رمان قلبم طاقت بیار به قلم بیتا منصوری

ژانر: #اجتماعی #عاشقانه

خلاصه :

زندگی کردم با این سختی

سختی نگویم این غم است

غم از دست دادن روحم،جانم

این زندگی نیست رگبار غم است

داستانی زییا که داستان زندگی یک دختر درد کشیده و فقیر را به تصویر می‌کشد.

داستان دختری که بخاطر پانصد هزار تومان فروخته می‌شود.

فروخته می‌شود به یک مرد سن و سال دار.

این مرد چهار پسر دارد و در این بین، دو نفر از پسرهای این آقا، عاشق دخترک قصه‌ی ما می‌شوند.

یکی با خشم، عصبانیت و شکنجه دادن دخترک عشق خود را نشان می‌دهد ولی پسر بعدی با عشق و محبت.

کدام یک پیروز می‌شود؟ کدام یک قوی تر است؟ عشق پیروز می‌شد یا قدرت؟

دخترک قصه کدام را انتخاب می‌کند؟

با لگدی که به پهلوم زدن از خواب بیدار شدم.

سریع سرجام نشستم که دیدم داریوش با اخم نگاهم می‌کنه و گفت: «چیه؟ نگاه می‌کنی؟ پاشو گمشو برو سرکارت تا نزدم لهت نکردم. »

چشمی گفتم و از جام بلند شدم.

از اتاق بیست متری ای که خونه ی من و سه تا از داداشام و آبجیم و بابای معتادم بود بیرون اومدم.

به سمت حوضچه ای که وسط حیاط بود رفتم و دست و صورتم رو شستم.

توی این مثلا ساختمون، تقریبا ده تا خانواده زندگی می‌کنن ولی فقط یک دستشویی داره.

تو صف دستشویی وایسادم تا نوبتم بشه.

حدودا بعد از نیم ساعت نوبت من شد و رفتم کارم رو کردم و برگشتم و دوباره دستم رو شستم و به سمت اتاق رفتم.

رفتم پشت پرده و مانتوی کهنه ی مشکیم رو که اگه بهش دست میزدی پاره می‌شد رو تنم کردم.

شلوار لی کهنه ی گشادم رو پام کردم و مقعنه ی مشکیم رو سرم کردم و رفتم شیشه پاک کن و دستمالم رو برداشتم و از اتاق بیرون زدم.

کتونی کهنه ام رو که داداش دانیال لطف کرده بود و از حراجی ده تومن گرفته بود اونم سه سال پیش رو پام کردم.

از خونه بیرون زدم و به سمت خیابون ها رونه شدم.

کنار خیابون منتظر قرمز شدن چراغ بودم تا برم و باز هم طبق معمول غرور نداشته امو بشکونم و شیشه های ماشین های پسرهای پولداری که با هیز بازی به سروتنم نگاه می کنن تمیز کنم.

تا چراغ قرمز شد به سمت ماشین ها رفتم.

بهشون دستمال رو نشون میدادم که اونا هم با سر بهم می‌فهموندند می‌خوان یا نه.

یکی از پسرها سرش رو از شیشه ی ماشین بیرون آورد وگفت: «جون عزیزم چرا اینجا کار می‌کنی بیا پیش خودم بهت پول خوبیم می‌دم عروسک. »

با شنیدن این حرف عصبی به سمت پسر برگشتم و گفتم: «چی زر زر کردی؟ »

-فکر کنم شنیدی

-یکبار دیگه بگو

-اخبار دوبار تکرار نمی‌شه.

با عصبانیت چاقو ای رو که همیشه تو جیبم بود در آوردم، خم شدم و فرو کردم داخل لاستیکش.

پسره به خودش که اومد شروع کرد به داد و بیداد کردن.

منم از ترس اینکه نکنه داداش داریوش بفهمه و باز با کمربند بدنم رو سیاه و کبود کنه به سرعت فرار کردم.

ساعت هشت شب بود که با خستگی به سمت خونه رفتم. وارد کوچه که شدم باز هم اراذل تو کوچه بودن.

از ترس سرم رو انداختم پایین و به سرعت از جلوشون عبور کردم.

که همه اشون زدن زیر خنده وگفتن: «آخی جوجه کوچولو بدو بدو نخوریمت. »

ودوباره زدن زیر خنده.

به حرفهاشون توجه نکردم و به سرعت رفتم.

جلوی درمون که رسیدم بازهم اون مرتیکه ی هیز مصطفی رو دیدم که اومده بود دنبال یکی از دخترهای سکینه خانوم برای کارای زشت و خراب.

بی توجه به دل قلوه دادن اون دوتا وارد حیاط شدم و رفتم سمت اتاقمون.

که دلناز رو مشغول شستن دست و صورتش دیدم.

دلناز مثل اسمش خیلی دل نازک بود و خیلی هم حساس از من یک سال بزرگ تر بود. من هفده سالمه و اون هجده سالش.

با لبخند بهم گفت: «سلام آبجیه خوشگلم.»

لبخندی زدم وگفتم: «سلام آبجی. »

-امروز کار بود؟

پوزخندی زدم گفتم: « آره، امور سیاسی رو حل کردم و اومدم. »

لبخند تلخی زد وگفت: «هه تقدیر ما اینه دیگه منم باید گل هارو بفروشم اونم همه اش رو که داریوش من رو به بار کتک نگیره. »

با لبخند تلخی گفتم: «بیخیال آجی جونم اینم تقدیر ماست. خدا هیچ‌وقت دوست نداشته مارو ببینه و واسه همین حال و روز ما اینجوریه. »

دلناز گفت: «راستی دلبر؟ »

-جونم؟

-بابا باز موادش دیر رسیده و خونه رو بهم ریخته بود.

-اوف حالا موادش رو بهش دادن‌؟

-آره دادمهر واسه اش خریده بود.

-خوبه حداقلش اینه که زیر کتکاش جون نمی‌دیم که چرا از صبح کار می‌کنید پول ندارید.

با دلناز وارد خونه شدیم که متوجه یک پیرمرد شدیم که خیلی سر و وضعش خوب بود و معلوم بود از اون بالا بالایی هاست.

با دلناز سلام جمعی دادیم و به سمت اتاقمون رفتیم، منظورم از اتاق، پشت پرده است که از اتاق جدا شده.

نشسته بودیم که صدای سه تااز خرای محله اومد. منظورم از سه خر سه تا داداشامه.

مرده گفت: « اینجا بازی رو شروع کنیم یا می‌ریم خونه ی ما؟ »

داریوش گفت: «نه همینجا خوبه بازی رو شروع کنیم.»

من و دلناز تو اتاق بودیم و داشتیم باهم حرف می‌زدیم.

نزدیک سه ساعت بود که داشتن قمار بازی می‌کردن که یکدفعه صدای مرده اومد که گفت: «دخترا بیاید بیرون. »

ازجامون تکون نخوردیم چون اگه می‌رفتیم داریوش کله امون رو می‌برید.

که داریوش گفت: «دخترا بیاید. »

با شنیدن صدای داریوش بلند شدیم و بیرون رفتیم.

که مرده گفت: «خب دخترا اسم شما چیه؟ »

-دلناز

-منم دلبر

-خب دلناز و دلبر داداشتون یک میلیون به من باخته و پولی هم نداره. یا باید خونه رو به من بده یا اینکه شما دو تا رو.

با شنیدن این حرف کپ کردم.

یعنی چی؟

یعنی ارزش من و دلناز فقط یک میلیون؟

یعنی هرکدوممون پونصد هزار ارزش داریم؟

نه نه امکان نداره. داداشای ما هرچقدر هم بی عار باشن بی غیرت نیستن امکان نداره این کارو بکنن. نه نه نمی‌شه.

صدای اطراف برام گنگ بود اصلا نمی‌شنیدم که چی می‌گفتن.

که با صدای مرده که گفت: «کنار هم بشینید» به خودم اومدم.

با نارضایتی نشستم و دلناز هم با چشم های بارونی کنارم نشست.

مرده گوشیش رو که از این گوشی بزرگا بود بیرون آورد.

پشتش یه سیب گاز زده بود. دادمهر اسم این مارک رو گفته بودا.

اسمش ...اسمش آهان آیفون یا اپل بود آره.

خب از مایی که بیشتر از ابتدایی سواد نداریم نمی‌شه بیشتر از این توقع داشت.

با صدای چیکی که از گوشی اومد به گوشی نگاه کردم.

مرده گفت: «انتخاب با پسرامه. اونا باید یکی رو انتخاب کنن. »

منتظر نشسته بودیم.

اون لحظه حس گوسفندی رو داشتم که قرار بود انتخاب بشه.

تعجب می‌کردم که هیچ‌کدوم جیک نمی‌زدن.

یعنی راضی ان که من و دلناز بریم؟

بغض داشت خفه ام می‌کرد که یکدفعه گوشی مرده زنگ خورد.

جواب داد: «جونم پسرم؟»

صداش بلند بود جوری که همه امون می‌شنیدیم.

-بابا این عکس دخترایی که برام فرستادی چیه؟

-پسرم من تو یک قمار بردم حالا داداش این دخترا پول نداره. ضدوتا گزینه داریم یا اتاق بیست متری شون یا این دوتا دخترا.

-طلبت چقدره؟

-یک میلیون.

-با اینکه این دوتا دختر بیشتر از نهصد هزار نمی‌ارزن، اما خب از اون خرابه بهتره.

اون لحظه شکستم.

غرورم، قلبم، روحم، جسمم و ... همه و همه شکست.

خدایا به کی بگم که من یک کالا نیستم؟

منم انسانم منم حق زندگی دارم ولی اینا من و دلناز رو به چشم یک کالا می‌بینن که قراره بفروشنمون.

اون هم سر یک میلیون خدایا نمی‌تونم باور کنم برام قابل هضم نیست.

مرده گفت: «خب حاضر شید باید ببرمتون شماها هم یه جور کادو اید واسه پسرام.»

بغضم ترکید و شروع کردم به گریه کردن که ناگهان سمت چپ صورتم سوخت. به اونی که اینکار رو باهام کرد نگاه کردم که

دیدم دادمهر زده تو گوشم با بهت نگاه اش کردم. از هرکی توقع داشتم ولی از دادمهر نه.

دادمهر با چشم های اشکی که من اولین بار بود اینجوری می‌دیدم اش گفت: «قوی باش دلبر قوی باش. تو هیچ وقت ضعیف نبودی و نخواهی بود.»

بغلم کرد و زمزمه وار گفت: « نمی‌خواستم اینجوری بشه ولی مجبوریم.»

متوجه حرف اش نشدم ولی این رو خوب می‌دونستم که باید به کی خشم خودم رو نشون بدم.

به سمت داریوش حمله کردم و یقه اش رو گرفتم وگفتم: «ازت بیزارم. ازت بدم می‌آد تو این بلا رو سرمون آوردی.»

به سمت بابا رفتم وگفتم: «حالم از تو هم بهم می‌خوره. »

ولی انقدر خمار بود که اصلا متوجه حرف هام نمی‌شد.

به سمت دانیال رفتم وگفتم: «از تو هم چندان خوشم نمی‌آد یک آدم عوضی که لنگه نداری ازت بدم می‌آد. »

جیغ زدم: «از همه اتون بدم می‌آد. »

چندتا مرد گنده وارد اتاق شدن و من و دلناز رو گرفتن.

فقط می‌خواستم ولم کنن پس شروع کردم به دست و پا زدن.

دست و پا می‌زدم و می‌گفتم: «ولم کنید آشغالا ولم کنید. »

اما اون ها بی توجه به حرف هام، هم من و هم دلناز رو سوار ماشین کردن و بردن.

اون پیرمرده خرفت به یک نفر زنگ زد وگفت: «سلام پسرم سروش خوبی؟»

-......

-مرسی پسرم.

-....

-آره کارت دارم امشب بیا عمارت من به شروین بگو بیاد. البته اون خبر داره.

-.....

-نه به ساشا زنگ نمی‌زنیم واسه اون سوپرایز بمونه.

-....

-باشه خداخافظ.

گوشی رو قطع کرد، حدوداً دوساعت تو راه بودیم من فقط جیغ می‌زدم و به زمین و آسمون فحش می‌دادم.

آخر پیرمرد کلافه شد وگفت: «ببین دختر تو داری به سپهر محتشم فحش می‌دی؟

تا الان هم چیزی نگفتم بخاطر حال بدت بوده ولی بگم شروین وسروش مثل من نیستن. »

گفتم: «احتشامی، محتشمی من کاری ندارم. من رو بکشید ولی به اون جهنم نبرید.»

پوزخند صدا داری زد وگفت: «جهنم جایی بود که شما زندگی می‌کردید اینجایی که دارید می‌رید بهشته. »

هق هق ام شدت گرفت.

تعجب می‌کردم که چرا صدای دلناز در نمی‌آد.

بهش نگاه کردم که با بهت به جایی نامعلوم زل زده بود.

راننده جلوی یک عمارت ایستاد با یک چیزی که شبیه کنترل بود ولی کوچیک تر، در رو باز کرد.

وارد عمارت که شدیم، دوتا ماشین خوشگل از این ماشین خارجی ها جلوی خونه بود.

ماشینه نگه داشت، و من و دلناز رو به زور پیاده کردن.

گفتم:« ولم کنید آشغالا من با شما هیچ جا نمی‌آم. »

صدای یک پسر اومد که گفت

«هوی چته تو؟ »

برگشتم سمت صدا که دیدم دوتا پسر قد بلند و خوشتیپ و هیکلی روبه روی من ایستادن

با گستاخی جواب دادم: «به تو چه؟ مگه تو جای منی که زر مفت می‌زنی؟ »

پسره هر لحظه سرخ تر و سرخ تر میشد تا اینکه داد زد: «مهدی فلک رو بیار. »

رنگ از روی دلناز رفت و بعد از اون همه لال موندن گفت: «نه توروخدا خواهرم یه ذره زبونش تند و تیزه این کار رو باهاش نکنید.»

متوجه حرف هاشون نبودم اما وقتی فلک رو آوردن و من رو به فلک بستن متوجه شدم که چه گوهی خوردم.

پیرمرده رو به پسره گفت: «شروین پسرم بیخیالش شو. »

-نه بابا نمی‌شه این دختره خیلی گنده تر از دهنش حرف می‌زنه.

اون یکی پسره گفت: «شروین ولش کن دختره دیونه است. »

با اینکه به فلک بسته بودنم گفتم: «دیونه خودتی. »

که شروین گفت: «بفرما سروش خان تحویل بگیر.»

وشروع کرد به زدنم. صدا از دیوار در می‌اومد از من در نمی‌اومد ولی دلناز التماس می‌کرد و گریه می‌کرد که ولم کنن.

چشمام سنگین شده بود و باصدای خفه ای گفتم: «بسه. »

که چشمام بسته شد.

وقتی چشمام رو باز کردم روی یک چیز نرم بودم.

کف پاهام خیلی می‌سوخت.

به زور از جام بلند شدم.

به دور و برم نگاهی انداختم.

ای خدا خودت کمکم کن.

در اتاق باز شد و دلناز وارد اتاق شد.

با دیدن چشم های بازم گفت: «آجی فدات شه حالت خوبه؟ »

-آره اما پاهام می‌سوزه.

-بمیرم برات، اون شروین عوضی گفته کسی حق نداره بهت کرم یا چیزه دیگه ای بده .

-بیخیالش مرتیکه ی آشغال.

-الانم گفته بریم پایین کارمون داره.

-باشه بریم.

به کمک دلناز و به زور رفتیم پایین که اون شروین آشغال گفت: «خب سریع می‌ریم سر اصل مطلب، شما نیومدید هتل و وظیفه ای دارید و وظیفه ی شما

اینه که توی عمارت من کار کنید.»

بااینکه ازش می‌ترسیدم اما کم نیاوردم وگفتم:«چه کاری؟»

پوزخندی زد وگفت: «مالی نیستی که بخوام برای خوش گذرونی انتخابت بکنم.»

متقابل بهش پوزخند زدم و گفتم: «خب تو هم همچین مالی نیستی.»

لبخندی خبیثی روی لب هاش اومد وگفت: «یعنی میگی خدا خوب در و تخته رو باهم جور کرده؟ »

پوزخندی زدم وگفتم: «در و تخته ای که ما باشیم هیچ وقت هیچ جوره باهم ست نمی‌شیم. »

اخم غلیظی کرد وگفت: «گمشو برو حاضر شو بریم.»

-چیزی واسه حاضری نیست ما حاضریم.

-آخی یادم رفت شما بی هیچ چیزی اومدید. حیونکی ها.

آهی کشیدم و لنگون لنگون قدمی برداشتم.

دلناز خواست کمکم کنه که شروین داد زد: «هوی دلناز بودی دلبر بودی چی بودی؟»

دلنازگفت: «با من اید؟»

-نه پس با عمه‌اتم.

با این که عمه داشتیم اما گفتم: «ما عمه نداریم. »

-تو ساکت با تو کاری ندارم.

دلنازگفت: «من دلناز ام.»

-دلناز تو خدمتکار منی نه این دختره.

با پروای تمام گفتم: «این دختر اسم داره واسمش دلبره. »

پوزخندی زد و گفت: « اسمت اصلا بهت نمی‌آد. »

با پررو ای گفتم: «اونش به کسی ربطی نداره.»

شروین عصبی نگاهم کرد که دلناز برای جلوگیری از هرگونه دعوایی گفت: «چشم شروین خان.»

-آفرین از تو خوشم می‌آد حرف گوش کنی برعکس این خواهر سرتق و پروت.

خواستم چیزی بگم که دلناز گفت: «دلبر بریم. »

لنگون لنگون راه می‌رفتم. پام خیلی درد می‌کرد.

به زور رفتیم و توی سالن ایسادیم.

سروش بود سیاوش بود چی بود اون هم اونجا ایساده بود.

سروش گفت: «چی شد؟»

قیافه امو درهم کردم وگفتم: «گربه سوار خر شد.»

دلناز دستم رو گرفت و فشار داد و روبه اون مرتیکه گفت: «شروین خان دستور دادن بریم عمارت ایشون. »

گفتم :«انقدر خان خان نبند به ریشش.کسی ندونه فکر می‌کنه کی هست. »

اون مرتیکه گفت: «اسم تو چیه؟»

گفتم: «دلبر.»

-خوبه اسمت به صورتت می‌آد.

خندیدم و گفتم: «داداش تون گفت که اسمم اصلا بهم نمی‌آد. »

گفت: «بیخیال این حرف ها. دلبر حواست باشه این زبون تند و تیزت سرت رو به باد نده. شروین مثل من و ساشا نیست از دخترهایی که زبون درازن اصلا خوشش نمی‌آد. »

-مگه باید طبق میل ایشون باشه؟

خندید وچیزی نگفت.

باکنجاویی پرسیدم: «ساشا کیه؟»

-برادر کوچیک مون‌. خیلی با من و شروین فرق داره. درسش خیلی خوب بود واسه همین فرستادنش آمریکا درس بخونه.

امسال هم بر می‌گرده. خیلی پسره مهربونیه و خیلی هم شوخه.

گفتم: «شانس ماست دیگه. حالا اگه کس دیگه بود ساشا به پستش می‌خورد، اما شروین به پست ما.»

سروش خندید که با صدای شروین که گفت: «اینجا چه خبره؟»

همه امون ساکت شدیم.

سروش گفت: «چیزی نیست. اما شروین می‌خوای دلبر و دلناز رو بیاری عمارت خودمون؟»

-آره خدمتکارمون دوتاشون نیستن تو این مدت باید این دوتا رو تحمل کنیم.

گفتم: «خیلی بدت می‌آد نبر. اگه بحث کاره اینجا هم کار هست.از الکی بهونه نیار.»

شروین با عصبانیت گفت: «ببین من رو مثلا دلبر. فکر کنم اون فلک رو یادت رفته که انقدر زبون دراز شدی. »

-من زبون دراز نیستم فقط حقیقت هارو گوش زد می‌کنم.

یک دفعه شروین داد زد: «خفه شو دل بر.حقیقت اینه که تو یه ه*ر*ز*ه ي خیابونی ای، حقیقت اینه که تو فقط زبون داری ولی از همه چیز ترس داری. حقیقت اینه که تو یه پاپتی ای. حقیقت یعنی اینکه انقدر بیچاره ای که ارزشت رو پونصد هزار تومن محک میزنن. حقیقت اینه که تو هیچی نداری. نه غرور، نه پول، نه هیچی و هیچی. حقیقت ایناست دلبر.

بغض بود که داشت خفه ام می‌کرد. همین از دستم بر می‌اومد، بغض کردن. نمی‌خواستم در مقابل این مرد مغرور کم بیارم پس لنگون لنگون نزدیکش شدم و زدم تخت سینه اش وگفتم: «من ه*ر*ز*ه ام؟ اره؟ منی که تو فقر تمام بودم. منی که شیشه های ماشین پسر های پولدار رو تمیز می‌کردم و اون هام با ه*ر*زگی به تن و بدنم نگاه می‌کردن و بهم پیشنهاد می‌دادن ولی هیچوقت تن به این خفت ندادم. منی که از دار دنیا فقط پاکیم و دخترانگیمو دارم. آره من هیچی ندارم. اگه غرور داشتم بغض خفه ام نمی‌کرد. اگه پول داشتم سر یک میلیون هه یک میلیون نه، پونصد هزار تومن من رو نمی‌آوردن اینجا. من هیچی ندارم اگه داشتم اینجا نبودم.

دادزدم: «من هیچی نیستم هیچی ندارم. »

صدام کم کم آروم تر شد ولی لرزش بدنم زیاد شد.

می‌لرزیدم و گریه می‌کردم. زانوهام دیگه طاقت نیاورد و افتادم زمین.

دلناز و سروش با ترس به سمتم اومدن.

حالتم عادی نبود.

لرزش بدنم انقدر زیاد شده بود که اگه کسی بهم دست می‌زد اون هم می‌لرزید.

پاهام خیلی بیشتر از قبل می‌سوخت.

داغ کرده بود. شروین که تا اون موقع بی تفاوت ایساده بود به سمتم اومد و بغلم کرد و درگوشم زمزمه کرد: «معذرت می‌خوام دلبر معذرت می‌خوام آروم باش آروم باش.

اما نمی‌تونستم آروم باشم خیلی حالم بد بود.

شروین داد زد: «یک لیوان آب بیارید.»

بعد چند دقیقه روی لبم احساس خنکی دلنشینی کردم.

لیوان رو خم کردن که محتواش که آب بود توی دهنم ریخت.

بعد از ده دقیقه لرزش بدنم کمتر شده بود.

تقریبا بهتر شده بودم و خواستم بلند شم که دستی رو مقابلم دیدم که

وقتی سرم رو بلند کردم متوجه شدم صاحب دست کسی نیست جز شروین.

دستش رو پس زدم و بلند شدم که از سوزش زیاد کف پام اشک تو چشمام پر شد.

دلناز همینطور که گریه میکرد گفت: «قربونت بشم خوبی؟»

-آره فقط....

-فقط چی؟

-پام خیلی می‌سوزه.

شروین گفت: «بریم عمارت ما بهت کرم می‌دم بزن به پات. »

چپ چپ نگاهش کردم وگفتم:«نیازی به دل سوزی شما ندارم آقای شروین. »

و روی آقاش خیلی تاکید کردم.

با دلناز، شروین وسروش رفتیم تو حیاط عمارت که سروش گفت: «دلناز با من بیاد دلبرم با شروین. »

اعتراضی نکردم چون اعصاب بحث کردن با شروین رو نداشتم.

شروین به سمت یکی از ماشین ها که قرمز بود رفت.

مثل جوجه اردک ها که دنبال مامانشون هستن دنبال شروین راه افتادم.

سوار ماشین شد. خواستم برم پشت بشینم که گفت: «دلبر خانوم من راننده ی شخصی شما نیستم. پاشو بیا جلو بشین.»

بی حرف رفتم جلو نشستم.

همیشه آرزوم بود سوار همچین ماشین هایی بشم.

خیلی کنجکاو بودم بدونم اسم این ماشین چیه؟پس پرسیدم: «اسم این ماشین چیه؟ »

-فراری.

-آهان شما فقط یک ماشین دارید؟

-نه

-پس چندتا دارید؟

_یک هفت هشتایی داریم.

-از همین ماشین گرونا دیگه؟

-آره

-آهان، ما داداش دادمهرم می‌خواست یک پیکان دست دوم بگیره پولمون نرسید برای همین گفتن خرج مدرسه ی شما باعث شده ما عقب بمونیم و تو خرج بیفتیم برای همین نزاشتن بیشتر از ابتدایی درس بخونیم بعدشم من شدم شیشه پاک کن ماشین ها و آبجی دلنازم شد گل فروش. داریوش خان هم که فکر عیش و نوش خودش بود و پولهایی که از ما می‌گرفت می‌رفت خرج دوست دختراش می‌کرد. دانیالم از خودمون پول می‌گرفت بعد یک لباسی شلواری چیزی می‌خرید اون هم از حراجی ها و بعد کلی منت سرمون میزاشت. ولی دادمهر کار میکرد خیلی خوب بود. پول مواد بابام هم دادمهر می‌داد که من و دلناز رو با کمربند نزنه که چرا کار می‌کنیم پول نداریم. داریوش هم که تا یک خطایی می‌کردیم و یا با دوست دختراش دعواش می‌شد من و دلناز رو با کمربند می‌زد.

شروین پرسید: «دلبرچندسالته؟»

-هفده.

-پس بچه ای.

چیزی نگفتم که پرسید: «مادرت چه کاره بود؟»

به تته پته افتادم: «ما..ما..مامانمو....ن..دی...دمش. »

-آهان.

دیگه تو راه چیزی بینمون رد و بدل نشد تا اینکه جلوی یک عمارت خیلی خوشگل ایسادیم.

شروین چندتا بوق زد که در رو براش باز کردن.

وارد عمارت شدیم.

وای اینجا شبیه اون باغیه که تو روزنامه دیدم. خیلی ناز بود.

وارد که شدیم پشت سرمون دلناز و سروش هم اومدن.

شروین دوباره بداخلاق شده بود و با تندی گفت: «سریع گمشو پایین.»

در ماشین رو باز کردم و تندی گفتم: «گم شدی. »

و لنگون لنگون در‌رفتم پیش سروش ودلناز.

سروش گفت: «بازم دعواتون شد؟ »

-نه بابا این داداشت دوگانگیه شخصیت داره.

آهی کشید و چیزی نگفت.

نمی‌فهمیدم که چرا وقتی شروین به سروش زور می‌گفت یا اینکه سروش بزرگتر بود چیزی به شروین نمی‌گفت. این آه های پی در پی سروش هم کنجکاو ترم می‌کرد که قضیه ی اینا چیه؟

سروش گفت: «بریم داخل. »

ای خدا پاهام خیلی درد می‌کرد و همینطور خیلی می‌سوخت.

به زور اون مسافت طولانی رو طی کردم.

وارد عمارت که شدیم دهنم از تعجب باز موند.

عمارتشون خیلی خوشگل و ناز بود که هرکی می‌دید اش به وجد می‌اومد

شروین گفت: «لاله؟ »

یه دختره ریزه میزه وخیلی مرموز از آشپزخونه بیرون اومد. یا امام این لباس نمی‌پوشید سنگین تر بود. یک لباس آستین کوتاه سفید و جلیقه ی مشکی و یک دامن کوتاه که تا روی زانو اش بود تن اش کرده بود.

لاله گفت: «بله آقا؟ »

- یکی از اتاق های خدمتکارها رو تو طبقه ی پایین حاضر کن.

-چشم آقا.

لاله رفت و شروین رو به من و دلناز گفت: «لباس کارتون رو براتون می‌فرستم. همه اتون مجبورید و موظفید که اون رو بپوشید. »

گفتم: «نگو که باید از لباس آلاله جان بپوشیم.»

-لاله، نه آلاله. اتفاقا باید از همون بپوشید.

-من صد سال سیاه از اون لباس ها رو تنم نمی‌کنم که همه جام بزنه بیرون.

-وقتی من امر می‌کنم مجبوری که بپوشی.

-من همچین غلطی نمی‌کنم.

دادزد: «رو حرف من حرف نزن.»

منم مقابل دادزدم: «ن م ی پ و ش م»

شروین به سمتم حمله کرد و گلوم رو توی دستش گرفت و داد زد: «رو حرف من حرف نزن فهمیدی؟»

که با کوبید شدن در ازم فاصله گرفت که‌

یک مردی بدو بدو به سمت شروین اومد وگفت: «آقا؟ آقا؟ »

-چی شده حیدر؟

-آقا شیدا خانوم اومدن.

شروین پوفی کشید وگفت: «خب چرا خبر می‌دی؟ بگو بیاد.

هنوز یک ثانیه از حرف شروین نگذشته بود که یک دختر سرتاسر عملی وارد شد.

بازهم نتونستم جلوی دهنم رو بگیرم و گفتم: «یا حضرت جن خودت ظهور کن. »

سروش دستش رو جلوی دهنش گذاشته بود و ریز ریز می‌خندید.

اون دختره که فهمیده بودم اسمش شیداست خیلی بد بهم نگاه کرد.

سروش چنان نگاهم کرد که حس خیسی شلوارم بهم دست داد.

دلناز دستم رو نیشگون گرفت که گفتم: «آخ چته؟»

درگوشم گفت: «خیلی دلت می‌خواد تنبیه شی؟»

-نه والله.

-پس خفه شو.

چیزی نگفتم که شیدا با عشوه به سمت شروین رفت و گفت: «سلام عشقم » و گونه اش رو بوسید که جای رژلب قرمزش روی گونه ی شروین موند که گفتم: «لپ گل گلی افزایش یافت.»

سروش نتونست جلوی خودش رو بگیره و زد زیرخنده.

شروین دادزد: «لاله؟اتاق اینا آماده نشد؟»

لاله بدو بدو اومد و گفت: «چرا آقا آماده است.»

بادندون قروچه ای گفت: «پس راهنمایشون کن.»

لبخند ژکوندی زدم و گفتم: «خیلی تشکر. »

لاله به سمت یک جایی حرکت می‌کرد و ماهم دنبالش راه می‌افتادیم. جلوی یک در بزرگ قهوه ای ایساد وگفت: «برید تو.»

پرو گفتم: «باگوسفند که حرف نمی‌زنی.»

پوزخندی زد وگفت: « شاید حرف می‌زنم.»

-نوچ من بابای تو نیستم.

عصبی گفت: «هو درست صحبت کن. »

هلش دادم و گفتم: «اگه درست صحبت نکنم چی؟»

-من رو دیونه نکن.

-تو مادرزادی دیونه هستی دیگه از این بیشتر امکان نداره.

عصبی نگاهم کرد و چیزی نگفت و رفت.

داخل اتاق شدیم. اوه عجب خوشگله.

گفتم: «عجب جاییه اینجا.»

دلنازگفت: «ندید بدید بازی در نیار.»

-حالا نه اینکه خیلی دیدیم.

هیچی نگفت که رفتم نشستم روی تخت و بالاپایین پریدم وگفتم: «چقدر نرمه. خیلی حال میده بپری بالا بیای پایین. »

دلناز خندید وچیزی نگفت.

دلناز رفت سمت کمد و بازش کرد که هردو با دهن باز نگاه کردیم.

گفتم «چقدر لباس!»

-آره چقدرم رنگارنگن.

مایی که تا حالا بیشتر از دوتا لباس خونگی و زیر و رو فرقی نداره هرکدوم رو نداشتیم اونم دوتا داشتیم که اگه کثیف شد بی لباس نمونیم وگرنه بیشتر از یکی برامون نمی‌خریدن.

حالا این همه لباس رو ببینیم خب معلومه که تعجب می‌کنیم.

خوشحال به سمت دراور رفتم و در یکی از کشوها رو باز کردم که دیدم اونجا هم لوازم آرایشی و یک چیزای بود که اصلا نمیشناختمشون.

مشغول خرکیف شدن بودیم که در اتاق به صدا در اومد .

دلناز گفت: «بله؟»

در اتاق باز شد و یک پیرزن وارد شد.

تو نگاه اول خیلی از پیرزن خوشم اومد قیافه ی مهربونی داشت و به دل مینشست.

دوتا لباس دستش بود.

گفتم: «سلام.»

لبخند مهربونی زد وگفت: «سلام دخترم.»

لبخندی زدم و دستم رو به سمتش دراز کردم و گفتم: «دلبرم خدمتکار جدید.»

دستش رو توی دستم گذاشت و گفت: «آدینه هستم سرخدمتکار اینجا.»

-خیلی خوشبختم.

-منم همینطور دلبر.

دلناز هم دستش رو دراز کرد و خودش رو معرفی کرد.

آدینه خانوم گفت: «هردوتون باید این لباسارو بپوشید.»

باسرتقی گفتم: «عمرا.قضیه بی ناموسی باشه من نیستم. بابا من این لباس نپوشم و بپوشم هیچ فرقی نداره.همه جام میزنه بیرون.»

آدینه چشمکی زد وگفت: «یک ساپورت پات کن ردیفه.»

-عه عه راست می‌گی ها آدینه جون.خوشم اومد خیلی باهوشی.

خندید وگفت: «اینارو بپوشید و بیاید پایین وظیفه هاتونو بهتون بگم.»

-ای به چشم.

آدینه لبخندی زد و از اتاق بیرون رفت.

به کمک دلناز لباس هارو تنم کردم.

-وای این چقدر تنگه. مثل آدم آهنی باید راه بریم.

وادای آدم آهنی رو در آوردم.

دلناز خندید وگفت: «بدو بریم پایین که کلی کار داریم.»

-ساپورت یادم رفت.

-آخ راست میگیا.

سریع یه ساپورت مشکی پام کردم و با دلناز رفتیم پایین.

که دیدم اون شیدا با یک نیم تنه ی قرمز و شورتک لی رو پای شروین نشسته.

کنجکاو شدم برای همین دست دلناز رو کشیدم و پشت ستون قایم شدیم.

دلناز گفت: «چیکار می‌کنی؟ »

-هیس ساکت باش ببینم چی می‌گن

-دلبر اگه بفهمن.

-خفه شو نمی‌فهمن.

دلناز پوفی کشید و چیزی نگفت.

شیدا گفت: «عشقم مگه قرار نبود بیای خواستگاریم؟»

-عزیزم فعلا زوده ما تازه باهم آشنا شدیم.

-عه شروین مگه زمان مهمه؟مهم اینه که من و تو همدیگه رو دوست داریم.

وموهاشو پرت کرد تو صورت شروین.

وای خندم گرفته بود، خندم گرفته بودا اما صبور بودم و نخندیدم.

شیدا لبای شروین رو بوسید.

که یکدفعه بدون اراده داد زدم: «یاخدا بی ناموسی.»

که شیدا از ترس از روی پای شروین پرید.

شروین با تعجب به سمت صدا که ما باشیم برگشت.

دلناز بدبختم با دو تا دستش زد تو سرش و سری به نشونه ی تاسف برام تکون داد.

اون لحظه خودم هم ترسیده بودم اما به زور به خودم مسلط شدم .

یا امام الان شروین میرینه بهم.

گوه خورده با عمه اش.

اگه عمه نداشته باشه؟

خب با عموش نوش جان میکنه.

زرنزن الانه که شروین لهت کنه.

شروع کردم به ایة الکرسی خوندن که شروین داد زد.....

-شما دوتا اونجا چه غلطی می‌کنید؟

باترس گفتم: «به خدا ما غلط نمی‌کنیم شما غلط می‌کنید.»

شروین عصبی بهم نگاه کرد. تازه متوجه شدم چی گفتم که دودستی زدم تو سرم و گفتم: «غلط کردم یعنی غلط کردی

وای خب چیزه عمه ات غلط کرده نه نه اشتباه شد یعنی.....»

شروین دادزد: «بسه سریع برید پیش آدینه خانوم تا کارتون رو بهتون بگه که ول تو خونه نگردید. »

-باشه باشه خدا خیرت بده.

ودست دلناز رو گرفتم و بدو بدو به سمت آشپزخونه رفتیم.

وارد آشپزخونه که شدیم دلناز گفت: «تو تا سر مارو به باد ندی آروم نمیشی نه؟»

-بخدا دست خودم نبود یکدفعه از دهنم پرید. آخه اینجور کارا تو ایران.....» و لب پایینم رو گاز گرفتم و دستم رو به سمت در آشپزخونه دراز کردم و مثلا خطاب به شروین گفتم: «آخه دیونه اینجا ایرا.....»

که با ورود شروین به آشپزخونه دهنم همینجوری باز موند و دستم خشک شد.

شروین چپ چپ نگاهم کرد که به خودم اومدم و دستم رو پایین انداختم و دهنم رو درست کردم که گفت: «آدینه خانوم؟»

صدای آدینه اومد که با خنده گفت: «بله آقا؟ »

-به اینا یک کاری بده که کم حرف بزنن مخصوصا به این مثلا دلبر.

سرمو پایین انداختم و دهنم رو کج کردم که آدینه گفت: «چشم آقا دیگه چی؟»

-هیچی