رمان فصل تاریکی-جلد دوم زاده تاریکی به قلم ldkh

آهی كشيدم و گفتم:
ـ متاسفم.
سرش رو تكون داد و گفت:
ـ اگه موفق شدی به زندگي برگردی، قدر لحظه به لحظت رو بدون! لحظه‌ها مثل ساعت شنی می‌مونن كه ديگه به جای اولشون برنمی‌گردن. موفق باشي!
لبخندي از ته دلم زدم و گفتم:
ـ بازم ممنونم!
و بعد من رو به طرف خروجی خونه راهنمايی كرد. در رو باز كرد و دستش رو پشت كمرم گذاشت و گفت:
ـ برو! تمام تلاشت رو بكن.
سرم رو تكون دادم و پام رو توی بهشت روبه‌روم گذاشتم. بادی كه می‌وزيد من رو به دنيای ديگه برد... چشم‌هام رو با لذت بستم و نفس عميقی كشيدم و به راه افتادم. قدم‌هام توشون استحكام موج ميزد. از همين حالا داشتم خودم رو برای روبه‌رو شدن با اون نگهبان‌ها آماده می‌كردم.
تمام فكرهام رو به گوشه‌ای از ذهنم روندم. فعلا می‌خواستم از اين مكان شگفت‌انگيز نهايت سود رو ببرم! نگاهم رو به تابلوی طبيعي روبه‌روم دوختم.
درختان عجيب و بلند با برگ‌هايی بلورين و رنگی و چمن‌زاری سرتاسر سبز و گل‌ها و قارچ‌های قرمزی كه چمن رو تزئین كرده بودن و در آخر، آسمون آبی و صافي كه باعث شده بود تمام اين منظره برام مثل يه نقاشي باشه. يه رويای رنگی... يه رويای آروم... اگه فراموشی نداشتم، ممكن نبود اين بهشت رو ول كنم. در حال لذت بردن از محيط بودم كه صدای بامزه‌ای من رو از جا پروند.
ـ آخ جون يه روح جديد.
ابروهام بالا رفت. من رو مي‌گفت؟ برگشتم و با چشم‌هام دنبال منبع صدا گشتم ولي كسي رو نديدم. دوباره صدا رو شنيدم منتها كمي نازك‌تر بود.
ـ بيا ديگه چرا ايستادی.
چشم‌هام از حدقه بيرون زد. با صدای بلندی گفتم:
ـ كی هستی؟
صدای ترسيده موجود من رو به خنده انداخت.
ـ وای فهميد!
يهو چشمم روی موجودی كه روی زمين بود خشك شد. به كل صدا رو از ياد بردم! تعجب و بهت توی صورتم داد ميزد. دوتا موجود ريزه ميزه شبيه سنجاب ولی كمی كوچيك‌تر كه يكی آبی رنگ بود و اون يكی صورتی، روی سرهاشون شاخ‌های خيلی خيلی كوچيكی داشتن.
دلم می‌خواست بگيرمشون توی دستم. به طرفشون دويدم كه شروع كردن به فرار كردن. برخلاف انتظارم اصلا تند نبودن! بلكه كند هم بودن! با يه گام بلند خودم رو به اون دوتا موجود فسقلی و خوشگل رسوندم و اون‌ها رو توی دستم گرفت ولی هم‌زمان روی زمين افتادم. روی زمين دراز كشيدم. وای خدای من چه‌قدر نرم‌ هستن! لبخندی روی لبم شكل گرفت و با صدای ذوق‌زده گفتم:
ـ چه بامزه‌اين!
توی چشم‌هاشون ترس موج ميزد. خنديدم و گفتم:
ـ‌ نترسيد من كه كاريتون ندارم.
و بعد محكم فشارشون دادم كه دهن آبيه باز شد و هم‌زمان صدايی به گوشم وارد شد:
ـ آخ!
چشم‌هام درشت شد و ابروهام بالا پريد. چي شد؟ به اطراف نگاه كردم ولی كسی رو نديدم. ممكن نبود اين صدا مال اين دو تا فسقلی بوده باشه!
چشم‌هام رو تنگ كردم و تيز بهشون زل زدم كه باز دهن يكيشون باز شد و هم‌زمان صدايی رو شنيدم.
ـ ولمون كن...
بهت‌زده بهشون خيره شده بودم. آخه... آخه چه‌طوری يه حيوون مي‌تونه حرف بزنه؟ با تته پته گفتم:
ـ ش... شما حرف مي‌زنيد؟
صورتيِ با لحن بامزه‌اي گفت:
ـ معلومه تازه واردی!
آب دهنم رو با ترس قورت دادم. يه نگاه به اون‌ها و دستم انداختم. ولشون كردم و عقب رفتم و گفتم:
ـ شما چی هستين؟
دوتا موجود به طرفم اومدند. اون‌ها مگه ازم نمی‌ترسيدند؟
آبي: اسم من بن هستش. ما اين‌جا زندگی می‌كنيم.
صورتي: اسم من جی هستش. اسم تو چيه؟
به يك‌باره تمام هيجانم از بين رفت و دوباره غم در برم گرفت. روی زمين نشستم و با لحن غمگينی گفتم:
ـ نمي‌دونم!
وبعد آهي كشيدم. جی روی پام اومد. ديگه ازشون نمی‌ترسيدم.
جي: چه‌قدر بد!
سرم رو تكون دادم و گفتم:
ـ برای همين دارم ميرم سردخونه.
دستم رو روی دهنم گذاشتم. واي! نبايد مي‌گفتم.
بن: نترس! كسای زيادی به سردخونه رفتن؛ ولی موفق نشدن.
دستم رو پايين إوردم و گفتم:
ـ اون‌ها رو بردن زندان لاميا؟
بن سر گرد و آبی‌اش رو تكون داد و گفت:
ـ‌ آره...
جی با يه حالت ترسيده گفت:
ـ ميگن اون‌جا خيلی ترسناكه! اون‌جا روح‌هايی داره كه همه رو عذاب ميده...
و بعد خودش رو پشت بن قايم كرد. خنديدم و گفتم:
ـ ولی من موفق ميشم.
هر دوتاشون با هم گفتند:
ـ ما هم هستيم!
متعجب نگاشون كردم. آخه اين فسقلی‌ها می‌خوان چی‌كار كنند؟ با خنده گفتم:
ـ آخه شما خيلی ضعيفيد، نگهبان‌ها كبابتون می‌كنن‌ها!
جي سرش رو به حالت قهر برگردوند و گفت:
ـ ما تا حالا سه تا نگهبان رو ناكار كرديم.