رمان آخرین کیفر به قلم مژگان رضایی راد

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی ‎

خلاصه :

عشقی که عقل را از تصمیم‌ها خط می‌زند و عاشقی که زندگی‌اش دست خوش اشتباهات بزرگ و کوچک می‌شود و لجوجانه چشم می‌بندد بر اشتباهاتش.

آنقدر در خواسته هایش غرق می شود که اشتباه از پس اشتباه زاده می شود.

زمانی چشم‌ می‌گشاید که نه راه پیش دارد و نه پس.

و تقاص پس می‌دهد، آخرین کیفر...

میان دست و پا زدن های زندگی

عطر وجود خاطرات،

لذت شیرینی های گذشته را زیر زبانت زنده می کند.

اما افسوس که تلخی، شیرینی زندگی‌ات را مکیده است.

و این تلخ می کند کامت را

بر هم می زند باور هایت را

و از بین می برد

رویاهایت را...!

"بسم تعالی"

آیه آخر را خواندم.

_وقت داره می‌گذره افسون.

ب*و*سه‌ای بر کلام‌الله مجید زدم و بر روی طاقچه کوچک خانه گذاشتمش.

نگاهم به ساعت دیواری کشیده شد، تیک تاک عقربه‌های ثانیه شمار، هماهنگ با تکان خوردن پاندول بود.

از هماهنگی ساعت اخم‌هایم در هم فرو رفتند و استرس سر تا پایم را فرا گرفت.

به این قسمت ماجرا فکر نکرده بودم، مثل همیشه رعشه به جانم افتاده بود.

اما باز هم طبق این مدت، صدای پدرم بود که مرا تشویق به انجام کارم می کرد.

_نکنه پشیمون شدی؟

سر برگرداندم و با تردید به چهره‌ی مردانه‌ای که موهای جو گندمی احاطه‌اش کرده بودند چشم دوختم.

_می ترسم بابا، از عاقبت این کار می‌ترسم.

گام‌های استوارش به سویم برداشته شدند و دست نوازشگر و پر محبت پدرانه‌اش، بر روی شانه‌ام نشست.

_گرفتن حق ترس نداره!

از حق نداشته‌ام سرم تیر کشید، پلک‌هایم را بر هم فشردم و افکارم را پس زدم، افکاری که پیله کرده بودند در ذهنم و قصد پروانه شدن هم نداشتند، آنقدر می‌ماندند که یا من بشکنم، یا زندگی‌ام!

زندگی که با دست‌های خودم به فاجعه‌ای عظیم تبدیلش کرده بودم.

دستی روی شکمم کشیدم، حسش نمی‌کردم.

نگاهم روی انگشت نشانم خشک شد، آب دهانم را به سختی قورت دادم، کاش زمان به عقب بر می‌گشت، کاش توان گفتن اشتباهاتم را داشتم، کاش زندگی آنقدر بی رحم نبود.

خاطرات در ذهنم جان گرفتند و یاد و خاطرم را بالاجبار به گذشته‌ها کشاندند.

‍※※※※※※

از شوق زیاد روی پا بند نبودم.

برای خاطره سازی مفصلی برنامه چیدم، یک خاطره‌ای که تا عمر داریم نه از افکار‌مان و نه از زندگی‌مان پاک نشود.

خاطره‌ای پر از لذت، پر از آرامش، پر از شادی و زندگی!

نگاهی به ساعت مچی‌ام انداختم، دو دقیقه دیر کردن که به جایی بر نمی‌خورد.

هر لحظه قدم‌هایم تند تر، نفس‌هایم بلند‌تر و خنده‌هایم وسیع‌تر می شدند.

خوشی قسمت کوچکی از تعریف حالات من بود.

لذتی که سراسر وجودم را غرق در آرامش کرده بود را نمی‌شد با یک عصر پاییزی دل انگیز، با آواز خوش پرندگان عاشقی که کنسرت بر گزار کرده بودند بر روی شاخه‌ها و خش خش برگ‌های زردی که زیر قدم‌هایم موزیکال وار تکه تکه می شدند توصیف کرد.

حال من بهتر از آنی بود که بتوانم توصیفی برایش پیدا کنم.

از دور شانه‌های ستبرش را دیدم.

نیمکت چوبی، همانند قاب عکسی، محبوب من را در بر گرفته بود؛ خنده‌ام گرفت از توصیف قاب عکس، قاب عکسی که وسعت خوبی برای جا دادن در خود ندارد و شانه‌های مَردَم را در نمایش چشمان من، بیرون از کادر چوبی‌اش برجای گذاشته بود.

قدم‌هایم را آهسته‌تر کردم تا صدای پایم را نشنود، دسته‌ی کیفم را کمی جابه‌جا کردم و پشت سرش قرار گرفتم.

دو طرف شالم را گرفتم و روی چشم‌هایش گذاشتم و ریز خندیدم.

انگشتان مردانه‌اش روی شالم قرار گرفت و بلند شد.

لب‌هایم را مانند بچه‌ها آویزان کردم و با اخمی تصنعی به اجزای صورت کشیده‌اش دقیق شدم. ه*و*س دست کشیدن روی ته ریشش ته دلم را قلقلک می داد.

_سلام نکنی؟

با ناز چشم گرداندم و نیمکت را دور زده مقابلش ایستادم.

_اگه یک بار تو اول سلام کنی خورشید قهر می کنه میره کهکشان دیگه‌ای؟

طبق عادتش ابروی راستش بالا پرید و موشکافانه با لبخند خبیثی کنج لبش به چشم هایم نگاه کرد.

_چطور کسی که برای سلام کردن زبون باز نکرده، تیکه انداختن بلد؟

با حرص لب‌هایم را بر هم فشردم، قدمی نزدیک‌تر شد و صورتش را با فاصله مقابل صورتم گرفت و ادامه داد:

_آ کن عمو زبونت رو ببینه.

به آنی چشمانم گرد شدند، لبخندش که به قهقه تبدیل شد، به سویش حمله ور شدم.

پا به فرار گذاشت، جیغی کشیدم و شروع به کُری خواندن کردم.

_مگه این که دستم بهت نرسه، پوستت رو می کَنَم.

گام‌هایش بلند‌تر از من بود و فاصله‌اش لحظه به لحظه زیاد‌تر می‌شد، ناامید از گرفتنش جیغ بلندی کشیدم.

_جرأت داری وایسا.

از صدای جیغم سر جا میخکوب شد، خوشحال از ایستادنش قدم‌هایم تندتر شدند.

به سویم چرخید، سرعتم را کم‌تر کردم و مقابلش ایستادم.

لبخند از لبم پر کشید. ابروان پهنش چنان در هم تنیده بودند که خنده را از یاد و خاطرم بردند.

_پارک جای جیغ جیغ کردنه؟ نمیگی صدات رو چندتا غریبه می‌شنون؟

سر پایین انداخته با مظلوم نمایی انگشتانم را در هم گره زدم.

_اما پارک که خلوته.

_چهار پنج نفر کافی نیستن؟ مهم نیست چندتا لااُبالی صدای ناموسم رو بشنون؟

ته دلم غنج رفت از لفظ ناموس، ردیف دندان‌هایم را به نمایش گذاشتم و با ناز دستی به شالم کشیدم و طره‌ای از موهای بیرون افتاده‌ام را زیر شال پنهان کردم.

_از این فاصله‌ دور چطور لااُبالی بودن اون‌ها رو تشخیص دادی؟

کلافه دستی بر ته ریشش کشید، به سمت ماشینش که کنار خیابان پارک شده بود اشاره کرد.

_باید باهات حرف بزنم، توی پارک چهره خوبی نداره.

سری تکان دادم و دوشادوشش، با رعایت فاصله به سمت ماشین رفتم.

_سورپرایزم رو خراب کردی.

_ناگفته‌های مهم‌تری هست.

کنار ماشین ایستادم و اخم‌هایم را در هم کشیدم.

_یعنی کار من مهم نیست؟

به تبعیت از من به ماشین تکیه زد و به ساعت مچی طلایی رنگش اشاره کرد.

_اگه نبود مرخصی ساعتی نمی‌گرفتم.

قانع شدم، مثل همیشه به بحث پیش آمده خاتمه داد.

نگاهم را از چشمانش دزدیدم و جعبه کادویش را از کیفم خارج کردم.

_قابل تو رو نداره، تولدت مبارک.

متعجب به جعبه کوچکی که مقابلش گرفتم نگاهی انداخت و گیج پرسید:

_تولدم؟ امروز چندمه؟

خنده‌ام گرفت، حتی تولد خودش یادش نبود.

_بیست و هفتم.

لبخند ملیحی برای لحظه‌ای لبانش را از هم جدا کرد و جعبه کوچک را میان انگشتانش چرخاند.

منتظر واکنش‌های بهتری بودم و این لبخند نیمه جان تمام ذوق و شوقم را سرکوب کرد.

با سر پایین افتاده‌ای که لبخند از لبانش پر کشیده بود گفت:

_با پول باباته نه؟

جوابی نداشتم، بارها تذکر داده بود چیزی برایش نگیرم، آن هم با پول پدری که چندین بار غرور و عزت نفسش را زیر پاهایش لگد مال کرده بود.

نگاهم را به آسفالت خیابان دوختم.

_با پدرت صحبت کردی؟

_نتونستم، موقعیتش پیش نیومد.

تن صدایم آنقدر ضعیف و مرتعش بود که شک داشتم حرفم را متوجه شده باشد.

_چهار ماهِ که امروز و فردا می‌کنی، چهار ماهِ که از آخرین قرار خواستگاری می‌گذره؛ پشیمون شدی؟

حرف‌هایش درست بود، ناراحتی‌اش را درک می کردم اما حرف آخرش لرزه‌ای به جانم انداخت. طاقت نداشتم مرا اشتباه بفهمد، تحمل ناراحتی‌اش را نداشتم.

چانه‌ام لرزید و برق اشک چشمانم را جلا داد. از پشت حریری از اشک به نگاه غمگین و خسته‌اش چشم دوختم.

_به روح مامانم قسم نه، برام مثل نفس می مونی، چطور از نفس کشیدن پشیمون بشم؟

حریر اشک چشمانم به قطره‌ای تبدیل شدند و بر روی گونه‌هایم نشستند، توانستم برق تحسین و خشنودی از حرفم را در نگاهش ببینم.

_قدیما دخترا، پسرا رو سر کیسه می کردن؛ می بینم زمونه عوض شده!

نفس در سینه‌ام حبس شد و قلبم برای لحظه‌ای از تپش ایستاد.

با چرخش سبحان قامت پدرم از پشت سرش پدیدار شد.

ترسیده به لب‌های کج شده و نگاه تمسخر آمیزی که سر تا پای سبحان را وارسی می کرد، چشم دوختم.

جرأت زبان باز کردن نداشتم.

سبحان متعجب لبانش را تر کرد.

_سلام جناب.

همه چیز در پیش چشمانم آهسته شده بودند، گویا زمان هم روی دورِ کُند افتاده بود و ماشین‌ها با سرعتی چون لاکپشت در رفت و آمد بودند.

_چی گرفته واست بچه حاجی؟

جعبه دست سبحان را گرفت و با نگاه گذرایی به سرتا پایم، کادوی دست نخورده‌ی دور جعبه را کند.

لبم را به دندان کشیدم و شرمسار از روی سبحانی که فکش را فشرده بود سر به زیر انداختم تا نبینم ساعت مارک داری که حالا میان انگشتان پدرم تکان می خورد.

_میدونی چقدر پولشه؟ گرون ترین ساعتی که تا حالا دستت انداختی چند بوده؟

سکوت سبحان اضطرابم را چند برابر کرد.

_کجاست پدرت تا ببینه پسرش داره با دختر نامحرم دل و قلوه رد و بدل می کنه؟ کو اون همه اِدعا؟

نگاهم بی اختیار به سبحان کشیده شد، دستش را بر ته ریشش کشید و زیر لب "استغفرلله" ای گفت.

پدرم در فاصله یک قدمی سبحان ایستاد و ساعت را کنار صورتش گرفت.

_قیمتت چنده؟

رگ گردن سبحان متورم و صورتش سرخ شد.

نفس‌های صدا دارش دلم را به آتش کشید، اما باز هم سکوت کرد، سکوتی که دل و دینم را به تاراج برد، سکوتی که برای حفظ حرمت‌ها بود. حرمت‌هایی که پدرم لگد مالشان می‌کرد.

_بالاخره هر کسی قیمتی داره، چند؟ چقدر بدم که شرّت کم بشه؟

صدای شکستن قلبم را حس می‌کردم، بغض نبود، سرگیجه بود؛ کار من از بغض گذشته بود.

سرم سوت می کشید از حرف‌های پدرم، از قیمت گذاشتن برای کسی که عاشقانه دوستش دارم.

صدای دو رگه سبحان را از میان دندان‌های قفل شده‌اش شنیدم اما نتوانستم از چهره بی تفاوت پدرم چشم بگیرم.

_قیمت چی رو می‌خواید بپردازید؟ من یا عشقم؟ یا شاید هم دخترتون؟

با ضرب سیلی، چشم در چشم سبحان شدم، نگاهش نفس‌هایم را سنگین کرد.

دلگیری از غم نگاهش عیان بود.

اشک‌هایم طاقت این همه درد را نداشتند. به پدرم نزدیک شدم و با هق هق دستش را گرفتم.

_بابا بخدا من گفتم بیاد، به روح مامان قسم من ازش خواستم بیاد اینجا.

دستش را با ضرب از دستم خارج کرد، با نیم نگاهی به صورتم به سمت ماشینش که چند متر پایین‌تر پارک شده بود اشاره کرد.

_بعد به حساب تو هم می‌رسم، فعلا برو تو ماشین.

مردد قدمی فاصله گرفتم، من این بی‌رحمی پدرم را نمی‌خواستم.

این سنگ دلی‌اش بتی که از او برای خود ساخته بودم را خراب می‌کرد.

با صدای فریادش از ترس تکان شدیدی خوردم و ناخواسته قدم‌هایم به سمت ماشین تند شدند.

_گفتم برو تو ماشین.

※※※※※※

کیفم را به گوشه‌ای پرت کردم، خود را روی تخت انداختم و ضجه زدم، برای روزی که باید خاطره ساز خوشی می‌شد اما به بد ترین نحو ممکن یاد بودهای تلخی چون زهر را برایمان رقم زده بود!

برای من، برای سبحان.

حس تهوع داشتم، از این هوای پاییزی، از کادویی که عزت نفس معشوقم را خدشه دار کرده بود، از خودم که باز هم همه چیز را خراب‌تر از قبل کردم.

صدای در را شنیدم اما سر بلند نکردم، تشخیصش سخت نبود، باز هم مثل همیشه همدم تمام تنهایی‌هایم به سراغم آمده بود.

دستِ پر مهرش روی سرم نشست.

_نمی خوای نگاهم کنی؟

آرام روی تخت نشستم و سر به زیر انداختم.

_چشمای قشنگت رو ازم می‌دزدی؟

توان کنترل نداشتم، لب گزیدم و خود را در آغوشش غرق کردم و گریه از سر دادم.

_آروم باش عزیز دلم.

دستش نوازش وار روی موهایم کشیده شد اما باز هم دلم آرام نگرفت.

_بابا به حرف شما گوش میده، بهش بگید بذاره من و سبحان با هم ازدواج کنیم.

سرم را از سینه‌اش جدا کردم و به چشمان نم‌دارش چشم دوختم.

_من دوستش دارم، نفسم به نفسش بند.

لبخند پر مهری بر لب‌هایش نشست و قطره‌های اشک گونه‌هایش را خیس کردند.

انگشتانش را روی گونه‌ام کشید.

_سال اول مدرسه، وقتی رفتی سر کلاس می‌خواستم برگردم، با گریه از کلاس خارج شدی و پاهام رو گرفتی تا پیشت بمونم.

آهی کشید و به سفیدی دیوار خیره شد.

_باز هم مهگل جون بودم؛ وقتی گریه می‌کردی و از سر ناچاری به من پناه میاوردی، غم عالم به دلم می‌ریخت؛ وقتی نگاهت رو روی بچه‌هایی که دست تو دست مادرهاشون بودن رو می‌دیدم، حس پوچی می‌کردم.

چانه‌اش از بغض لرزید، پشت دستم را بر چشمانم کشیدم و منتظر به صورت خیس از اشکش زل زدم.

_عذاب کشیدم، نه از گریه‌هات، بلکه از بی‌مادریت؛ عذاب کشیدم چون مادرت نبودم، چون حسرت روی دلت بود، چون غمِ چشمات دیوونه کننده بود؛ درست مثل الان.

_مهگل جون.

نگاهش از سفیدی دیوار، به سیاهی چشمانم سُر خورد.

_دخترم بودی، با اینکه من تو رو به دنیا نیاوردم، اما بیشتر از جونم دوستت داشتم، اشکات اذیتم می کرد، با هزار مکافات فرستادمت داخل و خودم پشت در کلاست نشستم؛ تو گریه‌ات بند اومد اما من نه، نبود مادرت رو نتونسته بودم پر کنم، با اینکه باهام خوب بودی ولی باز هم نامادری بودم.

_من دوستتون داشتم، هنوز هم دوستتون دارم، مثل مامان آرزو.

لبخندی به رویم زد.

_کاش اینجا بود، شاید الان اینجور اشک نمی‌ریختی، کاش بود و برات مادری می‌کرد.

با اینکه بودن مادرم آرزویم بود و نبودنش را بیشتر از هر چیزی حس می‌کردم، اما ناحقی بود اگر گفته‌اش را تصدیق می‌کردم. ناراحتی‌اش را نمی‌خواستم، اشک روان شده از چشمانش را نمی‌خواستم.

_من شما رو دارم، اگه خدا مامانم رو ازم گرفت، شما رو بهم داد، تا الان مادری رو در حقم تموم کردید، تو رو خدا الان هم کمکم کن مهگل جون.

هم زمان با شکسته شدن بغض گلو گیرش در آغوشش فرو رفتم.

سیل اشک‌هایم دوباره به راه افتادند، سرم را در گودی گردنش فرو بردم و با درماندگی عطر خوش وجودش را مهمان ریه‌هایم کردم.

_اجازه نمیدم زندگیت رو دستخوش خواسته خودش کنه، قول میدم بهت دخترم... قول میدم!

آنقدر اشک ریختم که بدنم کرخت شده بود، از آغوشش جدایم کرد و با کف دست صورت غرق در اشکم را پاک کرد.

_بسه پاک کن این اشکا رو، بیا بریم پایین، بابات کارت داره!

با شنیدن نام پدر، خود به خود ابروانم در هم فرو رفتند.

_ولی من باهاش کاری ندارم.

اخمی تصنعی کرد، اما صورت گرد و سفیدش باز هم مهربان بود.

_یادت نره داری در مورد پدرت حرف می‌زنی!

_بابا هم یادش رفته داره با دخترش این...

حرفم با باز شدن در و صدای پدرم نیمه تمام ماند.

_مگه نگفتم صداش کن بیاد کارش دارم.

از زیر چشم نگاهش کردم، اما سر بلند نکردم، باید می‌فهمید و ناراحتی‌ام را درک می‌کرد، باید کوتاه می‌آمد!

_داشتیم صحبت‌هایِ زنونه می‌کردیم، الان می‌خواستیم بیایم.

نزدیکی‌اش به خودم را از قدم‌هایی که بر می‌داشت حس کردم.

_دستِ پیش زدی پس نیوفتی؟

چانه‌ام لرزید نه از بغض بلکه از خشم! با عصبانیت سینه به سینه‌اش ایستادم و نگاه دریده‌ام را به چشمانش دوختم.

_دستِ پیش؟ توی این هشت ماه انقدر عذابمون دادید که اگر به قول شما دست پیش هم بگیرم حق دارم.

چشمانش را ریز کرد و سرش را خم کرد و صورتش را مقابل صورتم نگه داشت. همچنان اخم‌هایش در هم بودند.

_بد کردم نذاشتم با یک ه*و*س زندگیت رو به باد بدی؟

نفس هایم به شماره افتاده بود و قلبم از شدت خشم محکم بر سینه‌ام می‌کوبید.

دوست نداشتم فریاد بزنم اما گویا اوضاع که بر هم ریزد، همه چیز دست به دست هم می‌دهند تا تو را به نقطه جوشت برسانند! صدایم بی اختیار بلند شد و فریاد کشیدم:

_شما مانع بدبختی من نیستین، شما خود بدبختی هستین!

با ضرب سیلی گوشم سوت کشید، دهانم از حیرت باز ماند و در دلم بساط رخت شویی بر پا شد. سر بلند نکردم.

قطره اشکم روی فرش دوازده متری اتاقم چکید اما نمی‌دانم چرا دلم را به آتش کشید!

دست بلند کرد بر رویم، دستی که هرگز بلند نشده بود! دلم سوخت از فاصله‌ای که بین من و خودش به وجود آورده بود.

پشیمان بودم از گفته‌ام اما با این سیلی نه تنها رویم را از خود برگردانده بود، بلکه دل چرکینم را هم نا امیدتر کرد از پدری که وجودش معجزه‌ای دلپذیر بود.

_این رو زدم یادت باشه صداتو واسه من بلند نکنی!

از خشم نفس نفس می‌زدم، تمام وجودم خالی از محبت شد، نه با یک سیلی، با دردی که همراه سیلی شد. دردی که در قلبم نفوذ کرد و غباری از بی‌مهری، بر تمام علاقه‌ام کشید.

نگاهم روی کیفم ثابت ماند، بی فکر دسته‌اش را چنگ زدم و با دو از اتاق خارج شدم. صدای نگران مهگل جون را پشت سرم شنیدم اما اهمیت ندادم.

_دخترم صبر کن، کجا داری میری؟ افسون!

دستم که به دستگیره در رسید، با حرف پدرم لحظه‌ای مکث کردم.

_رفتی سراغ اون پسر اسم من رو نیار!

چشمانم بارید، اما شوری اشک،هایم نمکی شد بر زخم ایجاد شده قلبم.

صدای در خانه تن خودم را هم لرزاند اما قدم‌هایم استوار بودند. حق با من بود؛ مشکل از پدرم بود، اشتباه از پدرم بود.

بی‌انصاف بود، آنقدر که زندگی‌ام را به بازی گرفته بود!

از حاشیه خیابان شروع به راه رفتن کردم. هر گامم خشمم را دو چندان می کرد و اعصابم را متشنج‌تر.

دلم بی‌اندازه هوای آغوش مادرم را کرده بود و کسی را می‌خواست، که بوی مادرم را بدهد.

برای اولین تاکسی دست تکان داده و آدرس تنها شخصی که در این وضعیت می‌توانست آرامم کند را به راننده دادم.

دستم روی زنگ نشست، در دل دعا کردم خانه باشد، تاب صبر کردن را نداشتم.

صدای خوش آوایش در آیفون پیچید:

_کیه؟

لبخند نصفه و نیمه‌ای زدم.

_باز کنید دایی.

تک خنده مردانه‌ای کرد و در با صدای تیکی باز شد.

پا تند کردم و وارد خانه شدم، مقابل در ایستاده بود، قد و بالایش را از نظر گذراندم و به سوی آغوش باز شده‌اش پر گشودم.

_قربونت برم دایی، چه عجب یادی از ما کردی!

ب*و*سه‌ای از روی شال بر سرم گذاشت. سرم را در سینه‌اش فشردم و بغض گلویم را شکستم.

_دایی!

صدایش نگران شد و دستش نوازش وار روی سرم کشیده شد.

_دایی به قربونت، چی شده که حروم می‌کنی این اشک‌ها رو؟

با هر کلمه‌اش هق هقم بلندتر می‌شد و سرم در سینه‌اش پنهان‌تر.

_دایی بابام رو راضی کنید! دایی کمکم کنید!

سرم را از سینه اش جدا کرد و با کمتر از نیم‌متر فاصله چشمان مشکی‌اش را به نگاه اشک آلودم دوخت.

_اول آروم بگیر بعد حرف بزنیم، باشه؟

مغموم سری تکان دادم و با اشاره دستش وارد خانه شدم.

نگاهی اجمالی به خانه نیمه تاریک و کوچک دایی رضا انداختم و روی مبل دو نفره قهوه،ای رنگ نشستم.

قاب عکس روی دیوار نگاهم را مجذوب خود کرد.

_هر روز بیشتر شبیه مادرش میشه.

با تعجب سر چرخاندم و لیوان چای را از دایی گرفتم.

به صورت متعجبم لبخند غمگینی زد، کنارم نشست و ادامه داد:

_ریحانه رو میگم.

رد نگاهش را دنبال کردم و به تبعیت از دایی رضا خیره چشمان زندایی شدم.

_دلم تنگشونه، دل تنگ مامانم، دلتنگ عزیزجون!

جوابم جز آهی جگر سوز چیزی نبود، متأسف سر به زیر انداختم و لیوان داغ چای را در دستانم جابه‌جا کردم.

_کاش اینجا بودن، هر سه نفرشون!

دستش دور شانه‌ام حلقه شد و با تک خنده‌ای سکوتِ به وجود آمده را شکست و افکارم را از گذشته به حال سوق داد.

_قبل اینکه گذشته‌ها رو مرور کنی، چایت رو بخور، سرد میشه از دهن میوفته.

چایم را تلخ مزه کردم و نگاهم حرارتی که در هوا جولان می‌داد، نشانه گرفت.

_ساعت هفتِ شب، تنها، اینجا، با این وضع!

سنگینی نگاهش را حس کردم اما سر بلند نکردم!

_ریحانه و علی کجان؟

صدای گرفته‌ام آنقدر ضعیف بود که دست دایی رضا زیر چانه‌ام نشست و مجبورم کرد سر بلند کنم و نگاهم را به چشمانش بدوزم.

_اول: وقتی می خوای حرف بزنی سرت رو بالا بگیر!

دوم: بلند تر حرف بزن تا صدات رو درست بشنوم.

لبخندی بعد از اتمام حرف‌هایش زد.

بغض کردم، چایی‌ام را روی میز گذاشتم و با نفسی عمیق لرزش صدایم را کم کردم.

_اگه اجازه بدین می‌خوام چند وقت اینجا بمونم.

سر کج شده‌اش را مقابل صورتم گرفت.

_قدمت روی جفت چشمام دایی، اما قبلش کامل بگو چی‌شده!

انگشتانم را در هم گره زدم، چانه‌ام که لرزید، به آغوشش پناه بردم و از ته دل ضجه زدم.

دستش پر مهر روی کمرم قرار گرفت، آنقدر گریه کردم و نوازش شدم که چشمانم گرم شد.

با خارش بینی‌ام کلافه دستم را مقابل صورتم تکان دادم و پاهایم را در شکم جمع‌تر کردم.

دقیقه‌ای نگذشت که باز هم با برخورد چیزی با بینی‌ام تکان خوردم، غری زیر لب زدم و با تکان دادن دستم مقابل صورتم، مگس خیالی‌ام را پراندم.

صدای خنده تو گلوی دایی رضا لای پلکانم را آهسته باز کرد.

مردمک چشمانم بین چهره سرخ از خنده‌اش و پَرِ سفید رنگِ دستش چرخید.

هنوز هنگ بودم که دستش روی موهایم قرار گرفت و موج بر هم ریخته موهایم را در هم تنید.

_چقدر می‌خوابی، ساعت ده شبِ.

با شنیدن ساعت برق از سرم پرید و با چشمانی گرد شده، تند سر جایم نشستم.

_ساعت ده؟

چشمان متعجبم، از سرخ شدن دوباره دایی رضا، متعجب تر ماند.

با بمب خنده‌اش تکانی خوردم و اخم‌ در هم فرو بردم.

_جای دوربین عکاسی خالیه فقط، برای یک عمر سوژه ملّت میشی دایی!

بی‌حرف با اخم‌هایی که لحظه به لحظه بدتر می‌شدند دستی بر صورتم کشیدم که با خیس شدن کف دستم، حرکتم را دوباره تکرار کردم و دستم را کنار دهانم گذاشتم!

هین بلندی کشیدم. از جا پریدم و به سوی سرویس بهداشتی دویدم.

مقابل آینه ایستادم، قیافه‌ام عجیب خنده‌دار شده بود. از خنده دایی رضا من هم خنده‌ام گرفت.

آب راه افتاده از دهانم، موهای ویز شده‌ام و گیره سری که کج شده بود و چشمان پف کرده و قرمزم، دست به دست هم داده بودند تا از من دلقکی بسازند!

مشت پر آبم را بر صورتم پاشیدم و با دستی بر موهایم و باز کردن گیره‌ام از سرویس بهداشتی خارج شدم.

آستین مانتو‌ام را بر صورت خیسم کشیدم و برای کمک به دایی رضا، وارد آشپزخانه شدم.

_دایی برو بشین شما، من غذا رو می‌کشم.

از گاز فاصله گرفت و با دست‌هایی پر به سویم برگشت.

_لیوان و آب و قاشق با تو!

به موافقت از حرفش سر تکان دادم و با دست‌هایی پر از آشپزخانه خارج شدم.

_نیمرو با گوجه و خیارش می‌چسبه!

لقمه‌ای درست کرد و با تکه خیاری بر چنگال، مقابل صورتم گرفت.

_و اگه این نیمرو از دست دایی باشه، بیشتر بهت می‌چسبه.

ندانستم چرا اما راه گلویم را بغض بست!

با حسرت لقمه آماده شده را از دستش گرفتم و با ولع گازی از نون و خیار زدم.

سنگینی نگاه دایی را حس کردم اما جرأت نداشتم سر بلند کنم، دلم نمی خواست نگاه تیز بینش، نم اشک را در چشمانم ببیند اما نشد، تیز تر از آنچه من فکر می کردم بود!

_وقتی می خوای غذا بخوری باید با بسم الله شروع کنی، نه با غم و غصه!

تند و تند پلک زدم تا اشک حلقه زده چشمانم جاری نشود.

لقمه ای درست کردم و با لبخندی بر لب و بغضی بر گلو، به سوی دایی گرفتم!

_نیمرو می چسبه، با گوجه و خیار، اما اگه از دست دختر خواهر باشه!

تک خنده‌ای کرد، لقمه آماده شده‌ام را گرفت و سری به افسوس تکان داد.

_گاهی حس می‌کنم هنوز هم دختر بچه پنج شیش ساله‌ای!

مغموم‌تر از آن بودم که لبخند بزنم.

_کاش توی همون سن می‌موندم!

_بزرگ شدن خوبه، اما عاقل شدن بهتر! خوشی خوبه، اما تلخی بهتر! مرحم خوبه، اما درد بهتر! عسل خوبه، اما زهر بهتر!

متعجب از حرف‌های دایی رضا، دست از خوردن کشیدم و در سکوت منتظر ادامه حرفش شدم.

آهی کشید و تکه نانی در دهانش گذاشت.

_وقتی سختی می‌بینی تازه قدر خوشی‌های زندگیت رو می فهمی! وقتی دستت زخم میشه تازه می‌فهمی اگه مرحم نباشه درد امونت رو می‌بره! تا زهر رو نچشی نمی‌تونی شیرینی عسل رو با تمام وجود حس کنی! تا سختی نکشی قدر آسایش رو نمی‌دونی دایی.

انگشتانم را در هم گره زدم، بوی تخم مرغ شامه‌ام را نوازش می‌کرد.

_کاش فقط سختی بود، بابا هیچ رقمه کوتاه نمیاد!

_وقتی بچه بودم عزیز می‌گفت تا نخوری زمین مرد نمیشی، به حرفش می خندیدم، با خودم می‌گفتم یعنی چی آخه، من بخورم زمین دست و پام زخمی بشه، مرد می‌شم؟ اما وقتی بزرگ شدم دیدم راست می‌گفت؛ من زمانی مرد شدم که تونستم سنگینی مشکلات رو روی دوشم تحمل کنم و با همون زخم و سنگینی بار بلند بشم.

نفسی گرفت و آهی از ته دل کشید.

_به خدا توکل کن، فقط اونه که حلالِ مشکلاته!

با خجالت سر پایین انداختم و با انگشتان گره زده‌ام بازی کردم.

_ولی خدا هم گفته از تو حرکت از من برکت.

صدای خنده دایی رضا را شنیدم، لقمه دیگری مقابلم گرفت و گفت:

_پس زودتر شامت رو بخور و حرکت کن!

با تعجب لقمه را گرفتم و با سری کج شده به مردمک لغزان چشمانش خیره شدم.

با ته مانده‌ای از خنده به ساعت اشاره کرد:

_نمازت داره قضا میشه، نمی خوای که از اولین حرکتت جا بمونی و برکت نبینی؟

با کف دست بر پیشانی‌ام کوبیدم و در حالی که لقمه نیمه جویده‌ام را قورت می دادم به سوی آشپزخانه دویدم.

ب*و*سه‌ای بر تربت کربلا زدم و بوی خوش خاک را به ریه کشاندم.

_قبول باشه.

_قبول حق.

تردید داشتم بگویم، اما دلم را به دریا زدم و لب تر کردم.

_دایی پا... پا به میون بذار!

کتابش را بست و روی میز عسلی مقابلش گذاشت و با دستی بر عینکش، نگاهش را بین من و جانمازم به گردش در آورد.

_پدرت حرف آخر رو میزنه!

لجوج بودم، دست از تقاضا بر نمی‌داشتم تا به مقصد نمی‌رسیدم، رسیدگی بیش از اندازه مهگل جون بد عادتم کرده بود و همین لجباز ترم می کرد!

_حرف آخر رو آره، اما می تونید کاری کنید تا نظرش تغییر کنه، اون موقع حرف آخرش هم تغییر می‌کنه!

عینک را از چشمانش برداشت و داخل جعبه‌اش گذاشت.

_انتظار داری با دسته گلی که به آب دادی برم پیش پدرت بگم بیا و با این وصلت موافقت کن؟

صدای مرتعشم ضعیف‌تر شد.

_بابا زنگ زد؟

_فکر می‌کنی بخشیده‌ات که بخواد زنگ بزنه؟

بغ کرده نفس کلافه‌ای کشیدم، ادامه داد:

_مادرت زنگ زد، نگرانت بود!

از کلمه مادر تند سر بلند کردم، نه اینکه خوشم نیاید، اما متعجب شدم، از اسم مادری که روی مهگل جون گذاشت، از اینکه دختر خواهرش را با زن شوهر خواهرش تقسیم کرده است!

لبخند پر مهری به رویم پاشید. از جا برخواست و مقابل قاب عکس خانوادگی شان ایستاد.

_مادر مقامش خیلی بالاست، اما کسی که مادرانه زندگیش رو پات میریزه، مقامش بالاتره!

دست هایش پشتش بر هم گره خورده بودند، از نیم‌رخ نگاهی به من انداخت.

_بهش بگو مامان، نذار با تموم مادرانگی‌هاش، آرزوی مادر بودن به دلش بمونه!

چادر و جانماز را روی عسلی کنار عینک دایی رضا گذاشتم و آهسته کنارش ایستادم.

_مهگل جون رو به اندازه مامان آرزو دوست دارم.

_دوست داشتن تنها کافیه؟ مهگل خانم هم دوستت داره، پس چرا مادرانه خرجت کنه؟ دوستت داره دیگه مگه نه!

دستش دور شانه‌ام حلقه شد و در آغوشش جای گرفتم.

_بهش زنگ بزن، حالش خوب نبود!

_چشم.

ب*و*سه‌ای روی موهایم کاشت و به سوی اتاقش به راه افتاد، میان راه ایستاد.

_پنج شنبه سالِ زنداییته، شماره من رو بده به اون پسر، کارش دارم.

با تردید سر تکان دادم و با برداشتن گوشی موبایلم از روی دسته مبل، به سمت اتاق خالیِ ریحانه رفتم.

روی تخت یک نفره‌اش نشستم و گوشی را کنار گوشم گرفتم، چهارمین بوق که تمام شد هم زمان با شنیدن صدای سبحان از جا پریدم و چشم از شاسخین صورتی ریحانه گرفتم.

_سلام.

_سلام، حالت خوبه؟ چرا دیر جواب دادی؟

مقابل آینه دیواری ایستادم و دستی به موهای بلندم کشیدم.

_ماشین رو پارک می‌کردم، خوبم.

نازی به صدایم دادم.

_حال من رو نمی‌پرسی؟

صدای نفس عمیقش را شنیدم.

_حالت چطوره؟

از عکس خودم در آینه چشم برداشتم و قدم‌هایم آهسته دور اتاق رژه رفتند.

_اگه آقامون اخلاقش رو بهتر کنه من حالم خوب میشه!

سکوتش سی ثانیه‌ای طول کشید.

متعجب کمی گوشی را فاصله دادم تا مطمئن شوم ارتباط قطع نشده که صدایش بلند شد.

_دارم میرم توی خونه، کاری نداری؟

مغموم لب برچیدم و سرجایم ایستادم و با لحنی گله مند گفتم:

_از من ناراحتی؟

_نباید باشم!

_من چه گ*ن*ا*هی دارم آخه؟

_گفته بودم خوشم نمیاد تا وقتی خونه پدرتی چیزی برام بخری! گفتم یا نگفتم؟

بغض به گلویم چنگ زد، این تندی‌اش به مزاجم خوش نیامد!

_تولدت بود، دلم می‌خواست واست چیزی بخرم، می‌خواستم خاطره بسازیم با هم.

نفس‌های پر حرصش پیچید، مطمئن بودم طبق عادتش باز هم دست بر ته ریشش می،کشد تا کمی به اعصاب آشفته‌اش نظم و آرامش دهد.

_خاطره ساز شد، اونم چه خاطره‌ای!

پاهای سست شده‌ام را به سمت تخت کشاندم، روی زمین نشستم، پاهایم را در شکم جمع کردم و تکیه بر تخت زدم.

_بخاطر حرفای بابام معذرت می خوام.

صدای کنترل شده‌اش، باز هم اندکی بلندتر از حد معمول بود!

_هیچ وقت، هیچ وقت بخاطر پدر و مادرت، از کسی عذر خواهی نکن؛ حتی اگه اشتباه از اون‌ها باشه!

پر حرص مشت بر زمین کوبیدم.

_پس چرا ناراحتی؟ من چیکار کنم با بابام؟ یک راهی پیش روم بذار، خسته شدم اَه!

آهسته غرید:

_صد بار نگفتم نگو اَه؟ مگه نگفتم این عادتت رو از سرت بنداز؟

چشمانم را در کاسه چرخاندم و با دهانی کج، بی صدا ادایش را در آوردم.

_چشم قربان، حالا اجازه هست من حرفم رو بزنم؟

آرام شده بود، لحن صدایش ملایمتش را به خوبی نشان می‌داد.

_بگو، می‌شنوم!

نفسی گرفتم و با مِن و مِ‍ن و کندن پوست انگشت سبابه‌ام، دل به دریا زدم برای گفتن حرفم:

_اوم خب چیزه... داییم گفت، گفت بهش زنگ بزنی.

چند ثانیه‌ای سکوت شد و بعد صدای پر بهتش بود که گوشم را نوازش کرد.

_زنگ بزنم؟ به داییت؟ مطمئنی حالت خوبه؟

از روی زمین بلند شدم و خودم را روی تخت پرت کردم و به سفیدی سقف چشم دوختم.

_توی این وضعیت به من میاد شوخی کنم؟

صدایش نگران شد.

_رفتین خونه بابات چیزی گفت؟ اتفاقی افتاد؟

خنده‌ام گرفت، ده دقیقه بود که حرف می‌زدیم، الان یادش آمده سؤال بپرسد. خنده‌ام را فرو خوردم و برای اذیت کردنش لحن دلخوری به صدایم دادم:

_با بابا دعوام شد، از خونه زدم بیرون، اومدم خونه دایی؛ تو هم که اصلا عین خیالت نبود نگفتی یه زنگ بزنی!

عکس‌العملش را می‌دانستم، باز هم دندان می‌سایید و از لابه‌لای دندان‌هایش می‌غرید تا بی‌طفره رفتن جواب سؤالش را بدهم، همان طور هم شد؛ آهسته غرید:

_افسون دقیق بگو چی‌شد؟

سر خوش از توجه‌اش غلتی روی تخت زدم و شروع کردم به تعریف تمام ماجرا.

**********

دوشادوش پدرم از خانه خارج شدم.

هنوز هم تردید داشتم، هنوز هم پاهای لرزانم جانی برای قدم برداشتن نداشتند!

داخل ماشین نشستم، سرم را به پشتی صندلی تکیه دادم و چشمانم را بستم.

صدایش در سرم به دوران افتاد، چشمان پر اشک و حال پریشانش بر صفحه سینمای ذهنم به نمایش در آمدند و بغض صدایش همچون خنجری بر قلبم فرو رفت!

_یک دلیل بیار، یک دلیل قانع کننده؛ قانعم کن افسون!

با فریادش چشمانم را باز کردم، نه اینکه ترسیده باشم، فریادش آنقدر جگر سوز بود که باز هم با یاد آوری‌اش، لرزه بر اندامم افتاد و اشک‌هایم جاری شد.

دلیل داشتم، دلیلی که قانع کننده بود، لااقل برای من!

برای منی که نفس‌هایم به نفس‌هایش بند بود، سخت است در هوایی که عطر نفس هایش نیست، گدایی کمی اکسیژن کنم!

سخت است دلیل داشته باشم اما نتوانم بر زبان بیاورم!

سخت است هجوم درد‌ها بر گلویم فشار بیاورند اما نتوانم لب از لب باز کنم برای شکایت، برای درد و دل کردن!

ماشین که ترمز کرد به سختی سر پایین انداخته‌ام را بلند کردم.

ترسیدم دستم را به سمت در حرکت دهم، ترسیدم از ماشین خارج شوم؛ اما وای به حال دل، وقتی نمی خواهی، همه چیز دست به دست هم می‌دهند تا تو را به سمت چاه نابودی‌ات هول دهند!

در سمت شاگرد باز شد و صدای پدرم بلند:

_بیا پایین، منتظر چی هستی؟

از ماشین خارج شدم، پاهایم می‌لرزند، گویا وزنه‌ای بر دوشم گذاشته‌اند و پاهای بی‌جانم، توان قدم از قدم برداشتن را ندارند!

به اطراف نگاه کردم اما ندیدمش، آرزو کردم نیاید، هرگز نیاید؛ اینجا و در این مکان نیاید. هستی‌ام را به آتش نکشد!

زندگی‌ام را از من نگیرد! خودش را از من دریغ نکند!

_صبر کن همینجا، هرجا باشه باید الانا پیداش بشه!

دلم پیچ خورد، بغضم حالم را بدتر کرد و وزنه سنگین روی دوشم، شانه‌هایم را خم‌تر.

چشم بر هم گذاشتم و در سر و صدای ماشین‌ها به خدا پناه بردم و ذکر گویان التماسش کردم.

با صدای بی روحش چشم باز کردم. دمی عمیق گرفتم و عطر خوش تنش را حریصانه بلعیدم.

_سلام.