رمان نوازش خیالی به قلم سارا حسینی (سارگل)

دلم برای بوسیدن گونه اش ضعف میره اما میشناسمش و میدونم چقدر خواب سبکی داره .
پس از خواسته ام صرف نظر میکنم ، در اتاقش رو میبندم و به سمت اتاق خودم میرم .
نگاهم اتوماتیک وار به دکور کرم قهوه ای اتاقم میوفتم ، سعی میکنم به یاد نیارم چه قدر از این دو رنگ بیزارم .
اما خوب رنگ مناسب دختر جوونی مثل من از دید پدرم همین دو رنگ بود .
بدون این که برای عوض کردن لباس هام اقدامی بکنم ، روی صندلی مقابل میز تحریرم میشینم ، شعر گفتن های گاه و بی کاه تنها چیزی بود که برای چند دقیقه از دغدغه دورم میکرد .
خودکارم رو به دست میگیرم و مثل همیشه ، قلبم فرمان میده چه کلماتی وصف حالمه .
چون صاعقه،
درکوره ی بی صبری ام امروز !
از صبح که برخاسته ام،
ابری ام امروز ...
من خستـه اَم
از خـودَم خستـه اَم
از شمــارِ روزهایِ بی حوصلِـگی
شب هایِ کشدارِ تنهــایی
از این شعرهایِ تکراری . . . !
آهی میکشم و دفتر رو میبندم ، روی تختم دراز میکشم ، انگار برام اهمیتی نداره با مانتو و مقعنعه گرمم میشه .
نمیدونم این دنیا چرا به این شکل میچرخه ، نمیدونم چرا این روز ها همه بی حوصله ان ، انگار تمام فصل ها حال و هوای پاییز گرفتن .
شاید این دل گرفتگی فقط مختص به من بود ، شاید چون آینده در نظرم سیاه و مبهم بود انقدر از زمان حال بیزار بودم
کلافه قفسه ی سینم رو از حجم نفس های گرفته شده آزاد میکنم ؛ چشم هامو محکم روی هم فشار میدم و سعی میکنم برای ساعتی هم شده ، ذهن آشفته امو با خوابیدن آروم کنم .****
تیام صدام میزنه ، بهش نگاه میکنم .
با صدای بچه گونه اش میگه :
-آبجی خوشحال نشدی؟
لبخندی رو بهش میزنم و چشم هامو به علامت تایید میبندم .
دستی روی سرش میکشم و میگم :
-از خواب بیدار شدی ، برو به خاله زهره بگو بهت یه چیزی بده بخوری !
ورجه ورجه کنون باشه ای میگه و از اتاق میره بیرون .
مقنعه و مانتو مو از تنم بیرون میارم و پرتشون میکنم روی صندلی قهوه ای رنگ جلوی میز مطالعه ام .
بلوز شلوار راحتی میپوشم و روی تختم دراز میکشم .
و سعی میکنم افکار پریشون ذهنمو پس بزنم و حداقل برای نیم ساعت هم که شده آرامشو به جسم و روحم هدیه کنم .
.
.
.
با تکون های دستی از خواب بیدار میشم و زهره خانم خدمتکارمون رو بالای سرم میبینم .
لبخند مهربونی میزنه و میگه:
-آقا اومدن ، نیم ساعت دیگه مهموناتونم میرسن ، گفتم بیدارتون کنم ، از مدرسه هم که اومدین چیزی نخوردین ، ضعف میکنین دور از جونتون.
با دستم چشم های غرق در خوابمو ماساژ میدم و روی تختم میشینم ، با صدای خواب آلودی میگم :
-میل ندارم ، شما برو ! منم الان میام .
سری تکون میده و با مکثی کوتاه از اتاق خارج میشه .
من هم از جا بلند میشم و پشت سرش بیرون میرم تا دست و صورتمو بشورم ، کارم که تموم میشه به اتاق برمیگردم .
در کمدمو باز میکنم ، انواع اقسام لباس در رنگ های مشکی ، خاکستری ، قهوه ای داخل کمد خودنمایی میکنه ، لباس رنگی زیادی ندارم ، بهتره بگم اجازه پوشیدنشو ندارم ، چون باز هم طبق نظر آقاجونم دختر باید رنگ های سنگین بپوشه .
به رنگ خاکستری قانع میشم و تونیکی به همون رنگ میپوشم ، سرسری حاضر شدنم اجبار رو فریاد میزنه .
شالم رو روی سرم مرتب میکنم و توی آیینه به دختری نگاه میکنم که عجیب از من دوره ؛
دختری که ته چشم های مشکی و براقش شیطنت بیداد میکنه اما حوصله ی شیطونی کردن رو نداره ، عجیب به نظر میرسه اما واقعیت محضه ، آدم ها گاهی از علایقشون هم میگذرن ، صرفا به خاطر این که دیگه رغبتی برای انجام کاری ندارن ، حتی اگه اون کار در نظرشون دوست داشتنی باشه باز از انجام دادنش صرف نظر میکنن .
نگاه از دختر توی آیینه میگیرم و از پله ها میرم پایین .
بابا روبه روی تلویزیون روی مبل نشسته و مشغول خوندن روزنامه است.
سلامی میکنم ، نگاهشو از روزنامه برمیداره و به من میدوزه ؛
سر تا پامو از نظر میگذرونه و آخر با تکون دادن سرش جوابمو میده.
نگاهش که از روم برداشته میشه، سری از روی تاسف تکون میدم و وارد آشپزخونه میشم .
توی اون آشپزخونه ی بزرگ زهره خانم تک و تنها مشغول سالاد خورد کردنه .
به سمتش میرم ، کاهویی از توی ظرف سالادش برمیدارم و متفکرانه میگم :
-زهره ؟
بهم نیم نگاهی میندازه و میگه : جانم ؟
-به نظرت من چقدر دیگه این جا دووم میارم ؟
لب میگزه و میگه :
-این طوری نگو ! یه وقت آقا میشنوه .
تو تاج سر همه ی مایی .
تک خنده ای میکنم و میگم :
-آره ، خودم میدونم !
در کمال سادگی میگه :