رمان اگر چه عاشقم نیستی به قلم زهرا شین

ژانر : #عاشقانه #طنز‎

خلاصه :

بگذار از اولش بگویم برات … خط به خط عاشق شدم! تو همانی بودی که حروف عشق را یادم دادی . نوشتم عشق , یعنی تو نوشتم مرهم , یعنی تو نوشتم همدم , یعنی تو کمی که گذشت پاک کن لعنتی بی احساسی را به دست گرفتی و گفتی پاک کن … نگاهت کردم … فقط نگاهت کردم و اشک ریختم لعنتی پر غرور من چگونه پاک کنم عشق نوشته هایم را از صفحه دلم بگذارتا جان دارم بنویسم که معنای این جان تویی نخواه که بی جان شوم.

اخمام رو تو هم کشیدم و عصبی تر از قبل دسته ی اتو رو تو دستم فشردم.

من نمیفهمم واقعا!

یکی دیگه میخواد بره مهمونی... خوش بگذرونه... اون وقت من بشینم پیرهن آقارو اتو بزنم.!

بدون اینکه متوجه بالا رفتن صدام باشم با جیغ رو بهش گفتم:

_اخه به من چه مربوطه که من اتو بزنم!؟.

شایان نگاه کلافه ای بهم انداخت و همونطور که سعی میکرد ملایم برخورد کنه باز رو کرد سمته آیینه و گفت:

_اعصابم رو خورد کردی! یک ساعته داری یه پیرهن اتو می کنی همش غر میزنی میگی به من چه؟.

سرم پایین بود و سعی داشتم تند تند لباسش رو اتو بزنم و برم به اتاقم.

متوجه شدم که برگشت سمتم و دست به سینه ایستاد و به میز توالتش تکیه داد.

از بس خیره خیره نگام کرد که با کلافگی و همون اخم های درهم سرم رو گرفتم بالا و به معنی چیه؟.تکون دادم.

لبخنه محوی زد و گفت:

_برای چی انقدرعصبی آخه؟!.خب من که بهت گفتم توام حاضر شو بریم عزیز من.

باز عصبی شدم و گفتم:

_بابا اجازه نمیده نمیفهمی؟.

انگار عصبی شد چون با ناراحتی گفت:

_خب پس حالا که اجازه نمیده ساکت باش و اتو تو بزن... عجله دارم!.

لحنش ناراحت بود... اه نمیخواستم ناراحتش کنم فقط حرصم گرفته بود... میخواستم اعصبانیتم و سرش خالی کنم.

مثل اینکه باید منت کشی کنم!.

_داداشی؟

بدون اینکه توجه ای بهم کنه گفت:

_بگو!

با خونسردی گفتم:

_داداشی جونننم؟

باز گفت:

_ها؟

باز داشت میرفت رو اعصابما همین الان خواستم عینه ادم باهاش برخورد کنم خودش نمیزاره.

_شایااااان؟

برگشت سمتم... صورتش از زوره خنده قرمز شده بود... حوله رو پرت کرد رو تخت و با خنده گفت:

_ جانه دلم!؟

_اهان... حالا شد.

_خب حالا بی جنبه... چی میخواستی بگی؟

میخواستم عذر خواهی کنم ناراحتش کرده بودم ولی وقتی دیدم به روم خندید دیگه به خودم زحمت نمیدم.

_هیچی!

پیرهنش و گرفتم سمتش که چشمکی عوض تشکر حوالم کرد.

لبخندی به روش زدم و روی تخت نشستم.

از بچگی عادتم بود پنج دقیقه باهاش دعوام می شد و سره ده دقیقه باهم حرف می زدیم... اصلا تا حالا یادم نمیاد بیشتر از دو یا سه ساعت با شایان قهر باشم.

تو همین فکرا بودم که نگاهم رو شایان زوم شد.

تو یه لحظه تیشرتش رو دراورد و وایستاد جلوی آیینه هی به اندام خودش نگاه می کرد و هی ژست می گرفت.

خندم گرفت... چه برادر خودشیفته ای دارم من!

سوته بلند بالایی زدم.

_جونننم هیکل!.

ابروهای خوشگل کشیده اش رو کشید توهم و به حالت شوخی گفت:

_زهرمار دختره ی بی تربیت.

بعد دستش رو عینه این پیرزن ها زد به صورتش و صداش رو نازک کرد و گفت:

_اوآ مادر... دخترای این دور و زمونه چه بی حیا شدن, پناه برخدا!.

خندیدم و جلو رفتم... لپش رو بوسیدم و از اتاق خارج شدم.

روزی هزار مرتبه خدارو برای داشتن همچین برادری شکر می کنم.

وارد اتاقم شدم... نگاهی اجمالی به اتاقم کردم, پوسیده بودم دیگه تو این اتاق ... پرده های حریر سفید که یالان قرمزرنگی به طور یه وری روش بود... فرش گرد مشکی با طرح های قرمز که وسط اتاق انداخته بودم... تخت یه نفره ی مشکی سفید... که با فاصله از دره بالکن گذاشته بودمش... کمد دیواری سفید رنگ که کنارشون میز تحریرم بود... یه میز توالت سفید که روش پر بود ازعطرو اسپره و لوازم ارایشی... یه تابلو عکس بزرگ از خودم روی دیوار که از نیم رخ صورتم بود... لب ساحل ایستاده بودم و عینک افتابی رو چشمام بود... باد به موهام خورده بود و پراکنده شده بودن... زانوهام رو تو بغلم گرفته بودم و به غروب آفتاب نگاه می کردم... عاشق این عکسم بودم.

در و بستم و روی تخت دراز کشیدم.

ای خدا!پوسیدم توی این خونه کاش بابا می ذاشت منم به دورهمی که شایان میرفت برم.!

حتما خیلی خوش می گذشت.!

تو همین فکرا بودم و نگاهم به سقف بود.

کم کم چشمام داشت گرم می شد که با صدای مامان چشم های نیمه بستم رو کامل باز کردم.

_روشنک؟... مادر بیا شام!.

اصلا حوصله نداشتم... ولی خب جرعت هم نداشتم بگم نمی خورم... مامان پوستم و می کند و تا دو هفته همش بهم غذا می داد و می گفت که تو فلان شب شام نخوردی!.

هووفی گفتم و از رو تخت بلند شدم.

جلوی آیینه ایستادم و بعد از شونه کردن موهام از اتاق خارج شدم.

به سمته آشپزخونه رفتم مامان و بابا مشغول غذا خوردن بودن... که با وروده من بابا لحظه ای سرشو بلند کرد و نگام کرد.

همونطور که رو صندلی می نشستم... بابا برای خودش خورشت ریخت وگفت:

_روشنک بابا چطوره؟.

خم شدم دیس برنج رو از روی میز برداشتم و همونطور که برای خودم برنج می ریختم گفتم:

_خوبم!

بابا با اینکه فهمیده بود ازش ناراحتم ولی توجه ای نکرد و گفت:

_خداروشکر.

رو کرد سمته مامان... مامانم حسابی تو فکر بود و من و بابا رو ادم حساب نمی کرد چهار کلوم باهامون حرف بزنه!.

بابا_خانوم تو فکری!... شایان رفت مگه؟.

دو دقیقه گذشت مامان جواب نداد...بابا نگران رو کرد به مامان و وقتی دید جواب نمیده باز گفت:

_محیا جان خوبی؟!

مامان سرشو بالا گرفت و وقتی دید داریم نگاهش می کنیم... متعجب گفت:

_چیزی شده نگام می کنید؟!

بابا که دید مامان رو فرم نیست امشب, نگاهی به من که حالا نگاهم و از مامان گرفته بودم و برای خودم سالاد می ریختم کرد و گفت:

_نه هیچی عزیزم... غذاتو بخور!.

همش تو فکه این بودم شایان الان داره چیکار می کنه... هووف!.

سوال مسخره ای بود تو اون موقعیت ولی قاشقی ماست تو دهنم گذاشتم و گفتم:

_مامان شایان رفت؟!.

_نه هنوز!.

سیخ سره جام نشستم!... اون که گفت عجله داره چرا نرفته هنوز؟.

سیستم کنجکاویم داشت فعال می شد.

_چرا هنوز نرفته؟... اون که گفت عجله داره!.

_موندم شامت رو بخوری باهم بریم جغله!

صدای شایان بود.بعد هم قامت درازش تو چهارچوب آشپزخونه ظاهر شد.

جیغی از سره خوشحالی کشیدم و دستامو بهم کوبیدم که مامان از ترس سیخ سره جاش نشستو چشم قره ای بهم رفت و با اخم رو بهم ,مثل همیشه گفت:

_مثل خانوم رفتار کن... زشته!.

بی توجه به حرف مامان رو به شایان گفتم:

_واییییی ایول داداشی عاشقتمممم من!.

شایان خندید.

یه لحظه یاده بابا افتادم... حالم گرفته شد با لب و لوچه ی آویزون در حالی که نیم نگاهی به بابا می انداختم گفتم:

_ولی من که اجازه ندارم بیام!.

بابا_ینی محیا یه دختر لوس تو کل خاورمیانه باشه هاااا... اون دقیقا روشنک دختر من هستش...

بابا می خواست باز ادامه بده که با دیدن چشم های اشکیم گفت:

_که من از صمیم قلب بهش افتخار میکنم!.

جیغییی زدم و خندیدم.

خیلی خوب بود این نقطه ضعفه بابا دستم بود.

بابا_روشنک قبل رفتنت بهت بگم که من و مادرت داریم میریم شمال!.

با تعجب گفتم:

_برای چی؟

_ملوک خانوم مادراقا بهرام(شوهرعمم) فوت کرده... قرار بود تنها خونه بمونی ولی یاده دفعه پیش که تنها موندی خونه افتادم پشیمون شدم... همراه شایان برو که تنها نباشی ماهم یک ساعت دیگه حرکت میکنیم...

خندیدم و دوتا ماچ مامان و پدره محترم رو مهمون کردم.

یاده اخرین باری که تنها موندم خونه افتادم... شبه خوبی نبود... برق ها رفته بود و من تو خونه تنها بودم... وقتی هم که برق رفت انقدر ترسیده بودم که تا تونستم جیغ زدم... انقدر جیغ زده بودم که همسایه ها ریخته بودن جلوی در... خلاصه آبروم رفت.

رو به شایان که جلوی آیینه ی راهرو باز رفته بود تو عالم ژست گرفتن گفتم:

_میرم حاضر شم نریااا.

_نه هستم... چادرت رو هم سرت کن!.

کلافه گفتم:

_در جریانی که نمیتونم جمع کنم چادرو؟.

_بپوش حالا اشکال نداره.

_خیله خب.

سریع رفتم تو اتاق و در کمد دیواری رو باز کردم.

سریع یه پیرهن آبی نفتی با یه شلوار سفید کتان با یه شال سفید از بین لباس ها کشیدم بیرون و پوشیدم... چادرم رو هم سرم کردم.

به سمته میز توالت رفتم تا یکم خط چشم بکشم ولی پشیمون شدم و رژ و ریملی زدم... یه دوشی هم با ادکلنی که تازه از اتاق شایان کش رفته بودم گرفتم و اومدم بیرون.

هنوزبه شایان نزدیک نشده بودم که طبق عادتش سوته بلند بالایی زد:

_اوهوع... کی میره این همه راهو...بابا جغله نمیگی ما شما رو با چادر ببینیم یه لقمه ی چپتون می کنیم؟.

اخم کردم و مشتی حواله ی بازوش کردم:

_جغله خودتی!

_اره حق باتوِء عزیزم, من با این هیکل خیلی شبیه جغله هام!

جفتمون خندیدیم و از مامان و پدرگرامی خداحافظی کردیم.

اخییشش بالاخره از اون زندان راحت شدم.جیغ خفه ای کشیدم که شایان چپ چپ نگاهم کرد.

سواره فراری شایان شدیم و حدودا بعد از40 دقیقه رسیدیم.

شایان ماشین رو پارک کرد و بعد از زدن آیفون داخل شدیم.

اول از هر چیزی گل های شمعدونی و رز که گوشه و کنار حیاط تو باغچه های مربع شکل کاشته شده بودن به چشم می خورد...

ساختمان دو طبقه با نمای سنگ های مرمر طوسی رنگ... دو تا آلاچیغ کنار ساختمان به چشم می خورد و یه حوض کوچیک وسط حیاط.

خونه قشنگی بود... خوشمان آمد!.

دستم و تو دست های شایان قفل کردم و چادرم رو روی سرم جابه جا کردم... شایان دستم رو فشرد و لبخند محوی به روم زد.

نگاهم رو ازش گرفتم و به روبه رو دوختم... دختری جلوی دره ورودی ایستاده بود... از دور سلام بلند بالایی گفت و لبخندی زد.

رسیدیم پیش دختره.

دسته شایان رو به گرمی فشرد... ناخوداگاه اخمام رفت توهم... دستش و به سمته من دراز کرد و باز سلام داد.

شایان نگاهی به اخمای درهم من و دست جلو اومده اون دختره کرد.

دستم رو کمی فشرد و خنده مسخره ای کرد و گفت:

_روشنک جان دسته مارال جان خشک شد!.

به شایان نگاه کردم که به دسته اون دختره که تازه فهمیدم اسمش ماراله اشاره کرد و چشم قره ای به من رفت.

مارالم به طور مسخره ای دستش تو هوا مونده بود و همچنین لبخند مزخرفی رو لباش بود.

دستم و از تو دست شایان بیرون کشیدم و با سردی بهش دست دادم.

اییییش!

اصلا از این دختره سبک خوشم نیومد... شایانم خاک بر سره بی تربیتش که با نامحرم دست داد... اخ اخ اگه هستی بفهمه خودش رو می کشه!.

هستی همبازی بچگیای من بود که به گفته خودش عاشق خان داداش ما بود.

مارال همونطور که مارو به سمته خونه هدایت می کرد رو به شایان با لحن فوق العاده لوسی گفت:

_ چرا انقدر دیر کردی شایانی؟!

جاانمممم؟ شایانی؟ این به داداش من گفت شایانییییی؟

شایان خواست حرفی بزنه که خنده عصبی کردم که برگشت سمته من و با تعجب نگاهم کرد.

خندم رو که کردم اخم بدی کردم و با تحکم گفتم:

_شایانی نه عزیز... آقا شایان!

مارال چشماشو گرد کرد و آب دهنش رو به سختی قورت داد... نگاهی سریع به شایان و باز به من انداخت و سریع تر از ما داخل خونه شد!.

چشم قره ای به راه رفتش رفتم...

_زشته روشنک!... خجالت بکش!.

مگه من چی گفتم؟!.

فقط دوست ندارم داداشم با هر دختره سبکی گرم بگیره... این خواسته ی زیادیه؟.

همه ی این کش مکش ها کمتر از 20 دقیقه طول کشید.

وارد خونه شدیم که با موج گرمایی که به صورتم خورد سرحال شدم.

با استقبال گرمی مواجه شدیم!.البته من مواجه شدم... چون برای شایان عادی بود... هر هفته از این مهمونیا داشتن!..

ما که وارد شدیم... دو تا دختر با دوتا پسری که رو مبل نشسته بودن از جاشون بلند شدن... به غیر از مارال!... جهنم!.

صدای شایان که داشت با پسرا دست می داد و سلام علیک می کرد من رو به خودم آورد.

به سمته دخترا رفتم و دستم رو به سمته یکیشون دراز کردم.

صورت استخونی و پری داشت.... ابروهای برداشته ای که قهوه ای تیره رنگ کرده بود... چشمای بادومی قهوه ای تیره مژه های پر و لب و دهن متناسب با پوستی سفید,هم قد خودم بود... قشنگ و بانمک بود.

نیشم رو باز کردم و گفتم:

_سلام خانم جوان!

دستم رو به گرمی فشرد و لبخنده پهنی زد...

_سلام عزیزم خیلی خوش اومدی... من ترانه ام!.

لبخندم رو پررنگ تر کردم و با گفتن خوشبختم عزیزمی, دستم رو به سمته دختره بعدی دراز کردم.

دختر بعدی برعکس ترانه قد کوتاه و تپل مپل بود... صورت گرد و گندم گونی داشت...ابروهای کمونی و چشم های درشت مشکی با لب های قلوه ای و بینی سربالا... دختره نازو ملوسی بود.

نیشم و باز تر کردم و گفتم:

_سلامی هم به شما خانوم جوان!.

خندید ودستش رو تو دستم گذاشت و گفت:

_سلام گلم خوش اومدی... من غزلم!.

سرم رو کوتاه براشون تکون دادم و برگشتم سمته شایان که دیدم ساکت با دوستاش سره پا ایستادن و به من نگاه می کنن... شایان چشم قره ای رفت که ینی سلام کن آبروم رو بردی!.

لبخنده نصفه نیمه ای به هر چهارتاشون زدم و سلام کردم... ایش!

جوابم و دادن... چادرم رو دراوردم. رو مبل های فیروزه ای رنگ سلطنتیشون نشستم...

نگاهی گذرا به خونه انداختم... قشنگ بود... پرده هایی که با مبلاشون ست بود و یالان فیروزه ای داشت... از در که وارد می شدی آشپزخونه شیکی سمته چپ بود که داخل اونجا هم همه ی وسایل ها ست سفید فیروزه ای بود... دوتا اتاق کنار آشپزخونه که حدس میزدم اتاق خواب باشند... خونه کلا همه ی وسایل ها یا سفید بود یا فیروزه ای... هر گوشه از خونه هم با وسایل های سلطنتی گرون قیمت تزءیین شده بود... تابلو هایی از طبیعت روی دیوار نصب بود و خیلی چیزای دیگه که حوصله برسی شون رو نداشتم.

شایان رو به من گفت:

_اجازه میدی مادمازل معرفی کنم یا باز قصد داری وارسی کنی؟.

لبخنده حرصی زدم و سرم و یه وری کردم و گفتم:

_بفرما... داداش خانوم!.

لبخند پیروزمندانه ای زدم ولی از صدای خنده هایی که تو کل خونه پیچید تازه فهمیدم چی گفتم... داداش خانوم چی بود اخه؟.

صدای پسری که رگه های خنده تو صداش مشهود بود ولی نمی خواست بخنده من رو متوجه خودش کرد.

_ کی به سلامتی خانوم شدی شایان جان؟!.

همه زدن زیر خنده.

شایان هم خندید و گفت:

_وقت گُلِ نِی!.

به پسره دقیق تر شدم...!

شلوار جذب سرمه ای... پیرهنی جذب به رنگ سفید که شیک آستین هاش رو داده بود بالا و خوب اندامش رو تو دید گذاشته بود قد بلندی هم داشت این و از پاهای قناص درازش فهمیدم... ساعت مشکی رنگ خوشگلی که تو دست های بزرگ و مردونش بود برق میزد... صورتی استخونی ولی پر... لب های قلوه ای صورتی... بینی خوش تراش و مردونه... چشم های قهوه ای روشن با مژه های تقریبا پر که چشم هاش رو خیلی گیرا به نمایش گذاشته بود... ابروهایی کشیده که برداشته بود البته من اینطور حس می کردم... پوستی تقریبا سفید... موهای مشکی که خیلی قشنگ با ژل به بالا حالت داده بود...

به پسری که سمته دیگه ی شایان نشسته بود نگاه کردم تقریبا شبیه پسر اولی بود با این تفاوت که این موهاش قهوه ای و چشم های مشکی داشت... شلواره مشکی با تیشرت قرمز پوشیده بود اندام خوبیم داشت و همچنین چهره بانک و جذابی..

اخمام و کشیدم توهم. برای چی انقدر دقیق نگاهشون کردم اصلا؟.

(وجدان عزیز: خب معلومه... میخواستی دوستای برادرت رو بشناسی).

(اره اره حق باتوء).

_روووشننک!؟.

حیرون سرم رو بلند کردم و به شایان که چشماش و گرد کرده بود و نگاهم می کرد... نگاه کردم!.

سرم و چرخوندم که دیدم همشون دارن منو نگاه می کنن.!

باز خیره شدم به شایان و گفتم:

_چیه؟!.

غزل_عزیزم میدونی از کیِ اقا شایان صدات می کنه؟... متوجه نشدی چرا؟!... خوبی اصلا؟.

به غزل نگاه کردم و خیلی ریلکس گفتم:

_عععع! خب متوجه نشدم.

رو کردم سمته شایان!.

_جانم؟.

بیخیال به مبل تکیه داد و دستش رو گرفت سمته دخترا و گفت:

_با ترانه و مارال و غزل که آشنا شدی؟.

سرمو به بالا و پایین تکون دادم ولبخندی به روی ترانه و غزل زدم و به مارال چشم قره رفتم که یهو خنده اون پسرچشم مشکیِ بلند شد.!

با تعجب نگاهش کردم که روشو کرد سمت اون یکی پسره و شایان...

از زوره خنده قرمز شده بود... با ابروش به من اشاره کرد و بعد به پشت سرش که مارال بود اشاره کرد و ادای منو دراورد وچشم قره رفت.!

یهو همه منفجر شدن... خودمم خندم گرفته بود ولی سعی میکردم نخندم چرا که اون پسر چشم قهوه ای داشت با تمسخر به من و مارال نگاه می کرد و نیشخندی که گوشه لبش بود از چشمم دور نمی موند... مارالم با اینکه فهمیده بود ولی اصلا به روی خودش نمی آورد!.

خوب که خنده هاشون رو کردن باز شایان گفت:

_اصلا قسمت نمی شه من شما دوتارو معرفی کنم(به پسرا اشاره کرد).

زیر لب گفتم:

_بهتر!

ترانه برگشت و نگام کرد شروع کرد ریز ریز خندیدن... وایی شنید خاک تو سرم!.

شایان به پسر چشم مشکیِ اشاره کرد و گفت:

_این دلقکمون بردیا خانِ... رفیق شفیقم و دوست دوران خدمتم.!.

اون پسره که حالا فهمیدم اسمش بردیاست از جاش بلند شد و تعظیم کوتاهی جلوی من کرد و گفت:

_مخلصه شماهم هستیم خانوم... شایان که یه آبجی بیشتر نداره!.

اون یکی پسره چشم قره ای بهش رفت و شایان خودشیرینی حوالش کرد که بردیا به روی جفتشون خندید.

چه پسره بانمک و خون گرمی!... عجیب نظر منی رو که از پسری تعریف نمی کنم و پسری به دلم نمی شینیه به خودش جذب کرده بود!.

ولی از حق نگذریم دلقکی بود برای خودش!.

شایان به پسرچشم قهوه ایِ که داشت از دست زنی که لباس خدمتکاری پوشیده بود و چای برمی داشت اشاره کرد و گفت:

_ایشونم آقا برسام... جیگر بنده دلیل نفس کشیدنم و همه ی زندگیم... و رفیق گلم و همچنین برادر بردیاست... آشنایی مام برمی گرده به دوستی من و بردیا و اینکه مدیرعامل شرکتشم.

ععععع... پس رییس شایان ایشون بودن. خوشبختانه ندیده بودمش تا حالا.

از ذهنم گذشت: مگه چند سالشه که شرکت هم داره؟.

برسام لبخندی به روی شایان زد و شایان هم به روش لبخند زد.

همشون خندیدن ولی من دستم رو گذاشتم جلوی دهنم و گفتم:

_اوق!.

بردیا با ترانه و غزل نیششون رو باز کردن و با ذوق برام دست زدن.

اون سه تا هم چپ چپ به من نگاه می کردن... میخواستم به مارال بگم اخه سیب زمینی تو وسط خیاری یا ته خیار... ولی بیخیال شدم!.

رو به بردیا و ترانه و غزل گفتم:

_اییش... حالمون بهم خورد عینه این زن و شوهرا... (چشم قره ای به اون دوتا رفتم و گفتم) با عشق بهم نگاه میکنن!.

بلند بلند خندیدیم ولی اونا ساکت موندن.

بردیا_آخ گفتی... اخه مَرد هم انقدر سبک؟!.

ترانه با خنده گفت:

_بردیا از من می شنوی دهنت رو ببند وگرنه تا برسیم خونه برسام از پنجره اتاقت آویزونت می کنه.

(مگه ترانه با اینا چه نسبتی داره که میگه:برسیم خونه؟... حدس میزم آبجیشون باشه.. ولی محض اطمینان یادم باشه از شایان بپرسم.)

بردیا یه نگاه به برسام کرد که بهش اخم کرده بود... یه نگاه به شایان که کفری نگاهش می کرد انداخت و اخر سر به منی که نیشم رو براش باز کرده بودم انداخت.(نمی دونستم چرا انقدر زود باهاش صمیمی شدم... برعکس برادرش حسه خوبی بهش داشتم.)

بردیا سریع از روی مبلش بلند شد و اومد طرف من و کنارم رو مبل دو نفره ای که نشسته بودم نشست با صدای بلندی رو به بقیه گفت:

_من امشب خونه نمیام... آبجی...

ادامه حرفش رو می خواست بزنه که انگار یادش رفت آروم طوری که بقیه نشنون گفت:

_اسمت چی بود ؟!.

منم مثل خودش آروم گفتم:

_روشنک.

سرش رو تکون داد و باز رو به بقیه که هنوز نگاهش می کردن گفت:

_آره می گفتم... می رم خونه آبجی روشنم!...

یهو شایان رو مبل خم شد و صدای خندش بلند شد...

منم لبامو از حرص رو هم فشردم و رو به شایان با اخم گفتم:

_کوفت!.

ساکت شد و بزور خندش رو جمع کرد... می دونست بد قاطی می کنم.

بردیا_آخیش... بالاخره یکی پیدا شد مارو از دسته این دو تا نجات بده کجا بودی تو اخه تا حالا آبجی روشنم؟!.

باز صدای ریز ریز خنده اومد.

با حرص رو بهش گفتم:

_ آبجی روشنم و زهرمار... آبجی روشنم و کوفت... روشنم دیگه چیه؟... من روشنکم!... روشنک.

بردیا متفکرانه سرش رو خاروند و به قیافه حرصی من نگاهی کرد و گفت:

_آبجی سخت نگیر... روشن روشنه دیگه.

صدای خنده ها بلند شد برسام دستش رو گذاشته بود جلوی دهنش تا خندش رو نبینیم ولی گوشه چشمش چین افتاده بود و شونه هاش تکون می خورد. فهمیدم می خنده... اییش تحفه!.

خیز برداشتم سمته بردیا بزنم تو سرش که بلند شد و رفت کنار برسام نشست.

چشمام رو براش ریز کردم و گفتم:

_بالاخره که من حال تو رو یه روز می گیرم!.

نشستم سره جام.

شایان با خنده رو به جمع گفت:

_آبجی روشن ماهم که شناختین دیگه؟!

با جیغ گفتم:

_شاایاان می کشمت!.

همه خندیدن.

یک ساعت گذشته بود و من با دخترا داشتیم درباره لباسی که غزل برای عقد دوستش خریده بود و درباره ی مدل لباسش می گفت حرف می زدیم.

مارالم پارازیت می اومد بعضی وقتا... اونطور که من متوجه شدم غزل و مارال خواهرای ناتنی هستن و دختر عمه های برسام و بردیا و ترانه... و فهمیدم که ترانه خواهر اون دوتا میمون هستش و این خونه,خونه مجردی بردیاست.

هر پنج تاشون هم عینه من و شایان مجرد بودن به غیر از غزل که عقد کرده بود اونم با هم دانشگاهیش.

ینی آمار کل خانوادشون رو در آوردم... خخخخخ.

غزل دستش رو جلوم تکون داد و گفت:

_کجایی دختر؟... میوه بردار!.

لبخندی بهش زدم و خیاری از تو سبد میوه ها برداشتم... بدون پوست کندن روش نمک زدم وشروع کردم... خرت خرت خوردن!.

حال می کنید چقدر کلاس میزارم؟... خخخخخ.... بیچاره شایان آبروش رفت امشب از دست من!.

با صدای شایان برگشتیم که رو به ما با لبخند پیروزمندانه ای گفت:

_بالاخره برسام و راضی کردم یکم برامون گیتار بزنه!... پاشید بریم توآلاچیغ!.

حالا این برادر منم همچین میگه انگار کی قراره برامون گیتاربزنه... بابا صدای رفیق تحفه میمونت دیگه این همه خوشحالی کردن نداره... حتما صداشم عینه خودش مسخرس دیگه... این کجاش ذوق داشت؟!.

نمیدونم چرا از همون موقع که وارد شدیم... حس خوبی بهش نداشتم.

با بی میلی از جام بلند شدم و هم قدم با ترانه به حیاط رفتیم...ترانه زیر لب گفت:

_چه عجب!... مگر اینکه فقط شایان بتونه راضیش کنه!.

با اینکه شنیدم چی گفت ولی رو بهش گفتم:

_ترانه چیزی گفتی؟.

_ها؟.نه... باخودم بودم!.

_آهان.

دور هم تو آلاچیغ نشستیم برسام سرش پایین بود و با گیتارش ور میرفت... موهاش ریخته شده بود یه طرف صورتش... پوفف بخون دیگه الافمون کردی!.

یکم بعد همه ساکت شدن و برسام شروع کرد... ولی برخلاف نظر من صدای خیلی خوبی داشت و ماهرانه گیتار میزد:

_از خواب برگشتم به تنهایی...

پل میزنم مست و به زیبایی...

چشمام و می بندم و می بینم...

دنیارو با چشم تو می بینم...

دنیای من با عشق درگیره...

عشقی که تو نباشی می میره...

عشقی که تو دست تو گل داده...

عشقی که به دست من افتاده...

تو مثل من رویات و می بافی...

با دست من موهات و می بافی...

خورشید و با چشمات روشن کن...

یک بار ماه و قسمت من کن...

تو مثل من رویات و می بافی...

با دست من موهات و می بافی...

خورشید و با چشمات روشن کن...

یک بار ماه و قسمت من کن...

من پشت این پنجره می شینم...

بارون و تو چشم تو می بینم...

عیبی نداره چشمات و وا کن...

عیبی نداره باز غمگینم...

بازی نکن با قلب داغونم...

من آخره بازی و میدونم...

حیفِ بخوای مظلوم جدا باشی...

من خیلی وقته با تو هم خونم...

خیلی قشنگ بود... واقعا صداش حسه خوبی به آدم می داد...

با تموم شدن اهنگ بقیه براش دست زدن ولی من,نه!.

تو صداش غم موج می زد... بردیا سرش پایین بود و با انگشت های دستش بازی می کرد... به ترانه نگاه کردم, تو چشم هاش اشک جمع شده بود و سرسختانه سعی داشت اشکاش نریزه... با نگاهش برسام رو که حالا سیگار روشن کرده بود و با شایان به سمت باغچه ها می رفتن دنبال می کرد.

نمیدونم چرا؟... و به چه دلیل... ولی حس می کردم یه چیزی این خواهر برادر و عذاب میده... شاید هم توهم زدم و اشتباه می کردم.

حدودا نیم ساعت دیگه نشستیم و شایان صدام کرد که حاضر شم که به خونه بریم... غزل چادرم رو آورد و سرم کردم از همشون خداحافظی کردم. به غیر از برسام و مارال حس خوبی به هیچکدومشون ندارم... ترانه رو, به آغوش کشیدم و در گوشش گفتم (حس میکنم همتون از یه چیزی ناراحتید... خدا بزرگه... اگه کاری از دستم برمیاد شمارم و میدم بهت هر وقت شد زنگ بزن بهت قول میدم در حده توانم کمکت کنم).

لبخندی از سره غم زد و شمارم و گرفت و گفت:

_مرسی!.

با لبخند از بردیا هم خدافظی کردم و( داداش کوچیکه نبینم غمت رویی) حوالش کردم که باعث شد بخنده... شایانم از اونور هی بوق میزد که روشنک بدو.

دستی براشون تکون دادم و درآخر نگاهی گذرا به برسام انداختم که نگاهم می کرد... چشم قره ای بهش رفتم و همون لحظه ماشین از جا کنده شد.

*یک هفته بعد*

_ای الهی مهدیس خدا ازت نگذره!.

دستی به مانتوم کشیدم و با قیافه درهم به مهدیس نگاه کردم.

لبخندی از سره شیطنت زد که حرصم گرفت با جیغ گفتم:

_مییکشممت!.

خیز برداشتم سمتش که پا به فرار گذاشت... حالا من بدو اون بدو... اونم کجا؟... تو حیاط دانشگاه!.

عین میمون می دویید این ور اون ور!.

اخر سر نفس کم اوردم و سره جام ایستادم چند تا نفس پشت سر هم کشیدم و به مهدیس که به حاله من می خندید نگاه کردم... خوب بلد بود حرصم رو در بیاره!.

کفری تر از قبل یه دستم رو به کمرم زدم و انگشتم رو به حالت تهدید وار براش تکون دادم.

_تا می تونی فرار کن!... بالاخره که یه روز دستم بهت می رسه!.

همون لحظه دوتا پسر از کنارم رد شدن و یکیشون سرش و خم کرد سمت من و مانتوم رو دید و گفت:

_اخی!... قهوه ای شدی؟.

و لبخندی زد.

اول خواستم جوابش رو ندم ولی دیدم اگه جوابش رو ندم میترکم, پس چشمام و ریز کردم و سرم وبه طرف چپ خم کردم ودماغم رو چین دادم و گفتم:

_بله متاسفانه رنگ شما شدم!.

پشتم رو بهشون کردم و راه خروج دانشگاه رو پیش گرفتم.

ولی صدای خنده مهدیس و اون یکی پسررو شنیدم.

داشتم به در نزدیک می شدم که بازوم از پشت کشیده شد... باترس برگشتم و با قیافه عادی مهدیس رو به رو شدم!.

_کجا خانوم لوس؟!... بابا روشنک یه قهوه بود دیگه... عوضش تو گوشت موند وقتی یه چیز میگم, مثل بچه ادم بگی باشه!.

_اولا که لوس خودتی... دوما ابروم رفت ندیدی (به مانتوم اشاره کردم) قهوه ای شدم... سوما من چالوس نمیام بیخودم اصرار نکن... چهارما..

_ععع زهرمار!... هی اولا دوما... میای چرا نیای؟!.

_بابا جان تو چرا نمی فهمی؟... من بیام, شایان میاد... شایان بیاد, دوستاش میان... دوستاش خلاصه میشن به کیا؟!.

مهدیس با کنجکاوی گفت:

_کیا؟.

_خنگ!... خب خلاصه میشن به کیارش و بهزاد... تازه هستی هم شاید اومد!.

مهدیس چشم هاش و تو کاسه چرخوند و گفت:

_خب حالا... من فک کردم چه دوستان جدیدی این برادرت می خواد با خودش بیاره... خب ما که همیشه با اینا می ریم بیرون!.

_اره ولی می بینی که وقتی کیارش میاد شایان چقدر به من گیر میده!.

_تو بیا... اهمیت نده.

کلافه پوفی کردم و گفتم :

_ببینم چی میشه.

از دانشگاه خارج شدیم همونطور که به سمت ایستگاه اتوبوس می رفتیم یاده کیمیا افتادم, سریع گفتم:

_کیمیا کجاس؟!.

خونسرد گفت:

_ رفته گلاب بیاره!.

خنگ تر از همیشه با تعجب گفتم:

_وا... واسه ی چی؟!.

با خنده گفت:

_واسه سره قبرت!.

اخمی بهش کردم و کوله پشتیم رو زدم تو سرش, که باعث شد دستش رو بگیره رو سرش و با قیافه درهم دو سه دور, دور خودش بچرخه!.

حدود ساعت 4 بعد اظهر بود که رسیدم خونه در به در دنبال کلیدم می گشتم و زیر لب به خودم که انقدر شلخته بودم فحش می دادم, که در یهو باز شد!.

شایان اومد بیرون و حسابی تیپ زده بود... نگاهی به من انداخت و گفت:

_آشغال نداریم!.

با تعجب به اطرافم نگاه کردم ولی کسی غیر من و خودش نبود... با تعجب بیشتری گفتم:

_با کیی تو؟!.

خیلی جدی گفت:

_با شما, مگه نیومدین آشغال ببرین؟... نداریم!.

یه لحظه به خودم شک کردم... همونطور که با ابروهای بالا رفته نگاهش می کردم... لبش کش اومد که بخنده... از اعماق وجود جیغ زدم!.

_خودت کارت آشغال جمع کردنه اُلاغچه!.

شایان قهقهه زد.

واقعا چی نصیبشون می شد من رو انقدر حرص می دادن؟!.

_بیا برو تو خواهری... انقد هم حرص نخور فشارت بالا پایین می شه.

چشمام رو بستم و نفس عمیقی کشیدم... به خیابون اشاره کردم و گفتم:

_گمشو... نبینمت فقط!.

باز خندید و یکی زد تو سرم و رفت.

جلو تر سواره یه آپاچی سفید رنگ شد... عجب چیزی بودا... سرنشینش کلاه کاسکت گذاشته بود و باعث شد من نشناسمش شایان که سوار شد مثل باد از جلوی چشمم محو شدن... اوه مای گاد چه سرعتی!.

هیچ معلومه این آقا با کیا رفت و آمد می کنه؟!.

سرم و به چپ و راست تکون دادم کلافه از این همه فکر, وارد حیاط شدم.

کتونی هام و تو جا کفشی گذاشتم و زیر لب به شایانم ناسزا می گفتم که بیشتر از مهدیس حالم و گرفته بود!.

_به کی انقدر فحش میدی؟!.

یه متر پریدم هوا... با دیدن مامان دستم رو روی قلبم گذاشتم!.

_وای ترسیدم مامان... چه عجب ما شما رو تو خونه دیدیم!.

_بعله چشمت روشن... به کی فحش می دادی حالا؟.

انگار باز یادم افتاد سریع گفتم:

_به پسره گاوت!... اعصابم رو خورد می کنه همش, اخر سر می کشمش!.

چاقویی که دستش بود و گرفت سمتم و با اخم ساختگی گفت:

_اوی اوی, به گل پسرم چیزی بگی با همین چاقو طرفی!... حواست باشه.

ناراحت گفتم:

_خوبه والا مردم شانس دارن... بچه سره راهی تر از خودم ندیدم!.

راه اتاقم و پیش گرفتم که مامان متوجه شد بهم برخورده و با لحن مهربونی گفت:

_قهر نکن ببینم دختره نُنُر... شب بهت بادمجون نمیدما!.

برق از کلم پرید... با ذوق دستام رو بهم کوبیدم و یه بوس برای مامان فرستادم, که به این ذوق کردنام لبخندی زد و به آشپزخونه رفت... منم به اتاقم رفتم.

تو دلم عروسی بود شام بادمجون داشتیم!.

حدود یک ساعت جزوه هام رو مرور کردم و بعدشم به کیمیا زنگ زدم و باهم حرف زدیم.

حدود ساعت 9 بود که رفتم پایین تا به مامان کمک کنم میز رو بچینه.

در حال غذا خوردن بودیم که مامان همونطور که برای من و شایان دوغ می ریخت گفت:

_اقا علی امسال مارو می بری مشهد دیگه؟.

و با حسرت ادامه داد.

_ پارسال که از زیرش در رفتی و نبردی!.

بابا با لبخند گفت:

_دیدی که محیا جان سرم شلوغ بود... بعدشم 5 ماه دیگه که عیده..اونموقع چشم می ریم خانومی.

شایان سوتی زد و گفت:

_اووو... خانومی... بابا جان راه افتادینا!.

بابا_بعله پس چی؟... شما دل دارین به خانومتون بگید خانومی,خانومم... من دل ندارم؟!.

بعد رو کرد سمته مامان که با لبخند نگاهش می کرد گفت:

_خانوم من گفته باشما این دوتارو نمی بریم!.

شایان_الهی خدا از دهنت بشنوه پدره من... که من یه زن داشته باشم بهش بگم خانومم!.