جلوي برادرم سکه‌ي يه پول کني، قيد همه‌چي رو بايد بزني! فهميدي؟

از دادش چشم‌هام رو يه لحظه بستم.

مامان: آروم باش حسين آقا داري سکته مي‌کني.

- تو ساکت باش! همه‌ش تقصير توئه اين دخترِ خيره‌سر شده. اگه خوب تربيتش مي‌کردي الان تو روي بزرگترش نمي‌ايستاد.

دلم براي مامان سوخت. بيچاره هميشه همه‌چي سر اون خراب مي‌شد.

بابا: خوب گوش‌هات رو باز کن هلنا! از اين لحظه به بعد حق هيچ اعتراضي رو نداري. کوچک‌ترين حرفي بزني بايد درس و دانشگاه رو فراموش کني. الانم مي‌ذارم بري چون به داداش قول دادم که کاري بهت نداشته باشم تا درست تموم بشه؛ ولي اگه بخواي دوباره روي حرفم حرف بزني مي‌زنم زير قولم و فراموش مي‌کنم که دختري به اسم هلنا دارم.

- بابا!

- هيچي نگو؛ نمي‌خوام صدات رو بشنوم.

بابا سمت اتاقش رفت و در رو محکم بست. خشکم زده بود. مامان اومد سمتم.

- عزيزم...

بدون حرف سمت اتاقم رفتم و در رو بستم. روي تخت نشستم پاهام رو توي شکمم جمع کردم. سرم رو گذاشتم روي زانوم. چرا بابا باهام اين‌جوري رفتار مي‌کرد؟ مگه من دخترش نبودم؟ نمي‌خواستم گريه کنم. تمام زندگيم سعي کرده بودم مثل دخترهاي بي‌عرضه گريه نکنم. لبم رو گاز مي‌گرفتم که اشکم پايين نياد. يه‌کم بعد هستي اومد تو اتاق. روي تختش نشست.

- هلنا.

- هيچي نگو هستي نمي‌خوام چيزي بشنوم.

هستي ديگه حرفي نزد. اتاق ساکت بود و فقط صداي نفس‌هاي من و هستي سکوت اتاق رو مي‌شکست. يه‌کم گذشته بود. آروم‌تر شده بودم.

- هلنا...

حرفي نزدم.

- ناراحت نباش! خدا بزرگه بالاخره يه چيزي ميشه.

- چه چيزي هان؟ نمي‌بيني بابا چي گفت؟ اگه قبول نکنم بايد قيد همه‌چي رو بزنم!

- تو که چيزي از درست نمونده، آخراي طرحته.

- پس تخصصم چي؟ من تازه مي‌خوام تخصص بخونم. نمي‌خوام به‌خاطر ازدواجم قيد همه‌چي رو بزنم. من چندساله دارم زحمت مي‌کشم. نمي‌خوام به همين راحتي از همه‌چي بگذرم.

- با ناراحتي که چيزي درست نميشه.

- ميگي چي‌کار کنم؟ مي‌خواي با اين وضعيت بخندم؟ بابا چرا نمي‌فهمه من هيچ ربطي به اون خانواده ندارم؟ طرز تفکر من با اون‌ها از زمين تا آسمون فرق مي‌کنه!

- چرا الکي خودت رو ناراحت مي‌کني؟ تو که خيلي وقته محمد رو نديدي شايد عوض شده باشه.

پوزخندي زدم.

- عوض شده! ساده‌اي! مگه عکس‌هاش رو نديدم؟ مگه تو نت نديدمش؟ مگه آدم‌ها تو هشت‌سال چه‌قدر عوض ميشن؟ خودمون يادته چندبار با اين يکي اون يکي مچش رو گرفتيم؟ هستي من ازش بدم مياد!

- شايد عوض شده؛ اون موقع خب سنش کم بود پسرا تو اين سن از اين کارها زياد مي‌کنند. بذار بياد ببينيش شايد ازش خوشت اومد. اون‌قدرها هم بد نيست! از عباس قصاب باور کن بهتره.

با حرص لبخندي زدم.

- برو بابا ديوونه!

- راست ميگم محمد بهتر از عباس‌آقاست؛ حداقل بوي گند گوشت نميده.

- هستي!

- باشه بابا! حالا خودت رو ناراحت نکن؛ شايد محمد اومد تو رو ديد با اين اخلاق گندت قبولت نکرد.

- خدا کنه. وگرنه بابا تا من رو به زور نده بهش ول کن نيست.

- ميگم هلنا نکنه کسِِ ديگه رو مي‌خواي داري اين‌جوري مي‌کني؟

- من؟

- راست ميگي حالا که فکر مي‌کنم مي‌بينم تو آدم نيستي؛ مثل مجسمه مي‌موني. محبوبه، دوستم، برادرش تو بيمارستان شماست. گفت برادرش گفته خيلي‌ها دنبالتن؛ ولي تو بهشون محل نميدي.

- برادر محبوبه کيه؟

- ول کن بابا من حوصله‌ي دردسر ندارم؛ الان ميري سراغش.

- نه بگو کيه.

- من خوابم مياد مي‌خوام بخوابم. جون هر کي دوست داري زنگ گوشيت رو سر صبح روشن نکني.

- باشه.

هستي خوابيد و منم روي تخت دراز کشيدم. ياد گذشته افتادم. از بچگي عمو دلش مي‌خواست من و محمد رو يه جوري به هم بچسبونه؛ ولي من از همون بچگي ازش خوشم نمي‌اومد. وقتي ديپلم گرفتم زمزمه‌ها شروع شد. عموم به بابا گفت که من رو براي محمد در نظر گرفته. بابا هم بدون اينکه نظر من رو بپرسه قبول کرد.

ولي من کنکور رو بهونه کردم و گفتم تا کنکور ندم اصلا به ازدواج فکر نمي‌کنم. وقتي پزشکي قبول شدم بابا خيلي خوشحال شد و يه‌کم نرم‌تر شد؛ ولي از موضعش پايين نيومد. فشار عمو بيشتر شد. من هم منتظر بودم که به هر بهانه‌اي محمد رو رد کنم. به‌خاطر همين تحصيلات محمد رو بهونه کردم و گفتم دلم نمي‌خواد شوهرم تحصيلات نداشته باشه. محمد هم مثلاً به رگ غيرتش برخورد و قبول کرد بره دانشگاه. خيلي خوشحال شدم؛ چون از آدم علافي مثل محمد که جز خوش‌گذروني کاري بلد نبود بعيد بود دانشگاه قبول بشه. طبق انتظارم دانشگاه شرکت کرد و قبول نشد. منم به چيزي که مي‌خواستم رسيدم؛ ولي خوشحاليم زياد طول نکشيد؛ چون سال بعد رفت کانادا درس بخونه. باورم نمي‌شد براي کم‌کردن روي من و لجبازي با من اين کار رو بکنه.

زن‌عمو به‌خاطر اين تصميم محمد کلي ازم شاکي بود؛ چون من رو مسبب دوري از پسرش مي‌دونست. وقتي يه مدتي گذشت عمو بهم گفت حالا که من باعث رفتن محمد شدم بايد باهاش ازدواج کنم و برم پيشش که دردونه‌ش تنها نباشه؛ ولي من حاضر نبودم درسم رو که اين‌قدر براش زحمت کشيدم ول کنم؛ براي همين گفتم تا درسم تموم نشه جايي نميرم. هرچي اصرارکردن من قبول نکردم. دعواي زيادي تو خونه راه افتاده بود.

اون روزها بدترين روزهاي عمرم بود. اين‌قدر تحت فشار بودم. که داشتم کم‌کم قبول مي‌کردم؛ ولي محمد گفت چون خودش وضعيت مشخصي نداره نمي‌تونه من رو هم ببره پيش خودش. نمي‌دونم چرا اين حرف رو زد. حتماً مي‌خواست اونجا هر غلطي دوست داره بکنه و سرخر نداشته باشه. به هرحال هرچي که بود براي من خوب شد؛ چون بعد اون ديگه کسي حرفي نزد و همه ساکت شدند. زن‌عمو از خر شيطون پايين اومده بود؛ ولي باهام ميونه‌ي خوبي نداشت؛ ولي عمو آروم نموند. گفت فقط به شرطي با نرفتن من موافقت مي‌کنه که با هم نامزد کنيم. من هم براي بسته‌شدن دهنشون حلقه‌اي که عمو خريده بود دستم کردم. الان حدود?-? ساله که محمد رفته کانادا و برنگشته. تو اين?-8 سال يک بارم براي ديدن خانواده‌اش نيومده. معلوم نيست داره اونجا هشت‌سال چه غلطي مي‌کنه. حتماً با پول‌هاي عمو کلي خوش گذرونده.

عمو وضع خوبي داره و محمد تنها بچه‌شه. از وقتي من يادم مياد محمد دنبال خوش‌گذروني بود. خودم فقط چندبار با دخترهاي مختلف ديده بودمش. اگه بگن حتي الان چند تا هم بچه اونجا داره باور مي‌کنم.

عمو اينا سالي يه دفعه ميرن کانادا ديدن محمد؛ ولي اون تو اين هشت‌سال اصلا نيومده. اون اوايل خيلي زنگ مي‌زد؛ ولي کم‌کم زنگ‌زدن‌هاش کمتر و کمتر شد. الان هم آقا لطف مي‌کنن هر سال يه بار موقع سال تحويل زنگ مي‌زنن. چند کلمه هم با من حرف مي‌زنه؛ ولي من هيچ حسي به حرف‌هاش ندارم. محمد از وقتي رفته خارج رفتارهاش بدتر شده. طرز حرف‌زدنش و مدل لباس‌پوشيدنش خيلي عوض شده. به هرچي شبيهه به جز مرد.

با عکس‌هاي که تو نت مي‌فرسته مي‌تونم بفهمم چقدر تغييرکرده. به‌نظرم يه مرد بايد رفتارش مردونه باشه؛ نه مثل محمد اين‌قدر جلف. چند وقت پيش از هستي شنيده بودم که عمو به محمد گفته که تا آخر سال بايد برگرده و تکليف اين ازدواج رو روشن کنه؛ ولي من جدي نگرفتم؛ ولي مهموني امشب تمام معادلاتم رو به هم ريخت.

***

اواخر بهمن‌ماهه. فردا قراره محمد از کانادا برگرده.

الان چند روزه استرس دارم. نمي‌دونم قراره چه اتفاقي بيفته؛ فقط تو دلم دعا مي‌کنم که محمد نظرش عوض شده باشه و دست از سر من برداره. سارا با آرنجش به پهلوم ضربه‌اي مي‌زنه که از فکر بيرون ميام. با عصبانيت بهش نگاهي مي‌کنم.

- چته وحشي؟

با چشم‌هاش به طرف ديگه‌ام اشاره مي‌کنه. سرم رو برمي‌گردونم. استاد احدي کنارم وايساده. مثلاً امروز تو بيمارستان يه جلسه گذاشته بود و کسايي که طرح داشتن بايد شرکت مي‌کردن. اين‌قدر فکرم مشغول بود که اصلاً حواسم نبود احدي چي داره ميگه و کي صدام کرده.

احدي: خانم سازگار حالتون خوبه؟

- بله.

به چشم‌هام خيره شده بود.

- ببخشيد چي گفتيد دکتر؟

- گفتم حواستون کجاست؟ يک ساعته دارم صداتون مي‌کنم!