رمان فریاد زیر آب به قلم shania*swan

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

تو از من صداقت خواستی و من حماقت کردم، چشم به حمایت تو داشتم و تو مرا شماتت کردی…

و این شد که هر دو به فلاکت افتادیم!

اشتباه من، خشم تو شد، و خشم تو درد من…

درد من زجر تو شد و زجر تو فریاد من!

داستان دختری که برای تکیه گاه بودن ضعیف بود و شکست! و مردی که به این شکستگی دامن زد. شکستن بی صدایی که فریاد هر دو رو به آسمان برد.

مقدمه:

ضیافت های عاشق را خوشا بخشش . خوشا ایثار

خوشا پیدا شدن در عشق . برای گم شدن در یاد

چه دریایی میان ماست . خوشا دیدار ما در خواب

چه امیدی به این ساحل . خوشا فریاد زیر اب

خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن

خوشا مردن . خوشا از عاشقی مردن

فصل یك: سراب

هر كلمه ای كه بهت می گم اولین چیزی كه راجع بهش تو ذهنت می آد رو بگو:

- واقعیت.

- اون چیزی كه فكر می كردم نبود...

- حقیقت.

- تلخه!

- گناه كردن.

-ساده است...

- انسان بد.

- روزی خوب بوده...

- انسان خوب.

- وجود نداره!

- ایثار.

- همیشه شعله اش بیشتر از یك نفر رو می سوزونه...!

صدای فریاد ساعت هاست كه قطع شده و جایش را به هق هق آرام گریه مردی سپرده كه من را بیشتر از آنكه لایقش بودم دوست داشت...

دست های بی جانم را به دور تن كبودم حلقه می كنم. به جای او خودم را در آغوش می كشم،به جای او خودم را نوازش می كنم.فرصتی برای دفاع ...نداشتم! دفاع قابل قبولی هم ...نداشتم! در دادگاه او من متهمم به ترس، بی اعتمادی، دروغ، خیانت...

و سكوت...!

در دادگاه او گناه من اثبات شده است...در دادگاه قلب خودم...باز هم گناهكارم!

گاهی دفاع همان اعتراف است؛

پس لب به سكوت می گیرم!

می گذرم از میانِ رهگذران،مات

می نگرم در نگاهِ رهگذران،كور

اینهمه اندوه در وجودم و من لال

اینهمه غوغاست در كنارم و من دور!

به عشق زندگی ام می نگرم . ناتوانی بدن تنومندش آزارم می دهد. در هم شكسته است. به دیوار تكیه داده و سرش را بین زانو ها و دستانش زندانی كرده و از درد گناه من ناله می كند.كاش بلند شود و مثل چند ساعت قبل فریاد سر می كند.این سكوت بیشتر از لگد هایی كه به تن ظریفم می زد، آزارم می دهد...

موهای قهوه ای همیشه آراسته و زیبایش حال ژولیده و به هم ریخته روی صورت غرق عرقش ریخته است.

از بین تیكه های خرد شده ی آینه كه روی زمین افتاده به چهره ی خود می نگرم.حلقه ی اشكی در چشمان آبی ام جا خوش كرده است و قصد جاری شدن روی صورتم را ندارد. آثار كبودی ها كم كم روی پوست گندم گونم نمایان می شوند و خون از گوشه ی لب های بی رنگم همچنان جاری ست . و باز هم هم آغوشی هق هق گریه ی او و نفس های بی جان من است كه بر همه چیز چیره می شود...

از روی زمین بلند می شود. گام های نه چندان استوارش را به سوی من بر میدارد. قامت بلند و تنومندش به یكباره خمیده تر شده. در راه رفتنش دیگر خبری از آن غرور زیبا و پر جذبه نیست. زخم كهنه ای كه در سینه داشت دوباره سر باز كرده است. خود را بیشتر به دیوار فشار می دهم برای خود نگران نیستم، برای موجود پاك و بی دفاعی می ترسم كه در وجودم پناه گرفته است. نگاه مردانه اش كه حالا لایه ای غم آن را پوشانده با نگاه پر شرم من تلاقی می كند، سرمای نگاهش همه ی وجودم را فرا می گیرد. دلم می خواهد چیزی بگویم، حرفی بزنم تا این غم تمام شود اما مهر سكوت لب هایم را به هم چسبانده.

با نگاهی حاكی از شرم سرم را پایین می اندازم و باز به دنیای فكر و خیال پناه می برم. به درد شدیدی می اندیشم كه در رحم حس می كنم .كودك بی گناه من هم از اشتباه مادرش جان سالم به در نبرده است . با صدای كوبیده شدن در به خود می آیم. او رفته است. آرام و بی صدا تن بی جان خود را روی زمین می كشم تا به تلفن برسم. دستم می لرزد. چند بار شماره را می گیرم تا موفق می شوم. با دومین زنگ گوشی را برمی دارد:

- الو...الو...!

- بارش؟ چرا جواب میدی؟

و باز مهر سكوت از لبانم باز نمی شود . از ناتوانی خودم گریه ام می گیرد. صدای هق هق گریه ام به آن طرف خط می رسد:

- بارش؟ چرا گریه می كنی تورو خدا جواب بده!

- مریم...

و باز هق هق بی امان اشك هایم...

- جون مریم جواب بده...

گویی تلاش برای صحبت كردن توان باقی مانده ام را هم از من می گیرد. با صدایی گرفته می گویم:

- همه چیز تموم شد...

گوشی تلفن از دستم رها می شود. صدای نگران مریم از اون سوی خط شنیده می شود:

- چی میگی بارش؟ الو... الو...

چشمهایم باز است اما نای سخن گفتن ندارم.تلاشم برای باز نگه داشتن پلك هایم بی فایده است...

****

ایستگاه اتوبوس با شركت تنها دو كوچه فاصله دارد، پوزخند می زنم. انگار شانس به من رو كرده؛ این بار برای اولین بار، پس از سال ها!

قدمهایم شل و آهسته است...

هنوز نیم ساعت مانده... صدای خش خش برگ های پاییزی این روز ها، عجیب مرا به یاد تكه های له شده ی غرورم می اندازد! غرور من، غرور پدرم...

صدای نادر در گوشم سمفونی اجرا می كند:

- بارش من تورو نمی خوام! تو بچه ای، سر به هوایی. بابا من دكترِ این مملكتم نمی خوام سر افكنده باشم بگم زنم دیپلم داره. چرا؟! چون خانوم پنج دقیقه نمی تونه سر كلاس بشینه. چرا؟! چون عشق زندگیش اینه كه قر بده، از درخت و دیوار راست بره بالا، من پریچهر رو دوست دارم... اون در سطح منه!

ترق...

چیزی نیست، تكه ای از غرورم است! له شد... تو ادامه بده!

- حرف آخر، بگو منو نمی خوای!

- نادر تورو خدا! بابا ورشكست شده... حتی یه سقف رو سرمون نداریم... من اگر با تو ازدواج نكنم آقا بزرگ عاقمون می كنه، بابا مریضه خرج درمان باران رو از كجا بیاریم؟ نادر تورو خدا دلت به حاله اون بچه بسوزه... اصلا من زنت می شم اما تو برو با پریچهر باش! من كه حرفی ندارم...

- هه... بارش می گم بچه ای نگو نه! زیاد رمان خوندی نه؟! این كارا شاید در حد تو باشه اما پریچهر كلاسش بالاتر از این حرفاست...

آری كلاسش بالاست، كلاسش در حد جام های نوشیدنی كه جرعه جرعه می نوشد، در حد خنده های مستانه ای كه سر می دهد، بالاست!

- من نمی گم، خودت بگو بزار آقا بزرگ از تو دلخور شه... من به خاطر تو با آینده ی باران بازی نمی كنم!

می خندد... بلند و تحقیر آمیز ...!

-می تونم همین امروز بگم تورو با كسی دیدم و آوارتون كنم! می دونی آقا بزرگ دختر دوست نیست در نهایت من تنها كسی ام كه اسم فامیلش رو نگه می دارم... پدر من پسر موفقشه، هم ور شكست نشده هم بچه اش پسره. نه مثل عمو كه تو رو داره و اون باران كه بعید می دونم تا چند سال دیگه زنده باشه.

تنها دلخوشی این روز ها سیلی است كه به صورتش نواختم...

- تو یه حیوونی ... چه جوری راجع به مرگ یه بچه ی پاك و معصوم حرف میزنی؟ تو چه جور دكتری هستی؟!

مچ دستم در فشار انگشتانش، زجه می زند از درد...

- حقیقت، عین ته خیار می مونه! مادر خدا بیامرزت هم كه... از نظر آقا جون و خانوم جون یك فاحشه است...!

- خفــــه شـــــو!

چانه ام در میان انگشتانش مچاله می شود:

- می گی منو نمی خوای و می ری منم در اِزاش....تا آخر عمر خرج بابات و باران رو می دم!

پوزخند می زند و ادامه می دهد:

-تا هر چند وقت كه زنده باشن...!

آری خش خش این برگ ها عجیب شبیه غرور خزان شده ی من است.

پدر، پدر عزیزم شكست... نه از حرف من... نه از نخواستن من... حقیقت را می دانست.

از این كه برای خرج درمان باران ترد شدم و هیچ كدام دم نزدیم شكست... از این كه توانایی پشت پا زدن به این نابرادری ها، این ناپدری ها را نداشت، شكست... از این كه جلوی رویش عشقش را، همسرش را و بعد دخترش را فاحشه خواندند و مجبور به سكوت شد، شكست... از این كه برای حفظ جان دختر كوچكش به صورت دختر بزرگش سیلی زد، شكست... گاهی دوست ها، غریبه ها، همان ها كه هیچ نسبت خونی با تو ندارند، خیلی همخون ترند!

عمو ابراهیم دوست قدیمی بابا پناهم داد. بابا از او خواسته بود...

و او چه صمیمانه قبول كرد!

بابا و من هر دو از این بازی دل خونیم... هر دو برای نجات جان باران از خود گذشتیم، در ظاهر از هم گذشتیم... باران... بارانِ كوچكی كه آمد تا غم نبود مادر را كم رنگ كند...

و چقدر هم در این كار موفق بود!

پنج دقیقه مانده و من جلوی در شركت ایستاده ام، بیشتر از این نمی توانم سر بار عمو ابراهیم باشم. لااقل خرج لباسم را كه باید در بیاورم...!

مثل همیشه از پله ها بالا می روم. از آسانسور نمی ترسم... روحم زخمی شده است اما جسمم ... همچنان سرشار از انرژی است!

یاد قدیم ها می افتم:

هفت ساله ام!

از پله ها بالا می روم... از نرده ها سر می خورم و خودم را در آغوش برادرانه ی محمد رها میكنم و از ته دل می خندم. عمو ابراهیم با پدر تخته نرد بازی می كند و كری می خواند... پدر با عشق به من، كه از سر و كول محمد و مریم بالا می روم، نگاه می كند و می گوید:

- ابراهیم این بارش رو هم با خودت ببر، ما چند وقت با خانوممون تنها باشیم آسایش نمیذاره واسمون!

مادرم با اخم های ظاهری برایش چوب خط می كشد و خنده را مهمان لب های همه می كند و من در دل دعا می كنم، ای كاش یك مدت به خانه شان بروم تا با محمد و مریم بازی كنم...!

از آن موقع پانزده سال گذشته و حال به آرزویم رسیده ام، نزد آنها زندگی می كنم!

شاید برای همیشه...!

در شركت باز می شود. پیرمرد بامزه ای پشت در ایستاده، فراموش كرده دندان مصنوعی اش را بگذارد. لب هایش در حفره ی دهانش جمع شده اند و او را دوست داشتنی تر كرده اند.

- بفرمایید دخترم؟

- سلام... وقت مصاحبه داشتم!

- ...

كمی فكر می كند، دهانش هنگام تمركز می جنبد، انگار واقعا دارد حرفش را مزه مزه می كند!

- تا جایی كه می دونم نیرو لازم نداریم، اما خب من كه فقط آبدارچی ام، بیا تو خانوم صالحی بیشتر در جریانه!

دروغ نمی گویم؛

دل سرد شده ام...!

اینجا هم بعید می دانم به یك دختر دیپلمه كار بدهند... حتی اگر سفارش شده باشد!

مقابل میز صالحی ایستاده ام. می گوید باید تا پایان جلسه ی مدیر صبر كنم.

روی اولین صندلی جا خوش می كنم. دكوراسیون شركت سیاه است، با قاب ها و گلدان های سفید! این تناقض چشمم را می زند. از سیاه بیزارم!

آینه ی كوچكی را در می آورم و برای هزارمین بار خودم را چك می كنم. مداد سیاهی كه در چشم كشیده ام آبی چشمانم را بیشتر نشان می دهد. مثل همیشه مژه های بلندم را غرق ریمل كرده ام و رژ محبوب هلویی ام را به لب زده ام!

راضی ام، مثل همیشه از ظاهرم راضی ام...!

- خانم یكتا، رئیس منتظرتون هستند!

با گام های مضطرب وارد اتاق می شوم.پشت پنجره ایستاده است و پیپ دود می كند. نوری كه از پنجره به داخل می آید نمی گذارد درست بررسی اش كنم. اما در تصوراتم پیرمردی مهربان است. همین كه پشت میزش می نشیند، تمام تصوراتم را در نزدیك ترین گلدان خاك می كنم!

پیر نیست جوان است.. شاید سی سال داسته باشد، شاید یكی دو سال بالاتر یا پایین تر...مهربان نیست...بعید می دانم عزرائیل هم هنگام جان گرفتن تا این حد اخم كند!

-احیانا اگر بررسی هاتون تموم شد بنشینید كارمون رو شروع كنیم چون بر خلاف شما...

پوزخند می زند:

-من كلی كار ریخته سرم

از همین ابتدا شمشیر را از رو بسته..چرایش را نمی دانم، استرسم بیشتر می شود:

-س...سلام

بدون اینكه او درخواست كند سریع نامه ی مشخصاتم را روی میزش می گذارم...دستم می لرزد...لعنتی... می بیند و پوزخند می زند...دوباره

نگاهش را از برگه می گیرد و به عمق چشمانم رسوخ می كند:

-محمد نگفته بود علاوه بر اینكه تحصیل كرده نیستی،لكنت زبون و لرزش دست هم داری...

این دیگر بی انصافی ست، این مرد خوش تیپ از همین ابتدا مرا زیر رگبار توهین قرار داده است.

-من لكنت ندارم!دستام هم نمی لرزه ...

ابرویش را بالا می اندازد ،یعنی همچنان داری می لرزی.صدایم را صاف می كنم و می گویم:

-تا حالا عزرائیل باهام مصاحبه نكرده بود برای همین استرس گرفتم

برای یك لحظه طرح خنده ای كه در چشمانش افتاده را می بینم اما بعد دوباره در قالب همان سگ بولداگ فرو می رود.

-پس باید زبون درازت رو هم به رزمه ی كاملت اضافه كنم

می ایستم و دو دستم را روی میزش می گذارم و می گویم:

-خب شما كه نمی خواین استخدام كنین چرا الكی من رو تا اینجا كشوندین و بهونه های الكی میارین؟من كلی كار ریخته سرم!

می ایستد و خودش را كمی روی میز جلو می كشد و در چشمانم خیره می شود و می گوید:

-كار؟فكر نمی كنم جایی تو صورتت مونده باشه كه نیاز به آرایش داشته باشه...پس بعید می دونم كار مهمی داشته باشی

پوزخند می زنم مثل خودش:

-اگر بخوام می تونم بیشتر هم آرایش كنم طوری كه هوش از سرت بپره...گرچه... الانم سر جاش نیست

خودش را روی صندلی رها می كند ،من هم می نشینم و پا روی پا می اندازم، از این بدتر كه نمی تواند بشود، نفسش را فوت می كند و می گوید:

-حیف به محمد قول دادم استخدامت كنم وگرنه بدون ذره ای تعلل از در پرتت می كردم بیرون

ابرو بالا می اندازم، یعنی حالا كه نمی تونی.اخم می كند و ادامه می دهد:

-اما از محمد هم می تونی بپرسی... اگر یكم دیگه پا رو دمم بذاری... پشت پا می زنم به همه چی...واسمم مهم نیست كی معرفیت كرده

كمی ترسیده ام، این را از چشمانم می خواند و ادامه می دهد:

-تو اولین كارمندی هستی كه از اولین روز كاریت چوب خطت در آستانه ی پر شدنه...

مثل موج سینوسی می مانم. گاه اوج می گیرم و گاه مثل الان سر به زیر می اندازم و زیر لب می گویم:

-دیگه تكرار نمی شه

تعجب را در چشمانش می خوانم. شاید خود را برای بحثی دیگر آماده كرده بود. گاهی بهترین حمله...عقب نشینی ست آقای...اسمش روی تقدیر نامه ی روی دیوار هست...آقای مهرداد رستگارا...مراقب آنروز باش كه این موج باز به قله برسد...آنروز به سراسر غرورت شبیخون می زنم. نگاه متعجبش را هم جمع می كند و می گوید:

-اینجا یه شركت صادرات فرشِ پس تجار خارجی سرو كله می زنیم...زبانت خوبه؟

شاید درس خواندن را دوست نداشتم اما همیشه چشم انتظار ساعت های كلاس زبانم بودم. از اینكه بلاخره یك نقطه ی مثبت پیدا كردم ذوق زده می شوم و با ذوق می گویم:

-این یه موردم حرف نداره

اخم می كند و می گوید:

-خدا رو شكر،اگر غیر از این بود باید می شدی شاگرد اكبر آقا! گرچه الانم تمیز كاری اتاق من با توِ، در ضمن شركت من جای حركات جلف نیست،مسائل اخلاقی برای من خیلی مهمه

اخم هایم در هم می رود اما چیزی نمی گویم مدام در دل تكرار می كنم كه من به این كار نیاز دارم.

خودكارش را بین انگشتانش تكان می دهد و ادامه می دهد:

-ساعت كارت از 8 صبح تا 5 بعد از ظهرِ،یك ساعت وقت نهار داری، دوست ندارم مدارك و پرونده های كاری از شركت خارج بشه پس اگر كاریت ناتموم بمونه مجبوری اضافه كار وایستی،اگر سوالی نداری می تونی فرم قرارداد رو از خانوم صالحی بگیری و امضا كنی

خوشحالم ...از اینكه سر بار نیستم خوشحالم:

-از كی می تونم كارم رو شروع كنم؟

سرش را بالا می گیرد و با چشمان قهوه ای روشنش به نگاه شادم خیره می شود و می گوید:

-از فردا

قبل از اینكه از در خارج شوم با صدایش متوقف می شوم:

-خانوم یكتا...

بر می گردم،پیپ به دست كنار پنجره ایستاده است:

-تو اینجا یه كار و وظیفه ی مشخص نداری پس..

سوالی نگاهش می كنم،ادامه می دهد:

-پس هر كاری كه من ازت بخوام باید انجام بدی

سرم را به نشانه ی موافقت تكان می دهم و از اتاق خارج می شودم و در تمام مدتی كه قرارداد را امضا می كنم به این می اندیشم كه این مرد جذاب و نفس گیر چه كینه ای از من به دل دارد؟!

جلوی آیینه ی تمام قد اتاق مریم كه در آن مهمان هستم می ایستم.تركیب بژ بارانی ام با طلایی زیبای كیفم را دوست دارم...هرچه از درس بی زارم زیبا بودن را دوست دارم...ریاضی ام ضعیف است اما عشوه را خوب بلدم، دكتر نیستم اما...بالا بردن طپش های قلب را خوب بلدم...از كودكی آموختم،از سلطان قلب پدرم آموخته ام...از مادرم...به زن بودنم می بالم...من بارش یكتا به ناز كردن و نیاز آفریدنم می بالم...نمی دانم چرا هیچكدام را برای نادر انجام ندادم...شاید چون در قلب من نیز آن ازدواج یك اجبار بود....به خودم دروغ نمی گویم ...با وجود غرور شكسته ام،این روز ها عجیب سبكم...بار تحمل یك زندگی اجباری از دوشم برداشته شده است و حال تنها مشكلم،دوری از باران و پدرم است...

صدای گوش خراش كشیده شدن ناخن بر دیوار روانم را به بازی می گیرد. محمد ! این موجود مردم آزار!

-محمـــــد! ازت متنفرم...می دونی تا آخر شب اعصاب واسم نمی مونه

مریم اما،لبخند به لب دارد، بیچاره به این دیوانه بازی ها عادت دارد:

-بارش جونی غصه نخور من دكترام رو بگیرم تشخیص میدم مامان سر زایمان این چی كار كرده كه این منگل رو تحویل جامعه داده

محمد لبخند می زند، اهل كل كل نیست، آزار می دهد و بعد عقب می كشد!آستین هایش را تا ساعد بالا می كشد و می گوید:

-بجنب اَبری جان كه امروز افتخار رسوندنت به شركت با منه

جلوی در شركت پیاده می شوم و به سوی پله ها پرواز می كنم. برای اولین روز كاری ذوق و شوقی وصف ناپذیر دارم.برای دیدن آبدارچيِ با مزه و مهربان شركت هم همینطور...خانوم صالحی اتاقم را نشان می دهد،حتی اتاق دلگیر و كوچك و شلوغ بایگانی كه به من داده شده هم، ذره ای از این شوق كم نمی كند.گوشه ی اتاق در دیگری هم قرار دارد كه قفل است و ذهن من را عجیب درگیر خود كرده...

پرونده ها را ترجمه می كنم با دقت...اتاقم مثل جزیره ای دور افتاده است كه در راهرو فرعی...نه به سالن شركت دید دارم و نه كسی اتاق مرا می بیند..حتی رئیس بد اخلاقم را هم ندیده ام...با ذوق كار می كنم،از این متروكه بودن می شود نهایت استفاده را كرد، گاه پاهایم را روی میز دراز می كنم، گاه ایستاده ترجمه می كنم و گاه مثل الان در اتاق را می بندم، روسری ام را در می آورم ،روی میز چهار زانو می نشینم،لیسك مورد علاقه ام را به شوق آدامس آخرش در گوشه ی دهان می گذارم و كار می كنم.

فرم قرارداد ترجمه شده را در دست می گیرم و بعد از هماهنگی وارد اتاقش می شوم. بدون اینكه سرش را بالا بیاورد با دست اشاره می كند كه جلو بروم.جواب سلامم را هم با سر می دهد.بدون كوچكترین نگاهی به من...نمی دانم علتش چیست اما دوست دارم صدایش را بشنوم...می دانم منتظر است فرم را روی میزش بگذارم و من هم بی صدا بروم...اما من...صدایم را صاف می كنم و می گویم:

-خدایی نكرده سرما خوردین؟

با تعجب سرش را بالا می گیرد و می گوید:

-نه،چرا همچین فكری كردین؟

نمی دانم چرا اما این مرد نیامده،مرا جذب خودش كرده است...مثل یك معما كه دوست دارم حل كنم،دوست دارم دیوار سر سخت اطرافش را بشكنم...باید از محمد درباره ی او بپرسم تا ذهنم كمی آرام بگیرد! كمی تعلل می كنم و می گویم :

-آخه با ایما و اشاره حرف می زدین ،دیروز هم كه حرف می زدین پس یعنی لال نیستین،گفتم شاید سرما خوردین...

چشمانش را محكم روی هم فشار می دهد تا بر اعصابش مسلط شود ،دستش را روی صورتش می كشد و می گوید:

-فكر می كنم باید جایگاهت رو بهت یادآوری كنم...تو اینجا...هیچكاره ای ...پس حد خودت رو بفهم

غرورم...مدت هاست شكسته...اما نمی دانم چرا از حرفش دلم ترك می خورد،هیچكاره...هیچكاره...آری حق با اوست...

بحث نمی كنم،این روز ها بارش قدیم گاهی می آید شیطنت می كند، كوچكش می كنند و دوباره در وجودم پنهان می شود...داغ حرف های خانواده عجیب مظلومش كرده...سر به زیر می اندازم و می گویم:

-متاسفم ... این اون قرارداد هایی كه خواستین ،اگر امر دیگه ای ندارین من می تونم برم؟

باز هم نگاهش متعجب است،این عقب نشینی های یكباره را هنوز نمی تواند درك كند،سری تكان می دهد و می گوید:

-ممنون ،می تونی بری

بر روی برگ های پاییزی قدم می گذارم ، این روز ها توان جنگ ندارم، دلم برای باران تنگ است ، دلم بی تاب آغوش پدر است...محتاج محبتم...محتاج توجه...چشمانم را می بندم تا چهره ی كودكانه ی باران را در ذهنم تصور كنم اما هربار...نقش مردانه ی رستگارا در تار و پودِ خیالم نقش می بندد....

هوا سرد تر شده است. یك ماه است كه به شركت می روم،با هیچكس صمیمی نیستم .آهسته به اتاقم میروم ،كارم را انجام می دهم و آخر وقت به اتاقش می برم بی هیچ حرف اضافه روی میزش می گذارم و او حتی یك نگاهش را هم از من دریغ می كند. ساعت 6 بعد از ظهر است ، آخرین صفحه را هم پرینت می گیرم و به سمت اتاقش می روم. صالحی رفته است ،دوبار در می زنم و وارد می شوم.

او و مرد جوان دیگری كه در اتاقش هستند هر دو سرشان را به سمت من می چرخانند.آن مرد را صبح در آبداخانه دیده بودم ،نگاه كثیفی دارد،اینگونه نگاه ها را خوب می شناسم ، به رستگارا نگاه می كنم،چهره اش از شدت عصبانیت به سرخی می زند. كاغذ ها را روی میزش می گذارم و می گویم:

-ببخشید كارم یكم طول كشید

صدایش همچون فریاد است:

-مگه اینجا طویله است كه بی اجازه اومدی تو؟

بغض در گلویم دیوار می سازد!...پهن تر از دیوار چین...می گویم:

-به خدا در زدم ،خانوم صالحی هم نبود...

-من نگفتم دلیل بیار،پرسیدم اینجا طویله است یا نه؟جوابمو بده

چشمانش سرخ است و رگ گردنش بیرون زده،چشمانم را می بندم...از ترس..و سرم را پایین می اندازم و زیر لب می گویم:

-نه

از پشت میز بیرون می آید و می گوید:

-دیگه نمی شه این وضع رو تحمل كرد

مرد هیز چاپلوسانه می گوید:

-مهرداد حالا مگه چی شده كه این خانوم زیبا رو انقدر اذیت می كنی؟

به او می غرد:

-تو ساكت باش بردیا

بعد رو به من ادامه می دهد:

-خانوم یكتا تشریف ببرید تو اتاقتون تا من بیام و تكلیفم رو با شما روشن كنم

هجوم اشك اجازه ی بیشتر ماندن را نمی دهد، به سمت در اتاق پرواز می كنم...بس است ..تحقیر بس است...توهین بس است...سرم را میان دستانم می گیرم و به سد اشكهایم اجازه فروپاشی می دهم....بس است...همینجا اعلام می كنم...غرورم مرد...جنازه اش را دوباره دار نزنید!

ساعت 7:30 است كه در اتاقم باز می شود. چشم هایم به زور باز می شود،مثل همیشه بعد از گریه سردرد عجیبی گرفته ام،سرم را بالا می گیرم ،می بینمش اما تار...توان تحقیرشدن را ندارم...دیگر ندارم..كیفم را به دوش می اندازم و می گویم:

- منتظر شدم جلسه تون تموم بشه ،تو این یه ماه سعی كردم اصلا نباشم اصلا من و نبینین ،چون متوجه شدم تنها كاری كه از نظر شما اشتباه انجام میدم اینه كه حضور داشته باشم!سعی كردم مثل روح باشم تا این تنفر عجیبی كه از روز اول نسبت به من داشتین باعث آزار هیچ كدوممون نشه

بینی ام را بالا می كشم و در حالی كه سرم همچنان پایین است می گویم:

- نگران عمو اینها نباشین می گم خودم خواستم بیام بیرون از شركت،انقدر دم دمی مزاج هستم كه حرفمو باور كنن

به چارچوب در رسیده ام، اما راه را برای عبور من باز نمی كند، سرم را بالا می گیرم و با تعجب به او نگاه می كنم، در چشمانم زل می زند و می گوید:

- متاسفم من زیادی تند رفتم..

برای چند لحظه پمپاژ خون در بدنم متوقف می شود نمی دانم از نزدیكی زیاد است یا عذرخواهی غیر منتظره اش...اهل قهر نیستم...زود می بخشم...رامم كرده اند...آنها كه زن بودنم را ننگ می دانستند رامم كردند...

نگاهم را روی صورتش می چرخانم، بیش از آنكه فكر می كردم جذاب است...آخرین قطره ی اشكم كه چند لحظه ای بود روی مژه هایم جا خوش كرده بود ،روی گونه ام فرو می ریزد.

نگاهش از چشمانم به گونه ام پایین می آید...با دو دستم صورتم را پاك می كنم و می گویم:

-نه...تقصیر منم بود اما باور كنین...منظور بدی نداشتم

انگشت اشاره اش را روی بینی اش می گذارد و با یك لبخند كم نظیر،از آنها كه تا به حال روی صورتش ندیده ام ،می گوید:

-هییس ،هیچی نگو،چطوره این اتفاق بین خودمون بمونه،باشه؟

لبخند می زنم و سرم را به نشانه ی موافقت چند بار تكان می دهم.از چارچوب در كنار می رود و می گوید:

-حالا می تونی بری

زیر لب خداحافظی می كنم كه جوابم را نمی دهد،هیچگاه جواب نمی دهد ،نه سلام و نه خداحافظ را...

پالتو ام را جا گذاشتم، سوز سرما به تمام تنم می نشیند،باران می بارد،سر دردم بدتر شده است و حتی یك تاكسی گیر نمی آید . با دستانم خودم را در آغوش می گیرم ... باز بغض می كنم، از شدت سرما،درد،گرسنگی و خستگی...

ماشینی جلوی پایم ترمز می كند و بوق می زند. بار ها او را دیده ام كه از همین ماشین پیاده شده است. درجلو را از داخل باز می كند و می گوید:

- خانوم یكتا خواهش می كنم سوار شین محاله تاكسی گیر بیاد

تك تك سلول های قندیل بسته ی تنم از این دعوت استقبال می كند اما زبانم محافظه كارانه می گوید:

- نه ممنون...

- بدو تعارف نكن!

- آخه لباسام خیسه..صندلی ماشین خیس می شه

لبخند می زند برای دومین بار!آن هم در یك روز!سوار می شوم و در را می بندم.دریچه های بخاری را به سمت من می چرخاند و می گوید:

- خونه ی عمو ابراهیم می رید؟

با سر جواب می دهم.خون یخ زده در رگ هایم كه دوباره به حركت می افتد، می گویم:

- ببخشید و ممنونم

- چرا؟

- چرا چی؟

-چرا ببخشمت و چرا ممنونی؟

-ببخشید چون ماشینتون خیس شد و راهتون دور، و ممنونم چون از قندیل بستنم جلوگیری كردید

می خندد! این بار با صدا! این مرد امروز مرا شگفت زده می كند...همانطور كه دست راستش روی فرمان است دست چپش را بالای لبش می گذارد و می گوید:

- بخشیدمت چون خودم مقصر تاخیرتم و از طرفی مدت هاست كه عمو رو ندیدم ...اما یه سوال ازت دارم،یعنی پوشیدن این مانتوی كوتاه و نازك انقدر واجبِ كه به خاطرش به قول خودت قندیل ببندی؟

- پالتو پوشیده بودم ولی تو شركت جا گذاشتم...

پالتو قرمزم را از صندلی عقب بر می دارد و روی پایم می گذارد و می گوید:

- منظورت همین پالتوِ؟

لبخند می زنم و می گویم:

- وای آره مرسی

سرش را به نشانه ی تاسف تكان می دهد و می گوید:

-مطمئنی اگر این به اصطلاح پالتو كه بعید می دونم حتی یگ ذره هم گرم باشه، می بود سردت نمی شد؟

در كنارش حس خوبی دارم، دوست دارم بچگی كنم، زنانگی كنم، لوس باشم، ناز كنم...رستگارا تمام خصوصیات مخفی مرا آشكار می كند:

- در عوض خشگله!

می خندد و تا رسیدن به مقصد سكوت می كنیم، نمی دانم او به چه می اندیشد ولی قلب من در سینه كنسرت اجرا می كند...از این همه نزدیكی ،از عطر تلخی كه تمام دردهایم را تسكین می دهد، بی قرارم...دلیلی برای این حس ندارم...بی دلیل بی قرارم!

جلوی در پارك می كند ،دستم را به سمت دستگیره می برم تا در را باز كنم ...قفل مركزی ماشین را می زند...متعجب به او نگاه می كنم...از چشمانش به دیدگانم پل می زند و می گوید:

-من ازت متنفر نیستم...

چشمانش غم دارد ، غمی عظیم كه قادر به درك آن نیستم...نگاهش را از من می گیرد و به نقطه ای نامعلوم زل می زند.

قفل را باز می كنم و در همین حین می گویم:

- منم ازت متنفر نیستم

در یك لحظه هر دو به هم نگاه می كنیم و می خندیم...بلندِ بلند....

با هم وارد خانه می شویم،هنوز طرحی از لبخند بر روی صورتش خود نمایی می كند...

همه ی اعضای خانواده ی جدیدم كه در نشیمن نشسته اند برای یك لحظه خشك می شوند. خاله زودتر از همه به خودش می آید و سلام می كند.

جو سنگینی ایجاد شده كه دلیلش را نمی دانم. سرش را پایین انداخته ، نگاه عمو پر از غم است ،می خواهد چیزی بگوید اما نمی تواند. در نهایت با صدایی كه گویی از بغض سنگین است می گوید:

-عمو جان منو ببخش..نمی تونم..

با سرعت به اتاق می رود!

با رفتنش رستگارا هم از جایش بلند می شود ، خاله سریع می گوید:

-مهرداد بشین، تورو خدا به دل نگیر...باور عادت می كنه كم كم

صدای او هم سنگین است، با چشمانی كه سرشار از غمی بی انتها ست می گوید:

-من خودم عادت نكرده ام اون می خواد عادت كنه...اومدنم از اول اشتباه بود

مریم بغض می كند و او را در آغوش می كشد و می گوید:

-مهرداد تورو خدا نرو ،تو رو جون عزیز

با دو دست او را كمی از خودش جدا می كند و می گوید:

-مریم بذار برم ...می تونی بیای خونه عزیز دیدنم

مریم لجوجانه پا به زمین می كوبد و می گوید:

-دفعی قبل كه این رو گفتی دست عزیز رو گرفتی و 14 سال از ایران رفتی...

لبخندی اجباری می زند و می گوید:

-این بار نمی رم قول می دم...

با سر به محمد اشاره می كند تا مریم را از او دور كند ...و با سرعت باد از خانه خارج می شود...

هیچكس كلمه ای حرف نمی زند...دلیل این رفتار های عجیب را نمی دانم....مریم گریه می كند ،محمد مدام شماره ی موبایلش را می گیرد...خاله نزدیك تلفن نشسته ...و عمو كلافه سیگار دود می كند...ساعت از دو نیمه شب گذشته كه تلفن خانه زنگ می خورد و همه به سوی آن شیرجه می روند...خاله جواب می دهد:

-الو عزیز؟اومد؟

-عزیز روم سیاهه....

-خداحافظ

اشك در چشمان سیاهش جمع شده است، رو به عمو می گوید:

- حالش به هم خورده....بیمارستان بوده دیر رسیده...ابراهیم از خودت خجالت بكش...

عمو سرش را پایین می اندازد و می گوید:

-بفهم حمیده....برام سخته

محمد من و مریم را به سمت اتاقمان هدایت می كند اما هنوز صدای بلند خاله شنیده می شود كه می گوید:

-14 سال به خاطر این زخم آواره شد بس نیست...تو آواره ش كردی ابراهیم...تو!

در تاریكی اتاق به سقف خیره شده ام، اتفاقات امشب برایم قابل هضم نیست...مریم هم بیدار است...هنوز آهسته اشك می ریزد...پتو را از روی سرش كنار می كشم و می گویم:

-مریم اینجا چه خبره؟

با صدایی گرفته می گوید:

-بارش خواهش می كنم...امشب نه

با بی حالی از خواب بیدار می شوم.ساعت 8.30 است،و بی شك با تاخیر می رسم، اگر به ذوق دیدن او نبود ،بی شك امروز استعلاجی می گرفتم!

خانه در سكوت عجیبی فرو رفته است...سریع و بی سرو صدا آماده می شوم و از خانه بیرون می روم.مسیر ایستگاه تا جلوی شركت را یك نفس می دوم، و برای اولین بار به جای پله ها از آسانسور استفاده می كنم.

در شركت باز است و صدای بلندش تا راهرو ساختمان به گوش می رسد:

-امروز شركت تعطیله، همه بیرون...

صدای زمزمه ی كاركنان می آید و بعد صدای بلند كوبیده شدن در اتاقش...آهسته و دور از چشم كاركنانی كه آماده ی رفتن می شوند وارد اتاقم می شوم...صدای شكسته شدن وسائل اتاقش به گوش می رسد ...نه یكبار ..نه دوبار...و بعد سكوت!

گمانم دیگر چیز سالمی باقی نمانده، در اتاق را آهسته باز می كنم و به آبدارخانه می روم....یك فنجان اسپرسو می ریزم..بدون شكر...مسیر آبدارخانه تا اتاقش را با قدم های آهسته طی می كنم و بدون در زدن وارد می شوم.

روی كاناپه ی گوشه ی اتاق دراز كشیده، سرش را بالا می آورد ...چشمانش سرخ است...با صدای نسبتا بلندی می غرد:

-مگه نگفتم شركت تعطیله؟برو بیرون

دستانم برای لحظه ای می لرزد اما خود را كنترل می كنم، به سویش قدم بر می دارم و تمام سعیم را می كنم تا نگاهم را از یقه ی بلوزش بگیرم...فنجان را روی میز می گذارم و روی دسته ی كاناپه می نشینم ...نگاهم روی ویرانه ای كه از اتاقش باقی مانده در گردش است، صدایم كه می كند به چشمانش زل می زنم، بی حوصله می گوید:

-كر شدی؟مگه نگفتم برو بیرون؟

بی توجه به او ،با دست به فنجان اشاره می كنم و می گویم:

-اسپرسو ریختم...تلخه تلخ

پوزخند می زند...لبخند می زنم و می گویم:

-به دور از شخصیته كه وقتی یك خانوم جوان اینجاست و جایی برای نشستن نداره،شما یك كاناپه رو اشغال كنی و دراز بكشی

لب بالایش را به دهان می گیرد و آزاد می كند و می گوید:

-این كه وقتی یه نفر می خواد تنها باشه عین كنه آویزونش بشی هم به دور از شخصیته

در حالیكه اسپرسو را به دستش می دهم می گویم:

-پس چه خوب كه هر دو تا مون انقدر با شخصیتیم..

فنجان را از دستم می گیرد و می نشیند و می گوید:

-حالا كه نشستم می شه تنهام بذاری؟

روی كاناپه می پرم و چهار زانو می نشینم و می گویم:

-نه...تازه جا برای نشستنم باز شده...

دستی روی صورتش می كشد ولبخند می زند...

بی صبرانه می گویم:

-قهوه خوبه؟

چشمانش را بین اعضای صورتم می گرداند و می گوید:

-راستش رو بگم یا دروغ؟

می خندم و می گویم:

-خب معلومه...دروغ

می خندد...از ته دل:

-خوش طعم ترین اسپرسویی بود كه خورده بودم

ابرویی بالا می اندازم و می گویم:

-و راستش؟

-شك ندارم حتی یكبار تو عمرت قهوه درست نكردی

می خندم..از ته دل:

-نه...یك كم قهوه ریختم و روش آب جوش...بعدم هم زدم...به همین سادگی...

-حالا عیبی نداره اگر این قهوه ی وسوسه برانگیز رو نخورم؟

-عیبی نداره ...اینبار می بخشمت

می خندد اما تلخ...در چشمانم زل می زند و می گوید:

-خوبه...

لحن من هم آرام شده:

-چی خوبه؟

-اینكه انقدر زود می بخشی...

- از كینه بی زارم...از رنگ سیاه این اتاق هم بدم می آد...

برای یك لحظه از درد به خود می پیچد..نگران می شوم...خودم را جلو می كشم و دستم را روی بازویش می گذارم و می گویم:

-حالت خوبه؟

سرش را تكان می دهد و می گوید:

-یاد آدم هایی كه به جرم نكرده ازم تقاص می گیرن منو به این روز انداخته...

سرم را پایین می اندازم و می گویم:

-منظورت عمو ابراهیمه

با سر تایید می كند ... از جایش بلند می شود و می گوید:

-حالا به جبران قهوه ی فوق العاده ات نهار مهمون من

لبخند می زنم ... روبه رویش می ایستم و می گویم:

-نهار رو پایه ام اما فكر نكن موضوع رو عوض كردی و من نفهمیدم...

لبخند می زند و می گوید:

- و احتمالا این خانوم كوچولو نمی خواد به این راحتی از كنار این قضیه بگذره درسته؟

- اوهوم....راستش می تونم از مریم و محمد بپرسم اما...دوست دارم خودت بگی

ابرویی بالا می اندازد و می گوید:

- می شه بپرسم چرا دونستن این موضوع انقدر برات مهم و حیاتيِ؟

سرم را بالا می گیرم ... در ساحل چشمانش خیره می شوم و می گویم:

-طاقت ناراحتی كسی رو ندارم....حاضرم همه ی غم های دنیا مال من باشه اما..اطرافیانم خوشحال باشن

نزدیك تر می آید ...نفس های داغش پوست صورتم را گلگون می كند...با لبخندی مهربان می گوید:

-تا حالا كسی بهت گفته بود كه خیلی مهربونی؟

-اوهوم...روزی هزار بار ....خودم به خودم می گم...

می خندد و می گوید:

-خب خانوم مهربون پس یالا حاضر شو بریم نهار تا این معده درد باز من رو به بیمارستان نكشونده...

دو صندلی در روبه روی هم در دنج ترین نقطه ی رستوران انتخاب می كند ، از سكوت بی زارم، دستانم را زیر چانه ام می گذارم و می گویم:

- سلیقه ات بدك نیست...

لب هایش را با زبان تر می كند و می گوید:

-منظورتون اینه كه سلیقه ی شما بهتره خانوم یكتا؟

-بارش..

-چی؟

لبخند می زنم و می گویم:

-من رو بارش صدا كن، چون مطمئن باش من دیگه آقای رستگارا یا جناب رئیس صدات نمی كنم

چشمانش رنگ شیطنت می گیرد و می گوید:

-پس می خوای رئیست رو چی صدا كنی؟

-مهرداد!

-و اگر من خوشم نیاد چی؟

قیافه ی متفكری به خود می گیرم و می گویم:

- اون موقع مجبورم مهری صدات كنم!

اخم هایش در هم می رود و می گوید:

-نه همون مهرداد صدا كنی بهتره

طعم شیطنت عجیب به مزاقم خوش آمده، گوشه ای از موهایم كه از زیر شال بیرون آمده دور انگشتم می پیچانم و می گویم:

-حالا اخم نكن مهری...یعنی مهرداد

چشمانش را ریز می كند و می گوید:

-تا حالا كسی بهت گفته بود علاوه بر مهربونی خیلی هم تقص و زبون درازی؟

سرم را پایین و بالا می كنم و می گویم:

-اوهوم...خود تو ،اولین روزی كه اومدم شركتت گفتی باید زبون درازیم رو به رزمه ی كاملم اضافه كنی

می خندد...بلند...در چشمانم زل می زند و می گوید:

-باید اعتراف كنم گاهی متعجبم می كنی، یه لحظه شر و سرتق و یه لحظه...اونقدر مظلوم می شی كه آدم از از هر حرف بدی كه بهت زده پشیمون می شه

-مثل دیروز؟

چینی به ابروهایش می دهد و می گوید:

-نه دیروز با اینكه ازت دلخور شدم اما...اصلا دوست نداشتم جلوی بردیا ظاهر بشی...

در قلبم مومِ عسل آب می كنند از این حساسیت مردانه... در قالب بی تفاوتی فرو می روم و می گویم:

-چرا دوست نداشتی منو ببینه؟

یك تكه جوجه با چنگال جدا می كند و به دستم می دهد و می گوید:

-غذات سرد شد!

لقمه را نجویده قورت می دهم و می گویم:

-این خوب نیست كه تا به نفعت نیست بحث رو عوض می كنی ،اما چون من مهربونم برات حق انتخاب می گذارم!

با چشمانی خندان به صورتم نگاه می كند و می گوید:

-خب انتخاب هام چیه؟

-اممم ..یا بگو چرا دوست نداشتی دوستت منو ببینه یا...بگو چرا دیشب عمو ناراحت شد؟

غم عالم در چشمانش می ریزد و می گوید:

-عمو ناراحت می شه چون...

سرش را پایین می اندازد و می گوید:

-چون با دیدن من یاد كسی می افته كه...ناراحتش می كنه...عذابش می ده...

پوزخند می زند:

-هربار كه تو آینه نگاه میكنم خودمم عذاب می ده...

سكوت می كند و با غذایش بازی می كند، این بحث هرچه كه هست،آن شخص مجهول هر كه هست او را عذاب می دهد و من این غم را در چهره اش دوست ندارم!

این بار من، می خواهم بحث را عوض كنم !

تكه ای كباب به چنگال می زنم و به سمت دهانش می برم، با تعجب اول به چنگال و بعد به من خیره می شود . بدون اینكه كباب را با دست جدا كند، از روی چنگال به دهن می گیرد.وسواس ندارد و این خوب است...

لبخند می زنم و برای عوض كردن بحث می گویم:

-من یك خواهر دارم...

سرش را بالا می گیرد و خودش را مشتاق نشان می دهد:

-راستش...محمد یه چیزهایی از وضعیتت گفته بود اما راجع به خواهرت....نه...چند سالشه؟

-7 سالشه،یه دختر شیرین و دوست داشتنی...اما خیلی لاغر و ضعیفه

از او حرف می زنم ودلم تنگ می شود ،دلم برای در آغوش كشیدن تن نحیف و كوچكش تنگ می شود: