رمان سرنوشت یک مرد به قلم سامان

ژانر : #عاشقانه #جنایی‎

خلاصه رمان :

تمام آدم ها برای هدفی به دنیا پا میزارند.

سرنوشت هریک از ما تا حدودی هم از پیش تعیین شده است ، هم در اختیار خود.

خداوند برای تک تک انسان ها راه هایی برای رستگاری پیش پایش گذاشته است.

اما... گاه حوادثی به وجود می آیند که مسیر انسان را از راه رستگاری به فرو رفتن داخل مرداب تغییر می دهند...

چشم هایش را دوخته بود به چشمانم، دریای التماس و ترس در چشمانش موج می زد.

اسلحه را در دست محکم کردم.

نفس عمیقی کشیدم. بی توجه به بوی آزار دهنده نم اتاق نگاهم را در نگاهش انداختم

صدای خفه اش از پشت چسب بیشتر از هر وقتی م*س*تاصل تر بود

می توانستم حدس بزنم برای چه تلاش می کند ، تلاش برای زندگی بیشتر،

نگاه سردی بهش انداختم که فهمید التماس هایش روی من اثری ندارد

اما بر روی ظاهرم اثری نداشت ، درونم به جوش و خروش افتاده بود ، من نمی خواستم زندگی را از او سلب کنم.

اسلحه را روی پیشانی اش گذاشتم.

در فضای تاریک اتاق چشمان اشکبارش را میتوانستم ببینم.

تنها منبع نور اتاق ، نوری بود که از زیر در اهنی گوشه اتاق وارد می شد.

همین نور کافی بود تا انعکاس چهره ام را در چشمان خیس و سرخ اش ببینم.

این چهره ی سرد متعلق به من نبود. این کت و شلوار سیاه نباید در تن من باشد.

علی رغم میل باطنیم ، اسلحه را اماده شلیک کردم.

بوی نم اتاق کلافه ام کرده بود.

اسلحه در دستم داغ شد.

من ادم اینکار نبودم اما،باید می شدم.

چشمانم را بستم ، صداهای نامفهومش ذهنم را ازار می داد.

انگشتم را روی ماشه گذاشتم.

خنده دار بود،کسی که تا دیروز نمی توانست مورچه ای را بکشد ، حال اسلحه اش روی سر فردی گذاشته بود و با تکان دادن انگشتش او را به اغوش مرگ میسپارد.

انگشت را حرکت داد ، صدای شلیک و پس از ان افتادن جسمی بر زمین ، صدایی بود که فریاد های انسانیتش را در وجودش برافروخت.

چشمانش را ، با صدای بلند و گوش خراش باز شدن در اهنگی گشود.

کف اتاق با خون مرد رنگین شده بود.

نگاهش گیر رنگ قرمز و حفره ایجاد شده در سر مرد نگون بخت بود و سرش پر سوال

زیر لب از خودش پرسید،

من بودم؟،واقعا،من اینکارو کردم؟،نه،نه

با نشستن دستی روی شانه اش از حالت منگی اش خارج شد.

صدایی را نزدیک به خود شنید رئیس گفت :< به گروه خوش اومدی.<

نگاهش را به نگاه خاکستریش دوخت ، سعی کرد حرفی بزند ، لب زد اما صدایی از دهانش خارج نشد. سرش را زیر انداخت و نگاهش را از خاکستری نگاه مرد مقابلش گرفت و بی توجه به صدا کردن های او با ذهنی آشفته و خسته به راه افتاد.

وجدانش بر سرش داد میزد،افکار افسار گسیخته اش پا از مرز های محدودیتشان فراتر گذاشته بودند.

راه سنگی باغ را پیشه کرد ، تصاویر حفره ی ایجاد شده روی پیشانی مرد مدام جلوی چشمانش رژه میرفت.

در جنگ بین خود و وجدانش، وجدان پیروز شد.

با زانو بر زمین سنگی افتاد ، زانو هایش سوخت و چشمانش اشکی شد و زیر لب از مرد عذرخواهی می کرد.

«متاسفم ، متاسفم که نتونستم نجاتت بدم ، متاسفم که »

نمیدانست چه بگوید ، بگوید متاسفم که زندگیت را به پایان رساندم؟

خنده دار بود ، تلخ بود ، ناراحت کننده بود.

شخصی از دور صدایش می کرد.

-سامانسامان کجایی؟،سامان،

نگاهش را به سمت عقب برگرداند. دوست نچندان صمیمی اش در این گروه کثیف فقط او بود.کسی که مثل خودش از تمام اشخاص اینجا متنفر بود.

از روی زمین بلند شد ، دستی به چشمانش کشید و نفسش را بیرون داد.

با صدای نچندان بلندی داد زد :<کیان،کیان من اینجام>.

صدای قدم برداشتن بر روی سنگ ها را شنید که به سمتش می امد،بعد از چند لحظه چهره نگران کیان را دید.

کیان با عصبانیت داد زد : <معلوم هست کدوم گوریی>؟

-اروم باش،حالم خوب نیست.

نگاهش رنگ نگرانی گرفت و گفت : <رنگت پریده چت شده اخه>؟

پوزخند طعنه امیزی زدم و گفتم :< هیچی فقط یکی رو کشتم>.

نگاهش را به چشمانم دوخت ، معلوم بود دنبال جمله ای مناسب می گردد که بهم بگوید

سرش را پایین انداخت و آهی کشید.

با پایش بر روی زمین ضرب گرفت و زیر لب زمزمه کرد :<خب،ما مجبوریم سامان>

نگاهم را بر رویش قفل کردم ، در ذهنم کلمه اجبار میپیچید.

اره ، ما مجبوریم.

اهسته به سمتش رفتم ، دست هایم را بر روی شانه هایش گذاشتم.

سرم را به سرش تکیه دادم و اهسته زمزمه کردم : <یه روزی جفتمون رو نجات می دادم کیان،مطمعن باش>

پس از طی کردن ساعاتی در امارت ، سوار بر مازراتی سیاه رنگی که یکی از هدیه های رئیس بود ،شدم.

دستی بر فرمانش کشیدم ، این هم از صدقه سر رئیس بود ، مانند بقیه دارایی های زندگیم.

بدون شک اگر پول ها و کمک های این رئیس به ظاهر مهربان نبود مدت ها بود که از فرط بدبختی پا به جهان دیگر گذاشته بودم.

از امارت که خارج شدم ، پایم را بر روی پدال گاز فشردم.

دلم میخواست در خانه ام باشم تا کمی ذهنم استراحت کند.

دیگر اثری از ذهن منظم و سازماندهی شده قبلم ، پیدا نبود.

من مرد این کار نبودم خیلی وقت بود که ب این نتیجه رسیده بوده ام.

جلوی خانه ماشین را متوقف کردم.

به در یشمی رنگ خانه نگاه کردم ، در ذهنم تصویر یک‌حمام داغ و لذت بخش نقش گرفت.

کلید را در قفل انداختم که صدایی از پشت سر شنیدم که من را خطاب می کرد.

«اقای شایان،»

به عقب برگشتم و به مردی که صدایم زده بود نگاه کنجکاوانه ای انداختم

دوباره سوال پرسید :<آقای سامان شایان>؟

با لحن مشکوکی گفتم : <خودم هستم ، بفرمایید>.

کارتی از جیب اش بیرون کشید و رو به روی صورتم قرار داد و با لحن محکمی گفت : <شما باید برای پاسخ دادن به یکسری از سوالات همراه من به کلانتری تشریف بیارید.>

نفس عمیقی کشیدم سعی کردم ترسم را کنترل کنم.

با صدای ارومی گفتم :<میشه بپرسم چه سوالاتی؟>

نگاه بدی بهم انداخت و گفت : <لطفا همراه من بیاید همه چیز مشخص میشه>.

نگاهی به اونطرف کوچه انداختم که ماشین پلیسی پارک شده بود.

از اشفتگی ذهنم ماشینشان را ندیده بودم.

سوار شدیم و ماشین به راه افتاد ، من به این فکر می کردم اعدامم را حبس ابد می کنند یا نه؟

دلهره و استرس بر جانم چنگ انداخته بود اما راهی جز حفظ ظاهر نداشتم .

چشمانم را بستم و نفس عمیقی کشیدم ، صدایش بلند شد :<مشکلی دارید اقای شایان>؟

-نه ، مشکلی نیست.

- بسیار خب.

بعد از طی کردن دقایقی ماشین به کلانتری رسید.

از ماشین پیاده شدم و دستی به کتم کشیدم.

نگاه سرسری به اطراف انداختم ، چندنفری نامحسوس بهم نگاه می کردند.

با راهنمایی سربازی به سمت جلو به حرکت در اومدم.

همیشه از راهرو های شلوغ کلانتری متنفر بودم ، حس خفگی شدیدی بهم دست می داد.

از بین جمعیت با سختی عبور کردم و رو به روی در کرم رنگی متوقف شدم.

سرباز وارد شد و بعد از چند دقیقه در را باز کرد و من را به داخل دعوت کرد.

رو به روی میز جناب سروان جوان و خوش چهره ای بر روی صندلی نشستم.

سرباز بعد از گذاشتن احترام از اتاق خارج شد.

پس از صدای بسته شدن در سکوتی اتاق را در برگرفت.

جناب سروان نگاهی بهم انداخت و با خودکارش بر روی میز ضرب گرفت.

اسم روی لباسش را خواندم :« علی نجفی»

نفس عمیقی کشیدم و به سیاهی چشمانش نگاه انداختم.

بعد از چند لحظه سکوت گفت :<اقای شایان سامان شایان>؟

-بله

-میدونید برای چی مهمون ما شدین؟

-نه متاسفانه

نگاهش را به چشمانم دوخت و نفسش را فوت کرد.

نگاهی به برگه های رو میز انداخت و اهسته گفت : <شما برای شخصی به اسم بزرگمهر کار می کنید؟>

-بله

- میدونستید اقای بزرگمهر دستی توی کارای خلاف داره؟

-چه جالب ، خب به من چه ارتباطی داره؟

نگاه مشکوفانه ای بهم انداخت و گفت :<ما مدارکی بر علیه شما داریم که ثابت میکنه شماهم در این کارها دست دارید.>

ته دلم خالی شد، دلهره ی عجیبی گرفتم اما با چهره خونسردی گفتم : >خب پس چرا بازداشتم نمی کنید؟>

نگاه خالی از حسی به چشمانم دوخت و حرفی نزد.

به چشمانش خیره شدم ، نگاهش گیرایی بالایی داشت.

بعد از چند دقیقه اهسته سرش را بین دستانش گرفت و نفس عمیقی کشید.

نگاهم بر حرکاتش خیره بود که ناگهان سرش را بالا اورد و لبخند زورکی زد و به در اشاره کرد

- اقای شایان ، در اینده نچندان دور باز هم همدیگه رو ملاقات می کنیم.

از روی صندلی بلند شدم و رو به روی میز قرار گرفتم.

اهسته و تهدید امیز گفتم :< منتظر دیدارتون هستم>.

دستم را سخت فشرد و لبخند حرصی زد.

به طرف در حرکت کردم و از ان خارج شدم.

بدون لحظه ای درنگ به طرف خارج از ساختمان حرکت کردم.

تلفنم را از جیب شلوارم در اوردم و بی درنگ به ارشام زنگ زدم.

مطمعنا بعد از شنیدن این خبر چشمان خاکستری رنگ اش در دریای خون غرق میشد.

بعد از چند بوق تلفن رو برداشت.

سعی کردم به خاطر بیارم کد هایی که اینجور مواقع باید استفاده می کردیم.

تا صدای بله گفتن اش در تلفن پیچید اهسته گفتم : <روباه به لانه در حال نفوذه>.

کمی مکث کرد ، فکر کنم معنی حرفاهایم رو نفهمید.

بار دیگر تکرار کردم که زمزمه کرد :<فهمیدم ، خودت رو برسون مقر>.

-ولی ارشام می خوام استراحت کنم.

نفس عصبی کشید و زیر لب گفت :< این یه دستوره>.

و بعد تلفن رو قطع کرد.

نفس عمیقی کشیدم و با صدا بیرون اش دادم.

به خیابون نگاهی گذرا انداختم.

دستم را برای اولین تاکسی که رد میشد بلند کردم.

ماشین زرد رنگ رو به روی ام متوقف شد.

دربست تا دم خانه ام رفتم تا ماشین ام را بردارم.

پس از گذشت نیم ساعت به عمارت رسیدم.

با تک بوقی در امارت باز شد.

به سمت پارکینگ روندم و ماشین را در جایگاه پارک کردم.

به سمت اتاق رئیس به حرکت در اومدم.

بدون شک باید کلی جواب پس بدم.

پشت در متوقف شدم. حتی از پشت در هم صدای عصبی ارشام را تشخیص می دادم.

نفسم رو حبس کردم و سعی کردم به خودم مصلت بشم.

ضربه کوتاهی به در سفید رنگ رو به رو زدم و منتظر شدم.

صدای ضعیف رئیس اومد که اجازه ورود رو صادر کرد.

اهسته در را گشودم و وارد شدم.

ارشام با نگاه حرصی بهم خیره شد.

رئیس اما با لبخند مصنوعی به طرفم اومد و با لحن بشاشی گفت: <به به اقا سامان>.

و دستش را به طرفم دراز کرد ، بر حسب ادب دستش را گرفتم و فشار کوچکی دادم.

رئیس در حالی که نگاهش را به سمت ارشام دوخته بود گفت :<ارشام پست جدید سامان رو بهش دادی؟>

ارشام در حالی که سعی می کرد عصبانیتش را کنترل کند زیر لب گفت : <جناب بزرگمهر لطفا الان به مسائل مهم تر بپردازیم.>

بزرگمهر نگاه سریع بهم انداخت و گفت : <سامان به نظر خسته میای؟>

و دستم را اهسته ول کرد ، به سمت میزش به راه افتاد ، در حین راه رفتن گفت : <خستگی تو کار ما معنا نداره.>

نگاه ارشام رو صورتم قفل شده بود ، تک تک حرکاتم را زیر نظر داشت.

با لحن محکمی گفتم :< من به شغلم علاقه دارم جناب بزرگمهر و هیچوقت ازش خسته نمیشم>.

بزرگمهر خنده ای کرد و زیر لب گفت : <خوبه<.

ارشام با لحن بی تفاوتی گفت :< چی پرسیدن ازت>؟

نگاهم را تو چشمانش قفل کردم و گفتم :< میگفتن مدارکی بر علیه جناب بزرگمهر دارن و اینکه میدونند که کار اصلی ما چیه.>

بزرگمهر نفس عمیقی کشید ، ارشام ادامه داد :< و‌ تو بهشون چی گفتی>؟

-من گفتم اگه مدرکی دارین دستگیرم کنید وگرنه کلی کار انجام نشده دارم باید برم.

ارشام نگاه موشکافانه ای بهم انداخت و گفت :< به نظرت راست گفته؟>

نگاه سردی بهش انداختم و گفتم :< مطمعنا جاسوس بینمون دارن و هنوز مدرک درست حسابی پیدا نکردن.>

بزرگمهر با لحن ارومی گفت : <میخوام سریع تر جاسوسشون رو پیدا کنید>.

نگاهم را به بزرگمهر دوختم ، ابرویی بالا انداختم و با لحن تمسخر امیزی گفتم :< من فقط یه محافظ ساده ام.>

ارشام نگاه تیزی بهم انداخت و گفت :< دیشب حضورت رسمی شد اما چون‌مدت زیادی اینجا بودی و از همه مهم تر قابل اعتمادی رئیس محافظای خونه شدی ، هر کوتاهی رو از این به بعد از چشم تو میبینیم>.

سرم را تکان دادم و زیر لب زمزمه کردم :< متشکرم.>

ارشام سرش را تکان داد و گفت : <میتونی بری.>

نگاهی به بزرگمهر کردم که با سرش تایید کرد.

سرم را تکان دادم و عقب گرد کردم و از در خارج شدم.

یقینا مقام جدید مزایایی بهتری خواهد داشت و به همان اندازه هم مضراتی.

مسیرم را به پشت عمارت ادامه دادم ، میخواستم چندساعتی از زیبایی باغ اینجا استفاده کنم.

زیر لب زمزمه کردم : <تنها نکته مثبت این عمارت جهنمی ، بهشت کوچیکیه که داخلش داره>.

به پشت عمارت که رسیدم ، فضای سر سبزش روحیه ام را کمی بهتر کرد ، بوی گل های رز سرخ رنگی که کنار درختان بلند و سرسبز باغ قرار گرفته بود ، فضا را معطر کرده بود.

روی چمن ها زیر سایه درختی نشستم و تکیه ام را به درخت پشتم دادم.

نگاه ام را به عمارت دوختم ، واقعا باشکوه بود اما حیف که آدمایی امثال بزرگمهر در آن زندگی می کنند.

سرم را به درخت تکیه دادم و چشمانم بستم.

آرامشی زاید الوصف به جانم تزریق شد.

کمی استراحت بعد از آن همه هیاهو واقعا لذت بخش بود.

-به به آقا سامان،راحتین جناب؟

آهسته چشمانم را باز کردم و به فردی که صدایم زده بود نگاهی انداختم.

با دیدن چهره اش حس نفرت در رگ هایم جاری شد.

چهره ی منزجری گرفتم و با لحن تسمخر آمیزی گفتم : <حالم از خودم بهم میخوره وقتی تو صدام میزنی.>

نگاه خشمگینی نثارم کرد و گفت :< پاشو برو سر پستت مگه اومدی خونه خاله؟>

پوزخندی بهش زدم و گفتم : <برگرد سر پستت این فوضولیا به تو نیومده.>

با فک منقبض شده ای آهسته گفت :< اگه دوست داری بمیری بگو با یه تیر خلاصت کنم این حرفای گنده تر از دهنت نزن.>

نگاه بی تفاوتی بهش انداختم و آهسته خندیدم و زمزمه کردم :< آدم چه حرفا که نمیشنوه>.

نگاهم را به چشمانش دوختم و گفتم : <برو از آرشام جونت بپرس رئیس کیه ؟>

چشمانش را ریز کرد و آهسته گفت:< تو چی<

پریدم وسط حرف اش و با لحن جدی گفتم :< گورتو گم کن نبینمت.<

نگاه خصمانه ای بهم انداخت و مشتش را فشرد، عقب گرد کرد و به سمت عمارت به راه افتاد.

پوزخندی روی لبم نقش بست که رضایتم را نشان می داد.

صدای خنده بلندی از طرف راستم ، پشت درختی بلند شد.

کیان از پشت درخت بیرون آمد و همانطور که می خندید بلند بلند دست می زد.

-آفرین سامان خیلی حال کردم ،‌زیادی شاخ شده بود خوب شاخش رو شکستی>.

لبخند کوتاهی زدم و به چال روی گونش خیره شدم.

-سامان چیزی شده؟ عصبی هستی چرا؟

نگاه متعجبی بهش انداختم و گفتم :< عصبی؟ نه چرا عصبی باشم>؟

-چون با میلاد اینطور تحقیر آمیز حرف زدی

-آهان این بوزینه رو میگی؟

خنده ای کرد و گفت :< الان میره پیش آرشام چوقولیت رو میکنه>

-هر کاری دلش میخواد بکنه من رئیس محافظای خونه ام آرشامم نمیتونه کاری کنه.

کیان با چشمان گرد شده نگاهم کرد و گفت :< چی میگی سامان ؟ رئیس محافظا چیه>؟

چشمانم را بستم و سرم را به پشت تکیه دادم و زیر لب جوابش را دادم : <بزرگمهر دستور داده>.

چند دقیقه ای گذشت و کیان هیچ عکس العملی نشان نداد.

چشمانم را باز کردم و نگاهی بهش انداختم.

روی درخت رو به رویش خیره شده بود و هیچ کاری نمی کرد.

کمی با تعجب نگاهش کردم اما عکس العملی نشان نداد ، سرم را کنار سرش بردم و مسیر نگاهش را دنبال کردم اما چیزی ندیدم.

صورتم را برگرداندم که نوک بینی ام به بینی کیان خورد.

آهسته و با لحن شگفت زده ای گفت : <رئیس محافظا؟>

با لحن مشکوکی گفتم : <آره خب چطور؟>

یکدفعه پرید و ب*غ*لم کرد و گفت :< ایول پس دیگه لازم نیست شب ها نگهبانی بدم>.

خنده ام گرفت ، بدون شک کیان تنها کسی بود که می توانستم کنارش خوشحال باشم یک برادر واقعی

چند ساعت دیگر در عمارت ماندم ، تمام وجودم از خستگی ناله می کرد.

به سمت پارکینگ راه افتادم تا ماشین را بردارم.

سوار ماشین شدم و به راه افتادم.

از در عمارت که خارج شدم ، ماشین سیاه رنگی را دیدم با دو سرنشین که مشغول دید زدن عمارت بودند.

تلفن را برداشتم و برای ارشام پیغام صوتی گذاشتم :< عمارت تحت مراقبته مواظب باشید<.

تلفن را روی داشبرد انداختم و مسیر خانه را در پیش گرفتم.

نزدیک خانه که شدم تمام خیابان را در نظر گرفتم تا اتفاقی مثل اتفاق قبلی رخ ندهد.

جلوی خانه متوقف شدم ، در را باز کردم تا ماشین را داخل ببرم ، ماشین را که پارک کردم به طرف در رفتم تا در را ببندم.

ماشینی به طور محسوسی در حال کنترل خانه بود.

پوزخندی زدم و در را بستم.

از حیاط خانه گذشتم و به سمت ورودی حرکت کردم.

کلید را از جیبم در اوردم و در را باز کردم.

فضای تاریک و دلگیر خانه حس عذاب کشیدنم را دوچندان کرد.

کلید برق را زدم و خانه روشن شد.

خانه متشکل از یک هال چهل متری و دو اتاق دوازده متری بود.

لبخند دردناکی زدم و روی مبل جلوی تلویزیون دراز کشیدم.

کنترل را برداشتم و دکمه روشن تلویزیون را زدم.

دوست نداشتم سکوت بر خانه چیره شود.

نگاهم را به صفحه نمایش دوختم اما ذهنم در جاهای دیگر گشت می زد.

پلک هایم آرام آرام در حال بسته شدن بود.

مقاومتی نکردم ، این خلسه ی شیرین را با جان و دل پذیرفتم

یک هفته گذشت و من به مقام جدیدم عادت کرده بودم.

رفتارم سرد و جدی تر شده بود.

کیان هم مرخصی چندروزه ای گرفته بود و به دیدار خانواده اش رفته بود.

کیان عاشقانه خواهر کوچک و‌مادر پیرش را میپرستید.

آرشام هم کلاس های رزمی برای بالا بردن سطح قوای بدنی ام تشکیل داده بود .

بیست ساعت تمام در روز مشغول آموختن انواع فن های مبارزه از استاد های با تجربه ای بودم که آرشام آن ها را استخدام کرده بود.

گاردم را حفظ کردم و مشتی به سینه اش زدم.

دور خیزی کرد و لگد محکمی به سینه ام زد که باعث شد محکم به دیوار پشتم برخورد کنم.

نعره ای کشیدم ‌و به سمتش هجوم بردم ، دستم را برای شکوندن گاردش تکان دادم ، گاردش را که بالا آورد آپارکات محکمی نثارش کردم.

ضربه به حدی محکم بود که نقش زمین شد.

ادای احترام کردم و از سالن تمرین خارج شدم.

به سمت استخر رفتم و با لباس به داخل آب پریدم.

خنکای آب حس خوبی را بهم منتقل می کرد.

سرم را به زیر آب بردم ، کاشی هایی که به صورت ماهرانه ای ته استخر کار گذاشته بودند ، تصویر دو دلفین را در حال شنا نشان می داد.

برای هواگیری سرم را از آب در آوردم.

نگاهم روی دو صندلی که گوشه ی استخر گذاشته بودند خیره ماند.

آرشام با کت شلوار سیاه رنگش که ابوهتی بی نظیری را به او هدیه می کرد ، نشسته بود.

تی شرت سیاه رنگ خیسم را از تن در آوردم و به بیرون آب پرت کردم.

به سمت آرشام شنا کردم.

دستانم را لبه استخر گذاشتم و به خاکستری نگاهش خیره شدم.

نوشیدنی اش را یک نفس فرو برد و نفس عمیقی کشید.

-آماده باش سامان ، امشب برای معامله ای به یه مهمونی دعوت شدیم.

جدی نگاهش کردم و گفتم :< چندتا محافظ باتجربه رو آماده میکنم>.

پوزخندی زد و گفت : <نوچ ، نگرفتی چی شد.>

ابروی سمت راستم را بالا بردم و با نگاهم ازش خواستم که ادامه دهد.

-امشب خودتم باید بیای آقا پسر.

-چرا من؟

-چون دست چپ رئیسی.

م*س*تقیم تو صورتم نگاه کرد و زیر لب زمزمه کرد : <امشب شب مهمیه.>

لبخند سردی زد که تنم را لرزاند.

-امشب نباید کوچیک ترین مشکلی پیش بیاد.

با سر تأیید کردم و به سوی دیگری شنا کردم

رو به روی هشت نفری که امشب همراهیمان می کردند ایستادم و با لحن سردی گفتم :< امشب شب مهمیه ، شما بین مهمون ها پخش میشید ، کوچیک ترین مشکلی که پیش ا‌ومد باید از جناب بزرگمهر محافظت کنید ، بقیه افراد بیرون محل مواظب هستند ، کوچیک ترین مشکلی برای جناب بزرگمهر رخ بده نابودتون میکنم،مفهوم شد؟>

همه یک صدا گفتن : <بله قربان>.

زیر لب زمزمه کردم : <خوبه حرکت میکنیم>.

بزرگمهر و ارشام از عمارت خارج شدند.

ماشین شاسی بلند سیاه رنگی جلویشان ایستاد.

ارشام جلو نشست و بزرگمهر عقب.

در عقب ماشین را باز کردم و کنار بزرگمهر نشستم.

آرشام رو به راننده گفت : <حرکت کن.>

ر‌و به بزرگمهر کردم و گفتم :< از مهمونی لذت ببرید قربان بقیه موارد رو به افرادتون بسپارید>.

بزرگمهر خنده کوتاهی کرد و دستش را روی شانه ام گذاشت.

ماشین رو به روی عمارت مورد نظر متوقف شد.

تمام بادیگارد ها از ماشین ها پیاده شدند و دور ماشین بزرگمهر ایستادند.

همراه با بزرگمهر و آرشام پیاده شدم و به سمت داخل حرکت کردیم

دو تن از محافظا پشت بزرگمهر و ارشام و‌من وارد عمارت شدند و بقیه بیرون مشغول دید زدن اطراف بودند.

وارد سالن اصلی که شدیم لحظه ای از این همه زیبایی دهنم باز موند اما با پوزخند ارشام به خودم اومدم.

سالن بزرگی که با رنگ سفید و طلایی خودنمایی می کرد و گروه نوازنده ای مشغول نواختن موسیقی ارام بودند.

بزرگمهر اهسته رو به من گفت :< برو لا به لای مهمون ها ، خوش بگذرون.<

-اما قربان

ارشام وسط حرفم پرید: <با وجود محافظا و افرادمون که بین جمعیتن نگران امنیت جناب بزرگمهر نباش.<

سری تکان دادم و به سمت بار گوشه سالن رفتم.

با صدای م*س*تخدم به خودم اومدم :< چی میل دارین؟>

در حالی که اطراف را دید میزدم آهسته گفتم :< ویسکی.>

نگاهم تو سالن میچرخید و تک تک افراد را زیر نظر می گرفتم.

صدایی از سمت راستم بلند شد : <پس دست چپ بزرگمهر تویی.<

نگاهم را به دختر قد کوتاه و ریز جسه ای دوختم.

با نگاه کنجکاوی سر تا پایش را بررسی کردم و با لحن بی تفاوتی زمزمه کردم :< شما>؟

آب پرتقالی را از روی میز بار برداشت و جرعه ای نوشید سپس نگاهش را به چشمان دوخت :< سارا امین.>

چشمان را ریز کردم و گفتم :< دختر رامین امین>؟

آهسته سرش را به معنی بله تکان داد.

سری تکان دادم و گفتم : <خوشوقتم.>

-و شما؟

-شما که من رو میشناسید چه نیاز به معرفی دوباره؟

نیشخندی زد و گفت : <اره راست میگی.<

نگاهم را دوباره در سالن چرخاندم .

آرشام را دیدم‌ که کنار زن جوانی ایستاده بود.

با هر جمله اش زن را به خنده وا می داشت.

نگاهش را به من دوخت.

پوزخندی زدم و لیوان تو دستم را به نشانه سلامتی بالا بردم.

پوزخند کوتاهی زد و نگاهش را به سمت راستم ، روی سارا قفل کرد.

نگاهش رنگ شیطنت گرفت و تو چشمان نگاه کرد.

تلفنش را از جیب کتش در اورد و مشغول کار کردن شد.

لحظه لی بعد صدای پیامک تلفنم بلند شد.

آرشام « به این دختره کمی نزدیک شو ، دختر امینه ، سعی کن بهش نزدیک بشی چون معاملمون امشب با پدرشه»

سرم را بلند کردم و دوباره به آرشام نگاه کردم .

سری تکان دادم که لبخند حریصی زد.

به سارا نگاه کردم که مشغول دید زدن افراد حاضر در سالن بود.

دستم را به طرفش دراز کردم و آهسته زمزمه کردم :< افتخار میدین>؟

نگاهش را به دستم دوخت و نگاهی گذرا به جمعیتی که برای ر*ق*ص دونفره به وسط سالن حرکت می کردند ، انداخت.

آرام دستش را توی دستم گذاشت.

با صدای آهنگ ، ر*ق*ص را شروع کردیم.

جسه ی کوچکش به زور تا سینه ام میرسید.

صدایش به گوشم رسید: <سامان؟>

نگاهم را به چشمانش دوختم و با لحن محکمی گفتم :<بله>؟

نگاهش را بعد از مکثی از نگاهم گرفت و زیر لب زمزمه کرد : <هیچی.>

به آخر آهنگ چیزی باقی نمانده بود ، زن جوانی با کت شلوار سیاه به سمت ما در حرکت بود.

موهای کوتاه که ب*غ*ل موهایش را یک دست کوتاه کرده بود .

با تعجب به وضع ظاهریش‌نگاه می کردم .

وقتی به ما رسید ، سارا آهسته گفت : <اوه فلورا برگشتی؟>

فلورا با سر ادای احترام کرد و گفت : <آقای امین گفتن به اتاق جلسه بیاید>.

دستم را از دست سارا بیرون کشیدم و گفتم : <خوشحال شدم و‌ممنونم بابت ر*ق*ص.<

برگشتم و به راه افتادم که صدایش را از پشت سر شنیدم:<آقای شایان.>

نگاهی به فلورا انداختم و با لحن کنجکاوی گفتم : <بله>؟

-شماهم باید بیاید ، آقای بزرگمهر دستور دادند.

با سر تایید کردم و با شک به دنبالشان به راه افتادم.

به طبقه دوم رفتیم ، پشت سر فلورا وارد در سیاه رنگی شدیم.

اتاق بزرگی که وسط آن میز بزرگی قرار داشت و دور ان افرادی نشسته بودند که فقط بزرگمهر و آرشام را شناختم.

سمت چپ بزرگمهر نشستم.

به پیرمرد شیک پوشی که رو به روی بزرگمهر نشسته بود نگاهی انداختم.

بدون شک این همان رامین امین بزرگ بود.

موهای یک دست سفید با پوست سفیدی که اثری از حتی یک چروک نبود.

بینی خوش فورم و لبی سرخ فام که از لا به لای آن مروارید های سفیدی مشغول خودنمایی بودند.

نگاهم را به چشمان آبی رنگش دوختم که متوجه شدم به من نگاه می کند.

با سر احترامی گذاشتم که با غرور نگاهش را به بزرگمهر دوخت.

-<پیر شدی سیامک.>

بزرگمهر با لبخند گفت :< آره خب زمان زیادی گذشته که همدیگه رو ندیدیم>.

- و چی باعث شده که این ملاقات رخ بده؟

-شنیدم محموله ی بزرگی داری که برای رد کردنش مشکل داری؟

امین نگاه متعجبی به بزرگمر کرد و گفت : <مشکل؟>

و شروع کرد به خندیدن.

سپس ادامه داد : <سیامک ، من هیچ مشکلی ندارم اگر هم داشتم از تو کمک نمی خواستم.>

بزرگمهر با همان لبخند ادامه داد : <میل خودته اما بهتره یه نگاه به این پرونده ها بندازی.>

آرشام پرونده سبز رنگی را به سارا داد که به پدرش بدهد.

امین بعد از مطالعه پرونده نگاه ناباورانه ای به بزرگمهر کرد

بزرگمهر با همان لبخند و آرامش اعصاب خوردکن ادامه داد:< پلیس تا چندروز دیگه همه ی محمولت رو مصادره می کنه.>

امین نگاهش را به میز دوخته بود ، در همان حالت گفت :< پیشنهادت رو بگو>.

بزرگمهر لبخند عریضی زد و ادامه داد: <تمام محموله ات رو توی انبار های خودم نگه می دارم و بعد از چندروز از مرز رد میکنم اما پنجاه درصد پولش رو میخوام.>

امین نگاه به خون نشسته اش را به بزرگمهر دوخت:<سیامک ازت متنفرم>.

بزرگمهر خنده ی حرس دراری کرد و ادامه داد: <معامله با شما باعث خوشنودی منه>.

سپس از رو صندلی بلند شد و دستش را به سمت امین دراز کرد .

امین با بی میلی آشکاری به او دست داد و نگاه خصمانه ای به او کرد.

من و آرشام هم از روی صندلی بلند شدیم و پشت سر بزرگمهر از اتاق خارج شدیم.

آرشام کمی به بزرگمهر نزدیک شد و زیر لب گفت :< قربان ، خیلی تند رفتید>.

بزرگمهر با لحن جدی گفت :< نه ، ما به اون پول نیاز داریم>.

من هم با صدای آهسته ای گفتم :< ممکنه بعد از انجام کار ها بهمون خ*ی*ا*ن*ت بکنن>.

بزرگمهر نفسش را آهسته بیرون داد و گفت : <بسه ، با هردوتونم ، یه فکری بابت امین میکنم>.

من و آرشام نگاهی به هم انداختیم.

نزدیک خروجی تلفنم را در آوردم و برای افراد پیغام فرستادم :< آماده باشید ، داریم خارج میشیم>.

در سفید رنگ عمارت باز شد ، بادیگارد ها دور ما شروع به حرکت کردند.

به ماشین که رسیدیم ، اینبار من جلو نشستم و آرشام عقب ، کنار بزرگمهر.

ماشین ها به راه افتادند.

ماشین جلویی با سرعت آهسته ای پیش میرفت و باعث بهم ریختن اعصاب من شده بود.

با بی سیم به ماشین جلویی پیام فرستادم:<سرعتتون رو بیشتر کنید.>

بعد از چندلحظه به سرعتشان افزودند.

نگاهم را به آینه عقب دوختم ، پشت سر ماشینی که پشت ما حرکت می کرد ، موتور سواری سیاه پوش مشغول تعقیب ما بود.

با بی سیم برای ماشین پشتی پیام فرستادم:<مواظب موتور پشت سرتون باشید.<

بعد از چند دقیقه به عمارت رسیدیم.

ماشین که داخل عمارت متوقف شد نفس راحتی کشیدم.

بلافاصله پیاده شدم و بزرگمهر را تا عمارت اصلی همراهی کردم.

نگاهی به ماه که آسمان تیره را روشن می کرد ، انداختم.

نگاهم را در بین ستارگان میچرخاندم ، قطعا کم نور ترین ستاره ی این آسمان پهناور ، مطلق به من بود.

با فکر کردن به این موضوع نیشخندی زدم و مسیر پشت عمارت را در پیش گرفتم.

به پشت عمارت که رسیدم با چشم‌ مشغول دید زدن اطراف شدم.

خبری از محافظای پشت عمارت نبود.

بی سیم را آهسته بالا آوردم و زمزمه کردم :< آماده باشید، به داخل نفوذ کردن.>

صدای شلیک گلوله ای بلافاصله شنیده شد و بعد از آن درد زیادی را در قفسه سینه ام حس کردم.

فریادی کشیدم و به پشت دیواری پریدم.

گلوله م*س*تقیم وسط قفسه سینه ام خورده بود ، اگر ضدگلوله به تن نداشتم ، صددرصد مرگم حتمی بود.

سرم را آهسته از پشت دیوار در آوردم ، سه نفر در حال بالا رفتن از دیوار بودند.

اسلحه ام را در آوردم و آماده شلیکش کردم.

نگاهم را به آن ها دوختم.

نشانه گرفتم ، آخرین نفر هم داشت از دیوار بالا میرفت .

بعد از چندلحظه مکث شلیک کردم، بعد از آن صدای فریادی بلند شد.

صدای پای محافظا را شنیدم ، سریع داد زدم: <پاش گلوله خورده سریع دستگیرش کنید ببریدش به زیرزمین.>

سه تن از محافظا فرد سیاه پوش را بلند کردند و به طرف زیر زمین به راه افتادند.

قفسه سینم بدجوری میسوخت .

دکمه های لباسم را باز کردم و جلیقه را در آوردم.

به اندازه یک کف دست سینه ام کبود شده بود.

کتم را به تن کردم و به طرف زیر زمین حرکت کردم.

در آهنی زوار دررفته را هل دادم که صدای گوش خراشی منتشر کرد.

وارد انباری شدم و به سمت قفسه های آخر انبار رفتم.

بعد از بالا آوردن آچاری یک قفسه کنار رفت و راه پله ای به داخل زمین نمایان شد.

به سیاهی ته راه پله خیره شدم ، تصاویر کشته شدن مرد به دست من از جلوی چشمانم گذشت.

چشمانم را بستم و نفس عمیقی کشیدم.

از پله ها پایین رفتم ، بوی نم حاکم بر فضا ، اعصابم را متشنج می کرد.

کمی پایین تر ، چراغ زرد رنگی که گاهی اتصالی می کرد ، محیط کمی از راهرویی را روشن ساخته بود.

راهرو را در پیش گرفتم و به سمت سلول های ته آن حرکت کردم.