رمان بی تار و پود به قلم فاطمه حیدری

ژانر : #عاشقانه #معمایی #اجتماعی

خلاصه :

داستان رمان در مورد دو زوج است که در یک آپارتمان و در همسایگی یکدیگر زندگی می کنند.

دو زوج با نوع زندگی کاملا متفاوت و دیدگاه هایی که از زمین تا آسمان با یکدیگر فاصله دارند.

“دل من زن روستایی است، با چارقد گلگلی و چای که همیشه پای دار قالی سرد می شود…

دل من زن روستایی است…

دل من از جنس تار است و پود احساس تو…

چه قیمتی است این عشق دستبافت؟!”

پناه:

جمعه های دوست داشتنی من...جعمه های پر انرژی من...نگاهی به ساعت میاندازم، دوازده و بیست و پنج دقیقه را نشان میدهد . که ما روزهای تعطیل پدرخودمان را با خواب و تلافی دوریهای شبانه درمیاوریم. زیر کتری را کم میکنم و چای را دم. تلوزیون را روشن میکنم وصدای بلندش میپراندم..خنده ام را جمع میکنم و به سرعت صدایش را پایین میاورم . شبکه ها را جابجا میکنم...ورزش و سلامتی...سخنرانی...آرشیو کشتی های تیم ملی...مستند مورچه ها..تکرار به خانه برمیگردیم...هیچ وقت دلیل تنفرم از این برنامه را نفهمیدم..میگویم هیچ شبکه ای به پای برنامه های شبکه محبوب من نمیرسد میگویند نه ! همین هفت نارنجی که کاوه بدجور بدش میاید...مثل من که از سه و فوتبال و خبر ورزشی بیزارم...حسین کلهر طنز نویس با نمک من...با آن شکم برازنده و آستین های همیشه بالازده اش جدی جدی حرف میزند اما ملت شوخی شوخی میخندند...صدایش را زیاد میکنم و باز به آشپزخانه میروم...صدای شرشر آب و صابونی که همیشه خدا از کنار دوش بلندسر میخورد کف سنگ های سفید حمام...صبحانه را روی جزیره گرد وسط آشپزخانمان میچینم و به اتاق میروم...روتختی را مرتب و لباس های شلخته را با غر غر جمع میکنم و به سبد رخت های چرک میاندازم...شلوارکش را که دراورده همانجور روی زمین رها کرده و رفته...اگر دوباره جفت پایش را روی گردی های خالی بگذاردتنها کار دشوارش کشیدن کش شلوار به سمت بالاست...همچین مرد تنبلی داریم ما...دوشهای ساده اش به اندازه هزار ساعت حمام های من طول میدهد..خانه همیشه شلوغمان دهن کجی میکند و امروز صبح هم خوردن و خندیدن و زندگی کردن را به جمع آوری پذیرایی ترجیح میدهم...از کنار تلوزیون رد میشوم که بازاین کلهر شیطان میخندد و میخنداند...من هم مشتاق به صفحه تی وی خیره میشوم. از ترس خانمها میگوید...چه از سوسک...چه از دزد...چه از هواپیما...و من از هیچ کدام ترس ندارم...که من شیرزنی ام به قول سوگند...

حوله فیلی را به کمرش بسته وبا آن دمپایی های راه راه لخ لخ کنان میدود.خنده ام میگیرد...زیاد..عمیق...و دوستر میدارمش...زیاااد...عمیق... داد میزند:

- آخ آخ آخ...

کنترل را از دستم میکشد و مضطرب به ساعت پایه بلند انتهای سالن نگاه میکند..ابرو در هم میکشم و دستم را روی سینه اش میگذارم و به زور هلش میدهم کنار...کاوه ای که در جدال تعویض شبکه است...از ته دل میخندد و با یک دست منِ پیله را عقب میزندوبا دست دیگر محکم و سخت دستگاه را چسبیده...

- کاوه...دارم میبینم!

کنارم میزندوچشم میدوزد به صفحه رنگی:

- هیـــش..بذار ببینم چی میگه...

پا میکوبم و بعد از مشت محکمی که حواله سینه اش میشود به آشپزخانه میروم...فنجان بزرگم را پر میکنم و بدون اینکه منتظرش بمانم شروع میکنم..صدای تی وی را بلندمیکند که حرصم دهد..دادمیزنم:

- خودخواه...

قاه قاه میخندد...که من مومن لبخندهای توام دیوانه...که گاهی از عشق زیاد تماما خودخواهی های دوست نداشتنی اش را به جان میخرم...فقط چون دوستش دارم! چون مردم را با تمام نقصهای کوچک و بزرگش دوست دارم...

یک ربع بعد درست روبه رویم نشسته...بدون اینکه نگاهش کنم با حرص میگویم :

- باید یه تلوزیون جدا بگیرم ..اینجوری نمیشه! باز میخندد و باز مرا دیوانه میکند...که من هنوز بعد از دوسال بنده ی عبد و عبید نگاه های شادش مانده ام...بی هوا کف دستش را به صورتم میکشد:

- قرارمون چی بود؟ روزای تعطیل یک و ربع...دو و ده دقیقه شبکه خبر...یه ربع به شیشم دوباره سه...

خنده ام را قورت میدهم که همیشه سر تماشای برنامه با هم دعوا داریم...که مگر یک خبر را چند بار از چند شبکه گوش میدهند؟ یک شب آنقدر دعوایمان بالا گرفت که تا صبح روی کاناپه خوابید ...در این حد احمقیم ما...البته که دیگر تکرار نشد و فقط محض خنده و خاطره تعریفی شد برای علیرضا و سوگند..زوج واحد روبه رویی که درست یک سال است باهم صمیمی و خانه یکی شده ایم...همان روزهای اول ازدواجمان با سوگند که کلیدش پشت در مانده بود آشنا شدم....دوسال وخورده ایست که ازدواج کرده اند ...سوگند زیاد حرف نمیزند به همین خاطر از رابطه اش با علی آنچنان اطلاعی ندارم...بسیار خوش پوش و زیباست..به خودش میرسدو آخرین بازی اش را در سریال شبکه یک تماشا کردیم...بازیگر حرفه ای نیست...علیرضا شغلش را دوست ندارد و همیشه سر این موضوع اختلاف دارند...تفاوت هایمان قابل قیاس نیست..من دختر بیست و سه ساله ای که با فوق لیسانس آی تی خانه داری را ترجیح داده ام...تا به حال دوازده بازی رایانه ای طراحی کرده ام که به دست هیچ کودکی نرسیده! اهل هیجانم و به گفته کاوه هنوزهم که هنوز است بچه ...اما من میگویم دل شادم وکودک درونم زنده..مسخره ام میکند و دیگر این شوخی های گاه و بیگاهش عادتم شده! روی کانتر را دستمال میکشم و ظرفها را درون سینک میگذارم...معمولا همه را باهم موقع نهار میشویم و باز موجب متلک و خنده کاوه میشوم!

سرکی به اتاق میکشم روبه روی آینه ایستاده موهایش را شانه میزند...دوباره شبکه هفت..دوباره کاوه...نگاه گذرایی میاندازد و به آشپزخانه میرود:

- باز زد اینجا...

میخندم و در دلم داد میزنم که "دوست دارم و به تو هیچ ربطی نداره" فقط دردلم ها...که اگر بلند بگویم سرم روی سینه ام سلام و احوالپرسی میکند..کاوه همانقدر که شوخ و سرخوش و بیخیال است ، سگ و غیرقابل تحمل و دوست نداشتنی هم میشود...نقطه ضعف خاصی ندارد فقط باید حرف حرف خودش باشد و من از همان کودکی سرکش بودم و آزاد...خوب موش و گربه ای هستیم..خـــــوب! کنارم مینشیندو دستم را میگذارد روی رانش...زیر چشمی نگاهم میکندو و با شیطنت میگوید:

- پناه! جمعسا...

و من فکر میکنم یادش رفته که همین دیشب با همین شیطنت گفت "پناه شب جمعستها" شانه بالا میاندازم:

- خوب که چی؟

او هم شانه بالا میاندازد ولبش را میدهد جلو:

- خوب طبیعتا کار زیاد داری....مثلا لازانیای بنده... من هم با لبخند میپرم وسط حرفش:

- مثلا غروب ...چهارتایی...پارک سرخیابون..اینارم شما یادت نره!

هردوهمدیگر را نگاه میکنیم و پقی میزنیم زیر خنده ...با داد و فریاد میخواهد بهانه جویی کند و من میخواهم از زیر لازانیای دیر امروز در بروم...هردو با صدای بلند میخندیم و حرف توی حرف میاوریم ..پیشانیمان را چپ و راست به هم میکشیم ...هلش میدهم عقب و او محکم یقه ام را میکشد..بوسه محکم و گاز پدرمادر داری از گونه ام میگیرد...جیغ میزنم و بین خنده میگوید:

- توله سگ من....

و باز لپم را به دندان میکشد...که ما به خوشبختی های بچه گانمان میخندیم...که ما به دنیا میخندیم...به فحش های پر محبت همدیگر میخندیم ...که ما از بوسه های هم ضعف میکنیم و از دادها میگذریم...مادرم راست میگوید...من و کاوه بیشتر خاله بازی میکنیم تا زندگی !

علیرضا:

دوست دارم از خواب که بیدار میشوم اول تورا ببینم ...بعد هم تورا ببینم...و باز هم تورا...اما نیستی ...هیچ صبحی کنارم نیستی حتی همین جمعه هایی که از بیکاری اش متنفرم...گیج و خسته مینشینم و پی در پی به موهایم چنگ میزنم...صدای شیر آب قطع میشودو قژ در حمام...هنوز انگار خسته ام اما دیگر خوابم نمیبرد...دردستشویی را باز میکنم که با آن حوله سفید وخوشگلش با عطر شامپوی زنانه اش از کنارم عبور میکند و آرام سلام میدهد...دلخور است...خشک است و سرد..چرا؟ چون دیشب کمی بیشتر از یک بوسه...بیشتر از یک بغل خواستم ..چون دیشب بعد از سه هفته دوری یک نزدیکی دلچسب میخواستم و او سرد و یخ کنار کشید...که مرا درک نمیکنی که یک رابطه اجباری برای خودت هم دلپذیر نخواهد بود...و من مردانه ترک خوردم و به روی خودم نیاوردم و تا صبح در آغوشم نگهش داشتم که فقط.................

"درکش کرده باشم".

صبحانه را روی میز چیده و خودش نیست...که هیچ وعده ای تنهایی از گلویم پایین نمیرود ...که سوگند خوب میداند..خـــوب! به چهارچوب در اتاق تکیه میدهم...پایش را روی صندلی کوچک چوبی میز آرایش گذاشته و لوسیون معطرش را که بدجور بوی لیمو میدهد...که بدجور موردعلاقه من است به پاهای کشیده و استخوانی اش میمالد...روی تخت مینشینم و نگاهش میکنم:

- صبحانه نمیخوری؟ تیغه بینی عملی اش را با ناخن انگشت آخر میخاراند و زمزمه میکند:

- نه ..صبح یه لیوان شیر خوردم! او چگونه بی من سیر میشود وقتی من اینقدر از تنهایی و بی او بودن دلگیرم! میخواهد تیوپ کرم را بردارد که پیش دستی میکنم ...چیزی نمیگوید...مایع سپید رنگ را کف دستم میریزم و درست روبه رویش مینشینم و با حوصله دستانم را به پایش میکشم....نگاهم میکند ..من هم...لبخند میزند و من نمیخواهم فرصت پیش آمده برای برگشت لبخندو عادی بودن را از او بگیرم ...من هم لبخند میزنم.هرچند دلگیر ...هرچند دلخور...اما میزنم! درش را میبندم و میخواهم از کنارش عبور کنم که شلوارک گشاد چهارخانه سرمه ایم را میکشد..برمیگردم ..لب میزند:

- ببخشید!

لبخند خفیفی تحویلش میدهم و راه رفته را باز میگردم...لبخند میزنم و نارضایتیم را پنهان میکنم که من دیگر نمیدانم چگونه جواب نیازم را بدهم وقتی بی رحمانه با لباس خواب مورد علاقه ام کنارم وول میخوری و خودت را از شوهرت دریغ میکنی! و من نمیدانم چه شده تورا؟ سر مرطوبش را بغل میگیرم و موهایش را میبوسم...لبم را روی سرش میگذارم و چشم به آباژور اهدایی خواهر زنم میدوزم...همانی که برای ترکی که کلاهکش برداشت تا یک ماه با من قهر بود و حرف نمیزد...که من موقع خوابهای عاشقانه مان هیچ نمیفهمم...که هزار بار پرتش کردم پایین و از صدق سری جنس خوبش از قهرهای طولانی مدت خلاص شدم!

- چی شدی سوگند...هان؟ دستش را به کمرم بند میکند...دست کرمی اش که لیز میخورد و باز روی خط عمیق بین کتفم ثابتش میکند:

- فقط یه کم بی حوصلم...

اگر بذاری من به حوصله ات میاورم...که نمیگذاری...نگاهش میکنم:

- میخوای وقت مشاوره بگیرم؟ صورتش را جمع میکند:

- من دیوونه نیستم... من بعد از دو سال زندگی مشترک هنوز نتوانستم به او بفهمانم که مشاوره صرفا برای آدمهای دیوانه و مشکل دار نیست! نمیفهمد...او نمیـــــفهمد. چشم میبندم و صبورانه نفسم را فوت میکنم...خودش سرش را به شکمم میچسباند و زمزمه میکند:

- فقط خستم!

- تو بگو من چیکار کنم؟ ازت میپرسم چته جواب درست و درمون نمیدی...راهکار میگم اینجوری میکنی..از چی خسته ای عزیزم؟ از زندگیمون؟ از خونمون؟ از تهران؟ از کارت؟ و صدایم آهسته آهسته بالا میرود:

- از منِ لعنتی؟ از دوریِ کوفتیمون؟ بلند میشود و روبه رویم میایستد...بغض میکند:

- داد نزن...سر من داد نزن! او حتی نمیفهمد که من داد نمیزنم...فقط گله هایم را کمی بلندتر از همیشه زمزمه میکنم...همیشه خدا با اشاره و لب زدن حرف میزند و به صدای عادیِ من میگوید داد...میگویــــد داااااااد! شانه افتاده با نگاهی بی رمق چشم در چشمانش میدوزم:

- منم خستم...

اشکش میچکد و منِ خر هنوز هم طاقت دیدن ازارش را ندارم ...کلافه نچی میگویم و بی هوا و خشن میکشمش سمت خودم..در آغوشم گریه میکند و من به فاصله دنیایمان فکر میکنم...اینکه جدیدا بیش از حد از هم دور شده ایم...اینکه من هرکاری میکنم این دوری ها نزدیک نمیشود...اینکه سوگند هیچ کمکی به علیرضای این روزهایش نمیکند..او باید به زندگی برگردد، آنوقت منم که تلاش میکنم...من خودم را میکشم که فقط بخندد..که قبول کند افسرده شده!...جمعه ها کنار همیم...بی هیچ مشغله و کاری...قرارمان همین بود..که سوگند همه چیز را...صحنه و بازی و گریم کوفتی را بگذارد کنار و فقط خودمان دوتایی...اما حالا فرق کرده..جمعه ها بیشتر خسته میشوم....نه از کار ...از اینکه کنار هم روی یک کاناپه مینشینیم و به اندازه یک خیابان مبل فروشی از هم دوریم...جمعه ها تلختر شدند...شاید همان آخر شبها و پس زدن ها و ترک خوردن ها بهتر از صبح جمعه های پر تنش باشد!

دولا میشوم و گوشی بی سیمی را از روی پاتختی برمیدارم...نام kaveh home نقش میبندد...صدایم را صاف میکنم و لبه تخت مینشینم:

- جانم کاوه جان؟

- به ... چه عجب خونه ای؟ دستی به پیشانی میکشم و ناخداگاه از انرژی صدایش از موسیقی بلندی که از فضای خانه شان بلند میشود لبخندروی لبانم مینشیند:

- مرد حسابی ما که پریشب اونور بودیم.. سوگند لباسش را تنش میکند و بیرون میرود و من به لباس زیر توریِ قرمزش که جلوی در حمام پرپر میزند خیره میمانم!

- آقا امروز غروب چیکاره این؟ من به این جغجغه قول دادم بریم پارک..هستین؟ جغجغه...هه...چقدر خوشحال بودند...سوگند کاش تو هم کمی...فقط کمی با صدای بلند برایم میخندیدی! صدایش میزنم و از او هم نظر میخواهم...بیرون میروم به یخچال تکیه میدهد :

- پناهم هست؟ پلک روی هم میگذارم و همانطور که برمیگردد زمزمه میکند:

- آره بریم! روی راحتی مینشینم و تلوزیون را روشن میکنم...

- آره داداش هستیم!

- آقا پس اون حباب خوشگل قلیونتم بیار این کوچولو از دستش افتاد شکست...

چشم میبندم و سرم را به پشتی اش تکیه میدهم:

- چشم... امر دیگه؟

- هیچی دیگه...فقط با لبخند همراه شوید...

با خنده بی جانی زمزمه میکنم:

- گمشو...گمشو کاوه!

و او که یکبار دیگر تکرار میکند حباب گرانقیمت مامانی یادت نرود...و باز تکرار مکرر اینکه "پر انرژی باشید" لبخند تلخی میزنم وگوشی را روی میز کوتاه مربع روبه رویم میاندازم...او هم دیگر میداند زندگی ما گاهی آنقدر تلخ میشود که دیگر چرت و پرتهایش هم اثری روی لبامان نمیگذارد!

پناه:

سبد فیروزه ای رنگ پلاستیکی را جلوی در میگذارم...به در باز واحد روبه رو نگاهی میاندازم..سوگند سبد هم شکل را کنار در گذاشته ...باهم از خانه و آشپزخانه ..همین هفته پیش خریدیم...علیرضا پاشنه کالج زرشکی رنگش را میکشد و برمیگردد عقب...تازه مرا میبیند:

- اِ....سلام.خوبین؟ کاوه کو؟ شالم را مرتب میکنم و با لبخند ملایمی به داخل خانه سرک میکشم و دادمیزنم:

- کاوه ..بیا دیگه! سوگند کفشهای تابستانه اش را با صدا زمین میاندازد و سلام میدهد...آرایش مخصوص خودش را دارد...به خاطر گریم های متعدد و کرمهای سنگین پوستش پر از لکهای تیره و روشن شده...زیر چشمانش از همه بیشتر...پنکک تیره و رژ لب زرشکی یا قرمز پررنگ...همیشه آرایشش همینقدر است..نه خط چشمی..نه ریملی..هیچ! من اما از آرایش کردن انرژی میگیرم ..رژ دخترانه و صورتی...ریمی که بی نهایت تند تند زدم و رژگونه پررنگم..از قیافه اش پیداست که امروز اصلا حال و حوصله ندارد...البته چندوقتی هست که میبینم آن دختر خاص همیشگی نیست..ساکت تر..منزوی تر شده و مثل هیچ وقت با نیشو کنایه با علیرضا حرف میزند!

علی سوئیچش را میچرخاند و میپرسد:

- با ماشین بریم؟ که کاوه همان لحظه بیرون میاید ...در را میبندد :

- نه بابا...یه قدم راه بیشتر نیست ...هوام که خوبه..

در حالی که در را قفل میکند میگوید:

- هوم؟ و چانه بالا میاندازد: - نظرتون؟

سوگند با خنده کوتاهی پشت چشم نازک میکند و دکمه آسانسور را میفشارد:

- کاوه خودش میبره و میدوزه..آخرشم نظر میخواد..

سر تکان میدهد و میخندیم... علیرضا حفاظ آهنی در را میکشد..کاوه مسخره اش میکند که "دزد هیچ کودوم از وسایلو نمیبره...عتیقه خود شما دوتایید" علی میخندد و شانه به شانه کاوه میکوبد...

موبایلم را درمیاورم و پر انرژی میگویم:

- بچه ها یه دقیقه به بالا نگاه کنید...که سقف فلزی آسانسور هر چهار نفرمان را منعکس میکند و در نقش آینه ظاهر میشود...یک سلفی بی هوا میگیرم ...سوگند غر میزند:

- پناه ..مسخره من شالم کج بود...علیرضا میخندد و به چشمکش در عکس نگاه میکنم...کاوه مثل همه وقتها که مسخره بازی درمیاورد...زبانش را کج و چشمانش را چپ کرده... لپم را میکشد :

- وای به حالت اگر چشمام بسته افتاده باشه! آخ که همیشه در عکسها چشمانش نیمه باز و بسته میافتد...عکسهای عروسیمان دیوانه کننده بود...

علی و کاوه پشت سر میایند و من و سوگند آرام آرام جلو..سبد آبی را دست به دست میکنم و با تعجب به چهره غم زده اش نگاه میکنم:

- آخه چرا؟ سوگند خوب...علیرضام راست میگه به یه مشاور مراجعه کنید...خیلی تاثیر داره باور کن! اخم میکند :

- توام که حرف اونو میزنی...و با صدای ملایم تری اضافه میکند:

- من فقط یه کم بی حوصلم همین....اگر زمان بده و اینقدر پاپیچم نشه خوب میشم!

پاپیچت نشود؟ مگر میشود کنار هم زندگی کرد ...با هم خوابید و بیدار شد...مگر میشود اتاق یکی باشد...رخت یکی...مگر میشود یکی بود و بی تفاوت رد شد؟ مگر میشود پاپیچ نشد؟ پیله بودن یکی از عناصر مهم زندگی ماست...اینکه برای هر ناراحتی اینقدر گیر میدهی و اینقدر پیله میکنی که همه چیز ناخداگاه حل میشود!

- بالاخره علیرضام یه مرده سوگند...غیر از اینکه از دوری کلافه میشه..خوب نیاز داره بهت...خستش نکن.. سرتکان میدهد و به عقب برمیگردد و نگاه گذرایی به مردش میاندازد..

علیرضا زیر انداز را پهن میکند..سوگند منتظر روی تنه سیمانی درخت مینشیند و کاوه که هنوز نرسیده با شیشه قلقلی به دستشویی پارک فرار کرده...قلیان و اخبار ورزشی جزء لاینفک زندگیش شده! علی کیف پول چرم قهوه ایش را از جیب پشت شلوار بیرون میکشد:

- چیزی نمیخورین بگیرم؟ سوگند چانه بالا میاندازد یعنی نه..و من که خجالت را کنار میگذارم:

- بستنی خیلی میچسبه ها...عمیق میخندد :

- دیگه؟

سوگند بی حوصله پرخاش میکند:

- علی گفتیم که نمیخوایم..برو دیگه!

انتظار این رفتار را حداقل جلوی من نداشت...من شکست را در چشمانش دیدم و دلم برای مردانگی بی سر صدایش سوخت...چشمانش را طولانی روی هم فشرد و نفسش را بیرون پرت کرد...بی حرف دور شد و نگاه سرزنش گر من ماند و چشم های سوگند که داد میزدند"جون مادرت نصیحت نکن" که من هیچ وقت در زندگی ام نصیحت نکرده ام...تا دلت بخواهد برای بچگی و رفتار های کودکانه اصابت ترکش های پند و اندرز را چشیده ام...اما چون همیشه کوچک خوانده میشدم روحیه نصیحت و حرفهای منطقی را در خودم نمیدیدم! رک بگویم اعتمادبه نفسم بدجور پایین است!

- سوگند چرا اینجوری شدی؟ دستش را میگیرم و نزدیک تر مینشینم:

- سوگند جونم جدی میگم...یه کاری بکن..اینجوری علیرضا دل زده میشه...مردم که میدونی اگر از خونه و زن زده بشه...

چشم میبندد و قطره درشت اشک را از روی گونه پاک میکند...علیرضا واقعا مردانگی میکند در برابر بدقلقی های احمقانه سوگند...همین که یک ماه از او دوری میکند برای یک مرد و تحملش خیلیست..کاوه از آن دسته مردهاییست که به قول معروف بی نهایت "هات" تشریف دارد...و گاهی برعکس مرا به خاطر اینهمه خواستن خسته میکند...نه از آن خواستن ها که میگویم و نه از آن خواستن ها که میشنوی...لب به شکایت باز نمیکنم مبادا دلزده شود...مبادا...من بچه ام درست اما گاهی خوب میفهمم که مردم چه میخواهد و چگونه میخواهد...سوگند هم میفهمد و حس میکنم میخواهد به روی خودش نیاورد که توقع علی هم بالا نرود...هرچه هست قضیه به همین جا ختم نمیشود و فکر میکنم مشکل دیگری راهشان را سد کرده!

زندگی شان برعکس ما بسیار آرام و بی نهایت مسکوت است..یکبار صدای بلندتلوزیون..موسیقی و با حتی بلند خندیدنشان را ندیدم و نشنیدم...اینها حتی دعوایشان هم فکر کنم لب میزنند...علی آرام و منطقیست البته اینجور که در این دوسال شناختمش...سوگند آرام است اما آرامشی نه از جنس شوهرش...مثل کاوه من کمی خودخواه میشود گاهی...و علیرضا که حس میکنم بدجور تحملش میکند...اختلاف سنی زیادی دارند...سوگند بیست و یک ساله و مردی که یازده سال نه..انگار یازده قرن از او بزرگتر است! من هیچ وقت نمیتوانم اینجوری زندگی را اینقدر کسالت بار تحمل کنم....سوگند میگفت "اوایل به خاطر پول پدرش و شاید جذابیت های مردانه اش با او دوست شده...اما وقتی تصمیم ازدواج گرفتند وعلیرضا ناگهانی و مردانه گفت از پدرم پولی نخواهم گرفت و میخواهم با استقلال کامل روی پای خودم بیایستم...که سوگند باید یک مدتی با بی پولی ام بسازی...میگفت میخواستم بزنم زیر همه چی...اما فهمید پیش از اینها...پیش از پول و جذابیت و خیلی قبلتر ...خیلی دورتر...بدون اینکه بفهمد دل داده بود به این مرد سی و دو ساله...که تمام چند ماه اول زندگیشان با نداری های علیرضا ساخت و به سختی قناعت کرد که حالا پول مردش با برکت از پارو بالا میرود...نتیجه صبر...مرد بودن و اتکا به خود همین میشود دیگر!

سوگند از خانواده ای ثروتمند است..کاوه هم...و فقط من...من این لابه لا کمی متوسط تر...با پدر بازنشسته ارتش و مادر معلم و برادر و خواهر بزرگتر از خودم...خانواده نیمه سنتی و نیمه مدرن...مایی که نهار ها را روی تخت چوبی حیاط و شام را روی میز شش نفره تراس میخوردیم...روی همان تختی که همیشه یک پایه اش لق بود و من از ترس هیچ وقت آن سمت سطح چوبی نمینشستم....گلدان های سبز مادر و قناری و حافظ و قلم نی های سرخ و سپید پدر ...همه و همه داد میزند که من یک دختر معمولی از یک خانواده معمولی ام... به سختی کاوه را پذیرفتند چرا که از فرهنگ گرفته تا طبقه مالی و خانه و زندگی مان بهم نمیخورد...که زمین تا آسمان فرق داشتیم...که دل روستایی من برای نگاه شهری اش زیادی کوچک بود...که ما نمیخوردیم و هر جوری شده همدیگر را بهم خوراندیم..پدر میگفت "دختر جان منِ پژو سوار را چه به دامادی که کمترین ماشین بنز زیر پایش است؟ حوض فیروزه ای ما کجا و استخر و سونا و جکوزی آنها کجا؟ و من میخندیدم که "پدر جان ما نمیخواهیم با متراژ و استخر و مدل ماشین هم وصلت کنیم..".که ما چیز زیادی جز همدیگر نمیخواستیم..وقتی زمزمه کرد"چه میدونم والا" من فهمیدم که من و کاوه ی آن بالابالاها..هرچند بعید اما مال هم شدیم!

کاوه با ژست مسخره لاتی نشسته و شلنگ قلیان را بین دو انگشتش گرفته...درباره دودی کردن شیشه های ماشین حرف میزند...علیرضای مقرراتی و منظمی که فکر میکنم یکبار هم به عمرش جریمه نشده..یکبار هم ماشین قبل از بستن کمربندش روشن نشده...

- کاوه بیشتر از سی درصد دودی جریمه میشیا...مشکل ساز میشه برات... کاوه هم مثل همیشه بی خیال میخندد:

- بیخیال...به جاش ماشینم قشنگ میشه... علی شانه بالامیاندازد و سوگند بی حوصله میگوید:

- همه که مثه تو به خاطر ترس از جریمه و رعایت این مسخره بازیا رو دلشون پا نمیذارن...علیرضا صبورانه لبخند میزند:

- عزیزم من علاقه ای به این کار ندارم...وگرنا...

سوگند چهره جمع میکند و صدایش را جر میدهد:

- منظورم کلی بود...نه دودی کردن شیشه ماشین... با صدا حواسشان را پرت میکنم و میوه های خورد شده را توی ظرف مسافرتی میریزم و روبه روی علی و کاوه میگذارم:

- بیخیال بچه ها...برنامه مسافرت چی شد؟ شما تصمیمی نگرفتید؟ و با چشم و ابرو شلنگ را از دست کاوه میکشم و زمزمه میکنم"خفه کردی خودتو" سوگند خیاری برمیدارد و پر صدا میجود:

- هه...علیرضا خان که نمیتونن مرخصی بگیرن ...مثه همیشه! علی دندان میفشارد و میدانم چقدر از درون ویران میشود با هر آجر لقی که سوگند از دیوار دلش پرت میکند..کاوه هم سیب کامل را گاز میزند و صاف مینشیند:

- آره علیرضا؟ جدی؟ بابا تو که گفتی جورش میکنم! ژامبون ها را یکی یکی روی هم میگذارم و با خنده صلح طلبانه ای میگویم:

- حالا عیبی نداره که ...اینهمه وقت... یه زمان دیگه برنامه ریزی میکنیم...در ضمن تازه مسافرت بودیم! سرم را بالا میگیرم:

- آقا علیرضا اون چاقو رو لطف میکنید؟ قدردان نگاهم میکند و لب میزند:

- البته...و چاقوی دسته مشکی را به دستم میدهد...

هی میخواهم چیزی بگویم اما جو سنگین است ...کاوه از بهم خوردن سفر ناراضیست ...سوگند حرص درآر و کلافه کننده شده و و با هر نسیمی بهانه میگیرد...علیرضا که حرفی ندارد و منِ احمق که از بحث عوض کردن پشیمانم...شیشه های دودی ماشین کاوه بهتر بود...

نانهای باگت را یکی یکی خالی میکنم ...سوگند هدفون بزرگ و قرمزش را روی گوش میگذارد و کاوه همچنان میکشد و با اینترنت گوشی اش مشغول است...علی بی حرف و دلخور با پوستهای موز و سیب و خیار اشکال هندسی درمیاورد...سفره یکبار مصرف را پهن میکنم و خیارشور و گوجه ها را میچینم...کلافه صدایشان میکنم:

- ای بابا ..یعنی چی؟ یه روز اومدیم پارکا...

نگاهم میکنند سوگند هدفن را روی گردنش میگذارد:

- به درک که نمیتونیم بریم مسافرت...یه کم همدیگرو درک کنیم...نمیمیریم که...به درک که شیشه های دودی ماشین دردسر ساز میشه...برای چی واسه هر مسئله بی ارزشی خلق خودمونو تنگ کنیم؟ ول کنید تورو خدا...

و خودم سمت چپ سفره مینشینم و ساندویچ خودم را درست میکنم...با تعجب نگاهم میکنند...گاز محکمی به نان میزنم...دومی را بزرگتر...سومی را به زور میچپانم...حرصم میگیرد از بی ملاحظگی هایشان...مسکوت نگاهم میکنند...با همان دهان پر طلبکارانه سر تکان میدهم:

- هوم؟ و باز میپرم:

- نیگا داره؟ علیرضا میزند زیر خنده...لبش را با انگشت اشاره میبندد...سوگند هم نگاهش میخندد و به روی خودش نمیاورد...کاوه اما مثل همیشه بلندبلند...محکم بغلم میکند:

- قربون خانم دلقک خودم برم...

واقعا نمیخواستم دلقک باشم و اصلا نمیخواستم کسی را بخندانم...اینکه میگویم بیخیال شوید دلقک بازی نبود..حرف کاملا منطقی و دور از شخصیت من بود...مشتی به بازویش میزنم...محل ضربه را میمالد و باز میکشدم سمت خودش:

- خوب قربون خانم وحشی خودم برم..خوبه؟

اینبار من و علی بلندتر از قبل خندیدیم...عیبی ندارد اگر من دلقک و وحشی شوم..عیبی ندارد اگر دغدغه نرفتن به مسافرت و شیشه های دودی پشت حماقت های کودکانه ام قایم شوند...عیبی ندارد که برای سبک کردن یک جو سنگین هم وحشی و هم دلقک نام بگیرم...حتی اگر کاوه اینجور صدایم کند...مهم مقصد است...که هدف من از همان اول غروبِ پر انرژی یک جمعه بود!

***

علیرضا:

- مهندس منتظری...من هماهنگیای لازم برای آموزش استاتیک و مقاومت مصالح روانجام دادم...مشکلی که نیست؟

بی حوصله دستی به پیشانی میکشم:

- ممنونم ازتون جناب مهندس...اما...اگر میشه بندرو معاف کنید...یه چند وقتیِ درگیرم ...با اینکه خیلی دوست داشتم تواین برنامه باشم اما..متاسفانه....

دستی به شانه ام میکشد و لبخند میزند:

- چند وقته خیلی تو فکری...چیزی شده؟ شاید تونستیم کمکی کنیم!

لبخند میزنم:

- ممنونم..نه چیز مهمی نیست!

تسبیحش را یک دور دیگر میگذراند :

- این چه حرفیِ پسر؟ تا هر وقت که اماده باشی همیشه برای تو تواین برنامه جا هست...مشکلی نیست!

و از اتاق بیرون میرود...خودم را روی صندلی پرت میکنم..

سوگند تمام مرا با خودش برده...کوچولوی من! که هیچ وقت فکر نمیکردم بزرگ کردنش اینقدر سخت باشد...وقتی قبول کردم که همسرم باشد...فهمیدم تازه اول راهم و تازه باید بزرگش کنم..میدانستم حتی شاید دیوانه شوم اما...من دوستش داشتم و قبول کردم..هرچند سخت و اشتباه اما قبول کردم...حالا هم جا زدن درکار نیست..من به خودم قول دادم که از دستش نمیدهم...که من زیادی برای او بزرگ بودم و هرجور که شده خودم را با احساسات هر روز شکفته اش تطبیق میدادم... مهمانی هایی که دوستشان نداشتم..که من زنی را که مشروب بخورد دوست ندارم ...چه برسد بچه ی زندگی ام را...که یک درصد اثرات منفی اش را روی زندگی و حتی بدن خودش نمیداند...که من از دست دادنش با مردهای دیگر بیزارم...که من از مهمانی های مفصلی که میگیرد خسته ام...خسته و ناچار...که نمیفهمد از غذای فست فود دو خیابان بالاتر دیگر معده برایم نمانده...که من با اینجور آرایش کردن و اینجور لباس پوشیدنش ..بعد از دوسال کنار نیامده ام...من نه مومنم نه به شرعی بودن قضایا کار دارم...فقط دوست ندارم همه با شیفتگی به لبهای زرشکی و گاه سرخ خانم معروفم چشم بدوزند...همین!

که من هزار بار برای احساسات بلوغ نشده اش رنگ عوض کرده ام و سوگند حتی....حتی برای دلخوشی شوهرش هم محض رضای خدا تغییر نکرده...او حتی یک قدم کج هم برای دل معلولم برنمیدارد! و من ناگزیرم...ناچار و کمی کلافه ....

من باید کنار بیایم و کنار نروم...باز معده ام میسوزد و باز...باز...باز ...آخ سوگند دارم پیر میشوم انگار!

چهار انگشتم را روی معده ام فشار میدهم...از گوشت و پوست و خون میگذرم...معده ای که داد و فریادش درآمده...که تو مگر زن نداری؟ مگر زنت غذا پختن بلد نیست؟ مگر...مگر...مگر و مرگ...

چراغ متصل به میز نقشه را روشن میکنم و میخواهم درد را از یاد ببرم...و کمی هم سوگند را.. که نمیشود...که دختر بچه ها را نمیشود از یاد برد...که دیگر نمیتوانم امشب بی آغوش گرمش بخوابم....خط کش تی را به پیشانی میکوبم و به هوای تاریک از پشت لورددراپه های چوبی خیره میشوم! کیف چرمی که برای روز مرد خریده بود...کتی که باهم از میلاد نور خریدیم...ما، هم خاطره ایم...خاطره ها را بهم نریز خانوم!

از کنار گلفروشی رد میشوم...میزنم روی ترمز و دنده عقب میگیرم..گل که همیشه برای عذرخواهی نیست...میخواهم بو بکشد و یادش نرود من بی توقع هم میتوانم محبت کنم..که سوگند تورا به خدا به من بگو چت شده؟

آفتابگردان هایی که لابه لای کاغذ قهوه ای گراف پیچیده شده را جای خالی اش میگذارم...که آفتابگردان بو ندارد علیرضا! نخ های کنفی اش را صاف میکنم...نفس میکشم...زمزمه میکنم:

- سوگند...سوگند...

که من هنوز هم با نامت آرامش میگیرم...شیرینی ناپلئونی ای مورد علاقه اش را هم صندلی عقب میگذارم...که بدون مناسبت هم میتوان شیرینی گرفت و شیرین کام شد...امشب میخواهم درستش کنم...بگذارد به پای وصالِ دوری چند هفته ایمان!

ریموت پارکینگ را میزنم...موسیقی آسانسور...چون اولین بار روز اسباب کشی شنیدمش هر وقت دیگر به گوشم میخورد یاد روز اولی میافتم که خانه را میچیدیم...پناه کفشها و کتانی های کاوه ی همیشه بی نظم را در جا کفشی میچیند....با دیدنم کمر راست میکند و عرق پشت لبش را پاک میکند:

- سلام...خوبین؟

لبخند میزنم و جوابش را میدهم...در جعبه را برمیدارم و تعارف میکنم...میخندد:

- خبریه؟ آشتی کنون؟

آشتی کنان؟ چرا پناه باید از فاصله ها و دوری دنیایمان بداند...که مسائل خانه ام را فقط در خانه ام باید حل کنم..که پناه چرا باید فکر کند ما قهریم؟

با کلید در را باز میکنم و داخل میروم کفش مشکی را کناری جفت میکنم:

- قهر بودیم مگه؟

شانه بالا میاندازد و بی حرف تو میرود... که من از خانه تاریک متنفرم...که من وقتی هستی و به خودت زحمت نمیدهی چراغها را روشن کنی بیزارم..که چرا مرا در تمام این دوسال نشناخته ای؟

چشم میبندم...باز زمزمه میکنم:

- سوگند...سوگند...سوگند...

کت و کیف را روی مبل رها میکنم...تو باید الان در آشپزخانه درست مثل همان اوایل با آن لباسهای دیوانه کننده ایستاده باشی و من از پشت هم در آغوشت خستگی در کنم....تو باید الان غذاهای بی مزه ات را به خوردم دهی و من امیدوار شوم به آینده مان...من باید دستهای کار نکرده ات را ماساژ بدهم و به تن خسته نشده ات بگویم خسته نباشی....باید الان قلب خانه ما از چراغ گاز و قابلمه های مشکی بتپد...چرا دیگر سوگند من نیستی؟

روی تخت دراز کشیده و زیر نور کم جان آباژور عزیزش کتاب میخواند...رمانهایی که دردی از زندگیمان دوا نمیکند...که اینهمه کتاب روانشناسی و علمی جلوی چشمهایت میگذارم و باز میروی از قفسه دقیقا همانهایی را که قایم کردم برمیداری و میخوانی! نگاهم میکند:

- سلام...کی اومدی؟

دیگر حتی متوجه حضورم در خانه هم نمیشوی.باریکلا...چه پیشرفت چشم گیری...گل را روی پاهای دراز شده اش میگذارم...پیشانی اش را میبوسم و مینشینم:

- خوبی؟

لب میزند:

- چه قشنگه...گل برای چی؟

برش میدارد و با نخ کفنی اش ور میرود...میخندم...دراز میکشم و سرم را روی پایش میگذارم:

- به قول این پسرای لوس...

نگاهش میکنم وبینی ام را زیر شکمش میکشم:

- گل برای گل...

میخندد آرام... و بی حوصلگی را از تکه تکه انحنای لبانش حس میکنم...دلم برای خنده های بی حوصله ات هم تنگ شده...میفهمی؟ دستم را دورش حلقه میکنم و سرم را بیشتر به شکمش میچسبانم:

- شیرینی ام برات گرفتما...از همونایی که دوست داری...

سکوت میکند...و لحظه ای بعد زمزمه آرامش:

- آفتابگردون علیرضا؟ آفتابگردون؟

میکشم عقب...نفسم را فوت میکنم...چرا بغض میکنی آخر؟ گل خنده دار است یا ناپلئونی ها؟ خنده دار تر از گریه است به خدا....به خدا...آخ...سرم را کمی از پایش فاصله میدهم:

- سوگند...گل برات خریدم....فقط همین!

اشکش میچکد:

- من آفتابگردون دوست ندارم...میدونی...گل مورد علاقه خودتو برای من میخری؟

سرم را دوباره پرت میکنم روی پایش...هوووووف...چشم میفشارم که آفتابگردان دیگر چه صیغه ایست؟ مورد علاقه من تویی:

- سوگند...فقط دیدم قشنگه...سوگند...

مینشینم...نگاهش میکنم..نگاهم میکند و اشکش به دریای زیر پایم میچکد....

- برای یه گل زرد گریه میکنی؟

سر میخورد زیر پتو و سرش را هم در آن دریای نرم گم میکند...زمزمه میکند:

- نه برای خودم گریه میکنم!

پتو را کنار میزنم...به پهلو دراز میکشم:

- عزیزم..با من حرف بزن...چت شده؟ هوم؟ چرا بلند نمیشی؟ چراغ خونرو روشن نمیکنی؟ شیرینیارو توی ظرف نمیچینی؟ چرا باهم توی تراس قهوه نخوریم؟ سوگند؟ چرا بلند نمیشی گلاروبذاری تو آب...یا اصلا بندازی دور؟ یا حتی...سرم داد بزن...سوگند...

نگاهم میکند و اشک از گوشه چشمش میاید...از روی بینی اش ردمیشود و آخر خودکشی میکند...قطره های نگاهت هم ناامیدشده اند جدیدا!

- برو کنار...

کنار نمیروم...بغلش میکنم...گونه ام را به گردنش میمالم...غر میزند...اشک میریزد:

- علیرضا...دردم میاد...نکن...

نگاهش میکنم..لب میزنم:

- یه روزی دوست داشتی...

چشم میبندد:

- دوست "داشتم"...

او قبلها...که سالیان دوری...قرنها پیش ته ریش تیزم را دوست داشت...که من خطر را در یک قدمی ام میبینم...که نکند همین علیرضا را هم دیگر "نداشته باشد" ....دوست نداشته باشد...حالم از این فعلها که زندگی را کنف یکون میکنند بهم میخورد! بهــــــم میخورد! معده تیر میکشد...باز به روی خودم نمیاورم!

دستش را محکم میکشم وپشت گردنم میگذارم...باید یادش بیاورم ...باید یادش بیاید که چقدر خواستنی همدیگر را میخواستیم...که من نه..امشب او نیاز دارد!

بدخلقی میکند...اعتنا نمیکنم:

- سوگند...پریشونی...میتونم آرومت کنم...بذار امشب هردومون به یه آرامش روانی برسیم...سوگند..میدونی این بدخلقیا واسه چیه...میدونی...

پسم میزند:

- نه واسه این نیست...نیست علی...نمیخوام!

باز بغلش میکنم...که من ناامید نمیشوم...لبش را میبوسم...نمیخواهد و میبوسم...میبوسم ..آنقدر که آرام شود...که من پریشانتر میشوم و شاید او آرام... دیگر دست و پا نمیزند...یه چشمان خشکش چشم میدوزم...لبم را روی لبش میگذارم و زمزمه میکنم:

- بذار آرومت کنم عزیزم....

پایم را از لبه تخت آویزان میکنم...آینه بزرگ کنار تختمان...چشمهایم که خیلی غیر عادی سرخ شده اند..و سردرد وحشتناکی که نمیگذارد روی پا بایستم...موهای گره خورده اش...نفسهای خس خس داری که میرودو میاید...و شب افتضاحی که به مرگ برایم گذشت...که آخرش شد سردرد و چشمهای متورم..که او آرام نشد...که من بیتاب تر شدم...که انگار از اول برای هم نبودیم...یک شبِ اورا آوردند چسباندن به من ...مرا بردند چسباندن به زندگی او...انگار که دیشب همدیگر را نمیشناختیم...بوسه هایمان هنوز کشف نشده و سوگند نمیدانست وقتی نفس میزنم و میگویم دوستت دارم هرچقدر هم غریبه شده باشیم هنوز قلبم گیسوانش را از یاد نبرده! که هنوز بوی تنش از پرز بینی ام نپریده!

که او درک نمیکند...سوگند دیگر علیرضا را نمیفهمد! نمیفهمد!

گردنم را یک دور کامل میچرخانم...آباژور باز افتاده...باز ملحفه ای که روی خوش خواب محکم میکشد نصفه از تخت اویزان شده...باز دیشب...همین شب سگی ویران کرده ام اتاقمان را...که اینبار از حرص ودیوانگی ام بود...باور کن! سوگند خودش میداند...خودش خوب میداند که همیشه اینجور نیستم..."میدونه...چرا کاری نمیکنه؟"

حوله را روی شانه میاندازم...چشمهایم را میفشارم بلکه کم کند این درد مزمن را...به چهارچوب در حمام تکیه میدهم...باز خیره اش میشوم...که دیشب انگار آوار کردند حقیقت های جامانده ات را ...که دیشب انگار از چشمهایم نیفتادی ها...کمرنگ شدی...که دیشب باز رام نشدی...که دیشب با تمام وجودت تف کردی توی صورتم "که نمیخواهمت"

و من دیوانه شدم...مگر میشود کسی شوهرش را نخواهد؟ مگر میشود سوگند علیش را نخواهد؟ من برای تو...زمین و زمان را بهم دوختم...مادرم را قانع کردم که تو بیشتر از سنت میفهمی... بیشتر ازاینها عاشقمی...من برای تو قیامت کردم...هیچ کسی را آزار ندادم جز خودم... تا مال دلم شوی...سوگند...عشقمان که سوء تفاهم نبود...بود؟

در حمام را محکم میبندم که هم من از خواب غفلت بیدار شوم هم او از کابوس دیشب جدا...جدا؟ از کی خوابیدنمان شده کابوس؟

کلیر سرمه ای را مشت میکنم روی مویم و محکم چنگ میزنم...خیلی محکم...خیلی...چشمم میسوزد..نه از کفهای بیخود..من از سوگند شکست خورده ام انگار....غرورم را خورد کرد...دیوانه ام کرد...پسم زد...بد هم زد...

حرص دارم...حتی از تار تار موهایش حرص دارم...شامپوی سفیدش را برمیدارم...فشارش میدهم و همه اش کف حمام میریزد...عطر موهایت را فعلا...فعلا..نمیخواهم!

نیست...خواب نیست و برای اولین بار دلم میخواهد چشمم درست همین صبح دربه در توی چشمش نیفتد...که باز اشکهایش اعصابم را خیس میکند...سریعتر حاضر میشوم...موبایلم را از روی پاتختی برمیدارم...پشت صندلی اپن نشسته و چای میخورد به نقطه نامعلومی خیره مانده...

کلید را از جاکلیدی لعابی شبزآبی برمیدارم...با دیدنم از جا بلند میشود و نزدیکم میایستد:

- علیرضا...حرف....

کفش پا میکنم و در را باز:

- دیرم شده....

و برای اولین بار.. در را زمزمه نمیکنم...در را فریاد میزنم! در را محکم...در را محکم...

***

پناه:

هویج های نارنجی و مرطوب را ریز و یکدست خورد میکنم...کاوه تازه از کارخانه پدرش آمده و با آن شورتک قرمز مشکی که خودش میداند چقدر از آرم گنده پومایش بدم میاد لم داده روی راحتی و بالشت بیچاره را زیر آرنجش تا زده!

هویجی کش میرود و پر صدا گاز میزند...چشم غره میروم و اوی دیوانه صورتش را جمع و بوسه ای در هوا میفرستد...

- خونه مامانت اینا بودی عصری؟

سر تکان میدهم و موی روی هویج را با وسواس برمیدارم:

- ببین راه میری... هرچی مو بود ریخت توش...

- چه خبر؟

مشکوک میزند...وقتی اینجور سرش را میکرد توی تلوزیون و با اخم خاص خودش از خانه مادرم و خبر هایش میپرسید یعنی شک نکن باز حرفی..نیشی...کنایه ای..تن خاره ای...کاوه من تورا نشناسم که پناه نیستم!

هویج آخر را هم خورد میکنم و بلند میشوم:

- تو که میدونی... این فیلم بازی کردنت چیه؟

با یک جهش مینشیند و متکا را میزند روی پایش:

- پناه..

و این پناه کشیده یعنی " بفهم که من از برادرت خوشم نمیاید...که من نمیخواهم برادر زنم بشود شوهر خواهرم...که من...آخ کاوه...که تو خیلی بیجا برای همه تصمیم میگیری"

چاقو را داخل سینک پرتاب میکنم:

- پناه و زهرمار...

بلند میشود...درست آن طرف جزیره میایستد:

- من نمیفهمم..رضا کجا و کیمیا کجا ؟

ابرو درهم میکشم و هردو کف دستم را روی چوب سوخته عمود میکنم:

- رضا همینجا...کیمیام دقیقا همینجا...تو چرا بیخودی نخود آش شدی؟

حرصی میشود:

- نخود آش نه عزیزم..برادرشم...

خنده ام را میخورم و با همان اخم مسخره میگویم:

- این دوتا همدیگرو میخوان...تو چرا کاسه داغ تر از آش میشی؟

خنده اش میگیرد و میخواهد بدجور انحنای لبش را پنهان کند...انگشت اشاره اش را محکم روی ابرویش میکشد...بعد با ناخن پشت شصت، کنار لبش را میخاراند...چند ثانیه خیره ام میشود...لپش را از داخل گاز میگیرد ...خنده را پنهان میکند...اخم را تصنعی میزند..چشم تنگ میکند..تو در آن واحد چقدر میتوانی باور نکردنی و دوست داشتنی باشی؟!

- آش دوست داری عشقم؟

دو دستم را روی صورتم میگذارم...چندبار سر جایم میپرم بالا و پایین و همانطور داد میزنم:

- کاوه..کاوه...بذار یه بحث جدی داشته باشیم...بدون مسخره بازی...

و میخندم...و میخندد...هردو مچم را میکشد و همانطور زیر لب قربان صدقه ام میرود:

- آخه دیوونه من...همین مخلفات آش میدونه...خواهرش پر توقع تر از این حرفاست...میدونه داداشت حیفه!

میخندم...مخلفاتش را خوب آمد...اما حیف آمدن رضا را نه...دروغگو! عاقل اندر سفیه برایش خوب است دیگر نه؟ ابرو بالا میاندازم :

- داداش من حیفه؟

سر تکان میدهد:

- البته...

که این البته اصلا به این کاوه ی دلقک من نمیخورد...میخندم:

- برووو...واسه من فیلم بازی نکن!

پله پله میخندد ونفسش را میدهد بیرون:

- فیلم کجا بود عشقم؟

هلش میدهم :

- از اولم از رضا خوشت نمیومد...چرا؟ چون با ازدواجمون مخالف بود...حالام واسه من حسِ...

ابرو بالا میاندازد و با یک حرکت روی دایره دوست داشتنی وسط آشپزخانه مینشیند ومیپرد وسط واقع بینی ام:

- نخیر...خوشم نمیاد چون از انگشترای عقیق و پر اسمی که تو دستش ردیف کرده....چون از اون ریش و پشم و تسبیحی که دور گردنش میندازه...از این نگاه دزدیناش حالم بهم میخوره!

اخم میکنم و انگشت اشاره ام را چندبار جلوی صورتش تکان میدهم:

- اوی اوی اوی...قرار نشد به اعتقادات دیگران توهین کنیم...

برمیگردم و او نق میزند:

- پناه...

باز صورتش را هدف میگیرم:

- ببین به من و تو ربطی نداره...این دوتا همدیگرو میخوان...کیمیا خودش با ریش و پشم و انگشترای تو دستش کنار اومده...در ضمن...فکر نکن الان منم رو ابرام که خواهر شوهرم داره زن برادرم میشه...حالیته؟

انگشت اشاره را در هوا میگیرد و ملایم میگوید:

- حواست هست داره کم کم دعوامون میشه؟

- اره کاملا...

لب زیرینش را گاز میگیرد و ابرو بالا میدهد:

- اینطوریاست؟

شیطان میشود:

- اوهوم....

دستم را میکشد...پایین میپرد و من جایگزین جایگاهش میشوم.. هردورانم را بی نهایت فشار میدهد:

- پس دعوا میخوای؟

میخندم:

- آره بابا...این چه زندگی واسه من دست و پا کردی...همش خنده..همش شادی..همش ..همش..همش...

سرش را پرت میکند عقب و قاه قاه میخندد:

- آخ که تو بی دلیل خلق نشدی...

دلم نوچ میشود از حرفش...سر کج میکنم:

- اونوقت دلیلش چی بود؟

انگشتی به بوسه گاهم میکشد:

- دلیلش تنهایی من بود دیگه زندگی...نبودی من بی تو چه میکردم؟

بلندبلند میخندم...که این حرفهای رمانتیک به تو نمیخورد دیوانه...گردنم را گاز میگیرد..شاعرانه میسرایم:

- گر نبودی چه کسی گاز گازی میکرد مرا... وای چه کسی؟

بی هوا بغلم میکند و من هیچ وقت بلد نبودم جیغهای دخترانه بکشم...وقتی روی کولش میاندازد و میرود سمت اتاق مشت بکوبم به سینه اش و خودم را لوس کنم که بذارم زمین...یا...چه میدانم خودم را یک احمق گول زنک جلوه دهم...چرا دروغ؟ حالا روی ابرام که داریم بدجور خر میشویم...

مثل یک قالیِ لوله شده میزندم زیر بغلش...بلند بلندمیخندیدم و هی تکرار میکنم چه کسی؟ چه کسی؟

تک خنده مردانه ای میزند و زیر لب میغرد:

- مرض و چه کسی...

دستم را محکم میفشارد و اشک است که میچکد...حرف است که دل میزند...انگار در این یک ماه یک قرن پیر و بی حوصله شده!

- نمیتونم...پناه نمیدونم چرا نمیتونم تحملش کنم! حس میکنم چقدر خر بودم پناه...من که میدونستم علیرضا خیلی از من بزرگتره...میدونستم که ... دیشب میخواستم برم تولد یکی از بچه ها...میخواستم از این حال و هوای سگی که توش بودم دربیام... نذاشت برم...به من گفت...گفت توی مهمونیا مثه زنای الکلی خودتو خفه میکنی...سرم داد زد گفت دوست ندارم بری...هرکاری کردم....پناه...

با عجز به آغوشم پناه میاورد و زار میزند:

- زدمش..اینقدر زدمش...پناه من زدمش و اون به جای دعوا بغلم کرد...پناه علی خیلی خوبه اما من دیگه نمیتونم تحمل کنم! مشکل بامنه...من مشکلم...

نگاهم میکند و بینی اش را میکشد بالا...انگار در چشمانش فرش قرمز پهن کرده باشند...قرمز و پرزدار...نوک بینی اش هم سرخ شده...با آن شال مشکی و چهره آشفته میفهمم حالا درست پشت این دیوار چه خبر است!

- فک میکنه..احمق فکر میکنه حالم به خاطر دوریمونه...فکر میکرد میتونه آرومم کنه! پناه..به جون خودم از اون شب حالم بدتر شده!

سرش را با شرم میاندازد پایین:

- وقتی خونه نیست خیالم راحته...اونجوری فقط به چشم یه شوهری که سر کاره بهش نگاه میکنم اما...پناه هرچی ساعت به هفت هشت شب نزدیک تر میشه انگار پر از استرس و بدبختیم...نمیتونم ببینم کنارمه...ازدور بیشتر دوسش دارم...حرف میزنه فقط دلم میخواد باهاش دعوا کنم! بهونه گیر شدم میدونم اما...

نگاهم میکند...اشک میریزد و چهره جمع میکند:

- حالم از این همه خوبیش بهم میخوره!

بی انصاف..بی انصاف...تو چی شدی سوگند؟

مشتی به پشت راحتی میزند:

- بااین کاراش حس میکنم چقدرعوضیم!

سکوت میکند...اشکش را با دستمال پاک میکند...بینی اش را محکم میگیرد...دسته شالش را میگیرد و چند بار باز و بسته میکند...گرمش شده..لب میزنم:

- کولرو بزنم؟

سر تکان میدهد...بلند میشوم دکمه ها را باتاخیر فشار میدهم...لیوان پر آب یخ را به دستش میدهم....دامنم را با دست جمع میکنم و مینشینم...نگاهش میکنم...آب میخورد و شاید بغض هایش را هم قورت میدهد:

- پناه دو هفتست میخوام با مامانم حرف بزنم...همش میگه سرم شلوغه...امروز مهمونی ام..فردا وقت آرایشگاه دارم...پس فردا داریم میریم مسافرت...پناه...نه خواهری برادری...هیچ کسی رو ندارم..پناه!

نامم اینقدر غمگین است یا سوگند اینقدر عاجزانه تلفظش میکند؟ بغلم میکند باز :

- خیلی تنهام...

کمرش را نوازش میدهم:

- شیش...سوگند...تنها چیه زن حسابی؟ علیرضا...علیرضا به اندازه یه دنیاست برات! دختر نمیدونی چقدر دوست داره...نمیفهمی چقدر میخوادت که اینجوری تحملت میکنه!

عصبی میگوید:

- تحملم نکنه! نکنه...

- آروم باش...آروم...بیا عاقلانه حرف بزنیم...

چشم روی هم میگذارد..با احتیاط میپرسم:

- سوگند ...آدما اگر دردشونم ندونن..درمونشو حداقل، راه تسکین موقتشو میدونن...چی میخوای؟

این چی میخوای انگار خیلی برایش سنگین بود...انگار با خودش هم رودربایستی داشت...اب دهانش را قورت میدهد و چشم به گلهای سفید روی میز میدوزد ..جان میکند تا لب باز کند:

- شاید اگر ازش دور باشم حالم بهتر بشه...

قلبم میسوزد...برای علیرضای بیچاره ای که به هر ریسمانی چنگ میزند که این سوگندی دیوانه را از دست ندهد....اما..سوگند چی؟

- شاید ...یه مدت برم خونه بابام...

ابرو بالا میاندازم:

- چی میگی سوگند ؟ خوبی؟ علیرضا نمیذاره...امکان نداره بذاره!

دستش به حالت ایست بالا میگیرد:

- باید بذاره پناه...من واقعا کشش ندارم...اعصابم داره متلاشی میشه...نمیخوام...آخه مگه زوره...من نمیفهمم!

آره ...واقعا هم نفهمی..سر تکان میدهم و پاروی پا میاندازم:

- ناامیدم کردی سوگند...

نفسش را ناگهانی تخلیه میکند و شانه افتاده با چشمان بسته به پشتی راحتی تکیه میدهد!

***

علیرضا:

دو دستم را روی زانو میگذارم و نفس نفس زنان خم میشوم... کاوه در جا میزند و میخندد...محکم میزند پشت کمرم:

- پیرشدیا مرد...

پیر شدی...پیر...

حس بد از دست رفتن به وجودم سرازیر میشود! خم شده ام..نه از نفس کم اوردن...نه از دویدن های بی مکث با کاوه...خم شده ام...خم شدنی که راست شدن ندارد!

صاف میایستم فکری میپرسم:

- کاوه...واقعا پیر شدم؟

میخندد...قمقمه مشکی طوسی اش را بالا میاندازد و باز میخندد:

- به جون علیرضا...

اخم میکنم:

- جدیم کاوه...

خنده اش را جمع و جور تر میکند:

- خر شدی علی؟ شوخی کردم عمو...

به انتهای سنگفرشهای پارک اشاره میکند:

- برادر مقصد بس طولانیست!

رکابی ورزشی را از همان دم در درمیاورم و به سبد رخت چرکها میاندازم...کتانی را در کمد میگذارم...ابمیوه همیشه دهنی سوگند را برمیدارم و یک لیوان برای خودم میریزم...چند بار تکانش میدهم ..از خالی بودنش که مطمئن میشوم میاندازم داخل سطل بزرگ درون کابینت زیر سینک...در اتاق را باز میکنم...خودش را لابه لای ملحفه پیچیده و هنوز خواب است...کنارش مینشینم...به دهان نیمه باز و موهایش که روی بالشت رها شده چشم میدوزم...کنارش دراز میکشم..با همان تن و بدن خیس از عرق دراز میکشم ..دستم را زیر سرم میگذارم و به نیمرخش خیره میشوم...یک دقیقه ...دو دقیقه...پنج...ده...او بیدار نمیشود و من سیر نمیشوم! به ناخنهای بلندش نگاه میکنم...چندروزیست که حلقه اش را درمیاورد...اخم ناخداگاه مینشیند...بلند میشوم ، پا تختی را وارسی میکنم...روی میز آرایش.زیر تخت...روی میز حال...داخل ظرفهای تزئینی که در دکور میگذارد...به دستشویی میروم...جلوی آینه دستشویی خوابیده! سوگند..دستشویی؟ حلقه را کنار آینه دستشویی جا میگذارند؟

انگشتش را میکشم و آرام و آهسته بی هیچ سر و صدایی حلقه در دست چپش باز به خواب میرود...برامدگی قفسه سینه اش را کوتاه میبوسم وبه حمام پناه میبرم...بیدار است...وقتی رفتم و برگشتم..وقتی حلقه را دستش کردم...وقتی سینه اش را آتش زدم...در همه این لحظات بیدار بود و به روی خودم و خودش و دلش نیاورد...بیدار بود و نمیخواست مرا ببیند! که سوگند به خاطر زندگی دوسالمان مثل دیگر صبحهای زود از خواب بیدار میشد....که سوگند خیلی علیرضایی شده بود..که الان دیگر حتی نمیخواهد صبح ها چشمش به چشمم بخورد!

آب سرد را میبندم ..آنقدر جوش است که تنم را میسوزاند...تکان نمیخورم...موهایم را بالا میدهم و نگهش میدارم...نفسم را فوت میکنم و قطره های آب به جلو پرتاب میشوند..چه اشتباهی ...چه اشتباهی...چرا دوباره مهربان شدی علیرضای احمق؟ باز چرا احساسی شدی دیوانه؟ وجدانم انگار داد زد "خوب اون بچست...سوگند بچست..اشتباه میکنه..خوب..وقتی خوابه نمیتونم ازش صرف نظر کنم...نمیشه" و باز وجدانم کلی بازی درمیارد...تو رو نمیخواهد و بوسه هایت را...حتی دیگر دوست ندارد موهایش را بو کنی..آخر حماقت چقدر دیوانه؟ یک ماه و خورده ایست زندگیت را مثل سردخانه تاریک و زمستانی کرده...دوتا زن و مرد مرده هم روی دست این خانه گذاشته! این زن محبت نمیخواهد، زمستان میخواهد...تا سردش شود..سردش شود و به ژاکت آغوش من پناه بیاورد...این زن بی فکر شده...پررو شده...خوشی زده زیر دلش...میداند منِ خر همیشه مهربانم..میداند نمیتوانم حماقت هایش را ببینم..میداند و اینگونه مرا بازی میدهد! اما...لعنتی...

من از تو راه برگشتی ندارم...

موبایلم را برداشته و به پشتیِ بلند مخملی تخت تکیه داده...این لباس خواب لاجوردی را یادت میاید؟ خودم خریدم..خودم به سلیقه خودم...خوشت نیامد اما خندیدی و محکم گونه ام را بوسیدی...بوسیدی اما طاقت هم نیاوردی ها...شبش که التماست کردم بپوشی به شوخی و جدی گفتی " که آخه من قرمزو بیشتر دوست دارم... که لاجوردی به درد سن من نمیخورد..افسرده و مردست"

حالا بگو ببینم لاجوردی مرده تر است یا توی این روزها سوگند؟ کدام افسرده اید؟ حالا هرچقدر هم قرمز برایت بخرم باز به زیبایی این لباس پژمرده توی تنت نمیرسد...من این رنگ بزرگ و افسرده را دوستتر دارم! میداند چقدر بدم میاید به موبایلم دست بزند...موبایل یک وسیله شخصیست و این را همه اطرافیانم میدانند که شخصی هایم فقط برایم خودم مجوز خودنمایی دارند...بالا سرش میایستم...که من هیچ وقت هیچ رمزی روی وسایل شخصی ام نمیگذارم...که خودش هم گفت هم من وسایل شخصی تورا وارسی نمیکنم هم تو موظفی که این کار را نکنی!

گوشی را آرام میکشم...محکم نگهمیدارد...آرامتر میکشم و او انگار از این بازی خوشش آمده...زمزمه میکنم:

- بده من...

در کشمکش نگاهی به صفحه اش میاندازم..مسیج هایم سوگند؟ همانجایی که دیگر خیلی خیلی بیشتر بدم میاید؟ با آن مسیج های فضاحت بار کاوه! با آن بی ادبی ها و چرت و پرت هایی که میفرستد و از هزار اتفاق زنانه حرف میزند و هره و کره میکند..خدا لعنتت کند کاوه! اخم میکنم:

- میدونی چقدر از این کار بدم میاد...میدونی...

او هم اخم میکند:

- توام میدونی وقتی میگم نمیخوام....

دوباره ...دوباره ...دوباره ....چقدر تو پررویی دختر..دست پیش را میگیری که پس نیفتی؟ من باید از آن شب کذایی شاکی باشم...نه تویی که از اول تا آخرش گریه کردی و بد و بیراه گفتی..نه تویی که...جوشی میشوم و داد میزنم:

- تو بیجا میکنی که نمیخوای...

ضربه محکمی به سینه لختم میزنم:

- من شوهرتم و وظیفته...اینو تو اون گوشات فرو کن!

بلند میشود..روی تخت میایستد...از بالا نگاهم میکند...کنار لباس خوابش به کش لباس زیر بدرنگ نارنجی گیر کرده...بغض میکند ومظلومانه گردن گج میکند:

- من؟ علیرضا من...تو اینجوری حرف نمیزدی...

چرا داد زدن بعد از اینهمه درد و صبر اینقدر لذت دارد؟

- توام شبا دست و پا نمیزدی..

نزدیک تر میروم و بلندتر میگویم:

- خیلی برام سنگینه..خیلی..

نفسی که بسختی بالا امده بود را پله پله خارج کردم...ارامتر زمزمه میکنم:

- گه زدی به باورام...

چندبار سرم را کج و راست میکنم:

- به جای اینکه حس یه شوهر رو با تمام حقوقش بهم بدی...

نفرت انگیز ادا میکنم:

- حس میکردم یه متجاوزم...

با حرص نگاهش میکنم:

- غرورمو له کردی...

اشکش میچکد و مینالد:

- تو یه احمقی...

لباسش را میکشم و او هم کشیده میشود جلو...با آن فاصله ارتفاعی، شکمش درست روبه روی صورتم نشسته...دستم را دو طرفش میگذارم و با تمام وجود تکانش میدهم:

- از خواب بیدار شو...بیدار شو..

و بلندتر:

- تو ناسزا نمیگفتی...تو فحش نمیدادی...تو میمیردی برای بوسه هامون...احمق شدی..اونی که احمق شده تویی!

اینکه اینقدر سیخ میزند گلویم را اسمش همان بغض است؟ چشمانم آبدار میشود...جایی خوانده بودم که بترس اگر مرد بغض کند...سوگند حتی نگاه نمیکند به چشمانم چه برسد به ترس...باز تکانش میدهم:

- چی میخوای ؟ هان؟

و او بی معطلی فریاد میزند:

- میخوام برم خونه بابام..میخوام از هم دور باشیم...

دستش را میگذارد کنار گوشش و دادمیزند:

- میخوام نباشی...

نباشی...نباشی..نباشی...دستم میافتد کنار بدنم...انگار که از یک جنگ ناعادلانه برگشته باشم...همه وجودم به غنیمت رفته..خالی شده ام ..خالی! اسمش را بی غرض صدا میزنم:

- سوگند..

و او که با هق هق روی زانو مینشیند و صورتش را پنهان میکند:

- بذار یه مدت همدیگرو نبینیم...بذار یه مدت دور باشیم...من نمیتونم کنارت باشم...بذار...

نفسم را فوت میکنم ...همان شکست خورده بود؟ مینشیند لب تخت و به فرش ابریشم سرمه ای و طوسی چشم میدوزد ، انگار که زنبوری در میدان جنگ دنبال گل سرخ بگردد...نا امیدم میکند...مایوس...سرخورده...تو چرا با زبان..تو چرا با حرفهایت مغلوبم میکنی؟ و چرا من یکبار هم نتوانستم با منطقم تو را شکست دهم؟ بدون اینکه نگاهش کنم بلند میشوم...شلوار بلند طوسی را چنگ میزنم و حوله را از دور کمرم میکشم و زمزمه میکنم:

- تو هیج جا نمیری...

و آرام در اتاق را میبندم!

پناه:

شلیل سفت را به زور و بلا گاز میزنم...رضا کوه لباس هایش را زیر بغل زده و از کنارم عبور میکند..پیراهنش را میکشم..برمیگردد:

- چیزی میخوای؟

چشم تنگ میکنم:

- یه غلطی بکن این شوور من داره دیوونم میکنه!

میخندد و دستی به ته ریشش میکشد:

- چیکار کنم خواهر جان؟

نوک تیز هسته شلیل را به بازویش فشار میدهم:

- مسخرم نکن...اگر میخوایش چرا کاری نمیکنی؟