رمان ققنوس عاشق به قلم یاردخت

ژانر: #طنز #اجتماعی #عاشقانه

خلاصه :

ققنوس مرغی نادر و تنها، که هزار سال یکبار، بر توده‌ای هیزم با منقار خویش آتشی می‌افروزد و با سوختن خود در آن آتش از خاکستر او ققنوس جدیدی متولد می‌شود شاید اسم این رمان نوعی حس کنجکاوی براتون به وجود آورده باشه دختر قصه ما از بسیاری از لحاظ شبیه به این مرغ افسانه‌ای هست اون زندگی پر فراز و نشیبی رو پشت سر می‌ذاره وارد زندگی میشه که زمین تا آسمون با زندگی خودش فرق داره شکست می‌خوره اما ناامید نمیشه به وسیله بورسیه درسش موفقیت‌های زیادی کسب می‌کنه و مرد زندگیش رو پیدا می‌کنه ولی این شباهت دختر قصه‌ی ما به ققنوس رو تا رمان رو نخونید نمی‌فهمید تو این رمان غم هست شادی هست شکست و طعم شیرین پیروزی هست تمام احساسات توی این رمان گنجانده شده

غزل

با صدایی که از سالن شنیدم، چشم‌هام رو باز کردم. باز هم مثل همیشه دعوا!

دیگه برام عادی شده بود.

نور از پنجره‌ی کوچیک اتاقم به خونه می‌تابید. خب اگه بشه اسمش رو اتاق گذاشت؛ یه اتاق نه متری با یه فرش کوچیک شیش متری که گل‌های قرمز و

سورمه‌ای درشت داشت. یه در کوچیک چوبی که کنارش، یک کمد متوسط قدیمی بود که بالاش کتاب‌هام رو چیده بودم و پایینش هم لباس‌هام بود و

تقریبا رو به روی در چند تیکه رخت‌خواب بود که هر شب می‌نداختم.

اتاق من تقریبا انتهای خونه قرار داشت.

کلا مجموعه‌ی خونه‌ی ما از دوتا اتاق که یکی نه متری و بعدیش دوازده متری بود و یه محوطه‌ی کوچیک که آشپزخونه مادر بیچارم بود؛ تشکیل می‌شد.

جایی که ما کلا زندگی می‌کردیم یک خونه‌ی بزرگ قدیمی، پر از اتاق بود که شعبان، صاحب خونمون، به همه اجاره داده بود که این دو تا اتاق هم سهم

ما شد.

دوباره صدای جیغ اومد. وای! الهی بگردم غزل خانم مامان داره جوش می کنه، اونوقت تو خیلی ریلکس خونه ی عتیقمون رو آنالیز می کنی ؟!بلند شدم و

تند رخت خواب رو جمع کردم و رفتم تو اتاق بعدی که دیدم مامانم داره تو سر خودش می زنه و گریه می‌کنه و بازم بابام (هه! اگه بشه اسمشو بابا

گذاشت) مشغول گند کاریشه(بابام معتاد بود). از مامان خوشگلم که لپاش سرخ شده بود پرسیدم :« چی شده؟»

مامان: چندر غاز پول کارگریم بود واسه خرج خونه و کرایه قایم کرده بودم آقا رفته باهاش کوفتی خریده، حالا چکار کنیم ؟

بابام پرید و به مامانم گفت :«خفه شو!»

اومد بزنه مامانم رو، که نذاشتم و گفتم :« بسه تو رو خدا!»مامانم و بغل کردم و بردم تو آشپزخونه .

مامان: الهی بگردم مادر! اول صبحی تو رو هم در به در کردم .

غزل: فدای سرت گلم غمت نباشه، من میرم دستشویی و برمی گردم و یه نیمرو می زنیم بر بدن و حالش و می‌بریم . خندید، با خندش دلم آروم گرفت

وگفتم: «قربون اون خنده هات!» و رفتم. اوف! وای حالا خدا می دونه چند نفر دم دستشویی صف کشیدن، آخه من نمی دونم خونه به این بزرگی یه

دستشویی می خواد ؟!

وارد حیاط شدم حیاط نسبتا بزرگی هستش البته خوب واسه چند خانوادست، وسط حیاط یه حوض متوسط مثل همه ی حوض ها هست که دور برش

همیشه زنای همسایه مشغول رخت شستنن که کنارش یه تخت چوبی هست و روش دو تا پشتی قرار داره، دور تا دور حیاط پر اتاق هایی بود که به مردم

اجاره داده می شد که یه بخششم ما می شستیم، تو خونه باغچه با درختای بلند هم هست .

خب رسیدم به دستشویی (همچین میگم انگار چقدر راه اومدم) .وای! مثل همیشه دستشویی هم پره هم گرفته، برم حداقل صورتمو بشورم. لب حوض

خم شدم و تا اومدم یه آبی به صورتم بزنم وز وز فضول بزرگ همسایه‌ها، اشرف خانم وشنیدم .

اشرف خانم: این دختره غزل دیوونه هست اگه بره زن شعبون بشه کل این خونه مال این میشه و تو آرامش زندگی میکنه، حالا ناز میکنه براش، انگار کی

می گیرتش ؟

خدیجه زن همسایمون گفت : «نفرمایید ایشون منتظر شاهزاده سوار بر اسب سفیدن !»

اشرف: عشوه ها طبق طبق، سگا به دورش وق و وق !

بعد از این حرف هر دو خندیدن. از حرصم یه لگد به لگن لباساشون زدم که افتاد و بخش زمین شد. اشرف خانوم با حرص گفت : « دخترک دیوونه!»

منم یه لبخند شیطانی زدم و رفتم.

هی شعبون صاحب خونمون، چشمش منو گرفته بود . مردیکه‌ی بی شرف شیش تای بابابزرگم سن داشت. *کم دروغ بگو غزل خانم بابابزرگ تو که رو

دست نوح هم زده بود. اه اصلا به تو چه؟ حالا ما یه چیزی گفتیم، تو هم همش گیربده، والا!

یواش یواش از پله ها بالا رفتم، بازم مثل همیشه بابام مشغول چرت زدن بود، نمی دونم کی و چطور؟ برای چی ؟ معتاد شد، ولی ازوقتی چشم باز کردم

همین طور بود وهمیشه حسرت یه بابای خوب و مهربون روخوردم. هه! چمیدونم شاید سرنوشت، شاید تقدیر! بیخیال غزل خانم برو فکر نون بکن که

خربزه آبه .

وارد آشپز خونه که شدم دیدم مامانم مشغول سبزی پاک کردنه. قبلا که گفته بودم، آشپزخونه‌ی ما یه محوطه کوچیک چهار متریه، که کلا چهار تا

کابینت داره که وقتی از در وارد می‌شی، یه ظرفشویی کوچیک که یه کابینت درب و داغون پایینش هست و با دو تا کابینت درب و داغون تر از اون که دو

طرفشه ، اون گوشه ی آشپزخونه هم یه یخچال کوچیکه که سمت چپش یه کابینت دیگه هست، خب آنالیز تموم شد.*خوبه کاخ نیست غزل خانم وگرنه

شیش ساعت نگاه می‌کردی .

غزل: خب به تو چه فوضول ؟

وقتی سر جنبوندم دیدم مامانم با چشای از حدقه بیرون زده داره نگام می کنه.

مامان: بگردم مادر! این زندگی تو رو هم نابود کرد، چراشیش ساعته با خودت حرف می ‌زنی ؟!

خاک به سرم بازم بلند فکر کردم.

غزل: نه مامانیم فدات بشم بلند فکر کردم .

مامان: خخخخ دیوونه !

عمته(خاک به سرم شنید) .

مامان: پرو !

یوهو به عادت همیشگی گفتم: «نیمرو!»

مامان: چـــــی ؟!

هیچی مامان گلم قرار بود نیمرو بخوریم دیگه؟! من میرم الان درستش می‌کنم.

خب حالا باید برم نیمرو درست کنم . نگاهی به مامانم انداختم خوب مشغول سبزی پاک کردنش بود، زیر پاش یه پارچه انداخته بود و یه سبد کنارش که

وقتی سبزی های روی پارچه رو پاک میکرد؛ مینداخت داخلش !

*غزل بسه برو گند تو جمع جور کن!

غزل: آخه بتوچه هان؟ (وای خاک به سرم! الان مامان می‌شنوه باز میگه دیوونه شدم). رفتم سر یخچال با دیدن یخچال پر از هیچی آه از نهادم بلند شد؛

زکی ! این که از مخ فتانه هم خالی تره(فتانه بچه خنگ کلاسمون بود که یه نمه شیرین می‌زد). آخ جون! یکدونه تخم مرغ کشف کردم. انقدر که من ذوق

کردم به بچه پاستیل میدادی ذوق نمی‌کرد. اوف گفتم پاستیل دلم خواست !

*غزل خانم تخم مرغ تو بخور که همینم از دستت میره !

غزل: هی! راست میگی

یه دفعه یه صدا من و از تو توهماتم بیرون کشید .

مامان: غزل خانم مگه در طویله هستش که شیش ساعت بازش گذاشتی !

غزل:صدرحمت به طویله، حداقل یه گاوی یه گوسفندی توش هست، این که کوفتم نداره .

مامان:همینم بخور خدا رو شکر کن !

با این حرف مامان عین اراذل و اوباش دستمو بردم رو به خدا و گفتم :

«اوس کریم شکرت، غلومتیم چاکرتیم نوکرتیم !»

مامان: بسه بسه تو سر خدا هم درد آوردی، برو تخم مرغ تو درست کن !

خودمو خم کردم و دستمو گذاشتم روی چشم و گفتم: «به روی چشم !» که مامان خندید و گفت: «دختره‌ی چابلوس» .

رفتم که نیمرو درست کنم، کبریتو برداشتم (وای که چقدرمن از کبریت زدن بدم میاد!) از بچگی تو روشن کردنش مشکل داشتم (خب بسم الله شروع

می‌کنیم). اولی و زدم نشد که برای دومین بار تلاش کردم که بازم نشد. (اوا! دردنگیری پلشت). بایه حرکت تکنیکی اومدم کبریت بزنم گفتم:«گودا» که

کلا کبریت شکست! خاک بر سرم نکنن ‌تمام این مدت مامانم داشت با تعجب کارای من و نظاره می‌کرد .

مامان: خدا از بچه هم بهمون شانس ندادی! عین این منگولا می‌مونه، داره با یه کبریت شیش ‌ساعت سرو کله می‌زنه .

بلند شد و اومد برام کبریت زد .

غزل: به جان خودم مال من سرتق گری درمیاره، اصلا، اصلا خیس بود .

یه دفعه دیدم مامانم داره با ابروهای بالاو پایین نگام می‌کنه، نمیدونم چرا تو این موقعیت یه آهنگ یادم اومد . با خودم گفتم: « چی بود؟» یکم به مخم

فشار آوردم که بلاخره متنش و کامل یادم اومد .

غزل: ابرو میندازی بالا بالا، میدونم سرت شلوغه حالا! با خودم دوباره گفتم: «راستی خوانندش کی بود؟!» به خودم که اومدم دیدم بلند خوندم و مامانم

داره نگام می‌کنه، بعدش سری از روی تاسف تکون داد و رفت .

وای حالا این ماهیتابه کو؟ آهان اون بالا به میخ آویزونه، رفتم برش دارم که خورد تو مخم، آخ آخ مادر جان! آی آی سرم! آخ بازم جای شکرش باقیه که

مامانم از آشپزخونه رفته بود بیرون، وگرنه دوباره بهم لقب منگول و میداد.بلاخره ماهیتابه رو برداشتم‌ و روغن ریختم. از فاصله ی سه متریه گاز تخم مرغ

ها رو پرت کردم که نصفش ریخت رو گاز و نصف دیگش ریخت تو ماهیتابه و آن چنان برپاچ کرد و پاچید تو صورتم که آتیش گرفتم. آی آی سوختم،

دوئیدم سمت ظرفشویی صورتمو بشورم ‌که از شانس گندم شیر آب داغ و باز کردم که بازم سوختم .

مامانم تندی اومد تو آشپزخونه، اول تخم مرغ ها رو خاموش کرد و بعدشم آب یخ و برای من باز کرد که زدم به صورتم و اون لحظه کلی دعا به جونش

کردم .

مامان: تو روحت دختر با اون تخم و مرغ درست کردنت !

نیشام و براش باز کردم که از پرویه من خندش گرفت .

سرانجام مامانم با یه تکنیک ماهرانه در عرض پنج دقیقه تخم مرغ درست کرد .

مامان: غزل خانم سفره رو دیگه درست بنداز !

شونه‌ای تکون دادم و با خودم گفتم: «مگه درست و غلط داره ؟!»

سفره رو یخچال بود، برش داشتم و انداختم که نون هم توش بود. پارچ آب هم آوردم .

غزل: به به صبحونه !

مامان: البته فکر کنم که با این گند کاریای شما ظهرونه شد .

تخم مرغ که دیدم گل از گلم شکافت به طوری که اصلا نفهمیدم مامان چی گفت و منظورش چی بود. رو هوا قاپیدمش و یه لقمه گنده تر از کلم گرفتم و

کردم تو لپم حالا داغ هم بود و پایین هم نمی‌رفت دیگه قرمز شده بودم، به مامانم که هاج و واج مونده بود اشاره کردم آب می‌خوام. مامانم تندی آب

ریخت و بهم داد‌ که گفتم: «آخیش پایین رفت، نفسم بالا اومدشا».

مامان: آخه دختره‌ی دیوونه مگه از قحطی فرار کردی؟! یه ذره خانومانه غذا بخور .

غزل: مامانی دلت میاد من به این نازی !

مامان: قلوه هامم میاد .

با این حرف مامان جفتمون زدیم زیر خنده .

بعد از عملیات خوردن پاشدم وسفره رو جمع کردم. وضع مالی خانوادمون خیلی بد بود، ولی‌ به هرنحوی‌که بود، مامانم نمی‌ذاشت که من کار کنم و

میخواست درس بخونم. من کنکوری بودم و باید چند روز دیگه کنکور می‌دادم. میدونستم که عشقم پزشکیه و تو این رشته موفق میشم. با اینکه وضع

مالیمون خوب نبود اماهیچ وقت پزشکی و به چشمه یک شغل پردرآمد نمیدیدم، به چشم یک علاقه، یه هدف و یه راه خدمت به مردم میدیدم. چون

بودجه‌مون آنچنان یاری نمی‌کنه که کتاب بخرم، میرم خونه‌ی آتنا، آتنا دوست چندین و چند سالمه که خیلی ماهه و مامانشم فوت شده و با باباش که

مرد مهربون و صبوریه زندگی می‌کنه . احساس میکنم بابای آتنا صبوره چون با همه‌ی مسائل خیلی خونسرد برخورد می‌کنه و اصلا عصبانی نمی‌شه.

امااتنا درست نقطه‌ی مقابله باباش بود و سر کوچیک ترین چیزها حرصی می‌شد. آتنا کتاب های تست کنکور میخره ومنم از اونا استفاده می‌کنم، الانم پنج

روز بیشتر به کنکور نمونده و این به این معنیه که باید دیگه هر روز برم. وای! باید برم آماده بشم. رفتم تو اتاقم و کمدمو باز کردم .

بااین که اصلا وضع مالی خوبی نداریم ولی خوش سلیقه هستم چون احساس میکنم که ظاهر آراسته بهترین چیزیه که یه دختر می‌تونه داشته باشه،همین

لباسایی هم که دارم، اگر چه نسبتا کمه، ولی قشنگه! یه دست از لباسام وکه دوست داشتم پوشیدم. (خب،‌ غزل خانوم پیش به سوی درس !) ازپله هایی

که به حیاط خونه وصل می‌شد، پایین رفتم. خب خدارو شکر فضول ها نیستن تا باز غیبت کنن. باید زود تر می‌رفتم تا از اتوبوس جا نمونم.

مسافت خونمون تا ایستگاه اتوبوس رو دوئیدم که وقتی رسیدم، خدارو شکر اتوبوس نرفته بود و سوار شدم و رفتم. روی صندلی نشستم و به منظره ی

بیرون زل زدم. یکی شاد بود و یکی ناراحت، یکی عجله داشت و یکی هم مثل من ریلکس به این ور اون ورش نگاه می‌کرد. تو ایستگاه بعدی یه پیرزن بامزه

سوار شد، ولی جا نبود که بشینه، زود بلند شدم و جام رو بهش دادم که یه لبخند مهربون زد و ازم تشکر کرد. از این کارم خیلی راضی بودم . وایساده

بودم و دستم و گرفته بودم به میله اتوبوس تا نیفتم. با هر حرکت اتوبوس دل و رودم میومد تو دهنم و دوباره برمی‌گشت. خلاصه تا رسیدن به اونجا

خوردو خاکشیر شدم. فاصله خونه ی آتنا اینا زیاد طولانی نبود، ولی چون رو پا ایستاده بودم خسته شدم. خوبیش این بود که جفتمون منطقه پایین شهر

بودیم، آخه اگه بالا شهر بود که باید یه فصل تو راه می‌خوابیدم .

وقتی پیاده شدم زنگ خونشون و زدم خونه‌ی نقلی و جمع جوری داشتن. من عاشق خونشون بودم! در باز شد و آتنا با چهره ی همیشه خندونش

ظاهرشد .

آتنا دختری با قد متوسط وتقریبا تپل با چشای قهوه ای روشن درشت لبای باریک دماغ گوشتی و موهای لخت مشکی و پوست سفید بود. در کل به نظرم

ترکیب صورتش به اندازه‌ی خودش خاص بود . وای! ولی هیشکی به پای من نمیرسه .

منم یه دختر با چشمای درشت مشکیه خمار و پوست گندم گون با لبای قلوه ای و دماغ نه بزرگ و نه کوچیک ولی انگار ساخته شده واسه صورتم، بودم.

جون قربونم برید. *میخوایم نریم. اومد جواب توهماتم رو بدم که آتنا گفت: «خوشگل ندیدی دختر تو که خوردیم» ،بعد هم خندید .

غزل: ایش ایش هیچکی هم نه، تو آخه ؟! باز خودم روبگی یه چیزی، واسه این نگات می‌کردم، آخه نگران بودم که کی میاد تو رو بگیره. والا !

یهو دیدم آتنا گوجه شد و انداخت دنبالم که منم فرار کردم. حالا من بدو اون بدو آخر سر جفتمون نفس کم آوردیم و مشغول درس خوندن شدیم. این

پنج روز هم عین برق و باد گذشت و زندگی منم رو این روال بود که هر روزمیرفتم ؛ خونه‌ی آتنا درس میخوندم. الان شبیه که فرداش باید کنکور بدم و

دارم از استرس می‌میرم. گلاب به روتون توالت خونه رو پر کردم. ( وای دلم! )پاشدم برم یه آبی به صورتم بزنم که دیدم مامان گلیم مثل همیشه مشغول

به کاره و بابامم مثل همیشه گم و گوره، آب و که به صورتم زدم یکم بهترشدم . مامانم که دید کلافم گفت: «چی شده غزل خانم؟»

غزل: دارم از استرس می‌میرم .

مامانم از اون خنده های نازش کردو گفت :« دور از جونت! الهی قربونت برم! تو تلاشت رو کردی و خدا هم می‌بینه، پس نگران نباش! من میدونم که موفق

می‌شی». با این حرفاش همه‌ی غصه های دنیا رو یادم رفت. لبخندش برام مایه آرامش بود. سرمو گذاشتم رو پاهاش و با نوازش دستاش خوابم برد .

صبح از خواب که بلند شدم، دیدم مامانیم متکا زیر سرم گذاشته و پتو هم روم انداخته. بازم استرس داشتم. بلند شدم ورخت خوابم رو جمع کردم. آتنا

انگار قرار بود که با باباش و ماشینه شون دنبال ما هم بیان. رفتم تو آشپزخونه که دیدم مامانم الهی قربونش‌ برم! برام سفره صبحونه رو انداخته بود.

نشستم عین گودزیلا خوردم که مامان یه دفعه اومد تو آشپزخونه دیدم .

مامان: الهی بگردم مادر! استرس داشتی، انقدر خوردی؟ اونوقت نداشتی فکر کنم که کل خونه رو باری میکردی می‌خوردی .

غزل: متلک نگو مامان !

بعد از عملیات جمع کردن سفره آماده شدیم و منتظر موندیم. یک ساعت بعد اومدن، که ماهم راه افتادیم و زودتر رفتیم که معطل نشن. ماشین آتنا اینا

پراید بود. آتنا جلو نشسته بود و باباشم پشت رل بود. من و مامانم عقب نشستیم .

آتنا از استرس سرخ شده بود که منم بدتر از اون داشتم ترتیب ناخن هامو میدادم و آقای جباری (بابای آتنا) با مامانم مشغول سخنرانی بودن. تا رسیدیم

ما دو تا پریدیم پایین تا از یکم وقتمون استفاده کنیم. جایی که ما کنکور می‌دادیم، یه دانشگاه بود که روبه روش یه محوطه ی سرسبز قشنگ بود. ما هم

که روی چمن ها ولو شده بودیم و مشغول درس خوندن بودیم. وقتی صدامون کردن که بریم، قلبم اومد تو دهنم، کلیم اومد تو رودم، وای ! باز قاطی کردم

و دارم چرت و پرت میگم. تو دلم گفتم: «بسم الله خدایا خودت کمک کن». قبل از این که وارد بشیم میگشتنمون که تقلب با خودمون نبرده باشیم.

بلاخره از هفت خان رستم گذشتیم. قبل از ورود روی بنر کدامون رو زده بودن و این که کدوم طبقه باید بریم. بلاخره بعد کلی گشتن نشستم وصندلیم و

پیدا کردم .

آتنا طبقش با من یکی نبود. ( بسم الله!) برگه ها رو پخش کردن. خیلی تلاش کرده بودم و برای من تو این وضعیت یک سال عقب افتادن هم بد بود، پس

خیلی دقیق شروع کردم تست زدن. بعد یکم تست زدن صدام در اومد و با خودم گفتم: «اه، خسته شدم از دست این مراقبه نمیدونم از من چی دیده که

عین کروکدیل سه سر بالا سرم وایساده». در این بین یه نقشه شیطانی به سرم زد و تو دلم باز گفتم: «ها ها دارم برات آقا کورکودیل!» اولش یه جوروانمود

کردم که انگار کف دستم تقلب نوشتم که مثلا آقا بیاد مچمو بگیره، اینم که کلا تو خط من بود. همین طور که حدس میزدم، عین زرو اومد بالا سرم

وایساد .

مراقب: چکار داری می‌کنی ؟

قیافمو مظلوم کردم انگار که تقلب کردم و بعد گفتم: «من! هیچی چکار دارم بکنم؟! »

مراقب:هه! دستاتو بیار ببینم .

برای وانمود با ترس دستامو جلوش بردم و بعدش قشنگ دستامو باز کردم که بنده خدا کلی ضایع شد. حواسم نبود زبونمو براش بیرون آوردم که چشاش

از کاسه داشت در میومد. (خخخ) بعدشم خیلی مظلومانه رفت. آخی ناز نشی یه وقت کروکدیل !

دوباره شروع کردم به تست زدن. تا دقیقه ی نود نشسته بودم و بیرون نمی اومدم. آخه یکی از عادت هام این بود، تو دوران مدرسه هم همینطور بودم .

حتی اگه نوشته بودمم تا دقیقه نود تحویل نمی‌دادم. دیگه دست آخر به زور لنگ و لگد پرتم کردن بیرون، وگرنه بازم می‌موندم .

از سالن بیرون اومدم که آتنا رو دیدم، داشت دنبالم میگشت و حواسش نبود . پشت به من ایستاده بود برای همین منم از فرصت استفاده کردم و یواش

یواش رفتم و خوابوندم؛ پس کلش که بیچاره پنج متر پرید هوا و اومد پایین .

آتنا: مرض داری؟

غزل: تو مماغتون شیش تا مگس دارید؟

آتنا: هان؟! دیوونه

دو تایی داشتیم می‌رفتیم سمت در خروجی که آتنا رو به من پرسید: «چطور دادی؟» بهش داشتم توضیح می‌دادم درباره ی سوال هایی که داده بودن که

اتفاقی چشمم به همون مراقبه افتاد. (به قول خودم کوروکدیل سه سر) داشت میرفت به سمت در خروجی که تندی خودم ازش جلو تر رفتم و تا اومد رد

بشه، خیلی شیک مجلسی پامو گرفتم جلوش، که بیچاره پخش زمین شد؛

بعد هم تند گفتم: « الهی بگردم! چرا افتادین؟ کفشاتون لیز بود؟ شاید چون مراقب خوبی هستید، چشم خوردید» .

خودم میدونستم دارم چرت و پرت میگم.

برگشت بهم مثل ببر زخمی نگاه کرد که خودمو خیس کردم. نمیدونم میخواست بهم چی بگه که خدا رو شکر دوستش، اون یکی مراقبه اومد ببینه که

چی شده و به حرفش گرفت که من و آتنا هم فلنگ رو بستیم .

آتنا: دیوونه اگه حذفمون کنه چی؟ چرا لج بازی درمیاری؟

غزل: اولن دیوونه خودتی دومن مگه اون کوروکدیل سه سر چکارست ؟

آتنا: جان ؟! چی گفتی ؟!

پقی زد زیر خنده که منم خندم گرفت. بعدشم اقای جباری و مامان و پیدا کردیم؛ و رفتیم سمتشون .

وقتی رسیدیم آقای جباری آتنا رو بغل کرد و مامانم هم منو بغل کرد و بوسید . هر دوشون برامون آرزوی موفقیت کردن. سوار ماشین که شدیم، من رفتم

تو فکر و با خودم گفتم :« ولی از هر چی بگذریم امروز با وجود استرس هاش خیلی خوش گذشت وحال این مراقبرو خوب گرفتم». با یادآوریش یه خنده

شیطانی کردم که وقتی صاف نشستم، سه تا چشم به اندازه ی توپ تنیس دیدم که دارن بهم نگاه میکنن. سه تاشون زدن زیر خنده آتنا: وای خدا مردم

از خنده میدونم آجی درسا روت خیلی تاثیر گذاشته.

مامان: الهی بگردم! چرا داری عین سندرمی ها الکی میخندی؟!

آقای جباری : ولش کنید بچه رو! شاید تو فکرش یه چیز خنده دار بوده.

آتنا : خودتم که اصلا نخندید پدرعزیزم، فقط اداشو درآوردی

از عصبانیت گوجه شدم و به حالت قهر سرمو برگردوندم رو به پنجره (الکی مثلا من قهر کردم) . دیگه تا اونجا هر چی منت کشی کردن جواب ندادم، فقط

آخر سر حواسم نبود که تا آتنا گفت بریم بیرون یه ذره آب وهوامون عوض بشه، عین خل ها گفتم : «آره آره» که نگاهم کردن .

آتنا : مگه شماقهر نبودی ؟!

غزل : هان؟! آره آره

مامان: الهی بگردم !

آقای جباری: تو ذوق بچه نزنید .

آتنا: خرس گنده کجاش بچس؟

غزل: آتـنا !

ایندفعه هممون زدیم زیر خنده، قرارمون این شد کباب بگیریم و پارک بریم. جلوی یه کبابی نگه داشتیم وآقای جباری کباب گرفت و اصلا هم به تعارف

مامانم که میگفت :«شما چرا برای ما بگیرید ؟» هم توجه نکرد .

بعد به سمت پارکی رفتیم که شهر بازی هم داشت. آخ که من عاشق قسمت شهر بازیش هستم! به خاطر همینم رفتن شهربازی اولویت کارام

بود؛خواستم برم شهربازی ولی مامانم گفت: «غزل خانم اول غذا! » برای اینکه زودتر به شهربازی برسم دو تا لپامو پر از لقمه کردم. نفسم داشت بند

میومدکه به زور یه جرعه نوشابه خوردم .

غزل :آخیش پایین رفت .

اصلا هم حواسم نبود که همه دارن نگام میکنن.

مامان: بسه بسه با اون غذا خوردنت آبروم رفت پاشو برو !

با این حرف مامان عین فرفره پاشدم و دست آتنای بدبخت هم که ریلکس غذاش و داشت میخورد و غذاش رو هم به شهربازی ترجیح میداد گرفتم و

بلندش کردم، به زور بردمش.

آتنا : غزل گشنم ولم کن!

غزل: بسه شکمو چاق میشی کسی نمیگیرتت.

حالا نه که خودم کم میخورم، به این بدبخت گیر میدم. ولی نمیدونم چرا هر چی میخورم چاق نمیشم! همین جور مشغول وراجی تو ذهنم بودم و اصلا

حواسم به آتنا که از حرصش معلوم نبود چی بلغور میکرد نبودم ؛یهو نیشام شل شد .

آتنا: داری میخندی؟! منو حرص میدی میخندی ؟!

غزل : غلط کردم تو جیگر منی اصلا خودم میگیرمت حالا بیا بریم .

دیگه آتنا چیزی نگفت و حرکت کردیم . وقتی رسیدیم به محوطه ی شهر بازی عین این بچه های پنج ساله ذوق کردم . بر عکس من، آتنا با دیدن ترن و

بقیه وسایل دل تو دلش نبود و سوار نشده حالش بد شده بود .

آتنا : من یه دونه از این وسایل رو سوار نمی‌شم .

با یه لبخند شیطانی گفتم : «میشی عزیزم میشی».

بعد دستشو گرفتم وکشیدم. برای اول کار سورتمه خوب بود. دو تا بلیط سورتمه گرفتم که البته باید بودجه رو هم در نظر می‌گرفتم. دم سورتمه وقتی

نوبتمون شد به یه ضرب و زوری با جیغ و داد آتنا روسوار کردم که یعنی خاک تو سرش نکنن آبروم رو برد. همه داشتن نگامون میکردن. بلاخره سوارش

کردم که همه دست زدن و گفتن: «هورا سوار شد» . آخ جون حرکت کرد! من همینطور داشتم کلی بازی در میاوردم و آتنا هم هنوز سورتمه حرکت

نکرده، رنگش مثل زردچوبه شده بود. سورتمه کج شد و شروع به حرکت کرد. اولش یواش بود برای همین همه فکر میکردن که تا آخرش همینطوره، آخه

برای همراهاشون دست تکون میدادن. بعدش که تند شد و مثل چی میرفت؛ حال همه جا اومد. آتنا که دیگه رو به موت بود، منم که جیغ میزدم و حال

میکردم. سورتمه که وایساد گفتم: «وای چرا انقدرکم بود ؟! » رومو برگردوندم سمت آتنا که دیدم یا خدا آتنا خشکش زده بود ولباش کبود شده بود

وصورتش مثل ارواح سفید شده .

خدایا اگه بمیره همه یقیه منو میچسبن ؛ هر جوری بود؛ پیادش کردم وگرفتمش که یه وقت نیفته وداشتم میبردمش که روی یه بنده خدا بالا آورد .

ازخدا که پنهون نیست از شما چه پنهون که این بنده خدا بد تیکه ای نبود. من چی دارم میگم؟ اون گند زده به لباس مردم اونوقت من دارم چشم چرونی

میکنم. تندی گفتم: « ببخشید!» که اصلا توجه ای نکرد وآتنا رو گرفته بود که ببینه چی شده و برای چی حالش بده. (اوا چرا این انقدرنگرانه؟!) آتنا

خانومم که ایشون روتا دید حال بدش رو یادش رفته بود و مشغول حرف زدن با آقا بود . عوق آتنا چه عشوه خرکی براش میومد . غلط نکنم چشمشون

هم رو گرفته بود . بعدش آقا پسر خوشتیپه که فهمیدم اسمش نوید آقاست، پیشنهاد داد که انگار یه بلیط اضافه واسه سینما چهار بعدی داره که فکر کنم

من بدبخت فقط نخاله بودم. یعنی من باید واسه خودم میخریدم. عمرن اگه بزارم برن. آتنا عین گربه شرک زل زده بود به من وبا نگاهش التماسم میکرد

که کشیدمش عقب و از نوید آقا معذرت خواهی کردم. بعد بهش گفتم :«ببین میزارم بری ولی کارهای بد بد نکنی! آسه میری آسه میای!»آتناهم که انگار

خدا دنیا رو بهش داده بود گفت: «چشم» آی پدر عشق بسوزه آدم رو چه حرف گوش کن می‌کنه. والا ! بعدش برگشتیم پیش نوید آقا ومن بهش گفتم

:«حالا با این لباس چطور میخواید برید؟! یادتون نبود که کثیف شده ؟!»

هنوز این حرف از دهنم بیرون نیومده بود که آتنا واسه لوس بازی نگاه شرمساری به خودش گرفت که از شدت حالت تهوع میخواستم غش کنم. بعدش

نوید خیلی جنتلمنانه پیرهنش رو که زیرش تیشرت داشت و در آورد و گفت: «از اولم از این پیرهنه خوشم نمیومد».

بعد یه نگاه عاشقانه به آتنا کرد که دیگه خیلی داشت فیلم هندی می‌شد که تندی گفتم :«خب بسه برید». اینام از خدا خواسته تندی رفتن. تو راه رفتن

بودن که دیدم نوید آقا عطرشو درآورد و زد که خندم گرفت. خب حق داشت بوی بوفالو میداد. خیلی زود غیب شدن که با خودم گفتم: «ای شیطونا!»

معلومه سر خر نمیخواستن منه بدبخت و رد کردن. آتنا اصلا یه تعارف هم نزد منه بدبخت هم بیام .

اوف! عین این یتیم مونده ها ویلون و سرگشته مونده بودم که با خودم گفتم: «حالا چیکار کنم؟! اصلا ولش کن خودمو عشقه میرم ترن سوار میشم».

دوئیدم رفتم بلیط گرفتم و رفتم به سمت ترن، که دیدم دو تا پسر خوشتیب با دو تا دختر جیگرتر از خودشون دارن دعوا میکنن، منم یواشکی رفتم

پشتشون و مشغول فضولی شدم. یکی از دخترا به یکی از پسرا گفت : «ببین ما زودتر اومدیم پس حق ماست سوار شیم». پسره یه دفعه گفت: «کی گفته

شما زودتر اومدید؟! ما زودتر اومدیم». بعد اون یکی دختره(عجب شیر تو شیری قاطی کردم.)که بغل همون دختره که داشت حرف میزد بود، گفت: «

ولشون کن گیتی بیشعور ها رو بیا بریم». بعد اون یکی پسره که بغل این یکی پسره بود گفت: «کی به کی میگه بیشعور آرش ! خودشون هر چی

ازدهنشون دراومده به ما گفتن، اونوقت به ما میگن بیشعور!» اون پسرم که حالا فهمیدم اسمش آرشه یه پوزخند زد وگفت: «آره واقعا شروین !خیلی

احمقانه‌به نظرمیاد». آهان حالا اسم پسر دومیم رو هم فهمیدم، خب اون دختره که گیتی بود، حالا اسم اون یکی دختره چیه ؟!

*اونا دارن دعوا میکنن اونوقت تو به فکر اسماشونی

باز این وجدان اومد بهش گفتم: «اه به تو چه؟! باز اومدی که بزنی تو کاسه کوزه من؟

*باشه غزل خانم من رفتم

غزل: خیر پیش

توجه شما رو به ادامه دعوا دعوت میکنم .

گیتی رو به اون یکی دختره کرد و گفت: «پانته آ من برو نیستم، باید حال این دو تا پروها رو بگیرم. آخیش اسم اونم فهمیدم! پانته آ! تلفظش سخته یه

دفعه اشتباهی پاندا بگی! همینطور با خودم فکر میکردم که انگار بحث بالا گرفته بود.

آرش رو به گیتی گفت: «بچرخ تا بچرخیم خانوم خانوما! »

گیتی: تو هنوز منو نشناختی انگار! تو میدونی من کیم ؟

شروین رو به گیتی با خنده گفت: «شما رو که نه، ولی فکر کنم دوستتون رو تو برنامه ی راز حیات دیده باشم». گیتی از شدت عصبانیت مونده بود که

چی بگه، انگار زبونش بسته شده بود. (آخه لباس پانته آ پلنگی بود). پانته آ هم گوجه شد و رو به شروین گفت: «حرف دهنت رو بفهم». تازه متوجه شدم

که پانته‌آ لهجه انگلیسی غلیظ داشت. آرش یدونه از اون خنده باحالاش کرد و گفت: «خب خودتون گفتین بگیم کی هستین، دوست منم معلوماتش

روگفت».

گیتی: دوست شما غلط کرد با هفت جدوآبادش که معلوم نیست چه نسلی هست.

پانته آ: نمیدونستم تو مدت که من نبود بچه های منگولی مثل شما تربیت شد تو ایران.

شروین: تا ننه بزرگ هایی مثل شما تو ایران نباشن معلومه دیگه ما هم بد تربیت می‌شیم .

بعدش خودشو دوستش آرش زدن زیر خنده.

گیتی گفت: «سندرمی های عقده ای»

آرش: جان !

پانته آ رو به شروین گفت: «آقای شوین یا هر چی دیگه حرف را یک بار زد بفهم چی میگی! »

شروین: نفرمایید خانوم !خیلی بده اسم آدم رو اشتباه بگن که !مثلا خوبه من به شما بگم پاندا خانوم، خوشتون میاد؟

عو عو یه دفعه پانته آ داغ کرد و کیفش و بالا اورد که بزنه تو سر شروین، وای! نزن حیفه، کیفشو نگاه! چه نازه عکسشو تو مجله های مد که تو ویترین

مغازه همون پسر سوسول سیخ سیخه که مثل بز از این ریش بزی ها میزاره دیدم .

چی دارم میگم؟! این ها افتادن به جون هم، اونوقت من دارم این جا چرت و پرت میگم. پسرا داشتن حرص دخترا رو درمیاوردن، دخترا هم گوجه شده

بودن که یه دفعه رگ غیرتم باد کرد. پسرای پرو با دختر جماعت در میفتن ؟

پریدم وسط و گفتم: «آهای نفهم ها چکار میکنید». که چشماشون چهار تا شده بود، بعدش همون پسره شروین رو به دخترا گفت: «خودتون هم کم

زبون نداشتین که این خانوم کوچولو هم اوردیدا ». کلمه خانم کوچولو تو سرم اکو می‌شد. به من میگن کوچولو؟! ژس این قهرمان ها رو به خودم گرفتم

و رو بهشون گفتم: «یا همین الان ازمون معذرت خواهی میکنید، یا کاری میکنم مرغ های آسمون به حالتون گریه کنن».

شروین: منتظریم

غزل: نه بابا منتظرید ؟!

آرش: خب اره

بعد دو تایی خندیدن .

تندی شروع کردم جیغ زدن که دخترا هم انگار نقشه‌ی منو گرفته بودن که ازم تقلید میکردن.

چشای پسرا چهار تا شده بود. ما هم داد می زدیم: «کمک اینا به ما توهین کردن».

تندی حراست رسید و پرسید: «چی شده؟! »

منم به پسرا که میخ شده بودن اشاره کردم و گفتم: «اینا به ما فوش ناموسی دادن و متلک گفتن».

شروع کردم الکی گریه کردن که دخترا هم از روی من تقلید میکردن. شروین که تازه به خودش اومده بود گفت: «نه به خدا ما کاری...»

حرفش تموم نشده بود که مامور حراست گفت: «خجالت نمی کشید ما هم جوون بودیم شما هم جوونید آخه؟! وقتی آب خنک خورید اونوقت میفهمید!»

اومد بگیرتشون که با نگاهشون رو به دخترا التماس میکردن. اونام که دیگه حسابی به وسیله‌ی من حالشون رو گرفته بودن، گفتن: «نه آقا ولشون کنیداینا

ذلیل خدایی هستن».

مامور: یعنی سه تاتون رضایت میدید؟!

با هم گفتیم:«بعله» که ولشون کرد و رفت. به محض رفتن سه تامون زدیم زیر خنده. آرش رو بهم گفت: «دختر تو دیگه کی هستی؟!» بعدش هم شروین

گفت:

«دست شروینم بستی».

گیتی :حالا آدم شدین .

شروین: نه هنوز

پانته آ: پس بگیم دوباره بیان.

شروین: نه بابا حالا یه چیز گفتیم.

ایندفعه همه زدیم زیر خنده که آرش رو بهمون گفت: «ببخشید اصلا نفهمیدیم داریم چی میگیم و بخاطر بعضی مسائل اعصابمون خورد بود».

گیتی: ولی نباید سر ما خالی میکردید.

آرش:بله حق با شماست.

پانته آ: ماهم بی تقصیر نبودیم.

شروین: نه خانم این حرفا چیه همش تقصیر ما بود.

پانته آ: نه ما هم بود.

حالا تعارف تیکه پاره کردنشون شروع شده بود و ول نمیکردن. دست آخر گفتم: «بسه بسه چقدر تعارف تیکه پاره میکنید» که بازم همه خندیدن .ولی

من که میدونستم این اقا پسر های خوشتیب چشمشون این دختر های جیگر و گرفته بود. بحث و اینا همش بهونه هستش.

نگاه به ساعت کردم. (وای! چقدر دیر شده بود). با یه خداحافظی کوتاه ازشون جدا شدم واصلا هم به صدا کردناشون توجه نکردم و همین جور از ترسم

داشتم میدویدم، چون مامانمو میشناسم خیلی زود نگران میشه. تو راه آتنا رو دیدم. (ای مارموزها تا این موقع چکار میکردن؟! اصلا چطور پنج دقیقه ای

مخ پسر مردم رو زد؟!) اول تندش کردم ازش جلو زدم. اصلا حواسش به من نبود که وایسادم و پامو گرفتم تو مسیر رفتنش، اونم که اصلا من و ندیده بود

پخش زمین شد. (تندی زدم زیر خنده) . وقتی منو دید و فهمید منم، هی فوشم میداد و نمیدونم چی بلغور میکرد که منم فقط میخندیدم. لامصب تموم

هم نمی شد.

به زور خودمو کنترل کردم .

آتنا: بیشعور نفهم !

غزل: خودتی یابو !

آتنا: تویی

غزل: تویی

آتنا: خودتی

غزل: خودت میدونی خودتی پس حالا بس کن و بگو سینما چهار بعدی خوش گذشت .

آتنا: وای نگو جات خالی بود .

با یه لحن چندشی گفت که میخواستم بالا بیارم عوق

غزل: همچین جام هم خالی نبود، تو چهار بعدی دیدی من لامصب هفت بعدی دیدم.

آتنا:وای! مگه سینما هفت بعدی هم داشت؟!نوید جان نمیدونست اگر میدونست می بردم .

با حرص گفتم: «خدا چرا این انقدر خنگه؟! » بعد به حالت نمایشی آب دهنم ریختم کف دستم وخیلی بد خوابوندم؛ پس کلش که فکر کنم خالیه خالی

بود و بعدش با حرصی که توی صدام آشکار بود گفتم: «خنگ خر تو عقل هم داری؟»

آتنا:چرا میزنی و چیز میگی؟مگه مرض داری؟خب نمیدونستم سینما هفت بعدی هم داره .

غزل: وای خدا باز داره میگه آیکیو ! منظورم این نیست که یه سینما هفت بعدی دیگه هم داره، منظورم یه صحنه‌ی زندست.

(هنوز یادش میفتم خندم میگیره.)

آتنا: چی شده؟! دوست پسر گیر آوردی ؟! از نوید قشنگ تره؟

غزل: آی خدا این به فکر چه چیزاست .

یه دفعه دوتاییمون یادمون افتاد داشتیم، میدویدیم.

با هم گفتیم: «وای دیر شد!» و بازم دویدیم. وقتی رسیدیم دیدیم مامانم یکی از دوستای قدیمیش رو پیدا کرده و مشغوله حرف زدنه و آقای جباری هم

بایه مرد که انگار شوهر همون خانومست داره صحبت میکنه واصلا عین خیالشون نیست. (ماروباش چه ترسیدیم) من و آتنا هم گوشه ی چمن ها بغل هم

ولو شدیم.

آتنا: خب تعریف کن !

غزل: اول تو، اصلا وایسا ببینم تو چطور پنج دقیقه ای مخ زدی ؟!

آتنا: از بس جیگرم !

غزل: خف بابا عین آدم بگو قضیه چیه؟

آتنا: من بانویدتوکلاس های کنکورآشنا شدم. بعدکه امشب همودیدیم خدادنیا رو بهم داد .

غزل: پس بگو ای شیطون !

آتنا: حالا تو بگو

شروع کردم همه ی ماجرا رو تعریف کردم وحتی یه ثانیه اش هم جا ننداختم. دیگه دست آخر باید یا آمبولانس یا نعش کش میاوردم این آتنا رو

بارمیکردن،از بس خندیده بود؛ کف چمن ها ولو شده بود. فقط کم مونده بود چمن ها رو گاز بگیره. آبرومون رو برد، از بس خندید. نه که خیلی هم خوش

خندست .ولی عین چی پشیمون شدم که چرا با دخترا بیشتر آشنا نشدم و به خاطر نگرانی مامانم ولشون کردم .

در کل شب خوبی بود و باعث شد استرس کنکور به کل یادم بره. بعد یه ساعت پاشدیم و آماده شدیم برای رفتن. بعد از خداحافظی مامان و آقای جباری

از دوست مامان و شوهرش سوار ماشین شدیم. من و آتنا هم که حسابی خسته بودیم و همه چیز رو به قول معروف در هاله ای از ابهام میدیدیم. مامانم

نمیدونم داشت با کی حرف میزد که هیچی نفهمیدم و خوابم برد .

آرش

وقتی خونه رسیدیم، از خستگی داشتم غش میکردم. همش تقصیر این شروین ذلیل نمردست، انگار بچست که هی میگه بریم شهر بازی، آخ کمرم الهی

شروین بمیری! مثلا من بدبخت باید صبح برم شرکت. همین جور ولو شده بودم رو تخت که شروین اومد و گفت: «وای خاک به سرم کی بی آبروت

کرده؟! راستشو بگو!» قول میدم به خانوادت نگم، اصلا کی حامله شدی که من نفهمیدم؟! الانم زاییدی .

چشمام از تعجب چهار تا شده بود که گفتم: «شروین خوبی؟!»

شروین: من که خوبم قربونت برم تو زاییدی .

آرش:شروین نصفه شبی دیوونه شدی؟! چی میگی؟!

شروین: اگه نزاییدی، پس چرا این مدلی رو تخت ولو شدی؟

تازه دو هزاریم افتاد چون به این حالت رو تخت ولو شدم، حرف مفت بلغور میکرد .

شروین: بازم میگم اگه بی آبرو شدی من نمیزارم این بچه بدون پدر بزرگ بشه . اصلا خودم میگیرمت. راستی بچه کو؟

آرش: شروین

شروین: بله

آرش: میکشمت !

این حرف هنوز از دهنم بیرون نیومده بود که شروین پا به فرار گذاشت. منم استکان روی میزه کنار تخت و پرت کردم؛ طرفش که جا خالی داد و به

درخورد.

شروین: ایشش بیشعور خیلی هم دلت بخواد شوهر به این خوبی .

آرش: این از ماجرای امروزت که عین این بچه ها منو کشوندی شهر بازی که مجبور شدم با دو تا دختر کل بندازم. اینم از الانت که شیش ساعته سر کارم

گذاشتی.

شروین: نه که خودت بدت میومد. اگه بهت رو میدادن گیتی رو عقد میکردی .

آرش: من !پس عمم بود که این همه به پانته آ توجه میکرد. کم مونده بود که دیگه قربون صدقشم بری. تازه از فیلمت همش سر به سر پانته آ میزاشتی .

شروین: تو یعنی نمیذاشتی؟!

آرش: من به منظور نبود. میخواستم کم نیاریم.

شروین: تو که راست میگی بوفالو.

آرش: شروین

شروین: هن؟

آرش: برو بکپ

شروین: جون!بیام بغل تو بکپم؟

آرش: شروین

شروین: هان؟

آرش: ببند و گمشو !

شروین: انتر بی احساس من رفتم .

آرش: آخیش بلاخره رفت .

انقدر خسته بودم که فوری چشام گرم شد .

گیتی

بعد از اون که اون دختر باحاله که نمیدونم اسمش چی بود.

(غزل) ازمون دور شد. ماهم با پسرا گرم گفت و گو شدیم. نزدیک یک ساعت بود که رو پاداشتیم حرف میزدیم، تا این که گوشیم زنگ خورد. بابام زنگ

زده بود و انگار پروازشون کنسل شده بود که منم ترجیح میدادم، بابام ندونه من و پانته آ با هم تا این موقع شب بیرونیم، پس به پسرا گفتم برام کار مهم

پیش اومده وجدا شدیم، رفتیم .

همین طور داشتم به ماجرا امروز فکر میکردم که پانته آ اومد گفت: «همه پسرای ایران اینطور بود ؟!»

با تعجب پرسیدم: «چطور مگه ؟!»

پانته آ: این که اول دعوا میکنن و بعد گرم میگیرن .

خندیدم و گفتم: «آره تقریبا»

پانته آ: ولی خوب بودن .

گیتی: اوهوم

پانته آ: ولی شروین همش سر به سرم میذاشت.

گیتی: خب با این کارات ازت خوشش اومده بود دیگه !

بعد از این حرفم زدم زیر خنده

پانته آ: نه که تو آرش با هم گرم نگرفت بودین .

گیتی: من ؟!

پانته آ: اره

گیتی: من ؟!

پانته آ: اره

گیتی: پانته آ گیساتو میکشما !

پانته آ: چی ؟!

گیتی: هیچی بیخی

پانته آ: باشه ولی باید بعدا بگی من رفت ، دوش گرفت و بعد خوابید .

گیتی: اره منم باید دوش بگیرم. شبت خوش عشقم !

پانته آ: شب تو هم بخیر

غزل

یه ماه از کنکورم داره میگذره. دیگه امروز نتایج اعلام میشه. یعنی دیگه دارم از دنیا سقط میشم، از بس که صبح تا حالا حالم بد شده. منم که نه اینترنت

دارم، نه گوشی دارم، پس باید برم خونه ی آتنا اینا با کامپیوترش مال منم ببینه . رفتم که آماده بشم. از استرسم نفهمیدم چی پوشیدم. داشتم میرفتم

که دیدم مامانم آماده دم در منتظرهستش .

مامان: چه قدر دیر کردی غزل ؟

غزل: مگه تو هم میای مامان ؟!

مامان: اره مادر جان منم میام دل تو دلم نیست .

دو تاییمون راه افتادیم سمت ایستگاه اتوبوس، وقتی رسیدیم منتظر شدیم تا اتوبوس بیاد سوار بشیم. من که هیچی حالیم نبود، چون از استرس داشتم

میمردم. وقتی اتوبوس اومد سوار شدیم و رفتیم.