رمان انجمن شاعران مرده به قلم کلاین بام

ژانر: #ترسناک #خارجی

خلاصه :

داستان درباره ی معلّمی به اسم جان کیتینگ هستش که در اولین جلسه تدریس نشان می ده که روشی نو ومتفاوت با شیوه قدیمی مدرسه شبانه روزی بولتون ، داره. بچه های کلاس با تحقیق دربارهٔ آقای کیتینگ می‌فهمند او در جوانی در همین کالج محفلی را اداره می‌کرده به نام محفل شاعران مرده ,هفت نفر از شاگردانش تصمیم می‌گیرند این محفل را دوباره به را بیندازند. اما با اتفاقاتی که در اینده رخ می دهد اعضای انجمن ، مجبور به امضای حکمی می شوند که ….

در تالار نيايش سنگي دبيرستان ولتون، مدرسه شبانه روزي خصوصي که در لابه لاي بلندي هاي دور افتاده ايالت ورمانت قرار داشت،بيش از سيصد پسر که همگي روپوش دبيرستان را به تن داشتند، در در طرف راهروي بلند تالار، در ميان چهره هاي پرغرور پدر و مادرهايشان به انتظار نشسته بودند. با ورود مرد کوتاه قد و مسني که ردايي بلند و گشاد بر تن داشت، ني انبان هاي اسکاتلندي لحظه اي نواختن گرفتند. مرد، شمعي را روشن کرد و پيشاپيش گام هاي موزون دانش آموزان پرچمدار، از برابر معلمان رادپوش و فارغ التحصيلان، از راهروي سنگفرش شده گذشت و به تالار پرقدمت نيايش وارد شد.چهار پسر پرچمدار، موقرانه تاسکوي خطابه پيش رفتند. چند پيرمرد هم که آخرين شان شمعي را با غرور در دست داشت،آرام آرام در پي آنان قدم بر مي داشتند

گيل نولان، مدير مدرسه، که مردي درشت اندام بود و کمي بيش از شصت سالن سن داشت، تا رسيدن آنان بر سکو ايستاد. سپس با شور وشوق در حالي که به مرد شمع به دست اشاره مي کرد، گفت:

"خانم ها، آقايان، ... و ... فرزندان من، .. . اينک مشعل دانش".

حضار آرام و با وقار کف زدند و پيرمرد شمع به دست آهسته قدمي به جلو گذاشت. نوازنده در گوشه شاه نشين درجا قدم رو زد و چهار پرچمدار، پرچم ها را که روي شان نوشته شده بود "سنت"، " افتخار"، " انضباط" و "سر فرازي" پايين آوردند و همزمان با حضار، به آرامي نشستند. مردي که شمع در دست داشت به سمت روبروي حضار، در جايي جوان ترين دانش آموزان با شمع هاي خاموش نشسته بودند قدم برداشت، آهسته به جلو خم شد و شمع نخستين شاگرد را روشن کرد.

مدير نولان با لحني موقر گفت"

" مشعل دانش را از بزرگ به کوچک، دست به دست بگردانيد."

در اين زمان هر يک از پسرها شمع دانش آموزان کناري را روشن کرد.

" خانم ها و آقايان، فارغ التحصيلان ممتاز و دانش آموزان.... امسال، 1959، نشانگر صدمين سال تأسيس دبيرستان ولتون است. صد سال پيش، در سال 1859، چهل و يک جوان در اين مکان نشستند و به همان پرسش هايي که اکنون در آغاز هر نيمسال در برابر شماست، پاسخ دادند. نولان مکثي آميخته با تظاهر کرد و نگاهش سرتاسر تالار را که پر از چهره هاي جوان هراسيده و پرحرارت بود، پيمود. پس ازآن با صداي بلندي پرسيد:

"آقايان، ارکان چهار گانه کدامند؟"

با خبردار ايستادن شاگردان، صداي جابه جا شدن پاها سکوت سنگين تالار راشکست. تاد اندرسن شانزده ساله،يکي از معدود پسرهايي که روپوش دبيرستان را به تن نداشت، در حالي که پسرهاييي که روپوش دبيرستان را به تن نداشت، در حالي که پسرهاي اطراف وي از جا برخاستند، لحظه اي درنگ؛ مادرش با آرنج به پهلوي او زد تا به پا خيزد. با چهره نگران و چشماني تيره از برآشفتگي در سکوت خيره شده بود. در همين حال در اطرافش همه يکصدا فرياد زدند:

" سنت! افتخار! انضباط! سرافرازي!"

نولان سري به رضايت تکان داد و پسرها نشستند. وقتي غژ غژ صندلي ها فرو نشست خاموشي سنگيني بر تالار حکمفرما شد. مدير نولان در پشت تريبون با صداي بلندي گفت:

" در نخستين سال تأسيس دبيرستان ولتون پنج نفر از آن فارغ التحصيل شدند."

مکثي کرد و افزود:

" سال پيش در اينجا پنجاه و يک نفر فارغ التحصيل شدند که بيش از 75 درصدشان به مدارس عالي آيوي ليگ راه يافتند"

در حالي که والدين خشنود که در کنار پسرهاشان نشسته بودند به نولان به خاطر کوشش هايش تبريک مي گفتند،صداي کف زدن ها فضا را پر کرد. ناکس اورسترين و دوستش چارلي د التون، دو نفر از پرچمداران که هر دو شانزده ساله بودند، به آنها که کف مي زدند پيوستند. هر دوي آنان که روپوش دبيرستان را به تن داشتند و بين والدينشان نشسته بودند، گويي تجسم انديشه آيوي ليگ بودند. ناکس، موهاي مجعد کوتاه، لبخندي خوشايند و اندامي ورزيده داشت. چارلي نيز دانش آموزي خوش لباس و موقر مي نمود. ناکس و چارلي به همکلاسي هاشان که نگاه مي کردند ميدر نولان گفت:

" چنين دستاوردي نتيجه تعهدي پرشور به اصول آموزشي اينجاست. به همين دليل است که پدر و مادرها، فرزندان شان را همواره به اينجا مي فرستند و نيز به همين دليل است که ما بهترين دبيرستان پيش دانشگاهي در آمريکا به شمار مي آييم. " نولان به واسطه کف زدن حضار مکثي کرد. در حالي که توجهش را به جديدترين شاگرداني که به دبيرستان ولتون پيوسته بودند معطوف مي کرد، گفت:

" شاگردان جديد! رمز موفقيت شما بر چهار رکن استوار است، و اين براي کلاس هفتمي ها و شاگرداني که از مدارس ديگر آمده اند نير به همان ميزان صدق مي کند".

با اين اشاره او به شاگرداني که ازمدارس ديگر آمده اند، تاد اندرسن در صندلي خود جابه جا شد و چهره اش، به خود آمدن او را نمايان ساخت.

" اين چهار رکن شعار اين مدرسه است و شالوده زندگي شما خواهد شد"

" ريچاد کامرون ، نامزد انجمن ولتون!"

نولان اين را گفت، يکي از پسرهاي پرچمدار از جا پريد و فرياد زد:

" بله قربان!"

در نگاه پدرش که در کنار او نشسته بود، برق غرور درخشيد.

" کامرون،سنت چيست؟"

" سنت، آقاي نولان عشق به مدرسه و کشور و خانواده است. سنت ما در ولتون اين است که بهترين باشيم!"

" بسيار خوب... آقاي کامرون"

" جرج هاپکينز، نامزد انجمن ولتون، افتخار چيست؟"

"افتخار، در متانت و عمل به وظيفه است!"

" بسيار خوب آقاي هاپکينز. ناکس اورستريت، نامزد انجمن اقتخار!"

ناکس نيز که پرچمي در دست داشت، ايستاد:

" بله قربان!"

نولان پرسيد:

" انضباط چيست؟"

" انضباط، حرمت نهاندن به والدين، آموزگاران و مدير است. انضباط از درون سرچشمه مي گيرد"

" متشکر م آقاي اورستريت. آقاي نيل پري، نامزد انجمن اقتخار!"

ناکس لبخندزنان نشست. والدينش که در دو طرف او نشسته بودند به علامت تشويق دستي به پشتش زدند. نيل پري برخاست. سرتاسر جيب سينه روپوش او پر از نشان ها و مدال هاي افتخار بود. پسر شانزده ساله از روي وظيفه شناسي ايستاد و با جديت به مدير نولان خيره شد.

"سرافرازي، آقاي پري"

بري با صداي بلند و لحني يکنواخت، طوطي وار پاسخ داد:

" سرافرازي نتيجه کارمداوم است. سرفرازي رمز پيروزي است، چه در مدرسه چه در هر جاي ديگر."

سپس نشستت و مستقيما به سکو خيره شد.

در کنار او، پدر بي لبخندش- سنگ چشم و ساکت- بي آنکه حتي به گفته پسرش اعتنا کند، نشسته بود.

مدير نولان ادامه داد:

" آقايان شما در ولتون سخت تر از تمام دوران زندگي تان کار خواهيد کرد؛ پاداش شما همان موفقيتي است که ماز از شما انتظار داريم.

" به علت باز نشسته شدن معلم انگليسي محبوب ما آقاي پورتيوس، امیدوارم در اين فرصتي که پيش آمده است، با جانشين ايشان يعني آقاي جاي کيتينگ، که خود از فارغ التحصيلان پر اقتخار اين مدرسه است، آشنا شويد. ايشان در چند سال اخير در مدرسه معتبر چستر در لندن تدريس مي کرده اند."

آقاي کيتينگ که در جمع ساير نشسته بود، به نشانه احترام و پاسخ به معرفي اش، کمي به جلو خم شد. او سي تا سي و پنج سال سن، موها و چشم هايي قهوه اي و قدي متوسط داشت، با چهره اي معمولي . با آنکه ظاهر وي محترم و اديبانه مي نمود، اما پدر نيل پري اين معلم جديد زبان انگليسي با بدگماني برانداز مي کرد.

نولان گفت:

" به منظور حسن ختام مراسم، مايلم قديمي تر ين فارغ التحصيل ولتون را به تريبون دعوت کنم. آقاي الکساندر کارمايکل، دانش آموخته سال 1886!"

در حالي که همه به احترام او به پاخاسته بودند و کف مي زدند، پيرمرد هشتاد ساله با نخوت پيشنهاد کمک اطرافيان را رد کرد و با کندي آميخته به زحمت و تقلا خود را به سکوي خطابه رساند. چند کلمه اي زير لب ادا کرد که حاضران به سختي توانستند دريابند، و با سخنان او مراسم به پايان رسيد. دانش آموزان و والدين به رديف از تالار بيرون رفتند و در هواي سوزناک محوطه دبيرستان ايستادند.

بناهاي سنگي باد و باران ديده ولتوت و سنت رياضت گونه، آن را از محيط اطراف خود جدا کرده بودند. مدير نولان به مانند نماينده پاپ که يکشنبه روزي در خارج از کليسا ايستاده باشد، در فضاي بيروني مدرسه، خداحافظي شاگردان و والدين شان را تماشا مي کرد.

مادر چارلي دالتون موهاي پسرش را از روي چشمانش کنار زد و او را تنگ در آغوش فشرد و پدر ناکس اورستريت در حالي که با او در گوشه و کنار محوطه مدرسه قدم مي زد و به مناظر اطراف اشاره مي کرد، به گرمي دست او را فشرد. پدر نيل پري خشک ايستاد و مدال هاي افتخار روي روپوش پسرش را مرتب کرد. تاد اندرسن تنها ايستاده بود وسعي داشت با نوک کفش، سنگي را از زمين بيرون بياورد. والدينش در نزديکي او با زن و شوهري گپ مي زدند و هيچ توجهي به پسرشان نداشتند. تاد که با خجالت به زمين خيره شد بود، وقتي متوجه شد که مدير نولان به او نزديک شده است و سعي مي کند تا نگاهي به کارت اسم او بيندازد،يکه خورد و به خود آمد.

" آقاي اندرسن جوان، برادر شما يکي از بهترين شاگردان ما بود ؛ از شما هم اين انتظار هست که جايگاه ممتاز اون رو تصاحب کنيد."

تاد با لحن سستي گفت:

" متشکر قربان"

نولان از او دور شد. دور و بر والدين و شاگردان قدم مي زد، با آنها احوالپرسي مي کرد و تمام مدت لبخند به لب داشت. وقتي به اقاي پري و نيل رسيد، ايستاد و دستش را بر شانه نيل گذاشت و گفت:

" آقاي پري، ما انتظارهاي بزرگي از شما داريم"

" متشکرم، آقاي نولان"

آقاي پري به نولان گفت:

" اون توقعات ما رو برآورده مي کنه."

نيل گفت:

" تمام سعي خودم رو مي کنم، آقا"

نولان دستي به شانه او زد و گدشت. ديد که چانه بسياري از پسرهاي کوچک تر مي لرزد و به هنگام خداحافظي با پدر و مادرشان، که شايد براي نخستين بار بود، اشک از چشمان شان سرازير مي شود.

پدريکي از شاگردها در حالي که با سرعت دور مي شد، لبخند زنان دست تکان داد و گفت:

" کم کم از اينجا خوشت مياد"

پدر ديگري با تشر به پسر متوحش و گريانش گفت:

" بچه نباش"

جمع پدر و مادرها کم کم پراکند و اتومبيل ها از آنجا دور شدند. پسرها خانه جديدي در دبيرستان ولتون داشتند که در ميان جنگل سرسبز ولي سرد و نمناک ورمانت، گويي از دنيا جدا بود.

پسري ناله کنان گفت:

" من مي خوام برم خونه!"

يکي از شاگردان کلاس بالاتر دستي به پشتش زد و او را به سمت خوابگاه برد.

معلمی با لهجه اسکاتلندی فریاد زد:

"بدو بدو نکنید،آقایون آهسته"

چهل شاگرد یکی از کلاس های پایین تر، از پله های خوابگاه با عجله به زیر می آمدند و پانزده پسر کلاس های بالاتر نیز شتابان به طبقه بالا می رفتند. یکی از شاگردان کوچک تر در پاسخ گفت:

" چشم آقای مک آلیستر. ببخشید آقا."

مک آلیستر با اشاره به پسرهایی که به سرعت از خوابگاه به طرف محوطه می رفتند، سر تکان داد. شاگردان سال پایینی با آمدن به تالار تشریفات دبیرستان، که با چوب بلوط تخته کوبی شده بود، گرداگرد اتاق ایستادند و یا بر روی صندلی هایی که روکش چرمی و چروکیده و کهنه داشت، به انتظار نوبت خود نشستند. چندین چشم به دیوار روبه رو در بالای پله ها که به دری در طبقه دوم منتهی می شد، دوخته شده بود.

چند لحظه بعد در باز شد و پنج پسر، آرام و به ردیف از پله ها پایین آمدند. معلمی پیر با موهای جوگندمی در آستانه در ظاهر شد.دکتر هیگر صدا زد:

" شما بیاید: اورستریـت، پری، دالتون، اندرسن، کامرون"

پسرها از پله ها بالا رفتند، دو پسری هم که پاینن نشسته بودند با دقت به آنان نگاه می کردند.

پیتس زیر لب به همکلاسی اش گفت:

" میکس، شاگرد جدید کیه؟:

ستیون میکس، آهسته جواب داد:

"اندرسن"

هیگر پیر، گفت و گوی آنان را با این تذکر قطع کرد که:

"آقای پیتس و میکس، این کار نمره منفی داره:

پسرها به زمین نگاه کردند، سرهای شان را با هم برگرداندند و پیتس چشم هایش را گرد کرد.

دکتر هیگر که پیر بود، اما چشمانش مانند چشمان عقاب تیز بودند، گفت:

"یه نمره منفی دیگه، آقای پیتس"

پسرهایی که دکتر هیگر آنها را فراخوانده بود،به دنبال او از برابر خانم،نولان که منشی و همسر مدیر بود،گذشتند و به دفتر کار او وارد شدند. آنها در جلوی یک ردیف صندلی، روبروی نولان که پشت میز تحریرش نشسته بود، ایستادند. یک سگ شکاری هم در کنار میز دراز کشیده بود.

" پسرها، بازگشت تون رو خوشامد می گم.آقای دالتون، حال پدرتون چطوره؟"

چارلی گفت:

" حالش خوبه، آقا"

" آقای اورستریت، خانواده تون به منزل جدید نقل مکان کردند؟"

"بله ،آقا، تقریبا یه ماه پیش"

نولان لبخند ملایمی زد:

" چه خوب! شنیدم که خونه قشنگی یه"

سگ را نوازش کرد و تکه ای خوراکی به او داد. پسرها هم پریشان و معذب منتظر بودند.

نولان گفت:

" آقای اندرسن، از اونجا که شما تازه واردین،بگذارید براتون توضیح بدم که در ولتون، من برای هر دانش آموز بر اساس لیاقت و تمایلش فعالیت های آموزشی فوق برنامه تعیین می کنم. هر جز از این فعالیت ها، درست به اندازه کار کلاسی شما جدی گرفته می شه. درسته آقایون؟:

دیگران با هماهنگی نظامی گونه ای گفتند:

"بله آقا"

" با شرکت نکردن در این جلسات، نمره منفی منظور میشه. و اما آقای دالتون: روزنامه مدرسه، بخش خدمات، فوتبال، پاروزنی. آقای اورستریت: نامزد های انجمن ولتون، روزنامه مدرسه،فوتبال، بخش فارغ التحصیلان. آقای پری: نامزدهای انتخاباتی انجمن ولتون،بخش شیمی بخش ریاضیات، سالنامه ی مدرسه، فوتبال. آقای کامرون: نامزده های انجمن ولتون جلسات بحث آزاد، پارو زنی، بخش خدمات، مناظره، شورای شاگردان ممتاز"

کامرون گفت:

" متشکرم آقا"

"آقای اندرسن، بر مبنای سابقه شما در بلینکرست: فوتبال،بخش خدمات،سالنامه مدرسه. آیا چیز دیگه ای هم هست که باید بدونم؟"

تاد ساکت ایستاده بود. سعی کرد تا چیزی بگوید، اما کلمات از دهانش خارج نمی شدند.

نولان گفت:

" آقای اندرسن، حرف تون رو بزنین"

تاد، با صدایی که به سختی شنیده می شد گفت:

" ترجیح ... من..پاروزنیه... آقا"

نولان به تاد که نزدیک بود از فرق سر تا نوک بلرزد، نگاه کرد.

" پارو زنی؟ اون گفت پارو زنی؟ اینجا نوشته که در بلینکرست فوتبال بازی می کردی، نه؟"

تاد سعی کرد که دوباره چیزی بگوید. با صدای آهسته گفت:

" بازی... می کردم... اما..."

قطره های عرق بر ابروانش نشست، چنان محکم دست هایش را به هم فشرد که بند بند انگشتانش به سفیدی می زدند. وقتی پسرها به او خیره شدند،سعی کرد تا جلوی سرازیر شدن اشک هایش را بگیرد.

" اندرسن اینجا از فوتبال خوشت میاد. بسیار خوب پسرها، مرخصید:

پسرها به حالت قدم رو بیرون رفتنید. چهره تاد از درماندگی سفید شده بود. دکتر هیگر دم در پنج نفر دیگر را صدا کرد.

در همان هنگام که پسرها از محوطه به طرف خوابگاه می رفتند، نیل پری به تاد که به تنهایی راه می رفت نزدیک شد و دستش را به سوی او دراز کرد. گفت:

" شنیده ام که ما، هم اتاق می شیم. من نیل پری هستم"

تاد آهسته در جواب گفت:

" تاد اندرسن"

پسرها در سکوتی سنگین قدم بر می داشتند.

نیل پرسید :

" چرا از بلینکرست بیرون اومدی؟"

" برادرم اینجا می اومد"

"آهان پست تو اون اندرسن هستی"

تاد شانه هایش را بالا انداخت و با صدایی درمانده گفت:

" پدر و مادر می خواستند من اینجا بیام، اما نمره هام چندان خوب نبود. باید به بلینکرست می رفتم تا پایه م قوی بشه"

نیل خندید:

" حالا هم که جایزه ت پوچ دراومد. انتظار نداشته باش که از اینجا خوشت بیاد"

تاد گفت:

" الانش هم نمیاد"

آنها به سرسرای ورودی خوابگاه وارد شدند و خود رابه انبوهی دانش آموز، چمدان ماشین تحریر، بالش و گرامافون روبرو دیدند.

در قسمت فوقانی سرسرا، یکی از سرایدارهای مدرسه ایستاده بود و به کپه چمدان هایی که صاحبان شان هنوز به سراغ آنها نیامده بودند، نگاه می کرد. نیل و تاد ایستادند تا اثات خود را از آن میان بردارند. نیل کیف های خود را شناخت، و برداشت و رفت تا آتاق را پیدا کند.

به فضای چهار گوش کوچی وارد شد که به سختی ودو تخت یکنفره، دو کمد و دو میز تحریر ار در خود جای می داد، تبسمی کرد و با خود گفت:

" خوب این هم از خونه خوشگل مون"

و بعد چمدان هایش را روی یکی از تخت ها انداخت.

ریچارد کامرون سرش را به درون اتاق برد و گفت:

" شنیده م که تازه وارد هم اتاق توست. می گن یبسه"!

در حین گفتن اینها تاد به داخل اتاق آمد.

کامرون به سرعت خود را عقب کشید. تاد از کنار او گذشت، چمدانهای خود را روی تخت دیگر انداخت و شروع به بیرون آوردن لباس هایش از چمدان کرد.

نیل گفت:

" جدی نگیری ها، کامرون همه ش چرت و پرت می گه"

تاد فقط شانه ای به نشان بی اعتنایی بالا انداخت و کارش را پی گرفت. سپس سر و کله ناکس اورستریت، چارلی دالتون و ستیون میکس در اتاق آنها پیدا شد.

چارلی گفت:

" هی ، پری، می گن تابستون کلاس می رفتی"

" آره برای شیمی. پدرم خواست کلاس تقویتی برم"

چارلی گفت:

" خب میکس از لاتین نمره" الف" گرفته من هم نتوستنم اون طور که باید و شاید از پس انگلیسی بر بیام، بنابراین اگه دل تون خواست، گروه درسی مخصوص خومون رو تشکیل می دیم."

" حتما، اما کامرون هم از من خواسته که وارد گروه بشه. کسی که مخالفتی نداره، هان؟"

چارلی با خنده گفت:

" اون توی چی وارده؟ چاپلوسی؟"

نیل گفت:

" هی، اون هم اتاقی توست"!

چارلی سرش را تکان داد:

" گناه من چیه؟"

پسرها با هم گفتگو می کردند، تاد به خالی کردن چمدان ادامه داد. ستیون میکس به طرف او رفت.

" سلام. گمان نمی کنم قبلا همدیگر رو دیده باشیم. من ستیون میکس هستم."

تاد با خجالت دستش را دراز کرد:

" تاد اندرسن"

ناکس و چارلی هم به طرف تاد رفتند و دست شان را برای به جا آوردن تعارف دراز کردند:

" چارلی دالتون"

" ناکس اورستریت"

تاد با حالتی رسمی با آنها دست داد. نیل گفت:

" تاد برادر جفری اندرسنه"

چارلی برای اینکه بشناسد، به تاد نگاه کرد:

" آهان، آره، همون شاگرد ممتاز، دانش نمونه کشور..."

تاد سر فرو آورد، میکس خندید و گفت:

" خب به هلتن ( با کلمه welton بازی می کند. hell یعنی جهنم، و او با گفتم hellton مثلا می گوید که به جهنم ولتون خوش آمدی!) خوش آمدی!

چارلی گفت:

" جزء به جزءاش به همون سختیه که می گن، مگه اینکه مثل میکس نابغه باشی."

" اون فقط برای این چاپلوسی من رو می کنه که درس لاتین رو باهاش کار کنم."

چارلی اضافه کرد:

" همین طور انگلیسی و مثلثات و..."

میکس لبخند زد.

ضربه دیگری به در خورد.نیل گفت:

" در بازه"

ولی این بار همکلاسی شان نبود.

نیل رنگش پرید و با لکنت گفت:

" پدر"!

و اضافه کرد:

" فکر کردم شما رفتین."

ﭘﺴﺮﻫﺎ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. ﻣﯿﮑﺲ و ﭼﺎرﻟﯽ و ﻧﺎﮐﺲ ﯾﮑﺼﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ:

- ﺳﻼم آﻗﺎي ﭘﺮي.

-راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎ.

‫ﭘﺪر ﻧﯿﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ درون اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ، اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و اﻓﺰود:

-اوﺿﺎع ﭼﻄﻮره؟

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺟﻮاب دادﻧﺪ:

-ﺧﻮﺑﻪ، آﻗﺎ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن.

آﻗﺎي ﭘﺮي رو در روي ﻧﯿﻞ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮد، اﯾﺴﺘﺎد.

-ﻧﯿﻞ، ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎي ﻓﻮق ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ. ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺑﺎ آﻗﺎي ﻧﻮﻻن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم و اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ در ﺳﺎﻟﻨﺎﻣﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ.

‫اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ.

‫ﻧﯿﻞ ﺗﻤﻨﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

-اﻣﺎ ﭘﺪر، ﻣﻦ ﻣﻌﺎون ﺳﺮ دﺑﯿﺮم.

‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﺸﮏ ﺟﻮاب داد:

-ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻧﯿﻞ.

-اﻣﺎ ﭘﺪر، اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ...

‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪي ﺧﻮد را ﻧﺎﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺖﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻧﯿﻞ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ از اﺗﺎق‫ﺧﺎرج ﺷﻮد. ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮔﻔﺖ:

-ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزهﺗﻮن.

ﺳﭙﺲﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﯿﻞ رﻓﺖ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد‫ﺑﺴﺖ.

در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺧﺸﻢ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ، ﺑﻪ ﭘﺴﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ:

-ﻫﯿﭻ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ در ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﮐﻨﻪ. ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟

‫ﻧﯿﻞﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

-ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﻤﯽﮐﺮدم. ﻣﻦ...

-وﻗﺘﯽ داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺰﺷﮑﯽ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدي و روي ﭘﺎي ﺧﻮدت اﯾﺴﺘﺎدي، اون وﻗﺖ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاد‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯽﺑﮑﻨﯽ. ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﺑﺪي.

‫ﻧﯿﻞﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ:

-ﺑﻠﻪﭘﺪر.

‫ﻧﯿﻞ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺪرش ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد. ﻋﺰم و ارادهي او ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺗﻘﺼﯿﺮ، ﯾﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ، در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺧﺮد‫ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﯿﻞ، ﺧﺎﻟﯽِ ﺳﮑﻮت را ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﭘﺮ ﮐﺮد:

-‫ﺧﺐ، ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺶ از ﺗﻮاﻧﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدهم.

-آﻓﺮﯾﻦ، اﮔﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪه.

‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﺑﺮﮔﺸﺖ و رﻓﺖ. ﻧﯿﻞ از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. وﺟﻮدش ﻏﺮق در ﺧﺸﻢ و‫ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽﺑﻮد. ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺪرش ﭼﻨﯿﻦ واداده ﺑﻮد؟

‫در اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد و داﺧﻞ ﺷﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳﺖ؛ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‫دﯾﮕﺮي ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﺎرﻟﯽ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ:

-ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽذاره ﮐﺎري رو ﮐﻪ دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاد اﻧﺠﺎم ﺑﺪي؟

‫ﻧﺎﮐﺲﻫﻢ ﮔﻔﺖ:

-ﭼﺮا ﺗﻮ روش واﻧﻤﯽاﯾﺴﺘﯽ؟ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮐﻪ.

‫ﻧﯿﻞ اﺷﮏﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﺎ زﻫﺮﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

-ﻫﻪ، اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻪ؛ ﻻﺑﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ روي ﭘﺪر ﻣﺎدر ‫ﺧﻮدﺗﻮن واﯾﺴﺘﺎدﯾﻦ، آﻗﺎي وﮐﯿﻞ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ،...آﻗﺎي ﺑﺎﻧﮏدار ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ!

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ در اﺗﺎق ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ، ﭼﺎرﻟﯽ و ﻧﺎﮐﺲ ﺳﺮﺷﺎن را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﻪﮐﻔﺶﻫﺎﯾﺸﺎن ﭼﺸﻢ‫دوﺧﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ. او ﻧﺸﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﻣﺪرﺳﻪ را از روﭘﻮش ﺧﻮد ﮐﻨﺪ و آن را ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰﺗﺤﺮﯾﺮ ﭘﺮت ﮐﺮد.

‫ﻧﺎﮐﺲﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:

-ﺻﺒﺮﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽذارم ﭘﺪر ﻣﺎدرم ﻣﻦ رو ﺑﺎزﯾﭽﻪي ﺧﻮدﺷﻮن‫ﺑﮑﻨﻦ!

ﻧﯿﻞﺧﻨﺪﯾﺪ:

-آره! دﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ، ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﺮ ﮐﺎري رو ﮐﻪ اوﻧﺎ ﻣﯽﮔﻦ، اﻧﺠﺎم ﻣﯽدي! آﺧﺮش ﻫﻢ ﻣﯽري ﺗﻮ

‫دﻓﺘﺮﺣﻘﻮﻗﯽ ﺑﺎﺑﺎت؛ ﺑﺮام ﻣﺜﻞ روز روﺷﻨﻪ.

‫ﺑﻌﺪﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ او وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ:

-ﺗﻮﻫﻢ ﺗﺎ ﺟﻮن داري ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻮر ﮐﻤﮏ اوﻧﺎ ‫ﺗﻦ ﻣﯽدي.

‫ﭼﺎرﻟﯽ اﻗﺮار ﮐﺮد:

-آره، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ، دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم. ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﮕﻢ ﮐﻪ...

‫ﻧﯿﻞﺑﻪ درون ﺣﺮﻓﺶ دوﯾﺪ ﮐﻪ:

-ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ، ﻻزم ﻧﮑﺮده ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرم‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟

‫ﻧﺎﮐﺲ آه ﮐﺸﯿﺪ:

-ﺧﯿﻠﯽﺧﻮب ﺑﺎﺑﺎ،... راه رﺿﺎي ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺲ ﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاي ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟

-ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﯿﺮ ﺳﺎﻟﻨﺎﻣﻪ ﺑﮕﺬرم؛ راه دﯾﮕﻪاي ﻧﺪارم ﮐﻪ.

‫ﻣﯿﮑﺲﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:

-ﻣﻦﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﻨﺎﻣﻪ ﯾﻪ ﺷﺐ از ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺰﻧﻢ. ﮔﺮداﻧﻨﺪهﻫﺎش دارو دﺳﺘﻪاياﻧﺪ‫ﮐﻪﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮان ﻧﻈﺮ ﻧﻮﻻن را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻦ.

‫ﻧﯿﻞ درِ ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و ﺧﻮد را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ.

-ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽش ﺑﺮام اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاره .

‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪ، ﺳﺎﮐﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﯽﻓﺮوغ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.

ﭘﺴﺮﻫﺎ، ﺷﺮﯾﮏ در ﯾﺎس و اﻧﺪوه‪ﻧﯿﻞ، ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:

-ﻣﻦﺷﺨﺼﺎ ﺑﺮاي ﺗﻘﻮﯾﺘﯽِ ﻻﺗﯿﻦ آﻣﺎدهم. ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽدوﻧﻢ. اﮔﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻦ، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ، اﺗﺎق ﻣﻦ.

ﻧﯿﻞﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﯽاﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ:

-ﺑﺎﺷﻪﺣﺘﻤﺎ.

‫ﭼﺎرﻟﯽﺑﻪ ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:

-ﺗﺎد اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎي ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﻗﺪﻣﺖ روي ﭼﺸﻢ.

‫ﻧﺎﮐﺲﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮔﻔﺖ:

-آره، ﺑﯿﺎ.

‫ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:

-ﻣﻤﻨﻮن.

‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﭘﺴﺮﻫﺎ، ﻧﯿﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻧﺸﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺮداﺷﺖ. ﺗﺎد ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﭼﻤﺪان را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻋﮑﺲ ﻗﺎب ﺷﺪهاي را از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﺎزواﻧﺸﺎن را دور ﭘﺴﺮي ﺑﺰرﮔﺘﺮ‫ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ – ﮐﻪﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ ﺟﻔﺮي، ﺑﺮادر ﻣﻌﺮوف ﺗﺎد اﺳﺖ – ﺑﯿﺮون آورد. ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و‫ﻣﺘﻮﺟﻪﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎد از ﺟﻤﻊِ ﺧﺎﻧﻮاده اﻧﺪﮐﯽ ﺟﺪاﺳﺖ؛ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻫﺴﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ واﻗﻊ ﺟﺰﺋﯽ از آنﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺎد ﺳﭙﺲ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻟﻮازم ﭼﺮﻣﯽِ ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪهي ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ را ﺑﯿﺮون آورد و روي ﻣﯿﺰ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ.

‫ﻧﯿﻞﺧﻮد را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻪي ﻋﻤﻮدي آن ﺗﮑﯿﻪ داد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد،‫ﭘﺮﺳﯿﺪ:

-ﺧﺐ ، ﺗﻮ درﺑﺎره ﭘﺪر ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯽﮐﻨﯽ؟

‫ﺗﺎد ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:

-ﺑﻪﭘﺪر ﺧﻮدم ﺗﺮﺟﯿﺤﺶ ﻣﯽدم.

‫ﻧﯿﻞﭘﺮﺳﯿﺪ:

-ﭼﯽ؟

-ﻫﯿﭽﯽ.

-ﺗﺎد، اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاي اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﺑﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. آدﻣﺎي ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻣﻤﮑﻨﻪﺑﺘﻮﻧﻦ ﮐﺮه زﻣﯿﻦ رو ﻫﻢ ارث‫ﺑﺒﺮن، اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ وارد ﻫﺎروارد ﺑﺸﻦ؛ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ؟

‫ﺗﺎد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦِ ﭘﺎرﭼﻪﺣﺼﯿﺮيِ ﺳﻔﯿﺪ‪دﮐﻤﻪداري را ﺗﺎ ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮد. ﻧﯿﻞ در ﺣﯿﻦ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﻧﺸﺎن را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎد زد:

-اي... ﻟﻌﻨﺘﯽ!

‫ﻧﻮكﺳﻨﺠﺎقِ آن در اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﺧﻮن ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد. ﺗﺎد ﭼﻬﺮه در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ، وﻟﯽ ﻧﯿﻞ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻗﺖ‫ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺳﻨﺠﺎق را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﻮار ﭘﺮت ﮐﺮد.

ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ روز ﮐﻼس، آﻏﺎزي راﺣﺖ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط داﺷﺖ. ﭘﺴﺮﻫﺎي ﮐﻼسﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﯾﺎ از آن ‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﮔﻮﻧﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. ﻧﯿﻞ آب ﺳﺮد را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶﻣﯽزد، ﺧﻨﺪﯾﺪ و ‫ﮔﻔﺖ:

- ﺳﺎل ﭘﺎﯾﯿﻨﯽﻫﺎ اﻧﮕﺎر ﺟﯿﺶ دارﻧﺪ؛ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽﻗﺮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻦ.

‫ﺗﺎد در آﻣﺪﮐﻪ:

- ﻣﻦ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس اوﻧﺎ رو دارم.

‫ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:

- ﺑﯽﺧﯿﺎل، روز اول ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺨﺘﻪ. اﻣﺎ ﻣﯽﮔﺬروﻧﯿﻤﺶ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻪ ﺟﻮري ﻣﯽﮔﺬره.

‫ﻧﯿﻞ و ﺗﺎد ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و دوان دوان ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﯿﻤﯽ رﻓﺘﻨﺪ. ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:

- ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ زﯾﺎد ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ‫ﺑﻪﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻧﺮﺳﯿﻢ، ﻣﻌﺪه م ﺑﻪ ﻏﺎروﻏﻮر اﻓﺘﺎده.

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آﻫﺴﺘﻪ وارد آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﺷﯿﻤﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:

- ﻣﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ.

‫ﻧﺎﮐﺲ، ﭼﺎرﻟﯽ، ﮐﺎﻣﺮون و ﻣﯿﮑﺲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﺷﺎﮔﺮد دﯾﮕﺮ در ﮐﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺑﺎﻻي ﮐﻼس ﻣﻌﻠﻤﯽ‫ﻋﯿﻨﮑﯽ ﮐﻪ در ﺷﺮف ﺗﺎس ﺷﺪن ﺑﻮد، ﮐﺘﺎبﻫﺎي درﺳﺘﯽ ﻗﻄﻮري ﺑﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان ﻣﯽداد.

‫ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اي ﺧﺸﮏ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:

- ﻫﺮ ﮐﺪوم از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﮐﺘﺎب، ﺳﻪ آزﻣﺎﯾﺶ از ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻦ و ﻧﺘﯿﺠﻪ آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻫﺮﭘﻨﺞ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر، ﮔﺰارش ﺑﺪﯾﻦ. ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺴﺎﻟﻪ اول ﭘﺎﯾﺎن ﻓﺼﻞ ﯾﮏ، ﺑﺮاي ‫ﻓﺮداﺳﺖ.

ﭼﺎرﻟﯽ داﻟﺘﻮن درﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ ﮐﺘﺎب زل زده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶﮔﺮد ﺷﺪ.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺳﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. ‫ﺗﺎد در آن ﻣﯿﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮐﺘﺎب و ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﺮاس ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻧﻤﯽداد. ﺻﺪاي ﻣﻌﻠﻢﻣﻼل آور ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت " ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺴﺎﻟﻪ اول رﺳﯿﺪ، ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻧﮓ ‫ﺧﻮرد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﻪ از ﮐﻼس ﺷﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﻼس آﻗﺎي ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ رﻓﺘﻨﺪ.

‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ، ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﻻﺗﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪي در ﺗﺎرﯾﺦ آﻣﻮزش ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻮد، ﺑﺪون اﺗﻼف وﻗﺖ ﺑﻪ‫ﻣﻮﺿﻮع درس ﭘﺮداﺧﺖ؛ ﮐﺘﺎبﻫﺎ را ﺑﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان داد و ﻣﻄﻠﺐ را آﻏﺎز ﮐﺮد:

- اول ﺻﺮف اﺳﻢ: اﮔﺮﯾﮑﻮﻻ، اﮔﺮﯾﮑﻮﻟﻪ، اﮔﺮﯾﮑﻮﻟﻪ، اﮔﺮﯾﮑﻮﻻم، اﮔﺮﯾﮑﻮﻻ..

‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ در ﮐﻼس ﻗﺪم ﻣﯽزد، ﮐﻠﻤﺎت ﻻﺗﯿﻦ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ از او ﻋﻘﺐﻧﯿﻔﺘﻨﺪ.

‫ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪاي ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺸﯿﺪ، اﯾﺴﺘﺎد، رو ﺑﻪ ﮐﻼس ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- آﻗﺎﯾﻮن ، ﻓﺮدا اﺳﻢﻫﺎ رو از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ. ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه

‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و رو ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎه اﯾﺴﺘﺎد، ﻏﺮﻏﺮي دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ در اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ دور دوم را‫ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ، ﺻﺪاي زﻧﮓ ﭘﺴﺮﻫﺎ را ﻧﺠﺎت داد.

ﭼﺎرﻟﯽ آه و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ:

- ﻣﺮدك ﺧﻠﻪ! ﻣﻦ ﻋﻤﺮاً ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ رو ﺗﺎ ﻓﺮدا ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم.

‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:

- ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﻦ راﻫﺶ رو ﯾﺎدﺗﻮن ﻣﯽدم. اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻫﻢ درس ﻣﯽﺧﻮﻧﯿﻢ. ﺑﯿﺎﯾﻦ، رﯾﺎﺿﯽ دﯾﺮ ﺷﺪ.

‫دﯾﻮارﻫﺎي اﺗﺎق دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﺑﺎ ﻧﻤﻮدارﻫﺎي رﯾﺎﺿﯽ ﻣﺰﯾﻦ ﺷﺪه و ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ از ﻗﺒﻞ روي ﻣﯿﺰﻫﺎي ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻗﺮار ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

دﮐﺘﺮﻫﯿﮕﺮ ﺑﺮاي راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺖ:

- ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﻣﺜﻠﺜﺎت ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دﻗﺖ ﮐﺎﻣﻞ داره. ﻫﺮ ﮐﺲ در اﻧﺠﺎم ‫ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺎ ﮐﻢ ﺷﺪن ﯾﻪﻧﻤﺮه از ﻧﻤﺮه ﻧﻬﺎﯾﯽاش، ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﯽﺷﻪ. ﺑﻬﺘﻮن ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ‫ﻣﻮرد ﻣﻦ رو اﻣﺘﺤﺎن ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺴﯿﻨﻮس درس رو ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻪ؟

‫رﯾﭽﺎرد ﮐﺎﻣﺮون اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ:

- ﮐﺴﯿﻨﻮس ﻫﺮ زاوﯾﻪ، ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻮس ﮐﻤﺎن ﯾﺎ زاوﯾﻪ ﻣﺘﻤﻢ آن. اﮔﺮ زاوﯾﻪي ‪A‫را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﺑﻌﺪ..

‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﮐﻼس را ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي رﯾﺎﺿﯽ ﺑﻤﺒﺎران ﮐﺮد. دﺳﺖﻫﺎ در ﻫﻮا ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ، ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺎﻧﻨﺪ آدم آﻫﻨﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ، ﮔﯿﺞ و ﻣﻨﮓ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدادﻧﺪ و ﺑﯽوﻗﻔﻪ ﻫﻢ ﺑﺮاي ‫اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮد زﯾﺎده ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.

زﻧﮓﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ، وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ. ﺗﺎد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪﮔﻔﺖ:

- ﺧﺪاروﺷﮑﺮ.‫ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ د‪ووم ﻣﯽآوردم.

ﻣﯿﮑﺲ او را ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺴﻠﯽ داد ﮐﻪ:

- ﺑﻪ ﻫﯿﮕﺮ ﭘﯿﺮ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﯽ، وﻗﺘﯽ ﻗﺪمﻫﺎت رو ﺑﺎ اون ﻣﯿﺰون ﮐﻨﯽ، ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ از ‫ﻋﻬﺪه ش ﺑﺮ ﻣﯿﺎي.

‫وﻗﺘﯽ ﺗﺎد ﺑﺎﺳﺎﯾﺮ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﻼس دﯾﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺖ، ﻏُﺮﻏُﺮ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:

- ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﺷﯿﺶ ﻗﺪم ﻋﻘﺒﻢ ﺑﺎﺑﺎ او ﺣﺮف دﯾﮕﺮي ﻧﺰد.

آﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻼس اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ، ﮐﺘﺎبﻫﺎيﺷﺎن را ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ‫ﺧﻮد ﺑﺮ روي ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ.

ﻣﻌﻠﻢ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﮐﺮاوات – اﻣﺎ ﺑﺪون ﮐﺖ – در ﺟﻠﻮي ﮐﻼس ﻧﺸﺴﺘﻪ، از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎي ﺧﻮد ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ؛ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪﻟﺤﻈﻪاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ‫ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﻓﺸﺎر ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ را از ﺗﻦ ﺑﻪ در آرﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺎﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪن.

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﯾﺴﺘﺎد، ﺗﻌﻠﯿﻤﯽاي ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن در راﻫﺮوي ﺑﯿﻦﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﮐﺮد. اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ‫ﭼﻬﺮه ي ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.

‫ﺑﻪ او ﮐﻪ از ﺷﺮم ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:

- ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺶ.

‫ﺑﻪ ﻗﺪم زدن در اﺗﺎق اداﻣﻪ داد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ ﺗﺎد اﻧﺪرﺳﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪﮔﻔﺖ:

- ﻫﻮم.

ﺑﻪﻃﺮف ﻧﯿﻞ ﭘﺮي ﻫﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:

- ﻫﻮم.

‫ﺗﻌﻠﯿﻤﯽ را ﺷﻠﭗ ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﮐﻮﺑﯿﺪ:

- ﻫﺎ!

آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ، ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﮐﻼس رﻓﺖ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را در ﮐﻼس ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﺎﺗﻌﻠﯿﻤﯽ ‫اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- ذﻫﻦﻫﺎي ﻫﺸﯿﺎر ﺟﻮان!

‫ﺑﺎ ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ رو ﺑﻪ ﮐﻼس اﯾﺴﺘﺎد. ﺑﺎ ﺣﺮارت ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪ:

‫- اي ﻧﺎﺧﺪا، ﻧﺎﺧﺪاي ﻣﻦ!

‫ﺳﭙﺲ ﻧﮕﺎﻫﺶﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﺗﺎق را ﭘﯿﻤﻮد:

- ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از ﮐﯿﻪ؟ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ؟ ﻧﻪ؟

‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽﻧﺎﻓﺬ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ، ﻫﯿﭻﮐﺲ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد.

‫ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

- ﻓﺮزاﻧﮕﺎن ﺟﻮان ﻣﻦ، اﯾﻦ رو ﺷﺎﻋﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم واﻟﺖ وﯾﺘﻤﻦ ﺑﺮاي آﺑﺮاﻫﺎم ﻟﯿﻨﮑﻦ ﮔﻔﺘﻪ. ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ

‫ﮐﻼس ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪﻣﻦ رو ﯾﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺻﺪا ﮐﻨﯿﺪ و ﯾﺎ اي ﻧﺎﺧﺪا! ﻧﺎﺧﺪاي ﻣﻦ!

از روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻗﺪم زدن در راﻫﺮوي ﺑﯿﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮد:

‫- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪﻣﻨﺒﻊ ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻤﺘﺮي ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ، ﺑﻠﻪ، ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺷﺎﮔﺮد اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ‫ﺑﻮدم. ﻧﻪ، اون ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺮ ﺟﺎذﺑﻪاي ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﻪ روﯾﻪ ﻣﻦ رو ﭘﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ، ﻓﻘﻂﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ‫ﻧﻤﺮهﻫﺎﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﯾﺪ. آﻗﺎﯾﻮن ﮐﺘﺎبﻫﺎﺗﻮن رو از ﺗﻪ ﮐﻼس ﺑﺮدارﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﻻر ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت.

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، در آن ﺣﺎل ﮐﻪ از ﺗﻌﻠﯿﻤﯽ ﭼﻮﺑﯽاش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﻫﻨﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ و از ﮐﻼس ﺧﺎرج ‫ﺷﺪ. داﻧﺶآﻣﻮزان ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﻧﯿﻞ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺑﻪﭘﺸﺖ اﺗﺎق ﻫﺪاﯾﺖ ‫ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:

- ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮﯾﻢ.

‫ﻫﺮ ﮐﺪام از آنﻫﺎ ﮐﺘﺎب درﺳﯽﺷﺎن را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ، ﮐﺘﺎبﻫﺎي دﯾﮕﺮ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎﻻر ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت وﻟﺘﻮن ﮐﻪ ﺑﺎ ‫ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ..ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺑﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﯾﺪن ﻣﺪﯾﺮ ﻧﻮﻻن ﺑﻮدﻧﺪ ..رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ.

‫ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻪﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﺮد ﺗﺎﻻر ﻗﺪم ﻣﯽزد و ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻋﮑﺲ ﮐﻼسﻫﺎي ﺳﺎل هزار و هشتصد ‫ﺑﻮد ﺑﻪ دﻗﺖﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺟﻮاﯾﺰ و ﻧﺸﺎنﻫﺎي اﻓﺘﺨﺎر، ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و وﯾﺘﺮﯾﻦﻫﺎ را ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ وﻗﺘﯽﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ، رو ﺑﻪ ﮐﻼس ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

- آﻗﺎي...

ﺑﻪﻓﻬﺮﺳﺖ اﺳﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:

- ﭘﯿﺘﺲ.

و اﻓﺰود:

- ﭼﻪ اﺳﻢ ﺑﺪ ﺑﯿﺎري. ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ آﻗﺎي ﭘﯿﺘﺲ.

ﭘﯿﺘﺲ اﯾﺴﺘﺎد.

- ﺻﻔﺤﻪ دویست و چهل و پنج ﮐﺘﺎﺑﺘﻮن رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻨﺪ اول ﺷﻌﺮ رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺨﻮﻧﯿﺪ.

ﭘﯿﺘﺲﮐﺘﺎب ﺧﻮد را ورق زد و ﭘﺮﺳﯿﺪ:

- ﺑﻪ ﻋﺬراﯾﺎن، ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺑﻬﺮه را از زﻣﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ؟

ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮔﻔﺖ:

- ﺑﻠﻪ ﻫﻤﻮن..

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﮐﻼس ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ.

‫ﭘﯿﺘﺶ ﮔﻔﺖ:

- ﭼﺸﻢ آﻗﺎ.

و ﺳﯿﻨﻪ ﺧﻮد را ﺻﺎف ﮐﺮد:

‫ﮔﻞْ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎي ﺳﺮخ را ﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ، ﺑﺮﭼﯿﻦ

اﻣﺎﺑﺎز زﻣﺎن ﺳﺎﻟﺨﻮرده درﮔﺬر اﺳﺖ

‫و ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻠﯽﮐﻪ اﻣﺮوز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ،

‫ﻓﺮدا ﺧﻮاﻫﺪﻣﺮد.

‫ﭘﯿﺘﺲ دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺸﯿﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:

- ﮔﻞ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎي ﺳﺮخ را ﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ، ﺑﺮﭼﯿﻦ. اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ در ﻻﺗﯿﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽره، اﯾﻨﻪ. ﮐﺎرﭘﻪ‫دي ﯾِﻢ. ﮐﺴﯽ ﻣﻌﻨﯽاش را ﻣﯽدوﻧﻪ؟

ﻣﯿﮑﺲ، ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮓ درس ﻻﺗﯿﻦ ﮔﻔﺖ:

- ﮐﺎرﭘﻪ دي ﯾﻢ، دم رو ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺸﻤﺎر.

‫- آﻓﺮﯾﻦ، آﻗﺎي...؟

- ﻣﯿﮑﺲ.

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:

- دم رو ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺸﻤﺎر، ﭼﺮا ﺷﺎﻋﺮ اﯾﻦ اﺑﯿﺎت رو ﺳﺮوده؟

‫ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

- ﻻﺑﺪ ﭼﻮن ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻪ

‫دﯾﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮدان زﯾﺮ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ.

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

- ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ! ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﻮراك ﮐﺮمﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺑﭽﻪﻫﺎ. ﭼﻮن ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺗﻌﺪاد ‫ﻣﺤﺪودي ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﺧﺰان رو ﺗﺠﺮﺑﻪﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺶ دﺷﻮاره، اﻣﺎ ﯾﻪ روزي ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ‫دﯾﮕﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪ؛ ﺟﺴﻤﻤﻮن ﺳﺮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻣﺮد!

‫ﻣﮑﺜﯽ ﻋﻤﺪي ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ، ﭼﻨﯿﻦ اداﻣﻪ داد:

- ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﺟﻮونﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺼﺖ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻪ اﯾﻦﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽاوﻣﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ. ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ؛ ﺑﺮﯾﺪ و ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ.

‫ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﻮارﻫﺎي ﺗﺎﻻر ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪﭼﻬﺮه ﻫﺎي ﻣﺮدان ‫ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ از وراي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ.

‫- اونﻫﺎﭼﻨﺪان ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارﻧﺪ، ﻧﻪ؟ در ﭼﺸﻢﻫﺎﺷﻮن اﻣﯿﺪ ﻫﺴﺖ، درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺷﻤﺎ. درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻘﺼﺪي زﯾﺒﺎ و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ رواﻧﻪاﻧﺪ. ﺧﺐ، اون ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ الان ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ‫اﻣﯿﺪﻫﺎ ﭼﯽ ﺷﺪ؟

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻬﺮهﻫﺎيﺷﺎن ﺑﺎ وﻗﺎر و اﻧﺪﯾﺸﻨﺎك ﺑﻮد.

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺳﺮﯾﻊﮔﺮد ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯽﮔﺸﺖ و از ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ دﯾﮕﺮ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد:

- آنﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪﺑﺮاي ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از آﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺎﭼﯿﺰ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﻮﻧﺪﻧﺪ؟ آﯾﺎ در ﺗﻌﻘﯿﺐ اﻟﻬﻪي ﺗﻮاﻧﺎي ‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ، روﯾﺎي ﮐﻮدﮐﯽﺷﻮن رو ﺑﺮ ﺑﺎد ﻧﺪادﻧﺪ؟ اﻵن ﺑﯿﺸﺘﺮ اونﻫﺎ ﺧﺎك ﮔﻞﻫﺎي ﻧﺮﮔﺲ رو ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ‫اﮔﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﺑﺮﯾﺪ، ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎي اونﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ. ﺑﺮﯾﺪ ﺟﻠﻮ..

‫و اﻓﺰود:

- ﺧﻢ ﺷﯿﺪ. ﺑﺮﯾﺪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ؟

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ آرام ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ از آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻋﮑﺲﻫﺎ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﻼﯾﻢ اﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ‫ﮔﻔﺖ:

- ﮐﺎرﭘﻪ دي ﯾﻢ. دم رو ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺸﻤﺎرﯾﺪ. زﻧﺪﮔﯽﺗﻮن رو ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﮐﻨﯿﺪ.

‫ﺗﺎد، ﻧﯿﻞ، ﻧﺎﮐﺲ، ﭼﺎرﻟﯽ، ﮐﺎﻣﺮون، ﻣﯿﮑﺲ و ﭘﯿﺘﺲ و دﯾﮕﺮ ﺟﻮانﻫﺎ، ﻫﻤﮕﯽ ﻏﺮق و ﮔﻢ دراﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪﺗﺼﺎوﯾﺮ‫روي دﯾﻮار ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ، ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ رﺷﺘﻪ اﻓﮑﺎرﺷﺎن را از ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺖ.

‫ﭘﯿﺘﺲﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:

- ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺑﻮد.

ﻧﯿﻞﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

- وﻟﯽ ﻣﺘﻔﺎوت.

‫ﻧﺎﮐﺲ در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ و آﻫﻨﮓ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﮐﻼس را داﺷﺖ، اﻓﺰود:

- ﻋﯿﻦ ﻋﺎﻟﻢ ارواح.

‫ﮐﺎﻣﺮون ﻣﺘﺤﯿﺮﭘﺮﺳﯿﺪ:

- ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰارو ﺳﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽﭘﺮﺳﻪ؟

‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﮐﻪ:

- اي ﺑﺎﺑﺎ، ﮐﺎﻣﺮون، ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻗﺪ ﮔﺎو ﻫﻢ ﺣﺎﻟﯿﺖ ﺷﻪ؟

ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺷﺎﮔﺮدانِ ﮐﻼسﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﺑﺮاي زﻧﮓ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺑﺪﻧﯽ در ورزﺷﮕﺎه ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ.

‫اﺳﺘﺎد ﺗﺮﺑﯿﺖﺑﺪﻧﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد:

- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب آﻗﺎﯾﻮن، ﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺑﺪنﻫﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي درﺑﯿﺎرﯾﻢ . ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ‫دوﯾﺪن ﺑﻪ دور ﺳﺎﻟﻦ. ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ دور ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ و ﻧﺒﺾﺗﻮن رو ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. اﮔﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺾ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺳﺮاغِ ﻣﻦ ﭘﺴﺮﻫﺎ. ﻏُﺮي زدﻧﺪ. ﺷﺮوع ﺑﻪ آﻫﺴﺘﻪ دوﯾﺪن ﺑﻪ دور ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ورزش ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺮﺑﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺖ.

‫ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد ﺗﺎ دوﻧﺪهﻫﺎ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻫﯿﺴﺘﯿﻨﮕﺰ، ﺗﮑﻮﻧﺶ ﺑﺪه. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮرده از ﭘﯿﻪﻫﺎي ﺷﮑﻤﺖ رو آب ﮐﻨﯿﻢ. ﻧﺒﻀﺖ رو ﺑﮕﯿﺮ.

ﺑﻌﺪﻓﺮﯾﺎد زد:

- داري ‫ﺧﻮب ﻣﯽدوي، اورﺳﺘﺮﯾﺖ، ﻗﺪمﻫﺎت ﺧﻮﺑﻦ.

‫ﻧﺎﮐﺲ از ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻌﻠﻤﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد.

‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﯿﭻﮐﺪام ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﺪت زﻣﺎن ﮐﻼس از ﻋﻬﺪه ي اﻧﺠﺎم ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺮآﯾﻨﺪ وﻟﯽ در ﭘﺎﯾﺎن ‫ﺳﺎﻋﺖ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ.

‫ﭘﺲ از ﮐﻼس ﭘﯿﺘﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ دوش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ:

- دارم ﻣﯽﻣﯿﺮم. ﯾﺎرو ﺑﺎﯾﺪ رﺋﯿﺲ ﯾﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ‫ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﯽﺷﺪ.

‫ﮐﺎﻣﺮون ﺧﻨﺪﯾﺪ:

- ﺑﯽﺧﯿﺎل ﭘﯿﺘﺲ ﺑﺮات ﺧﻮﺑﻪ.

‫ﭘﯿﺘﺲ در ﺟﻮاب، ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

- ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ آﺳﻮﻧﻪ، ﯾﺎرو ﺗﻮ رو ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﺮد

ﭘﯿﺘﺶﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻌﻠﻢ ورزش ﮐﻪ وارد ﺣﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺗﮑﺎﭘﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻈﺎرت ﻣﯽﮐﺮد، ﺳﺮﯾﻊﺻﻮرﺗﺶ را رو ﺑﻪ ‫دﯾﻮار ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.