رمان مانکن نابودگر به قلم مریم بهاور84

ژانر : #عاشقانه #پلیسی #رازآلود #جنایی

خلاصه :

سرگرد اینترپل سام نیکنام ملقب به آلفاباس، مردی استثنایی و مشهور کسیه که به دنبال گذشته رازآلودش کمر به قتل پونزده شخص یا به استحضار "متظاهرا" می‌بنده.

سام به دنبال تلخ‌ترین حقیقت زندگیش شمشیر دولبه‌ای به دست گرفته و به رسم ویرانی، نابودگر متظاهرا شده و با مخفی شدن تو نقاب فداکاری انتقام قضاوت‌های بی‌رحمانه اطرافیانش رو می‌گیره. اون داره تو گذشته غرق می‌شه تا اینکه از دل تاریکی تیر نامتظاهری پاک و کوچیک این مرد مقتدرو زمین‌گیر می‌کنه و... .

رده سنی: تحت‌ لزوم 16+ (به خاطر وجود صحنه‌های خشن و جنایی)

هشدار: شصت درصد وقایع و ساختار‌های رمان صرفا ساخته‌ء ذهن نویسنده است.

نقل‌ قولی از نویسنده:

در پس هر رشته‌ی باریکی از سرنوشت؛ گره‌ای کور از خاطرات وجود دارد.

سرفصل زندگی من، تو و افرادی که درپس پرده‌ وجودمان از آن‌ها محافظت می‌کنیم.

بدانید زبان، قاضی بی‌رحمی‌ست. قضاوت ندانسته‌ها با اوست.

ندانسته‌‌هایی همچون هستی و نیستی در زندگی ما.

فلسفه قاصریت زبان بی‌پایه‌ است.

چرا که کلمات، تیروار از سوی دهانه‌ی افکار متجاوز و حسدورزمان شتافتند و عاقبت ماهیچه‌های خونی قلبی گرم، از هم دردیده شد و سیاه‌فام گشت.

حسادت و قضاوت متظاهرانی چون ما توانمند شد نابود کند... و نابودگر پدید آورد. نابودگری که همانند چشمه‌ای از آب‌های زلال از دل کوه سنگ سر بر آورده و می‌شکافد قلب متظاهر را.

اکنون انتخاب با توست... در وصف متظاهر نابود می‌کنی؟ یا این‌که به دست نابودگر ویران می‌شوی؟

فصل اول

«تندیس سنگی ام را بنگر.

بگذار به تو بگوید.

آغاز نابودی من، مانکن نابودگر متظاهران، چگونه بود.

بگذار بگوید، "حسادت" اسلحه شد؛ و"قضاوت" گلوله‌ای بر خلاصی وجود سرشار از تهی‌ام.»

خیره به پل قدیمی و زهوار در رفته زیر پام لب زدم:

- بگو.

صداش رو تو گلو به کمک چند سرفه مصلحتی صاف کرد:

- تمام اطلاعات مندرج در پیامتون تو این پوشه است. می‌تونید با زیر و رو کردن ورقه‌هاش تاریخ دقیق وقایع رو بخونید.

پوشه رو گرفتم و با دقت و لطافت ورقه‌ای رو ازش خارج کردم.

پوزخندی رو لبام نقش بست.

ورقه رو برگردوندم داخل پوشه و یه قلپ کوچک از پیاله‌ی شامپاین ایتالیائی مزه‌مزه کردم.

روی مردمکاش متوقف شدم:

- کارت خوب بود.

یه پاکتنامه انداختم رو میز مقابلش:

- آدرس و کلید یه ویلا تو میامی فلوریداست. یه مدت رو از اینجا دور باش؛ سپردم بلیت پرواز سیصد و یازده صبح اول وقت برات گرفتن که روی میز عسلی کنار تخت اتاق خوابته. مدارکتم تو یه ساک آبی رنگ کنار در اتاق؛ پرواز و از دست ندی.

پک عمیقی به سیگار نعنایی مابین انگشتاش زد که تا فیلتر سوخت:

- خیالتون جمع قربان. خروس خون من تو خاک آمریکام.

پوشه رو چنگ زدم و از جام بلند شدم.

قدم‌های دقیق و گام‌های کوبنده‌ام منو ازش دور کرد.

(7دی ماه سال1404) (یکشنبه)

قطرات سرد روی سر و کولم فرود می‌اومدن و گوشامو سنگین می‌کردن. دستمو بلند کردم و روی آینه کشیدم تا بخارشو پاک کنم. از چیزی که تو آئینه دیدم آه کشیدم. یه مرد بسیار قدبلند با موهای لخت تیره مایل به مشکی که چون خیس خورده بودن به سیاهی می‌زد. ابرو‌های کمانی که حالتشون همیشه عصبی نشونم می‌داد؛ چشم‌های درشت و مشکی که موقع عصبانیت حالت عوض می‌کرد و لبای گوشتی و بزرگ و دماغ متوسط و سر بالا. پوست برنزه که ترکیب جالبی با رنگ تیره موهام داشت و جذابیتم رو خاص تر میکرد. هیکل ورزیده‌ام خیلی تو دید می‌زد، و این خیلی اعصابمو بهم می‌ریخت. نگاهی به سر و کولم انداختم. شونه‌هام از شدت فشار زیاد این چند روز حسابی کبود شده بود و با اینکه برنزه بودم واقعاً تابلو بود. مشغول دید زدن خودم بودم که آئینه رو به روم دومرتبه با غبار آب دوش محو شد. دوش آب و بستم و حولم و دورم پیچیدم. پاهام که به شدت درد می‌کرد و با بدبختی از حموم بیرون گذاشتم و رو به روی آئینه قدی اتاق ایستادم. اخمام جمع شد. کبودیام خیلی تو دید بود. حوله بنفشمو با عصبانیت پرت کردم رو صندلی و لخت خودمو شوت کردم رو تخت. آه از نهادم بلند شد! اصلاً ملاحظه حالم و نمی‌کردم. حس کسی رو داشتم که ساعت‌ها زیر چرخای ماشین لِه شده. ماهیچه‌هام حسابی منقبض شده بودن.

تا حالا هیچ عملیاتی رو تو دور چهل و هشت ساعت پِی در پی نداشتم. تازه روز دومیه که از ماموریتم برگشتم. حسابی خسته‌ام و دقیقاً چیزی که لجم و در میاره اینه که دیشب ساعت یازده آرمان زنگ زد گفت:

« - عملیات بعدی دو روز زودتر از زمان تئیین شده‌اس»

تا اون روز فقط پونزده روز اختلاف داشتیم. بدتر از اون که سه هفته بعد ترم دوم دانشگاه شروع می‌شه و منم که اصلاً اوضاع خوبی ندارم. همه فکر می‌کنن واسه سرگرد نیکنامِ معروف و مشهور خستگی واژه ناچیزیه. خب حق دارن. چندان اشتباه نیست. اونا از کجا متوجه شن که مشکل من خستگی ذهنیه؟

هرچند این خستگی هم به نحوی برام لذت بخشه. چون فرصت فکر کردن به هر چیزی رو ازم می‌گیره.

خدا بگم چی کارِت کنه سرهنگ ملکی که یه جوری دهن این همتی رو نبستی؟! بعد این همه وقت نیاز دارم یکم تنها باشم. تقریباً ۲ساله که از ورودم به تیم سرگردای عملیات می‌گذره.

تو همون سال اولی که وارد تیم شدم چندین عملیات غیر ممکن و با موفقیت به اتمام رسوندم و سالای بعد ماموریت‌های دیگه‌ای. می‌شه گفت حالا خلافکارا، قاچاقچیا و یا قاتلا اسم سرگرد سام نیکنام و می‌شنون چهار ستون بدنشون می‌لرزه.

اینارو مدیون هرچیزی جز علاقه یا اجبارم.

زیاد مقید به باشگاه رفتن و ورزش منظم نیستم.

نه وقتشو دارم و نه حوصلشو. ولی باز هیکلم خدادادی درشت و چهار شونه‌اس. مستقل زندگی می‌کنم و چهار تا رفیق دارم که همه معتقدن ما باهم کامل می‌شیم. سرهنگ همتی هم موظف و مسئوله تا عملیات ما رو زیر نظر بگیره و خیلی رو اعصابمه. البته این چند روز! به طرز عجیبی پیله کرده رو من.

خوشم نمیاد تمام پرسنل و بچه‌های دیگه دم به دقیقه جلوم خم و راست شن و ادای احترام کنن. از تظاهرشون به احترام متنفرم.

تک فرزند خانواده‌ام که پدرم پنج سال پیش فوت شده. البته این چیزیه که بقیه بهم گفتن؛ حقیقت چیز دیگه‌ایه. مامان و خاله‌ام بعد مرگ بابام پیش هم موندن.

تقریباً نیم ساعته به سقف زل زدم و فکر می‌کنم.

یواش طوری که ماهیچه‌هام کش نیان از رو تخت بلند شدم و رفتم سمت کمدم. یه رکابی بنفش و گرمکن مشکی کشیدم بیرون و تنم کردم. سعی کردم بازوهام رو ماساژ بدم. از پله‌ها آروم اومدم پایین و رفتم تو آشپز خونه و یه قهوه جوشوندم. تلخ.

یکی از عادتای بارز من.

قهوه رو همه جوره تلخ می‌خورم. صدای اخبار از TV اعصابمو بهم ریخت:

" – چهل و شش امین ماموریت نفس گیر و ریسک‌آمیز سرگرد معروف نیکنام پس از دو روز با موفقیت همراه بود. هرچند تیم آلفابت تمام... "

گزارش گزارشگر با خاموش کردن TV نیمه تموم موند. قهوه‌ی آمادم و برداشتم و همین که خواستم مزه‌مزش کنم... .

موبایلم؛ آلارم موبایلمه. ازت نمی‌گذرم هرکی پشت خطی.

فنجون قهوه رو با حرص کوبیدم رو میز که باعث شد یه ذره‌اش بریزه رو دستم. سوختم اَه لعنتی. دستمو محکم تکوندم.

حرکت کردم طرف صدا. موبایلم رو جاکفشی چه می‌کنه؟

به گمونم دیروز که اومدم موبایلم رو انداختم رو جاکفشی. آرمانه. پسره‌ی سیریش.

بزار یه ذره سر کار بمونه. همین که خواست از دست رفته رد کنه اتصال و برقرار کردم.

بلافاصله صدای عربده ی آرمان گوشام رو سائید:

- پسره ی خیره سر نفهم. می‌مُردی یه خورده زودتر جواب می‌دادی؟ اگه الان من زیر چرخای کامیون گیر کرده بودم چی؟ اون‌وقت بیا سر قبرم قر بده.

قبل از اینکه بتونه چرت و پرت دیگه‌ای بلغور کنه به تقلید ازش غریدم:

- چته صداتو انداختی رو سرت؟ آروم‌تر.

- برو بابا توی روانی فقط می‌خوای منو دق بدی؟

عاصی گفتم:

- کارتو بگو.

- اَه اَه. نمی‌ذاره آدم دوکلوم حرف بزنه باهاش. انقدر فک زدی نفهمیدم واسه چی گرفتمت؟

متمسخر غریدم:

- آره. کاملا مشخصه.

- خب دیگه پیاز داغ اضافه نریز! زنگ زدم بگم همین پس فردا قراره با بروبچ بریم خوش بذگرونیم، پایه‌ای؟

- خوبه می‌دونی همین دیشب رسیدم و چه بدن دردی دارم.

حالا انتظار داری قید استراحتمو بزنم؟

- خوبه جفتمون پلیسیم. خو بیا انقدر مجبورم نکن منت بکشم.

- به زبون آدمیزاد بهت گفتم خسته‌م

مثلاً چیزی تا عملیات بعدی نمونده؛ تا اون موقع بیا بشین خونه خستگی از تنت در بره.

- موندم تو کار خدا، منم پا به پات کار کردم ولی دیگه مثل تو خسته نیستم.

- زر نزن پا به پای من؟ مگه تو عملیاتم پست داری؟

هیچ می‌دونی من تو هر کدوم از این ماموریتا چه کارایی می‌کنم؟

- باشه بابا غلط کردم، من تو عملیات نیستم جناب سرگرد مملکت آقای نیکنام مشهور.

حالا بیا بریم یه دل خوش گذرونی.

- تو پست بعدی قراره تو هم شرکت داشته باشی؛ به جای مسخره‌بازی خودتو آماده کن.

- واسه همینه میگم بیا همین روزای باقی‌مونده رو صرف تفریح کنیم.

- ببین تو دو روز پیش به جای من نرفتی عملیات؛ من بودم. الان خسته ام و نیاز به استراحت دارم.

- به جون سام فقط یه ساعت؛ زود برمی‌گردیم.

با تحکم گفتم:

- آرمان!

- ها؟

- چقدر منو می‌شناسی؟

- با خودم فکر می‌کنم خوب می‌شناسمت تا اینکه یه وقتایی

با کارات غافل‌گیرم می‌کنی؛ نتیجه چیه؟

قبل از اینکه بتونم حرفی بزنم سریع ادامه داد:

- آره آره می‌دونم، حرفت یکیه و تغییر هم نمی‌کنه. ولی پس کِی؟

- باهات تماس می‌گیرم.

بلافاصله تماس رو قطع کردم و اجازه حرفی بهش ندادم.

موبایل رو پرت کردم اون طرف کاناپه و با خیال راحت شروع کردم به مزه‌مزه کردن قهوه تلخم.

من آدمیم که دقیقا برعکس دوستام از سروصدا و شلوغی بیزارم و آرامش و خلوتی رو ترجیح می‌دم.

البته اینم دلیل نرفتنم نیست.

باید روی طرح نقشه‌ی عملیات بعدی کار کنم.

به گفته سرهنگ ملکی این ماموریت‌هایی که تو این چهار ماه قراره داشته‌ باشیم از هر کدوم از عملیات اجرایی که تا قبل این بود سخت‌تر و پیچیده‌تره. پس بنابراین باید همه چیز و پیشبینی می‌کردم.

فنجون خالی قهوه رو گذاشتم روی میز شیشه‌ای وسط کاناپه و سعی کردم فراموش کنم چه بدن دردی دارم.

ماکت و با زاویه‌ای که بتونم همه چیز رو ببینم جا به جا کردم و نگاهی دقیق بهش انداختم.

نقشه‌های سِری قبل رو دیوار و روی میز شیبدار گوشه‌ی اتاق، دوتا ماکت از محل منطقه‌ای که قراره مستقر شیم

روی میز خودنمایی می‌کرد. و گوشه اش هم یه چراغ مطالعه و طرف دیگه اتاق هم یک آباژور.

اینا بودن که تمام وسایل اتاق کارم رو تشکیل می‌دادن‌. تو کمد سفید رو به روم پُر بود از نقشه‌ها و ماکت‌هایی که واسه عملیات دفعه قبلی طراحی کرده بودم و تمام سرنخ و مدارک مثل؛ عکس و شئ توی این کمد پیدا می‌شد.

از اولین عملیات گرفته تا همین آخریش تمام مدارک مهم شامل نقشه‌ها و عکس‌ها رو نگه داشته بودم.

از داخل لیوان که بیست و چهار مداد و خودکار مشکی - آبی با چندین ملیسا که توش جا خوش کرده بودن

یه مداد و خط کش بیست سانتی و ملیسا بیرون کشیدم.

خط‌کش رو گذاشتم روی مقوای جلوم و شروع کردم به رسم کردن نقشه‌ی فرضیِ منطقه.

به گفته‌ی سرهنگ اصلیمون، سرهنگ ملکی باید واسه اطمینان از محل جایی که قرار بود زیر نظر بگیرم دیدن می‌کردم.

پس دو هفته‌ی دیگه باید ساک می‌بستم و به صورت نامحسوس وارد محدوده می‌شدم. این ماموریت سخت تر از وقایعِ قبلیه

تمام نقشه‌هایی که تو ماموریتام ازش استفاده می‌کردم و خودم طراحی می‌کردم و فرماندهی و رهبریشم به عهده‌ی خودم بود.

البته خب طراح نقشه عملیات تو اداره انگشت شمار بود.

ولی هیچ‌کس حق نداشت طراحی نقشه عملیات من رو به عهده بگیره حالا به دلایل مختلف.

آرمان همکارم بود. البته سرگرد عملیات و جاسوسی داخلی از قبیل قاچاق و قتل نه.

اونم یه مأمور اینترپل بود و وظایفی تقریبا مثل من با یک سری تفاوت‌های کوچک‌تر داشت.

و البته یکی از بهترین دوستام که از دوره اول متوسطه باهم بودیم. می‌شه گفت کل اداره عملیاتی دست من و سرگردای دیگه بود.

به قول فرید و آرمان فقط خواجه حافظ شیرازی خبر نداشت که اونم آرمان خبر داد.

همه در عجب‌‌ بودن فقط دو سال تجربه باعث شد من تو کارم به این اندازه پیشرفت کنم و حتی به اندازه یه آرتیست معروف، مشهور شم.

البته از من بعید نیست. به هرحال آدمی نیستم که از خواسته هام دست بکشم.

اگر تو انجام کاری مصمم باشم باید انجامش بدم و هیچ‌چیز و هیچ‌کسم جلو دارم نیست. حالا هرچیزی باشه!

سرهنگ ملکی و سرهنگْ دوم همتی می‌گفتن پلیس‌های FBIواشنگتن سیتی

(آمریکای مرکزی یا لاتین) وآلمان بهم پیشنهاد همراهی تو یه ماموریت رو دادن.

هنوزم از این قضیه سر در نیاورده بودم؛ باید تو فرصت مناسبی تَه و توش رو دربیارم.

نگاهی دقیق به مقوا انداختم. این‌طور که پیداست یه ساختمان ۳۵۰متریِ سه طبقه تو ناحیه‌ی مرز گمرک بود.

هه! جای خوبی رو برای آدم‌ربایی، قاچاق و توضیع مواد مخدر انتخاب کرده.

جالبه. فکر نکنم هیچ عملیاتی به این اندازه برام جالب و سرگرم کننده تموم شه.

***

نور خورشید داشت چشمامو از کاسه در می‌آورد. پلکام و باز کردم. تو جام نشستم و به نوری که از تو پنجره منعکس می‌شد نگاهی انداختم.

دست و صورتمو شستم؛ دستی تو موهام کشیدم. یه تیشرت سرمه‌ای و یه کت چرمی روش و شلوار جین مشکی تیپمو کامل کرد.

مثل همیشه از تنها ادکلنی که دوست داشتم

یعنی (CHRIS ADAMS) به خودم پاشیدم. نگاهم به تابلوی رو به رو افتاد.

همون تابلویی که سر و ته زندگیم توش خلاصه شده بود. نگاهمو ازش گرفتم.

بعد از خوردن یه املت قارچ و سبزی و برداشتن موبایل و کمربند اسلحه‌م از خونه زدم بیرون. وسطای حیاط درحالی که کمربند چرمی اسلحه‌م رو دور کمرم سفت می‌کردم،

با دیدن مش غلام حسین که باغچه آپارتمان و آب‌پاشی می‌کرد نیمچه پوزخند کجی زدم:

- نبودی دیشب.

قیافه چروکیده و لبخند‌دارشو از باغچه گرفت و داد به من:

- صبح بخیر پسرم؛ دیشب زنم مهمون داشت رفتم واسه مهموناش چیز بخرم. موفقیتت و تبریک می‌گم سرگرد نیکنام.

- می‌گفتی من که تو راه بودم واست بیارم.

- نه جوون تو خسته‌ای خدا رو خوش نمیاد تو خستگی اذیتت کنم پسرم‌‌‌. من کی باشم که بخوام به شما امر کنم؟

بی اراده نیشخندی رو لبام نشست. زیر لب زمزمه کردم:

- خستگی؟ امر؟

مشتی سرایدار خونه یه پیرمرد عاشق گل و گیاهه؛ تو یه خونه کوچیک گوشه حیاط با زنش زندگی می‌کنه. مشتی تهرونی نیست منم که تنها بودم و دیدم تازه اومدن و جایی واسه موندن ندارن، انبار وسایل دور ریختنی رو خالی کردم تا اونجا باشن. چند ماه بعدم انبار و بزرگتر کردم.

تا بتونن با خیال راحت کنارم زندگی کنن.

- ریموت در و بزن.

نشستم تو ماشین. بعد از باز شدن در اتوماتیک به سمت اداره حرکت کردم.

بعد از نیم ساعت جلوی ورودی اداره آگاهی ترمز کردم. موبایلم و برداشتم دزدگیر ماشین و زدم؛

پله‌های سنگی ورودی رو طی کردم و وارد شدم. سربازا احترام نظامی دادن و‌ بقیه به احترامم بلند شدن.

به احمدی که رسیدم پرسیدم:

- سرهنگ کجان؟

احترام نظامی داد:

- قربان تو اتاق بازجویی هستن. منتظرتون بودن؛ گفتن تا وقتی برگردن شما تو دفترشون منتظر باشید.

به سمت دفتر سرهنگ حرکت کردم.

- ببخشید قربان؟

با صدای احمدی برگشتم:

- خسته نباشید؛ تبریک می‌گم.

نگاهم و ازش گرفتم و راه و ادامه دادم.

دفتر سرهنگ ملکی چهارمین اتاق از سمت چپ راهروی رو به روی اتاقای بازجوییه.

می‌دونستم کسی اونجا نیست پس در نزدم و وارد شدم.

با دیدن آرمان که لم داده رو صندلی سرهنگ و شیرینیِ رو میز و می‌خورد متوجه شدم اشتباه کردم.

با دیدن ناگهانی من و باز شدن در، احتمالاً فکر کرده سرهنگ اومد چون شیرینی پرید گلوش و به سرفه افتاد.

پاهاشو جمع کرد و آب توی پارچ و سر کشید، با پوزخند در و بستم؛ رفتم جلوتر:

- مزاحم خوشگذرونیت شدم؟

- غول بیابونی نزدیک بود سکته‌م بدی چرا در نمی‌زنــــی؟

- وقتی سرهنگ تو اتاق خودش نیست، واسه کی در بزنم؟؟

- تیکه می‌گی؟

به پنجره بزرگ تهِ اتاق نزدیک شدم. از سرتاسر پنجره‌های اداره نور خورشید می‌زد داخل. معمولا به این خاطر تو لنگه ظهر چراغ روشن نمی‌کردن. همه مشغول کار بودن؛ مجرما داد می‌زدن و اظهار بی‌گناهی می‌کردن،

مامورای اینترپل تازه‌وارد تو تالار تیراندازی تمرین می‌کردن؛ ستوانا پرونده‌های روی میزهاشون رو جمع آوری می‌کردن؛ استوارها نیروهاشون رو آموزش می‌دادن. و شاکیا با قیافه عصبانی حقشونو می‌خواستن‌.

همیشه درحال تماشای این منظره بودم. اگر شهر حتی تو یک روز می‌تونست به آرامش برسه کار ماهم راحت‌تر می‌شد.

ولی همیشه میدون جنگ بود؛ باعث می‌شه روز به روز به نفرتم از این موجودات حقیر افزوده بشه.

ولی تهران شهر متظاهراست. بهترین شرایط همینه.

با صدای آرمان بعد از مکث نه چندان کوتاهی برگشتم طرفش.

- سرهنگ امروز واسه چی می‌خواد جمعمون کنه اینجا؟

- موضوع مهمیه.

در همون لحظه سرهنگ وارد اتاق شد؛ با دیدنم لبخندی زد:

- خسته نباشی پسر؛ بازم مثل همیشه مارو سربلند کردی.

- گول این قیافه آروم و نخورین. موقعی که میاد

فک می‌زنم داد و قال راه می‌ندازه که من خستم فکتو ببند.

بازم صدای آرمان بود که مزه پرونی کرد.

سرهنگ خندید:

- راستش، بهش حق می‌دم. گفتم بیاین چون یه موضوع مهم بود.

جدی گفتم:

- چه موضوعی؟

- حالا وقت هست. بزار سرتیپا بیان؛ توهم بشین پسر بدن درد داری.

با همون نگاه یخی همیشگیم:

- راحتم.

آرمان خودشو ولو کرد رو کاناپه چرمی. سرهنگ از کشوی میزش یه دیسک بیرون کشید و یه پرونده

رو از زیر پرونده‌های رو میز بیرون آورد و نشست رو صندلیش؛ در همون لحظه در به صدا دراومد:

- بفرمایید.

سرتیپا وارد شدن. آرمان به احترامشون بلند شد. سرتیپ درخشانی سرتیپ اصلی بود؛ یا به اصطلاح « سرتیپ تمام »

56 ساله، محافظه کار، مسئولیت پذیر و محترم. سرتیپ موسوی هم دوم؛ 51 ساله. اون رک گو جدی و درونگرا بود.

بعد از سلام و احوالپرسی، سرهنگ به آبدارچی سفارش دوقهوه و دو چای داد.

سرتیپ درخشانی در حالی که به پنجره اتاق بازجویی قدیمی

که ازش استفاده نمی‌شد خیره بود گفت:

- بسیارخب احسان؛ مشتاقم بدونم قضیه چیه؟

سرهنگ در حالی که با موهاش بازی می‌کرد گفت:

- موضوع یکم پیچیده‌اس.

همه با قیافه جدی منتظر پاسخ سرهنگ بودیم. نگاهی به من و آرمان انداخت و بعد به سرتیپ.

به حرف اومد:

- ما GPS و دوربینا رو چک کردیم

یکی از سربازا حدودا ساعت یک و نیم دیشب به صورت نامحسوس، از اداره خارج می‌شه. ظاهراً به یه منطقه‌ی متروکه خارج از شهر.

بلافاصله گفتم:

- پس آرمان چکار می‌کرده؟

ادامه داد:

- آرمان با تو که تماس گرفته حواسش از فیلم دوربینای مخفی اداره پرت شده و نتونسته سرباز و ببینه؛

خوب شد به حرفت اطمینان کردم سام. خوشبختانه کسی از دوربین خبر نداشته وگرنه راهکار دیگه‌ای پیدا می‌کرد‌.

- پس با توجه به چیزی که اتفاق افتاد فهمیدین سربازه کدومه؟

سرهنگ دوم همتی هم که تازه به جمعمون پیوسته بود به حرف اومد:

- خوشبختانه بله.

ادامه دادم:

- اون منطقه متروکه دقیقاً کجاست؟

سرهنگ ملکی نقشه‌ای از داخل پوشه آبی رنگ بیرون کشید و روی میز بازش کرد. با ماژیک قرمز دور چند ناحیه جغرافیایی خط کشیده بود.

به نقشه اشاره کرد. از پنجره فاصله گرفتم و به سمت نقشه‌ی روی میز قدم برداشتم. با انگشت به خط‌های قرمز اشاره کرد:

- اینجا یه منطقه‌ی متروکه وجود داره که دقیقا مرکزش

یه گاراژ قدیمی که ظاهراً برمی‌گرده به چهل و اندی سال پیش ساخته شده.

قبلاً این گاراژ زنگ زده متروکه متعلق به یه مرد میانسال بوده که تنها زندگی می‌کرده و تو سن شصت و پنج سال یه روز می‌خوابه و دیگه بیدار نمی‌شه. حدس می‌زنم گاراژ و اون ساخته.

از اون موقع این گاراژ همون‌طور مونده و کسی پا توش نذاشته. چند دقیقه اونورتر... .

به یک نقطه‌ی کوچیک با چند بند انگشت فاصله اشاره می‌کنه:

- یه چاه خشک و عمیق هم وجود داره.

قدمت این چاه به سال‌های خیلی طولانی برمی‌گرده.

نگاهی به من و سرتیپا انداخت:

- و البته GPSگاراژ و نشون می‌ده.

پوزخندی زدم.

آرمان با تردید گفت:

- ممکنه این سربازه نفوذی باشه؟

سرهنگ سری تکون داد:

- مطمعن نیستم.

آرمان و سرتیپا هم به جمع من و سرهنگ‌ها پیوستن. همه دور نقشه جمع شدیم.

سرتیپ موسوی در جواب سوال آرمان گفت:

- ولی هیچ سربازی مجوز نداره به غیر از وقت تموم شدن پستش اداره رو ترک کنه؛ اونم درست ساعت یک که از نیمه شبم گذشته.

سرتیپ درخشانی نگاهی به موسوی انداخت:

- خب عجیب همینه اگر به هر دلیل قانون‌شکنی کنه به جز مجازات، اضافه خدمتم می‌خوره.

چرا باید همچین ریسکی رو پذیرا باشه؟

سرهنگ ملکی دستی از شدت کلافگی به صورتش کشید و رو به سرتیپا تایید کرد:

- درسته آقایون سوال منم همینه.

رو به من ادامه داد:

- سرگرد نیکنام و معتمد؟

- بله قربان؟

- فردا شب باهم به طرز نامحسوس برید چک کنید موضوع چیه.

درحال حاضر فقط می‌تونم به شما اعتماد کنم. البته باید ببینیم سربازه دوباره قصد رفتن می‌کنه یا نه؟

دوربینای اداره رو انتقال می‌دم رو لپ‌تاپ تو سام. حتما وقتی اداره رو ترک کردی چکشون کن.

سرتیپ درخشانی با تحسین نگاهی بهم انداخت و گفت:

- سرگرد نیکنام تعریف شمارو خیلی جاها شنیدم؛ آوازتون نه فقط تو ایران، بلکه در کل آسیا پیچیده. سرتیتر مجله‌ها و اخبار شده نتیجه عملیات شما.

مطمئن‌ام شما قادرید ماموریت بعدی رو با موفقیت به اتمام برسونید.

تنها به سکوت اکتفا کردم. گوشم از این حرفا پر بود و برام تازگی نداشت. قرار بود فردا شب منتظر بمونیم تا بفهمیم اون نفوذیه یا نه.

پس من و آرمان باید خودمون رو آماده می‌کردیم.

رو کردم به همتی:

- مرادی به حرف اومد؟

نفس عمیقی کشید:

- هنوز نه؛ خیلی سرسخته.

اخمام جمع شد:

- شاید شما زیادی مهربونید.

با این حرفم قدم تند کردم تا به اتاق بازجویی فعلی برسم.

آرمان دوید دنبالم:

- سام صبر کن؛ می‌خوای چیکار کنی؟؟ باز نری بزنی تیلیتش کنی خودت میدونی طی این دو ماه چهارمین باره از بازجویی محرومت می‌کنن یکم فکر کن

باز مقامات میان اداره رو می‌ذارین رو سرتونا؛ چیکار می‌کنی؟

- به حرفش می‌آرم.

غرغراش شروع شد:

- وای به حالت اگه این دفعه مثل سری قبل بخوای زیاده‌روی کنی. نــری باز مثل اون پرونده اخلاقیه بزنی پهلوش و

بشکافی فک و دندشو خورد کنی رئیس ستاد کل نیروهای انتظامی بیـچارمون می‌کنه. من شغلمو دوست دارم اگه تو نداری خیالی نیست؛ ســــــام گوش می‌دی چی می‌گم؟

اتاق بازجویی دور افتاده‌ترین اتاق بود که ته سالن قرار داشت. یه میز و صندلی آهنی به رنگ لجنی که رنگ و روش تا حدودی

رفته بود و چراغ آویزون از سقف وسایلشو تشکیل می‌داد.

- د جون من خودت و کنترل کن. باشه؟

صدای آرمان بود درحالی که داشت می‌دوید پشتم این جمله رو با تردید گفت.

سرهنگ ملکی و همتی به ترتیب پشت شیشه‌ی اتاق ایستادن و با حرکت دست همتی متوجه شدم ضبط و روشن کردن.

همین که صدای در رو شنید سرشو آورد بالا. نگاهی بهم انداخت و دوباره برگشت به حالت قبل.

به میز نزدیک شدم:

- می‌بینم هنوز پات گیره؛ قصد نداری اعتراف کنی دیگه؟

- معلومه که نه. فکر کردی می‌تونی خامم کنی؟ کور خوندی من کسیو لو نمی‌دم.

سعی کردم از ریز حرکاتش متوجه حس و حالش شم.

کندن پوست لب:

"تردید"

لرزیدن پای راست و قلاب انگشت‌ها:

"کنش عصبی"

نفس‌های به شمار افتاده:

"استرس"

موقعیت خوبیه. پوزخند صدا داری زدم:

- کنجکاوم بدونم الان چه حسی داری؟

سرشو گرفت بالا:

- حس افتضاحی دارم از اینکه یه پلیس عوضی مــ..

حرفش با اولین مشتی که تو فکش فرود آوردم نیمه تموم موند. با نفرت زل زد تو چشمام و دست چپش رو بلند کرد تا خونی که از گوشه لبش زده بود بیرون و پاک کنه.

بی‌خیال نشستم رو به روش و دستامو تو سینه به هم گره زدم. منتظر نگاهم و بهش دوختم.

- جناب سرگرد فکر کردی من کـ...

مشت دوم و محکم‌تر از قبلی زدم. از تو جیبم دستمال و کشیدم بیرون و پرت کردم جلوش.

با اخمای درهم دست‌مال رو چنگ زد و گذاشت رو زخم لبش. این دفعه با پوزخند گفت:

- یکی دیگه بزن تا...

مشت سوم. داد زد:

- داری چه غـ...

مشت چهارم. صورتش خونی شده بود. فَکم از عصبانیت درحال لرزیدن بود.

از پشت میز به طرفش خیز برداشتم. یقشو چنان کشیدم که یه گوشه جر خورد؛ دادی که زدم تو دیواره‌های اتاق

پاشید و پژواکش بازتاب گوشام شد:

- کافیه فقط یــــــک بار...

بلندتر داد زدم:

- یــــک بــــار دیگه منــو عوضی خطاب کنی؛

چنــــان بلایی سرت بیارم، که اون رئیس کثــافتت هم از انجامش عاجز بمونه.

نفس عمیقی کشیدم و یقشو ول کردم و ازش فاصله گرفتم تا دور میز دور بزنم.

با پوزخند ادامه دادم:

- تو یه کم؛ زیادی خوش خیالی. شاید فکر کردی میاریمت اینجا چای شیرینی بهت تارف کنیم؟

جلوش ایستادم؛ دولا شدم و با صدای تحلیل رفته اما محکم و کوبندم ادامه دادم:

- خودت بهتر می دونی بدست آوردن اطلاعات مورد نظرم؛ برام آسونه. ولی خب نمی‌خوام جایی درز کنه. تو گیر افتادی و دستتون و خوندم.

به نفعته بگی کی باهات همکاری کرده؛ وگرنه که می دونی باهات چیکار می‌کنم؟

نگاه عصبیشو تو چشمام قفل کرد:

- این وصله‌ها به من نمی‌چسبه.

نفس عمیق دیگه‌ای کشیدم‌. آروم بهش نزدیک شدم؛ و با خونسردی گفتم:

- کدومو ترجیح میدی؟

پشت صندلیش ایستادم و دستامو دو طرف پشتی صندلی گذاشتم. زیر گوشش زمزمه کردم:

- محافظت از اکیپت...

با نیشخند:

- یا خانوادت؟

لرزش شدید بدنشو با تکون صندلی حس کردم. ازش فاصله گرفتم و دستامو پشتم به هم قلاب کردم:

- بهت سه ساعت وقت می‌دم مُقر بیای. این حداکثر کاریه که می‌تونم برات انجام بدم؛ بهش فکر کن.

و با قدم‌های مساوی و محکم از در اتاق خارج شدم. همین که در اتاق و به‌هم کوبیدم آرمان تندجوش و کلافه سریع جلوم دراومد:

- معلوم هست داری چیکار می‌کنی؟ بابا ترکوندیش پسرهء ناقص‌العقل د همین کارا رو می‌کنی که ماهی سه هفته‌شو

از بازجوئی محرومت می‌کنن دیگه. مگه حرف تو گوشت می‌ره؟

بی‌توجه به نق زدناش به طرف سرهنگ ملکی و همتی رفتم:

- ۳ساعته برمی‌گردم.

سرهنگ ملکی نگاهشو از شیشه‌ی اتاق بازجویی گرفت:

- فکر کنم کار و تموم کردی؛ تو این چند مدت قیافشو وارفته ندیده‌ بودم.

همتی:

- حالا چرا شاکی می‌شی خب اصلا این پرونده تمام و کمال واسه تو؛

ولی سام، تو که خوب می‌دونی تهدید به مرگ در چهارچوب قوانین جمهوری اسلامی خودش یه جور جرمه. حتی بعضی مورد داریم در این شرایطم اعتراف نمی‌کنن.

برگشتم طرف همتی و در حالی که دولا شده بودم و صدای ضبط و از دستگاه در می‌آوردم گفتم:

- مثل اینکه یه چیزیو فراموش کردین سرهنگ...

هیکلمو صاف کردم و نگاه سرد و بی تفاوتم و بهش دوختم:

- من قانون خودمو دارم.

قدم از قدم برداشتم و راه‌روی اداره رو طی کردم. آرمانم دنبالم پا تند کرد. از اداره خارج شدم. ۳ساعت دیگه باید اینجا باشم.

***

از در که اومدم تو؛نشستم رو کاناپه و کت چرممو در آوردم و تیشرت زیرش رو گذاشتم رو مبل.

باید کتف هامو ماساژ میدادم.

آرمانم لباسشو درآورد و خودشو شوت کرد رو کاناپه و یکی از کوسن های مبل و کشید بغلش.

با صدای تحلیل رفته ای گفت:

_آووو..چه روز خسته کننده ای بود پسر. مرادی عجب پوست کلفتیه.

نیم خیز شد و گفت:

_راســـــــــــــتی؛

در حالی که بطری آب و سر می کشیدم زیر چشمی نگاهش کردم:

_ا ..امشب بچه ها میان.

چند لحظه سکوت.

با حرفش آب پرید گلوم و به سختی به سرفه افتادم.

به زور گفتم:

_چی..کار کردی؟؟

_گفتم که؛بروبچ میان دیدنت.از تابستون پارسال ندیدنت امشب باهام هماهنگ کردن گفتن بهت خبر ندم تا

مثلا سورپرایز بشی منم دیدم خسته ای گفتم خبرت کنم..بخدا همین.

حتی گوشای خودمم از دادی که زدم کر شد چه برسه به اون.دخلشـــــــــــــــــو میــــــــارم.

صدام از عصبانیت خش دار شده بود

غریدم:

_بگــــو کار تو نبــــــــــوده.

از جا پرید و دستاشو تسلیم وار بالا آورد:

_بخــــــدا اون طور که فـ..

_مـــــــی کشمـت.

از جام جست زدم.اونم پا تند کرد و با گفتن "یا عجل معلق" دویید:

_آرمــــــــــــــــــان پسره ی لجن مرتیکه زاقارت بی همه چیز!وایسا من دستم بهت برسه

نصــــــــــــــــــــــفت میکنم.

دمپائی دم دستی پالستیکی آبی رنگ و چنگ زد و پشت کاناپه وسط حال پناه گرفت.دوتایی داشتیم کاناپه

رو دور میزدیم:

_مگه اینکه دســــــــــــــتم بت نرســـــــــه.

کوسن و برداشتم و پرت کردم تو صورتش.

_ســــــام یه دقیقه فـ..

_خـــــــفه شــــــــو الان می گیرمت.

_به ولا کـ..

_گفتم وایســــــــــــــــــــــــــــــــــــااااااا

بهش رسیدم.از یقه پشت گردنشو گرفتم که پرت شد رو زمین.

نشستم رو شکمش و دستاشو چسبوندم به زمین.

_ســــــــام داری سکتــــــــــــــــــــه میکنی.

غریدم:

_بالخره کار خودتو کردی.

_بابااا یه دقیقه گوش بگیر اه.

شروع کرد تند تند به توضیح دادن:

_ من نگفتم بهشون بخدا.خودشون برنامه ریختن خره من اگر می خواستم بچه ها رو دزدکی بکشونم اینجا

که نمیومدم به تو بگم.

ذره ای از عصبانیتم خوابید.همه برنامه ای که واسه امشب ریختم به فنا رفت.

صدام تحلیل رفت اما لحنم هنوز همون بود.

_پس از کجا فهمیدن الان من میام خونه؟اونا ساعت کاری منو نمیدونن؛ هرهفته ام برنامه عوض میشه.

در حالی که زور می زد از جاش بلند شه:

_من چه میدونم؛سعیدو که میشناسی.همیشه درحال سرو گوش آب دادنه حالا این هیکل سنگین و پهنتو

بکش کنار خفه شدم.

با اعصابی متشنج از رو شکمش پا شدم.با خنده گفت:

_ولی خودمونیما،قیافت خیلی خونی شده بود گفتم یا من میمیرم یا تو سکته میکنی؟

_از تو انتظار کم تر از این نمیره که مستقیم کلیک کنی رو مخ من.

در یخچال دوقلو رو باز کردم

بسته قرص های مسکن و بیرون کشیدم.و یکی رو دادم بالا.

آرمان درحالی که رو زمین به پهلو دراز کشیده بود و دستشو ستون سرش کرده بود با لبخند کارامو تماشا

می کرد.

پسره ی الکی خوشحال.

با دیدن صحنه خوردن مسکن اخم کرد.

در حالی که سری بطری آب و باز میکردم بهش چشم دوختم:

_نه حالا بیا با لباس قورتم بده.

_نخور این زهرماریارو درضمن؛لُختی عشقم.

_تارف نکن.میخوای شلوارم روهم دربیارم یه دفعه ای شه؟

مصلحتی زد تو صورتش:

_نکن با من این کارو من صبر و تحملم کمه ها.

از تاسف سری تکون دادم.

بطریای خالی آب معدنی رو ریختم تو نایلون.باید میبردم سطل زباله.

برگشتم اتاق و یه رکابی کاربنی و شلوارک مشکی با رگ و ریش چرم و تنم کردم.

یکی از عادت هایی که من افتضاح باهاش خو گرفتم این بود که تو خونه عادت نداشتم لباس بپوشم.

معموال سختی کار خستم می کرد واس همین لباسامو در می آوردم تا راحت باشم.

خب اینجا راحت نباشم کجا باشم؟

صدای داد آرمان و شنیدم که از حال میومد:

_شازده پسر؛ کجا رفتی تو؟بابا کاراتو بکن باید برگردیم اداره.

لپ تاپو با سی دی های ریکورد صدا که فایل های همین دوماه پیش و ذخیره کرده بود برداشتم آوردم