رمان زاده تاريكي به قلم ldkh

سرش رو تكون داد و داخل چادر رفت. سلنا با قدرداني نگام كرد و گفت :
ــ خيلي ازت ممنونم كه نگفتي، وگرنه اين جولياي بي جنبه تا اخرش روي اعصابم راه مي رفت.
دستش رو گرفتم و گفتم :
ــ قابلي نداشت، ولي ترس تو هم بي مورد بود!
سرش رو پايين انداخت كه موهاي بلوندش صوتش رو پوشوند. دوباره سرش رو بالا اوردو گفت :
ــ اخه نمي دونم چرا... خيلي از جن مي ترسم!ميشه به كسي نگي؟
من خنديدم و گفتم :
ــ معلومه كه نميگم... چه دليلي داره كه برم بگم؟
سلنا نفس آسوده اي كشيد و گفت:
ــ اخه خيلي ها توي دبيرستان اذيتم مي كردن، ديگه نمي خوام براي دانشگاهم همچين اتفاقي بيافته.
بهش لبخند زدم.مي تونستم دركش كنم ، چون منم وقتي توي دبيرستان بودم به خاطر اينكه پدر و مادرم مرده بودند خيلي مسخره ام مي كردن، ولي من جلوشون در ميومدم و نمي ذاشتم بيشتر از اين توي زندگيم فضولي كنن، ولي سلنا اين روحيه جنگيدن رو نداشت، به خاطر همين هم از ترس هاش رو به هیچکس نمي گفت.
باهم داخل چادر رفتیم و نشستيم. رو به كتي گفتم :
ــ چي مي گفتين؟
اليس: داشتيم درباره چيزاي تخيلي صحبت مي كرديم.
ابروهام رو بالا انداختم و گفتم :
ــ منظورت چيزاي مزخرفه ديگه؟
اليس: به نظرت جن مزخرفه؟
گوشيم رو از توي جيبم دراوردم و همين طور كه داشتم جيميلم رو چك مي كردم، گفتم:
ــ از نظر من آره، وقتي چيزي رو باچشمات نديدي يعني چيز بي خوديه.
جوليا: شايد خون اشام و گرگينه ها واقعيت نداشته باشن، ولي فرشته ها، شياطين و اجنه قطعا واقعيت دارن.
ناليدم:
ــ خداي من... تو واقعا ساده اي جوليا!
جوليا: ولي اجنه ها وجود دارن اين رو بهت ثابت مي كنم!
پوفي كشيدم و گوشيم رو توي جيبم گذاشتم. حاضر بودم از درخت به پایین پرت بشم تا بتونم ثابت كنم همچين موجودات ماورائي وجود نداشتن، ندارن و نخواهند داشت! منتها نميدونم چرا انسان ها اينقدر اي كيو شون پايينه كه اين چرنديات رو باور مي كنن، به هر حال نميشه كاري كرد.
رو به بچه ها گفتم :
ــ بچه ها پاشين بريم بيرون يه عكسي چيزي بگيریم، ناسلامتي اومديم جنگل ها!
همه موافقت كردن.همه ی بچه ها به جزء سلنا بیرون رفتن، بهش نگاه كردم؛ توي چشم هاي درشت قهوه ايش ترس رو می شد حس كرد. رو بهش گفتم :
ــ از چي مي ترسي؟ اينا چيزي جزء مزخرفات نبودن، بي خود ذهنت رو درگير اين چيزا نكن.
سلنا با چشمايي كه توش ترس موج مي زد خيره به چشمام گفت:
ــ هر كاري مي كنم ولي نميشه، ناخود آگاه ذهنم ميره طرفشون.
توي دلم به ترسو بودنش اعتراف كردم. رو بهش مطمئن گفتم :
ــ نگران نباش فقط همراه من راه بيا همين، اين كه ديگه ترسي نداره؟
سلنا مشتش رو به بازوم زد و گفت :
ــ ديگه اينقدر ها هم ترسو نيستم!
ــ پس پاشو بريم كه الان دوباره ميافتن روي سرمون!
با هم ديگه توي جنگل رفتیم، صداي پرنده ها فضا رو قشنگ تر مي كرد، مخصوصاً با بودن برگاي زرد و قرمز زير پامون و له شدنشون فضا رويايي تر مي شد. هميشه از له شدن برگ ها حس خوبي داشتم، نمي دونم چرا هم لذت بخش بود هم احساس مي كردم كه دارم دشمنام رو زير پام خوردشون مي كنم، كه خيلي بيشتر باعث لذت مي شد!باصداي سلنا از فكر برگ ها بيرون اومدم :
ــ هي اونجا رو چه قشنگه!بريم يه عكس بگيريم.
به صحنه رو به روم نگاه كردم، واقعاً زيبا بود!گوشيم رو از توي جيبم در اوردم و توي دوربين رفتم. به سلنا گفتم :
ــ بدو بريم يه سلفي بگيريم.
باهم راه افتاديم، بالاي يه سنگ خيلي بزرگ رفتیم. با دستامون كمر هم ديگه رو گرفتیم.
ــ تا سه مي شمرم
ــ باشه... فقط ارتيميس يه وقت نيافتيم؟
باخنده گفتم :
ــ فوقش كارمون می کشه به بيمارستان.
با دستش يه نيشگون ازم گرفت.
ــ اووچ!چيكار مي كني؟اخ.. دردم گرفت!
سلنا: تا تو باشي من رو اذيت نكني!حالا بشمر.
نه مثل اينكه اينقدر هام کم رو نبود!
ــ 1...2...3!
ــ‌ چيليك!
عكس گرفته شد. باهم پايين اومدیم كه سر و كله اون سه تا پيدا شد.
كتي: شما كجا بودين؟
سلنا:
ــ داشتيم باهم سلفي مي گرفتيم، مشكليه؟
اليس: خب با ما مي اومدين ديگه!
دست به سينه گفتم :
ــ اونجوري كه شما گازش رو گرفتين، كانگورو هم به پاتون نمي رسيد، چه برسه به ما!
جوليا: خيلي خب حداقل الان بگيريم.
كتي: بريم اونجا، خيلي قشنگه!