رمان باران می‌بارد به قلم شقایق گلی

ژانر: #معمایی #عاشقانه #اجتماعی #جنایی

خلاصه:

مردی از جنس آتش با دنیایی درهم آلوده، سال‌هاست که می‌سوزد و می‌سوزاند؛ اما محکم و پابرجاست. مثل همه‌ی انسان‌های دیگر، در زندگی‌اش دچار خطا و لغزش‌هایی شده است؛ اما خبر از اتفاقاتی که روزگار برایش رقم زده است ندارد. نمی‌داند این سرنوشت برایش بازی‌ای رقم زده است که از درون نابود می‌کند! این بین کسی پا به بازی گذاشت که لطیف بود، زیبا بود، دختر بود.

سوءتفاهم شد. همه‌ی آن‌هایی که زود قضاوت کردند لطمه خوردند، ضربه زدند. خون به پا شد اما به نا‌حق! زهرش دامن همه‌شان را گرفت.​

مقدمه:

از یک اشتباه شروع شد. لحظه‌هایی در زندگی هست که چاره‌ای برایش نداری و اتفاق می‌افتد؛ درست مثل یک برنامه‌ی از پیش تعیین‌شده. از همان اول بود که فهمیدم جدال نا‌برابری بین پدر‌ها، فرزند‌هایشان و زندگی اتفاق افتاده است. زهرش، دامن همه را گرفت و گردباد خونی به پا شد. ما اسیر شدیم و بازی خوردیم، بدون آنکه قصدی داشته باشیم. ما خاکستری‌هایی هستیم که در دست زمانه، تلفیقی از سیاه و سفید‌های زندگی شدیم. ما بی‌گـ ـناه، گناهکار شناخته شدیم!

نسیم خنکی از بین پیچ‌وتاب موهای کوتاهم به رقـ*ـص در میاد و نوازشگرانه از پستی و بلندی صورتم عبور می‌کنه. کت سیاهم رو غبار گرفته و تن خسته‌م از بار کمرشکن مصیبت‌هام کوفته شده؛ اما درون قلبم آتیشی شعله می‌کشه که با هیچ بادی خاموش نمیشه و فقط گدازه‌هاش بیشتر زبونه می‌کشه. پلک‌هام از درد جمع میشه و نگاه پریشونم رو به کینه‌ی لونه‌کرده توی عمق چشم‌هاش می‌دوزم.

- تو با من چی‌کار کردی؟ چطور تونستی با من این کار رو بکنی؟ من برادرت بودم لامصب!

لعنت به چشم‌های سبز افسارگسیخته و دل نفرین‌شده‌ت! قلبم از خشم شعله می‌کشه و دردم توان از هم گسستن و فریادشدن رو نداره. چی‌کار کنم؟ کجا بگم نتیجه‌ی انتقام برادرم، ناقوس دردی شد و پسرم رو از من گرفت؟ نگاه‌های بی‌رحمش حصار خشم رو توی وجودم می‌شکنه. قطرات بارون از بین درخت‌ها به پایین سر می‌خورن و درست روی پیشونی تب‌دارم فرود میان. کت آبیش مثل کت من، خاک گرفته و اما چی بگم از دردی که به سـ*ـینه‌ی من چنگ می‌زنه و منشأ خنده‌های گاه‌وبی‌گاهش شده!

- تو باید درد می‌کشیدی، مثل من!

پوزخند و چشم‌های بی‌شرمش، نفرتم رو به اوج می‌رسونه. از شدت عصبانیت نفس‌هام منقطع میشه و ناخن‌هام توی گوشت دستم فرو میره، کنترلم رو از دست میدم و با خشم فریاد می‌کشم:

- گرگ‌زاده بودی و عاقبت گرگ شدی.

صدای فریادم بین سکوت باغ منعکس میشه و توی سرم می‌کوبه. برای لحظه‌ای با صدای بلند می‌خنده. حرص توی چشم‌هام مثل گذر خون توی رگ‌هام، زبونه می‌کشه. در جوابم چشم‌هاش رو ریز می‌کنه و با خشم می‌غره:

- نفرین شده بودی، از لحظه‌ی به دنیا اومدنت سراسر نفرین بود که به زندگی خودت و اطرافیانت پاشیدی.

بلند می‌خندم و اون متحیر به خنده‌های بی‌موقعم نگاه می‌کنه. زخم زدی؛ اما خبر نداری دنیای من با درد عجین شده. سکوت سرسام‌آور باغ گوشم رو آزار میده و صدای سوت‌کشیدن زوزه‌ی باد، بنیاد مغزم رو می‌لرزونه.

***

نگاهش توی نگاهم گره خورده بود. ترس، غم، ناباوری، یاس و نا‌امیدی توی چشم‌هاش بیداد می‌کرد. شوکه شده بود و من بهت‌زده. مات شده بودم. توان حرکت نداشتم. فریاد زدم و دست‌های بی‌رمق و لاجونم رو به‌طرفش دراز کردم؛ اما بدنم سنگین شد و به زانو افتادم. سرم رو محکم توی دست‌هام می‌گیرم. فریاد ضعیفی از درد می‌کشم و بی‌اراده مشت محکمم رو نثار دیوار می‌کنم. افکار مالیخولیاییم سر باز کرده و عمق وجودم مثل همیشه از درد لبریز شده. قلبم توی سـ*ـینه چنگ می‌زنه. حالم از این بارون بی‌موقع به هم می‌خوره. بغض غریب و سرکشی توی وجودم چنبره زده و توان شکستن نداره. حناق شده، درد شده و گلوم رو فشار میده. کاش هرگز...

لعنت به من! کاش من هم می‌تونستم یه زندگی عادی رو تجربه کنم. همه‌چیز گاهی از اونجایی خراب میشه که حتی فکرش رو هم نمی‌کنی و اگه هزاران بار هم سعی کنی، نمی‌تونی چیزی رو عوض کنی. گاهی‌اوقات محکومی، بدون اینکه اسیر چکش قانونی شده باشی. روحت توی چنگ و مملو از عذاب لحظه‌هاته و کاری از دست‌های ناتوانت بر نمیاد جز مردن و دم‌نزدن، جز شنیدن و آهسته آب‌شدن. سرم شروع به نبض‌زدن می‌کنه. افکار مشوشم رو جمع می‌کنم. این بار دیگه نه، نمی‌ذارم! صدایی من رو از خلسه‌ی افکارم بیرون می‌کشه. انگار یکی داره صدام می‌زنه! با تعجب برمی‌گردم و با صورت کلافه‌ی مردی رو‌به‌رو میشم که دقیقاً مقابلم ایستاده و یه تای ابروش رو بالا داده؛ به‌محض دیدن چهره ام میگه:

- اینجا وایستادی مرد حسابی؟! چهار ساعته این حنجره‌ی نگون‌بخت رو به‌خاطرت تا آخرین درجه رسوندم، یه بله ناقابل به ما نمیدی؟ زیرلفظی بدم خدمتتون؟

مستقیم به چشم‌های سبزرنگش نگاه می‌کنم، سر پردردم تیر می‌کشه. سعی می‌کنم حال درونم رو متوجه نشه. بفهمه هم جز دردی مضاعف برای من حاصلی نداره. شونه‌م رو با بی‌تفاوتی بالا می‌اندازم.

- من اصلاً صدایی نشنیدم!

برای لحظه‌ای روی چهره‌م متمرکز میشه. می‌دونم بی‌تفاوتی نمادینم رو می‌فهمه و باورش نداره. صورتش حاله‌ای از تعجب می‌گیره و استرسی گنگ توی نگاهش برق می‌زنه. اون هم از من می‌ترسه. چشم‌هاش بین صورت و دست‌های پراضطرابم می‌گرده. با نگرانی میگه:

- رنگت چرا پریده؟ باز هم حالت بد شده؟

نگاه کوتاهی به صورت مردونه‌ش می‌اندازم. توان توضیح‌دادن ندارم. واژه‌ای برای توصیف‌کردن حالم نیست. گفتن این حرف‌ها همه‌ی وجودم رو شعله‌ور می‌کنه. همیشه می‌پرسه؛ اما من چی می‌تونم بهش بگم؟ پلک‌هام رو محکم روی هم فشار میدم. فکم منقبض میشه و چشم‌های غم‌گرفته‌ش رو توی رگه‌های قرمز نگاهم قفل می‌کنه. با صدایی تحلیل‌رفته، نامفهوم لب می‌زنه:

- آخه کی می‌خوای فراموش کنی؟!

چشم‌های پر از حرفش رو به من می‌دوزه، این نگاهش از صد جمله هم برام سنگین‌تره. لحظه‌ای مکث می‌کنه و دست‌هاش مشت میشه. دهانش رو برای حرف‌زدن باز می‌کنه؛ اما چیزی نمیگه و به‌سرعت از اتاق خارج میشه. سعی می‌کنم بخندم، به همه درد‌ها، به این زندگی؛ اما نهایتاً لبخند تلخی روی صورتم می‌شینه. فکری توی گوشم زنگ می‌زنه. کارم داشت! به‌طرف در میرم و نگاهی به سالن می‌اندازم. گوشی به دست و آهسته به‌سمت در جنوبی عمارت میره. قدم‌هام رو برای رسیدن بهش تند می‌کنم و با صدای آروم اما متعجبی میگم:

- چرا صدام زدی؟ چی می‌خواستی بگی؟

نگاه عاقل‌اندرسفیهی بهم می‌اندازه و دستش رو روی دهانه‌ی گوشی می‌ذاره:

- آخه چند بار باید بهت بگم وقتی یه گل‌پسری داره با تلفن حرف می‌زنه و لبخند ملیحی روی لبشه شما نباید مزاحمش بشی!

صدام رو به عمد بالا می‌برم و طوری که مخاطب پشت گوشی بشنوه میگم:

- کارت چی بود که صدام زدی؟

یه‌کم جا می‌خوره و بالا می‌پره، سریع دستش رو روی دهانه‌ی گوشی قرار میده و با حرص آشکاری میگه:

- داداش صبر کن من تلفنم تموم که شد، ازخجالتت در میام.

دستش رو بالا میاره و با اشاره بهم می‌فهمونه باید به‌سمت آخر سالن برم. وقتی مهمون نداشته باشیم، بابا اونجا رو برای نشستن انتخاب می‌کنه و این یعنی خودش کارم داره. پا تند می‌کنم و قدم‌هام رو محکم برمی‌دارم. نزدیک پذیرایی مکث می‌کنم. نگاه آرزو به من میفته و بابا رد نگاهش رو دنبال می‌کنه. سلام می‌کنم. بابا لبخندی به صورت بی‌تفاوتم می‌زنه و مبل کناریش رو نشون میده. آرزو با نگاهی یخ‌بسته رفتار‌هامون رو زیر نظر گرفته و با ناز تیکه‌های میوه رو به دهان می‌بره.

کنار بابا می‌شینم. دستش رو سمت ظرف میوه می‌بره و برای خودش پرتقال برمی‌داره. خوب نگاهش می‌کنم، گرد پیری کنار شقیقه‌هاش نشسته؛ اما هنوزم همون اقتدار همیشگی رو داره. گاهی فکر می‌کنم بابا از غم مو‌هاش سفید شده. زهرخند تلخی روی لب‌هام نقش می‌بنده و طعم گس دل‌تنگی، دهانم رو زهر می‌کنه. هنوز هم نتونستم وقتی مستقیم نگاهم می‌کنه از عمق وجود نلرزم. من از غم جون‌گرفته توی عمق نگاهش می‌ترسم. نفسم می‌گیره وقتی...

با صدای بابا به خودم میام. تکونی می‌خورم و سرم رو به‌طرفش برمی‌گردونم. به نگاه دلواپسم زل می‌زنه.

-‌ بله بابا؟

با تردید نگاهش رو از صورتم می‌گیره. بابا هم از من می‌ترسه. ناخودآگاه نیشخندی روی صورتم می‌نشینه.

- بالاخره تونستی تصمیمی راجع به شرکت بگیری؟

افکار تب‌دار و مریضم رو جمع می‌کنم و بعد از لحظاتی سکوت حنجره‌م رو می‌شکنم:

- راستش نه هنوز، شرایط اینجا هنوز پیچیده‌ست. من باید بیشتر فکر کنم.

بابا سری به مفهوم شنیدم تکون میده و روش رو برمی‌گردونه؛ اما تعجب توی نگاه زمردینش بیداد می‌کنه.

نگاهم به‌سمت آرزو کشیده میشه. غرق در فکره و حالت‌هام رو زیر نظر گرفته. از جا بلند و بدون هیچ حرفی از پذیرایی خارج میشم. گام‌های نسبتاً بلندم رو به‌ طرف سالن بزرگ خونه برمی‌دارم. لحظه‌ای می‌ایستم و نگاهم به پرتره‌ی قاب‌گرفته‌شده ثابت میشه. دست‌هام رو توی جیب شلوارم می‌ذارم. آهسته به‌طرف تابلو حرکت می‌کنم. نگاهم به چشم‌های معصوم زن قفل میشه. بغض توی گلوم چنگ می‌زنه. آهسته لب می‌زنم:

- من رو ببخش!

چقدر سالن با این‌همه عظمتش دلگیر به نظر می‌رسه در مقابل... . سرم رو به دو طرف تکون میدم. از دیدن رنگ‌های کرمی و طلایی کاغذدیواری‌ها احساس کسلی بهم دست میده. در جست‌وجوی ذره‌ای تازگی به‌سمت در جنوبی حرکت می‌کنم. دستگیره رو فشار میدم. در با صدای تیکی خفیف باز میشه. باغ کودکی‌های من جلوی چشم‌هام جون می‌گیره. بلند می‌خندید، کنار اون درخت‌های آلبالو.

***

پشت دستم رو به شیشه می‌کشم. هوا هنوز سرمای اول صبحگاهیش رو داره و شیشه بخار گرفته. از این پشت آدم‌هایی رو می‌بینم که هرکدوم برای رسیدن به خوشبختی تلاش می‌کنن و به یه نحوی مشغول اداره‌ی زندگی هستن. وقتی به صورت‌هاشون نگاه می‌کنی انواع حس‌ها رو می‌تونی ببینی. بعضی‌هاشون شادن و زندگی رو یه شوخی می‌بینن، بعضی‌هاشون غمگینن و مشکلات از پا درشون آورده و... . کلی صورتک‌های زیبا که معلوم نیست پشتشون چه هویتی نشسته باشه. برای شناخت ما آدم‌ها باید بهمون قدرت بدن، همین که حمایت داشته باشیم کافیه تا نیمی از ماورای ترسناک درونمون رو فاش کنیم. ماشین توی حیاط شرکت متوقف میشه. دست نیمه‌یخ‌زده‌م رو از شیشه جدا می‌کنم و پیاده میشم. برای کیانمهر صبر نمی‌کنم و قدم‌زنان به‌سمت ساختمون اصلی میرم. نگهبان به‌محض دیدنم از جا بلند میشه و دستی به نشانه‌ی سلام تکون میده. با لبخندی براش سر تکون میدم و سمت بخش داخلی راه می‌افتم. راهروی بزرگ شرکت رو با قدم‌های سنگینم می‌گذرونم. اتاق‌ها کنار هم و دو طرف سالن قرار دارن. از بین بچه‌ها عبور می‌کنم. سلام صبحگاهی، اون هم توی روز ابری حس خوبی رو برام ایجاد نمی‌کنه. به‌طرف قسمت اصلی شرکت میرم. بابا اتاق‌های مدیران اصلی شرکت رو توی این قسمت طراحی کرده. بدون سروصدا وارد میشم. منشی خمیازه‌ی بلندی می‌کشه و دو دستش رو بالا می‌بره؛ اما با دیدنم از جا می‌پره و دستپاچه سلام می‌کنه. جوابش رو میدم، با نیم‌نگاه کوتاهی می‌فهمم که می‌خواد چیزی بگه، ولی مردده؛ پس صبر نمی‌کنم و مستقیم می‌پرسم:

- چیزی شده؟

- آقای مهردادیان اون طرحی که قرار بود بعد از تأیید نهایی پدرتون اجرا بشه، گویا دیشب مشکلی توی طراحی زمینه‌ش به وجود اومده و برای امروز آماده نیست.

- خب خانم چرا این توضیحات رو به من می‌دید؟ من که مسئول رسیدگی به این طرحا نیستم.

نگاه سردرگمی به من می‌اندازه و با تردید حرفش رو ادامه میده:

- راستش چطوری بگم؟ مشکل اینجاست که این طرحا با اشتباه برادرتون به امروز نرسیدن و ایشون صبح از من خواستن این موضوع رو به شما اطلاع بدم تا هرطور صلاح می‌دونید پدرتون رو در جریان بذارید.

نمی‌تونم درهم‌شدن ابرو‌هام رو کنترل کنم، به‌وضوح اخم می‌کنم و میگم:

- ممنون خانوم! شما به کارتون برسید.

وارد اتاق کارم میشم و بعد از بستن در پشت میز کار قهوه‌ای مشکیم می‌شینم. پس بگو چرا امروز کیانمهر دیر کرد، عجب آدمیه! طرح رو که به‌موقع تحویل نمیده هیچ، خودش هم جرئت گفتن حقیقت رو نداره. باز هم از من خواسته تا ماجرا رو برای پدر تعریف کنم و سیبل حمله‌ی احتمالی باشم. از جا بلند میشم. کتم رو در میارم و روی رخت‌آویزی که گوشه‌ی اتاق و کنار میزم گذاشتم، آویزون می‌کنم. آستین پیراهنم رو بالا می‌زنم که چشمم به یه تقویم میفته. مدلش جالب و قدیمیه. تابه‌حال ندیده بودم. اینجا چی‌کار می‌کنه؟ دستم رو به‌طرفش دراز می‌کنم. با احتیاط برش می‌دارم. اما اینکه برای الان نیست! مال سال[...‌] این تقویم مال شونزده سال پیشه! ابرو‌هام بی‌اراده بالا می‌پره. من همچین چیزی نداشتم. یعنی کی می‌تونه اینجا گذاشته باشه؟ بعد از اتمام کار‌های روزانه‌ی شرکت، به‌سمت بخش طراحی راه میفتم. تقه‌ای به در قهوه‌ای اتاقشون می‌زنم و وارد میشم. سر چندتا از مهندسین شرکت و کیانمهر هم‌زمان به‌سمتم برمی‌گرده و این سیل سلام‌هاست که به‌سمتم روانه میشه. به‌طرف مانیتور روشنی که گوشه‌ی اتاق قرار گرفته راه میفتم و نگاهی کلی به کار‌های انجام شده و طرح‌های جدید اسکلت و سازه‌ی فولادی می‌اندازم، با اشاره به نقشه میگم:

- بچه‌ها خسته نباشید! طرحایی که می‌زنید خیلی خوبه، فقط باید بیشتر روی استقامت و محاسبه‌ی دقیق ستونای روی پی کار کنید تا بتونن وزنی رو که قراره روشون گذاشته بشه تحمل کنن.

نگاهم به پدرامی میفته که کنار کیانمهر و دست‌به‌سـ*ـینه ایستاده و پلک اطمینان‌بخشی به نگاهم می‌زنه. درحالی‌که دست‌هاش رو روی دسته‌های صندلی می‌ذاره و قصد نشستن داره، میگه:

- مهندس ما همه‌ی تلاش خودمون رو توی طراحی اصلی سازه انجام دادیم و این پروژه هم حتماً به‌خوبی اجرا میشه.

به دنبال حرفش، همه‌ی بچه‌ها با نگاه‌هایی اطمینان‌دهنده، هر‌ کدوم از گوشه‌ای که نشستن حرف‌های پدرام رو تأیید می‌کنن. تا حدودی خیالم راحت میشه و با لبخندی خداحافظی می‌کنم. در حین خارج‌شدن با سر اشاره‌ای به کیانمهر می‌زنم تا با من بیرون بیاد.

- کیان اگه کارت تموم شده بیا بریم یه سر به خانم مهرانی بزنیم.

- من کارم تمومه. تو تا بری و استارت ماشین رو بزنی گرم بشه، من هم اومدم.

لبخند شیطنت‌آمیزی می‌زنه و به اتاق میره. چند دقیقه انتظار می‌کشم که در ماشین رو باز می‌کنه و با لبخندی موذی میگه:

- سلام بر برادر انتظارکشیده! من آماده‌م، بزن بریم خلبان.

- بیا بشین این‌قدر حرف نزن. ماشین موتورش سوخت تا بالاخره چشم ما به جمال شما روشن شد.

بادی به غبغب می‌اندازه، سرش رو بالا می‌گیره، سـ*ـینه سپر می‌کنه و با خنده جواب میده:

- زمین باید برای راه‌رفتن من به خورشید فخر بفروشه، جهان منت قدمای من رو داره! بعد تو میگی چرا دیر اومدی؟

نگاهی به نیش تا بناگوش دررفته‌ش می‌اندازم، سرم رو به معنای تأسف تکون میدم و میگم:

- تابه‌حال دیوونه‌ای چون تو ندیده بودم!

ناگهان با یه دست آروم به پیشونیش می‌زنه.

- آخ آخ دیدی چی شد؟!

‌- چی شد؟

- ای وای من!

با تعجب نگاهش می‌کنم و می‌پرسم:

- چرا؟

- این‌قدر من رو به حرف گرفتی یادم رفت به ملیح دلبندم بگم دارم میام بیرون دل‌تنگم نشه.

گوشیش رو از جیب کت اسپرتش بیرون آورد و روشن کرد تا به عیال مربوطه گزارش موقعیت مکانی بده. بعد از اتمام حرف‌هاش گوشی رو توی جیبش می‌ذاره و با نگاه کوتاهی به من میگه:

- خیلی هوای خانم مهرانی رو داری؟

سرم رو کمی به‌طرفش برمی‌گردونم. نگاهی به چشم‌هاش می‌اندازم و بی‌حرف به رانندگی ادامه می‌دم. وقتی مطمئن میشه که قصد جواب‌دادن ندارم، می‌پرسه:

- راستی ماجرای حسابای شرکت چیه؟

- چطور؟

- امروز میلاد بچه‌های حسابداری رو به صلابه کشیده بود. می‌گفت باید کل حسابای این یه ماه اخیر رو دوباره بررسی کنن.

آرنجم رو به پنجره تکیه میدم و دستم رو زیر چونه‌م می‌ذارم. بعد از مکث چندلحظه‌ای جواب میدم:

- یه مقدار حساب‌کتابا باهم نمی‌خونه. راستی روی میزم یه تقویم دیدم، تو گذاشته بودی؟

با بی‌خیالی نگاهم می‌کنه. لب‌هاش رو روی هم فشار میده و شونه‌ای بالا می‌اندازه.

- نه! چطور مگه؟

- هیچی.

- مطمئنی؟ آخه ذهنت درگیر نشون میده.

- این چندروزه یه‌کم خسته‌م.

نگاه ناباورش روی چهره‌م سنگینی می‌کنه. دستم رو به صورتم می‌کشم و به جلوم خیره میشم. دقایقی سکوت بینمون برقرار میشه؛ اما زیاد دووم نمیاره و شروع به صحبت می‌کنه:

- دیروز با ملیحه بیرون رفته بودم...

حرفش رو می‌خوره. سؤالی نگاهش می‌کنم که بعد چند ثانیه‌ای ادامه میده:

- خواستم از داشبورد دفترم رو بردارم که ناخواسته دستم به پشت دستش خورد. عجیب اینجاشه که چنان جیغی کشید که نپرس! در رو باز کرد و عصبانی از ماشین پیاده شد. رفتارش یه‌کم غیرعادی بود...

تردید باعث میشه کلامش رو قطع کنه. چیزی از حرف‌هاش سر در نمیارم. گردنم رو به‌طرفش برمی‌گردونم و می‌پرسم:

- آخه چرا؟

- ملیحه‌ی من پاک و معصومه، شک ندارم دستش به هیچ نامحرمی نخورده؛ اما این شدت واکنش آخه...!

- عجب!

چشمم رو از ماشین‌های در حال حرکت برمی‌دارم. به‌طرفش برمی‌گردم و با چشم‌هایی تیزکرده میگم:

- شنیدم امروز با محمد درگیر شدی.

آه بلندی می‌کشه و با تأسف میگه:

- رفتم سر پروژه‌ی زرمهری، دیدم این پسره کار که نمی‌کنه هیچ، دست‌به‌سـ*ـینه زده و مشغول بگووبخنده. بهش گفتم «چرا کار نمی‌کنی؟ سایه‌ی درخت مزه داده یا پول بی‌زحمت؟!» با پرویی جواب داد «کارگریم، نه حمال. خسته‌م.» از سرکارگر پرسیدم، گفت «تازه صبحانه‌شون رو خوردن. هنوز شروع نکرده.» من هم رفتم جلو گفتم «ببین پسرجون! می‌دونم که گاهی از زیر کار در میری. تا الان هم به‌خاطر سن کمت ملاحظه کردم، گفتم حتماً جا میفتی و اصول کار رو یاد می‌گیری؛ اما این وضع نباید ادامه پیدا کنه. امروز یه ساعت بیشتر از بقیه کار می‌کنی تا جبران کارنکردن امروزت بشه.» عصبانی شد و تو روم در اومد. من هم دیدم خیلی داره توهین می‌کنه یقه‌ش رو گرفتم و گفتم «این آخرین بارت باشه که جلوم قد علم می‌کنی.» آخرش هم با وساطت سرکارگر که گفت بچه‌ست و از گلستان اومده و جای خواب نداره، بی‌خیال شدم.

از آینه به پشت‌سر نگاه می‌کنم، ماشین‌ها با سرعت از کنار عبور می‌کنن؛ اما این ماشین چقدر آشناست! به‌نظرم میاد دم در شرکت هم دیده باشمش. با فاصله‌ی نسبتاً زیاد پشت‌سرمون در حرکته. سرعتم رو بیشتر می‌کنم و ناگهان بین ماشین‌ها راه دور برگردون رو پیدا می‌کنم و دور می‌زنم. دوباره به پشت‌سر خیره میشم.

- کیانمهر!

- چیه؟

- بدون اینکه برگردی با احتیاط به پژوی نقره‌ای پشت‌سری نگاه کن.

با تعجب نگاهم می‌کنه و تمسخرآمیز زمزمه می‌کنه:

- وای نگو می‌ترسم! گروگان‌گیریه داداش، می‌خوان بکشنمون!

کلافه پوف بلندی می‌کشم و نگاه چپی به این بی‌مزگیش می‌اندازم. جدی میشه و با احتیاط ماشین پشتی رو زیر نظر می‌گیره.

- خب دیدم.

-‌ از دم شرکت تا حالا حس می‌کنم پشت‌سرمونه.

- لابد هم‌مسیرمونه!

می‌خنده و بار سنگین خشمم رو به نگاهش می‌خره. بی‌حوصله دست از ادامه‌ی صحبت برمی‌دارم و خوب می‌دونم برادرم این قضیه رو جدی نگرفته.

***

به مقصد رسیدیم. نگاهی به در رنگ‌ورورفته‌ی خونه می‌اندازم. مدت‌هاست که کسی رنگ تازه‌ای به این در نزده، اهل خونه سال‌هاست که شادی رو فراموش کردن. دیدن این خونه تپش قلبم رو تند‌تر و حالم رو خراب می‌کنه، روحم رو عذاب میده، حس تلخی و کرختی عجیبی دارم، عرق سردی روی صورتم می‌نشینه، کاش...

- کیاراد! کیاراد کجایی؟! چی شده چرا رنگت پرید؟ آخه چه سریه که تو هر‌وقت به در این خونه می‌رسی این‌جوری باید زل بزنی و دگرگون بشی؟ فکر کردی متوجه‌ی حالت نمیشم؟ چرا دلیلش رو نمیگی؟ من می‌فهمم این رفتارت طبیعی نیست!

نگاهش می‌کنم؛ ولی جز سکوت حرفی برای گفتن ندارم. ناچاراً میگم:

- چیزی نیست برادر من. فقط یاد بهراد و اون بازیای دوتایی و کودکانه‌مون افتادم.

لبخند تلخی می‌زنه و روش رو برمی‌گردونه. می‌دونم قانع نشده؛ ولی من... من نمی‌تونم! در ماشین رو باز می‌کنم و پیاده میشم. دست‌هام عرق کرده؛ اما خودم رو کنترل می‌کنم. زنگ می‌زنم.

بعد چند لحظه صدای کیه گفتن خانم مهرانی میاد. قدیم‌ها خاله صداش می‌زدم؛ اما الان خیلی وقته که روی به کار بردن این کلمه رو ندارم و کیانمهر هم به پیروی از من خانم مهرانی صدا می‌زنه. در باز میشه و صورت خانم مهرانی توی قابِ چادر سفید رنگیش ظاهر میشه. با لبخندی سلام می‌کنم و به کیانمهری که تو قالب شوخش فرورفته خیره میشم.

- به‌به خانم مهرانی! احوال شما مادر؟ اوا خدا مرگم بده! مادر چرا گفتم؟! ماشالله این‌قدر سرحالید اصلاً بهتون نمیاد مادر باشید. عین یه دختر گیس‌گلابتون چهارده‌ساله‌اید. بزنم به تخته، چشم حسود کور، چشم بد خواهتون کور...

و زیر لبی طوری که فقط من بشنوم ادامه میده:

- چشم غازِ گردن‌کشیده کور!

سرش رو می‌گردونه و وانمود می‌کنه دنبال تخته است؛ خانم مهرانی از شدت خندیدن سرخ میشه و میگه:

- ای پسر خدا بگم چی‌کارت نکنه! این‌همه چروک صورتم رو نمی‌بینی؟

- نه مادرجان نفرمایید. ماشالله هزار الله‌اکبر هنوز عین جوونیاتونید، عین جوونیاتون هم زیر پای مهمون علف سبز می‌کنید!

- ای وای مادر ببخشید! این‌قدر گرم صحبت شدم یادم رفت بگم بیاید داخل. تو رو خدا بفرمایید.

درحالی‌که از جلوی در فاصله می‌گیره و با بفرمایید ما رو به داخل خونه هدایت می‌کنه، از روی موزاییک‌های حیاط عبور می‌کنیم. این خونه از زمان آقاحمید به بعد دیگه تغییری به خودش ندیده. نگاهم به جلو کشیده میشه. همیشه خانم مهرانی روی این ایوون وسیع، با مادرم می‌نشستن و گرم صحبت می‌شدن. کفش‌هامون رو در میاریم. قدم به داخل خونه می‌ذارم. یادش به‌خیر! اتاق مشترک بهراد و بارانا! این خونه فقط دوتا اتاق و یه پذیرایی به نسبت بزرگ داره؛ اما سبک معماریش بعد گذر سال‌ها هنوز هم زیباست. خانم مهرانی به‌سمت آشپزخونه میره و استکان‌های چایی رو بر می‌داره. در حین چایی‌ریختن هرچند لحظه‌ای بر می‌گرده و تعارف می‌کنه:

- خیلی خوش اومدین! شماها عین پسرای نداشته‌م می‌مونید، خیلی خوش‌حالم می‌کنید وقتی بهم سر می‌زنید.

چایی ریخته همراه با چندتا شیرینی دست‌ساز خونگی به ما نزدیک میشه و بعد از نشستن ادامه میده:

- خدا خیرتون بده این‌قدر هوای ما رو دارید! توی این دوره و زمونه‌ای که حتی فامیل هم به یاد فامیلش نیست، شما دوتا جوون خیلی به دادم رسیدید. بعد از فوت بهراد و حمیدآقای خدابیامرز دیگه ما رنگ این فامیل بی‌مرام رو ندیدیم. تا چهل روز اول باز یه سری به آدم می‌زدن؛ ولی بعد از چهلم دیگه...

بی‌اراده آه حسرت‌باری می‌کشه و ادامه میده:

- هرچند باز هم ناراضی نیستم. بالاخره اونا هم گرم کار و زندگین؛ ولی خب این دختر مظلوم من هم نیاز داره فامیلاش رو ببینه و حال‌وهوایی عوض کنه. زندگیش شده دانشگاه‌رفتن، درس‌خوندن و کارِ خونه...

به حرف‌زدنش ادامه میده؛ اما متوجه درد و زجری که می‌کشم نمیشه. ظاهرم رو حفظ می‌کنم؛ ولی قلبم تیر می‌کشه.

کیانمهر رشته‌ی کلام رو از دست خانم مهرانی می‌گیره و با لودگی میگه:

- آره والا این ذلیل‌شده‌ها خیلی بی‌رحم شدنا. حالا شما زنگ بزن بگو شام غازِ گردن‌کشیده بار گذاشتم...

مفهوم کلامش رو می‌فهمم. چپ‌چپ نگاهش می‌کنم. رد نگاهم رو دنبال می‌کنه و لبخند شیطنت‌باری می‌زنه:

- چنان به‌سمت خونه‌تون می‌دوئن که بیا و ببین! حالا تلفات ندن، خونشون گردن ما نیفته، خدا رحم کرده!

خانم مهرانی چادر سفیدش رو مرتب می‌کنه و با خنده جواب میده:

- مادر، خدا واسه پدرت نگهت داره! هر وقت میای دلم باز میشه.

- آره ماشالله، خدا خیر بده بابام رو، سه‌تا پسر آورد یکی از یکی خل‌تر و بدقواره‌تر، البته ریا نشه بلانسبت فرزند سوم.

کوفت بگیریِ خاص توی نگاهم رو می‌خونه و میگه:

- و فرزند میانه.

چشم‌های پرشیطنت درشتش رو به من می‌دوزه و با لحنی زنانه ادامه میده:

- خدا به خیر بگذرونه! من چطوری با تو زندگی کنم؟! هنوز زیر یه سقف نرفته این‌جوری با من تا می‌کنی، بعداً بله رو بگم چی‌کارم می‌کنی؟!

سمتش برمی‌گردم و با خنده‌ی حرص‌آمیزی یه پس‌گردنی حواله‌ش می‌کنم که میگه:

- آی دستت به فنا بره الهی!

رو به خانم مهرانی با لحن مظلوم و سوزناک ساختگی میگه:

- مادر ببین دست بزن هم داره. شما شاهد باش پس‌فردا خواستم طلاق بگیرم دبه درنیاره!

- زشته جلوی خانم مهرانی.

به پشتی کرم رنگ تکیه میدم و آخر جمله‌م یه چشم‌غره‌ی ریزی سمت کیانمهر نشونه میرم که خانم مهرانی میگه:

- نه مادر این حرفا چیه. شما مثل بچه‌های خودم می‌مونید. ماشاالله به این‌همه جوونی و شادابی، ماشالله...

کیانمهر کتش رو در میاره و پیراهن سفیدِ زیادی شفافش، طعنه‌ای به تمیزی می‌زنه. سرش رو به گوشم نزدیک می‌کنه و یواش لب می‌زنه:

- هزار الله‌اکبر، هزار الله‌اکبر! به بابا بگی اسپند برام دود کنه، یادت نره.

از این‌همه شعرگفتن‌هاش، خنده‌م می‌گیره؛ اما سریع لبخند زیرلبیم رو قورت میدم و رو به خانم مهرانی میگم:

- خب با اجازه‌تون ما دیگه رفع زحمت کنیم.

صدای اعتراض‌آمیز خانم مهرانی بلند میشه:

- نه پسرم این چه حرفیه می‌زنی. یعنی ما رو در این حد هم قابل نمی‌دونی یه شام در خدمتتون باشیم؟

- لطف دارین، شما بزرگوارید؛ ولی ما دیگه کم‌کم باید بریم. راضی به زحمتتون نیستیم.

کیانمهر خیلی سریع میگه:

- راست میگن خانم مهرانی حالا یه شب شام که...

تو حرفش می‌پرم. دیگه بیشتر از این نمی‌تونم محیط این خونه رو تحمل کنم، سراسر این خونه خاطراتیه که فقط برام مزه‌ی گس زنده‌بودن رو می‌چشونه؛ اما کیانمهر کجا و این درد‌های من کجا!

- نه ما باید بریم. پاشو کیان‌جان.

- جان و مرض، جان و درد خرزهره*. حالا من شب خواستم خونه مادرم شام بخورم!

*خرزهره نام گل زیبایی است که در چهار فصل سال سبزرنگ و به صورت درختچه می‌باشد. این گل به علت بسیار سمی‌بودن خرزهره نام گرفته که می‌تواند انسان را از بین ببرد. تمام بخش‌های درختچه‌ی خرزهره می‌تواند موجب مسمومیت شود و حتی تنفس دود شاخه‌ی در حال سوختن آن نیز مشکلاتی در پی دارد.

تیز و سنگین نگاهش می‌کنم. سریعاً روش رو به‌طرف خانم مهرانی برمی‌گردونه.

- مادر تیر نگاهش میگه قبوله.

با خجالت و سردرگرمی نگاهی به خانم مهرانی می‌اندازم. چشم‌های مهربونش بینمون می‌گرده و درحالی‌که به‌طرف آشپزخونه حرکت می‌کنه، با کلامی قاطع راه هر مخالفتی رو از جانب من می‌بنده:

- بچه‌ها میرم شام بار بذارم. دیگه اما و اگر نداره.

کیانمهر به‌محض رفتن خانم مهرانی گوشیش رو در میاره و مشغول میشه. نگاهی به چهره‌ش می‌اندازم. چقدر روزگار آروم و شادی داره؛ اما من پر از غلغله و التهابم. کاش کیانمهر برای لحظه‌ای می‌فهمید موندن توی این خونه چقدر برام سخت و دردناکه؛ دیدن صورت مهربون خاله، چهره‌ی معصوم بارانا، همه‌ی اینا من رو می‌ترسونه، عذابم میده.

با بلندشدن صدای در، سر کیانمهر از گوشی بیرون میاد و رو به خانم مهرانی میگه:

- شما زحمت نکشید. کیاراد الان میره در رو باز می‌کنه.

- چی گفتی پسرم؟ کی؟

- هیچی مادر، کیاراد میگه الان میرم، شما زحمت نکشید.

خشمگین نگاهش می‌کنم. گوشیم رو روی زمین می‌ذارم. با دیدن حالت چهره‌م ادامه میده:

- کار خیره، خدا رو خوش میاد این مادر با پای ناقصش بره در رو باز کنه؟ بدو برو طرف پشت در خشکید!

بهت‌زده از این حجم پررویی، از جام بلند میشم و سمت در حیاط راه میفتم. با بازکردن در چهره‌ی مات دختری پشت چهارچوب نقش می‌بنده. سریع سلام می‌کنم، یه‌کم از بهت اولیه خارج میشه. سرش رو پایین می‌اندازه و با متانت جواب سلامم رو میده. نگاه گذرایی به صورت بانمکش می‌اندازم، خرمایی نگاهش عجیب شبیه نگاه‌های اون مرده.

بعد از احوالپرسی، هم‌گام باهم وارد خونه می‌شیم. کیانمهر با دیدن بارانا از جا بلند میشه و گل از گلش می‌شکفه.

- به‌به آبجی کوچیکه! احوال شما؟ امسال دوست، پارسال غریبه! اوضاع درس و دانشگاه چطوره؟

بارانا با کمی خجالت جواب میده:

- سلام آقاکیانمهر، از احوالپرسیای شما مشغول گذران زندگی هستیم. شما خوب هستید؟

- به‌به، به‌به! ماشالله زبونتون هم روزبه‌روز ورزشکار‌تر میشه به‌سلامتی!

لبخند ملیحی می‌زنه و گونه‌هاش گل می‌اندازه و با عذرخواهی سمت اتاق خودش میره. بعد از رفتن بارانا به کیانمهر تذکر میدم سر‌به‌سر این دختر نذاره.

شام آماده میشه و بارانا به مادرش کمک می‌کنه تا سفره چیده بشه که من هم به قصد کمک از جا بلند میشم. هرچند خانم مهرانی و دخترش اصرار می‌کنن که شما بشینید و زحمت نکشید؛ اما باز هم به کمک‌کردن ادامه میدم. خطاب به خانم مهرانی میگم:

- باور کنید این‌جوری خودم هم راحت‌ترم.

سفره که چیده میشه، بالاخره سر کیانمهر هم از گوشیش بیرون میاد و شروع به چشم‌گردوندن می‌کنه.

- به‌به چی می‌بینم! بهشته! گیس‌گلابتون چه کردی؟!

خانم مهرانی پارچ دوغ خونگی رو جلوی ما قرار میده.

- هرچی می‌خواید بردارید پسرا. من این غذا‌ها رو به نیت شما درست کردم، مگه می‌ذارم تموم‌نشده از اینجا برید!

کیانمهر با چهره‌ای خندان نگاهش رو به غذا‌ها می‌دوزه.

- ممنون مادر. چشم می‌خوریم. کیاراد چه می‌فهمه مزه‌ی غذاخوردن یعنی چی! آروم‌آروم یه چیکه لقمه می‌ذاره دهنش، بیست دقیقه هم طول می‌کشه تا به مرحله قورت‌دادن برسه.

شاید کیانمهر راست میگه. من مدت‌هاست که نمی‌تونم طعم غذا رو حس کنم، قوه‌ی حس‌کردن و لـ*ـذت‌بردنم پشت حاله‌ای از حس‌های تلخ پنهون شده. این‌همه غذا‌های لذیذ هست؛ اما هیچ‌ کدوم برای من طعمی نمیده. نمی‌دونم روزگار باعثش شد یا... ما آدم‌ها هیچ‌وقت چیزی رو فراموش نمی‌کنیم. فقط بعد از مدتی بهشون عادت می‌کنیم و مثل روز‌های اول از تکرارش نفسمون بند نمیاد، دست‌ودلمون نمی‌لرزه. اما این روزگار خیلی با من بد تا کرده، بد تا کرده که هنوز درد‌هام عین روز اول تازه‌ست، عین روز اول پس گلوم چنگ انداخته و رهام نمی‌کنه.

- الو الو آنتن نمیده؟ کجا رفتی باز برادر کیاراد! من در میان جمع و دلم جای دیگرست.

با صدای کیانمهر حواسم جمع میشه. بی‌اراده لبم رو می‌گزم. دهانش رو به گوشم نزدیک می‌کنه و آهسته لب می‌زنه:

- غذات رو بخور، یخ کرد.

نگاهم به بارانا میفته. ساکت و آروم سر جای خودش نشسته. سنگینی نگاهم رو حس می‌کنه و دستی به لباس سبزرنگش می‌کشه.

- ایام به کامه باراناخانم؟ وضعیت درس و دانشگاه چطوره؟ همه‌چی خوب پیش میره؟

- بله خوبه، خدا رو شکر درس و دانشگاه هم خوب می‌گذره.

لبخندی می‌زنم و سعی می‌کنم با نگاهم، اطمینان و رضایت رو به قلبش بریزم.

- چه عالی! راستی رشته‌تون ادبیات نمایشی بود، درسته؟

- بله.

قاشقم رو توی ظرف سالاد فرو می‌برم و قبل از به دهان بردن سرم رو پایین می‌اندازم و زمزمه می‌کنم:

- ان‌شاءالله موفق باشید! اگه کمکی هم از من بر میاد بگید، من دریغ نمی‌کنم.

- دست شما درد نکنه، لطف دارید.

خانم مهرانی سرش رو بالا میاره. سینی برنج رو به‌طرفم می‌گیره.

- خدا خیرت بده پسرم! خیلی کمکمون کردی و هوامون رو داشتی. بردار مادر، کم کشیدی.

دلم می‌گیره؛ ولی به روم نمیارم و با لبخند کنترل‌شده‌ای میگم:

-‌ خواهش می‌کنم.

کیانمهر که حوصله‌ش ازین گفت‌وگو‌ها سر رفته نگاهی کلی می‌اندازه.

- مادر تشکر لازم نیست، وظیفه‌شه.

بعد از چایی خوردن، بالاخره با رضایت کیانمهر از جا بلند می‌شیم. خداحافظی گرمی می‌کنیم و به‌سمت خونه راه می‌افتیم. با یه دست فرمون رو می‌گیرم و دست دیگه‌م رو کنار چونه‌م می‌ذارم. کیانمهر نگاهی به صورتم می‌اندازه و سکوت چنددقیقه‌ایِ بینمون رو می‌شکنه:

- کیاراد!

- بله؟

سنگینی نگاهش رو روی نیم‌رخم حس می‌کنم. دستم رو توی مو‌هام فرو می‌برم که لب باز می‌کنه:

- نمی‌خوای بهم بگی ماجرا چیه؟

- ماجرای چی؟

نفس‌هاش با حرص به بیرون پرت میشه. بی‌اعصاب و تأکیدوار زمزمه می‌کنه:

- خودت رو به اون راه نزن کیا.

- چیز خاصی نیست.

آخه انتظار داری چی بهت بگم؟! اصلاً چطوری می‌تونم بگم؟ فکرکردن بهش هم دیوونه‌م می‌کنه، داغونم می‌کنه. آخ نپرس کیان! چیزی نپرس. بعضی حرف‌ها گفتنی نیست برادرم، آدم توان بیان‌کردنش رو نداره. بعضی حرف‌ها خود درده داداشم، وقتی بخوای ازشون حرف بزنی مثل خنجر میشن و قلبت رو زخمی می‌کنن. هم‌خونم واژه‌ها گاهی خیلی غریب میشن، بیانشون درد میشه و به سـ*ـینه‌ت می‌کوبه. پلک‌هام رو برای لحظه‌ای روی هم فشار میدم، نفس عمیقی می‌کشم و افکار سربازکرده‌م رو جمع می‌کنم. سکوت سنگینی بینمون حاکم شده. راستی چرا کیان به این پرحرفی وقتی من توی فکر فرو میرم و مثل الان حالم بد میشه سکوت می‌کنه؟ یعنی میشه این‌طوری برداشت کرد که داره م رنو درک می‌کنه و حالم رو می‌فهمه؟

به آخرین دوربرگردون می‌رسیم. راهنما می‌زنم و فرمون رو می‌چرخونم. چند دقیقه بیشتر نمی‌گذره که جلوی در خونه می‌رسیم. پرگاز فرمون میدم و درست جلوی دروازه، پام رو با قدرت روی ترمز فشار میدم و ماشین با تکون سختی می‌ایسته. کیان پیاده میشه و با غر‌غر میگه:

- آخه چند بار بگم پدر من! این در لامصب رو عوض کن. توی عصر پیشرفت و تکنولوژی آیا این صحیحه که من همچنان مجبور باشم پیاده بشم و در باز کنم؟

ماشین رو توی پارکینگ بزرگی که بابا زیر عمارت ساخته، می‌ذارم و به در خونه نزدیک میشم. خونه‌ای که سال‌هاست برای من یادآور خاطرات تلخ و عذاب‌آور روزگارمه؛ اما برای بقیه خونه‌ی زندگیه، جایی که هرگز نمی‌تونن ازش دل بکنن. از وقتی که مامانم ناگهانی رفت، اوضاع برای من خیلی سخت‌تر شد. تحمل این اتاق‌ها و تداعی خاطرات توی لحظه‌هام جون گرفت و زیاد شد؛ اما کسی باز هم به خواسته‌ی من اهمیت نداد و شدم آدمی که فقط به عادت‌های تلخ زندگیش خو گرفت، البته خوگرفتن که چه عرض کنم!

سوئیچ به دست به‌سمت در عمارت مهردادیان‌ها حرکت می‌کنم و کیانی رو می‌بینم که هنوز دم در منتظره و داخل نرفته.

- کیانمهر چرا داخل نمیری؟

- اِ اومدی؟ بیا که بدبخت شدیم رفت.

- چی شده مگه؟

- امشب که بیرون بودیم اصلاً یادت بود باید به سلطان خبر می‌دادیم؟

- گفتم که بهش بگو.

با چهره‌ای جمع شده و به تمسخر میگه:

- نه تو رو خدا زحمتت شد! خوب شد گفته بودی! حالا میگی چی‌کارکنیم؟

با آرامش سوئیچ رو توی دستم جابه‌جا می‌کنم.

- هیچی. یه جوری میگی انگار چی شده. خیلی راحت می‌ریم توی اتاقمون. بیا بریم. تازه اون این‌قدر اسیر آرزو شده که بعید می‌دونم اصلاً فهمیده باشه ما نبودیم.

پوفی می‌کشه و چشم‌هاش رو با حرص به صورتم می‌دوزه.

- نه دیگه برادر من اشتباهت همین‌جاست، خیلی خوب هم حواسش هست و الان غلط نکنم با شمشیری چیزی کشیک می‌کشه بهمون حمله کنه.

- باشه پس بیا.

آروم و یواش در رو باز می‌کنیم. بعد طی کردن سالن بدون ایجاد کوچک‌ترین سروصدایی از پله‌های مارپیچ عمارت بالا می‌ریم. این قسمت رو خیلی دوست دارم؛ چون دید مستقیمی به خود سالن، محل نشستن‌های خونوادگی، آشپزخونه و در ورودی داره. از هر پیچش که عبور کنی یکی از قسمت‌ها رو می‌بینی. معماری این خونه اثر دست‌های هنرمند باباست. نقشه‌هاش همیشه بی‌نظیر و اعجاب‌آوره. دم در اتاق‌خواب من می‌رسیم. نگاه کارشناسانه‌م رو به نیم‌دایره‌ی اتاق‌ها می‌اندازم. شیش سوئیت کامل در کنار هم جوری قرار گرفتن که با باز کردن هر‌ کدوم از در‌ها به بقیه‌ی اتاق‌ها مسلط میشی. این‌همه دقت و زیبایی فقط یه خالق توانمند احتیاج داره و هرکسی از پسش برنمیاد. کیانمهر از سکوت ایجاد شده خسته میشه و خیلی آروم سرش رو به گوشم نزدیک می‌کنه.

- این هم کار اون آرزوی گوربه‌گوریه. بابامون رو چیزخور کرده، وگرنه بابای من یکی که همیشه عین عقاب حواسش به بچه‌هاش بود. میگم نکنه حامله‌ای چیزی شده و بابا بوی بچه‌ی جدید به دماغش خورده که ما رو یادش رفته؟

صدایی از پشت سرمون میاد، کیانمهر عین جن‌زده‌ها دو متر به هوا می‌پره. بابا مثل همیشه نگاه مقتدر و عمیقش رو به کیانمهر می‌دوزه.

- نه پسر! خبری نیست.

کیان ترسیده، آب دهنش رو قورت میده و دستش رو از قلبش برمی‌داره.

- ای پدر من! خب اگه می‌خواستی اول من رو بکشی بعد جام جانشین بیاری دیگه این کارا چیه؟

اخم نگاه بابا، خط‌ونشون محکمی برای هر دوی ماست.

- دوتا برادر تا این وقت‌شب کجا بودید که گوشیاتون هم از کار افتاده بود و نتونستید خبرم کنید؟

برای لحظه‌ای نگاه جدی کیانمهر رو حس می‌کنم. روش رو به‌طرف بابا برمی‌گردونه و انگشت اشاره‌ش رو سمت من می‌گیره.

- همش تقصیر این مردکه بابا!

ناگهان رو به من می‌کنه و با حالت زنونه‌ای ادامه میده:

- الهی خیر نبینی! الهی گوشیت از کار بیفته رنگ حوریای داخلش رو نبینی!

دوباره لحن بیانش جدی میشه و رو به بابا با مظلومیت ادامه میده:

- بابا همه‌ش تقصیر این بی‌خیره. این من رو اغفال کرد. به خدا هر چی بهش گفتم مردک بیا بریم بابای دلبندم دل‌تنگ میشه گوش نداد. من رو به‌زور نگه داشت.

بهت‌زده و با دهنی باز به حرف‌های کیانمهر گوش میدم. قبل از اینکه بتونم حرفی بزنم بابا نگاه خشمگینش رو به صورتم می‌اندازه و میگه:

- سال‌ها تنهایی بزرگتون کردم. بعد از فوت مادرتون همه‌ی تلاشم رو کردم که شما‌ها زندگی خوبی رو تجربه کنید. حالا به هر دلیلی انتظار داشتم مفهوم نگرانی من رو بفهمید و حداقل با یه پیامک خبرم کنید؛ ولی...

حرفش رو می‌خوره و کیانمهر سرش رو پایین می‌اندازه. بابا نگاه عمیق و پرحرفی به هردوی ما می‌اندازه و بی‌حرف ازمون دور میشه. بابا راست میگه، بعد از مامان خیلی برای زندگیمون تلاش کرد. با یادآوری زحماتش شرم پشت نگاهم خونه می‌کنه.

- دهنت رو ببند مگس توش رفت.

یکه می‌خورم و به‌سمت کیانمهری برمی‌گردم که پشت‌سرم وایستاده، دهنش رو دقیقاً نزدیک گوشم گذاشته و هرم نفس‌هاش قلقلکم میده. از گوشه‌ی چشم نگاهش می‌کنم.

- دیدی بابا چی گفت کیانمهر؟

دستش رو پشت گوشش می‌بره و در حین خاروندن میگه:

- نه کر بودم!

ابرو‌های پرپشتم رو توی هم فرو می‌برم.

- مسخره می‌کنی؟

نیش بازش به چشمم طعنه می‌زنه.

- واضح نیست؟

- خیلی بچه پررویی تو به خدا! اون حرفا چی بود جلوی بابا زدی که من به‌زور تو رو نگهت داشتم، ها؟

با بی‌خیالی دستش رو توی هوا تکون میده و در حین رفتن به سمت اتاقش میگه:

- برادر! به‌جای شرمگین شدن و ابراز پشیمانی، وایستادی من رو دعوا می‌کنی! بیا برو متنبه شو.

بعد هم عاقل‌اندرسفیه‌‌وار نگاهم می‌کنه، سری به نشونه‌ی تأسف تکون میده و به‌سرعت داخل اتاقش جا می‌گیره و در سفیدش رو می‌بنده. نفس‌های پرحرصم رو با شدت بیرون می‌فرستم. در اتاق رو باز می‌کنم. چشمم به تخت سلطنتی بزرگ و مبل‌های راحتی نسکافه‌ای‌رنگم می‌افته؛ ولی الان وقت نشستن نیست. کتم رو روی رخت‌آویز قرار میدم و دکمه‌های پیراهنم رو باز می‌کنم.

بدن کوفته‌م رو روی تخت می‌اندازم و بازوم رو دور سرم می‌پیچم؛ اما هر چی می‌گذره دریغ از لحظه‌ای خواب!

امشب نگاه بابا عجیب بود. توی نگاهش نگرانی رو دیدم. روز اولی که بابا با این زن پا به خونه گذاشت، اولین چیزی که توجهم رو جلب کرد قد متوسطش بود که شاید به‌سختی تا گردن بابا می‌رسید. چشم‌های عسلی‌رنگ و نگاه طنازی داشت. نمی‌دونم با پدر من چه کرده بود که بعد اون عشق عجیب و اسطوره‌ای که به مادرم داشت، این زن رو انتخاب کرد. اون زمان چند سالی از مرگ مادرم گذشته بود. سن ما کم نبود بلکه همه‌ی ما نوجوون‌هایی رشید شده بودیم. شاید به‌خاطر همین خیلی زیاد نتونستیم با آرزو کنار بیایم! هرچند از خود من هجده سال بزرگ‌تر بود؛ اما صورتش هیچ‌وقت سنش رو نشون نمی‌داد. زخم‌خورده بود. شوهر اولش به‌خاطر بچه‌دارنشدن طلاقش داده بود.

***

روی مبل سلطنتی مخصوص آرزو می‌شینم و به بابایی که در حال میوه پوست کندنه خیره میشم. برخلاف سنش خیلی جوون و سرحاله. حتی موهاش هم زیاد سفید نشده. بابا و آرزو از این لحاظ خیلی شبیه به هم هستن. یکی از عادت‌های مهم زندگیشون ورزش درست و حساب‌شده‌ست. روزانه زمان مشخصی رو براش در نظر گرفتن و این رو میشه از هیکل خوش‌فرم و پوست چروک‌نشده‌شون تشخیص داد. همیشه این جمله رو که خطاب به خودم و کیانمهر گفته میشه زیاد می‌شنیدم «پدرتون از خود شما جذاب‌تره!»

بعد از شنیدن این جمله حس خوبی بهم دست میده؛چون به‌نظر اطرافیان، من نسخه‌ی جوون‌تر بابا هستم و بعد از من کیانمهر شباهت زیادی به بابا و طبیعتاً من داره. بابا سیب تیکه شده رو به‌طرفم می‌گیره و با لبخند مهربانی میگه:

- بخور بابا.

میوه رو می‌گیرم و بابا هم‌زمان یه تیکه‌ی مساوی از سیب رو به کیانمهرِ غرق شده در گوشی میده و به من نگاه می‌کنه.

- کیارادجان! طرحای جدید بچه‌ها رو کنترل کردی؟

- آره طرحا تکمیله. هیچ عیب و نقص خاصی هم نداره.

میوه رو توی بشقاب تیکه‌‌تیکه می‌کنه. لبخند اطمینان‌بخشی می‌زنه که از درون آروم میشم و خیار پوست‌کنده رو به‌طرفم می‌گیره. به ساعت نگاه می‌کنم، نُه شب رو نشون میده. سرم رو به‌سمت کیانمهر برمی‌گردونم و می‌پرسم:

- دیر شد کیانمهر، نمی‌خوای بگی کیاچهر ساعت چند قراره بیاد؟

بدون نگاه کردن و کنار گذاشتن گوشیش با بی‌خیالی حرص دربیاری زمزمه می‌کنه:

- نگران نباش برسه در می‌زنه!

به نشانه‌ی افسوس دستم روی پیشونیم می‌ذارم و سرم رو تکون میدم. بابا با تعجب به مکالمه‌ی بین ما گوش میده و لبخند نا‌محسوسی گوشه‌ی لب‌هاش می‌نشینه.

بعد از دقایقی انتظار کشیدن و بی‌تابی زیبا و پدرانه‌ای که از چهره‌ی بابا پیداست، ناگهان زنگ خونه به صدا در میاد. کیانمهر به‌سرعت از جا بلند میشه و به‌طرف آیفون میره.

- اِ اینکه نرگسه!

نگاه متعجبی بین من و بابا ردوبدل میشه. کیانمهر به‌طرف در ورودی خونه راه می‌افته و با خنده در رو باز می‌کنه، هم‌زمان بابا می‌پرسه:

- نرگس کیه پسر؟ کدوم همسایه؟

کیان سرش رو به‌طرف بابا برمی‌گردونه. می‌خنده و بدون حرف در سفید بزرگ طرح‌دار عمارت رو نیمه‌باز می‌کنه. لحظه‌ای طول نمی‌کشه که در باز میشه و کیانمهر با سرعت خودش رو توی بغـ*ـل فرد پشت در، پرت می‌کنه.

بابا با حیرت به راهرو نگاه می‌کنه که صدای خنده و سلام پرشور کیاچهر بلند میشه.

- سلام بر اهل منزل! بیاید که عزیز سفرکرده‌تون برگشت.

بابا پرشور و حرارت به‌سمتش گام برمی‌داره. دو دستش رو حصاری برای تن خسته‌ی کیاچهر می‌کنه. بـ*ـوسـه‌ای به پیشونیش می‌زنه.

- خوش اومدی پسرم.

کیاچهر به‌طرف من میاد. گرم و صمیمی من رو به آغـ*ـوش می‌کشه. دل‌تنگی رو از تک‌تک اجزا و رفتارش حس می‌کنم. خودش رو روی مبل می‌اندازه و «آخیش» پرسروصدایی میگه.

- چه خبرا؟ اوضاع امن و امانه؟ همه‌چیز سر جاشه؟ آدما همون آدمای سابقن؟

کیامهر با خنده‌ی سرخوشی میگه:

- یواش برادر! ترمز بگیر. همه‌چی امن و امانه.

- اگه تو هم این‌قدر از اینجا دور بودی الان مثل من ترمز می‌بریدی.

کیاچهر از جا بلند میشه و با گفتن «شام چی داریم» به‌طرف اتاقش میره تا لباس عوض کنه. من و کیانمهر سمت میز غذاخوری فیروزه‌ای می‌ریم تا شام رو گرم کنیم و میز رو بچینیم. کیانمهر با غر‌غر سر تکون میده و بشقاب‌ها رو برمی‌داره.

- ای خدا شانس رو ببین! دقیقاً همون روزی که قراره کیاچهر بیاد مریم‌خانم میره روستا دیدوبازدید.

نگاه بی‌خیالی بهش می‌اندازم و در حین برداشتن قابلمه مشکی طرح جدید آرزو زمزمه می‌کنم:

- خب حالا قله‌ی اورست رو که نمی‌خوای فتح کنی! اصل کار گرم کردن غذاست که اون هم منِ ازخودگذشته دارم انجام میدم.

لبخندی می‌زنه و زمزمه می‌کنه:

- میگم خدا رو شکر این نامادری سیندرلا امشب نیست؛ وگرنه الان کی حال داشت این رو تحمل کنه.

- باید به جون مادرش دعا کنی.

خنده شیطونی می‌کنه و میگه:

- تا باشه از این بیماریا!

می‌خندم. به‌سمتی که بابا نشسته و حواسش به اخباره نگاه می‌کنم و میگم:

- نگو که بابا بشنوه تو کوچه‌ای.

صدایی از پشت سرمون میاد.

- خوب باهم خلوت می‌کنید.

کیاچهر می‌خنده و به ما نگاه می‌کنه، کیانمهر سریع صداش رو پایین میاره و با پچ‌پچ میگه:

- وقتی شما داشتی اونجا با لعبتا سر می‌کردی، من و این کیاراد بدبخت به همین چیز‌ا دلمون خوش بود.

کیاچهر با نیش بازشده‌ای میگه:

- ای جونم داداش!

بین حرفشون می‌پرم و زیر گاز رو خاموش می‌کنم.

- اونجا اوضاع چطور بود؟ با بیمارستانی که قرارداد داشتی چی‌کار کردی؟

کیاچهر تیکه‌ای از ترشی رو تو دهنش می‌ذاره و رو به ما جواب میده:

- صبر کردم اول زمان قرارداد تموم بشه، بعد کار‌ای اومدن رو انجام دادم.

کیانمهر بشقاب‌های توی دستش رو تقریباً روی میز پرت می‌کنه.

- دیگه نمی‌خوای برگردی؟

کیاچهر سری تکون میده.

- هرچی منتظر موندم کیاراد بیاد که نیومد. من هم راستش تنهایی برام سخت شده بود. هر روز صبح تا غروب باید کار می‌کردم و شب خسته و کوفته می‌خوابیدم. زندگیم روال تکراری رو طی می‌کرد.

- ولی تو که تنها نبودی!

سرش رو بالا میاره و با چشم‌هایی که حاله‌ای عجیب گرفته نگاهم می‌کنه. برای لحظه‌ای رگه‌های قرمز دور سبزی نگاهش رو می‌بینم. حرفی نمی‌زنه، سری تکون میده و بدون هیچ جوابی قاشق رو توی بشقاب رها می‌کنه و از آشپزخونه بیرون می‌زنه. کیانمهر نگاه سؤالیش رو به چشم‌های متعجبم می‌دوزه. شونه‌ای بالا می‌اندازم و سرش رو به دو طرف تکون میده. هردو از این رفتارش متحیر شدیم. بابا تلوزیون رو خاموش می‌کنه و با گام‌هایی آهسته بهمون نزدیک میشه و پشت میز می‌نشینه.

- کیاچهر کجاست؟

نگاهی بین من و کیانمهر ردوبدل میشه که از نگاه تیز بابا دور نمی‌مونه. بدون حرف از جا بلند میشه و چند دقیقه‌ی بعد با کیاچهر برمی‌گرده. شام با خنده و شوخی‌های کیانمهر صرف میشه. بعد از چند سال دور هم جمع می‌شیم و روی مبل‌های سالن می‌نشینیم. کیاچهر شروع به تعریف کردن و پرس‌وجو از همه‌ی اتفاقات مدت اخیر می‌کنه و بعد از باخبرشدن از اوضاع کل فامیل و شرایط مملکت، تصمیم به خوابیدن می‌گیره.

***

قدم‌هام رو محکم و با صلابت برمی‌دارم. سکوت صبحگاهی با صدای برخورد کفش‌هام به سرامیک می‌شکنه. نگاه‌های چند نفر از بچه‌های شرکت به‌سمتم جلب میشه. با سر پاسخ سلام‌های پرتکرار‌شون رو میدم و به در اتاقم نزدیک میشم. دستگیره رو فشار میدم. امروز یه‌کم هوا ابریه، اتاق گرفته‌تر از همیشه به نظر می‌رسه. دستم رو به‌طرف کلید برق می‌برم و چراغ‌ها رو روشن می‌کنم. کیفم رو روی میز قهوه‌ای می‌ذارم. نگاهی به پوشه‌های انباشته شده روی میزم می‌اندازم. یقه‌ی لباسم رو مرتب می‌کنم و سر جام می‌نشینم. تقه‌ای به در زده میشه. سرم رو بالا میارم.

- بفرمایید!

در روی پاشنه می‌چرخه. از اینجا، درب اتاق مستقیم رو به من باز میشه. صورت خندان میلاد توی نگاهم شکل می‌گیره.

- احوال رئیس سحرخیزمون چطوره؟

نگاهش می‌کنم. با لبخند کم‌جونی جواب سؤالش رو میدم. به میز زیبا و بزرگم نزدیک میشه. پوشه‌ی توی دستش رو جابه‌جا می‌کنه و بعد از نگاه‌کردن، روی میز و مقابلم قرار میده. نگاهم به برگه‌های مالی کشیده میشه. سرم رو به‌طرفش برمی‌گردونم.

- چیزی شده؟

نگاهش رنگ تردید می‌گیره. لب‌هاش رو روی هم فشار میده. بعد از چند ثانیه مکث جواب میده:

- یه چیزی این وسط درست نیست. اینا با هم هم‌خوانی ندارن!

- یعنی میگی...

سرش رو به نشانه‌ی تأیید پایین می‌بره. ذهنم مورد حمله‌ی هجمه‌ای از سؤالات ناخواسته قرار می‌گیره. آخه چطور ممکنه؟ گوشیم زنگ می‌خوره، به شماره‌ی نوشته شده روی صفحه نگاه می‌کنم.

- سلام خانم. احوال شما؟ خوبید؟

- سلام مادر. مرسی. تو خوبی پسرم؟ داداشت خوبه؟

- ممنون، ما خوبیم و ارادتمند شما. چی شده که به ما افتخار دادین و صداتون رو شنیدیم؟

- والا چی بگم پسرم؟! این‌قدر تو بعد از رفتن بهراد به ما کمک کردی و هوامون رو داشتی برام عین پسرم شدی. حقیقتش زنگ زدم باهات مشورت کنم.

- مادر این‌جوری نگو شرمنده میشم. هر کاری انجام دادم وظیفه‌م بوده. شما برام عین مادرم می‌مونید. چه اون زمانی که بچه بودیم و شما نگران من و بهراد بودید و از اون آش‌های خوش‌مزه‌تون به ما می‌دادید، چه الانی که بهراد نیست و من افتخار بودن در کنارتون رو دارم.

- عزیزمی مادر! ان‌شاءالله عاقبت به‌خیر باشی و به هر چی آرزو داری برسی.

با شنیدن این حرف دلم می‌گیره؛ اما سکوت می‌کنم. خانم مهرانی به حرف‌زدنش ادامه میده:

- مادر این دختر من جدیداً قصد کرده به پیشنهاد دوستش توی شرکتی مشغول به کار بشه. خودش حرفش اینه می‌خواد مستقل باشه؛ اما من نگران درس و آینده‌شم. از طرفی هم جامعه محیط امنی برای دختری با این سن‌وسال نیست و دختر من هم از اول توی محیط خونه و زیر حمایت ما زندگی کرده، ساده‌ست و می‌ترسم آسیب ببینه. من زیاد موافق نیستم؛ اما می‌ترسم مخالفت کنم و دلش از من برَنجه. وضعیت مالیمون خدا رو شکر بد نیست، هنوز اون تتمه‌ی باقی‌مونده از شراکت هست و پول توی بانک هم اون‌قدری هست که بتونیم با سودش زندگی کنیم. از طرفی هم این بنده خدا آقای حسینی بعد هر برداشت شالی، قسمت ما رو به حساب واریز می‌کنه، خدا رو شکر روزگارمون می‌گذره؛ ولی کله‌ی این دختر باد داره و من نگرانم. از دار دنیا همین یه دختر برام مونده. تو نظرت چیه؟

- والا چی بگم مادر؟ حتماً که شما هم از من باتجربه‌تری و هم نگران‌تر؛ اما من فکر می‌کنم خود این کار کردن و مستقل شدن چیر بدی نباشه و اتفاقاً اینکه می‌گین حمایت پدر و برادر نداره باعث میشه بگم بد نیست بذارید زیر سایه‌ی شما وارد محیط اجتماع بشه. فرصت تجربه کردن رو پیدا کنه و یاد بگیره چطور میشه گلیمش رو از آب بیرون بکشه. ما می‌تونیم با رفتن به محیط کارش و صحبت با صاحب اونجا از محیط کاریش مطمئن بشیم و با حمایتمون کمک کنیم تا استقلال مالی و استقلال روحی پیدا کنه و به خودش متکی بشه.

- یعنی تو موافقی مادر؟

- شما راضی نباشید هرگز! ولی من به‌عنوان پسرتون پیشنهاد می‌کنم بیشتر روی این قضیه فکر کنید، بیشتر کمکش کنید روی پای خودش ایستادن و مهارت زندگی توی اجتماع رو یاد بگیره و به خودباوری برسه.

آروم و بی‌صدا پام رو روی سرامیک‌های طرح چوب شرکت می‌کشم.

- میگم مادر می‌خوای تو یه دور با خودش هم صحبت کن، ببین هدفش برای آینده و زندگیش چیه و با چه انگیزه‌ای می‌خواد سر کار بره؟ ببین چقدر توی تصمیمش مطمئنه؟ یه‌کمی هم از راه و چاه محیط کاری و اجتماع واسه‌ش حرف بزن که اگه بنا به سر کار رفتن شد یه چیزایی دستش بیاد. باشه کیارادجان؟

کمی به جلو خم میشم و در حین پاکشیدن زمزمه می‌کنم:

- چشم مادر! حتماً بهش زنگ می‌زنم. اگه شما اجازه بدین بریم بیرون و باهاش همون‌جا حرف بزنم.

- چشم‌ودل‌پاکیت رو سال‌هاست که ثابت کردی. عین پسرم به تو اطمینان دارم.

بعد از ردوبدل کردن تعارفات معمولی خداحافظی کردیم. به اتاقم برمی‌گردم. سر میلاد تا گردن توی دفتر حساب‌های شرکت خم شده، با ورودم سرش رو بلند می‌کنه که میگم:

- میلاد من مطمئنم داره یه اتفاقایی توی این شرکت میفته.

ناباور نگاهم می‌کنه.

- چه اتفاقایی؟

برای تأکید بیشتر به چشم‌هاش خیره میشم و درست مقابلش دست‌هام رو به میز تکیه می‌زنم.

- خودت رو به اون راه نزن. خوب می‌دونی از چی دارم حرف می‌زنم.

نفس کوتاه اما بلندی می‌کشه و کمی از حصار تیز چشم‌هام دور میشه.

- چی بگم والا؟! تو بدبین شدی کیاراد.

روی صندلی چرمی مشکی، قهوه‌ایم می‌نشینم.

- میلاد تو دیگه این حرف رو نزن، کی تا حالا دیدی من بی‌دلیل به چیزی مشکوک بشم؟

- باشه کیا! من همه‌ی توانم رو به کار می‌گیرم و دوباره از ابتدا حسابا رو بررسی می‌کنم. این دو‌تا حسابدار جدید به نظر بچه‌های بدی نمیان؛ ولی خب از قیافه‌ی آدما هم نمیشه قضاوت کرد.

برگه‌ها رو جمع می‌کنه. یه طرف دستم رو به صندلیم تکیه میدم و تیز نگاهش می‌کنم و قاطعانه میگم:

- برعکسِ تو، من فکر می‌کنم کار بچه‌های قدیم باشه. هیچ‌کس نمی‌تونه این‌قدر بی‌عیب‌ونقص و بدون کم‌ترین جلب توجهی کار کنه، مگه اینکه از قدیمیا باشه و به راه‌وچاه آشنا.

ابرو‌هاش رو بالا می‌اندازه.

- نمی‌دونم. من که گیجم.

دست از گمانه زدن برمی‌دارم و رو به میلاد میگم:

- تو بیشتر بررسی کن و بعد از حساب‌کتاب‌کردن خبرم کن. از این ماه باید خیلی حواسمون رو جمع کنیم. گرفتن دزد از گفتن به بقیه واجب‌تره. مواظب باش کسی تو شرکت بویی نبره تا طرف با آرامش به کارش ادامه بده.

در حین رفتن به مبل‌های چیده شده‌ی دو طرف اتاقم نگاه می‌کنه و میگه:

- من همون کاری رو که می‌خوای انجام میدم. تو هم نگران نباش طرف حتماً نیازمند بوده؛ وگرنه الان کسی این‌جوری...

مفهوم سکوتش رو می‌فهمم و خوب می‌دونه نیازی به ادامه‌ی جمله‌ش نیست. با یه خداحافظی کوتاه به اتاق کارش میره.

***

نقشه‌ها و حساب‌های این ماه رو برمی‌دارم و به‌طرف اتاق بابا میرم. نگاهم به جای خالی منشی می‌افته و سکوت عجیب سالن مدیران من رو به فکر می‌بره. کیانمهر که حتماً رفته به راهروی اصلی و اتاق نقشه‌کشی رفته و بابا هم...

در باز اتاقش، توجهم رو جلب می‌کنه. نقشه‌ها رو توی دستم جا‌به‌جا می‌کنم و جلو میرم. صدای پچ‌پچ‌هایی توجهم رو جلب می‌کنه. از در قهوه‌ای و باز اتاق بابا، صدا‌ها به گوش می‌رسه. بی‌اراده قدم‌هام رو بی‌صدا برمی‌دارم و به در نزدیک میشم. صدای آشنایی توی گوشم به صدا در میاد.

- می‌خوای چی بهش بگی؟

جواب آهسته و بی‌خیال بابا قلبم رو آروم می‌کنه.

- چطور؟

- بالاخره که یه روز باید بفهمه. تا کی می‌خوای پنهان کنی؟ ممکنه یه روز همایون برگرده، اون‌وقت چی می‌خوای جوابش رو بدی؟

صدای کلافه‌ی بابا، سکوت چند ثانیه‌ای بینشون رو می‌شکنه:

- بس کن جمشید! اگه می‌خواست برگرده و براش مهم بود تا حالا برمی‌گشت.

صدای خشمگین و برنده‌ی جمشید توی گوشم زنگ می‌زنه.

- هر کی ندونه من که یادمه تو با همایون چه کردی!

صدای بابا کنترل شده‌ست؛ اما در جوابش می‌غره:

- چی‌کار کردم؟ ها؟

- تو عزیز‌ترین آدم زندگیش رو ازش گرفتی. فکر نکن بی‌خبرم. همون روزا از خودش شنیدم.

حس می‌کنم پوزخندی روی صورت بابا نشسته. لحظه‌ای سکوت می‌کنه و بعد ادامه میده:

- همایون با حماقت خودش این کار رو کرد...

قدم‌های جمشید باعث میشه کمی جابه‌جا بشم و بیشتر پشت در فرو برم.

- بعدش خواست درستش کنه؛ ولی تو نذاشتی.

- من فقط...

- تو چی؟

حس شرم از این فال‌گوش ایستادن باعث میشه دستم به کناره‌ی آهنی در بخوره و صدایی ایجاد بشه که متعاقباً خودم رو به ندیدن می‌زنم و وارد میشم. نقشه‌ها و دفتر حساب مالی رو تحویل میدم و جلوی سکوت معنا‌دار آقاجمشید و چشم‌های حیرون بابا از اتاق خارج میشم. درمورد چی داشتن حرف می‌زدن که با اومدن من از جا پریدن و حرف‌هاشون به سکوتی عمیق تبدیل شد و نگاه حیرون بابا و برق چشم‌های جمشید شونه‌م رو سنگین کرد؟

سرکشی شرکت با سؤال‌هایی بی‌جواب تموم شد و بدون فرصت تجزیه‌وتحلیل، با یادآوری قرار‌هام به‌طرف بانک می‌رونم. از شانس خوبم خلوته و کار‌ها با سرعت خوبی انجام میشه. از بانک بیرون میام. به ساعتی مچیم نگاه می‌کنم. چند دقیقه بیشتر زمان برای رسیدن به محل قرار ندارم. با سرعت توی ماشین می‌شینم و حرکت می‌کنم.

از دور می‌بینمش، موقر و سنگین منتظر ایستاده. چهره‌ی خوبی داره، سفید و ظریفه؛ اما نگاهش برام عجیبه. همیشه با حالت خاصی نگاهم می‌کنه؛ اما هنوز نتونستم متوجه‌ی نوع حالت‌هاش بشم. بهش نزدیک میشم. متوجه‌ی حضورم میشه و با لطافت خاصی به‌طرف ماشین حرکت می‌کنه، سوار میشه و بعد از احوالپرسی‌های معمول به محل کافی‌شاپ می‌رسیم. فضای داخل کافی‌شاپ آرامش‌بخش و خلوته. گوشه‌ای رو برای نشستن انتخاب می‌کنم و بعد از سفارش دادن با لبخند آرومی شروع به حرف زدن می‌کنم.

- خب باراناخانم! اوضاع و احوال چطوره؟

با لبخند ملیحی جواب میده:

- خدا رو شکر همه‌چیز روبه‌راهه.

- رشته‌ت چطوره؟ سخت نیست؟

سرش رو پایین می‌اندازه و معصومانه میگه:

- سخت که هست؛ ولی من دوستش دارم و با علاقه ادامه‌ش میدم.

- آفرین! این فوق‌العاده‌ست. هیچی بهتر از این نیست که آدم رشته‌ش رو با علاقه ادامه بده. محیط دانشگاهتون چطوره؟