رمان سقوط به آسمان به قلم t.noorbakhsh

ژانر : #اجتماعی

خلاصه :

قصه‌ی ما قصه‌ی زندگی رعناست. رعنا قراره مثل همه‌ی ما با حقیقت زندگی مواجه بشه. قراره مصائب ابدیدش کنه. قراره به او عشق ورزیده بشه،

عاشق بشه...

می‌خوایم در سقوط به آسمان در کنار کسی شاید مثل خودمون زندگی کنیم. رعنا شاید یکی باشه مثل تک تک‌تک ما و شاید شبیه به کسی که می‌شناسیم.

اون قرار نیست زندگی خارق‌العاده و رویایی‌ای داشته باشه اون در مواجهه با زندگی لطمه می‌خوره، زخم می‌خوره. میخنده و گریه می‌کنه و عاقبت بزرگ میشه....

به نام خداوند خالق قلم

و بالاخره بعد از کمی خوش و بش به آن قسمت ترسناک ما جرا رسیدند که با اجازه ، جوونا چند کلمه با هم صحبت کنند .....

بلند شد و مردد به درِ بین دو اتاق که اتاق کوچیکه رو از اتاق بزرگه جدا میکرد چشم دوخت .مادرش سریع بلند شد . لنگه ی در وسط را باز کرد و تعارف کرد

- بفرمایید .... بفرمایید داخل این اتاق ...

ناچار به سمت اتاق رفت و وارد شد . صدای بسته شدن در بلند شد و در ادامه صدای صاف کردن سینه ی مرد جوان ...

گوشه ی اتاق و در دورترین نقطه ی ممکن نشست .

هیجان زده بود و کمی نا آرام . حس میکرد دخترک نگران است ! یا مضطرب ! یا نا راضی....نمیدانست ، شاید هم خیال میکرد . فکر کرد :

- خب ، عجیب نیست ...

لبخند زد و به دختر که سرش پایین بود بی محاباتر نگاه کرد و دوباره سینه اش را صاف کرد . باید سر صحبت را باز میکرد .پس گفت :

- چقدر دور نشستین ؟ میشه بیاین نزدیکتر ؟!

رعنا بی اراده سرش را بلند کرد و نگاهش توسط نگاه خیره ی محمد رضا شکار شد . چند ثانیه همانطور بلاتکلیف و گیج نگاه کرد و عاقبت جواب داد :

- ممنون ... راحتم !

محمد رضا فکر کرد : صداش هم قشنگه .... ولی انگار قصد حرف زدن نداره.. !!

سعی کرد مهربان لبخند بزند . کمی جابه جا شد و راحت تر نشست . رعنا حرکاتش را زیر چشمی می پایید .

- خب .... اممم .... حال شما خوبه ؟! (و بلافاصله از چیزی که گفت پشیمان شد . فکر کرد ، عجب شروع مسخره ای ! )

رعنا باز هم سربلند کرد و متعجب نگاهش کرد و گفت : ممنون ....

- محمد رضا پرتویی ام ، 26 سالمه ... فوق دیپلم صنایع چوب دارم . با مادرم زندگی میکنم . پدرم 7 سال پیش فوت شدن .

چهارتا خواهر دارم . کارم بی ربط به رشته ی تحصیلی نیست . مغازه ی طراحی داخلی و کابینت سازی دارم ...

رنگ نگاه رعنا عوض شد و دقیق تر و موشکافانه تر خیره اش شد . و بعد از کمی ، انگار مرد جوان را شناخت . ولی همچنان ساکت ماند .

و دوباره او بود که سکوت را شکست : شما چیزی نمی گید ؟ خیلی ساکت نشستین ....

- حرف خاصی ندارم ...چیز قابل عرضی نیست !

- از خودتون نمیگید ؟

- نمیدونم چی باید بگم ؟

- امسال دیپلم می گیرید ؟ درسته ؟

- بله ..

- رشتتون چیه ؟

- انسانی

- آهان ... من ریاضی خوندم ...

- بله ...

تقه ایی به در خورد و در باز شد . مادر رعنا بود که با سینی چای و ظرف شکلات وارد شد . مشتاق لبخند زد . چای تعارفشان کرد و همانطور با لبخند خارج شد !

فنجان چای را در دستش گرفت و کف دستش را به بدنه ی داغ فنجان چسباند . چه مخمصه ای شده بود . حس میکرد دارد با شکنجه ، از رعنا اعتراف میگیرد !

- شنیدم که قصد دارید کنکور بدین ؟؟

- بله ..

- چه خوب .. چی مد نظرتونه ؟

- تصمیم خاصی ندارم !

- درسته ...

کلافه شده بود . دلش را به دریا زد و پرسید :

- رعنا خانوم ، شما با این خواستگاری موافق نبودید ؟ همین طوره ؟؟

دخترک غافل گیر از سوال رک و پوست کنده ی او ، برای چند ثانیه فقط نگاهش کرد .محمد رضا ادامه داد :

- چرا ؟؟

- بله ، درسته .. من مخالفم ...

- چرا ؟؟

- دلایلش زیاده ...

- میشه مهمتریناشو بگین ؟؟

- مهمترین دلیلش اینه که ... ( نفس عمیقی کشید و ادامه داد ) فعلا نمی خوام ازدواج کنم ...

- با من ... یا کلا ؟؟

- نخیر ... کلا...

- چرا ؟

- برای خودم دلایلی دارم ...

- با شخص من که مشکلی ندارید ؟ یعنی ، ببخشید اجازه بدید که توضیح بدم . دوس ندارم مسائل برام لا ینحل بمونه . میخوام بپرسم ، دلبستگی ای دارید ؟!

اخم های رعنا در هم رفت و مستقیم نگاهش کرد

- چه سوال بدی ...

- خواهش میکنم سوء تفاهم نشه براتون . فقط خواستم مطمئن شم اگه این ماجرا سرانجامی نداره ، ادامش ندم ..

- نخیر دلبستگی ای ندارم ... ولی بازم این ماجرا سرانجام نداره ....

فکر کرد : خوبه ... کس دیگه ای نیست !

- خب شما منو نمیشناسید .. چطور این همه محکم میگید نه ؟!

- به شخص شما کاری ندارم ... میخوام درس بخونم ...

- یعنی انشالله ... کنکور که دادید و دانشگاه رفتید . میشه امیدوار بود که به ازدواج فکر میکنید ؟...

- برای آیندم برنامه دارم ...

- با ازدواج نمیشه این برنامه ها رو هم دنبال کرد ؟!

- نه نمیشه !

- میتونم ازتون بخوام به من و پیشنهادم برای ازدواج فکر کنید ؟

رعنا چند لحظه برای جواب دادن مکث کرد . از این مرد اصلا خوشش نیامده بود زیادی رک بود و نگاه خیره ای داشت که دستپاچه اش می کرد .و تضاد پوست سبزه و موهای لختش هم اصلا چیز قشنگی نبود . فکر کرد بهتر است تمام شجاعتش را جمع کند و مثل خودش رک جواب دهد .

- ببنینید من نمیخوام بهتون دروغ بگم .. اصلا راضی به این جلسه ی خواستگاری نبودم . من به این زودی نمی خوام ازدواج کنم

... تصمیمتون جدیه ..!؟

محمد رضا عصبی بود . این جوابِ نه قاطعی که رعنا در صورتش کوبیده بود ، خارج از تصورش بود . و اصلا هم حاضر نبود کوتاه بیاید....

- میتونم شماره ی همراهتون رو داشته باشم ؟

رعنا متعجب پرسید : چرا ؟

جوابی نداشت . عجب حرفی زده بود !! سعی کرد درستش کند ...

- خب ... من ... اگه اجازه بدبد ، گاهی ... یعنی بعد کنکور ، باهاتون تماس بگیرم . شاید اون موقع نظرتون برای ازدواج عوض شد !

- من موبایل ندارم ... یعنی مامان داره ، اما استفاده نمی کنه ... اون گاهی دستمه ....

و محمد رضا برای اینکه به رعنا اجازه ی فکر کردن ندهد ... سریع گوشی خودش را از جیبش در اورد و گفت : میشه شماره رو بدبد ؟

- ...... 09 شماره رو وارد کرد و به اسم رعنا ثابت کرد و رعنا هاج و واج به سرعت عمل او خیره بود . فکر کرد : چه غلطی بود کردم ؟ اگه دم به دقیقه مزاحم بشه چی ؟

- ییخشید ... میشه خواهش کنم شماره رو پاک کنید ؟ من نمیدونم کیا گوشی دستمه ...

محمد رضا میان حرفش پرید و گفت : نگران نباشید ... قصد مزاحمت ندارم

- لطفا شماره رو حذف کنید ...

- ببینید ، چون شما گفتید کنکور دارید ... فکر کردم شاید بعد کنکور بشه جدی تر حرف زد ! سوء تفاهم نشه براتون ... مشکلی

پیش نمیاد . فقط میخوام بدون واسطه با خودتون صحبت کنم ...

- نمیدونم چی بگم ! من نظرم عوض نمیشه ...

- شاید عوض شه ! منتظر میمونم ...

سه هفته از آن روز مثلا خواستگاری گذشته بود و او سعی میکرد خیلی عادی نشان دهد که یک جواب نه است دیگر ! چیزی نشده که ! برای خانواده اش حتمی شده بود که ماجرا خاتمه پیدا کرده است . ولی خودش نمیدانست چه مرگش شده است ....

بعد از آن روز دیگر رعنا بین ساعت 12 تا 1 ونیم از آن اتوبوس پیاده نمیشد . از آن خیابان رد نمیشد و از مقابل مغازه نمی گذشت

. دیگر نمی توانست در ساعات خلوتی ظهر ، گاهی خیال پردازی کند که مثلا الان میتوانست به جای مغازه درخانه اش باشد . کنار رعنا ، غذایی خوشمزه و آغوشی گرم داشته باشد. فکر میکرد چه حرفهایی که نمیتوانست بزند ! گاهی درد دل ، گاهی شکایت از کار و درگیری های روزمره .....

دلش ، دلبندش را میخواست دوستش داشت . دوست داشتنی بی انتها و عمیق ...

دلش نوازش کردن و نوازش شدن میخواست . کمی لطافت و مهر میخواست ..

گاهی اوقات سر احساسش داد میکشید که گندت بزنند ! چه مرگت شده است ؟

دیوانه شده ای ؟! جمع کن کاسه کوزه ی عشق و عاشقی را ! فقط همین مانده بود که مجنون بشوی ! این دیگر چه درد بی درمانی بود ! داشتی مثل آدم زندگی ات را میکردی ...

نگاه عصیان گر و زبان نفهمش وقت و بی وقت به سمت آن ایستگاه اتوبوس کذایی میدوید ...

فکر کرد که :

- حالا چرا این دختره ی کله خراب ، دیگه اتوبوس سوار نمیشه ؟! لابد راهشو دور میکنه تا جلوی چش من نیاد ... کاش نگفته بودم مغازه کجاست ... کاش ...

مهدی به همراه جواد نصابشان وارد شدند و او ناراضی از به هم خوردن خلوتش زیر لب سلامی زمزمه کرد و سرش را با فاکتورهایی که یک ساعت بود جلویش پخش و پلا بود ، گرم کرد .

- ممد رضا جون ... لااقل یه خورده این کاغذ رو زیر و رو می کردی ، ما دلمون خوش باشه شما هم بی کار نبودی !

و مهدی نمی دانست که برای محمد رضا چه کاری واجب تر از پرواز پرنده ی خیالش به سوی دلبندش است !

از پشتش رد شد و خودش را روی صندلی گردان کنار محمد رضا انداخت و نیشش را باز کرد . به محمد رضا زل زد و آخیش بلند بالایی گفت .

اما محمد رضا خیال واکنش نشان دادن به لودگی های او را نداشت . فاکتور ها را دسته کرد و روی میز کوبید و داخل کشو پرتشان کرد . و برای اینکه مهدی را موقتا ساکت کند . رو به جواد گفت :آقا جواد ، کار تموم شد ؟!

جواد متعجب از مقابل روشویی گوشه ی مغازه کاملا به سمت او برگشت . آخر تا وقتی مهدیِ آچار فرانسه و همیشه مطلع آن دور و بر بود کسی از او سوالی نمیکرد . مِن مِن کنان جواب داد:

- بله .. تقریبا تموم شده . فردا خرده کاری ها رو انجام میدم و تاج کابینتا رو نصب کنم . دیگه آماده ی تحویله ... آقا مهدی در جریانه ...

و نگاهش را به مهدی دوخت که سرش را در موبایل فرو کرده بود و تند تند تایپ میکرد. مهدی بی حواس سری تکان داد و گفت : آره آره حواسم هست ... حله ...

محمد رضا آرام ، طوری که فقط مهدی بشنود زمزمه کرد : چرا چرت و پت میگی ؟چی حله ؟

و او بدون اینکه سرش را بلند کند گفت :کی چرت و پرت میگه ؟ حله دیگه ...پاراوانا امروز میرسه حله داداش حله ...

محمد رضا همانطور آرام ولی پر حرص گفت :چیه باز ... کیس جدیده ؟!

اینبار دیگر مهدی سرش را از موبایل برداشت و جواب داد : نه بابا، مگه من به سارا خیانت میکنم ! مرتیکه ی بی شعور !!

اشکانه ، امشب خونه ی رفیقش دور هم جمع میشن ..

چشمانش را ریز کرد و ادامه داد :

- الان بگم می یای .. فُش میدی ؟!

فکر کرد اشکان نسبت به بقییه ی رفقای مهدی یک هوا آدم تر بود ! شاید زیاد کثیف کاری نداشتند ! شاید میرفت و چند ساعت را بدون فکر رعنا میگذراند...

بی تفاوت طوری که شاخکهای مهدی را تیز نکند پرسید : جدیدا دلت برای چه رقم فحشی تنگ شده ؟ ! همونو بگو ... اشکان کیه دیگه ؟!

- جدیدا ازت کره خر نشنیدم ، بازم هرجور صلاحه ...

مگر میشد مقابل این اسوه ی لودگی نخندید ؟! لبخند روی لبش آمد . طبق معمول باید در مقابل روی زیاد مهدی تسلیم شد.

پرسید : ساعت چند راه می افتی ؟

چشمان مهدی درخشید و جواب داد : دیگه حدود هفت ، هفت ونیم راه می افتم . مسیر طولانیه ... میای ؟؟

- نیام ؟

- نه فدات شم بیا... چرا نیای ؟ بیا جانم بیا ...فقط برو خونه یه خورده به خودت برس ( همانطور که میگفت براندازش هم میکرد . چشمانش سر تا پایش را برانداز کرد و روی موهایش ثابت ماند .) به این زلفاتم یه ژلی چیزی بزن . عین بچه مدرسه ای ها ریخته تو چشات ! لامصب عین موی گربه س...

دستی به موهایش کشید و کلافه در جواب مهدی گفت : با ژلم حالت نمگیره بی صاحاب !باید برم با نمره چهار بزنم خلاص شم ...

خسته و عصبانی در راهرو را بست و کفشهایش را درآورد و هر لنگه اش را سمتی پرت کرد . کلی پیاده راه امده بود و آن هانیه غرغرو راهم تحمل کرده بود. دو ساعت هم که پشت در مانده بود و معلوم نبود باز این مادر خانمش کجا تشریف برده بودند !حالا چرا آن مجید ورپریده را همراهش برده بود ؟ یادشان نبود که او از مدرسه حبر مرگش را به خانه می آورد و دست بر قضا کلید هم

ندارد !

اگر پسر منیر خانم سر نرسیده بود و از دیوار نپریده بود و در را برایش باز نمیکرد . معلوم نبود تا کی میخواست پشت در بماند ..!

لباسهایش را در آورد و نا مرتب و کج و کله روی چوب لباسی آویزان کرد و در آخر با حرص لگدی نثار میله ی قهوه ایی چوب رختی کرد که از در جیغش به هوا رفت !

- پسره ی هیز عوضی ، مرده شورتو ببرن که راهمو دور کردی! مرتیکه ی نفهم ... آی پام ...

به سمت آشپزخانه رفت تا چیزی برای خوردن پیدا کند . بین راه آشپزخانه ، چشمانش به کشو ی نیمه باز دراور افتاد . طبق عادت همیشگی به سمت کشو رفت تا کامل ببنددش . از در نیمه باز ، کشوهای نیمه بسته و ظرفهای نیمه پر بدش می آمد ! نگاهش به داخل کشو افتاد . دفترچه های بیمه کف کشو پخش و پلا بودند . نگران شد . با تاخیر در کشو را بست . فکر کرد:یعنی مجید دوباره دسته گل به آب داده ؟

در آشپزخانه کمی بی هدف چرخید . سمت سماور رفت و داخلش آب ریخت و روشنش کرد . خبری از غذا روی گاز نبود . یک بسته سبزی که یخش باز و شل و ول شده بود روی سینک بود و کنارش قابلمه ای که مادرش در آن برنج خیسانده بود .

با وجود خستگی و خواب آلودگی اش ترجیح داد برای فرار از نگرانی و دلشوره ای که به جانش افتاده بود، دست به کار پخت غذا شد.

آخرین تکه ی ظرف را شست و زیر سماور را کم کرد و برای خودش یک لیوان چای ریخت . چایش را روی پیشخوان آشپزخانه گذاشت و نوک اگشتش را با آب دهان خیس کرد و به دیواره ی قابلمه زد . صدایی که ایجاد شد باعث شد شعله ی زیر قابلمه را خاموش کند.

در راهرو باز شد وباعث شد با شتاب به سمت خروجی آشپزخانه برود . مادرش ومجید بودند . بلافاصله به دقت سر تا پای مجید را برانداز کرد . به نظر خوب می امد .قلبش با دیدن صورت خیس مادرش ضربان گرفت. ساکت همانجا ایستاد . مغزش قفل شده بود . مادرش بی حواس و آشفته چادرش را گوشه ای پرت کرد و گره ی روسری اش را شل کرد .

مجید زبان دراز هم ساکت و آرام به سمت اتاق کوچیکه رفت . با تلاقی نگاه خیس مادرش با چشمانش از بهت خارج شد . پرسید :

- سلام ، کجا بودین ؟؟

مادرش همنطور که بی حواس دور خودش می چرخید زمزمه کرد : بیمارستان ...

وحشت زده پرسید : بیمارستان چرا ؟

- بابات افتاده ....

- یعنی چی افتاده ؟؟

- سر کار از لبه ی تخته زیر پایی افتاده ... زانوهاش داغون شده ... باید عملش کنن ..

- اِی وااای ...

قطرات درشت اشک صورتش را خیس کردند . قلبش انگار داشت بیخ گوشش میزد . دستش را بالا آورد و جلوی دهانش گرفت .

صدای بلند گریه مادرش از داخل دستشویی زانوهایش را سست کرد و همان جا روی زمین نشست .چقدر زمان گذشته بود و او همانطور دو زانو در چهارچوب آشپزخانه نشسته بود ، نمی دانست ! مجید از کنارش در شد و داخل آشپزخانه شد . پرسید : غذا داریم ؟

بلند شد و به سمت گاز رفت و زیر لب گفت : آره

بی حواس درِ ماهیتابه ی کوکو را برداشت . نوک انگشتانش از داغیِ در سوخت و در ماهیتابه را رها کرد . انگشتانش از درد سوختگی تیر میکشید . در تابه روی سرامیک های کف آشپزخانه افتاده بود و مثل یویو بالا و پایین میپرید ! صدایش روی اعصابش ناخن میکشید. روی زمین نشست و دو دستش را روی در کوبید و نگهش داشت و با عصبانیت جیغ خفه ای زد و این بار خودش در را روی زمین کوبید . صدای فین فین مجید نگاهش را بالا برد . پسرک گوشه ای کز کرده بود و از شدت گریه به سکسکه افتاده بود . آغوشش را باز کرد و مجید را تنگ در آغوش گرفت .

امروز قرار بود دکتر تشخیص نهاییش را بدهد . آنقدر نگران و عصبی بود که ترجیح داد به جای اینکه در کلاس بنشیند و منتظر بماند همراه مادرش به بیمارستان برود .

هفته ای که گذشت برایش مثل یک کابوس بود . زانوی راست پدرش به بدترین شکل آسیب دیده بود . تشخیص پزشک عمل ترمیمی کشکک زانو بود .

روزهایشان مثل زهر مار به کامشان تلخ بود . مادر بیچاره اش از صبح تا غروب می دوید . دنبال کاغذ بازی های ادره بیمه ، دنبال متقاعد کردن کارفرمای پدرش برای تقبل بخشی از هزینه یا پرداخت وامی برای مخارج عمل ، دنبال گرفتن انواعِ نسخه های طویل بیمارستان . سر زدن و التماس کردنهای تمامی ناپذیر در خانه ی دوست و آشنا برای تامین هزینه های سرسام آور....

و ، وای اگر امروز دکتر میگفت زانوهای پدرش عمل میخواهد ، وای ....

داخل راهروی شلوغ کلینیک بیمارستان منتظر نوبت نشسته بودند . پنج شش نفری جلویشان در نوبت بودند . وصدای صحبتشان درباره ی انواع اتفاقات و مصیبت ها مثل وزوز هزاران مگس سمج در گوش رعنا اکو میکرد !

کاش دهانشان را میبستند . کاش دیگر از هیچ کجا ، هیچ صدای به گوشش نمی رسید !

از فضای شلوغ و پر از درد بیمارستان بیزار بود . انگار از در ودیوارش هم صدای ناله می آمد !

منشی صدا زد : شماره ی بیست و پنج ..

برای اطمینان به شماره ی روی برگه نگاهی انداخت ، شماره شان 27 بود ....

لبه ی پاکت ام آر آی را روی پایش گذاشت . با هزار بدبختی توانسته بودند جواب ام آر آی را از پرستاری بگیرند . تا ثابت کنند پدرش بیمار همان بیمارستان است و نوبت قبلی ویزیت نمی خواهد .!

خانم کنار دستی اش مثل نوار ، یک روند حرف میزد . از حاذق بودن آقای دکتر گرفته تا اثرات فیزیوتراپی بعد از عمل و جایگزین کردن عمل با حجامت و بادکش !

نمی دانست این همه حرف را از کجا می آورد ؟! دلش میخواست خم شود ، روسری اش را از سرش بکشد و در دهانش فرو کند ! کاش میتوانست ......

مادرش از کنارش برخاست تا با منیر خانم همسایه ی بغلی شان تماس بگیرد و سفارش کند مجید که از مدرسه آمد کلید را تحویلش بدهد .

منشی بد اخلاق فریاد زد شماره ی :بیست و هفت .. از جا جهید و مادرش را صدا زد مامان بیا ، بیا نوبتمون شد ...

دکتر سرسری عکس های ام آر آی و سی تی اسکن را نگاهی انداخت و بدون اینکه داخل پاکت بگذارد روی میز به سمت مادرش هل دادشان !

- همون که سری قبل گفتم حاج خانوم ... کشکک زانو خورد شده ... باید عمل شه ...نامه شو مینویسم . تو اولین فرصت بره اتاق

- عمل....

مادرش که سعی میکرد لرزش صدایش را با آرام صحبت کردن مخفی کند ، پرسید :

- همین جا عمل میشه ؟ خودتون عمل میکنید ؟

- بله میشه همین بیمارستان هم عمل بشه ... در مورد جراحیشون هم ... اگه بخواین من عمل رو انجام بدم ، شماره حساب میدم بهتون یه مبلغی به حسابم ریخته بشه ...بعد عمل انجام میشه ایشالله ...

هر دویشان ناخود آگه برگشتند و بهم نگاه کردند . رعنا فکر کرد : ((هنوز تو جور کردن اون شش میلیون تومن موندیم ! خرج بیمارستان فراهم نشده ! این دیگه چی میگه ؟! ))

دکتر که مکث آنها را قضاوت کرده بود ، گفت :

- البته هستند همکارایی که با تعرفه ی معمول بیمه کار میکنن ... در هر حال من نظر تشخیصمو توی پرونده نوشتم ... به سلامت .

رعنا بلافاصله بلند شد . عصبانی بود . این دیگه چه مدلش بود ؟! ولی مادرش با سماجت همچنان به صندلی چسبیده بود و قصد برخاستن نداشت !

- ببخشید آقای دکتر ... ما میخوایم خودتون عملش کنید. میشه به ما یه تخفیفی بدبد ؟

دکتر گوشی همراهش را روی میز گذاشت و سرش را بلند کرد و جواب داد :

- ببین مادر جان .. شیوه ی کار من اینه !واسه کار خوب و دقیقی که انجام میدم ارزش قائلم !شرایط رو هم بهتون گفتم ... دیگه تصمیم با خودتونه . اما اگه تصمیم گرفتین کس دیگه ای عملش رو انجام بده ، ناچار میرید تو نوبت و عمل همسرتون احتمالا عقب بیوفته ... که این اصلا خوب نیست !

- باشه آقای دکتر .. خودتون عملش کنید ... ولی بابت اون تخفیفی که عرض کردم خدمتتون ....

دیگر نتوانست ادامه بدهد . خجالت میکشید ، سر سلامتی شوهرش با دکترش چک و چانه بزند ! و مستاصل به دهان دکتر چشم دوخت ..

ملاقات با دکتر آنقدر فرسوده شان کرده بود که دیگر برای رسیدن ساعت ملاقات و عیادت کردن از پدرش صبر نکردند . مادرش داشت از پای می افتاد .

کاش می توانست به جای چپیدن داخل این اتوبوس شلوغ ، دربستی بگیرد تا هر چه زودتر به خانه برسند . دکتر برای چهار روز دیگر وقت عمل داده بود . و نگرانی ها مثل یک لشگر مورچه به درون سرش هجوم برده بودند روی مغزش راه میرفتند ...1 نمی دانست مادرش چطور میخواهد ظرف چهار روز هشت میلیون فراهم کند !

- مامان ...

مادر بی حواس برگشت و نگاهش کرد ..

- میخوای چیکار کنی ؟؟

- چی رو ؟

- پولو دیگه ..

- عصری میرم طلاها رو میفروشم

- بقیش چی ؟

- فردا میرم دفتر آقای ناصری ، بلکه وامی چیزی بده بهمون

- یعنی میده ؟

- نمی دونم ... ایشالله ..

- به عمه ها زنگ نمیزنی ؟

- اونا هنوز سر خونه و انحصار وراثت نکردن بابات دلخورن ... جدا از این ، اونا هم زن خونه ی مردن ! برم بهشون چی بگم ؟

- پس تا چهار روز دیگه باید به امید معجزه باشیم ؟

- خدا بزرگه درست میشه ...!

چهار روز بعد پدرش عمل شد . طلاهایشان فروخته شد و همین طور فرش دستباف یادگار پدربزرگش ! مادرش از هرکسی می توانست قرض کرد .

از همسایه ها گرفته تا همکارها و دوستهای پدرش. حتی به عمه ها یش هم زنگ زدند . ولی جز ناله و نفرین و حرف از تقاص و جزای مال مردم خوردی ، چیزی عایدشان نشد

پدر را زرد و زار و نیمه هوشیار روی تخت متحرک از ریکاوری بیرون اوردند و به سمت بخش عمومی مردان بردند . همراهش رفتند و با خواهش و تمنا چند دقیقه ای کنارش در بخش مردان ماندند.

اجازه ی حضور همراه غیر آقا در بخش را نداند. مگر اینکه اتاق خصوصی می گرفتند .مادر هر چه التماس کرد که اجازه بدهند تا خودش بماند نشد که نشد.

و بالاخره در ساعت ملاقات ، آقا مرتضی همکار پدرش که برای عیادت آمده بود وقتی سرگردانی آنها را دید ، قبول کرد که آن شب را کنار همکارش بماند .

و آنها دم غروب ، وقتی دیگر هوا کم کم داشت روبه تاریکی میرفت با تنی کوفته و چشمانی بی فروغ که دیگر اشکی هم برای ریختن نداشت ، به خانه برگشتند .

بازگشت پدر با پای تا ران در گچ ، همزمان شد با شروع انتحانات نهایی رعنا . برخلاف تمام سال های تحصیلش ، دیگر از شروع فصل امتحانات نمی ترسید و حتی نگران هم نبود ! روزهایی که پشت سر گذاشته بودند آنقدر تلخ و سرد سخت بود که در مقابل آن روزها، روزهای پیش رویش و نگرانی برای امتحانات ، مضحک به نظر میرسید .

حتی دیگر به کنکور هم فکر نمیکرد . فقط میخواست امتحانات را بدهد و فقط برای خلاص شدن از شرشان برای همیشه ،قبول شود . و همین تنها انگیز ه اش شد تا به اجبار سرش را در کتابها فرو کند درس بخواند ....

کتاب را بست و دراز کشید . کمرش درد میکرد . همین طور دلش . دستانش را مشت کرد و زیر کمرش گذاشت . دو ، سه روز پیش از مادرش کمی پول گرفته بود . فکرکرد چیزی از پول مانده ؟؟

باید یک سر تا داروخانه میرفت ! خوب گوش کرد ببیند صدای مجید می آید یا نه ! حوصله ی بیرون رفتن را نداشت . میتوانست مجید را بفرستد .

صدای مجید و غرغر های مادرش به گوش می رسید . انگار مجید خان طبق معمول صدای آن تلویزیون کوفتی را زیاد کرده بود و پدر بیچاره را خواب زده !

دلش پرای پدرش می سوخت . خیلی درد داشت . به غیر از موقع هایی که به ضرب و زور قرص میخوابید . مدام داشت آه و ناله میکرد

و درد میکشید ..

و بعد از هر بار مراجعه به دکتر و شرح حال پدرش ، میشنیدند که : (( عادیه ... به مرور خوب میشه ..))

در این اوضاع واحوال افتضاح ، دیروز هم اقا مرتضی همکار پدرش که مثلا برای عیادت آمده بود ، خبر آورد که چای پدرش در پروژه ی ساختمانی پر شده است ، و بعد از بهبودی هم امیدی به برگشتن پدرش به کار سابقش نیست . آقا مرتضی میگفت بهتر است برای گرفتن بیمه ی بیکاری اقدام کنند .

مادر بیچاره اش باید از فردا دوباره در به در اداره ی بیمه میشد ! فکر کرد کاش این بار نتیجه ای هم داشته باشد ....

چشمانش کم کم داشت گرم میشد که مادر آرام با پنجه ی پا تکانش داد .

- پاشو ... پاشو بهت میگم . من از اون موقع تا حالا صدات نزدم گفتم خانوم داره درس میخونه ! پاشو بور تو حموم لباسارو آب بکش ....

دیگر مثل سابق نسبت به غر غر ها و دستورات مادرش موضع نمی گرفت . حتی گاهی به مادرش حق میداد . فقط همان توالت بردن و آوردن پدر برایش کمر شکن بود ..

بی حس وحال بلند شد و نشست .

- باشه مامان ، میرم حالا ... مجید رو میفرستی یه بسته نوار بخره ؟؟

- الان میرم بهش میکم . دستت درد نکنه مامان جان ، دیگه کمرم خم و راست نمیشه ....

خیره به مادرش نگاه میکرد . همانطور که او داشت ناله میزد و از دردهایش میگفت !

در این کمتر از یک ماه شکسته شده بود . کاش کس و کارشان نزدیک بودند و به کمک مادرشان می امدند.کاش عمه هایش با آنها قهر نبودند. کاش انقدر بی پول نبودند ...

خم شد و لنگه های شلوارش را پایین کشید و لگن به دست از حمام بیرون رفت . مادرش کنار تشک بابا نشسته بود و داشت لیوان چایش را در نعلبکی میریخت .

باید با ترفندی این عادت چای خوردن بابا را از سرش می انداخت . که انقدر تند تند به دستشویی نرود ...

آخرین امتحانش را داد و بعد از مدتها خوشحال و سرحال از مدرسه بیرون زد .هانیه هم سرخوش آواز میخواند و کتابش را بالا پرت میکرد .

- رعنا بریم پارک ؟؟

- برو بابا ، حال داریا !!!

- بریم این پاساژه یه چرخی بزنیم ؟

- چیزی لازم داری ؟

- نه همین طوری بریم ببینیم !

- مگه بیکاری ؟؟

- پس بریم خونه ما ؟

- نه برم خونه ..

- خونه چه خبره ؟

- برم شاید مامانم بخواد بره بیرون ، بابام تنها میمونه ..

- دیگه وقت شوهر کردنته ... باریکلا دختر گل ....

- بدبخت عوض مسخره کردن یاد بگیر از من ! حتی میتونی منو به عنوان الگو انتخاب کنی ...

صدای خنده شادشان بلند شد . هر دویشان سرحال بودند و شاد ...

- آخیش ... اینم اخریش .. دیگه تموم شد. رعنا خانم جون ، دیگه بچه مدرسه ای نیستیم . پیش به سوی دانشگاه و عشق وحال ...

- حالا تو جواب انتحاناتو بگیر ، بعد شعار بده ...

- قبولم بابا ....

- واسه کنکور میخونی دیگه ؟؟

- هی .. بگی نگی ... (زیر چشمی نگاهی به دوستش انداخت و برق حسرت و اشتیاق را در چشمانش دید . با وجود اینکه علائقشان یکی نبود اما همیشه در تصوراتشان ، دانشگاه را هم کنار هم میگذراندند . )

- میگم ... تو هم کنکور بده ، خدا رو چی دیدی؟.. زد و قبول شدی !!

- نه .. چه کاریه وقتی نخوندم بیام امتحان بدم ؟... ایشالا سال بعد...

- ولش کن بابا ... گور بابای درسم کرده ... رعنا بیا امروز دیگه جون مادرت با اتوبوس بریم ! مُردم این چن وقته اِنقد پیاده رفتم ...!

خودش هم حال و حوصله ی پیاده گز کردن را نداشت . سری تکان داد و با هانیه همراه شد . در این مدت دلیل اتوبوس سوار نشدنش آنقدر کمرنگ شده بود که الان حتی به نظرش مسخره می آمد .

- رعنا ... میگم که پیاده شدیم ، یه نگاه یواشکی به اون مغازه میندازم ببینم یارو هنوز میخمون هست یا نه !

- تو حواستو جمع کن دو سه ایستگاه مونده برسیم بری بچسبی به در یه وقت جا نمونی !!

- مسخره کن ... مسخره کن دوست عزیز .... آفرین !

هانیه این را گفت و به حالت قهر رویش را از رعنا برگرداند . رعنا خنده اش گرفت . هانیه تقریبا یک وری راه میرفت . مدل راه رفتنش زیادی جلب توجه میکرد . شانه اش را گرفت و صافش کرد .

- خرس گنده .. این چه کاریه ! خجالت بکش ...

- حالا که التماس میکنی ... می کشم !

- پیاده شدیم بریم یه مانتو دیدم سر خیابون ، نشونت بدم ؟!

- باشه بریم .. کی دیدی؟

- تازه آورده ...

اتوبوس ایستاد و پشت سر پیره زنی که از هانیه هم هل تر بود ! پیاده شدند .

- بیا دیگه ... کجایی ؟!

- ببین ... اونورو ببین ... یارو نیس....

- یارو کیه ؟؟

- یارو دیگه ... پشت ویترینیه !!

- خب نیست .. چیه ؟؟

- بابا همیشه بود ...توِ خاک تو سر انقد این چند وقته ما رو پیاده آوردی که طرف از دستم پرید! حتما رفته زن گرفته دیگه !

- بهتر ...

از جمله ی (( حتما زن گرفته ی )) هانیه ذوق کرد و سرخوش خندید. فکر کرد : خب ... اینم از میدون به در شد ... دانشگاه ، سال دیگه منتظرم باش ..!

بعد از مدتها امروزش را دوست داشت . امروز به نظرش آینده آنچنان هم تیره و تار نبود .دستش را دور شانه ی هانیه انداخت و او را به خودش فشرد .

- رعنا ... نیستا ...! چه حیف !

- بیا بریم مانتوَرو نشونم بده ببینم ...

- رعنا بهت گفتم این جیگیلی آبجی فاطیم چیکار میکنه ؟ رفته بود سر لوازم آرایشای فاطی ، تمام رژا رو نابود کرده بود عوضی .. سر تا پاشو گند زده بود !

و همین طور با آب و تاب داشت از شیرین کاریهای دختر خواهرش تعریف میکرد .و رعنا هم مثل همیشه با اشتیاق تعریف ها و خاطراتش را گوش می داد و گاهی هم ذوق زده میخندید ..

هیچ کدومشان موتور سواری را ندیدند که وقتی از کنارش گذشتند کلاه ایمنی را برداشت با لبخند دور شدنشان را نگاه کرد .

*******

- فردا رو اژانس میگیریم با هم می ریم . ببینیم تا بعد خدا چی میخواد ...

- چرا آژانس ؟

- راه رو بلد نیستیم دیر میرسیم .

- پس شما نیا . بمون خونه به کارت برس ...

- نه مامان جان ، فردا اولین روزه بیام بهتره

- اینا چی میشن ؟! ( به سبد پر از پیاز پوست گرفته شده مقابل مادرش اشره کرد . )

- امشب که اینا تموم میشه . سرخشون میکنم آماده باشن . زنگ میزنم میگم پس فردا تحویل میدم.

- مامان خانوم ، به موقع تحویل ندیم ، یه موقع دیدی به ما سفارش ندادن ها !

مادر دو دل نگاهی به سبد پر پیاز مقابلش انداخت و زمزمه کرد :

- ایشالا که پیش نمیاد . چاره ای نیست ... نمیتونم تو رو تنها بفرستم که ...

صدای پدرش آمد که رعنا را صدا زد و چای میخواست . بلند شد دو لیوان چای ریخت و یکی را جلوی مادرش گذاشت و آن یکی را داخل سینی برای پدرش برد .

پدر چای را که گرفت رعنا را پی تخمه ای چیزی فرستاد . رعنا با کاسه ای پر از تخمه ی آفتابگردان برگشت و سینی چای را برداشت تا به آشپزخانه برگردد.

- مجید کجاس ؟/

- بیرونه .. تو کوچه

- برو صداش کن بیاد تو ..

- باشه به مامان مبگم بره ...

-شام کی اماده میشه ؟

- نمیدون م.. مامان دستش بنده

پدر کاسه ی تخمه را جلو کشید و تکیه اش را به متکا داد . گچ پایش را باز کرده بودند و دیگر میتوانست کارهای شخصی اش را خودش انجام دهد. رختخواب گوشه ی اتاق بزرگه جایش را به چند بالش گرد که پدرش همه ی روز را به آنها لم میداد و کانالهای تلویزیون را پس و پیش میکرد . گاهی هم چرتی میزد و گه گداری هم داخل حیاط چند قدم لنگ لنگان را میرفت . دکترش فیزیوتراپی

تجویز کرده بود . در کلینیکی گران آن هم بالای شهر و کلی هم تاکید داشت که حتما همانجا بروند . آن هم ده جلسه . جناب دکتر انگار نفسش از جای گرم در می آمد . خبر نداشت آنها با بدختی پول عمل را جور کرده بودند و گردن پیش هر کس و نا کس کج کرده بودند.

و هنوز یک ریالش را هم پس نداده بودند !حالا این جلسات فیزیوتراپی هم قوز بالای قوز شده بود برایشان ...

- چاییش کهنه بود ... برو یه تازشو دم کن ..

- چشم...

- به مامانتم بگو پاشه یه فکری برای شام بکنه ...

درد دلش آرزو کرد کاش میتوانست پدرش را چپ چپ نگاه کند ! چیزی نگفت و برگشت تا به قول پدرش فکری برای شامشان بکند ...

دو سه تا کدو و بادمجانِ داخل یخچال را برداشت و چشم گرداند تا ببیند گوجه دارند یا نه ...

- مامان گوجه نداریم ؟؟

- نه .. همونو سرخ کن خوبه ...

- بابا گفت مچید رو صدا کنیم بیاد تو ...

- میرم حالا ... میخوام بگم برای شام نون بخره . زودتر اونا رو پوست بکن . دارم پیازارو میبرم تو حیاط سرخ کنم اونا روم هم سرخ کنم .

مادر با کفگیر چرخی به پیازهای داخل تابه داد و به رعنا گفت : یه ملاقه سرخالی روغن تو این پیازا بریز داره میسوزه ..

- زنگ زدی ؟

- آره .. گفت سفارش گرفته ... باید فردا اینا رو ببرم تحویل بدم .

- خوب شد زنگ زدی . خودم فردا همراه بابا میرم ... آژانسم نمیخواد .

- بابات با اون پاش اتوبوس سوار شه ؟؟

- نه ... تیکه تیکه با تاکسی میریم .

- راه و چاهو بلد نیستس . فردا رو با آژانس برین ..

- باشه .. مجید رو صدا زدی ؟

- آره ... رفت نون بخره .

- مامان ، این کلینیکه بیمه قبول نمیکنه ؟

- نه بابا ... امروز دوباره این همکار بابات اومده بود دم در ... رفتم مجید ُ صدا کنم دیدمش ...

- پولشو میخواست ؟

- آره ... دو میلیونه .. حق داره ! یک قرون دو زار نیست که ...

- چی گفتی بهش ؟؟

- گفتم یه بیست روز دیگه مهلت بده ... بلکه به امید خدا این وام صندوق به اسمم در اومد ...

ماشین مقابل ساختمانی با نمای سنگ گرانیت که دیوارش پر بود از تابلوهای کوچک و بزرگ ِ انواع پزشک ها با تخصص های مختلف ایستاد .

پدرش موقع سوار شدن اصرار داشت حتما روی صندلی کنار راننده بنشیند و او هر چه گفته بود که عقب جایش راحت تر است ، انگار نه انگار ...

کل مسیر راه هم همراه راننده نوبتی تا توانسته بودند از اوضاع سیاسی مملکت و آلودگی هوا و شیوع انواع سرطان در بین مردم صحبت کرده بودند .

مشخص بود پدرش پس از روز های بی همزبانی ، حالا با دیدن مردی هم سن و سال خودش حسابی خوش گذرانده است ..

در جلو را باز کرد و عصا را دست پدرش داد .و پدر با کمک عصا و در دیوار ماشین به سختی و آرام پیاده شد و در را بست . خم شد و از پنجره با مرد خوش رو و پر چانه ی راننده خداحافظی کند .

- بابا جان ... دیر شده ها

- بریم بریم ...آقا با اجازتون .. موفق باشید . دستتون درد نکنه .

و ایستاد تا ماشین راه افتاد و برایشان بوق زد.

آسانسور در طبقه ی مورد نظرشان ایستاد و درش باز شد . وارد راهروی درازی شدندکه کنار تمام در هایش تابلوهای نقره ای و طلایی ای نصب بود .

مقابل در ِ بسته ی کلینیک سورن ایستادند و زنگ زدند . در باز شد و رعنا داخل سرک کشید . راهرو خلوت بود و صدای هم نمی آمد . داخل شدند و در را بستند.

روبروی پیشخوان بلند و طویل گوشه سالن نشستند . کسی پشت میز نبود بجز آنها پیرزنی فرتوت روی ویلچر کمی ان طرفتر چرت میزد و انگار در این دنیا سیر نمی کرد !

چند دقیقه گذشت و مرد جوانی سرش را از لای در یکی از متعدد اتاقهای کلینیک بیرون آورد و صدا زد :

- همراه خانوم اشرفی ... خانوم اشرفی ... بیاریدشون داخل

زن چاق ومیانسالی از در انتهایی سالن هن هن کنان و بدو بدو به سمت ویلچر آمد و در همان حین دستان خیسش را به کناره ی مانتو اش را کشید و رطوبتشان را گرفت .

- اومدم ... اومدم آقای دکتر .. بریم تو مادر جان که امروز سرشون خلوته ، به موقع نوبتمون شد .!

از مقابل رعنا و پدرش گذشت و پیرزن را به اتاق هدایت کرد و وارد شد . وقتی برگشت آمد و کنار رعنا نشست . بوی خوبی می داد .

لباسهای تنش هم زیبا و گران قیمت بود . با آن هیکل تپلش یک جفت صندل پاشنه بلند زیبا به پا داشت . رعنا فکر کرد :

- چطوری با اینا راه میره ، نمی افته ؟؟!

- مادرم بود ... هشتاد سالشه ، سکته مغزی کرده ... بمیرم الهی .! اصلا هوش و حواسش سر جاش نیست . وضعیت جسمیش رو هم که دیدی ؟شما چرا اینجایین ؟

- پدرم زانوشو نو عمل کردن. برا فیزیوتراپی اومدیم ... اینجا مسئول نداره ؟

- چرا .. بیتا جون منشی ِ .. میاد الان ..

برخواست و و به سمت پذیرش رفت . خبری از بیتا جون نبود . نوبتشان برای ساعت سه بود ولی چند دقیقه ای هم گذشته بود .

بالاخره زن جوان و خوش ظاهری از یکی از درهایمتعدد راهرو خارج شد و با لیوان سفالی و مشکی رنگ به سوی پیش خوان پذیرش آمد .

نگاه رعنا روی لیوان سفالی مشکی ماند . رویش پر از قلبهای ریز و درشت قرمز بود .

- بفرمایید عزیزم ...

صدای زن جوان زیر و دخترانه بود . موهای بلوندش اطراف صورتش را گرفته بود و قیافه اش را زیباتر کرده بود .

- وقت قبلی داشتم . به نام سالاری ...

لیوان را روی میز گذاشت و روی صفحه ی مانیتور خم شد . مانتو کاملا قالب تنش بود و اندام موزونش را به خوبی نشان میداد و خط کمرشلوار جین فاق کوتاهش نگاه را جذب میکرد .

- بله .. درسته ... ساعت سه . خب باید تشریف ببرید اناق 5 . بیمار بِرَن داخل شما بیرون منتظر بمونید . اوکی ؟!

- بله متوجه شدم ... همین الان ببرمشون داخل ؟!

- بله عزیزم همین الان ...عرض کردم خدمتتون که برید داخل ...

- اگه کمک خواستن میتونم برم تو ؟

- صداتون زدن میتونین برین داخل . اوکی !

- مرسی خانم ...

صدای برخورد عصای پدرش با سرامیک های کف سرش را چرخاند . پدر آمد و کنارش ایستاد .

- چی شد ؟

- باید بریم اتاق 5

پدر روبه زن جوان کرد و پرسید : ببخشید خانوم ، کارمون چقدر طول میکشه ؟

- حدود چهل وپنج دقیقه ، رفتید داخل همکارم میگه خدمتتون ...

- گفتید اتاق چند ؟

زن بی حوصله جواب داد : آقا به همراهتون گفتم ، اتاق 5

رعنا بازوی پدرش را گرفت و زیر گوشش پچ پچ کرد : بیا بریم بابا جان ... وقتمون میگذره !

مرد دستش را از دست رعنا دراورد و زیر چشمی نگاهی به خانم منشی کرد و راه افتاد .

تمام سعیش را میکرد تا عادی و بدون شلیدن را ه برود ! و رو به رعنا گفت :

- شما بشین می رم خودم ..

- باشه ..باهاتون میام

وپشت در اتاقتون میشینم .

مرد جلو افتاد و رعنا هم آهسته پشت سرش حرکت کرد .

بیست دقیقه بود پدرش داخل رفته بود . یکی دو بار داخل سرک کشیده بود . روی زانوی پدرش چیزی چسبانده شده بود که به وسیله ی سیمی به دستگاهی وصل بود .آن خانم تپلِ خوشتیپ هم چند دقیقه ای قبل به همراه مادر پیرش رفته بود . حدش میزد به جز خودشان کس دیگری داخل کلینینک نباشد. در این نیم ساعت که رفت و آمدی ندیده بود . زنگ در آپارتمان زده شد و بلافاصله با صدای تیکی باز شد . منشی چشم

از مانیتور گرفت و نگاهی به در انداخت . پسر جوانی داخل آمد . منشی ایستاد و لبخند پهنی روی لبش نشست .

- سلام جنا ب امیدیان ..خوش اومدین .. صبح منتظرتون بودیم !

- سلام خانوم ..خسته نباشی . دانشگاه بودم . نشد کلاسو بپیچونم !

تکیه اش را به میز پذیرش داد و با ابرو به لیوان سفالی اشاره کرد .

- چایی مایی تو بساطته ؟

منشی با ناز خندید و به یکی از درهای داخل راهرو اشاره کرد .

- آره عزیزم ... بریم آبدارخونه

جوان یک قدم عقب رفت و تعظیم کوتاهی کرد و با دست اشاره کرد زن جلو بیفته .

- مرسی ...

- خواهش بانوی زیبا ..( چشمکی زد و دنبال منشی راه افتاد. )

- کدوم دستگاه تعمیر میخواد ؟؟

- دستگاه یو . اس . دیروز تا حالا هی بازی در میاره ! بچه ها شاکی شدن . بفرمایین ...

- آهان ... خواهش میکنم بفرمایید خانووم ....

اوارد ابدارخانه شد و در را پشت سرشان بستند . رعنا به حسرت به در بسته نگاه کرد و دردل آرزو کرد کاش یک لیوان چای هم به او میدادند .

فکر کرد : پسره چه خوشتیپ بود . بهش نمیومد تعمیرکار باشه ! بالا شهرین دیگه!

.. منشی لیوان چای را روی میز مقابلش گذاشت و صندلی کناری را عقب کشید .

- مرسی بیتا جان ... واس خودت نریختی ؟ !

- تازه خوردم . شما بخور نوش جونت ...

- تنهایی نمیچسبه که ... با شیرینی شما بخورم ؟! این را گفت و خنده ی بلند سر داد .

- ای وای ... قند نیاوردم ؟ آخ شرمنده ...

با عجله بلند شد و از داخل یکی از کشو ها قندانی در آورد و ری میز گذاشت .

- بفرمایید حامد جان ..

حامد دستش را برای برداشتن قند پیش برد و قبل از اینکه قند بردارد با نوک انگشت پشت دست منشی جذاب را نوازش کرد و لب زد :

مررسی ...

- چقدر چسبید بیتای عزیز .. واقعا که عالی بود ! خستگیم در رفت ....

بیتا نیم خیز شد و لیوان را از مقابلش برداشت و گفت :

- بازم میل داری ؟

- نه مرسی ...

کش و قوسی به بدنش داد و خمیازه ای کشید .

- ببخشید ... چقدر خوابم میاد

دستانش را پشت گردنش قلاب کرد و دوباره خمیازه ای کشید .

- کاش میشد یه تختم تو دست و بالت بود یه چرتی میزدم ! عجیب خوابم گرفته ...

بیتا لبه ی میز نشست و با لبخند جواب داد :

- این یه قلمو دیگه شرمنده ... مگه اینکه بری تو یکی از اتاقا ! که ... خب باید بگم اونجا هم تخت راحت پیدا نمیکنی ...

حامد از جا جهید و به سمت بیتا خیز برداشت و با حالتی تهدید امیز گفت :

- مگه من با تو شوخی دارم خانوم کوولو .. شیطونی نکن !

بیتا سرخوش جیغ خفه ای زد و از میز پایین پرید . هر دو دستش را به نشانه ی توقف مقابلش نگه داشت و همانطور که میخندید بریده بریده گفت :

- باشه ... باشه .. قول ... دیگه شیطونی نمیکنم ... جلونیا ..

حامد با لذت به مظره ی پیش رویش نگاه میکرد .رو صندلی ولو شد و سر تاپای بیتا ی خندان و لوند را از نظر گذراند .امروز دخترک خیلی بیشتر از همیشه خودمانی بود و عملا نخ میداد . وحامد زیاد این موقعیت را تجربه کرده بود ! همیشه با سر و وضعی گران قیمت ، جیبهایی پر پول و آن اتوموبیل عروسک زیر پایش نظر زنان و دختران را به راحتی جلب میکرد . وبیتا هم مسلما از این قاعده مستثنی نبود .

- خب خب .. جناب مهدس .... بهنر نیس بریم این دستگاه بی نوای مارو هم یه نگاهی بندازین بهش ؟؟ دکتر بیچارمون کرد ..

- بله البته .. بریم ببینیم چی به سر این دستگاه آوردین ... فقط قبلش جسارتا ممکنه شماره ی این بانوی بی همتا رو داشته باشم ؟!

- حتما .. چرا که نه .

حامد گوشی همرا هش را از جیبش در آورد . قفل صفحه اش را باز کرد و گوشی را به سمت بیتا گرفت .