از فضای شلوغ و پر از درد بیمارستان بیزار بود . انگار از در ودیوارش هم صدای ناله می آمد !
منشی صدا زد : شماره ی بیست و پنج ..
برای اطمینان به شماره ی روی برگه نگاهی انداخت ، شماره شان 27 بود ....
لبه ی پاکت ام آر آی را روی پایش گذاشت . با هزار بدبختی توانسته بودند جواب ام آر آی را از پرستاری بگیرند . تا ثابت کنند پدرش بیمار همان بیمارستان است و نوبت قبلی ویزیت نمی خواهد .!
خانم کنار دستی اش مثل نوار ، یک روند حرف میزد . از حاذق بودن آقای دکتر گرفته تا اثرات فیزیوتراپی بعد از عمل و جایگزین کردن عمل با حجامت و بادکش !
نمی دانست این همه حرف را از کجا می آورد ؟! دلش میخواست خم شود ، روسری اش را از سرش بکشد و در دهانش فرو کند ! کاش میتوانست ......
مادرش از کنارش برخاست تا با منیر خانم همسایه ی بغلی شان تماس بگیرد و سفارش کند مجید که از مدرسه آمد کلید را تحویلش بدهد .
منشی بد اخلاق فریاد زد شماره ی :بیست و هفت .. از جا جهید و مادرش را صدا زد مامان بیا ، بیا نوبتمون شد ...
دکتر سرسری عکس های ام آر آی و سی تی اسکن را نگاهی انداخت و بدون اینکه داخل پاکت بگذارد روی میز به سمت مادرش هل دادشان !
- همون که سری قبل گفتم حاج خانوم ... کشکک زانو خورد شده ... باید عمل شه ...نامه شو مینویسم . تو اولین فرصت بره اتاق
- عمل....
مادرش که سعی میکرد لرزش صدایش را با آرام صحبت کردن مخفی کند ، پرسید :
- همین جا عمل میشه ؟ خودتون عمل میکنید ؟
- بله میشه همین بیمارستان هم عمل بشه ... در مورد جراحیشون هم ... اگه بخواین من عمل رو انجام بدم ، شماره حساب میدم بهتون یه مبلغی به حسابم ریخته بشه ...بعد عمل انجام میشه ایشالله ...
هر دویشان ناخود آگه برگشتند و بهم نگاه کردند . رعنا فکر کرد : ((هنوز تو جور کردن اون شش میلیون تومن موندیم ! خرج بیمارستان فراهم نشده ! این دیگه چی میگه ؟! ))
دکتر که مکث آنها را قضاوت کرده بود ، گفت :
- البته هستند همکارایی که با تعرفه ی معمول بیمه کار میکنن ... در هر حال من نظر تشخیصمو توی پرونده نوشتم ... به سلامت .
رعنا بلافاصله بلند شد . عصبانی بود . این دیگه چه مدلش بود ؟! ولی مادرش با سماجت همچنان به صندلی چسبیده بود و قصد برخاستن نداشت !
- ببخشید آقای دکتر ... ما میخوایم خودتون عملش کنید. میشه به ما یه تخفیفی بدبد ؟
دکتر گوشی همراهش را روی میز گذاشت و سرش را بلند کرد و جواب داد :
- ببین مادر جان .. شیوه ی کار من اینه !واسه کار خوب و دقیقی که انجام میدم ارزش قائلم !شرایط رو هم بهتون گفتم ... دیگه تصمیم با خودتونه . اما اگه تصمیم گرفتین کس دیگه ای عملش رو انجام بده ، ناچار میرید تو نوبت و عمل همسرتون احتمالا عقب بیوفته ... که این اصلا خوب نیست !
- باشه آقای دکتر .. خودتون عملش کنید ... ولی بابت اون تخفیفی که عرض کردم خدمتتون ....
دیگر نتوانست ادامه بدهد . خجالت میکشید ، سر سلامتی شوهرش با دکترش چک و چانه بزند ! و مستاصل به دهان دکتر چشم دوخت ..
ملاقات با دکتر آنقدر فرسوده شان کرده بود که دیگر برای رسیدن ساعت ملاقات و عیادت کردن از پدرش صبر نکردند . مادرش داشت از پای می افتاد .
کاش می توانست به جای چپیدن داخل این اتوبوس شلوغ ، دربستی بگیرد تا هر چه زودتر به خانه برسند . دکتر برای چهار روز دیگر وقت عمل داده بود . و نگرانی ها مثل یک لشگر مورچه به درون سرش هجوم برده بودند روی مغزش راه میرفتند ...1 نمی دانست مادرش چطور میخواهد ظرف چهار روز هشت میلیون فراهم کند !
- مامان ...
مادر بی حواس برگشت و نگاهش کرد ..
- میخوای چیکار کنی ؟؟
- چی رو ؟
- پولو دیگه ..
- عصری میرم طلاها رو میفروشم
- بقیش چی ؟
- فردا میرم دفتر آقای ناصری ، بلکه وامی چیزی بده بهمون
- یعنی میده ؟
- نمی دونم ... ایشالله ..
- به عمه ها زنگ نمیزنی ؟
- اونا هنوز سر خونه و انحصار وراثت نکردن بابات دلخورن ... جدا از این ، اونا هم زن خونه ی مردن ! برم بهشون چی بگم ؟
- پس تا چهار روز دیگه باید به امید معجزه باشیم ؟
- خدا بزرگه درست میشه ...!
چهار روز بعد پدرش عمل شد . طلاهایشان فروخته شد و همین طور فرش دستباف یادگار پدربزرگش ! مادرش از هرکسی می توانست قرض کرد .
از همسایه ها گرفته تا همکارها و دوستهای پدرش. حتی به عمه ها یش هم زنگ زدند . ولی جز ناله و نفرین و حرف از تقاص و جزای مال مردم خوردی ، چیزی عایدشان نشد
پدر را زرد و زار و نیمه هوشیار روی تخت متحرک از ریکاوری بیرون اوردند و به سمت بخش عمومی مردان بردند . همراهش رفتند و با خواهش و تمنا چند دقیقه ای کنارش در بخش مردان ماندند.
اجازه ی حضور همراه غیر آقا در بخش را نداند. مگر اینکه اتاق خصوصی می گرفتند .مادر هر چه التماس کرد که اجازه بدهند تا خودش بماند نشد که نشد.
و بالاخره در ساعت ملاقات ، آقا مرتضی همکار پدرش که برای عیادت آمده بود وقتی سرگردانی آنها را دید ، قبول کرد که آن شب را کنار همکارش بماند .
و آنها دم غروب ، وقتی دیگر هوا کم کم داشت روبه تاریکی میرفت با تنی کوفته و چشمانی بی فروغ که دیگر اشکی هم برای ریختن نداشت ، به خانه برگشتند .
بازگشت پدر با پای تا ران در گچ ، همزمان شد با شروع انتحانات نهایی رعنا . برخلاف تمام سال های تحصیلش ، دیگر از شروع فصل امتحانات نمی ترسید و حتی نگران هم نبود ! روزهایی که پشت سر گذاشته بودند آنقدر تلخ و سرد سخت بود که در مقابل آن روزها، روزهای پیش رویش و نگرانی برای امتحانات ، مضحک به نظر میرسید .
حتی دیگر به کنکور هم فکر نمیکرد . فقط میخواست امتحانات را بدهد و فقط برای خلاص شدن از شرشان برای همیشه ،قبول شود . و همین تنها انگیز ه اش شد تا به اجبار سرش را در کتابها فرو کند درس بخواند ....
کتاب را بست و دراز کشید . کمرش درد میکرد . همین طور دلش . دستانش را مشت کرد و زیر کمرش گذاشت . دو ، سه روز پیش از مادرش کمی پول گرفته بود . فکرکرد چیزی از پول مانده ؟؟
باید یک سر تا داروخانه میرفت ! خوب گوش کرد ببیند صدای مجید می آید یا نه ! حوصله ی بیرون رفتن را نداشت . میتوانست مجید را بفرستد .
صدای مجید و غرغر های مادرش به گوش می رسید . انگار مجید خان طبق معمول صدای آن تلویزیون کوفتی را زیاد کرده بود و پدر بیچاره را خواب زده !
دلش پرای پدرش می سوخت . خیلی درد داشت . به غیر از موقع هایی که به ضرب و زور قرص میخوابید . مدام داشت آه و ناله میکرد
و درد میکشید ..
و بعد از هر بار مراجعه به دکتر و شرح حال پدرش ، میشنیدند که : (( عادیه ... به مرور خوب میشه ..))
در این اوضاع واحوال افتضاح ، دیروز هم اقا مرتضی همکار پدرش که مثلا برای عیادت آمده بود ، خبر آورد که چای پدرش در پروژه ی ساختمانی پر شده است ، و بعد از بهبودی هم امیدی به برگشتن پدرش به کار سابقش نیست . آقا مرتضی میگفت بهتر است برای گرفتن بیمه ی بیکاری اقدام کنند .
مادر بیچاره اش باید از فردا دوباره در به در اداره ی بیمه میشد ! فکر کرد کاش این بار نتیجه ای هم داشته باشد ....
چشمانش کم کم داشت گرم میشد که مادر آرام با پنجه ی پا تکانش داد .
- پاشو ... پاشو بهت میگم . من از اون موقع تا حالا صدات نزدم گفتم خانوم داره درس میخونه ! پاشو بور تو حموم لباسارو آب بکش ....
دیگر مثل سابق نسبت به غر غر ها و دستورات مادرش موضع نمی گرفت . حتی گاهی به مادرش حق میداد . فقط همان توالت بردن و آوردن پدر برایش کمر شکن بود ..
بی حس وحال بلند شد و نشست .
منشی صدا زد : شماره ی بیست و پنج ..
برای اطمینان به شماره ی روی برگه نگاهی انداخت ، شماره شان 27 بود ....
لبه ی پاکت ام آر آی را روی پایش گذاشت . با هزار بدبختی توانسته بودند جواب ام آر آی را از پرستاری بگیرند . تا ثابت کنند پدرش بیمار همان بیمارستان است و نوبت قبلی ویزیت نمی خواهد .!
خانم کنار دستی اش مثل نوار ، یک روند حرف میزد . از حاذق بودن آقای دکتر گرفته تا اثرات فیزیوتراپی بعد از عمل و جایگزین کردن عمل با حجامت و بادکش !
نمی دانست این همه حرف را از کجا می آورد ؟! دلش میخواست خم شود ، روسری اش را از سرش بکشد و در دهانش فرو کند ! کاش میتوانست ......
مادرش از کنارش برخاست تا با منیر خانم همسایه ی بغلی شان تماس بگیرد و سفارش کند مجید که از مدرسه آمد کلید را تحویلش بدهد .
منشی بد اخلاق فریاد زد شماره ی :بیست و هفت .. از جا جهید و مادرش را صدا زد مامان بیا ، بیا نوبتمون شد ...
دکتر سرسری عکس های ام آر آی و سی تی اسکن را نگاهی انداخت و بدون اینکه داخل پاکت بگذارد روی میز به سمت مادرش هل دادشان !
- همون که سری قبل گفتم حاج خانوم ... کشکک زانو خورد شده ... باید عمل شه ...نامه شو مینویسم . تو اولین فرصت بره اتاق
- عمل....
مادرش که سعی میکرد لرزش صدایش را با آرام صحبت کردن مخفی کند ، پرسید :
- همین جا عمل میشه ؟ خودتون عمل میکنید ؟
- بله میشه همین بیمارستان هم عمل بشه ... در مورد جراحیشون هم ... اگه بخواین من عمل رو انجام بدم ، شماره حساب میدم بهتون یه مبلغی به حسابم ریخته بشه ...بعد عمل انجام میشه ایشالله ...
هر دویشان ناخود آگه برگشتند و بهم نگاه کردند . رعنا فکر کرد : ((هنوز تو جور کردن اون شش میلیون تومن موندیم ! خرج بیمارستان فراهم نشده ! این دیگه چی میگه ؟! ))
دکتر که مکث آنها را قضاوت کرده بود ، گفت :
- البته هستند همکارایی که با تعرفه ی معمول بیمه کار میکنن ... در هر حال من نظر تشخیصمو توی پرونده نوشتم ... به سلامت .
رعنا بلافاصله بلند شد . عصبانی بود . این دیگه چه مدلش بود ؟! ولی مادرش با سماجت همچنان به صندلی چسبیده بود و قصد برخاستن نداشت !
- ببخشید آقای دکتر ... ما میخوایم خودتون عملش کنید. میشه به ما یه تخفیفی بدبد ؟
دکتر گوشی همراهش را روی میز گذاشت و سرش را بلند کرد و جواب داد :
- ببین مادر جان .. شیوه ی کار من اینه !واسه کار خوب و دقیقی که انجام میدم ارزش قائلم !شرایط رو هم بهتون گفتم ... دیگه تصمیم با خودتونه . اما اگه تصمیم گرفتین کس دیگه ای عملش رو انجام بده ، ناچار میرید تو نوبت و عمل همسرتون احتمالا عقب بیوفته ... که این اصلا خوب نیست !
- باشه آقای دکتر .. خودتون عملش کنید ... ولی بابت اون تخفیفی که عرض کردم خدمتتون ....
دیگر نتوانست ادامه بدهد . خجالت میکشید ، سر سلامتی شوهرش با دکترش چک و چانه بزند ! و مستاصل به دهان دکتر چشم دوخت ..
ملاقات با دکتر آنقدر فرسوده شان کرده بود که دیگر برای رسیدن ساعت ملاقات و عیادت کردن از پدرش صبر نکردند . مادرش داشت از پای می افتاد .
کاش می توانست به جای چپیدن داخل این اتوبوس شلوغ ، دربستی بگیرد تا هر چه زودتر به خانه برسند . دکتر برای چهار روز دیگر وقت عمل داده بود . و نگرانی ها مثل یک لشگر مورچه به درون سرش هجوم برده بودند روی مغزش راه میرفتند ...1 نمی دانست مادرش چطور میخواهد ظرف چهار روز هشت میلیون فراهم کند !
- مامان ...
مادر بی حواس برگشت و نگاهش کرد ..
- میخوای چیکار کنی ؟؟
- چی رو ؟
- پولو دیگه ..
- عصری میرم طلاها رو میفروشم
- بقیش چی ؟
- فردا میرم دفتر آقای ناصری ، بلکه وامی چیزی بده بهمون
- یعنی میده ؟
- نمی دونم ... ایشالله ..
- به عمه ها زنگ نمیزنی ؟
- اونا هنوز سر خونه و انحصار وراثت نکردن بابات دلخورن ... جدا از این ، اونا هم زن خونه ی مردن ! برم بهشون چی بگم ؟
- پس تا چهار روز دیگه باید به امید معجزه باشیم ؟
- خدا بزرگه درست میشه ...!
چهار روز بعد پدرش عمل شد . طلاهایشان فروخته شد و همین طور فرش دستباف یادگار پدربزرگش ! مادرش از هرکسی می توانست قرض کرد .
از همسایه ها گرفته تا همکارها و دوستهای پدرش. حتی به عمه ها یش هم زنگ زدند . ولی جز ناله و نفرین و حرف از تقاص و جزای مال مردم خوردی ، چیزی عایدشان نشد
پدر را زرد و زار و نیمه هوشیار روی تخت متحرک از ریکاوری بیرون اوردند و به سمت بخش عمومی مردان بردند . همراهش رفتند و با خواهش و تمنا چند دقیقه ای کنارش در بخش مردان ماندند.
اجازه ی حضور همراه غیر آقا در بخش را نداند. مگر اینکه اتاق خصوصی می گرفتند .مادر هر چه التماس کرد که اجازه بدهند تا خودش بماند نشد که نشد.
و بالاخره در ساعت ملاقات ، آقا مرتضی همکار پدرش که برای عیادت آمده بود وقتی سرگردانی آنها را دید ، قبول کرد که آن شب را کنار همکارش بماند .
و آنها دم غروب ، وقتی دیگر هوا کم کم داشت روبه تاریکی میرفت با تنی کوفته و چشمانی بی فروغ که دیگر اشکی هم برای ریختن نداشت ، به خانه برگشتند .
بازگشت پدر با پای تا ران در گچ ، همزمان شد با شروع انتحانات نهایی رعنا . برخلاف تمام سال های تحصیلش ، دیگر از شروع فصل امتحانات نمی ترسید و حتی نگران هم نبود ! روزهایی که پشت سر گذاشته بودند آنقدر تلخ و سرد سخت بود که در مقابل آن روزها، روزهای پیش رویش و نگرانی برای امتحانات ، مضحک به نظر میرسید .
حتی دیگر به کنکور هم فکر نمیکرد . فقط میخواست امتحانات را بدهد و فقط برای خلاص شدن از شرشان برای همیشه ،قبول شود . و همین تنها انگیز ه اش شد تا به اجبار سرش را در کتابها فرو کند درس بخواند ....
کتاب را بست و دراز کشید . کمرش درد میکرد . همین طور دلش . دستانش را مشت کرد و زیر کمرش گذاشت . دو ، سه روز پیش از مادرش کمی پول گرفته بود . فکرکرد چیزی از پول مانده ؟؟
باید یک سر تا داروخانه میرفت ! خوب گوش کرد ببیند صدای مجید می آید یا نه ! حوصله ی بیرون رفتن را نداشت . میتوانست مجید را بفرستد .
صدای مجید و غرغر های مادرش به گوش می رسید . انگار مجید خان طبق معمول صدای آن تلویزیون کوفتی را زیاد کرده بود و پدر بیچاره را خواب زده !
دلش پرای پدرش می سوخت . خیلی درد داشت . به غیر از موقع هایی که به ضرب و زور قرص میخوابید . مدام داشت آه و ناله میکرد
و درد میکشید ..
و بعد از هر بار مراجعه به دکتر و شرح حال پدرش ، میشنیدند که : (( عادیه ... به مرور خوب میشه ..))
در این اوضاع واحوال افتضاح ، دیروز هم اقا مرتضی همکار پدرش که مثلا برای عیادت آمده بود ، خبر آورد که چای پدرش در پروژه ی ساختمانی پر شده است ، و بعد از بهبودی هم امیدی به برگشتن پدرش به کار سابقش نیست . آقا مرتضی میگفت بهتر است برای گرفتن بیمه ی بیکاری اقدام کنند .
مادر بیچاره اش باید از فردا دوباره در به در اداره ی بیمه میشد ! فکر کرد کاش این بار نتیجه ای هم داشته باشد ....
چشمانش کم کم داشت گرم میشد که مادر آرام با پنجه ی پا تکانش داد .
- پاشو ... پاشو بهت میگم . من از اون موقع تا حالا صدات نزدم گفتم خانوم داره درس میخونه ! پاشو بور تو حموم لباسارو آب بکش ....
دیگر مثل سابق نسبت به غر غر ها و دستورات مادرش موضع نمی گرفت . حتی گاهی به مادرش حق میداد . فقط همان توالت بردن و آوردن پدر برایش کمر شکن بود ..
بی حس وحال بلند شد و نشست .
زهرا
۴۲ ساله 00خیلی خوب بود و در عین سادگی جذاب بود