رمان آرشام به قلم estahrij

ژانر : #پلیسی #اجتماعی

خلاصه :

درمورد پسریه به اسم آرشام که به خاطر دوستش که البته دشمنش هست تو دردسر میوفته و....

با صدای تیک تیک ساعت که روی پاتختی بود از خواب بیدار شدم.ساعت 6:30 دقیقه صبح بود.با یادآوری سه روز پیش دوباره اعصابم داغون شد.

چند بار آروم گفتم:پدرام خدا لعنتت کنه.

چهارشنبه ای تو مدرسه بین منو پدرام دعوای سختی صورت گرفت.همشم به خاطر اوبود.از پنجم دبستان باهام بد شد تا حالا که سوم دبیرستانم ،فقطم به خاطر اون موضوع لعنتی.

از دستشویی اومدم بیرون و آماده شدم و از اتاق زدم بیرون.از پله ها اومدم پایین و به سمت آشپزخونه رفتم.مامان و بابا داشتند صبحونه می خوردند.به هردوشون صبح بخیر گفتم و کنار بابا روی صندلی نشستم.

بابا مثل همیشه لبخند زد و گفت:صبح توهم بخیر باباجان.

-امروز خیلی سرحالید.

-همیشه سرحالم.

-اینو که می دونم ولی امروز یه جود دیگه اید.بگید دلیلش رو.

-خوش حالم باشی میگن چرا.بیخیال باباجان.

بابا فرشادم عالی بود.هم برای من و هم برای مامان.بابا رییس دوتا از کارخونه های تهران بود.مامانمم استاد دانشگاه بود ولی واحد کم می گرفت و واسه همینم بیشتر وقتا تو خونه بود.

مامان:کجایی آرشام؟حواست هست؟

-ببخشید نه.چیزی گفتید؟

-گفتم سریع صبحونت رو بخور.دیر میرسی مدرسه ها.

-چشم.

بابا بلند شد و گفت:بیرون منتظرتم.سریع بیا.

-چشم.

صبحونه رو خوردم واز مامان تشکر کردم.به سمت خروجی رفتم.

تو حیاط از آقا رجب و خانمش،سمیه خانم،که خدمتکارامون بودن خداحافظی کردم.

سوار ماشین شدم و گفتم:ببخشید اگه منتظرموندید.

-صدبار بهت گفتم بامن کتابی حرف نزن.از ضمیر شما هم استفاده نکن. ناسلامتی من باباتم.

-باشه.

مدرسه زیاد دور نبود ولی من ترجیح میدادم با بابا برم.ماشین کنار مدرسه ایستاد.می خواستم پیاده بشم که نگام افتاد به پدرام که جلوی در ایستاده بود.بابا رد نگاهمو دنبال کردو پدرام رو دید.

بابا:چرا خشکت زده؟مگه ازش می ترسی؟

-من از این بترسم؟

بابا:خیلی بد نگات می کنه.

دوباره یاد آخرین دعوامون افتادم و آه کشیدم.

بابا:طوری شده؟...دوباره دعوا کردید؟

-تقصیر خودش بود.

-چهاشنبه ای مدیرت باهام تماس گرفت و همه چیز رو تعریف کرد.

-پس چرا نیومدید مدرسه؟

-من هزار بار تاحالا تو رو نصیحت کردم ولی کو گوش شنوا؟چهارشنبه ای هم نیومدم تا تو جلوی بچه ها بیشتر از این خرد نشی.درضمن تو بزرگ شدی.نباید هربر که دعوا کردی من بیام مدرست.

سرم رو گرفتم پایین و گفتم:ممنون که منو رسوندید.

-آرشام؟

-بله؟

-جون بابا قسم بخور که دیگه باهاش دعوا نمی کنی؟

-بابا این چه حرفیه.منکه بهتون گفتم تقصیر خودش بود.اگه چیزیش نمی گفتم پررو می شد.

-قسم بخور.

به ناچار گفتم:چشم.فقط به خاطر شما.خداحافظ.

-خداحافظ.

از ماشین پیاده شدم و به طرف مدرسه رفتم.بادیدن سامان دست تکون دادم.سامان بهترین دوستم بود.

-سلام خوبی؟

-سلام.ممنون.کجایی تو؟چرا انقدر دیراومدی؟

-داشتم با بابا حرف میزدم.

-بازم نصیحت؟

-آره.

به سمت کلاس رفتیم.می خواستم وارد کلاس بشم که پدرام جلوم رو گرفت و گفت:کجا؟

-کوری؟دارم میرم تو کلاس.

روبه روم قرار گرفت.از نظر وزن مثل هم لاغر بودیم.ولی او قدش یه چند سانتی بلندتر بود.ارشیا بهترین دوست پدرام بود که کنارش ایستاده بود.یکم اضافه وزن داشت.

سرم رو گرفتم بالا و به پدرام نگاه کردم وگفتم:اول صبحی حال و حوصله دعوارو ندارم.برو کنار.

-چهارشنبه ای نزاشتی خوب بزنمت.

-تورو خدا بس کن پدرام.

-اسم منو به زبونت نیار.مثل اینکه یادت رفته؟

یقم روگرفت.اگه به خاطر قول بابام نبود همچون می زدمش که خون بالا بیاره!

سامان بین منو پدرام قرار گرفت . به پدرام گفت:ولش کن.مگه نمی فهمی که میگه حال و حوصله دعوا کردن رونداره؟

ارشیا گفت:توچه به فضولی؟بزار کارش رو انجام بده.

سامان:تو ساکت شو.به جای اینکه آرومشون کنی بدتر می کنی؟

بعد به پدرام گفت:توهم بهتره بس کنی و بری کنار.

پدرام:گنده تر از دهنت حرف می زنی؟

من موندم تو نخ پدرام.بابای او هم مثل بابای من خیلی پولدار بود ولی حرفای پدرام مثل لات های بی سروپا بود.تقریباٌتمام بچه های اینجا تو شمال شهر بزرگ شدند.این مدرسه هم تو شمال شهر قرارداشت.همه بچه ها خیلی ادب داشتند واینجوری حرف نمی زدند.

داشتم فکر می کردم که سامان بلند گفت:این چه کینه ایه که به دل گرفتی؟.اون موضوع مال 6سال پیشه.تاحالا فکرکردید که منو بقیه بچه ها به خاطر دعوای شما دوتا چقدر تنبیه شدیم؟

راست می گفت.پارسال به خاطر دعوای منو پدرام,بچه ها رو به شلمچه نبردند.همه بچه هاهم با ما دوتا,تا یک ماه حرف نزدند.حقم داشتند.

وارد کلاس شدم و به بچه ها سلام کردم.نگاه سنگین بچه ها رو حس می کردم.از این وضعیت خسته شده بودم.هرروز دعوا.هرروز تنبیه.پارسال به ذهنم رسید که مدرسه ام رو عوض کنم.ولی مشاور مدرسه گفت که اگه این کارو بکنی به علت تغییر مدرسه و آشنایی با بچه ها به درست لطمه وارد میشه.منم نرفتم.

روز بعد تو مدرسه سامان گفت:برنامت واسه آخر هفته چیه؟

-چه طور مگه؟

-چها رشنبه تعطیلیم.میشه گفت سه روز تعطیلی.

-راست میگی؟

-آره بابا.نگفتی برنامت چیه؟

-نمی دونم.تو برنامت چیه؟

-به احتمال زیاد با خانواده میریم شمال.ویلامون.

رفتم تو فکر که قراره ما کجا بریم؟.مثل همیشه پیاده رفتم خونه.تا شب صبر کردم تا بابا بیاد و ازش بپرسم.مطمئن بودم که میدونه چهارشنبه تعطیله.

ساعت 8 بود که بابا اومد به خونه.باهاش سلام کردم.

مامان هم از روی مبل بلند شد و گفت:سلام خوبی؟کارا خوب پیش رفت؟

- سلام.ممنون.آره خوب پیش رفت.مثل همیشه.

-تادستات رو بشوری من میز رو اماده می کنم.

گفتم:مگه سمانه خانم نیستند؟

مامان:دخترش مریضه. اونم رفته پیشش.نمی دونم دخترش چشه؟

بابا خندید و گفت:ولی من می دونم که دخترش چرا مریضه؟

منو مامان با تعجب نگاش کردیم که گفت:حامله ست.

مامان خندیدوگفت:پس چشم و دل آقا رجب و سمانه خانم روشن.فقط یه سوال چرا سمانه خانم به من چیزی نگفت؟وچرا تو خبر داری؟

بابا:آقا رجب بهم زنگ زد وگفت.بعدم انقدر هول بود که نگو.

بیخیال این موضوع شدیم و رفتیم سمت میز شام.

چنددقیقه ای گذشت که گفتم:بابا برنامتون واسه آخر هفته چیه؟

-مگه آخر هفته چه خبره؟

-بابا خودتون بهتر از من می دونید پس اذیتم نکنید.

-باشه باباجان.قراره بریم اصفهان.خونه عمو منصور.

-نمیشه بریم یزد؟

-نه.اولا زمان محدوده و دوما اگه می خوای بری به دیدن امیرمسعود باید بهت بگم که اوناهم قراره بیان اصفهان.

-چه عالی.

خیلی خوش حال بودم.امیر مسعود پسر عمه ام بود.یه 5-6 سالی ازم بزرگتر بود.مثل برادر بود واسم.دانجشوی رشته افسری بود.صبح روز بعدم به سامان که انقدر مشتاق بود بدونه ما کجا میریم جریان مسافرتمون رو گفتم.

بالأخره روز سه شنبه از راه رسید.با خوش حالی وسایلم رو جمع کردم و به سمت اصفهان حرکت کردیم.

یه2-3ساعتی تو راه بودیم که رسیدیم.چند ساعت بعد از رسیدن ما عمه منصوره به همراه خانوادش رسیدن.بعد از دست دادن و سلام کردن,نشستن.منم روی مبل دو نفره که کنار امیر بود نشستم وگفتم:خیلی ازت گله دارم امیر.

-چرا؟مگه من چی کارکردم؟

-چند وقته زنگم نزدی؟

-به خدا درس داشتم.اصلا تو چرا یکبار به من زنگ نمی زنی؟

-خب منم درس دارم.

امیر خندید وگفت:پس بی حساب شدیم.

شب به اصرار من امیر کنارم تو اتاق رایان که پسر عموم بود و الآن هم رفته بود خارج واسه ادامه تحصیل خوابیدیم.

شب تا صبح باهم حرف زدیم.

جمعه شب بود که به زور از امیر دل کندم و ازش خداحافظی کردم.واقعا عمر سفر کوتاه ست.

نصف های شب بود که رسیدیم.باخستگی تمام رفتم سمت اتاقم.

به زور چشمامو باز کردم.ساعت 7:30دقیقه رونشون می داد.

به سرعت بلند شدم.سریع آماده شدم و رفتم پایین.یه لقمه گذاشتم تو دهنم و گفتم:بابا کجان؟

-صبح توهم بخیر.

-ببخشید صبح بخیر.باباکجان؟

-سریع رفت کارخونه.

-چرا؟

-نمی دونم.چیزی نگفت و رفت.

زدم تو سرم و گفتم:بد بخت شدم.ساعت7:45 دقیقه ست.خودم رو بکشم ساعت 8:15 می رسم مدرسه.چرا زود تر بیدارم نکردید؟

-فکر می کردم امروز نمیری.

-مگه دست خودمه؟اگه نرم که این آقا مدیر پوستمو می کنه.

چای رو داغ سرکشیدم وخداحافظی کردمو به سمت مدرسه دویدم.

ساعت 8:20دقیقه رسیدم.بادیدن ماشین پلیس که تو مدرسه بود ایستادم.

به خودم گفتم:پلیس واسه چی اومده تو مدرسه؟

شونه هامو زدم بالا و به سمت دفتر رفتم.

چند ضربه به در زدم که صدای خسروی,مدیر,اومد که گفت:بفرمایید.

وارد دفتر شدم.اول به مدیر سلام کردم و بعد به 2تا از مأمورین پلیس که کنار میز مدیر روی صندلی نشسته بودن.

خسروی یه نگاه به ساعت کرد وگفت:آرشام چرا انقدر دیر اومدی؟

-ببخشید توروخدا.خواب موندم.

-خواب موندی؟ 17سالته ولی هنوز مثل بچه دبستانی هایی.

می خواستم علتش رو توضیح بدم که گفت:خیلی خب,می تونی بری.

اعصاب مدیر داغون.ار لحن حرف زدنش پیدابود.

می خواستم برم که یکی از مأمورین گفت:واسه چی خواب موندی؟

-باید واسه شما توضیح بدم؟

خسروی:آرشام مواظب حرف زدنت باش.

زیر لب ببخشیدی گفتم.می خواستم برم که دوباره گفت:پدرام پناهی رو می شناسی؟

-بله.همکلاسیمه.چه طور مگه؟

همون مأموره بلند شد واومد سمتم.کنارم ایستاد.کارتش رو از جیب کتش بیرون آورد گرفت سمتم.

گفت:سرگرد علی خوش رزم هستم. مأمور دایره جنایی.

ترسیدم وگفتم:چ..چیزی شده؟پدرام طوریش شده؟

-نه.میشه بپرسم پدرام چه جور آدمیه؟

-خب یه پسره مثل تمام پسرای دیگه...من زیاد باپدرام دوست نبودم.

خسروی:درسته جناب سرگرد.روزی نبود که این دوتا باهم دعوا نکنن.

سرگرد به من نگاه کرد وگفت:چرا باهم دعوا می کردید؟

-موضوع مال 6سال پیشه.یه کینه ای به دل گرفته و هنوزم فراموش نکرده.

-دیشب کجا بودی؟

-به خاطر تعطیلی منو مامان وبابام رفتیم اصفهان.خونه عموم.دیشب ساعت 1-2شب رسیدیم خونه.به خاطر همین صبح دیر بیدار شدم

سرگرد بازم می خواست سوال بپرسه که یکی از معلم ها وارد دفتر شد.سرگرد بهم گفت:خب..می تونی بری.دیکه با تو کاری نداریم.

بلند شدم وسریع از دفتر خارج شدم.یه ضربه به درکلاس زدم و وارد شدم.

ارسطویی با دیدنم گفت:تا الآن کجا بودی؟

-سلام ببخشید.با دفتر هماهنگ شده.

-خیلی خب.برو بشین.

در کلاسو بستم و سرجام نشستم.چشمم خورد به صندلی های خالی پدرام و محمد.

محمد مثل عرشیا از بهترین دوستان پدرام بود.ولی به هیچ وجه بامن دعوا نمی کرد.برخلاف پدرام و عرشیا,پسر آروم و مظلومی بود.

تا ساعت بعد به سوالاتی که سرگرد ازم پرسید فکر کردم.چه بلایی به سرپدرام اومده بود که سرگرد داشت درموردش سوال می پرسید؟

غرق فکرکردن بودم که سامان زد به کمرم وگفت:کجایی تو؟

گیج گفتم:جان؟

خندیدو گفت:خوش گذشت اصفهان؟

-آره خوش گذشت.

-بلندشو باید بریم سالن اجتماعات.

-واسه چی؟

-مثل اینکه خسروی کارمون داره.

وارد سالن شدیم.همه بچه های کلاس بودند.همون سرگرده رو دیدم که وارد سالن شد .پای تابلو ایستادو به همه سلام کرد.کارتش رو درآورد و گفت:سرگرد علی خوش رزم هستم ازدایره جنایی.

رهام خندیدو گفت:نکنه اومدید بگید که مواد نکشیم و مضرات مواد رو به ما بگید؟

با این حرفش همه خندیدند.

سرگرد با اخم روکرد به رهام گفت:عرض کردم از دایره جنایی.مثل اینکه شما کر تشریف دارید.دیگه تو حرف من نمیپری.

بعد رو کرد به تمام بچه و گفت:می دونم همتون بزرگ شدید پس بی مقدمه می گم که چرا اومدید اینجا.دیشب نزدیک ساعت 9شب دوستتون به اسم محمد کسرایی براثر گلوله به سر به قتل رسیده.

باگفتن این حرف شوکه شدم.نه تنها من بلکه تمام بچه ها شوکه شدند.چون همشون ساکت بودند.

شهاب بعد ار چنددقیقه گفت:شوخی خوبی نبود سرگرد.

سرگرد:مگه من با شما شوخی دارم؟

شروین که صداش می لرزید گفت:یعنی واقعاً به قتل رسیده؟

سرگرد:متأسفانه بله.

عباس:حالا کی قاتله؟

-براساس شواهد و مدارک,متهم اصلی ما پدرام پناهیه.اثر انگشت هم مطابقت داره. اگه پدرام رو دیدید حتماً به ما بگید.

عرشیا:پدرام گناهی نکرده.من مطمئنم که این قتل زیر سر آرشامه.

با تعجب گفتم:من؟

-آره.تو با پدرام دشمنی.هم بااو وهم با محمد.محمد رو کشتی گذاشتی تقصیر پدرام.

-به خدا من این کاررو نکردم.

همه بچه ها شروع کردن به حرف زدن.همینم مونده بود که به من بگن قاتل.ای خدا..

سرگرد با صدای بلند گفت:بسه دیگه.ساکت..می تونید برید.فقط باید از چند نفرسوال بپرسم همین.

وارد کلاس شدیم.همه بچه ها چشماشون به خاطر محمد اشکی بود.باورش واسمون سخت بود.

ته دلم می گفت که پدرام این کاررو نکرده.آچه اونکه با محمد رفیق بود ,پس چرا باید محمد رو می کشت؟..نه این با منطق من جور در نمیومد.

هم خوشحال بودم و هم ناراحت.خوشحال بودم از اینکه دیگه پدرامی نیست که هرروز بامن دعوا کنه و ناراحت بودم ازاینکه محمد به قتل رسیده اونم به دست پدرام.

فردا بازهم سرگرد رو دیدم.به گفته سرگرد,پدرام ممکن بود بره سراغ یکی از بچه ها.به خاطر همین نزدیکی خونه بیشتر بچه هارو, پلیس گشت گذاشته بودن البته به غیر از من.همچنین موبایل هاشون هم تحت نظربود.

یک هفته می شد که از پدرام خبری نبود. سرگردم هرروز به مدرسه میومد.

با سامان مثل همیشه روی سکوی مدرسه نشسته بودیم .اعصابم از دست عرشیا داغون بود.هرروز بهم می گفت که تو قاتلی. پدرام کم بود حا لا که نیست رفیقش هست که باهام دعوا کنه.

سامان:تو فکری؟

-هنوز باورم نمی شه که محمد مرده.

یه آهی کشید و گفت:برای هیچکدوممون باور کردنی نیست.ولی واقعیته.

-نمی دونم چرا فکرمی کنم پدرام این کاررو نکرده؟.یه حسی بهم میگه اوبی گناهه.

-ولی من شک ندارم که کارخودشه.خودت که بهتر از هممون می شناختیش که چقدر غلدر بود.

-آره خب.ولی او بیگناهه...

صدای عرشیا که پشت سرم بود مانع کامل کردن جمله ام شد.گفت:معلومه که بیگناهه.

هردومون برگشتیم سمتش.

از جامون بلند شدیم.عرشیا با خشم داشت نگام می کرد.

گفت:تو کشتیش لعنتی.

تا خواستم جوابش رو بدم یقه ام رو گرفت و محکم زدم به دیوار.

گفت:بگو..بگو که تو کشتیش.اعتراف کن.

دور و برم رو نگاه کردم.همه بچه ها دورمون جمع شده بودند.

گفتم:چند بار بگم؟اون شب من اصفهان بودم چرا نمی فهمی؟

-از کجا معلوم که یک نفررو اجیر نکرده باشی که محمد رو بکشه.هان؟

-به خدا من این کار رو نکردم.

دستش رفت بالا.تا خواست رو صورتم فرود بیاد که دست دیگه ای مانع این کار شد.سرگرد بود که دست عرشیا رو پیچوند و آورد پایین.

عرشیا:آی سرگرد. دستم.

سرگرد:داشتی چه غلطی می کردی؟

-می خواستم کاری رو که شما انجام ندادید رو انجام بدم.

-چه کاری؟.اینکه بزنی بچه مردم رو لت و پار کنی؟

-نه.اینکه ازش اعتراف بگیرم.این پسره محمد رو کشته.

-از کجا می دونی؟

رهام:شما که خبر دارید.آرشام با پدرام دشمنه,اونم چه دشمنی.

سرگرد رو به تمام بچه ها کرد و گفت:از خودتون خجالت نمی کشید از خدای خودتون خجالت بکشید.بدون هیچ مدرک و شواهدی دارید واسه خودتون قاتل پیدا می کنید؟دیواری کوتاه تر از آرشام پیدا نکردید؟.اصلا از کجا معلوم که یکی از شماها قاتل نباشه؟

سجاد:ما قاتل نیستیم.نامرد هم نیستیم که بخوایم دوستمون رو بکشیم.

سامان به جای سرگرد گفت:خب آرشامم قاتل و نامرد نیست.روزی میرسه که همتون از آرشام معذرت خواهی کنید.

سرگرد حرف سامانو تایید کرد و رو به عرشیا گفت:فقط یک بار دیگه ببینم به آرشام تهمت زدی و سعی کردی دعوا راه بندازی میندازمت بازداشتگاه.با همه تونم بچه ها.تهدیدمو جدی بگیرید.حالا هم برید سر کلاستون.

خیلی خوشحال بودم که سرگرد ازم حمایت کرد.این حرفش باعث می شد که دیگه بچه ها بهم نگن قاتل.

همه بچه ها به سمت کلاس رفتن.سامان گفت:خوبی؟

-آره.خوبم.

رو کردم به سمت سرگرد و گفتم:ممنون که ازم حمایت کردید.به خدا دیگه داشتم کم میاوردم.

سرگرد لبخند زد وگفت:خواهش می کنم.باید یه جوری محیط رو آروم می کردم.شما هم بهتره برید سر کلاستون.

همراه با سامان رفتم سمت کلاس.

زنگ خونه که زده شد از سامان خدافظی کردمو به سمت خونه رفتم.غرق در فکر بودم که با بوق یه ماشین به خودم اومدم.

سرگرد بود.شیشه رو زد پایین و گفت:آرشام؟

سرم رو آوردم پایین و گفتم:بله؟.امری داشتید؟

-میشه سوار بشی؟.می خوام ازت یه سوال بپرسم.

باتردید سوار شدم.سرگرد ماشینو به حرکت درآورد.دعا می کردم که سرگرد هم مثل بچه های کلاس فکر نکنه که من آدم اجیر کردم که محمد رو بکشه..که در غیر این صورت فاتحه ام خونده بود.

گفتم:بفرمایید سرگرد.سوالتون رو بپرسید.

-دعوای تو و پدران برسر چی بود؟

-جریانات داره.

-خب بگو.می شنوم.

یه آهی کشیدم و گفتم:11سالم بود.اون موقع منو پدرام بهترین دوستای هم بودیم..خانوادهامون هم به خاطر دوستی ما باهم خوب بودن.همه ماجرا از اون روز شروع شد.قراربود یک مسابقه دوچرخه سواری بین مدارس تهران برگزار بشه.از هر مدرسه ای 5نفر رو می خواستن.منو پدرام هم بودیم.هرروز تو کوچه واسه مسابقه تمرین می کردیم.پدرام بهتر از من دوچرخه سواری می کرد.روز مسابقه خیلی استرس داشتم.فقط می خواستم اول بشم.به هر قیمتی که شده بود.تقریبا 100نفری تو مسابقه شرکت داشتن. مسابقه که شروع شد تا دور سوم رفتم پدرامم همین طور.او از من جلوتر بود.اونقدر رکاب زدم تا رسیدم بهش ولی بازم او ازمن جلوتر بود.من نمی خواستم دوم بشم..لحظه آخر بود که یک لقد کوچیک زدم به دوچرخه اش که باعث شد بخوره زمین و من اول بشم.بعد از اون ماجرا پدرام باهام دشمن شد تا الآن.الآن که دارم به این ماجرا فکر می کنم می بینم اگه به خاطر اول شدن این کاررو نمی کردم شاید الآن اوضاع جور دیگه ای بود.واقعا ارزشش رو نداشت.

-درسته.

-شماکه مثل همکلاسی هام فکر نمی کنید؟

-نه.

خوشحال شدم.لبخندزدمو گفتم:سوال دیگه ای نیست؟

-نه.ممنون که جواب دادی.

رسیدیم به سر کوچمون.

گفتم:نمی خواد وارد کوچه بشید.خودم این تکه رو میرم.

ایستاد.گفتم:ممنون که تا اینجا منو رسوندید.

-خواهش می کنم.

در رو باز کردم وپیاده شدم.

گفتم:خدافظ.

-خداحافظ.

به سمت خونه رفتم.نزدیک در خونه بودم که یکنفر از پشت یقه ام رو گرفت و محکم زدم به دیوار.برگشتم سمتش.می دونستم که خودشه.

عرشیا گفت:دیدم که سوار ماشین سرگرد شدی.داشتی خودشیرینی می کردی آره؟.ببین سرگرد داره گول حرفای تو رو می خوره ولی من نه.

گفتم:ولم کن لعنتی.

-اعتراف کن.اینجا دیگه سرگرد نیست که بخواد ازت دفاع کنه.

باصدای بلند گفتم:می خوای بزنی خب بزن.فقط بهم نگو قاتل.چون من قاتل نیستم.

-هستی.

اینو گفت و یه مشت محکم زد به دلم.درد بدی تو دلم پیچید.

گفت:خیلی دلم می خواد یه مشت بزنم تو صورتت تا صورت نازنینت خراب بشه ولی حیف.حیف که فردا سرگرد میاد مدرسه.

بازم می خواست یه مشت بزنه که باصدای مامان که سوار ماشینش بود, از کارش دست کشید.

مامان گفت:آرشام؟

عرشیا تا دید اوضاع خرابه یقه ام رو ول کرد وگفت:می بینمت.

بعد آروم توی گوشم گفت:دفعه بعد تا اعتراف نگیرم دست از سرت برنمی دارم.اینو توگوشت فرو کن.

بعدم سریع از اونجا رفت.مامان بعد از پارک ماشینش اومد سمتم و گفت:پسره کی بود؟

-همکلاسیمه.دوست پدرام.

-همونی که بهت میگه قاتل؟

-آره.

مامانو بابا از همه جریانات خبرداشتند.وارد خونه شدیم.

گفت:کتک که نخوردی؟

-نه.

رفتم تو اتاقم.تا شب تو اتاقم موندم.از ته دل آرزو کردم که هرچه زودتر این ماجرا تموم بشه.

بابااومده بود.صداش رو پایین می شنیدم.ولی اصلا دلم نمی خواست از اتاقم خارج بشم.

باصدای تق در به خودم اومدم.بابا بود که گفت:آرشام جان؟بیام داخل؟

سریع اشکامو پاک کردم.صدامو صاف کردم و گفتم:بفرمایید.

دررو باز کرد وگفت:سلام.

منم جوابش رو دادم.باباکنارم نشست و گفت:نبینم مرد خونه ام داره گریه می کنه.

-بابا شما که می دونید

-می دونم باباجان..می دونم.

-شما برید با بچه ها حرف بزنید.بهشون بگید که من قاتل نیستم.بگید که اصفهان بودیم.اینا حرف منو باور نمی کنن.

-مهم اینکه سرگرد باور می کنه حرفتو.

با تعجب نگاش کردم. از کجا می دونست؟

بابا:تعجب نکن.مدیرت باهام تماس گرفت و گفت.

عجب مدیری داریما.هر اتفاقی که تو مدرسه برای من می افتاد به بابا می گفت.چراشو نمی دونم.

بابا آروم زد به کمرم و گفت:خودتو ناراحت نکن.ناسلامتی مردی..مردم باید تو شرایط سخت بتونه دووم بیاره.حالاهم بلند شو بریم شام بخوریم.

فقط برای اینکه روشو زمین نزده باشم قبول کردم.به زور 4تا قاشق برنج رو خوردمو از روی صندلی بلند شدم.هردوشون می دونستند که حالو حوصله خوردن رو ندارم.به خاطر همین اصرار نکردند که بیشتر بخورم.

رفتم تو اتاقم.فقط می خواستم داد بزنم.حالم اصلا خوب نبود.به یاد امیر مسعود افتادم.سریع شمارش رو گرفتم.

امیر باخنده جواب داد:به به پسردایی خودم.سلام.

بابغض گفتم:سلام.

امیر با نگرانی گفت:طوری شده؟

-نه.

-از صدات معلومه..بهم بگو شاید بتونم کمکت کنم.

تمام ماجرا رو براش تعریف کردم.گفتم:امیر من قاتل نیستم.

-می دونم.تو زورت نمی رسه که یک نفر رو بزنی چه برسه به این که بخوای یه نفر رو بکشی.

-میگی چی کار کنم؟

-آروم باش.به خدا توکل کن.دست به دعا بردار و بگو خدا کمکت کنه.تو دلت شکسته ست..خدا زودتر به دل شکسته ها کمک می کنه.

-بهش چی بگم؟

-نمی دونم.من تو دل تو نیستم.خودت بهتره فکر کنی و باهاش حرف بزنی.فقط یه چیزی نگی که خدا قهرش بگیره.

-مثلا چی نگم؟

-نگو, خدا پدرامو بکش تا از دستش راحت بشم..نفرین نکن که خدا نفرینو دوست نداره..حالا آروم شدی پسردایی عزیز؟

-آره.

بعد از چند دقیقه حرف زدن خدافظی کردیم.واقعا آروم شده بودم.

سجادم رو پهن کردم و بعد از مدت ها نمازم رو خوندم.بعد از نماز شروع کردم به دعا کردن.

***

تمام حواسم رو گذاشتم واسه کلاس.بچه ها هرچی می خواستن بگن,بگن.

ساعت دوم بود که زنگ تفریح خورد.

سامان:راحت شدیم.چه قدر درمورد مثلثات گفت..اووف.

-درس ریاضی درس شیرینیه.فقط باید بفهمی همین.

-آره دیگه..برای تو خیلی آسونه که بفهمی ولی برای من بدبخت نه.

-چقدر حرف می زنی؟..ساعت بعد رو بچسب که زیست داریم.اه..متنفرم از خودشو از معلمش.

دستاش رو بهم زد و با خوشحالی گفت:آخ جون زیست..عاشقتم به مولا ای زیست.

به خاطر حرفش خندیدم.سامان هم خندید وگفت:نمردیمو خنده اتو دیدیم.

-چه طور مگه؟

آروم جوری که فقط من بفهمم گفت:دیشب گریه کرده بودی؟

نگاش کردم وگفتم:از کجا فهمیدی؟

-از پف چشمات,از این صدای گرفتت..بابا مگه تو دختری که گریه می کنی؟..چرا محکم نیستی؟

-بابا هم دیشب این حرفا رو می زد.

-منکه می دونم تو قاتل نیستی.به بچه ها چی کارداری؟بزار واسه خودشون گناه بخرن..چی میشه مگه؟

-چه خوبه که تو حرفامو باور می کنی.

-مثل اینکه من بهترین دوستتما.باید هواتو داشته باشم.

-یعنی به خاطر دوست بودن..

-نه.به خاطر اینکه اولا می شناسمت.دوما باهات بزرگ شدم و سوما می دونم تو عرضه هیچ کاری رو نداری چه برسه به کشتن.چهارما تو زیاد از پدرام بدت نمیومد و دلت هم نمی خواست که باهاش دعوا کنی..حالا فهمیدی که چرا بهت شک نکردم؟

لبخند زدم و چیزی نگفتم.اوهم لبخند زد وگفت:پس فهمیدی.

می خواستم حرف بزنم که عرشیا وارد کلاس شد.

به سامان گفتم:تورو خدا نزار حرف بزنه.

سامان رفت سمت عرشیا.یه چیز بهش گفت و هر دو از کلاس خارج شدند.خدا رو شکر کردم که سامان رو داشتم.

ساعت 4بعد از ظهر بود که باآلارم گوشیم از خواب بیدار شدم.با چشمای خواب آلود رفتم سمت دستشویی.بعد از اون رفتم سمت کتابام.دینو زندگی رو برداشتم و رفتم پایین.

بلند داد زدم:مامان؟.مامان؟

صدایی نیومد.رفتم سمت آشپزخونه و چایی ساز رو روشن کردم.

برگه ای رو میز بود.بر داشتمش و خوندم.از طرف مامان بود که نوشته بود:«آرشام جان من دارم میرم بازار و تا قبل از ساعت 7هم نمیام خونه.خواب بودی دلم نیومد که بیدارت کنم.آقا رجب و سمانه خانم هم نیستند..حال دخترشون بد شده رفتن بیمارستان..تو خونه تنهایی پس اگه صدایی شنیدی حتما به پلیس زنگ بزن ممکنه دزد باشه.مامان»

برگه رو گذاشتم رو میز.

گفتم:مامان مارو باش.فکر کرده که از دزد می ترسم.دزد باید از من بترسه.

چایی ریختم و رفتم سمت راحتی.شروع کردم به درس خوندن.محو خوندن بودم که صدای آیفون بلند شد.رفتم سمتش.هیچکس جلو تصویر نبود.

-بله؟

-میشه یه لحظه بیاید بیرون.نامه ای آوردم که باید امضاش کنید.

-الآن میام.

چقدر صداش آشنا بود.ولی نفهمیدم که صدای کی بود.رفتم سمت در خونه.تا در رو باز کردم اون فرد سریع خودشو انداخت تو خونه.

تا خواستم اعتراض کنم دستش رو گذاشت رو دهنم و گفت:هیسس.ساکت باش..راه بیوفت.

پدرام بود.آره خودش بود.ولی چرا اینجا اومده بود؟

وارد ساختمان شدیم.کنار گوشم گفت:دستمو برمی دارم.صدات دربیاد حسابت با کرام الکاتبینه.فهمیدی؟

سرم رو به نشانه فهمیدن تکون دادم.اوهم برداشت.سریع چرخیدم سمتش.

گفتم:تو؟.اینـ..اینجا چی کار می کنی؟

-ازت کمک می خوام.

گفتم:چی؟کمک؟

-آره.

-چه کمکی؟

-اینکه بتونم قاتل رو پیدا کنم.

-سرگرد این کارو می کنه.

-نه.او فقط به شواهد و مدارکش می نازه.همین.

-چرامن؟.چرا از من کمک می خوای؟

-چون تو تنها کسی هستی که بهش شک ندارم.

جالب بود این دومین نفری بود که بین همکلاسیام می گفت که بهم شک نداره.

گفتم:از چه لحاظ این حرف رو می زنی؟.دوستت که اینجور فکر نمی کنه.

-می دونم.از تمام کارای عرشیا خبردارم.می دونم که تهدیدت کرده..می دونم که بهت تهمت زده.

-جواب سوالم رو ندادی..چرا بهم شک نداری؟

-چون یک ماه تمام کاراتو زیر نظر گرفتم.اولش منم مثل عرشیا فکر می کردم.چون تو تنها دشمن من بودی.تا 2هفته پیش که به عرشیا زنگ زدم و او گفت که کاری کرده که همه به تو بگن قاتل.اون موقع بود که فهمیدم کار تو نیست.بعدم تو تنها کسی بودی که شب جمعه تهران نبودی..انقدرهم عرضه نداری که بخوای یه آدم رو واسه کشتن اجیر کنی.

-درسته.بیا برو خودتو به سرگرد تحویل بده..سرگرد بهتر از تو می تونه قاتل رو پیدا کنه.

-نه.سرگرد تا بخواد قاتل رو پیدا کنه منو میندازه بازداشتگاه و واسم پرونده سازی می کنه.من نمی خوام سوءسابقه داشته باشم.

خیره به پدرام نگاه کردم.یه پوف کشیدمو گفتم:چه طور تونستی به عرشیا زنگ بزنی؟اونکه خطشـ..

-با خط دومش زنگ زدم.تنها کسی که شماره خط دومش رو داره منم.حالا کمکم می کنی؟

-چرا از عرشیا کمک نمی خوای؟..اونکه بهترین دوست توو محمد خدابیامرزه.

باحرص گفت:ازش متنفرم.بیشتر دعواهامون به خاطر او بود.او تحریکم می کرد که با تو دعوا کنم.کمکم می کنی؟

-باید فکر کنم.

-چه فکری آخه؟

-من از کجا بدونم که تو قاتل نیستی؟

-خودت بگو من انقدر خرم که یک نفر روبکشم و از خودم اثر انگشت به جای بزارم؟

-منم به خاطر همین می گفتم که تو بیگناهی..فقط نمی دونم چرا سرگرد اینو نفهمیده؟

-واسه دهمین بار میگم.کمکم می کنی؟

بهش نگاه کردم.خندیدم و گفتم:چقدر جالبه.منوتو تا قبل از این ماجرا دشمنای خونین هم بودیم و حالا تو داری ازم تقاضای کمک می کنی.

-اذیتم نکن آرشام.من تنهایی نمی تونم کاری رو که می خوام انجام بدم رو انجام بدم.باید یک نفر دیگه هم باشه.تورو خدا هرچه زودتر جوابت رو بگو.

دلم می خواست بیشتر از این اذیتش کنم.به خاطر تلافی اون همه بلایی که سرم آورده بود.ولی دلم رحم اومد.من مثل او نبودم..دل رحم ترم.می خواستم بگم باشه که صدای تایر ماشین اومد که داشت وارد حیاط میشد.

گفتم:مامانمه.چرا انقدر زود اومده؟

-من باید سریع برم.

می خواست بره سمت در گه گفتم:صبرکن..من هنوز جوابم رو نگفتم.بهتره بری تو اتاقم.

مشکوک نگام کرد وگفت:به پلیس که زنگ نمی زنی؟

-نه..مطمئن باش که نمی گم.

-اتاقت کدومه؟

-بالا دست راست.برو خودت می فهمی.

رفت.منم رفتم سمت کتابم که روی عسلی قرار داشت.مامان اومد داخل.

گفتم:سلام.

-سلام.کسی خونست؟

-نه.

-پس چرا صدای حرف میومد؟

-نمی دونم.آهان تلویزیون روشن بود که الآن خاموشش کردم.

مامان رفت سمت آشپزخونه.

گفتم:مامان؟چرا انقدر زود اومدید؟مگه نگفته بودید که تاساعت7 بیرونید؟

-درسته.ولی یه تصادف وحشتناک دیدم اعصابم داغون شد برگشتم خونه.

رفتم سمت پله ها گفتم:پس من رفتم درس بخونم.اگه کاری داشتی صدام کن.

-باشه مامان جان..برو.

وارد اتاقم شدم.پدرام روی تخت نشسته بود وداشت دستش رو روی موهاش می کشید.

بادیدن من دست از کارش کشید وگفت:مامانت که چیزی نفهمید؟

-نه..فقط یکم آروم تر حرف بزنیم بهتره.

رفتم روی صندلی میز مطالعه ام نشستم.

گفت:نظرتو نگفتی؟

-کمکت می کنم.من انقدر نامرد نیستم.

-ممنون..خیل خب بلند شو بریم.

-کجا؟

-خونه من.جایی که پلیس نمی دونه کجاست.

-نمی تونم.

-چرا؟

-خودت فکر کن من یک دفعه غیبم بزنه,اون وقت سرگردم که به من شک داره شکش به یقین تبدیل میشه که من قاتلم و فرارکردم.

-راست میگی.

رفت تو فکر.منم بیخیال شروع کردم به ادامه خوندن دین و زندگیم.

یه چند دقیقه ای شد که تموم شد.کتابو بستم و گفتم:به چی فکر می کنی؟

-به این که چه جوری می تونم تو رو به گروگان بگیرم.

-چی؟گروگان؟

-آره.باید یه نقشه ای بکشم که بتونم تو رو جلوی سرگرد وبچه ها گروگان بگیرم.

-فکر نمی کنی یکم داری تند میری؟

-نه.این تنها راهه.

-خب این درست.یک درصد احتمال بده که گیر بیفتی.اون وقت می خوای چی کارکنی؟

-نه.تا تورو دارم هرگز گیر نمیوفتم.

-انقدر مطمئنی؟

-آره.

-خیلی خب نقشتو بگو.

-دارم فکر می کنم.

یه چند لحظه نگاش کردم.دلم نمی خواست گروگان گرفته بشم.خداخدا می کردم که از نقشش پشیمون بشه.