رمان روز تلافی به قلم زهرا.ی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

آوا یه دختر مستقله که توی پرورشگاه بزرگ شده، و الانم توی پرورشگاه کار میکنه. وقتی میفهمه میخوان زمین پرورشگاه رو بگیرن خیلی عصبانی میشه و سعی میکنه بره سراغ وارث زمین اما زندگیش با این کار دوباره به گذشته پیوند میخوره… یه گذشته پر از خاطرات ضد و نقیض…یه گذشته با طعم گس تحقیر… وارث اون زمین عشق قدیمی آواست… سهیل! آوا به سراغ سهیل میره تا این بار انتقام بگیره… اما نمیشه… همه چیز یه جور دیگه پیش میره و…

«به نام او»

بیا...دنبالم قلبم...

بیا... دنبال عشقم...

نترس...اینجا شهر قصه ها نیست...

این قصه مثل قصه های همیشگی نیست...

این قصه پایانش من و تو نیستیم...

تو عاشقم نیستی که دل دل کنی برایم...

این قصه پایانش منه بی توست...

تو مال من نیستی...

تو دل به من نبستی...

کاش بشود تو مال قلبم باشی...

فقط برای قلب من...

بگذار عاشقت باشم...

اما حیف که عاشقم نمیشوی آقای مغرورم...

اما من خواب دیدم تو میایی...

صدای کفشهایت در خواب را بیاد می آورم...

تو میایی...اگر چه مغرور...اگر چه سرشار از تنفر...

اما میایی...من مطمئنم...

تو بیا...سر نوشتت اگر با دیگری هم بود باکی نیست...

*******

-ای ایران ای مرز پر گهر...

ای خاکت سر چشمه هنر...

دور از تو اندیشه بدان...

بلند داد زدم:

-ماهان حواست کجاست... چرا یهو نت ها رو قاطی میکنی...

سرم رو برگردوندم و بلندتر گفتم:

-یزدان این چه وضعشه؟ ما چهار روز دیگه اجرا داریم... تو داری سخت ترین ساز این گروه رو میزنی... ویولن نیاز به تمرکز بالایی داره...

یزدان با ناراحتی گفت:

-خانوم پناهی چطور از ما میخوایید تمرکز داشته باشیم... اجرای چهار روز دیگه مهمتره یا قضیه تخلیه پرورشگاه...

-چی؟؟؟؟

همینطور داشتم با تعجب به صورتشون نگاه میکردم...

ماهان گفت:

-خودمون دیروز شنیدیم که خانم فاتحی داشت با وکیل مالک اینجا بحث میکرد...

سرمو اینبار به سمت صدای میلاد که کوچیکترین عضو گروه بود و جزو همخوان ها،بر گردوندم...

-خانم یعنی میخوان ما رو از اینجا پرت کنن بیرون؟چرا؟مگه ما کار بدی کردیم؟

بغض بدی گلومو فشار میداد...

دوباره به سمت یزدان دوازده ساله برگشتم و تو صورتش نگاه کردم؛پرسیدم:

-تو مطمئنی یزدان؟؟؟

-بله خانوم...من و ماهان با گوشای خودمون شنیدیم...

اعصابم بهم ریخت...کاغذای توی دستم رو کوبوندم روی میز و به سمت اتاق مدیریت پا تند

کردم...اخه مگه میشد؟پشت در اتاق رسیدم و بدون در زدن وارد شدم...خانم فاتحی از دیدنم

شوکه شد و گفت:

-آوا چه خبرته؟تو مگه الان نباید با بچه ها تمرین کنی؟اینجا چیکار میکنی؟

سعی میکردم بغضمو قورت بدم و بدون گریه حرفم رو بزنم:

-خ...خانم پناهی...این بچ...بچه ها چی میگن؟کدوم یزید و از خدا بیخبری میخواد این بچه ها رو

از اینجا بندازه بیرون...

خانم پناهی از پشت میزش بلند شد و اومد سمتم...

آروم گفت:

- پس تو هم فهمیدی...آوا کاری از ما ساخته نیست...اون پسره کله شق این چیزا رو نمیفهمه...من تلاشمو کردم...

با گریه گفتم:

-اصلا اون کیه؟ از کجا پیداش شده؟

-مالک اینجا جناب رادمهر بزرگ بودن...قرار بود اینجا وقف بشه...همه چی آماده بود...اما خدا

رحمت کنه رادمهر بزرگ رو...اجل مهلتش نداد...

- حالا این کیه که مدعی اینجاست؟

-تنها نوه اش...

بلند شدم و شروع کردم به قدم زدن...دوباره گفتم:

-اسمش چیه؟ آدرسش کجاست؟من باید برم سراغش...

-فایده نداره آوا جان...من رفتم سراغش...ادم بی منطقیه...سرد و خشکه و خیلی هم بی ادبه...تو

هم به خودت مسلط باش و به خدا توکل کن عزیزم...

-میگم اسم و آدرسش؟

-وای دختر...تو چقدر سر سختی...

باشه...اسمش سهیل رادمهره...و آدرسش...

یهو ذهنم قفل کرد و سریع از خانم فاتحی پرسیدم:

-سهیل رادمهر؟؟؟؟؟

شما مطمئنید؟

-آره...چطور مگه؟؟؟مگه تو میشناسیش؟

دستپاچه گفتم:

-نه...نه...فقط یکم اسمش برام آشناست...

خودم میدونستم که دارم دروغ میگم...هیچکس مثل من جنس خراب اون بشر رو

نمیشناسه...اون کی برگشته ایران؟ چرا بعد از این همه مدت دوباره باید بیاد تو زندگیم؟

فاتحی پرسید:

-آدرسو یادداشت نمیکنی؟

-چ...چرا...

خدایا حالا چیکار کنم...اون کوه یخی که من میشناسم آب شدنی نیست...خدایا خودمو سپردم به

خودت...

فاتحی گفت:

-ببین آوا جان...این آدرسه شرکتشه...یه شرکت بازرگانیه...حواست هست؟

سرمو تکون دادم:

-بله...شما آدرسو بگید...

-باشه بنویس...الهیه...

***

رو به روی درب آسانسور وایساده بودم و منتظر بودم آسانسور برسه به پارکینگ...نه خیر این آسانسور قصد اومدن نداشت...

بالاخره آسانسور اومد و سوارش شدم و دکمه رو فشار دادم...

این جناب رادمهر از دوران دانشجویی هم همینطور بود...همیشه بالا بالا ها میپرید...مثل ما بدبخت بیچاره ها نبود که...

مادرش برای خودش کسی بود...هر روز با یه ماشین میومد دانشگاه...

اوایل الکی به همه میگفت تو یه نمایشگاه ماشین کار میکنه و همه این ماشینا رو از اونجا قرض میگیره...

هه...ما هم چقدر ساده بودیم...اونموقع یه دختر نوزده ساله بودم و اون بیست و سه سال داشت...اون وقتا نمی فهمیدم که فاصله طبقاتی یعنی چی؟ نمیدونستم که من یه دختر سر راهی هستم

و اون تک پسر یه خونواده پولدار...اولین باری که با هم حرف زدیم به خاطر انجام پروژه ای بود که استاد به ما داده بود...

سال اول معماری بودم...اونم سال سوم بود...با همه سرد بود

اما رفتارش با من بهتر بود...اون موقع بچه بودم و خیلی چیزا رو نمی فهمیدم...اما وقتی اتفاقی

فهمیدم از چه خونواده ایه... خیلی بهم ریختم...اون روز گرم تابستون که رفتم توی اون خونه

مجلل برای تدریس موسیقی به اون دختر...حتی فکرشم نمیکردم اونجا با سهیل مواجه

میشم...سهیل پسر خاله سمیرا،همون دختری که برای تدریس پیشش رفته بودم، بود...سمیرا

میگفت برای چند وقتی به خونه خالش اومده و چند جلسه اول رو باید به خونه خالش بیام...اما

اونموقع تمام حواس من به یه چیز بود...فقط و فقط یه چیز...سهیل رادمهر...

با صدای باز شدن در آسانسور به خودم اومدم...از آسانسور بیرون اومدم و رو به روی در شرکت

وایسادم...تابلوی شرکت رو خوندم:

-شرکت بازرگانی رادمهر

به مدیریت:سهیل رادمهر

بیخیال زنگ رو زدم...من دیگه اون دختر پنج سال پیش نیستم...اونم دیگه ادم پنج سال پیش

نیست...با این حرفها خودم رو آروم میکردم که در شرکت برام باز شد...یه پیرمرد که احتمال

میدادم آبدارچی باشه با روی خوش بهم سلام کرد و پرسید:

-دخترم با کی کار داری؟

-سلام حاج آقا...آقای رادمهر تشریف دارن؟

-بله بله دخترم...بیا تو بابا جان...

از همون برخورد اول اون پیرمرد به دلم نشست...برای منی که تا حالا از زبون کسی دخترم نشنیده بودم این جور برخوردا یه نعمت الهی بود...

به سمت میز منشی رفتم و منتظر موندم تا منشی سرشو بیاره بالا...اما منشی غرق تو بازی

گوشیش بود...سرفه کردم اما انگار نه انگار...این جناب رادمهر انتخاب منشیش هم افتضاح

بود...دختره انگار صورتش رو کرده بود تو لوازم آرایش...برای منی که هیچوقت آرایش نمیکردم و

همیشت رنگای تیره میپوشیدم...دیدن این حجم از آرایش یکم برام عجیب بود ... نه خیر مثل

اینکه نمیشد...دستم رو کوبیدم رو میز منشی و گفتم:

-شما حواستون کجاست خانم؟

منشی با ضربه من از جا پرید و گفت:

-چه خبرته خانوم؟زهرم ترکید...واه...

تو دلم گفتم: وای مامانمینا

جدی و بدون هیچ نرمشی بهش گفتم:

-من از پرورشگاه پردیس میام...باید س...ینی آقای رادمهر رو ببینم

منشی یه پشت چشمی برام نازک کرد و گفت:

-آقای رادمهر الان کسی رو نمیبینن...

میخواستم یه چیزی بهش بگم که موبایلم زنگ خورد...موبایلم رو از کیفم در آوردم و جواب دادم:

-بله؟

-سلام آوا منم...فاتحی...

-اوه...بله خانم فاتحی به شماره نگاه نکردم...داشتم با این منشی آقای رادمهر حرف میزدم...

-زنگ زدگ بهت بگم خودت رو زیاد کوچیک نکنیا...اون بشر به هیچ صراطی مستقیم

نیست...اگر هم بهت آدرس دادم به خاطر اصرار خودت بود...

-ساره خانم به نظرتون من خودمو کوچیک میکنم برای همچین آدمی؟

-میدونم...ولی نمیخوام اذیت بشی...میدونم روی این بچه ها حساسی و نمیخوای بینشون جدایی

بیافته...ولی در کل مراقب خودت باش...

-باش خانم فاتحی عزیزم...مراقبم...من اومدم اینجا تا سعیمو بکنم...و این سعی کردن من از

همون موضع همیشگیمه...یعنی موضع قدرت...مراقب خودتون باشید...من باید برم فعلا خداحافظ

-خداحافظ آوا جان

تماس رو قطع کردم و تو دلم به خانم فاتحی گفتم:

-من و از بچگی میشناسی ساره جون...میدونی که تنها دفعه ای که از غرورم دست کشیدم

شکست خوردم...دیگه اینکارو نمیکنم...

خانم فاتحی رو از بچگی میشناختم...بهش میگفتم ساره جون...اما از وقتی کارمند اون پرورشگاه

شدم بهش میگم خانم فاتحی...خیلی برام زحمت کشیده...بالاخره باید یه جوری زحماتش رو

جبران کنم...این مرد هر جور شده باید راضی بشه...این مرد که با دروغاش یه بار منو از درون

خورد کرد...این مرد که یه بار منو عاشق خودش کرد بدون اینکه خودش بفهمه...و من برای اینکه

شکستنم رو نبینه کاری کردم که خواستگارای دیگم هم تو دانشگاه از دور و برم دور

شدند...کاری کرد که من تا ابد تنهایی رو انتخاب کنم...این مرد...

دوباره به سمت منشی برگشتم:

-ببخشید شما چی گفتید؟

-عرض کردم که ایشون الان کسی رو ملاقات نمیکنن...

اوق...چه با عشوه هم حرف میزد...خاک بر سر سلیقت جناب رادمهر...اینم منشیه تو داری؟

بی خیال شونه بالا انداختم و گفتم:

-که اینطور!؟

-بله...

کیفم رو روی شونه ام جا به جا کردم و قبل از اینکه بتونه کاری بکنه خودمو انداختم تو اتاق مدیر

عامل...اتاق پر شده بود از بوی سیگار...شروع کردم به سرفه کردن...سهیل پشت به من روی

صندلی چرخانش نشسته بود و حتی ندید که من هستم...با لحنی جدی گفت:

-خانوم باهر...به شما در زدن یا ندادن خانوم؟من مگه نگفتم کسی مزاحم من نشه...

منشی که الان فهمیدگ اسمش خانوم باهره،از پشت من پرید تو اتاق و گفت:

-آقای رادمهر بخدا من به ایشون گفتم شما با کسی ملاقات نمیکنید؟

-به کی گفتین خانوم؟

با جدیت گفتم:

-من جناب رادمهر...بنده از پرورشگاه پردیس مزاحم شدم...

صدای پوزخندش رو از همین جا هم میشد شنید...

-هه...بازم از اونجا...خب جالبه...ببینم شما چی میخواید بگید؟

بعد به باهر گفت از اتاق بره بیرون و به اون پیرمردی که حالا فهمیدم اسمش عمو رحیمه بگه قهوه

بیاره برامون...

بدون اینکه صندلیش را و برگردونه گفت:

-بشینید خانوم...

صدام رو صاف کردم و گفتم:

-ایزدی هستم...

-خانوم ایزدی...

بازی تازه شروع شده...این از دروغ اول...

دوباره با اون لحن سردش گفت:

-میشنوم خانوم ایزدی...

صدام رو صاف کردم و گفتم:

-بنده همونطور که گفتم از پرورشگاه پردیس مزاحم میشم...

-واقعا هم که مزاحم شدید...

بس کن...کم آتیشم بزن...نمیدونم اگه برگرده و بشناستم بهم چی میگه؟

الان وقت عصبانی شدن نیست آوا...الان باید آروم باشی...

-آقای رادمهر...پدربزرگ شما قرار بوده زمین اون پرورشگاه رو وقف کنن...شما میدونید با این

کار شما آرامش روح اون مرحوم هم بهم می ریزه؟

-هه...جالبه خانوم ایزدی...شما برای این ادعاتون مدرکی هم دارید؟

-مدرک؟نه خیر...ولی ایشون تمام حرفاشون رو با ما زده بودن...

-حرف باد هواست خانوم...

دستم از عصبانیت عرق کرده بود...موبایلم رو روی میز گذاشتم...میخواستم جواب حرفش رو بدم

که در زده شد و عمو رحیم با دو تا قهوه اومد تو...اول قهوه من رو روی میز گذاشت و بعدم قهوه

ی اون خودخواه رو...بعد از اینکه بیرون رفت دوباره شروع کردم:

-شما هیچ به اون نود تا بچه فکر کردید؟اونا آواره میشن...

-خانوم شما باید این رو به بالا دستی هاتون بگید...نترسید اون بچه ها آواره نمیشن...بالاخره یه

جایی براشون پیدا میشه...

اینبار من پوزخند زدم و زیر لب گفتم:

-مثل همیشه غد و مغرور

دوباره گفت:

-اگه حرف تازه ای ندارید بهتره خلوت من رو بهم نزنید خانوم ایزدی...

بیشعور بر نمیگرده ببینه اصلا مخاطبش کیه؟

تیر آخرم پرتاب کردم:

-شما حتما خودتون خانواده دارید...زن دارید...بچه دارید...اگه خدای نکرده شما اتفاقی براتون

بیافته و یه ادمی با بچتون اینکارو بکنه چه احساسی بهتون دست میده؟

احساس کردم لحنش عصبانی شد:

-خانوم محترم بنده بچه ندارم...اصلا خانواده ای ندارم...اون زنی که قرار بود خانواده منو بسازه به

خاطر غرور من از دستم رفت و من هیچکاری نتونستم بکنم...از اون موقع دیگه هیچی برام مهم

نیست... نمیدونم چرا اینارو به شما میگم؟الان هم لطفا قهوه تون رو بخورید و هر چه زودتر از اتاق

من برید بیرون...

پس درست حدس میزدم...اون زمانی که من عاشق سهیل بودم اون کس دیگه ای رو دوست

داشته...بهم میگه قهوه ام رو فخورم و از اینجا برم...دیگه نتونستم خودم رو کنترل کنم و فنجون

قهوه رو برداشتم و پرت کردم زمین...از صدای شکستن فنجون قهوه صندلیشو چرخوند و بالاخره

با قیافه من مواجه شد...

بهتره بگم من با قیافه اون مواجه شدم...چقدر عوض شده بود...شکسته تر به نظر می

اومد...قیافش از قبل جذاب تر و جا افتاده تر شده بود اما این قیافه دیگه چنگی به دلم نمیزد...یه

زمانی فکر میکردم این مرد...مرد زندگی منه...ولی الان میبینم نه...اشتباه فکر میکردم...وقتی منو

دید از جاش بلند شد و به صورتم خیره شد؛

عینکم رو از رو چشمام برداشتم و گفتم:

-قهوه دوست ندارم آقای رادمهر...خدا نگهدار...

میخواستم به سمت در حرکت کنم که با تته پته گفت:

-آ...آوا...واقعا...خودتی؟

قلبم دیوونه وار میکوبید...اونقدر سریع و پر سر و صدا که فکر میکردم صداش به گوش همه

میرسه...دوباره برگشتم و به صورتش زل زدم...سرد و بی روح نگاهش کردم...همونجور که یه

روزی خودش منو با نگاهش آزار میداد...حالا نوبت من بود...اره آقای رادمهر...الان دیگه دور دور

منه...داشتم فراموشت میکردم...خودت نخواستی...مطمئن باش این قضیه یا به برد من ختم میشه

یا به برد تو...الان وقت تلافیه...تو درمورد خودت بهم دروغ گفتی...منم باید قلبی که بهت دادم و

ازت پس بگیرم...وقتی تو مال من نیستی...

دوباره گفت:

-آوا من...

صدام میخکوبش کرد:

-پناهی هستم...جناب رادمهر...تنها پسر خانواده رادمهر...وارث میلیارد ها ثروت...شما اصلا عوض

نشدید...منم وقت حرف زدن با آدم های یکنواخت رو ندارم...الانم باید برم...خدا حافظ...

وبدون توجه به صدا کردناش اونجا رو ترک کردم...

میدونستم این آخرین دیدارمون نیست...نبایدم باشه...تاوان شکست غرور من توسط مادر این

مرد مغرور به این سادگی ها نیست...

***

رسیدم خونه و لباسام رو عوض کردم...اعصابم بهم ریخته بود...حولم رو از روی رخت آویز

برداشتم و رفتم حموم...دوش آب سرد همیشه حالم رو جا می آورد...وایسادم زیر دوش آب...رفتم

به پنج سال پیش...همون موقعی که استاد رضایی به ما چهار نفر طراحی و ساخت اون ماکت رو

سپرد...چقدر خوشحال بودم که میتونستم با سهیل تو یه گروه کار کنم...وقتی خط کش میگرفت

دستش و تمام حواسش به نقشه بود من زل میزدم بهش و آیندمون رو تصور میکردم...چقدر

احمق بودم...به ما گفته بود تو یه نمایشگاه ماشین کار میکنه و اجاره نشینه...کلی هم از سختی

های زندگیش برای من میگفت...حتی یه بار گفت تا نتونم مستقل شم به فکر زن گرفتن نمیافتم...

با همه سرد و جدی برخورد میکرد...اما با من...شایدم اون احساس بچگونه من بود که باعث میشد

فکر کنم دیدش نسبت به من یه جور دیگست...حتی یه چند باری منه احمق باهاش رفتم و دنبال

کار گشتم...برای کی؟برای کسی که صد نفر زیر دستش کار میکنن...نمی دونم حقیقت رابطه ما دو

نفر چی بود؟من رو دوست خودش میدونست یا چی؟به هر حال طی تموم شدن اون پروژه ای که

من و سهیل و شیدا،دوست صمیمیم،با کامیار براش کلی زحمت کشیدیم بالاخره باعث شد اون

ترم با بهترین نمره ها اون درس رو پاس کنیم...بعد از اون پروژه طی یه قانون نا نوشته رابطه من و

سهیل عمیق تر شد...جمعه ها با هم میرفتیم خرید... میرفتیم کافی شاپ...شاید برای اون من

فقط یه دوست بودم...اما من که با خودم تعارف ندارم...اون برای منی که سالها بدون پدر و مادر و

خانواده تو تنهایی خودم زندگی کرده بودم یه روزنه امید بود...فکر میکردم باهاش خوشبخت

میشم...اما اون روزی که برای تدریس موسیقی پام رو توی اون خونه مجلل گذاشتم هرگز فکر

نمیکردم سهیل صاحب اون خونه باشه...سمیرا شاگرد من بود و دختر خاله سهیل...دیگه بعد از

اون اتفاق از سهیل دوری کردم چون میدونستم این عشق یک طرفه...ممنوعه ست...همون میوه

ممنوعه ای که ادم رو زمینی کرد...

تا اون روز پاییزی...وقتی فهمیدم مادر سهیل احضارم کرده...رفتم اونجا...وقتی دیدم ماشین

سهیل نیست دلم بیشتر شور زد...نمیدونستم باهام چیکار داشتن؟

وارد خونه شدم و خدمتکار بهم گفت باید برم طبقه بالا اتاق سمت چپ...رفتم...ولی کاش

نمیرفتم...آوایی که وارد اون اتاق شد همون آوایی نبود که از اونجا رفت...اونروز من

شکستم...اونروز سرم داد کشیده شد...یتیمی من توی سرم زده شد...گفتن سهیل به ازدواج با

دخترخالش رضایت نمیده و شاید مسببش من باشم...من عاشق سهیل بودم اما تا اونموقع یکبار

هم بهش نگفته بودم...یه قضاوت که نمیدونم درست بود یا غلط تمام شخصیتم رو برد زیر

سوال...آوایی که از اون خونه رفت با تنفر رفت...با حس انتقام رفت... بدون اینکه کسی بفهمه از

اون دانشکده انتقالی گرفتم و روز آخری که توی اون دانشگاه بودم به همه شیرینی دادم و گفتم

که نامزد کردم...یه حلقه بدل از سر چهارراه دانشکده مون خریده بودم...اونو به همه نشون دادم و

گفتم چند وقت دیگه عروسیمونه...همه این کارا رو کردم تا شر اون خانواده از سرم کم بشه...و

شد...و من زمانی که از اونجا رفتم با خودم عهد کردم که اگه یک روز دوباره سر راه سهیل قرار

بگیرم انتقامم رو ازش بگیرم...اما نمیدونم چرا بازم با دیدن اون چشمای عسلی اراده ام برای

انتقام سست شد...چرا؟چرا با دیدن چهره شکستش متعجب شدم و دلم به درد اومد...چرا با

شنیدن اسمم از دهن اون قلبم دیوانه وار شروع به تپیدن میکرد...چرا؟چرا؟یاد اون جمله

افتادم...

"ته دیگ عشق اول را هر چه قدر هم که بسابی...چه با سیم دوست داشتنهای جدید...چه با

دستمال عشق های جدید...از بین نمیرود ...حالا تو هی بساب و از صدای نا هنجارش سر درد

بگیر..."

از حموم اومدم بیرون...رفتم تو آشپز خونه...در یخچال رو باز کردم...دریغ از یه تخم مرغ...یه

سوسیس یا حتی یه کنسرو...لعنت...

حداقل یکم آبمیوه بود...به جهنم...همونو میخورم...داشتم آبمیوه رو میریختم تو لیوان که یهو

تلفن زنگ خورد...آبمیوه رو گذاشتم رو اپن و به سمت تلفن رفتم...تلفن رو برداشتم و در حالی

که دکمه اتصال رو میزدم روی کاناپه ولو شدم...

-بله؟

-بله و بلا...گوشیتو کجا جا گذاشتی؟

-زهرمار...اول سلام بده خره...

-خر تویی...گوشیتو معلوم نیست کجا جا گذاشتی یه پسره دو ساعت پیش زنگ زد گفت آدرستو

بهش بدم گوشیتو برات بیاره...

-بسم الله...کدوم پسره؟

-نمیدونم...فک کنم گفت اسمش رادمهره...

با کف دست کوبیدم به پیشونیم...خاک بر سر بی حواسم...

😳... -الو...الو

😐؟ -هان؟چیه؟توام آدرسو دادی

😊... -آره خب

😒... -ینی خااااااک

الان من چیکار کنم خدا؟

-راستی آوا...

-هوم؟

-آرشام بهونت رو میگیره...میارم ببینیش...کلافه ام کرده از بس گفته مامانی چرا امروز نیومد!

-باشه بیارش...

فقط سمیه نگفتی که من تنها زندگی میکنم...دهن لق بازی در نیاورده باشی...

-نه بابا...خیالت راحت...آرشام رو کی میاری؟

-اگه آماده بشه یه نیم ساعت یا سه ربع دیگه...

-باشه سمیه زود بیار ببینمش دلم براش یه ذره شده...

-باشه...راستی خانم فاتحی گفت فردا میای پردیس؟

-آره بابا...میام...امشب شام میمونی پیشم؟

-آره...اگه بخوای؟

😘😊... -چرا نخوام دوست خل خودم

***

تو خونه هیچی نداشتم...امشب هم که برای خودم مهمون دعوت کرده بودم...مانتوی مشکیم رو

برداشتم و تنم کردم...عینکم رو با دستمال مخصوص پاک کردم و زدم به چشمام...رو به روی آینه

وایسادم و به خودم توی آینه زل زدم...چشم و ابرو مشکی...دماغ قلمی...لب های

برجسته...پوست سفید...در کل خوشگل بودم...اما این خوشگلی به چه درد میخورد؟سرنوشت من

باید خوب میشد که نشد...به قول بتول خانم...پیشونی ما رو کجا میشونی؟

بیخیال دید زدن خودم شدم و شالم رو سر کردم و کیفم رو برداشتم...تیپ کاملا مشکی...یکی

ندونه فکر میکنه دارم میرم مراسم ختم...مسیر حیاط تا در خروجی رو طی کردم و همینجور که

داشتم به تیپم فکر میکردم از خونه زدم بیرون...داشتم تو کوچه راه میرفتم که یه صدای آشنا

صدام کرد...

-آوا...

برگشتم و با سهیل مواجه شدم...آدرس اینجا رو سمیه بهش داده بود...تعجبی نداشت که اینجا

پیداش شده بود...

عقب گرد کردم و با بی حوصلگی گفتم:

-بله جناب رادمهر...

-آوا باید باهات حرف بزنم...

-فکر نکنم ما با هم حرفی داشته باشیم...داریم؟

-آوا...منما...سهیل...همونی که همکلاسیت بود...همونی که باهاش میرفتی خرید...همونی که

باهاش کلی شوخی میکردی...

-جناب رادمهر...من پنج سال پیش یه همکلاسی به اسم سهیل داشتم که اوضاع مالیش زیاد

خوب نبود...یه آرشیتکت آس و پاس...یه مرد مغرور که برای مستقل شدن دنبال کار خوب

میگشت...اما حیف...

یه پوزخند زدم و ادامه دادم:

-همون پنج سال پیش وقتی برای تدریس وارد یه خونه مجلل شدم برام مرد...خدا رفتگان شما

رو هم بیامرزه...

با ناباوری گفت:

-آوا من...

بغض گلومو فشار میداد...دوباره همون حس لعنتی برگشته بود...صداش رو که میشنیدم...دلم

میلرزید...اما من باید از این مرد به خاطر دل شکسته ام انتقام بگیرم...از کسی که به قول خودش

برام یه دوست بود اما اونقدر خودش رو تو دلم جا کرد که شد مرد رویا هام...اما منکه الان اون

دختر پنج سال پیش نبودم...بودم؟من نباید اجازه بدم دوباره اون حس برگرده...نباید...

بلند داد زدم:

-پناهی هستم آقا...لطفا موبایل من رو بدید و از اینجا برید...هر چه زودتر...دیگه هم نمیخوام جز

راجع به اون پرورشگاه حرفی ازتون بشنوم...نه توجیح چیزی...و نه بازم دروغ...

بلندتر گفتم:

-من دیگه اون دختر ساده لوحی نیستم که با دروغات گولش بزنی...

سهیل دستاش رو مشت کرد و گفت:

-یعنی دروغای من اینقدر ارزش داشت که یه دفعه غیبت بزنه؟هوم؟یعنی اینقدر ازم...

حرفش با جیغ آرشام نا تموم موند:

-ماماااااااانی...

این بچه همیشه فرشته نجات من بود...

برگشتم سمت صدا و دیدم آرشام داره با لبخند به سمت من میاد و سمیه داره با ناباوری به سهیل

نگاه میکنه...سمیه قضیه سهیل رو میدونست...و حتی اون طراحی رو که از صورت سهیل کشیده

بودم دیده بود...اما نمیدونست فامیلیش رادمهره...دستام رو برای آرشام باز کردم و اون پرید تو

بغلم...

آرشام با همون لحن بچگونه اش گفت:

-مامانی چلا دیلوز نیومدی؟

-ببخشید پسر خوشگلم عوضش امروز میبرمت شهر بازی...دیروز که خاله سمیه رو اذیت

نکردی؟

-نه مامانی فقط یه ذله آتیش سوزوندم...

بلند خندیدم و گفتم:

-ای بلا...الهی من فدات شم...

یهو زمان و مکان از دستم در رفت...یادم نبود که سهیل هم اونجا وایساده...به سمتش

برگشتم...دستاش مشت شده بود و رگ پیشونیش باد کرده بود...مثل دوران دانشجویی که هر

وقت خیلی عصبانی میشد این شکلی میشد...

به زحمت از لای دندونای کلید کرده اش گفت:

-این پسرته؟

گفتم بازی تازه شروع شده...اینم دومین دروغ...

-آره...

خدا رو شکر آرشام چهار سالش بود و این دروغم رو واقعی تر میکرد...نمیدونستم چرا ولی حس

میکردم با این حرفام دارم سهیل رو حرص میدم...پس ادامه دادم...

-خوشگله ...نه؟

و رو به آرشام گفتم:

-مامانی سلام کردی؟

-نچ...