رمان بذار حس کنم بامنی به قلم fereshteh

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

امیرحسین پیروزمند بعد از مرگ همسرش به وصیت زنش باید با یه خانم ازدواج کنه ولی به شدت با این کار مخالفه اما…

پایان خوش

امیر حسین:

در با شتاب باز شد و پرستار هراسان خودشو پرت کرد تو...در حالی که نفس نفس میزد،بریده بریده گفت:

-آقای...آقای..دکتر...خانمتون...

دیگه منتظر ادامه حرفش نشدم....خودکارو پرت کردم روی میز و بدون توجه به پرستار بخش،از اتاق زدم بیرون...

با سرعت زیاد خودمو به اتاقش رسوندم و درو باز کردم...چندتا دکتر و پرستار بالای سرش بودن...

از بینشون رد شدم و به چهره ی رنگ پریده ی شریک زندگیم که حالا مثل یه تکه گوشت روی تخت افتاده بود نگاه کردم...دلم فشرده شد...

نگاهی به دکتر کامران کردم...سرشو به علامت تاسف تکان داد و به همراه بقیه ی دکترها و پرستارا رفت بیرون...من موندم و صدف...

آهسته نشستم کنارش و دست ظریف و کوچکشو توی دستم گرفتم...

-صدفم؟؟؟؟

آروم چشماشو باز کرد و بهم زل زد...

خیلی دوست داشتم باهاش حرف بزنم ولی هیچ کلمه ای از گلوم خارج نمیشد...بغض کردم و دستشو ب*و*سیدم...

با دستایی لرزون ماسک اکسیژن رو از روی دهنش برداشت...به نظرم اومد میخواد چیزی بگه..

صورتمو به صورتش نزدیک تر کردم

-چیزی میخوای بگی خانمم؟؟؟؟الهی من فدای اون چشمای عسلیت شم..

سرشو خیلی محسوس تکان داد...لبخندی زدم و همینطور که دستشو نوازش می کردم و به چهره ای که هنوزم برام زیباترین بود چشم دوختم...

-چی میخوای بگی فدات شم؟؟؟تو زودی خوب میشی...اصلا نترسی ها...خودم تا آخرش مواظبتم...قراره دکتر کامران یه عمل دیگه...

نذاشت حرفمو تمام کنم...با صدای خیلی خفیفی گفت:

-ن...ن...

این بار صورتشو با دستام قاب گرفتم

-جونم عزیزم؟؟؟؟چی میخوای بگی؟؟؟

-ن..ن..ن..ا

-صدفم واضح تر بگو...ن چیه؟؟؟

زود میزد که حرفشو بزنه ولی نمی تونست...دلم براش سوخت...پیشونیشو از روی اون همه باند ب*و*سیدم و گفتم:

-بزار وقتی حالت بهتر شد بهم بگو باشه خانمم؟؟؟فدای اون چشمات شم...برام میخندی؟؟؟؟

اشک توی چشمش حلقه زد و لبخندی به پهنای صورتش اومد...

دلم براش پر کشید...با وجود شرایطی که داشت میخواست ناراحتی منو نبینه..و این از خصوصیات بارز صدف بود طی سالهایی که میشناختم....

صورتمو به صورتش نزدیک کردم و خواستم پیشونیشو بب*و*سمش که صدای دستگاه بلند شد...با وحشت سرمو عقب کشیدم و یه نگاه به دستگاه و یه نگاه به صدف کردم..چشماشو بسته بود ولی هنوز رد لبخند روی لبش بود...

نفس کشیدن برام سخت شد و باعث شد قفسه سینه ام به شدت بالا و پایین بره...نه این امکان نداشت...

-صدف؟؟؟خانمم؟؟؟

چشماش بسته بود...

-صدف؟؟؟؟

نا باورانه سرمو تکان دادم و با صدای بلند پرستارو صدا زدم...طولی نکشید که اتاق پر از پرستار و دکتر شد...

ولی من هنوز گوشه ای ایستاده بودم و به صحنه مقابلم نگاه می کردم...دکترها تقلا می کردن صدفم رو نجات بدن ولی انگار تلاششون بی فایده بود...

نمیدونم چقدر گذشته بود که دکتر کامران از میون اون همه سر و صدا گفت:

-بی فایده ست...دیگه برنمی گرده...ساعت مرگ 2:30

با دهنی باز و چشمای اشکی زل زدم با دکتر کامران...ثانیه ای بعد پاهام سست شد و افتادم روی زمین...

این امکان نداشت...صدف قول داده بود با من بمونه...قول داده بود توی شادی ها و غم ها باهام بمونه ولی...خواستم بلند شم و بهشون بگم دارن اشتباه میکنن...صدف فقط بی هوش شده ولی پاهام قدرت نداشت...

-دکتر تسلیت میگم...ان شاالله غم آخرتون باشه...

و دستی که روی شونه ام قرار گرفت...

********

از پشت عینک آفتابی به جمعیتی که برای خاکسپاری صدف اومده بودن خیره شدم...هنوزم باورم نمیشد که صدف دیگه پیشم نیست...هنوزم باورم نمیشد که دیگه خنده هاشو نمیبینم...هنوزم باورم نمیشد که دیگه شیطونت هاشو نمیبینم...

-آقای دکتر تسلیت میگم...غم آخرتون باشه

سرمو تکان دادم...این جمله تا به الان هزاربار برام تکرار شده بود...

نمی دونم چقدر گذشته بود که دیگه صدایی نیومد...نگاهی به اطراف کردم...هیچ کس نبود...همه رفته بودن و فقط من و صدفم بودیم...ولی با این تفاوت که اون الان زیر خروارها خاک خوابیده بود و من همچنان داشتم نفس می کشیدم...

قدمی به جلو برداشتم و با پاهایی لرزون نشستم کنار قبرش...بعد از سه روز این اشک های لعنتی بلاخره راهشونو باز کردن..

با صدایی که می لرزید شروع به حرف زدن کردم:

-صدف؟؟؟صدامو میشنوی؟؟؟؟صدف چطور دلت اومد منو تنها بزاری؟؟هان؟؟؟مگه روزعروسیمون قول ندادی هیچ وقت تنهام نذاری؟؟جواب بده...خودت گفتی...صدف میدونی چقدر دلم برات تنگ شده؟؟؟میدونی الان چقدر دوست داشتم بغلت کنم و هزاربار بگم دوستت دارم ولی نمیشه؟؟؟

چرا من دیگه نباید صورت زیباتو ببینم؟؟چرا باید آروزی خندیدنتو به گور ببرم؟؟؟چرا؟؟؟د جواب بده...

سرمو گذاشتم روی سنگ قبرش و حرفایی که روی دلم تلنبار شده بود رو به زبون آوردم:

-چرا رفتی به اون سفر کذایی؟؟؟مگه نگفتم یک هفته ی دیگه صبر کن تا خودم ببرمت؟؟چرا گوش ندادی؟؟؟چرا لج بازی کردی که خودم میخوام برم؟؟

اون مقاله این قدر مهم بود که باعث گرفتن جونت شد؟؟؟کاش هیچ وقت اجازه نمیدادم بری...کاش...

صدف من داشتم بابا میشدم و ازم پنهون کردی؟؟آخه چرا؟؟؟چرا با اینکه دوماهت بود نگفتی بارداری؟؟چرا صدف چرا؟؟؟؟چرا موضوع به این مهمی رو ازم پنهان کردی؟؟

سرمو بلند کردم..مشت گره کرده ام رو کوبیدم روی زمین و چشمامو بستم...

حالم اصلا خوب نبود...کاش خدا منم میبرد پیش خودش....ادامه ی زندگی بدون صدف برام مشکل ترین کار بود...

حس می کردم دیگه انگیزه ای برای زندگی ندارم...چند دفعه به سرم زد از بیمارستان استعفا بدم ولی به صدف قول داد بودم که بیمارا رو از مرگ نجات بدم..چون این کارم بود...حرفه ام بود...

سنگ قبرشو ب*و*سیدم و بلند شدم...زیر لب زمزمه کردم:

-آروم بخواب صدفم...آروم...

چهل روز از مرگ صدف میگذره و من هرروز از نظر روحی بدتر میشم...منی که به خوش اخلاقی و خوشرویی با بیمار و پرسنل معروف بودم حالا به آدمی بداخلاق و عصبی تبدیل شده بودم...

چند دفعه هم توی اتاق عمل با تذکر چندتا دکتر مواجه شدم...ولی اصلا برام مهم نبود!

پک دیگه ای به سیگارم زدم و با صدای در به خودم اومدم...

صدای قدم هاشو شنیدم که اومد تو...

-امیرحسین جان؟

برگشتم و به چهره ی خسته ی کسی که توی این مدت اگه نبود می مردم نگاه کردم

-جانم مادربزگ

عصا زنان چند قدم اومد جلوتر و درست مقابلم ایستاد

-چته تو؟؟؟؟میدونی تا الان چقدر سیگار کشیدی؟؟؟

سیگارو انداختم توی بالکن و گفتم:

-چیکار کنم؟؟بعد از صدف تنها دلخوشیم شده سیگار

-آخه این چه کاریه که با خودت میکنی؟؟؟تو داری خودتو از بین میبری..صدف راضیه؟؟ببین حال و روزتو...یه نگاه توی آینه به خودت کردی؟؟؟میدونی چقدر لاغر شدی؟!

با اینکه خیلی برام عزیز بود و براش احترام قائل بودم ولی حوصله غرغرهاشو نداشتم...دلم آرامش میخواست...دلم میخواست توی سکوت متلق باشم و کسی نیاد سراغم...

-مادربزرگ خواهش میکنم..الان حوصله ندارم

یهو صداش رفت بالا

-من نمیذارم توی این وضعیت بمونی..فهمیدی؟؟؟

دستی به پیشونیم کشیدم و با کلافگی گفتم:

-خواهش میکنم مادربزرگ..الان وقتش نیست..بزارید یه وقت دیگه حرف میزنیم

با عصبانیت عصاشو کوبید زمین و آهسته از اتاقم رفت بیرون...

تازه روی تخت دراز کشیده بودم که با صدای زنگ خونه از جام بلند شدم و با بی حوصلگی اومدم پایین...یه نگاه به اطراف کردم ولی مادربزرگمو ندیدم...احتمالا باز قرصاشو خورده و خوابیده...

آیفون رو برداشتم و چهره ی مردی حدودا 40 ساله مواجه شدم

-بفرمایید

-منزل جناب پیروزمند؟؟؟

-بله بفرمایید

-بنده موحد هستم

-ببخشید به جا نمیارم

-بنده وکیل مرحوم خانم طاهری هستم

ابروهام از تعجب رفت بالا...وکیل؟؟صدف وکیل داشته و من بی خبر بودم؟با تعجب درو باز کردم

-بفرمایید تو

از پشت شیشه نگاهش کردم..مسیر حیاط تا خونه رو طی کرد و منم درو براش باز کردم...

-سلام

-سلام خوش اومدین بفرمایید تو

-ممنون

رو به روی هم نشستیم و گفتم:

-ببخشید فرمودین وکیل خانم طاهری؟

-بله..خانم صدف طاهری

-بله!خب امرتون؟؟

اگه یه استکان چای بهم بدین عرض میکنم خدمتتون

مردک چقدر پررو بود...اخمی کردم و بعد از دقایقی با سینی چای برگشتم و استکان رو گذاشتم جلوش

-ممنون

-خواهش میکنم

چند قلپ از چاییشو خورد ولی بازم ساکت بود...اه..چقدر طولش میداد...دیگه داشت حوصله ام سر میرفت...

-ببخشید میشه بفرمایید با من چیکار دارین؟؟؟

لبخندی زد..تکیه داد و پای راستشو انداخت روی پای چپش...

ادامه دارد...

پست اول کامل میاد؟؟؟؟اگه نه بیاید توی پروفم بگین

-راستش مرحوم خانم طاهری یه وصیت نوشتن که باید براتون قرائت کنم...

با تعجب و دهانی نیمه باز بهش نگاه می کردم که از توی کیفش یه برگه درآورد و بعد عینکشو زد به چشمش

-ببخشید فرمودین وصیت؟؟؟

-بله.چطور؟

-آخه...صدف...پس چرا چیزی به من نگفت؟؟

-بنده اطلاعی ندارم...مرحوم چند روز قبل از فوتشون اومدن پیش بنده و یه وصیت براشون تنظیم کردم...

کاغذو باز کرد و شروع به خوندن کرد...با هر کلمه قلبم فشرده میشد...صدف..صدف من همه دار و ندارشو که شامل ماشین،یه ویلا توی شمال که سال قبل به مناسبت تولدش به نامش کرده بودم و هرچی پول توی حساب بانکی داشته همه رو به موسسه ی خیره ی حمایت از کودکان بی سرپرست تقدیم کرده...

بعد از تمام شدن وصیت قطره اشکی که جلوی ریزششو گرفته بودم افتاد روی صورتم...

سوالی که مدام با خودم تکرار می کردم این بود که مگه صدف از مرگش اطلاع داشته که همچین کاری کرده؟؟؟

-جناب پیروزمند؟؟

با صدایی گرفته و حال خراب گفتم:

-بله

-حالتون خوبه؟؟

-بله

-پس لطفا فردا تشریف بیارید برای انتقال اموال و کارهای مربوطه..اینم کارتم

و کارتی رو گرفت به طرفم...

-در ضمن

پاکت نامه ای رو از توی جیب کتش خارج کرد و گرفت به طرفم

-این چیه؟؟؟

-خانم طاهری ازم خواستن اینو بدم به شما

با تردید پاکتو ازش گرفتم

-چی هست؟؟

-من اطلاعی ندارم..با اجازه

نفهمیدم چطور باهاش خداحافظی کردم و اونم از خونه رفت بیرون...

وقتی پا به درون اتاقم گذاشتم یه راست رفتم سراغ پاکت سیگاری که روی میز بود...سیگاری آتش زدم و رفتم کنار پنجره...به همه چیز فکر می کردم..اینکه مرگ صدف چقدر ناگهانی بود..اینکه بعد از چهل روز باید بفهمم صدف وکیل گرفته و همه داراییشو بخشیده...اینکه برام نامه...

با یادآوری نامه رفتم و از روی تخت برداشتمش...دلم شور میزد..با دستایی لرزون پاکتو باز کردم و کاغذی رو خارج کردم...

بازش کردم و شروع به خوندن کردم...دقایقی بعد نامه از دستم افتاد...باورم نمیشد صدف همچین چیزی ازم خواسته باشه...نه حتما اشتباهی شده...این یه دسیسه ست...دوباره نامه رو برداشتم و کلمات رو یکی یکی از نظر گذروندم...واقعیه واقعی بود...احساس کردم هرچی خون توی بدن دارم جمع شد توی صورتم..از خشم...از عصبانیت...نامه رو مچاله کردم و بلند شدم...پرتش کردم طرف دیوار و با صدای بلند گفتم:

-آخه چرا این کارو با من میکنی لعنتی؟؟

گریه امونمو نداد...پاهام سست شد و افتادم روی زمین...حالم اصلا خوب نبود...

در با شتاب باز شد و مادربزرگم اومد تو...هراسان خودشو بهم رسوند و با وجود پا دردی که داشت نشست کنارم

-چی شده دردت به جونم؟؟

با عجز گفتم:

-مادربزرگ

-جانم.چی شده؟؟؟این چه حال و روزیه که داری؟؟

-چی بگم..چی بگم..

خم شدم و سرمو گذاشتم روی پاهاش...اونم با دستاش موهامو نوازش کرد

-چی شده پسر..نصف جونم کردی!

-نابود شدم مادربزرگ..نابود

چیزی نگفت و همچنان به نوازش هاش ادامه میداد...وقتی که آروم شدم سرمو از روی پاهاش برداشتم و بهش نگاه کردم..اونم داشت هم پای من گریه می کرد...

-آروم باشید مادربزرگ..

-حتما یه چیزی شده که اینطور بهم ریختی نه؟؟من تو رو میشناسم.

-اول باید برم پیش صدف بعد میام براتون توضیح میدم..باید باهاش حرف بزنم..

بلند شدم و رفتم سراغ کمد لباسام...هرچی دم دستم بود رو پوشیدم و بعد از برداشتن سوئیچ ماشین بدون توجه به مادربزرگم که مدام صدام میزد اومدم پایین...

برای هزارمین بار بود که میومدم سر خاک صدف..اما..اما اینبار فرق می کرد...خیلی فرق...اون از من چیزی خواسته بود که جز محالات بود...اصلا امکان نداشت همچین کاری بکنم...

گل ها رو روی قبرش چیدم و نشستم روی زمین خاکی...

دستی به قبرش کشیدم و اینجا بود که شروع به حرف زدن کردم:

-سلام صدفم...اومدنم با اومدن های دیگه خیلی فرق میکنه...این دفعه ازت خیلی دلگیرم..خودتم میدونی چرا..

بعد از رفتنت داغون شدم ولی با نامه ای که برام گذاشتی و رفتی داغون تر شدم...

چطور دلت اومد؟؟؟چرا همچین کاری با من میکنی آخه.؟؟

چرا میخوای...میخوای...با یه زن دیگه ازدواج کنم؟؟هوم؟؟؟

مگه تو نمیدونی من جز تو هیچ کس دیگه ای رو توی قلبم راه نمیدم!؟

صدف از من نخواه کاری رو انجام بدم که گفتی...نمیتونم..میفهمی...نمیتونم...

قطره اشکی رو که ریخته بود روی گونه ام،با دستم پاک کردم...سرمو تکان دادم و بلند شدم...

اما قبل از اینکه برم زیر لب زمزمه کردم:

-من دیگه هیچ وقت ازدواج نمیکنم...اینو بدون صدف

وقتی رسیدم خونه،مادربزرگم روی مبلی نشسته بود و سرش پایین...خیلی دلم براش سوخت...توی این مدت خیلی اذیت شده بود..اونم بخاطر من...لبخند نامحسوسی زدم و رفتم کنار پاش زانو زدم..

-مادربزرگ چی شده؟؟؟

سرشو گرفت بالا و صاف توی چشمام نگاه کرد

-هنوزم نمیخوای بگی چی شده؟؟؟

-هیچی..شما خودتو اذیت نکن..

خواستم بلند شم که دستمو گرفت..

-امیرحسین چی شده؟؟؟هیچ وقت اینطوری داغون ندیده بودمت...

آهی کشیدم و گفتم:

-واقعا میخواین بدونین؟؟

-آره

-الان میام

بعد از برداشتن نامه دوباره اومدم پایین...نامه رو به طرفش گرفتم و گفتم:

-بفرمایین.اینم دلیل داغون شدن من

با شک و تردید نامه رو ازم گرفت...

-این چیه؟؟

-بخونید

یه نگاه بهم کرد و عینکشو زد به چشمش...نامه رو باز کرد و شروع کرد به خوندن...از فرصت استفاده کردم و رفتم توی أشپزخونه...هر لحظه منتظر عکس العملی از جانبش بودم...لیوان رو پر از آب کردم و دوباره برگشتم توی سالن...

به چهره اش دقیق تر شدم..هر لحظه سرخ تر میشد...

نشستم روی مبلی که رو به روش بود...

بعد از خوندن نامه سرشو گرفت بالا و عینکشو درآورد

-معنی این نامه چیه؟؟

-همون چیزایی که توش نوشته.

-اینا رو صدف نوشته؟؟

-بله!

یه دفعه اشک توی چشمش حلقه زد...کمی سکوت بینمون برقرار شد و دوباره گفت:

-و چرا از تو خواسته همچین کاری بکنی؟؟

-نمیدونم.

با وحشت نگاهم کرد

-تو...تو...که...نمیخوای..

-نه مادربزرگ..معلومه که نه...

خیالش راحت شد ولی هنوزم آثار شک رو توی چشمش میدیدم...

-ولی...این خانم...اصلا کیه؟؟؟از آشناهای صدفه؟؟

-کدوم خانم؟؟

-نیاز...نیاز علوی...

با تعجب نگاهش کردم که دوباره گفت:

-همین اسمی که توی نامه هست

پوزخندی زدم..اون قدر از خوندن نامه شکه شده بودم که اصلا توجهی به اسمی که صدف گفته بود نکردم...

-نمیدونم...اصلا نمیشنامش..من تمام دوستاشو می شناختم..ولی این یکی رو نه

-باید بری به دیدنش

از حرفش شوکه شدم....با عصبانیت لیوانو کوبیدم روی میز

-چی؟؟

-همین که گفتم..شاید چیزی بین این دو نفر هست که ما ازش بی اطلاعیم

-شما از من میخوای برم دیدن اون خانم؟؟؟اگه از محتویات نامه خبر داشته باشه چی؟؟؟اگه خیالاتی پیش خودش کنه چی؟؟؟؟

-اینا همه احتماله امیرحسین...دیدنش که ضرر نداره...تو...

عصبانی بودم و این دست خودم نبود...با خشم لیوانو پرت کردم که افتاد روی زمین و هزار تکه شد

-اصلا حرفشم نزنید..من یک درصد نمیرم سراغ اون دختر...این پنبه رو توی گوشتون فرو کنید..من جز صدف هیچ دختر دیگه ای رو توی قلبم راه نمیدم..والسلام

دیگه منتظر حرف دیگه ای جانب مادربزرگ نشدم و رفتم بالا توی اتاقم...

یک هفته پر از تشویش و دغدغه ی فکری گذشت...توی این مدت کلی با مادربزرگم سر قضیه دیدار با اون خانم بحث کردم و دلخوری پیش اومد...اصرار داشت برم به دیدنش ولی من هیچ جوره قبول نمی کردم و مرغم یه پا داشت...

این قدر ذهنم درگیر بود که تمام عمل هامو انداختم برای هفته ی بعد...

به رییس بیمارستان اطلاع دادم و گفتم میرم خونه چون واقعا تمرکز برای ویزیت مریض نداشتم.....ماشینو توی پارکینگ پارک کردم و پیاده شده...مهرماه بود و هوا گرم.

درو باز کردم و رفتم توی خونه...اصلا دوست نداشتم تنها کسی که برام باقی مونده بود ازم دلخور باشه..راهمو کج کردم و به طرف اتاقش حرکت کردم...درو باز کردم و دیدم سجاده اش پهنه و داره نماز میخونه...لبخندی زدم و رفتم با فاصله کمی کنارش نشستم...

سلام داد و به طرفم چرخید...

-قبول باشه

-قبول حق باشه مادر

-کمکش کردم سجاده اش رو جمع کنه..

-مادربزرگ ازم دلخوری؟؟

-نه مادر..میدونی از خدا چی خواستم؟؟

-چی؟

-اینکه سر عقل بیای

-دست شما دردنکنه دیگه..یعنی میخواین بگین من بی عقلم؟؟

-منظورم این نبود..هنوزم میگم

حرفشو قطع کردم و بلند شدم.

-باز شروع کردین؟؟قبلا در این مورد نظرمو گفتم..دیگه نمیخوام حرفی در موردش زده بشه..

داشتم از اتاق خارج میشدم که شنیدم گفت:

-خدا آخر عاقبت این جوون رو به خیر کنه

اومدم توی اتاقم و درو بستم...بعد از عوض کردن لباسام،روی تخت دراز کشیدم و به سقف خیره شدم...

یاد اون نامه ی کذایی افتادم...چرخیدم و از روی عسلی برش داشتم...مقابل صورتم گرفتمش و چشمم خورد به اسم اون دختر.. ".نیاز علوی"،پوزخندی زدم و نامه رو پرت کردم گوشه ای و چشمامو بستم و طولی نکشید که خوابم برد...

توی یه باغ درندشت بودم...هرجا که چشم کار می کرد گل بود و درخت...آهسته قدم برمیداشتم که شخصی رو دیدم که پشت به من ایستاده...لباس یک سره ی سفیدی پوشیده بود..

خواستم بپرسم شما کی هستی که برگشت...صدف بود...آره خودش بود ولی به شدت اخم کرده بود

لبخندی زدم و با خوشحالی رفتم به طرفش که با دستش مانع شد...

-صدف منم..امیرحسین

سرشو به علامت منفی تکان داد...لبخند روی لبم ماسید..

-چیکار میکنی صدف؟؟منم

-نزدیک من نیا..

-چرا؟؟

-تو اون امیرحسینی که من میشناختم نیستی..بد کردی باهام امیر...بد...

-یعنی چی صدف؟؟چیکار کردم مگه؟؟

-بدجور ازت ناراحتم امیر...

اینو گفت به ثانیه نکشید که از مقابل چشمم محو شد...سرمو به هر طرف چرخوندم که ببینمش ولی نبود...صداش زدم..جواب نداد...داد زدم ولی بی فایده بود...

هینی گفتم و از خواب پریدم...

آباژور کنار تخت رو زدم...نفس کم داشتم...دستمو به طرف موهام بردم و متوجه شدم از بس عرق کردم موهام به پیشونیم چسبیده...

آب دهنمو قورت دادم و از تخت اومدم پایین...یه نگاه به ساعت کردم..2 نیمه شب بود...

به طرف پنجره رفتم و بازش کردم...موجی از هوای تازه که به صورتم خورد حالمو کمی جا آورد ولی بازم قلبم داشت تند میزد...

زیر لب با خودم زمزمه کردم:

-این چه خوابی بود که دیدم.؟؟؟!

صدف چرا از من رو برگردوند؟؟چرا ازم ناراحته؟؟

نکنه..نکنه....

سرمو تکان دادم و دنبال نامه گشتم...افتاده بود گوشه ای...با دو قدم خودمو بهش رسوندم و برش داشتم...دوباره به اسم اون دختر نگاه کردم..

-صدف منظورت این بود آره؟؟آخه چرا؟؟لعنتی چرا؟؟

چشمامو بستم...آره درسته...منظور صدف همین بود..در واقع چیزی جز این نمی تونست باشه...

بلند شدم و نامه رو گذاشتم توی جیب کتم...فردا باید میرفتم سراغش...هرچند اصلا راضی به این کار نبودم..ولی باید میرفتم..شاید به قول مادربزرگ چیزی بین این دو نفر بوده که من ازش خبر نداشتم...

نیاز شدیدی به دوش آب سرد داشتم...همیشه وقتی عصبانی میشدم میرفتم سراغ دوش آب سرد...حوله ام رو برداشتم و رفتم توی حموم...

صبح زود لباسامو پوشیدم و رفتم پایین...مادربزرگم لیوان به دست منتظرم بود...

-سلام صبح به خیر

-سلام نوه ی گلم..بیا مادر..بخور ضعف نکنی

-ممنون میل ندارم

-بخور ببینم...لوس میکنه خودشو

-اوه اوه..اعصاب نداریا مادربزرگ

-تو که میدونی روی خورد و خوراکت حساسم هی منو حرص بده...

لیوان شیر رو ازش گرفتم و تا ته خوردم و گفتم:

-ممنون...امر دیگه ای نیست؟؟

-برو خدا به همراهت

لبخندی زدم و از خونه اومدم بیرون...باید امروز این قضیه رو یه جوری فیصله میدادم...حالا هرطوری که شده....

به آدرس نگاه کردم"کیان..آباد بلوار....مهد کودک ستاره ها"

ماشینو نگه داشتم و به مهدکودک رو به روم خیره شدم...پس اینجا کار میکنه!

خواستم پیاده شم ولی پشیمون شدم...میرفتم داخل میگفتم من کیم؟؟برای چی اومدم اینجا؟؟بچه که ندارم.

پوفی کردم و دستمو با حرص توی موهام فرو کردم...

توی یه لحظه فکری به مغذم خطور کرد..با لبخند پیاده شدم و بعد از زدن دزدگیر رفتم تو...صدای بچه ها رو میشنیدم که داشتن شعر میخوندن...

اشک توی چشمم جمع شد...اگه صدف زنده بود،من تا چند ماه دیگه بابا میشدم...ولی...خواستم برم به اتاقی که ازش صدا میومد اما با صدایی خانمی سر جام متوقف شدم

-بفرمایید..امری داشتین؟؟

-بله؟؟آهان بله..یعنی

-آقا حالتون خوبه؟؟

-بله بله..فکر کنم شما مدیر این مهد باشید درسته؟

-بله

-میشه چند لحظه وقتتون رو بگیرم؟؟

-دنبالم بیاین

وارد اتاقی شدیم و اشاره کرد بشینم...

خودشم رفت پشت میزش نشست و دستاشو توی هم قلاب کرد

-من در خدمتم

-راستش..من...با خانم علوی کار داشتم..یعنی میخواستم ببینم که ایشون کارشون چطوره..

جوری نگاهم کرد که حس کردم منظورمو بد برداشت کرده..کمی توی صندلی جا به جا شدم

-منظورم در ضمینه بچه داری بود

-آهان..بله..ببخشید فرزند شما اینجاست؟؟

-نه نه..میخوام پرستار بچه ام بشن..به طور شخصی

عجب دروغ شاخ داری گفتم..فکر کنم باور کرد چون لبخند پهنی زد

-عجب..راستش تعریف نباشه ولی ایشون یکی از بهترین های این مهده..همه ازش راضین..

دختر خیلی خوبیه...رابطه ی خوبی هم با بچه ها داره...

-هستن ایشون؟؟

-نه متاسفانه..رفتن بیرون.کارتون ضروریه؟؟

-بله خیلی زیاد

-اجازه بدین باهاش تماس بگیرم خودشو برسونه

-ممنون

چند دفعه شماره رو گرفت ولی جواب نداد...

-ببخشید فکر کنم

نذاشتم ادامه ی حرفشو بزنه...بلند شدم و گفتم:

-ممنون..من یه موقع دیگه مزاحم میشم..با اجازه

داشتم میومدم بیرون که سینه به سینه ی یه نفر شدم...

-ببخشید

دختری که از بس دویده بود داشت نفس نفس میزد و پیشونیش حسابی عرق کرده بود...پوست سفیدی داشت و موهاش کمی از مقنعه زده بود بیرون...

-خواهش میکنم

کمی خودمو کنار کشیدم تا رد بشه...دوباره ببخشیدی گفت و رفت تو...

-نیاز چقدر دیر کردی..

نیاز؟؟؟پس خودش بود...با تعجب برگشتم و پشت سرمو نگاه کردم..اون دختر ریزه میزه نیاز بود؟؟؟

اومدم توی ماشین و منتظر شدم تا مهد تعطیل بشه...حدود یک ساعتی معطل شدم تا اینکه تعدای بچه به همراه والدینشون اومدن بیرون...

کمی بعد نیاز در حالی که داشت با خانمی حرف میزد اومد بیرون..باید صبر می کردم تا از هم جدا بشن..که خوشبختانه این اتفاق افتاد...

یکم که دور شد ماشینو روشن کردم و دقیقا جلوی پاش ترمز کردم...

پیاده شدم و به چهره ی متعجبش خیره شدم...میخواست چیزی بگه که پیش دستی کردم

-خانم علوی؟؟

-بله شما؟؟

-میشه چند لحظه حرف بزنیم؟؟

-چی؟؟

-میشه سوار بشید چند کلمه حرف بزنیم؟؟

چشماش تا حد امکان باز شد و بعد با عصبانیت گفت:

-آقای محترم بفرمایید..اشتباه گرفتین

قدمی برداشت که دوباره گفتم:

-ولی حرفای من واجبه..

ایستاد..برگشت و با اخم گفت:

-بفرمایید تا زنگ نزدم 110

-ببین من نه بیکارم نه حوصله دارم با خانم غرغررویی مثل تو حرف بزنم..گفتم کارم واجبه پس یعنی هست..حالا افتخار میدی؟؟

چیزی نگفت و این دفعه با قدم هایی سریع تر رفت...دیگه داشتم کفری میشدم...

با صدای تقریبا بلندی گفتم:

-در رابطه با صدفه

ایستاد ولی برنگشت...شرط میبندم شوکه شده...پوزخندی زدم و منتظر شدم تا چیزی بگه...به طرفم برگشت کمی اومد نزدیک تر که متوجه شدم چشماش اشکیه...

با صدای لرزونی گفت:

-صدف؟؟

-بله

-کجاست؟؟

در ماشینو باز کردم

-بسین تا برات بگم.

بدون حرف و کوچکترین تردیدی نشست...یعنی این قدر بهم اعتماد داشت؟؟

تعجب کردم.یعنی این قدر به من اعتماد داشت؟

تمام طول مسیر رو ساکت بود.منم ترجیح دادم سکوت کنم.ماشین رو رو به روی کافی شاپی که با صدف زیاد میومدیم پارک کردم.

بدون اینکه بهش نگاه کنم گفتم:

-پیاده شو

اونم بدون اینکه حرفی بزنه و حتی نگاهم کنه پیاده شد.جلوتر راه افتادم و اونم پشت سرم داشت میومد.

به سمت میزی که از قبل رزرو کرده بودم رفتم.قبل از اینکه بشینینم گفت:

-چرا اینجا؟

با بی تفاوتی گفتم:

-جای بهتری سراغ داری؟

-نه

-پس بشین

هنوزم نگاهشو ازم میدزدید.پسر چشم و گوش بسته ای نبودم ولی از این کارش خوشم اومد.شاید هرکسی جای این بود برعکس رفتار می کرد یا شاید سوء استفاده...

-چی میخوری؟

-ممنون چیزی نمیخوام.زودتر حرفتونو بزنید.صدف کجاست؟

-داری با من حرف میزنی؟

تعجب کرد ولی سرشو بالا نیاورد

-این چه سوالیه؟خب معلومه که آره

-پس بهم نگاه کن.با زمین که حرف نمیزنی.

یکم سرشو آورد بالا ولی توی چشمام نگاه نمی کرد.

-بگید.میشنوم

همین موقع گارسون اومد.بدون اینکه نظرشو بخوام سفارش دوتا قهوه دادم.اونم با تشکری رفت.

نمی دونستم از کجا باید شروع کنم...برام خیلی سخت بود بگم صدف دیگه نیست..رفته اون بالا...از طرفی نمی دونستم بعد از شنیدن حرفام عکس العملش چیه!برای همین کارم سخت شده بود.

-ببین..راستش..من..از روی آدرسی که صدفِ خد...

چشمامو بستم تا به خودم مسلط بشم..نباید خراب می کردم..

وقتی دوباره چشمامو باز کردم دیدم با تعجب زل زده بهم..پوزخندی گوشه ی لبم نشست...چه عجب..نه مثل اینکه چشماش سالمه...

-صدف چیزیش شده؟ترخدا بهم بگین..من طاقتشو دارم..

نگرانی از چشماش می بارید..

-داشتم می گفتم...آدرس شما رو صدف برام گذاشته که بیام سراغتون...

-چرا؟

-الان میگم...

چاره ی دیگه ای نداشتم...نامه رو از توی جیب کتم درآوردم و گذاشتم روی میز...با تعجب یه نگاه به من و یه نگاه به نامه کرد..

-این..این چیه؟

-بخونش

-من نباید بدونم چیه؟از کجا معلوم حرفای شما راست باشه؟اصلا از کجا معلوم شما از طرف صدف اومده باشی؟

-تند نرو کوچولو..بخونش...از من به تو نصیحت...زود قضاوت نکن

بلند شدم..

-کجا؟

-میرم دستامو بشورم...تو هم اینو بخون تا بیام

و بدون اینکه بهش اجازه بدم حرف دیگه ای بزنه تنهاش گذاشتم...

ده دقیقه ای میشد که اومده بودم توی سرویس بهداشتی و فقط داشتم به خودم توی آینه نگاه می کردم..بدون اینکه بخوام رفتم توی فکر..یعنی الان نامه رو خونده؟؟؟طبیعتا داره گریه میکنه...حالا چطور براش توضیح بدم صدف چطوری رفت؟؟

پوفی کردم و نگاهمو از آینه گرفتم...بدجوری بغض کرده بودم ولی باید محکم باشم...

از سرویس بهداشتی اومدم بیرون و پشت یکی از ستون ها قایم شدم..وای خدای من...صورتش غرق از اشک بود...نامه مچاله شده بود و روی میز افتاده بود...خیلی دلم براش سوخت...حتما خیلی اذیته...می تونستم حالشو درک کنم...

قدم برداشتم و به سمتش رفتم...وقتی نشستم سرشو بالا گرفت و بهم خیره شد...انگار میخواست مطمئن بشه تمام چیزایی که خونده راسته..آهی کشیدم و سرمو به نشونه ی تایید تکان دادم...با همون صدای بغض آلودش گفت:

-تو..تو..شوهرشی؟

-بله..البته بودم...

-این نامه چی میگه؟؟صدف چرا همچین چیزی ازت خواسته؟؟

-خودمم نمی دونم.

-من...من گیجم...نمی فهمم چرا

کلافه بود و از حرکاتش کاملا مشخص بود...

-آروم باش...من برات توضیح میدم..ببین...

گفتم...این قدر گفتم که گلوم خشک شده بود...از وقتی رفت سفر تا وقتی اون تصادف پیش اومد و بستری شد توی بیمارستان...

-نه این دورغه...دروغه...

-کجاش دروغه؟

معلوم بود حال بدی داره.شدیدا بغض کرده بود و بی قرار شده بود

-این که صدف دیگه نیست..اینکه دیگه نمی تونم ببینمش..اینکه تنهام گذاشته..اینکه دیگه کسی رو ندارم باهاش حرف بزنم...

هق هق گریه اش کل فضا رو برداشت...چند نفری که اونجا بودن برگشتن و بهمون نگاه کردن...چی می تونستم بگم؟؟حال خودم بدتر از اون نبود...ولی نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

-بلند شو بریم.

آروم سرشو بلند کرد

-کجا؟؟

-بریم میگم

بلند شدم و اونم دنبالم اومد...باید می بردمش پیش صدف...آره...این بهترین کار بود....

نیم ساعت میشد که به درختی تکیه داده بودم و داشتم به حرفای نیاز با صدف گوش میدادم...

باورم نمیشد این همه به هم نزدیک باشن...اما دلیل اینکه چرا صدف تا الان وجود این دختر رو ازم پنهان کرده رو نمی دونستم...

وقتی به خودم اومدم که صدام زده بود.

-بله