رمان قلبم طاقت بیار به قلم بیتا منصوری

با اینکه به فلک بسته بودنم گفتم: «دیونه خودتی. »
که شروین گفت: «بفرما سروش خان تحویل بگیر.»
وشروع کرد به زدنم. صدا از دیوار در می‌اومد از من در نمی‌اومد ولی دلناز التماس می‌کرد و گریه می‌کرد که ولم کنن.
چشمام سنگین شده بود و باصدای خفه ای گفتم: «بسه. »
که چشمام بسته شد.
وقتی چشمام رو باز کردم روی یک چیز نرم بودم.
کف پاهام خیلی می‌سوخت.
به زور از جام بلند شدم.
به دور و برم نگاهی انداختم.
ای خدا خودت کمکم کن.
در اتاق باز شد و دلناز وارد اتاق شد.
با دیدن چشم های بازم گفت: «آجی فدات شه حالت خوبه؟ »
-آره اما پاهام می‌سوزه.
-بمیرم برات، اون شروین عوضی گفته کسی حق نداره بهت کرم یا چیزه دیگه ای بده .
-بیخیالش مرتیکه ی آشغال.
-الانم گفته بریم پایین کارمون داره.
-باشه بریم.
به کمک دلناز و به زور رفتیم پایین که اون شروین آشغال گفت: «خب سریع می‌ریم سر اصل مطلب، شما نیومدید هتل و وظیفه ای دارید و وظیفه ی شما
اینه که توی عمارت من کار کنید.»
بااینکه ازش می‌ترسیدم اما کم نیاوردم وگفتم:«چه کاری؟»
پوزخندی زد وگفت: «مالی نیستی که بخوام برای خوش گذرونی انتخابت بکنم.»
متقابل بهش پوزخند زدم و گفتم: «خب تو هم همچین مالی نیستی.»
لبخندی خبیثی روی لب هاش اومد وگفت: «یعنی میگی خدا خوب در و تخته رو باهم جور کرده؟ »
پوزخندی زدم وگفتم: «در و تخته ای که ما باشیم هیچ وقت هیچ جوره باهم ست نمی‌شیم. »
اخم غلیظی کرد وگفت: «گمشو برو حاضر شو بریم.»
-چیزی واسه حاضری نیست ما حاضریم.
-آخی یادم رفت شما بی هیچ چیزی اومدید. حیونکی ها.
آهی کشیدم و لنگون لنگون قدمی برداشتم.
دلناز خواست کمکم کنه که شروین داد زد: «هوی دلناز بودی دلبر بودی چی بودی؟»
دلنازگفت: «با من اید؟»
-نه پس با عمه‌اتم.
با این که عمه داشتیم اما گفتم: «ما عمه نداریم. »
-تو ساکت با تو کاری ندارم.
دلنازگفت: «من دلناز ام.»
-دلناز تو خدمتکار منی نه این دختره.
با پروای تمام گفتم: «این دختر اسم داره واسمش دلبره. »
پوزخندی زد و گفت: « اسمت اصلا بهت نمی‌آد. »
با پررو ای گفتم: «اونش به کسی ربطی نداره.»
شروین عصبی نگاهم کرد که دلناز برای جلوگیری از هرگونه دعوایی گفت: «چشم شروین خان.»
-آفرین از تو خوشم می‌آد حرف گوش کنی برعکس این خواهر سرتق و پروت.
خواستم چیزی بگم که دلناز گفت: «دلبر بریم. »
لنگون لنگون راه می‌رفتم. پام خیلی درد می‌کرد.
به زور رفتیم و توی سالن ایسادیم.
سروش بود سیاوش بود چی بود اون هم اونجا ایساده بود.
سروش گفت: «چی شد؟»
قیافه امو درهم کردم وگفتم: «گربه سوار خر شد.»
دلناز دستم رو گرفت و فشار داد و روبه اون مرتیکه گفت: «شروین خان دستور دادن بریم عمارت ایشون. »
گفتم :«انقدر خان خان نبند به ریشش.کسی ندونه فکر می‌کنه کی هست. »
اون مرتیکه گفت: «اسم تو چیه؟»
گفتم: «دلبر.»
-خوبه اسمت به صورتت می‌آد.
خندیدم و گفتم: «داداش تون گفت که اسمم اصلا بهم نمی‌آد. »
گفت: «بیخیال این حرف ها. دلبر حواست باشه این زبون تند و تیزت سرت رو به باد نده. شروین مثل من و ساشا نیست از دخترهایی که زبون درازن اصلا خوشش نمی‌آد. »
-مگه باید طبق میل ایشون باشه؟
خندید وچیزی نگفت.
باکنجاویی پرسیدم: «ساشا کیه؟»
-برادر کوچیک مون‌. خیلی با من و شروین فرق داره. درسش خیلی خوب بود واسه همین فرستادنش آمریکا درس بخونه.
امسال هم بر می‌گرده. خیلی پسره مهربونیه و خیلی هم شوخه.
گفتم: «شانس ماست دیگه. حالا اگه کس دیگه بود ساشا به پستش می‌خورد، اما شروین به پست ما.»