رمان اولین خاطره تلخ به قلم سیاوش 68

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

یزدان بعد از یک ماه به زنش اعتراف می کنه که نمی تونه باهاش زندگی کنه؛ چون دلیل هایی برای خودش دارد.

در این بین گذشته ای وجود داره که یزدان رو از مرد بودن خودش بیزار کرده. چی باعث شده که یزدان به این حال بیفته؟

چمدونش را از دومین پله هم پایین آورد،نفس عمیقی کشید، تا شاید بغض نشسته تو گلوش نشکنه.

موهاش، پریشون روی صورتش ریخته بودند، اما، اونقدر خسته بود که حتی توان درست کردن شالش رو نداشت .

سعی کرد با دست چپش شالش رو درست کنه .

بغض لعنتیش شکست، اشکهایی که روی گونه اش روون شده بودن رو پس زد.

چشماش بدون اجازه سمت پنجره طبقه سوم ساختمون چرخیدن.

هنوز چشماش پی مرد پشت پنجره بودن.

پرده کنار رفته بود و مردی با نگاهی تلخ و تهی به اون زل زده بود.

برای اولین بار چشمای این مرد رو ابری دید. از همین فاصله هم می تونست نم چشمای سردش رو ببینه .

"کدام را باور کنم…تلخی نگاهت را.

یا نم چشمان ابریت را

تو بگو احساست کو؟

چرا این همه تلخ شدی

چشمان تهی ات تاوان کدام گ*ن*ا*ه من هستن"

چمدونش را به زمین گذاشت. دستش رو برای خداحافظی بالا آورد.

اما مرد پرده رو کشید، محو شد. حباب بود و شکست. آتش بود و خاموش شد. آب بود و یخ زد.

دسته چمدون رو تو دستش جابه جا کرد.

نگاهی به اول خیابون کرد.

زیر لب زمزمه کرد:"پیش به سوی مرگ….زندگی بدون او یعنی مرگ"

باز هم چشماش نگاهشون رو سمت پنجره دزدیدن.

اما این بار خبری از مرد پشت پنجره نبود.

در اون سوی پنجره اما مرد به دیوار کنار پنجره تکیه داده بود. سیگاری به لب داشت.

پک هاش محکم بودند؛ انگار که می خواست اگر جونی در جسم سیگار هست رو بگیره . دود غلیظ سیگار رو محکم از دهان و بینیش بیرون میداد.

آروم آروم حرکت کرد. باید می رفت. باید درک می کرد. شدنی نبود.

وقتی خودش نمی خواست نمی تونست تحمیل بشه.

غرور تو زندگیش اونقدر پررنگ نبود؛ که بخواهد خودش رو از گفتن دوستت دارم محروم کنه؛ اما می دونست نمی شد.

یعنی شدنی نبود. هر چقدر هم بگه دوستت دارم شدنی نبود.

با خودش فکر کرد، چه عروسی ام من!

عروسی که بعد از یک ماه باید به فکر طلاق باشه!

چرا؟چون مردش مرد نبود!

به سرخیابان رسید. دستش رو برای پراید زرد رنگی که به سمتش می اومد؛ بلند کرد.

ماشین توقف کرد. راننده پیاده شد. چمدونش در صندوق عقب جا گرفت. دستش سمت دستگیره در رفت؛ اما نگاهش هنوز پی مرد پشت پنجره بود.

روی صندلی نشست. در رو همراه با بسته شدن چشماش بست. سرش به عقب تکیه داده شد و با خودش گفت کاش زندگی یک سال به عقب برمی گشت!

زیر لب زمزمه کرد: کاش می شد زندگی را با مداد نوشت تا فرصتی برای جبران باشد،یا حداقل غلط گیری به آدمها می دادند تا می تونستن غلطهای خودشون رو بگیرن!

چه زود تموم شد. یعنی همه ی گریزهایش، همه دیر آمدن و زود رفتنش، همه ی نگاههای دوخته به زمین دلیلش این بود.

پوزخندی به افکار خودش زد و گفت چه زود همه چیز تموم شد!

به این یک ماه اندیشیدو به این یک سالو به جمله اخر مردش که گفت:"آره می خواستی اینو بشنوی…آره بشنو من مرد نیستم….آره مرد نیستم…برای همینه که یه ماهه دارم از زنم فرار می کنم…آره همینه"

و اون چه ناباور به مردش، به همسرش،ب ه عشقش خیره شده بود.

مردی که یک ماه زیر یک سقف با اون بود. مردی که یک ماه بود؛ که فقط سقف بالای سرشان با هم مشترک شده بود.

مردی که می گفت مرد نیست!

و باز هم صدای مرد تو گوشش طنین انداخت: وسایلتو جمع کن….و مردش که کلافه دستی به موهاش کشیده بود و با درد گفته بود من خودم اقرار می کنم…کارت راحته دادگاه زود حکم طلاقو میده….می تونی بری !

و آرومتر ادامه داده بود: اگه لطف کنی زودتر بری ممنونت میشم!

یک ساعت وسط سالن شوکه نشسته بود.

فکر همه چیزو کرده بود الی این!

چمدونشو که روبروش گذاشت؛ سر بلند کرد.

مانتو و شالشو هم روی چمدون گذاشت. به سلامتی گفت و به سمت اتاق مشترکشون، سقف مشترکشون رفت.

اتاقی که هرگز اشتراک زناشوییشان رو ندید.

با صدای راننده به خودش اومد.

-خانم رسیدیم!

کیفش رو باز کرد. چند اسکناس به طرف راننده گرفت و پیاده شد.

راننده چمدونو جلوی پاش گذاشت. تازه باورش شد؛ که انگار واقعا همه چیز قراره تموم بشه .

دسته چمدونو تو دستش جابه جا کرد و سمت در رفت.

کلید این خونه سالها همراهش بود، دست تو کیفش کرد و کلید رو به دست گرفت.

قدمی به داخل خونه گذاشت.

انگار تازه از شوک دراومده باشه، اشکهاش دوباره جاری شدن.

صدای مادربزرگ به گوشش رسید.

-خدا مرگم بده چی شده؟چرا گریه می کنی؟یزدان طوریش شده؟

نگاهش که به سمت چمدونش رسید انگار فهمید قضیه چیه.؟

با قدمهایی آروم که نشان از کهولت سنش میداد با خنده به سمتش اومد و در همان حال گفت: آخه دختر جون کی با اولین دعوا شال و کلاه می کنه برمی گرده خونه؟ مگه نشنیدی که میگن زن شوهر دعوا کنن ابلهان باور کنن!

و اون چه با حسرت با خودش گفت: ای کاش واقعا همینطور بود که تو می گفتی مادربزگ مهربونم!

روی تخت دراز کشید و جا سیگاریو روی سینه اش گذاشت. سیگار هنوز بین لبها و دستهاش بود.

پک اول…اولین قطره اشک!

پک دوم…دومین قطره!

کلافه سرجاش نشست. جاسیگاریو کنار خودش روی تخت گذاشت. سیگار رو با تموم قدرتش فشار داد و له کرد.

داد زد: لعنت بهت زندگی؛ لعنت بهت که خواب رو ازم گرفتی!

صدای زنگ گوشیش بلند شد.

اسم مهدی رو صفحه گوشیش خودنمایی می کرد.

باید جواب میداد؟چی باید می گفت؟اصلا چی داشت که بگه؟

قطع شد. اما هنوز نفس راحتی نکشیده بود؛ که دوباره صدای زنگ گوشی بلند شد.

بلند شد. .بدون اینکه گوشی رو برداره؛ با یه بسته سیگار، یه فندک و جاسیگاری به سمت سالن رفت.

به سمت سالن کوچیک خونه اش؛ خونه ای که سالها بود بهش آرامش میداد.

اما الان هیچی جز حضور افسون بهش آرومش نمی کرد.

افسونی که خودش بیرونش کرد. افسونی که اون براش کامل نبود.

اشکاش رو پاک کرد.کف سالن نشست و به دیوار تکیه داد.

چقدر زمان گذشته بود رو نمیدونست. فقط میدونست اونقدر زمان گذشته بود؛ که سالن تاریک شد و لازم بود چراغها رو روشن کنه؛ اما بدون حضور افسون روشنایی این خونه رو نمی خواست.

صدای تلفن خونه این بار بلند شد.

بدون اینکه نگاه کنه مطمئن بود؛ باز هم مهدیه. بدون اینکه زحمت نگاه کردن یا جواب دادن رو به خودش بده؛ دوشاخه رو از پریز بیرون کشید.

خسته بود، خسته!

مهدی کلافه موبایلش رو روی میز گذاشت و گفت: پس چرا جواب نمیده…افسون مطمئنی حالش خوبه؟

نگاهی به مادبزرگ و بعد مهدی انداخت. خودش هم نمیدونست حال مردش خوبه یا نه!

نگران گفت: نمیدونم !

مهدی آشفته بلند شد و گفت من میرم دنبالش. معلوم نیست این وروجک چه بلایی سرش آورده!

معترض و با بغض گفت: من کاری نکردم؛ خودش گفت دیگه منو نمی خواد!

عزیز آروم موهاش رو نوازش کرد و گفت: خب عزیز من اون یه چیزی گفته تو که نباید بلند می شدی شوهر و خونه زندگیتو ول کنی بیایی اینجا!

سیگار دیگه ای روشن و به لبش نزدیک کرد؛ اما اونقدر غرق افکارش شده بود؛ که سیگار تو همون میونه راه خاکستر و.دود شد. نگاهش به ته مونده سیگار توی دستش افتاد.

به خونه ای که بوی دود و تنهایی میداد. به نگاهی که خاکستری شده بود.

دست کشید به چشماش؛ به چشمایی که نم گرفته بودن.

آروم بلند شد. پنجره آشپزخونه رو باز کرد؛ تا هوای خونه عوض شه. تا این حس تنهایی و غربت توی خونه کم رنگ شه.

به پنجره تکیه زد. چند نفس عمیق کشید. ریه هاش انگار جون گرفته باشن؛ با ولع دنبال هوای تازه و خالی از دود بودن.

لیوانی برداشت و سمت یخچال رفت.

یخچال رو باز کرد. بطری آب رو برداشت. یاد افسون و عادتش افتاد.

افسون عادت کرده بود و شاید هم خوشش میومد که از بطری آب رو سر بکشه. بر عکس یزدان که به جز خوردن آب با لیوان هیچ شکل دیگه از خوردن آب لذت نمی برد.

قطره اشک مزاحمی رو که باز می خواست گونه اش رو تر کنه کنار زد.

لیوان آبی ریخت و یه نفس سر کشید. تازه فهمید که از ظهر تا حالا هیچی نخورده؛ وقتی خنکی آب رو حس کرد یادش اومد که امروز چقدر افسون رو اذیت کرده بود.

قسمت جلوی پیراهنش رو با دستش به بینی اش نزدیک کرد؛ باید دوش می گرفت تا از این بوی تنهایی و حسرت خودش رو دور می کرد.

سریع به سمت اتاق مشترکشون رفت؛ تا لباس برداره. در اتاق رو که باز کرد نگاهش افتاد به تخت مشترکشون؛ تختی که توی این یک ماه با آغوش باز پذیرای هردوشون بود، بی هیچ منتی.

روی تخت نشست و دستی به بالشتی که افسون طبق قول و قرار اولین روز مال خود کرده بود کشید. سمت چپ تخت مال افسون بود می گفت عادت کردم رو به دیوار بخوابم.

بلند شد. حوله اش رو برداشت و به سمت حموم حرکت کرد.

زیر دوش آب باز هم فکر کرد. بالاخره تصمیم خودش رو گرفت. همین چند ساعت کافی بود تا بفهمه نمی تونه افسون رو از زندگیش پاک کنه. افسون به واقع افسونش کرده بود.

یقه پیراهش رو مرتب کرد. مثل همیشه آستینهای پیراهنش را تا آرنج تا کرد. عطر همیشگی و تلخشو برداشت.

باید با افسون حرف میزد.

در خونه رو که بست ترسید؛ ترس از اینکه این بار افسون دیگه اونو نخواد.

به طرف ماشین پراید سفید رنگش؛ که همین شش ماه پیش خریده بود، رفت.

ماشینی که بعد از چند سال کار کردن بالاخره خریده بود.

هم یک خونه نقلی و کوچیک داشت هم یه ماشین که به قول افسون کارشونو راه مینداخت.

چی کم داشت زندگیشون؟

پوزخندی زد و ماشینو روشن کرد.

مگه زندگی فقط خونه و ماشین بود؟

باید تن به چی میداد؟به رابطه؟می ترسید؟

می ترسید به افسونش آسیب بزنه. می ترسید افسون رو از دست بده؛ اما اینجوری از دست دادنش رو هم نمی تونست تحمل کنه!

دست برد سمت گوشیش. روشنش کرد. .شماره افسون رو گرفت.

هنوز بوق اولو کامل نشنیده بود؛ که جواب داد: یزدان؟

صداش بغض داشت. بغضی که یزدان رو داغون تر می کرد.

-سلام افسونم خوبی؟

به یک باره صدای گریه و هق هق افسون تو گوشی پیچید.

و بعد صدای مهدی که می گفت: چی شده افسون؟اتفاقی افتاده؟

هنوز چند ثانیه نگذشته بود؛ که صدای مهدی توی گوشی پیچید: یزدان تویی؟

سعی کرد بغضش رو توی صداش گم کنه.

-سلام مهدی جان ،خوبی؟!

صدای خنده مهدی بلند شد و از اون طرف رو به افسون گفت: دختره ی دیوونه تو که ترسوندیم، یزدان جونت که سالمه!

یزدان تلخ خندید. به تلخی طعم خاطرات گذشته تلخ خندید.

یزدان: مهدی من دارم میام خونه اتون، اشکالی که نداره!

مهدی که مطمئن بود؛ دعوای زن و شوهری بوده و حل شده نخواست دخالتی بکنه برای همین گفت: پس ما برای شام منتظرت می مونیم، زود خودت و برسون!

-باشه !

تماس رو قطع کرد و گوشی رو کنارش گذاشت.

مهدی هم بعد از قطع تماس به طرف افسون برگشت و با خنده گفت: دختره دیوونه همچین زار میزد فکر کردم اتفاقی افتاده. خوب شد قبل بیرون رفتنم زنگ زد. تو هم بلند شو دست و صورتت رو بشور که شوهر جونت داره دنبالت میاد!

و با خنده ای سرخوش به سمت آشپزخونه رفت.

عزیز هم دستی به سرش کشید و با لبخندی محو که نشان از مرور خاطرات خوش گذشته بود گفت: میدونستم این دختر خودم زیادی نازک نارنجیه؛ اما نه دیگه اینقدر که با یه دعوا شال و کلاه کنه بیاد خونه ام!

بعد ب*و*سه ای به روی موهاش زد و گفت: بلند شو یکم خودت رو ترگل ورگل کن؛ که الان شوهرت می رسه!

بعد هم به دنیال مهدی راهی آشپزخونه شد قبل از اینکه مهدی بلایی سر فسنجونی که بار گذاشته بیاره. مهدی عاشق فسنجون بود. بر عکس افسون که انگار به هیچ غذایی علاقه خاصی نداشت و فقط از روی عادت غذا می خورد.

سر میز شام همه سکوت کرده بودن. از ورود یزدان نیم ساعتی ازش می گذشت.

یزدان و افسون سکوت بینشون رو نشکستن و تنها حرف رد و بدل شده بینشون یه سلام بود و بس!

مهدی و عزیز هم هر از چندگاهی نگاهی به این دو می انداختن. اما خب دخالت توی زندگی دیگران حتی اگر نزدیکترین شخص بهشون باشه؛ از ویژگیهاشون نبود.

بنابراین اونها هم سکوت کرده بودن. سکوتِ فضای خنک آشپزخونه رو فقط صدای بهم خوردن قاشق و چنگال می شکست. مهدی سرش رو بلند کرد. لقمه ای از غذای مورد علاقه اش رو به دهن گذاشت. طعم غذا همونی بود؛ کهباید باشه. زیادی شیرین نبود و این همون چیزی بود؛ که اون دوست داشت. لقمه اش رو قورت داد و نگاهی به یزدان که فقط ادای خوردن غذا رو در می آورد و بیشتر در حال بازی با اون بود انداخت.گره ابروهایش نشون از تفکر یا شاید هم اخمش بود.

نگاهش رو چرخوند سمت افسون که کنار یزدان نشسته بود. اون هم فقط چنگال رو بدست گرفته بود و دونه های پخته برنج درون بشقابش رو زیرو رو می کرد.

با خودش گفت: چی می تونه اینجوری این نو عروس و دوماد رو بهم ریخته باشه؟!

بعد از شام هم مثل همیشه تو این هوای خنک بهاری، نشستن روی تخت وسط حیاط، کنار حوض می چسبید.

افسون مشغول شستن ظروف شد. مهدی چای رو دم کرد و عزیز و یزدان روی تخت وسط حیاط در حال صحبت در مورد ماه رمضان امسال بودند. ماه رمضانی که مطمئنا توی هوای گرم تابستون سخت؛ اما با عشق بیشتری خواهد گذشت.

شستن ظرفها تموم شد. مهدی هم مشغول ریختن چای تو استکانهای کمر باریک عزیز شد. استکانهایی که نه همیشه اما گهگاهی برای یادآوری خاطرات گذشته استفاده می شدند.

مهدی: افسون؟

دستکشها رو روی شیر آب گذاشت و گفت: چیه؟

یکی یکی استکانها رو پر می کرد از چای خوش رنگ و بویی که دم شده با سماور قدیمی عزیز بود و در همون حال گفت.: یزدان دست بزن داره؟

پشت به سینک به کابینت تکیه داد و گفت: نه!

-دلت نمی خواد بگی چی شده؟

سعی کرد بخنده؛ تا برادرش فراموش کنه. خواهرش بعد از یک ماه از ازدواجش به قهر خونه اشون برگشته و فراموش کنه؛ چند ساعت بعدش یزدان بی هیچ حرفی اومده بود.

مهدی هم که فهمید خواهرش نمی خواد چیزی بگه با خنده سینی چای رو دستش داد و گفت: برو که یزدان خان حتما دلش تنگ شده.

هر دو خندیدن و به دنبال هم از آشپزخونه خارج شدند.

باز هم روی تخت کنار هم نشستن و مهدی در عجب بود؛ که امشب چرا این دو وقتی کنار هم هستن سکوت میشه؟.

چای خورده شد. استکانهای خالی در سینی قرار گرفتن.یزدان بلند شدو این یعنی وقت رفتنه.

یزدان: عزیز مهدی جان ببخشید مزاحم شدیم اگه اجازه بدین من و افسون دیگه بریم خونه؟

مهدی نگاهی به افسون که سرش رو پایین انداخته بود کرد و بعد نگاهی به عزیز که لبخندی به نشونه مشکلی نیست زد.

مهدی با خنده گفت: فقط مواظب این یه دونه آجی نازک نارنجی من باش!

خندید و گفت:نوکرشم!

بعد دستش رو به سمت افسون دراز کرد و گفت: افسون جان بلند شو!

عزیز هم که کنار افسون بود زیرگوشش آروم گفت:بلند شو دخترم، این قهر و آشتیا نمک زندگین!

افسون با خودش فکر کرد.گاهی همین دعواها نمکن و پاشیده میشن به ز خمهای کهنه، همون زخمی که یزدان گفته بود.گفته بود مرد نیست!

و افسون هنوز در معنی کردن این جمله مونده بود.

در خونه رو باز کرد. کنار ایستاد تا افسون وارد بشه و بعد هم خودش همونطور که چمدونو به دنبال خودش می کشید؛ سمت اتاق مشترکشون رفت.

افسون کمربند مانتوش رو باز کرد و اون رو از تنش کند. روسریشو از سرش کشید و م*س*تاصل به سمت اتاق حرکت کرد. تنها اتاق موجود تو این خونه.

به محض باز کردن در اتاق چشمش به یزدان افتاد. باز هم سیگار دستش بود.

این بشر انگار امروز قصد کرده بود؛ ریه هایش رو به مرز نابودی بکشه.

مانتو و روسریشو روی راحتی گوشه اتاق پرت کرد و با عصبانیت به سمتش؛ که پشت به اون رو به پنجره ایستاده بود، حرکت کرد.

با یک حرکتِ سریع سیگارو از بین لبهاش بیرون کشید و از پنجره باز اتاق به خیابون پرت کرد.

یزدان با اخم گفت: چکار می کنی؟

-تو داری چکار می کنی؟می خوای خودت رو به کشتن بدی؟

دوباره به سمت پنجره برگشت و نگاهش رو به ماه کامل وسط آسمون دوخت.

آروم و زمزمه وار گفت:کاش مردن به همین راحتی بود،کاش با کشیدن همین سیگار من تموم می کردم و خلاص!

با بغض گفت: نمی خوای حرف بزنی، یزدان چی شده؟من که امروز گیج گیج شدم!

برگشت و با پشت دستش اروم و نوازش گونه به روی گونه اش کشید و گفت:خسته ام!

افسون حیرونتر شد. نمی دونست باید حرفهای امروزش رو فراموش می کرد یا حرفهاش یک واقعیت تلخ بودند؛ که تا آخر عمر روی زندگیشون سایه می انداخت.

کنارش ایستاد و نگاهشو دوخت به آسمون. به آسمونی که یزدان بهش چشم دوخته بود.

یزدان:از بچگی عاشق خیره شدن به ستاره ها بودم!

از گوشه چشم نگاهش کرد و گفت: منم خوشم میاد به ستاره ها زل بزنم. بعد هم پر نورترینشون ر انتخاب کنم و بگم این مال منه!

این پرحرفی فقط برای فراموشی حرفهایی بود؛ که امروز گفتند و شنیدند.

تک خنده ای کرد و گفت: پرنورترین ستاره همیشه خواهان زیاد داره،سعی می کنم دنبال ستاره ای باشم که کسی سراغش رو نمی گیره!

افسون با هیجان گفت: حتما کم نورترین ستاره؟

-نه الان سالهاس که این حقه رو شده،کم نورترین ستاره هم خواهان خودش رو داره. خیلیا با فرض اینکه کسی خواهانش نیست اونو می خواد. پس اینم نه، من همیشه دنبال ستاره ایم؛ که گم شده بین این ستاره های کم نور و پرنور!

خودش رو به یزدان نزدیکتر کرد و سرش رو به شونه اش تکیه داد.

یزدان نگاهی بهش کرد و دستش رو دور شونه هاش حلقه کرد.

دوباره نگاهش رو به آسمون دوخت و گفت: میدونی که خیلی دوست دارم؟

افسون حرفی نزد؛ که باعث شد یزدان اون رو بیشتر به خودش فشار بده و بگه:کم حرف شدی یا سوالم جواب نداشت؟

- بهتره بخوابی تا صبح خواب نمونی؟

یزدان سرش رو تکون داد و گفت: سالهاس بی خواب شدم، فقط به ظاهر چشام بسته می شن!

گیج نگاهش کرد تا حرفاش رو واضحتر بگه؛ اما یزدان با هدایتش سمت تخت اجازه سوالی رو بهش نداد.

با همون لباسهای بیرون خودش رو روی تخت انداخت. افسون نگاهش کرد و با خودش گفت: من باید با کسی از حرفایی که یزدان بهم گفته بگم یا اونها رو فقط حرف فرض کنم.

سمت کمد رفت تا لباس راحتی بپوشه. لباسهاش رو عوض کرد برگشت؛ تا سمت تخت بره. مثل همه ی این یه ماه باز هم یزدان پشت به اون خوابیده بود.

حرفی نزد.سوالی نپرسید؛ باید صبح به حرفهای امروزش فکر می کرد.

پتو رو کنار زد و با فاصله کمی از یزدان روی تخت دراز کشید. با اینکه رویاش از زندگی مشترک چیزی دیگری بود. اما باز با خودش گفت. حتما چون اول زندگیمون اینجوری هستیم.

همیشه از دوستاش می شنید روزهای اول ازدواج پر از خوشی و لذتن. پر از شوق و خواستن. پر از ناز و نیاز.

با خودش گفت حتما من تصورم اشتباهه.

دختر هیجده ساله ای که از بدو تولد مادری نداشت. برادرش تنها همبازیش بود و عزیز همیشه یک مادربزرگ بود،مادربزرگی که همیشه حرمتی بینشان وجود داشت.

ذهنش به یک سال پیش پر کشید. وقتی یه روز مهدی تا ساعت یک شب هنوز، به خونه برنگشته بود و افسون و عزیز نگران راه کوچه تا خونه رو چند بار رفتند و برگشتند.

اولین دیدار یزدان مال همون موقعها بود. وقتی که ساعت یه ربع از یک گذشته بود و افسون و عزیز دم در منتظر و نگران مهدی بودند. مهدی کارمند یک بانک خصوصی بود. مهدی که تو این شهر اشنایی نداشت و تا به حال تا این ساعت بیرون از خونه نمونده بود.

گوشیش هم خاموش و این نگرانیشونو مضاعف کرده بود.

وقتی که نور چراغهای ماشینی کوچه رو روشن کردن؛ افسون به عزیز که گوشه چادرش رو به لب گرفته بود؛ نگاهی انداخت و گفت: یعنی مهدیه؟

ماشین سرکوچه نگه داشت؛ چون کوچه ماشین رو نبود . نگاهشون به قامت دو مرد افتاد. ماشین حرکت کرد و رفت؛ اما دو مرد هنوز سر کوچه بودند.

یکی خم شده و دیگری برای گرفتن اون شخص خودشو خم کرده بود.

کوچه به لطف چراغ سوخته تاریک بود و باید نزدیکتر میومدند؛ تا نوری که از خونه ها به کوچه می تابید چهره اشون رو روشن کنه.

چند قدمی که برداشتن؛ چهره اشون مشخص شد.

عزیز یا ابوالفضلی گفت و سمتشون دوید. انگار یادش رفته بود؛ که همیشه از درد پا می نالید.

دیدن مهدی تو اون حال تاب و قرارش رو گرفته بود. افسون هم شال روی سرشو مرتب کرد و به دنبال عزیز حرکت کرد.

عزیز نگاهی به اون غریبه که زیر بازوی مهدی رو گرفته بود نگاه کرد و گفت: چی شده؟

-مهدی مادر چرا دستت رو بستن؟صورتت چرا خونیه؟

یزدان گفته بود: سلام ببخشید میشه کنار برید اول ببرمش داخل خونه؟

افسون و عزیز به خودشون اومدن و از سر راهشون کنار رفتن.

مهدی هم که مشخص بود صورتش از درد جمع شده همونطور که به کمک یزدان سمت خونه حرکت می کرد رو به عزیز گفت: چیزی نیست ماشین زد بهم فرار کرد الانم که سالمم!

عزیز با دست محکم به صورتش کوبید و گفت: قربونت بشم مادر، خوبی الان؟

افسون خیره شده بود به غریبه ای که سرش رو پایین انداخته بود و مهدی رو سمت اتاقش می برد

قبل از اونها در اتاق رو باز نگه داشت تا بتونه مهدی رو به داخل اتاقش ببره.

یزدان مهدیو رو تختش گذاشت و بعد کیسه دارویی که دست راستش بود رو سمت عزیز گرفت و گفت: اینم داروهاش؛ دستورشون هم روشون نوشته شده. اگه امری ندارین رفع زحمت کنم!

عزیز تازه یادش اومده بود بپرسه این غریبه کیه؟

عزیز: ممنون مادر،از همکارای مهدی هستی؟

مهدی لبخندی زد که باعث شد کل فکش درد بگیره با این حال به روی خودش نیاورد و گفت: آقا یزدان لطف کردن منو رسوندن بیمارستان تا این وقت شب هم که مزاحمش بودم.

بعد رو به یزدان کرد و گفت: ببخشید داداش مزاحمت شدم!

یزدان با لبخند گفت: نه خواهش می کنم چه زحمتی و بعد هم بعد از کلی تشکر رفت.

رفت اما این دوستی مهدی و یزدان ادامه یپدا کرد.

مهدی که چند روز بعد ماجرا رو مفصل تعریف کرد.

گفت که بعد از تعطیلی بانک از خیابون عبور می کرده؛ که ماشینی بهش میزنه و فرار می کنه. خدا رو شکر ضربه زیاد محکم نبود و فقط باعث شکستگی دست چپش و یک مقدار خراش تو سر و صورتش میشه. اما قضیه یزدان که تو همان خیابون کارگاه نجاری داره و وقتی می بینه ماشینی که به مهدی میزنه فرار می کنه؛ سریع برای کمک کردن به مهدی پش قدم میشه. مهدی بارها بعد از اون ماجرا گفت: هر آدمی این کار رو نمی کنه، خیلیها از ترس اینکه بمیرم و گردنشون بیفتم؛ بی تفاوت از کنارم گذشتن. اما یزدان کمکم کرد و تا آخر شب تو بیمارستان کنارم موند و بعد هم که اون رو به خونه رسوند.

کم کم بعد از اون ماجرا مهدی پای اولین رفیقش که همون یزدان باشه رو به خونه باز کرد. یزدانی که هیچ وقت در طول اون مدت سرش رو بلند نکرد تا تو چشمای افسون نگاه کنه. نگاهش پاک بود.

یزدانی که مهدی می گفت: کسی رو توی این شهر نداره. درست مثل اونها!

تنها زندگی می کرد؛ هیچ وقت زیاد از پدر و مادرش نمی گفت.

افسون غلتی خورد و به طرف یزدان برگشت. یزدان هم غلت خورده بود و الان هر دو روبروی هم بودند .با این تفاوت که یزدان خواب بود؛ به قول خودش شاید فقط چشمانش بسته بودن . اما افسون کاملا بیدار بود.

به چهره یزدان خیره شد. دستش رو درازکرد و دست کشید روی بینیش،کمی پهن بود اما مردونه بود و به چهره اش میومد، لبش، چشمای سیاه و درشتش، ابروهای پر و مشکیش درست همرنگ موهای مشکی اش بودند.

زیبایی آن چنانی نداشت؛ اما میدونست دلی داره به وسعت دریا. مهربونی رو از نگاهش راحت می تونست بخونه و حالا داشت درک می کرد که نکنه میان این چشمای به رنگ تاریکیش غمی لونه کرده؛ که رنگ سیاه پرده ای شده برای پوشش اون غم.

دست یزدان بالا آمد و روی پهلوی افسون قرار گرفت . اونو به خودش نزدیک تر کرد و با همون صدای خواب آلود گفت: بخواب خسته نشدی اینقدر نگاهم کردی!

خنده ریزی کرد و با خودش فکر کرد راست میگه که فقط چشماش بسته اند. سرشو رو بازوی یزدان؛ که روی بالشت قرار گرفته بود گذاشت و سعی کرد با بوی تن مردش اروم بگیره.

یزدان: افسون؟

سرش رو توی گوی گردن یزدان فرو کرد و گفت: هوم!

سرش رو خم کرد و ب*و*سه ای روی گردن افسون زد.

یه حس لذت، یه حس خوب، وقتی یزدان توی ب*غ*ل گرفته بودش، وقتی ب*و*سیدش، یه حالی شد.

خودش هم نمیدونست این حالت طبیعی یا نه؟

اما لذت بخش بود.شل شد.کرخت و سست، با همین یه ب*و*سه، با همین آغوش.

-فکر نمی کردم جوابت بهم مثبت باشه. چطور شد جواب مثبت دادی؟

اولین بار بود اینجوری این آغوش امن رو حس می کرد. بعد از یک ماه، حتی لحن حرف زدنش تغییر کرده، برای دختری که تا به حال با هیچ پسری حتی دوستی ساده هم نداشته این حالت طبیعی بود! با سستی گفت: یزدان اگه بگم از همون دفعه اول که دیدمت به دلم نشستی دروغ نگفتم.

لبخندی روی لبهای یزدان نشست، اعتراف شیرینی گرفته بود.

خودش رو بیشتر به یزدان فشرد

خواب از سر هردوشون پریده بود.

یزدان فراموشی گرفته بود،یک فراموشی موقت…

افسون رو چرخوند. آروم آروم روی صورتش خم شد…

همه چیز خوب شروع شد…هم ناز بود هم نیاز..نوازش بود و حرفهای عاشقانه گرمی و داغی دو تن..خواستن و خواسته شدن…

همه چیز بود..

خوب ادامه پیدا کرد اما بد تموم شد..تموم که نشد ،ناتموم موند.

ترس برگشته بود؛ فراموشی مرده و دوباره یک ترس ،یک نگرانی ،یک دلهره

یزدان عقب کشید.کلافه، م*س*تاصل، می خواست و می ترسید.

افسون سست با تنی داغ و برهنه خیره شد به مردش که عقب کشید.

یزدان کلافه، شرمنده، ترسیده، نگاهش کرد.

بدون اینکه حتی به لباسهایش چنگ بزنه سمت در رفت.

خودشو به درون حمام پرت کرد و دوش آبو باز کرد…تن داغش به یک باره با یک ترس سرد شده بود.

داغی آب هم داغش نکرد…سردترش کرد…

اما افسون با تنی له شده، مبهوت هنوز روی تخت بود…ملافه رو روی خودش کشید.

با خودش گفت: چی شد؟

دوست داشت ادامه میداد، شیرینی لذتش به تلخی تبدیل شده بود.

مگه مینا نمی گفت من توی یه کتاب خوندم که یه زن اگه مردی رو نخواد نمی تونه کنارش بخوابه، اما یک مرد موقع نیاز حتی اگه به زن بی میل هم باشه برای رفع نیازش باهاش هم خواب میشه…

پس چی شد؟یزدان چی شد؟

دوباره یک جمله توی ذهنش اکو شد"می خوای همینو بشنوی آره من مرد نیستم"

دستش رو محکم روی کاپوت ماشین کوبید و با خشم غرید:پس اینه کسی که بخاطرش زندگی رو بهم زهر کردی

افسون گیج و خجالت زده نگاهی به همکلاسیش کرد و گفت:ممنون آقای درخشان لطف کردین

با چشماش بهش التماس کرد که هر چه زودتر بره

یزدان پوزخندی به نگاه چشماشون که بهم خیره بودند زد و گفت:هیچ وقت باورم نمی شد افسون هیچ وقت

بدون اینکه منتظر حرفی از جانب اون دو بمونه سمت خونه حرکت کرد

افسون هم با یه خداحافظی کوتاه سمت خونه رفت،با حرص لبهاش رو می جوید،کلید رو به در انداخت وارد خونه که شد مثل اکثر روزها یزدان رو دید که روی راحتی گوشه سالن لم داده و سیگاری بین لبهاش ِ

پوزخندی زد و در رو بهم کوبید ،به یک قدمیش که رسید سرش رو با تاسف تکون داد ،خواست از کنارش رد بشه که فریاد یزدان بلند شد،همزمان هم سیگار رو توی دستش مچاله کرد و ایستاد

-سرت رو با تاسف تکون میدی؟به حال کی تاسف می خوری؟ و با صدای بلندتری غرید:به حال خودت تاسف بخور،تویی که هنوز یه سال از دانشگاه رفتنت نگذشته ع*و*ض*ی شدی

افسون نتونست تحمل کنه،طاقت شنیدن این حرفها رو از زبون یزدان نداشت

-توهین نکن و گرنه منم بلدم جواب بدم

یزدان لب پایینشو با حرص به دندون گرفت و گفت:مثلا چی می خوای بگی؟

-یزدان بس کن

یزدان با حرص دور افسون چرخید و مقابلش ایستاد و گفت:از این به بعد حق دانشگاه رفتن رو نداری،تو جنبه دانشگاه رفتن نداری

-حق نداری،نمی تونی جلوم رو بگیری،به مهدی میگم

یزدان ابرویی بالا انداخت و گفت:منم از این دوست جونت بهش میگم

افسون اختیار زبونش رو از دست داد و گفت:منم میگم نمی تونی نیازای ج*نسی زنت رو برآورده کنی

صدای فریاد یزدان بلند شد:خفه شو

بعد هم صدای شکستنش ،له شدن،و بعد هم صدای سقوط کردنش روی راحتی

افسون نگران نگاهش کرد

سرش رو بین دو دستش گرفت،به یکباره خشم تموم وجودش رو فرا گرفت به سمت افسون خیز برداشت و موهاش رو از زیر مقنعه به چنگ کشید

-چی گفتی؟تو کثافت شدی اونوقت میگی من نمی تونم،

افسون دستش روی ساعد دست یزدان که به موهاش چنگ زده بود گذاشت و آخی گفت

یزدان دوباره داد زد:گفتم چی گفتی؟

افسون نگاهش به چشمای خشمگین یزدان افتاد،چشمایی که سفیدیشون رگه های قرمزی اون رو فرا گرفته بودند،آب دهنش رو به زور قورت داد و گفت :هیچی

یزدان به یک باره ولش کرد

دست افسون سمت جای دست یزدان روی موهایش رفت با صورتی درهم سرش رو ماساژ داد

افسون:به مهدی میگم منو زدی؟

یزدان دوباره خودش رو روی راحتی انداخت،از گوشه چشم نگاهش کرد،واقعا چی به سر زندگیشون اومده بود،اون که تن داده بود به رابطه پس چرا باز همه چیز بهم ریخت،چرا افسون این همه ازش دور شده بود

افسون خودش رو ،روی تخت پرت کرد و غرق گذشته و روزهایی که گذشتن کرد،روزهایی که حاصلشون امروز بود،روزهایی که شاید اشتباه بودن یا شاید هم اشتباهی.

چشماش رو روی هم گذاشت و به روزهایی اندیشید که گذشته بودند اما هنوز حضورشون رو حس می کرد،اولین رابطه ناتمومشون…

نفس عمیقی کشید و خودش رو به گذشته سپرد.

ملافه رو دور خودش کشید و مبهوت و گیج به رفتنش نگاه کرد،چرا رفت،همه چیز که خوب بود،لبخندی از سر لذت روی لباش نشست،اما یاد رفتن یزدان و کنار کشیدنش که افتاد اون حس لذت به تلخی تبدیل شد.

دستی به جای ب*و*سه ها که روی بدنش زده بود کشید،دستش روی ظرافتهای و زیبایی های بدنش می چرخید و به این فکر کرد که نکنه یزدان دوستش نداره؟

نفهمید چقدر توی اون حالت خلسه بود،نیم ساعت شاید هم بیشتر اما وقتی به خودش اومدکه یزدان با حوله ای که دور کمرش پیچیده بود وارد اتاق شد،موهاش خیس بودند و سرش پایین بدون اینکه حتی نگاهش کنه سمت کمد رفت،پشت در کمد قرار گرفت…نگاهش رو ازش گرفت.

با اینکه همین چند دقیقه قبل توی ب*غ*لش بود اما الان خجالت می کشید ،اون موقع فرق می کرد ،چراش رو خودشم نمیدونست؟

صدای آرومش رو از همون جا شنید:بلند شو لباسات رو بپوش

هنوز حس می کرد به یک توضیح احتیاج داره اما با خودش گفت:حتما همه چیز همین ِ دیگه ،خب پس منم باید برم دوش بگیرم،اما چرا من درد نداشتم،مگه همیشه توی داستان نمی خوندم که صبحش کمر درد دارن و بعدش صبحونه رو شوهرشون براشون آماده می کنه یا مثل یه ماه پیش عزیز واسم کاچی درست کنه.

یزدان که طرفش چرخید با خجالت و صورتی گرگرفته سرس رو پایین انداخت

صداش اینبار آرومتر از قبل بود،طوری که به زور شنید:لباسات رو بپوش

چرا نگاهش نمی کرد،چرا نگاهش به زمین بود؟

لباساش رو که کف اتاق بودند برداشت و باز هم بدون اینکه نگاهش کنه لباسا رو سمت افسون گرفت

دست دراز کرد تا لباسها رو از دستش بگیره،با خودش گفت اگه بفهمه درد ندارم حتما با خودش میگه این چقدر پوست کلفته،برای همین با خجالت سرش رو پایین انداخت و آروم گفت:من درد دارم!

واقعا اون لحظه نمیدونست چطوری تونست این جمله رو بگه

یزدان یه دفعه سرش رو بلند کرد و با تعجب نگاهش کرد ،اما چند لحظه بعد با نگرانی روی تخت نشست و با همون صدای خفه گفت:کجات درد داره؟

افسون طبق چیزایی که میدونست گفتم کمرم؟

با تعجب گفت:کمرت؟

نگاش کرد ،مثل اینکه چیز عجیب غریبی گفته باشه نگاهش کرد بعد گفت:مطمئنی؟دردش زیاده؟

اصلا نمیدونست قضیه از چه قراره گفت:فکر کنم تا صبح خوب بشه

لباساش رو از دستش گرفت و گفت:بیا جلو کمکت کنم لباسات رو تنت کنی

خودش رو جلو کشید،لباس رو که تنش کرد گفت:بخواب

و بدون اینکه بهش فرصت بده کنارش دراز کشید و افسون رو هم کنار خودش کشید

دستش آروم آروم به حالت نوازش توی موهاش می چرخید

دوباره یه حس لذت و کرختی …

آروم کنار گوشش گفت:بهتره بازم برای شروع به خودمون فرصت بدیم

و دستش از لای موهام خارج شد…

پشت به افسون خوابید…و خبر نداشت که افسون دوست داشت اون هر چند لذت اندک رو دوباره تجربه کنه.

********

در که به یه ضرب باز شد افسون هم از خاطراتش بیرون کشیده شد،با اخم به یزدان که تو چهارچوب در ایستاده بود زل زد. ناخودآگاه نگاهش به ساعت کشیده شد.

یازده شب ؟اما اون که هشت از دانشگاه برگشته بود یعنی سه ساعتی بود که توی اتاق بود.

پاهاش رو از تخت آویزون کرد و بلند شد.

با همون مانتو و مقنعه روی تخت خوابیده بود. لباسهاش چروک شده بودند. دست برد و مانتو رو از تنش درآورد. مقنعه رو از سرش کشید و روی تخت پرت کرد. مدتها بود که از این زندگی به ظاهر رویایی خسته شده بود،زندگی که هیچ کس نمیدونست چیه ؟

خودش هم هنوز درست نفهمیده بود. یزدان قدمی جلو گذاشت. افسون هنوز حواسش پی درست کردن کش موهاش بود.

وقتی دو دست دور شکمش قفل شدن. نفسش بند اومد؛ اما قبل از اینکه حس خوبش رو نشون بده سخت شد. عوض همه شل شدنهاش سفت و سخت شد.

بودن کنار یزدان رو با هیچی عوض نمی کرد؛ اما حاضر نبود این بودن به قیمت نفرت تموم بشه. اون کم کم داشت از یزدان می برید.

یزدانی که میدونست دوستش داره؛ اصلا چرا همه چی بهو بهم ریخت؟یهویی نبود. کم کم بهم ریخت.

نفسهای سرد یزدان به پشت گوشش خورد.

افسون با خودش گفت:چرا حتی نفس گرمت هم سرد شده؟

یزدان آروم کنار گوشش گفت:بریم بیرون؟

به خودش اومد. قرار بود سفت و سخت بایسته.

دستهای یزدان رو سریع از دور شکمش باز کرد،به طرفش برگشت و گفت:نه!

خواست سریع از کنار یزدان بگذره که بازوش کشیده شد.

برنگشت،نگاهش خیره به در موند.

یزدان:چرا اینجوری شدی؟

آروم بود. از لحن صداش مشخص بود. اما همین آرامش یزدان افسون رو طوفانی کرد با خشم به طرفش برگشت و داد زد:چرا اینجوری شدم؟نمی فهمی یا خودتو زدی به نفهمی؟منو جلو همکلاسیم سکه یه پول کردی؟وقتی شوهرم بهم اعتماد نداره می فهمی یعنی چی؟

کلافه بازوش رو ول کرد و دستی به گلوش کشید؛ گلویی که انگار چیزی توش گیر کرده بود. آره حس خفه شدن رو داشت.

داشت خفه می شد. له شده بود. با خودش گفت:ای کاش همین امشب خلاص می شدم!

صداش با همون شیء خفه کننده ای که خودش حس می کرد خفه تر شد.

یزدان:من بهت اعتماد دارم!

دوباره خروشید:نداری،که اگه داشتی چند ساعت قبل آبروم رو جلو درخشان نمی بردی!

یزدان هم صداش رو بلند کرد:بس کن،مگه اون کیه؟مگه مهم جلوش چه اتفاقی افتاده باشه!

کنترل خودش رو از دست داد محکم به سینه یزدان کوبید و گفت:خسته ام کردی یزدان می فهمی خسته!

یزدان دهنش رو باز کرد تا چیزی بگه که صدای گوشیش بلند شد.

چنگی به موهاش زد و دست توی جیبش کرد. افسون هم بدون توجه به اون از اتاق بیرون رفت.

به آشپزخونه که رسید صدای داد یزدان رو شنید: به درک که حالش بده،نه برام مهم نیست!

یخچال رو باز کرد و سعی کرد به مکالمه ای که میدونست طرفش کیه گوش نده.

دوباره فریاد یزدان بلند شد: نه، نه تو رو می خوام نه اون رو!

سکوت مطلق،حتما قطع کرده بود.

این وقت شب تنها چیزی که می تونست به عنوان شام درست کنه املت بود. مشغول خُرد کردن گوجه ها شد؛ که سنگینی نگاه یزدانو روی خودش حس کرد. سرش رو بالا نیاورد و خودش رو با گوجه ها مشغول کرد.

-امروز اومده بودم دنبالت که دیدم قبل از اینکه من دم دانشگاه برسم سوار ماشینش شدی!

حرفی نزد و خودش رو سرگرم خرد کردن گوجه ها نشون داد؛ اما دقیق به حرفهای یزدان گوش میداد.

-ببخشید عصبی شدم نفهمیدم چی گفتم!

سرش رو تکون داد،به چه نشونه ای خودش هم نمی دونست.

یزدان صندلی رو از پشت میز بیرون کشید ،مقابلش که نشست. سرش رو بلند کرد اما حرفی نزد؛ چون داشت به تصمیمی که گرفته بود فکر می کرد.

هر دوشون سکوت کرده بودند و تا زمانی که املت آماده شد و تو، ظرف روی میز قرار گرفت؛ هم باز هیچکدوم سکوت رو نشکستن.

نگاه هردو به بشقاب املتی بود؛ که بینشون قرار داشت؛ اما هیچ کدوم برای خوردن پیش قدم نشدن.

افسون:می خوام طلاق بگیرم!

متعجب و گیج شد:چرا؟

بدون اینکه نگاهش رو از تیکه نونی که بین دستاش بود بگیره گفت:ادامه دادن این زندگی سخته!

واقعا هم سخت بود ،برای افسون سخت بود و شاید حتی برای یزدان.

بلند شد،افسون نگاهش کرد.

-یکم فرصت بده شاید درست شد!

-میشه بشینی؟

یزدان که دوباره سرجای خودش نشست. افسون پرسید: مادرت زنگ زد؟

سری تکون داد ،دلش نمی خواست در مورد خونواده اش حرفی بزنه،خونواده ای که سبب همه ترسهای زندگیشن.

خونواده ای که شیرینی بهترین دوران زندگیش رو بهش تلخ کردن.

برای اینکه بحث رو عوض کنه گفت:فردا هم کلاس داری؟

و این یعنی غیرم*س*تقیم از حرفش برگشته بود؛ یعنی افسون اجازه دانشگاه رفتن داشت.

-آره!

سرمای رابطه اشون سردشون کرده بود. اونقدر سرد که حتی نشستن کنار آتیش داغ هم نمی تونست گرمشون کنه.

اما انگار این دو عادت کرده بودند؛ به این سردی،آره کم کم داشتن عادت می کردن.

افسون عادت کرده بود که بعد از یک رابطه مشترک لذتی نبره،هنوز طعم لذت رو نچشیده بود.

***

افسون خواب بود و یزدان مثل همیشه با چشمان بسته فکر می کرد،به درخواست افسون. طلاق؟هیچ وقت فکرش رو نمی کرد عاشق شه بعد هم زندگیش اینجوری بخواد تموم شه.

شاید باید کاری می کرد. باید این زندگی که سالگردش هنوز هم نرسیده بود رو دوره می کرد و می فهمید اشتباه کارش کجا بوده؟اون که درست دو ماه از زندگیشون نگذشته بود؛ که بالاخره سعی کرد به ترسش غلبه کنه و تن به رابطه داد. مگه تا همین ده

روز پیش آخرین رابطه اشون، اون با افسون نبود؟ چرا حتی خودش هم فکر می کرد این رابطه یه چیزیش کمه؟

چرا افسون گفت اون نمی تونه نیازهاش رو برآورده کنه ؟چرا رک و راست نمی گفت چی می خواد؟

به پهلو چرخید و افسون رو که خواب بود به آغوش کشید. دلش برای بوییدنش تنگ شده بود. برای لمس موهاش،برای ب*و*سیدنش

اما این روزها افسون از رابطه فراری بود و همین فراری بودنش به افکار یزدان در مورد همکلاسیش دامن میزد.

صبح با صدای آلارم گوشیش از خواب بیدار شد،کش و قوسی به بدنش داد که نگاهش به جای خالی یزدان روی تخت افتاد،لبخند تلخی روی لباش نشست.

حدود دو ماهی می شد که دیگه برای درست کردن صبحونه یزدان از خواب بلند نمی شد و خود یزدان یا صبحونه رو آماده می کرد یا صبحونه نخورده میرفت کارگاه.

به ساعت گوشیش نگاهی انداخت ساعت نه بود. ده کلاس داشت. سریع از تخت پایین اومد و به سمت حموم حرکت کرد.

جلوی آیینه بالای روشویی به خودش خیره شد. چرا از زندگیش راضی نبود؟ چرا دیگه ادامه این زندگی رو نمی خواست؟

پوزخندی زد و مشتی آب به صورتش زد. خیلی وقت بود که انگار حتی قضا شدن نمازش براش مهم نبود یا شاید هم برای اینکه صبحونه رو برای یزدان آماده نکنه به قضا شدن نمازش راضی بود.

کسی توی وجودش گفت:امروز هم که قضا شد بذار قضاش رو فردا بخون!

آره فردا می خوند و باز کسی گفت:شیطون چه زود گولت زد!

صدای دیگه ای گفت:خودش نمی خواد بخونه چرا گ*ن*ا*هش پای شیطون باشه دست و پاش رو که نبسته!

پوفی کرد و به سمت اشپزخونه رفت.

میز صبحونه رو چیده بود. پس صبحونه اش رو خورده بود.

لقمه ای خامه و مربا برای خودش گرفت و بدون اینکه دست به ترکیب روی میز بزنه به سمت اتاق رفت. سریع مانتو و شلوارش رو تنش کرد و جلوی آیینه ایستاد.

زیاد اهل آرایش نبود اما از وقتی ازدواج کرده یه عادت شده بود؛ که بدون آرایش بیرون نمی رفت.

چشماش درشت بودند اما مژه هاش کوتاه ناچارا یک مقدار با ریمل طول مژه هاش رو بلندتر کرد.

کمی رژ گونه، مداد مشکی رو هم از داخل چشمش تا انتها کشید. بعد هم رژ لب. مقنعه اش رو سرش کرد.کوله اش رو یه وری روی شونه اش انداخت و کیف پولش رو برداشت و سمت در رفت.

از کلاس هیچی نفهمید اصلا خودش هم نمیدونست؛ چرا با اینکه هیچ وقت از تاریخ خوشش نمیاد؛ این رشته رو انتخاب کرد؟

استاد داشت از امپراتوری روم حرف میزد. افسون هم گوش میداد؛ می شنید اما حواسش به پیشنهاد دیشبش بود.

،نفسش رو با صدا بیرون داد؛ که مهسا به طرفش برگشت و با تعجب گفت: چیزی شده؟

شونه ای بالا انداخت و گفت:نه!

دوباره به استاد که در حال توضیح دادن بود خیره شد. اما نه از توضیحات استاد چیزی فهمید و نه از پچ پچ های مهسا کنار گوشش در مورد درخشان.

-اه بس کن مهسا چقدر حرف میزنی!

مهسا اخمی کرد و گفت:چته امروز اینقدر وحشی شدی تو؟