رمان اینجا زنی عاشقانه می بارد(جلد اول) به قلم فاطمه حیدری

ژانر: #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

نگاه در چشمان بیمارش میدوزم! بغض را قورت میدهم…اما..نه نمیشود..همیشه باریدن یعنی زن..زن یعنی همیشه باریدن!

اینجا هوا ابریست…آنجا را نمیدانم! اینجا نفس تنگ است..آنجا را نمیدانم! اینجا دنیایم اندازه آغوشیست که یکبار هم لمسشان نکرده…اینجا…نجیبانه دور میشوم..نانجیبانه قلبم پا میکوبد!

اینجا زنی عاشقانه میبارد..اشتباه نکن…همه جا زنان میبارند…گاهی عاشقانه..گاهی عارفانه…گاهی … گاهی زنان تنها میبارند…بی هیچ بهانه!

قدم از قدم برمی‌دارم و اضطراب روی اضطراب می‌گذارم!

دست و دلم فرت و فرت می لرزد.

دلم حالی به حالی می‌شود!

نمی‌توانم. نمی‌توانم. رهام زیادی برای من بزرگ است. زیادی برای من مَرد است.

زیادی است. باور کن زیادی است!

- سلام

برنمی‌گردم تا مبادا… تا مبادا چه؟ تو را به خدا بس کن نگار.

نگاهش می‌کنم. چشم در چشمان مشکی‌اش می‌اندازم:

- سلام!

شالم را مرتب می‌کنم.

هزاران بار در آینه نگاه کردم و به خودم ثابت کردم که این کجکی بودن موهایم بِهم می‌آید؛ اما با دیدینش اعتماد به نفسم فروکش می کند و به یک‌باره همه را داخل شال یشمی ام می چپانم! با آن بارانی قهوه‌ای‌رنگش، با آن بوت های چرمی‌اش که پاچه‌های شلوار نامنظم بیرون زده است و زیباترش کرده. خوش‌تیپ‌تر از همیشه شده؛ البته این به این معنا نیست که برای دیدار با من بیشتر از همیشه به خودش رسیده نه او همیشه خوش‌پوش است!

با دستش به نیمکت اشاره می‌کند:

- نمیخواین بشینید؟

دستپاچه سری تکان می‌دهم و کنارش می‌نشینم؛ اما با میلیون‌ها فاصله! به دست چروک پیرمرد سوپور نگاه می‌دوزم، از نارنجی فرم مخصوصش متنفرم. همیشه از نارنجی بدم می‌آید و بیشتر از آن از این افکاری که بی‌دلیل و بی‌موقع به سراغم می‌آیند. نگاهم می‌کند و با خودم فکر می‌کنم، نیمرخ زیبایی دارم یا نه؟

- نمیخواین چیزی بگین؟

نگاهش می‌کنم:

- چی باید بگم؟

نمی‌خندد. تازه اخم هم می‌کند، وای چقدر در مقابل این عظمت نحیفم! جا به جا می‌شود

و می‌گوید:

- باشه؛ پس من شروع می‌کنم!

تازه می‌فهمم که چقدر صدایش کلفت است. زیادی کلفت است! خیره در چشمانم می‌شود و تنها در این فکرم که در سرما آرایشم خراب نشده باشد. کرم پودر روی پوستم سفیدک نزده باشد و رژلبی که قطعاً پاک‌شده است. دستی به لبه شالم می‌زنم و چشم در چشمش می‌دوزم، نه می‌خندد. نه می‌گرید؛ اصلاً حرکتی از خودش نشان نمی‌دهد. تنها تماشایم می‌کند، می‌ترسم در دلش بگوید که این رنگ به‌صورت برنزه‌اش نمی‌آید یا…

حرف در ذهنم می‌خشکد:

- زیبایی ظاهری شما؛ اصلاً برای من مهم نیست خانوم. این‌قدر خودتونو معذب نکنید.

خجالت می‌کشم. دلم می‌خواهد آب شوم… پودر شوم… لعنت به تو و زبانت!

لبه کتش را به هم نزدیک می‌کند و می‌گوید:

- می دونین که تو زندگیِ من یه رادینی وجود داره.

آرام جواب می دهم:

- بله. مطلعم!

- پس فکر می‌کنم فیروزه اطلاعاتی در اختیار تون گذاشته؟

وای که چقدر رسمی حرف می‌زند و مرا مجبورمی‌کند با همین کلاس جوابش را بدهم!

- بله!

نفس عمیقی می‌کشد.

- فیروزه منو می شناسه، حدود هفت هشت سالی هست که باهم توی این اکیپیم؛ حتی… حتی

با مادرِ رادین تو یه دانشگاه بودیم و تویِ همین گروه، نمی دونم فیروزه توی شما چی

دیده که فکر میکنه می تونیم باهم آشنا بشیم و نتایج خوبی رو بگیریم، اگه اشتباه

نکنم یه دو سه باری باهامون اومده بودین کوه، درسته؟

- بله!

سر تکان می‌دهد:

- توی این چندتا برخوردی که باهم داشتیم من چیزی از شما ندیدم و شناختی هم ندارم؛ ولی حتما فیروزه یه تفاهم و نقطه اشتراکی دیده که خواسته باهم ملاقات داشته باشیم، در هر صورت من؛ آمادم که بشنوم. چون من از شما هیچی نمیدونم!

سری تکان می‌دهم و نگاهش می‌کنم.

زبان ‌باز می‌کنم:

- چی بگم دقیقا؟

شاکی می‌شود، تند می‌گوید:

- اینکه مثلاً چند سالتونه، تحصیلاتتون چیه؟ از خانواده تون از دلتون، از احساساتتون

از دیدگاه های مذهبی و حتی دیدگاه سیاسیتون، می تونید؟

می تونید؟ چقدر طعنه آمیز:

- نگار پارسا… لیسانس داروسازی… بیست و نه سالمه، بیکارم. در واقع توی پژوهشِ سرا مربیم که اونم شغل حساب نمیشه… گرایش مذهبی هم خب؛ دوست دارم اون چیزی که دلم می خواد باشم؛ اما متاسفانه نیستم. در کل بگم آدم مذهبی نیستم؛ اما به اصولی که اعتقاد دارم بدجور پایبندم، به این مسائل ف*ق*ه*ی جدید اعتقادی ندارم. از س*ی*ا*س*ت خوشم نمیاد؛ اما… هه؛ تاجایی که بشه سبزم!

منتظر می ماند. منتظر حرفی که نمی خواهم بزنم، تو رو خدا نخواه، سر کج می کند و

سنگین می پرسد:

- خانواده تون؟

آب گلویم را قورت می‌دهم؛ حالا خوب است گفتم تو را به خدا:

- مادرم فوت کردن. پدرم زن گرفتن و آلمان زندگی می کنن، من. تنهام.

یکی از ابروهایش را بالا می‌اندازد. نمی‌دانم، پوزخند است… چیست؟ به کج‌ومعوج

کردن‌های چهره‌اش وارد نیستم:

- از کسی که تنها زندگی میکنه و تنها هم ‌روی پای خودش وایمیسته توقع دارم محکم‌تر از اینا صحبت کنه.

نفسم را فوت می‌کنم. وااای او دیگر زیادی نظامی فکرمی‌کند، تنها لبخند می‌زنم؛ اما دوست دارم بگویم که تنها در مقابل تو این‌گونه تحلیل می‌روم. در کل که بخواهی بفهمی باید بگویم قوی و محکمم، سرسخت. آن‌قدر که در برابر درخواست‌های همکار جذابم روی نَفسَم پا گذاشته‌ام. آن‌قدر فیروزه از صلابتِ سخن و شانه‌های پهنش تعریف کرد که من این‌گونه آب رفتم؛ باید قرصش را بخورم که: “او بیدی نیست که من ادای باد را درمی‌آورم” دستی در موی مشکی‌اش می‌کشد، تکه‌ای از موی جلوی سرش سفید است. نمی‌دانم خودش از قصد رنگ کرده یا شاید. باز هم گند می‌زند به افکارم:

- ارثیِ.

هول می‌شوم:

- چی؟

دستی به همان تکه می‌کشد:

- اینو میگم. ارثیِ

می‌خندم. الکی؛ چقدر ضایع آنالیزش کردم

- یه سؤال دارم.

- بفرمایید.

تو را به خدا از آن سؤال‌های سخت نپرس.

- تا حالا مردی تو زندگیتون بوده؟

نفسی می‌کشم. آسوده خاطر لبخند می‌زنم، آسوده خاطر:

- نه؛ هیچ‌وقت.

بازهم ابرویش را بالا می‌اندازد:

- باور کنم؟

از حسی که در آن لحظه دارم محکم‌تر می‌شوم. از اینکه باافتخار بگویم تو اولین مردی

هستی که با او قرار می‌گذارم ل*ذ*ت می‌برم؛ همین هم جرئت کلام بیشتری نصیبم می‌کند:

- هرجور راحتید!

با مکث می‌گویم:

- شما اولین مردی هستین که باهاش قرار میذارم و اولین مردی که؛ شاید بخوام روش

جدی‌تر فکر کنم!

شانه بالا می‌اندازد. نفسی فوت می‌کند و بخارش از نیمرخ تُن سردی دارد:

- عجیبه!

می‌خواهم بگویم اصلاً هم عجیب نیست؛ اما نمی‌گویم.

- نمیخواین چیزی از من بدونید؟

- چرا. حتما!

نگاهم می‌کند:

- به سبک خودتون معرفی کنم؟

زبان درازی می‌کنم:

- قطعاً محکم‌تر از من حرف می‌زنید.

نمی‌خندد و من توقع دارم حداقل یک لبخند دوستانه بزند.

- معلومه؛ چون من مردم!

هه. باید یک فمینیست گیر تو می‌افتاد! زیادی به هورمن های جابه‌جایش می‌نازد.

زیادی به مذکر بودنش افتخارمی‌کند!

- رهام آذر… سی‌وچهار سالمه، لیسانس معماری دارم، توی شرکت ساختمانی آرشیتکتم؛ در واقع تو شرکت دوستم کار می‌کنم! وضع مالیم میتونم بگم خوبه، زندگی متعادلی دارم.

کارم همیشگیِ در کل پشتوانه محکمی‌دارم. از لحاظ اعتقادی نمیدونم چی بگم؛ اما… بگذریم. از لحاظ س*ی*ا*س*ی هم تا حدودی که البته برعکس شما من عاشق س*ی*ا*س*ت*م و دردسراش، عاشق بحثای نزاع گونه اش. خانواده ام شیرازن، اصلیتم شیرازیه دانشگاه تهران که قبول شدم اومدم اینجا و خب… اینجا هم ازدواج کردم و موندگار شدم؛ اصلاً آدم احساساتی نیستم. رک و بی پرده حرفمو می زنم، توقع هم دارم صادقانه نظر دیگرانو بشنوم. کارم برام خیلی مهمه و همین طور.

نفسی می کشد:

- پسرم… رادین، پنج سالشه؛ زیادی از حد می فهمِ و من عاشق آدمایی ام که بیش از حد پاشونو از گلیمشون دراز میکنن! یه کمم… یه کم که نه خیلی، بداخلاقم، زود عصبانی میشم و یه نکته مهم؛ به شدت باطن آدما و درونشون برام مهمه! خانومه نگار خانوم، برای من رنگ روسری و مدل چتری و مارک لباستون اهمیت نداره. همون اندازه که.

سرش را چند بار بالا پایین می‌کند و می‌گوید:

- همون طور که سایز سی… و قوس کمر و رنگ لباتون برام فرقی نداره!

کاش نمی گفت. کاش. دلم می‌خواهد بزنمش؛ واقعاً که!

- من یه آدم کاملاً درونگرام و شرط اینکه کسی منو با تمام اخلاق سگیم تحمل کنه اینه که باطن شیشه‌ای داشته باشه؛ پس وقتی با منید لازم نیست هر لحظه دستتون به لبه شالتون باشه یا دگمه‌های پالتوتونو چک کنید و نگران آرایشتون باشید؛ همین‌که بفهمید ظاهر آدما یک درصدم مهم نیست یعنی باطنتون نمره خودشو می گیره!

نگاهش می‌کنم. چقدر گستاخ است این مرد، دل به دریا می‌زنم:

- همیشه این‌قدر بی‌پروا حرف می‌زنید؟

با قاطعیت چشم در چشمم می‌دوزد:

- همیشه.

با مکثی می‌گوید:

- قاطعانه‌تر از اینم میتونم!

- شما باروحیه‌ی خاصی اومدین اینجا یا شایدم ذاتیه؛ اما حس می‌کنم با مقابله و زور

اومدین درسته؟

شانه‌ای بالا می‌اندازد:

- هیچ‌کسی نمیتونه منو تو کاری که نمی‌خوام زور کنه.

بلند می‌شود، من هم پشت بندش.

کارتی از جیبش درمی‌آورد.

- این کارتمه! فکر می‌کنم می تونیم بیشتر و بهتر آشنا شیم.

کارتش را می‌گیرم… تشکر می‌کنم… تا دم مزدای مشکی‌اش همراهی می‌کنم.

- بفرمایید می رسونمتون

- نه ممنون، ماشین دارم

- راستی یه سؤال مهم دارم که ایشالا اگر دوباره دیداری داشتیم می‌پرسم. در مورد

خودمه.

سر تکان می‌دهم. در را بازمی‌کند و قبل از اینکه بنشیند می‌گوید:

- تا به امروز تو زندگی‌ام آرامش نسبی برقرار بوده، نمی‌خوام با اومدن کسی بهم بریزه، نمی خوام اوضاعم خراب بشه؛ پس به کسی احتیاج دارم که آروم ترم کنه؛ فعلا!

سر تکان می‌دهم و او می‌نشیند؛ بعد از بستن کمربند و تک بوقی راهی می‌شود! سیخ سیخ در سرمای زم*س*تان ایستاده‌ام؛ در عین بد بودن؛ در عین این‌همه اژدها نمایی‌ها. چقدر خوب است! با او حس آرامش دارم. چون حس می‌کنم خودش است. خوده خودش. دوست‌های اطرافم بااینکه هم جنس‌اند؛ اما کنارشان امنیت روانی ندارم. حس آشنا و خوبی دارد که تابه‌حال در کنار حرفهای تیز کسی نداشته‌ام! او تیز است در عین حال نرم، هی عصبانیم می‌کند و میخواهی به رویش برگردی؛ اما وقتی آرامشش را می بینی ناخوداگاه آرام می‌شوی! باید خودم را اصلاًح کنم. اینکه هر لحظه نگران حالت قیافه ام هستم اصلاً ار نگاه رهام قشنگ نیست و فهمیده ام چقدر از آدمهای ظاهر بین بدش می‌آید! نمی توانم. آخر. این‌همه تغییر برای منی که این قدر به تیپ و کلاس کاری و قیافه دیگران اهمیت می‌دهد نشدنی است؟ اگر رهام این قدر جذاب و مردانه نبود عمرا همراهیش می‌کردم؛ اما… خب چه کنم؟ نمی‌شود با یک بی ترکیب کریه المنظر رابطه برقرار کرد… اصلاً در خونم نیست. از این لحاظ کاملا دو قطب مخالفیم. فقط خدا به خیر بگذراند!

خسته‌وکوفته از پژوهش سرا برمی‌گردم. با همان بوتهای قهوه‌ای و پالتوی کلفتم روی مبل می‌نشینم! دلم قهوه میخواد… خیلی.

دو سه روزی از دیدارم با رهام می‌گذرد. دلم می‌خواهد بازهم ببینمش و دقیقاً از همان روز تابه‌حال سعی می‌کنم که شبیه او قاطعانه و محکم باشم. جواب‌هایم حساب‌شده و منطقی باشد. می‌توانم چون روحیه رسمی بودن رادارم؛ اما… کاش روبه روی خودش همچین توقعی را از من نداشت! یادش که زنده می‌شود باور کن ناخودآگاه یاد کوه و صلابتش می‌افتم! نمی‌دانم چرا این سرو تنومند را جور دیگری دوست دارم. نمی‌دانم چرا این اقتدار برایم دلچسب تر از این صورت فریبند ست!

امروز بااین‌همه کار و سروکله زدن با بچه‌های آزمایشگاه و خستگی، هیچ‌چیز نمی‌دانم… نمی‌دانم که چرا می‌توانم مرد ازدواج‌کرده‌ای را که بچه دارد دلخواهم باشد. چرا منِ آفتاب‌مهتاب‌ندیده حاضرم با او باشم. با یک مرد مطلقه؛ شاید ارزش من. ارزش دخترِ دست‌نخورده بیشتر از این حرف‌هاست؛ اما…

نمی‌دانم شاید حکمت است. شاید قسمت است که این‌قدر از مصاحبت با این کوه زیبا خوشم می‌آید!

با بی‌حالی بلند می‌شوم… لباس‌هایم را آویزان می‌کنم و مثل همیشه منظم داخل کاور می‌گذارم، بوتهایم را پاک می‌کنم و در کمد جا می‌دهم. موهایم را دوبار باز و بسته می‌کنم و کمی رژ می‌زنم، انرژی خاصی با آرایش کردن به من دست می‌دهد، سه ماه پیش موهایم را عسلی کردم؛ می‌خواهم مشکی‌اش کنم، مشکی پرکلاغی… فیروزه می‌گوید بیشتر به چهره‌ام می‌آید، قهوه‌جوش را روشن و پنجره آشپزخانه را بازمی‌کنم. هوا سرد است خیلی؛ اما دوست دارم. این گرما با این تُن سرد دل‌چسب‌تر است. صدای ماشین‌ها دیوانه‌ام می‌کند؛ اما همچنان روی صندلی آشپزخانه نشسته‌ام و به خودم… به خودش… فکر می‌کنم؛ چرا رهام؟ چرا از ذهنم بیرون نمی‌روی. دوست دارم تنها یکجا گیر بیاورم و بنشینم تا صبح به او فکر کنم، به ملاقاتمان، به حرف‌هایش هرچند که کنفم می‌کردند؛ اما… این خشم مخفی‌اش هم جذاب است! فنجان بزرگی را از قهوه پر می‌کنم و به سالن برمی‌گردم… همیشه قهوه را به چای ترجیح می‌دادم، برای شب‌هایی که می‌خواهم بیدار بمانم و به کارهای آزمایشگاه برسم قهوه بهترین همراه است؛ رو به روی تلویزیون خاموش می‌نشینم. عطسه می‌کنم… دوباره به یاد رهام می‌افتم؛ چرا سراغی از من نمی‌گیرد… این چه جور آشنایی است؟ چرا دیگر نمی‌خواهد مرا ببیند… او شماره داد؛ اما من باید زنگ بزنم و چه بگویم؟ بگویم دلم می‌خواهد بازهم هم دیگر را ببینیم؟ آخر او از دخترهای محکم و پر غرور خوشش می‌آید… می‌دانم!

اما… تلفن خانه زنگ می‌خورد… شماره فیروزه است.

- جانم؟

- سلام. چطوری؟

- خوبم قربونت، تو چطوری؟

- خــــــــوب

- چیه شادی؟

- فردا میخوایم بریم خونه سپهر اینا، رهامم هستا. به بچه‌ها گفتم توئم میای.

خوشحال می‌شوم. در کسری از ثانیه حالِ نداشته به جسمم برمی‌گردد، بلند می‌شوم و راه

می‌روم:

- مطمئنی میاد؟

- عاشق شدی؟

می‌خندم:

- عشق که نه…؛ اما ازش خوشم میاد. همین؛ حالا چه خبره؟

- تولد لاله ست. سپهر گفت خونه خودشون می‌گیره، تورو قرآن نگا نگار، مردم دوست پسر دارن مام داریم، این دانیال چُلمن اصلاً نمیدونه تولد من کِیِه!

- ول کن بابا توئم، اینا همه اش می گذره. همین‌که باهم یه دوری بزنن یه پولی خرج کنن ا*رضاش*ون میکنه؛ اتفاقاً دنیای اینا محدودتره، خدایی فیروزه تو حاضری با دانیال ازدواج کنی؟

- خب… نمیدونم… شاید… نه.

- بالاخره چی شد؟ آره نه شاید…

- ول کن تورو خدا نگار.

- حالا چرا این‌قدر دیر بهم خبر دادی؟

- یادم رفت بابا… سه‌روزه میخوام بهت بگم هی یادم میره، میای دیگه قطعاً؟

- آره میام.

- اولین باره بدون ناز داری با من میای یه جا ها.

بازهم می‌خندم:

- اینم به خاطر تو نمیام. به خاطرِ رهامِ.

- عـــــــــــــوضی.

می‌خندم و او با فحش و دری‌وری خداحافظی می‌کند

از همین الان به فکر لباس و سر و ریخت فردایم. چه بپوشم؟ اصلاً رهام چگونه دوست دارد که بپوشم؟

می دانم مهمانی‌هایشان بازنیست و خیلی هاشان هم تا حدودی معتقدند؛ اما… دوست دارم چیزی بپوشم که رهام دوست داشته باشد، همین. می‌خواهم نظرش را جلب کنم، می‌خواهم ببینم که این کوه می‌تواند بشود یک سنگ‌ریزه ی عاشق… یعنی می‌شود؟

صبح زودتر از همیشه بیدار می‌شوم. دیشب از ذوقِ دیدار دوباره رهام از خواب کامل خبری نبود. نمی‌دانم چه بر سرِ روحم آمده؛ چه بر سرِ احساسم آمده؛ اما… هرچه هست دوست دارم ببینمش. دوست دارم به وجودم توجه کند… به بودنم؛ البته که اسمش را می‌دانم… این خواستن است. دوست داشتن؛ اما هنوز در شکل‌گیری احساساتم مطمئن نیستم؛ اگر او مرا نخواهد و من الکی دل ببندم چه؟ آن وقت من می‌مانم و یک دل عاشق. من می‌مانم و یک رهام نیامده! لباس‌هایم را می‌پوشم و با وسواس آرایش می‌کنم. وقتی می‌گوید ظاهرت برایم مهم نیست؛ یعنی… ای خدا من آخر دیوانه می‌شوم. این یعنی اش را نمی‌فهمم! شال زرشکی‌رنگ چروکی را سر می‌کنم. موهایم را بیرون نمی‌گذارم. هم راحت ترم هم… لبخند می‌زنم و در آینه زل می‌زنم:

- هم برای رهام مهم نیست!

عطر می‌زنم. نیم بوت های براقم را از کمد بیرون می‌کشم و پا می‌کنم، آماده‌ام. با تک بوق دانیال بیرون می‌روم. از همان دور برای فیروزه دست تکان می‌دهم. او هم کله‌اش را، دختر خشکی ست و من عاشق این جدیتش هستم. سوار می‌شوم و با فیروزه دست می‌دهم. دانیال از آینه نگاهی می‌اندازد و می‌گوید:

- راستی اون روز با رهام رفتین بیرون؟

می‌خندم. می‌خواهم بگویم عمه‌ات و خر کن؛ یعنی تو نمیدونی؟ به تو نگفته؟

- چیه؛ چرا می‌خندی؟

- هیچی… هیچی. آره رفتیم بیرون.

خیابان را تماشا می‌کنم:

- فک می‌کردم بهت گفته!

- هه… رهام هیچ‌وقت هیچ حرفی از این مسائل نمیزنه.

بعد با صدای آرامتری می‌گوید:

- اون؛ اصلاً بلد نیست حرف بزنه.

می‌خواستم بگویم خیلی هم خوب حرف می‌زند. نمی‌دانی برای من چه بلبل‌زبانی‌هایی که نکرده؛ اما…؛ مثل همیشه زبان بستم.

فیروزه برمی‌گردد نگاهی به سرتاپایم می‌اندازد:

- چی پوشیدی؟

- همون لباس سرمه‌ای.

سر تکان می‌دهد:

- چی گرفتی؟

- یه عطر داشتم خونه… نو بود.

- بابات آورده بود نه؟

- اوهوم.

هیچ‌کدام از وسایلی را که بابا می‌آورد را استفاده نمی‌کردم؛ هیچ‌وقت.

- خیلی بی‌شعوری نگار

- مرسی

تا مقصد حرفی نمی‌زنیم و من چقدر راضی‌ام از این سکوت، دوست دارم به رهام فکر کنم. اینکه امروز چگونه می‌خواهد با آن ظاهر عجیبش مرا جادو کند. کاش این‌قدر جذاب نبود و کاش به‌جایش کمی اخلاقش نرم‌تر بود. دگمه آسانسور را فشار می‌دهم و با حرکتش و صدای موزیک مسخره‌ای که پخش می‌شود هر سه می‌زنیم زیر خنده، پیاده که می‌شویم درست روبه روی در آپارتمان سپهریم. با فکر اینکه الان رهام پشت این در روی یکی از این مبل‌ها نشسته

و شاید لبخند می‌زند قلبم می‌ریزد و چقدر از این ریزش‌های ناگهانی خوشم می‌آید! از اینکه حس دوست داشتن و اهمیت دادن در من سرک می‌کشد! از این‌همه بی‌مهری خسته‌ام… از این‌که بیست‌وهشت سال هیچ برایم ارزش نداشت. ارزشی مکمل و خاص، خسته‌ام از این‌که احساس ندارم؛ البته نداشتم. این‌که با دیدن رهام سراغ من می‌آید اسمش احساس است. سپهر با روی خوش استقبال می‌کند؛ مثلاًینکه لاله از قضیه‌ی تولد خبردار نیست و چقدر دلم می‌خواهد یک روزی کسی باشد که به این شکل بااین‌همه عشق از غافلگیر شدنم ل*ذ*ت ببرد؛ فقط و فقط با چشم به دنبال مرد کوهستانم… نمیابمش. بادم به سرعت خالی می‌شود. به اتاق می‌رویم تا لباسمان را تعویض کنیم.

محکم به پهلوی فیروزه می‌کوبم:

- پس کو؟ نمیاد نه؟

- آروم بابا. چه می دونم. اون همیشه همه‌جا دیر میاد. دیر میاد که زود بره

باز هم خیالم راحت نمی‌شود، باهم به سالن می‌رویم. از سلام و احوال‌پرسی بیزارم… بی‌حوصله شده‌ام و چقدر بدم می‌آید حالم به کسی وابسته باشد، به بودن و نبودن کسی، تنها ویژگی بدِ اهمیت دادن همین است! نبودنش حالت را گ… می‌کند، بودنش از خود بی خود. فیروزه برایم شربت می‌آورد، مزه مزه می‌کنم و دعا می‌کنم تا آخر این شربت رهام بیاید، قلپ آخر را که سر می‌کشم صدای در می‌آید، قلبم می‌ریزد. نگاهی به شیشه ی بوفه کنارم می‌اندازم. خوبم… خوبِ خوب… موهایم را داخل‌تر می‌کنم و لباسم را از تنم فاصله می‌دهم!

فیروزه با لودگی نگاهم می‌کند. زیر لب می‌گوید:

- واقعاً تو دیوونه ای نگار.

بعد می‌خندد و چقدر از این دیوانه بودن‌ها خوشم می‌آید؛ چرا زودتر از این، دیوانه نشدم! عجب دیوانه‌ی دیوانه‌ای… فیروزه زیر گوشم خبری را می‌دهد که خودم آگاهم، می‌دانستم تا پایان آخرین قلپ از شربت می‌آید. چشم‌به‌در می‌دوزم و دانیال که در را باز می‌کند ناخواسته خودم را از روی صندلی بلند می‌کنم.

فیروزه روی دستم را فشار می‌دهد و چشم غره می‌رود:

- بشین نگار؛ واقعاً ضایعی.

می‌نشینم؛ اما می‌خندم، با دیدنش قلبم می‌لرزد و اولین کسی در تیررس نگاهش هست خودمم. سری تکان می‌دهم و لبخند گنگی می‌زنم. تنها به تکان کوتاه سرش اکتفا می‌کند، نه می‌خندد، نه اخم می‌کند. هیچی… هیچ! با مردها دست می‌دهد و پس از درآوردن کاپشن مشکی‌رنگش کنار دانیال می‌نشیند. سپهر سمت چراغ‌ها می‌رود و با خنده می‌گوید:

- الاناس که دیگه نوزاد برسه… به خدا اگه تابلو کنید، خودم…

دانیال با خنده می‌گوید:

- سپهر جان خانواده نشسته.

صدای قفل در می‌آید… همه ساکت می‌شوند… سپهر هیس هیس می‌کند و چراغ‌ها را خاموش می‌کند. صدای فریادهای لاله خنده‌دار است:

- سپهرم. کوشی؟ عشقم امروز از اون روزاییِ که…

صدای سپهر که می‌آید همه بی‌صدا می‌خندند:

- ســلام… خانومی؛ حالا چرا داد می‌زنی قربونت برم… به خدا من هنوزم می‌شنوم!

لاله بلند می‌خندد… با ناز می‌گوید:

- بریم بالا؟

پسر ها می‌خندند و نمی‌دانم رهام در چه حالیست…

چراغ و استریو همزمان باهم روشن می‌شود و همه جیغ می‌کشند. من؛ اما در این حال و هوا

نیستم، می‌خواهم عکس العمل رهام را ببینم؛ هنوز هم همان جوری که نشسته بی‌هیچ واکنشی روی مبل لم داده و شربت می‌نوشد. لاله از ترس هزار بار می‌میرد و من چقدر می‌شکنم از اینکه رهام توجهی نمی‌کند؛ چرا هیچ غلطی نمی‌کند؛ مگر ما برای آَشنایی همدیگر را ندیدیم؛ پس چرا؟

صدایش حالم را منقلب می‌کند:

- خوبین؟

برمی‌گردم… لیوان شربت را طرفم می‌گیرد:

- ممنون.

کنارم می نشنید… و چقدر… چقدر چی؟

- زنگ نزدید.

لبم را به دندان می‌گیرم.

- منتظر بودین؟

- نه؛ فقط فکر می‌کردم سراغی می‌گیرین.

مات می‌مانم… این چه طرز برخورد است؟

صادقانه می‌گویم:

- نمی‌دونستم وقتی زنگ بزنم باید چی بگم.

- هه… جالبه چون منم نمیدونم چی باید جواب بدم؛ واقعاً نمیدونم این دختر پسرا مگه

چه قدر حرف دارن.

می‌خندم… می‌بینی؟ خشمم را به ثانیه نکشیده می خشکاند!

- اولین باره می‌بینم جوابی ندارین.

جدی نگاهم می‌کند:

- این مسئله فرق داره!

نمی‌دانم با کدام جرئت؛ اما می‌پرسم:

- من چی؟ من برای شما فرق ندارم؟

سریع نگاهم می‌کند… طولانی و بدون پلک زدن… کلافه می‌شوم.

- کتاب میخونین؟

چقدر عجیب بحث را عوض می‌کند.

شانه بالا می اندازم:

- خیلی کم

- چرا؟

- چون زیاد وقت آزاد ندارم

نگاهی به سرتاپایم می‌اندازد:

- خیلی به تیپتون اهمیت میدین درسته؟

لبخند می‌زنم:

- بله… درسته

- پس وقت آزاد زیاد دارین.

لبخندم کمرنگ می‌شود. تو چه مشکلی با ظاهر من داری مرد؟

حرصم می‌گیرد… دلم می‌خواهد سرش را بکوبم به دیوار؛ اما نمی‌شود؛ یعنی نمی‌توانم!

- از جشن تولد خوشتون میاد؟

سؤال هایش گیجم می‌کند:

- بله خیلی… هه… مخصوصا غافلگیر شدن!

لب‌هایش را جمع می‌کند:

- برعکس، من از شلوغی و جشن و مخصوصا سورپرایز شدن بدم میاد، خیلی.

تو ذوقم می‌خورد. عصبانی می‌شوم:

- این حرفها چه معنی میده؟

محکم می‌نشیند:

- فقط میخوایم همدیگرو بشناسیم.

- ولی من این‌جوری حس نمی‌کنم!

- حس ادما گاهی اشتباه میکنه!

بلند می‌شوم… او هم آرام کنارم، دستش را در جیب شلوار جذبش فرو می‌کند و آرام زیر

گوشم می‌گوید:

- فردا شرکت کار دارم، پس فردا میام دنبالتون بریم بیرون!

می‌رود و مرا با حرص، اشتیاق، خوشحالی، عصبانیت، با چند حس متضاد تنها می‌گذارد!

چقدر از دستش شاکی‌ام، همان قدر که شادم، خدا خدا می‌کنم که این امروز هم سریع‌تر بگذرد. بگذرد و خدا کند رهام از من نگذرد. برایم مهم است خیلی… دلم برایش تنگ می‌شود، زود به زود… دلم می‌خواهد بیشتر بشناسمش. دلم می‌خواهد بیشتر بشناسدم! دلم می‌خواهد رادین را ببینم، فیروزه زیاد تعریفش را می‌کند، دوستش دارد… خیلی؛ هرچه اصرار می‌کنم که در مورد آنا مادر رادین چیزی بگوید… حرفی، سخنی، نشانی؛ اما هیچ نمی‌گوید.

- اگر خودِ رهام بخواد بهت میگه، شما هنوز زیاد باهم جور نشدید که من همه‌چیزشو کف دست تو بذارم.

ناراحت شدم؛ اما او هم حق داشت. بازهم قهوه می خورم و بازهم به او فکر می‌کنم به این که تا به حال هیچ مردی ذهنم را این قدر به خود مشغول نکرده بود، به کسی که با تمام سرمایش با تمام حالات دفاعیش؛ اما باز دلخواه من است. به مردی که حس می‌کنم بیشتر از دوستت دارم، دوستش دارم. هی می‌خواهم دیگر به تیپ و لباس و دیالوگ های اتفاق نیفتاده بینمان فکر نکنم؛ اما نمی‌شود. فنجان قهوه را روی میز کوتاه رو به رویم می‌گذارم و نفسم را فوت می‌کنم. می‌خندم و زیر لب می‌گویم:

- تو هنوز نیومده منو از کار و زندگی انداختی.

تحقیق‌های بچه‌ها را می‌خوانم؛ البته خواندن که چه عرض کنم. نگاه سرسری می‌اندازم و امتیازاتی در برگِ مربوطه وارد می‌کنم، فردا رهام به دنبالم می‌آید و…

از حواس‌پرتی‌ام حرص می‌خورم. فردا باید به پژوهش سرا روم؛ اما… رهام مهم است… نیست؟

بهترین فرصت است که زنگ بزنم. تلفن خانه را برمی‌دارم. شماره‌اش را می‌گیرم. دلم می‌لرزد.

بعد از چند بوق طولانی صدایش در گوشم می‌پیچد… می‌پیچد و انگار دلم را می‌پیچاند.

- بله؟

آب دهانم را قورت می‌دهم… لبخند می‌زنم ناخودآگاه:

- سلام. خوبین؟

- سلام ممنون شما خوب هستین؟

تعجب می‌کنم:

- شناختین؟

- بله

سکوت می‌کنم:

- چیزی شده؟

نمی‌دانم چه بگویم:

- راستش… من فردا پژوهش سرام، میشه… میشه بیاین اونجا دنبالم؟

- بله آدرس میدین؟

ادرس را می نویسد و می نویسد؛ قطعا وقت خداحافظی است؛ و من دلم نمی‌خواهد این مکالمه

یخی به پایان برسد. همیشه عاشق زم*س*تان بودم!

- ساعت چند کارِتون تموم میشه؟

- شش… شش و ربع.

- باشه؛ پس… فردا می‌بینمتون!

- اوکی. خداف.

می پرد وسط احساسم:

- “بله”… “باشه”… از همه بهتر “چشم”، چرا لغات بیگانه؟

با صدا می‌خندم و می‌دانم او نمی‌خندد.

- چشــم… خدانگهدار.

- خداحافظ

با لبخند دگمه آف را فشار می‌دهم، با لبخند عمیقی به سوراخ های روی گوشی خیره می‌شوم!

کاش همیشه باشی؛ کاش همیشه طعنه بزنی؛ کاش.

***

گاه و بی گاه به ساعتم نگاه می‌اندازم.

بچه‌ها بی‌مهابا سؤال می‌کنند و خیلی سرسری و بی‌حوصله جوابشان را می‌دهم. هفته دیگر امتحان دارند و امروز می‌خواهند اشکال‌گیری کنند. بازهم تحقیق‌های جدیدشان را ارائه می‌کنند و من بازهم چیزی نمی‌فهمم! یک ربع زودتر از موعد کلاس را تعطیل می‌کنم. به دستشویی پژوهش سرا می‌روم. خودم را در آینه می‌بینم. آرایش نکرده‌ام.حتی یک خط چشم، می‌خواهم مرا با تیپ رسمی و کاری‌ام هم ببیند! می‌خواهم مرا بدون آرایش ببیند؛ اما نکند. نکند خوشش نیاید، نمی‌دانم این‌که می‌گوید زیبایی ظاهری برایم مهم نیست عملی است یا تنها در حد شعار است! مقنعه‌ام را درست می‌کنم و یک دسته کم از موهایم را کج روی پیشانی‌ام رها می‌کنم؛ اما باز پشیمان می‌شوم و همه را داخل می‌کنم! لبانم را تر می‌کنم و مانتوی رسمی سرمه‌ای‌ام را صاف‌وصوف! پالتوئم را تن و چکمه‌های راحتم را هم پا می‌کنم. بعد از خداحافظی با مربیان دیگر به سمت در خروجی می‌روم، درست روبه روی پژوهش سرا، درست به‌موقع، درست سر ساعت، درست دلخواه من آمده… ناخودآگاه لبخند می‌زنم و با دو به آن سمت خیابان می‌روم.

پیاده نمی‌شود همچنان، می‌نشیند و نگاهم می‌کند:

- سلام، ممنون که تا اینجا اومدین.

- سلام، مشکلی نیست.

بیشتر و بهتر از همیشه نگاهم می‌کند. خوشحالم… خیلی… لبخند می‌زنم. ماشین را روشن می‌کند و راه می‌افتد، دو کوچه پایین‌تر می‌ایستد و بی‌حرف پیاده می‌شود. رو به روی کانون کودکان می‌ایستد. فکر می‌کنم پسرش اینجا باشد؛ حدسم درست است. دست در دست پسر کوچک و قدکوتاهی از کانون خارج می‌شود. رادین تند و تند حرف می‌زند و رهام آرام آرام گوش می‌دهد؛ حتی گاهی دستش را رها می‌کند و عقب عقب راه می‌رود و با رهام حرف می‌زند… خنده‌ام می‌گیرد. این مرد مغرور حتی با پسرش هم این‌قدر خشک است؟ یک لبخند هم لایق این‌همه بلبل‌زبانی نیست؟ رادین به سمت ماشین می‌دود… با دیدن من ایست عجیبی می‌کند و خنده را از روی لب‌هایم پر می‌دهد، نگاهی به من و نگاهی به رهام می‌اندازد. رهام دستش به دستگیره است و چشم در چشم رادین دوخته!

شیشه را پایین می‌کشم. صدای رادین را می‌شنوم:

- این خانوم کیه بابا؟

رهام جدی می‌گوید:

- بشین بهت میگم

- نه همین الان بگو.

- توضیح میدم؛ الان نه

تعجب می‌کنم. از طرز حرف زدن‌هایشان. از رابطه شان. رهام جوری حرف می‌زند که انگار با یک مرد سن دار طرف است، او پایش را از گلیمش درازتر کرده! می‌نشینند… با لبخند برمی‌گردم، نگاه کوتاهی می‌اندازد:

- سلام خانوم

او حتی سلام کردنش هم بچگانه نیست. ل*ذ*ت می‌برم.

با لبخند می‌گویم:

- سلـام آقا.

نمی‌خندد. تنها نگاهم می‌کند. مثل پدرش، زیاد شبیه رهام نیست؛ البته چهره اش؛ اما حس می‌کنم اخلاقش عین خود این پدر سر سخت است. رهام بدون اینکه نگاهم کند می‌گوید:

- میذارمش پیش دوستم.

شانه بالا می‌اندازم، رادین می‌گوید:

- من خونه عمو یغما نمیرما، حوصلشو ندارم… خیلی حرف میزنه.

رهام پوزخندی می‌زند، برای اولین بار… اسمش را خنده می‌گذارم. هنوز هم قسمت نشده تا لبخند واقعی‌اش را ببینم! شانه بالا می‌اندازد:

- دفعه آخرت باشه این‌جوری حرف می‌زنی… فهمیدی؟

- اما آخه…

- همین امروز میتونی بهش بگی این‌قدر حرف نزنه؛ البته محترمانه… فهمیدی؟

- بله

این فهمیدی حس قدرت به او می‌دهد. نگاهی به رهام می‌اندازم. همزمان با من نگاهم می‌کند… دلم می‌خواهد آفرین بلندی بگویم. به خاطر تربیتش. او بلد است با بچه‌های این دوره زمانه چگونه تا کند، دم خانه ویلایی نقلی پارک می‌کند. رهام زوتر پیاده می‌شود، رادین در را باز می‌کند. قبل از رفتن می‌گوید:

- اسمتون چیه خانوم؟

نگاهش می‌کنم… نمی‌خندم. او جدی‌تر این حرف‌هاست:

- نگار.

سر تکان می‌دهد.

- امیدوارم دیگه تو ماشین بابام نبینم تون.

یخ می‌کنم. پیاده می‌شود… قبل از بستن در ماشین با لبخند می‌گوید:

- خونه مون بهتره!

در را می‌بندد و من پر و خالی می‌شوم. حال گرفته‌ام را پس می‌دهد، حس عجیبی دارم؛ وای او هم عین پدرش دیوانه است… عجیب است… پیچیده ست… دوست‌داشتنی است و این؛ یعنی مرد است، پیاده می‌شوم… به هوا نیاز دارم؛ رهام زنگ در را می‌زند. با باز شدن در رادین دستی مردانه به رهام می‌دهد و برایم سری تکان می‌دهد و داخل می‌رود، با تاخیر دوستش دم درمی‌آید. خنده‌ام می‌گیرد. دوست‌های رهام هم عین خودش جذاب و زیبا هستند!

برایم سر تکان می‌دهد:

- خوب هستین؟

- ممنون

- بفرمایید، دم در بده

- ممنونم

رهام با لحن خنده‌داری می‌گوید:

- میشه کم‌تر زر بزنی؟ مخ پسرمو می‌خوری با حرفات. برای صدمین بار، رادین هیچ علاقه‌ای به ایکس باکس و بازی‌های کامپیوتری و چه میدونم حرفای فیلسوفانه‌ی تو نداره… ولش کن جونِ مادرت.

خنده‌ام می‌گیرد. یغما هم با لحن خنده‌دارتری می‌گوید:

- عجب آدمی هستی توها… پس چی میخوای؟ بدم این کتابای چرت و پرتو بخونه؟

- احمق رادین سواد نداره.

- پس چرا بیخودی می گیره دستش واسه من ژست آدم بزرگارو درمیاره.

رهام کلافه می‌خندد:

- ای بمیری یغما؛ اصلاً ولش کن، تو فقط کاری به کارش نداشته باش. حرفی ام هست زنگ بزن

خودم گوش میدم! یغما می‌خندد و خداحافظی می‌کند. رهام سر تکان می‌دهد و سوار می‌شود…

با صدا می‌خندم

- چیه؟

- گفتین شش سالشه؟

- بله

می‌خندم باز:

- هه… اون شصت سالشه

نگاهم می‌کند. طولانی… دوباره همان پوزخندی که دیگر برایش دل‌ضعفه می‌گیرم. در ترافیک مانده‌ایم و چقدر این مکث‌های طولانی با رهام و سکوت خشنش زیباست! نگاهم می‌کند:

- دیدیش؟

لبخند می‌زنم:

- فوق‌العاده ست!

دوباره به روبه‌رو خیره می‌شود:

- به مامانش رفته!

مادرش فوق‌العاده بود؟ حسودی‌ام می‌شود!

- کجا میریم؟

نگاهم می‌کند:

- یه کافی‌شاپِ همیشه میرم اونجا.

- تنها؟

منظور من بد نبود؛ اما او بد تعبیر می‌کند:

- هنوز برای بازخواست شدن زودِ

خجالت می‌کشم… سرم را پایین می‌اندازم.

- از دخترایی که سر زبون دارنو فکر میکنن با زبونشون میتونن بقیه رو خر کنن بدم میاد! از اونایی که میخوان برای جبران اشتباهاتشون بهانه تراشی کنن بیزارم. از اونایی که میخوان دست پیشو بگیرن پس نیفتن نفرت دارم!

نگاهم می‌کند:

- خوبه که این‌جوری نیستی.

سرم را بالا می‌گیرم. لعنتیِ دوست‌داشتنی!

از ترافیک خلاص می‌شویم… دستی را می‌کشد. نگاهم می‌کند:

- باورت میشه چقدر از ترافیک خوشم میاد؟

خنده‌ام می‌گیرد:

- چی؟

سوییچ را برمی‌دارد… پیاده می‌شود، من هم به دنبالش

کنارم می‌ایستد:

- آخه همیشه پشت ترافیک یاد کارای مهمم میفتم. یاد کارایی که انجام ندادم و باید انجام بدم… یاد… یاد گذشته ام… یاد الانم… یاد آینده ام از فکر کردن خوشم میاد و این فرصت فقط و فقط تو ترافیک ل*ذ*ت بخشه، نه وقتم هدر میره نه ترافیک سخت میشه!

خوبِ من… دلم می‌خواهد ب*غ*لت کنم؛ اما تنها می‌خندم، باهم وارد کافی می‌شویم… نامش سیاه و سفید است! دنج‌ترین جای کافی را انتخاب می‌کند، پالتوئم را درمی‌آورم و می‌نشینم، به سمت پیشخوان می‌رود با چند نفری دست می‌دهد و برمی‌گردد.

- اینجا اصلاً قشنگ نیست؛ اما خوشم میاد ازش.

سر تکان می‌دهم، راست می‌گوید دکور زیبایی ندارد؛ اما جالب است!

- شما کلاً هرچیزی که زشت باشه رو دوست دارین.

- هیچ چیزی زشت نیست. من تنها از چیزایی خوشم میاد که خیلی زیبا نیستن.

سردرگمم می‌کند. تو چه می‌گویی؟

دو فنجان قهوه می‌آورند؛ چرا در مورد اینکه چه می‌خورم نپرسید؟

- خب…

نگاهش می‌کنم. خب که چی؟ چه باید بگویم مرد متوقع؟

- از خودتون بگین!

- چی بگم؟

به صندلی تکیه می‌دهد:

- هیچ‌وقت هیچ حرفی برای زدن نداری.

اه… چرا می‌خواهد این‌قدر مرا بد تابش دهد؟

- از آدمای کم حرف خوشم میاد… خیلی.

لبخند می‌زنم! من زیادی اشتباه فکر می‌کنم!

- رادین بیشتر از این حرفا می‌فهمه؛ مطمئن باش هم شما رو هم نیتتون رو به خاطر بودن تو ماشین من میدونه.

- بله معلومه.

قهوه‌اش را سر می‌کشد، سکوت طولانی… خسته کننده وای که چقدر سرد است هوای این رابطه:

- درست زمانی که باید حرف بزنی هیچ موضوعی به ذهنت نمیرسه؛ الان دقیقا این‌جوری ام!

می‌خندم

- اصلاً لازم نیست حرف بزنیم.

من که تنها می‌خواهم نگاهت کنم… همین.

ابرو بالا می‌اندازد.

خراب کرده‌ام. بحث را عوض می‌کنم:

- چرا میخواین ازدواج کنید؟

قلوپی از قهوه می‌نوشد:

- کی گفته میخوام ازدواج کنم؟

یخ می‌کنم.

- نیت ما برای آشنایی چیه؟

خیره‌ام می‌شود… جدی می‌گوید: