رمان بیزار به قلم mehrnaz

ژانر : #پلیسی #طنز #عاشقانه

خلاصه :

داستان دختری به نامِ الیکاس که تو بچگی سرِ راه گذاشته شده از دستِ روزِگار این و یه خانواده بسی خلاف کار برمیدارن. که باعث میشه الیکا توی نوزده سالگی یه پا جیب بر خفن باشه اینا رو داشتین؟ اینا میره تا وقتی که با کسی به اسمِ فرهود آشنا میشه غافل از اینکه…..

پایان خوش

مقدمه:

من همان ساقی میخانه غم ها بودم.

که شبی با دل خسته ام به تو رو آوردم.

من همان دل زده از هر باده،

دل خود را به دل سنگ تو دلخوش کرده.

تو مرا دیدی و اما ره خود کج کردی.

با من و بخت من و سادگی ام لج کردی

ای تو، ای یار سفر کرده ی دور،

ای تو از شوق زمینی شده کور،

تو مرا دیدی و اما به غمم رو بستی.

به نهانخانه قلب دگران بنشستی.

خسته و دربدر و بیمارم.

نشدی بال و پر و تیمارم.

از همه جز تو گل گلزارم.

از همه، از دگران بیزارم.

گریه ی تو جگرم را سوزاند.

تو بخند، ای تو که قلبم سوزاند.

پاکی روح و دلم را دیدی،

هق هق اشک و غمم بشنیدی،

خنده کن بر دل آزرده ی من.

خنده کن بر دلِ دلمرده ی من.

حال من خسته شدم از همه دلتنگی ها.

از همه سردی و از این همه دل سنگی ها.

ای تو، ای سنگ صبور دگران.

سخنی می گویم با تو گران.

بیزار شدم از تو و از هر چه به تو می رسدش.

بیزار شدم.

در حالی که به دیوار تکیه داده بودم، با دستم شروع کردم به ضرب گرفتن. این دفعه برعکس ضرب المثل، از همه صدا درمی اومد الا دیوار! پیاده رو مثلِ همیشه پر رفت و آمد بود. اصلا برای همین بود که از این جا خوشم می اومد. کسی به کسی نبود! والا! آهــــــان، خودشه! بالاخره اومد. یارو اصلِ سوژه است. صاف ایستادم. دستی به مانتوم کشیدم. کمی چروک شده بود، اما کاچی به از هیچی. سعی کردم با کشیدن مانتوم، کمی صافش کنم و بعد مماس باهاش راه رفتم. تا بهش رسیدم، خودم رو محکم کوبیدم بهش.

مرد ـ خانوم حواست کجاست؟

ـ شرمنده آقا، حواسم نبود. بدبختی که برای آدم هوش و حواس نمی ذاره. طوریتون شد؟

ـ نه خانوم، فقط لطف کنید حواستون رو بیشتر جمع کنید.

ـ به رویِ تخمِ چشمام.

روم رو برگردوندم و قدمام رو تند تر کردم و هم زمان کیفِ پول رو تو دستام لمس کردم و بعد گذاشتم تو جیبِ مانتوم. شاید همین برای امروز کافی بود. سرعتم رو بیشتر کردم. وقتی احساس کردم خطری وجود نداره، کیف رو از مانتوم بیرون کشیدم. نگاهی به داخلش انداختم و یکی یکی محتویاتش رو بیرون کشیدم.

اول از همه عکس یه خانوم و آقای نسبتا مسن به چشم می خورد.

” اُه اُه… چقدر هم باکلاسه. حتما ننه و باباشن! “

چند تا کارت ویزیت شرکت و مغازه ها که حتی تلفظ اسمشون برام سخت بود و یه کارت ملی!

” بدبخت باید بری المثنی بگیری. آخی! ای بابا این چه کارتیه! جناب مهندس فروزش! دکی، جناب مهندس شرمنده شدم به خدا. کیفت رفت تو مانتوی بنده و حالا، نیگا کن دختــــــــــــــــر. چقدر پول. نه مثل این که فردا هم نیازی به این کار مشقت بار نیست! “

حالا باید می رفتم یه ذره زولبیا و بامیه می خریدم، موشی بدجور هوس کرده بود. فدایِ خواهر نازنینم. فقط اونه که تو اون خاندان روزه می گیره. به به، بالاخره از اون محله ی با کلاس رسیدیم به خونه ی درب و داغون و محله ی پیزوری خودمون. فری دمِ در بود، تا من رو دید، پرید جلو و گفت:

ـ الی چه قد کاسِب شدی جونِ داداش؟

ـ به تو چه لجن خوار. اون تن لشت رو جمع کن و بیا خونه بابا. می ترسم این بیرون می شینی، خسته شی و عرق کنی و فردا بچایی!

ـ هوی الی، احترامت دست خودته ها.

ـ بیشین بینیم باو! چه لفظ قلمم زر می زنه! احترامت دست خودته! هی بهت می گم با اینا نپر، سوسول شدی دیگه بدبخت.

فری یا همون فریدون، اولین برادر ناتنیم و هم سن من بود و بعد از اون فرشته، معروف به موشی که چهارده سالش بود و اگه کاری هم برای این خانواده می کردم، برای همون موشی بود. بقیه اشون مفت نمی ارزیدن. نشستم کنارِ حوض و دستی به آب زدم. فری اومد زولبیا و بامیه ها رو برداشت. در حالی که دستم رو با مانتوم خشک می کردم، سرش داد کشیدم.

ـ هوی حیوون… مگه افسار پاره کردی؟ باز مال مفت گیر آوردی؟ خودتم می دونی اونا مالِ موشیه. یه دونه ازش کم شه، حسابت با کرام الکاتبینه.

شهربانو نامادریم اومد بیرون. اُه اُه، فقط این یکی رو کم داشتم.

شهربانو ـ هــــــــــــــو سلیطه، چته صدات رو انداختی پسِ کله ات؟ دوست داره بخوره، به تو چه؟ نوش جونِ پسرم.

ـ پسرت شکر زیادی خورده! همین که گفتم، این مالِ موشیه. اونه که روزه می گیره و حق داره از این بخوره.

فری ـ چه افتخاری هم می کنه که با پولِ دزدی برای افطار زولبیا گرفته و این جوری عز و جز می زنه.

ـ نه پس، مثلِ تو خوبه، از جات جم نمی خوری که مبادا تخم مرغات سرد بشه.

به زور جعبه رو از دستش گرفتم و به سمتِ خونه رفتم. خونه که چه عرض کنم، زباله دونی پیشش بهشت بود. کلا یه اتاق بود که همه به زور می چپیدیم توش.

منوچهر خان، پدر ناتنیِ محترم، یه گوشه خمار ولو شده بود. نصفش رو فرش پاره، نصفش رو موزاییک! خماری نمی ذاشت سردی موزاییک رو حس کنه. سلام کردم که نظرش بهم جلب شه. تا من رو دید، انگار چشماش باز شد! سیخ نشست سرِ جاش.

ـ کجاست الی؟ گرفتی؟

ـ گفتم که می گیرم.

بسته ی مواد رو به سمتش پرت کردم.

تو هوا قاپیدش.

ـ خیر ببینی. فقط تویی که من رو درک می کنی.

شهربانو و پشتِ سرش فری اومدن تو. شهربانو رو به من گفت:

ـ نخیر…

و انگشت اشاره اش رو به سمت من گرفت و ادامه داد:

ـ همین اینه که گند زده تو زندگیِ ما. دختر مگه بهت نگفتم براش نگیر؟ فقط بلدی با من لج کنی؟

ـ خب خمار بود، می مرد.

ـ بمیره من راحت شم با این بوی گندی که سر تا پاش رو گرفته.

برو بابایی گفتم و بسته ی سیگارِ بهمن رو از تو کیفم در آوردم. خودمم معتاد بودم، اما قبول نمی کردم! فقط روزی دو تا بسته رو شاخشه! به جانِ خودم اگه معتاد باشم! سیگارم رو آتیش زدم که صدای شهربانو بازم بالا رفت.

ـ ببین تو رو خدا من دارم با کی حرف می زنم؟ بوی گندِ سیگار تو رو هم باید تحمل کنم؟

منوچهر در حالی که داشت بند و بساطش رو آماده می کرد گفت:

ـ دِ زن چه قدر حرفِ مفت می زنی؟ پاشو برو واسه من چایی بذار.

در حالی که یه پک می زدم گفتم:

ـ موشی کو؟

فری یه نگاهی به من کرد و تلویزیون ما قبلِ تاریخ رو روشن کرد و گفت:

ـ چه می دونم بابا؟! حتما خونه ی یکی از دوستاش.

همین موقع صدای زنگ اومد. رو به فری گفتم:

ـ پاشو برو در رو باز کن.

ـ به من چه؟ خودت برو.

با پک دیگه ای به سیگار، از بین دود بهش نگاه کردم! به پشتی زهوار در رفته و چوب شکسته لم دادم و گفتم:

ـ نه بابا، از صبح سرِ کار بودم. حالا جورِ تو رو هم بکشم؟

با غر غر بلند شد و به سمتِ در رفت. اَه اَه… تو رو خدا نگاه کن، این قدر تو خونه مونده، راه رفتنش از صد تا زن بدتر شده. پک آخر رو به سیگار زدم و بعد از این که روی موزاییک خاموشش کردم، بلند شدم تا لباسام رو عوض کنم. نگاهی به خودم انداختم. اگه خرمن موهام نبود، عمرا کسی می فهمید من دخترم!

وسایلم رو چپوندم تو کمد دیواری ای که برای استفاده عُموم بود. موشی و فری با جر و بحث وارد شدن. کارِ همیشگیشونِ بود! نشد اینا یه بار عینِ آدم کنارِ هم زندگی کنن. همه اش هم تقصیرِ اون فریِ گور به گور شده است. بهش توپیدم:

ـ هوی فری، جمع کن بساطت رو! به موشی چه کار داری؟

موشی با دیدنِ من جون گرفت و گفت:

ـ آجی، آجی خریدی برام؟

جعبه رو برداشتم و گفتم:

ـ آره فدات شم. مگه می شه الی، موشی رو از یاد ببره؟

موشی تندی پرید تو بغلم.

ـ فدای آجی الیِ خودم بشم من.

ـ خدا نکنه دیوونه.

تقریبا دم اذان بود. شهربانو اومد و شروع به چیدن بساط سفره کرد. بساط که چه عرض کنم، همون زولبیا و بامیه ها بود و چایی. پنیر نمی گرفتن. اصلا شک دارم بدونن چی هست؟! با صدای ربنایی که از تلویزیون فکستنی بیرون اومد، فری و شهربانو حمله بردن به سمت سفره! موشی بد بخت این وسط بی غذا مونده بود! خوبه این روزه بوده و اونا تا الان کوفت می کردن همه چی رو، وگرنه معلوم نبود چه کار می کردن؟ جستی زدم و بقایای جعبه رو از زیر دستشون کشیدم.

ـ جمع کنید مفت خورا! مادر و پسر لنگه ی همن.

جعبه رو گذاشتم جلوی موشی و رفتم تو حیاط. ای خدا یه پسر همسایه هم نصیب ما نکردی، بلکه بیاد الان یه سوت بزنه و ما هم خرش رو بگیریم و ننه اش مجبور بشه بیاد خواستگاری و بگیرمون، بلکه از دستِ اینا خلاص شم.

فکرم پر کشید به گذشته. به همون موقع ها که نمی دونستم دخترِ اینا نیستم، وقتی که بچه بودم. من الیکا خسروی ام. البته اگه از این فاکتور بگیری که اینا پدر و مادر واقعیم نیستن! نوزده سالمه. از ده سالگی هم آموزش دیدم برای جیب بری! اما هیچ وقت پام رو بیشتر از این نذاشتم. دیپلم ردیَم که همونم به ضرب و زورِ تک ماده بهش رسیدم. چشمام قهوه ایه و موهای پر پشتم فر و خرمایی. چهره ام در کل بد نیست.

من رو باش. الی به خدا دیوونه شدی. کدوم احمقی می شینه مشخصات ظاهریش رو واسه خودش تکرار می کنه که تو باشی؟! بدبخت اون رمان پریشبیِ سوسولت کرد رفت. نه بابا، احتمالا دارم اینا رو می گم، بلکه اون پسر همسایه نظرش جلب بشه. کم که نیست، از ده سالگی جیب بری می کردم. خودِ این یارو اوباما باید بیاد خواستگاریم. پسر همسایه که سهله. آره والا، نشستی این جا با خودت کل کل می کنی، همه میان خواستگاریت.

از رو پله ها بلند شدم. کی می شه کپه ی مرگمون رو بذاریم که سریع تر فردا بشه؟

ساعت تازه هشت شبه! مرغم این ساعت نمی خوابه که من بخوام بخوابم. فردا رو چه کار کنم؟ دیگه اون محله هم نمی شه رفت. تابلو شدیم رفت بابا! سه روزِ پشتِ سرِ هم رفتم اون محل. کافیه یه بار یکیشون شک کنه و تمام. بهتره برم یه محله ی تازه.

اَه الی… تو دوباره داری با خودت حرف می زنی؟ پس فردا انگ دیوونگی می زنن بهت. همون پسرِ همسایـ… دِ درد و پسرِ همسایه. مرض! کوفت! خود درگیری پیدا کردی الیِ بدبخت. بی خیال بابا، مرغ باشی بهتر از اینه که با خودت مشکل پیدا کنی.

*****

ساعت نه صبح بود که با صدایِ جیغ و فریاد شهربانو و منوچهر از خواب پریدم.

ـ دِ لعنتیا، مگه نمی دونید من میرم سرِ کار؟ ببندید اون حلقتون رو تا من بیشتر بخوابم دیگه. اَه.

نشستم تو جام. تازه یادم افتاد باید یه جای جدید پیدا کنم. تندی پریدم بالا و لباسام رو از تو کمد کشیدم بیرون. موشی و فری هنوز خواب بودن، واسه همین سعی کردم با کمترین صدا لباسم رو عوض کنم که منجر به این شد که قبل از بیرون رفتن از خونه، دو، سه تا فحش درست حسابی به جونِ بابا و ننه ی خیر ندیده ام بفرستم. در حالی که پاشنه ی کفشم رو صاف می کردم، درِ خونه رو بستم و زدم بیرون. با اتوبوس خودم رو به میدون تجریش رسوندم که صد البته ولخرجی کردم! تا حالا نیومده بودم. فقط یه زمزمه هایی بود که اگه کسی می خواست بگه پولدارم، می گفت تجریش! قبلنا جردن بود، پولِ خونه بالا رفت، شد تجریش.

ولی تو روحِ هر کی که گفت این رو. خلوت بود. خلوتِ خلوت. بابا این جا که ما یه کیف بزنیم، پلیس گرفتتمون. دیگه وقتی هم نیست که بخوام برم جایِ دیگه. تو ایستگاه اتوبوس با پا دو تا تقه به زمین زدم، نمی شد. جمعیت کم بود و باید امروز جونم رو می ذاشتم کفِ دستم. با این فکر قدمام رو محکم کردم و رفتم یه گوشه ایستادم که سوژه ی مورد نظر رو گیر بیارم.

صدای یه نفر نظرم رو جلب کرد.

ـ چیه خانومی؟ منتظری؟

آره منتظرِ اسکلی مثلِ توام. یه کاری کنم که دیگه به دخیِ مردم گیر نده! نسناس!

برگشتم سمتش. قیافه اش بد نبود، اما خودش رو خیلی مضحک درست کرده بود. شلوارشم که قشنگ پایین بود. انگار توش کار خرابی کرده باشه.

ـ شما برو یاد بگیر که شلوارت رو بکشی بالا، بعد بیا این جا واسه ما لفظِ قلم زر بزن مرتیکه.

بدبخت چشماش چهار تا شد، انگار تا حالا دختر به این خوشگلی از نزدیک ندیده! والا!

ـ چیه؟ زل زدی به من؟ آدم ندیدی؟ البته حق می دم بهت! اگه تمومِ رفیقات عینِ خودت باشن، بایدم آدم نبینی!

پسره زیر لب گفت:

ـ روانی!

بعدم راهش رو کشید و رفت. خواستم برم بزنم خونین و مالینش کنم، اما راهِ بهتری به ذهنم رسید. احتمالا یه تراولِ مامان پیششه! رفتم پشتِ سرش و تا خواستم کیفش رو از تو جیبش بردارم، صدای یه زن اومد.

ـ دزد! دزد!

به اطرافم نگاه کردم. مسیرِ نگاهش به من بود. دستی مچم رو گرفت. اوه اوه، الی گند زدی. نگاهم چرخید به پسره که مچم رو سفت گرفته بود. حالا چه کار کنم؟ چه کار نکنم؟ یه لگد زدم زیرِ شکمش. پسرِ بیچاره از درد دولا شد و منم خلافِ جهتش شروع کردم به دویدن. ملتم دنبالِ ما. خدایی چه قدر مهم شده بودما، ده نفر دنبالم بودن.

روم رو برگردوندم که محکم به یه چیزی خوردم. خدایا مصبت رو شکر. این کیه تو این هیری ویری؟ نگاه کردم و دیدم بلـــــــه، تو بغلِ یه فروند جوونِ خوشتیپم! حیف وقتِ چشم چرونی نبود، وقتِ کسبِ رزق و روزی حلال بود. با یه حرکت کیفش رو در آوردم و سریع از بغلش زدم بیرون. دوباره شروع کردم به دویدن و بلند داد زدم:

ـ شرمنده اتم داداش.

بازم سرعتم رو زیاد کردم که از این قومِ مغول جونِ سالم به در ببرم. بالاخره گمم کردن و منم خودم رو رسوندم به یه کوچه ی خلوت. به نفس نفس افتادم. چه سگ جونی هم بودن این مردم. حالا ببینم روزیِ امروزمون چه قدر بود! با دیدنِ چند تا تراولِ صد تومنی دهنم وا موند. به زور آب دهنم رو قورت دادم. یا پیغمبــــــر، من با این همه پول چه کار کنم؟ بدبختی هی!

بازم به تجسس پرداختم. تقریبا همه چیزش تکمیل بود. کارت ملی. به به اسم. ما فکر می کردیم که خودمون با کلاسیم فقط. فرهود! اوهو چه کلاسی هم داره! فکر کن.

” فرهود جان، عزیزم. “

فکر کن تو رو خدا، از پسر همسایه امون هم با کلاس تره. خب خدا رو شکر که کارِ امروزم زود تموم شد. برم یه سر به شیرخوارگاه بزنم، خیلی وقته نرفتم. بازم مجبور بودم سوارِ اتوبوس بشم. شیرخوارگاهی که می رفتم، خیلی دور بود و باید بازم ولخرجی می کردم. بالاخره رسیدم به همون محله ی داغون راه آهن. درسته که یه عالم یتیم خونه و شیرخوارگاه هست، اما این جا همون جاییه که من یه زمانی توش بودم.

دستم پرِ پر بود. از لباس و پوشاک گرفته، تا اسباب بازی و شیر خشک برای بچه ها. زیاد با بچه ها اخت نبودم، اما این جا فرق داشت، این جا هر چی بچه می خواستی پیدا می شد. همه جوره. خیلی دوست داشتم بیام این جاها.

سرایدار با دیدنم اومد جلو.

ـ به الیکا خانوم، چه کردی دختر؟ چه خبره؟

بهش لبخند زدم.

ـ والا یه مقدار پول اومده بود دستم، گفتم تو مراممون نیست که تک خوری کنیم. اینه که رفتم یه مقدار وسیله واسه بچه ها گرفتم.

ـ دستت درد نکنه دختر. خیر ببینی الهی.

ـ چاکرتیم به مولا.

ـ تو هنوز این جوری حرف می زنی؟ من رو باش که گفتم آدم شدی!

ـ اِ گیر نده به حرف زدنمون. مگه چشه؟

ـ چش نیست، گوشه.

با خنده به سمتِ ساختمان شیر خوارگاه راه افتادم. فکر این که من یه زمانی این جا بودم، تنم رو می لرزونه. فکرِ این که بینِ یه مشت هم سنِ خودت باشی و یه مسئولی بیاد با بی رحمی کارات رو کنه، فکرمم به هم می ریزه. می گم بی رحمی، چون باید بی رحم باشن، وگرنه هر کدوم از بچه ها که میرن، اینا باید بشینن گریه کنن.

بالاخره یکی از اتاقا رو پیدا کردم. بچه ها توش ریخته بودن و هر کدوم داشتن یه کاری می کردن. رفتم و یکی از آروم تریناشون رو بغل گرفتم. اَه تو شانسِ ما… تا گرفتمش تو بغلم، صدای عرعرش بلند شد. از خودم دورش کردم که صداش آزارم نده. بعد از اون همه بچه ها یکی یکی شروع کردن به اشک ریختن. وای ددم وای… یکی بیاد اینا رو جمع کنه. حالا کدوم رو آروم کنم؟ واسه همینه که من از شیرخوارگاه بدم میاد. یکی شروع می کنه، بقیه پشت سرش عرعراشون رو ادامه میدن. وای خدا نصیب نکنه. دو تا می زدم تو سرم، دو تا تو کمر اینا که مثلا آرومشون کنم. تو اوجِ ناامیدی بودم که فرانک، یکی از مربیا، اومد.

ـ باز تو با این بچه ها به مشکل خوردی؟

ـ جونِ من فرانک، تو چه جوری اینا رو تحمل می کنی؟ اَه اَه… یکی از یکی صداشون بیشتره.

ـ سلامت کو؟

ـ خوردمش. تو سلام نکردی، انتظارم داری؟

ـ من بزرگترم.

ـ بیشین بینیم باو، من بزرگترم!

خنده ای کرد و بچه رو از بغل من درآورد و شروع کرد به آروم کردنش. به ثانیه نکشید که خوابید. ذلیل نمرده فقط می خواست من ضایع شم.

بلند شدم و روی صندلیِ مخصوصِ مربی نشستم. نگاه به حرکتای تند و فرز فرانک کردم. خدایی این دختر ایول داشت. جوری از بچه ها مراقبت می کرد که صد تا مادر به گرد پاهاش هم نمی رسیدن!

ـ قرار بود از این جا بری؟

یه نگاه به من کرد، در حالی که بچه رو می ذاشت تو جاش گفت:

ـ نشد دیگه، تو که بهتر از بقیه از وضع ماها خبر داری! یه روز یه چیزی می گیم، فرداش یه اتفاقی می افته که نظرمون عوض می شه.

اومد و رو صندلی کناریم نشست و گفت:

ـ تو چه کار کردی؟ نمی خوای بری دیپلمت رو بگیری؟

ـ دلت خوشه فرانک؟ دیپلم کجا بود؟ من هنر کنم خرجم رو در بیارم که سر بارِ اینا نباشم!

ـ آخه از این راه؟

ـ هر راهی باشه سگش می ارزه به این که اینا بهم سر کوفت بزنن!

ـ نمی دونم، از کارات سر در نمیارم الی، از هیچ کدومشون.

ـ بی خیال آجی. هر وقت خودمون سر در آوردیم، یه تلگراف به تو می زنیم که بیای سر در بیاری ازش!

خنده ای کرد و سرش رو تکون داد.

ـ الی وقتی آدم شدی هم یه زنگ بزن.

ـ اون که دیگه شرمنده اتم. به کل آدم شدنی نیستم!

یه نگاه به ساعتم کردم. ای تو روحش. باید سریع برم خونه، وگرنه بازم صدای سگ شهربانو در میاد. یهو دیدی واقعا سگ شد و راهم نداد خونه! از جام بلند شدم. خب دیگه راهِ رفتنی رو باید رفت. فرانک هم با من بلند شد.

ـ داری میری؟

یه نگاه، از اونا که به احمقا می کنن، بهش انداختم. این دیگه چه سوالی بود که پرسید؟

ـ آره دیگه، شهربانو صداش در میاد، میگه کارت که تموم شد، سریع برگرد خونه، وگرنه راهت نمیدم!

ـ خب حتما نگرانته.

پوزخندی زدم و با یه خداحافظی از شیرخوارگاه زدم بیرون. نگرانم باشه؟ کی؟ اون؟ نگرانِ یه بچه ی سرِ راهی؟ کی نگرانِ من میشه؟ اون بیشتر دلش می خواد دیر برم که دیگه راهم نده تو خونه، اما بهتر. اگه دیگه اون جا نرم، از دستِ امر و نهیشون راحت می شم. اما آخه کجا رو دارم که برم؟ خاک تو سرت الی که خیلی بدبختی! نمی دونی ننه و بابات کی هستن و چرا گذاشتنت سرِ راه؟ تنها چیزی که می دونی، اسمته که به خانواده های با کلاس می خوره. آخه تو رو چه به کلاس الی خانم؟

در حالی که راه می رفتم و با خودم فکر می کردم، با پا هم قوطیِ بیچاره ای که جلوم افتاده بود و قل می دادم.

خیلی خواستم از طریقِ این شیرخوارگاه به پدر و مادرم برسم، اما هیچی به هیچی. خب اگه هم می رسیدم، تنها کاری که ازم بر می اومد، این بود که یه تف بندازم تو صورتشون که نوزاد رو اون جوری ول نکنن!

اَه توله سگا. نشد من به یادِ اونا بیفتم و عصبی نشم! اگه مرده باشن هم تا الان کلی نفرین به جونشون فرستادم. مگه دستِ من بود که خونه ی شهربانو و منوچهرِ معتاد باشم؟ تازه کیه که بدش بیاد بابا و ننه اش نازش رو بکشن؟ کیه که دوست نداشته باشه یه خونه ی درست و حسابی داشته باشه؟ نه الی، تو دوباره رفتی تو اون خراب شده و محله های بالا و هوا برت داشته. خفه. دیگه زیادی زر زرات رو دارم تو گوشم می شنوم.

دوباره همون محله قدیمی خودمون. حتی این جا هم واقعا محله ام نبود. من کی بودم؟ اصلا اهمیتی داشت؟ نه، جز برای خودم اهمیتی نداشت. با یه لگد محکم درِ پوسیده امون رو باز کردم. از همون جا صدای دادِ شهربانو بلند شد. بیشین بینیم باو! انگار خونه اشون قصره و یه خط به درشون انداختم! اینا دیگه کیَن اصلا؟

رفتم سرِ حوض و دستم رو شستم که با دستِ کثیف نرم تو خونه. خواستم برم تو که دلم ناجور هوسِ سیگار کرد. حوصله ی صدای شهربانو رو هم نداشتم. واسه همین بی خیال شدم و نشستم رو پله ها و یه سیگار گذاشتم گوشه ی لبم. یه پک عمیق کشیدم. حتی همین رو هم به زور می خریدما. کافی بود یه تیکه پارچه برای خودم بگیرم، صداشون می رفت بالا. حالا خوبه پولِ خودم بود. پولِ اونا بود که همین سیگارم نداشتم! بعد به من میگن که پاشم برم از این کارا دست بکشم. با وجودِ اینا مگه می شه؟ مرض ندارم که میرم دزدی! از این دخترای پولدارم نیستم که بیماریِ روانی دارن و بازم میرن دزدی. آقا محتاجم، محتاج! می فهمی؟ ای خدا کی قراره بدبختی ماها رو درک کنه؟ تا می بینن، داد می زنن دزد. تا حالا شده فکر کنن که مشکلم چیه؟ دردم چیه؟ نه به خدا اگه فکر کرده باشن، من اسمم رو عوض می کنم و می ذارم یه اسمی که در حدِ خودم باشه، نه به خدا فکر نمی کنن!

یه پکِ دیگه و این بار دقیق تو دوداش نگاه کردم. خوش به حالش. حداقل آزاده. دخترای مثلِ من وقتی بخوان پاک بمونن، باید یا به دزدی تن بدن، یا… حتی فکر به اون موردِ دوم هم حالم رو بهم می زنه. بیچاره اونا.

پک آخر رو کشیدم و سیگار رو تو پله ها خاموش کردم. ای بابا… الی تو هم به چه چیزایی که فکر می کنی! آخه مگه دستِ توئه که چی می شه و نمی شه؟ فکر کردی خیلی بدبختی؟ به خدا دیوونه ای!

فکر کنم دوباره پتانسیل سوسول بودنم زده بالا و دارم با خودم زر می زنم! احساس کردم یکی از گردنم آویزون شد و چشمام رو با دستاش پوشوند. حدسش سخت نبود که کیه!

ـ اِ موشی؟ بازم اذیت کردنت شروع شد؟

دستش رو از چشمام برداشت و بهم اجازه داد تا ببینم. یه کم رفتم کنار تا بتونه بیاد و بغلم بشینه.

موشی ـ الی؟

ـ بله؟

ـ می شه وقتی داری میری، منم باهات بیام؟

حواس پرت پرسیدم:

ـ کجا؟

ـ سرِ کارت دیگه.

ـ دختر خودت داری میگی سرِ کار. اون جا که جای بچه ها نیست.

از رو پله ها بلند شدم و لباسم و از خاک تکوندم در همون حال رو به موشی گفتم:

ـ پاشو، پاشو، دیگه هم نبینم از این خوابا برای من ببینیا. جایی که من میرم، جایِ بچه ها نیست.

از جاش بلند شد و پاهاش رو کوبید رو زمین.

ـ اما من می خوام ببینم.

بهش براق شدم.

ـ چه غلطا؟ نبینم رو حرفِ من حرف بزنیا؟! این کارا چیه یاد گرفتی؟

من به این نتیجه رسیدم که این بیماریِ سوسولیسم به سرعتِ نور داره بینمون رخنه می کنه. اول اون فری که خب بنده خدا از ابتدای بچگی هم این مشکل رو داشت و بعدم من که یه محله پشتِ سرم قسم می خوردن و بعدم این موشی که دیگه نوبر بود، والا!

با قدم هایی محکم خودم رو رسوندم به داخل خونه. ای وای باز گفتم خونه! آقا من شرمنده. به قصرمون مشرف شدم! خوب شد این شهربانوی خیر ندیده تو افکارِ من نیستا، وگرنه از دستم دلگیر می شد.

همون دمِ در شال رو از دور گردنم باز کردم. دیگه داشتم خفه می شدم. اصلا هم شک نکنید که از دودِ سیگاره. بهم بر می خوره. تا شهربانو من رو دید، بهم توپید.

ـ لباسات رو دربیار و بیا کمکم سفره بندازیم.

شنیده بودم می گن لعنت بر دهانی که بی موقع باز می شه ها، اما به جانِ خودم ندیده بودم. واسه خاطرِ همین بود که خودم به صورتِ جدی موردِ بررسیش قرار دادم.

ـ خب حالا انگار چی هست؟ یه دو تا بشقاب شکسته این حرفا رو داره؟

یه نگاه از اون نگاه خطرناکا بهم کرد و با حالتی جیغ مانندی گفت:

ـ ناراحتی؟ آره؟ هِری… بیرون بربر خانوم. مگه به زور نگهت داشتم؟

بی خیال شدم که بهش جواب بدم. یکی من می گفتم، یکی اون، دعوا می شد. اونم که مسن و احترامش بر من واجب. حتی یه لحظه هم شک نکن که ترسیده باشم که همین سر پناه رو هم از دست بدما. ابداً! واسه من چیزی که ریخته خونه است. فقط من دلم نمیاد اینا رو تنها بذارم!

بعد از در آوردن آخرین لباس از تنم که قابلِ در آوردن بود، رفتم و کنار بقیه نشستم. کنارِ سفره ی کوچیکمون.

به به ناهار. مثلِ روزایی که اعیون بودیم. آبگوشت! من نظرم عوض شد. من اگه از این جا نمیرم، واسه خاطرِ همین آبگوشته. کلِ دنیا یه طرف و این آبگوشت یه طرف.

*****

ای خـــــــدا، دوباره این فضولی اومد سرم. نمی دونم چرا دلم می خواست یه بار دیگه اون کیفی که صبح زدم رو یه چکِ اساسی بکنم! دوباره کارتِ ملی و پنج تا تراول که الان فقط سه تاش مونده بود. یه شماره تلفن که فکر کنم یارو خل بوده و همین جوری گذاشته تو کیفش و در آخر یه بلیط.

ای وای بیچاره با هواپیما می خواسته بره دَدَر و من زدم عیشش رو ناعیش کردم. ببین چه دخترِ بدی شدی الی!

مدارک رو برگردوندم سرِ جاش. به تو چه دختر. تو فقط قراره پولا رو نوشِ جون کنی! همین.

اَه، اما اگه بخواد یه جایی بره که براش مهم باشه چی؟ اَه به تو چه؟ فوقش یه بلیط دیگه می خره. دیگه اون که اون قدر پولداره، خودت برو تا تهش. حتما پولش از پارو میره بالا، تو فقط اون پولا رو خرج کن.

با این فکر رفتم که سر جام بخوابم. اما مگه خوابم می برد؟ هی از این دنده به اون دنده می شدم. ای تو روحت! آخه الانم وقتِ عذاب وجدان گرفتنه؟ ای بمیری الی! یه عمر دزدی کردی، یه عمر نون حروم اومده تو سفره ات، الان که نزدیک بوده بگیرنت، این گند بازیا رو راه انداختی! بگیر بکپ دختره ی نفهم. تو که تو عمرت هیچی نداشتی، این وجدانم روش. من نمی فهمم، ماها که هیچی نداریم، این وجدان رو واسه چی باید داشته باشیم؟!

بعد این پولدارا که پولشون از پارو بالا میره، باید وجداناشون خواب باشه؟ آخه اوس کریم، مصبت رو شکر. اینم آدمیزاده تو ساختی؟ اصلا یه وضعیه! نمی دونم سیستمِ بدنیمون چه جوریه که با افزایش پول وجدانمون با خاک یکسان می شه؟

دوباره یه غلت دیگه که پام صاف خورد تو صورتِ فری و از همون جا اشهدم رو خوندم و منتظر شدم که بلند شه و یه حرکتی بزنه. اما اون انگار مگس نشسته باشه رو صورتش. دستش رو تو هوا تکون داد! بعدم یه کم وول خورد و دوباره صدای خر و پفش رفت هوا.

خدا رو شکر! بگیر بکپ الی تا همه رو با اون لنگات بیدار نکردی. لنگ نیست که، پروانه ی هلیکوپتره که تا بیست متر رو شعاع میده. با حرص چشمام رو، روی هم فشار دادم تا بالاخره خوابم برد.

*****

صدای خروس چی میگه؟ اینا هر روز باید من رو به یه بهونه ای بیدار کنن؟ یه روز صدا دعواست، یه روزم که مثلا مثلِ امروز خوشبختم، صدای خروس بیدارم می کنه. خوبه وسط شهریم، وگرنه با صدا بز بیدار می شدم! پتو رو کشیدم رو سرم که این صدا رو نشنوم که ای به خشکی شانس. دقیق یه لگد خورد وسط کمرم.

ـ ای تو روحت صلوات، واسه چی می زنی؟

صدای شهربانو اومد که گفت:

ـ پاشو دیگه دختره ی خرسِ گنده. تو مگه نباید بری سرِ کارت؟ پاشو کار دارم. مهمون داریم.

با شنیدنِ کلمه ی مهمونی سیخ نشستم تو جام. اصلا از مهموناشون خوشم نمی اومد. از خودشون نسناس تر بودن.

از جا بلند شدم و پتو اینا رو ول کردم و رفتم سرِ همون کمد عمومی! به خودم تخفیف دادم و یکی دیگه از مانتوهای داغونم رو برداشتم.

شهربانو ـ چه کار می کنی؟

ـ مگه نگفتی برم سرِ کارم؟ دارم به توصیه ات گوش می کنم.

ـ با کی لج می کنی؟ بمون تو خونه، شاید این دو، سه تا رفیق منوچهر که میان، پسندت کردن.

در حالی که شلوارم رو می پوشیدم گفتم:

ـ اونا برن ننه شون رو پسند کنن.

مانتوم رو تنم کردم، در حالی که همزمان کوله و شالم و بر می داشتم، گفتم:

ـ در ضمن من نمی خوام ازدواج کنم. مگه زوره؟

ـ ازدواج نکنی که چی؟ که بیشتر سربارمون بشی؟ من پسرِ جوون تو خونه دارم. خوب نیست یه دخترِ مجردم این جا باشه.

ـ اولا که این کار از پسرِ تو برنمیاد. دوما اگه بخواد بر بیاد هم خودم قلمِ پاش رو خرد می کنم.

رفتم سمتِ دشکم و بالشم رو زدم کنار و کیفِ پول رو که زیرش گذاشته بودم رو برداشتم و از اتاق زدم بیرون. منوچهر کنارِ حوض بود.

منوچهر ـ کجا؟ خب می موندی مهمونام بیان، شهربانو دست تنها نباشه دیگه.

آره دست تنها! خر خودتی.

ـ نه، دست تنها نیست. موشی هست به اندازه ی کافی کمکش می کنه. دیگه نیازی به من نیست. با اجازه.

این رو گفتم و از در زدم بیرون. یه سری از بچه ها داشتن گل کوچیک می زدن! من موندم اینا خواب و خوراک ندارن؟ ولشون کنی، ولن وسطِ این کوچه. یکی تو سر توپ می زدن و یکی تو سر هم دیگه!

بازم قدمام رو هماهنگ کردم. کنارِ جوی آب راه می رفتم. بی حواس شروع کردم به شمردن. یک، دو، سه، چهار. چرا این قدما تموم نمی شه؟ ده، یازده، دوازده.

کلِ زندگیم اگه قدمام رو می شماردم به چند می رسید؟

بیست و هفت، بیست و هشت.

از همون بچگی تا الان به میلیارد رسیده بود. اهـــــــــــه، چه زیاد. نمردی و تو یه چی پولدار شدی الی. هر چی باشه اونا که پول ندارن، تو این زمینه پولدار ترن، آخه یه سری پولِ همین اتوبوس ها رو هم ندارن.

سی و یک، سی و دو…

به چیا که فکر می کنی الی! یکی توی مخِ تو رو نگاه می کرد، می دید که تار عنکبوت بسته، بس که فکرای مزخرف می کنی. چشمم خورد به تلفن عمومیِ اون ورِ خیابون. یه نگاه این ور و اون ور خیابون کردم و رفتم دمِ تلفن. کارت تلفنم رو برداشتم و کردم تو حلقِ دستگاه. کیفِ پول رو برداشتم و یه نگاه بهش انداختم. بالاخره شماره رو پیدا کردم. یه نگاه هم به کارت ملی کردم و بعد شماره رو گرفتم. با سومین بوق تلفن برداشت.

ـ بله، بفرمایید؟

گوشی از دستم ولو شد، از سیمش گرفتم و گذاشتم سر جاش! خودم از این عکس العملم کپ کردم. خاک تو سرت الی. یعنی تو این قدر ضعیفی؟ زود باش یه بار دیگه شماره رو بگیر و محکم باهاش حرف بزن. آره دختر!

یه بار دیگه شماره رو گرفتم. این بار بعد از دو بوق گوشی برداشته شد.

ـ بله، بفرمایید.

سعی کردم آروم باشم.

ـ الو، سلام.

به تته پته اُفتادم. ادامه دادم:

ـ آقای فرهود نیکنام؟

یه کم مکث کرد و بعد گفت:

ـ بفرمایید، خودم هستم.

یه کم این پا و اون پا کردم. چی می گفتم؟ من کیفت رو دزدیدم؟ من کیفت رو… آها، آره، بالاخره یافتم اون چه که باید می گفتم.

ـ راستش من یه کیف پیدا کردم که شماره تلفن و یه کارت ملی توش بود به نام آقای فرهود نیکنام!

دوباره مکث. ای بمیره این! مگه می خواد چه کار کنه که واسه هر جمله اش که این قدر صبر می کنه؟ این جور که بوش میاد، به روح هم اعتقاد نداره! بگو دیگه! دِ جون بکن. بالاخره صداش در اومد.

ـ شما کجایین که بیام ازتون بگیرم؟

دکی، فکر کردی پشتِ گوشام مخملیه که آدرس بدم؟ نه آقاجون. من از تو زرنگ ترم.

ـ شما کجایین که من براتون بیارم؟

بازم مکث. ای سربِ داغ بریزم تو گلوت که این جوری دخترِ مردم رو معطل نکنی.

ـ باشه، اما کی برام میارین؟

ـ من الان وقتم آزاده.

اوهو، الی تو کی گرفتاری، ما اون موقع خدمت برسیم؟!

ـ باشه، شما می تونی تا نیم ساعت دیگه میدون خراسون باشی؟

ایول حاجی. به جان خودم کارم رو راحت کردی. من عزا گرفته بودم که چه جوری بیام اون منطقه های خوش آب و هوا؟! آخه کلاسش به من نمی خوره، وا… می ترسیدم سردیم کنه.

ـ آره، آره، می تونم. فقط کجاش بیام؟

ـ دمِ ایستگاه اتوبوس بی آر تی.

ـ باشه، من اومدم.

و زرت تلفن رو قطع کردم. خاک تو سرت الی. الان با این کارت که یارو به عقلتم شک می کنه! اصلا اون هیچی، یه خداحافظی هم نباید می کردی؟ مگه هولی دختر؟ همین جور که به خودم فحش می دادم، به سمتِ ایستگاه بی آر تی رفتم، کنارِ بیمارستان. ماشاا…، جمعیت نبود که! یه چی می گم یه چی تصور می کنی! کیپ تا کیپ آدم ایستاده بود. همه قشری! یه یارو هم عینِ عزراییل بود و از مردم پول می گرفت. مرتیکه، آخه من اگه دویست تومن داشتم، با تاکسی می رفتم که البته اگه از این بگذریم که این جا یه طرفه است. پول رو از کیفِ پولِ فرهود برداشتم. بالاخره داشتم می بردم واسه اون. باید خرجم رو می داد یا نه؟ جونِ خودم! چه قدر من خودمونیَم. فرهود! سنگ پا قزوین که می گن خودمم.

بالاخره اولین اتوبوس از راه رسید و بلـــــه، مردم فرمانِ حمله رو صادر کردن! یعنی اون وسط له شدم. یکی یه دونه هم یه فحشِ اساسی مهمونشون کردم! با خودم گفتم:

ـ حالا که پول دادم، وقتم دارم، جهنم! می مونم خلوت بشه و بعد میرم سوار شم. پشت بندِ اون اتوبوس، یه دونه از این بی آر تی گنده ها اومد! از همونایی که وسطش مثل آکاردئون هی باز و بسته می شه! یه ایول تو دلم به خودم گفتم با این هوش و زکاوتم. تا ایستاد و درش باز شد، جلدی چپیدم توش. من و این همه خوشبختی محاله. این همه جا خالی فقط واسه خودت الی. نمردی و تو یه چی شانس آوردی. رفتم خودم رو انداختم رو یه صندلی که باعث شد زن رو به روییم یه چشم غره بهم بره. زنیکه ی نسناس با خودش درگیره، مگه چه کار کردم؟ دخترِ بغلیم داشت با گوشیش حرف می زد. منم فضول. دیگه کم مونده بود گوشی رو بگیرم و خودم با طرف حرف بزنم.

دختر ـ یعنی چی نمیای؟

ـ …

ـ قرارمون یادت رفت؟ اذیت نکن دیگه، یه بارِ خوشت نیومد دیگه نیا.

ای وای انگار قضیه داره ناموسی می شه! بازم خودم رو نزدیک تر کردم که شاید حرفِ اون ور خطم بفهمم. اما دریغ از یه کلمه. فقط صدا همین دختره رو می شنیدم. آخرم بی خیالِ فضولی شدم و به بیرون نگاه کردم. دوباره نگه داشت. تازه ایستگاه قیام بود! اَه، تو روح مرده و زنده اش صلوات بفرستم. حالا اگه می خواستم دیر برسم، از مترو سریع تر می رفت. بالاخره بعدِ کلی فس فس و گیر کردن تو ترافیکایی که عمرا تو مسیر پیدا می شد، رسیدم به خراسون. اتوبوس نگه داشت. تندی از اتوبوس زدم بیرون و رفتم به تلفن عمومی که کمی پایین تر بود.

دوباره شماره اش رو گرفتم. گوشی رو که برداشت، نه گذاشتم و نه برداشتم، گفتم:

ـ سلام من همونم که کیفتون رو پیدا کرده.

این دفعه سریع جواب داد.

ـ بله، من رسیدم شما کجایی؟

این دیگه چه قدر خنگ بود.

ـ تلفن عمومی کنارِ کافی شاپ.

ـ بله، بله، الان میام همون جا.

رفتم و یه گوشه ایستادم منتظرِ آقا. یه نگاهی هم به اطراف کردم. خدایی این جا هم بد نبودا واسه دزدی، مخصوصا که پر از این جوون سوسولا بود. همه اشون هم جوجه تیغی های پر از افاده. می شد با یه حرکت اسکلشون کرد و جیبشون رو زد. غلط نکن الی. باز می خوای گیر بیفتی؟ صدای یه مرد من رو از عالمِ هپروت کشید بیرون.

ـ ببخشید…

یه نگاه بهش کردم، خودش بود. تازه فهمیدم چه غلطی کردم. زرد کردم خفن و حس کردم الانه که سکته کنم. بازم یه نگاه دیگه کرد و وقتی دید ساکتم، گفت:

ـ من فرهودِ نیکنامم. شما هم باید همونی باشین که من زنگ زدین.

با صدایی که ضایع بود الان در حال سکته ام، گفتم:

ـ بله، شما از کجا فهمیدین من همونم؟

یه نگاه عاقل اندر سفیه به من انداخت و گفت:

ـ از اون جایی که گفته بودین این جا می ایستین!

آهان، خوب شد ضایع شدی؟ خاک تو سرِت الی با این سوالای تخیلی ای که می پرسی! خواستم کیفش رو از تو کیفم در بیارم که گفت:

ـ اگه می شه، این جا ندین.

منتظر نگاهش کردم که ادامه داد:

ـ واسه خودتون خوب نیست!

خاک تو سرت الی. این فهمیده! بدبخت شدی احمق. ای خاک تو سرت که عذاب وجدانت موقع خطر باید آلارم بده! آروم سرم رو تکون دادم و پشتِ سرش رفتم. دمِ یه ماشینِ خوشگل ایستاد و درش رو باز کرد و من رو دعوت به نشستن کرد. خاک تو سرش. می دونه من دزدم و این قدر با پرستیژه؟ وای الی، یه دقیقه خفه شو، بذار فکر کنم چه غلطی می تونم بکنم. فرار کنم مثلِ اون دفعه؟ نـــه دیوونه. این جا که فرار کنی، حسابت با کرام الکاتبینه. تو تجریش از هر ده نفر، یکیشون می اُفته دنبالت و بقیه نگاه می کنن، اما این جا نه نفر می اُفتن دنبالت و یه نفر نگاهت می کنه! آخر سر تصمیم گرفتم عینِ بچه ی آدم بتمرگم تو ماشین، تا من باشم که دیگه خبر مرگم بی موقع عذاب وجدان نگیرم! اِی تف تو ذاتت بیاد مرد، حالا که من جوان مردی کردم و آوردم تحویل بدم اینا رو، این قدر آدم دله می شه؟ دله؟ الی به خدا گیریپاچ کردی.

تا نشستم، در رو محکم کوبید به هم. نه به اون در باز کردنش و نه به این در کوبیدنش! بدبخت تعادلِ روحی و روانی نداره. خودش هم اومد و رو صندلی کناریم نشست. یه کم که گذشت، ماشین رو راه انداخت. کجا می رفت رو نمی دونم. فقط می دونم که داره میره! همین جوری هم ساکت بود و منم داشتم تو دلم به خودم فحش می دادم.

الی بدبخت. اگه این از اوناش باشه چی؟ اگه بدبختت کنه؟ آخه بدبخت کی تا حالا اومده تو ماشینِ یه غریبه که تو دومیش باشی؟ اگه دستم بهت می رسید الی، یه بلایی سرت می آوردم که مرغای آسمونم برات بیان عزاداری، بدبخت بیچاره.

دیگه فحشام ته کشیده بود. اما هنوزم خالی نشده بودم. می خواستم سرِ یکی خالی کنم. به خاطرِ همین تمامِ تلاشم رو کردم که این صدای لامصبم ظریف بشه.

ـ ببخشید آقای نیکنام، می شه بپرسم قراره کجا بریم؟

یه پوزخند زد و گفت:

ـ به شما نگفتن کسایی که جیب برن رو کجا می برن؟

اوه اوه… دیدی گفتم الی خاک تو سر؟ خاک تو سرِ خودت و وجدانت کنم.

ـ ببخشید متوجه نمی شم. من این کیف رو پیدا کردم. دزد دیگه کیه؟ من بهتون اجازه نمی دم به من توهین کنید!

تمامِ کلمه هایی که تو این سریالا یاد گرفته بودم رو پیاده کردم.

بازم اون پوزخندِ زشتش رو زد! شیطونه میگه بزنم صورتش رو بیارم پایین، تا نفهمه از کجا خورده ها.

ـ شغلِ من ایجاب می کنه که آدما رو خوب یادم بیاد!

بدونِ این که بخوام، زبونِ لامصبم شروع کرد به کار کردن.

ـ این کارا رو کردی که بگی شغل داری؟ خوب کردی، آخه من فکر می کردم از این بی کارای بی عاری!

با حرص دندوناش رو، روی هم فشار داد.

ـ تو کلانتری مشخص می شه که کی رو باید مسخره کرد!

یا قمر بنی هاشم. درد بگیری! اگه زر نمی زدی، شاید می شد باهاش کنار اومد. با این کارت گند زدی الی خاک بر سر!

ـ آره اصلا من دزد. تو و امثالِ تو فکر کردین واسه چی دزدی می کنم؟

ـ مگه فرقی هم می کنه؟

ـ دِ آره فرق می کنه، وقتی دو تا راه پیشِ رومه. یکی این که برم و هرزه بشم، یکی هم همین دزدیه! دِ واسه امثالِ ما سرنوشتی بالاتر از این دو تا نیست. حالا که من نمی خوام به راهِ اول برسم، باید دستگیر شم؟ همه اش تقصیرِ خودِ خرمه که دلم برات سوخت و گفتم حتما کارت ضروریه که بری مسافرت!

مشخص بود که میونِ این که بذاره برم یا من رو تحویل بده گیر افتاده. منم گذاشتم که به تصمیم گیریش برسه. آخرش زندانه دیگه! خب چه کار کنم؟ بازم حسِ زیبای فضولی گریبانم رو گرفت. آروم داشبورد رو باز کردم که اونم متوجه نشه. تا باز کردم، چشمم خورد به یه تفنگ. دکی، این یارو که از خودمون بود، تازه بازم به من. این که خلافش از منم بالاتر بود، وگرنه چه نیازی داشت که تفنگ با خودش حمل کنه؟ زرت درِ داشبورد رو بستم و گفتم:

ـ نگه دار.

ـ چیه؟ فکر کردی راضی شدم که بذارم بری؟

ـ نه فقط به این نتیجه رسیدم که شما نمی تونی من رو لو بدی، چون پای خودتم گیر می اُفته!

یه پوزخند زد.

ـ واسه چی باید پای خودمم گیر بیفته؟

ـ ببین حاجی، من دزدم قبول، اما بدون تو مرامِ ماها اسلحه نیست. اگه من خلاف کارم، پس تو چی هستی؟ قاتل؟

یه ترمزی زد که نزدیک بود از شیشه رد بشم و برم تو خیابون.

ـ هــــــــــــــــو مرتیکه، چته؟ ناقص شدم!

یه نگاه بهم کرد. با اون چشمای ورقلمبیده اش بازم ماشین رو راه انداخت. چشم نبود که، صد رحمت به چشم گاو. در حالی که سرم رو ماساژ می دادم گفتم:

ـ واسه چی این جوری زدی رو ترمز؟

ـ هوم؟ چیز…

ـ دِ جون بکن مرد. می خواد یه حرف بزنه ها.

ـ راستش، راستش فکر نمی کردم این قدر زود بفهمی من کیَم؟

ـ اون که حدسش سخت نبود. فقط حاجی در چه حده خلافت؟

ـ زیاد نیست.

ـ یارو خر گیر آوردی؟ این ماشین و تشکیلات عمرا واسه خرده دزدی باشه، اگه هم اینا ارثه و تو همین جوری دزدی می کنی، پس دیوونه ای!

کلافه یه دستش رو کرد تو موهاش.

ـ آره، همون که تو میگی، من یه دزدِ حرفه ای هستم. حالا خوب شد؟

یه نفس راحت کشیدم. الی خانوم انگار این دفعه رو جستی، اما یه بار دیگه از این غلطا و محبتای اضافه کنی، با پشت دست می کوبم تو دهنت که نفهمی از کجا خوردی! بدبخت محبتتم به آدمیزاد نرفته. حتما باید خودت رو گیر بندازی احمق؟ اصلا هر چی بهت بگم کم گفتم، والا، با این کارات. تازه متوجه شدم هنوز داره مسیر رو ادامه میده.

ـ حاجی می شه بپرسم الان دیگه داری کجا میری؟

ـ خونه ام. کار دارم.

غلط کردی که کار داری. خاک تو سرت الی با این کارات.

ـ واسه چی داریم می ریم خونه شما؟

ـ میگم خودت رو دعوت کن شما! من کی گفتم می ریم؟ گفتم میرم. شما می مونی دمِ در و من میرم تو.

این یارو چه قدر پروئه؟! بزنم با جفت پا تو صورتش که دیگه هوس نکنه من رو مسخره کنه. اما فعلا ریشم دستش گرو بود. ترجیح دادم یه بار تو زندگیم زر نزنم که دوباره گرفتار نشم! یه نیم ساعت تو راه بودیم. بالاخره جلوی یه قصر نگه داشت. می گم قصر برای اینه که خونه کمش بود. من که همیشه واسه دزدی مناطقِ بالا می رفتم. این محل به فکرمم خطور نکرده بود! خدایی یارو ایول داشت که با دزدی به این جا رسیده بود. بعد ببین الی، تویِ خاک تو سر نتونستی یه شلوار واسه خودت بگیری. بابا دزدی هم مهارت می خواد که انگار تو نداری! صدای فرهود من رو به خودم آورد.

ـ وایسا این جا تا من برگردم.

بهش نگاه کردم که به سمتِ اون قصر می رفت. عقب عقب رفتم و پریدم رو کاپوت. آخی عقده های دلم رو، روی ماشین خالی کردم. اصلا این چه ماشینیه؟ فقط می دونم ماشینه! همین. الی بهت گفتم پاشو برو یه تحقیق راجع به این ماشینا کنا، گوش نکردی! اگه مدل رو می دونستیم، الان خودمون رو بندِ این یارو کرده بودیم. الان که نمی دونیم، باید وایسیم تا کشفش کنیم. اِ اِ دیدی الی؟ آدمم این قدر بی چشم و رو؟ یه تعارف نکرد که بری خونه بلکه آبی، میوه ای، چیزی کوفت کنی. انگار نه انگار به خاطرِ اون حاضر شدی نری سرِ کار! انگار نه انگار راضی شدی به پلیس لوش ندی. یعنی به خدا من تو کارِ بعضیا می مونم. یه کم آداب معاشرت بلد نیستن. درِ حیاط وا شد و من به سرعتِ نور از رو ماشین پریدم پایین. یه نگاه بهم کرد که یعنی خر خودتی و رفت سمتِ راننده. منم بدونِ این که به روی مبارک بیارم نشستم سمتِ شاگرد. در رو عین گاو بستم. گازش رو گرفت و دِ برو که رفتیم. نکرد یه کم آروم بره حالا. منم با تمامِ تلاشم خونسرد نشستم و عینِ ماست زل زدم بهش و گفتم:

ـ تو کارِ چی هستی؟

ـ منظور؟

ـ یعنی که چی می دزدی؟

ـ گاهی به گاو صندوقا دست برد می زنیم همین.

ـ می زنین؟ یعنی یه باندین؟

ـ یه چیزی تو این مایه ها. راستی کلِ خانواده ات دزدن؟

ـ نه فقط بنده تو کارِ شریفِ دزدیَم.

ـ می شه دلیلش رو بدونم؟

ـ البته، چرا که نه؟ چون فقط من بچه سرِ راهی هستم و فقط منم که خرجم اضافه است.

ـ تو مطمئنی؟

ـ چی رو؟ داری مشکوک می زنیا. حرفت رو درست بگو خب.

ـ من کلا حرفام بی منظوره. به دل نگیر. می گم من اگه بخوام باهات در ارتباط باشم، باید چه کار کنم؟

ـ دکی، آقا رو باش. شما تا همین نیم ساعت پیش می خواستی من رو تحویلِ پلیس بدی، الان به من میگی با من در ارتباط باشی؟

ـ حتما دلیل دارم که می گم دیگه. نترس. دیگه قصد ندارم تحویلت بدم. مخصوصا حالا که فهمیدی چه کاره ام!

ای تو روحت الی با این کار کردنت.

ـ خب اما بازم نمی شه. چون من تلفن ندارم. درِ داشبورد رو باز کرد و یه گوشی یازده دو صفر از توش در آورد. چطور این یکی رو ندیده بودم؟ خدا می دونه. احتمالا اون اسلحه صاف رفته بود تو چشمم و بقیه رو ندیدم.

با تعجب به گوشی ای که گذاشته بود تو دستم خیره شدم. خاک تو سرت فرهود. یعنی تو این قدر خری که به من اعتماد می کنی؟ پسر خوبه دیروز کیفت رو زدما. آخه آدم این قدر خر؟ همین جور خیره به دستم نگاه می کردم که صدای فرهود در اومد.

ـ قرار نیست این رو بذاری تو کیفت؟

ـ هان؟ آهان… الان… الان.

بدبخت الان میگه ندید بدیدی. درسته هستی، اما مگه هر خری باید بفهمه؟ الیِ بیچاره، خوبه یه نوکیای داغون انداخته تو دستت. اگه گرون بود می خواستی چه کار کنی؟ حتما همین جا می پریدی و… آی الی دهنت رو ببند. الی این گوشی رو بکن تو کیفت و فقط خفه شو. آدم نیستی که. ندید بدید بدبخت!

زیپِ کیفم رو باز کردم و گوشی و انداختم توش.

بازم یه نگاه دیگه به فرهود کردم و گفتم:

ـ تو عقلت رو دادی اجاره؟

ـ منظور؟

ـ آخه مرتیکه، تو حتی اسمِ منم نمی دونی، بعد گوشی میدی دستِ من؟ آخه آدم به عقلت شک می کنه دیگه.

ـ خب این دفعه رو راست گفتی. بگو!

ـ چی رو بگم؟

فرهود یه نگاه بهم کرد که یعنی من الان دارم به عقلت شک می کنم.

ـ اسمت رو.

ـ آهان. اسمم اِلیه.

ـ الی؟ الی چی؟ الهام؟ الهه؟ المیرا؟ الناز؟ الـ…

ـ وایسا بابا. الان تمامِ الی ها رو جمع می کنه برای من. اسمم الیکاست!

فرهود یه پوزخند زد که نزدیک بود برم صورتش رو براش عوض کنم.

ـ نه بابا، بهت نمیاد. اسمت برعکسِ خودت خیلی با کلاسه.

با چشمام براش خط و نشون کشیدم مرتیکه ی خرفت! هر چی دوست داشت می گفت. همون جایی که سوارِ ماشینش شده بودم نگه داشت. این دفعه چه زود رسیدیم! در حالی که پیاده می شدم، صدای فرهود به گوشم رسید که می گفت:

ـ منتظرِ زنگم باش.

با سر حرفش رو تایید کردم و در رو بستم. اونم پاش رو فشار داد رو گاز و رفت. مرتیکه یه خداحافظی هم نکرد. اصلا همینه. شعور که نباشه، جون در عذابه! رفتم سمتِ بی آرتی های برگشت و منتظرِ اتوبوس شدم. اولین اتوبوس رو با این شلوغ بود انتخاب کردم برای سوار شدن، تا زودتر برسم خونه و صدای شهربانو و شوهرش در نیاد!

*****

به خونه که رسیدم، اولین کاری که کردم، قایم کردنِ گوشی بود، که کسی نبیندش. همین مونده بود که اینا ببینن و دیگه برگشتی برای گوشی نباشه. از همین زپرتی هم نمی گذشتن لامصبا. نشستم کنارِ فری که داشت از این سریال آبکی ها رو نگاه می کرد. منم مجبور شدم بشینم پا به پاش ببینم! کافی بود که برگردم و بگم می خوام فوتبال ببینم، چنان الم شنگه ای راه می انداخت که. والا! من بیشتر از اون پسر بودم. اَه تو روحت فری. ببین تو رو خدا. امشب بازی رئال و بارسا بود. الان من نبینم که این بارسایی ها سوراخ سوراخ میشن و فایده نداره. ای تو روحت پسر که هیچیت عینِ پسرا نیست. یعنی عینِ پسرا هستا، اما چون می دونه من فوتبال دوست دارم، می خواد حرصِ من رو دربیاره.

با خودم گفتم:« مرگ یه بار، شیون هم یه بار.» و بلند رو به فری گفتم:

ـ فری بزن سه، فوتبال داره.

ـ نمیشه، دارم سریال می بینم.

ـ خاک تو سرت که هیچیت عینِ پسرا نیست.

ـ خاک تو سرِ تو که یه ذره ظرافتِ دخترونه نداری.

ـ اگه من ظرافت نداشته باشم، خیلی بهتر از توئه که به خواجه حرمسرا گفتی زکی.

بلند شد و موهام رو گرفت تو چنگش.

ـ چه زر زری کردی؟

ـ من حرف زدم. اون زر زر رو تو کردی و ننه و بابات مرتیکه ی کثافت!

سعی کردم موهام رو از تو دستش بکشم بیرون. اما برعکسِ جثه اش، زورش زیاد بود لامصب. تو اون حالت هی فحشش می دادم، اما مگه بی خیال می شد؟ آخرم مجبور شدم از سلاح های دخترونه استفاده کنم و دستش رو یه گازِ محکم گرفتم.

ـ هــــوی، چته وحشی؟

دستش رو از موهام کشید و شروع کرد به مالیدن دستش.

ـ دندونِ دراکولاست؟ وحشی!

ـ وحشی منم یا تو که موهام رو ول نمی کنی؟

ـ خفه بابا.

ـ بابات اون وره، به سمتِ خودش بگو مرتیکه.

بلند شد که بازم بیاد و موهام رو چنگ بگیره. در حالی که به سمتِ حیاط می رفتم گفتم:

ـ خاک تو سرت که دعواهات هم عینِ این سوسولاست. سوسولِ بدبخت.

خدا رو شکر دیگه تو حیاط نیومد دنبالم. یعنی میگن از هر چی که بدت بیاد، سرت میاد همینه ها. ما که از سوسول بودن بدمون میاد، کلِ اهالیِ منزل پتانسیلش رو گرفتن، از جمله خودم! ای وای من چرا همچین می شم؟ چرا می لرزم؟ یه کم که به مغزِ وامونده ام فشار آوردم، یادم افتاد گوشی رو گذاشتم تو پیراهنم! یواش رفتم یه گوشه ی حیاط که تو دید نباشه و درش آوردم.

معلوم نبود فرهوده یا نه؟ چون شماره سیو نبود. یه نگاه به اطراف کردم که یه وقت سر و کله ی این شهربانو و اون شوهرش پیدا نشه، بعد دکمه ی جواب دادن رو زدم و با صدایی آهسته شروع کردم به حرف زدن.

ـ الو؟

یه کم مکث شد اون ورِ خط. به جانِ خودم این فرهود عینِ خودم ندید بدیده. احتمالا می خواد ببینه صدا از کجای این در اومده!

بالاخره صداش در اومد.

ـ سلام الی. فرهودم.

ـ می دونم! جز تو کی به این زنگ می زنه؟

ـ آره، می دونم.

ـ بنال.

ـ ناله ام نمیاد.

_خبرِ مرگت زنگ زدی به من که چی بشه؟

ـ صبح که می خواستم تحویلت بدم، با ادب تر بودیا.

ـ اون موقع نمی دونستم با کی طرفم!