وایساد .
مراقب: چکار داری میکنی ؟
قیافمو مظلوم کردم انگار که تقلب کردم و بعد گفتم: «من! هیچی چکار دارم بکنم؟! »
مراقب:هه! دستاتو بیار ببینم .
برای وانمود با ترس دستامو جلوش بردم و بعدش قشنگ دستامو باز کردم که بنده خدا کلی ضایع شد. حواسم نبود زبونمو براش بیرون آوردم که چشاش
از کاسه داشت در میومد. (خخخ) بعدشم خیلی مظلومانه رفت. آخی ناز نشی یه وقت کروکدیل !
دوباره شروع کردم به تست زدن. تا دقیقه ی نود نشسته بودم و بیرون نمی اومدم. آخه یکی از عادت هام این بود، تو دوران مدرسه هم همینطور بودم .
حتی اگه نوشته بودمم تا دقیقه نود تحویل نمی‌دادم. دیگه دست آخر به زور لنگ و لگد پرتم کردن بیرون، وگرنه بازم می‌موندم .
از سالن بیرون اومدم که آتنا رو دیدم، داشت دنبالم میگشت و حواسش نبود . پشت به من ایستاده بود برای همین منم از فرصت استفاده کردم و یواش
یواش رفتم و خوابوندم؛ پس کلش که بیچاره پنج متر پرید هوا و اومد پایین .
آتنا: مرض داری؟
غزل: تو مماغتون شیش تا مگس دارید؟
آتنا: هان؟! دیوونه
دو تایی داشتیم می‌رفتیم سمت در خروجی که آتنا رو به من پرسید: «چطور دادی؟» بهش داشتم توضیح می‌دادم درباره ی سوال هایی که داده بودن که
اتفاقی چشمم به همون مراقبه افتاد. (به قول خودم کوروکدیل سه سر) داشت میرفت به سمت در خروجی که تندی خودم ازش جلو تر رفتم و تا اومد رد
بشه، خیلی شیک مجلسی پامو گرفتم جلوش، که بیچاره پخش زمین شد؛
بعد هم تند گفتم: « الهی بگردم! چرا افتادین؟ کفشاتون لیز بود؟ شاید چون مراقب خوبی هستید، چشم خوردید» .
خودم میدونستم دارم چرت و پرت میگم.
برگشت بهم مثل ببر زخمی نگاه کرد که خودمو خیس کردم. نمیدونم میخواست بهم چی بگه که خدا رو شکر دوستش، اون یکی مراقبه اومد ببینه که
چی شده و به حرفش گرفت که من و آتنا هم فلنگ رو بستیم .
آتنا: دیوونه اگه حذفمون کنه چی؟ چرا لج بازی درمیاری؟
غزل: اولن دیوونه خودتی دومن مگه اون کوروکدیل سه سر چکارست ؟
آتنا: جان ؟! چی گفتی ؟!
پقی زد زیر خنده که منم خندم گرفت. بعدشم اقای جباری و مامان و پیدا کردیم؛ و رفتیم سمتشون .
وقتی رسیدیم آقای جباری آتنا رو بغل کرد و مامانم هم منو بغل کرد و بوسید . هر دوشون برامون آرزوی موفقیت کردن. سوار ماشین که شدیم، من رفتم
تو فکر و با خودم گفتم :« ولی از هر چی بگذریم امروز با وجود استرس هاش خیلی خوش گذشت وحال این مراقبرو خوب گرفتم». با یادآوریش یه خنده
شیطانی کردم که وقتی صاف نشستم، سه تا چشم به اندازه ی توپ تنیس دیدم که دارن بهم نگاه میکنن. سه تاشون زدن زیر خنده آتنا: وای خدا مردم
از خنده میدونم آجی درسا روت خیلی تاثیر گذاشته.
مامان: الهی بگردم! چرا داری عین سندرمی ها الکی میخندی؟!
آقای جباری : ولش کنید بچه رو! شاید تو فکرش یه چیز خنده دار بوده.
آتنا : خودتم که اصلا نخندید پدرعزیزم، فقط اداشو درآوردی
از عصبانیت گوجه شدم و به حالت قهر سرمو برگردوندم رو به پنجره (الکی مثلا من قهر کردم) . دیگه تا اونجا هر چی منت کشی کردن جواب ندادم، فقط
آخر سر حواسم نبود که تا آتنا گفت بریم بیرون یه ذره آب وهوامون عوض بشه، عین خل ها گفتم : «آره آره» که نگاهم کردن .
آتنا : مگه شماقهر نبودی ؟!
غزل : هان؟! آره آره
مامان: الهی بگردم !
آقای جباری: تو ذوق بچه نزنید .
آتنا: خرس گنده کجاش بچس؟
غزل: آتـنا !
ایندفعه هممون زدیم زیر خنده، قرارمون این شد کباب بگیریم و پارک بریم. جلوی یه کبابی نگه داشتیم وآقای جباری کباب گرفت و اصلا هم به تعارف
مامانم که میگفت :«شما چرا برای ما بگیرید ؟» هم توجه نکرد .
بعد به سمت پارکی رفتیم که شهر بازی هم داشت. آخ که من عاشق قسمت شهر بازیش هستم! به خاطر همینم رفتن شهربازی اولویت کارام
بود؛خواستم برم شهربازی ولی مامانم گفت: «غزل خانم اول غذا! » برای اینکه زودتر به شهربازی برسم دو تا لپامو پر از لقمه کردم. نفسم داشت بند
میومدکه به زور یه جرعه نوشابه خوردم .
غزل :آخیش پایین رفت .
اصلا هم حواسم نبود که همه دارن نگام میکنن.
مامان: بسه بسه با اون غذا خوردنت آبروم رفت پاشو برو !
با این حرف مامان عین فرفره پاشدم و دست آتنای بدبخت هم که ریلکس غذاش و داشت میخورد و غذاش رو هم به شهربازی ترجیح میداد گرفتم و
بلندش کردم، به زور بردمش.
آتنا : غزل گشنم ولم کن!
غزل: بسه شکمو چاق میشی کسی نمیگیرتت.
حالا نه که خودم کم میخورم، به این بدبخت گیر میدم. ولی نمیدونم چرا هر چی میخورم چاق نمیشم! همین جور مشغول وراجی تو ذهنم بودم و اصلا
حواسم به آتنا که از حرصش معلوم نبود چی بلغور میکرد نبودم ؛یهو نیشام شل شد .
آتنا: داری میخندی؟! منو حرص میدی میخندی ؟!
غزل : غلط کردم تو جیگر منی اصلا خودم میگیرمت حالا بیا بریم .
دیگه آتنا چیزی نگفت و حرکت کردیم . وقتی رسیدیم به محوطه ی شهر بازی عین این بچه های پنج ساله ذوق کردم . بر عکس من، آتنا با دیدن ترن و
بقیه وسایل دل تو دلش نبود و سوار نشده حالش بد شده بود .
آتنا : من یه دونه از این وسایل رو سوار نمیشم .
با یه لبخند شیطانی گفتم : «میشی عزیزم میشی».
مراقب: چکار داری میکنی ؟
قیافمو مظلوم کردم انگار که تقلب کردم و بعد گفتم: «من! هیچی چکار دارم بکنم؟! »
مراقب:هه! دستاتو بیار ببینم .
برای وانمود با ترس دستامو جلوش بردم و بعدش قشنگ دستامو باز کردم که بنده خدا کلی ضایع شد. حواسم نبود زبونمو براش بیرون آوردم که چشاش
از کاسه داشت در میومد. (خخخ) بعدشم خیلی مظلومانه رفت. آخی ناز نشی یه وقت کروکدیل !
دوباره شروع کردم به تست زدن. تا دقیقه ی نود نشسته بودم و بیرون نمی اومدم. آخه یکی از عادت هام این بود، تو دوران مدرسه هم همینطور بودم .
حتی اگه نوشته بودمم تا دقیقه نود تحویل نمی‌دادم. دیگه دست آخر به زور لنگ و لگد پرتم کردن بیرون، وگرنه بازم می‌موندم .
از سالن بیرون اومدم که آتنا رو دیدم، داشت دنبالم میگشت و حواسش نبود . پشت به من ایستاده بود برای همین منم از فرصت استفاده کردم و یواش
یواش رفتم و خوابوندم؛ پس کلش که بیچاره پنج متر پرید هوا و اومد پایین .
آتنا: مرض داری؟
غزل: تو مماغتون شیش تا مگس دارید؟
آتنا: هان؟! دیوونه
دو تایی داشتیم می‌رفتیم سمت در خروجی که آتنا رو به من پرسید: «چطور دادی؟» بهش داشتم توضیح می‌دادم درباره ی سوال هایی که داده بودن که
اتفاقی چشمم به همون مراقبه افتاد. (به قول خودم کوروکدیل سه سر) داشت میرفت به سمت در خروجی که تندی خودم ازش جلو تر رفتم و تا اومد رد
بشه، خیلی شیک مجلسی پامو گرفتم جلوش، که بیچاره پخش زمین شد؛
بعد هم تند گفتم: « الهی بگردم! چرا افتادین؟ کفشاتون لیز بود؟ شاید چون مراقب خوبی هستید، چشم خوردید» .
خودم میدونستم دارم چرت و پرت میگم.
برگشت بهم مثل ببر زخمی نگاه کرد که خودمو خیس کردم. نمیدونم میخواست بهم چی بگه که خدا رو شکر دوستش، اون یکی مراقبه اومد ببینه که
چی شده و به حرفش گرفت که من و آتنا هم فلنگ رو بستیم .
آتنا: دیوونه اگه حذفمون کنه چی؟ چرا لج بازی درمیاری؟
غزل: اولن دیوونه خودتی دومن مگه اون کوروکدیل سه سر چکارست ؟
آتنا: جان ؟! چی گفتی ؟!
پقی زد زیر خنده که منم خندم گرفت. بعدشم اقای جباری و مامان و پیدا کردیم؛ و رفتیم سمتشون .
وقتی رسیدیم آقای جباری آتنا رو بغل کرد و مامانم هم منو بغل کرد و بوسید . هر دوشون برامون آرزوی موفقیت کردن. سوار ماشین که شدیم، من رفتم
تو فکر و با خودم گفتم :« ولی از هر چی بگذریم امروز با وجود استرس هاش خیلی خوش گذشت وحال این مراقبرو خوب گرفتم». با یادآوریش یه خنده
شیطانی کردم که وقتی صاف نشستم، سه تا چشم به اندازه ی توپ تنیس دیدم که دارن بهم نگاه میکنن. سه تاشون زدن زیر خنده آتنا: وای خدا مردم
از خنده میدونم آجی درسا روت خیلی تاثیر گذاشته.
مامان: الهی بگردم! چرا داری عین سندرمی ها الکی میخندی؟!
آقای جباری : ولش کنید بچه رو! شاید تو فکرش یه چیز خنده دار بوده.
آتنا : خودتم که اصلا نخندید پدرعزیزم، فقط اداشو درآوردی
از عصبانیت گوجه شدم و به حالت قهر سرمو برگردوندم رو به پنجره (الکی مثلا من قهر کردم) . دیگه تا اونجا هر چی منت کشی کردن جواب ندادم، فقط
آخر سر حواسم نبود که تا آتنا گفت بریم بیرون یه ذره آب وهوامون عوض بشه، عین خل ها گفتم : «آره آره» که نگاهم کردن .
آتنا : مگه شماقهر نبودی ؟!
غزل : هان؟! آره آره
مامان: الهی بگردم !
آقای جباری: تو ذوق بچه نزنید .
آتنا: خرس گنده کجاش بچس؟
غزل: آتـنا !
ایندفعه هممون زدیم زیر خنده، قرارمون این شد کباب بگیریم و پارک بریم. جلوی یه کبابی نگه داشتیم وآقای جباری کباب گرفت و اصلا هم به تعارف
مامانم که میگفت :«شما چرا برای ما بگیرید ؟» هم توجه نکرد .
بعد به سمت پارکی رفتیم که شهر بازی هم داشت. آخ که من عاشق قسمت شهر بازیش هستم! به خاطر همینم رفتن شهربازی اولویت کارام
بود؛خواستم برم شهربازی ولی مامانم گفت: «غزل خانم اول غذا! » برای اینکه زودتر به شهربازی برسم دو تا لپامو پر از لقمه کردم. نفسم داشت بند
میومدکه به زور یه جرعه نوشابه خوردم .
غزل :آخیش پایین رفت .
اصلا هم حواسم نبود که همه دارن نگام میکنن.
مامان: بسه بسه با اون غذا خوردنت آبروم رفت پاشو برو !
با این حرف مامان عین فرفره پاشدم و دست آتنای بدبخت هم که ریلکس غذاش و داشت میخورد و غذاش رو هم به شهربازی ترجیح میداد گرفتم و
بلندش کردم، به زور بردمش.
آتنا : غزل گشنم ولم کن!
غزل: بسه شکمو چاق میشی کسی نمیگیرتت.
حالا نه که خودم کم میخورم، به این بدبخت گیر میدم. ولی نمیدونم چرا هر چی میخورم چاق نمیشم! همین جور مشغول وراجی تو ذهنم بودم و اصلا
حواسم به آتنا که از حرصش معلوم نبود چی بلغور میکرد نبودم ؛یهو نیشام شل شد .
آتنا: داری میخندی؟! منو حرص میدی میخندی ؟!
غزل : غلط کردم تو جیگر منی اصلا خودم میگیرمت حالا بیا بریم .
دیگه آتنا چیزی نگفت و حرکت کردیم . وقتی رسیدیم به محوطه ی شهر بازی عین این بچه های پنج ساله ذوق کردم . بر عکس من، آتنا با دیدن ترن و
بقیه وسایل دل تو دلش نبود و سوار نشده حالش بد شده بود .
آتنا : من یه دونه از این وسایل رو سوار نمیشم .
با یه لبخند شیطانی گفتم : «میشی عزیزم میشی».
نفس
۱۷ ساله 00رمان خوبی بود اما کیان اصلا خوب نبود و شخصیت های شروین دنیل عالی بود مه خیلی خوشم آمد خیلی ممنون