-من و از بچگی میشناسی ساره جون...میدونی که تنها دفعه ای که از غرورم دست کشیدم
شکست خوردم...دیگه اینکارو نمیکنم...
خانم فاتحی رو از بچگی میشناختم...بهش میگفتم ساره جون...اما از وقتی کارمند اون پرورشگاه
شدم بهش میگم خانم فاتحی...خیلی برام زحمت کشیده...بالاخره باید یه جوری زحماتش رو
جبران کنم...این مرد هر جور شده باید راضی بشه...این مرد که با دروغاش یه بار منو از درون
خورد کرد...این مرد که یه بار منو عاشق خودش کرد بدون اینکه خودش بفهمه...و من برای اینکه
شکستنم رو نبینه کاری کردم که خواستگارای دیگم هم تو دانشگاه از دور و برم دور
شدند...کاری کرد که من تا ابد تنهایی رو انتخاب کنم...این مرد...
دوباره به سمت منشی برگشتم:
-ببخشید شما چی گفتید؟
-عرض کردم که ایشون الان کسی رو ملاقات نمیکنن...
اوق...چه با عشوه هم حرف میزد...خاک بر سر سلیقت جناب رادمهر...اینم منشیه تو داری؟
بی خیال شونه بالا انداختم و گفتم:
-که اینطور!؟
-بله...
کیفم رو روی شونه ام جا به جا کردم و قبل از اینکه بتونه کاری بکنه خودمو انداختم تو اتاق مدیر
عامل...اتاق پر شده بود از بوی سیگار...شروع کردم به سرفه کردن...سهیل پشت به من روی
صندلی چرخانش نشسته بود و حتی ندید که من هستم...با لحنی جدی گفت:
-خانوم باهر...به شما در زدن یا ندادن خانوم؟من مگه نگفتم کسی مزاحم من نشه...
منشی که الان فهمیدگ اسمش خانوم باهره،از پشت من پرید تو اتاق و گفت:
-آقای رادمهر بخدا من به ایشون گفتم شما با کسی ملاقات نمیکنید؟
-به کی گفتین خانوم؟
با جدیت گفتم:
-من جناب رادمهر...بنده از پرورشگاه پردیس مزاحم شدم...
صدای پوزخندش رو از همین جا هم میشد شنید...
-هه...بازم از اونجا...خب جالبه...ببینم شما چی میخواید بگید؟
بعد به باهر گفت از اتاق بره بیرون و به اون پیرمردی که حالا فهمیدم اسمش عمو رحیمه بگه قهوه
بیاره برامون...
بدون اینکه صندلیش را و برگردونه گفت:
-بشینید خانوم...
صدام رو صاف کردم و گفتم:
-ایزدی هستم...
-خانوم ایزدی...
بازی تازه شروع شده...این از دروغ اول...
دوباره با اون لحن سردش گفت:
-میشنوم خانوم ایزدی...
صدام رو صاف کردم و گفتم:
-بنده همونطور که گفتم از پرورشگاه پردیس مزاحم میشم...
-واقعا هم که مزاحم شدید...
بس کن...کم آتیشم بزن...نمیدونم اگه برگرده و بشناستم بهم چی میگه؟
الان وقت عصبانی شدن نیست آوا...الان باید آروم باشی...
-آقای رادمهر...پدربزرگ شما قرار بوده زمین اون پرورشگاه رو وقف کنن...شما میدونید با این
کار شما آرامش روح اون مرحوم هم بهم می ریزه؟
-هه...جالبه خانوم ایزدی...شما برای این ادعاتون مدرکی هم دارید؟
-مدرک؟نه خیر...ولی ایشون تمام حرفاشون رو با ما زده بودن...
-حرف باد هواست خانوم...
دستم از عصبانیت عرق کرده بود...موبایلم رو روی میز گذاشتم...میخواستم جواب حرفش رو بدم
که در زده شد و عمو رحیم با دو تا قهوه اومد تو...اول قهوه من رو روی میز گذاشت و بعدم قهوه
ی اون خودخواه رو...بعد از اینکه بیرون رفت دوباره شروع کردم:
-شما هیچ به اون نود تا بچه فکر کردید؟اونا آواره میشن...
-خانوم شما باید این رو به بالا دستی هاتون بگید...نترسید اون بچه ها آواره نمیشن...بالاخره یه
جایی براشون پیدا میشه...
اینبار من پوزخند زدم و زیر لب گفتم:
شکست خوردم...دیگه اینکارو نمیکنم...
خانم فاتحی رو از بچگی میشناختم...بهش میگفتم ساره جون...اما از وقتی کارمند اون پرورشگاه
شدم بهش میگم خانم فاتحی...خیلی برام زحمت کشیده...بالاخره باید یه جوری زحماتش رو
جبران کنم...این مرد هر جور شده باید راضی بشه...این مرد که با دروغاش یه بار منو از درون
خورد کرد...این مرد که یه بار منو عاشق خودش کرد بدون اینکه خودش بفهمه...و من برای اینکه
شکستنم رو نبینه کاری کردم که خواستگارای دیگم هم تو دانشگاه از دور و برم دور
شدند...کاری کرد که من تا ابد تنهایی رو انتخاب کنم...این مرد...
دوباره به سمت منشی برگشتم:
-ببخشید شما چی گفتید؟
-عرض کردم که ایشون الان کسی رو ملاقات نمیکنن...
اوق...چه با عشوه هم حرف میزد...خاک بر سر سلیقت جناب رادمهر...اینم منشیه تو داری؟
بی خیال شونه بالا انداختم و گفتم:
-که اینطور!؟
-بله...
کیفم رو روی شونه ام جا به جا کردم و قبل از اینکه بتونه کاری بکنه خودمو انداختم تو اتاق مدیر
عامل...اتاق پر شده بود از بوی سیگار...شروع کردم به سرفه کردن...سهیل پشت به من روی
صندلی چرخانش نشسته بود و حتی ندید که من هستم...با لحنی جدی گفت:
-خانوم باهر...به شما در زدن یا ندادن خانوم؟من مگه نگفتم کسی مزاحم من نشه...
منشی که الان فهمیدگ اسمش خانوم باهره،از پشت من پرید تو اتاق و گفت:
-آقای رادمهر بخدا من به ایشون گفتم شما با کسی ملاقات نمیکنید؟
-به کی گفتین خانوم؟
با جدیت گفتم:
-من جناب رادمهر...بنده از پرورشگاه پردیس مزاحم شدم...
صدای پوزخندش رو از همین جا هم میشد شنید...
-هه...بازم از اونجا...خب جالبه...ببینم شما چی میخواید بگید؟
بعد به باهر گفت از اتاق بره بیرون و به اون پیرمردی که حالا فهمیدم اسمش عمو رحیمه بگه قهوه
بیاره برامون...
بدون اینکه صندلیش را و برگردونه گفت:
-بشینید خانوم...
صدام رو صاف کردم و گفتم:
-ایزدی هستم...
-خانوم ایزدی...
بازی تازه شروع شده...این از دروغ اول...
دوباره با اون لحن سردش گفت:
-میشنوم خانوم ایزدی...
صدام رو صاف کردم و گفتم:
-بنده همونطور که گفتم از پرورشگاه پردیس مزاحم میشم...
-واقعا هم که مزاحم شدید...
بس کن...کم آتیشم بزن...نمیدونم اگه برگرده و بشناستم بهم چی میگه؟
الان وقت عصبانی شدن نیست آوا...الان باید آروم باشی...
-آقای رادمهر...پدربزرگ شما قرار بوده زمین اون پرورشگاه رو وقف کنن...شما میدونید با این
کار شما آرامش روح اون مرحوم هم بهم می ریزه؟
-هه...جالبه خانوم ایزدی...شما برای این ادعاتون مدرکی هم دارید؟
-مدرک؟نه خیر...ولی ایشون تمام حرفاشون رو با ما زده بودن...
-حرف باد هواست خانوم...
دستم از عصبانیت عرق کرده بود...موبایلم رو روی میز گذاشتم...میخواستم جواب حرفش رو بدم
که در زده شد و عمو رحیم با دو تا قهوه اومد تو...اول قهوه من رو روی میز گذاشت و بعدم قهوه
ی اون خودخواه رو...بعد از اینکه بیرون رفت دوباره شروع کردم:
-شما هیچ به اون نود تا بچه فکر کردید؟اونا آواره میشن...
-خانوم شما باید این رو به بالا دستی هاتون بگید...نترسید اون بچه ها آواره نمیشن...بالاخره یه
جایی براشون پیدا میشه...
اینبار من پوزخند زدم و زیر لب گفتم:
ناهید
10من یه قسمتشو خوندم جذب نشدم هم قلم مبتدی وضعیفی داره وهم محتواش لوس وبچگانه بود ولی ممنون ازنویسنده بالاخره زحمت کشیده امیدوارم رفته رفته تواین زمینه پیشرفت کنه ورمانهای بهتر وقابل قبولتری بنویسه