رمان سرنوشت یک مرد به قلم سامان

بزرگمهر نگاه سریع بهم انداخت و گفت : <سامان به نظر خسته میای؟>
و دستم را اهسته ول کرد ، به سمت میزش به راه افتاد ، در حین راه رفتن گفت : <خستگی تو کار ما معنا نداره.>
نگاه ارشام رو صورتم قفل شده بود ، تک تک حرکاتم را زیر نظر داشت.
با لحن محکمی گفتم :< من به شغلم علاقه دارم جناب بزرگمهر و هیچوقت ازش خسته نمیشم>.
بزرگمهر خنده ای کرد و زیر لب گفت : <خوبه<.
ارشام با لحن بی تفاوتی گفت :< چی پرسیدن ازت>؟
نگاهم را تو چشمانش قفل کردم و گفتم :< میگفتن مدارکی بر علیه جناب بزرگمهر دارن و اینکه میدونند که کار اصلی ما چیه.>
بزرگمهر نفس عمیقی کشید ، ارشام ادامه داد :< و‌ تو بهشون چی گفتی>؟
-من گفتم اگه مدرکی دارین دستگیرم کنید وگرنه کلی کار انجام نشده دارم باید برم.
ارشام نگاه موشکافانه ای بهم انداخت و گفت :< به نظرت راست گفته؟>
نگاه سردی بهش انداختم و گفتم :< مطمعنا جاسوس بینمون دارن و هنوز مدرک درست حسابی پیدا نکردن.>
بزرگمهر با لحن ارومی گفت : <میخوام سریع تر جاسوسشون رو پیدا کنید>.
نگاهم را به بزرگمهر دوختم ، ابرویی بالا انداختم و با لحن تمسخر امیزی گفتم :< من فقط یه محافظ ساده ام.>
ارشام نگاه تیزی بهم انداخت و گفت :< دیشب حضورت رسمی شد اما چون‌مدت زیادی اینجا بودی و از همه مهم تر قابل اعتمادی رئیس محافظای خونه شدی ، هر کوتاهی رو از این به بعد از چشم تو میبینیم>.
سرم را تکان دادم و زیر لب زمزمه کردم :< متشکرم.>
ارشام سرش را تکان داد و گفت : <میتونی بری.>
نگاهی به بزرگمهر کردم که با سرش تایید کرد.
سرم را تکان دادم و عقب گرد کردم و از در خارج شدم.
یقینا مقام جدید مزایایی بهتری خواهد داشت و به همان اندازه هم مضراتی.
مسیرم را به پشت عمارت ادامه دادم ، میخواستم چندساعتی از زیبایی باغ اینجا استفاده کنم.
زیر لب زمزمه کردم : <تنها نکته مثبت این عمارت جهنمی ، بهشت کوچیکیه که داخلش داره>.
به پشت عمارت که رسیدم ، فضای سر سبزش روحیه ام را کمی بهتر کرد ، بوی گل های رز سرخ رنگی که کنار درختان بلند و سرسبز باغ قرار گرفته بود ، فضا را معطر کرده بود.
روی چمن ها زیر سایه درختی نشستم و تکیه ام را به درخت پشتم دادم.
نگاه ام را به عمارت دوختم ، واقعا باشکوه بود اما حیف که آدمایی امثال بزرگمهر در آن زندگی می کنند.
سرم را به درخت تکیه دادم و چشمانم بستم.
آرامشی زاید الوصف به جانم تزریق شد.
کمی استراحت بعد از آن همه هیاهو واقعا لذت بخش بود.
-به به آقا سامان،راحتین جناب؟
آهسته چشمانم را باز کردم و به فردی که صدایم زده بود نگاهی انداختم.
با دیدن چهره اش حس نفرت در رگ هایم جاری شد.
چهره ی منزجری گرفتم و با لحن تسمخر آمیزی گفتم : <حالم از خودم بهم میخوره وقتی تو صدام میزنی.>
نگاه خشمگینی نثارم کرد و گفت :< پاشو برو سر پستت مگه اومدی خونه خاله؟>
پوزخندی بهش زدم و گفتم : <برگرد سر پستت این فوضولیا به تو نیومده.>
با فک منقبض شده ای آهسته گفت :< اگه دوست داری بمیری بگو با یه تیر خلاصت کنم این حرفای گنده تر از دهنت نزن.>
نگاه بی تفاوتی بهش انداختم و آهسته خندیدم و زمزمه کردم :< آدم چه حرفا که نمیشنوه>.
نگاهم را به چشمانش دوختم و گفتم : <برو از آرشام جونت بپرس رئیس کیه ؟>
چشمانش را ریز کرد و آهسته گفت:< تو چی<
پریدم وسط حرف اش و با لحن جدی گفتم :< گورتو گم کن نبینمت.<
نگاه خصمانه ای بهم انداخت و مشتش را فشرد، عقب گرد کرد و به سمت عمارت به راه افتاد.
پوزخندی روی لبم نقش بست که رضایتم را نشان می داد.
صدای خنده بلندی از طرف راستم ، پشت درختی بلند شد.
کیان از پشت درخت بیرون آمد و همانطور که می خندید بلند بلند دست می زد.
-آفرین سامان خیلی حال کردم ،‌زیادی شاخ شده بود خوب شاخش رو شکستی>.
لبخند کوتاهی زدم و به چال روی گونش خیره شدم.
-سامان چیزی شده؟ عصبی هستی چرا؟
نگاه متعجبی بهش انداختم و گفتم :< عصبی؟ نه چرا عصبی باشم>؟
-چون با میلاد اینطور تحقیر آمیز حرف زدی
-آهان این بوزینه رو میگی؟
خنده ای کرد و گفت :< الان میره پیش آرشام چوقولیت رو میکنه>
-هر کاری دلش میخواد بکنه من رئیس محافظای خونه ام آرشامم نمیتونه کاری کنه.
کیان با چشمان گرد شده نگاهم کرد و گفت :< چی میگی سامان ؟ رئیس محافظا چیه>؟
چشمانم را بستم و سرم را به پشت تکیه دادم و زیر لب جوابش را دادم : <بزرگمهر دستور داده>.
چند دقیقه ای گذشت و کیان هیچ عکس العملی نشان نداد.
چشمانم را باز کردم و نگاهی بهش انداختم.
روی درخت رو به رویش خیره شده بود و هیچ کاری نمی کرد.
کمی با تعجب نگاهش کردم اما عکس العملی نشان نداد ، سرم را کنار سرش بردم و مسیر نگاهش را دنبال کردم اما چیزی ندیدم.
صورتم را برگرداندم که نوک بینی ام به بینی کیان خورد.
آهسته و با لحن شگفت زده ای گفت : <رئیس محافظا؟>
با لحن مشکوکی گفتم : <آره خب چطور؟>