رمان بی محابا به قلم فاطمه عبدالله زاده

ژانر : #عاشقانه #طنز #معمایی #جنایی

خلاصه :

نور خوشید فقط یه نقابه رو سیاهی آسمون... دنیا جای ترسناکیه که بستر پرورش روح‌های تاریکه!

بی‌محابا داستان کسانیه که از عاقبت فرو رفتن در تاریکی نمی‌ترسن و ترجیح میدن زندگیشون و بر پایهٔ ویرانی بسازن.

گاهی زیباترین سینه تاریک‌ترین قلب و در برمی‌گیره و زیباترین قلب اسیر تاریک‌ترین سیاهی میشه.

رها دکتر سرخوش و بی‌پرواییه که بر حسب اتفاق زندگی یه آدم خطرناک و نجات میده و برای زنده نگه داشتن احساسش‌، دنیا رو توی خطر وجود یه مرد بد می‌اندازه و تاوان این خطا رو با ویران شدن زندگی خودش و خیلیای دیگه پس میده...

از زندگی سادهٔ خودش دست می‌کشه و وارد بازی خطرناکی میشه که نمی‌تونه پایانش و با روشنایی تضمین کنه...

- خانم مهرپرور؟

با شنیدن صدایی که توی گوشم پیچید، به خودم اومدم.

- بدجوری توی افکارت غرق شدی؟

سر بلند کردم و لبخند سردی تحویلش دادم.

- به‌هرحال تو نمی‌تونی من و نجات بدی!...

جا خوردن رو برای چند ثانیه توی چشم‌هاش دیدم اما خیلی زود به خودش اومد و با زدن لبخندی که باید دوستانه به نظر می‌رسید گرهٔ بین ابروهاش و باز کرد.

- اگه این فکر و می‌کنی چرا نوبت گرفتی؟

شونه‌ای بالا انداختم و با بی‌پروایی کوسن نرم روی کاناپه رو توی بغلم جا کردم.

- نیومدم کمکم کنی، اومدم به حرف‌هام گوش کنی.

نگاهش رو با حالتی متعجب به چشم‌هام دوخت و در بین تحیر نفسی تازه کرد و با مهربونی گفت: اگه این‌طور می‌خوای جلسه اول رو با درد و دل تو شروع می‌کنیم، راحت باش.

جوش و خروشی درون مردمک دریایی چشم‌هام به وجود اومد و نگاهم رنگی از اندوه و شاید هم دلتنگی گرفت.

مدت‌ها بود که با کسی حرف نزده بودم.

دکتر با دیدن قیافهٔ سرگردون و نگاه بی‌اعتمادم از پشت میزش بلند شد و روی صندلی چرم تک نفرهٔ جلوم جا گرفت؛ عینکش و روی چشم‌هاش گذاشت و با حالتی بهم نگاه کرد که پوزخند روی لب‌هام اومد.

می‌خواست بهم نشون بده که توجه کاملش رو دارم و راحت باشم یا نمی‌تونست چشم از ظاهر به هم ریخته و خیسی لباس‌هام روی کاناپه‌اش برداره؟!

یه تای ابروم و بالا انداختم و با تردید پرسیدم: صدام و که ضبط نمی‌کنی؟

با همون لبخند دوستانه و لحن مطمئنی جواب داد: ما به حریم خصوصی مراجعه‌ کننده‌هامون احترام می‌ذاریم‌. پس با خیال راحت روی چیزی که می‌خوای بگی تمرکز کن.

سری به نشونهٔ فهمیدم تکون دادم اما در واقع برای رفع سردردم بود.

نفسم و طولانی و آه مانند بیرون دادم، لب‌هام تکون خوردن اما حرفی ازشون خارج نشد.

کلمات ناامیدانه ازم فرار می‌کردن و خاطرات مصممانه به مغزم هجوم می‌آوردن.

- قهوه می‌خوری؟

- نه، از قهوه متنفرم.

برای راحتی بیشتر پای چپم و روی پای راستم انداختم و در حالی‌که کوسن و محکم‌تر توی آغوشم می‌فشردم، طره‌های آویزون موهام و زیر شالم فرو بردم.

دستم و زیرچونم فرو بردم و به سمتش چرخیدم.

- ببخشید اسمتون؟

از شنیدن سوال نا به جام جا خورد اما خیلی سریع جوابم و داد.

- شایان خرسند هستم‌‌.

سری به نشون فهمیدن تکون دادم و انگشتم و بی‌هدف توی هوا تکون دادم.

- می‌دونی آقای خرسند، من آدم پولداریم.

ابروهاش با حالتی متعجب در هم گره خوردن؛ با هر حرفی که می‌زدم چند ثانیه توی شوک فرو می‌رفت.

احتمالا اوایل فکر می‌کرد می‌تونه با یه نگاه روانشناسانه به سرتاپام تیپ شخصیت و گروه خونی و همه چیزم و حدس بزنه، اما اشتباه می‌کرد...

- اما هیچی ندارم...

هم‌زمان با زدن این حرف، پردهٔ اشکی که جلوی چشم‌هام و گرفته بود محکم‌تر و بی‌رحمانه‌تر دیدم و تار کرد.

- نمی‌دونم از کجا شروع کنم اما احساس می‌کنم به یه جایی رسیدم که هیچ‌جا نیست...

نمی‌تونم خط شروعم و ببینم یا این‌که خط پایانم و حدس بزنم؛ اما هر روز و هر دقیقه و هر ثانیه و حتی الان خیلی درد می‌کشم.

- خانم مهرپرور...

اجازه ندادم حرفش و تموم کنه.

- قرار شد من حرف بزنم.

دستم و ناامیدانه و نوازش‌وار روی صورتم کشیدم و با بغض سنگینی که توی گلوم بود، ادامه دادم: من مسیر اشتباهی رو به اشتباه طی کردم و بدجور زمین خوردم.

با یادآوری چیزی بین اشک‌هام لبخند زدم و مستقیم بهش نگاه کردم.

- تا چند سال پیش من یه آدم دیگه بودم.

هر هفته رژیم می‌گرفتم و به فکر سالاد کردن خیار روی پوستم بودم، بعضی شب‌ها تا دیروقت اضافه‌کاری می‌کردم و سر ماه با حقوقم مانتوهای گرون قیمت می‌خریدم؛ دنبال یه مرد خوشتیپ و پولدار می‌گشتم تا باهاش ازدواج کنم.

در حالی‌که اشک‌هام و پاک می‌کردم، لبخندم و با حالتی تلخ وسعت بخشدم.

- هر شب سرم به بالش نرسیده خوابم می‌برد، انقدر الکی خوش بودم و می‌خندیدم که عضلات صوزتم درد می‌گرفت، اصلا گریه نمی‌کردم.

بعد از اتمام این قسمت از حرفم، لبخندم به خندهٔ هیستریکی تبدیل شد.

- ولی الان شبا تا صبح بیدارم، انقدر گریه می‌کنم که چشم‌هام درد می‌گیره، یه نگاهی به قیافم بنداز!خیلی وقته موهام و رنگ نکردم، از آخرین باری که آرایش کردم و لباس‌های مرتب پوشیدم پنج سال می‌گذره... کلی پول دارم اما هیچ لذتی ازشون نمی‌برم.

به دستش که به سمتم دراز شده بود و چند تا دستمال و روبروم گرفته بود، نگاه کردم.

- خیلی وقته هیچ‌کس دست کمک به سمتم دراز نکرده؛ خیلی وقته هیچ‌کس به حرف‌هام گوش نداده.

صدای مهربونش با تناژ آرومی توی گوشم نواخته شد.

- چند دقیقه استراحت کن بعد ادامه میدیم.

دستمال و از دستش گرفتم و روی اشک‌هام کشیدم، انقدر محکم و بی‌رحمانه که پوست صورتم شروع به سوختن کرد.

- من یه بچه دارم...

صدام از بغض لرزید و نگاهم میخ گوشه‌ای ناآشنا از اتاق شد.

- ولی حتی نمی‌دونم جنسیتش چیه‌، اسمش چیه یا این‌که چه شکلیه...

تنها چیزی که ازش به یاد دارم چند تا بخیه و چند ماه خاطرهٔ حالت تهوع و یه درد عمیق توی سینمه.

- صبر کن‌، صبر کن...

روی صندلی جا به جا شد و با تعجبی که توی لحنش عجین شده بود، گفت: یعنی چی؟ چرا نتونستی ببینیش؟

لب‌های لرزونم به کوتاه‌ترین و مظلومانه‌ترین کلمهٔ توی ذهنم چنگ انداختن.

- نذاشت...

- منظورت شوهر سابقته؟ چطور دادگاه به این راحتی حضانت بچه رو بهش داد؟ تو می‌تونستی یه دادخواست ارائه بدی تا حداقل ماهی دو بار ببینیش.

- نه، من هیچ‌کاری نمی‌تونستم بکنم.

اخم کمرنگی بین ابروهاش افتاد و لحنش جدی‌تر شد.

- چرا وکیل نگرفتی؟

- اون‌موقع پول نداشتم.

- چه‌طور ممکنه؟ هیچ خونواده یا دوستی...

- شده به یه نقطه‌ای از زندگی برسی که دیگه نتونی بجنگی؟ من به اون‌جا رسیده بودم.

- یعنی هیچ تلاشی برای دیدن بچت نکردی؟

لبخند تلخم و پررنگ‌تر کردم و نگاه لرزونم و توی چشم‌هاش ثابت کردم.

- مگه میشه یه مادر بدون هیچ‌ تلاشی بچش و رها کنه؟!

- میشه یه جوری حرف بزنی که منظورت و بفهمم تا بتونم کمکت کنم.

- نه، تو نمی‌تونی به من کمک کنی.

- شوهر سابقت چه‌کارست؟ اون باید آدم پرنفوذی باشه...

- اون هیچ کاره‌ای نیست، فقط یه عوضیه که زندگی‌ هر کسی که اطرافش باشه رو نابود می‌کنه.

- از همون اول هیچ علاقه‌ای بینتون نبود؟ دوست نداشت؟

پوزخند دیگه‌ای به ترحمش زدم و جواب دادم: چرا، خیلی دوسم داشت.

- تو دوسش نداشتی؟

- داشتم، ولی کافی نبود...

سردرگم از حرف‌های ضد و نقیض و پر از ابهامم دوباره پرسید: بیشتر توضیح بده که اون کیه و تو چه‌طور ملاقاتش کردی؟ اصلا چرا جدا شدید؟ مشکل اعصاب داشت یا...

- اون یه روانی بود.

- که ازت سوءاستفاده کرد و با دروغ فریبت داد؟ با یه ظاهر خوب جلو اومد و تو زرد از آب دراومد؟

با شنیدن حرفش خندیدم، برای چند ثانیهٔ کوتاه خندیدم. به حماقت خودم و قضاوت اشتباه اون...

- نه، من می‌دونستم اون چه عوضی‌ایه.

بهت که گفتم‌، من یه راه اشتباه و اشتباه رفتم.

همه چی تقصیر خودمه‌، من کسیم که جفتمون ازش متنفریم.

***

« گذری به شش سال پیش»

گلبرگ گلم گل توی باغچه، بی تو نبینم گلی روی طاقچه...

ها؟ این دیگه چه کوفتیه؟

پوفی کشیدم و دست توی کیفم کردم، بعد از چند دقیقه با زحمت تونستم گوشیم و از بین انبوهی از وسایل توی کیفم بیرون بیارم.

چشم‌هام و محکم روی هم فشار دادم، دهنم و باز کردم و از مغز سر جیغ زدم.

- خودم کفن پوشت کنم و سنگ قبرت و بشورم الهی! این چه کوفتیه انداختی رو آهنگ زنگ گوشیم؟

بعد از چند ثانیه سکوت صدای خنده بلندش توی گوشم پیچید.

- خواستم یکم به شخصیت اجتماعیت جو بدم.

با تأسف بند کیفم و روی شونم انداختم و نور چراغ قوه رو روشن کردم؛ در حالی‌که تلاش می‌کردم هم جلوی پام و ببینم و هم گوشی نزدیک گوشم باشه، با دهن کجی گفتم: هرهر، ببند دهنت و سر تا پات آلودگیه سوتیه.

- زنگ زدم ببینم زنده‌ای یا نه و این‌که امشب شیفتی؟

- نه، اون سمیعی گور به گوری به‌ جبران مرخصی دیروز کلی ازم کار کشید.

- الان کجایی؟

- قطع کن، نزدیکم...

با صدای بهت زده‌ای جیغ زد و با حرص پرسید: یعنی الان توی راه خونه ای؟

دهن باز کردم حرفی بزنم که با یادآوری چیزی بستمش...

چند ثانیه بهت زده سر جام ایستادم و سکوت کردم.

- الو رها؟

لب‌هام و با عصبانیت روی هم فشردم و با حالتی نجواگونه زمزمه کردم: می‌کشمت!...

- چی؟

لب‌هام و از حصار دندون‌هام خارج کردم و با آخریم تن صدایی که از خودم سراغ داشتم، فریاد زدم: دعا کن وقتی می‌رسم با اون چیزی که فکرش و می‌کنم روبرو نشم وگرنه خودت و اون پسره یالغوز و یکی می‌کنم! دونه دونه موهاتون و می‌کنم و کلاه گیس می‌کنم، با خونتون دیوارارو رنگ می‌کنم، چشم‌هاتون و درمیارم و می‌برم آزمایشگاه بیمارستان، روی جسدتونم تحقیقات کالبدشکافی انجام می‌دم.

آخ... آیی ننه! خدا لعنتت کنه دالیا!

با حرص دستم و روی زمین مشت کردم و خودم و بالا کشیدم، با یه دستم خاک روی زانوهام و تکوندم و با اون یکی دستم گوشی رو دوباره به گوشم نزدیک کردم.

- شنیدی چی گفتم؟ هوی؟

صدایی از اون‌طرف خط نیومد، با تعجب انگشتم و روی حسگر گذاشتم اما صفحه روشن نشد، پوفی کشیدم و با حرص گوشی رو توی کیفم چپوندم.

یعنی این نطق بلندبالای تهدیدآمیز و برای عمم سرودم؟

نگاهی به اطرافم انداختم‌، خیابون ساکت و غرق در سکوت و تاریکی شب، به حدی آروم بود که به نظر می‌رسید تموم ساختمون های این قسمت خالی از سکنن.

چراغ‌های برق به لطف برادران زحمت‌کش شهرداری به سیاهی می‌گفتن زکی، تو برو ما جات وایسادیم.

خم شدم و خاک‌هایی که به‌خاطر زمین خوردنم روی مانتو و شلوارم نشسته بودن رو با دست تکوندم.

این کمر دیگه برای من کمر نمی‌شه؛ آخر این همه اضافه کاری رو یه روزی از حلقومت می‌کشم بیرون. پیرزن خرفت!

اون مرتیکه هم چون خیابونش بن بست بود زود پیادم کرد؛ برای همین باید با کوهی از خستگی این همه راه مونده رو پیاده برمی‌گشتم.

کیفم و روی شونم انداختم و قدم‌هام و سریع‌تر برداشتم.

هزار بار به اون دالیای گوربه‌گوری گفتم ساختمون گیتا که سر خیابون بود رو اجاره کنه، اما انقد فس فس کرد تا یه واحد کوچیک توی آخرین ساختمون گیرمون اومد.

با یادآوری دالیا به غرغر زیر لبیم پایان دادم و شروع به فحش دادن کردم، با یادآوری سهراب حرصم اوج گرفت و دست‌هام از شدت عصبانیت مشت شدن.

باید یه بادیگارد بذارم تو نبودم این دختر بی‌فکر و کنترل کنه وگرنه آپارتمان و مکان می‌کنه.

با حرص به کیفم توپوق زدم که به‌خاطر سنگینیش مهره‌های گردنم گرفته بودن، یاد گوشی زپرتیم افتادم و آه از نهادم بلند شد و لب‌هام به ناسزا باز شدن: گندت بزنن الان چه وقت شارژ تموم کردنه؟!

خوشبختانه شب مهتابی‌ای بود و به راحتی می‌تونستم جلوی پام و ببینم.

ولی با این حال اون نور کم گوشی یه جورایی دلگرمم می‌کرد.

این پایین حتی تیر برق‌هاشم نور درست و حسابی ندارن و یکی در میون رفتن کما.

غرق در افکارم دنبال دستآوریزی می‌گشتم تا بقیه راه و به جونش غر بزنم که با شنیدن صدای خش خشی در سمت راستم، ایستادم و ناخواسته به سمت چپ متمایل شدم.

دسته کیفم رو توی مشتم فشردم و با کنجکاوی به زمین خالی سمت راستم نگاه کردم.

به نظر یه چیزی خودش و روی زمین می‌کشید، از ذهنم رد شد که ممکنه گربه یا سگ باشه، برای همین کنجکاوی نکردم و به راهم ادامه دادم...

اما شنیدن صدای ناله خفه‌ای دوباره ایستادم، با دستم طره‌ای از چتریام و به پشت گوشم هدایت کردم.

از ذهنم گذشت که نکنه توهم زده باشم؟ اما به نظر نمی‌رسید گوش‌های تیزم اشتباه بگن

نور کم رنگ ماه قسمتی که توش قدم برمی‌داشتم رو تا حدی روشن کرده بود اما هیج نوری در اون طرف زمین خاکی به چشم نمی‌خورد.

صدا، آوایی مثل خش خش و کشیدن جسمی رو زمین بود و هر چند ثانیه یک‌بار ناله‌ای ضعیف به گوشم می‌خورد.

با چند قدم به مرز آسفالت رسیدم و به سرتاسر زمین خالی نگاه کردم.

در تاریکی نسبتا مطلقی که همه جا رو احاطه کرده بود، تکون خوردن سایه‌ای خاکستری رو دیدم که در خودش مچاله شده و گوشه دیوار افتاده بود.

با ترس قدمی به عقب برداشتم و دستم و جلوی دهنم مشت کردم تا صدای جیغم بلند نشه.

یا جد سادات! نکنه جن باشه؟

بسم اللهی دور خودم فوت کردم، دوباره چند قدم عقب رفتم و با احتیاط به اطرافم نگاه کردم.

هیچ‌کس توی خیابون نبود: با همون ترس دستم رو تو جیبم کردم و گوشیم و درآوردم تا به پلیس زنگ بزنم‌‌ اما با دیدن صفحهٔ خاموشش آه از نهادم بلند شد و دوباره توی جیبم گذاشتمش.

با ترس بهش نگاه کردم که این‌بار بدون حرکت در تاریکی غرق شده بود.

نخورتم، با ترس نگاه کوتاهی به آسمون شب انداختم.

- خدایا توبه! من غلط بکنم سر صورتی کلاه بذارم، به گور هفت جد و آبادم بخندم که هوس زرنگ بازی کنم‌، اصلا دیگه سر دیگه مریضا غر نمیزنم، به چهارشنبه‌های ننه الی هم احترام می‌ذارم.

فقط من و سالم برسون خونه!

قدم‌های لرزونم رو استوار کردم و به جلو دوییدم، هر چند ثانیه یک‌بار به عقب برمی‌گشتم و پشت سرم رو نگاه می‌کردم اما اثری از هیچ‌کس به چشم نمی‌خورد.

با فکری که از ذهنم گذشت ایستادم، با شک عقب گرد کردم و مسیر رفته رو برگشتم.

نکنه مرده باشه، یا اگه من ولش کنم بمیره؟!

خیر سرم دکترم، نمی‌شه ولش کنم که...

آب دهنم و قورت دادم و نفس عمیقی کشیدم تا ریه‌هام پر از هوای تازه شه و شجاعتم رو به دست بیارم.

دست‌های یخ زدم و جلوی صورتم مشت کردم و چند بار تکون دادم.

- ترس نداره رها، تو عمرت با کلی مریض روبرو شدی و نجاتشون دادی، این هم یکی دیگه.

با شک به جلو نگاه کردم و خطاب به ندای درونم گفتم: البته با تفاوت های زیاد.

چند قدم جلو رفتم تا به نزدیکش رسیدم، از هیکلش معلوم بود که یه مرده.

با احتیاط دست مشت شده از ترسم و روی شونش گذاشتم.

سرش و به حدی پایین انداخته بود که انگار تازه از پای میله اعدام کشیدنش پایین، با تکون خفیفی که خورد، ترسیدم و بدون مکث دستم و پس کشیدم.

لبم و با زبون تر کردم و با تردید گفتم: هی آقا؟ اگه زنده‌ای یه چیزی بگو.

هیچ واکنشی به حرفم نشون نداد، حتی ناله خفیفی هم نکرد، انگار که در عرض چند ثانیه جون داده بود.

با جرعتی که از بی‌حرکت بودنش به دست آورده بودم، سرم و مقداری جلو بردم و به آرومی ضربه‌ای به شونش زدم.

- خوبی؟ کمک نمی‌خوای؟

بعد هم بلافاصله خودم و عقب کشیدم، اما باز هم واکنشی نشون نداد که ترس برم داشت و از ذهنم گذشت که ممکنه مرده باشه.

با صدایی که از زور هیجان می‌لرزید، دوباره گفتم: اگه نمی‌تونی یه جیغم قبوله.

بعد از چند ثانیه که گذشت و حرکتی از جانبش ندیدم، با تردید دستم و به سمت گردنش بردم، نرسیده به پوستش انگشت‌هام با حالت انزجارآوری در هم پیچیدن، با نفس عمیقی موهای نم دارش رو کنار زدم و انگشتم و روی گردنش گذاشتم.

از تماس نوک انگشتم با پوست نم‌دار و زبرش، جریان الکتریکی ضعیفی درونم دوید و خیلی سریع دستم و پس کشیدم.

نگاهم به سمت قفسه سینش رفت که هر چند ثانیه یک‌بار به سختی بالا و پایین می‌شد، پس زنده بود.

توی همین افکار بودم که ناگهان دستی دور مچم حلقه شد و به جلو کشیده شدم، وحشت‌زده جیغ زدم و سعی کردم خودم و به عقب بکشم، اما بیشتر به سمتش مایل شدم، صدای تپش‌های محکم و بی وقفه قلبم به حدی بلند بود که هر آن ممکن بود سکته کنم.

با چند تا جیغ و جفتک ناگهان رهام کرد و به عقب پرت شدم، با دستم خاک نم زده زمین و چنگ زدم و کشون کشون خودم و بلند کردم؛ ناگهان چشمم به قرمزی خون روی دستم افتاد.

ترسیده بودم اما نتونستم رهاش کنم با عجله به سمتش رفتم، این بار خودم دستش و گرفتم و روی زمین خوابوندمش.

توی تاریکی نمی‌تونستم چیزی از چهرش ببینم، اما لب‌های تیره‌ ضخیمی پوشیده بود، دستم و جستجو وار روی بدنش کشیدم تا به پهلوی سمت راستش رسیدم، خونی که ازش می‌ریخت همه اون قسمت و تا نزدیک سینش خیس از خون کرده بود.

یه دستم و روی زخمش نگه داشتم و با اون یکی دستم کتم و از تنم بیرون آوردم و روی زخمش گلوله کردم و محکم روش فشار دادم که صدای آخ دردناکش در سکوت شب پیچید و قلبم به درد اومد.

دست چپم و روی صورتش کشیدم و سرم و به گوشش نزدیک کردم.

- صدام و می‌شنوی؟ با چی زخمی شدی؟ خونت کجاست؟

منتظر جوابش نموندم و دستم و به دنبال گوشیش توی جیب شلوارش کردم، اما پیداش نکردم. دستم و زیر کمرش بردم و به آرومی و زحمت زیاد بلندش کردم

یه دستم و به دیوار گرفتم و با زحمت لگدی به در زدم.

وزنش که روم افتاده بود انقدر زیاد بود که هر آن ممکن بود جفتمون پخش زمین شیم.

بعد از چند ثانیه در باز شد، تکیم و از دیوار گرفتم و در و به عقب هل دادم، به سختی به داخل خونه کشیدمش.

صدای برخورد دمپایی‌هاش با پارکت اومد ک بعد هم صدای خودش توی گوشم پیچید: بی‌خود نیس اسمت و گذاشتن رها، ولی دیگه! ساعت....

حرفش با رسیدن به جلومون و مستقیم شدن نگاهش به دست‌ها و مانتوی خونیم ناتموم موند،

دستش و جلوی دهنش گذاشت و نگاه متعجبش رو به چشم‌های ترسیدم دوخت.

- این چه سر و وضعیه؟

با دیدن مردی که رو زمین افتاده بود، جیغ خفه‌ای کشید و انقدر عقب رفت که به دیوار خورد.

از شنیدن صدای جیغش به خودم اومدم و به سمتش رفتم، دستم و زیر گردنش بردم و فشار دادم، نبضش خیلی ضعیف بود.

نیمه بی‌هوش افتاده بود روی زمین و صدای خرخر مانندی از گلوش بیرون میومد.

مانتوم رو درآوردم و جاش و با بارونیم عوض کردم.

رو به سمت دالیا که هنوز تو شک بود کردم و با شتاب گفتم: کمک کن بلندش کنم و بذارمش روی تخت.

واکنشی نشون نداد و هم‌چنان با نگاهی معتجب بهش خیره موند، انگار که هنوز توی شک بود.

- بیا دیگه.

از شنیدن صدای نسبتأ بلندم که از هیجان و استرس بود، تکونی خورد و به سمتم اومد.

- رها این کیه؟

مانتوم و محکم رو زخمش بستم و دستم و زیر بازوش انداختم و در حالی‌که نفس نفس میزدم گفتم: نمی‌دونم، بگیرش سنگینه...

با ترس و نگاهی انزجارآور بهش نگاه کرد، بعد از چند ثانیه کوتاه پوفی کشید و دستش و دوره گردنش انداخت، با زحمت و تلاش زیاد تا اتاقم کشیدیمش‌، بعد از این‌که ملحفهٔ سفیدی روی تختم انداخت، به آرومی روی تخت گذاشتمش.

دستم و زیر گردنش بردم و تلاش کردم نبضش و بگیرم.

با شتاب به سمت دالیا چرخیدم.

- برام آب جوش و پارچهٔ سفید بیار، توی کشوی کابینت ابزار بخیه و جراحی هست.

نبضش انقدری ضعیف بود که هر ده ثانیه یه بار به صورت موج ضعیفی روی پوستش میومد.

مشغول درآوردن پیراهن خیس از خون و گلش شدم که با شنیدن صدای دالیا متوقف شدم و به سمتش چرخیدم.

- رها داری چه غلطی می‌کنی؟ باید زنگ بزنیم اورژانس...

- ممکنه تا وقتی که بیان بمیره، من خودم هم دکتر همون اورژانسم...

با صدای لرزونی گفت: اگه زیر دستت بمیره چی؟ آدم سالم که این‌طوری یه گوشه نمیفته، ممکنه دزد یا خلافکار باشه، بذار به پلیس زنگ بزنم.

- باشه ولی اول بذار جونش و نجات بدم، خیلی خون از دست داده...

خسته از بحث کردن‌، دست‌های خونیش و بالا گرفت و نشونم گرفت.

- اگه مرد خونش گردن توئه انسان دوست عمهٔ زوروئه.

پیراهن و کامل از تنش بیرون کشیدم و مسیر خون‌ریزی رو تا پهلوش دنبال کردم.

نوک انگشتم و روی خون اطراف زخمش کشیدم و دستم و روی پارگی پوستش کشیدم.

اگه گلوله به اندام‌های اصلیش رسیده بود، حتما می‌مرد؛ دستم و روی صورت ملتهبش گذاشتم و لای پلکش و باز کردم...

ای کاش ازش فرار می‌کردم، ای کاش می‌تونستم بی‌خیالش شم...

دست و صورتم و خشک کردم و بعد هم حوله رو پرت کردم تو کمد.

با قدم های آهسته به سمتش رفتم و روی لبهٔ تخت نشستم.

با نوک انگشتم موهای پریشونش و از روی پیشونیش کنار زدم، با دیدن زخمی که سمت چپش صورتش و از استخون گونه تا نزدیک چشمش برداشته بود، قلبم به درد اومد.

عجیب بود اما احساس می‌کردم می‌تونم دردش و احساس کنم...

نمی‌دونم چی بود که نگاهم و میخ صورت و زخم حلالی گونش کرد، به طوری که تا چند ثانیه نتونستم چشم ازش بردارم و دست از نوازش موهاش بکشم.

با هر لمس صورتش چیزی شبیه به جریان ضعیفی از برق زیر پوستم می‌دوید.

درست مثل اولین لحظه‌ای که لمسش کردم یا شبیه همون جریان الکتریکی‌هایی که موقع گرفتن نتیجهٔ امتحان‌های فیزیک بهم دست میداد.

با باز شدن در اتاق و اومدن دالیا ازش فاصله گرفتم و دستم و روی شلوارم کشیدم.

نگاه کوتاهی به محتوای سینی توی دستش انداختم.

- اگه همیشه همین‌قدر هنر توی آشپزی به خرج بدی بلأخره می‌گیرمت.

- لازم نکرده، من می‌خوام پشت عقدم پنتاوهاوس باشه تو فوقش می‌تونی یه شاخه گل برام بخری.

نچ نچی کردم و سینی رو از دستش کشیدم.

- لابد منتظر اون بچه سوسولی...

با یادآوری چیزی ناگهان اخم‌هام توی هم رفت و جیغ زدم: من صدبار نگفتم اون قزمیت و نیار خونه؟ همسایه‌های عوضی انقدر حرف درمیارن و اعتراض می‌کنن تا اون مرتیکه خیکی بندازتمون بیرون.

پشت چشمی نازک کرد و با حرص گفت: بسه رها! بخدا اگه می‌بردمش جلو ننه بابام هم انقد گیرهای بنی اسرائیلی نمی‌دادن! اصلا تو چه مشکلی با این بدبخت داری؟ تا گفتم رها تو راهه، شال و کلاه کرد و چهار نعل رفت.

بازویی براش گرفتم.

- اینه جذبه! بگو یه بار دیگه این دور و ورا ببینمش خشتکش و پرچم می‌کنم‌.

اصلا حیف اسم پر مسمای سهراب نیست که روی این جوجه رنگی باشه؟!

چپ چپی نثارم کرد.

- بیا برو تا چپ و راستت نکردم، با اومدن بد موقعت ده میلیون از کفم رفت.

- ولی عوضش این و نجات دادم.

بعد هم نیشم و باز کردم و با ابرو به مرده اشاره کردم.

- نگا چه جذابه!

لقمهٔ توی دستش و توی دهنش انداخت و خم شد سمتش تا دقیق‌تر ببینتش.

- به هوش که اومد باید یه نگاه دقیق بهش بندازم و چکش کنم، دیدی و مشتری شد.

- پس سهراب جونت چی؟

- قرار نیست که اجناس و فقط به یه نفر بفروشم.

بعد هم طره‌ای از موهای مش شدش و دور انگشتش پیچید و گفت: ولی رها شر نشه که زنگ نزدیم پلیس.

با بی خیالی یه تیکه از پیتزا رو برداشتم و به دهنم نزدیک کردم.

- فردا صبح خودم زنگ میزنم پلیس و بعد هم می‌برمش اورژانس.

- نکنه خلافکاری چیزی باشه؟

لحنش نشون می‌داد که ترسیده.

چشم غرهٖ ریزی بهش رفتم.

- تاثیر فیلم های چرتیه که می‌بینی.

بعد هم با مسخرگی ادامه دادم: لابد رئیس گنگستر هاست!

بدون توجه به حرفم گفت: چه جذبه ای! چه عضله ای!

با این حرفش نگاهم رفت سمتش و از لا به لای به پیراهن نیمه بستش به عضلاتش نگاه کردم.

- نچ نچ دماغش و! جوون چه لبایی!

از لحنش خندم گرفت.

- می‌خوای به هوش اومد برو خاستگاریش.

کنارم نشست و همون طور که چشم ازش برنمی داشت، با لحن جدی‌تری گفت: ولی من می‌ترسم.

چه جرعتی داری بوزینه! نگفتی می‌گیرن می‌کشنت، نیان برامون...

- کیا؟

- اونایی که اینجوریش کردن، یا حتی خودش.

- این که عین جنازه افتاده! بعدش هم جونش و نجات دادم، اصلا دیدی و پچه پولدار از آب دراومد، باباش میلیاردرمون کرد.

- زرشک! حالا کی به هوش میاد؟

- نمی‌دونم، سوزن که تو پاش نرفته!

یادم بنداز سرمش رو عوض کنم، من امشب پیش تو می‌خوابم!

ابروهاش و بالا انداخت و با شیطنت گفت: جا به این خوبی، پسر به این جذابی!

سینی رو پرت کردم تو بغلش.

- منم جا سهراب بدون.

جوابم رو نداد و با برداشتن پیتزا و نوشابه از جاش بلند شد و از اتاق بیرون رفت.

منم بلند شدم و بعد از عوض کردن سرمش، پتو رو روی پاهاش مرتب کردم.

خیلی ناخواسته لبخند کمرنگی روی لب‌هام نقش بست.

خب خب، این‌هم از اولین کار خوبی که توی عمرم انجام دادم.

مطمئنأ اگه همون‌طور رهاش می‌کردم، از عذاب وجدان می‌ترکیدم.

در ثانی تا به اورژانس زنگ میزدم، ممکن بود بمیره.

با غرغر سرمش رو پر کردم.

نگاه خواب آلودم و به ساعت دیواری صورتیم دوختم، عقربه هاش ساعت دو و چهل دقیقه صبح رو نشون می‌دادن.

کش و قوسی به بدنم دادم و پهلوم و مالیدم.

دخترهٔ گاومیش انقد تو خواب لگد پروند، کبودم کرد.

با یادآوری فردایی که در پیش داشتم نیشم و باز کردم.

خوبه که فردا جمعست و تعطیل، می‌تونم کمی استراحت کنم چون هفتهٔ فوق العاده پرکاری داشتم و انگار که مقرر شده بود فرشتهٔ نجات این آقا شم.

خواستم آباژور و خاموش کنم که صدای نالهٔ خفیف و نسبتا آرومی از جا پروندم.

با ترس به اطراف نگاه کردم و در آخر نگاهم رو به لب های ترک خوردش دوختم که به آرومی تکون می‌خوردن.

با احتیاط صورتم رو به صورتش نزدیک کردم، انگار یه اسم و زمزمه می‌کرد.

- رو... یا... روب... یا

روباه؟ روباه کیه؟

- رویا...

دستم و روی پیشونیش گذاشتم، اما احساس حرارت زیادش جا خوردم و به شدت دستم و عقب کشیدم.

به آرومی لب زدم: رویا چه خریه؟ خودت داری میمیری گیر دادی به رویا؟!

پارچهٔ تمیزی رو توی آب سرد کردم و روی پیشونی ملتهبش گذاشتم.

لحن بی‌جون و نجوا مانندش، توی گوشم خیلی حزن انگیز به نظر می‌رسید...

بدون اختیار همون‌جا کنار تخت سر خوردم و سرم و روی لبهٔ تخت گذاشتم.

چند ثانیه نگذشته بود که دوباره به چهرش نگاه کردم و با پارچهٔ دیگه‌ای عرق صورتش و گرفتم و بعد هم خمیازه‌ای کشیدم.

دلی راست می‌گفت ها! اصلا چرا باید دماغ این از دماغ من خوشگل تر باشه؟!

چشم‌های بستش و مورد خطاب قرار دادم.

- این رویا هر کی که هست واسهٖ تو نون و آب نمیشه، سعی کن تا صبح که ببرمت اورژانس از تب نمیری بدبخت!

خمیازهٔ دیگه‌ای کشیدم و پلک‌های خستم و رو هم گذاشتم تا کمی بخوابم.

حال و حوصلهٔ کار تکراری پرستاری تا صبح و نداشتم.

***

- رها؟ بلند شو خرس قطبی! نکنه جدی به درک واصل شدی؟ پاشو...

چنگی به پتو زدم و تو خواب و بیداری لگدی به طرف صدا پروندم که صدای جیغش بلند شد.

پوفی کشیدم و موهام و از تو صورتم کنار زدم.

- چرا نمیذاری بخوابم؟

- پاشو تا بگم.

اخمی کردم و اومدم بلند شم که غلت زدم و از یه چیزی افتادم پایین، آخی گفتم و کمرم و مالیدم. اول از همه نگاهم به ساعت افتاد که سه بعد از ظهر رو نشون می‌داد.

با کرختی از جام بلند شدم و به اطراف نگاه کردم.

با چیزی که دیدم چشم‌هام تا آخرین حد گشاد شد و نگاهم مات موند، دستم و روی سرم کشیدم و با تعجب نگاهم و اطراف اتاقم چرخوندم.

اثری از وسایل پزشکی و ملحفهٔ خونی یا اون مرد نبود.

با گیجی بعد از خواب و تلوتلوخوارن رو به دالیا کردم.

- بیشعور چرا سر خود زنگ زدی؟

چشم‌هاش و ریز کرد و لب‌زد: ها؟

به سمت کمدم رفتم و مانتوم و درآوردم.

- کجا بردنش؟

بازوم و گرفت و به سمت خودش کشید.

- چی می گی دیوونه؟ من به کی زنگ زدم؟ نکنه مردی و از اون دنیا برگشتی؟

کلافه از نفهمیدن مکالمهٔ نامفهوممون پرسیدم: چی میگی؟

با حرکت سرش به تخت اشاره کرد و گفت: نگاه کن، اون مرد نیستش.

صبح قرار بود با بچه ها برم کوهنوردی که خواب موندم؛ ساعت دو بیدار شدم،‌ تو که کپیده بودی، این‌جا مرتب شده و وسایلت جمع شده بودن و هیچ اثری هم از اون پسری که دیشب اوردی ا درمانش کردی نبود... نه خودش، نه وسایلی که باهاش درمانش کردی.

با اتمام حرف‌هاش از شوک دراومدم و رو تخت نشستم.

- یعنی چی دلی؟ اگه تو زنگ نزدی اورژانس یا پلیس...

با گیجی سرم و مالیدم و ادامه دادم: پس کجا رفته؟ دیشب داشت تو تب می‌سوخت‌ زخمش هم خوب نشده بود؛ اگر هم به هوش میومد، من متوجه می‌شدم... چرا هیچ یادداشتی نذاشته؟ اصلا چه‌طور من اومدم رو تخت و بیدار نشدم؟ خرس که نیستم.

روبروم نشست و با دهن کجی گفت: لابد من خرسم!

منی که از صدای نفس کشیدن هم بلند میشم.

نگاه دیگه ای به اتاق انداختم و با بهت و اندوهی وصف نشدنی زمزمه کردم: انگار که هیچوقت این‌جا نبوده و هیچ اتفاقی نیفتاده...

- همچین این‌جا رو شخم زده، انگار صحنهٔ جرم پاکسازی کرده.

- نمی‌دونم شاید کلأ توهم زدیم یا یه خوابه! الهه نیومده؟

در حالی‌که موهاش و می‌بست، وارد اون یکی اتاق شد و صدای تمسخرآمیزش توی گوشم پیچید: نه، گویا للگی ننش طول کشیده.

با نوک انگشتام اول شقیقه و بعد گوشهٔ لب‌هام و به سمت بالا کشیدم، دالیا می‌گفت تاثیر به‌سزایی در جلوگیری از افتادگی داره.

ناگهان نگاهم روی آینه متوقف شد و سوزشی رو توی گردنم احساس کردم؛ دستم و با احتیاط روی پوست روشنم کشیدم و بعد روی خط قرمزی که روی گردنم نقش بسته بود، مثل رد کم‌رنگ یه چاقو بود یا یه هشدار...

دنبال دالیا رفتم و به درگاه اتاقش تکیه دادم.

- میری پیش سهراب؟

لباس خوابش رو با با مانتوی جلو باز و جین لی عوض کرد.

- چه‌طور؟ تو هم میای بریم دربند؟

- من با اون مرتیکه و دوستای لاشیت بهشت هم نمیام

رژ لبه جیغی و روی لب هاش کشید و بی تفاوت گفت: میل خودته فرزندم!

بعد از چند ثانیه فکر کردن، با تردید پرسیدم: دربارهٔ اون وام بهش گفتی؟

بعد از مکث نسبتا طولانی گفت: آره‌، گفت با بابام دربارش حرف می‌زنم و بعد خبرت می‌کنم.

بعد از فیکس کردن آرایشش دل از آینه کند، کیفش رو برداشت و لپم و کشید.

- مراقب خودت باش، در و رو غریبه‌ها باز نکن‌، اون حس نکبتی انسان دوستانتم کنترل کن!

در ضمن خودت هم به بانک زنگ بزن، به این بچه لاشی و قولاش اعتباری نیست.

سری به تأسف براش تکون دادم.

خودش هم نمی‌دونست داره چی‌کار می‌کنه و انرژیش و صرف چه‌ کارهای بیهوده‌ای می‌کنه.

با تیغ زدن پسرهای پولدار در واقع تن خودش و می‌برید و زخم‌هایی به جا می‌گذاشت که هیچ‌وقت خوب نمی‌شدن یا حداقل آثارشون تا ابد روی روح و جسمش حک می‌شد.

هر چند از دختری که زیر دست بی‌رحم نامادری و پدر بدون عاطفه قد کشیده بود توقع یه آیندهٔ درخشان و زندگی درست زیاد بود.

دالیا از دست اون مرد و زن فرار کرد، اما با فرارش بدتر گم شد.

توی این دنیا جایی برای امثال اون نبود و با این روش زندگی فقط کار ناتموم پدرش و تموم می‌کرد.

با یه تفاوت کوچیک که پول فروشش تو جیب خودش می‌رفت.

هممون غرق در تصور خوشبختی‌ای شده بودیم که می‌خواستیم از راه غلط بسازیمش...

وقتی بچه بودم فکر می‌کردم اگه سخت درس بخونم و دکتر شم می‌تونم به آرزوهایی که تو محدودیت های خونمون نایاب بودن برسم، ولی اشتباه می‌کردم...

پوله کرایهٔ خونه و قرض و مخارج و حتی یه خانم دکتر به ظاهر موفق هم نمی‌تونست جور کنه و در انتها چیزی برای شادی براش بمونه.

برای همین راهم و عوض کردم و پا در مسیری گذاشتم که زندگیم و به سمت این تباهی کشوند...

- منظورت چیه؟ نمی‌خوای ادامه بدی؟!

- کنجکاو شدی؟

- توضیحاتت هیچ اطلاعات درستی بهم ندادن، بعد از اون شب دیگه اون مرد و ندیدی؟

نفسم و آه مانند به بیرون فوت کردم.

- کاش نمی‌دیدم...

- اون اتفاق و با پلیس در میون نذاشتی؟

- نه‌، باید چی می‌گفتم؟ یه غریبه رو درمان کردم اما هیچ مدرکی ندارم چون هیچ چیزی از حضورش باقی نمونده.

- منظورت از اون مسیر بد چی بود؟ به‌خاطر به دست آوردن پول کار بدی کردی؟

- کار بدی نکردم ولی مخاطبم و اشتباه انتخاب کردم، دیدم اون مرتیکه دومین ملاقات نکبت زندگیم و رقم زد.

با تعجب چشم‌هاش و ریز کرد و در سکوت به حرف‌هام فکر کرد، بعد از چند ثانیه با تردید پرسید: تو به‌خاطر پول با شوهر سابقت ازدواج کردی؟

لبخند کمرنگ و تلخی روی لبم نشوندم.

- نه‌، باهاش ازدواج کردم چون فکر می‌کردم احساس بینمون برای خوشبخت شدن کافیه.

- پس اون مرد کی بود که آزارت داد؟

- اون کسی بود باعث شد به آراد خیانت کنم.

از قیافش مشخص بود که هیچی از حرف‌هام نمی‌فهمه، برای همین انگشتم و روی شقیقم فشار دادم و به دومین قرار ملاقاتمون برگشتم...

« گذری به شش پیش»

- خانم کجا؟

پوفی کشیدم و به سمت پیشخدمت چرخیدم.

- بله؟

با نگاه متعجبی سر تا پام و از نظر گذروند، با نگاه انزجارآورش تعجب کردم و خودمم سرم و پایین انداختم، بعد از چند ثانیه پوزخندی زدم و به سمتش چرخیدم.

- یه جوری نگاه می‌کنی انگار من یه گربه کثیفم، یه لحظه فکر کردم کروکدیل بهم چسبیده! اگه یه نگاه به بیرون بندازی می‌بینی که چه بارون شدیدیه، طبیعیه کمی خیس بشم.

خواست دهن باز کنه که دوباره بهش پریدم: اینه استقبالتون؟ مگه مفتی رستوران و باز کردید؟ عوضش پول میدم...

- ببخشید خانم ولی باید قبل از ورودتون تفتیش بدنی شید.

چشم‌هام و با عصبانیت ریز کردم و دست‌هام و توی سینم قفل کردم.

- بله؟ من شبیه تروریستام یا این‌جا کاخ سفیده؟ تو فکر کردی کی هستی که به من دکتر میگی...

- خانم مهرپرور؟

با شنیدن صدایی از پشت سرم که مورد خطاب قرارم داد، برای چند ثانیه حرف‌هام از یادم رفت و سکوت کردم.

خدایا من و بخور! آخه چرا؟

لبام و روی هم فشار دادم و خیلی نامحسوس موهای نم‌زدم و به زیر شالم سوق دادم.

خدا آفریننده پودر فیکس و بیامرزه!

به آرومی و با احتیاط به عقب برگشتم.

با دیدنش انگار هزاران فحش ناموسی به سر تا پام کشیده شد، انقدر مرتب بود و جذاب بود که خجالت زده شدم و نگاهم و به نقطهٔ نامعلومی دوختم.

بفرما، آبروم رفت! دیگه عمرأ برای قرار با همچین سلیطهٔ بددهنی بیاد. هعی...

- مشکلی پیش اومده؟

- داشتم به خانم تذکر می‌دادم که باید با لباس‌های مرتب و خشک وارد شن و قبلش هم تفتیش بدنی شن و کارت دعوتشون رو بهمون نشون بدن.

- ایشون مهمون ویژهٔ من هستند، شما می‌تونید برید.

پیشخدمت نگاهی به من انداخت و بعد هم بالإجبار با گفتن بله آقا ازمون فاصله گرفت، دهن کجی‌ای کردم و روم و ازش برگردوندم.

مرتیکه بی ادب آبروم و جلو شوهر آیندم برد.

آقای کرم‌پور قدمی به سمتم برداشت که تعجب کردم و ناخواسته عقب رفتم.

لبخند محوی روی لب نشوند و با متانت پالتوش و درآورد و روی شونه‌هام انداخت.

- این‌طوری سرما می‌خورید.

به خودم اومدم و خیلی آروم دستم و روی لبهٔ پالتوی گرون قیمتش مشت کردم.

کنار ایستاد و به جلو اشاره کرد.

- بفرمایید.

بدون هیچ حرف یا تشکری به مسیری که اشاره کرده بود پا گذاشتم.

میونهٔ راه هر چی فحش تو بلد بودم نثار خودم و دالیا کردم.

خدا لعنتت کنه گاومیش علف‌خوار! اگه ماشینم همرام بود می‌تونستم تو پارکینگ پارکش کنم و بدون خیس شدم خودم بیام داخل و گیر اون بی تربیت نیفتم.

توی آسانسور هم خیلی ریلکس موهام و مرتب کردم و آرایشم و با نوک انگشت صفا دادم.

بعد گذر از چند تا میز بلأخره به میزی که رزرو کرده بود و انتهایی‌ترین و دنج‌ترین قسمت رستوران بود رسیدیم.

صندلی رو برام کشید و بعد هم خودش روبروم نشست.

- به بادیگاردم سپردم که دم در ورودی منتظرتون باشه، سهل انگاری از من بود.

- نه تقصیر من بود، متاسفم که دیر کردم.

- مشکلی نیست، راحت باشید.

لبخند کمرنگی زدم و نگاهم و به اطرافم دوختم.

توی این بیست و چهار سال عمر پرفتوح همچین جایی نرفته بودم، یادم باشه پزش و به دالیا بدم.

از سکوتی که بینمون حکم فرما شده بود واقعأ احساس خفگی می‌کردم، برا همین نیشم و باز تر کردم و بهش نگاه کردم.

- گفتید شغلتون چی بود؟

- فریلنسر.