رمان افسانه دختر و گرگ سفید به قلم Ami74

خلاصه:

این داستان کوتاه در مورد یک دختر شهری و نترسه ،که با ورودش به یک ده دور افتاده گرفتار عشقی ممنوع و اسرار آمیز میشه....

مقدمه:در جنگل من هوا سرد است آهوها با کفتار ها میچرخند روباها قصد فریبم را دارند دیگر گرگی وجود ندارد با وجود سختی هاو زخم های روی تنم من هنوز گرگ ...

مقدمه:

در جنگل من هوا سرد است....

آهوها با کفتار ها میچرخند....

روباها قصد فریبم را دارند....

دیگر گرگی وجود ندارد....

با وجود سختی هاو زخم های روی تنم....

من هنوز گرگ مانده ام....

با وجود اینکه اسمان را ابرهای تیره فرا گرفته....

من هنوز به خورشید خیره میشوم....

با وجود اینکه همه چیز بر علیه من است....

ولی من هنوز بر فراز کوه با غرور زوزه میکشم....

ای سرنوشت من....

بدان طوفان سختی هایت....

اتش وجودم را خاموش نخواهد کرد....

من تا اخر ایستاده ام....

به نام خداوند باران نقل و تگرگ

نفس های باد وتپش های برگ

کمی دورتر از کلبه یا همون خونه ی جدیدمون روی تخت سنگی نشسته بودم و تکالیف ریاضیم رو انجام میدادم که همون لحظه صدای داد مامان به گوشم رسید.

مامان:ترانه...ترانه...دختر بیا خونه تکالیفتو انجام بده..هوا سرده سرما میخوری.

برای اینکه صدام بهش برسه بلندتر از خودش داد زدم:چشم مامان..الان میام.

وبعد خودکارم رو لای دفترم گذاشتم و دفتر رو بستم .

از جام بلند شدم و نگاهی به اطرافم انداختم.

واقعا زیبا بود...چمن های سبزی که اطرافم رو احاطه کرده بودن به واسطه ی بادی ملایم به ر*ق*ص دراومده بودن و زیبایی وصف نشدنی رو به تصویر کشیده بودن.

صدای زیبای پرنده هایی که توی آسمون به صورت گروهی پرواز میکردن"گوش هام رو نواش میکرد.

محیط اطرافم واقعا آرامش بخش بود..

نفس عمیقی کشیدم و ریه هام پر شد از هوای پاک و تمیز...

نه اونقدرا هم که فکر میکردم بد نیست..نه اصلا بد نیست..

اوایل که اینجا اومده بودیم خیلی ناراحت بودم ولی حالا و با دیدن این طبیعت زیبا،نظرم به کلی تغییر کرده بود.

اینبار نگاهم رو به جنگل که کمی دورتر از چمنزار قرار داشت دوختم.

تمام جنگل پر شده بود از درخت های سبز و تنومند،سرسبزی که آرامش رو به وجودم تزریق میکرد.

همین جور محو جنگل و درختای زیباش بودم که یه دفع جلوی اون همه دار و درخت و رنگ سبز،موجودی سفید رنگ با چشمانی درشت،زیبا و براق نگاه و توجهم رو به خودش جلب کرد!

چشمان براقش از دور میدرخشیدن و مانند الماس هایی درخشان خودشون رو به نمایش میگذاشتن.

اون دیگه چیه؟!

چشمام رو ریز کردم تا شاید بهتر ببینمش.

همون لحظه صدای مامان من رو به خودم آورد و نگاه کنجاوم رو از جنگل گرفت.

مامان:ترانه..زود باش بیا دیگه...پس کجا موندی دختر.

سرم رو برای ثانیه ای برگردوندم و گفتم:اومدم مامان.

و بعد دوباره برگشتم و به جنگل روبه روم نگاه کردم،ولی برخلاف چند لحظه ی پیش دیگه هیچ موجود اسرارآمیزی اونجا نبود!

یعنی واقعا خیال کردم که کسی یا چیزی اون جاست؟!

با بیخیالی شونه هام رو بالا انداختم و بعد برگشتم و به سمت خونه دویدم.

مامان که مشغول دوختن مقنعه سرمه ای رنگ مدرسه ی جدیدم بود"سرش رو بالا آورد و با لبخندی مهربون گفت:راستی امروز دایی نادرت میاد "قراره بقیه ی وسایل رو برامون بیاره.

پریدم بالا و دستام رو بهم زدم و گفتم:آخ جون دایی داره میاد...دلم براش یه ریزه شده بود.

مامان بلند خندید و گفت:چی میگی دختر همین 3 یا 4 روز پیش بود که دیدیش.

لبام هام رو جلو دادم و با ناز گفتم:خب چیکار کنم دلم براش تنگ شده دیگه.

مامان با دیدن حرکتم ،دستاش رو از هم باز کرد و با مهربونی گفت:بیا اینجا ببینم دختره ی لوس.

از خدا خواسته چهار دست و پا به طرفش رفتم و سریع توی بغلش خزیدم.

موهام رو با مهربونی ناز کرد و گفت:از مدرسه ی جدیدت راضی هستی دخترم؟

سرم رو تکون دادم و گفتم:آره مامان جون خوبه..همکلاسی های خوبیم دارم.

سرم رو بوسید و با ناراحتی گفت:میدونم برات سخته عزیزم..مامان رو ببخش.

برگشتم و با دستام محکم بغلش کردم و سرم رو به شونه اش چسبوندم و گفتم:نه مامان اتفاقا اینجا خیلی هم قشنگه و من واقعا دوستش دارم.

با لحن غمگین و صدایی پر بغض گفت:امیدوارم.

معلوم بود که باور نکرده، هر چی هم که میگفتم بازم ذره ای از ناراحتیش کم نمیشد.

از اون وقتی که بابا ولمون کرده بود و ما رو با طلبکارا تنها گذاشته بود ،تمام خنده هاش ساختگی و یقینا برای دلخوشی من بود ..

دیگه هیچ وقت از ته دل شاد نبود و چهره ی غمگینش موقعه هایی که تنها میشد قلبم رو آتیش میزد.

هنوز هم نفهمیدم که چرا بابا اون کار رو باهامون کرد.

دلیلش چی بود که ما رو با کلی بدهی تنها گذاشت و رفت..هنوزم نمیتونستم باور کنم که بابای مهربوم با اون همه محبت و اون همه عشقی که به من و مامان داشت،بی اهمیت و خیلی راحت ازمون گذشته باشه و مارو تو فلاکت و بدبختی رها کرده باشه.

چند روز اول نمیدونستیم چه بلایی سرمون اومده ولی وقتی که طلبکارها سراغمون اومدن، تازه فهمیدیم اوضاع از چه قراره..

طلبکارا کل زندگیمون رو ازمون گرفتن و بعدش ما دوتا هم به این روستای دور افتاده نقل مکان کردیم، البته اینجا رو هم دایی نادر برامون پیدا کرد و تو اوج بدبختی به غیر از دایی نادر هیچ کس دیگه ای به کمکمون نیومد.

آدم ها تو این جور مواقع خوب خودشون رو نشون میدن و قشنگ میشه دوست و دشمن های واقعی رو از هم تشخیص داد و جدا کرد.

***************************************

لباسای مدرسه ام رو پوشیدم و بعد کیف سرمه ایم رو روی دوشم انداختم و به طرف در چوبی کلبه ی قدیمی و کوچیکمون حرکت کردم.

کنار در لقمه ی نون پنیر سبزی رو از دست مامان گرفتم و بعد گرفتن گاز بزرگی با دهن پر گفتم:مامان من دیگه میرم..دیرم شده.

مامان با مهربونی و لبخند ماتی روی لبهای سرخش گفت:باشه دخترم برو به سلامت.

دوباره و با دیدن چشم های سیاه درشتش که با غباری از غم پوشیده شده بودن" دلم خون شد.

به روی خودم نیاوردم و با گفتن کلمه ی مواظب خودت باش از در کلبه بیرون رفتم.

بعد بستن بند های کتونیه سفید رنگم و دست تکون دادن برای مامان با عجله از توی جاده ی خاکی به سمت مدرسه حرکت کردم.

مدرسه از کلبمون فاصله ی زیادی داشت و برای همین هربار باید کلی راه میرفتم تا بهش میرسیدم.

وسطای راه بودم که کسی از پشت سر صدام زد

-ترانه..بیا باهم بریم.. میرسونمت.

برگشتم و به صورت شیربرنجی نچسبش و چشمای سبز رنگ و موهای قهوه ای کجش که انگار گاو مش حسن لیسش زده بود، نگاه کردم.

میثم پسر کدخدای ده بود.

یه پسر پررو و نچسب و کنه و از شانس بد بنده یکی از هم کلاسی هام.

به حالت چندش نگاهی به دوچرخه ی درب و داغونش کردم و با حرص گفتم:چند دفعه بگم ترانه نه و ترانه خانم..

و بعد بلند تر از قبل ادامه دادم:لازم نکرده خودم میرم

و با تموم شدن حرفم روم و برگردوندم.

میثم:ای بابا خب ترانه خانم، خوبه؟حالا چرا ناز میکنی؟ بیا دیگه؟

عجب پرروییه ها.آخه یکی نیست بگه که من با تو چه سنمی دارم که بشینم ترک دوچرخت و تا مدرسه باهات بیام.

با حرص بیشتری گفتم:نخیر خودم میام.

میثم بلند خندید و گفت:باشه ترانه خانم..ولی یادت باشه خودت نخواستیا بعدا که دیر رسیدی نگی نگفتی..پس من دیگه رفتم خوشگله.

و بعد این حرفش سریع رکاب زد و از کنارم گذشت و با سرعت زیادی ازم دور شد.

دست هام رو مشت کردم و با خشم به رفتنش نگاه کردم.

پرروی عوضی..

دیگه بیشتر از این معطل نکردم و تا خود مدرسه دویدم.

و از خوش شانسیم همون لحظه و همزمان با وارد شدن به حیاط مدرسه، زنگ به صدا در اومد.

سر صف ایستادم و به بچه های دبستانیی که مدام شلوغ میکردن نگاه کردم.

هنوزم به این وضع و این جو عادت نکرده بودم.

چون ده دانش آموزای کمی داشت،دبستان و دبیرستان به صورت مختلط ( دختر و پسر ) توی یه مدرسه بودن..اونم چه مدرسه ای یه مدرسه ی خیلی کوچیک با کلاس های کم و در و دیوارهای داغون.

دیگه سرم داشت به خاطر سر و صدا میترکید.

وارد کلاسامون شدیم و بازم سر و صدا،

مگه این سرو صداها تموم شدنی بود؟

مخصوصا پسرای کلاس که دیگه انگار مدرسه رو با چاله میدون اشتباه گرفته بودن..

میثم که کنار دوستش و دقیقا روبه روی تخته ی گچی کلاس ایستاده بود، با دیدن من از همون جا با صدای بلندی گفت:عه پس زود رسیدی ترانه خانم...خوش به حالت.

و بعد این حرف لبخند چندشی تحویلم داد. و دوست چندش تر از خودشم با دیدن لبخند حرص درارش بی خبر از همه جا به زیر خنده زد.

بهتر بود فعلا جوابش رو ندم..تو کلاس و تو جمع دوستاش هیچ کاری نمیتونستم بکنم،ممکن بود روی همشون باز بشه و دورم کنن.

با اخم های توهم روم رو ازش گرفتم و بی توجه به سمت جلو گام برداشتم و روی نیمکت چوبی و کنده کاری شده ای که جلوتر از بقیه ی نیمکت ها و اول کلاس قرار داشت، نشستم.

همزمان با نشستنم روی نیمکت کهنه ،دستی پشتم قرار گرفت.

برگشتم و به صورت شیرین و کوچولوش نگاه کردم.

سمیه بود،دختر شیرین و سبزه روی کلاس.

از همون روز اول باهاش دوست شده بودم،دختر خیلی خوب و به جوشی بود البته یکمی هم فضول بود..شایدم خیلی فضول..

تو کلاسمون فقط دوتا دختر دیگه غیر من وجود داشت و بقیه همه پسر بودن.

یکی از دختر ها همین سمیه بود و اون یکی دختر درشت هیکلی بود که بغل دستم مینشست و اسمش سلماز بود و طبق معمول هنوز نیومده بود.

با هیچ کسی صحبت نمیکرد و مدرسه اومدنش هم مشخص نبود،یه روز میومد و یه روز نمیومد.

شنیده بودم خانوادش خیلی فقیرن و مجبوره سر مزرعه های اهالی ده کار کنه.

سمیه دوباره به شونم زد و با تعجب و لهجه ی شمالیش که سعی در پنهان کردنش داشت گفت:کجایی دختر؟راستی خبرا رو شنیدی؟!

باز هم خبر جدید،بی بی سیی بود برای خودش.

با چشمایی درشت و کنجکاو گفتم:نه چه خبری؟!

سمیه:شایعه شده که جدیدا توی جنگل یه گرگ سفید دیده شده!

تعجبم بیشتر شدو با ترس گفتم:مگه اینجا گرگم داره؟!

خندید و سرش رو روی میز گذاشت وگفت:نه بابا اینجا فقط شغال داره،میگم که فقط یه شایعه اس شایعه.

به ظاهر به حرفاش خندیدم ولی بدجور توی فکر فرو رفته بودم.

یعنی اون موقع درست دیده بودم؟!

اون موجود واقعا وجود داشت؟!

*************************************

با صدای بلند از جلوی در گفتم:مامان من میرم بیرون یکم هوا بخورم

مامان از توی آشپزخونه بیرون اومد و قبل از اینکه به لباس هام نگاهی بندازه گفت:باشه اول لباس گرم بپوش و بعد برو.

-قبلا پوشیدم مامان.

و بعد این حرف از خونه بیرون زدم.

کنجکاوی بدجوری امونم رو بریده بود و مثل خوره ای به جونم افتاده بود.

دیگه نمیتونستم طاقت بیارم ،باید حتما به جنگل میرفتم.

هنوز هم دلیلش رو نفهمید بودم،

واقعا چرا اون روز انقدر نترس شده بودم... ؟!

وارد جنگل شدم،صدای پرنده ها و حیوونای مختلف جنگل توی فضا پخش شده بود.

به خاطر اشنا نبودنم با جنگل و برای اینکه راهم رو گم نکنم،هر چند قدمی که به جلو برمیداشتم به یکی از درخت ها پارچه ی کوچیک قرمز رنگی رو گره میزدم.

نیم ساعتی بود که در حال راه رفتن بودم ولی هیچ خبری نبود،هیچی پیدا نمیکردم..یعنی هنوز به اون چه که میخواستم نرسیده بودم.

صدای حیوونای جنگل به گوشم میرسید اما هیچ کدوم خودشون رو نشون نمیدادن.

هر بار که از روی سبزه ها و شاخه های کوچیکی که روی زمین افتاده بودن رد میشدم،صدای ضعیفی تولید میشد و احتمالا همون صدا باعث میشد که حیوون های جنگل خودشون رو نشون ندن.

خم شدم و زانوهای خستم رو ماساژ دادم.

خیلی راه رفته بودم بودم.نباید زیاد از خونه دور میشدم،اگر مامان میفهمید حتما با نصیحت های تموم نشدنیش سرم رو به درد میاورد.

با نا امیدی تصمیم گرفتم که به خونه برگردم که همون لحظه و با بالا بردن سرم، همون حیوون اسرارآمیز و زیبایی رو دیدم که این چند روز توی فکرش بودم و یک ساعت تمام توی جنگل دنبالش میگشتم.

کمی جلوتر و تقریبا مقابلم ایستاده بود !

با ناگهانی دیدنش ترسیده روی زمین افتادم.

همزمان با افتادنم بهم نزدیک شد و دندون های تیزش رو روی هم فشار داد و برای ترسوندنم شروع به خر خر کرد.

آب دهانم رو قورت دادم.حالا که از نزدیک میدیدمش تازه میفهمیدم که چه اشتباه بزرگی کردم و چقدر این حیوون فریبنده میتونه ترسناک باشه..توی چاهی که از کار خطرناکم ساخته بودم گیر کرده بودم و نمیدونستم که چطور خودم رو ازش بیرون بکشم.

تازه ترس به وجودم رخنه کرده بود و بدنم به لرزه افتاده بود.

به فکرم رسید که بلند شم با دویدن پا به فرار بذارم اما همون لحظه از فکرم پشیمون شدم،چون یادم افتاد که اگر بترسم و فرار کنم بدتر اون گرگ تحریک میشه و به دنبالم میاد و تیکه تیکم میکنه.

پس بی حرکت سرجام نشستم و با چشم هایی درشت شده مثل خودش ،بهش خیره شدم .

فریبنده و زیبا بود و سفید سفید دقیقا مثل برف.

تا به حال یه گرگ معمولی رو از نزدیک ندیده بودم چه برسه به این گرگ بیش از حد زیبا و محصور کننده.

یعنی درست میدیدم یا باز خیالاتی شده بودم؟این گرگ نایاب اینجا و تو این جنگل چیکار میکرد؟

چشماش رو نگاه کردم،چه رنگ خاصی داشت ..نقره ای و براق..انگار که میتونست با چشم هاش دیگران رو طلسم کنه!

اونم آروم شد و صاف ایستاد و توی سکوت به چشمام زل زد.. هیچ حرکتی نمیکرد.

دیگه چیزی نمونده بود که از شدت ترس خودم رو خیس کنم ولی بازهم سعی میکردم وحشتم رو توی صورتم نشون ندم.

گرگ چند دقیقه ای نگاهم کرد و بعد روش رو برگردوند و با قدم هایی آهسته به قعر جنگل رفت!

سرجام خشک شده بودم و با تعجب و نگاهی ترسیده به رفتنش نگاه میکردم و مدام به این فکر میکردم که چرا بهم حمله نکرد؟!مگه گرگ ها به آدما ها حمله نمیکردن؟!

از اون روز به بعد دیگه اون گرگ زیبا شده بود تمام فکر و ذهنم و مدام تصویرش جلوی چشم هام پررنگ میشد و حتی توی خواب هام هم همراهیم میکرد و تنهام نمیذاشت.

اما من دیگه بعد اون اتفاق حتی جرات نمیکردم که پاهام رو توی جنگل بذارم.

**************************************

در کلبه رو زدن..یه نفر داشت محکم و با کف دست به در میکوبید.

مامان که در حال سرخ کردن کتلت توی آشپزخونه کوچیک و چوبی کلبه بود ، طبق معمول با صدای بلند گفت:ترانه برو درو باز کن..مگه نمیشنوی در میزنن؟ من دستم بنده.

از جلوی تلوزیون کوچیکی که به تازگی دایی نادر برامون آورده بود، بلند شدم و همون طور که به سمت چوب لباسی میرفتم، گفتم:باشه مامان.

به سمت در رفتم و بعد با صدای بلندی رو به فردی که پشت در ایستاده بود و همچنان محکم به در میکوبید، گفتم:اومدم..اومدم..

چادر گلدارم رو از روی چوب لباسی که کنار در وصل کرده بودیم برداشتم وبعد سر کردن دستگیره ی در رو توی دستم گرفتم و با فشار آرومی بازش کردم.

همزمان با باز کردن در،چشمم به جمال آقای چندش روشن شد.

میثم با لبخندی روی لب های باریکش جلوی در ایستاده بود و با نگاهی هیز به صورت من زل زده بود.

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:چه خبرته،مگه سر آوردی؟!این چه طرز در زدنه؟

نیشش شل تر شد و بدون اینکه به روی خودش بیاره، گفت:سلام ترانه خوبی؟؟اینو مامانم داد و گفت براتون بیارم!!

و بعد این حرف دستش رو بالا آورد و کیسه ی توی دستش رو بهم نشون داد.

ای خدا کی میشه که من به این حالی کنم که ترانه نه و ترانه خانم..چه سریع چایی نخورده هم پسرخاله میشد،پسره ی...

به روی خودم نیاوردم و فقط گفتم:حالا این چی هست؟!

با همون نیش شلش گفت:مرغ!

با تعجب گفتم:مرغ؟!

میخواست جوابم رو بده که همون لحظه مامان جلوی در اومد و گفت:اوه سلام میثم تویی؟خوبی؟چیزی شده پسرم؟

میثم:نه خاله جون اینا رو مامانم براتون فرستاده..2 تا مرغ پر کنده!

مامان هم با حرفش مثل من تعجب کرد و گفت:مرغ؟!من که مرغ نخواسته بودم..دلیلش چیه؟!

میثم:نمیدونم از خودشون بپرسید.

مامان دوباره با مهربونی گفت:باشه پسرم.. پس از طرف من از مامانت تشکر کن.

و بعد کیسه رو گرفت.

میثم دندون های زردش رو به نمایش گذاشت و گفت:چشم..قابلتون رو نداره خاله.

مامان بازهم لبخندی تحویلش داد و بعد بی حرف به داخل کلبه رفت.

با رفتن مامان داشتم در رو میبستم که همون لحظه پسره ی نچسب بهم چشمک زد!

در رو محکم توی صورتش کوبیدم و پا کوبان و با صورتی پر حرص داخل رفتم و رو به مامان که باز داشت به سمت آشپزخونه میرفت گفتم:مامان این کارا یعنی چی؟!برای چی برامون مرغ فرستادن؟مگه ما گداییم؟

مامان سریع به سمتم برگشت و با دست زد توی صورتش و گفت:خاک عالم،این چه حرفیه که تو میزنی، زشته دختر هنوز که دور نشده شاید بشنوه،شاید دلیلی داشتن..حالا بعدا خودم ازشون میپرسم.

دیگه چیزی نگفتم و با حرص بیشتری جلوی تلوزیون نشستم و با دکمه های کوچیک جلوش ور رفتم تا کانال رو عوض کنم..تلوزیون آخرین مدلمون حتی کنترل هم نداشت.

اخم هام رو توی هم کشیدم، دلم بدجور شور میزد، خیلی خوب میدونستم که این خانواده برامون نقشه ها دارن،کارهاشون زیادی مشکوک بود.

از همون روز اول هم زیادی هوامون رو داشتن.

***************************************

همه جا تاریک بود ولی مطمئن بودم که توی جنگلم.

جز صدای زوزه ی غمگین گرگی تنها،صدای دیگه ای به گوش هام نمیرسید.

وحشت زده بر خلاف جهت صدای زوزه دویدم.

صدای دویدنش رو میشنیدم و کاملا احساس میکردم که داره با سرعت زیاد به طرفم میدوه و بهم نزدیک میشه.

به عقب نگاه نمیکردم و تنها مستقیم و با سرعتی جت وار به جلو میرفتم.

ناگهان گرگ روبه روم ظاهر شد.

وحشت زده ایستادم و خیلی آروم قدمی به عقب برداشتم،همزمان با حرکتم به سمت عقب گرگ به همون اندازه به سمتم اومد و بهم نزدیک شد.

ناخوداگاه ایستادم و توی چشم های نقره ای و زیبای گرگ که حالا و توی تاریکی بیشتر از هر وقت دیگه ای میدرخشید خیره شدم و در عمقشون غرق شدم.

غم بزرگی که توی چشم هاش پنهان شده بود رو به خوبی حس میکردم..به نظرم اومد که ازم چیزی میخواد.

همون لحظه گرگ با صدایی مردانه و بدون اینکه پوزش رو باز کنه با التماس و لحنی غمگین گفت:نجاتم بده..!

چشم هام گرد شدن.

گرگ هر لحظه ازم دورتر دورتر میشد اما صداش همچنان به صورت اکو وار توی فضا پخش میشدو به گوش هام میرسید.

************

با وحشت چشم هام رو ازهم باز کردم و با پشت دست عرق روی پیشونیم رو پاک کردم.

گلوم خشک شده بود و دهانم به هم چسبیده بود.

این چه خوابی بود دیگه؟!یعنی از بس که بهش فکر کرده بودم این خواب عجیب رو دیده بودم؟!

به مامان که کنارم با آرامش خوابیده بود نگاه کردم و بعد از کنار بالشتم پارچ آب رو برداشتم و لیوان کوچیک کنارش رو پر از آب کردم و تمامش رو یک جا و یک نفس سر کشیدم.

و بعد دوباره سرم رو روی بالشت گذاشتم.

**************************************

با چهره ای خسته و افسرده وارد کلاس شدم و روی نیمکت نشستم و سرم روی میز گذاشتم.

دیشب درست و حسابی نتونسته بودم بخوابم.

سمیه کنارم نشست و گفت:چیزی شده سرخ جول(لپ گلی)؟کشتیات غرق شده ترانه؟

سرم رو از روی میز برداشتم و بی حال گفتم:نه فقط دیشب دیر خوابیدم.

سمیه:آهان..سلماز هم که هنوز نیومده.

و بعد انگار که یه دفع یاد چیزی افتاده باشه به صورتم زل زد و با هیجان گفت:فهمیدی چی شده؟

با بی حالی جواب دادم:باز چی شده؟!

با هیجان بیشتری گفت:اون شایعه ها درست از آب در اومده ترانه جونم!

یه دفع یاد خواب دیشبم افتادم و ترس کل وجودم رو فرا گرفت و چهره ی بی حالم تغییر کرد.

با وحشت و چشمای گردو شده گفتم:چی؟!چی..میگی سمیه؟!شوخی میکنی..نه؟!

با هیجان و چهره ای خوش حال ادامه داد:نه به خدا راست میگم..چند شب بود که همش به مرغ و خروس های اهالی ده حمله میشد ولی هیچ کس نمیدونست که کار کدوم حیوونه،تا این که دیروز اواسط ظهر یکی از اهالی ده گرگ سفید رو میبینه و حدس میزنه که کار اون باشه به خاطر همین الان چند نفر از مردم جمع شدن و میخوان بکشنش!میگن هم برای خود دهکده و هم برای مردمش خطرناکه.

با شنیدن حرفاش قلبم به درد اومد.دوباره یاد خوابم و اون گرگ زیبا تو خاطرم پررنگ شد.

یعنی واقعا قراره بمیره؟نکنه این موضوع به خوابی که دیشب دیدم مربوطه؟!

یه حسی بهم میگفت که کار اون نبوده...واقعا نمیفهمیدم که چرا با یه بار دیدنش انقدر بهش علاقه پیدا کرده بودم.

انگار که واقعا طلسم اون چشم های نقره ای و جادویی شده بودم.

**************************************

بعد از کلی کلنجار که با ترس و وجدان و عقل و احساسم رفته بودم دوباره به داخل جنگل رفتم .

بعد از اون روز این اولین باری بود که باز هم پام رو توی جنگل میذاشتم..

بعد این که شنیده بودم بهش تیر زدن دلم بدجوری بیتاب شده بود و تصویر اون گرگ مدام جلوی چشمام در رفت و آمد بود و هر کاری میکردم از ذهنم بیرون نمیرفت..انگار که یه نیرویی من رو به طرفش میکشوند و کسی توی ذهنم همش تکرار میکرد: باید ببینیش!

به همون جای قبلی رفتم و بعد دوروبرم رو با دقت و نگاهی تیز کاوش کردم،اما هیچ خبری ازش نبود.

باز هم با قدم های بلندی به جلو و به سمت قعر جنگل حرکت کردم تا که بلاخره و بعد چند دقیقه راه رفتن روی زمین آثاری از خون دیدم!

با دیدن خون قرمز رنگ ،تپش قلبم سریع شد و دلم به شور افتاد.

پا تند کردم و با دو لکه ها ی خون روی زمین رو دنبال کردم.

بعد مدتی به غاری تاریک رسیدم.

دو به شک بودم که به داخل برم یا نه..

تا که بلاخره رو به دریا زدم و بی طاقت به سمت دهنه ی غار حرکت کردم.

مقابل دهنه ی بزرگ غار ایستادم و با دیدن تاریکی غار دلم لرزید و نفسم حبس شد.

چشم هام رو بستم و بعد خوندن یه آیت الکرسی عظمم رو جزم کردم و وارد غار شدم.

وسط روز بود اما باز هم داخل غار ترسناک و تاریک بود و به خوبی نمیتونستم اطرافم رو ببینم.

از کوله ای که همراه خودم آورده بودم چراغ قوه ی کوچیکم رو بیرون کشیدم.

قبل از اومدن به جنگل جعبه ی کمک های اولیه و چراغ قوه رو از توی خونه برداشته بودم.

درسته که کیفم سنگین میشد ولی یه حسی بهم میگفت که بهشون احتیاج پیدا میکنم و حالا هم که میبینم حسم کاملا درست بوده.

خداروشکر غار زیاد بزرگی نبود و انتهاش مشخص بود.

جلو تر رفتم و بین اون همه سیاهی یه چیز سفید به چشمم خورد.

باید خودش باشه!

هیچ صدایی از طرفش به گوش هام نمیرسید،با قدم های آروم و استرس زیاد نزدیک تر رفتم .

واقعا نترس شده بودم و کاملا مصمم بودم...

قلب و عقلم هر دو باهم یک صدا میگفتن که باید نجاتش بدم.

نور چراغ قوه رو روش انداختم.

خون زیادی ازش رفته بود .

با نزدیک شدنم هیچ حرکتی نکرد!

ترسیده به طرفش رفتم که با دیدن نفس کشیدن و تکون خوردن آروم قفسه ی سینش از زیر موهای سفید تنش خیالم راحت و آسوده شد.

به نظر میومد که از شدت خون ریزی بیهوش شده.

توی دلم خدا رو شکر کردم که بیهوشه.

اگه بیدار بود نمیدونستم که چطوری باید کارم رو انجام میدادم و مطمئنا تا الان خیلی راحت با اون دندون ها و چنگال های تیزش تیکه تیکم کرده بود.

از توی کیفم جعبه ی کمک های اولیه رو در آوردم و به سختی پاش رو که خراش بزرگی برداشته بود، پانسمان کردم.

دیگه خون ریزیش بند اومده بود اما مطمئنا وقتی به هوش میومد احتیاج به غذا داشت و به خاطر خون زیادی که ازش رفته بود اونقدری ضعیف میشد که نتونه شکار کنه یا غذا گیر بیاره...پس من باید براش غذا میاوردم!

این یه ریسک بود و شاید تا اون موقع به هوش میومد اما...

روی سرش دست کشیدم.

حس خیلی خوبی بهم دست داد..بیش از اندازه نرم بود.

کی فکرش رو میکرد که یه روزی بتونم به سر و موهای یه گرگ دست بزنم؟!

به همراه آرامشی که به یک باره به قلبم تزریق شده بود، لبخندی زدم و از جام بلند شدم.

باید تا شب نشده میرفتم خونه و براش غذا میاوردم و بعد خیلی سریع بر میگشتم.

********************************

یواشکی از توی آشپزخونه یه تیکه ی بزرگ از گوشت قرمزی که مامان تازه گرفته بود و میخواست خردشون کنه برداشتم و بعد دوباره بیرون رفتم.

مامان جلوی تلوزیون کوچیکمون خوابش برده بود و اصلا متوجه ی اومدن و رفتن من نشد.

باز هم وارد غار شدم و چراغ قوه رو روشن کردم.

همزمان با نزدیک شدنم بهش،مثل دفعه ی پیش شروع به خر خر کرد.

از شانس گندم به هوش اومده بود و پوزش رو باز کرده بودو با خشم دندون های تیزش رو بهم نشون میداد.

احتمالا فکر میکرد که میخوام مثل اهالی ده اذیتش کنم یا شایدم مثل دفعه ی پیش میخواست من رو بترسونه.

گوشت رو با ترس از توی کیفم بیرون آوردم و با مهربونی ظاهری و صدای لرزانی گفتم:آروم باش..آروم باش..باهات کاری ندارم..فقط برات غذا آوردم.

و بعد این حرف گوشت رو جلوش انداختم.

میدونستم حرفام رو نمیفهمه ولی باز هم باهاش حرف میزدم و سعی میکردم قانعه اش کنم یا یه جوری منظورم رو بهش بفهمونم.

-بخورش خوش مزس..وقتی خوردیش میرم.باشه؟

تعجب برانگیز بود ولی واقعا با حرف هام ساکت شده بود!

یکم با اون چشمای نقره ایش بهم نگاه کرد و بعد خیلی آروم مشغول خوردن گوشتی که جلوش انداخته بودم شد.

و من هم بعد از اینکه گوشت رو خورد در کمال ناباوری به راحتی و بدون کوچکترین خراشی به خونه برگشتم!

***************************************

چند روزی بود که مدام بعد از مدرسه پیش گرگ میرفتم و بهش غذا میدادم.

تو این مدت بهم عادت کرده بود و دیگه حتی میذاشت که سرش رو ناز کنم!انگار که من رو دوست خودش میدونست.

*********************

تازه از مدرسه اومده بودم و میخواستم بعد تعویض مانتو و شلوار سرمه ای رنگ مدرسه ام دوباره به سمت غار برم که همون لحظه مامان قبل از اینکه کیفم رو گوشه ی دیوار چوبی کلبه و پایین چوب لباسی بذارم"پشت سرم ایستاد و با لحن غمگینی گفت:دختر گلم بعد تعویض لباس هات جایی نرو.. میخوام باهات صحبت کنم!

با حرفش ته دلم خالی شد.

با تعجب به سمتش برگشتم و گفتم:چیزی شده مامان؟!

مامان همون طوری که برای نشستن به سمت پشتی دیواری قرمز رنگ حال میرفت با همون لحن جواب داد:نه عزیزم نگران نباش چیزی نشده ..لباس هات رو عوض کن و بعد بیا کنارم بشین..

و بعد این حرف روی زمین نشست و به پشتی دیواری تکیه داد و تارهای بلندی از موهای مشکی و لختش رو که جلوی صورتش ریخته بودن کنار گوشش برد و با لبخندی مات و چشمان غمگینی بهم نگاه کرد.

بدون اینکه لباس هام رو عوض کنم با استرس به طرفش رفتم و بعد روبه روش نشستم با نگاهی منتظر و لحنی مشکوک گفتم:راستش رو بگو مامان؟چیزی شده نه؟خبری از بابا شده؟

مامان لبخند تلخی زد و همون طور که صورتم رو با دست های کشیده و نرمش ناز میکرد گفت:نه دخترم..گفتم که چیزی نشده.

و بعد مکثی با لحنی غمگین تر و صدای آروم تری ادامه داد:تو دیگه دختر بزرگی شدی نه؟اصلا نفهمیدم که کی بزرگ شدی..چه زود ۱۷ سالت شد عزیزم.

متعجب نگاهش کردم.

یعنی مامان میخواست بهم چی بگه؟!چی بود که به بزرگ شدن من ربط داشت؟

مامان با مهربونی ادامه داد:امروز کد خدا و خانمش اومده بودن خونمون..

باز هم مکث کرد.

با تعجب و نگاهی کنجکاو گفتم:خب چیکار داشتن؟

مامان توی چشم هام خیره شد و به آرومی جواب داد: تو رو برای پسرشون خواستگاری کردن!

حدقه ی چشمام گردتر از این نمیشدن.

درست شنیده بودم؟!خواستگاری؟!من رو برای اون پسره ی هیز و نچسب...!

ناخوداگاه از جام بلند شدم و رو به مامان داد زدم:چی مامان؟چی؟باورم نمیشه..اون پسره نچسب هم سن منه میدونستی؟تازه من ازش حالم بهم میخوره.

اخماش رو توی هم کشید و با صدای بلندی گفت:داد نزن دختر..یکم ادب داشته باش.من تو رو این جوری تربیت کردم؟

خب میگن میخواستن بعد از اینکه دیپلمتون رو گرفتید خواستگاری کنن ولی میثم طاقت نمیاره..لج نکن دختر با این اوضاعی که ما داریم برای وصلت بهتر از این خانواده نمیتونیم پیدا کنیم.. منم که یه مادر تنهام نمیتونم درست و حسابی امکانات بزرگ شدنت و درس خوندنت رو فراهم کنم.

با تموم شدن حرفاش صدام رو کمی پایین تر آوردم و با حرص گفتم:مامان من حاضرم بمیرم ولی با اون تن لش ازدواج نکنم..درضمن من همین جوری راضیم و هیچ امکاناتی هم ازتون نمیخوام پس خواهشا دیگه حرفش رو نزنید..اگه بهتر از این خانواده و این پسر برام پیدا نمیشه پس من تا آخر عمرم ازدواج نمیکنم.

و بعد این حرف دویدم و به اتاق خواب چیکمون پناه بردم و بعد برداشتن بالشتم از روی رخت خواب های تا شده ی گوشه ی اتاق.چهار زانو گوشه ای کز کردم و بالشت به بغل برای بیچارگی خودم گریه کردم ..

بابا چرا رفتی و من رو با این همه بدبختی تنها گذاشتی؟مگه من دختر عزیزت نبودم؟

بلاخره و بعد گذشت یک ساعت و خشک شدن چشمه ی اشک هام روی زمین دراز کشیدم و چشمام رو روی هم گذاشتم و طولی نکشید که به عالم خواب سفر کردم.

چشم هام رو آروم باز کردم و به بیرون پنجره ی چوبی اتاقمون نگاه کردم.

آسمون کاملا تاریک شده بود و سیاهی و تیرگی شب به خوبی زیباییش رو به نمایش گذاشته بود.

چشم هام رو دوباره باز و بسته کردم و یه دفع با یادآوری گرگ سفید و مسئولیت این چند روزم" سیخ سر جام نشستم.

وای خدایا شب شده و من هنوز غذای برفی رو نبردم!

اسم گرگ سفیدم رو به یاد یکی از کارتون های تلوزیونی گذاشته بودم برفی.

حتما تا الان کلی گرسنگی کشیده.

یواشکی و با قدم های آروم از اتاق خارج شدم و اطراف رو نگاه کردم و با ندیدن مامان نفس آسوده ای کشیدم.

به سمت آشپزخونه رفتم و از توی یخچال یکی از بسته های مرغ رو برداشتم.

مامان تازه بسته بندیش کرده بود و به خاطر همین زود یخش آب میشد.

میدونستم غذا و گوشت تازه دوست داره ولی بهتر از این چیزی نداشتم که براش ببرم.

با استرس از آشپزخونه بیرون اومدم که همون لحظه صدای شر شر آب از توی حموم که در نزدیکی آشپزخونه قرار داشت به گوشم رسید.

نه مثل اینکه امشب شانس بهم رو کرده بود.

کیفم رو از پایین چوب لباسی برداشتم و بسته ی مرغ رو توش انداختم.

و سریع و با همون مقنعه و مانتو و شلوار مدرسه ام که از ظهر تا حالا توی تنم مونده بود از خونه بیرون زدم.

اگه مامان میفهمید که شب بیرون رفتم واقعا عصبانی میشد اما چیکار کنم که غیر غذایی که باید بهش میدادم" دل نا آرم و کوچیکمم بعد اتفاق ظهر بدجوری هواش رو کرده بود و طبق عادت این چند وقت باید حتما میدیدمش تا قلب و روحم آروم میگرفت.

*************************************

وارد غار شدم و چراغ قوه ام رو روشن کردم و با نور کمش اطراف غار رو چندین و چند بار از نظر گذروندم.

اما هر چه بیشتر دنبال خودش و ردی ازش میگشتم کمتر به نتیجه میرسیدم.

هیچ اثری از برفی داخل غار نبود!

یعنی جایی رفته؟! نکنه که براش اتفاقی افتاده؟

باز هم ترس به عمق وجودم نفوذ کرد..ترس از دیگه ندیدنش..ترس از دست دادنش..

با عجله قدم دوباره ای برداشتم و به طرف ته غار و مکان همیشگی استراحتش حرکت کردم و بلند صداش زدم:برفی..برفی..کجایی؟ برفی..

هنوز جمله ام کامل نشده بود که یک دفع دستی ابراز احساسات شد!

چراغ قوه از دستم روی زمین افتاد و صدای ضعیفی که ایجاد کرد چند بار توی غار اکو شد.

با ترس دستام رو روی دست محکمی که به دورم حلقه شده بود گذاشتم و با سر انگشتانم آستین لباسش و بعد پشت دست و انگشتان کشیده و ناخون های بلندش رو لمس کردم.

یه دست بزرگ و مردونه!

از ترس جیغ بلندی کشیدم که همون لحظه و در حرکت سریعی دست آزادش رو بالا آورد و با کفش سفت روی دهنم رو پوشوند و مانع جیغ کشیدنم شد و بعد کنار گوشم با صدای مردانه ی خاص و دلنشینی گفت:نترس ترانه منم برفی..!کاریت ندارم!

چی؟!برفی؟!این مرد خوش صدا من رو مسخره کرده بود؟؟برفی که یه گرگ بود یعنی اسم این مرد هم برفی بود؟! اصلا اسم من رو از کجا میدونست؟یعنی یکی از اهالی ده بود که تا این جا تعقیبم کرده بود؟!

قلبم از شدت شوک و ترس داشت از دهانم بیرون میزد و بدنم بدون اختیار میلرزید.

بدبختی واقعی به این میگفتن..توی تاریکی شب بدترین اتفاقی که میتونست برام بیوفته همین بود..کاش حرف مامان رو گوش میدادم.

چشم هام پر از اشک شدن.

هیچ کس نمیدونست من این جام جز برفی..کجایی پس گرگ من؟

با وحشت بیشتری تقلا کردم که مرد محکم تر از قبل نگهم داشت و بعد دهانش رو با فاصله کنار گوشم برد و آروم و با صدای مهربونی گفت:نترس عزیزم..گفتم که کاریت ندارم..اگه دیگه جیغ نزنی دستم رو از روی دهنت برمیدارم.باشه؟

به ظاهر و برای تایید حرفش سرم رو با ترس تکون دادم.

اما همزمان با برداشته شدن دستش از روی دهانم" دوباره جیغ بلندی کشیدم و همون طور که برای رهایی از چنگال هاش تقلا میکردم با بغض داد زدم:ولم کن..ولم کن..تو کی هستی؟تو رو خدا بذار برم..چی از جون من میخوای؟

خیلی قوی بود.. هیچ جوره نمیتونستم از دستش خلاص بشم.

دستی که دور کمرم بود رو باز سفت تر کرد و من رو به خودش چسبوند و گفت:قرار شد دیگه جیغ نزنیا..ولی خب حق داری میدونم که ترسیدی پس هر چقدر دوست داری جیغ بزن چون از اینجا کسی صدات رو نمیشنوه!

تا این رو گفت اشکام گوله گوله روی صورتم چکیدن و با بغض گفتم:تو رو خدا ولم کن..تورو خدا..تورو جون هر کسی که دوست داری ولم کن.

دست آزادش رو جلو آورد و چونم رو گرفت و صورتم رو برگردوند طرف خودش و با ناراحتی و صدای آرومی گفت:آخه چرا عزیزم؟چرا گریه میکنی؟این مرواریدا رو الکی حروم نکن..هر بار دارم بهت میگم که کاریت ندارم.

و بعد این حرف دستش رو نوازش گونه روی قطرات اشک روی صورتم کشید.

با کاری که کرد مثل یه تیکه چوب خشک شدم.. هم شوک زده بودم و هم از تعجب شاخ هام داشتن از سرم بیرون میزدن.

این مرد کیه؟کیه که من رو میشناسه؟اصلا کیه که این جوری باهام رفتار میکنه؟

وقتی عکس العملم رو نسبت به کارش دید"مهربون تر از قبل ادامه داد:ازت خواهش میکنم که تقلا نکنی و جیغ نزنی..فقط به حرفام گوش بده.بعدش میذارم بری..قبوله؟

نگاهم توی اون فضای تاریک و روشن و به خاطر فاصله ی نزدیکمون مات صورتش شد.

نور ضعیف چراغ قوه ای که روی زمین افتاده بود صورتش رو کمی روشن و قابل رویت کرده بود..

و زیبایی غیر طبیعی صورتش تو همون نور ضعیف هم کاملا مشخص بود و به چشم میومد!

زیباییش حتی از خانم ها هم بیشتر بود..مردی در ظاهر و شمایل یک فرشته !

رنگ چشم هاش و حالت کشیدگیش ذقیقا شبیه چشم های نقره ای رنگ برفی بود..چشمانی که همانند الماس میدرخشیدن و موهای ل*خ*ت و بلند نقره ای که حتی توی تاریکی هم خودنمایی میکردن.

این همه شباهت ...این مرد چه موجودیه؟چه کسیه؟یعنی اهل این روستاست ؟واقعا یه آدمیزاده یا…؟

ضربان قلبم به شدت بالا رفته بود و نمیتونستم نگاهم رو ازش بردارم.

صدای گوش نواز من رو از درون آسمون ها به زمین کشید.

مرد:نگفتی؟قبوله؟

به قیافش نمیخورد که آدم بدی باشه..

البته با این فکر فقط خودم رو داشتم گول میزدم.مگه از ظاهر هم میشد طینت یا باطن آدم هارو شناخت؟!

نگاهم رو به سختی ازش گرفتم و سرم رو پایین انداختم. اگر بیشتر از این نگاهش میکردم حتما جادو میشدم …

نمیتونستم حرفی بزنم"زبانم توی دهانم قفل شده بود.به ناچار سرم رو تکون دادم تا حرفش رو بزنه.

مگه توی اون موقعیت چاره ی دیگه ای هم جز قبول کردن حرفش داشتم؟

همزمان با تایید من با صدایی آروم و تاثیر گذار شروع کرد به حرف زدن.

مرد:من همون برفیم!همون گرگی که نجاتش دادی و این چند وقت بهش غذا میدادی..!

شوک زده وسط حرف هاش پریدم و با صدایی بلند و لحنی ناباور گفتم:این غیر ممکنه.من رو مسخره ی خودت کردی؟چی از جونم میخوای؟

مرد بی توجه به لحن بیانم با همون صدای غمگینش گفت:فقط گوش بده..اگه حرف هام رو باور نکردی هم اشکالی نداره" میذارم برای همیشه از پیشم بری.

با شنیدن حرف هاش درد و سوزش عجیبی رو توی قلبم احساس کردم .

نمیدونستم دلیل این درد عجیب..دلیل این احساس نزدیکی که به این مرد غریبه میکردم چیه..و نمیدونستم چرا دوست داشتم بشناسمش و حرف های بیشتری از دهانش بشنوم!

دوباره سکوت کردم.

مگه خودش نگفت؟فوقش آخرش حرف هاش رو باور نمیکردم و از اینجا میرفتم.

با دیدن سکوتم دوباره و با همون لحن ادامه داد: مادرم روسی بود و پدرم شاهرخ یکی از شاهزاده های ایرانی تبعیدی به کشور روسیه ..

21 یا 22 ساله بودم.دقیقا یادم نمیاد! که مادرم در بستر بیماریی لاعلاج فوت کرد.اون زمان ها نمیتونستن بیشتر بیماری هارو مداوا کنن و مردم حتی از بیماری سرما خوردگی هم میمردن!

چشم هام گرد شدن.اون زمان ها؟!چی داشت میگفت؟!

غمگین تر از قبل ادامه داد: چندین سال بعد فوت مادرم پدرم هم از غم فراق و دوری عشقش از دنیا رفت.

خیلی تنها بودم"پدربزرگ مادریم قرار بود ازدواجم رو با یکی از دختران سران شهرمون ترتیب بده که در همون زمان نامه ای از ایران که توسط یکی از دوستان پدرم نوشته شده بود به دستم رسید..نامه محتوای خاصی نداشت و تنها از دلتنگی و... حرف زده بود ولی همون نامه ی بی محتوا بود که دوباره باعث شد راجب کشور پدریم که پدر در زمان کودکیم مدام با شوق و آب و تاب زیاد ازش حرف میزد کنجکاو بشم و بعد مدتی و دقیقا در شب نامزدیم تصمیم بگیرم به ایران سفر کنم اما...

مکثی کرد انگار توی گلوش چیزی گیر کرده بود.شاید بغض و شایدم..

ساکت و خاموش و همون طور که به زمین پر از سنگ غار خیره شده بودم"گوش هام رو آماده ی شنیدن ادامه ی داستانش میکردم.

دستی که دورم بود رو تنگ تر کرد و بعد از این که چندین بار آب دهانش رو قورت داد باز ادامه داد:در بین راه و در بین سفر طولانی و سختم به کاروان و به دختر جوان و زیبایی که داخل اون کاروان بود بر خوردم و باهاشون همسفر شدم.. همسفرم دختری مو بور با زیبایی اروپایی..دختری که تو اون زمان قصد سفر به کشور های مختلف رو داشت..

دختر آزادی بود و مدام سعی میکرد بهم نزدیک بشه اما من دائما پسش میزدم.. اون زمان ها به خاطر چهره ای که داشتم زیادی خودخواه بودم.. شاید این طلسم حقم باشه.. نباید دل اون دختر رو میشکستم!...

اون شب رو قشنگ یادمه برای تفریح به داخل جنگل یکی از روستاهای بین راهمون که مردم خود روستا از رفتن به داخلش دوری میکردن "رفتیم و اتراق کردیم و من بعد از این که کاملا دست رد به سینه ی دختر زدم کنار افراد کاروان توی جنگل خوابیدم .. صبح روز بعدی که از خواب بیدار شدم خودم رو تو جلد یک گرگ گرسنه دیدم و قدرت تکلمم رو به کلی از دست داده بودم!

افراد کاروان و حتی دوستانی که توی اون کاروان پیدا کرده بودم با دیدن من وحشت کردن و کمان هاشون رو آماده و تیر هاشون رو به سمتم پرتاب کردن و من ترسیده به قعر جنگل پناه بردم.

و طولی نکشید که توسط جادوگر دیوانه ای که طلسمم کرده بود و داخل جنگل زندگی میکرد اسیر شدم و توی سلولی تنگ و تاریک حبس شدم..!

جادوگر تنها که خودش قبلا توسط مردی که عاشقش شده بود رد و شکنجه شده بود" شب ها رو که به شکل آدمیزاد در میومدم شکنجم میکرد و روزها به حال خودم رهام میکرد..هنوز صدای قهقه های وحشتناکش توی گوشمه..

بازهم بغض توی گلوش رو به سختی قورت داد و گفت:

بعد صدها سال شکنجه و زندگی کردن مثل یک حیوون واقعی بلاخره با هزار دوز و کلک تونستم خودم رو از دست عجوزه ی پیر خلاص کنم و از اون جنگل طلسم شده فرار کنم..همه چی عوض شده بود" حتی اون روستاهم دیگه تبدیل به شهری با شکوه شده بود.

تصمیم داشتم به کشور دیگه ای برم تا دیگه جادوگر نتونه پیدام کنه و تو اون لحظه کجا بهتر از کشوری بود که همیشه دوست داشتم ببینمش و از اول هم قصد اومدن بهش رو داشتم..

روزها مخفی میشذم و شب ها حرکت میکردم مجبور بودم دریا رو دور بزنم تا هویت واقعیم فاش نشه.

بلاخره بعد ماه ها به ایران کشور دوست داشتنی پدرم رسیدم و به خاطر ظاهر وحشتناک و طلسم شومم مدتی توی این ده و جنگل دور افتاده ی کشور مخفی شدم!

هنوز هم توی شوک حرفاش بودم.

یعنی راست میگفت؟!یعنی این داستان عجیب و وحشتناک و تخیلی واقعی بود؟آخه چطور میتونست با این لحن و این صدا دروغ بگه؟به قیافشم نمیخورد که ایرانی باشه البته به اروپایی ها هم نمیخورد مگه اروپایی ها موهاشون و چشم هاشون نقره ای بود؟!خدایا چطوری باید حرفاش رو باور میکردم؟؟

وقتی دید چیزی نمیگم با صدایی که مهربون بودنش کاملا مشخص بود"کنار گوشم زمزمه کرد:من خیلی وقته که تنهام ..یه مرد نفرین شده ی جاودان که همیشه تنها بود.. تو این مدت همه ازم میترسیدن..هیچ کسی به یه گرگ وحشی و عجیب نزدیک نمیشد ولی تو...

حلقه ی دورم رو سفت تر کرد و ادامه داد:با همه ی دختر ها..نه..نه..همه ی آدم ها فرق داری ترانه!

با کارش ابروهام بالا پریدن.

دیگه داشت زیادی پررو میشد،اگر هم واقعا به قول خودش خارجی بود،بازم دلیل بر این نمیشد که این طوری بهم نزدیک بشه.

خودم رو جمع و جور کردم و دستام رو روی دستش گذاشتم و جدی گفتم: میشه ولم کنی؟

مرد:اوه بله.. ببخشید.

و بعد این حرف ازم فاصله گرفت و با صدا و لحنی بیش از اندازه غمگین گفت:باور نکردی نه ؟میخوای بری؟دیگه پیشم نمیای؟

عقل سلیم حکم میکرد که حرف ها و داستان تخیلیش رو باور نکنم ولی نمیدونسم چرا "واقعا نمیدونستم که چرا با شنیدن این حرف ها از طرفش قلبم داشت تیکه تیکه میشد..

وقتی گفت دیگه نمیای پیشم دلم بدجوری برای لحن غمگینش، برای اون تنهایی که توی صداش موج میزد کباب شد.

هنوز هم حرفاش رو باور نکرده بودم اما همون صدا و لحن تنها و پر از غمش باعث شد که بعد مکثی به سمتش برگردم و بگم:میرم ولی فردا برمیگردم!

با شنیدن حرفم لخند جذابی روی لبهاش نشست و با لحنی خوش حال گفت:ممنونم..واقعا ممنونم ترانه.

و بعد گفتن جمله ی پر ذوقش به یک باره دستم رو توی دستش گرفت و به پشتش ب*و*س*ه ی عمیقی زد!

قلبم برای لحظه ای از حرکت ایستاد.

اما خیلی سریع به خودم اومدم و دستم رو از توی دستش بیرون کشیدم و با هول و بدون اینکه چراغ قوه رو بردارم به طرف دهنه ی غار دویدم و ازش بیرون رفتم.

هنوز قلبم تند تند میزد و ضربانش آروم نمیگرفت.

جنگل خیلی تاریک بود و صداهای وحشتناکی از اطرافش به گوشم میرسید.

چند باری پاهام به شاخه ها و سنگ های زیر پام گیر کرد و نزدیک بود به زمین بیوفتم که هر بار قبل افتادن تعادل و کنترل بدنم رو حفظ کردم.

در طول راه تا کلبه و هنگام گذر از جنگل وحشتی رو حس نکردم چون دیگه مطمئن شده بودم که کسی مواظبمه و از پشت سر با نگاهی همراهیم میکنه..

وجودش رو حس کرده بودم و گاهی صدای قدم هاش رو از پشت سرم میشنیدم.

ولی تا زمانی که به مقصد نرسیده بودم حتی کوچک ترین نگاهی به پشت سرم ننداختم.