رمان مانکن نابودگر به قلم مریم بهاور84

- سرهنگ کجان؟
احترام نظامی داد:
- قربان تو اتاق بازجویی هستن. منتظرتون بودن؛ گفتن تا وقتی برگردن شما تو دفترشون منتظر باشید.
به سمت دفتر سرهنگ حرکت کردم.
- ببخشید قربان؟
با صدای احمدی برگشتم:
- خسته نباشید؛ تبریک می‌گم.
نگاهم و ازش گرفتم و راه و ادامه دادم.
دفتر سرهنگ ملکی چهارمین اتاق از سمت چپ راهروی رو به روی اتاقای بازجوییه.
می‌دونستم کسی اونجا نیست پس در نزدم و وارد شدم.
با دیدن آرمان که لم داده رو صندلی سرهنگ و شیرینیِ رو میز و می‌خورد متوجه شدم اشتباه کردم.
با دیدن ناگهانی من و باز شدن در، احتمالاً فکر کرده سرهنگ اومد چون شیرینی پرید گلوش و به سرفه افتاد.
پاهاشو جمع کرد و آب توی پارچ و سر کشید، با پوزخند در و بستم؛ رفتم جلوتر:
- مزاحم خوشگذرونیت شدم؟
- غول بیابونی نزدیک بود سکته‌م بدی چرا در نمی‌زنــــی؟
- وقتی سرهنگ تو اتاق خودش نیست، واسه کی در بزنم؟؟
- تیکه می‌گی؟
به پنجره بزرگ تهِ اتاق نزدیک شدم. از سرتاسر پنجره‌های اداره نور خورشید می‌زد داخل. معمولا به این خاطر تو لنگه ظهر چراغ روشن نمی‌کردن. همه مشغول کار بودن؛ مجرما داد می‌زدن و اظهار بی‌گناهی می‌کردن،
مامورای اینترپل تازه‌وارد تو تالار تیراندازی تمرین می‌کردن؛ ستوانا پرونده‌های روی میزهاشون رو جمع آوری می‌کردن؛ استوارها نیروهاشون رو آموزش می‌دادن. و شاکیا با قیافه عصبانی حقشونو می‌خواستن‌.
همیشه درحال تماشای این منظره بودم. اگر شهر حتی تو یک روز می‌تونست به آرامش برسه کار ماهم راحت‌تر می‌شد.
ولی همیشه میدون جنگ بود؛ باعث می‌شه روز به روز به نفرتم از این موجودات حقیر افزوده بشه.
ولی تهران شهر متظاهراست. بهترین شرایط همینه.
با صدای آرمان بعد از مکث نه چندان کوتاهی برگشتم طرفش.
- سرهنگ امروز واسه چی می‌خواد جمعمون کنه اینجا؟
- موضوع مهمیه.
در همون لحظه سرهنگ وارد اتاق شد؛ با دیدنم لبخندی زد:
- خسته نباشی پسر؛ بازم مثل همیشه مارو سربلند کردی.
- گول این قیافه آروم و نخورین. موقعی که میاد
فک می‌زنم داد و قال راه می‌ندازه که من خستم فکتو ببند.
بازم صدای آرمان بود که مزه پرونی کرد.
سرهنگ خندید:
- راستش، بهش حق می‌دم. گفتم بیاین چون یه موضوع مهم بود.
جدی گفتم:
- چه موضوعی؟
- حالا وقت هست. بزار سرتیپا بیان؛ توهم بشین پسر بدن درد داری.
با همون نگاه یخی همیشگیم:
- راحتم.
آرمان خودشو ولو کرد رو کاناپه چرمی. سرهنگ از کشوی میزش یه دیسک بیرون کشید و یه پرونده
رو از زیر پرونده‌های رو میز بیرون آورد و نشست رو صندلیش؛ در همون لحظه در به صدا دراومد:
- بفرمایید.
سرتیپا وارد شدن. آرمان به احترامشون بلند شد. سرتیپ درخشانی سرتیپ اصلی بود؛ یا به اصطلاح « سرتیپ تمام »
56 ساله، محافظه کار، مسئولیت پذیر و محترم. سرتیپ موسوی هم دوم؛ 51 ساله. اون رک گو جدی و درونگرا بود.
بعد از سلام و احوالپرسی، سرهنگ به آبدارچی سفارش دوقهوه و دو چای داد.
سرتیپ درخشانی در حالی که به پنجره اتاق بازجویی قدیمی
که ازش استفاده نمی‌شد خیره بود گفت:
- بسیارخب احسان؛ مشتاقم بدونم قضیه چیه؟
سرهنگ در حالی که با موهاش بازی می‌کرد گفت:
- موضوع یکم پیچیده‌اس.
همه با قیافه جدی منتظر پاسخ سرهنگ بودیم. نگاهی به من و آرمان انداخت و بعد به سرتیپ.
به حرف اومد:
- ما GPS و دوربینا رو چک کردیم
یکی از سربازا حدودا ساعت یک و نیم دیشب به صورت نامحسوس، از اداره خارج می‌شه. ظاهراً به یه منطقه‌ی متروکه خارج از شهر.
بلافاصله گفتم:
- پس آرمان چکار می‌کرده؟
ادامه داد:
- آرمان با تو که تماس گرفته حواسش از فیلم دوربینای مخفی اداره پرت شده و نتونسته سرباز و ببینه؛
خوب شد به حرفت اطمینان کردم سام. خوشبختانه کسی از دوربین خبر نداشته وگرنه راهکار دیگه‌ای پیدا می‌کرد‌.
- پس با توجه به چیزی که اتفاق افتاد فهمیدین سربازه کدومه؟
سرهنگ دوم همتی هم که تازه به جمعمون پیوسته بود به حرف اومد: